Η
Αντικειμενική Πραγματικότητα
Όταν λέμε ότι
μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Αληθινή κι ότι όλα τα άλλα (που
αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος) είναι ψευδαίσθηση, στην πραγματικότητα λέμε πάρα
πολλά ή λέμε ελάχιστα (όταν αυτό δεν γίνεται κατανοητό στα σωστά πλαίσια
αντίληψης και με τους σωστούς όρους, για να οδηγήσει στην αντίληψη της
Πραγματικότητας).
Αντικειμενική
Πραγματικότητα είναι Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά σαν Βάση όλων όσων γίνονται
αντιληπτά, (αν αυτό είναι ασαφές θα διευκρινισθεί πιο κάτω). Από Μόνη της η
Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν έχει Ιδιότητες, Όρια, Περιορισμούς. Είναι η
Αρχική Πραγματικότητα, το Μη-Κατασκευασμένο, το Θείο, (ο Θεός – δεν έχει
σημασία πως θα το Ονομάσουμε). Πάνω σε Αυτό Στηρίζονται όλες οι Αντικειμενικές
και Υποκειμενικές Διαφοροποιήσεις, Αντιλήψεις και Εμπειρίες.
Αυτό σημαίνει ότι
μόνο Αυτή η Μεταφυσική, Υπερβατική, Πραγματικότητα (σαν Κατάσταση Αντίληψης)
είναι Αντικειμενική κι όλα τα άλλα (οι κόσμοι, τα όντα) δεν είναι; Όχι. Όλες οι
Παγκόσμιες Διαφοροποιήσεις είναι αντικειμενικές, οι μεταφυσικοί κόσμοι,ο
πνευματικός κόσμος, ο νοητικός κόσμος, ο κόσμος της ψυχής αλλά και ο ενεργειακός-υλικός
κόσμος είναι όλα - και τα όντα που τους κατοικούν - αντικειμενικά.
Και η δική μας
ύπαρξη (από την στιγμή που υπάρχουμε, που αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας, που
έχουμε επίγνωση), σαν συνειδητά όντα, είναι επίσης αντικειμενική.
Είναι Βασική
Αρχή, Βασικό Αξίωμα, που δεν επιδέχεται, ούτε χρειάζεται αποδείξεις. Από την
στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε είμαστε μέσα στον Χώρο της Αντικειμενικότητας
(της αντικειμενικής ύπαρξης). Κανένα ον, καμία συνείδηση δεν μπορεί να αντιληφθεί (και να πει) ότι
«υπάρχει» αλλά ότι η ύπαρξή της δεν είναι αληθινή, δηλαδή «δεν υπάρχει
πραγματικά».
Συνεπώς κάτι
άλλο, πολύ βαθύτερο και σημαντικότερο σημαίνει η αρχική δήλωση με την οποία
ξεκινήσαμε (το άρθρο).
Ο «κατασκευασμένος»
κόσμος μας
Το πρόβλημα δεν
είναι η φυσική ύπαρξή μας, που στηρίζεται στην Αιώνια Φύση και λειτουργεί μέσα
στους κόσμους. Το πρόβλημα είναι το τι
αντιλαμβανόμαστε εμείς, «πως» αντιλαμβανόμαστε και «τι» αντιλαμβανόμαστε. Με
άλλα λόγια η «ψευδαίσθηση» δεν βρίσκεται στη φυσική ύπαρξη, αλλά στην αντίληψή
μας. Αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα αυτό που υπάρχει, αυτό που γίνεται. Δεν μιλάμε
για μια φυσική ψευδαίσθηση (ότι ο κόσμος, τα όντα, είναι ψευδαίσθηση), αλλά για
μια αντιληπτική ψευδαίσθηση (για ένα λανθασμένο τρόπο αντίληψης).
Εδώ λοιπόν
βρίσκει την θέση της η δήλωση ότι μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα (δηλαδή
το Μη-Κατασκευασμένο από την ανθρώπινη αντίληψη) είναι Αληθινή κι ότι όλα τα
άλλα είναι ψευδαίσθηση (όχι ανύπαρκτα, αλλά αντιληπτά με λανθασμένο τρόπο).
Τι θέλουμε να
πούμε;
Ότι μόνο όταν
Ανυψωθούμε στην Αρχική Κατάσταση της Ύπαρξης, όταν Βιώνουμε την Βαθύτερη Φύση μας
Βιώνουμε Κάτι Αληθινό. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις αυτό που βιώνουμε είναι
μια φυσική κατασκευή της αντίληψης, του νου (που συχνά δεν την κατασκευάζουμε
εμείς αλλά μας επιβάλλεται από έξω, από την κοινωνία, τους θεσμούς, την
επικρατούσα δημόσια γνώση, εκπαίδευση κι ενημέρωση, κλπ., κλπ…). Η «πραγματικότητά
μας» είναι μια κατασκευασμένη αντίληψη, μια νοητική σύλληψη, ένας νοητικός
χάρτης.
Για όσους δεν
γνωρίζουν να πούμε ότι η λέξη «Μάγια» (Ψευδαίσθηση) προέρχεται από την σανσκριτική ρίζα «ματρ» που σημαίνει μετρώ,
διαμορφώνω, δημιουργώ κλπ. Από την ίδια ρίζα προέρχονται (στην ελληνική γλώσσα
που συγγενεύει με τη σανσκριτική, αφού προέρχονται από μια κοινή πηγή) πολλές
ελληνικές λέξεις όπως, μήτρα, μέτρο, μετρώ, μετρήσιμος κι άλλες που πέρασαν
στην λατινική γλώσσα και μετά στις ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως matter, material… Στην πραγματικότητα το «ύλη», «υλικός» ,
σημαίνει αυτό που συλλαμβάνει και μετρά η ανθρώπινη αντίληψη (πρόκειται δηλαδή
για την έννοια, την νοητική κατασκευή) όχι κάποια φυσική ουσία… Αλλά οι
άνθρωποι ταυτίζουν τις αντιλήψεις τους (λανθασμένα) με τα φυσικά περιστατικά.
Όταν λοιπόν δηλώνουμε
ότι η σχετική ύπαρξη, ο κόσμος εκεί έξω είναι ψευδαίσθηση, δεν εννοούμε ότι η
ύπαρξη, ή ο φυσικός κόσμος είναι ψευδαίσθηση (κι είναι ανύπαρκτα) αλλά ότι η
αντίληψή μας για την ύπαρξη και τον κόσμο είναι ψευδαίσθηση. Μιλάμε για μια
ψευδαίσθηση, όχι στο φυσικό πεδίο, αλλά για μια ψυχολογική ψευδαίσθηση στο
αντιληπτικό πεδίο. Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όχι όπως είναι πραγματικά αλλά
μέσα από την παραμορφωτική νοητική όρασή μας.
Όλα αυτά, η
ύπαρξη, ο κόσμος υπάρχουν σαν αντικειμενικά φυσικά περιστατικά. Στην δήλωσή μας
όμως οι όροι «ύπαρξη», «κόσμος» είναι αντιληπτικά γεγονότα, το περιεχόμενο της
αντίληψής μας που αναφέρεται στα αντικειμενικά πράγματα. Με άλλα λόγια η δήλωση
πρέπει να εκλαμβάνεται και να ερμηνεύεται στο επίπεδο της αντίληψής μας και όχι
κυριολεκτικά. Αυτό που είναι ψεύτικό είναι η ύπαρξη, ο κόσμος , όπως τον
αντιλαμβανόμαστε εμείς όχι αυτά κάθε-αυτά τα πράγματα.
Αντιλαμβανόμαστε
λάθος. Ακόμα και αν ζούσαμε μόνοι μας στην Ερημιά θα αντιλαμβανόμασταν λάθος. Ο
νους μας θα έφτιαχνε ένα χάρτη της Πραγματικότητας, που θα ήταν μια νοητική
κατασκευή… Θα ήταν εξαρχής λάθος.
Πολύ περισσότερο,
όταν ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που έχει πίσω της χιλιετηρίδες πολιτισμού (και
οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης) αφομοιώνουμε με την θέλησή μας
ή με το ζόρι όλες αυτές τις αντιλήψεις της κοινωνίας, τις κοσμοθεωρίες της και
μέσα από αυτά βλέπουμε και αντιδρούμε και κανονίζουμε (σύμφωνα με τους κανόνες)
τις δραστηριότητές μας… Και αυτό είναι επίσης εξορισμού λάθος…
Ο «παραμορφωτικός»
νους
Γιατί όμως είναι
λάθος η αντίληψή μας; Γιατί χρησιμοποιούμε το νου, είτε ανεπηρέαστο (σαν φυσικό
εγώ), είτε διαμορφωμένο από την κοινωνία (σαν διαμορφωμένο εγώ). Ο νους είναι
ένα χρήσιμο όργανο μέτρησης, περιγραφής, της Πραγματικότητας (θυμηθείτε τι
λέγαμε για την «Μάγια», «μέτρηση» κλπ.) που δημιουργεί το ψυχολογικό σύμπλεγμα
(ένα αντιληπτικό σύμπλεγμα) του «εγώ» (και τον διαχωρισμό από τον κόσμο) και
που βοήθησε να επιβιώσουμε (όπως-όπως) εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια… αλλά δεν
είναι το πλήρες εργαλείο που θα μας αποκαλύψει την Πραγματικότητα όπως είναι
πραγματικά, δηλαδή την Αλήθεια (για την ύπαρξή μας, για αυτό που βιώνουμε).
Στην
πραγματικότητα ο νους είναι ένα περιορισμένο κλειστό σύστημα αντίληψης που
εργάζεται με έννοιες – απεικονίσεις των φυσικών περιστατικών – είναι μια
τεχνητή γλώσσα αντίληψης, που «δείχνει» αλλά δεν ταυτίζεται με τα αντικείμενα.
Όταν βλέπουμε ένα δένδρο και σκεφτόμαστε και λέμε «δένδρο», η «σκέψη μας
δένδρο», που βεβαίως λειτουργεί καλά στο τεχνητό επίπεδο της σκέψης, δεν είναι
το ζωντανό δένδρο. Εξαρχής διαχωριζόμαστε από το αντικείμενο, το αναγνωρίζουμε
στο επίπεδο της (τεχνητής) σκέψης, αλλά δεν το γνωρίζουμε πραγματικά, δεν το
«αγγίζουμε», δεν το «κατανοούμε», το ξέρουμε μόνο σαν έννοια. Κι έτσι (με αυτό
τον τρόπο) γνωρίζουμε όλα τα πράγματα, τα κατατάσσουμε, τα προσπερνάμε κι όχι
μόνο τα άψυχα πράγματα αλλά και τους ανθρώπους.
Είμαστε εξαρχής
διαχωρισμένοι από τον κόσμο κι αντιλαμβανόμαστε λάθος. Όλο είναι λάθος.
Ο νους μας
φορτώνει (ή μας «φορτώνουν») εξαρχής κάποια δεδομένα (αντίληψη του
περιβάλλοντος όλου, στοιχεία, σχέσεις, καταστάσεις, κοινωνικές πραγματικότητες,
κανόνες ζωής, νοοτροπίες, τρόπους δράσης… Θεέ μου έλεος!) και με αυτά φτιάχνει
μια εικόνα της Πραγματικότητας κι μέσα από αυτό, μέσα σε αυτό, ζούμε (ζούμε;).
Μέσα σε αυτό το
σύστημα του νου δεν υπάρχει (Αληθινή Γνώση) παρά μόνο συμβολική γνώση που
ανακυκλώνεται συνέχεια. Οποιοσδήποτε όρος μέσα στο σύστημα του νου ερμηνεύεται
με παραπλήσιους όρους. Δείτε πως λειτουργούν τα «ερμηνευτικά λεξικά». Πως
ορίζεται ένας όρος; Με συναφείς όρους. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τη σκέψη (ή
τον λόγο – γιατί αυτά συνδέονται) και διατυπώνουμε μια αντίληψη, μια κρίση «τι
είναι αυτό» μέσα στον όρο αυτό περιέχεται εξορισμού η απάντηση. Όλα αυτά όμως
είναι διανοητικά σημεία, συμβολικά των πραγμάτων κι όχι τα πράγματα.
Η Ζωή, η Αλήθεια,
δεν είναι στο νου, είναι Εκεί Έξω.
Όταν υπάρχουμε
στον κόσμο, αντιλαμβανόμαστε αυτό που είναι εδώ, ολόκληρο κι ολοκληρωμένο… Πρέπει
να μείνουμε στην αναγνώριση, δεν
χρειάζεται να διατυπώσουμε μια κρίση, γιατί η κρίση θα μας μεταφέρει στο νου,
στο επίπεδο της σκέψης και απλά θα ανακυκλώσει την ήδη συλληφθείσα γνώση στο
επίπεδο της σκέψης… κι αυτό δεν οδηγεί πουθενά… Πρέπει να μένουμε στα φυσικά
περιστατικά, στα βιώματα, να ζούμε τη ζωή κι όχι να σκεφτόμαστε τη ζωή και να
δρούμε μέσα από την σκέψη… Η σκέψη πρέπει να χρησιμοποιείται στοχευμένα και
μόνο όταν χρειάζεται, σε καθαρά πρακτικά ζητήματα.
Αν λοιπόν θέλουμε
να χρησιμοποιούμε το νου, τις αισθήσεις θα πρέπει να τα αφήνουμε να λειτουργούν
ελεύθερα κι όχι να τα βάζουμε σε κανάλια, σε καλούπια (που είτε δημιουργούμε
μόνοι μας, είτε μας επιβάλλονται από την κοινωνία). Πρέπει να ζούμε με τα
φυσικά περιστατικά, με βιώματα κι όχι με σκέψη, με τις σκέψεις.
«Πνεύμα», η
Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης
Αν μάθουμε να
χρησιμοποιούμε έτσι τον νου, τις αισθήσεις, σιγά-σιγά ο νους ησυχάζει, παίρνει
τη σωστή θέση και λειτουργία μέσα στην ύπαρξη και στις δραστηριότητές μας… Ο
Ήσυχος Νους γίνεται Μη-Νους, αφήνει το Χώρο της Αντίληψης Ελεύθερο.
Αλλά στην
πραγματική ζωή όλα είναι αλληλένδετα και
όλα είναι ένα, δεν υπάρχει κενό. Όταν δημιουργείται κάπου κενό καταλαμβάνεται
αμέσως από κάτι άλλο κι όταν υπάρχει μια έντονη δραστηριότητα απωθεί όλα τα
άλλα. Είναι απλός νόμος της Φύσης.
Έτσι όταν μάθει
κάποιος όχι να ελέγχει το νου, να τον συγκεντρώνει, να τον κατευθύνει, ή
οτιδήποτε (που όλα είναι ανοησίες), αλλά όταν μάθει να αφήνει το νου ήσυχο, να
ρέει, τότε ο νους αποσύρεται, γίνεται Μη-νους και τον Χώρο της Αντίληψης τον
Καταλαμβάνει Μια Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης. Κατέρχεται το Φως του Πνεύματος και
Γεμίζει όλο το Χώρο της Αντίληψης.
Στην
πραγματικότητα, Αληθινός Νους, Μη-νους, Πνεύμα, όλα σημαίνουν το ίδιο πράγμα.
Η Ενότητα
Όταν λέμε ότι
Μέσα μας είναι Όλη η Γνώση και δεν χρειάζεται ούτε να διδαχτούμε τίποτα, ούτε
να διαβάσουμε τίποτα, ότι όλη η «μάθηση» είναι μια απάτη (της κοινωνίας),
εννοούμε αυτό ακριβώς: Ότι πρέπει να Αφήσουμε τη Ζωή να Ρέει Ελεύθερα, το νου
να λειτουργεί ήσυχα… Τότε όλα είναι φανερά. Κι όλα είναι στη θέση τους. Δεν
αλάζει τίποτα στον κόσμο (στο φυσικό κόσμο)… Ενώ όμως πριν βλέπαμε μέσα από την
διαστρεβλωτική όραση του νου (της διττότητας), Τώρα βλέπουμε τον Κόσμο σαν Μια
Ενότητα όπως είναι πραγματικά.
Ο νους όταν
λειτουργεί, λειτουργεί με τους όρους της δυαδικότητας. Αυτό είναι αληθινό στο
επίπεδο του νου (της συμβολικής γνώσης), το Φως και το σκοτάδι είναι αντίθετα.
Το άσπρο και το μαύρο είναι αντίθετα (κι όλα αυτά είναι σύμβολα, στο επίπεδο της
κατασκευασμένης γνώσης).
Αλλά όταν ο νους
ησυχάζει κι όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε με το Μη-νου (το Πνεύμα) τότε
βλέπουμε πως όλα είναι Μια Ενότητα κι όλες οι δυαδικότητες δεν είναι παρά
διαβαθμίσεις μιας Ενότητας. Το Φως και το σκοτάδι είναι οι ακραίες διαβαθμίσεις
μιας ενότητας, όχι αντίθετα. Το άσπρο και το μαύρο είναι οι ακραίες
διαβαθμίσεις μιας ενότητας που ξεκινά από το άσπρο περνά μετά από χιλιάδες
διαβαθμίσεις από το γκρι και φτάνει μέσα από χιλιάδες διαβαθμίσεις στο μαύρο.
Έτσι οι Αρχαίοι
Σοφοί της Κίνας που συμβόλιζαν τον κόσμο (του νου) με τις αντίθετες δυνάμεις
του Γιάνγκ και του Γιν, τα θεωρούσαν σαν διαβαθμίσεις μιας Ανώτερης Ενότητας,
του Ταό (που έχει Όνομα).
Στο Επίπεδο του
Πνεύματος Υπάρχει μόνο Ενότητα. Όλα έχουν την θέση τους, την ερμηνεία τους κι
όλα παίζουν το ρόλο τους. Ακόμα και το κακό στον κόσμο μπορεί να είναι χρήσιμο
γιατί γίνεται αφορμή για εξισορρόπηση, δραστηριότητα, για υπέρβαση, για
εξέλιξη, ώστε να φτάσουμε ακριβώς σε Αυτή την Αντίληψη της Ενότητας.
Βέβαια όσοι είναι
εγκλωβισμένοι στον κόσμο της δυαδικότητας τάσσονται είτε υπέρ του καλού (λιγότεροι)
είτε υπέρ του κακού (οι περισσότεροι) κι υπάρχει ένας αέναος πόλεμος μεταξύ
καλών και κακών και των κακών μεταξύ τους και όλων εναντίον όλων… κι αυτό το
ονομάζουν ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η διαμάχη είναι χρήσιμη μόνο για να
δραστηριοποιηθούμε, να υπερβούμε την δυαδικότητα, να Φτάσουμε στην Κατάσταση
της Ενότητας.
Στην Κατάσταση
της Ενότητας όλα έχουν την θέση τους και το καλό και το κακό αλλά γενικά η
Ενότητα Ευνοεί και Ταυτόχρονα Ανθίζει στο Καλό.
Ο Θεός Είναι Πέρα
από το Καλό και το κακό αλλά Ευνοεί το Καλό. Γιατί; Γιατί το Καλό Σημαίνει την
Επιστροφή στη Θεία Πηγή.
(συνέχεια)
