Esoterism Academy: ΟΡΦΙΣΜΟΣ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ): Ο "Ιερός Χώρος"

Sunday, March 11, 2018

ΟΡΦΙΣΜΟΣ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ): Ο "Ιερός Χώρος"

Ο Χώρος

Ο Χώρος στη «φιλοσοφική σκέψη» (είτε στον εμπειρικό στοχασμό, είτε στην «μεθοδική» ερμηνεία της πραγματικότητας), από την αρχαιότητα, γινόταν αντιληπτός σαν «οντότητα που περιέχει», σαν ένα πραγματικό φυσικό πλαίσιο, εντός του οποίου υπάρχουν τα πράγματα… Ο Χώρος με άλλα λόγια, είναι Αυθυπόστατος, Απόλυτος, Άμορφος, και «Οντολογικά» Πρότερος των πάντων…

Έτσι ο Χώρος έχει Φυσική Ύπαρξη και αποτελεί από μόνος του μία οντότητα (ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ή όχι τα «πράγματα»). Με αυτή την έννοια ταυτίζεται με την Φύση, την Φύση που θα γεννήσει τα πάντα, θα τα περιέχει… ενώ τα «πράγματα» (καταστάσεις και οντότητες) αναδύονται από την Φύση, ολοκληρώνονται στην Φύση, και καταλύονται γινόμενα έτσι ένα με την Φύση…

Στην καθαρά φιλοσοφική (αφηρημένη) έννοιά του ο Χώρος ταυτίζεται με την Κενότητα, που δεν είναι η «κενότητα του τίποτα», αλλά το πλαίσιο εντός του οποίου αναδύεται το υπάρχον. Έτσι, με αυτή ην έννοια, ο Χώρος ταυτίζεται με το Αρχέγονο «Χάος», την Πρώτη Αρχή, και στην «Θεογονία» του Ησίοδου, και στην «Ορφική Θεογονία». Αυτό το «Χάος», που θα «προσδιορισθεί» αργότερα σαν Απεριόριστο Αχανές, Άχρονο, Χωρίς Ιδιότητες, θα ταυτιστεί με τον «Θεό» της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, και των «Ορφικών» ιδιαίτερα…

Από την στιγμή όμως που ο άνθρωπος στρέφεται από τον Χώρο στα αντικείμενα, για να προσδιορίσει την θέση τους και την σχέση τους με άλλα αντικείμενα, η «έννοα του χώρου» αλλάζει, ο χώρος γίνεται μετρήσιμος και μπορεί να περιγραφεί από ένα σύστημα γεωμετρικών συντεταγμένων. Έτσι, γεννιέται στην Αρχαία Ελλάδα (στην αρχαιοελληνική σέψη) ο «γεωμετρικός χώρος», η γεωμετρία…

Έτσι, λοιπόν, πλάι στην έννοια του Απόλυτου Χώρου, του θεωρητικού, του νοητού, του «μυστικιστικού», που κατάγεται από την αρχαία σκέψη που «ταυτίζει» τον Χώρο με την Φύση, το Θεό, εισάγεται στους κλασσικούς χρόνους η δεύτερη έννοια του χώρου, του χώρου που αντιλαμβάνεται και μετρά ο άνθρωπος προσδιορίζοντας την θέση και την σχέση των αντικειμένων μεταξύ τους, ο γεωμετρικός χώρος… Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως, και οι δύο έννοιες του Χώρου (και του χώρου) έχουν αρχαιοελληνική καταγωγή… Στην συνέχεια θα καταλάβουμε, γιατί επιμένουμε σε αυτό…

Για τους Αρχαίους Έλληνες (και την αρχαιοελληνική σκέψη) ο Χώρος (η Φύση, ο Θεός) είναι Ενιαίος, και η μόνη Πραγματική Ιδιότητά του είναι η Κενότητα (η Άγνωστη Κενότητα που «Περιέχει» Εν Δυνάμει τα πάντα, κι από την Οποία Αναδύονται τα πάντα…)… Εντός του «Ενιαίου Χώρου» «συμβαίνουν» όλα…

Στον σχετικό περιορισμένο γεωμετρικό χώρο (της ανθρώπινης αντίληψης) το αρχαίο χάσμα (η απόσταση των πραγμάτων μεταξύ τους) νοείται σαν «κενό», σαν φυσική οντότητα… Όταν ο Παρμενίδης έλεγε ότι το «κενό» δεν είναι φυσική οντότητα, δεν υπάρχει, κι ότι όλα ανήκουν στον Ενιαίο Χώρο του Όντος αναφερόταν στον Απόλυτο Φυσικό Χώρο που τα «περιέχει» όλα… Αντίθετα, όσοι υποστήριζαν την ύπαρξη του «κενού», σαν φυσικής οντότητας, αναφερόταν στον ανθρώπινο μετρήσιμο γεωμετρικό χώρο (δηλαδή σε μία ανθρώπινη νοητική κατασκευή, «περιγραφή» του χώρου που αντιλαμβανόμαστε)… Με άλλα λόγια οι αρχαίοι φιλόσοφοι ούτε «σύγχυση» (των εννοιών) έκαναν, ούτε «διαφωνούσαν» μεταξύ τους, απλά αναφέρονταν σε «διαφορετικά» πράγματα.. Μόνο, μερικοί «αμόρφωτοι» σύγχρονοι «σοφοί» και «ερμηνευτές», ανακαλύπτουν σύγχυση και διαφωνίες (στην αρχαιοελληνική σκέψη), εκεί που δεν υπάρχουν…

Στα νεότερα χρόνια, ο Νεύτων, υιοθέτησε την πρώτη έννοια (αρχαιοελληνικής καταγωγής) του «απόλυτου» χώρου («απαλλαγμένη» από τα «μυστικιστικά» της στοιχεία, και περιορισμένη μόνο στον υλικό φυσικό χώρο), για να ερμηνεύσει την πραγματικότητα… κι ως ένα σημείο την περιγράφει επαρκώς…

Ο Αϊνστάιν στην θεωρία του της σχετικότητας, υιοθέτησε την δεύτερη έννοια (αρχαιοελληνικής καταγωγής) του «σχετικού χώρου»… Και οι δύο, και ο Νεύτωνας και ο Αϊνστάιν έχουν (εν μέρει) δίκιο…

Ειδικότερα για τον Αϊνστάιν, ο χώρος ορίζεται, υποστασιοποιείται, κι έχει έννοια, από την θέση και την διάταξη των αντικειμένων. Προφανώς, πρόκειται εδώ για μία καθαρά μαθηματική έννοια του χώρου που μπορεί να έχει επιστημονική και πρακτική σημασία, αλλά αναφέρεται σε ένα κλειστό σύστημα αντίληψης του ανθρώπου (της συνηθισμένης σχετικής συνείδησής του), δεν είναι η «απόλυτη αλήθεια»…

Για την Φιλοσοφία όμως, «υπάρχουν», πολλά, περισσότερα, πράγματα από όσα αντιλαμβάνεται η (συνηθισμένη) ανθρώπινη σκέψη… Το βασικό ερώτημα για την Φιλοσοφία, είναι «Που», Πως», «Γιατί», αναδύθηκαν τα αντικείμενα… «Τι» είναι τα αντικείμενα, και «Ποια» Σχέση έχουν με την «Πηγή» τους…

Αυτό το «Απροσδιόριστο» και «μη-μετρήσιμο» «Που», είναι ο «Αρχαίος Φιλοσοφικός Χώρος», που ταυτίζεται με το «Χάος», την Φύση, τον Θεό… Η επιστήμη δεν μπορεί και δεν έχει τίποτα να πει γι Αυτόν τον «Χώρο»… Η επιστήμη μπορεί να χρησιμοποιεί τα «μέτρα» της και να «μετρήσει» την πραγματικότητα και τα αντικείμενα, μόνο όταν αντιμετωπίζει συγκεκριμένα αντικείμενα… Κι αυτό που «δομεί», είναι, πάντα, μία νοητική σύλληψη, μία κατασκευή, μία περιγραφή… δεν είναι η Πραγματικότητα, ούτε η «απόλυτη αλήθεια»…

Ο «Κόσμος»

Ο «Κόσμος» νοείται σαν ο Ενιαίος Χώρος («ταυτίζεται», και είναι η Φύση, η Θεότητα), που μεταβάλλεται, αλλάζει, κινείται, «εσωτερικά»… Έτσι όλα είναι Φύση, Ξεδιπλώνονται από την Φύση, Εξελίσσονται μέσα στην Φύση, κι Ολοκληρώνονται, Ταυτίζονται με την Φύση, στη Φύση…

Αυτή η «εσωτερική μεταβολή» είναι η «δημιουργία», κι αυτή είναι η μοναδική πραγματικότητα…

Έτσι, δικαιώνεται (και αποκτά σημασία) ο «παλαιός λόγος» (ορφικής προέλευσης) που διασώζει ο Πλάτωνας (Νόμοι, Δ, VII, 715, E): «ο μεν δη Θεός αρχήν και τελευτήν και μέσα των όντων απάντων έχει».

Κι ο Αριστοτέλης, ο μαθητής του, (στο αποδιδόμενο σε αυτόν σύγγραμμα «Περί κόσμου», VII, 401), το λέει τελείως καθαρά:

«Ζεὺς πρῶτος εγένετο, Ζεὺς ὕστατος ἀρχικέραυνος·

Ζεὺς κεφαλή, Ζεὺς μέσα, Διὸς δ' ἐκ πάντα τέτυκται»…

Η εσωτερική κίνηση της Φύσης είναι «κυκλική», κι η δημιουργία χάνεται και ξαναγεννιέται σε μία αιώνια παλιγγενεσία (σε μία αιώνια επιστροφή)…

Με άλλα λόγια, δεν διαχωρίζεται η Πραγματικότητα, η Θεότητα, από την δημιουργία, κι ο χρόνος είναι κυκλικός κι όχι ευθύγραμμος, (σαν την «μέρα», σαν το «έτος», την «περιστροφή του γαλαξία», του «σύμπαντος», της «δημιουργίας»…)…

Στην μετέπειτα φιλοσοφική σκέψη (Παρμενίδης, Πλάτωνας, κλπ), ο Ενιαίος Χώρος (η Φύση, η Θεότητα) θα ταυτιστεί με το «Είναι» (το «τελείως είναι»), ενώ η «εσωτερική μεταβολή του Είναι», η δημιουργία, με το «γίγνεσθαι»…

Στην πραγματικότητα, «Είναι» και «γίγνεσθαι», δεν διαφέρουν. Το «Είναι» έχει ένα απόλυτο χαρακτήρα, που δεν χάνεται ποτέ, ενώ το «γίγνεσθαι» είναι η δραστηριότητα, οι «τρόποι», οι «αλλαγές» του «Είναι» (που είναι σχετικές, και πάντως προσωρινές πραγματικότητες, μέσα στην Απεραντοσύνη του Άχρονου…)…

Αιώνες αργότερα οι χριστιανοί «φιλόσοφοι» θα «διαχωρίσουν» (αυθαίρετα και τεχνητά και επιπόλαια) την Πραγματικότητα (την Θεότητα) από την δημιουργία, «δημιουργώντας» ένα «οντολογικό» και «πρακτικό» αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην Θεότητα και την (δημιουργημένη) φύση, τον άνθρωπο… Από την άλλη αναγκάστηκαν να «μιλήσουν» για μία δημιουργία (όχι από την Προϋπάρχουσα Φύση, την Ανεξάντλητη Πηγή των πάντων αλλά για μία δημιουργία) εκ του «μηδενός»… Ενώ θεώρησαν τον χρόνο (μέσα σε αυτή την δημιουργία) ευθύγραμμο…

Πρόκειται εδώ, για αυθαίρετες θεωρίες (και φαντασιώσεις), που ήδη είχαν «επισημάνει» πολλοί από τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους… «θεωρίες» που δεν «ανταποκρίνονται» στα πράγματα… (δικό τους πρόβλημα…)…

Το «κοσμοείδωλο»

Οι Αρχαίοι Έλληνες, αντιλαμβάνονταν την Ύπαρξη, σαν Ενιαίο Χώρο… Μέσα σε Αυτόν τον Ενιαίο Υπαρξιακό Χώρο (είτε τον ονομάσουμε «Χώρο», «Κόσμο», «Φύση», «Θεότητα», ή όπως αλλιώς…), διακρίνονταν, όταν μετρούσαμε την πραγματικότητα με ανθρώπινη αντίληψη και μέτρα, διάφορες «περιοχές»… που όμως πάντα «εντάσσονται» μέσα στον «Ενιαίο Χώρο», και «συνδέονται», «οντολογικά» και «πρακτικά» με την «Μία Φύση»…

Οι «Περιοχές» της Ύπαρξης (στον «οντολογικό χαρακτήρα» τους, και στην «θεολογική έννοιά» τους, αντίστοιχα) είναι:

Άχρονο ή Ζευς (και Δηώ, Δήμητρα,- προκοσμική «γαία» - σαν «Άχρονη Φύση»)

Παγκόσμιο Πνεύμα, ή Διόνυσος Ζαγρέας (της Δήμητρας, ή της Κόρης, ή της Περσεφόνης, σαν της «Μίας Φύσης»)

Νους, ή Διόνυσος (της Σεμέλης, σαν «Ανώτερης Πραγματικής Φύσης»)

Ψυχή, ή Βάκχος (της «Δήμητρας» ή της «Σεμέλης», σαν «Υπερφύσης»)… και «ψυχή», ή Κόρη (της «Δήμητρας»)

…

Ψυχή (υλική ψυχή, ψυχοσωματική «συνεργασία» Ψυχής και σώματος), εγώ, ή Περσεφόνη (της «Δήμητρας»)

Διάνοια, εσωτερικός νους, ή Άρτεμις

Εξωτερικός νους, αίσθηση, ή Απόλλωνας

Σώμα, ή Δήμητρα (στην υλική μορφή της).

Ο «ιερός χώρος»

Εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι θεωρούσαν κάποιους τόπους ιερούς, έφτιαχναν «βωμούς» και «τεμένη», κι αργότερα, ύψωσαν ναούς…

Αυτό που κάνει ένα τόπο ιερό, δεν είναι κάποια ιδιότητα του χώρου, αλλά το γεγονός της «ιεροφάνειας», το ότι σε αυτόν τον χώρο Αποκαλύπτεται το Υπερκόσμιο, η Θεότητα… Στην πραγματικότητα όμως η ιεροφάνεια, το γεγονός ότι ο χώρος καθίσταται μία «πύλη» που ενώνει το κοσμικό με το Υπερβατικό, δεν είναι εγγενής ιδιότητα του χώρου… εξαρτάται από την «διαδικασία» που ακολουθεί ο άνθρωπος για να επικοινωνήσει με το Άγνωστο. Αν η διαδικασία (προσευχή, τελετή, κλπ…) οδηγεί πραγματικά στο Βίωμα του Αόρατου, ο χώρος «λειτουργεί», διαφορετικά όχι. Με αυτή την έννοια αυτό που «παίζει ρόλο» είναι η «ενέργεια του ανθρώπου», όχι ο τόπος αυτός καθ’ εαυτός. Έτσι, ολόκληρος ο κόσμος, κάθε τόπος, μπορεί να «χρησιμοποιηθεί», και τότε καθίσταται ιερός. Με άλλα λόγια η «χρήση» ενός τόπου σαν ιερού είναι τελείως «αυθαίρετη» (ως προς «εξωτερικούς παράγοντες»), αλλά «ισχύει» εφ’ όσον «λειτουργεί»… Ο άνθρωπος «δημιουργεί» τους ιερούς χώρους, δεν υπάρχουν ιεροί χώροι αυτοί καθ’ εαυτοί (από μόνοι τους)… Αυτό ισχύει και για τόπους όπου «δραστηριοποιήθηκαν» κάποιοι «μεγάλο» ή «άγιοι» άνθρωποι…

Έχει λάθος ο Ελιάντε (μεγάλος θρησκειολόγος και καθηγητής, παλιότερα, στο πανεπιστήμιο, στο Σικάγο) όταν λέει ότι: «η εκδήλωση του ιερού επιβάλλεται στον άνθρωπο έξωθεν»… Έξωθεν; Από «Που;»… Η «έννοια» της Θεότητας, και του «ιερού» είναι περιορισμένη και «σχηματική» στις μελέτες του Ελιάντε (προφανώς επειδή «δεσμεύονταν» από «χριστιανικές» αντιλήψεις…)…

Ο Θεός Είναι το Όλον, Ενιαίος Συνειδησιακός Χώρος, και τα περιλαμβάνει όλα… δεν υπάρχει «έξωθεν»… Προφανώς, μόνο μία συνείδηση περιορισμένη, «απομονωμένη» από την Οντολογική Βάση της, «κλεισμένη» στον μικρό προσωπικό αντιληπτικό χώρο της, σχηματίζει την έννοια του «έξωθεν»… Αλλά μία «τέτοια συνείδηση» δεν μπορεί να είναι «αυθεντική θρησκευτική συνείδηση». Μία «αυθεντική θρησκευτική συνείδηση» αντιλαμβάνεται τον Θεό, σαν την Οντολογική Βάση της, σαν Υπερσύνολο Ύπαρξης, Πατέρα και Καταφύγιο της περιορισμένης ύπαρξης… Ο Θεός δεν είναι το «αντικείμενο» (του νου), «απέναντί» μας. Αυτός ο «Θεός» είναι μία ανθρώπινη κατασκευή, ένα «είδωλο», που κατά παράβαση της «εντολής» του Μωυσή (στον «Δεκαλογό» του) κατασκεύασαν οι «ιουδαίοι» και κληρονόμησαν οι «εβραϊζοντες χριστιανοί»… Είναι δικαίωμα του Ελιάντε να υιοθετεί μία τέτοια άποψη για τον Θεό, αλλά είναι δική μας υποχρέωση να την «απορρίψουμε»…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη (θρησκειολογική και επιστημονική) ανακρίβεια από την φράση του Ελιάντε (στην «Πραγματεία πάνω στην ιστορία των θρησκειών»), που λέει ότι: «ο (ιερός) χώρος ποτέ δεν έχει «εκλεγεί» από τον άνθρωπο, τον ανακαλύπτει απλώς»… ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει… άσχετα με το τι «υποστηρίζουν» εκ των υστέρων οι άνθρωποι…

Τα «Ιερά» της Αρχαίας Ελλάδας είναι «ιερά» επειδή λειτουργούν σαν Πύλες του Υπερβατικού (Προς το Υπερβατικό), όχι επειδή οι ίδιοι οι τόποι είναι ιεροί…

Οι φράχτες, τα πέτρινα αναχώματα, που διαχωρίζουν τον ιερό χώρο από τον υπόλοιπο χώρο, (τον περιβάλλοντα τον ιερό χώρο), είναι μία ανθρώπινη κατασκευή που «σημασιοδοτεί» την χρήση του χώρου, τίποτα άλλο… Δεν σημαίνει καθόλου την «βέβαιη και μόνιμη παραμονή της θεότητας» στο εσωτερικό του περιβόλου (του τεμένους). αυτό είναι ειδωλολατρία. Ούτε η βεβήλωση του χώρου (από «ιερόσυλους», κι αργότερα, με την επικράτηση του χριστιανισμού, από «καλούς χριστιανούς που αγαπούν τον πλησίον τους»…) σημαίνει αναγκαστικά την απομόνωση του κοσμικού χώρου από το Υπερκόσμιο. Όλα αυτά είναι προλήψεις…

Η Αληθινή Θρησκεία (του Βιώματος του Υπερβατικού, όπως είναι η Αρχαιοελληνική Θρησκεία) δεν «καταστρέφεται» με εξωτερικά μέσα… Μπορεί οι «χριστιανοί του Παύλου» να επικράτησαν πολιτικά (επειδή αυτό εξυπηρετούσε τους βυζαντινούς αυτοκράτορες), μπορεί οι «καλοί χριστιανοί» να γκρέμισαν τους ναούς και να «κατακρεούργησαν» έλληνες φιλοσόφους (όπως την Υπατία στην Αλεξάνδρεια), όμως η Ελληνική Θρησκεία «ζει» μέσα στην νου (στην φιλοσοφική σκέψη και γλώσσα, με τις «αρχαιοελληνικές έννοιες», μέσα στην ψυχή, μέσα στην «καρδιά» των Ελλήνων (όσων «Γνήσιων Ελλήνων» έχουν απομείνει στην «Πόλη», όπου μπήκαν οι «οχτροί»…

Ο «Ιερός Χώρος» δεν «λειτουργεί» αυτόματα και μηχανιστικά. Αυτό το γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Γι’ αυτό και τα «Μυστήριά» τους απαιτούσαν πνευματική προσπάθεια κι εσωτερική μεταμόρφωση (ψυχοσωματική κάθαρση, ψυχική απάθεια, καθαρότητα του νου, πνευματική ενότητα, Ομοίωση με τον Θεό)… Αντίθετα οι (πολιτικά) επικρατήσαντες «χριστιανοί» με τα «μυστήριά» τους, που είναι («κακές απομιμήσεις» των Αρχαίων Μυστηρίων, όπως θα αποδείξουμε στην συνέχεια… και) τελείως εξωτερικές, υλικές, τελετές (άσχετα από τον «αυθαίρετο», «θεωρητικό» συμβολισμό που τους αποδίδουν οι «ιερουργοί» τους), δεν μπορούν να επιτύχουν ούτε καν «ηθική» δικαίωση… Ακόμα και σήμερα, όλα τα εγκλήματα, πολέμους, οικονομική εκμετάλλευση, κλπ… «καλοί χριστιανοί» τα «κάνουν»…

…

Ο «Μαγικός Κύκλος» που (εδώ και χιλιάδες χρόνια) χρησιμοποιήθηκε στην μαγικοθρησκευτική σκέψη και τελετουργία, χρησιμοποιείται και στον (εμπρόθετο) καθαγιασμό χώρων, σαν «ιερών»… Αυτή η δραστηριότητα είναι απλά αποτέλεσμα της ταύτισης (εξ’ αιτίας σύγχυσης στα αρχαία χρόνια…) της Πραγματικότητας με την «σκέψη» (την αντίληψη που έχουμε για την Πραγματικότητα), και την «επιθυμία» μας, μία πράξη «μαγική», ένδειξη μη εξελιγμένης συνείδησης και θρησκευτικής αντίληψης…

Το «Αρχέτυπο» του «Ιερού Χώρου», είναι ακριβώς ο χώρος στον οποίο καταργούνται τα όρια και ο διαχωρισμός ανάμεσα στο κοσμικό και το Υπερκόσμιο, δηλαδή ο «μη – χώρος»… Με αυτή την έννοια οποιοσδήποτε χώρος μπορεί να «αναδειχθεί» σε «ιερό χώρο»… Η επανάληψη του «Αρχετύπου», η κατασκευή ενός χώρου σαν ιερού, η ανακήρυξή του δηλαδή σε «μη – χώρο», σε Πύλη προς το Υπερβατικό, μπορεί να γίνει και να ξαναγίνει άπειρες φορές… Κι ακόμα (το πιο σημαντικό) «Ιερός Χώρος» είναι όλη η δημιουργία (και κάθε χώρος που θα «επιλεγεί»)… Επεκτείνοντας αυτή την αντίληψη (αφού όλη η δημιουργία είναι ιερός χώρος) κατανοούμε ότι δεν χρειάζεται καν να επιλέξουμε κάποιο ιδιαίτερο χώρο για να λατρεύσουμε τον Θεό… ο Θεός λατρεύεται παντού, οπουδήποτε…

Ο Διόνυσος υπήρξε ο κατ’ εξοχήν «άπολις» Θεός, ο Θεός χωρίς ναούς. Λατρευόταν οπουδήποτε, και στο ύπαιθρο, σε αυτοσχέδιους κι όχι μόνιμους βωμούς (όταν γίνονταν τελετουργίες)… Αργότερα του αφιερώθηκαν ναοί, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μετακινηθούν εύκολα εκτός πόλης… για την διευκόλυνση της διεξαγωγής των εορτών…

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, March 11, 2018

ΟΡΦΙΣΜΟΣ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ): Ο "Ιερός Χώρος"

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright