CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 22 June, 2025

Wednesday, October 23, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 4. Ελευθερία



Η Αντικειμενική Πραγματικότητα
Όταν λέμε ότι μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Αληθινή κι ότι όλα τα άλλα (που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος) είναι ψευδαίσθηση, στην πραγματικότητα λέμε πάρα πολλά ή λέμε ελάχιστα (όταν αυτό δεν γίνεται κατανοητό στα σωστά πλαίσια αντίληψης και με τους σωστούς όρους, για να οδηγήσει στην αντίληψη της Πραγματικότητας).
Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά σαν Βάση όλων όσων γίνονται αντιληπτά, (αν αυτό είναι ασαφές θα διευκρινισθεί πιο κάτω). Από Μόνη της η Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν έχει Ιδιότητες, Όρια, Περιορισμούς. Είναι η Αρχική Πραγματικότητα, το Μη-Κατασκευασμένο, το Θείο, (ο Θεός – δεν έχει σημασία πως θα το Ονομάσουμε). Πάνω σε Αυτό Στηρίζονται όλες οι Αντικειμενικές και Υποκειμενικές Διαφοροποιήσεις, Αντιλήψεις και Εμπειρίες.
Αυτό σημαίνει ότι μόνο Αυτή η Μεταφυσική, Υπερβατική, Πραγματικότητα (σαν Κατάσταση Αντίληψης) είναι Αντικειμενική κι όλα τα άλλα (οι κόσμοι, τα όντα) δεν είναι; Όχι. Όλες οι Παγκόσμιες Διαφοροποιήσεις είναι αντικειμενικές, οι μεταφυσικοί κόσμοι,ο πνευματικός κόσμος, ο νοητικός κόσμος, ο κόσμος της ψυχής αλλά και ο ενεργειακός-υλικός κόσμος είναι όλα - και τα όντα που τους κατοικούν - αντικειμενικά.
Και η δική μας ύπαρξη (από την στιγμή που υπάρχουμε, που αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας, που έχουμε επίγνωση), σαν συνειδητά όντα, είναι επίσης αντικειμενική.
Είναι Βασική Αρχή, Βασικό Αξίωμα, που δεν επιδέχεται, ούτε χρειάζεται αποδείξεις. Από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε είμαστε μέσα στον Χώρο της Αντικειμενικότητας (της αντικειμενικής ύπαρξης). Κανένα ον, καμία συνείδηση  δεν μπορεί να αντιληφθεί (και να πει) ότι «υπάρχει» αλλά ότι η ύπαρξή της δεν είναι αληθινή, δηλαδή «δεν υπάρχει πραγματικά».
Συνεπώς κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο και σημαντικότερο σημαίνει η αρχική δήλωση με την οποία ξεκινήσαμε (το άρθρο).

Ο «κατασκευασμένος» κόσμος μας
Το πρόβλημα δεν είναι η φυσική ύπαρξή μας, που στηρίζεται στην Αιώνια Φύση και λειτουργεί μέσα στους κόσμους.  Το πρόβλημα είναι το τι αντιλαμβανόμαστε εμείς, «πως» αντιλαμβανόμαστε και «τι» αντιλαμβανόμαστε. Με άλλα λόγια η «ψευδαίσθηση» δεν βρίσκεται στη φυσική ύπαρξη, αλλά στην αντίληψή μας. Αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα αυτό που υπάρχει, αυτό που γίνεται. Δεν μιλάμε για μια φυσική ψευδαίσθηση (ότι ο κόσμος, τα όντα, είναι ψευδαίσθηση), αλλά για μια αντιληπτική ψευδαίσθηση (για ένα λανθασμένο τρόπο αντίληψης).
Εδώ λοιπόν βρίσκει την θέση της η δήλωση ότι μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα (δηλαδή το Μη-Κατασκευασμένο από την ανθρώπινη αντίληψη) είναι Αληθινή κι ότι όλα τα άλλα είναι ψευδαίσθηση (όχι ανύπαρκτα, αλλά αντιληπτά με λανθασμένο τρόπο).
Τι θέλουμε να πούμε;
Ότι μόνο όταν Ανυψωθούμε στην Αρχική Κατάσταση της Ύπαρξης, όταν Βιώνουμε την Βαθύτερη Φύση μας Βιώνουμε Κάτι Αληθινό. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις αυτό που βιώνουμε είναι μια φυσική κατασκευή της αντίληψης, του νου (που συχνά δεν την κατασκευάζουμε εμείς αλλά μας επιβάλλεται από έξω, από την κοινωνία, τους θεσμούς, την επικρατούσα δημόσια γνώση, εκπαίδευση κι ενημέρωση, κλπ., κλπ…). Η «πραγματικότητά μας» είναι μια κατασκευασμένη αντίληψη, μια νοητική σύλληψη, ένας νοητικός χάρτης.
Για όσους δεν γνωρίζουν να πούμε ότι η λέξη «Μάγια» (Ψευδαίσθηση) προέρχεται από την  σανσκριτική ρίζα «ματρ» που σημαίνει μετρώ, διαμορφώνω, δημιουργώ κλπ. Από την ίδια ρίζα προέρχονται (στην ελληνική γλώσσα που συγγενεύει με τη σανσκριτική, αφού προέρχονται από μια κοινή πηγή) πολλές ελληνικές λέξεις όπως, μήτρα, μέτρο, μετρώ, μετρήσιμος κι άλλες που πέρασαν στην λατινική γλώσσα και μετά στις ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως matter, material… Στην πραγματικότητα το «ύλη», «υλικός» , σημαίνει αυτό που συλλαμβάνει και μετρά η ανθρώπινη αντίληψη (πρόκειται δηλαδή για την έννοια, την νοητική κατασκευή) όχι κάποια φυσική ουσία… Αλλά οι άνθρωποι ταυτίζουν τις αντιλήψεις τους (λανθασμένα) με τα φυσικά περιστατικά.
Όταν λοιπόν δηλώνουμε ότι η σχετική ύπαρξη, ο κόσμος εκεί έξω είναι ψευδαίσθηση, δεν εννοούμε ότι η ύπαρξη, ή ο φυσικός κόσμος είναι ψευδαίσθηση (κι είναι ανύπαρκτα) αλλά ότι η αντίληψή μας για την ύπαρξη και τον κόσμο είναι ψευδαίσθηση. Μιλάμε για μια ψευδαίσθηση, όχι στο φυσικό πεδίο, αλλά για μια ψυχολογική ψευδαίσθηση στο αντιληπτικό πεδίο. Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όχι όπως είναι πραγματικά αλλά μέσα από την παραμορφωτική νοητική όρασή μας.
Όλα αυτά, η ύπαρξη, ο κόσμος υπάρχουν σαν αντικειμενικά φυσικά περιστατικά. Στην δήλωσή μας όμως οι όροι «ύπαρξη», «κόσμος» είναι αντιληπτικά γεγονότα, το περιεχόμενο της αντίληψής μας που αναφέρεται στα αντικειμενικά πράγματα. Με άλλα λόγια η δήλωση πρέπει να εκλαμβάνεται και να ερμηνεύεται στο επίπεδο της αντίληψής μας και όχι κυριολεκτικά. Αυτό που είναι ψεύτικό είναι η ύπαρξη, ο κόσμος , όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς όχι αυτά κάθε-αυτά τα πράγματα.
Αντιλαμβανόμαστε λάθος. Ακόμα και αν ζούσαμε μόνοι μας στην Ερημιά θα αντιλαμβανόμασταν λάθος. Ο νους μας θα έφτιαχνε ένα χάρτη της Πραγματικότητας, που θα ήταν μια νοητική κατασκευή… Θα ήταν εξαρχής λάθος.
Πολύ περισσότερο, όταν ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που έχει πίσω της χιλιετηρίδες πολιτισμού (και οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης) αφομοιώνουμε με την θέλησή μας ή με το ζόρι όλες αυτές τις αντιλήψεις της κοινωνίας, τις κοσμοθεωρίες της και μέσα από αυτά βλέπουμε και αντιδρούμε και κανονίζουμε (σύμφωνα με τους κανόνες) τις δραστηριότητές μας… Και αυτό είναι επίσης εξορισμού λάθος…

Ο «παραμορφωτικός» νους
Γιατί όμως είναι λάθος η αντίληψή μας; Γιατί χρησιμοποιούμε το νου, είτε ανεπηρέαστο (σαν φυσικό εγώ), είτε διαμορφωμένο από την κοινωνία (σαν διαμορφωμένο εγώ). Ο νους είναι ένα χρήσιμο όργανο μέτρησης, περιγραφής, της Πραγματικότητας (θυμηθείτε τι λέγαμε για την «Μάγια», «μέτρηση» κλπ.) που δημιουργεί το ψυχολογικό σύμπλεγμα (ένα αντιληπτικό σύμπλεγμα) του «εγώ» (και τον διαχωρισμό από τον κόσμο) και που βοήθησε να επιβιώσουμε (όπως-όπως) εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια… αλλά δεν είναι το πλήρες εργαλείο που θα μας αποκαλύψει την Πραγματικότητα όπως είναι πραγματικά, δηλαδή την Αλήθεια (για την ύπαρξή μας, για αυτό που βιώνουμε).
Στην πραγματικότητα ο νους είναι ένα περιορισμένο κλειστό σύστημα αντίληψης που εργάζεται με έννοιες – απεικονίσεις των φυσικών περιστατικών – είναι μια τεχνητή γλώσσα αντίληψης, που «δείχνει» αλλά δεν ταυτίζεται με τα αντικείμενα. Όταν βλέπουμε ένα δένδρο και σκεφτόμαστε και λέμε «δένδρο», η «σκέψη μας δένδρο», που βεβαίως λειτουργεί καλά στο τεχνητό επίπεδο της σκέψης, δεν είναι το ζωντανό δένδρο. Εξαρχής διαχωριζόμαστε από το αντικείμενο, το αναγνωρίζουμε στο επίπεδο της (τεχνητής) σκέψης, αλλά δεν το γνωρίζουμε πραγματικά, δεν το «αγγίζουμε», δεν το «κατανοούμε», το ξέρουμε μόνο σαν έννοια. Κι έτσι (με αυτό τον τρόπο) γνωρίζουμε όλα τα πράγματα, τα κατατάσσουμε, τα προσπερνάμε κι όχι μόνο τα άψυχα πράγματα αλλά και τους ανθρώπους.
Είμαστε εξαρχής διαχωρισμένοι από τον κόσμο κι αντιλαμβανόμαστε λάθος. Όλο είναι λάθος.
Ο νους μας φορτώνει (ή μας «φορτώνουν») εξαρχής κάποια δεδομένα (αντίληψη του περιβάλλοντος όλου, στοιχεία, σχέσεις, καταστάσεις, κοινωνικές πραγματικότητες, κανόνες ζωής, νοοτροπίες, τρόπους δράσης… Θεέ μου έλεος!) και με αυτά φτιάχνει μια εικόνα της Πραγματικότητας κι μέσα από αυτό, μέσα σε αυτό, ζούμε (ζούμε;).
Μέσα σε αυτό το σύστημα του νου δεν υπάρχει (Αληθινή Γνώση) παρά μόνο συμβολική γνώση που ανακυκλώνεται συνέχεια. Οποιοσδήποτε όρος μέσα στο σύστημα του νου ερμηνεύεται με παραπλήσιους όρους. Δείτε πως λειτουργούν τα «ερμηνευτικά λεξικά». Πως ορίζεται ένας όρος; Με συναφείς όρους. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τη σκέψη (ή τον λόγο – γιατί αυτά συνδέονται) και διατυπώνουμε μια αντίληψη, μια κρίση «τι είναι αυτό» μέσα στον όρο αυτό περιέχεται εξορισμού η απάντηση. Όλα αυτά όμως είναι διανοητικά σημεία, συμβολικά των πραγμάτων κι όχι τα πράγματα.
Η Ζωή, η Αλήθεια, δεν είναι στο νου, είναι Εκεί Έξω.
Όταν υπάρχουμε στον κόσμο, αντιλαμβανόμαστε αυτό που είναι εδώ, ολόκληρο κι ολοκληρωμένο… Πρέπει να μείνουμε στην αναγνώριση,  δεν χρειάζεται να διατυπώσουμε μια κρίση, γιατί η κρίση θα μας μεταφέρει στο νου, στο επίπεδο της σκέψης και απλά θα ανακυκλώσει την ήδη συλληφθείσα γνώση στο επίπεδο της σκέψης… κι αυτό δεν οδηγεί πουθενά… Πρέπει να μένουμε στα φυσικά περιστατικά, στα βιώματα, να ζούμε τη ζωή κι όχι να σκεφτόμαστε τη ζωή και να δρούμε μέσα από την σκέψη… Η σκέψη πρέπει να χρησιμοποιείται στοχευμένα και μόνο όταν χρειάζεται, σε καθαρά πρακτικά ζητήματα.
Αν λοιπόν θέλουμε να χρησιμοποιούμε το νου, τις αισθήσεις θα πρέπει να τα αφήνουμε να λειτουργούν ελεύθερα κι όχι να τα βάζουμε σε κανάλια, σε καλούπια (που είτε δημιουργούμε μόνοι μας, είτε μας επιβάλλονται από την κοινωνία). Πρέπει να ζούμε με τα φυσικά περιστατικά, με βιώματα κι όχι με σκέψη, με τις σκέψεις.

«Πνεύμα», η Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης
Αν μάθουμε να χρησιμοποιούμε έτσι τον νου, τις αισθήσεις, σιγά-σιγά ο νους ησυχάζει, παίρνει τη σωστή θέση και λειτουργία μέσα στην ύπαρξη και στις δραστηριότητές μας… Ο Ήσυχος Νους γίνεται Μη-Νους, αφήνει το Χώρο της Αντίληψης Ελεύθερο.
Αλλά στην πραγματική ζωή όλα είναι αλληλένδετα  και όλα είναι ένα, δεν υπάρχει κενό. Όταν δημιουργείται κάπου κενό καταλαμβάνεται αμέσως από κάτι άλλο κι όταν υπάρχει μια έντονη δραστηριότητα απωθεί όλα τα άλλα. Είναι απλός νόμος της Φύσης.
Έτσι όταν μάθει κάποιος όχι να ελέγχει το νου, να τον συγκεντρώνει, να τον κατευθύνει, ή οτιδήποτε (που όλα είναι ανοησίες), αλλά όταν μάθει να αφήνει το νου ήσυχο, να ρέει, τότε ο νους αποσύρεται, γίνεται Μη-νους και τον Χώρο της Αντίληψης τον Καταλαμβάνει Μια Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης. Κατέρχεται το Φως του Πνεύματος και Γεμίζει όλο το Χώρο της Αντίληψης.
Στην πραγματικότητα, Αληθινός Νους, Μη-νους, Πνεύμα, όλα σημαίνουν το ίδιο πράγμα.

Η Ενότητα
Όταν λέμε ότι Μέσα μας είναι Όλη η Γνώση και δεν χρειάζεται ούτε να διδαχτούμε τίποτα, ούτε να διαβάσουμε τίποτα, ότι όλη η «μάθηση» είναι μια απάτη (της κοινωνίας), εννοούμε αυτό ακριβώς: Ότι πρέπει να Αφήσουμε τη Ζωή να Ρέει Ελεύθερα, το νου να λειτουργεί ήσυχα… Τότε όλα είναι φανερά. Κι όλα είναι στη θέση τους. Δεν αλάζει τίποτα στον κόσμο (στο φυσικό κόσμο)… Ενώ όμως πριν βλέπαμε μέσα από την διαστρεβλωτική όραση του νου (της διττότητας), Τώρα βλέπουμε τον Κόσμο σαν Μια Ενότητα όπως είναι πραγματικά.
Ο νους όταν λειτουργεί, λειτουργεί με τους όρους της δυαδικότητας. Αυτό είναι αληθινό στο επίπεδο του νου (της συμβολικής γνώσης), το Φως και το σκοτάδι είναι αντίθετα. Το άσπρο και το μαύρο είναι αντίθετα (κι όλα αυτά είναι σύμβολα, στο επίπεδο της κατασκευασμένης γνώσης).
Αλλά όταν ο νους ησυχάζει κι όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε με το Μη-νου (το Πνεύμα) τότε βλέπουμε πως όλα είναι Μια Ενότητα κι όλες οι δυαδικότητες δεν είναι παρά διαβαθμίσεις μιας Ενότητας. Το Φως και το σκοτάδι είναι οι ακραίες διαβαθμίσεις μιας ενότητας, όχι αντίθετα. Το άσπρο και το μαύρο είναι οι ακραίες διαβαθμίσεις μιας ενότητας που ξεκινά από το άσπρο περνά μετά από χιλιάδες διαβαθμίσεις από το γκρι και φτάνει μέσα από χιλιάδες διαβαθμίσεις στο μαύρο.
Έτσι οι Αρχαίοι Σοφοί της Κίνας που συμβόλιζαν τον κόσμο (του νου) με τις αντίθετες δυνάμεις του Γιάνγκ και του Γιν, τα θεωρούσαν σαν διαβαθμίσεις μιας Ανώτερης Ενότητας, του Ταό (που έχει Όνομα).
Στο Επίπεδο του Πνεύματος Υπάρχει μόνο Ενότητα. Όλα έχουν την θέση τους, την ερμηνεία τους κι όλα παίζουν το ρόλο τους. Ακόμα και το κακό στον κόσμο μπορεί να είναι χρήσιμο γιατί γίνεται αφορμή για εξισορρόπηση, δραστηριότητα, για υπέρβαση, για εξέλιξη, ώστε να φτάσουμε ακριβώς σε Αυτή την Αντίληψη της Ενότητας.
Βέβαια όσοι είναι εγκλωβισμένοι στον κόσμο της δυαδικότητας τάσσονται είτε υπέρ του καλού (λιγότεροι) είτε υπέρ του κακού (οι περισσότεροι) κι υπάρχει ένας αέναος πόλεμος μεταξύ καλών και κακών και των κακών μεταξύ τους και όλων εναντίον όλων… κι αυτό το ονομάζουν ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η διαμάχη είναι χρήσιμη μόνο για να δραστηριοποιηθούμε, να υπερβούμε την δυαδικότητα, να Φτάσουμε στην Κατάσταση της Ενότητας.
Στην Κατάσταση της Ενότητας όλα έχουν την θέση τους και το καλό και το κακό αλλά γενικά η Ενότητα Ευνοεί και Ταυτόχρονα Ανθίζει στο Καλό.
Ο Θεός Είναι Πέρα από το Καλό και το κακό αλλά Ευνοεί το Καλό. Γιατί; Γιατί το Καλό Σημαίνει την Επιστροφή στη Θεία Πηγή.
(συνέχεια)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning

14. The Flame of True Learning

 

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

 

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

 

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

 

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

 

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

 

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

 

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

 

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

 

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

 

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

 

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

 

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

 

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

 

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

 

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

 

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

 

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

 

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

 

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~