Αυτό που
Υπάρχει κι αυτό που αντιλαμβανόμαστε
Εδώ και χιλιάδες
χρόνια οι Μεγαλύτεροι Σοφοί της Γης αναφέρονται σε μια Άλλη Αντίληψη της
Ύπαρξης, σε Μια Ανώτερη Κατάσταση της Συνείδησης… Μιλάνε για την Απελευθέρωση,
την Φώτιση, την Ένωση με την Ανώτερη Πραγματικότητα (τον Θεό)… Μιλάνε για την
Ίδια Πραγματικότητα (αν και με διαφορετικούς όρους και «περιγραφές»). Αλλά τι
στο καλό εννοούσαν με «απελευθέρωση»; «φώτιση»;
Έχουμε αναφερθεί
πολλές φορές στο «θέμα» αλλά καθώς η ανθρώπινη επίγνωσή μας «εξελίσσεται»
(διευρύνεται θέλουμε να πιστεύουμε) βλέπουμε τα πράγματα με μια άλλη ματιά κι
έτσι ελπίζουμε (κάθε φορά) σε μια πιο σαφή αντίληψη, σε μια πιο ακριβή
περιγραφή, σε μια πιο κατατοπιστική έκθεση των αντιλήψεών μας για το θέμα.
Πιστεύουμε
(επειδή το Βιώνουμε και μπορούμε να το Αποδείξουμε) ότι το Απόλυτο (η Πραγματικότητα,
η Αιώνια Φύση, ο Θεός, πείτε το όπως θέλετε) μολονότι Είναι Ανεξάρτητο από την
Σχετική Ύπαρξη, Βρίσκεται όμως Παρόν (σαν Υποστήριγμα) σε κάθε εμπειρία μας.
Δεν υπάρχουν «διαχωρισμοί» Ανάμεσα στην Απόλυτη Πραγματικότητα και την Σχετική
ύπαρξη και τους κόσμους και τα όντα. Αυτό το είπαν όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί, αλλά
το διατύπωσε ακόμα πιο ξεκάθαρα ένας Μεγάλος Βουδιστής Σοφός, ο Ναγκαρζούνα,
εκφράζοντας έτσι την «ουσία» της βουδιστικής διδασκαλίας.
Αν έτσι έχουν τα
πράγματα, Αν το Απόλυτο (Είναι Έμφυτο Μέσα Σε Όλα) είναι η Βάση κάθε ύπαρξης,
κάθε εμπειρίας, τότε γιατί
αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε (σαν υπάρξεις) κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο
κι ασήμαντο μέσα τους κόσμους, μέσα στον (φυσικό υλικό) κόσμο; Προφανώς είναι
κάποιος παράγοντας που παρεμβαίνει και παραποιεί την αντίληψή μας. Είναι ο νους
(όχι ο Νους σαν Καθαρή Λειτουργία, αλλά ο νους όπως τον χρησιμοποιούν τα όντα,
εμείς, δηλαδή ο «διαμορφωμένος νους»). Αλλά ο νους δεν είναι το «ύστατο όργανο
αντίληψης», το όργανο που μπορεί να μας βοηθήσει να ψάξουμε να βρούμε την
Αλήθεια. Υπάρχουν τρόποι αντίληψης Ανώτεροι από τον νου, τρόποι αντίληψης
Ευρύτεροι που συμπεριλαμβάνουν μέσα τους τον απελευθερωμένο (από «διαμορφώσεις») νου και
τις απελευθερωμένες (από «φιλτραρίσματα») εξωτερικές αισθήσεις, όπου ο Νους κι
οι Αισθήσεις χρησιμοποιούνται σωστά.
Όσο
χρησιμοποιούμε το νου για να αντιληφθούμε την Πραγματικότητα, φτιάχνουμε ένα
«Χάρτη της Πραγματικότητας». Εσωτερικεύουμε τις πληροφορίες απέξω (από τον
αντικειμενικό φυσικό κόσμο) και τις επεξεργαζόμαστε (με βάση τις φυσικές
δυνατότητες του νου) και φτιάχνουμε ένα πανόραμα του κόσμου. Όμως αυτό που
αντιλαμβανόμαστε είναι μια νοητική κατασκευή που αναπαριστάνει τον κόσμο, δεν
είναι ο αντικειμενικός κόσμος. Όταν λοιπόν ο νους με τον τρόπο που εργάζεται (και
για να εργαστεί και να κατανοήσει) διαχειρίζεται το «αντιληπτικό εγώ» στον
κόσμο (που δεν ταυτίζεται με την ύπαρξή μας αλλά είναι μόνο ένας τρόπος
αντίληψης, ένα ψυχολογικό αντιληπτικό σύμπλεγμα), ή διαμορφώνει αντιλήψεις για
τον κόσμο, ή δέχεται άκριτα ό,τι του επιβάλουν (οι «άλλοι», η «κοινωνία»), ή
διατυπώνει κρίσεις για τα πράγματα και τα γεγονότα (που δεν μπορούν να
«σταθούν» σε βαθύτερη λογική ανάλυση) κι οδηγείται στην αντίφαση, στη
σύγκρουση, στη δυστυχία, σε λάθος δραστηριότητες, κλπ., κλπ… τότε όλη αυτή η
σύγχυση βρίσκεται στην αντίληψή μας, όχι στον αντικειμενικό κόσμο – είναι λάθος
(του νου) να τα «αποδίδουμε» όλα αυτά στον κόσμο σύμφωνα με τη γνωστή
ψυχολογική λειτουργία της «μετάθεσης».
Με άλλα λόγια
(σύμφωνα με τους Μεγάλους Σοφούς, και την δική μας Εμπειρία κι όσα εκθέσαμε πιο
πάνω, στην πραγματικότητα) δεν είμαστε (εμείς οι άνθρωποι) «ξεχωριστοί» από τον
κόσμο, δεν είμαστε σε διάσταση ή σε σύγκρουση με τον κόσμο αντικειμενικά. Απλά
έτσι τα αντιλαμβανόμαστε, έτσι μας τα παρουσιάζει ο νους, όλα συμβαίνουν στο
«μυαλό» μας. Άρα το πρόβλημα βρίσκεται όχι σε μας (σαν υπάρξεις) και στον
κόσμο, βρίσκεται στον νου – στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε.
Η Άλλη Όραση
Όταν ο νους ησυχάσει –όταν δηλαδή λειτουργεί
φυσικά – ακολουθεί απλά την Ροή της Ζωής, χωρίς να κρίνει, χωρίς να
παρεμβαίνει, χωρίς να επιδιώκει να αλλάξει, να κατευθύνει, να πραγματοποιήσει…
Αυτή η ψυχολογική λειτουργία, (φυσιολογική καθόλα και πραγματοποιήσιμη) είναι η
«Ενεργός Προσοχή». Αντιλαμβανόμαστε φυσικά και αντιδρούμε φυσικά – τίποτα
περισσότερο. Δεν λέμε να ελεγχθεί ο νους, να κατευθυνθεί βίαια κάπου (να
συγκεντρωθεί, να διαλογιστεί κι όλες αυτές τις θρησκευτικές και
παραθρησκευτικές ανοησίες που κηρύσσουν οι «ημιμαθείς»), τότε καθώς τελειώνουν
όλες αυτές οι νοητικές παρεμβάσεις (που πηγάζουν είτε από την ίδια τη φύση του
νου, είτε τις «βίαιες παρεμβάσεις της κοινωνίας» και) που διαστρεβλώνουν την
αντικειμενική πραγματικότητα Αποκαλύπτεται ότι Είμαστε Ένα με Όλα, χωρίς
διαχωρισμούς, χωρίς συγκρούσεις…
Αυτό που «λέμε»
δεν είναι μια θεωρία, ούτε παριστάνουμε τους «διδασκάλους». Μιλάμε για μια
αντικειμενική ψυχολογική λειτουργία, μιλάμε για γεγονότα. Εφαρμόστε το για να
διαπιστώσετε μόνοι σας αν ισχύει ή όχι. Μην ακολουθείτε άκριτα τους άλλους ή το
τι λένε οι άλλοι – κρίνετε τα πάντα.
Αυτό (αυτή η
λειτουργία της Συνείδησης) αν και χαρακτηρίζεται σαν μια Ανώτερη Κατάσταση της
Συνείδησης δεν είναι παρά κάτι φυσικό, δεν είναι κάτι μυστηριώδες ή μεταφυσικό.
Η Ζωή είναι Εδώ (τη Ζούμε), δεν είναι κάπου αλλού. Συνεπώς κι η Αλήθεια είναι
Εδώ. Απλά μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε με τον Μη-νου, δηλαδή με ήσυχο νου,
ήσυχες αισθήσεις, με «μη-διαμορφωμένο νου», ή αλλιώς με «απελευθερωμένο νου»
(απελευθερωμένο από όλες τις «προκαταλήψεις»), μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε
με ένα όργανο ανώτερο του «παλιού νου»… Και για να πούμε τα πράγματα αλλιώς
(και ξεκάθαρα και να μη μπερδευόμαστε με τα λόγια) Ο «Νέος Νους», ο «Ήσυχος
Νους», ο «Απελευθερωμένος Νους», δεν είναι παρά ο ίδια νους που έχουμε πάντα,
απλά τώρα λειτουργεί φυσικά, ελεύθερα – γι’ αυτό τον ονομάζουμε Μη-νου, Ήσυχο
νου, κλπ… μην μπερδεύεστε με τις λέξεις…
Αυτή η Κατάσταση
που περιγράψαμε είναι η Κοσμική Συνείδηση που Αποκαλύπτει την Ενότητα του
Όντος, την Ενότητα της Πραγματικότητας, την Ενότητα του Πεδίου (της Επίγνωσης).
Γι’ αυτή την Κοσμική Συνείδηση μίλησαν οι Μεγάλοι Σοφοί… Βεβαίως Αυτού του
είδους η Συνείδηση Ξεφεύγει από τα όρια του «υλικού», έχει Απέραντο Υπερβατικό
Βάθος και Οδηγεί στο Άγνωστο Του Θεού… αλλά δεν είναι τώρα αυτό το θέμα μας. Ας
φτάσουμε στο Κατώφλι της Αλήθειας και της Ζωής και θα έχουμε την Ευκαιρία να
ατενίσουμε την Απεραντοσύνη της Αιώνιας Ουσίας μας…
Το Ενιαίο
Πεδίο (της Επίγνωσης)
Στην
πραγματικότητα Όλα Είναι Μια Ενιαία Πραγματικότητα, Ένα Ενιαίο Πεδίο στο Οποίο
Εντάσσονται τα πάντα (διατηρώντας την ιδιαιτερότητά τους). Δεν υπάρχει ουσιαστικός
(πραγματικός) διαχωρισμός ανάμεσα στο Πεδίο και στο «συμβάν στο Πεδίο» (την
οντότητα, την ύπαρξη, την εμπειρία) – όπως δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην
σταγόνα του νερού και στον ωκεανό. Τους διαχωρισμούς τους κάνει μόνο το
κατώτερο όργανο του νου- το ανθρώπινο μυαλό, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί να
λειτουργεί, από την φύση, την κοινωνία, την αγωγή, τις περιστάσεις.
Αυτό που Βιώνουμε
είναι η Ενότητα, η Επίγνωση των πάντων (σαν Ενότητας), η Αλληλεξάρτηση… Κανένας
διαχωρισμός, καμία σύγκρουση. Αυτό που Υπάρχει Είναι Μόνο η Πραγματικότητα που
Ρέει, Αλλάζει, ενώ Παραμένει Σταθερή στην Ουσία της. Όλα Ρέουν, όλα αλλάζουν κι
όλα επιστρέφουν στην Αρχική Κατάσταση, στην Αρχική Ουσία. Η Πραγματικότητα
είναι τα φυσικά περιστατικά που ρέουν κάθε στιγμή, συνέχεια και που δεν είναι
παρά η «Επιφάνεια» του Θείου Ωκεανού της Συνείδησης.
Είναι Προφανές
ότι Βλέποντας από Αυτή την Ανώτερη Σκοπιά, όχι μόνο η Αντίληψή μας αλλάζει,
αλλά και η Δραστηριότητά μας αλλάζει και η Ηθική μας μπαίνει σε νέες βάσεις.
Βιώνουμε μια Νέα
Αντίληψη από την Οποία Πηγάζει Αυθόρμητα η Ζωντανή Αρετή (για την οποία
μιλούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι), το Νέο Πνεύμα της Ζωής: Ενότητα –
Ισότητα – Αλληλοκατανόηση – Συνεργασία – Αλληλοβοήθεια, είναι οι Νέες Αξίες που
Καθορίζουν τη ζωή μας.
Οι «παλιές αξίες»
του νου που διαχωρίζει το αντιληπτικό εγώ (υποκείμενο) από τον κόσμο και τους
άλλους (αντικείμενο), ο εγωισμός, το προσωπικό συμφέρον, η εκμετάλλευση των
άλλων, η εχθρότητα στους άλλους, κλπ., όλα αυτά καταλύονται από μόνα τους.
Βέβαια, η
Υπέρβαση του νου (του παλιού νου), η Ενεργοποίηση του Ανώτερου Οργάνου
Αντίληψης του Αληθινού Νου, του Φυσικού Νου, του Μη-νου, της Κοσμικής
Συνείδησης, του Πνεύματος (δεν έχει σημασία πως το ονομάζουν οι θρησκευτικές
παραδόσεις και πως θα το ονομάσουμε εμείς), η Ανύψωση στην Παγκόσμια (ή
Κοσμική) Συνείδηση – όπως την περιέγραφε πριν 1000 χρόνια ο Μπακ και την ανέλυε
διεξοδικά ο Τζαίημς, (Μεγάλοι Θεόσοφοι και Επιστήμονες και οι δύο), στα
Αμερικανικά Πανεπιστήμια, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα από τον
καθένα (αν λάβουμε υπόψιν το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων, κρίνοντας από την
πολιτική – οικονομική – κοινωνική κατάσταση γύρω μας, που είναι άθλια).
Όλες τις εποχές
οι ανθρώπινοι πληθυσμοί (τον όρο «μάζες» χρησιμοποιούν οι «εχθροί του ανθρώπου»)
ελέγχονται από αυτούς που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία. Σήμερα οι
άνθρωποι δέχονται, σε ολόκληρο τον πλανήτη, μια άνευ προηγουμένου επίθεση για
να χειραγωγηθούν. Σήμερα όμως υπάρχουν και πολλοί αφυπνισμένοι άνθρωποι που
αντιδρούν… Ίσως κάποια «στιγμή» μπορέσουν να οργανωθούν και να αλλάξουν τα
πράγματα.
Με άλλα λόγια
θέλουμε να πούμε ότι σήμερα δεν είναι απλά μια φυσική λειτουργία (του νου) που
πρέπει να υπερβούμε, χρειάζεται να πολεμήσουμε και με όλους αυτούς και όλα αυτά
που θέλουν να μας κρατούν αποχαυνωμένους «υπηκόους» (δηλαδή «δούλους») μέσα
στην «ήσυχη ζωούλα του προβάτου στο μαντρί»… Τους χαρίζουμε και το μαντρί τους και
ολόκληρο τον «πολιτισμό της σαβούρας» για τον οποίο περηφανεύονται… Εμείς Άλλη Ζωή θέλουμε να Ζήσουμε!
Η Αιωνιότητα
Μέσα μας
Βεβαίως, η
Επίτευξη της Ανώτερης Επίγνωσης που είναι κάτι Έμφυτο, δηλαδή βρίσκεται σαν
Δυνατότητα Μέσα μας Εξαρχής και δεν έρχεται από το «πουθενά», ή «απέξω», ή από κάποιο
εξωτερικό Θεό , δεν είναι παρά το Πρώτο Στάδιο για να Αντιληφθούμε την
Πραγματική Βαθύτερη Φύση μας. Αλλά εδώ μπαίνουμε πλέον στη Μεταφυσική.
Βαθιά, Βαθιά Μέσα
μας, η Αιώνια Φύση Βρίσκεται για Πάντα, στο Εδώ που τα Περιλαμβάνει όλα, πέρα
από τον χρόνο, πέρα από όλες τις σχετικές καταστάσεις ύπαρξης… Η Αιωνιότητα
τίποτα άλλο.
Τώρα, αν θέλουμε
κάποιο πρακτικό μέσο, κάποια μέθοδο, κάτι, για να μπορέσουμε να
πραγματοποιήσουμε την υπέρβαση του νου, την Κατάσταση του Μη-νου (του Αληθινού
Νου δηλαδή, του Ελεύθερου Νου) θα πρέπει να το Αναζητήσουμε Μέσα μας, στην Κατανόησή
μας και στην δική μας προσωπική προσπάθεια κι όχι κάπου έξω, σε δασκάλους,
διδασκαλίες, πρακτικές διαλογισμού, οργανώσεις, κλπ. Όλα αυτά είναι πολύ
παιδαριώδη.
Υπάρχουν γύρω μας
αληθινοί δάσκαλοι και ψεύτικοι δάσκαλοι. Πως θα τους ξεχωρίσουμε;
Ο ψεύτικος
δάσκαλος (για να ξεμπερδέψουμε με όλους αυτούς) θέλει να σε διδάξει (εννοώ το
καθένα μας), να πραγματοποιήσεις, να φωτιστείς, κλπ. Ανοησίες. Ήδη Εξαρχής Είμαστε
η Αιώνια Φύση, το Απόλυτο. Το Είναι απλά Υπάρχει, δεν πραγματοποιείται. Δεν
υπάρχει λοιπόν τίποτα να πραγματοποιήσουμε. Αυτό που Είμαστε Ήδη δεν
πραγματοποιείται. Το μόνο που χρειάζεται είναι ακριβώς να ξεπεράσουμε τη
σύγχυση. Κι οι ψεύτικοι δάσκαλοι αντί να μας ξεμπερδέψουν μας μπερδεύουν
περισσότερο, ξαναστέλνοντάς μας στο χώρο της σκέψης, της πραγματοποίησης, κλπ.
Κι εδώ έρχεται ο
αληθινός δάσκαλος που δεν διδάσκει τίποτα, δεν σου λέει να πραγματοποιήσεις
κάτι… απλά σου υποδεικνύει την «ανοησία του ανθρώπινου μυαλού»… Κι όταν το «Κατανοήσεις»
μην πεις «Ω! τι μεγάλος δάσκαλος». Μόνος σου το Κατανόησες. Μόνος σου
Φωτίστηκες (αν θες να το πεις έτσι) – στον εαυτό σου να πεις μπράβο. Αν και θα
Κατανόησες πως δεν πραγματοποίησες κάτι, απλά πριν «δεν έβλεπες» και τώρα «βλέπεις»…
Ο αληθινός δάσκαλος (τουλάχιστον όλοι αληθινοί δάσκαλοι που συναντήσαμε
προσωπικά) δεν θέλει μαθητές, θέλει συνοδοιπόρους… Ο αληθινός δάσκαλος ούτε
θέλει να διδάξει τίποτα, ούτε να έχει μαθητές. Κι αν έρθει κάποιος κοντά του,
θέλει να Κατανοήσει (αυτός ο κάποιος) γρήγορα και να ακολουθήσει τον δικό του
ανεξάρτητο δρόμο. Αυτό το κάνει από Αληθινή Αγάπη και από Πραγματική Ευγένεια,
δεν θέλει να κερδίσει τίποτα, από κανέναν, ούτε και μπορεί να χάσει τίποτα, όσο
φως και να δώσει γύρω του…. Ενότητα – Ισότητα – Αγάπη είναι οι Αξίες του, όχι
διαχωρισμός, εξέλιξη, πραγματοποίηση κι ανοησίες.
Η Κατάσταση της Ευρύτερης
Συνείδησης (πιο σωστά Επίγνωσης), του Μη-νου, της Κοσμικής Συνείδησης,
Χαρακτηρίζεται από την Αντίληψη της Ενότητας του Πεδίου (της Επίγνωσης). Σε
Αυτή την Κατάσταση υπάρχει Αληθινή Γνώση. Ας το εξηγήσουμε αυτό.
Όταν λειτουργούμε
στο επίπεδο του νου υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι υπάρχει γνώση. Στην
πραγματικότητα υπάρχει η κατασκευασμένη γνώση του «τι», που είναι μια νοητική
κατασκευή, όχι αληθινή γνώση. Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ουσιαστική άγνοια που
οι άνθρωποι την ονομάζουν γνώση. Δεν βλέπουμε τα φυσικά περιστατικά, βλέπουμε τις
έννοιες, τις κατηγορίες, τη γνώση που χτίζει ο νους… ζούμε στον εικονικό κόσμο
του νου.
Όταν
μεταφερόμαστε στην Κατάσταση του Μη-νου, επειδή υπάρχει γνώση της άγνοιας του
νου, δεν κατασκευάζεται τίποτα, αλλά ό,τι εισέρχεται στο πεδίο εποπτείας μας είναι
Αληθινή Γνώση. Τα βουνά είναι βουνά, τα ποτάμια κυλάνε προς την θάλασσα, ο
αέρας φυσάει, όλα είναι στην θέση τους. Βλέπουμε τα φυσικά περιστατικά, τίποτα
άλλο (και όχι μόνο τα εξωτερικά φυσικά περιστατικά, αλλά και ό,τι συμβαίνει
μέσα μας).
Στην Κατάσταση της
Κοσμικής Συνείδησης – όπου έχει καταργηθεί το εγώ του νου – δεν υπάρχει
ταυτόχρονα αντίληψη των πάντων που συμβαίνουν στο σύμπαν. Μια τέτοια ερμηνεία
είναι λανθασμένη. Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από αυτή την δυνατότητα. Υπάρχει
Απλά Πλήρης Σιωπή (του νου) έτοιμη να υποδεχτεί τα πάντα, να αντιληφθεί
οτιδήποτε, με το σωστό τρόπο, χωρίς να το διαστρεβλώνει. Απλά Βλέπουμε, αλλά
βλέπουμε αυτό που είναι (όχι αυτό που σκεφτόμαστε ή φανταζόμαστε)… Υπάρχει
λοιπόν Γνώση, Αληθινή Γνώση.
Όταν λέμε ότι η
Ενότητα του Όντος είναι Αληθινή, ότι η Ενότητα του Πεδίου (Επίγνωσης) είναι η
Πραγματικότητα κι ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστές μορφές, εννοούμε ακριβώς ότι στην
Αντίληψή μας Όλα Συνδέονται και δεν διαχωρίζονται (από τον νου). Μιλάμε για την
Αντίληψη, στο επίπεδο της αντίληψης, για την αντιληπτή πραγματικότητα… δεν
αναφερόμαστε στον αντικειμενικό κόσμο (που είναι εκεί που είναι και καλώς είναι
εκεί που είναι).
Αν θέλουμε να
προχωρήσουμε τον συλλογισμό… ποια από τις δύο αντιλήψεις είναι σωστή, αυτή του
Μη-νου, ή αυτή του νου; Τελικά ο αντικειμενικός κόσμος είναι Ένα Πεδίο (όπως διαπιστώνει
ο Μη-νους) ή ξεχωριστά πράγματα (όπως μας «λέει» ο νους). Εξαρτάται από ποιο επίπεδο
κοιτάς. Έχουμε μόνο αντιλήψεις – ποτέ δεν αγγίζουμε την Πραγματικότητα.
Η Μόνη Ασφαλής
Περιοχή όπου η Αντίληψη είναι Απόλυτα Αληθινή, όπου Αγγίζουμε την
Πραγματικότητα, είναι όταν Βυθιζόμαστε Πίσω στο Απόλυτο, στο Χωρίς Ιδιότητες…
Εδώ η Αντίληψη και η Εμπειρία είναι το ίδιο πράγμα.
Το Απόλυτο
Τελικά ποια είναι
η Εικόνα που Αντιλαμβάνεται ο Μη-νους, η Αληθινή Εικόνα του Κόσμου; (που δεν
είναι η κατασκευασμένη εικόνα που φτιάχνει ο νους). Ότι Υπάρχει Ένα Πεδίο όπου
Όλα Συνδέονται Μεταξύ τους και δεν υπάρχουν ανεξάρτητες μορφές.
Το Πεδίο δεν
είναι ένας Χώρος που Περιέχει τα πράγματα (δυο ξεχωριστές πραγματικότητες).
Αντίθετα. Το Πεδίο, ο Χώρος, Συνθέτει τον κόσμο με τα πράγματά του. Πεδίο και
πράγματα είναι ενοποιημένα. Εκεί που σταματάει το ένα αρχίζει το άλλο. Τα «όρια»
επιτρέπουν την επικοινωνία, δεν απομονώνουν, όπως μια πόρτα μπορεί να μη
χωρίζει δυο χώρους, αλλά, αντίθετα, να τους ενώνει… Και στο ύφασμα οι κόμποι
δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το ύφασμα.
Έτσι το Όλον
Αντανακλάται στο ελάχιστο και αντίστροφα.
Αυτό σημαίνει δυο
πράγματα. Ότι το Όλον, το Απόλυτο Είναι Έμφυτο σε Όλα, Είναι Παρόν Παντού… και αντίστροφα
το ελάχιστο αντανακλά όλα τα υπόλοιπα και το Όλον. Με άλλα λόγια το Πεδίο
Ύπαρξης Είναι Ολογραφικό. Κάθε ελάχιστο τμήμα του περιέχει το Όλον (σαν
Δυνατότητα – για να μην παρεξηγούμαστε).
Προσέξτε,
παρακαλούμε αυτό το σημείο. Λέμε ότι το μερικό Συμμετέχει στο Όλον, δεν λέμε
ότι το μερικό είναι το Όλον. Ούτε το Όλον κλείνεται εξολοκλήρου (περιορίζεται)
σε κάθε μερικό. Με αυτή την έννοια ο Θεός Αγκαλιάζει τα πάντα. Τα όντα, η φύση,
το δέντρο, το νερό, η πέτρα είναι Μέσα
στο Θεό. Κι αντίθετα κάθε αντικείμενο Συμμετέχει στην Φύση του Όλου (δεν είναι
αυτό το ίδιο το Όλον). Έτσι όλα είναι ιερά, εξαιτίας της Συμμετοχής τους στο
Όλον, αλλά κάθε τι μερικό δεν είναι το Ιερό… δεν μπορούμε να λατρεύουμε το
ξύλο, την πέτρα, την εικόνα, την έννοια, την ιδέα, σαν το Όλον, τον Θεό – αυτού
του είδους ο εκχυδαϊσμένος πανθεϊσμός δεν έχει κανένα νόημα.
Όταν η Δυνατότητα
να Αναδυθεί το Όλον Μέσα μας είναι «ανενεργή», όπως στα μη έμβια όντα, απλά
υπάρχει εκεί ανεκμετάλλευτη. Σε μια συνειδητή οντότητα όμως αυτό σημαίνει ότι
υπάρχει η Δυνατότητα Διεύρυνσης της Αντίληψης Ως το Όλον… Κι εδώ Αρχίζει το
Πραγματικό Ταξίδι προς την Πραγματικότητα, προς το Απόλυτο, προς την Αλήθεια…
Αυτή την άποψη (που περιγράψαμε) την βρίσκουμε τόσο στην Αρχαία Παράδοση (Σχολή
Βουδισμού Αβαταμσάκα, για παράδειγμα, όσο και στην σύγχρονη επιστήμη – για όσους
ενημερώνονται).
Τέλος, να
σημειώσουμε ότι στη Κατάσταση του Μη-νου, της Ευρύτερης Συνείδησης, της Κοσμικής
Συνείδησης, δεν σταματά η ζωή, οι δραστηριότητες. Αλλά Εδώ δεν ενεργεί πλέον
ένα εγώ (το εγώ του νου). Όλα γίνονται μόνα τους. Η Ζωή Ρέει και Μαζί
Ταξιδεύουμε κι Εμείς, χωρίς αντίσταση. Συμπορευόμαστε με το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής,
που το Άλλο Όνομά Του Είναι Θεός.
(τέλος)
