CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 22 June, 2025

Sunday, October 20, 2013

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ 3. Η Οδός των Μυστών


Η Αληθινή Οδός των Μυστών
Ας δούμε , αγαπητοί φίλοι, τι έκαναν οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας, οι Μεγάλοι Μύστες της Πραγματικότητας, που ήταν άνθρωποι, κοινοί άνθρωποι σαν όλους, σαν τον καθένα μας…
Ας δούμε τι έκανε ο Ορφέας (που δεν ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο όπως διακήρυξε η ηλιθιότητα του χριστιανικού παροξυσμού)…
Ας δούμε τι έκανε ο Λάο Τσε, ο αληθινός άνθρωπος, όχι ο Λάο Τσε των θρύλων…
Ας δούμε τι έκαναν οι Δάσκαλοι των Ουπανισάδ, που «κρύφτηκαν» στην ανωνυμία για να αποφύγουν την «εκμετάλλευση» των αμαθών…
Ας δούμε τι έκανε ο Βούδας, ο Αληθινός Βούδας, ο Άνθρωπος Βούδας, όχι ο Βούδας των θρησκευτικών οργανισμών και της φαντασίας…
Ας δούμε τι έκανε ο Ιησούς, ο Αληθινός Ιησούς, ο Άνθρωπος Ιησούς, όχι ο Ιησούς της εκκλησίας (των εκκλησιών) που είναι μια ονειρική θρησκευτική φιγούρα και μια προβληματική φιλοσοφική έννοια…
Τι έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Διαβάστε αγαπητοί φίλοι προσεκτικά την ιστορία τους…
Δημιούργησαν κύκλους ανθρώπων που αποκόπηκαν από την «κοινωνία» (όχι από τους ανθρώπους) – ιδεολογικά, ψυχολογικά, πρακτικά, στη συμπεριφορά. Δεν απομακρύνθηκαν. Ήταν μέσα στον κόσμο αλλά όχι εκ του κόσμου (όπως έλεγε ο Ιησούς)… Ξεπέρασαν την Κοινωνική Μάγια, ξεπέρασαν την Φυσική Μάγια, Βίωσαν την Αλήθεια Μέσα τους και Δημιούργησαν Μια Νέα Κοινωνία με όσους τους καταλάβαιναν, από τους ανθρώπους γύρω τους… δημιούργησαν τους Ορφικούς Θιάσους, την Βουδιστική Σάμγκα, τις Πρωτοχριστιανικές Κοινότητες (που δεν ήταν η σημερινή εκκλησία, ή οι εκατοντάδες εκκλησίες)…
Σε αυτές τις Κοινότητες, στην αρχή, για να εισέλθεις, θα έπρεπε να Βιώσεις την Πραγματικότητα, την Αλήθεια, δεν έμπαινες «τυπικά», με κάποια δήλωση πίστης, ή κάποια τελετουργική διαδικασία. Και για να αποδείξεις ότι είσαι άξιος να βρίσκεσαι εκεί έπρεπε να το αποδείξεις με την Προσωπική Εμπειρία σου, με την Κατανόησή σου (της Πραγματικότητας) κι όχι με λόγια…
Τι δίδασκαν αυτοί οι άνθρωποι; Δύσκολα θα το βρείτε στους θρησκευτικούς οργανισμούς που εκμεταλλεύονται (με τις «ευλογίες» του κοινωνικού κατεστημένου) το Όνομά τους, δύσκολα θα το βρείτε στα βιβλία (όσα δεν «κάηκαν»)… Δεν δίδασκαν θεωρίες… Μάθαιναν στους ανθρώπους να ζουν, να ζουν αληθινά, να παίρνουν από την ζωή όλη την ουσία της κι όχι να ζουν με ιδεολογίες, νοοτροπίες που τους επέβαλε η κοινωνία, ή να σπαταλούν το χρόνο τους σε ηλίθιες κοινωνικές δραστηριότητες… Με ένα λόγο τους έδειχναν πώς να Ζουν Ελεύθεροι!
Μολονότι όμως όλοι, ο Ορφέας, ο Βούδας , ο Ιησούς, (κι οι Άλλοι) άσκησαν έντονη κριτική πολιτισμού, μολονότι έκαναν μια πραγματική επανάσταση, το έκαναν ειρηνικά… αποσύρθηκαν για να φτιάξουν μια «δική τους κοινωνία». Απέφυγαν να συγκρουστούν (πρακτικά, αιματηρά) με τους άρχοντες του κόσμου τούτου και με την «ηλίθια κοινωνία», απλά αδιαφόρησαν, τους «χάρισαν τον ωραίο κόσμο» τους, κι έφτιαξαν τον «Δικό τους Αληθινό Κόσμο», το «Δικό τους Βασίλειο της Αλήθειας» (όπως έλεγε ο Βούδας), το «Δικό τους Βασίλειο των Ουρανών» (όπως έλεγε ο Ιησούς)…
Δείτε ακόμα (εδώ στον Ιερό Χώρο της Ελλάδας) την Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας, από τον Μύστη Ορφέα, τον Μεγάλο Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα μέχρι τους Αναρχικούς Κυνικούς, τους Σοφούς Σοφιστές, τον Ευτυχισμένο Επίκουρο, τους Βαθυστόχαστους Στωικούς και μέχρι τους Ύστερους Φωτισμένους Νεοπλατωνικούς… Όλη η Ελληνική Φιλοσοφία είναι μια Κριτική Πολιτισμού, μια Διαρκής Επανάσταση ενάντια στον δήθεν πολιτισμό… Όλη η Προσπάθεια των Μεγάλων Ελλήνων Φιλοσόφων ήταν να «φτιάξουν» (να αναδείξουν, όχι να χειραγωγήσουν) ανθρώπους φωτισμένους, αληθινούς πολίτες, άξιους να δημιουργήσουν μια Καλύτερη Κοινωνία… Φαντασθείτε! Οι Πρόγονοί μας δεν ήταν ευχαριστημένοι ούτε με την Αληθινή Άμεση Δημοκρατία (της Αθήνας)… Δηλαδή αν ζούσαν στην σημερινή «παγκόσμια κόλαση» (που μας έσυραν κάποιοι) τι έπρεπε να κάνουν ή να πουν;…
Το ζήτημα (το ιστορικό αποτέλεσμα) είναι ότι όλες αυτές οι Προσπάθειες, του Ορφέα και των Φιλοσόφων στην Ελλάδα, του Λάο Τσε στην Κίνα, των Δασκάλων των Ουπανισάδ και του Βούδα στην Ινδία, του Ιησού στην Παλαιστίνη… βούλιαξαν στο Σκοτάδι της Ιστορίας, στη Σιωπή του Χρόνου…

Η Διαφθορά των Θρησκειών
Τελικά τι συνέβη στην Ιστορία των ανθρώπων; Που χάσαμε το Δρόμο;
Όλες οι Θρησκευτικές (Φιλοσοφικές) Επαναστάσεις (κι έγιναν πολλές μέσα στην Ιστορία) τελικά αντιμετωπίστηκαν από την άρχουσα τάξη (παντού) ιδεολογικά και πολιτικά, όχι κατασταλτικά (αν και έγινε κι αυτό κάποιες φορές), με ένα άλλο πολύ χειρότερο τρόπο: τις «αφομοίωσαν», τις μετέτρεψαν σε «κοινωνικούς θεσμούς» και τις «στραγγάλισαν» κυριολεκτικά.
Διαβάστε πραγματικά (δηλαδή ανάποδα από ό,τι λέει η τρέχουσα κοινωνική ερμηνεία) ένα πολύ απλό γεγονός που συνέβη στα μέρη μας. Οι χριστιανοί θεωρούν τον Κωνσταντίνο (ένα παράφρονα, αποδεδειγμένα με ιστορικά στοιχεία, άνθρωπο) σαν Μεγάλο Αυτοκράτορα και Ευεργέτη του χριστιανισμού γιατί θεμελίωσε την ανεξιθρησκεία στην τότε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κι έδωσε την ευκαιρία στους χριστιανούς να γίνουν επίσημη θρησκεία του Κράτους και να γκρεμίσουν τους Αρχαιοελληνικούς Ναούς, να Κάψουν τις Βιβλιοθήκες που ανήκαν στην ανθρωπότητα και να δολοφονήσουν τους εχθρούς τους χειρότερα από ζώα όπως την Υπατία στην Αλεξάνδρεια (μολονότι κάποιοι ψευτο-ιστορικοί χριστιανοί αρνούνται πεισματικά την ανάμειξη του Κύριλλου) … έτσι είχαν ακούσει από τον Ειρηνικό και Γλυκύ Ιησού, τον Ιησού που ακόμα και μη χριστιανοί - όπως εγώ – λατρεύουν και τιμούν;… Στην πραγματικότητα τι έκανε ο Κωνσταντίνος; Κατέστρεψε τον Αληθινό Χριστιανισμό, σαν Θρησκευτικό Κίνημα, σαν Γνήσιο Θρησκευτικό Ρεύμα, σαν Αληθινή Ιερή Κοινότητα, τον μετέτρεψε σε ιδεολογία, τον αφομοίωσε στην οικονομική-πολιτική-κοινωνική πραγματικότητα, τον έκανε «θεσμό» του Κράτους, τον «εξουδετέρωσε»… Βέβαια οι (επαγγελματίες, γιατί έχουν κρατικό μισθό) επιφανείς χριστιανοί όλα αυτά τα θεωρούν καλά… Αλλά τι πέτυχαν; Μόνο στην «Έρημο» υπήρχαν άγιοι, μόνο εκεί υπήρχε λίγο φως, εκεί που ζούσαν οι μυστικοί πατέρες, μακριά από την κοσμική (πλέον) εκκλησία… και τελικά έσβησε κι εκεί το λίγο χριστιανικό φως… Από τότε πόσοι χριστιανοί έφτασαν στην Θέωση; (Δείξτε μας έναν, μόνο έναν)…
Αυτό είναι ένα παράδειγμα από τα κοντινά μας μέρη, όχι την Ελληνική Ιστορία, γιατί το Βυζάντιο δεν είναι Ελληνική Ιστορία, επειδή απλά είχε υιοθετηθεί η «ελληνική» στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Λένε ψέματα στα ελληνόπουλα που τα διδάσκουν την βυζαντινή ιστορία σαν Ελληνική Ιστορία…
Το ίδιο πράγμα συνέβη λίγο-πολύ σε όλα τα θρησκευτικά κινήματα. Ο Ορφισμός έσβησε με το ξεψύχισμα του Ελληνισμού μέσα στην Κοσμοκρατορία των Μακεδόνων (ελληνικής φυλής επίσης) και «βγήκε» βίαια από την ιστορία (παρόλες τις προσπάθειες των Νεοπλατωνικών) στα χρόνια του Βυζαντινού Μεγαλείου(;).
Ο Ταοϊσμός κρατήθηκε απομονωμένος αιώνες μέχρι που, με το συναπάντημα του Βουδισμού, δημιούργησε το Τσαν (το Ζεν στην Ιαπωνία) που είναι ζωντανό μέχρι σήμερα.
Ο Βουδισμός αντέχει πολύ λίγο σε κάποια «κέντρα», λόγω της οργανωτικής δομής του.
Το Ρεύμα της Βεδάντα επιβιώνει χάρις στις ατομικές προσπάθειες ανθρώπων σαν  τον Ορομπίντο, τον Μαχάρσι κι άλλους…
Τελικά,  λίγο πολύ, όλες οι Μεγάλες Θρησκείες, που είχαν σαν Εμπνευστές τους Εξαιρετικούς Ανθρώπους (αλλά παρ’ όλα αυτά ανθρώπους με σάρκα και οστά), σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού, ξέφτισαν σιγά-σιγά, περιθωριοποιήθηκαν ή έγιναν «κρατικοί θεσμοί».
Σήμερα, αν θέλεις να βρεις την Αλήθεια (των Θρησκειών) ασφαλώς δεν θα την βρεις στις πληροφορίες που θα σου δώσουν οι επίσημοι κοινωνικοί οργανισμοί που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους Μεγάλους Θρησκευτικούς Ηγέτες (ενώ στην πραγματικότητα εκμεταλλεύονται το Όνομά τους για δικό τους όφελος)… Θα πρέπει μέσα από προσωπική έρευνα να ανακαλύψεις την Αλήθεια, μέσα από μύρια ψέματα. Αν τελικά κάνεις αυτό το «ταξίδι» σίγουρα δεν θα βγεις χαμένος… Αλλά αν ζούσαμε σε μια «αληθινή κοινωνία» όπου η Αλήθεια δεν θα διώκονταν και δεν θα κρυβόταν σίγουρα θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα… Αν… Αλλά δεν…

Ο Λαβύρινθος της Πραγματικότητας και των Μύθων
Ξέρετε, αγαπητοί φίλοι, οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήταν σοφοί άνθρωποι. Ολόκληρη η «Μυθολογία» είναι γεμάτη μυστικούς συμβολισμούς… δεν είναι ένα συνοθύλευμα από ακαταλαβίστικα παραμύθια.
Λένε… Ο Θησέας ταξίδεψε στην Κρήτη και πέρασε από μια δοκιμασία, μπήκε στο Λαβύρινθο, σκότωσε τον Μινώταυρο, βγήκε από τον Λαβύρινθο κι επέστρεψε στην Αθήνα… κερδίζοντας ένα «βασίλειο»…
Στην πραγματικότητα, στον παρόντα μύθο, ο «Φόνος του Μινώταυρου» είναι μια «Μυητική Διαδικασία» μέσα από την οποία μπορεί ο άνθρωπος να βγει από τον «λαβύρινθο  του μυαλού», από τον «λαβύρινθο του κόσμου», έξω στο Φως της Πραγματικότητας. Κι ο Θησέας το έκανε. Έτσι Κέρδισε ένα Βασίλειο. Αλλά δεν είναι το Βασίλειο της Αθήνας (του μύθου), είναι το Αιώνιο Βασίλειο της Πραγματικότητας…. Την ίδια «Μυητική Διαδικασία» θα περιγράψει αργότερα ο Πλάτωνας στην «Αλληγορία του Σπηλαίου».
Ζούμε σε ένα «Λαβύρινθο». Ζούμε στον Λαβύρινθο της Αντίληψης, του νου, του «διαμορφωμένου νου»… Δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε. Είμαστε όλοι δεμένοι, μπερδεμένοι, δεν ξέρουμε που να πάμε, τι να κάνουμε και καταναλωνόμαστε σε άσκοπες δραστηριότητες…
Ο Λαβύρινθος δεν γίνεται κατοικήσιμος και ο «Μινώταυρος», το «θηρίο του πολιτισμού» (θα εξηγήσουμε παρακάτω τι είναι το «θηρίο του πολιτισμού») πρέπει να «σκοτωθεί» για να ελευθερωθούμε και να βρούμε διέξοδο…
Είδατε τι «ωραία παραμύθια» λέγανε οι προπάπποι των προπάππων, των προπάππων μας; Δεν υπάρχει μόνο ο Φυσικός Λαβύρινθος υπάρχει κι ένα «θηρίο» που μας τρομοκρατεί ότι θα μας καταπιεί, κάπου στα μπερδεμένα μονοπάτια του Λαβύρινθου.
Για όσους έχουν το Κλειδί του Αρχαίου Μύθου η ιστορία (του Θησέα) περιγράφει την πραγματικότητα, τότε και τώρα και πάντα.
Ποιοι είμαστε εμείς (ο Θησέας); Η Πραγματική Ύπαρξη, η Επίγνωση, η Συνείδηση, (πείτε το όπως θέλετε).
Ο Λαβύρινθος είναι η Φυσική  Αντίληψή μας, το μυαλό μας (μαζί με τις αισθήσεις).
Ο Μινώταυρος είναι το «θηρίο», το «διαμορφωμένο μυαλό» μας που έφτιαξαν οι άνθρωποι, η κοινωνία, ο πολιτισμός, όλες αυτές οι ανοησίες που μας έχουν φορτώσει και φορτώνουν κάθε παιδί που έρχεται σε αυτό τον ηλίθιο πλανήτη, δηλαδή η «ψεύτικη προσωπικότητά» μας, το «ψεύτικο εγώ» μέσα στο οποίο (περίτεχνα) μας παγιδεύουν…
Κι έτσι, αγαπητοί φίλοι, ξαναγυρίζουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.
Η Πραγματική Ηρωική Πράξη του Θησέα είναι «Υποχρέωση του Καθενός» μας: Αν  δεν εξοντώσουμε τον «μινώταυρο της ηλιθιότητας» (του «ψεύτικου εγώ» που μας έχουν «φορτώσει») κι αν δεν βγούμε από τον «Λαβύρινθο του Μυαλού» μας (του Συλλογικού Μυαλού μας, σαν ανθρώπινης κοινωνίας), δεν είμαστε Άξιοι για Βασιλιάδες στο Βασίλειο του Πατέρα μας, στο Βασίλειο του Φωτός, στο Βασίλειο των Ουρανών, στο Βασίλειο της Πραγματικότητας.
Αν μείνουμε στον Λαβύρινθο στο τέλος θα μας καταπιεί ο Μινώταυρος, το «ψεύτικο εγώ» μας (γιατί υπάρχει ένας Μινώταυρος για τον καθένα μας) και θα μείνουμε εκεί να αλληλοσπαραζόμαστε με τους άλλους Μινώταυρους, χωρίς ελπίδα διαφυγής από τη  ψεύτικη ζωή,  από το κοινωνικό αιματηρό παιχνίδι, από την δυστυχία μας.
Και μην πείτε, ο Θησέας είναι Κάποιος εμείς τι είμαστε. Ο Θησέας είναι ο Καθένας. Θησέας ήταν ο Ορφέας, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, ο Ιησούς και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία που το Έκαναν… γιατί αν δεν Είμαστε ο Θησέας τότε θα γίνουμε Μινώταυροι καταστρέφοντας τον Εαυτό μας και κατασπαράζοντας τους άλλους… γιατί, αγαπητοί φίλοι, μπορεί και να μην το έχετε καταλάβει αλλά «ζούμε στη Χώρα των Ανθρωποφάγων»… Από εμάς εξαρτάται.
Και μην πείτε και πως; Και τι; Και αν; Και γιατί;… Αφήστε το! Ή Τα «αφήνουμε όλα πίσω» και κάνουμε ένα Βήμα στο Άγνωστο ή μένουμε εκεί που είμαστε. Και ποιος σας είπε ότι το Άγνωστο δεν είναι «Φιλόξενο» κι ότι είναι «φιλόξενη» η πραγματικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού; Το «Μόνο Φιλόξενο» είναι το Άγνωστο γιατί Ταυτίζεται με την Ελευθερία, γιατί έχεις την Πλήρη Ελευθερία να Ξαναδημιουργήσεις τον Κόσμο (την Κοινωνία) από την Αρχή.
Και ποιος σας είπε ότι Βγαίνετε από τον Λαβύρινθο τρέχοντας στους δρόμους του Λαβύρινθου; Χιλιάδες χρόνια να τρέχουμε (δηλαδή να προσπαθούμε να φτιάξουμε αυτή την κοινωνία) πάλι εκεί μέσα θα είμαστε (στα αδιέξοδα της ανθρώπινης κοινωνίας, έτσι όπως την έφτιαξαν κι  έτσι όπως την διατηρούμε εμείς λόγω της αδυναμίας μας).
Αλλά μην απελπιζόμαστε! Υπάρχει στην ιστορία μας και μια Αριάδνη (δεν την ξεχάσαμε).
Τι ήταν αυτό που έδωσε η Αριάδνη στο Θησέα; Τι ήταν αυτός ο «Μίτος» (το «Νήμα της Ζωής»);
Είναι «η Ίδια η Φύση μας» η «Θεϊκή Φύση» μας, το «Ίδιο το Νήμα της Αρχαίας Ζωής», που μας Δένει με Αυτό που Είμαστε Πραγματικά, Αυτό που, αν και έχει «Απωθηθεί» στο Ασυνείδητο, Υπάρχει και Λειτουργεί Ακόμα Μέσα μας.
Δεν χρειάζεται να τρέχουμε στο Λαβύρινθο, δεν υπάρχει διέξοδος εκεί. Απλά εγκαταλείπουμε το Λαβύρινθο γιατί δεν οδηγεί πλέον πουθενά κι είμαστε Ελεύθεροι. Πολύ απλά (όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω)… Γιατί η Φύση μας Είναι Ελεύθερη, Είναι Ελευθερία. Την Ελευθερία την Έχουμε Μέσα μας από την Αρχή και για πάντα. Εμείς την «παραχωρούμε» στην κοινωνία να μας κάνει σκλάβους. Και την Ελευθερία δεν την κατακτάμε μέσα στο Λαβύρινθο. Λένε ψέματα όσοι το λένε αυτό, θέλουν να γίνουμε σαν τον Δον Κιχώτη που πολεμούσε «ανεμόμυλους», να πολεμάμε δήθεν τα στραβά της κοινωνίας για να την κάνουμε καλύτερη. Μα όλη η κοινωνία είναι στραβή κι όλη η κοινωνία θέλει «ξερίζωμα». Αν δεν γκρεμίσεις δεν μπορείς να χτίσεις… έτσι απλά…

Η Έξοδος από τον Λαβύρινθο
Ας τα ξαναπούμε, αγαπητοί φίλοι, για να τα καταλάβουμε.
Ποιος είναι ο Θησέας; Η Αληθινή Ύπαρξή μας (η Αιώνια, Ελεύθερη, Ουσία μας), η Επίγνωση, η Συνείδηση, ο Ανώτερος Ψυχισμός μας, η Ψυχή μας.
Τι είναι ο Λαβύρινθος; Είναι η Φυσική Αντίληψη, η Λειτουργία του Μυαλού (συλλογικού και ατομικού μαζί) μια περιορισμένη και περιοριστική λειτουργία που θα μπορούσε να ξεπεραστεί αν δεν παρέμβαινε ο «ανθρώπινος πολιτισμός» για να την περιπλέξει.
Τι είναι ο Μινώταυρος; Δεν λέμε «ποιος», αλλά «τι», γιατί δεν πρόκειται για οντότητα αλλά για «αντιληπτική λειτουργία». Είναι το «σχηματισμένο μυαλό», το «περιεχόμενο του μυαλού».
Η Αριάδνη Είναι η Φύση, η Φύση μας, η Ζωή, η Ιέρεια της Αλήθειας… είναι ο «Μίτος της Ζωής»… κι Αυτό που μας Συνδέει Με το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον μας, με την Αιωνιότητα.
Πως Ελευθερώνεσαι; Ένας άλυτος κόμπος δεν λύνεται, απλά κόβεται. Κι Είσαι Έξω. Σκεφθείτε το λίγο! (Θα επανέλθουμε σ’ αυτό).
Η αντίφαση του «κοινωνικού εγώ»: Σε βάζουν να παίξεις ένα ρόλο, σε υποχρεώνουν, σε θεωρούν υπεύθυνο για τις πράξεις σου (απέναντι στην κοινωνία) αλλά δεν σου δίνουν το δικαίωμα να αρνηθείς τον ρόλο. Αν δεν είναι αυτό σκλαβιά τι είναι;
Από την άλλη πρέπει να δεχτείς το στάτους (καθεστώς, υφιστάμενη κατάσταση, παρούσα κατάσταση) της κοινωνίας. Αν η κοινωνία σε ωθεί στην αποτυχία (για την οποία μπορεί και να μην φταις εσύ), στο περιθώριο, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, πρέπει να το «δεχθείς» σαν μοίρα. Αν δεν είναι αυτό σχιζοφρένεια τι είναι;
Αυτή είναι η «βασική αντίφαση του κοινωνικού εγώ». Είναι μια σχιζοφρενική κατάσταση. Τι θεωρείται υγιές από την «κοινωνία»; Να συνδυάσεις τον «προσποιητό ρόλο» (το «κοινωνικό εγώ», τη «ψεύτικη προσωπικότητα») με τις επιταγές της κοινωνίας. Αν αποτύχεις οδηγείσαι στη νεύρωση, στη σχιζοφρένεια, στην αυτοκτονία, «ψυχολογική» ή πραγματική, ή «προσαρμόζεσαι» και καταφεύγεις σε διάφορα μέσα για να «ξεχαστείς», στη κοινωνική κριτική,  στα χόμπυ, στις διασκεδάσεις, στην «δουλειά», στην φιλανθρωπία, ό,τι μπορείς να φανταστείς…
Ο Φωτισμένος βγαίνει από το (αισχρό) παιχνίδι της κοινωνίας. Αλλά το κάνει συνειδητά. Και μπορεί να ξαναμπεί στο Λαβύρινθο, αλλά με δικούς του όρους τώρα. Δεν ταυτίζει την Αληθινή Ύπαρξή του με τον «ρόλο» που θα υποδυθεί χάριν του κοινωνικού παιχνιδιού. Μπορεί να παριστάνει τώρα ό,τι θέλει, τον «Σοφό», τον «τρελό του χωριού», τον «πολίτη»… όλα κωμωδία είναι! Ζήτω ο Αριστοφάνης!
Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στα σοβαρά. Ποιος είναι ο Ορισμός του Φωτισμένου; Ότι είναι «Άνους», «Βου-χσιν», «Μη-νους»… Σοφός κι Ανόητος (για τα πρότυπα της κοινωνίας) μαζί. Η σκέψη λειτουργεί ελεύθερα κι όχι με το «περιεχόμενο» που προγραμματίζει η κοινωνία..
Τι είναι η Αληθινή Ουσία του Ανθρώπου; Ουσία, Πνεύμα, Ενέργεια, Κάτι; Δεν είναι το σώμα, δεν είναι οι δραστηριότητες, δεν είναι η (ελεύθερη) σκέψη, δεν είναι η Φυσική Αντίληψη, δεν είναι Τίποτα από όλα αυτά. Η Ύστατη Ουσία Είναι η Ελεύθερη Ανοιχτή Συνείδηση, το Μη-Οργανωμένο, το Πρώτιστο Χάος των σοφών προγόνων μας, από το Οποίο Προέρχονται Όλα και στο Οποίο Καταλήγουν Όλα…
(συνέχεια)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning

14. The Flame of True Learning

 

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

 

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

 

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

 

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

 

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

 

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

 

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

 

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

 

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

 

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

 

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

 

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

 

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

 

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

 

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

 

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

 

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

 

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

 

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~