Esoterism Academy: ΟΡΦΙΣΜΟΣ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ): Ο "Ιερός Χρόνος"

Sunday, March 18, 2018

ΟΡΦΙΣΜΟΣ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ): Ο "Ιερός Χρόνος"

Προ-Κοσμική Νύχτα, κοσμικό και ετήσιο ημερονύκτιο

Προ-Κοσμική Νύχτα (Νυξ, και μελανόπτερος Νυξ) είναι ο «Χώρος» (Άχρονος Χώρος), όπου όλες οι μορφές διαλύονται, χάνοντας το «περίγραμμά» τους, κι ενώνονται με τον Όλο Χώρο…

Με μία δεύτερη έννοια, που σχετίζει την Νύχτα με την δημιουργία, τον Κοσμικό Κύκλο, «Νύχτα» είναι το Υπερκόσμιο, (το Αόρατο, το μη-υλικό), από το Οποίο προέρχεται και στο Οποίο απορροφάται το κοσμικό… Μέρα, με αυτή την έννοια, είναι το ορατό, ο φυσικός υλικός κόσμος…

Από την άλλη μεριά ο Κοσμικός Κύκλος, η κοσμική δημιουργία συμβολίζεται, αποτυπώνεται κι αντιστοιχεί στον Ετήσιο Κύκλο (που αναπαριστάνει έτσι τον κοσμικό κύκλο στην εναλλαγή του έτους, των εποχών, σε μία ετήσια επανάληψη της κοσμογονίας)… όπου η Νύχτα ταυτίζεται με την περίοδο από την φθινοπωρινή ισημερία μέχρι την εαρινή ισημερία (και παριστάνεται συμβολικά στην εκλειπτική με το άνω μέρος της εκλειπτικής από ισημερία σε ισημερία και περιλαμβάνει το χειμερινό ηλιοστάσιο)… και η Μέρα ταυτίζεται με την περίοδο από την εαρινή ισημερία μέχρι την φθινοπωρινή ισημερία (και παριστάνεται συμβολικά στην εκλειπτική με το κάτω μέρος της εκλειπτικής από ισημερία σε ισημερία και περιλαμβάνει το θερινό ηλιοστάσιο)…

Ο Θεός ταυτίζεται με τον Προ-Κοσμικό Ήλιο (τον Ωογέννητο Έρωτα, τον Πρωτόγονο, τον Φάνη…)… Ταυτίζεται με τον Κοσμικό Ήλιο (τον Ζαγρέα)… Ταυτίζεται με τον Ετήσιο Ήλιο, στην διπλή του Όψη (Διόνυσος, Απόλλωνας)… αλλά και με τον κοσμικό ήλιο, το άστρο, (που εμπλουτίζεται με ένα μυστικιστικό περιεχόμενο), και τις κινήσεις του στην διάρκεια του έτους, που παριστάνονται από τις διάφορες θέσεις του στην εκλειπτική… Όλα αυτά είναι σύμβολα που αναφέρονται και μας αναγάγουν στην Πραγματικότητα…

Ειδικότερα:

Ο Ζαγρέας είναι ο «Ήλιος του μεσονυκτίου», που στο χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 22 Δεκεμβρίου «χάνεται» και «ξαναφανερώνεται», στα πλαίσια του Κοσμικού Κύκλου και της Αιώνιας Επαναγέννησης που αποτυπώνεται (και) στον Ετήσιο Κύκλο. Ορατό σύμβολο της κοσμικής διαδικασίας στην διάρκεια του έτους είναι ο «ήλιος του μεσονυκτίου» που το Χειμώνα, στο Βόρειο Ημισφαίριο, πάνω από τον αρκτικό κύκλο, στο γεωγραφικό πλάτος 66,33 μοίρες «αδυνατίζει», για να «δυναμώσει» στην συνέχεια… Αυτό το κοσμικό (και ετήσιο) γεγονός συμβολίζεται ακόμα (όταν ο κοσμικός χρόνος ταυτίζεται με το «έτος») στο τελετουργικό σβήσιμο της «Φωτιάς» (στις «εστίες» των ναών και των σπιτιών) και το «ξανάναμά» της, ακριβώς στην εναλλαγή του χρόνου, στις 22 Δεκεμβρίου, στην αστρική πρωτοχρονιά…

Ο Διόνυσος είναι ο «Ήλιος της Νύχτας», (της περιόδου από την φθινοπωρινή ισημερία μέχρι την εαρινή ισημερία, κατά την διάρκεια της οποίας ο ήλιος (στο Βόρειο ημισφαίριο, όπου βρίσκεται η Ελλάδα…), «αδυνατίζει» και δεν μπορεί να ζωοποιήσει την φύση, με τον ερχομό του χειμώνα, και «ξαναδυναμώνει» την άνοιξη, για να «ξαναναστήσει» την φύση. Σε αυτή την περίοδο ο ήλιος στην εκλειπτική παίρνει το δρόμο του «Νότου»… Αυτός είναι ο λόγος που «καθιερώθηκαν» τα «Αναγώγια» του Θεού Διονύσου, κι η «αναχώρηση» του Απόλλωνα για την «χώρα των υπερβορείων»… καθώς και τα «Καταγώγια» του Θεού Διονύσου, κι ο «ερχομός» του Απόλλωνα από την «χώρα των υπερβορείων»… (αν και στην κλασσική εποχή, στα Μεγάλα Διονύσια, «Αναγώγια», «Καταγώγια», γιορτάζονταν την ίδια μέρα, σε μία «επανάληψη» και της «κανονικής γιορτής» που γινόταν το χειμώνα (στους Δελφούς, κι αλλού…)…

Ο Απόλλωνας είναι ο «Ήλιος της Μέρας», (της περιόδου από την εαρινή ισημερία ως την φθινοπωρινή ισημερία, κατά την διάρκεια της οποίας ο ήλιος (στο Βόρειο ημισφαίριο) κυριαρχεί, στην φύση, που ανθίζει και καρπίζει. Σε αυτή την περίοδο ο ήλιος στην εκλειπτική παίρνει τον δρόμο του «Βορά»… Στην διάρκεια αυτής της περιόδου γίνονται διάφορες γιορτές που σχετίζονται με την φύση, την παραγωγή, και ιδιαίτερα την αγροτική παραγωγή…

Γίνεται κατανοητό ότι, το Άχρονο (το Προκοσμικό), το Αόρατο (στην Κοσμική Δημιουργία), η Νύχτα (στην Ετήσια Επανάληψη της Κοσμογονίας), ο Χειμώνας (στον Ετήσιο Κύκλο των εποχών), ο Θεός, Διόνυσος κι Απόλλωνας (σαν Γενουσιουργός και Ζωοποιός Δύναμη), ο Ήλιος (σαν Δύναμη του φυσικού κόσμου), ο ήλιος (το άστρο, σαν ορατό σύμβολο κι όργανο του Θεού, που δίνει ζωή στη γη)… όλα «ταυτίζονται», όχι από την άποψη του «περιεχομένου» (αφού ανήκουν σε διαφορετικά επίπεδα ύπαρξης), αλλά σημασιολογικά και αναλογικά στα διάφορα επίπεδα της ύπαρξης… Ό, τι είναι ο Θεός για την Ύπαρξη, είναι (αναλογικά) ο ήλιος για την ζωή στη γη… Έτσι σε όποιο επίπεδο ύπαρξης κι αν «λειτουργούμε», κατανοούμε πως αναλογικά, το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα επίπεδα ύπαρξης… Από το μεταφυσικό επίπεδο μπορούμε να κατέβουμε επαγωγικά στο υλικό επίπεδο… η από το υλικό επίπεδο να ανέβουμε αναγωγικά στο μεταφυσικό επίπεδο… Με άλλα λόγια δεν ταυτίζουμε σαν ουσίες το Άχρονο, το Θεό, τον Ήλιο, τον ήλιο (άστρο)… αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο…

Το «Κοσμικό Ωόν

Το Πρώτο Ον (ο Πρωτόγονος, ο Προκοσμικός) «αναδύθηκε» μέσα από ένα «Μυθικό Αυγό» (σύμβολο του Απεριόριστου Χώρου που με την Θεϊκή Δύναμη, «μεταβάλλεται» σε «Δημιουργικό Χώρο», εντός του Οποίου θα «εκδηλωθούν» όλα)…

Η τελετουργική χρήση του αυγού (όχι μόνο στην Αρχαία Ελλάδα αλλά και σε άλλα μέρη του πλανήτη), αποτελεί μία «θεοφάνεια» της δημιουργίας, μία επανάληψη της κοσμικής δημιουργίας…

Από αυτό το πανάρχαιο έθιμο (που το επαναλάμβαναν οι αρχαίοι σε εορτές της άνοιξης) πηγάζει και το έθιμο των χριστιανών να βάφουν κόκκινα αυγά το Πάσχα, (κατ’ εξοχήν ανοιξιάτικη γιορτή, που είναι απομίμηση της εορτής των «Αναγωγίων» - «Καταγωγίων» που γιόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες στα Μεγάλα Διονύσια…)…

Το Άχρονο κι ο χρόνος

Το Άχρονο (σαν μεταφυσική κατάσταση ύπαρξης) δεν είναι (όπως λανθασμένα μπορεί να νομίσουμε, αν μείνουμε στην γραμματική κι ετυμολογική έκφραση) το αντίθετο (της δημιουργίας και) του χρόνου…

Ο χρόνος όπως γίνεται αντιληπτός από τον άνθρωπο είναι «διάρκεια», διαδοχή γεγονότων (και κατ’ επέκταση, παρελθόν-παρόν-μέλλον)…

Ο Άνθρωπος (ο Αρχαίος Έλληνας μέσα από την Μύηση), δεν επιζητεί να «βγει έξω» από την διάρκεια και την διαδοχή (τον χρόνο με την κοινή έννοια), σε κάποιο φανταστικό άχρονο, πλασματικό αιώνιο… Αντίθετα επιζητεί να «εντάξει» μέσα στο Άχρονο, (το Αιώνιο), την διάρκεια… Ζητά, μέσα στην Ιερή Στιγμή του Τώρα να εντάξει την διάρκεια, τον ιστορικό χρόνο… Μέσα στο Αιώνιο Τώρα που Ρέει χωρίς να αλλοιώνεται πραγματικά εντάσσει όλα τα συμβάντα, προϊστορικά, ιστορικά, και μεταϊστορικά, δηλαδή όλο το χρόνο…

Αυτό βέβαια «γίνεται» μέσα από την Μυητική Διαδικασία, την Εσωτερική Προσπάθεια, την Οντολογική Μεταμόρφωση… Ανεβαίνοντας τις Πέντε Βαθμίδες της Μύησης (των Μυστηρίων) ο Αρχαίος Μύστης έφθανε στην Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας, στο Άχρονο που Αγκαλιάζει τα πάντα, γινόταν «αθάνατος» σαν τον Θεό… Αυτή είναι η πραγματική έννοια της «αθανασίας» στην Αρχαία Ελλάδα…

Το Άχρονο, η Αιωνιότητα που Ρέει ( «ο Ζευς που ήταν, ο Ζευς που είναι, ο Ζευς που θα είναι»… κατά την αρχαία έκφραση…), είναι Αυτό που Συμπεριλαμβάνει Τώρα, Εδώ, τα πάντα, και την διάρκεια (τον ιστορικό χρόνο), δεν είναι το «αντίθετο» της διάρκειας… Σε Αυτό το Αιώνιο που Ρέει ήθελε ο Αρχαίος Μύστης να «αναδυθεί», να Ομοιωθεί με τον Θεό, να κατακτήσει την «αθανασία»… Αυτός ήταν ο Σκοπός των Μυστηρίων, και το βαθύτερο νόημα της Φιλοσοφίας, όπως την αντιλαμβάνονταν οι Αρχαίοι Σοφοί, ο Πλάτωνας, κι οι άλλοι…

Το Αληθινό Άχρονο (όπως το Αντιλαμβάνονταν οι Αρχαίοι Μύστες) είναι Βίωμα του Αιώνιου Τώρα που Ρέει και τα συμπεριλαμβάνει όλα, δεν είναι μία έννοια, μία ανθρώπινη σύλληψη…

Είναι η ανθρώπινη σκέψη που (προφανώς αγνοεί την Αρχαία Γνώση κι) εργάζεται με έννοιες (κι όχι βιώματα) που αντιπαραθέτει στην έννοια της διάρκειας ένα αντίθετο, (φανταστικό) άχρονο…

Ο καθαγιασμένος χρόνος

Οποιαδήποτε στιγμή της χρονικής διάρκειας, μπορούμε να υπερβούμε το χρόνο και να «Ανυψωθούμε» (μέσω των Μυστηρίων, της εσωτερικής προσπάθειας, και της οντολογικής μεταμόρφωσης) Ως το Άχρονο.

Η καθιέρωση ενός ιερού ημερολογίου, ιερών στιγμών του χρόνου (ηλιοστάσια, ισημερίες, νέα σελήνη, πανσέληνος, μήνες, γιορτές…) δεν καταργούν την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά του δίνουν την δυνατότητα να συμμετέχει μαζί με άλλους, στην κοινή αντίληψη, στην κοινή πίστη, στην κοινή δράση, στην κοινή ζωή…

Οι Αρχαίοι Έλληνες της Δημοκρατίας, είχαν καθιερώσει (πολύ σοφά) ένα σεληνιακό ημερολόγιο (με ηλιακά στοιχεία, που λάβαινε υπόψη ηλιοστάσια, ισημερίες, κλπ…) στο οποίο προσάρμοσαν, τελετές πανάρχαιες, νέες γιορτές, υπάρχουσες γιορτές στις οποίες έδωσαν άλλο νόημα…

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, March 18, 2018

ΟΡΦΙΣΜΟΣ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ): Ο "Ιερός Χρόνος"

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright