Esoterism Academy: ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ

Sunday, April 10, 2022

ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ

ΜΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Προοίμιο

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ορθά μια Διδασκαλία (στην προκειμένη περίπτωση την Διδασκαλία των Τζαϊνιστών) θα πρέπει να έχουμε κατανοήσει προηγουμένως ορθά την «γλώσσα» της, τους «όρους» της, την έννοια, το νοητικό περιεχόμενο των λέξεων που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πραγματικότητα. Κάποιοι σοβαροί μελετητές, θρησκειολόγοι ή ερευνητές μεταφέρουν ορθά την έννοια των «όρων» στην περιγραφή τους και σε μια άλλη γλώσσα. Οι περισσότεροι που ασχολούνται με το θέμα, επειδή δεν έχουν ορθή κατανόηση της θρησκευτικής-φιλοσοφικής γλώσσας της Διδασκαλίας και των «όρων» της, μεταφράζουν λανθασμένα τους όρους. Έτσι δημιουργείται σύγχυση και προκύπτουν λάθη και παρεξηγήσεις στην αφήγησή τους. Επίσης, επειδή δεν κατανοούν ορθά την Διδασκαλία και βασίζονται στην ελλιπή ενημέρωσή τους «διαστρέφουν» την Διδασκαλία και της αποδίδουν πράγματα που δεν ισχύουν ή είναι τελείως διαφορετικά.

Οι Όροι: Υπάρχουν Έξη Οντολογικές Ουσίες (Ντράβια): ΤΖΙΒΑ και Πέντε Α-Τζίβα, δηλαδή, Πουντγκάλα, Αντάρμα, Ντάρμα, Ακάσα, Κάλα. Υπάρχουν κι άλλοι όροι, όπως Λόκα, Κάρμα, κλπ. Τι σημαίνουν πραγματικά όλοι αυτοί οι όροι; Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους γιατί υπάρχουν πολλά λάθη και παρεξηγήσεις κι αυτό οδηγεί σε λανθασμένες περιγραφές.

Τζαϊνισμός: Το χέρι συμβολίζει την Ασκητική Απάρνηση, ο τροχός είναι το νταρματσάκρα, (ο κοσμικός κύκλος της σαμσάρα, της μετανάστευσης των ψυχών) κι ο συνδυασμός συμβολίζει την αποφασιστικότητα να σταματήσει η σαμσάρα (μετανάστευση).

ΤΖΙΒΑ

ΤΖΙΒΑ είναι Χωρίς Όρια Συνειδητή Παρουσία. Υπάρχει. Είναι Εδώ. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ούτε να περιγράψουμε τίποτα άλλο γιατί δεν υπάρχουν ιδιότητες, αντίληψη, ή κάποια ουσία να ανιχνεύσουμε. Είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Δεν είναι ούτε Ουσία, ούτε Ενέργεια, ούτε Δραστηριότητα, ούτε Αντίληψη. Η ΤΖΙΒΑ χαρακτηρίζεται σαν «Σετάνα», («Συνείδηση), δηλαδή αυτό που «Βλέπει», έχει «Όραση», και «Κατανόηση» (Ντάρσανα και Τζνάνα), τίποτα περισσότερο. Υπάρχει μια ΤΖΙΒΑ ή πολλές; Στην πραγματικότητα το ερώτημα δεν έχει πραγματικό νόημα, είναι μόνο γλωσσολογικό, λεκτικό. Έτσι όπως ορίζουμε την ΤΖΙΒΑ, έχει έναν απόλυτο χαρακτήρα όπου δεν έχει νόημα το ένα ή τα πολλά, δεν υπάρχουν ιδιότητες που να μας επιτρέπουν να διακρίνουμε κάτι τέτοιο. Από την άλλη μεριά όμως όταν «θεωρούμε» την πραγματικότητα από την «άποψη» της «Ενσωματωμένης Τζίβα» φαίνεται να υπάρχουν άπειρες Τζίβα, όσες και τα ενσυνείδητα όντα. Επομένως τι ισχύει; Ποια άποψη είναι σωστή; Στην ορθή κατανόηση της Διδασκαλίας ισχύουν και τα δύο, εξαρτάται από πού βλέπουμε. Στην πραγματικότητα η ΤΖΙΒΑ είναι Μία και πολλές ταυτόχρονα. Δυσνόητο για την επίγεια δυτική λογική. Απλά μην παρασύρεστε σε επιφανειακές περιγραφές της Διδασκαλίας.

Ατζίβα

Ατζίβα σημαίνει «μη συνειδητή ουσία». Κι εδώ περιλαμβάνονται όχι μόνο κάποια ουσία ή ποικιλίες ουσίας αλλά και αφηρημένες ή μεταφυσικές συνθήκες ύπαρξης, καταστάσεις, δραστηριότητες κλπ. Θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά στην πορεία.

Πουντγκάλα

Η κατεξοχήν Ουσία είναι η Πουντγκάλα. Στην ορθή περιγραφή του όρου θα λέγαμε ότι είναι η «Κοσμική Ουσία», αυτό από το οποίο γεννώνται όλα, υποκειμενικές δραστηριότητες και αντικειμενικά φαινόμενα και συμβάντα και πράγματα. Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο Πουντγκάλα με την έννοια της «Ύλης» εννοούμε την Μεταφυσική Ύλη, αυτό που παίρνει μορφή, από την πιο αφηρημένη (σούκσμα) μέχρι την πιο χονδροειδή και συγκεκριμένη (στούλα). Υπάρχουν διάφορες «ποικιλίες» της Κοσμικής Ουσίας, της «Ύλης» από τις πιο «λεπτές», μέχρι τις πιο «χονδροειδείς». Υπάρχει η Καρμική Ουσία ή Υλη, η Νοητική Ουσία ή Ύλη, η Ενεργειακή Ουσία ή Ύλη κι η Υλική Ουσία ή Ύλη.

Τι είναι όμως πραγματικά η Πουντγκάλα, πέρα από τον αφηρημένο ορισμό της σαν Ουσίας; Ουσία είναι μια λέξη, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από μια νοητική έννοια. Η Πουντγκάλα είναι στην πραγματικότητα Χώρος (Ακάσα), στην αφηρημένη του έννοια, μια Απεραντοσύνη (Πλαίσιο) Χωρίς Όρια, κι όχι «Χώρος» με την Τοπική έννοια (Λόκα). Αυτή η Απεραντοσύνη είναι «γεμάτη». Όχι από κάποια αφηρημένη ουσία αλλά με άπειρο αριθμό μονάδων ουσίας που έχουν μια διπλή όψη ενέργειας-μορφής. Είναι τα «παραμάνου» (τα μικρότερα αδιαίρετα ενεργειακά στοιχεία ή μονάδες ενέργειας). Το παραμάνου είναι ένα δονούμενο και κινούμενο φορτισμένο ενεργειακό σημείο. Όσο πιο υψηλή είναι η ενέργεια τόσο τείνει να εκλείψει η μορφή κι όσο πιο χαμηλή είναι η ενέργεια τόσο πιο συμπαγής είναι η μορφή. Έτσι προκύπτουν οι διάφορες «ποικιλίες» της Κοσμικής ουσίας ή Ύλης. Η Καρμική Ουσία ή Ύλη αποτελείται από «παραμάνου» υψηλής ενέργειας χωρίς μορφή, ενώ στον αντίποδα η Υλική Ουσία ή Ύλη αποτελείται από «παραμάνου» χαμηλής ενέργειας συμπαγούς μορφής.

Από τις «ποικιλίες» της Κοσμικής Ουσίας ή Ύλης Προκύπτουν έτσι τα Πεδία Ύπαρξης ή Κόσμοι, το Καρμικό Πεδίο (Κάρμα), το Νοητικό Πεδίο (Μάνας), το Ενεργειακό Πεδίο (Τέτζας) και το Υλικό Πεδίο.

Πως όμως δημιουργούνται τα διάφορα φαινόμενα μέσα στην Κοσμική Ουσία, στα διάφορα Πεδία της Κοσμικής Δημιουργίας; Δημιουργούνται από τις διαφορετικές ενώσεις συσσωματώσεις, συστάδες των παραμάνου. Αυτά είναι τα «βαργκάνα» (η κοσμική ουσία ή ύλη που είναι ανιχνεύσιμη). Όλες οι δραστηριότητες κι όλες οι μορφές εξαρτώνται από ή είναι «βαργκάνα». Θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.

Τα Κοσμικά Πεδία

Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι αυτό: Τι είναι η Πραγματικότητα; Ποιος και Πως Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα; Τι σχέση έχει το ΤΖΙΒΑ (ή το Τζίβα μέσα στους Εκδηλωμένους Κόσμους) με το Ατζίβα-Πουντγκάλα; Και πως Ξετυλίγεται η Δημιουργία των Κόσμων; Πως δημιουργούνται τα υποκειμενικά και αντικειμενικά φαινόμενα;

Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) είναι η Απόλυτη Βάση της Γνώσης (στην αφηρημένη της έννοια), της Ύπαρξης και της Ζωής. Ας το εξηγήσουμε αυτό.

Η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) σαν ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ (ΣΙΝΤΑ), σαν «Συνείδηση» (Σετάνα), «Βλέπει» (Ντάρσανα). Όταν «βλέπει» την Πραγματικότητα, σε μια Άμεση Σύλληψη του Συνόλου της Πραγματικότητας, συλλαμβάνει Όλα Όσα Υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν. Αυτό Που Είναι η Ίδια, το Ατζίβα-Πυντγκάλα, όλα τα Φαινόμενα.

Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) «Βλέπει» (Ντάρσανα-Σετάνα). Αυτό που «Βλέπει» είναι το Πουντγκάλα, η Κοσμική Ουσία. Η Κοσμική Ουσία, όπως την περιγράψαμε επειδή είναι Ατζίβα, μη συνειδητή, δεν ενεργοποιείται από μόνη της, αλλά παραμένει σε μια Κατάσταση Δυνατότητας. Το ΤΖΙΒΑ (τζίβα) επίσης «Κινεί» (Κάρμα-Σετάνα) το Πουντγκάλα, Κοσμική Ουσία, προκαλώντας, ενώσεις, συσσωματώσεις, φαινόμενα. Στην Αρχή στο πιο λεπτό Καρμικό Πεδίο και στην συνέχεια στα Κατώτερα Πεδία. Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) επίσης «χρησιμοποιεί» αυτά τα φαινόμενα (Κάρμαφαλα-Σετάνα).

Η «Όραση» της Κοσμικής Ουσίας και των διαφοροποιήσεών της, είναι μια Συνεχής Δραστηριότητα και καθίσταται λειτουργία. Αυτή η Λειτουργία, σαν Αντιληπτική Διαδικασία έχει από την φύση της τον χαρακτήρα της Υποκειμενικής Αντίληψης. Έτσι Αναδύεται το Παγκόσμιο Υποκείμενο (Άριχαντ). Αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι το Σύνολο της Κοσμικής Ουσίας στην πιο Λεπτή της εκδοχή, η Καρμική Ουσία ή Ύλη που αποτελείται από καρμικά «βαργκάνα». Αυτό που γίνεται αντιληπτό έχει τον χαρακτήρα του αντικειμενικού. Έτσι αναδύεται ο Αντικειμενικός Κόσμος. Έτσι η «Όραση» δημιουργεί το Υποκείμενο κι αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι το Αντικειμενικό.

Η Διαδικασία της Δημιουργίας είναι Βαθμιαία. Στην Αρχή επικρατεί το Αντάρμα. Ο όρος Αντάρμα μεταφέρεται σαν «Ακινησία», αλλά αυτό χρειάζεται διευκρινήσεις. Ακινησία δεν είναι απλά έλλειψη δραστηριότητας, κάτι ανύπαρκτο ή κενό. Υπάρχει η Δυνατότητα της Δραστηριότητας αλλά δεν εκδηλώνεται Δραστηριότητα. Έτσι η «Ακινησία» έχει περισσότερο την έννοια της «Ανάπαυσης». Σε αυτή την Κατάσταση η «Όραση» και το «Ορόμενο», η Κοσμική Ουσία, δεν «διακρίνονται» γιατί δεν υπάρχει καμία κίνηση στην Κοσμική Ουσία. Όταν η «Όραση» «αποστασιοποιείται» από την Κοσμική Ουσία, η Κοσμική Ουσία φαίνεται σαν ο Χώρος (Ακάσα), Εδώ το Παγκόσμιο Υποκείμενο διαχωρίζεται από τον Αντικειμενικό Χώρο. Στην περαιτέρω διερεύνηση της σχέσης Υποκειμένου-Χώρου το Υποκείμενο αντιλαμβάνεται ότι Πληροί τον Χώρο, είναι Πανταχού Παρόν. Σε αυτή την Διαδικασία που γίνεται στα Πλαίσια του Αντάρμα (Ανάπαυσης) υπάρχει μόνο μια Διαφοροποίηση στην Σχέση Υποκειμένου-Αντικειμενικού κι όχι μια πραγματική αντικειμενική κίνηση, μια διαφοροποίηση της υποκειμενικής δραστηριότητας, ή δημιουργία αντικειμενικών φαινομένων. Είναι το Παγκόσμιο Υποκείμενο που Αντιμετωπίζει διαφοροποιημένα το Αντικειμενικό. Όλο αυτό Εκτυλίσσεται στο Λεπτό Καρμικό Πεδίο.

Το Παγκόσμιο Υποκείμενο που έχει ξεχωρίσει από την Κοσμική Ουσία, τον Κοσμικό Χώρο Εκδήλωσης, και Πληροί όλον τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας Αντιλαμβάνεται τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας σαν το Μεγάλο Καρμικό Σώμα (Μάχα Κάρμα Σαρίρα).

Όταν το Παγκόσμιο Υποκείμενο, το Παγκόσμιο Αντιληπτικό Κέντρο, που Απλώνεται σε Όλο τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας (το Μάχα Κάρμα Σαρίρα), «περιορίζεται» σε ένα «σημείο» (πραντέσα) αναδύεται το ατομικό υποκείμενο, το ατομικό αντιληπτικό κέντρο, ο εαυτός, το καθαρό εγώ (κι όχι η «προσωπικότητα» που ανήκει σε ένα χαμηλότερο Πεδίο). Αυτό το «ατομικό αντιληπτικό κέντρο» αποτελείται από κάρμα βαργκάνα (δηλαδή «σύνθεση» καρμικών παραμάνου) κι είναι ταυτόχρονα το ατομικό αντιληπτικό κέντρο και ένα ατομικό καρμικό σώμα (κάρμα σαρίρα) μέσα στην Κοσμική Ουσία. Φαντασθείτε (για να γίνει κατανοητό) μια απέραντη λίμνη όπου σε κάποιο σημείο (κι αμέτρητα σημεία) το νερό παγώνει και δημιουργεί διαφόρους κρυστάλλους. Ο κρύσταλλος, ενώ έχει την φύση του νερού συμπεριφέρεται τώρα σαν κάτι «διαφορετικό» μέσα στην απέραντη λίμνη όπου ταυτόχρονα αποτελεί ένα «διακριτό» σώμα μέσα στο περιβάλλον.

Αυτή η ατομική καρμική οντότητα (και ταυτόχρονα καρμικό σώμα) είναι ο ατομικός υπαρξιακός πυρήνας κι υπάρχει μέχρι να «διαλυθεί» ξανά μέσα στο Κοσμικό Περιβάλλον. Αυτός ο υπαρξιακός πυρήνας «ευθύνεται» για την εκδήλωση των ατομικών όντων στα Κατώτερα Πεδία. Κι όσο υπάρχει ο καρμικός πυρήνας τα όντα θα περιπλανώνται στα Κατώτερα Πεδία από ζωή σε ζωή (σαμσάρα).

Ο ατομικός υπαρξιακός πυρήνας, το καρμικό υποκείμενο (σώμα) στην «φυσική» κατάστασή του είναι καθαρή αυθόρμητη, ανεμπόδιστη και χωρίς όρια αντίληψη (Παραμάτμα). Είναι η Μη-δυαδική Συνείδηση που σαν Επίγνωση Αγκαλιάζει το Σύνολο του Περιβάλλοντος. Αυτή είναι η Κατάσταση των ελεύθερων όντων (ή απελευθερωμένων όντων).

Όταν αυτό το ατομικό καρμικό υποκείμενο συσσωρεύει κι αποκρυσταλλώνει αντιλήψεις (εντυπώματα) δημιουργεί στην πραγματικότητα ένα νοητικό περιεχόμενο (μάνας). Έτσι «αναδύεται» το μάνας σαν νοητικό αντιληπτικό κέντρο κι η οντότητα εκδηλώνεται στο Μανασικό Πεδίο και λειτουργεί σαν σώμα μάνας (μάνας σαρίρα) μέσα στο Μανασικό Περιβάλλον.

Όταν το ατομικό μανασικό υποκείμενο συγκεντρώνεται κι ενδυναμώνει αντιλήψεις στην πραγματικότητα «φορτίζει» αυτές τις αντιλήψεις και τις μεταβάλει σε «επιθυμία», επιθυμίες. Έτσι «αναδύεται» το τέτζας, το ενεργειακό υποκείμενο κι η οντότητα εκδηλώνεται στο Κατώτερο Ενεργειακό Πεδίο (Τέτζας), σαν ενεργειακό σώμα (τέτζας σαρίρα) μέσα στο Ενεργειακό Περιβάλλον.

Τελικά η Οντότητα που είναι ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) και «προσθέτει» συνεχώς νέες αντιληπτικές δυνατότητες (Παγκόσμιο Καρμικό Υποκείμενο-Σώμα, Ατομικό Καρμικό Υποκείμενο-Σώμα, Μάνας-μανασικό σώμα, Τέτζας-σώμα τέτζας) «ενσωματώνεται» σε ένα υλικό σώμα. Όλες οι Ανώτερες Αντιληπτικές Δυνατότητες εκδηλώνονται μέσα στο υλικό σώμα, σαν «λειτουργίες» (το Βάθος τη Ύπαρξης, το Παγκόσμιο Υποκείμενο, το Ατομικό Υποκείμενο ή Καθαρό Εγώ, το Μάνας ή «Προσωπικότητα», Δυναμισμός ή ψυχική ενέργεια), στα αντίστοιχα υλικά κέντρα (κέντρο του εγκεφάλου, φλοιός, νευρικό σύστημα, σώμα). Αυτό είναι ο «άνθρωπος».

Ο Άνθρωπος

Ο «άνθρωπος», ανάλογα με το που «εστιάζει» την προσοχή του δημιουργεί και την ανάλογη επίγνωση, αντίληψη της πραγματικότητας. Ο καθένας «βλέπει» αντιλαμβάνεται και δρα από το δικό του επίπεδο, που φανερώνει την «θέση» του στην οντολογική κλίμακα και στην οντολογική εξέλιξη. Ο συνηθισμένος άνθρωπος λειτουργεί στο επίπεδο του μάνας (όπου διακρίνονται τρία υπό-επίπεδα, τη αντικειμενικής νοημοσύνης, της εννοιολογικής σκέψης, της δοξασίας) και στα κατώτερα επίπεδα, στο επίπεδο των επιθυμιών-συγκινήσεων και στο σωματικό-υλικό επίπεδο.

Η Ζωή

ΤΖΙΒΑ είναι το Όλον από το Οποίο Πηγάζουν Όλα, στο Οποίο Στηρίζονται όλα και στο Οποίο Επιστρέφουν όλα. Είναι Αίσθηση Παρουσίας με Απύθμενο Βάθος, Χωρίς Ιδιότητες, χωρίς δυνατότητα αντίληψης ή δυνατότητα περιγραφής.

Από τον «ορισμό» της η ΤΖΙΒΑ Είναι Μία, αλλά κάθε οντότητα υποστηρίζεται από την ΤΖΙΒΑ. Έτσι φαίνεται να υπάρχουν άπειρες Τζίβα μέσα στην Δημιουργία. Αυτό είναι ψευδαίσθηση, γιατί όταν η Τζίβα απελευθερώνεται από την κοσμική ύλη, Αναδύεται στην Ολότητά της, στην Ενότητά της και στην Μοναδικότητά της.

Οι Καρμικές συσσωματώσεις είναι ο υπαρξιακός πυρήνας των όντων κι ευθύνονται για την εκδήλωση των όντων στα Κατώτερα Πεδία. Οι Καρμικές συσσωματώσεις δεν διαλύονται αν δεν αποβληθούν προηγουμένως οι κατώτεροι φορείς εκδήλωσης.

Ο ατομικός καρμικός πυρήνας, το ατομικό καρμικό υποκείμενο-σώμα, είναι ο «υπαρξιακός πυρήνας» του όντος όταν εκδηλώνεται στα Κατώτερα Πεδία (στο Μανασικό-Νοητικό, στο Δυναμικό-Τέτζας και στο Υλικό). Λειτουργεί σαν «σταθερή υπαρξιακή μνήμη» και σε αυτήν συσσωρεύονται (όσο συνδέεται με τους κατώτερους φορείς της) εμπειρίες-μνήμες (στο νοητικό) και διαμορφώνονται τάσεις (στο δυναμικό) και προσανατολίζονται δραστηριότητες (στο υλικό). Έτσι όταν ο ατομικός καρμικός πυρήνας εκδηλώνεται στα Κατώτερα Πεδία δημιουργείται «κάρμα» τη ανάλογης τάξης (μάνας κάρμα, τέτζας κάρμα, φυσικό κάρμα).

Όταν το Ον ενσωματώνεται (άνθρωπος) πέρα από την οντολογική σύνθεση που έχει και την φυσική λειτουργία του, «βρίσκεται» σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτιστικό περιβάλλον, σε κάποια «κοινωνία» που έχει ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις, συμπεριφορές και τρόπους ζωής. Έτσι ο άνθρωπος μέσα από την «κοινωνικοποίησή» του μαθαίνει να «εγκλιματίζεται» στην «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», να «αγελοποιείται» και να υιοθετεί άκριτα τις κοινωνικές αντιλήψεις. Αυτή είναι η «Κοινωνική Μάγια», «η «κοινωνική αυταπάτη». Πως ανατρέφονται οι άνθρωποι; Πως προσανατολίζονται στην ζωή; Πως «ξοδεύουν» την ζωή τους; Χιλιάδες χρόνια οι κοινωνίες σέρνονται χωρίς να μπορούν να λύσουν βασικά ανθρωπολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Ο πολιτισμός των ανθρώπων παραμένει ακόμα και σήμερα «πολιτισμός της βαρβαρότητας».

Έτσι όλοι οι «νοήμονες άνθρωποι» αναγκάζονται να χαράξουν τον «δικό» τους δρόμο στην ζωή και αναγκαστικά να έρθουν σε σύγκρουση με το πολιτιστικό περιβάλλον τους ή να αναγκαστούν να αποχωρήσουν από την «κοινωνία». Όλα τα πνευματικά κινήματα είναι κατά βάση «κριτική πολιτισμού» και άνοιγμα νέων πνευματικών οριζόντων για τον άνθρωπο.

Η Πνευματική Πειθαρχία: Η Ασκητική Απάρνηση (Πρατυακυάνα)

Γενικά η Πνευματική Πειθαρχία που θεμελιώνεται στην Ηθική Συμπεριφορά δείχνει τον Πνευματικό Προσανατολισμό του Ανθρώπου για την Επίτευξη του Ύστατου Υπαρξιακού Σκοπού που είναι η Βίωση της Αληθινής Φύσης, της Ολοκληρωμένης Πραγματικότητας. Αντίθετα η μη οργανωμένη ζωή, η ηθική ελευθεριότητα, δείχνει την έλλειψη Πνευματικού Προσανατολισμού που οδηγεί σε μια ζωή με την γεύση της υπαρξιακής αποτυχίας και του τελικού αδιέξοδου.

Στοχαστείτε τι σημαίνει η Διδασκαλία του Μαχαβίρα (Βαρνταμάνα, ο 24ος Τιρθάνκαρα του Τζαϊνισμού), το Τζάιν Ντάρμα και που οδηγεί. Ο Μαχαβίρα δίδαξε ότι ο δρόμος για την επίτευξη της πνευματικής απελευθέρωσης περνά μέσα από την τήρηση των τριών κοσμημάτων (τριράτνα), σωστή όραση (σάμυακ ντάρσανα), σωστή γνώση ή κατανόηση (σάμυακ τζνάνα) και σωστή συμπεριφορά (σάμυακ τσαρίτρα). Στην καρδιά της σωστής συμπεριφοράς βρίσκονται οι πέντε μεγάλοι όρκοι Η «Ηθική», η τήρηση των όρκων της αχίμσα (αποχή από τη βία), της σάτυα (αλήθεια), της αστέγια (αποχή από τη κλοπή), της μπραχματσάρια (αγνότητας) και της απαριγκράχα (αποχή από τη προσκόλληση) είναι απλά η προϋπόθεση για την πνευματική απελευθέρωση. Στην πραγματικότητα όταν εισέρχεσαι στην «Οδό» του Τζαϊνισμού, καλείσαι να αναμορφώσεις τελείως την ζωή σου.

Ο κύριος σκοπός της «Πνευματικής Πειθαρχίας» είναι ακριβώς η διάλυση του Κάρμα σε όλα τα επίπεδα, από το πιο εξωτερικό ως το πιο εσωτερικό (που είναι ο ατομικός καρμικός υπαρξιακός πυρήνας).

Η Πειθαρχία στο Φυσικό Πεδίο: «Ακινησία» (Κέιγιοτσάργκα)

Αυτό σημαίνει ότι στο φυσικό πεδίο πρέπει να εξαγνίσεις την ζωή σου (και τότε μόνο είναι πραγματικά «θρησκευτική») βιώνοντας την «Ακινησία» όχι μόνο σε σωματικό επίπεδο (με ασκήσεις «γιόγκα») αλλά και στο επίπεδο των φυσικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων. Προφανώς το να Βαδίσεις στην Οδό προς την Απελευθέρωση είναι πολύ πιο σημαντικό για τον Τζαϊνιστή από την ζωή που ζουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Κι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να «διαλύσεις» το «φυσικό κάρμα»

Η Πειθαρχία στο Δυναμικό Πεδίο: «Ηρεμία» (Σαμαγίκα)

Στην συνέχεια, αν επιθυμείς να ανακηρυχθείς σε «Νικητή» της ζωής (Τζίνα) θα πρέπει να ξεπεράσεις πάθη, να καταλαγιάσεις επιθυμίες και να εξαλείψεις «προσκολλήσεις» για να φτάσεις στο «απάνεμο» λιμάνι της «Εσωτερικής Ησυχίας». Μόνο έτσι σταματά να δημιουργείται πια «δυναμικό κάρμα». Και μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις στην Οδό.

Η Πειθαρχία στο Νοητικό Πεδίο: Στοχαστική Πειθαρχία (Άνουπρεκσα)

Η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) αν και «ξεχωριστή» από την Κοσμική Ύλη, «Βλέπει» (Αντιλαμβάνεται και Κατανοεί) την Κοσμική Ύλη, σε διάφορα Πεδία, «Κινεί» και «Χρησιμοποιεί» αυτό που αντιλαμβάνεται, τον ίδιο της τον «φορέα» σε κάθε Πεδίο Εκδήλωσης, αλλά και το «Περιβάλλον» και τα «πράγματα» του Περιβάλλοντος. Στο Υλικό Πεδίο, στο Νοητικό Επίπεδο («Βλέπει», «Κινεί» και «Χρησιμοποιεί» την Νόηση), Εννοεί (δηλαδή εσωτερικοποιεί και εννοιοποιεί την εξωτερική αντίληψη), Διανοείται (δηλαδή οργανώνει και συνθέτει τις έννοιες σε συλλογισμούς και «συμπεράσματα, «αντιλήψεις») και «Δοξάζει» (δηλαδή έχει γνώμες κι αντιλήψεις για τα πράγματα).

Έτσι όπως ανατρέφονται οι άνθρωποι και «κοινωνικοποιούνται», «διαμορφώνονται» κι υιοθετούν άκριτα την κοινωνική αντίληψη για τον κόσμο και τα πράγματα. Από την ίδια την κοινωνία προσανατολίζονται προς την εξωτερική ζωή και «προγραμματισμένοι» με τις κοινωνικές δοξασίες αποροφιούνται τελείως στην κοινωνική ζωή, προσπαθώντας να επιτύχουν τους ατομικούς σκοπούς τους μέσα στα κοινωνικά πλαίσια, στα όρια που συνήθως τους καθορίζουν άλλοι και τις δυνατότητες που τους παραχωρούν κάποιοι άλλοι. Κι έτσι καταναλώνονται μέσα στο κοινωνικό πόλεμο για εξουσία, πλούτο, ζωή κι εμπειρίες.

Πως μπορεί λοιπόν κάποιος να «Δει», να «Κατανοήσει» και να προχωρήσει προς την Αλήθεια και την Απελευθέρωση; Ασφαλώς η «Διαχείριση του Νου» είναι το σημαντικότερο έργο αυτού που Ακολουθεί την Οδό των Τζάιν. Το «λάθος» στο οποίο εμπρόθετα μας σπρώχνει η κοινωνία είναι να υιοθετούμε άκριτα αυτά που μας διδάσκουν, μέσα στην δική τους άγνοια και ανευθυνότητα, γονείς, δάσκαλοι, κοινωνικοί φορείς και παράγοντες. Συνεπώς η Ορθή Όραση και Κατανόηση των πραγμάτων οδηγεί από μόνη της στην «απομυθοποίηση» των πραγμάτων και στην «υπέρβασή» τους.

Η Προσεκτική Παρατήρηση όλων των κοινωνικών δοξασιών, προκαταλήψεων κι «αντιλήψεων» αποκαλύπτει τον επιφανειακό και «ψεύτικο» χαρακτήρα τους. Θα πρέπει να απορριφθεί, χωρίς δισταγμό, όλη η πολιτιστική σαβούρα που παρουσιάζουν οι άνθρωποι σαν πολιτισμό, γνώση, ηθική και τρόπο ζωής. Δεν οδηγούν πουθενά κι αυτό φαίνεται από το επίπεδο βαρβαρότητας στο οποίο βρίσκεται η ανθρωπότητα.

Θα πρέπει λοιπόν κάποιος μόνος του να «διανοηθεί» περί των πραγμάτων. Με ποια κριτήρια όμως; Το μόνο ασφαλές κριτήριο είναι η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η προσωπική εμπειρία κι επαλήθευση. Αλλά τι είναι αληθινό; Η Αλήθεια, στην πραγματικότητα, υπερβαίνει το διανοητικό επίπεδο, την διανόηση, δεν μπορεί να συλληφθεί με την σκέψη. Έτσι όπως εμφανίζεται ο κόσμος στην σκέψη είναι ένα χάος που κινείται από πολλούς και συχνά αόρατους παράγοντες. Η ζωή προχωράει. Αλλά μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει πραγματικά; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία «τάξη» στον κόσμο πέρα από την «τάξη» που μπορεί ή θέλει να δει ο ανθρώπινος νους. Όποια αντίληψη κι αν προσπαθούμε να διαμορφώσουμε για τον κόσμο, την ζωή, την δράση και τον σκοπό μας θα είναι, πάντα, μια «κατασκευασμένη» πραγματικότητα (Άνεκαντ) μέσα στην οποίο μπορούμε να ονειρευόμαστε όσο θέλουμε αλλά δεν θα μας οδηγήσει σε καμία διέξοδο. Η Σκέψη δεν έχει διεξόδους. Και πρέπει να εγκαταληφθεί. Αυτή η «εγκατάλειψη δεν είναι προϊόν πειθαρχίας ή άσκησης αλλά Ορθής Όρασης και Κατανόησης.

Η μόνη Ορθή Θέαση του κόσμου και των πραγμάτων είναι η Απλή, Αβίαστη κι Ανόθευτη Αντίληψη, που δεν επεξεργαζόμαστε αλλά αφήνουμε να ρέει και να μας καθοδηγεί τελείως φυσικά, χωρίς εσωτερικές πιέσεις κι εξωτερικές συγκρούσεις. Είναι ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή, που απομακρύνει τελείως φυσικά τα ψεύδη, τις ανώφελες δραστηριότητες και τις μάταιες συγκρούσεις. Ο μόνος Δρόμος είναι απλά να προχωράς στην ζωή προς τον σκοπό σου. Μέσα στο Φως της Κατανόησης φαίνεται τώρα ολοκάθαρα ο Σκοπός της Απελευθέρωσης.

Ακόμα κι εδώ όμως, όταν φθάνει ο άνθρωπος όσο παραμένει «προσανατολισμένος» προς τον κόσμο και διατηρεί οποιονδήποτε «δεσμό» με τον κόσμο και τα πράγματα εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στο επίπεδο του νου και να «δημιουργεί» νοητικό κάρμα. Η πραγματική απελευθέρωση από τον κόσμο «καταχτιέται» με την εσωτερική απόσπαση, με την κατανόηση του δευτερεύοντος και φαινομενικού χαρακτήρα του κόσμου. Τότε μόνο μπορεί να συμβεί η «εσωτερική μετατόπιση» προς τον Εαυτό. Τότε μόνο συνειδητοποιούμε ότι η Πραγματικότητα είναι ο Εαυτός κι όχι το περιεχόμενο της αντίληψης. Αυτό οδηγεί σε μια πιο εσωτερική κι ανώτερη θεώρηση του κόσμου κι όχι σε μια «έξοδο» ή «αποσύνδεση» από τον κόσμο. Οδηγεί στην Μη-δυαδική Συνείδηση, σε μια Επίγνωση που Αγκαλιάζει τα πάντα σε μια Ενότητα χωρίς «διαχωρισμούς» ή «συγκρούσεις» Οδηγεί στον Ειρηνικό Κόσμο, πέρα από την σκέψη, άσχετα με το τι γίνεται στον κόσμο όπου εξακολουθεί ο αλληλοσπαραγμός. Εδώ δεν δημιουργείται πια νοητικό κάρμα.

Η Πειθαρχία στο Καρμικό Πεδίο: Ο Αληθινός Εαυτός

Η Ατομική-Καρμική Οντότητα στην Αληθινή Κατάστασή της είναι «Διάφανη», με κρυστάλλινη διαύγεια, χωρίς νοητικό περιεχόμενο κλπ. Είναι Μη-Δυαδική Συνείδηση και η Επίγνωσή της Αγκαλιάζει το Όλο. Όταν «συσσωρεύεται» νοητικό περιεχόμενο η Καρμική Οντότητα πυκνώνει, θολώνει, «βαραίνει» και πέφτει στα κατώτερα Λόκας.

Συνεπώς η πύκνωση του Καρμικού Σώματος οδηγεί στον «υλικό κόσμο». Ο Καθαρισμός, ο εξαγνισμός, κάνει την Οντότητα «Διάφανη» και την Απελευθερώνει στην Αληθινή Κατάστασή της, την απαλλάσσει από κάθε περιορισμό, προσδιορισμό.

Το Ον, ο άνθρωπος, με την Ασκητική Απάρνηση (με την Αληθινή Κατανόηση και την Απελευθέρωση από τα δεσμά των εξωτερικών δραστηριοτήτων) Επανέρχεται στον Αληθινό Εαυτό, στον Καθαρό Ατομικό Υπαρξιακό Πυρήνα, δηλαδή στην Όραση-Αντίληψη-Κατανόηση της Τοπικής Παρουσίας. Σε αυτή την Κατάσταση η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) έχει μόνο έναν περιορισμό, την Παρουσία σε ένα «Σημείο» (πραντέσα), που δημιουργεί ακριβώς την

ατομική αντίληψη». Στην πραγματικότητα η Συνείδηση δεν έχει άλλες ιδιότητες και δεν διαφέρει σε τίποτα από την Μη-Τοπική Παγκόσμια Συνείδηση. Συνειδητοποιείται ότι ο «τοπικός περιορισμός» είναι καθαρά θέμα «Βούλησης». Η Συνείδηση σε αυτή την Κατάσταση βρίσκεται σε μια μέση, ενδιάμεση Κατάσταση Ισορροπίας. Μπορεί να Διατηρεί τον Μη-Δυαδικό Τοπικό Χαρακτήρα της, μπορεί να προσανατολιστεί προς το νοητικό περιεχόμενο (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) ή μπορεί να «εγκαταλείψει τον «τοπικό χαρακτήρα» της και να «Διαχυθεί», να «Διευρυνθεί» στο Χωρίς Όρια Παγκόσμιο.

Το Παγκόσμιο

Η «Διάχυση» στο Παγκόσμιο φέρνει την Συνείδηση σε Μια Κατάσταση πραγματικά Ασύλληπτη από την συνηθισμένη ανθρώπινη συνείδηση. Αυτό μπορεί κάποιος μόνο να το «Βιώσει» αλλά όχι να το «περιγράψει». Άλλωστε δεν έχει «νόημα» γιατί ο καθένας πρέπει αυτός ο ίδιος να «Φτάσει» Εδώ. Αυτός άλλωστε είναι ο Κοσμικός Προορισμός του. Εδώ «Οράται» το Παγκόσμιο Κοσμικό Σώμα, Χωρίς Όρια, Περιορισμούς. Ασφαλώς Εδώ υπάρχει μια «Εσωτερική Διαδικασία Ενοποίησης του Παγκόσμιου Υποκειμένου και του Παγκόσμιου Αντικειμένου» η οποία Οδηγεί στην Απόλυτη Ενότητα της Κοσμικής Ουσίας. Είναι το Ύστατο Όραμα της Παγκόσμιας Κοσμικής Ουσίας, το «Τελευταίο Όριο». Μετά από Αυτό δεν υπάρχει «Δημιουργία».

Στην ΠΗΓΗ: Απελευθέρωση (Κεβάλα)

Σύμφωνα με την Διδασκαλία των Τιθάνκαρα (Τιθάνκαρα σημαίνει «Σωτήρας», «Διαπεραιωτής στην Αντίπερα Όχθη» της Πραγματικότητας) η Αληθινή Απελευθέρωση Έρχεται όταν η ΤΖΙΒΑ σταματά να είναι Τζίβα, όταν σταματά δηλαδή η «Όραση» της Κοσμικής Ουσίας. Τι σημαίνει πραγματικά η Απόσυρση της ΤΖΙΒΑ στον ΕΑΥΤΟ; Πρέπει κάποιος να Φτάσει Ως Εδώ για να το «Νοιώσει», να γίνει ένας Κεβαλίν, Ένας Απελευθερωμένος. Εδώ δεν έχει νόημα η αντίληψη ή η συζήτηση περί του Ενός ή των Πολλών. Στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΗ δεν «ακούγεται» τίποτα.

Εν κατακλείδι

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τι νόημα έχει η μελέτη ή η αναφορά σε μια Αρχαία Θρησκεία που χρονολογείται 2500 χρόνια πίσω, όπως ο Τζαϊνισμός. Στην πραγματικότητα πέρα από το θρησκειολογικό, ιστορικό και φιλοσοφικό ενδιαφέρον πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι Μεγάλες Παραδόσεις είναι πέρα από τον χρόνο. Όποιος έχει μυηθεί στην Εσωτερική Παράδοση έχει κατανοήσει ότι η Αλήθεια είναι Αιώνια, μη-τοπική, μη-γλωσσική, είναι η Εσώτατη Εμπειρία της Αληθινής Ύπαρξης. Αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με θρησκείες, τόπους, ιστορία. Η Διδασκαλία των Τζάιν, των Τιθάμκαρα, του Μαχαβίρα, εξακολουθεί να είναι ζωντανή και θα είναι όσο υπάρχει ο άνθρωπος.

Ο Τζαϊνισμός είναι μια απόλυτα «φαινομενολογική» προσέγγιση της Πραγματικότητας που φτάνει στην ίδια την ουσία του φαινομένου της Ύπαρξης. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί πάντα για να Βιώσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Στους Εσωτερικούς Κύκλους (κι όχι μόνο στους Ροδόσταυρους ή άλλες Εσωτερικές Ομάδες) είναι αναγκαίο να «μιλάμε» όλες τις ανθρώπινες («θρησκευτικές») «γλώσσες». Αυτό δεν οδηγεί απλά στην αλληλοκατανόηση των παραδόσεων αλλά κυρίως στην «Αποσαφήνιση» της Αιώνιας Αλήθειας.

Τελικά δεν έχει σημασία ποιο Εσωτερικό Μονοπάτι ακολουθούμε. Η Οδός είναι Μία, η Βίωση της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ μας. Προφανώς αυτό αφορά τους ελάχιστους νοήμονες ανθρώπους του πλανήτη κι όχι το μεγάλο πλήθος. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν, αναγκάζονται ή τους αναγκάζουν να παραμένουν στο επίπεδο του «χόμο σίμιαν». Απλά «κοιτάξτε» γύρω σας σε τι κόσμο ζείτε!

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 10, 2022

ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright