Esoterism Academy: «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30)

Monday, 15 September, 2025

16. The Emergence into Timelessness: A Journey Beyond the Veil of Time

In the quietude of existence, where the mind surrenders its restless grasp and the heart rests in its own rhythm, there exists a profound reality beyond the clutches of time. It is a reality that is not bound by the ticking of clocks or the unfolding of calendars. It is the Eternal Present—an infinite realm where the essence of all things remains untouched by the transient dance of phenomena. To step into this state, to emerge into Timelessness, is to awaken to a dimension of existence that transcends the ordinary, unveiling the sacred tapestry of Eternity.

The Illusion of Time

Time, as we know it, is a construct of the human mind. It is a framework within which we organize the experiences of our lives—a linear sequence of past, present, and future. Yet, when examined with full attention and silence, this framework begins to dissolve. What is the "past" but memories, ephemeral shadows of what once was? What is the "future" but projections, fragile dreams of what may come to be? Even the "present," when dissected, is a fleeting moment, slipping through our grasp as soon as it arrives.

In the field of deep observation, where thought ceases its ceaseless chatter, this illusion of time begins to fade. The incessant march of moments blurs into a single, infinite now. Here, in this stillness, the veil of time lifts, revealing the timeless essence that underpins all existence.

The Art of Observation

To emerge into timelessness, one must cultivate the art of pure observation—a state of quiet attention devoid of judgment or interpretation. It is not merely seeing with the eyes but perceiving with the whole being. In this state, objects and events lose their superficial meanings. A tree is no longer "a tree" as labeled by the mind, but an intricate play of form, light, and presence. A passing cloud is no longer "a cloud" but a transient manifestation of the infinite.

In such observation, the boundaries between the observer and the observed dissolve. The act of seeing becomes an act of being. The perceived and the perceiver merge into one, revealing the unity of existence.

The Transparency of Phenomena

In the timeless state, all phenomena take on a new quality. They become transparent, as if their true nature shines through their form. The solidity of the world fades, replaced by a sense of fluidity and lightness. Every object, every event, becomes a fleeting ripple on the vast ocean of existence—a ripple that neither adds to nor subtracts from the ocean itself.

This transparency reveals a deeper truth: the impermanence of all things. The universe is a dance of arising and passing away, a ceaseless flow in which nothing remains fixed. Yet, amidst this flow, there is an unchanging background—a formless, eternal presence that pervades all. It is the ground of being, the essence of Eternity.

The Eternal Present

To touch this ground is to awaken to the Eternal Present. It is not a moment in time but a dimension beyond time. In this state, the mind ceases its grasping, the heart releases its attachments, and the soul rests in its natural state of freedom. It is a state of pure being, unconditioned and infinite.

The Eternal Present is the space in which all things arise and dissolve. It is the canvas upon which the transient phenomena of existence are painted, yet it remains untouched by the colors and forms. To live in this present is to live in alignment with the flow of life, to dance with existence without resistance or clinging.

Enlightenment: The Awakening to Timelessness

The emergence into timelessness is the essence of enlightenment. It is not a destination or an achievement but a realization of what has always been. It is the awakening to the truth that you are not separate from the Eternal; you are the Eternal experiencing itself through the lens of time.

In this realization, all fears dissolve, for fear is rooted in the illusion of time. Without time, there is no future to dread and no past to regret. There is only the boundless freedom of the now. This is complete freedom, the liberation that all spiritual traditions point toward.

Living in the Infinity of Existence

To live in timelessness is to embrace the infinity of existence. It is to recognize that life is not a journey from birth to death but a continuous unfolding within the Eternal. Every moment is an expression of the infinite, and every experience is a doorway to the sacred.

This way of living does not withdraw from the world but transforms how one engages with it. Actions arise from a place of stillness and clarity, untainted by the compulsions of the ego. Relationships are imbued with a sense of unity and compassion, for the boundaries of separateness have dissolved. Even the smallest acts—breathing, walking, listening—become sacred rituals in the dance of existence.

Conclusion: The Invitation to Eternity

The emergence into timelessness is not reserved for mystics or sages; it is the birthright of every being. It begins with a single step: the willingness to observe quietly, with full attention, and without the interference of thought. In this simple act lies the key to unlocking the infinite.

As you sit in stillness, as you watch the play of light and shadow, as you listen to the silence beneath the sounds, you may find yourself slipping into the Eternal Present. Here, in the heart of timelessness, you will discover the truth of who you are—not a fleeting shadow but the light itself, eternal and infinite.

Let this be an invitation, a call to awaken. The doorway to Eternity is always open, and the timeless truth is always present. Step through, and emerge into the boundless freedom of existence.

…

Η Ανάδυση στο Άχρονο: Ένα ταξίδι πέρα από το πέπλο του χρόνου

Στην ησυχία της ύπαρξης, όπου το μυαλό παραδίδει την ανήσυχη σύλληψή του και η καρδιά αναπαύεται στον δικό της ρυθμό, υπάρχει μια βαθιά πραγματικότητα πέρα από τα νύχια του χρόνου. Είναι μια πραγματικότητα που δεν δεσμεύεται από το χτύπημα των ρολογιών ή το ξεδίπλωμα των ημερολογίων. Είναι το Αιώνιο Παρόν—ένα άπειρο βασίλειο όπου η ουσία όλων των πραγμάτων παραμένει ανέγγιχτη από τον παροδικό χορό των φαινομένων. Το να μπεις σε αυτή την κατάσταση, να αναδυθείς στη Διαχρονικότητα, σημαίνει να αφυπνιστείς σε μια διάσταση ύπαρξης που υπερβαίνει το συνηθισμένο, αποκαλύπτοντας την ιερή ταπετσαρία της Αιωνιότητας.

Η ψευδαίσθηση του χρόνου

Ο χρόνος, όπως τον ξέρουμε, είναι ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου μυαλού. Είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οργανώνουμε τις εμπειρίες της ζωής μας—μια γραμμική ακολουθία παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Ωστόσο, όταν εξετάζεται με πλήρη προσοχή και σιωπή, αυτό το πλαίσιο αρχίζει να διαλύεται. Τι είναι το «παρελθόν» εκτός από αναμνήσεις, εφήμερες σκιές αυτού που ήταν κάποτε; Ποιο είναι το «μέλλον» εκτός από προβολές, εύθραυστα όνειρα για το τι μπορεί να γίνει; Ακόμη και το «παρόν», όταν ανατέμνεται, είναι μια φευγαλέα στιγμή, που γλιστράει μέσα από την λαβή μας μόλις φτάσει.

Στο πεδίο της βαθιάς παρατήρησης, όπου η σκέψη σταματά την αδιάκοπη φλυαρία της, αυτή η ψευδαίσθηση του χρόνου αρχίζει να ξεθωριάζει. Η αδιάκοπη πορεία των στιγμών θολώνει σε ένα ενιαίο, άπειρο τώρα. Εδώ, σε αυτή την ησυχία, το πέπλο του χρόνου σηκώνεται, αποκαλύπτοντας τη διαχρονική ουσία που στηρίζει όλη την ύπαρξη.

Η Τέχνη της Παρατήρησης

Για να αναδυθεί κανείς στη διαχρονικότητα, πρέπει να καλλιεργήσει την τέχνη της καθαρής παρατήρησης - μια κατάσταση ήσυχης προσοχής χωρίς κρίση ή ερμηνεία. Δεν είναι απλώς να βλέπεις με τα μάτια αλλά να αντιλαμβάνεσαι με όλη την ύπαρξη. Σε αυτή την κατάσταση, τα αντικείμενα και τα γεγονότα χάνουν την επιφανειακή τους σημασία. Ένα δέντρο δεν είναι πλέον «ένα δέντρο» όπως χαρακτηρίζεται από το μυαλό, αλλά ένα περίπλοκο παιχνίδι μορφής, φωτός και παρουσίας. Ένα σύννεφο που περνά δεν είναι πια «ένα σύννεφο» αλλά μια παροδική εκδήλωση του απείρου.

Σε μια τέτοια παρατήρηση, τα όρια μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου διαλύονται. Η πράξη του να βλέπεις γίνεται πράξη ύπαρξης. Το αντιληπτό και ο αντιλαμβανόμενος συγχωνεύονται σε ένα, αποκαλύπτοντας την ενότητα της ύπαρξης.

Η Διαφάνεια των Φαινομένων

Στη διαχρονική κατάσταση, όλα τα φαινόμενα αποκτούν νέα ποιότητα. Γίνονται διάφανα, σαν να λάμπει η αληθινή τους φύση μέσα από τη μορφή τους. Η στερεότητα του κόσμου ξεθωριάζει, αντικαθίσταται από μια αίσθηση ρευστότητας και ελαφρότητας. Κάθε αντικείμενο, κάθε γεγονός, γίνεται ένας φευγαλέος κυματισμός στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης – ένας κυματισμός που ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί από τον ίδιο τον ωκεανό.

Αυτή η διαφάνεια αποκαλύπτει μια βαθύτερη αλήθεια: την παροδικότητα όλων των πραγμάτων. Το σύμπαν είναι ένας χορός ανάδυσης και θανάτου, μια αδιάκοπη ροή στην οποία τίποτα δεν μένει σταθερό. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη ροή, υπάρχει ένα αμετάβλητο υπόβαθρο - μια άμορφη, αιώνια παρουσία που διαπερνά τα πάντα. Είναι το έδαφος της ύπαρξης, η ουσία της Αιωνιότητας.

Το Αιώνιο Παρόν

Το να αγγίξεις αυτό το έδαφος σημαίνει να ξυπνήσεις στο Αιώνιο Παρόν. Δεν είναι μια στιγμή στο χρόνο αλλά μια διάσταση πέρα από το χρόνο. Σε αυτή την κατάσταση, ο νους παύει να πιάνει, η καρδιά απελευθερώνει τις προσκολλήσεις της και η ψυχή αναπαύεται στη φυσική της κατάσταση ελευθερίας. Είναι μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης, χωρίς όρους και άπειρη.

Το Αιώνιο Παρόν είναι ο χώρος στον οποίο όλα τα πράγματα προκύπτουν και διαλύονται. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζονται τα παροδικά φαινόμενα της ύπαρξης, ωστόσο παραμένει ανέγγιχτος από τα χρώματα και τις μορφές. Το να ζεις σε αυτό το παρόν σημαίνει να ζεις σε ευθυγράμμιση με τη ροή της ζωής, να χορεύεις με την ύπαρξη χωρίς αντίσταση ή προσκόλληση.

Διαφωτισμός: Το ξύπνημα στη διαχρονικότητα

Η ανάδυση στη διαχρονικότητα είναι η ουσία του διαφωτισμού. Δεν είναι προορισμός ή επίτευγμα αλλά συνειδητοποίηση αυτού που ήταν πάντα. Είναι η αφύπνιση στην αλήθεια ότι δεν είστε χωριστοί από τον Αιώνιο. είσαι ο Αιώνιος που βιώνει τον εαυτό του μέσα από το φακό του χρόνου.

Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, όλοι οι φόβοι διαλύονται, γιατί ο φόβος έχει τις ρίζες του στην ψευδαίσθηση του χρόνου. Χωρίς χρόνο, δεν υπάρχει μέλλον να φοβάσαι και παρελθόν για να μετανιώσεις. Υπάρχει μόνο η απεριόριστη ελευθερία του τώρα. Αυτή είναι η απόλυτη ελευθερία, η απελευθέρωση που δείχνουν όλες οι πνευματικές παραδόσεις.

Ζώντας στο άπειρο της Ύπαρξης

Το να ζεις στη διαχρονικότητα σημαίνει να αγκαλιάζεις το άπειρο της ύπαρξης. Είναι να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, αλλά ένα συνεχές ξετύλιγμα μέσα στο Αιώνιο. Κάθε στιγμή είναι μια έκφραση του άπειρου και κάθε εμπειρία είναι μια πόρτα προς το ιερό.

Αυτός ο τρόπος ζωής δεν αποσύρεται από τον κόσμο, αλλά μεταμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο ασχολείται κανείς με αυτόν. Οι πράξεις προκύπτουν από ένα μέρος ησυχίας και διαύγειας, αμόλυντο από τους καταναγκασμούς του εγώ. Οι σχέσεις είναι εμποτισμένες με μια αίσθηση ενότητας και συμπόνιας, γιατί τα όρια του χωρισμού έχουν διαλυθεί. Ακόμη και οι πιο μικρές πράξεις –η αναπνοή, το περπάτημα, η ακρόαση– γίνονται ιερές τελετουργίες στο χορό της ύπαρξης.

Συμπέρασμα: Η πρόσκληση στην αιωνιότητα

Η ανάδυση στη διαχρονικότητα δεν προορίζεται για μυστικιστές ή σοφούς. είναι το εκ γενετής δικαίωμα κάθε ύπαρξης. Ξεκινά με ένα μόνο βήμα: την προθυμία να παρατηρείς ήσυχα, με πλήρη προσοχή και χωρίς την παρέμβαση της σκέψης. Σε αυτή την απλή πράξη βρίσκεται το κλειδί για να ξεκλειδώσετε το άπειρο.

Καθώς κάθεστε σε ησυχία, καθώς παρακολουθείτε το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς, καθώς ακούτε τη σιωπή κάτω από τους ήχους, μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας να γλιστράει στο Αιώνιο Παρόν. Εδώ, στην καρδιά της διαχρονικότητας, θα ανακαλύψεις την αλήθεια του ποιος είσαι—όχι μια φευγαλέα σκιά αλλά το ίδιο το φως, αιώνιο και άπειρο.

Ας είναι αυτό μια πρόσκληση, ένα κάλεσμα για αφύπνιση. Η πόρτα στην Αιωνιότητα είναι πάντα ανοιχτή και η διαχρονική αλήθεια είναι πάντα παρούσα. Προχωρήστε και αναδυθείτε στην απεριόριστη ελευθερία της ύπαρξης.

Saturday, November 2, 2013

«εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30)

Ο Αληθινός Ιστορικός Ιησούς

Αν ο Ιησούς της Ιστορίας είναι Θεός, κανένας δεν νομιμοποιείται να ισχυρίζεται ότι είναι εκπρόσωπός του… ο Θεός Είναι Παντού, Κάθε Στιγμή, Μια Ζωντανή Παρουσία που Αγκαλιάζει τα Πάντα και Διαπερνά κάθε οντότητα και κάθε δραστηριότητα, δεν έχει ανάγκη από μεσάζοντες.

Κι αν πάλι ο Ιησούς της Ιστορίας είναι Άνθρωπος, πάλι κανείς δεν μπορεί να μιλά εξ’ ονόματός του… γιατί όλοι οι άνθρωποι, εξορισμού, θα είχαν το ίδιο δικαίωμα.

Οι Μαθητές του Ιησού που δημιούργησαν τις πρωτοχριστιανικές κοινότητες, που έγραψαν τα Ευαγγέλια (τα οποία γράφτηκαν για να κατηχήσουν και δεν είναι ιστορικά ημερολόγια), που μετέδωσαν το Φως της Αλήθειας μέχρι τους μυστικούς πατέρες της Ερήμου… μιλούσαν για την Εμπειρία τους από τον Ιησού, μέχρι που η Εμπειρία τους έγινε απόηχος και χάθηκε στο βάθος του χρόνου… Το Φως χάθηκε μέσα στην εκοσμίκευση του χριστιανισμού και στην θεσμοποίηση της θρησκείας του Ιησού… σε αυτό το νεκρό πράγμα που είναι η δήθεν εκκλησία του…

Αλλά όλοι αυτοί (οι Μαθητές κι οι γνήσιοι ακόλουθοι του Αληθινού Ιησού) και μέσα στην Παράδοση και μέσα στα Ιερά Κείμενα, δεν είπαν πουθενά ότι ο Ιησούς (Ισχυρίστηκε ότι) είναι ο Θεός. Αυτό το είπαν πολύ μετά κάποιοι θεολόγοι κι άνθρωποι της σκέψης. Έχει τεράστια σημασία αυτό που λέμε – και ιστορικά και θεολογικά και πρακτικά και θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.

Πάντως, μέσα στα Ιερά Κείμενα πουθενά (οι συγγραφείς τους) δεν βάζουν στο στόμα του Ιησού την φράση «Είμαι ο Θεός». Αντίθετα όταν κάποιος αποκαλεί τον Ιησού Αγαθό Διδάσκαλο, ο Ιησούς διαμαρτύρεται… «γιατί με λες αγαθό; Μόνον ο Θεός Είναι Αγαθός»… διαχωρίζοντας για πάντα τον Εαυτό του από τον Θεό.

Ταυτόχρονα όμως Αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς (έτσι μας λέει ο συγγραφέας του «Ιωάννη») δηλώνει «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30), δηλώνει ότι «είναι Ένα με τον Πατέρα». Τι εννοούσε ο Ιησούς; Ο «λόγος» αγαπητοί φίλοι, είναι διφορούμενος από την ίδια την φύση του. Κι εδώ το «εσμέν» μπορεί να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους.

Τελείως αυθαίρετα, στο επίπεδο της τυπικής διανόησης (κι όχι της «ζωντανής γλώσσας που εκφράζει φυσικά περιστατικά») το εσμέν εκλαμβάνεται με ένα «οντικό» (ουσιαστικό) χαρακτήρα και ταυτίζει το εγώ με τον Πατέρα: Άρα ο Ιησούς Είναι ο Θεός. Έτσι το ερμήνευσαν κάποιοι (δήθεν) θεολόγοι και πάνω εκεί (και σε παρόμοιες εκφράσεις, κυρίως στον Ιωάννη) έχτισαν μια ολόκληρη (προβληματική κατά την άποψή μας) «θεολογία του Ιησού». Κι από εδώ ξεκίνησαν κι όλες οι θεωρίες για την Θεότητα του Ιησού (αν είναι Θεός), για την ανθρωπότητα του Ιησού (αν είναι άνθρωπος), για τις δύο υποστάσεις, θεολογικά προβλήματα που δημιούργησαν έριδες και αιρέσεις. Κι από εδώ ξεκίνησαν όλοι οι δογματικοί αγώνες κι ο πόλεμος κατά των αιρέσεων, δηλαδή αυτών που δεν συμφωνούσαν με την επίσημη γραμμή των ισχυρών που κυριαρχούσαν στην εκκλησία… Το ότι επικράτησε (με Συνόδους, αυτοκρατορικές αποφάσεις, «σύμβολα πίστης», κλπ.) η μία άποψη κι όχι ή άλλη δεν ήταν θέμα θεολογικής ορθότητας αλλά πολιτικής επιβολής (εκκλησίας και παλατιού). Τουλάχιστον, αυτό φανερώνει η ιστορική έρευνα…

Αυτή όμως η «ερμηνεία», κατά την ταπεινή γνώμη μας είναι «λάθος ερμηνεία». Και όλη η θεολογική σκέψη που στηρίζεται σε αυτήν «καταρρέει» από μόνη της.

Ο Ιησούς, ο Ειρηνικός Γλυκύς Ανθρώπινος Ιησούς, ο Ιησούς της Καρδιάς μας, ο Ιησούς της Ελπίδας μας, Ήταν Ένας Ολοζώντανος Άνθρωπος που Βίωνε την Παρουσία του Θεού τόσο έντονα που είχε Απορροφηθεί Εξολοκλήρου Σε Αυτόν, Βίωνε Μόνον τον Θεό κι όχι το μικρό ανθρώπινο εγώ απέναντι στο Θεό. Αυτός ο Ζωντανός Άνθρωπος του Θεού που Ήταν Ολόκληρος Θεός, στην Ύπαρξη, στην σκέψη, στις αισθήσεις, στις δραστηριότητες, σε ό,τι έλεγε, ή έκανε, Αυτός ο Αληθινός Ιησούς Ήταν Ένας Ζωντανός Άνθρωπος που Μιλούσε μέσα από το Βίωμά του.

Αυτός λοιπόν ο Ζωντανός Άνθρωπος όταν μιλούσε (αν ζούσαμε τότε και καθόμασταν στα πόδια του να τον ακούσουμε, θα το νοιώθαμε) δεν χρησιμοποιούσε μια αφηρημένη διανοητική γλώσσα. Μιλούσε Μέσα από τον Θεό που Ξεχείλιζε από Μέσα του, μιλούσε μέσα από το Βίωμά του, μέσα από την Εμπειρία του, μέσα από την Κατανόησή του. Μιλούσε μια Ζωντανή Γλώσσα, την Γλώσσα του Βιώματος. Και τι είπε; Τι λόγια βάζει στο στόμα του ο Ιωάννης; «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν». Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα, Ενωμένοι, έχουμε Ενωθεί, υπονοώντας – ακόμα και ένας ηλίθιος το καταλαβαίνει – ότι Αυτό το Βίωμα (της Ενότητας με τον Θεό) ήταν προϊόν κάποιας εξέλιξης, κάποιας συνειδητοποίησης… Το «εσμέν» όπως το χρησιμοποίησε ο Ιησούς δεν είχε «οντικό» αλλά «οντολογικό» χαρακτήρα (πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό – και όποιος δεν γνωρίζει την διαφορά να του την εξηγήσουμε όποτε θέλει…).

Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε «Τελειωμένος». Ασφαλώς ήταν Εξαιρετικός Άνθρωπος, ασφαλώς Βίωνε από μικρό παιδί την Ζωντανή Παρουσία του Θεού, παντού, γύρω του , Μέσα του… αλλά γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μεγάλωσε, έπαιξε, χάρηκε, λυπήθηκε (ίσως τσακώθηκε με τα άλλα παιδιά), ενηλικιώθηκε, αφιερώθηκε στο Θεό, βαφτίστηκε , πήγε στην έρημο, βασανίστηκε, κατανόησε, φωτίσθηκε, Ενώθηκε με τον Πατέρα του στον Ουρανό. Όλα αυτά τα βίωσε πραγματικά – δεν έπαιζε θέατρο για χάρη των ανθρώπων.

Και κάποια στιγμή ο Ιησούς βγήκε έξω στον κόσμο, σαν Άνθρωπος (που Είχε Εμπειρία του Θεού) να μιλήσει για το Βασίλειο των Ουρανών, που είχε Ανακαλύψει, που Βίωνε, το Βασίλειο στο Οποίο ήθελε να μπουν όλοι οι άνθρωποι, το Βασίλειο της Ζωντανής Παρουσίας του Θεού, της Επαφής με τον Θεό, της Ένωσης με τον Θεό. Κι όταν είπε «εγώ κι ο Πατήρ εν εσμέν» υπονοούσε ότι Ενώθηκε, ότι Είναι Ενωμένος ότι είναι Ένα με τον Πατέρα (στο τέλος της πνευματικής πορείας του), Αυτός, ο Άνθρωπος, όμοιος με όλους τους ανθρώπους.

Από αυτή την φράση του Ιησού, (στη ζωντανή γλώσσα που το είπε και με τον τρόπο που το είπε) το συμπέρασμα που βγαίνει είναι όχι ότι «ο Ιησούς είναι ο Θεός» (όπως λέει η ψεύτικη γλώσσα της διανόησης και η κατασκευασμένη θεολογία) αλλά ότι «ο Ιησούς είναι Θεός» (όπως λέει η ζωντανή γλώσσα του Βιώματος, του φυσικού περιστατικού). Ότι ο Ιησούς Έχει την Ουσία του Θεού, ότι Συμμετέχει στο Θεό, ότι το Βιώνει Αυτό, ότι το Πραγματοποίησε Αυτό (στο τέλος μιας πνευματικής πορείας).

Προσέξτε τώρα, αγαπητοί φίλοι. Αν ακολουθήσουμε την επίσημη (δήθεν) θεολογική γραμμή των διανοούμενων-θεολόγων της εκκλησίας, ότι «ο Ιησούς είναι ο Θεός» (τον απομακρύνουμε στον Ουρανό, σαν Θεό και) φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τα Βήματά του – γιατί Αυτός Είναι Εκ Φύσεως ο Θεός και Εξαρχής Είναι Ό,τι Είναι, δεν έγινε κάτι… ενώ εμείς είμαστε «αδύναμοι» άνθρωποι… το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον παρακαλούμε, να τον εκλιπαρούμε να μας σώσει, να υπακούμε στους εκπροσώπους του στη γη, να συμμετέχουμε στην λειτουργική ζωή της εκκλησίας, (αυτό το ονομάζουν μυστηριακή ζωή, αγνοώντας επιδεικτικά ότι υπάρχουν μόνο Ελληνικά Μυστήρια από όπου εμπνεύστηκαν τα δικά τους)… να γίνουμε δηλαδή «πιστοί», υπήκοοι της εκκλησίας, κλπ., κλπ…. να γίνουμε δηλαδή δούλοι. Καταλαβαίνετε όλη την παρεκτροπή; Τον εκβιασμό; Το λάθος;… Αυτό δεν είναι «θρησκεία», είναι (βυζαντινή) πολιτική.

Αν όμως ακολουθήσουμε την ιστορική, ανθρώπινη, ζωντανή, σωστή –κατά την γνώμη μας – άποψη ότι «ο Ιησούς δεν είναι ο Θεός, αλλά είναι Θεός», Συμμετέχει στην Ουσία του Θεού, Ενώθηκε (είναι Ενωμένος) με τον Θεό, τότε όχι μόνο αποκαθίσταται η Ιστορική Αλήθεια για τον Ιησού (που διαστρεβλώθηκε μέσα στην δήθεν εκκλησία του, κατάλοιπο της βυζαντινής πολιτικής), όχι μόνο Τιμούμε τον Αληθινό (Ιστορικό) Ιησού και τον Δικαιώνουμε αλλά οδηγούμαστε κι εμείς στο σωστό συμπέρασμα και στην Αληθινή Σωτηρία. Αν ο Ιησούς είναι Θεός, δηλαδή έχει την Ουσία του Θεού, τότε κάθε άνθρωπος (όλοι μας) είναι επίσης Θεός, έχει την Ουσία του Θεού. Και όλοι μας μπορούμε, όπως ο Ιησούς να Ενωθούμε με τον Θεό, να Γίνουμε Ένα με τον Πατέρα…. Καταλαβαίνετε τι ιστορική απάτη παίχτηκε σε βάρος της ανθρωπότητας; Καταλαβαίνετε το μέγεθος της κοροϊδίας τόσων αιώνων;

Η Ένωση με τον Θεό

Λέμε, ότι ο Άνθρωπος (κάθε άνθρωπος) έχει την Ουσία του Θεού. Με ποια έννοια το λέμε; Ότι σαν Υπάρξεις είμαστε Θεός, ότι μπορούμε να Βιώσουμε Αυτή την Βαθύτερη Ουσία μας, εγκαταλείποντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, να Απορροφηθούμε στο Θεό, να ενωθούμε Μαζί Του. Δεν Ταυτίζουμε το Θεό με το μικρό εγώ, δεν είναι το μικρό εγώ Θεός, δεν είναι το μικρό εγώ ο Θεός. Αυτού του είδους ο εκχυδαϊσμένος πανθεϊσμός δεν έχει κανένα νόημα.

Ο Ιησούς δεν είπε «είμαι ο Θεός» είπε «είμαι ένα με το Θεό», «είμαι Θεός». Έχει τεράστια διαφορά. Και πότε το είπε; Όχι 10 χρόνων παιδί, όχι έφηβος, όχι νεαρός στην έρημο. Το είπε όταν Πραγματικά Ενώθηκε με τον Θεό, ξεπερνώντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, όταν άνοιξε την Συνείδησή του στο Θεό, όταν εγκατέλειψε το εγώ για να Γίνουν Όλα Παρουσία του Θεού, Όλα Θεός, Ύπαρξη, σκέψη, αισθήσεις, πράξεις, ανάσα, κινήσεις, Όλα Θεός. Ο Ιησούς εγκατέλειψε το εγώ για να Γίνει Θεός, δεν ανύψωσε το ηλίθιο ανθρώπινο εγώ στη Θέση του Θεού.

Και θυμηθείτε, τη νύχτα στη Γεθσημανή, όταν προσεύχεται, τι λέει; «Πατέρα, όχι εγώ (το μικρό ανθρώπινο εγώ) αλλά Όπως Θέλεις Εσύ», γιατί Μόνο Εσύ Είσαι η Αλήθεια, η Ύπαρξη, η Ζωή… Πόσες φορές να το επιβεβαιώσει (ότι δεν είναι ο Θεός – αλλά είναι Θεός); Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε;

Κι αν ο Ιησούς είναι ο Άνθρωπος, το Πρότυπο του Ανθρώπου, το Παράδειγμα, αν κάθε άνθρωπος είναι ένας Ιησούς, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι Θεός (με την έννοια που αναλύσαμε), ότι Μπορεί να Ενωθεί με τον Θεό, να Γίνει Ένα με τον Θεό… Πως; Εγκαταλείποντας το μικρό ανθρώπινο εγώ, αφήνοντάς το να διαλυθεί μέσα στη Ζωντανή Παρουσία του Θεού, έτσι που Μόνο ο Θεός Να Υπάρχει, Μόνο Αυτός, έτσι που Όλα να Είναι Θεός, η ύπαρξή μας, η σκέψη μας, οι αισθήσεις μας, οι πράξεις μας, όλα. Αυτός δεν είναι ο Δρόμος της Αγάπης; Ο Δρόμος της Θέωσης; Έλεγε ο Ιησούς κάτι άλλο; Αυτό δεν ήθελε; Να Γνωρίσουμε τον Θεό γιατί Μόνο Αυτός Είναι η Αλήθεια, η Ζωή;

Κι όταν ο Ιησούς (πάλι στον Ιωάννη) λέει «αυτός που είδε εμένα είδε τον Πατέρα» ασφαλώς δεν εννοούσε (την διανοητική ανοησία) «είμαι ο Θεός» αλλά ότι «είμαι Θεός», Δείτε Με… Μπορείτε να κάνετε το ίδιο… Κάντε το … Μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών, είναι το Σπίτι σας, σας Ανήκει Δικαιωματικά, Παιδιά του Θεού Είσαστε, Θεός Είστε, εσείς, σαν Υπάρξεις (όχι το μικρό εγώ)…. Μα τόσο δυσνόητα μιλούσε και δεν τον καταλαβαίνουμε; Πόσο πιο απλά να το πει;

Και τι κάνουμε 2000 χρόνια τώρα; Φτιάχνουμε εκκλησίες, γινόμαστε θεσμοί, εξοντώνουμε τους εχθρούς μας, διχαζόμαστε και πολεμάμε εκκλησία με εκκλησία… κι όλο αυτό είναι χριστιανισμός… Πάντως δεν είναι ο χριστιανισμός του Ιησού… Αυτά είπε ο Ιησούς; Από Κήρυγμα της Βασιλείας των Ουρανών ο χριστιανισμός έγινε στα χέρια των χριστιανών μια «ματωμένη ιστορία». Αυτή είναι η αξία των ανθρώπων. Κάθε τι Αληθινό, Γνήσιο, Όμορφο, να το μετατρέπουν σε διαμάχη, αίμα κι ασχήμια.

Όχι! Ο Ιησούς που Γνωρίζουμε εμείς, ο Ιησούς που Αγαπάμε εμείς, ο Ιησούς που μας Συντροφεύει στα Όνειρά μας, ο Ιησούς που Ανασαίνει μαζί μας και στη χαρά και στη λύπη και στο κάθε τι, Αυτός ο Ιησούς της Καρδιάς μας, δεν Μιλούσε έτσι.

Αυτά σας τα λέει κάποιος που μεγάλωσε σε βουδιστικό περιβάλλον – και ναι, δεν είμαι τυπικά χριστιανός – αλλά εσείς αγαπητοί φίλοι, που μπορεί να είστε χριστιανοί, νοιώθετε, αγαπάτε, τον Ιησού περισσότερο από μένα, το μη χριστιανό; Ακολουθείτε τις διδαχές του περισσότερο από μένα το μη χριστιανό; Πως γίνεται εγώ ο μη χριστιανός να είμαι πιο πολύ χριστιανός; πως γίνεται εγώ να Καταλαβαίνω τον Ιησού, στο τι είπε, στο τι έκανε; Πως γίνεται εγώ να νοιώθω ακόμα την Παρουσία του στην Ιστορία κι οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν – ενώ λένε πως τον ακολουθούν;

Η Οδός της Αγάπης

Ο Ιησούς Έδειξε τον Δρόμο, Έγινε ο Ίδιος ο Δρόμος, Έγινε ο Δρόμος προς την Αλήθεια, προς την Ζωή. Κι αν ο Ιησούς (πάλι στον Ιωάννη – πόσο αγαπώ αυτόν τον Μεγάλο Ιωάννη!) λέει «εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή», στοχαστήκατε αγαπητοί αδελφοί πόσο σημαντικό είναι αυτό; Όχι με την έννοια της ηλίθιας διανόησης: να δηλώσουμε πίστη στο Θεό Ιησού. Τι ανοησία!... Ο Ιησούς εννοεί κάτι πολύ πιο ανθρώπινο και πιο κοντά στις δικές μας δυνάμεις, στα δικά μας μέτρα. Ο Ιησούς Είναι η Οδός σαν Ζωντανός Άνθρωπος, σαν Πρότυπο Ανθρώπου, σαν Παράδειγμα. Έκανε Κάτι και μας λέει απλά «Να, εγώ το Έκανα, μπορείτε κι εσείς, είναι τόσο απλό»… Πως το έκανε; Πως Ενώθηκε με τον Θεό; Όχι με θεωρίες, όχι με ασκητισμούς και πρακτικές και προσευχές και ιερές πράξεις κι οτιδήποτε… Όχι!

Ο Ιησούς Ενώθηκε με τον Θεό με την Αγάπη. Με την Αγάπη που Ξεχειλίζει από Μέσα μας, που Σπάει όλα τα όρια, που Ξεπερνά όλα τα εμπόδια, για να Φτάσει Αυτό που Αγαπά.

Η Αγάπη, η Αγάπη που είναι η Ίδια η Ουσία της Ύπαρξής μας, ξεπερνάει το εγώ, την σκέψη, την μικρότητα, όλα, για να Αγκαλιάσει το Άλλο (Αυτό που Αγαπάμε).

Η Αγάπη τα Διαλύει όλα, ξεπερνά όλους τους διαχωρισμούς, για να Φτάσει στο Θαύμα της Ενότητας, όπου Νοιώθουμε Ένα με τον Θεό, με όλα.

Η Αγάπη είναι ο Δρόμος. Η Αγάπη Όλα τα Ενώνει.

Ο Ιησούς Ήταν Αγάπη και Δίδαξε την Αγάπη, την Αληθινή Ουσιαστική Ζωντανή Αγάπη που ξεπερνά τους διαχωρισμούς, εγώ, εσύ, αυτό, το άλλο, για να Αναδείξει την Ενότητα, την Αλήθεια της Ύπαρξης, την Πραγματικότητα.

Αυτή Είναι η Αλήθεια του Ιησού, ότι Όλα Είναι Ένα Μέσα στο Θεό κι Ο Θεός μέσα σε όλα, Όλα Θεός.

Αυτή η Αλήθεια Είναι ο Ιησούς, η Ενότητα Όλων.

Κι Αυτή η Αλήθεια της Ενότητας είναι η Αληθινή Ζωή. Το να Γνωρίσουμε τον Θεό, να Γίνουμε ένα με τον Θεό, Αυτό είναι η Ζωή, η Αληθινή Ζωή, η Αληθινή Ζωή που όταν την κερδίσουμε Κερδίζουμε την Αιωνιότητα, γιατί τίποτα πια δεν μπορεί να μας χωρίσει από Αυτό, από τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι Όλα κι εμείς είμαστε Αυτό, Όλα.

Αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι το Αληθινό Βασίλειο του Ιησού (η Βασιλεία των Ουρανών)… Όταν τον ρώτησαν λίγες ώρες πριν τον σταυρώσουν (σε ποιόν είχε κάνει κακό; τι κακό είχε κάνει;), «βασιλιάς είσαι; που είναι το βασίλειό σου»;… νομίζω… δεν ξέρω, δεν ήμουν εκεί για να δω, αλλά νομίζω πως εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς θα πρέπει να χαμογέλασε (για την άγνοια του κόσμου, για την κακία του κόσμου, για την βαρβαρότητα του κόσμου…), «το Δικό μου Βασίλειο δεν είναι εδώ», όλα αυτά που ζείτε εσείς, ο κόσμος σας – έτσι απάντησε.

Το Βασίλειο του Ιησού – γιατί Είναι Βασιλιάς, ο Βασιλιάς των Ονείρων μας – Είναι η Αγάπη. Να Νοιώθεις το Θεό Παντού, Κάθε Στιγμή, να ανασαίνεις μαζί με τον Θεό, να περπατάς, να κοιμάσαι, να ξυπνάς με το Θεό… ακόμα κι ανοησίες όταν κάνεις, να τις κάνεις μαζί με τον Θεό, για να υπάρχει κάποιος να σε κατανοήσει, να σου συμπαρασταθεί και να σε Αγκαλιάσει πάλι.

Το Βασίλειο του Ιησού Είναι να Ζεις με τον Θεό, Κάθε Στιγμή, να Ζεις Πραγματικά την Αιωνιότητα στη Στιγμή που Ρέει. Δεν είναι Θαύμα αυτό; Να Χωράει η Αιωνιότητα σε Μια Στιγμή; Σε Κάθε Στιγμή; Δεν είναι Θαύμα αυτό, να είναι η Στιγμή Αιωνιότητα; Τι Μεγαλύτερο Θαύμα πρέπει να δουν οι άνθρωποι για να καταλάβουν;

Τι Ζητάει ο Ιησούς; Ζήτησε ποτέ τίποτα; Μόνο Δίνει. Με την Ζωή του, το Παράδειγμά του, την Θυσία του. Αγάπη Ζητάει. Αγάπη Ζητάει κι όχι όρκους πίστης και ιερά έργα και φιλανθρωπίες κι όλες αυτές τις θρησκευτικές ανοησίες. Μόνο Αγάπη. Όχι γι’ Αυτόν. Και να τον βλαστημάνε δεν τον πειράζει. Αγάπη για μας, για να σωθούμε εμείς. Γιατί μόνο από τον Δρόμο της Αγάπης μπορούμε να φτάσουμε στην Αλήθεια, στην Αληθινή Ζωή, στην Αιωνιότητα, στον Πατέρα μας στον Ουρανό. Μόνο Αγάπη. Λίγη Αγάπη! Δεν περισσεύει λίγη Αγάπη μέσα μας; Γιατί έχουμε γίνει έτσι;

Και για να μην παρεξηγούμαστε (γιατί πολλοί, αθέλητα, ή ηθελημένα θα μας παρεξηγήσουν): Όταν λέμε ότι Όλα Είναι Ένα, ότι η Αγάπη διαλύει τους διαχωρισμούς, ότι Όλα Γίνονται Ένα Μέσα στο Θεό, ότι Όλα Είναι Θεός»… δεν εννοούμε ότι Όλα Βυθίζονται σε Μια Ακαθόριστη Μάζα Ουσίας, ούτε ότι Όλα Βυθίζονται μέσα σε ένα Ημίφως Αντιληπτικής Ενότητας… Όλα είναι όπως ήταν, στη θέση τους. Απλά εμείς δεν διαχωρίζουμε (με το μυαλό μας) πλέον τα πράγματα, τα βλέπουμε όλα (στην θέση τους αλλά) αλληλένδετα σε Μια Ενότητα… έχει σταματήσει πια ή ψευδαίσθηση της δυαδικότητας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

16. The Emergence into Timelessness: A Journey Beyond the Veil of Time

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Saturday, November 2, 2013

«εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάννης 10,30)

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright