Esoterism Academy: ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ

Sunday, April 10, 2022

ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ

ΜΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Προοίμιο

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ορθά μια Διδασκαλία (στην προκειμένη περίπτωση την Διδασκαλία των Τζαϊνιστών) θα πρέπει να έχουμε κατανοήσει προηγουμένως ορθά την «γλώσσα» της, τους «όρους» της, την έννοια, το νοητικό περιεχόμενο των λέξεων που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πραγματικότητα. Κάποιοι σοβαροί μελετητές, θρησκειολόγοι ή ερευνητές μεταφέρουν ορθά την έννοια των «όρων» στην περιγραφή τους και σε μια άλλη γλώσσα. Οι περισσότεροι που ασχολούνται με το θέμα, επειδή δεν έχουν ορθή κατανόηση της θρησκευτικής-φιλοσοφικής γλώσσας της Διδασκαλίας και των «όρων» της, μεταφράζουν λανθασμένα τους όρους. Έτσι δημιουργείται σύγχυση και προκύπτουν λάθη και παρεξηγήσεις στην αφήγησή τους. Επίσης, επειδή δεν κατανοούν ορθά την Διδασκαλία και βασίζονται στην ελλιπή ενημέρωσή τους «διαστρέφουν» την Διδασκαλία και της αποδίδουν πράγματα που δεν ισχύουν ή είναι τελείως διαφορετικά.

Οι Όροι: Υπάρχουν Έξη Οντολογικές Ουσίες (Ντράβια): ΤΖΙΒΑ και Πέντε Α-Τζίβα, δηλαδή, Πουντγκάλα, Αντάρμα, Ντάρμα, Ακάσα, Κάλα. Υπάρχουν κι άλλοι όροι, όπως Λόκα, Κάρμα, κλπ. Τι σημαίνουν πραγματικά όλοι αυτοί οι όροι; Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους γιατί υπάρχουν πολλά λάθη και παρεξηγήσεις κι αυτό οδηγεί σε λανθασμένες περιγραφές.

Τζαϊνισμός: Το χέρι συμβολίζει την Ασκητική Απάρνηση, ο τροχός είναι το νταρματσάκρα, (ο κοσμικός κύκλος της σαμσάρα, της μετανάστευσης των ψυχών) κι ο συνδυασμός συμβολίζει την αποφασιστικότητα να σταματήσει η σαμσάρα (μετανάστευση).

ΤΖΙΒΑ

ΤΖΙΒΑ είναι Χωρίς Όρια Συνειδητή Παρουσία. Υπάρχει. Είναι Εδώ. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ούτε να περιγράψουμε τίποτα άλλο γιατί δεν υπάρχουν ιδιότητες, αντίληψη, ή κάποια ουσία να ανιχνεύσουμε. Είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Δεν είναι ούτε Ουσία, ούτε Ενέργεια, ούτε Δραστηριότητα, ούτε Αντίληψη. Η ΤΖΙΒΑ χαρακτηρίζεται σαν «Σετάνα», («Συνείδηση), δηλαδή αυτό που «Βλέπει», έχει «Όραση», και «Κατανόηση» (Ντάρσανα και Τζνάνα), τίποτα περισσότερο. Υπάρχει μια ΤΖΙΒΑ ή πολλές; Στην πραγματικότητα το ερώτημα δεν έχει πραγματικό νόημα, είναι μόνο γλωσσολογικό, λεκτικό. Έτσι όπως ορίζουμε την ΤΖΙΒΑ, έχει έναν απόλυτο χαρακτήρα όπου δεν έχει νόημα το ένα ή τα πολλά, δεν υπάρχουν ιδιότητες που να μας επιτρέπουν να διακρίνουμε κάτι τέτοιο. Από την άλλη μεριά όμως όταν «θεωρούμε» την πραγματικότητα από την «άποψη» της «Ενσωματωμένης Τζίβα» φαίνεται να υπάρχουν άπειρες Τζίβα, όσες και τα ενσυνείδητα όντα. Επομένως τι ισχύει; Ποια άποψη είναι σωστή; Στην ορθή κατανόηση της Διδασκαλίας ισχύουν και τα δύο, εξαρτάται από πού βλέπουμε. Στην πραγματικότητα η ΤΖΙΒΑ είναι Μία και πολλές ταυτόχρονα. Δυσνόητο για την επίγεια δυτική λογική. Απλά μην παρασύρεστε σε επιφανειακές περιγραφές της Διδασκαλίας.

Ατζίβα

Ατζίβα σημαίνει «μη συνειδητή ουσία». Κι εδώ περιλαμβάνονται όχι μόνο κάποια ουσία ή ποικιλίες ουσίας αλλά και αφηρημένες ή μεταφυσικές συνθήκες ύπαρξης, καταστάσεις, δραστηριότητες κλπ. Θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά στην πορεία.

Πουντγκάλα

Η κατεξοχήν Ουσία είναι η Πουντγκάλα. Στην ορθή περιγραφή του όρου θα λέγαμε ότι είναι η «Κοσμική Ουσία», αυτό από το οποίο γεννώνται όλα, υποκειμενικές δραστηριότητες και αντικειμενικά φαινόμενα και συμβάντα και πράγματα. Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο Πουντγκάλα με την έννοια της «Ύλης» εννοούμε την Μεταφυσική Ύλη, αυτό που παίρνει μορφή, από την πιο αφηρημένη (σούκσμα) μέχρι την πιο χονδροειδή και συγκεκριμένη (στούλα). Υπάρχουν διάφορες «ποικιλίες» της Κοσμικής Ουσίας, της «Ύλης» από τις πιο «λεπτές», μέχρι τις πιο «χονδροειδείς». Υπάρχει η Καρμική Ουσία ή Υλη, η Νοητική Ουσία ή Ύλη, η Ενεργειακή Ουσία ή Ύλη κι η Υλική Ουσία ή Ύλη.

Τι είναι όμως πραγματικά η Πουντγκάλα, πέρα από τον αφηρημένο ορισμό της σαν Ουσίας; Ουσία είναι μια λέξη, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από μια νοητική έννοια. Η Πουντγκάλα είναι στην πραγματικότητα Χώρος (Ακάσα), στην αφηρημένη του έννοια, μια Απεραντοσύνη (Πλαίσιο) Χωρίς Όρια, κι όχι «Χώρος» με την Τοπική έννοια (Λόκα). Αυτή η Απεραντοσύνη είναι «γεμάτη». Όχι από κάποια αφηρημένη ουσία αλλά με άπειρο αριθμό μονάδων ουσίας που έχουν μια διπλή όψη ενέργειας-μορφής. Είναι τα «παραμάνου» (τα μικρότερα αδιαίρετα ενεργειακά στοιχεία ή μονάδες ενέργειας). Το παραμάνου είναι ένα δονούμενο και κινούμενο φορτισμένο ενεργειακό σημείο. Όσο πιο υψηλή είναι η ενέργεια τόσο τείνει να εκλείψει η μορφή κι όσο πιο χαμηλή είναι η ενέργεια τόσο πιο συμπαγής είναι η μορφή. Έτσι προκύπτουν οι διάφορες «ποικιλίες» της Κοσμικής ουσίας ή Ύλης. Η Καρμική Ουσία ή Ύλη αποτελείται από «παραμάνου» υψηλής ενέργειας χωρίς μορφή, ενώ στον αντίποδα η Υλική Ουσία ή Ύλη αποτελείται από «παραμάνου» χαμηλής ενέργειας συμπαγούς μορφής.

Από τις «ποικιλίες» της Κοσμικής Ουσίας ή Ύλης Προκύπτουν έτσι τα Πεδία Ύπαρξης ή Κόσμοι, το Καρμικό Πεδίο (Κάρμα), το Νοητικό Πεδίο (Μάνας), το Ενεργειακό Πεδίο (Τέτζας) και το Υλικό Πεδίο.

Πως όμως δημιουργούνται τα διάφορα φαινόμενα μέσα στην Κοσμική Ουσία, στα διάφορα Πεδία της Κοσμικής Δημιουργίας; Δημιουργούνται από τις διαφορετικές ενώσεις συσσωματώσεις, συστάδες των παραμάνου. Αυτά είναι τα «βαργκάνα» (η κοσμική ουσία ή ύλη που είναι ανιχνεύσιμη). Όλες οι δραστηριότητες κι όλες οι μορφές εξαρτώνται από ή είναι «βαργκάνα». Θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.

Τα Κοσμικά Πεδία

Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι αυτό: Τι είναι η Πραγματικότητα; Ποιος και Πως Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα; Τι σχέση έχει το ΤΖΙΒΑ (ή το Τζίβα μέσα στους Εκδηλωμένους Κόσμους) με το Ατζίβα-Πουντγκάλα; Και πως Ξετυλίγεται η Δημιουργία των Κόσμων; Πως δημιουργούνται τα υποκειμενικά και αντικειμενικά φαινόμενα;

Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) είναι η Απόλυτη Βάση της Γνώσης (στην αφηρημένη της έννοια), της Ύπαρξης και της Ζωής. Ας το εξηγήσουμε αυτό.

Η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) σαν ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ (ΣΙΝΤΑ), σαν «Συνείδηση» (Σετάνα), «Βλέπει» (Ντάρσανα). Όταν «βλέπει» την Πραγματικότητα, σε μια Άμεση Σύλληψη του Συνόλου της Πραγματικότητας, συλλαμβάνει Όλα Όσα Υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν. Αυτό Που Είναι η Ίδια, το Ατζίβα-Πυντγκάλα, όλα τα Φαινόμενα.

Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) «Βλέπει» (Ντάρσανα-Σετάνα). Αυτό που «Βλέπει» είναι το Πουντγκάλα, η Κοσμική Ουσία. Η Κοσμική Ουσία, όπως την περιγράψαμε επειδή είναι Ατζίβα, μη συνειδητή, δεν ενεργοποιείται από μόνη της, αλλά παραμένει σε μια Κατάσταση Δυνατότητας. Το ΤΖΙΒΑ (τζίβα) επίσης «Κινεί» (Κάρμα-Σετάνα) το Πουντγκάλα, Κοσμική Ουσία, προκαλώντας, ενώσεις, συσσωματώσεις, φαινόμενα. Στην Αρχή στο πιο λεπτό Καρμικό Πεδίο και στην συνέχεια στα Κατώτερα Πεδία. Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) επίσης «χρησιμοποιεί» αυτά τα φαινόμενα (Κάρμαφαλα-Σετάνα).

Η «Όραση» της Κοσμικής Ουσίας και των διαφοροποιήσεών της, είναι μια Συνεχής Δραστηριότητα και καθίσταται λειτουργία. Αυτή η Λειτουργία, σαν Αντιληπτική Διαδικασία έχει από την φύση της τον χαρακτήρα της Υποκειμενικής Αντίληψης. Έτσι Αναδύεται το Παγκόσμιο Υποκείμενο (Άριχαντ). Αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι το Σύνολο της Κοσμικής Ουσίας στην πιο Λεπτή της εκδοχή, η Καρμική Ουσία ή Ύλη που αποτελείται από καρμικά «βαργκάνα». Αυτό που γίνεται αντιληπτό έχει τον χαρακτήρα του αντικειμενικού. Έτσι αναδύεται ο Αντικειμενικός Κόσμος. Έτσι η «Όραση» δημιουργεί το Υποκείμενο κι αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι το Αντικειμενικό.

Η Διαδικασία της Δημιουργίας είναι Βαθμιαία. Στην Αρχή επικρατεί το Αντάρμα. Ο όρος Αντάρμα μεταφέρεται σαν «Ακινησία», αλλά αυτό χρειάζεται διευκρινήσεις. Ακινησία δεν είναι απλά έλλειψη δραστηριότητας, κάτι ανύπαρκτο ή κενό. Υπάρχει η Δυνατότητα της Δραστηριότητας αλλά δεν εκδηλώνεται Δραστηριότητα. Έτσι η «Ακινησία» έχει περισσότερο την έννοια της «Ανάπαυσης». Σε αυτή την Κατάσταση η «Όραση» και το «Ορόμενο», η Κοσμική Ουσία, δεν «διακρίνονται» γιατί δεν υπάρχει καμία κίνηση στην Κοσμική Ουσία. Όταν η «Όραση» «αποστασιοποιείται» από την Κοσμική Ουσία, η Κοσμική Ουσία φαίνεται σαν ο Χώρος (Ακάσα), Εδώ το Παγκόσμιο Υποκείμενο διαχωρίζεται από τον Αντικειμενικό Χώρο. Στην περαιτέρω διερεύνηση της σχέσης Υποκειμένου-Χώρου το Υποκείμενο αντιλαμβάνεται ότι Πληροί τον Χώρο, είναι Πανταχού Παρόν. Σε αυτή την Διαδικασία που γίνεται στα Πλαίσια του Αντάρμα (Ανάπαυσης) υπάρχει μόνο μια Διαφοροποίηση στην Σχέση Υποκειμένου-Αντικειμενικού κι όχι μια πραγματική αντικειμενική κίνηση, μια διαφοροποίηση της υποκειμενικής δραστηριότητας, ή δημιουργία αντικειμενικών φαινομένων. Είναι το Παγκόσμιο Υποκείμενο που Αντιμετωπίζει διαφοροποιημένα το Αντικειμενικό. Όλο αυτό Εκτυλίσσεται στο Λεπτό Καρμικό Πεδίο.

Το Παγκόσμιο Υποκείμενο που έχει ξεχωρίσει από την Κοσμική Ουσία, τον Κοσμικό Χώρο Εκδήλωσης, και Πληροί όλον τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας Αντιλαμβάνεται τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας σαν το Μεγάλο Καρμικό Σώμα (Μάχα Κάρμα Σαρίρα).

Όταν το Παγκόσμιο Υποκείμενο, το Παγκόσμιο Αντιληπτικό Κέντρο, που Απλώνεται σε Όλο τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας (το Μάχα Κάρμα Σαρίρα), «περιορίζεται» σε ένα «σημείο» (πραντέσα) αναδύεται το ατομικό υποκείμενο, το ατομικό αντιληπτικό κέντρο, ο εαυτός, το καθαρό εγώ (κι όχι η «προσωπικότητα» που ανήκει σε ένα χαμηλότερο Πεδίο). Αυτό το «ατομικό αντιληπτικό κέντρο» αποτελείται από κάρμα βαργκάνα (δηλαδή «σύνθεση» καρμικών παραμάνου) κι είναι ταυτόχρονα το ατομικό αντιληπτικό κέντρο και ένα ατομικό καρμικό σώμα (κάρμα σαρίρα) μέσα στην Κοσμική Ουσία. Φαντασθείτε (για να γίνει κατανοητό) μια απέραντη λίμνη όπου σε κάποιο σημείο (κι αμέτρητα σημεία) το νερό παγώνει και δημιουργεί διαφόρους κρυστάλλους. Ο κρύσταλλος, ενώ έχει την φύση του νερού συμπεριφέρεται τώρα σαν κάτι «διαφορετικό» μέσα στην απέραντη λίμνη όπου ταυτόχρονα αποτελεί ένα «διακριτό» σώμα μέσα στο περιβάλλον.

Αυτή η ατομική καρμική οντότητα (και ταυτόχρονα καρμικό σώμα) είναι ο ατομικός υπαρξιακός πυρήνας κι υπάρχει μέχρι να «διαλυθεί» ξανά μέσα στο Κοσμικό Περιβάλλον. Αυτός ο υπαρξιακός πυρήνας «ευθύνεται» για την εκδήλωση των ατομικών όντων στα Κατώτερα Πεδία. Κι όσο υπάρχει ο καρμικός πυρήνας τα όντα θα περιπλανώνται στα Κατώτερα Πεδία από ζωή σε ζωή (σαμσάρα).

Ο ατομικός υπαρξιακός πυρήνας, το καρμικό υποκείμενο (σώμα) στην «φυσική» κατάστασή του είναι καθαρή αυθόρμητη, ανεμπόδιστη και χωρίς όρια αντίληψη (Παραμάτμα). Είναι η Μη-δυαδική Συνείδηση που σαν Επίγνωση Αγκαλιάζει το Σύνολο του Περιβάλλοντος. Αυτή είναι η Κατάσταση των ελεύθερων όντων (ή απελευθερωμένων όντων).

Όταν αυτό το ατομικό καρμικό υποκείμενο συσσωρεύει κι αποκρυσταλλώνει αντιλήψεις (εντυπώματα) δημιουργεί στην πραγματικότητα ένα νοητικό περιεχόμενο (μάνας). Έτσι «αναδύεται» το μάνας σαν νοητικό αντιληπτικό κέντρο κι η οντότητα εκδηλώνεται στο Μανασικό Πεδίο και λειτουργεί σαν σώμα μάνας (μάνας σαρίρα) μέσα στο Μανασικό Περιβάλλον.

Όταν το ατομικό μανασικό υποκείμενο συγκεντρώνεται κι ενδυναμώνει αντιλήψεις στην πραγματικότητα «φορτίζει» αυτές τις αντιλήψεις και τις μεταβάλει σε «επιθυμία», επιθυμίες. Έτσι «αναδύεται» το τέτζας, το ενεργειακό υποκείμενο κι η οντότητα εκδηλώνεται στο Κατώτερο Ενεργειακό Πεδίο (Τέτζας), σαν ενεργειακό σώμα (τέτζας σαρίρα) μέσα στο Ενεργειακό Περιβάλλον.

Τελικά η Οντότητα που είναι ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) και «προσθέτει» συνεχώς νέες αντιληπτικές δυνατότητες (Παγκόσμιο Καρμικό Υποκείμενο-Σώμα, Ατομικό Καρμικό Υποκείμενο-Σώμα, Μάνας-μανασικό σώμα, Τέτζας-σώμα τέτζας) «ενσωματώνεται» σε ένα υλικό σώμα. Όλες οι Ανώτερες Αντιληπτικές Δυνατότητες εκδηλώνονται μέσα στο υλικό σώμα, σαν «λειτουργίες» (το Βάθος τη Ύπαρξης, το Παγκόσμιο Υποκείμενο, το Ατομικό Υποκείμενο ή Καθαρό Εγώ, το Μάνας ή «Προσωπικότητα», Δυναμισμός ή ψυχική ενέργεια), στα αντίστοιχα υλικά κέντρα (κέντρο του εγκεφάλου, φλοιός, νευρικό σύστημα, σώμα). Αυτό είναι ο «άνθρωπος».

Ο Άνθρωπος

Ο «άνθρωπος», ανάλογα με το που «εστιάζει» την προσοχή του δημιουργεί και την ανάλογη επίγνωση, αντίληψη της πραγματικότητας. Ο καθένας «βλέπει» αντιλαμβάνεται και δρα από το δικό του επίπεδο, που φανερώνει την «θέση» του στην οντολογική κλίμακα και στην οντολογική εξέλιξη. Ο συνηθισμένος άνθρωπος λειτουργεί στο επίπεδο του μάνας (όπου διακρίνονται τρία υπό-επίπεδα, τη αντικειμενικής νοημοσύνης, της εννοιολογικής σκέψης, της δοξασίας) και στα κατώτερα επίπεδα, στο επίπεδο των επιθυμιών-συγκινήσεων και στο σωματικό-υλικό επίπεδο.

Η Ζωή

ΤΖΙΒΑ είναι το Όλον από το Οποίο Πηγάζουν Όλα, στο Οποίο Στηρίζονται όλα και στο Οποίο Επιστρέφουν όλα. Είναι Αίσθηση Παρουσίας με Απύθμενο Βάθος, Χωρίς Ιδιότητες, χωρίς δυνατότητα αντίληψης ή δυνατότητα περιγραφής.

Από τον «ορισμό» της η ΤΖΙΒΑ Είναι Μία, αλλά κάθε οντότητα υποστηρίζεται από την ΤΖΙΒΑ. Έτσι φαίνεται να υπάρχουν άπειρες Τζίβα μέσα στην Δημιουργία. Αυτό είναι ψευδαίσθηση, γιατί όταν η Τζίβα απελευθερώνεται από την κοσμική ύλη, Αναδύεται στην Ολότητά της, στην Ενότητά της και στην Μοναδικότητά της.

Οι Καρμικές συσσωματώσεις είναι ο υπαρξιακός πυρήνας των όντων κι ευθύνονται για την εκδήλωση των όντων στα Κατώτερα Πεδία. Οι Καρμικές συσσωματώσεις δεν διαλύονται αν δεν αποβληθούν προηγουμένως οι κατώτεροι φορείς εκδήλωσης.

Ο ατομικός καρμικός πυρήνας, το ατομικό καρμικό υποκείμενο-σώμα, είναι ο «υπαρξιακός πυρήνας» του όντος όταν εκδηλώνεται στα Κατώτερα Πεδία (στο Μανασικό-Νοητικό, στο Δυναμικό-Τέτζας και στο Υλικό). Λειτουργεί σαν «σταθερή υπαρξιακή μνήμη» και σε αυτήν συσσωρεύονται (όσο συνδέεται με τους κατώτερους φορείς της) εμπειρίες-μνήμες (στο νοητικό) και διαμορφώνονται τάσεις (στο δυναμικό) και προσανατολίζονται δραστηριότητες (στο υλικό). Έτσι όταν ο ατομικός καρμικός πυρήνας εκδηλώνεται στα Κατώτερα Πεδία δημιουργείται «κάρμα» τη ανάλογης τάξης (μάνας κάρμα, τέτζας κάρμα, φυσικό κάρμα).

Όταν το Ον ενσωματώνεται (άνθρωπος) πέρα από την οντολογική σύνθεση που έχει και την φυσική λειτουργία του, «βρίσκεται» σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτιστικό περιβάλλον, σε κάποια «κοινωνία» που έχει ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις, συμπεριφορές και τρόπους ζωής. Έτσι ο άνθρωπος μέσα από την «κοινωνικοποίησή» του μαθαίνει να «εγκλιματίζεται» στην «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», να «αγελοποιείται» και να υιοθετεί άκριτα τις κοινωνικές αντιλήψεις. Αυτή είναι η «Κοινωνική Μάγια», «η «κοινωνική αυταπάτη». Πως ανατρέφονται οι άνθρωποι; Πως προσανατολίζονται στην ζωή; Πως «ξοδεύουν» την ζωή τους; Χιλιάδες χρόνια οι κοινωνίες σέρνονται χωρίς να μπορούν να λύσουν βασικά ανθρωπολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Ο πολιτισμός των ανθρώπων παραμένει ακόμα και σήμερα «πολιτισμός της βαρβαρότητας».

Έτσι όλοι οι «νοήμονες άνθρωποι» αναγκάζονται να χαράξουν τον «δικό» τους δρόμο στην ζωή και αναγκαστικά να έρθουν σε σύγκρουση με το πολιτιστικό περιβάλλον τους ή να αναγκαστούν να αποχωρήσουν από την «κοινωνία». Όλα τα πνευματικά κινήματα είναι κατά βάση «κριτική πολιτισμού» και άνοιγμα νέων πνευματικών οριζόντων για τον άνθρωπο.

Η Πνευματική Πειθαρχία: Η Ασκητική Απάρνηση (Πρατυακυάνα)

Γενικά η Πνευματική Πειθαρχία που θεμελιώνεται στην Ηθική Συμπεριφορά δείχνει τον Πνευματικό Προσανατολισμό του Ανθρώπου για την Επίτευξη του Ύστατου Υπαρξιακού Σκοπού που είναι η Βίωση της Αληθινής Φύσης, της Ολοκληρωμένης Πραγματικότητας. Αντίθετα η μη οργανωμένη ζωή, η ηθική ελευθεριότητα, δείχνει την έλλειψη Πνευματικού Προσανατολισμού που οδηγεί σε μια ζωή με την γεύση της υπαρξιακής αποτυχίας και του τελικού αδιέξοδου.

Στοχαστείτε τι σημαίνει η Διδασκαλία του Μαχαβίρα (Βαρνταμάνα, ο 24ος Τιρθάνκαρα του Τζαϊνισμού), το Τζάιν Ντάρμα και που οδηγεί. Ο Μαχαβίρα δίδαξε ότι ο δρόμος για την επίτευξη της πνευματικής απελευθέρωσης περνά μέσα από την τήρηση των τριών κοσμημάτων (τριράτνα), σωστή όραση (σάμυακ ντάρσανα), σωστή γνώση ή κατανόηση (σάμυακ τζνάνα) και σωστή συμπεριφορά (σάμυακ τσαρίτρα). Στην καρδιά της σωστής συμπεριφοράς βρίσκονται οι πέντε μεγάλοι όρκοι Η «Ηθική», η τήρηση των όρκων της αχίμσα (αποχή από τη βία), της σάτυα (αλήθεια), της αστέγια (αποχή από τη κλοπή), της μπραχματσάρια (αγνότητας) και της απαριγκράχα (αποχή από τη προσκόλληση) είναι απλά η προϋπόθεση για την πνευματική απελευθέρωση. Στην πραγματικότητα όταν εισέρχεσαι στην «Οδό» του Τζαϊνισμού, καλείσαι να αναμορφώσεις τελείως την ζωή σου.

Ο κύριος σκοπός της «Πνευματικής Πειθαρχίας» είναι ακριβώς η διάλυση του Κάρμα σε όλα τα επίπεδα, από το πιο εξωτερικό ως το πιο εσωτερικό (που είναι ο ατομικός καρμικός υπαρξιακός πυρήνας).

Η Πειθαρχία στο Φυσικό Πεδίο: «Ακινησία» (Κέιγιοτσάργκα)

Αυτό σημαίνει ότι στο φυσικό πεδίο πρέπει να εξαγνίσεις την ζωή σου (και τότε μόνο είναι πραγματικά «θρησκευτική») βιώνοντας την «Ακινησία» όχι μόνο σε σωματικό επίπεδο (με ασκήσεις «γιόγκα») αλλά και στο επίπεδο των φυσικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων. Προφανώς το να Βαδίσεις στην Οδό προς την Απελευθέρωση είναι πολύ πιο σημαντικό για τον Τζαϊνιστή από την ζωή που ζουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Κι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να «διαλύσεις» το «φυσικό κάρμα»

Η Πειθαρχία στο Δυναμικό Πεδίο: «Ηρεμία» (Σαμαγίκα)

Στην συνέχεια, αν επιθυμείς να ανακηρυχθείς σε «Νικητή» της ζωής (Τζίνα) θα πρέπει να ξεπεράσεις πάθη, να καταλαγιάσεις επιθυμίες και να εξαλείψεις «προσκολλήσεις» για να φτάσεις στο «απάνεμο» λιμάνι της «Εσωτερικής Ησυχίας». Μόνο έτσι σταματά να δημιουργείται πια «δυναμικό κάρμα». Και μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις στην Οδό.

Η Πειθαρχία στο Νοητικό Πεδίο: Στοχαστική Πειθαρχία (Άνουπρεκσα)

Η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) αν και «ξεχωριστή» από την Κοσμική Ύλη, «Βλέπει» (Αντιλαμβάνεται και Κατανοεί) την Κοσμική Ύλη, σε διάφορα Πεδία, «Κινεί» και «Χρησιμοποιεί» αυτό που αντιλαμβάνεται, τον ίδιο της τον «φορέα» σε κάθε Πεδίο Εκδήλωσης, αλλά και το «Περιβάλλον» και τα «πράγματα» του Περιβάλλοντος. Στο Υλικό Πεδίο, στο Νοητικό Επίπεδο («Βλέπει», «Κινεί» και «Χρησιμοποιεί» την Νόηση), Εννοεί (δηλαδή εσωτερικοποιεί και εννοιοποιεί την εξωτερική αντίληψη), Διανοείται (δηλαδή οργανώνει και συνθέτει τις έννοιες σε συλλογισμούς και «συμπεράσματα, «αντιλήψεις») και «Δοξάζει» (δηλαδή έχει γνώμες κι αντιλήψεις για τα πράγματα).

Έτσι όπως ανατρέφονται οι άνθρωποι και «κοινωνικοποιούνται», «διαμορφώνονται» κι υιοθετούν άκριτα την κοινωνική αντίληψη για τον κόσμο και τα πράγματα. Από την ίδια την κοινωνία προσανατολίζονται προς την εξωτερική ζωή και «προγραμματισμένοι» με τις κοινωνικές δοξασίες αποροφιούνται τελείως στην κοινωνική ζωή, προσπαθώντας να επιτύχουν τους ατομικούς σκοπούς τους μέσα στα κοινωνικά πλαίσια, στα όρια που συνήθως τους καθορίζουν άλλοι και τις δυνατότητες που τους παραχωρούν κάποιοι άλλοι. Κι έτσι καταναλώνονται μέσα στο κοινωνικό πόλεμο για εξουσία, πλούτο, ζωή κι εμπειρίες.

Πως μπορεί λοιπόν κάποιος να «Δει», να «Κατανοήσει» και να προχωρήσει προς την Αλήθεια και την Απελευθέρωση; Ασφαλώς η «Διαχείριση του Νου» είναι το σημαντικότερο έργο αυτού που Ακολουθεί την Οδό των Τζάιν. Το «λάθος» στο οποίο εμπρόθετα μας σπρώχνει η κοινωνία είναι να υιοθετούμε άκριτα αυτά που μας διδάσκουν, μέσα στην δική τους άγνοια και ανευθυνότητα, γονείς, δάσκαλοι, κοινωνικοί φορείς και παράγοντες. Συνεπώς η Ορθή Όραση και Κατανόηση των πραγμάτων οδηγεί από μόνη της στην «απομυθοποίηση» των πραγμάτων και στην «υπέρβασή» τους.

Η Προσεκτική Παρατήρηση όλων των κοινωνικών δοξασιών, προκαταλήψεων κι «αντιλήψεων» αποκαλύπτει τον επιφανειακό και «ψεύτικο» χαρακτήρα τους. Θα πρέπει να απορριφθεί, χωρίς δισταγμό, όλη η πολιτιστική σαβούρα που παρουσιάζουν οι άνθρωποι σαν πολιτισμό, γνώση, ηθική και τρόπο ζωής. Δεν οδηγούν πουθενά κι αυτό φαίνεται από το επίπεδο βαρβαρότητας στο οποίο βρίσκεται η ανθρωπότητα.

Θα πρέπει λοιπόν κάποιος μόνος του να «διανοηθεί» περί των πραγμάτων. Με ποια κριτήρια όμως; Το μόνο ασφαλές κριτήριο είναι η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η προσωπική εμπειρία κι επαλήθευση. Αλλά τι είναι αληθινό; Η Αλήθεια, στην πραγματικότητα, υπερβαίνει το διανοητικό επίπεδο, την διανόηση, δεν μπορεί να συλληφθεί με την σκέψη. Έτσι όπως εμφανίζεται ο κόσμος στην σκέψη είναι ένα χάος που κινείται από πολλούς και συχνά αόρατους παράγοντες. Η ζωή προχωράει. Αλλά μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει πραγματικά; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία «τάξη» στον κόσμο πέρα από την «τάξη» που μπορεί ή θέλει να δει ο ανθρώπινος νους. Όποια αντίληψη κι αν προσπαθούμε να διαμορφώσουμε για τον κόσμο, την ζωή, την δράση και τον σκοπό μας θα είναι, πάντα, μια «κατασκευασμένη» πραγματικότητα (Άνεκαντ) μέσα στην οποίο μπορούμε να ονειρευόμαστε όσο θέλουμε αλλά δεν θα μας οδηγήσει σε καμία διέξοδο. Η Σκέψη δεν έχει διεξόδους. Και πρέπει να εγκαταληφθεί. Αυτή η «εγκατάλειψη δεν είναι προϊόν πειθαρχίας ή άσκησης αλλά Ορθής Όρασης και Κατανόησης.

Η μόνη Ορθή Θέαση του κόσμου και των πραγμάτων είναι η Απλή, Αβίαστη κι Ανόθευτη Αντίληψη, που δεν επεξεργαζόμαστε αλλά αφήνουμε να ρέει και να μας καθοδηγεί τελείως φυσικά, χωρίς εσωτερικές πιέσεις κι εξωτερικές συγκρούσεις. Είναι ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή, που απομακρύνει τελείως φυσικά τα ψεύδη, τις ανώφελες δραστηριότητες και τις μάταιες συγκρούσεις. Ο μόνος Δρόμος είναι απλά να προχωράς στην ζωή προς τον σκοπό σου. Μέσα στο Φως της Κατανόησης φαίνεται τώρα ολοκάθαρα ο Σκοπός της Απελευθέρωσης.

Ακόμα κι εδώ όμως, όταν φθάνει ο άνθρωπος όσο παραμένει «προσανατολισμένος» προς τον κόσμο και διατηρεί οποιονδήποτε «δεσμό» με τον κόσμο και τα πράγματα εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στο επίπεδο του νου και να «δημιουργεί» νοητικό κάρμα. Η πραγματική απελευθέρωση από τον κόσμο «καταχτιέται» με την εσωτερική απόσπαση, με την κατανόηση του δευτερεύοντος και φαινομενικού χαρακτήρα του κόσμου. Τότε μόνο μπορεί να συμβεί η «εσωτερική μετατόπιση» προς τον Εαυτό. Τότε μόνο συνειδητοποιούμε ότι η Πραγματικότητα είναι ο Εαυτός κι όχι το περιεχόμενο της αντίληψης. Αυτό οδηγεί σε μια πιο εσωτερική κι ανώτερη θεώρηση του κόσμου κι όχι σε μια «έξοδο» ή «αποσύνδεση» από τον κόσμο. Οδηγεί στην Μη-δυαδική Συνείδηση, σε μια Επίγνωση που Αγκαλιάζει τα πάντα σε μια Ενότητα χωρίς «διαχωρισμούς» ή «συγκρούσεις» Οδηγεί στον Ειρηνικό Κόσμο, πέρα από την σκέψη, άσχετα με το τι γίνεται στον κόσμο όπου εξακολουθεί ο αλληλοσπαραγμός. Εδώ δεν δημιουργείται πια νοητικό κάρμα.

Η Πειθαρχία στο Καρμικό Πεδίο: Ο Αληθινός Εαυτός

Η Ατομική-Καρμική Οντότητα στην Αληθινή Κατάστασή της είναι «Διάφανη», με κρυστάλλινη διαύγεια, χωρίς νοητικό περιεχόμενο κλπ. Είναι Μη-Δυαδική Συνείδηση και η Επίγνωσή της Αγκαλιάζει το Όλο. Όταν «συσσωρεύεται» νοητικό περιεχόμενο η Καρμική Οντότητα πυκνώνει, θολώνει, «βαραίνει» και πέφτει στα κατώτερα Λόκας.

Συνεπώς η πύκνωση του Καρμικού Σώματος οδηγεί στον «υλικό κόσμο». Ο Καθαρισμός, ο εξαγνισμός, κάνει την Οντότητα «Διάφανη» και την Απελευθερώνει στην Αληθινή Κατάστασή της, την απαλλάσσει από κάθε περιορισμό, προσδιορισμό.

Το Ον, ο άνθρωπος, με την Ασκητική Απάρνηση (με την Αληθινή Κατανόηση και την Απελευθέρωση από τα δεσμά των εξωτερικών δραστηριοτήτων) Επανέρχεται στον Αληθινό Εαυτό, στον Καθαρό Ατομικό Υπαρξιακό Πυρήνα, δηλαδή στην Όραση-Αντίληψη-Κατανόηση της Τοπικής Παρουσίας. Σε αυτή την Κατάσταση η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) έχει μόνο έναν περιορισμό, την Παρουσία σε ένα «Σημείο» (πραντέσα), που δημιουργεί ακριβώς την

ατομική αντίληψη». Στην πραγματικότητα η Συνείδηση δεν έχει άλλες ιδιότητες και δεν διαφέρει σε τίποτα από την Μη-Τοπική Παγκόσμια Συνείδηση. Συνειδητοποιείται ότι ο «τοπικός περιορισμός» είναι καθαρά θέμα «Βούλησης». Η Συνείδηση σε αυτή την Κατάσταση βρίσκεται σε μια μέση, ενδιάμεση Κατάσταση Ισορροπίας. Μπορεί να Διατηρεί τον Μη-Δυαδικό Τοπικό Χαρακτήρα της, μπορεί να προσανατολιστεί προς το νοητικό περιεχόμενο (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) ή μπορεί να «εγκαταλείψει τον «τοπικό χαρακτήρα» της και να «Διαχυθεί», να «Διευρυνθεί» στο Χωρίς Όρια Παγκόσμιο.

Το Παγκόσμιο

Η «Διάχυση» στο Παγκόσμιο φέρνει την Συνείδηση σε Μια Κατάσταση πραγματικά Ασύλληπτη από την συνηθισμένη ανθρώπινη συνείδηση. Αυτό μπορεί κάποιος μόνο να το «Βιώσει» αλλά όχι να το «περιγράψει». Άλλωστε δεν έχει «νόημα» γιατί ο καθένας πρέπει αυτός ο ίδιος να «Φτάσει» Εδώ. Αυτός άλλωστε είναι ο Κοσμικός Προορισμός του. Εδώ «Οράται» το Παγκόσμιο Κοσμικό Σώμα, Χωρίς Όρια, Περιορισμούς. Ασφαλώς Εδώ υπάρχει μια «Εσωτερική Διαδικασία Ενοποίησης του Παγκόσμιου Υποκειμένου και του Παγκόσμιου Αντικειμένου» η οποία Οδηγεί στην Απόλυτη Ενότητα της Κοσμικής Ουσίας. Είναι το Ύστατο Όραμα της Παγκόσμιας Κοσμικής Ουσίας, το «Τελευταίο Όριο». Μετά από Αυτό δεν υπάρχει «Δημιουργία».

Στην ΠΗΓΗ: Απελευθέρωση (Κεβάλα)

Σύμφωνα με την Διδασκαλία των Τιθάνκαρα (Τιθάνκαρα σημαίνει «Σωτήρας», «Διαπεραιωτής στην Αντίπερα Όχθη» της Πραγματικότητας) η Αληθινή Απελευθέρωση Έρχεται όταν η ΤΖΙΒΑ σταματά να είναι Τζίβα, όταν σταματά δηλαδή η «Όραση» της Κοσμικής Ουσίας. Τι σημαίνει πραγματικά η Απόσυρση της ΤΖΙΒΑ στον ΕΑΥΤΟ; Πρέπει κάποιος να Φτάσει Ως Εδώ για να το «Νοιώσει», να γίνει ένας Κεβαλίν, Ένας Απελευθερωμένος. Εδώ δεν έχει νόημα η αντίληψη ή η συζήτηση περί του Ενός ή των Πολλών. Στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΗ δεν «ακούγεται» τίποτα.

Εν κατακλείδι

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τι νόημα έχει η μελέτη ή η αναφορά σε μια Αρχαία Θρησκεία που χρονολογείται 2500 χρόνια πίσω, όπως ο Τζαϊνισμός. Στην πραγματικότητα πέρα από το θρησκειολογικό, ιστορικό και φιλοσοφικό ενδιαφέρον πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι Μεγάλες Παραδόσεις είναι πέρα από τον χρόνο. Όποιος έχει μυηθεί στην Εσωτερική Παράδοση έχει κατανοήσει ότι η Αλήθεια είναι Αιώνια, μη-τοπική, μη-γλωσσική, είναι η Εσώτατη Εμπειρία της Αληθινής Ύπαρξης. Αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με θρησκείες, τόπους, ιστορία. Η Διδασκαλία των Τζάιν, των Τιθάμκαρα, του Μαχαβίρα, εξακολουθεί να είναι ζωντανή και θα είναι όσο υπάρχει ο άνθρωπος.

Ο Τζαϊνισμός είναι μια απόλυτα «φαινομενολογική» προσέγγιση της Πραγματικότητας που φτάνει στην ίδια την ουσία του φαινομένου της Ύπαρξης. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί πάντα για να Βιώσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Στους Εσωτερικούς Κύκλους (κι όχι μόνο στους Ροδόσταυρους ή άλλες Εσωτερικές Ομάδες) είναι αναγκαίο να «μιλάμε» όλες τις ανθρώπινες («θρησκευτικές») «γλώσσες». Αυτό δεν οδηγεί απλά στην αλληλοκατανόηση των παραδόσεων αλλά κυρίως στην «Αποσαφήνιση» της Αιώνιας Αλήθειας.

Τελικά δεν έχει σημασία ποιο Εσωτερικό Μονοπάτι ακολουθούμε. Η Οδός είναι Μία, η Βίωση της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ μας. Προφανώς αυτό αφορά τους ελάχιστους νοήμονες ανθρώπους του πλανήτη κι όχι το μεγάλο πλήθος. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν, αναγκάζονται ή τους αναγκάζουν να παραμένουν στο επίπεδο του «χόμο σίμιαν». Απλά «κοιτάξτε» γύρω σας σε τι κόσμο ζείτε!

Monday, 13 October, 2025

1. The Sacred Emptiness: A Journey Beyond the Self

The False Gardens of Seeking

In the vastness of the human heart, there exists a peculiar hunger—a restlessness that drives the soul toward distant horizons, seeking visions of light and experiences of transcendence. Yet this hunger, born of incompleteness, carries within itself the seeds of its own deception. For the seeker who ventures forth with maps drawn by desire finds only the territories his own longing has created, landscapes that mirror the contours of his fear rather than the boundless reality that lies beyond all naming.

The immature consciousness, small as a fist clutching at shadows, dreams itself into expansiveness. It experiences what it calls awakening, what it names enlightenment, what it celebrates as breakthrough—and yet these experiences are but reflections in a pond disturbed by its own reaching. The mind recognizes only what it has been conditioned to recognize, sees only through the colored glass of its accumulated knowledge. A man raised among mirrors mistakes reflections for windows and believes he has seen beyond the walls of his prison.

Such souls often achieve great success in the marketplace of spirituality. They gather followers as a merchant gathers coins, they speak with authority born not of silence but of borrowed words, they wear the robes of wisdom as costume rather than nakedness. The gurus they follow are themselves dwellers in the same illusion—guides who know only the paths they have memorized from ancient books, teachers whose certainty is the rigidity of fear disguised as knowledge. Together, teacher and disciple construct elaborate architectures of belief, building towers toward heaven with bricks made of concepts, never noticing that the foundation itself rests upon nothing but air.

