Esoterism Academy: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 5. Η Αιωνιότητα Μέσα μας

Sunday, October 27, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 5. Η Αιωνιότητα Μέσα μας

Αυτό που Υπάρχει κι αυτό που αντιλαμβανόμαστε

Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι Μεγαλύτεροι Σοφοί της Γης αναφέρονται σε μια Άλλη Αντίληψη της Ύπαρξης, σε Μια Ανώτερη Κατάσταση της Συνείδησης… Μιλάνε για την Απελευθέρωση, την Φώτιση, την Ένωση με την Ανώτερη Πραγματικότητα (τον Θεό)… Μιλάνε για την Ίδια Πραγματικότητα (αν και με διαφορετικούς όρους και «περιγραφές»). Αλλά τι στο καλό εννοούσαν με «απελευθέρωση»; «φώτιση»;

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο «θέμα» αλλά καθώς η ανθρώπινη επίγνωσή μας «εξελίσσεται» (διευρύνεται θέλουμε να πιστεύουμε) βλέπουμε τα πράγματα με μια άλλη ματιά κι έτσι ελπίζουμε (κάθε φορά) σε μια πιο σαφή αντίληψη, σε μια πιο ακριβή περιγραφή, σε μια πιο κατατοπιστική έκθεση των αντιλήψεών μας για το θέμα.

Πιστεύουμε (επειδή το Βιώνουμε και μπορούμε να το Αποδείξουμε) ότι το Απόλυτο (η Πραγματικότητα, η Αιώνια Φύση, ο Θεός, πείτε το όπως θέλετε) μολονότι Είναι Ανεξάρτητο από την Σχετική Ύπαρξη, Βρίσκεται όμως Παρόν (σαν Υποστήριγμα) σε κάθε εμπειρία μας. Δεν υπάρχουν «διαχωρισμοί» Ανάμεσα στην Απόλυτη Πραγματικότητα και την Σχετική ύπαρξη και τους κόσμους και τα όντα. Αυτό το είπαν όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί, αλλά το διατύπωσε ακόμα πιο ξεκάθαρα ένας Μεγάλος Βουδιστής Σοφός, ο Ναγκαρζούνα, εκφράζοντας έτσι την «ουσία» της βουδιστικής διδασκαλίας.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, Αν το Απόλυτο (Είναι Έμφυτο Μέσα Σε Όλα) είναι η Βάση κάθε ύπαρξης, κάθε εμπειρίας, τότε γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε (σαν υπάρξεις) κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο κι ασήμαντο μέσα τους κόσμους, μέσα στον (φυσικό υλικό) κόσμο; Προφανώς είναι κάποιος παράγοντας που παρεμβαίνει και παραποιεί την αντίληψή μας. Είναι ο νους (όχι ο Νους σαν Καθαρή Λειτουργία, αλλά ο νους όπως τον χρησιμοποιούν τα όντα, εμείς, δηλαδή ο «διαμορφωμένος νους»). Αλλά ο νους δεν είναι το «ύστατο όργανο αντίληψης», το όργανο που μπορεί να μας βοηθήσει να ψάξουμε να βρούμε την Αλήθεια. Υπάρχουν τρόποι αντίληψης Ανώτεροι από τον νου, τρόποι αντίληψης Ευρύτεροι που συμπεριλαμβάνουν μέσα τους τον απελευθερωμένο (από «διαμορφώσεις») νου και τις απελευθερωμένες (από «φιλτραρίσματα») εξωτερικές αισθήσεις, όπου ο Νους κι οι Αισθήσεις χρησιμοποιούνται σωστά.

Όσο χρησιμοποιούμε το νου για να αντιληφθούμε την Πραγματικότητα, φτιάχνουμε ένα «Χάρτη της Πραγματικότητας». Εσωτερικεύουμε τις πληροφορίες απέξω (από τον αντικειμενικό φυσικό κόσμο) και τις επεξεργαζόμαστε (με βάση τις φυσικές δυνατότητες του νου) και φτιάχνουμε ένα πανόραμα του κόσμου. Όμως αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι μια νοητική κατασκευή που αναπαριστάνει τον κόσμο, δεν είναι ο αντικειμενικός κόσμος. Όταν λοιπόν ο νους με τον τρόπο που εργάζεται (και για να εργαστεί και να κατανοήσει) διαχειρίζεται το «αντιληπτικό εγώ» στον κόσμο (που δεν ταυτίζεται με την ύπαρξή μας αλλά είναι μόνο ένας τρόπος αντίληψης, ένα ψυχολογικό αντιληπτικό σύμπλεγμα), ή διαμορφώνει αντιλήψεις για τον κόσμο, ή δέχεται άκριτα ό,τι του επιβάλουν (οι «άλλοι», η «κοινωνία»), ή διατυπώνει κρίσεις για τα πράγματα και τα γεγονότα (που δεν μπορούν να «σταθούν» σε βαθύτερη λογική ανάλυση) κι οδηγείται στην αντίφαση, στη σύγκρουση, στη δυστυχία, σε λάθος δραστηριότητες, κλπ., κλπ… τότε όλη αυτή η σύγχυση βρίσκεται στην αντίληψή μας, όχι στον αντικειμενικό κόσμο – είναι λάθος (του νου) να τα «αποδίδουμε» όλα αυτά στον κόσμο σύμφωνα με τη γνωστή ψυχολογική λειτουργία της «μετάθεσης».

Με άλλα λόγια (σύμφωνα με τους Μεγάλους Σοφούς, και την δική μας Εμπειρία κι όσα εκθέσαμε πιο πάνω, στην πραγματικότητα) δεν είμαστε (εμείς οι άνθρωποι) «ξεχωριστοί» από τον κόσμο, δεν είμαστε σε διάσταση ή σε σύγκρουση με τον κόσμο αντικειμενικά. Απλά έτσι τα αντιλαμβανόμαστε, έτσι μας τα παρουσιάζει ο νους, όλα συμβαίνουν στο «μυαλό» μας. Άρα το πρόβλημα βρίσκεται όχι σε μας (σαν υπάρξεις) και στον κόσμο, βρίσκεται στον νου – στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε.

Η Άλλη Όραση

Όταν ο νους ησυχάσει –όταν δηλαδή λειτουργεί φυσικά – ακολουθεί απλά την Ροή της Ζωής, χωρίς να κρίνει, χωρίς να παρεμβαίνει, χωρίς να επιδιώκει να αλλάξει, να κατευθύνει, να πραγματοποιήσει… Αυτή η ψυχολογική λειτουργία, (φυσιολογική καθόλα και πραγματοποιήσιμη) είναι η «Ενεργός Προσοχή». Αντιλαμβανόμαστε φυσικά και αντιδρούμε φυσικά – τίποτα περισσότερο. Δεν λέμε να ελεγχθεί ο νους, να κατευθυνθεί βίαια κάπου (να συγκεντρωθεί, να διαλογιστεί κι όλες αυτές τις θρησκευτικές και παραθρησκευτικές ανοησίες που κηρύσσουν οι «ημιμαθείς»), τότε καθώς τελειώνουν όλες αυτές οι νοητικές παρεμβάσεις (που πηγάζουν είτε από την ίδια τη φύση του νου, είτε τις «βίαιες παρεμβάσεις της κοινωνίας» και) που διαστρεβλώνουν την αντικειμενική πραγματικότητα Αποκαλύπτεται ότι Είμαστε Ένα με Όλα, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς συγκρούσεις…

Αυτό που «λέμε» δεν είναι μια θεωρία, ούτε παριστάνουμε τους «διδασκάλους». Μιλάμε για μια αντικειμενική ψυχολογική λειτουργία, μιλάμε για γεγονότα. Εφαρμόστε το για να διαπιστώσετε μόνοι σας αν ισχύει ή όχι. Μην ακολουθείτε άκριτα τους άλλους ή το τι λένε οι άλλοι – κρίνετε τα πάντα.

Αυτό (αυτή η λειτουργία της Συνείδησης) αν και χαρακτηρίζεται σαν μια Ανώτερη Κατάσταση της Συνείδησης δεν είναι παρά κάτι φυσικό, δεν είναι κάτι μυστηριώδες ή μεταφυσικό. Η Ζωή είναι Εδώ (τη Ζούμε), δεν είναι κάπου αλλού. Συνεπώς κι η Αλήθεια είναι Εδώ. Απλά μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε με τον Μη-νου, δηλαδή με ήσυχο νου, ήσυχες αισθήσεις, με «μη-διαμορφωμένο νου», ή αλλιώς με «απελευθερωμένο νου» (απελευθερωμένο από όλες τις «προκαταλήψεις»), μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε με ένα όργανο ανώτερο του «παλιού νου»… Και για να πούμε τα πράγματα αλλιώς (και ξεκάθαρα και να μη μπερδευόμαστε με τα λόγια) Ο «Νέος Νους», ο «Ήσυχος Νους», ο «Απελευθερωμένος Νους», δεν είναι παρά ο ίδια νους που έχουμε πάντα, απλά τώρα λειτουργεί φυσικά, ελεύθερα – γι’ αυτό τον ονομάζουμε Μη-νου, Ήσυχο νου, κλπ… μην μπερδεύεστε με τις λέξεις…

Αυτή η Κατάσταση που περιγράψαμε είναι η Κοσμική Συνείδηση που Αποκαλύπτει την Ενότητα του Όντος, την Ενότητα της Πραγματικότητας, την Ενότητα του Πεδίου (της Επίγνωσης). Γι’ αυτή την Κοσμική Συνείδηση μίλησαν οι Μεγάλοι Σοφοί… Βεβαίως Αυτού του είδους η Συνείδηση Ξεφεύγει από τα όρια του «υλικού», έχει Απέραντο Υπερβατικό Βάθος και Οδηγεί στο Άγνωστο Του Θεού… αλλά δεν είναι τώρα αυτό το θέμα μας. Ας φτάσουμε στο Κατώφλι της Αλήθειας και της Ζωής και θα έχουμε την Ευκαιρία να ατενίσουμε την Απεραντοσύνη της Αιώνιας Ουσίας μας…

Το Ενιαίο Πεδίο (της Επίγνωσης)

Στην πραγματικότητα Όλα Είναι Μια Ενιαία Πραγματικότητα, Ένα Ενιαίο Πεδίο στο Οποίο Εντάσσονται τα πάντα (διατηρώντας την ιδιαιτερότητά τους). Δεν υπάρχει ουσιαστικός (πραγματικός) διαχωρισμός ανάμεσα στο Πεδίο και στο «συμβάν στο Πεδίο» (την οντότητα, την ύπαρξη, την εμπειρία) – όπως δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην σταγόνα του νερού και στον ωκεανό. Τους διαχωρισμούς τους κάνει μόνο το κατώτερο όργανο του νου- το ανθρώπινο μυαλό, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί να λειτουργεί, από την φύση, την κοινωνία, την αγωγή, τις περιστάσεις.

Αυτό που Βιώνουμε είναι η Ενότητα, η Επίγνωση των πάντων (σαν Ενότητας), η Αλληλεξάρτηση… Κανένας διαχωρισμός, καμία σύγκρουση. Αυτό που Υπάρχει Είναι Μόνο η Πραγματικότητα που Ρέει, Αλλάζει, ενώ Παραμένει Σταθερή στην Ουσία της. Όλα Ρέουν, όλα αλλάζουν κι όλα επιστρέφουν στην Αρχική Κατάσταση, στην Αρχική Ουσία. Η Πραγματικότητα είναι τα φυσικά περιστατικά που ρέουν κάθε στιγμή, συνέχεια και που δεν είναι παρά η «Επιφάνεια» του Θείου Ωκεανού της Συνείδησης.

Είναι Προφανές ότι Βλέποντας από Αυτή την Ανώτερη Σκοπιά, όχι μόνο η Αντίληψή μας αλλάζει, αλλά και η Δραστηριότητά μας αλλάζει και η Ηθική μας μπαίνει σε νέες βάσεις.

Βιώνουμε μια Νέα Αντίληψη από την Οποία Πηγάζει Αυθόρμητα η Ζωντανή Αρετή (για την οποία μιλούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι), το Νέο Πνεύμα της Ζωής: Ενότητα – Ισότητα – Αλληλοκατανόηση – Συνεργασία – Αλληλοβοήθεια, είναι οι Νέες Αξίες που Καθορίζουν τη ζωή μας.

Οι «παλιές αξίες» του νου που διαχωρίζει το αντιληπτικό εγώ (υποκείμενο) από τον κόσμο και τους άλλους (αντικείμενο), ο εγωισμός, το προσωπικό συμφέρον, η εκμετάλλευση των άλλων, η εχθρότητα στους άλλους, κλπ., όλα αυτά καταλύονται από μόνα τους.

Βέβαια, η Υπέρβαση του νου (του παλιού νου), η Ενεργοποίηση του Ανώτερου Οργάνου Αντίληψης του Αληθινού Νου, του Φυσικού Νου, του Μη-νου, της Κοσμικής Συνείδησης, του Πνεύματος (δεν έχει σημασία πως το ονομάζουν οι θρησκευτικές παραδόσεις και πως θα το ονομάσουμε εμείς), η Ανύψωση στην Παγκόσμια (ή Κοσμική) Συνείδηση – όπως την περιέγραφε πριν 1000 χρόνια ο Μπακ και την ανέλυε διεξοδικά ο Τζαίημς, (Μεγάλοι Θεόσοφοι και Επιστήμονες και οι δύο), στα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα από τον καθένα (αν λάβουμε υπόψιν το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων, κρίνοντας από την πολιτική – οικονομική – κοινωνική κατάσταση γύρω μας, που είναι άθλια).

Όλες τις εποχές οι ανθρώπινοι πληθυσμοί (τον όρο «μάζες» χρησιμοποιούν οι «εχθροί του ανθρώπου») ελέγχονται από αυτούς που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία. Σήμερα οι άνθρωποι δέχονται, σε ολόκληρο τον πλανήτη, μια άνευ προηγουμένου επίθεση για να χειραγωγηθούν. Σήμερα όμως υπάρχουν και πολλοί αφυπνισμένοι άνθρωποι που αντιδρούν… Ίσως κάποια «στιγμή» μπορέσουν να οργανωθούν και να αλλάξουν τα πράγματα.

Με άλλα λόγια θέλουμε να πούμε ότι σήμερα δεν είναι απλά μια φυσική λειτουργία (του νου) που πρέπει να υπερβούμε, χρειάζεται να πολεμήσουμε και με όλους αυτούς και όλα αυτά που θέλουν να μας κρατούν αποχαυνωμένους «υπηκόους» (δηλαδή «δούλους») μέσα στην «ήσυχη ζωούλα του προβάτου στο μαντρί»… Τους χαρίζουμε και το μαντρί τους και ολόκληρο τον «πολιτισμό της σαβούρας» για τον οποίο περηφανεύονται… Εμείς Άλλη Ζωή θέλουμε να Ζήσουμε!

Η Αιωνιότητα Μέσα μας

Βεβαίως, η Επίτευξη της Ανώτερης Επίγνωσης που είναι κάτι Έμφυτο, δηλαδή βρίσκεται σαν Δυνατότητα Μέσα μας Εξαρχής και δεν έρχεται από το «πουθενά», ή «απέξω», ή από κάποιο εξωτερικό Θεό , δεν είναι παρά το Πρώτο Στάδιο για να Αντιληφθούμε την Πραγματική Βαθύτερη Φύση μας. Αλλά εδώ μπαίνουμε πλέον στη Μεταφυσική.

Βαθιά, Βαθιά Μέσα μας, η Αιώνια Φύση Βρίσκεται για Πάντα, στο Εδώ που τα Περιλαμβάνει όλα, πέρα από τον χρόνο, πέρα από όλες τις σχετικές καταστάσεις ύπαρξης… Η Αιωνιότητα τίποτα άλλο.

Τώρα, αν θέλουμε κάποιο πρακτικό μέσο, κάποια μέθοδο, κάτι, για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την υπέρβαση του νου, την Κατάσταση του Μη-νου (του Αληθινού Νου δηλαδή, του Ελεύθερου Νου) θα πρέπει να το Αναζητήσουμε Μέσα μας, στην Κατανόησή μας και στην δική μας προσωπική προσπάθεια κι όχι κάπου έξω, σε δασκάλους, διδασκαλίες, πρακτικές διαλογισμού, οργανώσεις, κλπ. Όλα αυτά είναι πολύ παιδαριώδη.

Υπάρχουν γύρω μας αληθινοί δάσκαλοι και ψεύτικοι δάσκαλοι. Πως θα τους ξεχωρίσουμε;

Ο ψεύτικος δάσκαλος (για να ξεμπερδέψουμε με όλους αυτούς) θέλει να σε διδάξει (εννοώ το καθένα μας), να πραγματοποιήσεις, να φωτιστείς, κλπ. Ανοησίες. Ήδη Εξαρχής Είμαστε η Αιώνια Φύση, το Απόλυτο. Το Είναι απλά Υπάρχει, δεν πραγματοποιείται. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα να πραγματοποιήσουμε. Αυτό που Είμαστε Ήδη δεν πραγματοποιείται. Το μόνο που χρειάζεται είναι ακριβώς να ξεπεράσουμε τη σύγχυση. Κι οι ψεύτικοι δάσκαλοι αντί να μας ξεμπερδέψουν μας μπερδεύουν περισσότερο, ξαναστέλνοντάς μας στο χώρο της σκέψης, της πραγματοποίησης, κλπ.

Κι εδώ έρχεται ο αληθινός δάσκαλος που δεν διδάσκει τίποτα, δεν σου λέει να πραγματοποιήσεις κάτι… απλά σου υποδεικνύει την «ανοησία του ανθρώπινου μυαλού»… Κι όταν το «Κατανοήσεις» μην πεις «Ω! τι μεγάλος δάσκαλος». Μόνος σου το Κατανόησες. Μόνος σου Φωτίστηκες (αν θες να το πεις έτσι) – στον εαυτό σου να πεις μπράβο. Αν και θα Κατανόησες πως δεν πραγματοποίησες κάτι, απλά πριν «δεν έβλεπες» και τώρα «βλέπεις»… Ο αληθινός δάσκαλος (τουλάχιστον όλοι αληθινοί δάσκαλοι που συναντήσαμε προσωπικά) δεν θέλει μαθητές, θέλει συνοδοιπόρους… Ο αληθινός δάσκαλος ούτε θέλει να διδάξει τίποτα, ούτε να έχει μαθητές. Κι αν έρθει κάποιος κοντά του, θέλει να Κατανοήσει (αυτός ο κάποιος) γρήγορα και να ακολουθήσει τον δικό του ανεξάρτητο δρόμο. Αυτό το κάνει από Αληθινή Αγάπη και από Πραγματική Ευγένεια, δεν θέλει να κερδίσει τίποτα, από κανέναν, ούτε και μπορεί να χάσει τίποτα, όσο φως και να δώσει γύρω του…. Ενότητα – Ισότητα – Αγάπη είναι οι Αξίες του, όχι διαχωρισμός, εξέλιξη, πραγματοποίηση κι ανοησίες.

Η Κατάσταση της Ευρύτερης Συνείδησης (πιο σωστά Επίγνωσης), του Μη-νου, της Κοσμικής Συνείδησης, Χαρακτηρίζεται από την Αντίληψη της Ενότητας του Πεδίου (της Επίγνωσης). Σε Αυτή την Κατάσταση υπάρχει Αληθινή Γνώση. Ας το εξηγήσουμε αυτό.

Όταν λειτουργούμε στο επίπεδο του νου υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι υπάρχει γνώση. Στην πραγματικότητα υπάρχει η κατασκευασμένη γνώση του «τι», που είναι μια νοητική κατασκευή, όχι αληθινή γνώση. Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ουσιαστική άγνοια που οι άνθρωποι την ονομάζουν γνώση. Δεν βλέπουμε τα φυσικά περιστατικά, βλέπουμε τις έννοιες, τις κατηγορίες, τη γνώση που χτίζει ο νους… ζούμε στον εικονικό κόσμο του νου.

Όταν μεταφερόμαστε στην Κατάσταση του Μη-νου, επειδή υπάρχει γνώση της άγνοιας του νου, δεν κατασκευάζεται τίποτα, αλλά ό,τι εισέρχεται στο πεδίο εποπτείας μας είναι Αληθινή Γνώση. Τα βουνά είναι βουνά, τα ποτάμια κυλάνε προς την θάλασσα, ο αέρας φυσάει, όλα είναι στην θέση τους. Βλέπουμε τα φυσικά περιστατικά, τίποτα άλλο (και όχι μόνο τα εξωτερικά φυσικά περιστατικά, αλλά και ό,τι συμβαίνει μέσα μας).

Στην Κατάσταση της Κοσμικής Συνείδησης – όπου έχει καταργηθεί το εγώ του νου – δεν υπάρχει ταυτόχρονα αντίληψη των πάντων που συμβαίνουν στο σύμπαν. Μια τέτοια ερμηνεία είναι λανθασμένη. Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από αυτή την δυνατότητα. Υπάρχει Απλά Πλήρης Σιωπή (του νου) έτοιμη να υποδεχτεί τα πάντα, να αντιληφθεί οτιδήποτε, με το σωστό τρόπο, χωρίς να το διαστρεβλώνει. Απλά Βλέπουμε, αλλά βλέπουμε αυτό που είναι (όχι αυτό που σκεφτόμαστε ή φανταζόμαστε)… Υπάρχει λοιπόν Γνώση, Αληθινή Γνώση.

Όταν λέμε ότι η Ενότητα του Όντος είναι Αληθινή, ότι η Ενότητα του Πεδίου (Επίγνωσης) είναι η Πραγματικότητα κι ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστές μορφές, εννοούμε ακριβώς ότι στην Αντίληψή μας Όλα Συνδέονται και δεν διαχωρίζονται (από τον νου). Μιλάμε για την Αντίληψη, στο επίπεδο της αντίληψης, για την αντιληπτή πραγματικότητα… δεν αναφερόμαστε στον αντικειμενικό κόσμο (που είναι εκεί που είναι και καλώς είναι εκεί που είναι).

Αν θέλουμε να προχωρήσουμε τον συλλογισμό… ποια από τις δύο αντιλήψεις είναι σωστή, αυτή του Μη-νου, ή αυτή του νου; Τελικά ο αντικειμενικός κόσμος είναι Ένα Πεδίο (όπως διαπιστώνει ο Μη-νους) ή ξεχωριστά πράγματα (όπως μας «λέει» ο νους). Εξαρτάται από ποιο επίπεδο κοιτάς. Έχουμε μόνο αντιλήψεις – ποτέ δεν αγγίζουμε την Πραγματικότητα.

Η Μόνη Ασφαλής Περιοχή όπου η Αντίληψη είναι Απόλυτα Αληθινή, όπου Αγγίζουμε την Πραγματικότητα, είναι όταν Βυθιζόμαστε Πίσω στο Απόλυτο, στο Χωρίς Ιδιότητες… Εδώ η Αντίληψη και η Εμπειρία είναι το ίδιο πράγμα.

Το Απόλυτο

Τελικά ποια είναι η Εικόνα που Αντιλαμβάνεται ο Μη-νους, η Αληθινή Εικόνα του Κόσμου; (που δεν είναι η κατασκευασμένη εικόνα που φτιάχνει ο νους). Ότι Υπάρχει Ένα Πεδίο όπου Όλα Συνδέονται Μεταξύ τους και δεν υπάρχουν ανεξάρτητες μορφές.

Το Πεδίο δεν είναι ένας Χώρος που Περιέχει τα πράγματα (δυο ξεχωριστές πραγματικότητες). Αντίθετα. Το Πεδίο, ο Χώρος, Συνθέτει τον κόσμο με τα πράγματά του. Πεδίο και πράγματα είναι ενοποιημένα. Εκεί που σταματάει το ένα αρχίζει το άλλο. Τα «όρια» επιτρέπουν την επικοινωνία, δεν απομονώνουν, όπως μια πόρτα μπορεί να μη χωρίζει δυο χώρους, αλλά, αντίθετα, να τους ενώνει… Και στο ύφασμα οι κόμποι δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το ύφασμα.

Έτσι το Όλον Αντανακλάται στο ελάχιστο και αντίστροφα.

Αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Ότι το Όλον, το Απόλυτο Είναι Έμφυτο σε Όλα, Είναι Παρόν Παντού… και αντίστροφα το ελάχιστο αντανακλά όλα τα υπόλοιπα και το Όλον. Με άλλα λόγια το Πεδίο Ύπαρξης Είναι Ολογραφικό. Κάθε ελάχιστο τμήμα του περιέχει το Όλον (σαν Δυνατότητα – για να μην παρεξηγούμαστε).

Προσέξτε, παρακαλούμε αυτό το σημείο. Λέμε ότι το μερικό Συμμετέχει στο Όλον, δεν λέμε ότι το μερικό είναι το Όλον. Ούτε το Όλον κλείνεται εξολοκλήρου (περιορίζεται) σε κάθε μερικό. Με αυτή την έννοια ο Θεός Αγκαλιάζει τα πάντα. Τα όντα, η φύση, το δέντρο, το νερό, η πέτρα είναι Μέσα στο Θεό. Κι αντίθετα κάθε αντικείμενο Συμμετέχει στην Φύση του Όλου (δεν είναι αυτό το ίδιο το Όλον). Έτσι όλα είναι ιερά, εξαιτίας της Συμμετοχής τους στο Όλον, αλλά κάθε τι μερικό δεν είναι το Ιερό… δεν μπορούμε να λατρεύουμε το ξύλο, την πέτρα, την εικόνα, την έννοια, την ιδέα, σαν το Όλον, τον Θεό – αυτού του είδους ο εκχυδαϊσμένος πανθεϊσμός δεν έχει κανένα νόημα.

Όταν η Δυνατότητα να Αναδυθεί το Όλον Μέσα μας είναι «ανενεργή», όπως στα μη έμβια όντα, απλά υπάρχει εκεί ανεκμετάλλευτη. Σε μια συνειδητή οντότητα όμως αυτό σημαίνει ότι υπάρχει η Δυνατότητα Διεύρυνσης της Αντίληψης Ως το Όλον… Κι εδώ Αρχίζει το Πραγματικό Ταξίδι προς την Πραγματικότητα, προς το Απόλυτο, προς την Αλήθεια… Αυτή την άποψη (που περιγράψαμε) την βρίσκουμε τόσο στην Αρχαία Παράδοση (Σχολή Βουδισμού Αβαταμσάκα, για παράδειγμα, όσο και στην σύγχρονη επιστήμη – για όσους ενημερώνονται).

Τέλος, να σημειώσουμε ότι στη Κατάσταση του Μη-νου, της Ευρύτερης Συνείδησης, της Κοσμικής Συνείδησης, δεν σταματά η ζωή, οι δραστηριότητες. Αλλά Εδώ δεν ενεργεί πλέον ένα εγώ (το εγώ του νου). Όλα γίνονται μόνα τους. Η Ζωή Ρέει και Μαζί Ταξιδεύουμε κι Εμείς, χωρίς αντίσταση. Συμπορευόμαστε με το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής, που το Άλλο Όνομά Του Είναι Θεός.

(τέλος)

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, October 27, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 5. Η Αιωνιότητα Μέσα μας

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright