Esoterism Academy: ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Α'

Sunday, October 20, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Α'

Η Εσωτερική Παράδοση, (η Εσωτερική Πληροφόρηση)

Πρέπει να το πούμε από την αρχή, για να γίνουν κατανοητά και με ορθό τρόπο όλα αυτά που θα εκθέσουμε στην συνέχεια πρέπει να έχουμε υπόψη μας κάποια πράγματα, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέπτονται ή δεν υποψιάζονται καν. Η αντίληψη που σχηματίζουμε για «κάτι» εξαρτάται από την «θέση» που το βλέπουμε και από το πλήθος των πληροφοριών που έχουμε στην διάθεσή μας. Με άλλα λόγια, εξαρτάται από το Βάθος της Κατανόησής μας και την Ευρύτητα της Αντίληψής μας από την μια μεριά και από την άλλη μεριά από τις «πληροφορίες» που έχουμε.

Στην προκειμένη περίπτωση τι γνωρίζουν οι άνθρωποι (οι Έλληνες πρώτα από όλα και μετά οι υπόλοιποι) για τους Δελφούς, την Δελφική Λατρεία, τον Διόνυσο και τον Απόλλωνα, τους Οσίους, την Δελφική Αμφικτυονία, την Λειτουργία του Ναού, το Μαντείο, την Κασταλία Πηγή, τους Ιερούς Πολέμους, την ιστορία και τα γεγονότα; Οι περισσότεροι Έλληνες (κι οι κάτοικοι αυτού του Τόπου) δεν γνωρίζουν καν που είναι οι Δελφοί ή τι ήταν, τι είναι οι Δελφοί. Ακόμα και ειδικοί επιστήμονες που σχετίζονται με το θέμα, θρησκειολόγοι, αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, κλπ. έχουν μόνο σκόρπιες και συγκεχυμένες, ακόμα και λάθος πληροφορίες και δεν μπορούν να έχουν μια πλήρη και συγκροτημένη αντίληψη για το θέμα.

Από την άλλη μεριά όσοι έχουν την Ευλογία να εντάσσονται στην Εσωτερική Παράδοση προσεγγίζουν αυτά τα θέματα σε ένα πιο βαθύ επίπεδο και με βιωματικό τρόπο. Έχοντας αφομοιώσει την Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία και ζώντας την ουσία των πραγμάτων και έχοντας στην διάθεσή τους πληροφορίες που είναι μυστικές και προστατευμένες από τους βέβηλους, σχηματίζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα για τους Δελφούς και την Δελφική Λατρεία από αυτήν που έχουν οι άνθρωποι της εξωτερικής γνώσης. Στους Εσωτερικούς Κύκλους οι Δελφοί ήταν το Μυστικό Ανώτερο Μυητικό Κέντρο της Ελλάδας και του Ευρύτερου Αρχαίου Κόσμου. Η Ελευσίνα σε σύγκριση με τους Δελφούς ήταν ένα Εξωτερικό Θρησκευτικό Κέντρο μολονότι είχε Βαθιές Θεολογικές Παραδόσεις και Παρείχε, πέρα από τα Μυστήρια, Ανώτερες Μυητικές Εμπειρίες. Θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά στην συνέχεια, (χωρίς να παραβιάσουμε τους Κανόνες Μυστικότητας που Ισχύουν στην Εσωτερική Κοινότητα).

Δελφική Λατρεία

Δελφοί, ο Ιερός Χώρος, τo «Κέντρο του Κόσμου», ο «Ομφαλός» της Γης

Στην Νότια Πλευρά του Παρνασσού, που βλέπει στον Κόλπο της Ιτέας υπήρχαν από πάντα δύο απόκρημνοι βράχοι, οι Φαιδριάδες Πέτρες. Φαίνεται σαν να ενώνονται ή σαν να χωρίζονται από μια βαθιά σχισμή που γεωλογικά θα πρέπει να πηγαίνει σε μεγάλο βάθος. Από την Καρδιά του Βουνού, αναθυμιάσεις και νερό εμπλουτισμένο με μέταλλα και στοιχεία που αναβλύζει από πάντα, έδιναν πάντα μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα στο τοπίο. Ο Χώρος είχε πάντα μια Ιδιαίτερη Δυναμική κι η σχετική έλλειψη υγρασίας έκανε το φως της ατμόσφαιρας πιο δυνατό συμβάλλοντας στην ιερή αλλοίωση του τοπίου. Λίγο πιο Δυτικά ήταν χτισμένος ο Ναός όπου λατρευόταν ο Ηλιακός Λόγος σαν Διόνυσος-Απόλλωνας, ήδη από τον 8^ο αιώνα π.Χ. (κι είναι λάθος να ονομάζεται ο Ναός απλά Ναός του Απόλλωνα). Γιατί τότε; Γιατί εδώ; Και από ποιους χτίστηκε ο Ναός;

Στην πραγματικότητα ο Χώρος ήταν Ιερός από πάντα. Σε ένα γειτονικό σπήλαιο, το Κωρύκειο Άντρο, βρέθηκαν ίχνη λατρείας που χρονολογούνται πριν 6000 χρόνια. Εκ των υστέρων δόθηκαν νέες και βαθύτερες ερμηνείες για τον χώρο, την επιλογή του και την ιστορία του.

Σύμφωνα με τον Μύθο (ή την Μυθική Αιτιολογική Σκέψη) και την «ιστορία», ο Δίας άφησε δυο αετούς, έναν στην Ανατολή, έναν στην Δύση κι οι αετοί, αναζητώντας τον τόπο τους, το σπίτι τους, πέταξαν κι ήρθαν και συναντήθηκαν εδώ, στην Νότια Πλαγιά του Παρνασσού, στην ρίζα των Φαιδριάδων Βράχων. Έτσι οι Δελφοί αναδείχθηκαν σε Κέντρο του Κόσμου.

Τι σημαίνει όμως στην Αντίληψη του Ανθρώπου «Κέντρο», «Κέντρο του κόσμου»; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε Αυτοσυνείδηση, η Αντίληψη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα και κάθε φορά, κάθε πρωί, που ο άνθρωπος έρχεται στην εγρήγορση από τον ύπνο, η αντίληψη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Όταν η αντίληψη ξεκινά να λειτουργεί, αναγνωρίζει πρώτα το περιβάλλον, τον εξωτερικό κόσμο. Κι όταν «συμπληρωθεί» η εικόνα του χώρου ύπαρξης ξεκινά ο «προσανατολισμός» κι οργανώνονται οι δραστηριότητές μας. Επειδή όλα αυτά γίνονται σχεδόν αμέσως δεν αντιλαμβανόμαστε την διαδικασία. Μπαίνουμε κατευθείαν στην εμπειρία της ζωής. Έτσι ο πρωτόγονος άνθρωπος συνειδητοποιώντας τον εαυτό του βρίσκεται εξαρχής στο «κέντρο του κόσμου» τον οποίο αντιλαμβάνεται να επεκτείνεται γύρω του. Ό,τι μπαίνει στην άμεση επίγνωση του ανθρώπου είναι ο γνωστός κόσμος, εδώ που ζει, το σπίτι του. Πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται άμεσα απλώνεται ο Άγνωστος Χώρος. Ο Άγνωστος Χώρος, Αφιλόξενος στην αρχή, όταν γίνεται «οικείος» είναι Αυτό που μας περιβάλει, η Πηγή των Πάντων. Σιγά-σιγά ο άνθρωπος αρχίζει να διακρίνει στον Περιβάλλοντα Χώρο, τον Άγνωστο Χώρο, Ψηλά, Μακριά, Πέρα, που γίνεται ο Ουρανός, ο Εξώκοσμος, ο Θεός και τον γνωστό χώρο της επίγνωσής του, εδώ, στην γη, στην Μάνα Γη που γεννά και τρέφει τα πάντα. Βλέποντας ακόμα την Γονιμότητα της Γης από την οποία φυτρώνουν τα πάντα, πιστεύει ότι προέρχεται από την γη και στην γη επιστρέφει. Από εδώ πηγάζουν οι ταφικές συνήθειες των ανθρώπων που τοποθετούσαν τους νεκρούς τους στην γη. Με την πάροδο του χρόνου κι όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε ότι είναι Ψυχή-Δύναμη που λειτουργεί μέσα στο σώμα άρχισε να νοιώθει ότι έχει (σαν Ψυχή) Ουράνια Προέλευση κι απλά κατοικεί μέσα στο σώμα που του δίνει η Μάνα Γη. Έτσι ο άνθρωπος, εδώ που βρίσκεται νοιώθει ότι είναι στο κέντρο του κόσμου. Απάνω απλώνεται ο Ουρανός, ο Χώρος Προέλευσής μας, Εδώ είναι η Γη, το Σπίτι μας και Κάτω ο κόσμος των νεκρών (κατάλοιπο αντίληψης από τότε που πίστευαν οι άνθρωποι ότι προέρχονταν από την γη και έθαβαν τους νεκρούς τους στην γη). Όσο όμως η Αντίληψη του Ανθρώπου διευρύνεται σαν χώρος, στον χώρο, ενώ νοιώθει ότι σαν ύπαρξη είναι το κέντρο του κόσμου δεν μπορεί να νοιώσει το κέντρο στον αντικειμενικό χώρο που διευρύνεται όλο και πιο πολύ. Έτσι δημιουργείται η ανάγκη της καθιέρωσης ενός συγκεκριμένου τόπου μέσα στον κόσμο σαν Κέντρου, Ιερού Χώρου όπου ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει την Ενότητα του Ουρανού, της Γης, του Κάτω Κόσμου. Έτσι καθιερώθηκε ο Ιερός Χώρος, ο Ναός. Εδώ, στον Ιερό Χώρο, στον Ιερό Ναό, το Σύμπαν, ο Ιερός Χώρος, ο Άνθρωπος (το σώμα), όλα ταυτίζονται.

Έτσι, με αυτή την έννοια, αυτοί που ήρθαν εδώ, στους Δελφούς, τον 8^ο αιώνα π.Χ. και ίδρυσαν το Ιερό του Ηλιακού λόγου, (του Διονύσου-Απόλλωνα), θεωρούσαν τον Τόπο Κέντρο του Κόσμου, «Ομφαλό» της Γης. Ποιοι ήταν αυτοί; Ήταν «Θεσσαλοί», από τους πρόποδες του Ολύμπου, μυημένοι στην Μυστηριακή Θρησκεία του Ορφέα. Από αυτούς τους ανθρώπους οι εκλεκτοί, οι άξιοι, αυτοί που μπορούσαν, αποτελούσαν την Τάξη των Οσίων. Οι άλλοι (υπό την καθοδήγηση των Οσίων) ήταν ταγμένοι στην Διαχείριση του Ναού, των Εργασιών και των Τελετουργιών, ενώ συμμετείχαν ενεργά στην Ιερή Αμφικτυονία. Ήταν ακόμα υπεύθυνοι για την Λειτουργεία του Μαντείου και για τις Γιορτές και της άλλες εργασίες του Ιερού Χώρου.

Οι Όσιοι ήταν Πέντε. Γιατί Πέντε; Στοχαστείτε το. Ο αριθμός συνδεόταν με τις Βαθμίδες της Μύησης, αν και δεν γνωρίζουμε το ακριβές έργο του καθενός τους. Είχαν σαν κυρίως έργο τους την Διαφύλαξη της Ορφικής Θεολογίας και την Μύηση στην Ύστατη Πραγματικότητα. Οι Ιερείς ήταν αυτοί που εφάρμοζαν την Θεολογία στην πράξη, στις εργασίες του Ναού. Και ακόμα είχαν την εποπτεία και την καθοδήγηση των Ιερειών, από τις οποίες αυτή που κάθε φορά επιφορτιζόταν με την αναγγελία των χρησμών, η Πρωθιέρεια, ονομαζόταν Πυθία. Το Μαντείο στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα υποδεέστερο έργο της Δελφικής Αδελφότητας.

Επειδή το Μαντείο προσέλκυε πλήθη κόσμου είχαν δημιουργηθεί γύρω από αυτό, την Μαντική, τους χρησμούς, μια πληθώρα μύθων. Υπάρχει σύγχυση για την ακριβή λειτουργεία του Μαντείου. Πιστεύουν ότι η Πυθία εισέρχονταν στο Άδυτο του Ναού για να δώσει τους χρησμούς υπό την επήρεια των φυσικών αναθυμιάσεων από τα έγκατα της γης μέσα από κάποιο χάσμα ή αναθυμιάσεων από φύλλα ροδοδάφνης ή δάφνης που μασούσε. Στην πραγματικότητα το Άδυτο του Ναού προοριζόταν για πιο σοβαρές χρήσεις. Μετά το Άδυτο ήταν πάνω σε συμπαγή βράχο. Το πιθανότερο είναι πως το άδυτο όπου εισέρχονταν η Πυθία ήταν σε κάποιο άλλο σημείο όπου όντως υπήρχε ένα χάσμα στην γη από όπου έβγαιναν ατμοί από την γη. Όμως η Έκσταση της Πυθίας οφείλονταν στην Περισυλλογή στην οποία καθοδηγούνταν η Πρωθιέρεια από τους Οσίους κι όχι μια προκαλούμενη από ψυχότροπες αναθυμιάσεις ανεξέλεγκτη έκσταση με κραυγές και ασυνάρτητα λόγια. Οι σοφοί μελετητές δεν θέλουν καθόλου να σκέπτονται αυτή την εκδοχή, αλλά στην πραγματικότητα έτσι συνέβαινε.

Όμως τι ήταν και τι πίστευαν πραγματικά οι Όσιοι, πέρα από τις εξωτερικές πληροφορίες που έχουμε για αυτούς; Ήταν Μυημένοι στην Ανώτερη Μύηση κι είχαν Ανώτερη Εμπειρία, ήταν η Ανώτατη Τάξη των Μυστών, οι Ιεροφάντες. Της ίδιας τάξης άνθρωποι Επόπτευαν και στην Ελευσίνα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι πιο Γνήσιοι Εκφραστές της Ορφικής Διδασκαλίας και της Μυστικής Εμπειρίας.

Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος

Ο Αληθινός Χρόνος είναι το Τώρα, η Αιώνια Στιγμή που κυλάει Χωρίς Μεταβολή, που Διαιωνίζεται, Μια Αιωνιότητα που Ρέει Χωρίς αλλαγή, Πέρα από τις Δραστηριότητες, τις Μεταβολές, τα Φαινόμενα, Πέρα από την Δημιουργία. Κάθε Μεταβολή, κάθε Φαινόμενο, κάθε Δημιουργία εκδηλώνεται μέσα στην Απόλυτη Απουσία, στο Απόλυτο Κενό, στην Κοσμική Νύχτα. Η Δημιουργία, οι Κόσμοι, οι Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ζωή, η Εξέλιξη όλα υφίστανται στον Ασχημάτιστο Κόσμο του Ερέβους κι εκεί διαλύονται πάλι. Η Δημιουργία είναι Φως, Σχήματα του Φωτός. Αλλά το Φως δημιουργεί παράλληλα Σκιές κι αυτός είναι ο Χώρος των Ταρτάρων.

Ό,τι αντιλαμβάνεται η Αντίληψη, τα όντα, οι άνθρωποι, σαν Χρόνο είναι η Αιωνιότητα του Ολόλαμπρου Φωτός κι οι Μεταβολές του στον Κόσμο της Σκιάς. Ο Χρόνος είναι συνυφασμένος με την Μεταβολή, είναι η Ουσία της Αλλαγής. Ο άνθρωπος από την αρχή συνειδητοποιεί ότι ζει στον Κόσμο της Αλλαγής, στον Χρόνο. Ακόμα κι αν νομίζει ότι τα πράγματα «διαρκούν» η ίδια η ζωή τον διαψεύδει. Και μετά υπάρχει ο θάνατος.

Όλα λοιπόν Ξεκινούν από τους Κόλπους της Νύχτας κι αφού Εκδηλωθούν σε όλη την Έκταση της Δημιουργίας, στους Κόσμους, στα γεγονότα, στην ζωή, στην εξέλιξη, Ξαναγυρίζουν Πίσω, στην Ασχημάτιστη Σιωπή. Αυτός είναι ο Κύκλος της Δημιουργίας. Το Μεγάλο Έτος. Κι όλα μέσα στην Δημιουργία ακολουθούν τον Κύκλο της Γέννησης της Εξέλιξης και της Φθοράς. Τον ίδιο κύκλο ακολουθούν τα αστέρια κι οι πλανήτες, όχι μόνο στην εξέλιξή τους αλλά και στην κίνησή τους. Κι η ζωή στην γη ακολουθεί τον Ετήσιο Κύκλο. Κι ο άνθρωπος, στην ζωή του ακολουθεί τον κύκλο του ημερονυκτίου, της εγρήγορσης και του ύπνου. Έτσι ο άνθρωπος ακολουθεί τον Κύκλο της Δημιουργίας, τον Κύκλο των Εποχών, τον Κύκλο του ημερονυκτίου.

Το Έτος Αποτυπώνει την Μεγάλη Αλήθεια της Εξέλιξης αλλά και την ανθρώπινη ζωή. Με την εναλλαγή των Εποχών θυμίζει διαρκώς στον άνθρωπο πως όλα ξεκινούν από την Παγωνιά του Χειμώνα, ανθίζουν και καρποφορούν, μαραίνονται και πεθαίνουν, ξαναγυρίζουν στην Σιωπή του Χειμώνα. Έτσι ο Χρόνος, το Έτος καθίσταται Ιερό γιατί φανερώνει την Αλήθεια της Εξέλιξης. Όμως η Εξέλιξη δεν αρχίζει και τελειώνει απλά στην Αρχή, περνά από φάσεις και στιγμές που είναι σημαντικές. Η Γέννηση της Αντίληψης, ο Προσανατολισμός, η Ορθή Επιλογή και Δράση, η Ολοκλήρωση κι η Τελείωση της ύπαρξης είναι σημαντικές στιγμές που βρίσκουν την αντιστοιχία τους στον Ετήσιο Κύκλο. Έτσι καθιερώνονται οι Ιερές Γιορτές, Επαναλήψεις Στάσεων και Δράσεων, που Οδηγούν την Ύπαρξη προς την Τελείωσή της. Στην Διάρκεια του Έτους Ηλιοστάσια κι Ισημερίες, Εποχές και Συνθήκες χρησιμεύουν να μας καθοδηγήσουν προς την Ολοκλήρωση.

Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας

Ακολουθώντας την Ορφική Διδασκαλία, αυτοί που «έφτασαν» στους Δελφούς είχαν όχι μόνο σαφή αντίληψη του Κύκλου της Δημιουργίας αλλά γνώριζαν κι ακολουθούσαν τις Αντιστοιχίες στον Ετήσιο Κύκλο και Ρύθμιζαν την ζωή τους με Γνώμονα την Ολοκλήρωσή τους. Ακολουθούσαν τους Ιερούς Κανόνες και συντονίζονταν με την Ορθή Δράση μέσα στον Χρόνο, τις Γιορτές, τις δραστηριότητες, τις εργασίες για να υπερβούν τον Κόσμο των Φαινομένων και να φτάσουν, πέρα από την Δημιουργία, στον Άχρονο Χρόνο, στην Αιωνιότητα.

Γνώριζαν ότι ο Χώρος ήταν πάντα Ιερός, γιατί κι άλλοι άνθρωποι, εδώ και χιλιάδες χρόνια είχαν εδώ θρησκευτικές δραστηριότητες. Κι αν άφηναν τους μύθους για τον τόπο να λέγονται (ή και τους καλλιεργούσαν) δεν ήταν γιατί τους έδιναν περισσότερη σημασία από ό,τι σε ένα σύμβολο, αλλά γιατί κατανοούσαν βαθιά ότι Εδώ όχι μόνο μπορούσαν να βιώσουν την Ενότητα των Κόσμων, να Αισθανθούν το Υπερβατικό αλλά και ότι μέσα από την Ορθή Ζωή, την Μύηση, την Απόσπαση, την Περισυλλογή, μπορούσαν να Υπερβούν τον Χρόνο και την ζωή των φαινομένων και να Ανυψωθούν στους κόσμους του Φωτός και στην Ίδια την Ουσία του Όντος, στην Θεία Σφαίρα. Εδώ ο Χώρος ήταν πραγματικά Ιερός κι ο Χρόνος οδηγούσε στο Άχρονο.

Βέβαια όλα αυτά τα Βίωναν και τα γνώριζαν οι Όσιοι κι όσοι ακολουθούσαν την Διδασκαλία, κι από τους Ιερείς και τις ιέρειες αλλά και άλλους ανθρώπους, σοφούς και μη, που προσέρχονταν από μακριά.

Έτσι στην Θεολογική Αντίληψη αυτών των ανθρώπων η Αρχή της Δημιουργίας αντιστοιχούσε στο Ετήσιο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και γιορτάζοντας τις Γιορτές της Αλλαγής του χρόνου και του Νέου Έτους δεν βίωναν απλά μια ιερή επανάληψη της Δημιουργίας αλλά και μια Στιγμή Ολοκλήρωσης της Φύσης και του εαυτού τους. Κατανοούσαν ότι ζουν σε μια από τις Πολλές Δημιουργίες γιατί τους είχε αποκαλυφθεί το Μυστικό της Παλιγγενεσίας κι είχαν την ευκαιρία να διατρέξουν συμβολικά και το νέο έτος όλη την εξέλιξη της Δημιουργίας. Αυτοί που είχαν φτάσει στην Ανώτατη Μύηση απλά αντιλαμβάνονταν τον Κύκλο των Φαινομένων. Όσοι όμως βρίσκονταν ακόμα σε εξελικτική πορεία είχαν την ευκαιρία, μέσα από τις ετήσιες δραστηριότητες, τις Γιορτές, την Ορθή ζωή και την προσωπική εργασία να Αναδυθούν στην Πραγματικότητα.

Έτσι, Συμβολικά και Μυστικά, ο Ιερός Τόπος των Δελφών, μέσα στην Τελετουργική Υποδοχή του Νέου Έτους γινόταν στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο το Λίκνο της Δημιουργίας, το Σημείο από το Οποίο Γεννιούνται όλα και στο Οποίο Έρχονται όλα και ταυτόχρονα η Άχρονη Στιγμή που Δημιουργεί τον Χρόνο, την Δημιουργία την Εξέλιξη.

Στην πραγματικότητα τέτοιου είδους Εμπειρίες και Μυστικά Βιώματα, απρόσιτα στους πολλούς και τους βέβηλους δεν είχαν σημασία για όσους δεν τα γνώριζαν ή δεν μπορούσαν να τα βιώσουν. Τότε; Τι ακριβώς έκαναν οι Όσιοι κι όσοι τους ακολουθούσαν; Απλά Διατηρούσαν το Φως της Ζωής Ζωντανό, ενέπνεαν και καθοδηγούσαν τους άλλους σε μια Φωτεινή ζωή. Αυτή η Παράδοση δεν έσβησε ποτέ, αν και πέρασε σε άλλες μορφές και καταστάσεις.

Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές

Σύμφωνα με την Ορφική Αντίληψη υπάρχει Μία Μοναδική Πραγματικότητα που Περικλείνει Μέσα της και την Δραστηριότητα, την Δημιουργία, τον Κόσμο των Φαινομένων. Η Δημιουργία Έχει Τρεις Οντολογικές Περιοχές, τον κόσμο της Ακινησίας της Νύχτας, τον Κόσμο του Ερέβους που Φωτίζεται από το Φως κι είναι η Ανώτερη Περιοχή της Δημιουργίας και τον Κόσμο της Σκιάς στα Τάρταρα όπου ανήκουν οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής.

Αυτές οι Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ουσία κι οι οντολογικές περιοχές είναι επίσης Καταστάσεις της Ψυχής. Η Ψυχή Βιώνει την Ουσία ή έχει Εμπειρία της Ύπαρξης στους διάφορους Κόσμους.

Επίσης όλες αυτές οι Καταστάσεις έχουν αντιστοιχία στο ανθρώπινο σώμα μέσα στο οποίο κατοικεί η Ψυχή. Κι αυτό εξηγείται επαρκώς στην διαδικασία της Μύησης.

Ακόμα αυτές οι Καταστάσεις είναι η ουσία και το περιεχόμενο των διαφόρων βαθμίδων της Περισυλλογής για όσους βιώνουν πραγματική την διαδικασία.

Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο

Όταν μιλάμε για Γέννηση του Όντος ή της Ψυχής (που είναι το ίδιο) δεν μιλάμε για γέννηση κάποιας ουσίας ή εξέλιξη κάποιας ουσίας, μιλάμε για Εκδήλωση της Ουσίας (του Όντος, της Ψυχής) στον Χώρο της Αντίληψης (για Δραστηριότητα δηλαδή). Μιλάμε για Αντίληψη, για Δραστηριότητα που είναι Αναγνώριση και Γνώση και Επίγνωση των Καταστάσεων της Αντίληψης (που Βιώνει η Αντίληψη).

Η Πρωταρχική Αντίληψη που Αναδύεται (κι Αντανακλά στην Αντίληψη την Πραγματικότητα) είναι Αυτή της Ενότητας που Παραμένει Όποιες Μεταβολές κι αν ακολουθήσουν, σαν Υπόβαθρο και σαν Αληθινή Κατάσταση. Είναι ο Πρωτόγονος, ο Ζαγρέας των Μυστηρίων, ο Αρχικός Διόνυσος. Εκδηλώνεται σαν Φως, Φως που Φανερώνει κι ονομάζεται Φάνης. Είναι ο Ολόλαμπρος Ηλιακός Λόγος, ο Ήλιος του Μεσονυκτίου στο Απόγειό του, ο Απόλλωνας της Μυστικής Λατρείας.

Από Αυτή την Πρωταρχική κατάσταση θα προκύψουν όλες οι Διαφοροποιήσεις, η Διάσπαση Υποκειμένου Αντικειμένου, το Παγκόσμιο Εγώ, που είναι το Πρόσωπο Πρότυπο της Ατομικότητας στους Κατώτερους Κόσμους, των πολλών εγώ της πολλαπλότητας (ή αλλιώς των «προσωπείων του Θεού).

Σε κάθε Πρωτοχρονιά, που γιορτάζεται τις μέρες του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Ζαγρέας γεννιέται σαν Διόνυσος Λικνίτης, σαν Ιερό Βρέφος μέσα σε ένα τελετουργικό Λίκνο-κάνιστρο. Το Λίκνο-κάνιστρο δεν είναι απλά ένα όργανο της Τελετουργίας του Νέου Έτους. Έχει Μυστική Σημασία και Μυστηριακό Περιεχόμενο. Είναι το Λιχνιστήρι του Θεού που περισυλλέγει τα προσωπεία του, που λιχνίζει και ξεχωρίζει τους όσιους από τους βέβηλους. Είναι ακόμα το Λιχνιστήρι με το οποίο ο μύστης λιχνίζει τις πράξεις του για να οδηγηθεί στην Ορθή ζωή. Είναι στην πραγματικότητα το Πεδίο της Ζωής κι η εμπειρία της ζωής.

Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)

Το Πρώτο λοιπόν που Αναδύεται από την Νύχτα και την Απουσία κι Εκδηλώνεται σε μια άλλη οντολογική περιοχή, στην Περιοχή του Ερέβους είναι το Φως. Το Απολλώνιο Φως είναι η Αντίληψη που έχει Επίγνωση της Παρουσίας. Μιας Παρουσίας Καθαρής, Χωρίς Ιδιότητες, Εκτυφλωτικά Κενής.

Είναι ακριβώς το Φως της Επίγνωσης που Διαφοροποιείται κι Αποκτά, σαν Υποκείμενο, Επίγνωση του Εαυτού σαν Αντικειμένου. Συμβολικά είναι ο Δημιουργός Διόνυσος, Αυτός από τον Οποίο θα Ξεδιπλωθεί όλη η Δημιουργία. Είναι ακόμα ο Βάκχος των Μυστηρίων που Οδηγεί την Ψυχή από την πολλαπλότητα στην Ενότητα. Στον ετήσιο Κύκλο ο Διόνυσος κυριαρχεί την εποχή της Εαρινής Ισημερίας, σαν Θεός της Άνοιξης και της Δημιουργίας. Ο Βάκχος είναι ο Θεός που κυριαρχεί στην Φθινοπωρινή Ισημερία, κι ευνοεί την Απόσπαση από την ζωή, την Απόσυρση και την Περισυλλογή.

Όταν το Υποκείμενο Διαχωρίζεται από τον Χώρο της Δραστηριότητάς του, από τον Χώρο, μετουσιώνεται σε Φως που Διαχέεται Παντού. Αυτός είναι ο Φανερός Απόλλωνας που σαν Φωτεινή Ουσία, Φωτεινή Παρουσία, είναι η Βαθύτερη Ουσία των όντων, το Θείο Πρόσωπο Πρότυπο των όντων. Ο Απόλλωνας είναι ο Λαμπρός Θεός της Καλοκαιρίας, της αποθέωσης της δημιουργίας, του Θερινού Ηλιοστασίου αλλά και ο Μυσταγωγός Θεός που με την Λογική Διάκριση Προσανατολίζει προς το Αληθινό.

Στην πραγματικότητα ο Απόλλωνας είναι το Φως της Επίγνωσης που διαλύει τα σκοτάδια και φωτίζει τον Χώρο. Διηγούνταν από παλιά τον μύθο με τον Πύθωνα, το μυθικό φίδι που κυριαρχούσε στον Χώρο (στον Κόσμο, που ταυτίζεται με τον Ιερό Χώρο των Δελφών), για λογαριασμό της Γαίας και που σκότωσε ο Απόλλωνας για να κυριαρχήσει στον Χώρο. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την ερμηνεία των Οσίων και των Ιερέων των Δελφών ο Πύθωνας δεν είναι παρά ο Ίδιος ο Απόλλωνας που Διευρύνει την Επίγνωσή του στις σκοτεινές περιοχές της δραστηριότητάς του, ή Αλλιώς ο Πύθωνας είναι οι σκοτεινές περιοχές στις οποίες επεκτείνεται το Φως.

Ο Απόλλωνας είναι το Θεϊκό Πρόσωπο, η Φωτεινή Ουσία του Όντος, των όντων, των ανθρώπων, το Παγκόσμιο Εγώ. Με αυτή την έννοια ο Απόλλωνας είναι ο Θεός που κυριαρχεί στους Κατώτερους Κόσμους σαν Καθοδηγητής των ανθρώπων στον Φωτεινό Δρόμο της Αρετής και της Αλήθειας.

Η Τελετουργική Αναπαράσταση της Νίκης του Απόλλωνα, δεν υπενθυμίζει απλά μια μεταφυσική πραγματικότητα αλλά επιβεβαιώνει και την φυσική (εκ φύσεως) δυνατότητα του ανθρώπου να βρει τον Δρόμο της Απελευθέρωσης στον Φωτεινό Ουρανό και την Πρακτική Οδό για να βιώσει αυτή την εμπειρία.

Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)

Η δημιουργία των Κατώτερων Κόσμων και της πτώσης του Όντος από την Ενότητα (του Παγκόσμιου Εγώ) στην Πολλαπλότητα (των πολλών ατομικοτήτων) περιγράφεται στον Ιερό Μύθο του Διασπαραγμού του Θεού (Ζαγρέα) από τους Τιτάνες. Ο Μύθος ήταν γνωστός στον Ευρύτερο Χώρο της Μεσογείου, στην Κρήτη, στην Θράκη, στην Ανατολή και στην Δύση και χρησιμοποιήθηκε από τον Ορφέα και τους Ορφικούς για να ερμηνεύσει το Μυστήριο της Μιας Ψυχής που Γίνεται Πολλά, το Μυστήριο της ατομικής ψυχής που στο Εσώτερο Βάθος της Είναι η Μία Ψυχή.

Στην πραγματικότητα ο Μύθος του Διασπαραγμού του Θεού, που είναι ένα σύμβολο, δεν περιγράφει μια «εγκληματική» ενέργεια, αλλά μια Τελετουργία, μια Ιερή Διαδικασία που είναι Φυσική κι αποδεκτή αλλά οδηγεί το Ον σε περιορισμένες καταστάσεις. Περιγράφει στην ουσία την Κάθοδο της Ελεύθερης Ψυχής στην περιορισμένη ατομικότητα που εκδηλώνεται μέσα από ένα υλικό φορέα (μιας νοητικής, αστρικής, αιθερικής ή «υλικής» ύλης).

Οι Όσιοι του Απόλλωνα γνώριζαν και μια άλλη εκδοχή ή περιγραφή αυτής της «κατώτερης δημιουργίας». Ο Απόλλων είναι η Φωτεινή Ψυχή, η Φωτεινή Ουσία, το Αληθινό Φως του Όντος που φωτίζει (με Ουσία) όλα τα όντα, όπως ο Ήλιος φωτίζει με τις ακτίνες του όλο τον κόσμο. Το Ον, τα όντα, οι άνθρωποι, ο άνθρωπος, όταν αναζητά στο Βάθος της Ύπαρξής του την Ουσία βιώνει το Θείο Φως του Απόλλωνα

Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία πως θα περιγράψουμε ένα οντολογικό γεγονός ή μια κατάσταση της ύπαρξης. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο Άνθρωπος είναι ο Θεός, ο Ζαγρέας, ο Απόλλωνας, η Θεία Ψυχή που περιορίζεται και γίνεται Δέσμια Ψυχή, ατομική ψυχή και σκλαβώνεται σε ένα σώμα τυφλωμένη από την φαντασμαγορία των αισθήσεων και των εμπειριών ενός «εξωτερικού» κόσμου. Όλα αυτά που βιώνει ο άνθρωπος στους κατώτερους κόσμους είναι αληθινά όσο συμβαίνουν, αλλά είναι παροδικά. Κι είναι μια εξωτερική εμπειρία κι όχι μια Μόνιμη Αίσθηση Ύπαρξης. Η Ψυχή Είναι. Αλλά η εξωτερική εμπειρία είναι εμπειρία της μεταβολής, του γίγνεσθαι. Άλλο πράγμα είναι η Μόνιμη Αίσθηση της Αληθινής Ουσίας κι άλλο πράγμα η εξωτερική παροδική εμπειρία που δεν αφήνει ίχνη παρά μόνο στην μνήμη. Κι είναι ακριβώς αυτή η εμμονή της Ψυχής στην μνήμη, στις μνήμες και τις εξωτερικές εμπειρίες που την αλυσοδένει στην εξωτερική εμπειρία, στην ζωή στον εξωτερικό κόσμο και στην συνεχή επαναγέννηση, ξανά και ξανά.

Το Μυητικό Έργο, και στους Δελφούς, και στην Ελευσίνα και σε όλα τα Ιερά της Ελλάδας είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να μας αποσπάσει από τον κόσμο των φαινομένων και να μας Δείξει πως να Βιώσουμε την Φωτεινή Ουσία Μέσα μας.

Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό

Στην αντίληψη των Απολλώνιων, των Οσίων και των άλλων που ακολουθούσαν τον Δρόμο του Φωτός, υπήρχε μια σαφής διάκριση ανάμεσα στο Ιερό, το Όσιο και το βέβηλο.

Ιερό είναι η Πραγματικότητα, η Αίσθηση της Ενότητας, το Φως (κι οι Φωτεινοί Κόσμοι) που Βιώνουμε Μέσα μας, με την Μύηση, την Περισυλλογή κι όταν εγκαταλείπουμε (μυημένοι στην Αλήθεια) τους κατώτερους κόσμους.

Ζώντας στους κατώτερους κόσμους και στην γη Όσιο είναι ό,τι οδηγεί στο Φως, η Αλήθεια (που Αποκαλύπτεται στην Μύηση), η Ορθή Ζωή, η Τήρηση έμπρακτα του Ιερού Έτους, (των Περισυλλογών, των Γιορτών, των Τελετουργιών), η θρησκευτική ζωή. Οι Όσιοι κι όσοι τους ακολουθούσαν (μια ιερή κοινότητα) είχαν φτάσει να ζουν μια ιερή ζωή, που δεν είχε καμία σχέση με την ζωή του κόσμου.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα (που μέσω της Ιερής Αμφικτυονίας) επηρέαζε τον ευρύτερο μεσογειακό χώρο είχε άλλο προορισμό κι άλλες εργασίες κι όχι την συντήρηση απλά ενός Μαντείου. Η εικόνα που σχηματίζουν οι απληροφόρητοι για τους Δελφούς είναι τελείως διαστρεβλωμένη. Το έργο των Απολλώνιων Οσίων ήταν τελείως Εσωτερικό, και Μυστικό και δεν είχε να κάνει τίποτα με την εξωτερική ζωή και τις εξωτερικές δραστηριότητες του Δελφικού Ιερού, της Αμφικτυονίας, των ιερών πολέμων κι όλα αυτά που έβλεπαν οι άνθρωποι να συμβαίνουν εξωτερικά. Οι Όσιοι απλά καθοδηγούσαν κι ήταν οι Κατώτεροι Ιερείς που ασχολούνταν με όλα αυτά. Αλλά και πάλι, συχνά, δεν εισακούονταν καθώς ήταν σε σχέση με βέβηλους, αμαθείς κι ανθρώπους της εξουσίας που είχαν άλλα συμφέροντα.

Θέλουμε να πούμε ότι η πραγματικότητα είναι αρκετά πολύπλοκη και περίπλοκη και εκτείνεται σε πολλά επίπεδα. Καθένας, ανάλογα με το πόσο κατανοεί, ή τι πληροφορίες έχει, ή τι πληροφορίες επιλέγει βγάζει τα συμπεράσματα που θέλει. Αν κάποιος θέλει να δει τι ήταν πραγματικά η Δελφική Λατρεία πρέπει να δει Εσωτερικά, την Εσωτερική Δραστηριότητα, κι όχι τις εξωτερικές πράξεις. Καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει.

Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)

Οι Απολλώνιοι Λάτρες του Φωτός, της Φωτεινής Ουσίας του Παντός ζούσαν μια Ιερή Ζωή όχι γιατί γνώριζαν όσα γνώριζαν, ή πίστευαν όσα πίστευαν ή τηρούσαν τους Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Τελετουργίες στην διάρκεια του Ιερού Έτους, αλλά κυρίως επειδή αυτοί οι ίδιοι, εσωτερικά, απέσυραν τις δυνάμεις της Ψυχής από τον κόσμο των φαινομένων και Βίωναν Εσωτερικά το Φως, την Ενότητα, την Ελευθερία των Ουρανών, την Αλήθεια. Το πόσο Βαθιά είχαν φτάσει ή πόσο Βαθιά μπορεί να φτάσει ο καθένας είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά σίγουρα, με την Ευλογία του Φωτεινού Θεού και την Καθοδήγηση του Ιερού Ορφέα που ήταν Παρών με την Διδασκαλία του, κάποιοι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είχαν φτάσει να Βιώσουν την Εμπειρία της Προκοσμικής Νύχτας κι ίσως πέρα από αυτή την Εμπειρία να είχαν Αισθανθεί το Ιερό Δέος του Πραγματικού Εαυτού μέσα στην Απεραντοσύνη του. Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να ξέρει;

Στην πραγματικότητα η Ιερή Παράδοση δεν διακόπηκε ποτέ κι όλες τις εποχές μέχρι σήμερα υπήρχαν άνθρωποι που κρατούσαν το Φως του Απόλλωνα Αναμμένο. Κι αυτά που λέμε εδώ, με κάποιες επιφυλάξεις, είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που μας έχουν αποκαλυφθεί. Επιτέλους, οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν. Αλήθεια δεν είναι ό,τι σας παρουσιάζουν σαν αλήθεια. Την Αλήθεια πρέπει να την ανακαλύψει κάποιος μόνος του, βιώνοντας προσωπικά την πραγματικότητα κι όχι ονειρευόμενος τα όνειρα άλλων. Στοχαστείτε λίγο.

Το γεγονός είναι ένα, όπως και να έχει. Όλα Ξεκινούν από Εδώ, από το Σημείο Χωρίς Διαστάσεις κι όλα καταλήγουν Εδώ, κι Όλη η Δημιουργία, όλη η Εξέλιξη, όλος ο Χρόνος, διαλύεται μέσα στο Άχρονο. Όλα είναι Φαινόμενα. Το Α και το Ω Συμβαίνουν Τώρα, Πέρα από τον Χώρο, πέρα από τον Χρόνο.

Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους

Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η Τελική Μύηση

Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση

Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

Η Παράδοση

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, October 20, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Α'

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright