Esoterism Academy: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 4. Ελευθερία

Wednesday, October 23, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 4. Ελευθερία

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα

Όταν λέμε ότι μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Αληθινή κι ότι όλα τα άλλα (που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος) είναι ψευδαίσθηση, στην πραγματικότητα λέμε πάρα πολλά ή λέμε ελάχιστα (όταν αυτό δεν γίνεται κατανοητό στα σωστά πλαίσια αντίληψης και με τους σωστούς όρους, για να οδηγήσει στην αντίληψη της Πραγματικότητας).

Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά σαν Βάση όλων όσων γίνονται αντιληπτά, (αν αυτό είναι ασαφές θα διευκρινισθεί πιο κάτω). Από Μόνη της η Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν έχει Ιδιότητες, Όρια, Περιορισμούς. Είναι η Αρχική Πραγματικότητα, το Μη-Κατασκευασμένο, το Θείο, (ο Θεός – δεν έχει σημασία πως θα το Ονομάσουμε). Πάνω σε Αυτό Στηρίζονται όλες οι Αντικειμενικές και Υποκειμενικές Διαφοροποιήσεις, Αντιλήψεις και Εμπειρίες.

Αυτό σημαίνει ότι μόνο Αυτή η Μεταφυσική, Υπερβατική, Πραγματικότητα (σαν Κατάσταση Αντίληψης) είναι Αντικειμενική κι όλα τα άλλα (οι κόσμοι, τα όντα) δεν είναι; Όχι. Όλες οι Παγκόσμιες Διαφοροποιήσεις είναι αντικειμενικές, οι μεταφυσικοί κόσμοι,ο πνευματικός κόσμος, ο νοητικός κόσμος, ο κόσμος της ψυχής αλλά και ο ενεργειακός-υλικός κόσμος είναι όλα - και τα όντα που τους κατοικούν - αντικειμενικά.

Και η δική μας ύπαρξη (από την στιγμή που υπάρχουμε, που αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας, που έχουμε επίγνωση), σαν συνειδητά όντα, είναι επίσης αντικειμενική.

Είναι Βασική Αρχή, Βασικό Αξίωμα, που δεν επιδέχεται, ούτε χρειάζεται αποδείξεις. Από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε είμαστε μέσα στον Χώρο της Αντικειμενικότητας (της αντικειμενικής ύπαρξης). Κανένα ον, καμία συνείδηση δεν μπορεί να αντιληφθεί (και να πει) ότι «υπάρχει» αλλά ότι η ύπαρξή της δεν είναι αληθινή, δηλαδή «δεν υπάρχει πραγματικά».

Συνεπώς κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο και σημαντικότερο σημαίνει η αρχική δήλωση με την οποία ξεκινήσαμε (το άρθρο).

Ο «κατασκευασμένος» κόσμος μας

Το πρόβλημα δεν είναι η φυσική ύπαρξή μας, που στηρίζεται στην Αιώνια Φύση και λειτουργεί μέσα στους κόσμους. Το πρόβλημα είναι το τι αντιλαμβανόμαστε εμείς, «πως» αντιλαμβανόμαστε και «τι» αντιλαμβανόμαστε. Με άλλα λόγια η «ψευδαίσθηση» δεν βρίσκεται στη φυσική ύπαρξη, αλλά στην αντίληψή μας. Αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα αυτό που υπάρχει, αυτό που γίνεται. Δεν μιλάμε για μια φυσική ψευδαίσθηση (ότι ο κόσμος, τα όντα, είναι ψευδαίσθηση), αλλά για μια αντιληπτική ψευδαίσθηση (για ένα λανθασμένο τρόπο αντίληψης).

Εδώ λοιπόν βρίσκει την θέση της η δήλωση ότι μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα (δηλαδή το Μη-Κατασκευασμένο από την ανθρώπινη αντίληψη) είναι Αληθινή κι ότι όλα τα άλλα είναι ψευδαίσθηση (όχι ανύπαρκτα, αλλά αντιληπτά με λανθασμένο τρόπο).

Τι θέλουμε να πούμε;

Ότι μόνο όταν Ανυψωθούμε στην Αρχική Κατάσταση της Ύπαρξης, όταν Βιώνουμε την Βαθύτερη Φύση μας Βιώνουμε Κάτι Αληθινό. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις αυτό που βιώνουμε είναι μια φυσική κατασκευή της αντίληψης, του νου (που συχνά δεν την κατασκευάζουμε εμείς αλλά μας επιβάλλεται από έξω, από την κοινωνία, τους θεσμούς, την επικρατούσα δημόσια γνώση, εκπαίδευση κι ενημέρωση, κλπ., κλπ…). Η «πραγματικότητά μας» είναι μια κατασκευασμένη αντίληψη, μια νοητική σύλληψη, ένας νοητικός χάρτης.

Για όσους δεν γνωρίζουν να πούμε ότι η λέξη «Μάγια» (Ψευδαίσθηση) προέρχεται από την σανσκριτική ρίζα «ματρ» που σημαίνει μετρώ, διαμορφώνω, δημιουργώ κλπ. Από την ίδια ρίζα προέρχονται (στην ελληνική γλώσσα που συγγενεύει με τη σανσκριτική, αφού προέρχονται από μια κοινή πηγή) πολλές ελληνικές λέξεις όπως, μήτρα, μέτρο, μετρώ, μετρήσιμος κι άλλες που πέρασαν στην λατινική γλώσσα και μετά στις ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως matter, material… Στην πραγματικότητα το «ύλη», «υλικός» , σημαίνει αυτό που συλλαμβάνει και μετρά η ανθρώπινη αντίληψη (πρόκειται δηλαδή για την έννοια, την νοητική κατασκευή) όχι κάποια φυσική ουσία… Αλλά οι άνθρωποι ταυτίζουν τις αντιλήψεις τους (λανθασμένα) με τα φυσικά περιστατικά.

Όταν λοιπόν δηλώνουμε ότι η σχετική ύπαρξη, ο κόσμος εκεί έξω είναι ψευδαίσθηση, δεν εννοούμε ότι η ύπαρξη, ή ο φυσικός κόσμος είναι ψευδαίσθηση (κι είναι ανύπαρκτα) αλλά ότι η αντίληψή μας για την ύπαρξη και τον κόσμο είναι ψευδαίσθηση. Μιλάμε για μια ψευδαίσθηση, όχι στο φυσικό πεδίο, αλλά για μια ψυχολογική ψευδαίσθηση στο αντιληπτικό πεδίο. Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όχι όπως είναι πραγματικά αλλά μέσα από την παραμορφωτική νοητική όρασή μας.

Όλα αυτά, η ύπαρξη, ο κόσμος υπάρχουν σαν αντικειμενικά φυσικά περιστατικά. Στην δήλωσή μας όμως οι όροι «ύπαρξη», «κόσμος» είναι αντιληπτικά γεγονότα, το περιεχόμενο της αντίληψής μας που αναφέρεται στα αντικειμενικά πράγματα. Με άλλα λόγια η δήλωση πρέπει να εκλαμβάνεται και να ερμηνεύεται στο επίπεδο της αντίληψής μας και όχι κυριολεκτικά. Αυτό που είναι ψεύτικό είναι η ύπαρξη, ο κόσμος , όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς όχι αυτά κάθε-αυτά τα πράγματα.

Αντιλαμβανόμαστε λάθος. Ακόμα και αν ζούσαμε μόνοι μας στην Ερημιά θα αντιλαμβανόμασταν λάθος. Ο νους μας θα έφτιαχνε ένα χάρτη της Πραγματικότητας, που θα ήταν μια νοητική κατασκευή… Θα ήταν εξαρχής λάθος.

Πολύ περισσότερο, όταν ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που έχει πίσω της χιλιετηρίδες πολιτισμού (και οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης) αφομοιώνουμε με την θέλησή μας ή με το ζόρι όλες αυτές τις αντιλήψεις της κοινωνίας, τις κοσμοθεωρίες της και μέσα από αυτά βλέπουμε και αντιδρούμε και κανονίζουμε (σύμφωνα με τους κανόνες) τις δραστηριότητές μας… Και αυτό είναι επίσης εξορισμού λάθος…

Ο «παραμορφωτικός» νους

Γιατί όμως είναι λάθος η αντίληψή μας; Γιατί χρησιμοποιούμε το νου, είτε ανεπηρέαστο (σαν φυσικό εγώ), είτε διαμορφωμένο από την κοινωνία (σαν διαμορφωμένο εγώ). Ο νους είναι ένα χρήσιμο όργανο μέτρησης, περιγραφής, της Πραγματικότητας (θυμηθείτε τι λέγαμε για την «Μάγια», «μέτρηση» κλπ.) που δημιουργεί το ψυχολογικό σύμπλεγμα (ένα αντιληπτικό σύμπλεγμα) του «εγώ» (και τον διαχωρισμό από τον κόσμο) και που βοήθησε να επιβιώσουμε (όπως-όπως) εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια… αλλά δεν είναι το πλήρες εργαλείο που θα μας αποκαλύψει την Πραγματικότητα όπως είναι πραγματικά, δηλαδή την Αλήθεια (για την ύπαρξή μας, για αυτό που βιώνουμε).

Στην πραγματικότητα ο νους είναι ένα περιορισμένο κλειστό σύστημα αντίληψης που εργάζεται με έννοιες – απεικονίσεις των φυσικών περιστατικών – είναι μια τεχνητή γλώσσα αντίληψης, που «δείχνει» αλλά δεν ταυτίζεται με τα αντικείμενα. Όταν βλέπουμε ένα δένδρο και σκεφτόμαστε και λέμε «δένδρο», η «σκέψη μας δένδρο», που βεβαίως λειτουργεί καλά στο τεχνητό επίπεδο της σκέψης, δεν είναι το ζωντανό δένδρο. Εξαρχής διαχωριζόμαστε από το αντικείμενο, το αναγνωρίζουμε στο επίπεδο της (τεχνητής) σκέψης, αλλά δεν το γνωρίζουμε πραγματικά, δεν το «αγγίζουμε», δεν το «κατανοούμε», το ξέρουμε μόνο σαν έννοια. Κι έτσι (με αυτό τον τρόπο) γνωρίζουμε όλα τα πράγματα, τα κατατάσσουμε, τα προσπερνάμε κι όχι μόνο τα άψυχα πράγματα αλλά και τους ανθρώπους.

Είμαστε εξαρχής διαχωρισμένοι από τον κόσμο κι αντιλαμβανόμαστε λάθος. Όλο είναι λάθος.

Ο νους μας φορτώνει (ή μας «φορτώνουν») εξαρχής κάποια δεδομένα (αντίληψη του περιβάλλοντος όλου, στοιχεία, σχέσεις, καταστάσεις, κοινωνικές πραγματικότητες, κανόνες ζωής, νοοτροπίες, τρόπους δράσης… Θεέ μου έλεος!) και με αυτά φτιάχνει μια εικόνα της Πραγματικότητας κι μέσα από αυτό, μέσα σε αυτό, ζούμε (ζούμε;).

Μέσα σε αυτό το σύστημα του νου δεν υπάρχει (Αληθινή Γνώση) παρά μόνο συμβολική γνώση που ανακυκλώνεται συνέχεια. Οποιοσδήποτε όρος μέσα στο σύστημα του νου ερμηνεύεται με παραπλήσιους όρους. Δείτε πως λειτουργούν τα «ερμηνευτικά λεξικά». Πως ορίζεται ένας όρος; Με συναφείς όρους. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τη σκέψη (ή τον λόγο – γιατί αυτά συνδέονται) και διατυπώνουμε μια αντίληψη, μια κρίση «τι είναι αυτό» μέσα στον όρο αυτό περιέχεται εξορισμού η απάντηση. Όλα αυτά όμως είναι διανοητικά σημεία, συμβολικά των πραγμάτων κι όχι τα πράγματα.

Η Ζωή, η Αλήθεια, δεν είναι στο νου, είναι Εκεί Έξω.

Όταν υπάρχουμε στον κόσμο, αντιλαμβανόμαστε αυτό που είναι εδώ, ολόκληρο κι ολοκληρωμένο… Πρέπει να μείνουμε στην αναγνώριση, δεν χρειάζεται να διατυπώσουμε μια κρίση, γιατί η κρίση θα μας μεταφέρει στο νου, στο επίπεδο της σκέψης και απλά θα ανακυκλώσει την ήδη συλληφθείσα γνώση στο επίπεδο της σκέψης… κι αυτό δεν οδηγεί πουθενά… Πρέπει να μένουμε στα φυσικά περιστατικά, στα βιώματα, να ζούμε τη ζωή κι όχι να σκεφτόμαστε τη ζωή και να δρούμε μέσα από την σκέψη… Η σκέψη πρέπει να χρησιμοποιείται στοχευμένα και μόνο όταν χρειάζεται, σε καθαρά πρακτικά ζητήματα.

Αν λοιπόν θέλουμε να χρησιμοποιούμε το νου, τις αισθήσεις θα πρέπει να τα αφήνουμε να λειτουργούν ελεύθερα κι όχι να τα βάζουμε σε κανάλια, σε καλούπια (που είτε δημιουργούμε μόνοι μας, είτε μας επιβάλλονται από την κοινωνία). Πρέπει να ζούμε με τα φυσικά περιστατικά, με βιώματα κι όχι με σκέψη, με τις σκέψεις.

«Πνεύμα», η Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης

Αν μάθουμε να χρησιμοποιούμε έτσι τον νου, τις αισθήσεις, σιγά-σιγά ο νους ησυχάζει, παίρνει τη σωστή θέση και λειτουργία μέσα στην ύπαρξη και στις δραστηριότητές μας… Ο Ήσυχος Νους γίνεται Μη-Νους, αφήνει το Χώρο της Αντίληψης Ελεύθερο.

Αλλά στην πραγματική ζωή όλα είναι αλληλένδετα και όλα είναι ένα, δεν υπάρχει κενό. Όταν δημιουργείται κάπου κενό καταλαμβάνεται αμέσως από κάτι άλλο κι όταν υπάρχει μια έντονη δραστηριότητα απωθεί όλα τα άλλα. Είναι απλός νόμος της Φύσης.

Έτσι όταν μάθει κάποιος όχι να ελέγχει το νου, να τον συγκεντρώνει, να τον κατευθύνει, ή οτιδήποτε (που όλα είναι ανοησίες), αλλά όταν μάθει να αφήνει το νου ήσυχο, να ρέει, τότε ο νους αποσύρεται, γίνεται Μη-νους και τον Χώρο της Αντίληψης τον Καταλαμβάνει Μια Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης. Κατέρχεται το Φως του Πνεύματος και Γεμίζει όλο το Χώρο της Αντίληψης.

Στην πραγματικότητα, Αληθινός Νους, Μη-νους, Πνεύμα, όλα σημαίνουν το ίδιο πράγμα.

Η Ενότητα

Όταν λέμε ότι Μέσα μας είναι Όλη η Γνώση και δεν χρειάζεται ούτε να διδαχτούμε τίποτα, ούτε να διαβάσουμε τίποτα, ότι όλη η «μάθηση» είναι μια απάτη (της κοινωνίας), εννοούμε αυτό ακριβώς: Ότι πρέπει να Αφήσουμε τη Ζωή να Ρέει Ελεύθερα, το νου να λειτουργεί ήσυχα… Τότε όλα είναι φανερά. Κι όλα είναι στη θέση τους. Δεν αλάζει τίποτα στον κόσμο (στο φυσικό κόσμο)… Ενώ όμως πριν βλέπαμε μέσα από την διαστρεβλωτική όραση του νου (της διττότητας), Τώρα βλέπουμε τον Κόσμο σαν Μια Ενότητα όπως είναι πραγματικά.

Ο νους όταν λειτουργεί, λειτουργεί με τους όρους της δυαδικότητας. Αυτό είναι αληθινό στο επίπεδο του νου (της συμβολικής γνώσης), το Φως και το σκοτάδι είναι αντίθετα. Το άσπρο και το μαύρο είναι αντίθετα (κι όλα αυτά είναι σύμβολα, στο επίπεδο της κατασκευασμένης γνώσης).

Αλλά όταν ο νους ησυχάζει κι όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε με το Μη-νου (το Πνεύμα) τότε βλέπουμε πως όλα είναι Μια Ενότητα κι όλες οι δυαδικότητες δεν είναι παρά διαβαθμίσεις μιας Ενότητας. Το Φως και το σκοτάδι είναι οι ακραίες διαβαθμίσεις μιας ενότητας, όχι αντίθετα. Το άσπρο και το μαύρο είναι οι ακραίες διαβαθμίσεις μιας ενότητας που ξεκινά από το άσπρο περνά μετά από χιλιάδες διαβαθμίσεις από το γκρι και φτάνει μέσα από χιλιάδες διαβαθμίσεις στο μαύρο.

Έτσι οι Αρχαίοι Σοφοί της Κίνας που συμβόλιζαν τον κόσμο (του νου) με τις αντίθετες δυνάμεις του Γιάνγκ και του Γιν, τα θεωρούσαν σαν διαβαθμίσεις μιας Ανώτερης Ενότητας, του Ταό (που έχει Όνομα).

Στο Επίπεδο του Πνεύματος Υπάρχει μόνο Ενότητα. Όλα έχουν την θέση τους, την ερμηνεία τους κι όλα παίζουν το ρόλο τους. Ακόμα και το κακό στον κόσμο μπορεί να είναι χρήσιμο γιατί γίνεται αφορμή για εξισορρόπηση, δραστηριότητα, για υπέρβαση, για εξέλιξη, ώστε να φτάσουμε ακριβώς σε Αυτή την Αντίληψη της Ενότητας.

Βέβαια όσοι είναι εγκλωβισμένοι στον κόσμο της δυαδικότητας τάσσονται είτε υπέρ του καλού (λιγότεροι) είτε υπέρ του κακού (οι περισσότεροι) κι υπάρχει ένας αέναος πόλεμος μεταξύ καλών και κακών και των κακών μεταξύ τους και όλων εναντίον όλων… κι αυτό το ονομάζουν ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η διαμάχη είναι χρήσιμη μόνο για να δραστηριοποιηθούμε, να υπερβούμε την δυαδικότητα, να Φτάσουμε στην Κατάσταση της Ενότητας.

Στην Κατάσταση της Ενότητας όλα έχουν την θέση τους και το καλό και το κακό αλλά γενικά η Ενότητα Ευνοεί και Ταυτόχρονα Ανθίζει στο Καλό.

Ο Θεός Είναι Πέρα από το Καλό και το κακό αλλά Ευνοεί το Καλό. Γιατί; Γιατί το Καλό Σημαίνει την Επιστροφή στη Θεία Πηγή.

(συνέχεια)

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Wednesday, October 23, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 4. Ελευθερία

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright