Esoterism Academy: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 4. Ελευθερία

Wednesday, October 23, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 4. Ελευθερία

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα

Όταν λέμε ότι μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Αληθινή κι ότι όλα τα άλλα (που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος) είναι ψευδαίσθηση, στην πραγματικότητα λέμε πάρα πολλά ή λέμε ελάχιστα (όταν αυτό δεν γίνεται κατανοητό στα σωστά πλαίσια αντίληψης και με τους σωστούς όρους, για να οδηγήσει στην αντίληψη της Πραγματικότητας).

Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά σαν Βάση όλων όσων γίνονται αντιληπτά, (αν αυτό είναι ασαφές θα διευκρινισθεί πιο κάτω). Από Μόνη της η Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν έχει Ιδιότητες, Όρια, Περιορισμούς. Είναι η Αρχική Πραγματικότητα, το Μη-Κατασκευασμένο, το Θείο, (ο Θεός – δεν έχει σημασία πως θα το Ονομάσουμε). Πάνω σε Αυτό Στηρίζονται όλες οι Αντικειμενικές και Υποκειμενικές Διαφοροποιήσεις, Αντιλήψεις και Εμπειρίες.

Αυτό σημαίνει ότι μόνο Αυτή η Μεταφυσική, Υπερβατική, Πραγματικότητα (σαν Κατάσταση Αντίληψης) είναι Αντικειμενική κι όλα τα άλλα (οι κόσμοι, τα όντα) δεν είναι; Όχι. Όλες οι Παγκόσμιες Διαφοροποιήσεις είναι αντικειμενικές, οι μεταφυσικοί κόσμοι,ο πνευματικός κόσμος, ο νοητικός κόσμος, ο κόσμος της ψυχής αλλά και ο ενεργειακός-υλικός κόσμος είναι όλα - και τα όντα που τους κατοικούν - αντικειμενικά.

Και η δική μας ύπαρξη (από την στιγμή που υπάρχουμε, που αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας, που έχουμε επίγνωση), σαν συνειδητά όντα, είναι επίσης αντικειμενική.

Είναι Βασική Αρχή, Βασικό Αξίωμα, που δεν επιδέχεται, ούτε χρειάζεται αποδείξεις. Από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε είμαστε μέσα στον Χώρο της Αντικειμενικότητας (της αντικειμενικής ύπαρξης). Κανένα ον, καμία συνείδηση δεν μπορεί να αντιληφθεί (και να πει) ότι «υπάρχει» αλλά ότι η ύπαρξή της δεν είναι αληθινή, δηλαδή «δεν υπάρχει πραγματικά».

Συνεπώς κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο και σημαντικότερο σημαίνει η αρχική δήλωση με την οποία ξεκινήσαμε (το άρθρο).

Ο «κατασκευασμένος» κόσμος μας

Το πρόβλημα δεν είναι η φυσική ύπαρξή μας, που στηρίζεται στην Αιώνια Φύση και λειτουργεί μέσα στους κόσμους. Το πρόβλημα είναι το τι αντιλαμβανόμαστε εμείς, «πως» αντιλαμβανόμαστε και «τι» αντιλαμβανόμαστε. Με άλλα λόγια η «ψευδαίσθηση» δεν βρίσκεται στη φυσική ύπαρξη, αλλά στην αντίληψή μας. Αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα αυτό που υπάρχει, αυτό που γίνεται. Δεν μιλάμε για μια φυσική ψευδαίσθηση (ότι ο κόσμος, τα όντα, είναι ψευδαίσθηση), αλλά για μια αντιληπτική ψευδαίσθηση (για ένα λανθασμένο τρόπο αντίληψης).

Εδώ λοιπόν βρίσκει την θέση της η δήλωση ότι μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα (δηλαδή το Μη-Κατασκευασμένο από την ανθρώπινη αντίληψη) είναι Αληθινή κι ότι όλα τα άλλα είναι ψευδαίσθηση (όχι ανύπαρκτα, αλλά αντιληπτά με λανθασμένο τρόπο).

Τι θέλουμε να πούμε;

Ότι μόνο όταν Ανυψωθούμε στην Αρχική Κατάσταση της Ύπαρξης, όταν Βιώνουμε την Βαθύτερη Φύση μας Βιώνουμε Κάτι Αληθινό. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις αυτό που βιώνουμε είναι μια φυσική κατασκευή της αντίληψης, του νου (που συχνά δεν την κατασκευάζουμε εμείς αλλά μας επιβάλλεται από έξω, από την κοινωνία, τους θεσμούς, την επικρατούσα δημόσια γνώση, εκπαίδευση κι ενημέρωση, κλπ., κλπ…). Η «πραγματικότητά μας» είναι μια κατασκευασμένη αντίληψη, μια νοητική σύλληψη, ένας νοητικός χάρτης.

Για όσους δεν γνωρίζουν να πούμε ότι η λέξη «Μάγια» (Ψευδαίσθηση) προέρχεται από την σανσκριτική ρίζα «ματρ» που σημαίνει μετρώ, διαμορφώνω, δημιουργώ κλπ. Από την ίδια ρίζα προέρχονται (στην ελληνική γλώσσα που συγγενεύει με τη σανσκριτική, αφού προέρχονται από μια κοινή πηγή) πολλές ελληνικές λέξεις όπως, μήτρα, μέτρο, μετρώ, μετρήσιμος κι άλλες που πέρασαν στην λατινική γλώσσα και μετά στις ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως matter, material… Στην πραγματικότητα το «ύλη», «υλικός» , σημαίνει αυτό που συλλαμβάνει και μετρά η ανθρώπινη αντίληψη (πρόκειται δηλαδή για την έννοια, την νοητική κατασκευή) όχι κάποια φυσική ουσία… Αλλά οι άνθρωποι ταυτίζουν τις αντιλήψεις τους (λανθασμένα) με τα φυσικά περιστατικά.

Όταν λοιπόν δηλώνουμε ότι η σχετική ύπαρξη, ο κόσμος εκεί έξω είναι ψευδαίσθηση, δεν εννοούμε ότι η ύπαρξη, ή ο φυσικός κόσμος είναι ψευδαίσθηση (κι είναι ανύπαρκτα) αλλά ότι η αντίληψή μας για την ύπαρξη και τον κόσμο είναι ψευδαίσθηση. Μιλάμε για μια ψευδαίσθηση, όχι στο φυσικό πεδίο, αλλά για μια ψυχολογική ψευδαίσθηση στο αντιληπτικό πεδίο. Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όχι όπως είναι πραγματικά αλλά μέσα από την παραμορφωτική νοητική όρασή μας.

Όλα αυτά, η ύπαρξη, ο κόσμος υπάρχουν σαν αντικειμενικά φυσικά περιστατικά. Στην δήλωσή μας όμως οι όροι «ύπαρξη», «κόσμος» είναι αντιληπτικά γεγονότα, το περιεχόμενο της αντίληψής μας που αναφέρεται στα αντικειμενικά πράγματα. Με άλλα λόγια η δήλωση πρέπει να εκλαμβάνεται και να ερμηνεύεται στο επίπεδο της αντίληψής μας και όχι κυριολεκτικά. Αυτό που είναι ψεύτικό είναι η ύπαρξη, ο κόσμος , όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς όχι αυτά κάθε-αυτά τα πράγματα.

Αντιλαμβανόμαστε λάθος. Ακόμα και αν ζούσαμε μόνοι μας στην Ερημιά θα αντιλαμβανόμασταν λάθος. Ο νους μας θα έφτιαχνε ένα χάρτη της Πραγματικότητας, που θα ήταν μια νοητική κατασκευή… Θα ήταν εξαρχής λάθος.

Πολύ περισσότερο, όταν ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που έχει πίσω της χιλιετηρίδες πολιτισμού (και οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης) αφομοιώνουμε με την θέλησή μας ή με το ζόρι όλες αυτές τις αντιλήψεις της κοινωνίας, τις κοσμοθεωρίες της και μέσα από αυτά βλέπουμε και αντιδρούμε και κανονίζουμε (σύμφωνα με τους κανόνες) τις δραστηριότητές μας… Και αυτό είναι επίσης εξορισμού λάθος…

Ο «παραμορφωτικός» νους

Γιατί όμως είναι λάθος η αντίληψή μας; Γιατί χρησιμοποιούμε το νου, είτε ανεπηρέαστο (σαν φυσικό εγώ), είτε διαμορφωμένο από την κοινωνία (σαν διαμορφωμένο εγώ). Ο νους είναι ένα χρήσιμο όργανο μέτρησης, περιγραφής, της Πραγματικότητας (θυμηθείτε τι λέγαμε για την «Μάγια», «μέτρηση» κλπ.) που δημιουργεί το ψυχολογικό σύμπλεγμα (ένα αντιληπτικό σύμπλεγμα) του «εγώ» (και τον διαχωρισμό από τον κόσμο) και που βοήθησε να επιβιώσουμε (όπως-όπως) εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια… αλλά δεν είναι το πλήρες εργαλείο που θα μας αποκαλύψει την Πραγματικότητα όπως είναι πραγματικά, δηλαδή την Αλήθεια (για την ύπαρξή μας, για αυτό που βιώνουμε).

Στην πραγματικότητα ο νους είναι ένα περιορισμένο κλειστό σύστημα αντίληψης που εργάζεται με έννοιες – απεικονίσεις των φυσικών περιστατικών – είναι μια τεχνητή γλώσσα αντίληψης, που «δείχνει» αλλά δεν ταυτίζεται με τα αντικείμενα. Όταν βλέπουμε ένα δένδρο και σκεφτόμαστε και λέμε «δένδρο», η «σκέψη μας δένδρο», που βεβαίως λειτουργεί καλά στο τεχνητό επίπεδο της σκέψης, δεν είναι το ζωντανό δένδρο. Εξαρχής διαχωριζόμαστε από το αντικείμενο, το αναγνωρίζουμε στο επίπεδο της (τεχνητής) σκέψης, αλλά δεν το γνωρίζουμε πραγματικά, δεν το «αγγίζουμε», δεν το «κατανοούμε», το ξέρουμε μόνο σαν έννοια. Κι έτσι (με αυτό τον τρόπο) γνωρίζουμε όλα τα πράγματα, τα κατατάσσουμε, τα προσπερνάμε κι όχι μόνο τα άψυχα πράγματα αλλά και τους ανθρώπους.

Είμαστε εξαρχής διαχωρισμένοι από τον κόσμο κι αντιλαμβανόμαστε λάθος. Όλο είναι λάθος.

Ο νους μας φορτώνει (ή μας «φορτώνουν») εξαρχής κάποια δεδομένα (αντίληψη του περιβάλλοντος όλου, στοιχεία, σχέσεις, καταστάσεις, κοινωνικές πραγματικότητες, κανόνες ζωής, νοοτροπίες, τρόπους δράσης… Θεέ μου έλεος!) και με αυτά φτιάχνει μια εικόνα της Πραγματικότητας κι μέσα από αυτό, μέσα σε αυτό, ζούμε (ζούμε;).

Μέσα σε αυτό το σύστημα του νου δεν υπάρχει (Αληθινή Γνώση) παρά μόνο συμβολική γνώση που ανακυκλώνεται συνέχεια. Οποιοσδήποτε όρος μέσα στο σύστημα του νου ερμηνεύεται με παραπλήσιους όρους. Δείτε πως λειτουργούν τα «ερμηνευτικά λεξικά». Πως ορίζεται ένας όρος; Με συναφείς όρους. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τη σκέψη (ή τον λόγο – γιατί αυτά συνδέονται) και διατυπώνουμε μια αντίληψη, μια κρίση «τι είναι αυτό» μέσα στον όρο αυτό περιέχεται εξορισμού η απάντηση. Όλα αυτά όμως είναι διανοητικά σημεία, συμβολικά των πραγμάτων κι όχι τα πράγματα.

Η Ζωή, η Αλήθεια, δεν είναι στο νου, είναι Εκεί Έξω.

Όταν υπάρχουμε στον κόσμο, αντιλαμβανόμαστε αυτό που είναι εδώ, ολόκληρο κι ολοκληρωμένο… Πρέπει να μείνουμε στην αναγνώριση, δεν χρειάζεται να διατυπώσουμε μια κρίση, γιατί η κρίση θα μας μεταφέρει στο νου, στο επίπεδο της σκέψης και απλά θα ανακυκλώσει την ήδη συλληφθείσα γνώση στο επίπεδο της σκέψης… κι αυτό δεν οδηγεί πουθενά… Πρέπει να μένουμε στα φυσικά περιστατικά, στα βιώματα, να ζούμε τη ζωή κι όχι να σκεφτόμαστε τη ζωή και να δρούμε μέσα από την σκέψη… Η σκέψη πρέπει να χρησιμοποιείται στοχευμένα και μόνο όταν χρειάζεται, σε καθαρά πρακτικά ζητήματα.

Αν λοιπόν θέλουμε να χρησιμοποιούμε το νου, τις αισθήσεις θα πρέπει να τα αφήνουμε να λειτουργούν ελεύθερα κι όχι να τα βάζουμε σε κανάλια, σε καλούπια (που είτε δημιουργούμε μόνοι μας, είτε μας επιβάλλονται από την κοινωνία). Πρέπει να ζούμε με τα φυσικά περιστατικά, με βιώματα κι όχι με σκέψη, με τις σκέψεις.

«Πνεύμα», η Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης

Αν μάθουμε να χρησιμοποιούμε έτσι τον νου, τις αισθήσεις, σιγά-σιγά ο νους ησυχάζει, παίρνει τη σωστή θέση και λειτουργία μέσα στην ύπαρξη και στις δραστηριότητές μας… Ο Ήσυχος Νους γίνεται Μη-Νους, αφήνει το Χώρο της Αντίληψης Ελεύθερο.

Αλλά στην πραγματική ζωή όλα είναι αλληλένδετα και όλα είναι ένα, δεν υπάρχει κενό. Όταν δημιουργείται κάπου κενό καταλαμβάνεται αμέσως από κάτι άλλο κι όταν υπάρχει μια έντονη δραστηριότητα απωθεί όλα τα άλλα. Είναι απλός νόμος της Φύσης.

Έτσι όταν μάθει κάποιος όχι να ελέγχει το νου, να τον συγκεντρώνει, να τον κατευθύνει, ή οτιδήποτε (που όλα είναι ανοησίες), αλλά όταν μάθει να αφήνει το νου ήσυχο, να ρέει, τότε ο νους αποσύρεται, γίνεται Μη-νους και τον Χώρο της Αντίληψης τον Καταλαμβάνει Μια Ανώτερη Δύναμη Αντίληψης. Κατέρχεται το Φως του Πνεύματος και Γεμίζει όλο το Χώρο της Αντίληψης.

Στην πραγματικότητα, Αληθινός Νους, Μη-νους, Πνεύμα, όλα σημαίνουν το ίδιο πράγμα.

Η Ενότητα

Όταν λέμε ότι Μέσα μας είναι Όλη η Γνώση και δεν χρειάζεται ούτε να διδαχτούμε τίποτα, ούτε να διαβάσουμε τίποτα, ότι όλη η «μάθηση» είναι μια απάτη (της κοινωνίας), εννοούμε αυτό ακριβώς: Ότι πρέπει να Αφήσουμε τη Ζωή να Ρέει Ελεύθερα, το νου να λειτουργεί ήσυχα… Τότε όλα είναι φανερά. Κι όλα είναι στη θέση τους. Δεν αλάζει τίποτα στον κόσμο (στο φυσικό κόσμο)… Ενώ όμως πριν βλέπαμε μέσα από την διαστρεβλωτική όραση του νου (της διττότητας), Τώρα βλέπουμε τον Κόσμο σαν Μια Ενότητα όπως είναι πραγματικά.

Ο νους όταν λειτουργεί, λειτουργεί με τους όρους της δυαδικότητας. Αυτό είναι αληθινό στο επίπεδο του νου (της συμβολικής γνώσης), το Φως και το σκοτάδι είναι αντίθετα. Το άσπρο και το μαύρο είναι αντίθετα (κι όλα αυτά είναι σύμβολα, στο επίπεδο της κατασκευασμένης γνώσης).

Αλλά όταν ο νους ησυχάζει κι όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε με το Μη-νου (το Πνεύμα) τότε βλέπουμε πως όλα είναι Μια Ενότητα κι όλες οι δυαδικότητες δεν είναι παρά διαβαθμίσεις μιας Ενότητας. Το Φως και το σκοτάδι είναι οι ακραίες διαβαθμίσεις μιας ενότητας, όχι αντίθετα. Το άσπρο και το μαύρο είναι οι ακραίες διαβαθμίσεις μιας ενότητας που ξεκινά από το άσπρο περνά μετά από χιλιάδες διαβαθμίσεις από το γκρι και φτάνει μέσα από χιλιάδες διαβαθμίσεις στο μαύρο.

Έτσι οι Αρχαίοι Σοφοί της Κίνας που συμβόλιζαν τον κόσμο (του νου) με τις αντίθετες δυνάμεις του Γιάνγκ και του Γιν, τα θεωρούσαν σαν διαβαθμίσεις μιας Ανώτερης Ενότητας, του Ταό (που έχει Όνομα).

Στο Επίπεδο του Πνεύματος Υπάρχει μόνο Ενότητα. Όλα έχουν την θέση τους, την ερμηνεία τους κι όλα παίζουν το ρόλο τους. Ακόμα και το κακό στον κόσμο μπορεί να είναι χρήσιμο γιατί γίνεται αφορμή για εξισορρόπηση, δραστηριότητα, για υπέρβαση, για εξέλιξη, ώστε να φτάσουμε ακριβώς σε Αυτή την Αντίληψη της Ενότητας.

Βέβαια όσοι είναι εγκλωβισμένοι στον κόσμο της δυαδικότητας τάσσονται είτε υπέρ του καλού (λιγότεροι) είτε υπέρ του κακού (οι περισσότεροι) κι υπάρχει ένας αέναος πόλεμος μεταξύ καλών και κακών και των κακών μεταξύ τους και όλων εναντίον όλων… κι αυτό το ονομάζουν ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η διαμάχη είναι χρήσιμη μόνο για να δραστηριοποιηθούμε, να υπερβούμε την δυαδικότητα, να Φτάσουμε στην Κατάσταση της Ενότητας.

Στην Κατάσταση της Ενότητας όλα έχουν την θέση τους και το καλό και το κακό αλλά γενικά η Ενότητα Ευνοεί και Ταυτόχρονα Ανθίζει στο Καλό.

Ο Θεός Είναι Πέρα από το Καλό και το κακό αλλά Ευνοεί το Καλό. Γιατί; Γιατί το Καλό Σημαίνει την Επιστροφή στη Θεία Πηγή.

(συνέχεια)

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Wednesday, October 23, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 4. Ελευθερία

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright