Η Εσωτερική Παράδοση, (η Εσωτερική Πληροφόρηση)
Πρέπει να
το πούμε από την αρχή, για να γίνουν κατανοητά και με ορθό τρόπο όλα αυτά που
θα εκθέσουμε στην συνέχεια πρέπει να έχουμε υπόψη μας κάποια πράγματα, που οι
περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέπτονται ή δεν υποψιάζονται καν. Η αντίληψη που
σχηματίζουμε για «κάτι» εξαρτάται από την «θέση» που το βλέπουμε και από το
πλήθος των πληροφοριών που έχουμε στην διάθεσή μας. Με άλλα λόγια, εξαρτάται
από το Βάθος της Κατανόησής μας και την Ευρύτητα της Αντίληψής μας από την μια
μεριά και από την άλλη μεριά από τις «πληροφορίες» που έχουμε.
Στην
προκειμένη περίπτωση τι γνωρίζουν οι άνθρωποι (οι Έλληνες πρώτα από όλα και
μετά οι υπόλοιποι) για τους Δελφούς, την Δελφική Λατρεία, τον Διόνυσο και τον
Απόλλωνα, τους Οσίους, την Δελφική Αμφικτυονία, την Λειτουργία του Ναού, το
Μαντείο, την Κασταλία Πηγή, τους Ιερούς Πολέμους, την ιστορία και τα γεγονότα;
Οι περισσότεροι Έλληνες (κι οι κάτοικοι αυτού του Τόπου) δεν γνωρίζουν καν που
είναι οι Δελφοί ή τι ήταν, τι είναι οι Δελφοί. Ακόμα και ειδικοί επιστήμονες
που σχετίζονται με το θέμα, θρησκειολόγοι, αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, κλπ. έχουν μόνο
σκόρπιες και συγκεχυμένες, ακόμα και λάθος πληροφορίες και δεν μπορούν να έχουν
μια πλήρη και συγκροτημένη αντίληψη για το θέμα.
Από την
άλλη μεριά όσοι έχουν την Ευλογία να εντάσσονται στην Εσωτερική Παράδοση
προσεγγίζουν αυτά τα θέματα σε ένα πιο βαθύ επίπεδο και με βιωματικό τρόπο.
Έχοντας αφομοιώσει την Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία και ζώντας την ουσία των
πραγμάτων και έχοντας στην διάθεσή τους πληροφορίες που είναι μυστικές και
προστατευμένες από τους βέβηλους, σχηματίζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα
για τους Δελφούς και την Δελφική Λατρεία από αυτήν που έχουν οι άνθρωποι της εξωτερικής
γνώσης. Στους Εσωτερικούς Κύκλους οι Δελφοί ήταν το Μυστικό Ανώτερο Μυητικό
Κέντρο της Ελλάδας και του Ευρύτερου Αρχαίου Κόσμου. Η Ελευσίνα σε σύγκριση με τους
Δελφούς ήταν ένα Εξωτερικό Θρησκευτικό Κέντρο μολονότι είχε Βαθιές Θεολογικές
Παραδόσεις και Παρείχε, πέρα από τα Μυστήρια, Ανώτερες Μυητικές Εμπειρίες. Θα
τα εξηγήσουμε όλα αυτά στην συνέχεια, (χωρίς να παραβιάσουμε τους Κανόνες
Μυστικότητας που Ισχύουν στην Εσωτερική Κοινότητα).
Δελφική Λατρεία
Δελφοί,
ο Ιερός Χώρος, τo «Κέντρο
του Κόσμου», ο «Ομφαλός» της Γης
Στην Νότια
Πλευρά του Παρνασσού, που βλέπει στον Κόλπο της Ιτέας υπήρχαν από πάντα δύο
απόκρημνοι βράχοι, οι Φαιδριάδες Πέτρες. Φαίνεται σαν να ενώνονται ή σαν να
χωρίζονται από μια βαθιά σχισμή που γεωλογικά θα πρέπει να πηγαίνει σε μεγάλο
βάθος. Από την Καρδιά του Βουνού, αναθυμιάσεις και νερό εμπλουτισμένο με μέταλλα
και στοιχεία που αναβλύζει από πάντα, έδιναν πάντα μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα στο
τοπίο. Ο Χώρος είχε πάντα μια Ιδιαίτερη Δυναμική κι η σχετική έλλειψη υγρασίας
έκανε το φως της ατμόσφαιρας πιο δυνατό συμβάλλοντας στην ιερή αλλοίωση του
τοπίου. Λίγο πιο Δυτικά ήταν χτισμένος ο Ναός όπου λατρευόταν ο Ηλιακός Λόγος
σαν Διόνυσος-Απόλλωνας, ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. (κι είναι λάθος να
ονομάζεται ο Ναός απλά Ναός του Απόλλωνα). Γιατί τότε; Γιατί εδώ; Και από ποιους
χτίστηκε ο Ναός;
Στην
πραγματικότητα ο Χώρος ήταν Ιερός από πάντα. Σε ένα γειτονικό σπήλαιο, το Κωρύκειο
Άντρο, βρέθηκαν ίχνη λατρείας που χρονολογούνται πριν 6000 χρόνια. Εκ των
υστέρων δόθηκαν νέες και βαθύτερες ερμηνείες για τον χώρο, την επιλογή του και
την ιστορία του.
Σύμφωνα με
τον Μύθο (ή την Μυθική Αιτιολογική Σκέψη) και την «ιστορία», ο Δίας άφησε δυο αετούς, έναν στην Ανατολή, έναν στην Δύση κι
οι αετοί, αναζητώντας τον τόπο τους, το σπίτι τους, πέταξαν κι ήρθαν και
συναντήθηκαν εδώ, στην Νότια Πλαγιά του Παρνασσού, στην ρίζα των Φαιδριάδων
Βράχων. Έτσι οι Δελφοί αναδείχθηκαν σε Κέντρο του Κόσμου.
Τι
σημαίνει όμως στην Αντίληψη του Ανθρώπου «Κέντρο», «Κέντρο του κόσμου»; Εδώ και
χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε Αυτοσυνείδηση, η Αντίληψη
λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα και κάθε φορά, κάθε πρωί, που ο άνθρωπος
έρχεται στην εγρήγορση από τον ύπνο, η αντίληψη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.
Όταν η αντίληψη ξεκινά να λειτουργεί, αναγνωρίζει πρώτα το περιβάλλον, τον
εξωτερικό κόσμο. Κι όταν «συμπληρωθεί» η εικόνα του χώρου ύπαρξης ξεκινά ο «προσανατολισμός»
κι οργανώνονται οι δραστηριότητές μας. Επειδή όλα αυτά γίνονται σχεδόν αμέσως
δεν αντιλαμβανόμαστε την διαδικασία. Μπαίνουμε κατευθείαν στην εμπειρία της ζωής.
Έτσι ο πρωτόγονος άνθρωπος συνειδητοποιώντας τον εαυτό του βρίσκεται εξαρχής
στο «κέντρο του κόσμου» τον οποίο αντιλαμβάνεται να επεκτείνεται γύρω του. Ό,τι
μπαίνει στην άμεση επίγνωση του ανθρώπου είναι ο γνωστός κόσμος, εδώ που ζει,
το σπίτι του. Πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται άμεσα απλώνεται ο Άγνωστος Χώρος.
Ο Άγνωστος Χώρος, Αφιλόξενος στην αρχή, όταν γίνεται «οικείος» είναι Αυτό που μας
περιβάλει, η Πηγή των Πάντων. Σιγά-σιγά ο άνθρωπος αρχίζει να διακρίνει στον
Περιβάλλοντα Χώρο, τον Άγνωστο Χώρο, Ψηλά, Μακριά, Πέρα, που γίνεται ο Ουρανός,
ο Εξώκοσμος, ο Θεός και τον γνωστό χώρο της επίγνωσής του, εδώ, στην γη, στην
Μάνα Γη που γεννά και τρέφει τα πάντα. Βλέποντας ακόμα την Γονιμότητα της Γης
από την οποία φυτρώνουν τα πάντα, πιστεύει ότι προέρχεται από την γη και στην
γη επιστρέφει. Από εδώ πηγάζουν οι ταφικές συνήθειες των ανθρώπων που
τοποθετούσαν τους νεκρούς τους στην γη. Με την πάροδο του χρόνου κι όσο ο
άνθρωπος συνειδητοποιούσε ότι είναι Ψυχή-Δύναμη που λειτουργεί μέσα στο σώμα
άρχισε να νοιώθει ότι έχει (σαν Ψυχή) Ουράνια Προέλευση κι απλά κατοικεί μέσα στο
σώμα που του δίνει η Μάνα Γη. Έτσι ο άνθρωπος, εδώ που βρίσκεται νοιώθει ότι
είναι στο κέντρο του κόσμου. Απάνω απλώνεται ο Ουρανός, ο Χώρος Προέλευσής μας,
Εδώ είναι η Γη, το Σπίτι μας και Κάτω ο κόσμος των νεκρών (κατάλοιπο αντίληψης
από τότε που πίστευαν οι άνθρωποι ότι προέρχονταν από την γη και έθαβαν τους νεκρούς
τους στην γη). Όσο όμως η Αντίληψη του Ανθρώπου διευρύνεται σαν χώρος, στον
χώρο, ενώ νοιώθει ότι σαν ύπαρξη είναι το κέντρο του κόσμου δεν μπορεί να
νοιώσει το κέντρο στον αντικειμενικό χώρο που διευρύνεται όλο και πιο πολύ.
Έτσι δημιουργείται η ανάγκη της καθιέρωσης ενός συγκεκριμένου τόπου μέσα στον
κόσμο σαν Κέντρου, Ιερού Χώρου όπου ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει την Ενότητα
του Ουρανού, της Γης, του Κάτω Κόσμου. Έτσι καθιερώθηκε ο Ιερός Χώρος, ο Ναός.
Εδώ, στον Ιερό Χώρο, στον Ιερό Ναό, το Σύμπαν, ο Ιερός Χώρος, ο Άνθρωπος (το
σώμα), όλα ταυτίζονται.
Έτσι, με
αυτή την έννοια, αυτοί που ήρθαν εδώ, στους Δελφούς, τον 8ο αιώνα
π.Χ. και ίδρυσαν το Ιερό του Ηλιακού λόγου, (του Διονύσου-Απόλλωνα), θεωρούσαν τον Τόπο
Κέντρο του Κόσμου, «Ομφαλό» της Γης. Ποιοι ήταν αυτοί; Ήταν «Θεσσαλοί», από τους
πρόποδες του Ολύμπου, μυημένοι στην Μυστηριακή Θρησκεία του Ορφέα. Από αυτούς τους
ανθρώπους οι εκλεκτοί, οι άξιοι, αυτοί που μπορούσαν, αποτελούσαν την Τάξη των Οσίων.
Οι άλλοι (υπό την καθοδήγηση των Οσίων) ήταν ταγμένοι στην Διαχείριση του Ναού,
των Εργασιών και των Τελετουργιών, ενώ συμμετείχαν ενεργά στην Ιερή Αμφικτυονία.
Ήταν ακόμα υπεύθυνοι για την Λειτουργεία του Μαντείου και για τις Γιορτές και της
άλλες εργασίες του Ιερού Χώρου.
Οι Όσιοι
ήταν Πέντε. Γιατί Πέντε; Στοχαστείτε το.
Ο αριθμός συνδεόταν με τις Βαθμίδες της Μύησης, αν και δεν γνωρίζουμε το
ακριβές έργο του καθενός τους. Είχαν σαν κυρίως έργο τους την Διαφύλαξη της Ορφικής
Θεολογίας και την Μύηση στην Ύστατη Πραγματικότητα. Οι Ιερείς ήταν αυτοί που
εφάρμοζαν την Θεολογία στην πράξη, στις εργασίες του Ναού. Και ακόμα είχαν την
εποπτεία και την καθοδήγηση των Ιερειών, από τις οποίες αυτή που κάθε φορά
επιφορτιζόταν με την αναγγελία των χρησμών, η Πρωθιέρεια, ονομαζόταν Πυθία. Το
Μαντείο στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα υποδεέστερο έργο της Δελφικής Αδελφότητας.
Επειδή το
Μαντείο προσέλκυε πλήθη κόσμου είχαν δημιουργηθεί γύρω από αυτό, την Μαντική, τους
χρησμούς, μια πληθώρα μύθων. Υπάρχει σύγχυση για την ακριβή λειτουργεία του
Μαντείου. Πιστεύουν ότι η Πυθία εισέρχονταν στο Άδυτο του Ναού για να δώσει τους
χρησμούς υπό την επήρεια των φυσικών αναθυμιάσεων από τα έγκατα της γης μέσα
από κάποιο χάσμα ή αναθυμιάσεων από φύλλα ροδοδάφνης ή δάφνης που μασούσε. Στην
πραγματικότητα το Άδυτο του Ναού προοριζόταν για πιο σοβαρές χρήσεις. Μετά το Άδυτο
ήταν πάνω σε συμπαγή βράχο. Το πιθανότερο είναι πως το άδυτο όπου εισέρχονταν η
Πυθία ήταν σε κάποιο άλλο σημείο όπου όντως υπήρχε ένα χάσμα στην γη από όπου έβγαιναν
ατμοί από την γη. Όμως η Έκσταση της Πυθίας οφείλονταν στην Περισυλλογή στην
οποία καθοδηγούνταν η Πρωθιέρεια από τους Οσίους κι όχι μια προκαλούμενη από
ψυχότροπες αναθυμιάσεις ανεξέλεγκτη έκσταση με κραυγές και ασυνάρτητα λόγια. Οι
σοφοί μελετητές δεν θέλουν καθόλου να σκέπτονται αυτή την εκδοχή, αλλά στην
πραγματικότητα έτσι συνέβαινε.
Όμως τι
ήταν και τι πίστευαν πραγματικά οι Όσιοι, πέρα από τις εξωτερικές πληροφορίες
που έχουμε για αυτούς; Ήταν Μυημένοι στην Ανώτερη Μύηση κι είχαν Ανώτερη Εμπειρία,
ήταν η Ανώτατη Τάξη των Μυστών, οι Ιεροφάντες. Της ίδιας τάξης άνθρωποι
Επόπτευαν και στην Ελευσίνα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι πιο Γνήσιοι Εκφραστές της
Ορφικής Διδασκαλίας και της Μυστικής Εμπειρίας.
Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος
Ο Αληθινός
Χρόνος είναι το Τώρα, η Αιώνια Στιγμή που κυλάει Χωρίς Μεταβολή, που
Διαιωνίζεται, Μια Αιωνιότητα που Ρέει Χωρίς αλλαγή, Πέρα από τις Δραστηριότητες,
τις Μεταβολές, τα Φαινόμενα, Πέρα από την Δημιουργία. Κάθε Μεταβολή, κάθε Φαινόμενο,
κάθε Δημιουργία εκδηλώνεται μέσα στην Απόλυτη Απουσία, στο Απόλυτο Κενό, στην Κοσμική
Νύχτα. Η Δημιουργία, οι Κόσμοι, οι Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ζωή, η Εξέλιξη
όλα υφίστανται στον Ασχημάτιστο Κόσμο του Ερέβους κι εκεί διαλύονται πάλι. Η
Δημιουργία είναι Φως, Σχήματα του Φωτός. Αλλά το Φως δημιουργεί παράλληλα Σκιές
κι αυτός είναι ο Χώρος των Ταρτάρων.
Ό,τι
αντιλαμβάνεται η Αντίληψη, τα όντα, οι άνθρωποι, σαν Χρόνο είναι η Αιωνιότητα
του Ολόλαμπρου Φωτός κι οι Μεταβολές του στον Κόσμο της Σκιάς. Ο Χρόνος είναι
συνυφασμένος με την Μεταβολή, είναι η Ουσία της Αλλαγής. Ο άνθρωπος από την
αρχή συνειδητοποιεί ότι ζει στον Κόσμο της Αλλαγής, στον Χρόνο. Ακόμα κι αν νομίζει ότι τα πράγματα «διαρκούν»
η ίδια η ζωή τον διαψεύδει. Και μετά υπάρχει ο θάνατος.
Όλα λοιπόν
Ξεκινούν από τους Κόλπους της Νύχτας κι αφού Εκδηλωθούν σε όλη την Έκταση της Δημιουργίας,
στους Κόσμους, στα γεγονότα, στην ζωή, στην εξέλιξη, Ξαναγυρίζουν Πίσω, στην
Ασχημάτιστη Σιωπή. Αυτός είναι ο Κύκλος της Δημιουργίας. Το Μεγάλο Έτος. Κι όλα
μέσα στην Δημιουργία ακολουθούν τον Κύκλο της Γέννησης της Εξέλιξης και της Φθοράς.
Τον ίδιο κύκλο ακολουθούν τα αστέρια κι οι πλανήτες, όχι μόνο στην εξέλιξή τους
αλλά και στην κίνησή τους. Κι η ζωή στην γη ακολουθεί τον Ετήσιο Κύκλο. Κι ο άνθρωπος,
στην ζωή του ακολουθεί τον κύκλο του ημερονυκτίου, της εγρήγορσης και του
ύπνου. Έτσι ο άνθρωπος ακολουθεί τον Κύκλο της Δημιουργίας, τον Κύκλο των Εποχών,
τον Κύκλο του ημερονυκτίου.
Το Έτος
Αποτυπώνει την Μεγάλη Αλήθεια της Εξέλιξης αλλά και την ανθρώπινη ζωή. Με την εναλλαγή
των Εποχών θυμίζει διαρκώς στον άνθρωπο πως όλα ξεκινούν από την Παγωνιά του
Χειμώνα, ανθίζουν και καρποφορούν, μαραίνονται και πεθαίνουν, ξαναγυρίζουν στην
Σιωπή του Χειμώνα. Έτσι ο Χρόνος, το Έτος καθίσταται Ιερό γιατί φανερώνει την Αλήθεια
της Εξέλιξης. Όμως η Εξέλιξη δεν αρχίζει και τελειώνει απλά στην Αρχή, περνά
από φάσεις και στιγμές που είναι σημαντικές. Η Γέννηση της Αντίληψης, ο
Προσανατολισμός, η Ορθή Επιλογή και Δράση, η Ολοκλήρωση κι η Τελείωση της ύπαρξης
είναι σημαντικές στιγμές που βρίσκουν την αντιστοιχία τους στον Ετήσιο Κύκλο.
Έτσι καθιερώνονται οι Ιερές Γιορτές, Επαναλήψεις Στάσεων και Δράσεων, που
Οδηγούν την Ύπαρξη προς την Τελείωσή της. Στην Διάρκεια του Έτους Ηλιοστάσια κι
Ισημερίες, Εποχές και Συνθήκες χρησιμεύουν να μας καθοδηγήσουν προς την
Ολοκλήρωση.
Δελφική
Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας
Ακολουθώντας
την Ορφική Διδασκαλία, αυτοί που «έφτασαν» στους Δελφούς είχαν όχι μόνο σαφή
αντίληψη του Κύκλου της Δημιουργίας αλλά γνώριζαν κι ακολουθούσαν τις Αντιστοιχίες
στον Ετήσιο Κύκλο και Ρύθμιζαν την ζωή τους με Γνώμονα την Ολοκλήρωσή τους. Ακολουθούσαν
τους Ιερούς Κανόνες και συντονίζονταν με την Ορθή Δράση μέσα στον Χρόνο, τις Γιορτές,
τις δραστηριότητες, τις εργασίες για να υπερβούν τον Κόσμο των Φαινομένων και
να φτάσουν, πέρα από την Δημιουργία, στον Άχρονο Χρόνο, στην Αιωνιότητα.
Γνώριζαν
ότι ο Χώρος ήταν πάντα Ιερός, γιατί κι άλλοι άνθρωποι, εδώ και χιλιάδες χρόνια
είχαν εδώ θρησκευτικές δραστηριότητες. Κι αν άφηναν τους μύθους για τον τόπο να
λέγονται (ή και τους καλλιεργούσαν) δεν ήταν γιατί τους έδιναν περισσότερη
σημασία από ό,τι σε ένα σύμβολο, αλλά γιατί κατανοούσαν βαθιά ότι Εδώ όχι μόνο
μπορούσαν να βιώσουν την Ενότητα των Κόσμων, να Αισθανθούν το Υπερβατικό αλλά
και ότι μέσα από την Ορθή Ζωή, την Μύηση, την Απόσπαση, την Περισυλλογή,
μπορούσαν να Υπερβούν τον Χρόνο και την ζωή των φαινομένων και να Ανυψωθούν στους
κόσμους του Φωτός και στην Ίδια την Ουσία του Όντος, στην Θεία Σφαίρα. Εδώ ο
Χώρος ήταν πραγματικά Ιερός κι ο Χρόνος οδηγούσε στο Άχρονο.
Βέβαια όλα
αυτά τα Βίωναν και τα γνώριζαν οι Όσιοι κι όσοι ακολουθούσαν την Διδασκαλία, κι
από τους Ιερείς και τις ιέρειες αλλά και άλλους ανθρώπους, σοφούς και μη, που
προσέρχονταν από μακριά.
Έτσι στην Θεολογική
Αντίληψη αυτών των ανθρώπων η Αρχή της Δημιουργίας αντιστοιχούσε στο Ετήσιο
Χειμερινό Ηλιοστάσιο και γιορτάζοντας τις Γιορτές της Αλλαγής του χρόνου και
του Νέου Έτους δεν βίωναν απλά μια ιερή επανάληψη της Δημιουργίας αλλά και μια
Στιγμή Ολοκλήρωσης της Φύσης και του εαυτού τους. Κατανοούσαν ότι ζουν σε μια
από τις Πολλές Δημιουργίες γιατί τους είχε αποκαλυφθεί το Μυστικό της Παλιγγενεσίας
κι είχαν την ευκαιρία να διατρέξουν συμβολικά και το νέο έτος όλη την εξέλιξη της
Δημιουργίας. Αυτοί που είχαν φτάσει στην Ανώτατη Μύηση απλά αντιλαμβάνονταν τον
Κύκλο των Φαινομένων. Όσοι όμως βρίσκονταν ακόμα σε εξελικτική πορεία είχαν την
ευκαιρία, μέσα από τις ετήσιες δραστηριότητες, τις Γιορτές, την Ορθή ζωή και
την προσωπική εργασία να Αναδυθούν στην Πραγματικότητα.
Έτσι,
Συμβολικά και Μυστικά, ο Ιερός Τόπος των Δελφών, μέσα στην Τελετουργική Υποδοχή
του Νέου Έτους γινόταν στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο το Λίκνο της Δημιουργίας, το
Σημείο από το Οποίο Γεννιούνται όλα και στο Οποίο Έρχονται όλα και ταυτόχρονα η
Άχρονη Στιγμή που Δημιουργεί τον Χρόνο, την Δημιουργία την Εξέλιξη.
Στην
πραγματικότητα τέτοιου είδους Εμπειρίες και Μυστικά Βιώματα, απρόσιτα στους πολλούς
και τους βέβηλους δεν είχαν σημασία για όσους δεν τα γνώριζαν ή δεν μπορούσαν
να τα βιώσουν. Τότε; Τι ακριβώς έκαναν οι Όσιοι κι όσοι τους ακολουθούσαν; Απλά
Διατηρούσαν το Φως της Ζωής Ζωντανό, ενέπνεαν και καθοδηγούσαν τους άλλους σε
μια Φωτεινή ζωή. Αυτή η Παράδοση δεν έσβησε ποτέ, αν και πέρασε σε άλλες μορφές
και καταστάσεις.
Χάος,
Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές
Σύμφωνα με
την Ορφική Αντίληψη υπάρχει Μία Μοναδική Πραγματικότητα που Περικλείνει Μέσα της
και την Δραστηριότητα, την Δημιουργία, τον Κόσμο των Φαινομένων. Η Δημιουργία
Έχει Τρεις Οντολογικές Περιοχές, τον κόσμο της Ακινησίας της Νύχτας, τον Κόσμο
του Ερέβους που Φωτίζεται από το Φως κι είναι η Ανώτερη Περιοχή της Δημιουργίας
και τον Κόσμο της Σκιάς στα Τάρταρα όπου ανήκουν οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής.
Αυτές οι
Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ουσία κι οι οντολογικές περιοχές είναι επίσης Καταστάσεις
της Ψυχής. Η Ψυχή Βιώνει την Ουσία ή έχει Εμπειρία της Ύπαρξης στους διάφορους
Κόσμους.
Επίσης όλες
αυτές οι Καταστάσεις έχουν αντιστοιχία στο ανθρώπινο σώμα μέσα στο οποίο
κατοικεί η Ψυχή. Κι αυτό εξηγείται επαρκώς στην διαδικασία της Μύησης.
Ακόμα αυτές
οι Καταστάσεις είναι η ουσία και το περιεχόμενο των διαφόρων βαθμίδων της Περισυλλογής
για όσους βιώνουν πραγματική την διαδικασία.
Γέννηση
του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο
Όταν
μιλάμε για Γέννηση του Όντος ή της Ψυχής (που είναι το ίδιο) δεν μιλάμε για
γέννηση κάποιας ουσίας ή εξέλιξη κάποιας ουσίας, μιλάμε για Εκδήλωση της Ουσίας
(του Όντος, της Ψυχής) στον Χώρο της Αντίληψης (για Δραστηριότητα δηλαδή). Μιλάμε
για Αντίληψη, για Δραστηριότητα που είναι Αναγνώριση και Γνώση και Επίγνωση των
Καταστάσεων της Αντίληψης (που Βιώνει η Αντίληψη).
Η
Πρωταρχική Αντίληψη που Αναδύεται (κι Αντανακλά στην Αντίληψη την Πραγματικότητα)
είναι Αυτή της Ενότητας που Παραμένει Όποιες Μεταβολές κι αν ακολουθήσουν, σαν
Υπόβαθρο και σαν Αληθινή Κατάσταση. Είναι ο Πρωτόγονος, ο Ζαγρέας των
Μυστηρίων, ο Αρχικός Διόνυσος. Εκδηλώνεται σαν Φως, Φως που Φανερώνει κι
ονομάζεται Φάνης. Είναι ο Ολόλαμπρος Ηλιακός Λόγος, ο Ήλιος του Μεσονυκτίου στο Απόγειό του, ο
Απόλλωνας της Μυστικής Λατρείας.
Από Αυτή
την Πρωταρχική κατάσταση θα προκύψουν όλες οι Διαφοροποιήσεις, η Διάσπαση
Υποκειμένου Αντικειμένου, το Παγκόσμιο Εγώ, που είναι το Πρόσωπο Πρότυπο της Ατομικότητας στους Κατώτερους Κόσμους,
των πολλών εγώ της πολλαπλότητας (ή αλλιώς των «προσωπείων του Θεού).
Σε κάθε
Πρωτοχρονιά, που γιορτάζεται τις μέρες του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Ζαγρέας
γεννιέται σαν Διόνυσος Λικνίτης, σαν Ιερό Βρέφος μέσα σε ένα τελετουργικό Λίκνο-κάνιστρο.
Το Λίκνο-κάνιστρο δεν είναι απλά ένα όργανο της Τελετουργίας του Νέου Έτους.
Έχει Μυστική Σημασία και Μυστηριακό Περιεχόμενο. Είναι το Λιχνιστήρι του Θεού που περισυλλέγει
τα προσωπεία του, που λιχνίζει και
ξεχωρίζει τους όσιους από τους βέβηλους. Είναι ακόμα το Λιχνιστήρι με το οποίο ο μύστης
λιχνίζει τις πράξεις του για να οδηγηθεί στην Ορθή ζωή. Είναι στην
πραγματικότητα το Πεδίο της Ζωής κι η εμπειρία της ζωής.
Απόλλων,
το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την
τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)
Το Πρώτο
λοιπόν που Αναδύεται από την Νύχτα και την Απουσία κι Εκδηλώνεται σε μια άλλη
οντολογική περιοχή, στην Περιοχή του Ερέβους είναι το Φως. Το Απολλώνιο Φως
είναι η Αντίληψη που έχει Επίγνωση της Παρουσίας. Μιας Παρουσίας Καθαρής, Χωρίς
Ιδιότητες, Εκτυφλωτικά Κενής.
Είναι
ακριβώς το Φως της Επίγνωσης που Διαφοροποιείται κι Αποκτά, σαν Υποκείμενο, Επίγνωση
του Εαυτού σαν Αντικειμένου. Συμβολικά είναι ο Δημιουργός Διόνυσος, Αυτός από
τον Οποίο θα Ξεδιπλωθεί όλη η Δημιουργία. Είναι ακόμα ο Βάκχος των Μυστηρίων
που Οδηγεί την Ψυχή από την πολλαπλότητα στην Ενότητα. Στον ετήσιο Κύκλο ο
Διόνυσος κυριαρχεί την εποχή της Εαρινής Ισημερίας, σαν Θεός της Άνοιξης και της
Δημιουργίας. Ο Βάκχος είναι ο Θεός που κυριαρχεί στην Φθινοπωρινή Ισημερία, κι
ευνοεί την Απόσπαση από την ζωή, την Απόσυρση και την Περισυλλογή.
Όταν το
Υποκείμενο Διαχωρίζεται από τον Χώρο της Δραστηριότητάς του, από τον Χώρο,
μετουσιώνεται σε Φως που Διαχέεται Παντού. Αυτός είναι ο Φανερός Απόλλωνας που
σαν Φωτεινή Ουσία, Φωτεινή Παρουσία, είναι η Βαθύτερη Ουσία των όντων, το Θείο
Πρόσωπο Πρότυπο των όντων. Ο Απόλλωνας είναι ο Λαμπρός Θεός της Καλοκαιρίας, της
αποθέωσης της δημιουργίας, του Θερινού Ηλιοστασίου αλλά και ο Μυσταγωγός Θεός
που με την Λογική Διάκριση Προσανατολίζει προς το Αληθινό.
Στην
πραγματικότητα ο Απόλλωνας είναι το Φως της Επίγνωσης που διαλύει τα σκοτάδια
και φωτίζει τον Χώρο. Διηγούνταν από παλιά τον μύθο με τον Πύθωνα, το μυθικό
φίδι που κυριαρχούσε στον Χώρο (στον Κόσμο, που ταυτίζεται με τον Ιερό Χώρο των
Δελφών), για λογαριασμό της Γαίας και που σκότωσε ο Απόλλωνας για να
κυριαρχήσει στον Χώρο. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την ερμηνεία των Οσίων
και των Ιερέων των Δελφών ο Πύθωνας δεν είναι παρά ο Ίδιος ο Απόλλωνας που
Διευρύνει την Επίγνωσή του στις σκοτεινές περιοχές της δραστηριότητάς του, ή
Αλλιώς ο Πύθωνας είναι οι σκοτεινές περιοχές στις οποίες επεκτείνεται το Φως.
Ο
Απόλλωνας είναι το Θεϊκό Πρόσωπο, η Φωτεινή Ουσία του Όντος, των όντων, των
ανθρώπων, το Παγκόσμιο Εγώ. Με αυτή την έννοια ο Απόλλωνας είναι ο Θεός που
κυριαρχεί στους Κατώτερους Κόσμους σαν Καθοδηγητής των ανθρώπων στον Φωτεινό
Δρόμο της Αρετής και της Αλήθειας.
Η
Τελετουργική Αναπαράσταση της Νίκης του Απόλλωνα, δεν υπενθυμίζει απλά μια
μεταφυσική πραγματικότητα αλλά επιβεβαιώνει και την φυσική (εκ φύσεως)
δυνατότητα του ανθρώπου να βρει τον Δρόμο της Απελευθέρωσης στον Φωτεινό Ουρανό
και την Πρακτική Οδό για να βιώσει αυτή την εμπειρία.
Οι
Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)
Η
δημιουργία των Κατώτερων Κόσμων και της πτώσης του Όντος από την Ενότητα (του
Παγκόσμιου Εγώ) στην Πολλαπλότητα (των πολλών ατομικοτήτων) περιγράφεται στον Ιερό
Μύθο του Διασπαραγμού του Θεού (Ζαγρέα) από τους Τιτάνες. Ο Μύθος ήταν γνωστός
στον Ευρύτερο Χώρο της Μεσογείου, στην Κρήτη, στην Θράκη, στην Ανατολή και στην
Δύση και χρησιμοποιήθηκε από τον Ορφέα και τους Ορφικούς για να ερμηνεύσει το
Μυστήριο της Μιας Ψυχής που Γίνεται Πολλά, το Μυστήριο της ατομικής ψυχής που
στο Εσώτερο Βάθος της Είναι η Μία Ψυχή.
Στην
πραγματικότητα ο Μύθος του Διασπαραγμού του Θεού, που είναι ένα σύμβολο, δεν
περιγράφει μια «εγκληματική» ενέργεια, αλλά μια Τελετουργία, μια Ιερή
Διαδικασία που είναι Φυσική κι αποδεκτή αλλά οδηγεί το Ον σε περιορισμένες
καταστάσεις. Περιγράφει στην ουσία την Κάθοδο της Ελεύθερης Ψυχής στην
περιορισμένη ατομικότητα που εκδηλώνεται μέσα από ένα υλικό φορέα (μιας
νοητικής, αστρικής, αιθερικής ή «υλικής» ύλης).
Οι Όσιοι
του Απόλλωνα γνώριζαν και μια άλλη εκδοχή ή περιγραφή αυτής της «κατώτερης
δημιουργίας». Ο Απόλλων είναι η Φωτεινή Ψυχή, η Φωτεινή Ουσία, το Αληθινό Φως
του Όντος που φωτίζει (με Ουσία) όλα τα όντα, όπως ο Ήλιος φωτίζει με τις ακτίνες
του όλο τον κόσμο. Το Ον, τα όντα, οι άνθρωποι, ο άνθρωπος, όταν αναζητά στο
Βάθος της Ύπαρξής του την Ουσία βιώνει το Θείο Φως του Απόλλωνα
Στην
πραγματικότητα δεν έχει σημασία πως θα περιγράψουμε ένα οντολογικό γεγονός ή
μια κατάσταση της ύπαρξης. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο Άνθρωπος είναι ο
Θεός, ο Ζαγρέας, ο Απόλλωνας, η Θεία Ψυχή που περιορίζεται και γίνεται Δέσμια
Ψυχή, ατομική ψυχή και σκλαβώνεται σε ένα σώμα τυφλωμένη από την φαντασμαγορία
των αισθήσεων και των εμπειριών ενός «εξωτερικού» κόσμου. Όλα αυτά που βιώνει ο
άνθρωπος στους κατώτερους κόσμους είναι αληθινά όσο συμβαίνουν, αλλά είναι
παροδικά. Κι είναι μια εξωτερική εμπειρία κι όχι μια Μόνιμη Αίσθηση Ύπαρξης. Η
Ψυχή Είναι. Αλλά η εξωτερική εμπειρία είναι εμπειρία της μεταβολής, του
γίγνεσθαι. Άλλο πράγμα είναι η Μόνιμη Αίσθηση της Αληθινής Ουσίας κι άλλο
πράγμα η εξωτερική παροδική εμπειρία που δεν αφήνει ίχνη παρά μόνο στην μνήμη.
Κι είναι ακριβώς αυτή η εμμονή της Ψυχής στην μνήμη, στις μνήμες και τις εξωτερικές
εμπειρίες που την αλυσοδένει στην εξωτερική εμπειρία, στην ζωή στον εξωτερικό
κόσμο και στην συνεχή επαναγέννηση, ξανά και ξανά.
Το Μυητικό
Έργο, και στους Δελφούς, και στην Ελευσίνα και σε όλα τα Ιερά της Ελλάδας είχε
ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να μας αποσπάσει από τον κόσμο των φαινομένων και να μας
Δείξει πως να Βιώσουμε την Φωτεινή Ουσία Μέσα μας.
Τα Ιερά
και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό
Στην
αντίληψη των Απολλώνιων, των Οσίων και των άλλων που ακολουθούσαν τον Δρόμο του
Φωτός, υπήρχε μια σαφής διάκριση ανάμεσα στο Ιερό, το Όσιο και το βέβηλο.
Ιερό είναι
η Πραγματικότητα, η Αίσθηση της Ενότητας, το Φως (κι οι Φωτεινοί Κόσμοι) που
Βιώνουμε Μέσα μας, με την Μύηση, την Περισυλλογή κι όταν εγκαταλείπουμε
(μυημένοι στην Αλήθεια) τους κατώτερους κόσμους.
Ζώντας στους
κατώτερους κόσμους και στην γη Όσιο είναι ό,τι οδηγεί στο Φως, η Αλήθεια (που
Αποκαλύπτεται στην Μύηση), η Ορθή Ζωή, η Τήρηση έμπρακτα του Ιερού Έτους, (των
Περισυλλογών, των Γιορτών, των Τελετουργιών), η θρησκευτική ζωή. Οι Όσιοι κι
όσοι τους ακολουθούσαν (μια ιερή κοινότητα) είχαν φτάσει να ζουν μια ιερή ζωή,
που δεν είχε καμία σχέση με την ζωή του κόσμου.
Γίνεται
λοιπόν κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα (που μέσω της Ιερής Αμφικτυονίας)
επηρέαζε τον ευρύτερο μεσογειακό χώρο είχε άλλο προορισμό κι άλλες εργασίες κι
όχι την συντήρηση απλά ενός Μαντείου. Η εικόνα που σχηματίζουν οι απληροφόρητοι
για τους Δελφούς είναι τελείως διαστρεβλωμένη. Το έργο των Απολλώνιων Οσίων
ήταν τελείως Εσωτερικό, και Μυστικό και δεν είχε να κάνει τίποτα με την
εξωτερική ζωή και τις εξωτερικές δραστηριότητες του Δελφικού Ιερού, της Αμφικτυονίας,
των ιερών πολέμων κι όλα αυτά που έβλεπαν οι άνθρωποι να συμβαίνουν εξωτερικά.
Οι Όσιοι απλά καθοδηγούσαν κι ήταν οι Κατώτεροι Ιερείς που ασχολούνταν με όλα
αυτά. Αλλά και πάλι, συχνά, δεν εισακούονταν καθώς ήταν σε σχέση με βέβηλους,
αμαθείς κι ανθρώπους της εξουσίας που είχαν άλλα συμφέροντα.
Θέλουμε να
πούμε ότι η πραγματικότητα είναι αρκετά πολύπλοκη και περίπλοκη και εκτείνεται
σε πολλά επίπεδα. Καθένας, ανάλογα με το πόσο κατανοεί, ή τι πληροφορίες έχει,
ή τι πληροφορίες επιλέγει βγάζει τα συμπεράσματα που θέλει. Αν κάποιος θέλει να
δει τι ήταν πραγματικά η Δελφική Λατρεία πρέπει να δει Εσωτερικά, την Εσωτερική
Δραστηριότητα, κι όχι τις εξωτερικές πράξεις. Καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει.
Ο
Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)
Οι
Απολλώνιοι Λάτρες του Φωτός, της Φωτεινής Ουσίας του Παντός ζούσαν μια Ιερή Ζωή
όχι γιατί γνώριζαν όσα γνώριζαν, ή πίστευαν όσα πίστευαν ή τηρούσαν τους Ιερούς
Κανόνες και τις Ιερές Τελετουργίες στην διάρκεια του Ιερού Έτους, αλλά κυρίως
επειδή αυτοί οι ίδιοι, εσωτερικά, απέσυραν τις δυνάμεις της Ψυχής από τον κόσμο
των φαινομένων και Βίωναν Εσωτερικά το Φως, την Ενότητα, την Ελευθερία των
Ουρανών, την Αλήθεια. Το πόσο Βαθιά είχαν φτάσει ή πόσο Βαθιά μπορεί να φτάσει
ο καθένας είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά σίγουρα, με την Ευλογία του Φωτεινού Θεού
και την Καθοδήγηση του Ιερού Ορφέα που ήταν Παρών με την Διδασκαλία του,
κάποιοι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είχαν φτάσει να Βιώσουν την Εμπειρία της
Προκοσμικής Νύχτας κι ίσως πέρα από αυτή την Εμπειρία να είχαν Αισθανθεί το
Ιερό Δέος του Πραγματικού Εαυτού μέσα στην Απεραντοσύνη του. Ποιος ξέρει; Ποιος
μπορεί να ξέρει;
Στην
πραγματικότητα η Ιερή Παράδοση δεν διακόπηκε ποτέ κι όλες τις εποχές μέχρι
σήμερα υπήρχαν άνθρωποι που κρατούσαν το Φως του Απόλλωνα Αναμμένο. Κι αυτά που
λέμε εδώ, με κάποιες επιφυλάξεις, είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που μας έχουν
αποκαλυφθεί. Επιτέλους, οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν. Αλήθεια δεν είναι ό,τι
σας παρουσιάζουν σαν αλήθεια. Την Αλήθεια πρέπει να την ανακαλύψει κάποιος
μόνος του, βιώνοντας προσωπικά την πραγματικότητα κι όχι ονειρευόμενος τα όνειρα
άλλων. Στοχαστείτε λίγο.
Το γεγονός
είναι ένα, όπως και να έχει. Όλα Ξεκινούν από Εδώ, από το Σημείο Χωρίς
Διαστάσεις κι όλα καταλήγουν Εδώ, κι Όλη η Δημιουργία, όλη η Εξέλιξη, όλος ο
Χρόνος, διαλύεται μέσα στο Άχρονο. Όλα είναι Φαινόμενα. Το Α και το Ω
Συμβαίνουν Τώρα, Πέρα από τον Χώρο, πέρα από τον Χρόνο.
Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς
Η
Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.
Τα
Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης
Οι Μυστικές
Τελετές του Θέρους
Τα Απόκρυφα
Μυστήρια του Φθινοπώρου
Η
Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου
Η Τελική Μύηση
Ο Ιερός
Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση
Οι
Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.
Η Παράδοση
Η
Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.
