Μύηση
Η Μύηση (από την αρχαιοελληνική ρίζα –μυ, που «παράγει» όλες τις μυστικές έννοιες), σημαίνει αυτό που με κλειστά χείλη, χωρίς φωνή, «μεταδίδεται», το «άρητο ρήμα», που δεν διασπά τα χείλη, αυτό που δεν προφέρεται, ούτε καν, ψιθυριστά Κατ’ επέκταση, είναι το «μυστικό», ο μυστικός θείος λόγος, ο ιερός λόγος που αναφέρεται στο Θεό, και στην θεϊκή πραγματικότητα… Αυτή ήταν η αρχική έννοια του «ιερού λόγου». της περί Θεού, και θείας πραγματικότητας αφήγησης, του «μύθου», της μυθολογίας… Κι από εδω πηγάζει ακόμα κάθε έννοια μυστικισμού…
Η Μύηση στην Αρχαία Ελλάδα σημαίνει πολύ απλά την Αποκάλυψη, την Βίωση της Ενιαίας Θείας Φύσης που είμαστε όλοι, πέρα και πάνω από την ατομικότητα που είναι το «προσωπείο» με το οποίο δραστηριοποιούμαστε όλοι μας μέσα στους κόσμους.
Η ανθρώπινη συνείδηση που είναι στην πραγματικότητα η Φύση, αποτελεί ένα περιορισμό, ένα κέντρο επίγνωσης, αντίληψης. Ο άνθρωπος νοιώθει ότι βρίσκεται στο «κέντρο» και γύρω απλώνεται ο κόσμος, η δημιουργία, ο χώρος…
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να ανυψωθεί ως την Αληθινή Φύση του πρέπει να ξεκινήσει από αυτό το «κέντρο», το κέντρο επίγνωσης, το κέντρο αντίληψης, το κέντρο δραστηριότητας… Η επιλογή του χώρου, του ιερού χώρου, που καθίσταται (εξ’ αιτίας της επιλογής του) κέντρο του κόσμου, είναι δευτερεύουσα. Το ίδιο είναι και η επιλογή του χρόνου, δευτερεύουσα.
Το ουσιαστικό στην Μύηση είναι η Ανύψωση πάνω από το «κέντρο» (του τόπου, του χρόνου, της αντίληψης) προς τον Ανοιχτό Χώρο της Φύσης, της Θεότητας.
Μύηση είναι η Βίωση της Αληθινής Φύσης μας, της Θεότητας.
Με άλλα λόγια η Μύηση, σαν Βίωμα του Υπερβατικού καταργεί όλα τα όρια, του τόπου, του χρόνου, της αντίληψης (της ατομικότητας) και μας οδηγεί στην Ενότητα του Παντός.
Γίνεται έτσι κατανοητό ότι ο ομφαλός της γης, ο ομφαλός του κόσμου, το κέντρο της δημιουργίας, της ύπαρξης είναι ο ίδιος ο άνθρωπος (ο κάθε άνθρωπος).
Ο ίδιος ο άνθρωπος (σαν πρόσωπο του Θεού, ντυμένο το προσωπείο της ατομικότητας) είναι η Πύλη προς το Άπειρο Θείο, την Αληθινή Φύση.
Γι’ αυτό και η λατρεία του κατ’ εξοχήν Θεού της Δημοκρατίας, του Διονύσου, γινόταν στο ύπαιθρο, και σε «τυχαία» μέρη. Κι οι αληθινοί οπαδοί του ήταν μοναχικοί ασκητές που βάδιζαν τον προσωπικό δρόμο τους προς τον Θεό. Ήταν οι «εξωτερικοί» λάτρες που μυούνταν στα Μυστήρια, ή συμμετείχαν στις Γιορτές του Θεού, και στους κώμους.
Ο τελικός σκοπός όλων των μυητικών δοκιμασιών, των γιορτών, των τελετών, των μυστηρίων, της Μεγάλης Μύησης, της Ομοίωσης με τον Θεό, είναι η ανύψωση του ανθρώπου, εκεί όπου καταργείται η δημιουργία, ο χρόνος, η Ανύψωση στο Άχρονο, στην Αιωνιότητα…
Ακόμα και οι μύθοι των ηρώων, που διηγούνταν οι αρχαίοι Έλληνες στα παιδιά τους, είχαν τον ίδιο σκοπό. Η Μυητική Δοκιμασία του Θησέα για να φτάσει στην Αθήνα περνώντας από τους κακοποιούς στον σημερινό δρόμο Κορίνθου-Αθηνών… η μυητική δοκιμασία του μετά στον Λαβύρινθο της Κρήτης για να καταστεί ικανός για την «θυσία του ταύρου»… η αναζήτηση από τον Ηρακλή των χρυσών μήλων στον κήπο των Εσπερίδων… η αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος από τον Ιάσονα στην Κολχίδα… η επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη μετά από τόσες περιπέτειες… όλες οι διηγήσεις ανήκουν στον ίδιο μυητικό-μυθολογικό κύκλο… Αυτό που προσπαθεί να βρει ο «ήρωας» είναι «Αυτό» που προσπαθεί να βρει ο ασκητής στο κέντρο της ύπαρξής του, το Υπερβατικό, το Άχρονο…
Μιλάμε για μια δοκιμασία περάσματος από την ανθρώπινη φύση (του «προσωπείου») στην Θεία Φύση του Θεού, από την γη (τον τόπο και τον χρόνο) στο Άχρονο, στην Αιωνιότητα, από τον «θάνατο» στη γη, στη Ζωή στον Ουρανό… μία δοκιμασία που, και δύσκολη είναι, και γεμάτη κινδύνους…
.
Η Αληθινή Μύηση
Η Αληθινή Μύηση στην Αρχαία Ελλάδα της Δημοκρατίας είχε την σημασία της υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης, της Βίωσης της Θεϊκής Αληθινής Φύσης μας.
Αυτό, ήταν μια εσωτερική διαδικασία, όπως δίδασκε ο Ορφέας κι οι Ορφικοί, είναι Αυθεντικό Βίωμα του Άχρονου, της Θεότητας, πέρα από σύμβολα, τυπικά, και «προλήψεις».
Ασφαλώς, για όσους δεν μπορούσαν να ανυψωθούν ως το Φως της Πραγματικότητας, υπήρχε η «θεολογία», η «μεταφυσική», (η φιλοσοφία), τα μυστήρια, οι τελετές, οι γιορτές.
Ο Ορφισμός απλωνόταν έτσι από το προσωπικό βίωμα της Θεότητας, μέχρι την συμμετοχή σε δημόσιες τελετές ή λαϊκές γιορτές… Στα πλαίσια όμως του Ορφισμού (όπως επικράτησε από την εποχή των Πεισιστρατιδών και μετά, στα χρόνια της Δημοκρατίας), όλα είχαν «μεταμορφωθεί» κι είχαν λάβει «ορφικό» νόημα. Ακόμα κι οι διονυσιακές γιορτές της ωμοφαγίας, είχαν αλλάξει…
