CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 29 June, 2025

Saturday, November 2, 2013

«εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30)


Ο Αληθινός Ιστορικός Ιησούς
Αν  ο Ιησούς της Ιστορίας είναι Θεός, κανένας δεν νομιμοποιείται να ισχυρίζεται ότι είναι εκπρόσωπός του… ο Θεός Είναι Παντού, Κάθε Στιγμή, Μια Ζωντανή Παρουσία που Αγκαλιάζει τα Πάντα και Διαπερνά κάθε οντότητα και κάθε δραστηριότητα, δεν έχει ανάγκη από μεσάζοντες.
Κι αν πάλι ο Ιησούς της Ιστορίας είναι Άνθρωπος, πάλι κανείς δεν μπορεί να μιλά εξ’ ονόματός του… γιατί όλοι οι άνθρωποι, εξορισμού, θα είχαν το ίδιο δικαίωμα.
Οι Μαθητές του Ιησού που δημιούργησαν τις πρωτοχριστιανικές κοινότητες, που έγραψαν τα Ευαγγέλια (τα οποία γράφτηκαν για να κατηχήσουν και δεν είναι ιστορικά ημερολόγια), που μετέδωσαν το Φως της Αλήθειας μέχρι τους μυστικούς πατέρες της Ερήμου… μιλούσαν για την Εμπειρία τους από τον Ιησού, μέχρι που η Εμπειρία τους έγινε απόηχος και χάθηκε στο βάθος του χρόνου… Το Φως χάθηκε μέσα στην εκοσμίκευση του χριστιανισμού και στην  θεσμοποίηση της θρησκείας του Ιησού… σε αυτό το νεκρό πράγμα που είναι η δήθεν εκκλησία του…
Αλλά όλοι αυτοί (οι Μαθητές κι οι γνήσιοι ακόλουθοι του Αληθινού Ιησού) και μέσα στην Παράδοση και μέσα στα Ιερά Κείμενα, δεν είπαν πουθενά ότι ο Ιησούς (Ισχυρίστηκε ότι) είναι ο Θεός. Αυτό το είπαν πολύ μετά κάποιοι θεολόγοι κι άνθρωποι της σκέψης. Έχει τεράστια  σημασία αυτό που λέμε – και ιστορικά και θεολογικά και πρακτικά και θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.
Πάντως, μέσα στα Ιερά Κείμενα πουθενά (οι συγγραφείς τους) δεν βάζουν στο στόμα του Ιησού την φράση «Είμαι ο Θεός». Αντίθετα όταν κάποιος αποκαλεί τον Ιησού Αγαθό Διδάσκαλο, ο Ιησούς διαμαρτύρεται… «γιατί με λες αγαθό; Μόνον ο Θεός Είναι Αγαθός»… διαχωρίζοντας για πάντα τον Εαυτό του από τον Θεό.
Ταυτόχρονα όμως Αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς (έτσι μας λέει ο συγγραφέας του «Ιωάννη») δηλώνει «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30), δηλώνει ότι «είναι Ένα με τον Πατέρα». Τι εννοούσε ο Ιησούς; Ο «λόγος» αγαπητοί φίλοι, είναι διφορούμενος από την ίδια την φύση του. Κι εδώ το «εσμέν» μπορεί να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους.
Τελείως αυθαίρετα, στο επίπεδο της τυπικής διανόησης (κι όχι της «ζωντανής γλώσσας που εκφράζει φυσικά περιστατικά») το εσμέν εκλαμβάνεται με ένα «οντικό» (ουσιαστικό) χαρακτήρα και ταυτίζει το εγώ με τον Πατέρα: Άρα ο Ιησούς Είναι ο Θεός. Έτσι το ερμήνευσαν κάποιοι (δήθεν) θεολόγοι και πάνω εκεί (και σε παρόμοιες εκφράσεις, κυρίως στον Ιωάννη) έχτισαν μια ολόκληρη (προβληματική κατά την άποψή μας) «θεολογία του Ιησού». Κι από εδώ ξεκίνησαν κι όλες οι θεωρίες για την Θεότητα του Ιησού (αν είναι Θεός), για την ανθρωπότητα του Ιησού (αν είναι άνθρωπος), για τις δύο υποστάσεις, θεολογικά προβλήματα που δημιούργησαν έριδες και αιρέσεις. Κι από εδώ ξεκίνησαν όλοι οι δογματικοί αγώνες κι ο πόλεμος κατά των αιρέσεων, δηλαδή αυτών που δεν συμφωνούσαν με την επίσημη γραμμή των ισχυρών που κυριαρχούσαν στην εκκλησία… Το ότι επικράτησε (με Συνόδους, αυτοκρατορικές αποφάσεις, «σύμβολα πίστης», κλπ.) η μία άποψη κι όχι ή άλλη δεν ήταν θέμα θεολογικής ορθότητας αλλά πολιτικής επιβολής (εκκλησίας και παλατιού). Τουλάχιστον, αυτό φανερώνει η ιστορική έρευνα…
Αυτή όμως η «ερμηνεία», κατά την ταπεινή γνώμη μας είναι «λάθος ερμηνεία». Και όλη η θεολογική σκέψη που στηρίζεται σε αυτήν «καταρρέει» από μόνη της.
Ο Ιησούς, ο Ειρηνικός Γλυκύς Ανθρώπινος Ιησούς, ο Ιησούς της Καρδιάς μας, ο Ιησούς της Ελπίδας μας, Ήταν Ένας Ολοζώντανος Άνθρωπος που Βίωνε την Παρουσία του Θεού τόσο έντονα που είχε Απορροφηθεί  Εξολοκλήρου Σε Αυτόν, Βίωνε Μόνον τον Θεό κι όχι το μικρό ανθρώπινο εγώ απέναντι στο Θεό. Αυτός ο Ζωντανός Άνθρωπος του Θεού που Ήταν Ολόκληρος Θεός, στην Ύπαρξη, στην σκέψη, στις αισθήσεις, στις δραστηριότητες, σε ό,τι έλεγε, ή έκανε, Αυτός ο Αληθινός Ιησούς Ήταν Ένας Ζωντανός Άνθρωπος που Μιλούσε μέσα από το Βίωμά του.
Αυτός λοιπόν ο Ζωντανός Άνθρωπος όταν μιλούσε (αν ζούσαμε τότε και καθόμασταν στα πόδια του να τον ακούσουμε, θα το νοιώθαμε) δεν χρησιμοποιούσε μια αφηρημένη διανοητική γλώσσα. Μιλούσε Μέσα από τον Θεό που Ξεχείλιζε από Μέσα του, μιλούσε μέσα από το Βίωμά του, μέσα από την Εμπειρία του, μέσα από την Κατανόησή του. Μιλούσε μια Ζωντανή Γλώσσα, την Γλώσσα του Βιώματος. Και τι είπε; Τι λόγια βάζει στο στόμα του ο Ιωάννης; «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν». Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα, Ενωμένοι, έχουμε Ενωθεί, υπονοώντας – ακόμα και ένας ηλίθιος το καταλαβαίνει – ότι Αυτό το Βίωμα (της Ενότητας με τον Θεό) ήταν προϊόν κάποιας εξέλιξης, κάποιας συνειδητοποίησης… Το «εσμέν» όπως το χρησιμοποίησε ο Ιησούς δεν είχε «οντικό» αλλά «οντολογικό» χαρακτήρα (πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό – και όποιος δεν γνωρίζει την διαφορά να του την εξηγήσουμε όποτε θέλει…).
Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε «Τελειωμένος». Ασφαλώς ήταν Εξαιρετικός Άνθρωπος, ασφαλώς Βίωνε από μικρό παιδί την Ζωντανή Παρουσία του Θεού, παντού, γύρω του , Μέσα του… αλλά γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μεγάλωσε, έπαιξε, χάρηκε, λυπήθηκε (ίσως τσακώθηκε με τα άλλα παιδιά), ενηλικιώθηκε, αφιερώθηκε στο Θεό, βαφτίστηκε , πήγε στην έρημο, βασανίστηκε, κατανόησε, φωτίσθηκε, Ενώθηκε με τον Πατέρα του στον Ουρανό. Όλα αυτά τα βίωσε πραγματικά – δεν έπαιζε θέατρο για χάρη των ανθρώπων.
Και κάποια στιγμή ο Ιησούς βγήκε έξω στον κόσμο, σαν Άνθρωπος (που Είχε Εμπειρία του Θεού) να μιλήσει για το Βασίλειο των Ουρανών, που είχε Ανακαλύψει, που Βίωνε, το Βασίλειο στο Οποίο ήθελε να μπουν όλοι οι άνθρωποι, το Βασίλειο της Ζωντανής Παρουσίας του Θεού, της Επαφής με τον Θεό, της Ένωσης με τον Θεό. Κι όταν είπε «εγώ κι ο Πατήρ εν εσμέν» υπονοούσε ότι Ενώθηκε, ότι Είναι Ενωμένος ότι είναι Ένα με τον Πατέρα (στο τέλος της πνευματικής πορείας του), Αυτός, ο Άνθρωπος, όμοιος με όλους τους ανθρώπους.
Από αυτή την φράση του Ιησού, (στη ζωντανή γλώσσα που το είπε και με τον τρόπο που το είπε) το συμπέρασμα που βγαίνει είναι όχι ότι «ο Ιησούς είναι ο Θεός» (όπως λέει η ψεύτικη γλώσσα της διανόησης και η κατασκευασμένη θεολογία) αλλά ότι «ο Ιησούς είναι Θεός» (όπως λέει η ζωντανή γλώσσα του Βιώματος, του φυσικού περιστατικού). Ότι ο Ιησούς Έχει την Ουσία του Θεού, ότι Συμμετέχει στο Θεό, ότι το Βιώνει Αυτό, ότι το Πραγματοποίησε Αυτό (στο τέλος μιας πνευματικής πορείας).
Προσέξτε τώρα, αγαπητοί φίλοι. Αν ακολουθήσουμε την επίσημη (δήθεν) θεολογική γραμμή των διανοούμενων-θεολόγων της εκκλησίας, ότι «ο Ιησούς είναι ο Θεός» (τον απομακρύνουμε στον Ουρανό, σαν Θεό και) φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τα Βήματά του – γιατί Αυτός Είναι Εκ Φύσεως ο Θεός και Εξαρχής Είναι Ό,τι Είναι, δεν έγινε κάτι… ενώ εμείς είμαστε «αδύναμοι» άνθρωποι… το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον παρακαλούμε, να τον εκλιπαρούμε να μας σώσει, να υπακούμε στους εκπροσώπους του στη γη, να συμμετέχουμε στην λειτουργική ζωή της εκκλησίας, (αυτό το ονομάζουν μυστηριακή ζωή, αγνοώντας επιδεικτικά ότι υπάρχουν μόνο Ελληνικά Μυστήρια από όπου εμπνεύστηκαν τα δικά τους)… να γίνουμε δηλαδή «πιστοί», υπήκοοι της εκκλησίας, κλπ., κλπ…. να γίνουμε δηλαδή δούλοι. Καταλαβαίνετε όλη την παρεκτροπή; Τον εκβιασμό; Το λάθος;… Αυτό δεν είναι «θρησκεία», είναι (βυζαντινή) πολιτική.
Αν όμως ακολουθήσουμε την ιστορική, ανθρώπινη, ζωντανή, σωστή –κατά την γνώμη μας – άποψη ότι «ο Ιησούς δεν  είναι ο  Θεός, αλλά  είναι Θεός», Συμμετέχει στην Ουσία του Θεού, Ενώθηκε (είναι Ενωμένος) με τον Θεό, τότε όχι μόνο αποκαθίσταται η Ιστορική Αλήθεια για τον Ιησού (που διαστρεβλώθηκε μέσα στην δήθεν εκκλησία του, κατάλοιπο της βυζαντινής πολιτικής), όχι μόνο Τιμούμε τον Αληθινό (Ιστορικό) Ιησού και τον Δικαιώνουμε αλλά οδηγούμαστε κι εμείς στο σωστό συμπέρασμα και στην Αληθινή Σωτηρία. Αν ο Ιησούς είναι Θεός, δηλαδή έχει την Ουσία του Θεού, τότε κάθε άνθρωπος (όλοι μας) είναι επίσης Θεός, έχει την Ουσία του Θεού. Και όλοι μας μπορούμε, όπως ο Ιησούς να Ενωθούμε με τον Θεό, να Γίνουμε Ένα με τον Πατέρα…. Καταλαβαίνετε τι ιστορική απάτη παίχτηκε σε βάρος της ανθρωπότητας; Καταλαβαίνετε το μέγεθος της κοροϊδίας τόσων αιώνων;
.
Η Ένωση με τον Θεό
Λέμε, ότι ο Άνθρωπος (κάθε άνθρωπος) έχει την Ουσία του Θεού. Με ποια έννοια το λέμε; Ότι σαν Υπάρξεις είμαστε Θεός, ότι μπορούμε να Βιώσουμε Αυτή την Βαθύτερη Ουσία μας, εγκαταλείποντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, να Απορροφηθούμε στο Θεό, να ενωθούμε Μαζί Του. Δεν Ταυτίζουμε το Θεό με το μικρό εγώ, δεν είναι το μικρό εγώ Θεός, δεν είναι το μικρό εγώ ο Θεός. Αυτού του είδους ο εκχυδαϊσμένος πανθεϊσμός δεν έχει κανένα νόημα.
Ο Ιησούς δεν είπε «είμαι ο Θεός» είπε «είμαι ένα με το Θεό», «είμαι Θεός». Έχει τεράστια διαφορά. Και πότε το είπε; Όχι 10 χρόνων παιδί, όχι έφηβος, όχι νεαρός στην έρημο. Το είπε όταν Πραγματικά Ενώθηκε με τον Θεό, ξεπερνώντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, όταν άνοιξε την Συνείδησή του στο Θεό, όταν εγκατέλειψε το εγώ για να Γίνουν Όλα Παρουσία του Θεού, Όλα Θεός, Ύπαρξη, σκέψη, αισθήσεις, πράξεις, ανάσα, κινήσεις, Όλα Θεός. Ο Ιησούς εγκατέλειψε το εγώ για να Γίνει Θεός, δεν ανύψωσε το ηλίθιο ανθρώπινο εγώ στη Θέση του Θεού.
Και θυμηθείτε, τη νύχτα στη Γεθσημανή, όταν προσεύχεται, τι λέει; «Πατέρα, όχι εγώ (το μικρό ανθρώπινο εγώ) αλλά Όπως Θέλεις Εσύ», γιατί Μόνο Εσύ Είσαι η Αλήθεια, η Ύπαρξη, η Ζωή… Πόσες φορές να το επιβεβαιώσει  (ότι δεν είναι ο Θεός – αλλά είναι Θεός); Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε;
Κι αν ο Ιησούς είναι ο Άνθρωπος, το Πρότυπο του Ανθρώπου, το Παράδειγμα, αν κάθε άνθρωπος είναι ένας Ιησούς, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα  ότι ο άνθρωπος είναι Θεός (με την έννοια που αναλύσαμε), ότι Μπορεί να Ενωθεί με τον Θεό, να Γίνει Ένα με τον Θεό… Πως; Εγκαταλείποντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, αφήνοντάς το να διαλυθεί μέσα στη Ζωντανή Παρουσία του Θεού, έτσι που Μόνο ο Θεός Να Υπάρχει, Μόνο Αυτός, έτσι που Όλα να Είναι Θεός, η ύπαρξή μας, η σκέψη μας, οι αισθήσεις μας, οι πράξεις μας, όλα. Αυτός δεν είναι ο Δρόμος της Αγάπης; Ο Δρόμος της Θέωσης; Έλεγε ο Ιησούς κάτι άλλο; Αυτό δεν ήθελε; Να Γνωρίσουμε τον Θεό γιατί Μόνο Αυτός Είναι η Αλήθεια, η Ζωή;
Κι όταν ο Ιησούς (πάλι στον Ιωάννη) λέει «αυτός που είδε εμένα είδε τον Πατέρα» ασφαλώς δεν εννοούσε (την διανοητική ανοησία) «είμαι ο Θεός» αλλά ότι «είμαι Θεός», Δείτε Με… Μπορείτε να κάνετε το ίδιο… Κάντε το … Μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών, είναι το Σπίτι σας, σας Ανήκει Δικαιωματικά, Παιδιά του Θεού Είσαστε, Θεός Είστε, εσείς, σαν Υπάρξεις (όχι το μικρό εγώ)…. Μα τόσο δυσνόητα μιλούσε και δεν τον καταλαβαίνουμε; Πόσο πιο απλά να το πει;
Και τι κάνουμε 2000 χρόνια τώρα; Φτιάχνουμε εκκλησίες, γινόμαστε θεσμοί, εξοντώνουμε τους εχθρούς μας, διχαζόμαστε και πολεμάμε εκκλησία με εκκλησία… κι όλο αυτό είναι χριστιανισμός… Πάντως δεν είναι ο χριστιανισμός του Ιησού… Αυτά είπε ο Ιησούς; Από Κήρυγμα της Βασιλείας των Ουρανών ο χριστιανισμός έγινε στα χέρια των χριστιανών μια «ματωμένη ιστορία». Αυτή είναι η αξία των ανθρώπων. Κάθε τι Αληθινό, Γνήσιο, Όμορφο, να το μετατρέπουν σε διαμάχη, αίμα κι ασχήμια.
Όχι! Ο Ιησούς που Γνωρίζουμε εμείς, ο Ιησούς που Αγαπάμε εμείς, ο Ιησούς που μας Συντροφεύει στα Όνειρά μας, ο  Ιησούς που Ανασαίνει μαζί μας και στη χαρά και στη λύπη και στο κάθε τι, Αυτός ο Ιησούς της Καρδιάς μας, δεν Μιλούσε έτσι.
Αυτά σας τα λέει κάποιος που μεγάλωσε σε βουδιστικό περιβάλλον – και ναι, δεν είμαι τυπικά χριστιανός – αλλά εσείς αγαπητοί φίλοι, που μπορεί να είστε χριστιανοί, νοιώθετε, αγαπάτε, τον Ιησού περισσότερο από μένα, το μη χριστιανό; Ακολουθείτε τις διδαχές του περισσότερο από μένα το μη χριστιανό; Πως γίνεται εγώ ο μη χριστιανός να είμαι πιο πολύ χριστιανός; πως γίνεται εγώ να Καταλαβαίνω τον Ιησού, στο τι είπε, στο τι έκανε; Πως γίνεται εγώ να νοιώθω ακόμα την Παρουσία του στην Ιστορία κι οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν – ενώ λένε πως τον ακολουθούν;
.
Η Οδός της Αγάπης
Ο Ιησούς Έδειξε τον Δρόμο, Έγινε ο Ίδιος ο Δρόμος, Έγινε ο Δρόμος προς την Αλήθεια, προς την Ζωή. Κι αν ο Ιησούς (πάλι στον Ιωάννη – πόσο αγαπώ αυτόν τον Μεγάλο Ιωάννη!) λέει «εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή», στοχαστήκατε αγαπητοί αδελφοί πόσο σημαντικό είναι αυτό; Όχι με την έννοια της ηλίθιας διανόησης: να δηλώσουμε πίστη στο Θεό Ιησού. Τι ανοησία!... Ο Ιησούς εννοεί κάτι πολύ πιο ανθρώπινο και πιο κοντά στις δικές μας δυνάμεις, στα δικά μας μέτρα. Ο Ιησούς Είναι η Οδός σαν Ζωντανός Άνθρωπος, σαν Πρότυπο Ανθρώπου, σαν Παράδειγμα. Έκανε Κάτι και μας λέει απλά «Να, εγώ το Έκανα, μπορείτε κι εσείς, είναι τόσο απλό»… Πως το έκανε; Πως Ενώθηκε με τον Θεό; Όχι με θεωρίες, όχι με ασκητισμούς και πρακτικές και προσευχές και ιερές πράξεις κι οτιδήποτε… Όχι!
Ο Ιησούς Ενώθηκε με τον Θεό με την Αγάπη. Με την Αγάπη που Ξεχειλίζει από Μέσα μας, που Σπάει όλα τα όρια, που Ξεπερνά όλα τα εμπόδια, για να Φτάσει Αυτό που Αγαπά.
Η Αγάπη, η Αγάπη που είναι η Ίδια η Ουσία της Ύπαρξής μας, ξεπερνάει το εγώ, την σκέψη, την μικρότητα, όλα, για να Αγκαλιάσει το Άλλο (Αυτό που Αγαπάμε).
Η Αγάπη τα Διαλύει όλα, ξεπερνά όλους τους διαχωρισμούς, για να Φτάσει στο Θαύμα της Ενότητας, όπου Νοιώθουμε Ένα με τον Θεό, με όλα.
Η Αγάπη είναι ο Δρόμος. Η Αγάπη Όλα τα Ενώνει.
Ο Ιησούς Ήταν Αγάπη και Δίδαξε την Αγάπη, την Αληθινή Ουσιαστική Ζωντανή Αγάπη που ξεπερνά τους διαχωρισμούς, εγώ, εσύ, αυτό, το άλλο, για να Αναδείξει την Ενότητα, την Αλήθεια της Ύπαρξης, την Πραγματικότητα.
Αυτή Είναι η Αλήθεια του Ιησού, ότι Όλα Είναι Ένα Μέσα στο Θεό κι Ο Θεός μέσα σε όλα, Όλα Θεός.
Αυτή η Αλήθεια Είναι ο Ιησούς, η Ενότητα Όλων.
Κι Αυτή η Αλήθεια της Ενότητας είναι η Αληθινή Ζωή. Το να Γνωρίσουμε τον Θεό, να Γίνουμε ένα με τον Θεό, Αυτό είναι η Ζωή, η Αληθινή Ζωή, η Αληθινή Ζωή που όταν την κερδίσουμε Κερδίζουμε την Αιωνιότητα, γιατί τίποτα πια δεν μπορεί να μας χωρίσει από Αυτό, από τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι Όλα κι εμείς είμαστε Αυτό, Όλα.
Αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι το Αληθινό Βασίλειο του Ιησού (η Βασιλεία των Ουρανών)… Όταν τον ρώτησαν λίγες ώρες πριν τον σταυρώσουν (σε ποιόν είχε κάνει κακό; τι κακό είχε κάνει;), «βασιλιάς είσαι; που είναι το βασίλειό σου»;… νομίζω… δεν ξέρω, δεν ήμουν εκεί για να δω, αλλά νομίζω πως εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς θα πρέπει να χαμογέλασε (για την άγνοια του κόσμου, για την κακία του κόσμου, για την βαρβαρότητα του κόσμου…), «το Δικό μου Βασίλειο δεν είναι εδώ», όλα αυτά που ζείτε εσείς, ο κόσμος σας – έτσι απάντησε.
Το Βασίλειο του Ιησού – γιατί Είναι Βασιλιάς, ο Βασιλιάς των Ονείρων μας – Είναι η Αγάπη. Να Νοιώθεις το Θεό Παντού, Κάθε Στιγμή, να ανασαίνεις μαζί με τον Θεό, να περπατάς, να κοιμάσαι, να ξυπνάς με το Θεό… ακόμα κι ανοησίες όταν κάνεις, να τις κάνεις μαζί με τον Θεό, για να υπάρχει κάποιος να σε κατανοήσει, να σου συμπαρασταθεί και να σε Αγκαλιάσει πάλι.
Το Βασίλειο του Ιησού Είναι να Ζεις με τον Θεό, Κάθε Στιγμή, να Ζεις Πραγματικά την Αιωνιότητα στη Στιγμή που Ρέει. Δεν είναι Θαύμα αυτό; Να Χωράει η Αιωνιότητα σε Μια Στιγμή; Σε Κάθε Στιγμή; Δεν είναι Θαύμα αυτό, να είναι η Στιγμή Αιωνιότητα; Τι Μεγαλύτερο Θαύμα πρέπει να δουν οι άνθρωποι για να καταλάβουν;
Τι Ζητάει ο Ιησούς; Ζήτησε ποτέ τίποτα; Μόνο Δίνει. Με την Ζωή του, το Παράδειγμά του, την Θυσία του. Αγάπη Ζητάει. Αγάπη Ζητάει κι όχι όρκους πίστης και ιερά έργα και φιλανθρωπίες κι όλες αυτές τις θρησκευτικές ανοησίες. Μόνο Αγάπη. Όχι γι’ Αυτόν. Και να τον βλαστημάνε δεν τον πειράζει. Αγάπη για μας, για να σωθούμε εμείς. Γιατί μόνο από τον Δρόμο της Αγάπης μπορούμε να φτάσουμε στην Αλήθεια, στην Αληθινή Ζωή, στην Αιωνιότητα, στον Πατέρα μας στον Ουρανό. Μόνο Αγάπη. Λίγη Αγάπη! Δεν περισσεύει λίγη Αγάπη μέσα μας; Γιατί έχουμε γίνει έτσι;
.
Και για να μην παρεξηγούμαστε (γιατί πολλοί, αθέλητα, ή ηθελημένα θα μας παρεξηγήσουν): Όταν λέμε ότι Όλα Είναι Ένα, ότι η Αγάπη διαλύει τους διαχωρισμούς, ότι Όλα Γίνονται Ένα Μέσα στο Θεό, ότι Όλα Είναι Θεός»… δεν εννοούμε ότι Όλα Βυθίζονται σε Μια Ακαθόριστη Μάζα Ουσίας, ούτε ότι Όλα Βυθίζονται μέσα σε ένα Ημίφως Αντιληπτικής Ενότητας… Όλα είναι όπως ήταν, στη θέση τους. Απλά εμείς δεν διαχωρίζουμε (με το μυαλό μας) πλέον τα πράγματα, τα βλέπουμε όλα (στην θέση τους αλλά) αλληλένδετα σε Μια Ενότητα… έχει σταματήσει πια ή ψευδαίσθηση της δυαδικότητας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

 

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

 

The Ruins That Stand Beyond Time

 

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

 

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

 

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

 

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

 

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

 

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

 

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

 

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

 

The Ancient Secrets Unveiled

 

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

 

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

 

A Pilgrimage of the Spirit

 

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

 

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

 

The Temple’s Legacy

 

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

 

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

 

 

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

 

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

 

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

 

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

 

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

 

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

 

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

 

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

 

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

 

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

 

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

 

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

 

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

 

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

 

Η Κληρονομιά του Ναού

 

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

 

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~