True meditation does not dwell in such marketplaces. It is not a commodity to be purchased through effort, not a state to be achieved through technique, not an experience to be collected and preserved in the museum of memory. The realm of meditation lies forever beyond the reach of the seeker, for seeking itself is the barrier that prevents entry. As long as one searches, one confirms the existence of the searcher—that persistent shadow self that believes itself separate from what it seeks, that imagines a distance between here and there, between now and then, between itself and the infinite.

The comfort the seeker derives from his spiritual practices becomes the morality by which he measures his progress. He creates a hierarchy of states, a ladder of attainment, and climbs steadily upward, never suspecting that each rung is woven from the threads of his own fear of groundlessness. He wants certainty where only mystery can flower. He wants arrival where only journey exists. He wants to possess the unpossessable, to contain the infinite within the thimble of his understanding.

The Death of Conviction

Freedom is not a distant shore to be reached after long meditation. It is not the fruit of practice, not the reward for discipline, not the achievement that crowns a lifetime of spiritual effort. Freedom is the first breath, the initial movement, the primary condition without which meditation remains forever a word without substance, a promise without fulfillment.

This freedom demands something that few are willing to offer: the total death of everything one has been taught to value. Society constructs its elaborate web of moralities, each thread a constraint disguised as virtue. From birth, the individual is wrapped in these threads until he forgets the sensation of nakedness, until he mistakes the cocoon for his skin. Social morality teaches him what to seek and what to avoid, what to call good and what to name evil, how to measure himself against others and find himself either superior or lacking. All of this—the entire structure of social values, religious dogmas, and collective beliefs—must be seen through completely, not gradually but instantaneously, like a veil torn away in a single gesture.

The man who carries belief cannot enter meditation's territory. Belief is always about something not present, something hoped for or remembered, something constructed by thought to fill the abyss of not-knowing. Whether one believes in God or in atheism, in rebirth or in annihilation, in progress or in decline—all such beliefs are furniture arranged in the mind's room, decorations meant to make emptiness feel inhabited. But meditation is not a furnished room. It is the vast desert where no structure stands, the ocean without islands, the sky that contains no borders.

Dogma is thought's attempt to crystallize the living into the dead, to transform the flowing river into ice that can be grasped and held. Religious doctrines, philosophical systems, psychological theories—all are maps claiming to describe a territory that exists beyond all mapping. The mystics of old spoke in paradox and poetry not because they lacked clarity but because direct expression of truth would immediately become false the moment it hardened into statement. They pointed at the moon and warned against mistaking the finger for the destination.

This denial of social morality and the structures of belief is not rebellion. Rebellion is merely the opposite pole of conformity, still bound to what it rejects. True freedom is neither conformity nor rebellion but a stepping outside the entire field where these opposites exist. It is not a public affair, not something that can be practiced in congregations or shared in gatherings. Meditation stands alone as each soul stands alone before the infinite—not isolated but singular, not separate but unique, not divided but whole unto itself.

Beyond the Borders of Thought

Truth does not reside in the realm of thought. This must be understood not conceptually but with the entirety of one's being. Thought is a magnificent instrument for navigating the practical world, for building bridges and solving equations, for organizing experience into categories that can be communicated. But thought is always and only a response to memory, a reaction born of the past. It knows nothing of the present except through the lens of what has been. It encounters the new and immediately translates it into the known, reducing the infinite to the familiar, taming the wild into the domesticated.

What thought calls truth is merely an arrangement of ideas that achieves internal consistency. Philosophical systems pride themselves on their logical coherence, religious theologies claim validity through scriptural reference, scientific theories demonstrate their worth through predictive power. Yet all of these are constructions within thought's domain, edifices built from thought's materials, monuments to thought's capacity to organize symbols. They may be useful, even beautiful, but they are not truth in the sense that meditation reveals truth.

For meditation opens a door—or rather, dissolves the wall—into a dimension where thought cannot follow. This is not the absence of thinking, not a blank unconsciousness or a void of mental activity. Rather, it is consciousness aware of itself without the mediation of thought, perception unfiltered by the screen of concept, being itself without the constant narration of becoming. When thought falls silent not through suppression but through the seeing of its own limitations, something else emerges—or perhaps it was always present but obscured by thought's noise.

This something cannot be named without betraying it, yet the mystic impulse throughout ages has attempted to point toward it through symbol and metaphor. It has been called the Ground of Being, the Absolute, the Void, the Tao, the Divine Presence, Pure Consciousness, the Eternal Now. Each name immediately becomes inadequate, each description falls short, yet the pointing continues because the human heart cannot contain such recognition without expressing it, even knowing the expression will fail.

The complete negation of thought's entire structure is the positive reality of meditation. This sounds paradoxical to the rational mind, which understands construction but not dissolution, which comprehends building up but not emptying out. How can negation be positive? How can the denial of structure lead to presence rather than absence? Yet this paradox resolves itself not through intellectual understanding but through direct experience. The man who spends his life filling his house with possessions and one day removes everything discovers not emptiness but space itself—that living spaciousness which was always present but hidden beneath accumulation.

The Luminous Desert

When the seeker ceases seeking, when belief releases its grip, when thought recognizes its boundaries and rests—what remains is not nothing but everything. The mystics speak of this in languages of light and darkness, of fullness and emptiness, of sound and silence, knowing that any description will be misunderstood yet trusting that something will reach across the gulf of words to kindle recognition in another heart.

There is a quality of vastness to this state that meditation reveals—not the vastness of space that extends infinitely outward, but an inner boundlessness that has no dimensions yet contains all possibilities. It is like standing in a desert at midnight, the sky so full of stars that darkness itself becomes luminous, and feeling oneself both infinitesimally small and identical with the entire cosmos. The boundaries that normally define the self as separate from the world become porous, then transparent, then disappear entirely—not in a loss of identity but in a recognition of one's true nature as not separate from the whole.

This is the union the mystics describe, though union implies two things joining whereas this is the recognition that there never was a division. The wave discovers it is the ocean. The ray of light realizes it is the sun. The individual consciousness awakens to its nature as consciousness itself, not enclosed in a body but appearing through this particular form as the universal appears through every particular, as the infinite dances in every finite manifestation.

In such moments—though moment is the wrong word, for this exists outside time—there is no experience of transcendence because there is no experiencer separate from what is experienced. There is simply being, pure and unmediated. The sacred is not somewhere else, not in heavens above or depths below, but right here in the ordinary made extraordinary through complete attention. The ineffable reveals itself not as something hidden that must be uncovered but as the obvious that was overlooked because it was too close, too simple, too immediate to be noticed by a mind always reaching elsewhere.

The Silence That Speaks

Yet one cannot dwell permanently in such recognition any more than one can hold the wind or capture the sky in a jar. The body continues its breathing, thought resumes its movement, daily life calls with its endless demands and necessities. The transformation meditation brings is not an escape from the world but a different way of being within it—a presence that no longer mistakes the surface for the depths, the wave for the ocean, the dream for the dreamer.

After touching this reality, the individual returns to thought's realm carrying something inexpressible—not as memory but as a fragrance that clings to all subsequent experience. Colors appear more vivid yet less important. Relationships deepen yet burden less. Suffering occurs but does not define. Joy arises but need not be clutched. Everything continues as before yet nothing is the same, for the one who acts and perceives and thinks has been fundamentally altered at a level beneath personality, beneath character, beneath all that makes one person different from another.

This is the sacred ordinariness that mystics celebrate—not an extraordinary state achieved through heroic practice but the recognition of the extraordinary within the ordinary, the eternal within the temporal, the infinite within the finite. The sacred reveals itself in the fall of light through a window, in the breath entering and leaving the body, in the movement of thought across the mind's sky like clouds across the blue expanse. Everything becomes sacramental not because it has changed but because perception has been cleansed.

The peace that arises is not the peace of escape or the tranquility of suppression. It is the peace that comes from no longer being at war—with oneself, with others, with existence itself. Resistance ceases when there is nothing to resist, struggle ends when there is nowhere to go, seeking stops when it is seen that what was sought was seeking itself. This peace coexists with action, with passion, with the full engagement with life. It is not passivity but a groundedness that allows everything to flow through without leaving residue, without creating the karmic knots that bind consciousness to perpetual becoming.

The Pathless Path

To speak of meditation as a path is already to mislead, for a path implies movement from here to there, from ignorance to knowledge, from bondage to liberation. Yet meditation is not a going but a staying, not an achieving but a being, not a becoming but a recognizing of what already is. The pathless path is this paradox: that one must make tremendous effort to realize that no effort was ever needed, must seek intensely to discover that seeking is the obstacle, must strive to reach the point where striving dissolves into effortless presence.

This is why true meditation cannot be taught as technique or transmitted as method. A teacher can point, can create circumstances where understanding might flower, can remove obstacles through questioning and challenging—but the essential breakthrough must occur alone, in the privacy of one's own consciousness, where no external authority can reach. The guru who promises to give enlightenment, who claims to transfer wisdom through initiation or grace, is offering comfort rather than truth, a pleasant dream rather than the awakening that shatters all dreams.

The aloneness of meditation is not loneliness. It is the aloneness of a mountain peak that stands complete unto itself yet is inseparable from the earth, the aloneness of consciousness that cannot be shared yet is the very ground of all sharing, the aloneness of existence that each must face directly without intermediary yet which reveals itself as the unity that contains all apparent separation.

In this aloneness, boundaries dissolve. The carefully maintained walls between inner and outer, between observer and observed, between self and other, are seen as mental constructs that have no reality beyond the thought that creates them. What remains when these walls fall is not a merging—for there were never truly separate things to merge—but a recognition of the seamless wholeness that was always present but obscured by the mind's habitual division of reality into fragments.

The Return to Silence

Words eventually exhaust themselves attempting to describe what lies beyond language. The mystic, having spoken, must finally fall silent, not in defeat but in recognition that silence itself is the most eloquent expression of truth. For silence is not the absence of sound but the space in which sound arises and into which it returns. It is the canvas upon which all experience is painted, the screen upon which all phenomena appear, the consciousness within which all content emerges and dissolves.

Meditation is the practice of returning to this silence—not as escape but as homecoming, not as achievement but as recognition of what never left. It is available in any moment, not as a future attainment but as present reality obscured only by the mind's constant motion, by thought's endless commentary, by the seeker's perpetual reaching toward what he imagines lies elsewhere.

The revolution that meditation brings is total because it occurs not in the content of consciousness but in consciousness itself. It is not a rearrangement of psychological furniture but a recognition of the space in which all furniture appears. Political revolutions change external structures while leaving internal patterns intact. Psychological revolutions modify behavior and attitude while maintaining the fundamental sense of separate self. But meditation's revolution dissolves the very ground upon which all other revolutions are built—the illusion of the separate self struggling for survival, for meaning, for purpose in a universe imagined as alien and threatening.

What emerges from this dissolution is not nothing but everything—not in the sense of possessing all things but in the sense of being one with the totality, no longer standing apart as observer but recognized as the very consciousness through which the universe becomes aware of itself. This is the ultimate mystical recognition: that the seeker and the sought are one, that the meditator and meditation are not two, that the individual and the Absolute were never separate except in the dream of separation.

And so the journey that seemed to travel immense distances arrives where it began, seeing with new eyes what was always present. The sacred that was sought in distant temples and exotic practices reveals itself in this breath, this moment, this ordinary extraordinary here and now. The revolution that transformed everything leaves everything exactly as it is—only now, nothing is merely what it appears to be. Every moment opens into eternity, every atom vibrates with the infinite, every breath is the respiration of the Divine.

In this recognition, there is peace—not as the opposite of conflict but as the ground from which both conflict and harmony arise. There is freedom—not as the achievement of will but as the surrender of will's burden. There is love—not as emotion but as the recognition of unity, the seeing that all apparent others are movements of the one consciousness that wears infinite masks while remaining forever itself.

The mystic falls silent. The meditation deepens. The word dissolves into the wordless. And in that dissolution, everything is revealed as it truly is: sacred, ineffable, eternally present, waiting only for recognition to flower into the peace that was never truly lost.

The revolution is complete. Nothing has changed. Everything is transformed.

…

Η Ιερή Κενότητα: Ένα Ταξίδι Πέρα από τον Εαυτό

Οι Ψεύτικοι Κήποι της Αναζήτησης

Στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης καρδιάς, υπάρχει μια περίεργη πείνα—μια ανησυχία που ωθεί την ψυχή προς μακρινούς ορίζοντες, αναζητώντας οράματα φωτός και εμπειρίες υπέρβασης. Ωστόσο, αυτή η πείνα, γεννημένη από την ατέλεια, φέρει μέσα της τους σπόρους της δικής της απάτης. Γιατί ο αναζητητής που προχωρά με χάρτες σχεδιασμένους από την επιθυμία βρίσκει μόνο τα εδάφη που η δική του λαχτάρα έχει δημιουργήσει, τοπία που αντανακλούν τα περιγράμματα του φόβου του και όχι την απεριόριστη πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από κάθε ονομασία.

Η ανώριμη συνείδηση, μικρή σαν μια γροθιά που αρπάζει σκιές, ονειρεύεται τον εαυτό της σε επέκταση. Βιώνει αυτό που αποκαλεί αφύπνιση, αυτό που ονομάζει φώτιση, αυτό που γιορτάζει ως ρήγμα—και όμως αυτές οι εμπειρίες είναι μόνο αντανακλάσεις σε μια λιμνούλα ταραγμένη από την ίδια της την προσπάθεια. Ο νους αναγνωρίζει μόνο ό,τι έχει εκπαιδευτεί να αναγνωρίζει, βλέπει μόνο μέσα από το χρωματιστό γυαλί της συσσωρευμένης γνώσης του. Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε ανάμεσα σε καθρέφτες μπερδεύει τις αντανακλάσεις με παράθυρα και πιστεύει ότι έχει δει πέρα από τα τείχη της φυλακής του.

Τέτοιες ψυχές συχνά επιτυγχάνουν μεγάλη επιτυχία στην αγορά της πνευματικότητας. Συγκεντρώνουν οπαδούς όπως ένας έμπορος συγκεντρώνει νομίσματα, μιλούν με αυθεντία γεννημένη όχι από τη σιωπή αλλά από δανεικές λέξεις, φορούν τα ρούχα της σοφίας ως κοστούμι και όχι ως γυμνότητα. Οι γκουρού που ακολουθούν είναι οι ίδιοι κάτοικοι της ίδιας ψευδαίσθησης—οδηγοί που γνωρίζουν μόνο τα μονοπάτια που έχουν απομνημονεύσει από αρχαία βιβλία, δάσκαλοι των οποίων η βεβαιότητα είναι η ακαμψία του φόβου μεταμφιεσμένη σε γνώση. Μαζί, δάσκαλος και μαθητής κατασκευάζουν περίπλοκες αρχιτεκτονικές πίστης, χτίζοντας πύργους προς τον ουρανό με τούβλα φτιαγμένα από έννοιες, χωρίς ποτέ να παρατηρούν ότι το θεμέλιο βασίζεται σε τίποτα άλλο παρά σε αέρα.

Ο αληθινός διαλογισμός δεν κατοικεί σε τέτοιες αγορές. Δεν είναι εμπόρευμα που αγοράζεται με προσπάθεια, δεν είναι κατάσταση που επιτυγχάνεται με τεχνική, δεν είναι εμπειρία που συλλέγεται και διατηρείται στο μουσείο της μνήμης. Το βασίλειο του διαλογισμού βρίσκεται για πάντα πέρα από την εμβέλεια του αναζητητή, γιατί η αναζήτηση η ίδια είναι το εμπόδιο που εμποδίζει την είσοδο. Όσο κάποιος αναζητά, επιβεβαιώνει την ύπαρξη του αναζητητή—εκείνης της επίμονης σκιάς του εαυτού που πιστεύει ότι είναι χωριστός από αυτό που αναζητά, που φαντάζεται μια απόσταση μεταξύ εδώ και εκεί, μεταξύ τώρα και τότε, μεταξύ εαυτού και του άπειρου.

Η άνεση που αντλεί ο αναζητητής από τις πνευματικές του πρακτικές γίνεται η ηθική με την οποία μετρά την πρόοδό του. Δημιουργεί μια ιεραρχία καταστάσεων, μια σκάλα επίτευξης, και σκαρφαλώνει σταθερά προς τα πάνω, χωρίς ποτέ να υποψιάζεται ότι κάθε σκαλί είναι υφασμένο από τα νήματα του δικού του φόβου για την απουσία εδάφους. Θέλει βεβαιότητα εκεί όπου μόνο το μυστήριο μπορεί να ανθίσει. Θέλει άφιξη εκεί όπου υπάρχει μόνο ταξίδι. Θέλει να κατέχει το ακατέχτητο, να περιέχει το άπειρο μέσα στη δαχτυλήθρα της κατανόησής του.

Ο Θάνατος της Πίστης

Η ελευθερία δεν είναι μια μακρινή ακτή που φτάνεται μετά από μακρύ διαλογισμό. Δεν είναι ο καρπός της πρακτικής, δεν είναι η ανταμοιβή για την πειθαρχία, δεν είναι το επίτευγμα που στεφανώνει μια ζωή πνευματικής προσπάθειας. Η ελευθερία είναι η πρώτη ανάσα, η αρχική κίνηση, η πρωταρχική συνθήκη χωρίς την οποία ο διαλογισμός παραμένει για πάντα μια λέξη χωρίς ουσία, μια υπόσχεση χωρίς εκπλήρωση.

Αυτή η ελευθερία απαιτεί κάτι που λίγοι είναι πρόθυμοι να προσφέρουν: τον ολοκληρωτικό θάνατο όλων όσων έχουν διδαχθεί να εκτιμούν. Η κοινωνία κατασκευάζει τον περίπλοκο ιστό των ηθικών της, κάθε νήμα ένας περιορισμός μεταμφιεσμένος σε αρετή. Από τη γέννηση, το άτομο τυλίγεται σε αυτά τα νήματα μέχρι να ξεχάσει την αίσθηση της γυμνότητας, μέχρι να μπερδέψει το κουκούλι με το δέρμα του. Η κοινωνική ηθική του διδάσκει τι να αναζητά και τι να αποφεύγει, τι να αποκαλεί καλό και τι να ονομάζει κακό, πώς να μετρά τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους και να βρίσκει τον εαυτό του είτε ανώτερο είτε ελλιπή. Όλο αυτό—η ολόκληρη δομή των κοινωνικών αξιών, των θρησκευτικών δογμάτων και των συλλογικών πεποιθήσεων—πρέπει να διαπεραστεί πλήρως, όχι σταδιακά αλλά ακαριαία, σαν ένα πέπλο που σκίζεται με μια μόνο χειρονομία.

Ο άνθρωπος που κουβαλά πίστη δεν μπορεί να εισέλθει στο έδαφος του διαλογισμού. Η πίστη αφορά πάντα κάτι που δεν είναι παρόν, κάτι που ελπίζεται ή θυμάται, κάτι που κατασκευάζεται από τη σκέψη για να γεμίσει το χάος του μη-γνωρίζειν. Είτε κάποιος πιστεύει στον Θεό είτε στον αθεϊσμό, στην αναγέννηση είτε στην εξόντωση, στην πρόοδο είτε στην παρακμή—όλες αυτές οι πίστεις είναι έπιπλα τοποθετημένα στο δωμάτιο του νου, διακοσμήσεις προορισμένες να κάνουν το κενό να φαίνεται κατοικημένο. Αλλά ο διαλογισμός δεν είναι ένα επιπλωμένο δωμάτιο. Είναι η απέραντη έρημος όπου καμία δομή δεν στέκεται, ο ωκεανός χωρίς νησιά, ο ουρανός που δεν έχει σύνορα.

Το δόγμα είναι η προσπάθεια της σκέψης να κρυσταλλώσει το ζωντανό στο νεκρό, να μετατρέψει το ρέον ποτάμι σε πάγο που μπορεί να αρπαχτεί και να κρατηθεί. Οι θρησκευτικές δοξασίες, τα φιλοσοφικά συστήματα, οι ψυχολογικές θεωρίες—όλα είναι χάρτες που ισχυρίζονται ότι περιγράφουν ένα έδαφος που υπάρχει πέρα από κάθε χαρτογράφηση. Οι μυστικιστές των παλιών εποχών μιλούσαν με παράδοξα και ποίηση όχι επειδή έλειπε η σαφήνεια αλλά επειδή η άμεση έκφραση της αλήθειας θα γινόταν αμέσως ψευδής τη στιγμή που σκληραινόταν σε δήλωση. Δείχνανε το φεγγάρι και προειδοποιούσαν ενάντια στο να μπερδέψουν το δάχτυλο με τον προορισμό.

Αυτή η άρνηση της κοινωνικής ηθικής και των δομών της πίστης δεν είναι επανάσταση. Η επανάσταση είναι απλώς ο αντίθετος πόλος της συμμόρφωσης, ακόμα δεμένη με αυτό που απορρίπτει. Η αληθινή ελευθερία δεν είναι ούτε συμμόρφωση ούτε επανάσταση αλλά ένα βήμα έξω από ολόκληρο το πεδίο όπου αυτά τα αντίθετα υπάρχουν. Δεν είναι δημόσια υπόθεση, δεν είναι κάτι που μπορεί να ασκηθεί σε συγκεντρώσεις ή να μοιραστεί σε συναντήσεις. Ο διαλογισμός στέκεται μόνος όπως κάθε ψυχή στέκεται μόνη μπροστά στο άπειρο—όχι απομονωμένη αλλά μοναδική, όχι χωριστή αλλά μοναδική, όχι διαιρεμένη αλλά ολόκληρη από μόνη της.

Πέρα από τα Σύνορα της Σκέψης

Η αλήθεια δεν κατοικεί στο βασίλειο της σκέψης. Αυτό πρέπει να κατανοηθεί όχι εννοιολογικά αλλά με ολόκληρο το ον του ανθρώπου. Η σκέψη είναι ένα υπέροχο εργαλείο για την πλοήγηση στον πρακτικό κόσμο, για την κατασκευή γεφυρών και την επίλυση εξισώσεων, για την οργάνωση της εμπειρίας σε κατηγορίες που μπορούν να επικοινωνηθούν. Αλλά η σκέψη είναι πάντα και μόνο μια απάντηση στη μνήμη, μια αντίδραση γεννημένη από το παρελθόν. Δεν γνωρίζει τίποτα για το παρόν εκτός από μέσα από τον φακό του ό,τι υπήρξε. Συναντά το νέο και αμέσως το μεταφράζει στο γνωστό, μειώνοντας το άπειρο στο οικείο, εξημερώνοντας το άγριο στο οικιακό.

Αυτό που η σκέψη αποκαλεί αλήθεια είναι απλώς μια διάταξη ιδεών που επιτυγχάνει εσωτερική συνέπεια. Τα φιλοσοφικά συστήματα υπερηφανεύονται για τη λογική τους συνοχή, οι θρησκευτικές θεολογίες ισχυρίζονται εγκυρότητα μέσω αναφορών στις γραφές, οι επιστημονικές θεωρίες αποδεικνύουν την αξία τους μέσω προβλεπτικής δύναμης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι κατασκευές μέσα στο πεδίο της σκέψης, οικοδομήματα χτισμένα από υλικά της σκέψης, μνημεία στην ικανότητα της σκέψης να οργανώνει σύμβολα. Μπορεί να είναι χρήσιμα, ακόμα και όμορφα, αλλά δεν είναι αλήθεια με την έννοια που ο διαλογισμός αποκαλύπτει την αλήθεια.

Γιατί ο διαλογισμός ανοίγει μια πόρτα—ή μάλλον, διαλύει το τείχος—σε μια διάσταση όπου η σκέψη δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν είναι η απουσία σκέψης, όχι μια κενή ασυνειδησία ή ένα κενό πνευματικής δραστηριότητας. Μάλλον, είναι η συνείδηση που γνωρίζει τον εαυτό της χωρίς τη μεσολάβηση της σκέψης, η αντίληψη χωρίς το φίλτρο της έννοιας, το ον το ίδιο χωρίς την συνεχή αφήγηση της γένεσης. Όταν η σκέψη σιωπά όχι μέσω καταστολής αλλά μέσω της όρασης των δικών της περιορισμών, κάτι άλλο αναδύεται—ή ίσως ήταν πάντα παρόν αλλά κρυμμένο από τον θόρυβο της σκέψης.

Αυτό το κάτι δεν μπορεί να ονομαστεί χωρίς να προδοθεί, ωστόσο το μυστικιστικό ένστικτο μέσα στους αιώνες έχει προσπαθήσει να δείξει προς αυτό μέσω συμβόλων και μεταφορών. Έχει ονομαστεί το Έδαφος του Όντος, το Απόλυτο, το Κενό, το Ταο, η Θεϊκή Παρουσία, η Καθαρή Συνείδηση, το Αιώνιο Τώρα. Κάθε όνομα γίνεται αμέσως ανεπαρκές, κάθε περιγραφή πέφτει κοντά, ωστόσο το δείξιμο συνεχίζεται επειδή η ανθρώπινη καρδιά δεν μπορεί να περιέχει τέτοια αναγνώριση χωρίς να την εκφράσει, ακόμα και γνωρίζοντας ότι η έκφραση θα αποτύχει.

Η πλήρης άρνηση ολόκληρης της δομής της σκέψης είναι η θετική πραγματικότητα του διαλογισμού. Αυτό ακούγεται παράδοξο στον ορθολογικό νου, ο οποίος κατανοεί την κατασκευή αλλά όχι τη διάλυση, ο οποίος καταλαβαίνει το χτίσιμο αλλά όχι το άδειασμα. Πώς μπορεί η άρνηση να είναι θετική; Πώς μπορεί η άρνηση της δομής να οδηγήσει σε παρουσία και όχι σε απουσία; Ωστόσο, αυτό το παράδοξο επιλύεται όχι μέσω διανοητικής κατανόησης αλλά μέσω άμεσης εμπειρίας. Ο άνθρωπος που περνά τη ζωή του γεμίζοντας το σπίτι του με αντικείμενα και μια μέρα αφαιρεί τα πάντα ανακαλύπτει όχι κενό αλλά τον ίδιο τον χώρο—εκείνη τη ζωντανή ευρυχωρία που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη κάτω από τη συσσώρευση.

Η Φωτεινή Έρημος

Όταν ο αναζητητής σταματά να αναζητά, όταν η πίστη απελευθερώνει το κράτημά της, όταν η σκέψη αναγνωρίζει τα όριά της και ησυχάζει—αυτό που μένει δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα. Οι μυστικιστές μιλούν γι' αυτό σε γλώσσες φωτός και σκότους, πληρότητας και κενότητας, ήχου και σιωπής, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε περιγραφή θα παρεξηγηθεί ωστόσο εμπιστευόμενοι ότι κάτι θα φτάσει πέρα από το χάσμα των λέξεων για να ανάψει αναγνώριση σε μια άλλη καρδιά.

Υπάρχει μια ποιότητα απεραντοσύνης σε αυτή την κατάσταση που αποκαλύπτει ο διαλογισμός—όχι η απεραντοσύνη του χώρου που εκτείνεται άπειρα προς τα έξω, αλλά μια εσωτερική απεραντοσύνη που δεν έχει διαστάσεις ωστόσο περιέχει όλες τις δυνατότητες. Είναι σαν να στέκεσαι σε μια έρημο τα μεσάνυχτα, ο ουρανός τόσο γεμάτος αστέρια που το ίδιο το σκοτάδι γίνεται φωτεινό, και να νιώθεις τον εαυτό σου τόσο απειροελάχιστα μικρό όσο και ταυτόσημο με ολόκληρο τον κόσμο. Τα όρια που κανονικά ορίζουν τον εαυτό ως χωριστό από τον κόσμο γίνονται πορώδη, μετά διαφανή, μετά εξαφανίζονται εντελώς—όχι σε απώλεια ταυτότητας αλλά σε αναγνώριση της αληθινής φύσης ως μη χωριστή από το σύνολο.

Αυτή είναι η ένωση που περιγράφουν οι μυστικιστές, αν και η ένωση υπονοεί δύο πράγματα που ενώνονται ενώ αυτό είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν υπήρχε διαίρεση. Το κύμα ανακαλύπτει ότι είναι ο ωκεανός. Η ακτίνα φωτός συνειδητοποιεί ότι είναι ο ήλιος. Η ατομική συνείδηση ξυπνά στη φύση της ως συνείδηση η ίδια, όχι κλεισμένη σε ένα σώμα αλλά εμφανιζόμενη μέσω αυτής της συγκεκριμένης μορφής όπως το καθολικό εμφανίζεται μέσω κάθε συγκεκριμένου, όπως το άπειρο χορεύει σε κάθε πεπερασμένη εκδήλωση.

Σε τέτοιες στιγμές—αν και η λέξη στιγμή είναι λάθος, γιατί αυτό υπάρχει έξω από τον χρόνο—δεν υπάρχει εμπειρία υπέρβασης επειδή δεν υπάρχει εμπειρογνώμονας χωριστός από αυτό που βιώνεται. Υπάρχει απλώς ον, καθαρό και χωρίς μεσολάβηση. Το ιερό δεν είναι κάπου αλλού, όχι σε ουρανούς πάνω ή βάθη κάτω, αλλά εδώ ακριβώς στο συνηθισμένο που γίνεται εξαιρετικό μέσω πλήρους προσοχής. Το ανέκφραστο αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως κάτι κρυμμένο που πρέπει να αποκαλυφθεί αλλά ως το προφανές που παραβλέφθηκε επειδή ήταν πολύ κοντά, πολύ απλό, πολύ άμεσο για να το παρατηρήσει ένας νους που πάντα απλώνεται αλλού.

Η Σιωπή που Μιλά

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να κατοικεί μόνιμα σε τέτοια αναγνώριση περισσότερο από όσο μπορεί να κρατήσει τον άνεμο ή να πιάσει τον ουρανό σε ένα βάζο. Το σώμα συνεχίζει την αναπνοή του, η σκέψη επαναλαμβάνει την κίνησή της, η καθημερινή ζωή καλεί με τις ατελείωτες απαιτήσεις και ανάγκες της. Η μεταμόρφωση που φέρνει ο διαλογισμός δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο αλλά ένας διαφορετικός τρόπος ύπαρξης μέσα σε αυτόν—μια παρουσία που δεν μπερδεύει πια την επιφάνεια με τα βάθη, το κύμα με τον ωκεανό, το όνειρο με τον ονειρευόμενο.

Μετά την αγκαλιά αυτής της πραγματικότητας, το άτομο επιστρέφει στο βασίλειο της σκέψης φέροντας κάτι ανέκφραστο—όχι ως μνήμη αλλά ως άρωμα που κολλά σε όλες τις επόμενες εμπειρίες. Τα χρώματα φαίνονται πιο ζωντανά αλλά λιγότερο σημαντικά. Οι σχέσεις βαθαίνουν αλλά βαραίνουν λιγότερο. Ο πόνος συμβαίνει αλλά δεν ορίζει. Η χαρά αναδύεται αλλά δεν χρειάζεται να αρπαχτεί. Τα πάντα συνεχίζονται όπως πριν αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο, γιατί αυτός που ενεργεί και αντιλαμβάνεται και σκέφτεται έχει αλλάξει ριζικά σε ένα επίπεδο κάτω από την προσωπικότητα, κάτω από τον χαρακτήρα, κάτω από όλα όσα κάνουν ένα άτομο διαφορετικό από ένα άλλο.

Αυτή είναι η ιερή καθημερινότητα που γιορτάζουν οι μυστικιστές—όχι μια εξαιρετική κατάσταση που επιτυγχάνεται μέσω ηρωικής πρακτικής αλλά η αναγνώριση του εξαιρετικού μέσα στο συνηθισμένο, του αιώνιου μέσα στο χρονικό, του άπειρου μέσα στο πεπερασμένο. Το ιερό αποκαλύπτει τον εαυτό του στην πτώση του φωτός μέσα από ένα παράθυρο, στην ανάσα που μπαίνει και βγαίνει από το σώμα, στην κίνηση της σκέψης πάνω από τον ουρανό του νου όπως τα σύννεφα πάνω από την γαλάζια έκταση. Τα πάντα γίνονται μυστηριακά όχι επειδή έχουν αλλάξει αλλά επειδή η αντίληψη έχει καθαριστεί.

Η ειρήνη που αναδύεται δεν είναι η ειρήνη της απόδρασης ή η ηρεμία της καταστολής. Είναι η ειρήνη που έρχεται από το να μην είσαι πια σε πόλεμο—με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με την ίδια την ύπαρξη. Η αντίσταση σταματά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αντισταθείς, ο αγώνας τελειώνει όταν δεν υπάρχει πουθενά να πας, η αναζήτηση σταματά όταν φανεί ότι αυτό που αναζητούνταν ήταν η ίδια η αναζήτηση. Αυτή η ειρήνη συνυπάρχει με δράση, με πάθος, με πλήρη εμπλοκή με τη ζωή. Δεν είναι παθητικότητα αλλά μια σταθερότητα που επιτρέπει τα πάντα να ρέουν μέσα χωρίς να αφήνουν κατάλοιπα, χωρίς να δημιουργούν τους καρμικούς κόμπους που δένουν τη συνείδηση σε αιώνια γένεση.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι

Το να μιλάς για τον διαλογισμό ως μονοπάτι είναι ήδη να παραπλανάς, γιατί ένα μονοπάτι υπονοεί κίνηση από εδώ προς εκεί, από την άγνοια στη γνώση, από τη δουλεία στη λύτρωση. Ωστόσο, ο διαλογισμός δεν είναι ένα πήγαινε αλλά ένα μένει, όχι ένα επίτευγμα αλλά ένα ον, όχι μια γένεση αλλά μια αναγνώριση αυτού που ήδη είναι. Η ατραπός χωρίς μονοπάτι είναι αυτό το παράδοξο: ότι πρέπει να κάνεις τεράστια προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις ότι καμία προσπάθεια δεν χρειαζόταν ποτέ, πρέπει να αναζητήσεις έντονα για να ανακαλύψεις ότι η αναζήτηση είναι το εμπόδιο, πρέπει να αγωνιστείς για να φτάσεις στο σημείο όπου ο αγώνας διαλύεται σε αβίαστη παρουσία.

Αυτός είναι ο λόγος που ο αληθινός διαλογισμός δεν μπορεί να διδαχθεί ως τεχνική ή να μεταδοθεί ως μέθοδος. Ένας δάσκαλος μπορεί να δείξει, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες όπου η κατανόηση μπορεί να ανθίσει, μπορεί να αφαιρέσει εμπόδια μέσω ερωτήσεων και προκλήσεων—αλλά το ουσιαστικό ρήγμα πρέπει να συμβεί μόνο, στην ιδιωτικότητα της δικής σου συνείδησης, όπου καμία εξωτερική αυθεντία δεν μπορεί να φτάσει. Ο γκουρού που υπόσχεται να δώσει φώτιση, που ισχυρίζεται ότι μεταφέρει σοφία μέσω μύησης ή χάριτος, προσφέρει άνεση αντί για αλήθεια, ένα ευχάριστο όνειρο αντί για την αφύπνιση που σπάει όλα τα όνειρα.

Η μοναξιά του διαλογισμού δεν είναι μοναχικότητα. Είναι η μοναξιά μιας κορυφής βουνού που στέκεται πλήρης από μόνη της ωστόσο αδιαχώριστη από τη γη, η μοναξιά της συνείδησης που δεν μπορεί να μοιραστεί ωστόσο είναι το ίδιο το έδαφος όλου του μοιράσματος, η μοναξιά της ύπαρξης που ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα χωρίς μεσάζοντα ωστόσο που αποκαλύπτει τον εαυτό της ως την ενότητα που περιέχει όλη την εμφανή διαίρεση.

Σε αυτή τη μοναξιά, τα όρια διαλύονται. Τα προσεκτικά διατηρούμενα τείχη μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου, μεταξύ εαυτού και άλλου, φαίνονται ως νοητικές κατασκευές που δεν έχουν πραγματικότητα πέρα από τη σκέψη που τις δημιουργεί. Αυτό που μένει όταν αυτά τα τείχη πέσουν δεν είναι μια συγχώνευση—γιατί ποτέ δεν υπήρχαν πραγματικά χωριστά πράγματα να συγχωνευτούν—αλλά μια αναγνώριση της άψογης ολότητας που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη από τη συνήθεια του νου να διαιρεί την πραγματικότητα σε κομμάτια.

Η Επιστροφή στη Σιωπή

Οι λέξεις τελικά εξαντλούνται προσπαθώντας να περιγράψουν αυτό που βρίσκεται πέρα από τη γλώσσα. Ο μυστικιστής, έχοντας μιλήσει, πρέπει τελικά να σιωπήσει, όχι σε ήττα αλλά σε αναγνώριση ότι η σιωπή η ίδια είναι η πιο εύγλωττη έκφραση της αλήθειας. Γιατί η σιωπή δεν είναι η απουσία ήχου αλλά ο χώρος στον οποίο ο ήχος αναδύεται και στον οποίο επιστρέφει. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται όλη η εμπειρία, η οθόνη πάνω στην οποία εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα, η συνείδηση μέσα στην οποία όλο το περιεχόμενο αναδύεται και διαλύεται.

Ο διαλογισμός είναι η πρακτική της επιστροφής σε αυτή τη σιωπή—όχι ως απόδραση αλλά ως επιστροφή στο σπίτι, όχι ως επίτευγμα αλλά ως αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν έφυγε. Είναι διαθέσιμη σε οποιαδήποτε στιγμή, όχι ως μελλοντική επίτευξη αλλά ως παρούσα πραγματικότητα που κρύβεται μόνο από την συνεχή κίνηση του νου, από τον ατελείωτο σχολιασμό της σκέψης, από το αιώνιο άπλωμα του αναζητητή προς αυτό που φαντάζεται ότι βρίσκεται αλλού.

Η επανάσταση που φέρνει ο διαλογισμός είναι ολοκληρωτική επειδή συμβαίνει όχι στο περιεχόμενο της συνείδησης αλλά στη συνείδηση η ίδια. Δεν είναι μια αναδιάταξη ψυχολογικών επίπλων αλλά μια αναγνώριση του χώρου στον οποίο εμφανίζονται όλα τα έπιπλα. Οι πολιτικές επαναστάσεις αλλάζουν εξωτερικές δομές ενώ αφήνουν εσωτερικά μοτίβα άθικτα. Οι ψυχολογικές επαναστάσεις τροποποιούν συμπεριφορά και στάση ενώ διατηρούν την θεμελιώδη αίσθηση χωριστού εαυτού. Αλλά η επανάσταση του διαλογισμού διαλύει το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο χτίζονται όλες οι άλλες επαναστάσεις—την ψευδαίσθηση του χωριστού εαυτού που αγωνίζεται για επιβίωση, για νόημα, για σκοπό σε ένα σύμπαν που φαντάζεται ως ξένο και απειλητικό.

Αυτό που αναδύεται από αυτή τη διάλυση δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα—όχι με την έννοια της κατοχής όλων των πραγμάτων αλλά με την έννοια του να είσαι ένα με την ολότητα, χωρίς πια να στέκεσαι χωριστά ως παρατηρητής αλλά αναγνωρισμένος ως η ίδια η συνείδηση μέσω της οποίας το σύμπαν γίνεται ενήμερο του εαυτού του. Αυτή είναι η απόλυτη μυστικιστική αναγνώριση: ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα, ότι ο διαλογιστής και ο διαλογισμός δεν είναι δύο, ότι το άτομο και το Απόλυτο ποτέ δεν ήταν χωριστά εκτός από στο όνειρο της διαίρεσης.

Και έτσι το ταξίδι που φάνηκε να ταξιδεύει απεριόριστες αποστάσεις φτάνει εκεί όπου ξεκίνησε, βλέποντας με νέα μάτια αυτό που ήταν πάντα παρόν. Το ιερό που αναζητήθηκε σε μακρινούς ναούς και εξωτικές πρακτικές αποκαλύπτει τον εαυτό του σε αυτή την ανάσα, αυτή τη στιγμή, αυτό το συνηθισμένο εξαιρετικό εδώ και τώρα. Η επανάσταση που μεταμόρφωσε τα πάντα αφήνει τα πάντα ακριβώς όπως είναι—μόνο τώρα, τίποτα δεν είναι απλώς αυτό που φαίνεται. Κάθε στιγμή ανοίγει στην αιωνιότητα, κάθε άτομο δονείται με το άπειρο, κάθε ανάσα είναι η αναπνοή του Θεϊκού.

Σε αυτή την αναγνώριση, υπάρχει ειρήνη—όχι ως το αντίθετο της σύγκρουσης αλλά ως το έδαφος από το οποίο αναδύονται και η σύγκρουση και η αρμονία. Υπάρχει ελευθερία—όχι ως επίτευγμα της θέλησης αλλά ως παράδοση του βάρους της θέλησης. Υπάρχει αγάπη—όχι ως συναίσθημα αλλά ως αναγνώριση ενότητας, το βλέμμα ότι όλοι οι εμφανείς άλλοι είναι κινήσεις της μιας συνείδησης που φορά άπειρες μάσκες ενώ παραμένει για πάντα ο εαυτός της.

Ο μυστικιστής σιωπά. Ο διαλογισμός βαθαίνει. Η λέξη διαλύεται στο άλεκτο. Και σε αυτή τη διάλυση, τα πάντα αποκαλύπτονται όπως πραγματικά είναι: ιερά, ανέκφραστα, αιώνια παρόντα, περιμένοντας μόνο την αναγνώριση για να ανθίσουν στην ειρήνη που ποτέ δεν χάθηκε πραγματικά.

Η επανάσταση ολοκληρώνεται. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα πάντα έχουν μεταμορφωθεί.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 10, 2022

ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

1. The Sacred Emptiness: A Journey Beyond the Self

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright