Η Εσωτερική Παράδοση, (Η Εσωτερική Πληροφόρηση)
Δελφική Λατρεία
Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος
Δελφική
Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας
Χάος,
Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές
Γέννηση
του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο
Απόλλων,
το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την
τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)
Οι
Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)
Τα Ιερά
και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό.
Ο
Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)
Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς
Ο Άνθρωπος
σαν Αληθινή «Ουσία» (στην Βαθύτερη Ουσία του) είναι «Ψυχή», δηλαδή μια «Παρουσία»
(Συνειδέναι) με Απροσδιόριστες Ιδιότητες, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Υπερβατικού
χαρακτήρα, που «περιορίζεται με την «σύνδεση» (στην «σύνδεση») με ένα υλικό
φορέα, το σώμα. Τι ακριβώς είναι (τι «συμβαίνει» με) αυτή την «σύνδεση»; «Πως»
συνδέεται η Ψυχή με το σώμα; Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει καμία σύνδεση,
ούτε ενσαρκώνεται η Ψυχή, ούτε συγχωνεύεται με το σώμα. Η Ψυχή είναι «παρούσα»
εδώ, στο σώμα, σε κάποιο «κέντρο του εγκεφάλου κι από εδώ έχει επίγνωση κι
αναλαμβάνει τον έλεγχο του σώματος. Επειδή η παρουσία είναι συνεχής κι η
επίγνωση του σώματος και των δραστηριοτήτων, της σκέψης, της αίσθησης της αίσθησης
του σώματος και του εξωτερικού κόσμου γίνεται χωρίς χρόνο (αλλά μέσα στον
εξωτερικό χρόνο, στον κόσμο της μεταβολής, των φαινομένων) έχουμε την αίσθηση
ότι είμαστε όλο αυτό, ψυχοσωματικός οργανισμός και «ταυτιζόμαστε» με την σκέψη,
το συναίσθημα, τις σωματικές κι «αντικειμενικές» καταστάσεις. Με την Προσεκτική
Παρατήρηση αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει.
Ακριβώς
πάνω σε αυτή την διαπίστωση, ότι είμαστε «Ψυχή» που είναι εδώ, που «λειτουργεί»
μέσα στο σώμα, μέσω του σώματος στον «εξωτερικό» κόσμο, στηρίζουν την αντίληψή τους
και τον μεταφυσικό στοχασμό τους, ο Ορφέας, οι άνθρωποι των Ορφικών Θιάσων, οι Απολλώνιοι
Όσιοι των Δελφών, οι Μύστες της Ελευσίνας, ο Πυθαγόρας, οι Μεγάλοι Σοφοί, ο
Πλάτωνας κι οι άλλοι μέχρι τους Νεοπλατωνικούς των μεταχριστιανικών αιώνων, κι
οι άνθρωποι που ακολουθούν την Αρχαία Παράδοση μέχρι σήμερα. Τι σημαίνει πρακτικά
αυτό; Πως το αντιλαμβάνονταν και πως το βίωναν πρακτικά οι Μύστες κι οι μύστες στους
Δελφούς;
Εφόσον (οι
άνθρωποι) είμαστε Ψυχή, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Υπερβατική, Άχρονη, Άτοπη που
είναι εδώ στο σώμα κι έχει εμπειρία της υλικής εξωτερικής ύπαρξης και ζωής, ο
προορισμός μας δεν είναι απλά η υλική εμπειρία και ζωή αλλά να αναγνωρίσουμε
πως και γιατί είμαστε εδώ, πως συνδεόμαστε με το σώμα (ποιος είναι ακριβώς ο «μηχανισμός»
και τα συμβαίνοντα) και συνεπώς ποιος είναι ο αληθινός προορισμός μας, ποιος πρέπει
να είναι ο προσανατολισμός μας και συνεπώς η οργάνωση της ορθής ζωής για να
περάσουμε από το «είναι» και το «ζειν» στο «δέον» και τα δέοντα και την αληθινή
ζωή.
Έχοντας
επίγνωση όλων αυτών και σαφή γνώση του τι συμβαίνει οι Απολλώνιοι, κι έχοντας
σαν σκοπό την Πλήρη Γνώση, έθεταν σαν στόχο την πλήρη γνώση της Ψυχής (το «γνώθιν
σ’αυτόν») που είναι δυνατή (αναγκαστικά) μόνο μέσω της Απόσπασης από τον εξωτερικό
κόσμο των χρονικών συμβάντων και τον φαινομένων, μέσω της Απόσυρσης της Προσοχής
και της «ζωτικής ενέργειας» (δηλαδή της δύναμης της Ψυχής που ενεργοποιεί τις διάφορες
«λειτουργίες», την σκέψη, την αίσθηση την «πράξη») από το σώμα και την εξωτερική
δραστηριότητα στον κόσμο, μέσω της Περισυλλογής στον Εαυτό (στην Αληθινή Ύπαρξη
και Ουσία). Στην πραγματικότητα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στην Δελφική Κοινότητα
των Οσίων που δεν ήταν στην «προσπάθεια» αλλά βίωναν την Ελεύθερη Άχρονη Εσωτερική
Ζωή, που είχαν απελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος (η «λύσις» του ορφικού
λόγου που αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα»). Αυτοί οι άνθρωποι είχαν εμπειρία
των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής, είχαν επίγνωση των Εσωτερικών
Αντικειμενικών Κόσμων κι ήταν προετοιμασμένοι για την «Αναχώρηση» της Ψυχής από
το σώμα (με τον «θάνατο») για τους Ουράνιους Κόσμους και για τον «Θεό». Το «Ενδιαφέρον»
τους ήταν στους Ανώτερους Εσωτερικούς Αντικειμενικούς Κόσμους κι όχι στην γη
και τα ιστορικά συμβάντα. Θεωρούσαν όμως ότι εφόσον ήταν εδώ, στην γη, στον
χρόνο, στην ιστορία, είχαν Ιερό Καθήκον που τους «επέβαλε» το «Έσω» (ο «Θεός»),
αυτό που Βίωναν, που Γνώριζαν και Κατανοούσαν να το μεταφέρουν στους άλλους, σε
όσους από τους ανθρώπους ήθελαν και μπορούσαν να δεχθούν την Αλήθεια.
Έτσι το
Αληθινό Έργο των Απολλώνιων Οσίων ήταν Μυητικό. Ήταν ένα Έργο όμως που από την
φύση του είναι Μυστικό κι «Αθόρυβο», γίνεται αλλά δεν φαίνεται. Από την
γλωσσική ρίζα «μυ-» (…) που στον εννοιολογικό πυρήνα της σημαίνει «αποσύρομαι»
κλείνω και καταργώ τις εξωτερικές αισθήσεις και μεταβαίνω εσωτερικά, σε ένα
άλλο ανώτερο επίπεδο αντίληψης και κατανόησης, προέρχονται όλοι οι ιεροί,
θεολογικοί και θρησκευτικοί όροι, μυώ, μύηση, μύστης, μυημένος, μυστήριο, μύθος
(ιερός λόγος), μυσταγωγία, κλπ. Έτσι για τους Μυημένους, «Μύηση» δεν είναι απλά
κάποια θεωρητική διδασκαλία μαζί με κάποιες τυπικές ιερές τελετουργίες αλλά μια
καλά Ενημερωμένη κι Οργανωμένη Μυσταγωγία, σαφώς οργανωμένες και προσδιορισμένες
δραστηριότητες, με πραγματικό στόχο όχι απλά να αποκαλύψουν την «φύση» μας και
την «λειτουργία» μας αλλά να μας βοηθήσουν να βιώσουμε έμπρακτα την Εσώτερη
Φύση μας. Με άλλα λόγια η Μυσταγωγία όπως την εκτελούσαν οι Όσιοι στους Δελφούς
σχετίζονταν, στον πυρήνα της, με την Περισυλλογή σαν Βιωματική Πράξη, σαν Δράση
Ύπαρξης κι Ορθή Ζωή. Με απλά λόγια οι Μυσταγωγοί «μάθαιναν» στους ανθρώπους όχι απλά να «περισυλλέγουν
τον εαυτό» τους από εξωτερικές δραστηριότητες αλλά να βιώνουν τις Εσωτερικές Αντικειμενικές
Καταστάσεις της Αληθινής Ουσίας, που βέβαια δεν είναι κάτι «ατομικό» και «προσωπικό»
αλλά η Ίδια η Παγκόσμια Αντικειμενική Φύση μας, που είναι Κοινή για όλα τα όντα,
που «διαλύονται» μέσα της νοιώθοντας ότι δεν είναι πια το μικρό περιορισμένο ον
αλλά η Απεριόριστη Ελεύθερη Αντικειμενική Ουσία, η Παγκόσμια Ψυχή.
Έτσι οι
Μύστες των Δελφών, συνδέοντας την Αόρατη Αντικειμενική Φύση με τις Εκδηλώσεις της
στην Δημιουργία και τον Χρόνο και την ιστορία (της γης), με τις «τοπικές»
συνθήκες εδώ που ζούμε, βίωναν και κατανοούσαν τις Αναλογίες ανάμεσα στην
Αιώνια Άχρονη Ζωή, την Δημιουργία (που ακολουθούσε την πορεία του κλειστού επαναλαμβανόμενου
κύκλου), την ανθρώπινη ζωή (που ακολουθούσε τον κύκλο των μετενσωματώσεων) και
την επανάληψη του Ηλιακού Έτους (που ακολουθούσε τον Κύκλο των Εποχών).
Προσδιόρισαν και Προσάρμοσαν τα Ιερά Βιωματικά Γεγονότα, την Αντικειμενική Εξέλιξη
της Αντίληψης (ή της Επίγνωσης) και την Ζωή (αυτό που βιώνουμε, Εδώ, Τώρα), στο
Ηλιακό Έτος που έτσι καθίσταται Ιερός Χρόνος και καθιέρωσαν Μυστικές Ιερές
Δραστηριότητες, Τελετές και Γιορτές στην Διάρκεια του Έτους. Το Μυσταγωγικό
Έργο των Δελφών δεν περιορίζονταν στην Καθαρή Μυσταγωγία, (που σχετίζονταν με
την Περισυλλογή), είχε γενικότερο διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα. Υπήρχαν Τελετές που
σχετίζονταν με την Ζωή και τις Εποχές. Ακόμα υπήρχαν Γιορτές με εξωτερικό
χαρακτήρα, ακόμα κι Αγώνες, ποιητικοί, γυμναστικοί, κλπ. Στα πλαίσια αυτού του
γενικότερου διαπαιδαγωγικού έργου λειτουργούσε και το Μαντείο. Πρέπει να γίνει
κατανοητό λοιπόν ότι οι Δελφοί ήταν Ανώτερο Μυητικό Κέντρο κι όχι απλά το «Μαντείο
των Δελφών».
Η
Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.
Πρέπει να
γίνει κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα ήταν μια Ιερή Κοινότητα, όπως ήταν
κάποιοι Ορφικοί Θίασοι, Πυθαγόρειοι Σύλλογοι, Κοινότητες που ήταν
συγκεντρωμένες γύρω από κάποια Ιερά, όπως της Ελευσίνας κι άλλα Ιερά στην
Ευρύτερη Περιοχή της Ελλάδας. Ακόμα κι η Ακαδημία του Πλάτωνα είχε οργανωθεί με
αυτά τα Πρότυπα σαν Μυστική Κοινότητα και δεν ήταν απλά μια εξωτερική Ακαδημία,
ένα απλό σχολείο όπου οι άνθρωποι υποτίθεται ότι φιλοσοφούσαν ή ασχολούνταν με
εξωτερικές γνώσεις. Τι γνωρίζουμε πραγματικά από όλα όσα συνέβαιναν τότε στην
Ελλάδα; Πολλές από τις Εργασίες της Δελφικής Κοινότητας ήταν Μυστικές, γίνονταν
αθόρυβα κι ο πολύς κόσμος δεν μάθαινε τίποτα. Το ότι δεν υπάρχουν πληροφορίες
σημαίνει ότι δεν συνέβαιναν; Η μόνη έγκυρη πληροφόρηση είναι αυτή που έρχεται
από την Εσωτερική Παράδοση που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Βεβαίως θα μπορούσε
να πει κάποιος πως (και πολλά από αυτά που λέμε) δεν συνέβαιναν γιατί τότε θα
γνώριζαν από τότε τι πραγματικά εξελισσόταν. Αυτό είναι σωστό. Από την άλλη
μεριά όμως είναι γνωστό ότι υπήρχε αυστηρή μυστικότητα στα Μυστήρια. Ακόμα και
αν δεν πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει εσωτερική πληροφόρηση που συνεχίζεται μέχρι
σήμερα, αρκεί να χρησιμοποιήσει απλά την λογική, να βάλει σε σωστή θέση τα
γεγονότα και να ερμηνεύσει σωστά τις «ενδείξεις».
Οι Όσιοι
των Δελφών θεωρούσαν το Έτος Ιερό Χρόνο αφιερωμένο στην πνευματική
συνειδητοποίηση. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, η πιο Ιερή Εποχή του Έτους, ήταν το
Τέλος της Παλιάς Εποχής κι η Αναγέννηση της Δημιουργίας μέσα στην Σιωπή της «Ανάπαυσης».
Η Εαρινή Ισημερία σηματοδοτούσε την Φυσική Ανάπτυξη που θα έπρεπε να
προσανατολιστεί ορθά προς την δημιουργία. Το Θέρος (το Καλοκαίρι) ήταν το
Απόγειο της Δημιουργίας, η Εποχή της Συλλογής των Καρπών της Δημιουργίας και το
Θερινό Ηλιοστάσιο σήμαινε την ολοκλήρωση της εξωτερικής δραστηριότητας και την
Μεταστροφή όλων των δημιουργικών δυνάμεων προς τα Έσω (ήταν η Αρχή της Περισυλλογής).
Η Φθινοπωρινή Ισημερία ήταν η Εποχή της Μεγάλης Αποκάλυψης του Μυστηρίου της Ύπαρξης
και της Εισόδου στον Έσω Κόσμο, στα Ηλύσια Πεδία, μέσα στην ωρίμανση του Χρόνου.
Η Εποχή της Μεσολάβησης από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι το Χειμερινό
Ηλιοστάσιο ήταν μια Εποχή Εσωτερικής Εργασίας που Αποκάλυπτε την Ουράνια Φύση της
Ύπαρξής μας και Προετοίμαζε για την Χειμερινή Επιστροφή στην Απεραντοσύνη της Αντιληπτικής
Απροσδιοριστίας που Αποτελεί το Βάθρο των Πάντων, το Ακατάληπτο Μυστήριο της Ύπαρξης.
Έτσι, στην
πραγματικότητα, για τους Μυημένους, ολόκληρη η Δημιουργία, στην Εξέλιξή της (και την Εισέλιξή της) είναι μια Μυσταγωγία.
Το ίδιο είναι και η ζωή του ανθρώπου, μια Συνεχής Πορεία προς την Αυτογνωσία
και την Αναγνώριση της Εσώτερης Φύσης σαν της Απόλυτης Ύπαρξης. Η Μυσταγωγία
του Ιερού Έτους βοηθούσε όσους ανθρώπους κατανοούσαν να πορευθούν στον Ορθό
Δρόμο της Επιστροφής στους Ουράνιους Κόσμους και στο Απόλυτο. Η Συμμετοχή στα
Μυστήρια, η Μύηση, η Μυσταγωγία, η Περισυλλογή και το Μυστικό Βίωμα δεν είχαν
άλλο προορισμό από την Ολοκλήρωση της Ύπαρξης και της ζωής, την Αποθέωση του
Ανθρώπου.
Τα
Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης
Τα Μυστήρια
της Εαρινής Ισημερίας ήταν τα Μυστήρια της Προετοιμασίας και η Βάση της Αληθινής
Αυτογνωσίας, όπου ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε τον εαυτό του σαν Ψυχή που «συνδέεται»
με ένα σώμα. Στην Μύηση αποκαλυπτόταν στον μυούμενο, έμπρακτα (και το βίωνε)
ότι το σώμα δεν είναι παρά ένας εξωτερικός φορέας εκδήλωσης στον κόσμο της εξωτερικής
εμπειρίας και των φαινομένων. Η ουσία της Μύησης ήταν η Εμπειρία αυτού του
πραγματικού οντολογικού διαχωρισμού.
Τέτοια
Μυστήρια ήταν τα Μυστήρια της Περσεφόνης, που γίνονταν κάθε Άνοιξη στους πρόποδες
του Λόφου Αρδηττού που ανήκε στον Δήμο «Άγραι», («Αγροί», «Εξοχή») περιοχή που
εκτεινόταν ανατολικά του Ιλισού, δίπλα στο ποτάμι που κυλούσε τότε ήρεμα προς την
θάλασσα, σε μια πευκόφυτη ειδυλλιακή τοποθεσία που περιγράφει θαυμάσια ο
Πλάτωνας στην εισαγωγή του «Φαίδρου», (σήμερα η περιοχή είναι κατεστραμμένη από
τον «πολιτισμό» των ανθρώπων). Τέτοια Μυστήρια ασφαλώς γινόντουσαν και στους Δελφούς
και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Απλά τα «Μικρά Εν Άγραις Μυστήρια» ήταν τα
πιο γνωστά.
Πρέπει να
κατανοήσουμε ότι η ουσία των Μυστηρίων λίγη σχέση είχε με τις εξωτερικές
τελετές και τελετουργίες, τις θυσίες και τους συμβολικούς καθαρμούς. Τα
Μυστήρια ήταν (κι είναι) Εσωτερική Διαδικασία Κάθαρσης, Διεύρυνσης της Συνείδησης,
Επίγνωσης κι Απελευθέρωσης από τα εξωτερικά δεσμά, κι όχι απλές γιορτές και
τελετές. Βέβαια, πολλοί άνθρωποι έβλεπαν μόνο αυτό, την «επιφάνεια».
Οι
Μυστικές Τελετές του Θέρους
Οι Ιερές
Τελετές του Θερινού Ηλιοστασίου γίνονταν με άκρα μυστικότητα στους Δελφούς και
σε άλλες περιοχές όπου ζούσαν μυημένοι και σχετίζονταν με την πρακτική της Απόσυρσης
και της Προετοιμασίας για την τελική Αποδέσμευση της Ψυχής από το σώμα. Με άλλα
λόγια αυτή η Εποχή ήταν αφιερωμένη στην
Εσωτερική Άσκηση μέχρι την Τελική Αποκάλυψη της Αληθινής Φύσης της Ψυχής, της Φωτεινής
Ουσίας, που γίνονταν στην Μύηση των Μεγάλων Μυστηρίων με την Αυτοψία, ή την
Όραση του Εσωτερικού Φωτός.
Η
Διαδικασία της Απόσυρσης είναι μια εγγενής φυσική δυνατότητα της Ψυχής κι είναι
θέμα «Βούλησης». Αν όμως δεν εντάσσεται (σαν Πρακτική) σε μια Ολοκληρωμένη Θεολογική
Αντίληψη και Μεταφυσική Θεωρία κι αν δεν γίνεται με την Ιερή Καθοδήγηση των
Ιεροφαντών μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένους ατραπούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι
οι Μύστες των Δελφών (αλλά και των άλλων Ιερών Τόπων) επεδίωκαν την «εξάρτηση» από
Αυτούς των μυουμένων αλλά έδειχνε απλά το βαθύ ανθρωπιστικό (και ανιδιοτελές)
ενδιαφέρον αυτών που Βίωναν την Μεταφυσική Πραγματικότητα προς αυτούς που δεν
είχαν ακόμα απαλλαγεί από τα δεσμά της αυταπάτης ενός ξεχωριστού εαυτού μέσα σε
ένα εξωτερικό «αντικειμενικό» κόσμο.
Στην
πραγματικότητα, στην Εσωτερική Εργασία, στην Απόσυρση και στην Βίωση των
Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής, κάποιος είναι μόνος του, μέχρι να αναδυθεί
στο Φως της Ολότητας, στην Αντικειμενική Φωτεινή Ουσία, που είναι η
Πραγματικότητα, πίσω από τις αυταπάτες και τα φαινόμενα. Όταν κάποιος έβγαινε
στο Φως της Παγκόσμιας Συνείδησης οι Μύστες τον καλωσόριζαν σαν Μύστη. Άλλωστε
Εδώ δεν υπάρχουν διακρίσεις, «άτομα» και «πρόσωπα». Εδώ η Επίγνωση είναι
Ανοιχτή, Παγκόσμια και Κοινή. Αυτή η Εμπειρία γίνεται (από ένα περιορισμένο ον)
σαν Συμμετοχή και «Διάλυση» μέσα σε μια Υπερσυνείδηση.
Τα
Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου
Για τα
Μεγάλα Μυστήρια της Φθινοπωρινής Ισημερίας έχουν ειπωθεί πολλά, και καλά και
κακά και αληθή και αναληθή. Έχουμε
αναλύσει ήδη, πολλές φορές, στα Άρθρα μας, ότι η αληθινή ουσία των Μεγάλων
Μυστηρίων του Φθινοπώρου είναι η Εμπειρία της Αυτοψίας (η Δεύτερη Βαθμίδα της Μύησης)
που καθίσταται δυνατή μόνο όταν η Ψυχή αποδεσμευθεί πραγματικά και πρακτικά,
βιωματικά, από το σώμα.
Στην
πραγματικότητα η Μύηση στα Μυστήρια του Φθινοπώρου δεν θα ήταν δυνατή αν δεν
γινόταν ορθά η Εργασία του Θέρους. Είναι λάθος να νομίζει κάποιος ότι στην
Μύηση θα του Αποκαλυπτόταν έτσι άμεσα και χωρίς προετοιμασία το Εσωτερικό Φως.
Αυτό γίνεται με την αληθινή προσωπική βουλητική δράση και μόνο όταν κάποιος
είναι ήδη προετοιμασμένος κατάλληλα μπορεί να δεχθεί την Μύηση. Αλλιώς αυτό που
συλλαμβάνει είναι κάποια καθοδήγηση, κάποιες τελετουργικές πράξεις, ενώ η ουσία
(η βιωματική εμπειρία της Αληθινής Εσωτερικής Φύσης) του διαφεύγει τελείως. Σε
αυτές της περιπτώσεις αυτός που «απέτυχε» συμπληρώνει με την φαντασία του τα
στοιχεία της πραγματικότητας που δεν βίωσε κι είτε προσπαθεί να καπηλευθεί την
Εσωτερική Εμπειρία, είτε την συκοφαντεί ή την δυσφημεί. Τέτοια περιστατικά
έχουν γίνει (όπως αυτό του «Αλκιβιάδη»).
Τα πιο
γνωστά Φθινοπωρινά Μυστήρια, πέρα από τις Εσωτερικές Εργασίες στους Δελφούς,
που στήριζαν απόλυτα τις Ιερουργίες της Ελευσίνας, σαν Αδελφό Τόπο, γίνονταν
και σε άλλα μέρη της Ευρύτερης Ελλάδας που κάποια εποχή εκτείνονταν μέχρι την
Κάτω Ιταλία και την Σικελία στην Δύση και μέχρι την Μικρά Ασία, σε μεγάλο βάθος,
στην Ανατολή.
Όλα ήταν
υπό την Ιερή Εποπτεία και Καθοδηγούνταν από το Ανώτερο Μυητικό Κέντρο των
Δελφών. Αυτό δεν είναι ένας αυθαίρετος ισχυρισμός. Πέρα από τις όποιες
πληροφορίες έχουμε (μέσω της Εσωτερικής Οδού) υπάρχουν και σαφείς και ξεκάθαρες
ενδείξεις για αυτό. Όλα αυτά τα Ιερά Έργα, τα Φθινοπωρινά Μυστήρια, τα
Ελευσίνια Μυστήρια και τα Μυστήρια στους άλλους Ιερούς Τόπους στην
πραγματικότητα ήταν Προετοιμασία για την Τελετουργική Υποδοχή των Μεγάλων
Μυστηρίων των Ανώτερων Βαθμίδων και της Υπέρτατης Μύησης του Χειμερινού Ηλιοστασίου
που γίνονταν Μόνο στους Δελφούς. Από το Φθινόπωρο και μετά όλοι οι Αληθινά Μυημένοι
ήταν στραμμένοι προς τους Δελφούς αναμένοντας το Ιερό Γεγονός της Ολοκλήρωσης της
Δημιουργίας, της Τελικής Απελευθέρωσης της Ψυχής και του Ιερού Νέου Έτους (Γεγονότα
που ταυτίζονταν Μυστικά, Συμβολικά, Τελετουργικά και Βιωματικά σε μια Ιερή
Στιγμή που ο Χρόνος «Διαλύονταν» μέσα στο Άχρονο).
Βεβαίως
δεν μπορούσαν όλοι να προσέλθουν στους Δελφούς για να συμμετάσχουν στις Ιερές Τελετουργίες
και Γιορτές του Νέου Έτους και των Θεούγεννων (του Διόνυσου Λικνίτη) και τελούσαν
τις Ιερές Γιορτές του Νέου Έτους στους Τόπους τους, αλλά τα αληθινά ιερά
γεγονότα συνέβαιναν στους Δελφούς.
Η
Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου
Η Τελική Μύηση
Ο Ιερός
Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση
Οι
Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.
Η Παράδοση
Η
Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.
