Esoterism Academy: Τα Μυστικά της Μύησης στην Ελευσίνα Β'

The Eternal Dance of Awareness: Embracing the One Unique Reality

Consciousness Remains Consciousness, Awareness, Perception, regardless of whether any content is absent, or whether content is present. It is a Self-sufficient, Self-luminous and Self-sufficient Ability, it needs nothing else. It remains Eternal, living and Flowing Without Changing.

This Full Awareness is the One Unique Reality, regardless of conditions, absence of phenomena or presence of phenomena.

This Unique Awareness is the Essence and Support of all particular awareness with content. From the Basic Awareness all the special awarenesses with content arise and exhaust themselves in it, extinguish in it.

Thus, all are conscious phenomena. Creation exists within Consciousness, as a conscious phenomenon. There is no external creation, no separation from Basic Awareness, no "return. All these are born of ignorance and imagination.

Eternity is the Only Reality.

The Nature of Consciousness

Consciousness, in its purest form, is devoid of any content. It is a blank canvas, an empty vessel that holds the potential for all experiences yet is itself untainted by any particularity. This Basic Awareness is the source from which all specific awarenesses, imbued with content, emerge. These particular experiences, whether they be thoughts, emotions, or sensory perceptions, are transient phenomena. They arise from the wellspring of Basic Awareness, play out their roles in the grand theater of existence, and then dissolve back into the void from whence they came.

The cyclical nature of these phenomena—arising, existing, and then extinguishing—is a testament to the eternal flow of Consciousness. It is a continuous dance, a rhythmic pulsation of creation and dissolution that occurs within the boundless expanse of Awareness. In this dance, there is no separation between the dancer and the dance, between the phenomena and the Awareness that perceives them. They are one and the same, inseparable and indivisible.

The Illusion of Separation

The belief in an external creation, a reality separate from our inner Awareness, is a product of ignorance and imagination. It is a veil that obscures the true nature of existence and perpetuates the illusion of duality. This dualistic perception creates a false dichotomy between the self and the other, between subject and object, between the observer and the observed. In truth, there is no external creation; all phenomena exist within Consciousness, as manifestations of the same underlying reality.

This realization dissolves the boundaries that seemingly separate us from the world around us. It reveals the interconnectedness of all things, the seamless continuity of existence that binds us to the cosmos. In this state of heightened Awareness, we recognize that there is no need for a "return" to some primordial state of being, for we have never left it. The notion of a journey back to a lost paradise is but a figment of our imagination, a narrative constructed by the mind to make sense of the inexplicable.

The Timeless Reality

Eternity is the only reality. In the realm of Consciousness, time is but a fleeting shadow, a construct that holds no sway over the eternal now. The past and the future are mere abstractions, illusions that distract us from the present moment, which is the only true reality. In this eternal present, we find the essence of our being, the unchanging core that persists through all the vicissitudes of life.

This timeless reality is the foundation of our existence, the bedrock upon which the edifice of our lives is built. It is a source of infinite peace and tranquility, a refuge from the turmoil and strife of the transient world. In recognizing this truth, we free ourselves from the chains of time and space, from the illusion of separation and duality. We come to understand that we are not separate beings navigating a hostile universe, but integral parts of a single, unified whole.

The Path to Awakening

The journey to this realization is both simple and profound. It requires a shift in perception, a turning inward to explore the depths of our own Awareness. Through practices such as meditation, contemplation, and mindful living, we can peel away the layers of ignorance that obscure our true nature. We can cultivate a state of presence, an unwavering attention to the here and now, that allows us to glimpse the eternal within the mundane.

As we deepen our practice, we begin to see through the illusion of duality and recognize the oneness of all things. We come to understand that every thought, emotion, and perception is a transient wave on the ocean of Consciousness, a momentary expression of the eternal dance of creation and dissolution. In this Awareness, we find liberation from the cycles of birth and death, from the endless pursuit of fleeting pleasures and the avoidance of pain.

Living the Eternal Truth

To live in alignment with this eternal truth is to embody a state of grace and equanimity. It is to move through the world with a sense of ease and flow, unburdened by the weight of past regrets or future anxieties. It is to see the divine in every moment, to recognize the sacredness of all existence, and to act with compassion and wisdom in all our endeavors.

In this state of Full Awareness, we become beacons of light in a world shrouded in darkness. We radiate a presence that touches the hearts of those around us, inspiring them to awaken to their own true nature. We become instruments of the eternal, channels through which the boundless love and wisdom of the cosmos flow into the world.

Conclusion

Consciousness remains Consciousness, Awareness, Perception, regardless of the presence or absence of content. It is a self-sufficient, self-luminous, and eternal reality that underlies all existence. This Full Awareness is the one unique reality, the essence and support of all particular awareness with content. From this Basic Awareness, all special awarenesses arise and dissolve, creating the dance of creation and dissolution that characterizes our experience of life.

In embracing this truth, we transcend the illusion of separation and recognize our oneness with the cosmos. We find peace in the eternal now, liberation from the cycles of time, and a profound sense of connection to all that is. This is the path to awakening, the journey to realizing the eternal dance of Awareness that lies at the heart of all existence.

...

Ο Αιώνιος Χορός της Επίγνωσης: Αγκαλιάζοντας τη Μία Μοναδική Πραγματικότητα

Η Συνείδηση Παραμένει Συνείδηση, Επίγνωση, Αντίληψη, ανεξάρτητα αν απουσιάζει οποιοδήποτε περιεχόμενο, ή αν υπάρχει περιεχόμενο. Είναι μια Δυνατότητα Αυτοδύναμη, Αυτόφωτη κι Αυτάρκης, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Παραμένει Αιώνια, ζωντανή και Ρέει Χωρίς να Αλλάζει.

Αυτή η Πλήρης Επίγνωση είναι η Μία Μοναδική Πραγματικότητα, ανεξάρτητα από συνθήκες, απουσία φαινομένων ή παρουσία φαινομένων.

Αυτή η Μοναδική Επίγνωση είναι η Ουσία και το Στήριγμα κάθε ιδιαίτερης επίγνωσης με περιεχόμενο. Από την Βασική Επίγνωση αναδύονται όλες οι ιδιαίτερες επιγνώσεις με περιεχόμενο κι εξαντλούνται σε αυτήν, σβήνουν σε αυτήν.

Έτσι, όλα είναι συνειδησιακά φαινόμενα. Η Δημιουργία, υπάρχει μέσα στην Συνείδηση, σαν συνειδησιακό φαινόμενο. Δεν υπάρχει εξωτερική δημιουργία, αποχωρισμός από την Βασική Επίγνωση, ούτε “επιστροφή”. Όλα αυτά είναι γεννήματα της άγνοιας και της φαντασίας.

Η Αιωνιότητα είναι η Μόνη Πραγματικότητα.

Η Φύση της Συνείδησης

Η Συνείδηση, στην πιο αγνή της μορφή, στερείται οποιουδήποτε περιεχομένου. Είναι ένας κενός καμβάς, ένα άδειο δοχείο που έχει τη δυνατότητα για όλες τις εμπειρίες, αλλά το ίδιο είναι αμόλυντο από οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Αυτή η Βασική Επίγνωση είναι η πηγή από την οποία αναδύονται όλες οι συγκεκριμένες συνειδητοποιήσεις, εμποτισμένες με περιεχόμενο. Αυτές οι συγκεκριμένες εμπειρίες, είτε είναι σκέψεις, είτε συναισθήματα ή αισθητηριακές αντιλήψεις, είναι παροδικά φαινόμενα. Προκύπτουν από την πηγή της Βασικής Επίγνωσης, παίζουν τους ρόλους τους στο μεγάλο θέατρο της ύπαρξης και μετά διαλύονται ξανά στο κενό από όπου ήρθαν.

Η κυκλική φύση αυτών των φαινομένων - που αναδύονται, υπάρχουν και στη συνέχεια σβήνουν - είναι μια απόδειξη της αιώνιας ροής της Συνείδησης. Είναι ένας συνεχής χορός, ένας ρυθμικός παλμός δημιουργίας και διάλυσης που συμβαίνει μέσα στην απέραντη έκταση της Επίγνωσης. Σε αυτόν τον χορό, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του χορευτή και του χορού, μεταξύ των φαινομένων και της Επίγνωσης που τα αντιλαμβάνεται. Είναι ένα και το αυτό, αχώριστοι και αδιαίρετοι.

Η ψευδαίσθηση του χωρισμού

Η πίστη σε μια εξωτερική δημιουργία, μια πραγματικότητα ξεχωριστή από την εσωτερική μας Επίγνωση, είναι προϊόν άγνοιας και φαντασίας. Είναι ένα πέπλο που συσκοτίζει την αληθινή φύση της ύπαρξης και διαιωνίζει την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας. Αυτή η δυαδική αντίληψη δημιουργεί μια ψευδή διχοτόμηση μεταξύ του εαυτού και του άλλου, μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει εξωτερική δημιουργία. Όλα τα φαινόμενα υπάρχουν μέσα στη Συνείδηση, ως εκδηλώσεις της ίδιας υποκείμενης πραγματικότητας.

Αυτή η συνειδητοποίηση διαλύει τα όρια που φαινομενικά μας χωρίζουν από τον κόσμο γύρω μας. Αποκαλύπτει τη διασύνδεση όλων των πραγμάτων, την απρόσκοπτη συνέχεια της ύπαρξης που μας δένει με τον κόσμο. Σε αυτή την κατάσταση αυξημένης Επίγνωσης, αναγνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει ανάγκη για μια “επιστροφή” σε κάποια αρχέγονη κατάσταση ύπαρξης, γιατί δεν την έχουμε εγκαταλείψει ποτέ. Η ιδέα ενός ταξιδιού πίσω σε έναν χαμένο παράδεισο δεν είναι παρά ένα αποκύημα της φαντασίας μας, μια αφήγηση που κατασκευάστηκε από το μυαλό για να κατανοήσει το ανεξήγητο.

Η διαχρονική πραγματικότητα

Η Αιωνιότητα είναι η μόνη πραγματικότητα. Στο βασίλειο της Συνείδησης, ο χρόνος δεν είναι παρά μια φευγαλέα σκιά, μια κατασκευή που δεν ασκεί καμία επιρροή στο αιώνιο τώρα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι απλές αφαιρέσεις, ψευδαισθήσεις που μας αποσπούν από την παρούσα στιγμή, που είναι η μόνη αληθινή πραγματικότητα. Σε αυτό το αιώνιο παρόν, βρίσκουμε την ουσία της ύπαρξής μας, τον αμετάβλητο πυρήνα που επιμένει σε όλες τις αντιξοότητες της ζωής.

Αυτή η διαχρονική πραγματικότητα είναι το θεμέλιο της ύπαρξής μας, το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το οικοδόμημα της ζωής μας. Είναι πηγή άπειρης γαλήνης και ηρεμίας, καταφύγιο από την αναταραχή και τις διαμάχες του παροδικού κόσμου. Αναγνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, απελευθερωνόμαστε από τις αλυσίδες του χρόνου και του χώρου, από την ψευδαίσθηση του χωρισμού και της δυαδικότητας. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστά όντα που περιηγούνται σε ένα εχθρικό σύμπαν, αλλά αναπόσπαστα μέρη ενός ενιαίου, ενοποιημένου συνόλου.

Το μονοπάτι προς την αφύπνιση

Το ταξίδι προς αυτή τη συνειδητοποίηση είναι τόσο απλό όσο και βαθύ. Απαιτεί μια αλλαγή στην αντίληψη, μια στροφή προς τα μέσα για να εξερευνήσουμε τα βάθη της δικής μας Επίγνωσης. Μέσω πρακτικών όπως ο διαλογισμός, ο στοχασμός και η συνειδητή ζωή, μπορούμε να ξεφλουδίσουμε τα στρώματα της άγνοιας που συσκοτίζουν την αληθινή μας φύση. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια κατάσταση παρουσίας, μια αταλάντευτη προσοχή στο εδώ και τώρα, που μας επιτρέπει να δούμε το αιώνιο μέσα στο εγκόσμιο.

Καθώς εμβαθύνουμε την πρακτική μας, αρχίζουμε να βλέπουμε μέσα από την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας και να αναγνωρίζουμε την ενότητα όλων των πραγμάτων. Καταλαβαίνουμε ότι κάθε σκέψη, συναίσθημα και αντίληψη είναι ένα παροδικό κύμα στον ωκεανό της Συνείδησης, μια στιγμιαία έκφραση του αιώνιου χορού της δημιουργίας και της διάλυσης. Σε αυτή την Επίγνωση, βρίσκουμε την απελευθέρωση από τους κύκλους της γέννησης και του θανάτου, από την ατελείωτη αναζήτηση φευγαλέων απολαύσεων και την αποφυγή του πόνου.

Ζώντας την Αιώνια Αλήθεια

Το να ζεις σε ευθυγράμμιση με αυτή την αιώνια αλήθεια σημαίνει να ενσωματώνεις μια κατάσταση χάρης και γαλήνης. Είναι να κινείσαι στον κόσμο με μια αίσθηση ευκολίας και ροής, χωρίς να επιβαρύνεσαι από το βάρος των τύψεων του παρελθόντος ή των μελλοντικών ανησυχιών. Είναι να βλέπουμε το θείο σε κάθε στιγμή, να αναγνωρίζουμε την ιερότητα κάθε ύπαρξης και να ενεργούμε με συμπόνια και σοφία σε όλες τις προσπάθειές μας.

Σε αυτή την κατάσταση Πλήρους Επίγνωσης, γινόμαστε φάροι φωτός σε έναν κόσμο τυλιγμένο στο σκοτάδι. Εκπέμπουμε μια παρουσία που αγγίζει τις καρδιές των γύρω μας, εμπνέοντάς τους να αφυπνιστούν στη δική τους αληθινή φύση. Γινόμαστε όργανα του αιώνιου, κανάλια μέσω των οποίων η απεριόριστη αγάπη και η σοφία του σύμπαντος ρέει στον κόσμο.

Συμπέρασμα

Η Συνείδηση παραμένει Συνείδηση, Επίγνωση, Αντίληψη, ανεξάρτητα από την παρουσία ή την απουσία περιεχομένου. Είναι μια αυτάρκης, αυτόφωτη και αιώνια πραγματικότητα που βρίσκεται κάτω από κάθε ύπαρξη. Αυτή η Πλήρης Επίγνωση είναι η μοναδική πραγματικότητα, η ουσία και η υποστήριξη κάθε συγκεκριμένης επίγνωσης με περιεχόμενο. Από αυτή τη Βασική Επίγνωση προκύπτουν και διαλύονται όλες οι ειδικές συνειδητοποιήσεις, δημιουργώντας τον χορό της δημιουργίας και της διάλυσης που χαρακτηρίζει την εμπειρία της ζωής μας.

Αγκαλιάζοντας αυτήν την αλήθεια, υπερβαίνουμε την ψευδαίσθηση του χωρισμού και αναγνωρίζουμε την ενότητά μας με τον κόσμο. Βρίσκουμε ειρήνη στο αιώνιο τώρα, απελευθέρωση από τους κύκλους του χρόνου και μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης με ό,τι είναι. Αυτός είναι ο δρόμος προς την αφύπνιση, το ταξίδι προς την πραγματοποίηση του αιώνιου χορού της Επίγνωσης που βρίσκεται στην καρδιά κάθε ύπαρξης.

Sunday, October 13, 2019

Τα Μυστικά της Μύησης στην Ελευσίνα Β'

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

Η ΟΥΣΙΑ

Ο Ωκεανός της Ουσίας

Η Δημιουργία στο Επίπεδο της Αντίληψης, τα Επίπεδα της Δημιουργίας με την Επιλογή

Η Αντίληψη του Όλου και του Μέρους

Η Αντίληψη της Ύπαρξης σαν Ουσίας, σαν Ύπαρξης, σαν Χώρου και σαν Δραστηριότητας

Η ΦΥΣΗ-ΨΥΧΗ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η Ουσία, Η Φύση σαν Αντίληψη του Όλου, Η Ψυχή σαν Αντίληψη του Μέρους

Το Υπόβαθρο

Η Ψυχή σαν Χώρος

Η Ψυχή σαν Δραστηριότητα

Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΠΛΟΥΤΩΝΙΟ (Η ΨΥΧΗ ΣΑΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ)

Η Ψυχή στο Σώμα, Θέση, Άμεση Δράση, Δραστηριότητες, Ταύτιση

Η Λύσις της Ψυχής από την Γη

Ανύψωση πάνω από το Νερό, τον Αέρα, το Πυρ

Η Απελευθέρωση στην Αιθέρια Μη Δυαδική Συνείδηση, στον Αληθινό Εαυτό

Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟΝ ΝΑΟ (Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ)

Η Ελευσίνα υπήρξε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, για πολλούς αιώνες, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρύτερης Περιοχής της Μεσογείου. Πέρασαν από αυτόν τον Ιερό Τόπο (και τον Ναό) εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Ένας Ναός, και μάλιστα σαν αυτόν της Ελευσίνας, δεν είναι απλά μια ανθρώπινη αρχιτεκτονική κατασκευή που επιτελεί κάποιους ιδιαίτερους σκοπούς. Ασφαλώς είναι ανθρώπινο δημιούργημα κι ασφαλώς γίνεται με κάποια κριτήρια κι έχει κάποια συγκεκριμένη χρήση, Όμως η Χρήση του Ναού, όταν γίνεται με τους όρους και εκπληρώνει τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια, τον χρόνο και την ιστορία. Ο Ναός γίνεται η Πύλη για τους Άλλους Κόσμους, πέρα από την ανθρώπινη πραγματικότητα, η Πύλη για την Είσοδο στην Μεταφυσική Πραγματικότητα.

Σε ένα Ναό εισέρχεται κάποιος σαν επισκέπτης, σαν λάτρης της Αλήθειας για να προσευχηθεί ή σαν πραγματικός μύστης για να βιώσει την Ανώτερη Εσωτερική Υπερβατική Πραγματικότητα. Ασφαλώς ο Ιερός Ναός της Ελευσίνας που Επόπτευε η Θεά Δήμητρα στο Όνομα του Αιωνίου ήταν πάντα ανοιχτός κι ερχόντουσαν εδώ πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι. Στην διάρκεια του έτους γίνονταν γιορτές κι ιερουργίες και προσέρχονταν πλήθη. Αποκορύφωση όλων των εκδηλώσεων ήταν τα Ελευσίνα Μυστήρια της Φθινοπωρινής Ισημερίας και η Μυστική Περίοδος που ακολουθούσε μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, όπου ο Θεός (ο Γιός του Θεού, ο Διόνυσος-Απόλλωνας, χάνονταν στο Χάος για να Γεννηθεί Ξανά στις Ιερές Τελετουργίες των Δελφών.

Πρέπει λοιπόν να είναι κατανοητό ότι η απλή είσοδος στον Ναό (στον κυρίως Ναό, όχι στο Άδυτο) δεν έχει καμία σχέση με την Μυητική Είσοδο στον Ναό. Όταν ο Μύστης, που είχε περάσει την Μικρή Μύηση στο Πλουτώνιο κι είχε κυριαρχήσει στις δυνάμεις της Ψυχής με την Περισυλλογή στον Εαυτό (και βίωνε την Μη Δυαδική Συνείδηση) Εισέρχονταν Μυητικά στον Ναό στην πραγματικότητα εισέρχονταν σε ένα άλλο Οντολογικό Χώρο, στον Εσωτερικό Χώρο της Ψυχής. Πως γίνονταν αυτό; Αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στην συνέχεια, μολονότι πρέπει κάποιος να βιώσει αυτή την εμπειρία για να καταλάβει. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει κάποιος να το κάνει πρακτικά.

Στην Μικρή Μύηση στο Πλουτώνιο δίνονται επαρκείς οδηγίες για την Περισυλλογή της Ψυχής στον Εαυτό, για την περισυλλογή των εξωτερικών δυνάμεων-δράσεων- δραστηριοτήτων στον εαυτό. Περισυλλογή δεν σημαίνει κάποια δράση ή μη-δράση, ούτε βουλητική εγκατάλειψη αυτών των δραστηριοτήτων (που θα ήταν πάλι κάποιο είδος δράσης). Σημαίνει (αν αυτό μπορεί να εξηγηθεί έτσι και να γίνει κατανοητό) μια εσωτερική παραίτηση, χάνεται το ενδιαφέρον και σβήνει η τάση προς την εξωτερική δράση. Για να το κάνει κάποιος αυτό πρέπει να είναι ώριμος για αυτό και να κατανοεί την ζωή και τους μηχανισμούς της. Αυτή η «πράξη», στην ουσία, είναι (ή επιφέρει) μια «μετατόπιση» της Ψυχής στην Βαθύτερη Έδρα της, στον Εαυτό. Κι από αυτή την Θέση Ισορροπίας αντιλαμβάνεται πλέον και χρησιμοποιεί κατά βούληση τις εξωτερικές δραστηριότητες με τον ορθό τρόπο (χωρίς να εμπλέκεται, να προσκολλάται ή να απορροφιέται και να «ξεχνιέται» σε όλη αυτή την δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα Παραμένει Αμετακίνητος στην Σταθερότητα του Εαυτού ενώ μπορεί να σκέπτεται να αισθάνεται και να δρα στον εξωτερικό κόσμο. Επειδή ακριβώς τώρα δρούμε από Μια θέση Ισορροπίας στον Εαυτό και δεν μας παραπλανά η σκέψη που δημιουργεί τον περιορισμό, την απομόνωση, τον διαχωρισμό από τα άλλα η επίγνωσή μας απλώνεται και αγκαλιάζει τα πάντα σε μια ενότητα. Δεν μας χωρίζει τίποτα από τίποτα. Όλα Είναι Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα Παρόντα. Αυτή είναι η Εμπειρία της Μη Δυαδικής Συνείδησης που Βιώνει η Ψυχή που απελευθερώθηκε από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Αλλά είναι επίσης μια κατάσταση στην οποία είμαστε ακόμα σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.

Η Μεγάλη Μύηση που σημαίνει την Μυητική Είσοδο στον Ναό, στον Εσώτερο Κόσμο της Ψυχής, σημαίνει στην πραγματικότητα είσοδο σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό κόσμο από αυτόν που γνωρίζουμε όταν ζούμε προσανατολισμένοι προς τον εξωτερικό κόσμο. Είναι σαν να στεκόμαστε σε μια «Πύλη» που διαχωρίζει το Μέσα από το έξω. Στην πραγματικότητα βέβαια όλα αυτά τα δημιουργεί η αντιληπτικότητά μας στην συγκεκριμένη φάση εξέλιξης. Έτσι τα βιώνουμε στην Μυητική Διαδικασία κατά την «εξέλιξή» μας προς την Τελική Απελευθέρωση, σαν να στεκόμαστε σε μια «Πύλη». Όταν στρεφόμαστε έξω έχουμε εμπειρία μιας περιορισμένης ύπαρξης μέσα σε ένα «αντικειμενικό κόσμο που είναι απέναντί μας. Όταν όμως στρεφόμαστε Μέσα τότε νοιώθουμε τι συμβαίνει σε Εμάς, στον Εαυτό, Νοιώθουμε την Εσωτερική Φύση μας, το Βάθος και την Έκτασή της, δεν υπάρχει κανένας εξωτερικός κόσμος. Όλα είναι Μέσα στην Ψυχή Ακόμα κι ο εξωτερικός κόσμος (με τον οποίο μπορούμε ξανά να συνδεθούμε όταν στραφούμε προς τα έξω και ξανά περιοριστούμε στην ατομικότητα και στο σώμα για να λειτουργήσει η εξωτερική αντίληψη, οι αισθήσεις κι η επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Αν όμως Προχωρήσουμε Μέσα τότε Νοιώθουμε τι είναι πραγματικά η Ουσία της Ψυχής. Και σιγά Νοιώθουμε την Απεραντοσύνη της Αιωνιότητάς της. Στην πραγματικότητα η Περισυλλογή εδώ λειτουργεί σαν μια «Μετατόπισή» μας σε όλο Μεγαλύτερα Βάθη, σε όλο και πιο Εσωτερικές Θέσεις της Ψυχής, μέχρι την Οριστική Έξοδο στην Απεραντοσύνη του Χάος Αυτού που Υπάρχει Πάντα.

Πως γίνεται όμως η Μυητική Είσοδος στον Εσωτερικό Κόσμο; Πως ασκείται εδώ η Περισυλλογή; Τι κάνουμε ακριβώς. Η Μεγάλη Μύηση δεν είναι θεωρητική ερμηνεία των Εσωτερικών Καταστάσεων. Είναι πρακτικές οδηγίες για την δράση μας από εδώ και πέρα.

Απόσπαση από το σώμα

Για να μπορέσουμε να εισέλθουμε πραγματικά στον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής μας πρέπει να εγκαταλείψουμε τον εξωτερικό κόσμο, να σταματήσουμε κάθε «πληροφόρηση» από το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Κι εδώ είναι χρήσιμη η εμπειρία από την «ακινησία» του σώματος που βιώνουμε στην Μικρή Μύηση στο Πλουτώνιο. Πρέπει να χαλαρώσουμε το σώμα, μέχρι την πλήρη «αναισθησία». Στην πραγματικότητα δεν καταλύεται ο σύνδεσμος με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο κι οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να «επανέλθουμε» στον εξωτερικό κόσμο.

Μετά πρέπει πραγματικά να έχουμε Πλήρη Εμπειρία της Απελευθέρωσης που μας δίνει η Μικρή Μύηση και να Βιώνουμε την Μη Δυαδική Συνείδηση για να μπορέσουμε να Εισέλθουμε με «Ασφάλεια» στον Εσωτερικό Κόσμο του Ουράνιου Φωτός. Σε διαφορετική περίπτωση αν το επιχειρήσουμε αυτό μεταβαίνουμε στους κατώτερους κόσμους της εξωτερικής δημιουργίας, (στον αστρικό κόσμο ή στον νοητικό κόσμο, η στα Ηλύσια Πεδία νομίζοντας ότι είναι ο τελικός προορισμός μας).

Τηρώντας αυτές τις προϋποθέσεις μπορούμε πραγματικά να αποσπαστούμε από το σώμα. Η Χαλάρωση κι η Απόσπαση δεν γίνεται με «προσπάθεια» αλλά με «Μετατόπιση» της Προσοχής από το σώμα στον Εαυτό, στην Ψυχή. Γι αυτούς που έχουν Περάσει την Μικρή Μύηση είναι και κατανοητό και σχετικά εύκολο.

Τι συμβαίνει όταν αποσπόμαστε από το σώμα. Επειδή η Ψυχή παύει να περιορίζεται εδώ, στο σώμα, απελευθερώνεται στην Απεραντοσύνη της Φύσης της. Αυτό που Νοιώθουμε δεν είναι η Κατάσταση σε όλο το Βάθος της μεμιάς, αλλά μια Διαρκής Μεταμόρφωση, μια Διαρκής Επέκταση της Ψυχής που Απελευθερώνεται κι Επεκτείνεται στο Άπειρο.

Αιώριση, Προσανατολισμός, Έξοδος στα Κατώτερα Επίπεδα ( Δεν συνιστάται, γι’ αυτό κι η προετοιμασία), Έξοδος στον Αντικειμενικό Χώρο

Η Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου

Σφαιρική Αντίληψη

Σε αυτή την Κατάσταση Νοιώθουμε μόνο αυτό που Είμαστε κι όχι κάτι «εξωτερικό». Νοιώθουμε ότι δεν υπάρχει «βάρος» ούτε όριο στην ύπαρξή μας, σαν να «επιπλέουμε» στον χώρο, προς τον οποίο επεκτεινόμαστε συνεχώς. Αυτό που νοιώθουμε, επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένη θέση όρασης, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει μπρος πίσω, αριστερά δεξιά, πάνω κάτω. Η αντίληψή μας είναι σφαιρική και συνεχώς επεκτεινόμενη. Για τον Νεοεισερχόμενο Εδώ είναι λίγο δύσκολο στην αρχή να «προσαρμοστεί», αλλά η «Αίσθηση» αλλάζει συνεχώς. Η Επίγνωση συνεχώς Βαθαίνει κι Επεκτείνεται κι η Δυνατότητα ακριβώς να αντιλαμβανόμαστε είναι Φως, Εμπειρία του Φωτός, που περνά από διάφορες φάσεις καθώς αλλάζει η «αίσθησή» μας.

Στην διάρκεια της Μύησης δίνονται σαφείς οδηγίες (και στην ανάγκη υπάρχει επανάληψη κι υπενθύμιση) για το πως αυτός που βιώνει την Εμπειρία θα μπορεί να ξεχωρίζει το Αληθινό από το ψεύτικο και το κατασκευασμένο. Όταν Εισερχόμαστε στον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής Εισερχόμαστε στον Χώρο του Μεγάλου Υποκειμένου που Είναι Αντικειμενικός Χώρος (για κάποιον που βλέπει μέσα από ένα περιορισμένο κέντρο, ένα εγώ), εφόσον τηρούνται οι όροι κι οι προϋποθέσεις κι υπάρχει ορθή δράση. Συνεχώς υπενθυμίζεται πως να ασκείται η Περισυλλογή, ή η Εσωτερική Αίσθηση για να μην γλιστρήσουμε σε φαντασιώσεις. Τότε ο Αντικειμενικός Χώρος που Αποκαλύπτεται όταν απλά τον Αποδεχόμαστε «θολώνει» από άστοχες δράσεις κι εισερχόμαστε στον χώρο της Φαντασίας. Το Φως έχει πάντα τις Σκιές του και δεν είναι λίγοι που χάθηκαν στον Κόσμο της Σκιάς. Για αυτό χρειάζεται εδώ να ακούμε με προσοχή τον Εσωτερικό Καθοδηγητή γιατί εδώ είμαστε μόνοι χωρίς την βοήθεια του εξωτερικού Μύστη που μας μύησε.

Βλέπουμε (διαπιστώνουμε) ότι ακόμα και στον Ουράνιο Κόσμο του Φωτός μπορεί να γλιστρήσουμε στην Σκιά, στον Κόσμο της Φαντασίας (που είναι η αιτία για την γέννηση των κατώτερων κόσμων). Υπάρχει στην διάρκεια της Μεγάλης Μύησης μια μυστική εντολή που μας «δίνεται» που είναι ταυτόχρονα φυλακτό και το φωτεινό ξίφος που σκίζει το σκοτάδι για να φτάσουμε στο Ξέφωτο. Αυτό είναι το πολύτιμο «δώρο» του Μύστη στον μυούμενο, το μυστικό που δείχνει τον Τελικό Προορισμό.

Τώρα γίνεται κατανοητό πόσοι μεγαλύτεροι κίνδυνοι υπάρχουν για αυτούς που χωρίς καν να περάσουν την Μικρή Μύηση επιχειρούν την έξοδο στους μεταφυσικούς κόσμους. Εδώ ανήκουν σκοτεινές ψυχές, κακοί αποκρυφιστές, μαύροι μάγοι, κλπ.

Άπλωσις

Στην αρχή, όταν Εισερχόμαστε στον Εσώτερο Κόσμο μας, υπάρχει (κι αυτό είναι τελείως φυσιολογικό) μια Αίσθηση Συνεχούς Επέκτασης. Σιγά-σιγά αυτή η Αίσθηση εξασθενίζει καθώς Σταθεροποιούμαστε στην Βαθύτερη Εσωτερική Έδρα μας και Βιώνουμε την Απεραντοσύνη της Φύσης μας. Στην πραγματικότητα όλα αυτά που βιώνουμε είναι ακόμα προσωρινές καταστάσεις, για αυτό και τα βιώνουμε σαν κάτι που μας συμβαίνει. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα στην Απόλυτη Αίσθηση Εαυτού.

Πληρότητα

Αυτό που Νοιώθει ο Μύστης που Ολοκληρώνει την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου, η Τελική Αίσθηση, είναι ότι Υπάρχει Παντού στον Χώρο, ότι Πληρώνει Όλον τον Χώρο. Που Είναι Άπειρος, Χωρίς Όρια. Αυτή η Αίσθηση χάνεται μέσα στην Ασάφεια του Όλου.

Η ΨΥΧΗ ΣΑΝ ΧΩΡΟΣ

Εμπειρία του Ανώτερου Παγκόσμιου Εαυτού

Στην πραγματικότητα, αυτός που έλαβε την Μεγάλη Μύηση κι ανέβηκε στον Βαθμό της Εποπτείας και Βίωσε την Εσωτερική Πραγματικότητα της Απεραντοσύνης της Αιωνιότητας μετατοπίστηκε στην Βαθύτερη Έδρα της Ύπαρξης. Αυτό έγινε με την εγκατάλειψη της αντίληψης της περιορισμένης ύπαρξης, για αυτό και γίνεται αντιληπτό σαν μεταμόρφωση, σαν εξέλιξη και σαν απελευθέρωση στην Απεραντοσύνη. Αυτή η Κατάσταση που Σταθεροποιείται στην Πληρότητα (στην Πανταχού Παρουσία) δεν είναι παρά η Βάση για την Πραγματική Εσωτερική Εξέλιξη και Πορεία προς το Ύστατο. Όλοι αυτοί οι όροι που χρησιμοποιούμε (εξέλιξη, πορεία) είναι αντιληπτικοί, οντολογικοί κι όχι οντικοί όροι, αναφέρονται δηλαδή στο Ον που Ανέρχεται Αντιληπτικά κι όχι στο Ον καθεαυτό.

Η Αίσθηση της Απεραντοσύνης και Πανταχού Παρουσίας του Παγκόσμιου Εαυτού μολονότι είναι Πραγματική και Αληθινή δεν είναι όμως Απόλυτα Πραγματική. Κι αυτό γιατί υπάρχει η Αντίληψη μιας Παρουσίας που Πληροί τον Χώρο, μια αίσθηση διαχωρισμού της Ουσίας από τον Χώρο. Αυτό παραμένει ακόμα ένας περιορισμός. Η Μετατόπιση Ακόμα Πιο Βαθιά στην Ύπαρξη, σε Μια Βαθύτερη Έδρα αποκαλύπτει μια άλλη Όψη της Πραγματικότητας.

Η Εμπειρία της Μοναδικής Ουσίας

Για κάποιον που έχει Ολοκληρωτική Εμπειρία του Παγκόσμιου Εαυτού ο Δρόμος Ανοίγει πλέον από μόνος του κι Αντίληψη Ανασύρεται κυριολεκτικά προς το Απόλυτο Κέντρο της Ύπαρξης. Όλοι οι κίνδυνοι έχουν μείνει πίσω. Η Αίσθηση διαχωρισμού ανάμεσα στην Ουσία, στον Εαυτό, σε Εμάς, και τον Χώρο εξασθενίζει και σβήνει κι Ανατέλλει μια Ανώτερη Πραγματικότητα. Βιώνεται και Γίνεται Κατανοητό ότι «Η Ουσία Είναι ο Χώρος». Αυτή είναι Μια Βαθιά Αίσθηση Ενότητας της Εσωτερικής Πραγματικότητας, πολύ διαφορετική από προηγούμενες Εμπειρίες

Η Εμπειρία του Ηλιακού Λόγου, η Αντίληψη του Όλου σαν Βάσης των Φαινομένων

Στο Τέλος η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Περιορισμούς, Μια Ολόλευκη Πραγματικότητα, Ένα Εκτυφλωτικό Φως, που Είναι η Βάση κι η Ουσία των Πάντων. Είναι ο Ηλιακός Λόγος. Ο Διόνυσος στο Μεσουράνημά του. Ο Λαμπρός Απόλλωνας. Αυτός που Βιώνει Αυτή την Κατάσταση Γίνεται ο Ίδιος Ηλιακός Λόγος, το Μοναδικό Υποκείμενο, το Πρόσωπο του Θείου, πίσω από όλα τα προηγούμενα προσωπεία του Θεού.

Βέβαια, όλα αυτά που περιγράφουμε είναι Εμπειρίες μέσα στην Περισυλλογή και ενόσω είμαστε συνδεδεμένοι ακόμα με ένα σώμα. Πρέπει λοιπόν να είναι κατανοητό ότι αυτή η Εμπειρία διαφέρει από την Εμπειρία της Ουσίας που έχει αποχωρισθεί πραγματικά (με τον θάνατο) από κάθε σώμα.

Κι ασφαλώς όλες αυτές οι Καταστάσεις που Βιώνουμε βρίσκονται πάντα μέσα στα Πλαίσια της Δημιουργίας. Η έξοδος από την Δημιουργία είναι μια τελείως διαφορετική Εμπειρία, που δεν είναι πλέον εμπειρία, γιατί δεν υπάρχει καμία αντίληψη για να έχει (σαν περιεχόμενο) κάποια εμπειρία. Στην πραγματικότητα είναι μια άλλου είδους Άμεσης Επίγνωσης του Πραγματικού Εαυτού.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Η Εμπειρία της Νύχτας, του Μαύρου Φωτός, της Αντίληψης του Όλου

Στο Άδυτο του Ναού δεν μπορεί να « Μπει» κανένας «μυητικά» παρά μόνο ο Μύστης που φτάνει και Περνά το «Όριο» της Δημιουργίας. Τι σημαίνει αυτό. Η Μεγάλη Μύηση στον Ναό Οδηγεί τον Μύστη στην Συνειδητοποίηση της Ουσίας του Ηλιακού Λόγου, του Προσώπου του Θεού μέσα στην Δημιουργία του Μεγάλου Υποκειμένου που είναι Αντανάκλαση της Θείας Ουσίας μέσα στο Κόσμο. Αυτή η Κατάσταση μολονότι είναι η Υπέρτατη Κατάσταση μέσα στην Δημιουργία δεν είναι όμως η Τελική Κατάσταση. Υπάρχει, στην Αντίληψη του Μύστη (που Έγινε Ηλιακός Λόγος) ακόμα ένας περιορισμός, υπάρχει μια τελευταία αδιόρατη διάκριση ανάμεσα στο Καθαρό Είναι, το Φως της Δημιουργίας και το Μη Είναι (το «Τίποτα»). Από την άποψη της βιωματικής εμπειρίας (κι αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε και νοητικά) η Κατάσταση του Καθαρού Είναι του Ηλιακού Λόγου είναι Χωρίς Ιδιότητες (Μια Λευκή Κατάσταση). Αλλά το Ίδιο, Χωρίς Ιδιότητες είναι κι η Κατάσταση όπου δεν υπάρχει Τίποτα (το Μαύρο Φως). Οι Καταστάσεις είναι ακριβώς το ίδιο. Αλλά πως ο Μύστης βιώνει και κατανοεί αυτή την πραγματικότητα; Ο Μύστης έχει καθοδηγηθεί στην βαθύτερη σημασία της Δράσης και της Μη-Δράσης. Εγκαταλείποντας κάθε Δράση της Αντίληψης βυθίζεται στην Ακινησία του Τίποτα, Βιώνει την Ουσία της Προκοσμικής Νύχτας. Κι ενώ Βιώνει το Απόλυτο Κενό και δεν βλέπει πλέον καμιά διαφορά ανάμεσα στο Μη-Είναι και την Ολόλαμπρη Ουσία του Είναι ταυτόχρονα Συνειδητοποιεί ότι Μέσα στους Κόλπους της Νύχτας Ανατέλλει το Φως και πάλι Μέσα στους Κόλπους της Νύχτας Αναπαύεται Αιώνια.

Αυτός ο τελευταίος διαχωρισμός (της διάκρισης του Είναι και του Μη-Είναι) αποτελεί το τελικό σύνορο της Δημιουργίας, για αυτό οι Μυημένοι το ονόμαζαν το «Όριο».

Τώρα ο Μύστης Απόλυτα Ελεύθερος, Τέλεια Εξαγνισμένος μπορεί να Μπει στο Άδυτο και να λάβει την Ύστατη Μύηση και να Βιώσει την Ύστατη Απόλυτη Πραγματικότητα της Θείας Ουσίας του Εαυτού.

Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΑΔΥΤΟ (Η ΘΕΪΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ)

Η Εμπειρία του Πραγματικού Εαυτού

Η Είσοδος στο Άδυτο σηματοδοτεί την Είσοδο του Απελευθερωμένου Όντος (Ψυχής, Ανθρώπου, Μύστη) σε Μια Κατάσταση όπου δεν υπάρχει ούτε Μη Δράση (Νύχτα, Μη-Είναι) ούτε Δράση (Ηλιακός Λόγος, Είναι). Σε μια ύστατη Περισυλλογή η Ουσία Εισέρχεται στην Κατάσταση της Αυτοαναβλύζουσας Επίγνωσης του Εαυτού. Εδώ δεν υπάρχει Δραστηριότητα ή Αντίληψη κάτι «εξωτερικού». Η Αυτοαναβλύζουσα Επίγνωση που Πηγάζει από τα Αχανή Βάθη της Ουσίας Φανερώνει την Απέραντη Ουσία, Αναδεικνύει την Αυτοαντίληψη και Περικλείνει την Αιώνια Πληρότητα και Μακαριότητα. Εδώ η Ψυχή Αναδύεται σε Θεία Ουσία κι ο Μύστης Βιώνει την Ένωση, την Ενότητα και την Ταύτιση με το Θείο.

Είναι Ελάχιστοι οι άνθρωποι που έφτασαν σε αυτή την Κατάσταση της Υπέρτατης Μύησης, αλλά και ταυτόχρονα πάρα πολλοί αν αναλογιστούμε για τι πράγμα μιλάμε. Μιλάμε για την Αποθέωση του Όντος, του Ανθρώπου.

Οι Μύστες, άσχετα από τον Βαθμό Επίγνωσης που Βίωναν και το Βάθος της Ύπαρξης που Συνειδητοποιούσαν, Κατανοούσαν και Γνώριζαν τον Αληθινό Θείο Κόσμο στον οποίο ζούσαν και προετοιμάζονταν με την Περισυλλογή και τον Ορθό Τρόπο Ζωής για τους Ανώτερους Κόσμους του Φωτός όπου θα προσέρχονταν όταν θα αποχωρίζονταν από το σώμα (με αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν θάνατο). Για τους Μύστες ο αποχωρισμός από το σώμα και τον κόσμο των αισθήσεων δεν ήταν το τέλος της ζωής, ήταν η Αρχή της Αληθινής Ζωής στους ανώτερους Κόσμους, στα Ηλύσια Πεδία, στους Φωτεινούς Ουρανούς, στους Κόλπους της Νύχτας όπου Αναπαύονται Όλα και πιο Ψηλά, στην Πραγματική Θεία Κατοικία Όλων των Όντων, στο Θεό όπως κι αν τον ονομάζουμε (γιατί τα ονόματα τα δίνουν οι άνθρωποι και δεν έχουν τόση σημασία.

Τα Μυστήρια του Υπέρτατου Θείου, της Νύχτας και του Ηλιακού Λόγου ήταν το αντικείμενο των Εργασιών (των Ιερών Έργων) του Ανώτερου Μυητικού Κέντρου των Δελφών όπου Προσέρχονταν οι Μύστες για να Εμβαθύνουν Περισσότερο στην Θεία Πραγματικότητα. Οι Δελφοί ήταν Ανώτερο Μυητικό Κέντρο για τους Μύστες και δεν ήταν μόνο το Λαϊκό Μαντείο των Δελφών, όπως εσφαλμένα νομίζουν ακόμα και (δήθεν) σοβαροί ιστορικοί και μελετητές.

Chapter 9

The Mystical Wisdom of Tao Te Ching: Embracing Moderation and the Way of Heaven

Introduction

Chapter 9 of the Tao Te Ching, attributed to the ancient sage Laozi, offers profound insights into the principles of moderation, impermanence, and the cyclical nature of life. This chapter emphasizes the importance of avoiding excess, recognizing the limitations of material wealth and status, and knowing when to withdraw. By aligning with the natural flow of the Tao, one can achieve harmony and fulfillment. Laozi’s teachings in this chapter serve as a timeless guide, reminding us that true wisdom lies in understanding the balance of life and embracing the way of heaven.

The Perils of Excess

"Better stop short than fill to the brim.

Over sharpen the blade, and the edge will soon blunt."

The opening lines of Chapter 9 highlight the dangers of excess. In the natural world, overfilling a vessel leads to spillage, and over-sharpening a blade results in a dull edge. These metaphors illustrate the principle that pushing beyond the natural limits of things can lead to deterioration and loss. This wisdom encourages us to practice moderation in all aspects of life, avoiding the pitfalls of overindulgence and overexertion.

In a broader sense, this teaching advises against the relentless pursuit of more—more wealth, more power, more success—recognizing that such pursuits often lead to imbalance and dissatisfaction. By understanding the importance of moderation, we can maintain a state of equilibrium and preserve the integrity of our endeavors.

The Illusion of Security in Wealth and Status

"Amass a store of gold and jade, and no one can protect it.

Claim wealth and titles, and disaster will follow."

These lines address the fleeting nature of material wealth and social status. Amassing treasures like gold and jade may seem to offer security, but such accumulation inevitably invites risk and vulnerability. Similarly, the pursuit of wealth and titles can lead to envy, conflict, and eventual downfall. Laozi warns that relying on external possessions and honors for a sense of security is illusory and ultimately precarious.

In Taoist philosophy, true security and contentment come from within, from a state of harmony with the Tao. By focusing on internal development and spiritual alignment rather than external acquisitions, one can achieve a lasting sense of peace and stability. This teaching encourages a shift in perspective from materialism to mindfulness, valuing inner richness over outer riches.

The Wisdom of Knowing When to Withdraw

"Retire when the work is done.

This is the way of heaven."

The concluding lines of Chapter 9 emphasize the importance of knowing when to step back and let go. Once a task is completed, it is wise to retire and refrain from further intervention. This principle reflects the cyclical nature of life and the understanding that all things have their time and place. By recognizing when a cycle has come to its natural conclusion, we can avoid unnecessary struggle and conflict.

This teaching aligns with the Taoist concept of wu wei (無為), or effortless action. Wu wei involves acting in harmony with the natural flow of events, knowing when to act and when to refrain from action. It is a practice of aligning with the Tao, allowing things to unfold naturally without force or interference. This approach leads to a state of balance and harmony, reflecting the way of heaven.

Mystical Implications: The Cyclical Nature of the Tao

The teachings of Chapter 9 invite us to contemplate the deeper, mystical aspects of the Tao, particularly its cyclical and self-regulating nature. The Tao, as the fundamental principle of the universe, operates through cycles of growth and decline, action and rest. By aligning with these natural rhythms, we can achieve a state of harmony and balance.

Embracing Moderation

The principle of moderation is central to Taoist philosophy. It teaches us to recognize the limits of our actions and desires, understanding that excess leads to imbalance and eventual decline. By practicing moderation, we can maintain a state of equilibrium, preserving our energy and resources for when they are truly needed. This approach fosters a sense of contentment and sufficiency, allowing us to appreciate the present moment without constantly striving for more.

Recognizing the Illusory Nature of Wealth and Status

Laozi’s warning about the perils of wealth and status encourages us to look beyond the superficial and transient aspects of life. Material possessions and social honors are subject to change and loss, and relying on them for security is ultimately futile. By shifting our focus to inner development and spiritual alignment, we can cultivate a sense of true and lasting security that is independent of external circumstances.

Understanding the Importance of Withdrawal

The wisdom of knowing when to withdraw is a key aspect of living in harmony with the Tao. This teaching emphasizes the importance of recognizing the natural conclusion of cycles and allowing things to end gracefully. By stepping back and letting go at the appropriate time, we can avoid unnecessary struggle and conflict, maintaining a state of balance and harmony. This approach reflects the Taoist ideal of wu wei, acting in accordance with the natural flow of events without force or interference.

Practical Applications: Living in Harmony with the Tao

The insights of Chapter 9 can be applied to various aspects of life, offering practical guidance for cultivating balance, contentment, and harmony.

1. Practicing Moderation: In daily life, practicing moderation involves being mindful of our consumption and actions. This can include managing our diet, work, and leisure activities to avoid excess and maintain balance. By recognizing our limits and practicing restraint, we can preserve our energy and resources, fostering a sense of well-being and equilibrium.

2. Shifting Focus from External to Internal: Recognizing the illusory nature of wealth and status encourages us to focus on inner development. This can involve cultivating mindfulness, self-awareness, and spiritual practices that nurture our inner richness. By valuing inner qualities such as compassion, wisdom, and integrity, we can achieve a sense of true and lasting security.

3. Knowing When to Withdraw: Understanding the importance of withdrawal involves recognizing the natural conclusion of cycles and allowing things to end gracefully. This can include knowing when to end a project, step back from a role, or let go of a relationship. By accepting the natural flow of events and practicing wu wei, we can maintain a state of balance and harmony, avoiding unnecessary struggle and conflict.

Conclusion

Chapter 9 of the Tao Te Ching offers profound and timeless wisdom for living in harmony with the Tao. By embracing moderation, recognizing the illusory nature of wealth and status, and understanding the importance of knowing when to withdraw, we can achieve a state of balance, contentment, and harmony. These teachings encourage us to align with the natural rhythms of the Tao, fostering a life of simplicity, mindfulness, and inner richness. By following the way of heaven, we can navigate the complexities of life with grace and wisdom, discovering the profound beauty and peace that come from living in accordance with the timeless principles of the Tao.

...

Η μυστικιστική σοφία του Tao Te Ching: Αγκαλιάζοντας το μέτρο και τον δρόμο του ουρανού

Εισαγωγή

Το Κεφάλαιο 9 του Tao Te Ching, που αποδίδεται στον αρχαίο σοφό Laozi, προσφέρει βαθιές γνώσεις για τις αρχές του μέτρου, της παροδικότητας και της κυκλικής φύσης της ζωής. Αυτό το κεφάλαιο τονίζει τη σημασία της αποφυγής της υπερβολής, της αναγνώρισης των περιορισμών του υλικού πλούτου και της θέσης και της γνώσης πότε πρέπει να αποσυρθούμε. Με την ευθυγράμμιση με τη φυσική ροή του Τάο, μπορεί κανείς να επιτύχει αρμονία και εκπλήρωση. Οι διδασκαλίες του Laozi σε αυτό το κεφάλαιο χρησιμεύουν ως ένας διαχρονικός οδηγός, υπενθυμίζοντάς μας ότι η αληθινή σοφία βρίσκεται στην κατανόηση της ισορροπίας της ζωής και στην αγκαλιά της οδού του ουρανού.

Οι κίνδυνοι της υπερβολής

«Καλύτερα να σταματήσεις εγκαίρως παρά να γεμίσεις μέχρι το χείλος.

Ακονίστε τη λεπίδα και η άκρη σύντομα θα αμβλύνει».

Οι αρχικές γραμμές του Κεφαλαίου 9 υπογραμμίζουν τους κινδύνους της υπερβολής. Στον φυσικό κόσμο, η υπερβολική πλήρωση ενός δοχείου οδηγεί σε διαρροή και το υπερβολικό ακόνισμα μιας λεπίδας έχει ως αποτέλεσμα μια θαμπή άκρη. Αυτές οι μεταφορές απεικονίζουν την αρχή ότι η ώθηση πέρα από τα φυσικά όρια των πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει σε φθορά και απώλεια. Αυτή η σοφία μας ενθαρρύνει να ασκούμε το μέτρο σε όλες τις πτυχές της ζωής, αποφεύγοντας τις παγίδες της υπερβολικής τέρψης και της υπερέντασης.

Με μια ευρύτερη έννοια, αυτή η διδασκαλία συμβουλεύει να μην επιδιώκουμε περισσότερο -περισσότερο πλούτο, περισσότερη δύναμη, περισσότερη επιτυχία-, αναγνωρίζοντας ότι τέτοιες επιδιώξεις συχνά οδηγούν σε ανισορροπία και δυσαρέσκεια. Κατανοώντας τη σημασία της μετριοπάθειας, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας και να διατηρήσουμε την ακεραιότητα των προσπαθειών μας.

Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας στον πλούτο και στην σταθερή κατάσταση

«Γεμίστε μια αποθήκη με χρυσό και νεφρίτη και κανείς δεν θα μπορεί να την προστατεύσει.

Διεκδικήστε πλούτη και τίτλους και θα ακολουθήσει η καταστροφή».

Αυτές οι γραμμές αναφέρονται στη φευγαλέα φύση του υλικού πλούτου και της κοινωνικής θέσης. Η συγκέντρωση θησαυρών όπως ο χρυσός και ο νεφρίτης μπορεί να φαίνεται ότι προσφέρουν ασφάλεια, αλλά μια τέτοια συσσώρευση αναπόφευκτα προκαλεί κίνδυνο και ευπάθεια. Ομοίως, η επιδίωξη του πλούτου και των τίτλων μπορεί να οδηγήσει σε φθόνο, σύγκρουση και τελικά πτώση. Ο Λάοζι προειδοποιεί ότι το να βασίζεσαι σε εξωτερικές κτήσεις και τιμές για μια αίσθηση ασφάλειας είναι απατηλό και τελικά επισφαλές.

Στην Ταοϊστική φιλοσοφία, η αληθινή ασφάλεια και ικανοποίηση προέρχονται από μέσα, από μια κατάσταση αρμονίας με το Τάο. Εστιάζοντας στην εσωτερική ανάπτυξη και την πνευματική ευθυγράμμιση και όχι στα εξωτερικά αποκτήματα, μπορεί κανείς να επιτύχει μια διαρκή αίσθηση ειρήνης και σταθερότητας. Αυτή η διδασκαλία ενθαρρύνει μια αλλαγή της οπτικής γωνίας από τον υλισμό στην επίγνωση, εκτιμώντας τον εσωτερικό πλούτο έναντι του εξωτερικού πλούτου.

Η σοφία του να ξέρεις πότε πρέπει να αποσυρθείς

«Αποσυρθείτε όταν τελειώσει η δουλειά.

Αυτή είναι η οδός του ουρανού».

Οι καταληκτικές γραμμές του Κεφαλαίου 9 τονίζουν τη σημασία του να γνωρίζουμε πότε πρέπει να κάνετε πίσω και να αφεθείτε. Μόλις ολοκληρωθεί μια εργασία, είναι συνετό να αποσυρθείτε και να αποφύγετε περαιτέρω παρέμβαση. Αυτή η αρχή αντανακλά την κυκλική φύση της ζωής και την κατανόηση ότι όλα τα πράγματα έχουν τον χρόνο και τον τόπο τους. Αναγνωρίζοντας πότε ένας κύκλος έχει φτάσει στη φυσική του κατάληξη, μπορούμε να αποφύγουμε περιττούς αγώνες και συγκρούσεις.

Αυτή η διδασκαλία ευθυγραμμίζεται με την ταοϊστική έννοια του wu wei (無為), ή της αβίαστης δράσης. Το Γου Γουέι περιλαμβάνει δράση σε αρμονία με τη φυσική ροή των γεγονότων, γνωρίζοντας πότε πρέπει να ενεργούμε και πότε να αποφεύγουμε τη δράση. Είναι μια πρακτική ευθυγράμμισης με το Τάο, επιτρέποντας στα πράγματα να ξεδιπλώνονται φυσικά χωρίς δύναμη ή παρεμβολές. Αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας, αντανακλώντας τον δρόμο του ουρανού.

Μυστικές επιπτώσεις: Η κυκλική φύση του Τάο

Οι διδασκαλίες του Κεφαλαίου 9 μας καλούν να αναλογιστούμε τις βαθύτερες, μυστικιστικές πτυχές του Τάο, ιδιαίτερα την κυκλική και αυτορυθμιζόμενη φύση του. Το Τάο, ως η θεμελιώδης αρχή του σύμπαντος, λειτουργεί μέσα από κύκλους ανάπτυξης και παρακμής, δράσης και ανάπαυσης. Ευθυγραμμίζοντας με αυτούς τους φυσικούς ρυθμούς, μπορούμε να επιτύχουμε μια κατάσταση αρμονίας και ισορροπίας.

Αγκαλιάζοντας τη μετριοπάθεια

Η αρχή του μέτρου είναι κεντρική στην ταοϊστική φιλοσοφία. Μας διδάσκει να αναγνωρίζουμε τα όρια των πράξεων και των επιθυμιών μας, κατανοώντας ότι η υπερβολή οδηγεί σε ανισορροπία και τελικά παρακμή. Με το μέτρο, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας, διατηρώντας την ενέργεια και τους πόρους μας για όταν πραγματικά χρειάζονται. Αυτή η προσέγγιση καλλιεργεί μια αίσθηση ικανοποίησης και επάρκειας, επιτρέποντάς μας να εκτιμούμε την παρούσα στιγμή χωρίς να προσπαθούμε συνεχώς για περισσότερα.

Αναγνωρίζοντας την Απατηλή Φύση του Πλούτου και της Κατάστασης

Η προειδοποίηση του Laozi για τους κινδύνους του πλούτου και της θέσης μας ενθαρρύνει να κοιτάξουμε πέρα από τις επιφανειακές και παροδικές πτυχές της ζωής. Τα υλικά αγαθά και οι κοινωνικές τιμές υπόκεινται σε αλλαγές και απώλειες, και το να βασίζεσαι σε αυτά για ασφάλεια είναι τελικά μάταιο. Μετατοπίζοντας την εστίασή μας στην εσωτερική ανάπτυξη και την πνευματική ευθυγράμμιση, μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια αίσθηση αληθινής και διαρκούς ασφάλειας που είναι ανεξάρτητη από τις εξωτερικές συνθήκες.

Κατανόηση της σημασίας της απόσυρσης

Η σοφία του να ξέρεις πότε να αποσυρθείς είναι μια βασική πτυχή του να ζεις σε αρμονία με το Τάο. Αυτή η διδασκαλία τονίζει τη σημασία της αναγνώρισης της φυσικής ολοκλήρωσης των κύκλων και του επιτρέποντος στα πράγματα να τελειώνουν με χάρη. Κάνοντας ένα βήμα πίσω και αφήνοντας να φύγουμε την κατάλληλη στιγμή, μπορούμε να αποφύγουμε περιττούς αγώνες και συγκρούσεις, διατηρώντας μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας. Αυτή η προσέγγιση αντανακλά το ταοϊστικό ιδεώδες του wu wei, ενεργώντας σύμφωνα με τη φυσική ροή των γεγονότων χωρίς δύναμη ή παρεμβολή.

Πρακτικές εφαρμογές: Ζώντας σε αρμονία με το Τάο

Οι ιδέες του Κεφαλαίου 9 μπορούν να εφαρμοστούν σε διάφορες πτυχές της ζωής, προσφέροντας πρακτική καθοδήγηση για την καλλιέργεια ισορροπίας, ικανοποίησης και αρμονίας.

1. Εξάσκηση της μετριοπάθειας: Στην καθημερινή ζωή, η άσκηση μετριοπάθειας περιλαμβάνει να προσέχουμε την κατανάλωση και τις πράξεις μας. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη διαχείριση της διατροφής, της εργασίας και των ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων μας για να αποφύγουμε την υπερβολή και να διατηρήσουμε την ισορροπία. Αναγνωρίζοντας τα όριά μας και ασκώντας αυτοσυγκράτηση, μπορούμε να διατηρήσουμε την ενέργεια και τους πόρους μας, καλλιεργώντας μια αίσθηση ευεξίας και ισορροπίας.

2. Μετατόπιση της εστίασης από το εξωτερικό στο εσωτερικό: Η αναγνώριση της απατηλής φύσης του πλούτου και της θέσης μας ενθαρρύνει να επικεντρωθούμε στην εσωτερική ανάπτυξη. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την καλλιέργεια της επίγνωσης, της αυτογνωσίας και των πνευματικών πρακτικών που τρέφουν τον εσωτερικό μας πλούτο. Εκτιμώντας τις εσωτερικές ιδιότητες όπως η συμπόνια, η σοφία και η ακεραιότητα, μπορούμε να επιτύχουμε μια αίσθηση αληθινής και διαρκούς ασφάλειας.

3. Γνωρίζοντας πότε πρέπει να αποσυρθείτε: Η κατανόηση της σημασίας της απόσυρσης περιλαμβάνει την αναγνώριση της φυσικής ολοκλήρωσης των κύκλων και το να επιτρέψετε στα πράγματα να τελειώσουν με χάρη. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει το να γνωρίζετε πότε πρέπει να τερματίσετε ένα έργο, να αποχωρήσετε από έναν ρόλο ή να αφήσετε μια σχέση. Με την αποδοχή της φυσικής ροής των γεγονότων και την εξάσκηση στο wu wei, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας, αποφεύγοντας περιττούς αγώνες και συγκρούσεις.

Συμπέρασμα

Το Κεφάλαιο 9 του Τάο Τε Τσινγκ προσφέρει βαθιά και διαχρονική σοφία για να ζεις σε αρμονία με το Τάο. Αγκαλιάζοντας το μέτρο, αναγνωρίζοντας την απατηλή φύση του πλούτου και της θέσης και κατανοώντας τη σημασία του να γνωρίζουμε πότε πρέπει να αποσυρθούμε, μπορούμε να επιτύχουμε μια κατάσταση ισορροπίας, ικανοποίησης και αρμονίας. Αυτές οι διδασκαλίες μας ενθαρρύνουν να ευθυγραμμιστούμε με τους φυσικούς ρυθμούς του Τάο, καλλιεργώντας μια ζωή με απλότητα, επίγνωση και εσωτερικό πλούτο. Ακολουθώντας τον δρόμο του ουρανού, μπορούμε να περιηγηθούμε στην πολυπλοκότητα της ζωής με χάρη και σοφία, ανακαλύπτοντας τη βαθιά ομορφιά και την ειρήνη που προέρχονται από το να ζούμε σύμφωνα με τις διαχρονικές αρχές του Τάο.

Chapter 9. The Mystical Essence of Good and Evil in the Dhammapada

The Dhammapada, a revered text within the Theravada Buddhist tradition, offers profound insights into the nature of good and evil, guiding individuals toward a life of wisdom, compassion, and mindfulness. Chapter IX, which delves into the concept of evil, presents a series of verses that, when contemplated deeply, reveal the mystical relationship between our thoughts, actions, and the karmic outcomes that follow.

The Dual Paths: Hastening Towards Good or Delighting in Evil

The Dhammapada begins its exploration of evil with a stark admonition in verse 116: "If a man would hasten towards the good, he should keep his thought away from evil; if a man does what is good slothfully, his mind delights in evil." Here, the text highlights the importance of intention and mindfulness in our actions. The mind is like a garden, where thoughts are seeds. If one is not diligent in nurturing the seeds of goodness, the weeds of evil can easily take root and flourish.

The phrase "slothfully" suggests that spiritual laziness is a gateway to moral decay. The verse emphasizes that the pursuit of goodness is not passive; it requires active, consistent effort. When one becomes complacent, the mind naturally gravitates towards negative tendencies. This idea is echoed in many spiritual traditions, where the concept of vigilance over one’s thoughts and actions is seen as essential to maintaining a virtuous life.

The Ripple Effect of Sin and Virtue

Verses 117 and 118 present a dichotomy between the outcomes of sin and virtue. In verse 117, the Dhammapada warns, "If a man commits a sin, let him not do it again; let him not delight in sin: pain is the outcome of evil." Conversely, verse 118 advises, "If a man does what is good, let him do it again; let him delight in it: happiness is the outcome of good."

These verses remind us that every action we take, whether good or evil, sets into motion a chain of karmic consequences. The universe, in its infinite wisdom, does not forget; it merely waits. The outcomes of our actions may not be immediate, but they are inevitable. This is the mystical law of karma at work—a force that transcends time and space, ensuring that justice is meted out, whether in this life or the next.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE