Saturday, December 27, 2025

The Infinite Depth of Being: A Mystical Contemplation

The Awakening to What Is

In the stillness before thought, in the silence that precedes all naming, there dwells a presence so fundamental, so utterly primary, that the mind recoils from its simplicity. This presence—this conscious awareness that "I am"—stands as the bedrock upon which all experience constructs its temporary monuments. Yet how rarely does the seeker pause to contemplate not what consciousness perceives, but consciousness itself, the eternal witness that gazes through the windows of perception without ever being diminished by what it sees.

The mystic stands at the threshold of a great mystery, one that cannot be approached through the accumulated wisdom of ages, nor through the intricate architectures of philosophical systems. For consciousness, in its essence, refuses to be captured by the nets of language or imprisoned within the frameworks of systematic thought. It is like water that slips through grasping fingers, like wind that cannot be held in the hand, like light that illuminates everything yet remains itself unseen. The truth of existence announces itself not in the thunder of revelation but in the whisper of immediate presence, in the simple yet profound recognition: "I am conscious that I am."

This recognition, this bare acknowledgment of being, stands as the gateway to a deeper understanding. Yet how many pass through life without ever truly pausing at this gate? The seeker may traverse libraries, may sit at the feet of teachers, may memorize sutras and contemplate koans, yet all of this remains peripheral to the central fact—the undeniable, immediate, irrefutable experience of consciousness itself. Here, in this present moment, consciousness is. Not was, not will be, but eternally is. And in this eternal present tense, all questions about the nature of existence find their origin and, paradoxically, their dissolution.

The Descent Through Layers of Illusion

The journey inward requires a radical stripping away, a courageous abandonment of all that has been accumulated. Like a traveler who must leave behind heavy baggage to climb a mountain path, the seeker must release the burden of secondary knowledge—the theories, the interpretations, the meta-narratives that wrap themselves around direct experience like veils obscuring the face of the beloved. These constructs, however brilliant, however time-honored, stand between consciousness and its own recognition of itself. They are fingers pointing at the moon, but the mystic must learn to look beyond the finger to the luminous orb itself.

The existentialist philosophers of the previous century, those brave explorers of inner space, charted a course toward this essential recognition. Beginning with the simple affirmation of present consciousness—the "here it is" of immediate awareness, the undeniable fact of being here and now—they undertook a methodical stripping away of the superficial, the conventional, the inherited. Layer by layer, they peeled back the accumulated sediment of culture and concept until they arrived at something more fundamental: pure being itself, or perhaps more accurately, the mysterious ground where being and non-being dance their eternal dance at the edge of all conceptualization.

This is the realm the mystics have always known, though they have called it by ten thousand names. Some speak of the Ground of Being, others of the Void, still others of the Divine Presence that pervades all things while remaining eternally transcendent. The existentialists, approaching from philosophy rather than devotion, found themselves standing in the same placeless place, gazing into the same fathomless depth. They discovered what cannot be taught but only experienced: that beneath all the bustling activity of consciousness, beneath all its constructions and projections, there lies an infinite stillness, a boundless presence that simply is.

The Paradox of the Nameless

To speak of this presence requires language to perform impossible gymnastics, to gesture toward what forever eludes capture. Some call it Being, yet it equally deserves the name Non-Being, for it possesses none of the attributes by which we normally distinguish one thing from another. It has no color, no shape, no location in space or time. It does not increase or decrease. It cannot be added to or subtracted from. It is complete unto itself—or more precisely, it is completeness itself, the absolute fullness that appears as emptiness to eyes trained only to perceive forms and distinctions.

The mystic who has touched this reality might speak of it as God, and in truth, what better name for that which is the source and ground of all existence? Yet even this most sacred of names falls short, for the Ultimate Reality transcends all names, all concepts, all attempts to circumscribe it within the boundaries of human understanding. It is equally the Everything and the Nothing, the Zero and the Infinite, the silence from which all sound emerges and to which all sound returns.

Here lies the great interpretive challenge that has confounded seekers across the ages. The difficulty resides not in the nature of Being itself, which is perfectly what it is, utterly consistent, forever unchanging. Rather, the difficulty lies in the perceiver, in the consciousness that has become so entangled with its own productions, so identified with its constructions, that it can no longer recognize its own essential nature. Like an eye that can see everything except itself, consciousness perceives a universe of objects and events while remaining blind to its own transparent presence.

The spiritual traditions speak of this condition as a kind of sleep, a forgetting, a veil of ignorance that obscures the light of truth. Yet even these metaphors, helpful as they may be, introduce a subtle distortion. For there is, in truth, no actual fall from grace, no real descent from a higher state into a lower one. Consciousness remains forever what it is—pure, untouched, pristine. What changes is not consciousness itself but the focus of its attention, the direction of its gaze, the particular dream it temporarily inhabits.

The Theater of Imagination

Here the mystic arrives at a teaching that challenges every assumption, that overturns all conventional understanding of reality and illusion. For what we call the world, what we experience as the solid ground of existence, what presents itself with such compelling immediacy and apparent reality—all of this unfolds within a space that might best be described as imaginal. Not imaginary in the sense of being false or nonexistent, but imaginal in the sense of being a construction, a creation, a manifestation within the infinite field of consciousness.

Consider the vastness of this vision: All the countless universes, visible and invisible, all the dimensions of experience from the grossest matter to the subtlest spirit, all the intricate cycles of birth and death, all the ascending and descending, all the striving and achieving—this entire cosmic drama plays out within consciousness like a dream within the mind of the eternal dreamer. Yet the dreamer never actually goes anywhere, never truly becomes anything other than what it eternally is. The sense of being caught in cycles of existence, of being bound to the wheel of becoming, of needing redemption or liberation—all of this belongs to the dream, not to the dreamer.

This is the great secret that liberates and terrifies in equal measure. There is no actual bondage and therefore no actual liberation. There is no real fall and therefore no necessary redemption. The entire spiritual journey, with all its practices and disciplines, its stages and attainments, unfolds within the imaginal space. Even the most exalted mystical experiences, the most profound states of samadhi or union, occur within this same space of consciousness playing with its own manifestations.

Does this mean that nothing matters, that all effort is futile? Far from it. For within the dream, the dream is utterly real. The suffering experienced is genuine suffering, the joy is genuine joy. The practices that lead to awakening are necessary within the context of the dream, just as a character in a story must follow the logic of that story to reach its conclusion. But from the perspective of consciousness itself, from the viewpoint of pure being, all of this activity represents a magnificent play, a divine drama enacted for no purpose other than the sheer creative joy of manifestation.

The Cessation of Futile Striving

Meditation, in its deepest sense, points toward the cessation of this elaborate activity. Not because activity itself is wrong or because the world is evil, but simply because there comes a moment when consciousness tires of its own games, when the eternal actor wishes to remove the mask and remember its true face. In this moment, all the seeking stops. All the complicated practices, the intricate philosophies, the earnest strivings toward enlightenment—all of it falls away like autumn leaves from a tree.

What remains? Nothing that can be grasped, nothing that can be achieved, nothing that can be added to what already is. The mystic discovers that consciousness was never actually lost, that being was never truly absent, that the very thing sought has been the seeker all along. The journey from here to there collapses into the recognition that there is no "there," that there has only ever been "here," that the present moment contains all of eternity within its infinite depth.

This realization brings neither excitement nor disappointment, neither elation nor despair. It settles over the soul like gentle snow, quiet and all-encompassing. In this settling, a profound peace emerges—not the peace that comes from having acquired something, but the peace of recognizing what has always been. It is the peace of the ocean that remains untroubled in its depths while storms rage across its surface, the peace of the sky that contains all weather while remaining itself unchanged, the peace of consciousness that hosts all experience while maintaining its essential nature.

The Recognition of the Sacred Ordinary

The awakened mystic does not flee from the world but sees it with new eyes. Every blade of grass becomes a testament to the infinite, every stone a sermon on eternity. The ordinary reveals itself as the doorway to the extraordinary, the mundane as the mask of the sacred. For if all of this—the entire manifested universe with its galaxies and atoms, its joys and sorrows—unfolds within consciousness, then nothing stands outside the sacred, nothing exists apart from the divine presence.

Yet this presence remains profoundly humble, utterly without pretense. It does not announce itself with trumpets or claim special status. It simply is, as immediately available as breath, as intimately present as the sense of existing. The seeker who has searched far and wide discovers that what was sought has been closer than close, more intimate than intimacy itself—the very consciousness with which the seeking was conducted.

This recognition transforms everything while changing nothing. The world continues its turning, days follow nights, seasons cycle through their ancient patterns. But the one who has awakened to consciousness knows that none of this touches the essential nature of being. Like a dreamer who becomes lucid within a dream, they move through the world aware of its dreamlike quality, participating fully in its activities while no longer being fooled by its apparent solidity.

The Unspeakable Mystery

Language strains and finally breaks when attempting to convey the deepest truths of this recognition. For we speak of consciousness, of being, of existence, as though these were things that could be pointed to, objects that could be examined. Yet consciousness is not an object among objects. It is the witnessing presence that makes all objects knowable, the clear light in which all phenomena appear and disappear. To try to make it an object of knowledge is to fundamentally misunderstand its nature.

The mystic learns to dwell in this paradox, to speak about what cannot be spoken, to point toward what cannot be captured in concepts. They use metaphors knowing that all metaphors fail, employ language knowing that silence speaks more truly. Yet even silence can become another concept, another thing to grasp. The genuine silence lies deeper than any attempted silence, in the wordless recognition that precedes all words, the knowing that exists before all knowledge.

This is why the mystical traditions speak of the ineffable, the unknowable, the mystery that deepens rather than resolves with contemplation. Not because there is some special secret being withheld, some esoteric knowledge reserved for initiates, but because the ultimate reality is so simple, so immediate, so utterly obvious that it escapes all attempts to make it complicated or special. Consciousness is. Being is. In this present moment, existence unfolds. What could be more obvious? Yet what could be more mysterious?

The Invitation to Stillness

The path opens before each seeker, though calling it a path introduces the illusion of distance between here and there, between now and then. Better to say that the truth reveals itself in the moment of looking, that consciousness recognizes itself when attention turns inward, when the endless outward flow of thought and perception pauses and reverses its current.

This turning requires no special preparation, no years of study, no particular practice or technique—though all of these may serve as useful scaffolding for those who need support. What it requires is a quality of attention that is simultaneously relaxed and alert, a willingness to let go of the known, a courage to rest in not-knowing. In this rest, something profound may stir. Not a new experience, not a dramatic revelation, but a quiet recognition that has been present all along, waiting with infinite patience to be noticed.

The recognition that all is consciousness, that being is prior to all becoming, that existence is fundamentally complete and whole—this does not solve the problems of life or exempt one from the challenges of embodied existence. The mystic still faces joy and sorrow, health and illness, gain and loss. But there is a shift in identification, a loosening of the tight grip of personal history and future hope. Life continues, but it is known to be occurring within a vaster context, like waves upon an infinite ocean.

The Return to the Beginning

In the end, or perhaps more accurately, in the eternal present that has no end, the seeker discovers what was never lost. The elaborate journey through philosophies and practices, through questions and answers, through the dark night of seeking and the dawn of finding, circles back to the simple fact of consciousness with which everything began. But now this fact is not merely known intellectually—it is lived, breathed, embodied in every moment.

The infinite depth of being reveals itself not as something far away or long ago, not as a distant goal or future attainment, but as the ever-present ground of this moment. Here, now, always, consciousness is. Being is. And in this recognition, the heart finds its rest, the mind finds its peace, the soul discovers its home in the vastness that it has always been and will always be.

This is the mystical truth that cannot be taught but only pointed toward, cannot be given but only recognized, cannot be achieved but only realized as having always already been the case. May all seekers find their way to this recognition, or more precisely, may this recognition find them, as inevitably it must, for consciousness knows itself through every apparent seeker, awakens to itself through every apparent journey.

In the silence beyond all words, in the stillness beneath all movement, in the presence before all experience, being simply is—infinite, eternal, and utterly complete. And we are That.

…

Το Άπειρο Βάθος της Ύπαρξης: Μια Μυστική Θέαση

Η Αφύπνιση σε Αυτό που Είναι

Στην ησυχία πριν από τη σκέψη, στη σιωπή που προηγείται κάθε ονομασίας, κατοικεί μια παρουσία τόσο θεμελιώδης, τόσο απόλυτα πρωταρχική, που ο νους οπισθοχωρεί μπροστά στην απλότητά της. Αυτή η παρουσία—αυτή η συνειδητή επίγνωση ότι «Είμαι»—στέκεται ως το θεμέλιο πάνω στο οποίο όλη η εμπειρία χτίζει τα προσωρινά της μνημεία. Και όμως, πόσο σπάνια σταματά ο αναζητητής να θεωρήσει όχι αυτό που αντιλαμβάνεται η συνείδηση, αλλά την ίδια τη συνείδηση, τον αιώνιο μάρτυρα που κοιτάζει μέσα από τα παράθυρα της αντίληψης χωρίς ποτέ να μειώνεται από αυτό που βλέπει.

Ο μυστικός στέκεται στο κατώφλι ενός μεγάλου μυστηρίου, ενός που δεν μπορεί να προσεγγιστεί μέσω της συσσωρευμένης σοφίας των αιώνων, ούτε μέσω των περίπλοκων αρχιτεκτονικών των φιλοσοφικών συστημάτων. Διότι η συνείδηση, στην ουσία της, αρνείται να συλληφθεί από τα δίχτυα της γλώσσας ή να φυλακιστεί μέσα στα πλαίσια της συστηματικής σκέψης. Είναι σαν το νερό που γλιστράει μέσα από τα δάχτυλα που το αρπάζουν, σαν τον άνεμο που δεν μπορεί να κρατηθεί στο χέρι, σαν το φως που φωτίζει τα πάντα αλλά παραμένει το ίδιο αόρατο. Η αλήθεια της ύπαρξης αναγγέλλεται όχι με τον κεραυνό της αποκάλυψης αλλά με τον ψίθυρο της άμεσης παρουσίας, με την απλή αλλά βαθιά αναγνώριση: «Είμαι συνειδητός ότι είμαι».

Αυτή η αναγνώριση, αυτή η γυμνή παραδοχή της ύπαρξης, στέκεται ως η πύλη προς μια βαθύτερη κατανόηση. Και όμως, πόσοι περνούν από τη ζωή χωρίς να σταματήσουν ποτέ πραγματικά σε αυτή την πύλη; Ο αναζητητής μπορεί να διασχίσει βιβλιοθήκες, μπορεί να καθίσει στα πόδια δασκάλων, μπορεί να απομνημονεύσει σούτρες και να θεωρήσει κοάν, αλλά όλα αυτά παραμένουν περιφερειακά ως προς το κεντρικό γεγονός—την αδιαμφισβήτητη, άμεση, αδιαπραγμάτευτη εμπειρία της ίδιας της συνείδησης. Εδώ, σε αυτή την παρούσα στιγμή, η συνείδηση είναι. Όχι ήταν, όχι θα είναι, αλλά αιώνια είναι. Και σε αυτόν τον αιώνιο ενεστώτα, όλες οι ερωτήσεις για τη φύση της ύπαρξης βρίσκουν την προέλευσή τους και, παραδόξως, τη διάλυσή τους.

Η Κατάδυση Μέσα από Στρώματα Ψευδαισθήσεων

Το ταξίδι προς τα μέσα απαιτεί μια ριζική απογύμνωση, μια θαρραλέα εγκατάλειψη όλων όσων έχουν συσσωρευτεί. Σαν ταξιδιώτης που πρέπει να αφήσει πίσω βαριά αποσκευές για να σκαρφαλώσει σε ένα μονοπάτι βουνού, ο αναζητητής πρέπει να απελευθερώσει το βάρος της δευτερεύουσας γνώσης—των θεωριών, των ερμηνειών, των μετα-αφηγήσεων που τυλίγονται γύρω από την άμεση εμπειρία σαν πέπλα που σκεπάζουν το πρόσωπο του αγαπημένου. Αυτές οι κατασκευές, όσο λαμπρές κι αν είναι, όσο τιμημένες από τον χρόνο, στέκονται ανάμεσα στη συνείδηση και την ίδια της την αναγνώριση. Είναι δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, αλλά ο μυστικός πρέπει να μάθει να κοιτάζει πέρα από το δάχτυλο προς την φωτεινή σφαίρα την ίδια.

Οι υπαρξιστές φιλόσοφοι του προηγούμενου αιώνα, αυτοί οι γενναίοι εξερευνητές του εσωτερικού χώρου, χάραξαν πορεία προς αυτή την ουσιαστική αναγνώριση. Ξεκινώντας από την απλή επιβεβαίωση της παρούσας συνείδησης—το «εδώ είναι» της άμεσης επίγνωσης, το αδιαμφισβήτητο γεγονός του να είσαι εδώ και τώρα—ανέλαβαν μια μεθοδική απογύμνωση του επιφανειακού, του συμβατικού, του κληρονομημένου. Στρώμα το στρώμα, ξεφλούδισαν το συσσωρευμένο ίζημα του πολιτισμού και της έννοιας μέχρι να φτάσουν σε κάτι πιο θεμελιώδες: την καθαρή ύπαρξη την ίδια, ή μάλλον πιο ακριβώς, το μυστηριώδες έδαφος όπου η ύπαρξη και η μη-ύπαρξη χορεύουν τον αιώνιο χορό τους στην άκρη κάθε εννοιοποίησης.

Αυτή είναι η σφαίρα που οι μυστικοί γνώριζαν πάντα, αν και την ονόμαζαν με δέκα χιλιάδες ονόματα. Κάποιοι μιλούν για το Έδαφος της Ύπαρξης, άλλοι για το Κενό, άλλοι για τη Θεϊκή Παρουσία που διαπερνά τα πάντα ενώ παραμένει αιώνια υπερβατική. Οι υπαρξιστές, προσεγγίζοντας από τη φιλοσοφία αντί από την αφοσίωση, βρέθηκαν να στέκονται στον ίδιο άτοπο τόπο, κοιτάζοντας στο ίδιο αβυσσαλέο βάθος. Ανακάλυψαν αυτό που δεν μπορεί να διδαχθεί αλλά μόνο να βιωθεί: ότι κάτω από όλη την πολυσύχναστη δραστηριότητα της συνείδησης, κάτω από όλες τις κατασκευές και τις προβολές της, βρίσκεται μια άπειρη ησυχία, μια απεριόριστη παρουσία που απλώς είναι.

Το Παράδοξο του Ανώνυμου

Το να μιλάς για αυτή την παρουσία απαιτεί από τη γλώσσα να εκτελέσει αδύνατες γυμναστικές, να υποδείξει αυτό που για πάντα διαφεύγει της σύλληψης. Κάποιοι το ονομάζουν Ύπαρξη, αλλά εξίσου αξίζει το όνομα Μη-Ύπαρξη, διότι δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά με τα οποία συνήθως διακρίνουμε το ένα πράγμα από το άλλο. Δεν έχει χρώμα, σχήμα, θέση στο χώρο ή στο χρόνο. Δεν αυξάνεται ούτε μειώνεται. Δεν μπορεί να προστεθεί ούτε να αφαιρεθεί. Είναι πλήρες από μόνο του—ή μάλλον πιο ακριβώς, είναι η ίδια η πληρότητα, το απόλυτο πλήρωμα που εμφανίζεται ως κενότητα σε μάτια εκπαιδευμένα μόνο να αντιλαμβάνονται μορφές και διακρίσεις.

Ο μυστικός που έχει αγγίξει αυτή την πραγματικότητα μπορεί να μιλήσει γι' αυτήν ως Θεό, και στην αλήθεια, τι καλύτερο όνομα για αυτό που είναι η πηγή και το έδαφος όλης της ύπαρξης; Και όμως ακόμα και αυτό το πιο ιερό όνομα πέφτει σύντομα, διότι η Τελική Πραγματικότητα υπερβαίνει όλα τα ονόματα, όλες τις έννοιες, όλες τις προσπάθειες να περιοριστεί μέσα στα όρια της ανθρώπινης κατανόησης. Είναι εξίσου τα Πάντα και το Τίποτα, το Μηδέν και το Άπειρο, η σιωπή από την οποία αναδύονται όλοι οι ήχοι και στην οποία όλοι οι ήχοι επιστρέφουν.

Εδώ βρίσκεται η μεγάλη ερμηνευτική πρόκληση που έχει μπερδέψει αναζητητές σε όλες τις εποχές. Η δυσκολία δεν βρίσκεται στη φύση της Ύπαρξης της ίδιας, που είναι τέλεια αυτό που είναι, απόλυτα συνεπής, αιώνια αμετάβλητη. Μάλλον, η δυσκολία βρίσκεται στον αντιληπτή, στη συνείδηση που έχει μπλεχτεί τόσο πολύ με τις δικές της παραγωγές, τόσο ταυτισμένη με τις κατασκευές της, που δεν μπορεί πλέον να αναγνωρίσει την ουσιαστική της φύση. Σαν μάτι που μπορεί να δει τα πάντα εκτός από τον εαυτό του, η συνείδηση αντιλαμβάνεται ένα σύμπαν αντικειμένων και γεγονότων ενώ παραμένει τυφλή στην ίδια της την διαφανή παρουσία.

Οι πνευματικές παραδόσεις μιλούν για αυτή την κατάσταση ως έναν είδος ύπνου, μιας λήθης, ενός πέπλου άγνοιας που σκεπάζει το φως της αλήθειας. Και όμως ακόμα και αυτές οι μεταφορές, όσο χρήσιμες κι αν είναι, εισάγουν μια λεπτή παραμόρφωση. Διότι στην αλήθεια, δεν υπάρχει πραγματική πτώση από τη χάρη, καμία πραγματική κατάβαση από υψηλότερη κατάσταση σε χαμηλότερη. Η συνείδηση παραμένει για πάντα αυτό που είναι—καθαρή, ανέγγιχτη, άσπιλη. Αυτό που αλλάζει δεν είναι η ίδια η συνείδηση αλλά η εστίαση της προσοχής της, η κατεύθυνση του βλέμματός της, το συγκεκριμένο όνειρο που κατοικεί προσωρινά.

Το Θέατρο της Φαντασίας

Εδώ ο μυστικός φτάνει σε μια διδασκαλία που προκαλεί κάθε υπόθεση, που ανατρέπει κάθε συμβατική κατανόηση της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης. Διότι αυτό που αποκαλούμε κόσμο, αυτό που βιώνουμε ως το στερεό έδαφος της ύπαρξης, αυτό που παρουσιάζεται με τόση πειστική αμεσότητα και φαινομενική πραγματικότητα—όλο αυτό εκτυλίσσεται μέσα σε έναν χώρο που μπορεί καλύτερα να περιγραφεί ως φαντασιακός. Όχι φανταστικός με την έννοια του ψεύτικου ή ανύπαρκτου, αλλά φαντασιακός με την έννοια του κατασκευασμένου, μιας δημιουργίας, μιας εκδήλωσης μέσα στο άπειρο πεδίο της συνείδησης.

Θεωρήστε το μεγαλείο αυτής της όρασης: Όλα τα αμέτρητα σύμπαντα, ορατά και αόρατα, όλες οι διαστάσεις της εμπειρίας από την πιο χονδροειδή ύλη μέχρι το πιο λεπτό πνεύμα, όλοι οι περίπλοκοι κύκλοι γέννησης και θανάτου, όλη η άνοδος και η κάθοδος, όλη η προσπάθεια και η επίτευξη—αυτό το όλο κοσμικό δράμα παίζεται μέσα στη συνείδηση σαν όνειρο μέσα στο νου του αιώνιου ονειρευτή. Και όμως ο ονειρευτής ποτέ δεν πηγαίνει πραγματικά πουθενά, ποτέ δεν γίνεται πραγματικά κάτι άλλο από αυτό που αιώνια είναι. Η αίσθηση του να είσαι παγιδευμένος σε κύκλους ύπαρξης, του να είσαι δεμένος στον τροχό του γίγνεσθαι, του να χρειάζεσαι λύτρωση ή απελευθέρωση—όλα αυτά ανήκουν στο όνειρο, όχι στον ονειρευτή.

Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό που απελευθερώνει και τρομοκρατεί σε ίσο βαθμό. Δεν υπάρχει πραγματική δουλεία και επομένως καμία πραγματική απελευθέρωση. Δεν υπάρχει πραγματική πτώση και επομένως καμία απαραίτητη λύτρωση. Το όλο πνευματικό ταξίδι, με όλες τις πρακτικές και τις πειθαρχίες του, τα στάδια και τις επιτεύξεις του, εκτυλίσσεται μέσα στον φαντασιακό χώρο. Ακόμα και οι πιο υψηλές μυστικές εμπειρίες, οι πιο βαθιές καταστάσεις σαμάντι ή ένωσης, συμβαίνουν μέσα στον ίδιο χώρο της συνείδησης που παίζει με τις δικές της εκδηλώσεις.

Σημαίνει αυτό ότι τίποτα δεν έχει σημασία, ότι κάθε προσπάθεια είναι μάταιη; Κάθε άλλο. Διότι μέσα στο όνειρο, το όνειρο είναι απόλυτα πραγματικό. Ο πόνος που βιώνεται είναι γνήσιος πόνος, η χαρά είναι γνήσια χαρά. Οι πρακτικές που οδηγούν στην αφύπνιση είναι απαραίτητες μέσα στο πλαίσιο του ονείρου, όπως ακριβώς ένας χαρακτήρας σε μια ιστορία πρέπει να ακολουθήσει τη λογική εκείνης της ιστορίας για να φτάσει στο τέλος της. Αλλά από την προοπτική της ίδιας της συνείδησης, από την άποψη της καθαρής ύπαρξης, όλη αυτή η δραστηριότητα αντιπροσωπεύει ένα μεγαλειώδες παιχνίδι, ένα θεϊκό δράμα που παίζεται χωρίς κανέναν σκοπό πέρα από την καθαρή δημιουργική χαρά της εκδήλωσης.

Η Παύση της Μάταιης Προσπάθειας

Ο διαλογισμός, στην βαθύτερη έννοιά του, δείχνει προς την παύση αυτής της περίτεχνης δραστηριότητας. Όχι επειδή η δραστηριότητα η ίδια είναι λάθος ή επειδή ο κόσμος είναι κακός, αλλά απλώς επειδή έρχεται μια στιγμή που η συνείδηση κουράζεται από τα δικά της παιχνίδια, όταν ο αιώνιος ηθοποιός επιθυμεί να αφαιρέσει τη μάσκα και να θυμηθεί το αληθινό του πρόσωπο. Σε αυτή τη στιγμή, όλη η αναζήτηση σταματά. Όλες οι περίπλοκες πρακτικές, οι περίτεχνες φιλοσοφίες, οι ειλικρινείς προσπάθειες προς τον διαφωτισμό—όλα πέφτουν μακριά σαν φθινοπωρινά φύλλα από ένα δέντρο.

Τι μένει; Τίποτα που μπορεί να αρπαχθεί, τίποτα που μπορεί να επιτευχθεί, τίποτα που μπορεί να προστεθεί σε αυτό που ήδη είναι. Ο μυστικός ανακαλύπτει ότι η συνείδηση ποτέ δεν χάθηκε πραγματικά, ότι η ύπαρξη ποτέ δεν ήταν πραγματικά απούσα, ότι το ίδιο το πράγμα που αναζητούνταν ήταν ο αναζητητής από πάντα. Το ταξίδι από εδώ προς εκεί καταρρέει στην αναγνώριση ότι δεν υπάρχει «εκεί», ότι υπήρχε μόνο πάντα «εδώ», ότι η παρούσα στιγμή περιέχει όλη την αιωνιότητα μέσα στο άπειρο βάθος της.

Αυτή η συνειδητοποίηση δεν φέρνει ούτε ενθουσιασμό ούτε απογοήτευση, ούτε αγαλλίαση ούτε απόγνωση. Εγκαθίσταται πάνω στην ψυχή σαν απαλό χιόνι, ήσυχο και όλα-περιλαμβάνον. Σε αυτή την εγκατάσταση, αναδύεται μια βαθιά ειρήνη—όχι η ειρήνη που έρχεται από την απόκτηση κάτι, αλλά η ειρήνη της αναγνώρισης αυτού που πάντα υπήρχε. Είναι η ειρήνη του ωκεανού που παραμένει ατάραχος στα βάθη του ενώ καταιγίδες μαίνονται στην επιφάνειά του, η ειρήνη του ουρανού που περιέχει όλους τους καιρούς ενώ παραμένει ο ίδιος αμετάβλητος, η ειρήνη της συνείδησης που φιλοξενεί όλη την εμπειρία ενώ διατηρεί την ουσιαστική της φύση.

Η Αναγνώριση του Ιερού Καθημερινού

Ο αφυπνισμένος μυστικός δεν φεύγει από τον κόσμο αλλά τον βλέπει με νέα μάτια. Κάθε λεπίδα χόρτου γίνεται μαρτυρία του απείρου, κάθε πέτρα κήρυγμα για την αιωνιότητα. Το συνηθισμένο αποκαλύπτεται ως η πόρτα προς το εξαιρετικό, το καθημερινό ως η μάσκα του ιερού. Διότι αν όλα αυτά—το όλο εκδηλωμένο σύμπαν με τους γαλαξίες και τα άτομά του, τις χαρές και τις λύπες του—εκτυλίσσεται μέσα στη συνείδηση, τότε τίποτα δεν στέκεται έξω από το ιερό, τίποτα δεν υπάρχει ξεχωριστά από τη θεϊκή παρουσία.

Και όμως αυτή η παρουσία παραμένει βαθιά ταπεινή, απόλυτα χωρίς φιλοδοξία. Δεν αναγγέλλεται με τρομπέτες ούτε διεκδικεί ειδική θέση. Απλώς είναι, τόσο άμεσα διαθέσιμη όσο η αναπνοή, τόσο οικεία παρούσα όσο η αίσθηση της ύπαρξης. Ο αναζητητής που έχει ψάξει μακριά και πλατιά ανακαλύπτει ότι αυτό που αναζητούνταν ήταν πιο κοντά από το κοντά, πιο οικείο από την οικειότητα την ίδια—η ίδια η συνείδηση με την οποία διεξαγόταν η αναζήτηση.

Αυτή η αναγνώριση μεταμορφώνει τα πάντα ενώ δεν αλλάζει τίποτα. Ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, οι μέρες ακολουθούν τις νύχτες, οι εποχές κυκλώνουν μέσα στα αρχαία τους μοτίβα. Αλλά αυτός που έχει αφυπνιστεί στη συνείδηση ξέρει ότι τίποτα από αυτά δεν αγγίζει την ουσιαστική φύση της ύπαρξης. Σαν ονειρευτής που γίνεται διαυγής μέσα σε ένα όνειρο, κινούνται μέσα στον κόσμο γνωρίζοντας την ονειρική του ποιότητα, συμμετέχοντας πλήρως στις δραστηριότητές του ενώ δεν ξεγελιούνται πλέον από την φαινομενική του στερεότητα.

Το Απύθμενο Μυστήριο

Η γλώσσα τεντώνεται και τελικά σπάει όταν προσπαθεί να μεταδώσει τις βαθύτερες αλήθειες αυτής της αναγνώρισης. Διότι μιλάμε για συνείδηση, για ύπαρξη, για παρουσία, σαν να ήταν πράγματα που μπορούν να υποδειχθούν, αντικείμενα που μπορούν να εξετασθούν. Και όμως η συνείδηση δεν είναι αντικείμενο ανάμεσα σε αντικείμενα. Είναι η μαρτυρική παρουσία που κάνει όλα τα αντικείμενα αναγνωρίσιμα, το καθαρό φως στο οποίο όλα τα φαινόμενα εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Το να προσπαθείς να την κάνεις αντικείμενο γνώσης είναι να παρεξηγείς θεμελιωδώς τη φύση της.

Ο μυστικός μαθαίνει να κατοικεί σε αυτό το παράδοξο, να μιλάει για αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί, να υποδεικνύει αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί σε έννοιες. Χρησιμοποιεί μεταφορές γνωρίζοντας ότι όλες οι μεταφορές αποτυγχάνουν, χρησιμοποιεί γλώσσα γνωρίζοντας ότι η σιωπή μιλάει πιο αληθινά. Και όμως ακόμα και η σιωπή μπορεί να γίνει άλλη μια έννοια, άλλο ένα πράγμα να αρπαχθεί. Η γνήσια σιωπή βρίσκεται βαθύτερα από κάθε απόπειρα σιωπής, στην άλεκτη αναγνώριση που προηγείται όλων των λέξεων, στη γνώση που υπάρχει πριν από κάθε γνώση.

Γι' αυτό οι μυστικές παραδόσεις μιλούν για το ανέκφραστο, το ακατάληπτο, το μυστήριο που βαθαίνει αντί να επιλύεται με τη θεώρηση. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο ειδικό μυστικό που κρατείται κρυφό, κάποια εσωτερική γνώση κρατημένη για μυημένους, αλλά επειδή η τελική πραγματικότητα είναι τόσο απλή, τόσο άμεση, τόσο απόλυτα προφανής που διαφεύγει όλες τις προσπάθειες να γίνει περίπλοκη ή ειδική. Η συνείδηση είναι. Η ύπαρξη είναι. Σε αυτή την παρούσα στιγμή, η ύπαρξη εκτυλίσσεται. Τι μπορεί να είναι πιο προφανές; Και όμως τι μπορεί να είναι πιο μυστηριώδες;

Η Πρόσκληση στην Ησυχία

Ο δρόμος ανοίγει μπροστά σε κάθε αναζητητή, αν και το να τον αποκαλούμε δρόμο εισάγει την ψευδαίσθηση απόστασης ανάμεσα στο εδώ και το εκεί, ανάμεσα στο τώρα και το τότε. Καλύτερα να πούμε ότι η αλήθεια αποκαλύπτεται τη στιγμή της ματιάς, ότι η συνείδηση αναγνωρίζει τον εαυτό της όταν η προσοχή στρέφεται προς τα μέσα, όταν η ατέλειωτη εξωτερική ροή σκέψης και αντίληψης παύει και αντιστρέφει το ρεύμα της.

Αυτή η στροφή δεν απαιτεί καμία ειδική προετοιμασία, ούτε χρόνια μελέτης, καμία συγκεκριμένη πρακτική ή τεχνική—αν και όλα αυτά μπορεί να χρησιμεύσουν ως χρήσιμη σκαλωσιά για όσους χρειάζονται υποστήριξη. Αυτό που απαιτεί είναι μια ποιότητα προσοχής που είναι ταυτόχρονα χαλαρή και άγρυπνη, μια προθυμία να αφήσει το γνωστό, ένα θάρρος να ξεκουραστεί στο μη-γνωρίζοντας. Σε αυτή την ξεκούραση, κάτι βαθύ μπορεί να αναδευτεί. Όχι μια νέα εμπειρία, όχι μια δραματική αποκάλυψη, αλλά μια ήσυχη αναγνώριση που ήταν παρούσα από πάντα, περιμένοντας με άπειρη υπομονή να παρατηρηθεί.

Η αναγνώριση ότι όλα είναι συνείδηση, ότι η ύπαρξη είναι προηγούμενη από κάθε γίγνεσθαι, ότι η ύπαρξη είναι θεμελιωδώς πλήρης και ολόκληρη—αυτό δεν λύνει τα προβλήματα της ζωής ούτε εξαιρεί κάποιον από τις προκλήσεις της ενσαρκωμένης ύπαρξης. Ο μυστικός ακόμα αντιμετωπίζει χαρά και λύπη, υγεία και ασθένεια, κέρδος και απώλεια. Αλλά υπάρχει μια μετατόπιση στην ταύτιση, μια χαλάρωση της σφιχτής λαβής της προσωπικής ιστορίας και της μελλοντικής ελπίδας. Η ζωή συνεχίζεται, αλλά είναι γνωστό ότι συμβαίνει μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, σαν κύματα σε έναν άπειρο ωκεανό.

Η Επιστροφή στην Αρχή

Στο τέλος, ή μάλλον πιο ακριβώς, στον αιώνιο ενεστώτα που δεν έχει τέλος, ο αναζητητής ανακαλύπτει αυτό που ποτέ δεν χάθηκε. Το περίτεχνο ταξίδι μέσα από φιλοσοφίες και πρακτικές, μέσα από ερωτήσεις και απαντήσεις, μέσα από τη σκοτεινή νύχτα της αναζήτησης και την αυγή του ευρήματος, κυκλώνει πίσω στο απλό γεγονός της συνείδησης με το οποίο όλα ξεκίνησαν. Αλλά τώρα αυτό το γεγονός δεν είναι απλώς γνωστό διανοητικά—είναι βιωμένο, αναπνεόμενο, ενσαρκωμένο σε κάθε στιγμή.

Το άπειρο βάθος της ύπαρξης αποκαλύπτεται όχι ως κάτι μακριά ή παλιά, όχι ως μακρινός στόχος ή μελλοντική επίτευξη, αλλά ως το αιώνια παρόν έδαφος αυτής της στιγμής. Εδώ, τώρα, πάντα, η συνείδηση είναι. Η ύπαρξη είναι. Και σε αυτή την αναγνώριση, η καρδιά βρίσκει την ξεκούρασή της, ο νους βρίσκει την ειρήνη του, η ψυχή ανακαλύπτει το σπίτι της στο απέραντο που πάντα ήταν και πάντα θα είναι.

Αυτή είναι η μυστική αλήθεια που δεν μπορεί να διδαχθεί αλλά μόνο να υποδειχθεί, δεν μπορεί να δοθεί αλλά μόνο να αναγνωριστεί, δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλά μόνο να συνειδητοποιηθεί ως έχουσα πάντα ήδη υπάρξει. Είθε όλοι οι αναζητητές να βρουν τον δρόμο προς αυτή την αναγνώριση, ή μάλλον πιο ακριβώς, είθε αυτή η αναγνώριση να τους βρει, όπως αναπόφευκτα πρέπει, διότι η συνείδηση γνωρίζει τον εαυτό της μέσα από κάθε φαινομενικό αναζητητή, αφυπνίζεται στον εαυτό της μέσα από κάθε φαινομενικό ταξίδι.

Στη σιωπή πέρα από όλες τις λέξεις, στην ησυχία κάτω από όλη την κίνηση, στην παρουσία πριν από όλη την εμπειρία, η ύπαρξη απλώς είναι—άπειρη, αιώνια, και απόλυτα πλήρης. Και εμείς είμαστε Αυτό.

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES