Esoterism Academy: «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30)

Saturday, November 2, 2013

«εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30)

Ο Αληθινός Ιστορικός Ιησούς

Αν ο Ιησούς της Ιστορίας είναι Θεός, κανένας δεν νομιμοποιείται να ισχυρίζεται ότι είναι εκπρόσωπός του… ο Θεός Είναι Παντού, Κάθε Στιγμή, Μια Ζωντανή Παρουσία που Αγκαλιάζει τα Πάντα και Διαπερνά κάθε οντότητα και κάθε δραστηριότητα, δεν έχει ανάγκη από μεσάζοντες.

Κι αν πάλι ο Ιησούς της Ιστορίας είναι Άνθρωπος, πάλι κανείς δεν μπορεί να μιλά εξ’ ονόματός του… γιατί όλοι οι άνθρωποι, εξορισμού, θα είχαν το ίδιο δικαίωμα.

Οι Μαθητές του Ιησού που δημιούργησαν τις πρωτοχριστιανικές κοινότητες, που έγραψαν τα Ευαγγέλια (τα οποία γράφτηκαν για να κατηχήσουν και δεν είναι ιστορικά ημερολόγια), που μετέδωσαν το Φως της Αλήθειας μέχρι τους μυστικούς πατέρες της Ερήμου… μιλούσαν για την Εμπειρία τους από τον Ιησού, μέχρι που η Εμπειρία τους έγινε απόηχος και χάθηκε στο βάθος του χρόνου… Το Φως χάθηκε μέσα στην εκοσμίκευση του χριστιανισμού και στην θεσμοποίηση της θρησκείας του Ιησού… σε αυτό το νεκρό πράγμα που είναι η δήθεν εκκλησία του…

Αλλά όλοι αυτοί (οι Μαθητές κι οι γνήσιοι ακόλουθοι του Αληθινού Ιησού) και μέσα στην Παράδοση και μέσα στα Ιερά Κείμενα, δεν είπαν πουθενά ότι ο Ιησούς (Ισχυρίστηκε ότι) είναι ο Θεός. Αυτό το είπαν πολύ μετά κάποιοι θεολόγοι κι άνθρωποι της σκέψης. Έχει τεράστια σημασία αυτό που λέμε – και ιστορικά και θεολογικά και πρακτικά και θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.

Πάντως, μέσα στα Ιερά Κείμενα πουθενά (οι συγγραφείς τους) δεν βάζουν στο στόμα του Ιησού την φράση «Είμαι ο Θεός». Αντίθετα όταν κάποιος αποκαλεί τον Ιησού Αγαθό Διδάσκαλο, ο Ιησούς διαμαρτύρεται… «γιατί με λες αγαθό; Μόνον ο Θεός Είναι Αγαθός»… διαχωρίζοντας για πάντα τον Εαυτό του από τον Θεό.

Ταυτόχρονα όμως Αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς (έτσι μας λέει ο συγγραφέας του «Ιωάννη») δηλώνει «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30), δηλώνει ότι «είναι Ένα με τον Πατέρα». Τι εννοούσε ο Ιησούς; Ο «λόγος» αγαπητοί φίλοι, είναι διφορούμενος από την ίδια την φύση του. Κι εδώ το «εσμέν» μπορεί να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους.

Τελείως αυθαίρετα, στο επίπεδο της τυπικής διανόησης (κι όχι της «ζωντανής γλώσσας που εκφράζει φυσικά περιστατικά») το εσμέν εκλαμβάνεται με ένα «οντικό» (ουσιαστικό) χαρακτήρα και ταυτίζει το εγώ με τον Πατέρα: Άρα ο Ιησούς Είναι ο Θεός. Έτσι το ερμήνευσαν κάποιοι (δήθεν) θεολόγοι και πάνω εκεί (και σε παρόμοιες εκφράσεις, κυρίως στον Ιωάννη) έχτισαν μια ολόκληρη (προβληματική κατά την άποψή μας) «θεολογία του Ιησού». Κι από εδώ ξεκίνησαν κι όλες οι θεωρίες για την Θεότητα του Ιησού (αν είναι Θεός), για την ανθρωπότητα του Ιησού (αν είναι άνθρωπος), για τις δύο υποστάσεις, θεολογικά προβλήματα που δημιούργησαν έριδες και αιρέσεις. Κι από εδώ ξεκίνησαν όλοι οι δογματικοί αγώνες κι ο πόλεμος κατά των αιρέσεων, δηλαδή αυτών που δεν συμφωνούσαν με την επίσημη γραμμή των ισχυρών που κυριαρχούσαν στην εκκλησία… Το ότι επικράτησε (με Συνόδους, αυτοκρατορικές αποφάσεις, «σύμβολα πίστης», κλπ.) η μία άποψη κι όχι ή άλλη δεν ήταν θέμα θεολογικής ορθότητας αλλά πολιτικής επιβολής (εκκλησίας και παλατιού). Τουλάχιστον, αυτό φανερώνει η ιστορική έρευνα…

Αυτή όμως η «ερμηνεία», κατά την ταπεινή γνώμη μας είναι «λάθος ερμηνεία». Και όλη η θεολογική σκέψη που στηρίζεται σε αυτήν «καταρρέει» από μόνη της.

Ο Ιησούς, ο Ειρηνικός Γλυκύς Ανθρώπινος Ιησούς, ο Ιησούς της Καρδιάς μας, ο Ιησούς της Ελπίδας μας, Ήταν Ένας Ολοζώντανος Άνθρωπος που Βίωνε την Παρουσία του Θεού τόσο έντονα που είχε Απορροφηθεί Εξολοκλήρου Σε Αυτόν, Βίωνε Μόνον τον Θεό κι όχι το μικρό ανθρώπινο εγώ απέναντι στο Θεό. Αυτός ο Ζωντανός Άνθρωπος του Θεού που Ήταν Ολόκληρος Θεός, στην Ύπαρξη, στην σκέψη, στις αισθήσεις, στις δραστηριότητες, σε ό,τι έλεγε, ή έκανε, Αυτός ο Αληθινός Ιησούς Ήταν Ένας Ζωντανός Άνθρωπος που Μιλούσε μέσα από το Βίωμά του.

Αυτός λοιπόν ο Ζωντανός Άνθρωπος όταν μιλούσε (αν ζούσαμε τότε και καθόμασταν στα πόδια του να τον ακούσουμε, θα το νοιώθαμε) δεν χρησιμοποιούσε μια αφηρημένη διανοητική γλώσσα. Μιλούσε Μέσα από τον Θεό που Ξεχείλιζε από Μέσα του, μιλούσε μέσα από το Βίωμά του, μέσα από την Εμπειρία του, μέσα από την Κατανόησή του. Μιλούσε μια Ζωντανή Γλώσσα, την Γλώσσα του Βιώματος. Και τι είπε; Τι λόγια βάζει στο στόμα του ο Ιωάννης; «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν». Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα, Ενωμένοι, έχουμε Ενωθεί, υπονοώντας – ακόμα και ένας ηλίθιος το καταλαβαίνει – ότι Αυτό το Βίωμα (της Ενότητας με τον Θεό) ήταν προϊόν κάποιας εξέλιξης, κάποιας συνειδητοποίησης… Το «εσμέν» όπως το χρησιμοποίησε ο Ιησούς δεν είχε «οντικό» αλλά «οντολογικό» χαρακτήρα (πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό – και όποιος δεν γνωρίζει την διαφορά να του την εξηγήσουμε όποτε θέλει…).

Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε «Τελειωμένος». Ασφαλώς ήταν Εξαιρετικός Άνθρωπος, ασφαλώς Βίωνε από μικρό παιδί την Ζωντανή Παρουσία του Θεού, παντού, γύρω του , Μέσα του… αλλά γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μεγάλωσε, έπαιξε, χάρηκε, λυπήθηκε (ίσως τσακώθηκε με τα άλλα παιδιά), ενηλικιώθηκε, αφιερώθηκε στο Θεό, βαφτίστηκε , πήγε στην έρημο, βασανίστηκε, κατανόησε, φωτίσθηκε, Ενώθηκε με τον Πατέρα του στον Ουρανό. Όλα αυτά τα βίωσε πραγματικά – δεν έπαιζε θέατρο για χάρη των ανθρώπων.

Και κάποια στιγμή ο Ιησούς βγήκε έξω στον κόσμο, σαν Άνθρωπος (που Είχε Εμπειρία του Θεού) να μιλήσει για το Βασίλειο των Ουρανών, που είχε Ανακαλύψει, που Βίωνε, το Βασίλειο στο Οποίο ήθελε να μπουν όλοι οι άνθρωποι, το Βασίλειο της Ζωντανής Παρουσίας του Θεού, της Επαφής με τον Θεό, της Ένωσης με τον Θεό. Κι όταν είπε «εγώ κι ο Πατήρ εν εσμέν» υπονοούσε ότι Ενώθηκε, ότι Είναι Ενωμένος ότι είναι Ένα με τον Πατέρα (στο τέλος της πνευματικής πορείας του), Αυτός, ο Άνθρωπος, όμοιος με όλους τους ανθρώπους.

Από αυτή την φράση του Ιησού, (στη ζωντανή γλώσσα που το είπε και με τον τρόπο που το είπε) το συμπέρασμα που βγαίνει είναι όχι ότι «ο Ιησούς είναι ο Θεός» (όπως λέει η ψεύτικη γλώσσα της διανόησης και η κατασκευασμένη θεολογία) αλλά ότι «ο Ιησούς είναι Θεός» (όπως λέει η ζωντανή γλώσσα του Βιώματος, του φυσικού περιστατικού). Ότι ο Ιησούς Έχει την Ουσία του Θεού, ότι Συμμετέχει στο Θεό, ότι το Βιώνει Αυτό, ότι το Πραγματοποίησε Αυτό (στο τέλος μιας πνευματικής πορείας).

Προσέξτε τώρα, αγαπητοί φίλοι. Αν ακολουθήσουμε την επίσημη (δήθεν) θεολογική γραμμή των διανοούμενων-θεολόγων της εκκλησίας, ότι «ο Ιησούς είναι ο Θεός» (τον απομακρύνουμε στον Ουρανό, σαν Θεό και) φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τα Βήματά του – γιατί Αυτός Είναι Εκ Φύσεως ο Θεός και Εξαρχής Είναι Ό,τι Είναι, δεν έγινε κάτι… ενώ εμείς είμαστε «αδύναμοι» άνθρωποι… το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον παρακαλούμε, να τον εκλιπαρούμε να μας σώσει, να υπακούμε στους εκπροσώπους του στη γη, να συμμετέχουμε στην λειτουργική ζωή της εκκλησίας, (αυτό το ονομάζουν μυστηριακή ζωή, αγνοώντας επιδεικτικά ότι υπάρχουν μόνο Ελληνικά Μυστήρια από όπου εμπνεύστηκαν τα δικά τους)… να γίνουμε δηλαδή «πιστοί», υπήκοοι της εκκλησίας, κλπ., κλπ…. να γίνουμε δηλαδή δούλοι. Καταλαβαίνετε όλη την παρεκτροπή; Τον εκβιασμό; Το λάθος;… Αυτό δεν είναι «θρησκεία», είναι (βυζαντινή) πολιτική.

Αν όμως ακολουθήσουμε την ιστορική, ανθρώπινη, ζωντανή, σωστή –κατά την γνώμη μας – άποψη ότι «ο Ιησούς δεν είναι ο Θεός, αλλά είναι Θεός», Συμμετέχει στην Ουσία του Θεού, Ενώθηκε (είναι Ενωμένος) με τον Θεό, τότε όχι μόνο αποκαθίσταται η Ιστορική Αλήθεια για τον Ιησού (που διαστρεβλώθηκε μέσα στην δήθεν εκκλησία του, κατάλοιπο της βυζαντινής πολιτικής), όχι μόνο Τιμούμε τον Αληθινό (Ιστορικό) Ιησού και τον Δικαιώνουμε αλλά οδηγούμαστε κι εμείς στο σωστό συμπέρασμα και στην Αληθινή Σωτηρία. Αν ο Ιησούς είναι Θεός, δηλαδή έχει την Ουσία του Θεού, τότε κάθε άνθρωπος (όλοι μας) είναι επίσης Θεός, έχει την Ουσία του Θεού. Και όλοι μας μπορούμε, όπως ο Ιησούς να Ενωθούμε με τον Θεό, να Γίνουμε Ένα με τον Πατέρα…. Καταλαβαίνετε τι ιστορική απάτη παίχτηκε σε βάρος της ανθρωπότητας; Καταλαβαίνετε το μέγεθος της κοροϊδίας τόσων αιώνων;

Η Ένωση με τον Θεό

Λέμε, ότι ο Άνθρωπος (κάθε άνθρωπος) έχει την Ουσία του Θεού. Με ποια έννοια το λέμε; Ότι σαν Υπάρξεις είμαστε Θεός, ότι μπορούμε να Βιώσουμε Αυτή την Βαθύτερη Ουσία μας, εγκαταλείποντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, να Απορροφηθούμε στο Θεό, να ενωθούμε Μαζί Του. Δεν Ταυτίζουμε το Θεό με το μικρό εγώ, δεν είναι το μικρό εγώ Θεός, δεν είναι το μικρό εγώ ο Θεός. Αυτού του είδους ο εκχυδαϊσμένος πανθεϊσμός δεν έχει κανένα νόημα.

Ο Ιησούς δεν είπε «είμαι ο Θεός» είπε «είμαι ένα με το Θεό», «είμαι Θεός». Έχει τεράστια διαφορά. Και πότε το είπε; Όχι 10 χρόνων παιδί, όχι έφηβος, όχι νεαρός στην έρημο. Το είπε όταν Πραγματικά Ενώθηκε με τον Θεό, ξεπερνώντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, όταν άνοιξε την Συνείδησή του στο Θεό, όταν εγκατέλειψε το εγώ για να Γίνουν Όλα Παρουσία του Θεού, Όλα Θεός, Ύπαρξη, σκέψη, αισθήσεις, πράξεις, ανάσα, κινήσεις, Όλα Θεός. Ο Ιησούς εγκατέλειψε το εγώ για να Γίνει Θεός, δεν ανύψωσε το ηλίθιο ανθρώπινο εγώ στη Θέση του Θεού.

Και θυμηθείτε, τη νύχτα στη Γεθσημανή, όταν προσεύχεται, τι λέει; «Πατέρα, όχι εγώ (το μικρό ανθρώπινο εγώ) αλλά Όπως Θέλεις Εσύ», γιατί Μόνο Εσύ Είσαι η Αλήθεια, η Ύπαρξη, η Ζωή… Πόσες φορές να το επιβεβαιώσει (ότι δεν είναι ο Θεός – αλλά είναι Θεός); Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε;

Κι αν ο Ιησούς είναι ο Άνθρωπος, το Πρότυπο του Ανθρώπου, το Παράδειγμα, αν κάθε άνθρωπος είναι ένας Ιησούς, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι Θεός (με την έννοια που αναλύσαμε), ότι Μπορεί να Ενωθεί με τον Θεό, να Γίνει Ένα με τον Θεό… Πως; Εγκαταλείποντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, αφήνοντάς το να διαλυθεί μέσα στη Ζωντανή Παρουσία του Θεού, έτσι που Μόνο ο Θεός Να Υπάρχει, Μόνο Αυτός, έτσι που Όλα να Είναι Θεός, η ύπαρξή μας, η σκέψη μας, οι αισθήσεις μας, οι πράξεις μας, όλα. Αυτός δεν είναι ο Δρόμος της Αγάπης; Ο Δρόμος της Θέωσης; Έλεγε ο Ιησούς κάτι άλλο; Αυτό δεν ήθελε; Να Γνωρίσουμε τον Θεό γιατί Μόνο Αυτός Είναι η Αλήθεια, η Ζωή;

Κι όταν ο Ιησούς (πάλι στον Ιωάννη) λέει «αυτός που είδε εμένα είδε τον Πατέρα» ασφαλώς δεν εννοούσε (την διανοητική ανοησία) «είμαι ο Θεός» αλλά ότι «είμαι Θεός», Δείτε Με… Μπορείτε να κάνετε το ίδιο… Κάντε το … Μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών, είναι το Σπίτι σας, σας Ανήκει Δικαιωματικά, Παιδιά του Θεού Είσαστε, Θεός Είστε, εσείς, σαν Υπάρξεις (όχι το μικρό εγώ)…. Μα τόσο δυσνόητα μιλούσε και δεν τον καταλαβαίνουμε; Πόσο πιο απλά να το πει;

Και τι κάνουμε 2000 χρόνια τώρα; Φτιάχνουμε εκκλησίες, γινόμαστε θεσμοί, εξοντώνουμε τους εχθρούς μας, διχαζόμαστε και πολεμάμε εκκλησία με εκκλησία… κι όλο αυτό είναι χριστιανισμός… Πάντως δεν είναι ο χριστιανισμός του Ιησού… Αυτά είπε ο Ιησούς; Από Κήρυγμα της Βασιλείας των Ουρανών ο χριστιανισμός έγινε στα χέρια των χριστιανών μια «ματωμένη ιστορία». Αυτή είναι η αξία των ανθρώπων. Κάθε τι Αληθινό, Γνήσιο, Όμορφο, να το μετατρέπουν σε διαμάχη, αίμα κι ασχήμια.

Όχι! Ο Ιησούς που Γνωρίζουμε εμείς, ο Ιησούς που Αγαπάμε εμείς, ο Ιησούς που μας Συντροφεύει στα Όνειρά μας, ο Ιησούς που Ανασαίνει μαζί μας και στη χαρά και στη λύπη και στο κάθε τι, Αυτός ο Ιησούς της Καρδιάς μας, δεν Μιλούσε έτσι.

Αυτά σας τα λέει κάποιος που μεγάλωσε σε βουδιστικό περιβάλλον – και ναι, δεν είμαι τυπικά χριστιανός – αλλά εσείς αγαπητοί φίλοι, που μπορεί να είστε χριστιανοί, νοιώθετε, αγαπάτε, τον Ιησού περισσότερο από μένα, το μη χριστιανό; Ακολουθείτε τις διδαχές του περισσότερο από μένα το μη χριστιανό; Πως γίνεται εγώ ο μη χριστιανός να είμαι πιο πολύ χριστιανός; πως γίνεται εγώ να Καταλαβαίνω τον Ιησού, στο τι είπε, στο τι έκανε; Πως γίνεται εγώ να νοιώθω ακόμα την Παρουσία του στην Ιστορία κι οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν – ενώ λένε πως τον ακολουθούν;

Η Οδός της Αγάπης

Ο Ιησούς Έδειξε τον Δρόμο, Έγινε ο Ίδιος ο Δρόμος, Έγινε ο Δρόμος προς την Αλήθεια, προς την Ζωή. Κι αν ο Ιησούς (πάλι στον Ιωάννη – πόσο αγαπώ αυτόν τον Μεγάλο Ιωάννη!) λέει «εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή», στοχαστήκατε αγαπητοί αδελφοί πόσο σημαντικό είναι αυτό; Όχι με την έννοια της ηλίθιας διανόησης: να δηλώσουμε πίστη στο Θεό Ιησού. Τι ανοησία!... Ο Ιησούς εννοεί κάτι πολύ πιο ανθρώπινο και πιο κοντά στις δικές μας δυνάμεις, στα δικά μας μέτρα. Ο Ιησούς Είναι η Οδός σαν Ζωντανός Άνθρωπος, σαν Πρότυπο Ανθρώπου, σαν Παράδειγμα. Έκανε Κάτι και μας λέει απλά «Να, εγώ το Έκανα, μπορείτε κι εσείς, είναι τόσο απλό»… Πως το έκανε; Πως Ενώθηκε με τον Θεό; Όχι με θεωρίες, όχι με ασκητισμούς και πρακτικές και προσευχές και ιερές πράξεις κι οτιδήποτε… Όχι!

Ο Ιησούς Ενώθηκε με τον Θεό με την Αγάπη. Με την Αγάπη που Ξεχειλίζει από Μέσα μας, που Σπάει όλα τα όρια, που Ξεπερνά όλα τα εμπόδια, για να Φτάσει Αυτό που Αγαπά.

Η Αγάπη, η Αγάπη που είναι η Ίδια η Ουσία της Ύπαρξής μας, ξεπερνάει το εγώ, την σκέψη, την μικρότητα, όλα, για να Αγκαλιάσει το Άλλο (Αυτό που Αγαπάμε).

Η Αγάπη τα Διαλύει όλα, ξεπερνά όλους τους διαχωρισμούς, για να Φτάσει στο Θαύμα της Ενότητας, όπου Νοιώθουμε Ένα με τον Θεό, με όλα.

Η Αγάπη είναι ο Δρόμος. Η Αγάπη Όλα τα Ενώνει.

Ο Ιησούς Ήταν Αγάπη και Δίδαξε την Αγάπη, την Αληθινή Ουσιαστική Ζωντανή Αγάπη που ξεπερνά τους διαχωρισμούς, εγώ, εσύ, αυτό, το άλλο, για να Αναδείξει την Ενότητα, την Αλήθεια της Ύπαρξης, την Πραγματικότητα.

Αυτή Είναι η Αλήθεια του Ιησού, ότι Όλα Είναι Ένα Μέσα στο Θεό κι Ο Θεός μέσα σε όλα, Όλα Θεός.

Αυτή η Αλήθεια Είναι ο Ιησούς, η Ενότητα Όλων.

Κι Αυτή η Αλήθεια της Ενότητας είναι η Αληθινή Ζωή. Το να Γνωρίσουμε τον Θεό, να Γίνουμε ένα με τον Θεό, Αυτό είναι η Ζωή, η Αληθινή Ζωή, η Αληθινή Ζωή που όταν την κερδίσουμε Κερδίζουμε την Αιωνιότητα, γιατί τίποτα πια δεν μπορεί να μας χωρίσει από Αυτό, από τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι Όλα κι εμείς είμαστε Αυτό, Όλα.

Αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι το Αληθινό Βασίλειο του Ιησού (η Βασιλεία των Ουρανών)… Όταν τον ρώτησαν λίγες ώρες πριν τον σταυρώσουν (σε ποιόν είχε κάνει κακό; τι κακό είχε κάνει;), «βασιλιάς είσαι; που είναι το βασίλειό σου»;… νομίζω… δεν ξέρω, δεν ήμουν εκεί για να δω, αλλά νομίζω πως εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς θα πρέπει να χαμογέλασε (για την άγνοια του κόσμου, για την κακία του κόσμου, για την βαρβαρότητα του κόσμου…), «το Δικό μου Βασίλειο δεν είναι εδώ», όλα αυτά που ζείτε εσείς, ο κόσμος σας – έτσι απάντησε.

Το Βασίλειο του Ιησού – γιατί Είναι Βασιλιάς, ο Βασιλιάς των Ονείρων μας – Είναι η Αγάπη. Να Νοιώθεις το Θεό Παντού, Κάθε Στιγμή, να ανασαίνεις μαζί με τον Θεό, να περπατάς, να κοιμάσαι, να ξυπνάς με το Θεό… ακόμα κι ανοησίες όταν κάνεις, να τις κάνεις μαζί με τον Θεό, για να υπάρχει κάποιος να σε κατανοήσει, να σου συμπαρασταθεί και να σε Αγκαλιάσει πάλι.

Το Βασίλειο του Ιησού Είναι να Ζεις με τον Θεό, Κάθε Στιγμή, να Ζεις Πραγματικά την Αιωνιότητα στη Στιγμή που Ρέει. Δεν είναι Θαύμα αυτό; Να Χωράει η Αιωνιότητα σε Μια Στιγμή; Σε Κάθε Στιγμή; Δεν είναι Θαύμα αυτό, να είναι η Στιγμή Αιωνιότητα; Τι Μεγαλύτερο Θαύμα πρέπει να δουν οι άνθρωποι για να καταλάβουν;

Τι Ζητάει ο Ιησούς; Ζήτησε ποτέ τίποτα; Μόνο Δίνει. Με την Ζωή του, το Παράδειγμά του, την Θυσία του. Αγάπη Ζητάει. Αγάπη Ζητάει κι όχι όρκους πίστης και ιερά έργα και φιλανθρωπίες κι όλες αυτές τις θρησκευτικές ανοησίες. Μόνο Αγάπη. Όχι γι’ Αυτόν. Και να τον βλαστημάνε δεν τον πειράζει. Αγάπη για μας, για να σωθούμε εμείς. Γιατί μόνο από τον Δρόμο της Αγάπης μπορούμε να φτάσουμε στην Αλήθεια, στην Αληθινή Ζωή, στην Αιωνιότητα, στον Πατέρα μας στον Ουρανό. Μόνο Αγάπη. Λίγη Αγάπη! Δεν περισσεύει λίγη Αγάπη μέσα μας; Γιατί έχουμε γίνει έτσι;

Και για να μην παρεξηγούμαστε (γιατί πολλοί, αθέλητα, ή ηθελημένα θα μας παρεξηγήσουν): Όταν λέμε ότι Όλα Είναι Ένα, ότι η Αγάπη διαλύει τους διαχωρισμούς, ότι Όλα Γίνονται Ένα Μέσα στο Θεό, ότι Όλα Είναι Θεός»… δεν εννοούμε ότι Όλα Βυθίζονται σε Μια Ακαθόριστη Μάζα Ουσίας, ούτε ότι Όλα Βυθίζονται μέσα σε ένα Ημίφως Αντιληπτικής Ενότητας… Όλα είναι όπως ήταν, στη θέση τους. Απλά εμείς δεν διαχωρίζουμε (με το μυαλό μας) πλέον τα πράγματα, τα βλέπουμε όλα (στην θέση τους αλλά) αλληλένδετα σε Μια Ενότητα… έχει σταματήσει πια ή ψευδαίσθηση της δυαδικότητας.

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Saturday, November 2, 2013

«εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30)

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright