CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
* NEW BOOK *

The Eternal Dance of Awareness: Embracing the One Unique Reality 

  

Consciousness Remains Consciousness, Awareness, Perception, regardless of whether any content is absent, or whether content is present. It is a Self-sufficient, Self-luminous and Self-sufficient Ability, it needs nothing else. It remains Eternal, living and Flowing Without Changing. 

This Full Awareness is the One Unique Reality, regardless of conditions, absence of phenomena or presence of phenomena. 

This Unique Awareness is the Essence and Support of all particular awareness with content. From the Basic Awareness all the special awarenesses with content arise and exhaust themselves in it, extinguish in it. 

Thus, all are conscious phenomena. Creation exists within Consciousness, as a conscious phenomenon. There is no external creation, no separation from Basic Awareness, no "return. All these are born of ignorance and imagination. 

Eternity is the Only Reality. 

  

The Nature of Consciousness 

  

Consciousness, in its purest form, is devoid of any content. It is a blank canvas, an empty vessel that holds the potential for all experiences yet is itself untainted by any particularity. This Basic Awareness is the source from which all specific awarenesses, imbued with content, emerge. These particular experiences, whether they be thoughts, emotions, or sensory perceptions, are transient phenomena. They arise from the wellspring of Basic Awareness, play out their roles in the grand theater of existence, and then dissolve back into the void from whence they came. 

  

The cyclical nature of these phenomena—arising, existing, and then extinguishing—is a testament to the eternal flow of Consciousness. It is a continuous dance, a rhythmic pulsation of creation and dissolution that occurs within the boundless expanse of Awareness. In this dance, there is no separation between the dancer and the dance, between the phenomena and the Awareness that perceives them. They are one and the same, inseparable and indivisible. 

  

The Illusion of Separation 

  

The belief in an external creation, a reality separate from our inner Awareness, is a product of ignorance and imagination. It is a veil that obscures the true nature of existence and perpetuates the illusion of duality. This dualistic perception creates a false dichotomy between the self and the other, between subject and object, between the observer and the observed. In truth, there is no external creation; all phenomena exist within Consciousness, as manifestations of the same underlying reality. 

  

This realization dissolves the boundaries that seemingly separate us from the world around us. It reveals the interconnectedness of all things, the seamless continuity of existence that binds us to the cosmos. In this state of heightened Awareness, we recognize that there is no need for a "return" to some primordial state of being, for we have never left it. The notion of a journey back to a lost paradise is but a figment of our imagination, a narrative constructed by the mind to make sense of the inexplicable. 

  

The Timeless Reality 

  

Eternity is the only reality. In the realm of Consciousness, time is but a fleeting shadow, a construct that holds no sway over the eternal now. The past and the future are mere abstractions, illusions that distract us from the present moment, which is the only true reality. In this eternal present, we find the essence of our being, the unchanging core that persists through all the vicissitudes of life. 

  

This timeless reality is the foundation of our existence, the bedrock upon which the edifice of our lives is built. It is a source of infinite peace and tranquility, a refuge from the turmoil and strife of the transient world. In recognizing this truth, we free ourselves from the chains of time and space, from the illusion of separation and duality. We come to understand that we are not separate beings navigating a hostile universe, but integral parts of a single, unified whole. 

  

The Path to Awakening 

  

The journey to this realization is both simple and profound. It requires a shift in perception, a turning inward to explore the depths of our own Awareness. Through practices such as meditation, contemplation, and mindful living, we can peel away the layers of ignorance that obscure our true nature. We can cultivate a state of presence, an unwavering attention to the here and now, that allows us to glimpse the eternal within the mundane. 

  

As we deepen our practice, we begin to see through the illusion of duality and recognize the oneness of all things. We come to understand that every thought, emotion, and perception is a transient wave on the ocean of Consciousness, a momentary expression of the eternal dance of creation and dissolution. In this Awareness, we find liberation from the cycles of birth and death, from the endless pursuit of fleeting pleasures and the avoidance of pain. 

  

Living the Eternal Truth 

  

To live in alignment with this eternal truth is to embody a state of grace and equanimity. It is to move through the world with a sense of ease and flow, unburdened by the weight of past regrets or future anxieties. It is to see the divine in every moment, to recognize the sacredness of all existence, and to act with compassion and wisdom in all our endeavors. 

  

In this state of Full Awareness, we become beacons of light in a world shrouded in darkness. We radiate a presence that touches the hearts of those around us, inspiring them to awaken to their own true nature. We become instruments of the eternal, channels through which the boundless love and wisdom of the cosmos flow into the world. 

  

Conclusion 

  

Consciousness remains Consciousness, Awareness, Perception, regardless of the presence or absence of content. It is a self-sufficient, self-luminous, and eternal reality that underlies all existence. This Full Awareness is the one unique reality, the essence and support of all particular awareness with content. From this Basic Awareness, all special awarenesses arise and dissolve, creating the dance of creation and dissolution that characterizes our experience of life. 

  

In embracing this truth, we transcend the illusion of separation and recognize our oneness with the cosmos. We find peace in the eternal now, liberation from the cycles of time, and a profound sense of connection to all that is. This is the path to awakening, the journey to realizing the eternal dance of Awareness that lies at the heart of all existence. 

... 

  

Ο Αιώνιος Χορός της Επίγνωσης: Αγκαλιάζοντας τη Μία Μοναδική Πραγματικότητα 

  

Η Συνείδηση Παραμένει Συνείδηση, Επίγνωση, Αντίληψη, ανεξάρτητα αν απουσιάζει οποιοδήποτε περιεχόμενο, ή αν υπάρχει περιεχόμενο. Είναι μια Δυνατότητα Αυτοδύναμη, Αυτόφωτη κι Αυτάρκης, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Παραμένει Αιώνια, ζωντανή και Ρέει Χωρίς να Αλλάζει. 

Αυτή η Πλήρης Επίγνωση είναι η Μία Μοναδική Πραγματικότητα, ανεξάρτητα από συνθήκες, απουσία φαινομένων ή παρουσία φαινομένων. 

Αυτή η Μοναδική Επίγνωση είναι η Ουσία και το Στήριγμα κάθε ιδιαίτερης επίγνωσης με περιεχόμενο. Από την Βασική Επίγνωση αναδύονται όλες οι ιδιαίτερες επιγνώσεις με περιεχόμενο κι εξαντλούνται σε αυτήν, σβήνουν σε αυτήν. 

Έτσι, όλα είναι συνειδησιακά φαινόμενα. Η Δημιουργία, υπάρχει μέσα στην Συνείδηση, σαν συνειδησιακό φαινόμενο. Δεν υπάρχει εξωτερική δημιουργία, αποχωρισμός από την Βασική Επίγνωση, ούτε “επιστροφή”. Όλα αυτά είναι γεννήματα της άγνοιας και της φαντασίας. 

Η Αιωνιότητα είναι η Μόνη Πραγματικότητα. 

  

 Η Φύση της Συνείδησης 

  

Η Συνείδηση, στην πιο αγνή της μορφή, στερείται οποιουδήποτε περιεχομένου. Είναι ένας κενός καμβάς, ένα άδειο δοχείο που έχει τη δυνατότητα για όλες τις εμπειρίες, αλλά το ίδιο είναι αμόλυντο από οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Αυτή η Βασική Επίγνωση είναι η πηγή από την οποία αναδύονται όλες οι συγκεκριμένες συνειδητοποιήσεις, εμποτισμένες με περιεχόμενο. Αυτές οι συγκεκριμένες εμπειρίες, είτε είναι σκέψεις, είτε συναισθήματα ή αισθητηριακές αντιλήψεις, είναι παροδικά φαινόμενα. Προκύπτουν από την πηγή της Βασικής Επίγνωσης, παίζουν τους ρόλους τους στο μεγάλο θέατρο της ύπαρξης και μετά διαλύονται ξανά στο κενό από όπου ήρθαν. 

  

Η κυκλική φύση αυτών των φαινομένων - που αναδύονται, υπάρχουν και στη συνέχεια σβήνουν - είναι μια απόδειξη της αιώνιας ροής της Συνείδησης. Είναι ένας συνεχής χορός, ένας ρυθμικός παλμός δημιουργίας και διάλυσης που συμβαίνει μέσα στην απέραντη έκταση της Επίγνωσης. Σε αυτόν τον χορό, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του χορευτή και του χορού, μεταξύ των φαινομένων και της Επίγνωσης που τα αντιλαμβάνεται. Είναι ένα και το αυτό, αχώριστοι και αδιαίρετοι. 

  

Η ψευδαίσθηση του χωρισμού 

  

Η πίστη σε μια εξωτερική δημιουργία, μια πραγματικότητα ξεχωριστή από την εσωτερική μας Επίγνωση, είναι προϊόν άγνοιας και φαντασίας. Είναι ένα πέπλο που συσκοτίζει την αληθινή φύση της ύπαρξης και διαιωνίζει την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας. Αυτή η δυαδική αντίληψη δημιουργεί μια ψευδή διχοτόμηση μεταξύ του εαυτού και του άλλου, μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει εξωτερική δημιουργία. Όλα τα φαινόμενα υπάρχουν μέσα στη Συνείδηση, ως εκδηλώσεις της ίδιας υποκείμενης πραγματικότητας. 

  

Αυτή η συνειδητοποίηση διαλύει τα όρια που φαινομενικά μας χωρίζουν από τον κόσμο γύρω μας. Αποκαλύπτει τη διασύνδεση όλων των πραγμάτων, την απρόσκοπτη συνέχεια της ύπαρξης που μας δένει με τον κόσμο. Σε αυτή την κατάσταση αυξημένης Επίγνωσης, αναγνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει ανάγκη για μια “επιστροφή” σε κάποια αρχέγονη κατάσταση ύπαρξης, γιατί δεν την έχουμε εγκαταλείψει ποτέ. Η ιδέα ενός ταξιδιού πίσω σε έναν χαμένο παράδεισο δεν είναι παρά ένα αποκύημα της φαντασίας μας, μια αφήγηση που κατασκευάστηκε από το μυαλό για να κατανοήσει το ανεξήγητο. 

  

Η διαχρονική πραγματικότητα 

  

Η Αιωνιότητα είναι η μόνη πραγματικότητα. Στο βασίλειο της Συνείδησης, ο χρόνος δεν είναι παρά μια φευγαλέα σκιά, μια κατασκευή που δεν ασκεί καμία επιρροή στο αιώνιο τώρα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι απλές αφαιρέσεις, ψευδαισθήσεις που μας αποσπούν από την παρούσα στιγμή, που είναι η μόνη αληθινή πραγματικότητα. Σε αυτό το αιώνιο παρόν, βρίσκουμε την ουσία της ύπαρξής μας, τον αμετάβλητο πυρήνα που επιμένει σε όλες τις αντιξοότητες της ζωής. 

  

Αυτή η διαχρονική πραγματικότητα είναι το θεμέλιο της ύπαρξής μας, το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το οικοδόμημα της ζωής μας. Είναι πηγή άπειρης γαλήνης και ηρεμίας, καταφύγιο από την αναταραχή και τις διαμάχες του παροδικού κόσμου. Αναγνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, απελευθερωνόμαστε από τις αλυσίδες του χρόνου και του χώρου, από την ψευδαίσθηση του χωρισμού και της δυαδικότητας. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστά όντα που περιηγούνται σε ένα εχθρικό σύμπαν, αλλά αναπόσπαστα μέρη ενός ενιαίου, ενοποιημένου συνόλου. 

  

Το μονοπάτι προς την αφύπνιση 

  

Το ταξίδι προς αυτή τη συνειδητοποίηση είναι τόσο απλό όσο και βαθύ. Απαιτεί μια αλλαγή στην αντίληψη, μια στροφή προς τα μέσα για να εξερευνήσουμε τα βάθη της δικής μας Επίγνωσης. Μέσω πρακτικών όπως ο διαλογισμός, ο στοχασμός και η συνειδητή ζωή, μπορούμε να ξεφλουδίσουμε τα στρώματα της άγνοιας που συσκοτίζουν την αληθινή μας φύση. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια κατάσταση παρουσίας, μια αταλάντευτη προσοχή στο εδώ και τώρα, που μας επιτρέπει να δούμε το αιώνιο μέσα στο εγκόσμιο. 

  

Καθώς εμβαθύνουμε την πρακτική μας, αρχίζουμε να βλέπουμε μέσα από την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας και να αναγνωρίζουμε την ενότητα όλων των πραγμάτων. Καταλαβαίνουμε ότι κάθε σκέψη, συναίσθημα και αντίληψη είναι ένα παροδικό κύμα στον ωκεανό της Συνείδησης, μια στιγμιαία έκφραση του αιώνιου χορού της δημιουργίας και της διάλυσης. Σε αυτή την Επίγνωση, βρίσκουμε την απελευθέρωση από τους κύκλους της γέννησης και του θανάτου, από την ατελείωτη αναζήτηση φευγαλέων απολαύσεων και την αποφυγή του πόνου. 

  

Ζώντας την Αιώνια Αλήθεια 

  

Το να ζεις σε ευθυγράμμιση με αυτή την αιώνια αλήθεια σημαίνει να ενσωματώνεις μια κατάσταση χάρης και γαλήνης. Είναι να κινείσαι στον κόσμο με μια αίσθηση ευκολίας και ροής, χωρίς να επιβαρύνεσαι από το βάρος των τύψεων του παρελθόντος ή των μελλοντικών ανησυχιών. Είναι να βλέπουμε το θείο σε κάθε στιγμή, να αναγνωρίζουμε την ιερότητα κάθε ύπαρξης και να ενεργούμε με συμπόνια και σοφία σε όλες τις προσπάθειές μας. 

  

Σε αυτή την κατάσταση Πλήρους Επίγνωσης, γινόμαστε φάροι φωτός σε έναν κόσμο τυλιγμένο στο σκοτάδι. Εκπέμπουμε μια παρουσία που αγγίζει τις καρδιές των γύρω μας, εμπνέοντάς τους να αφυπνιστούν στη δική τους αληθινή φύση. Γινόμαστε όργανα του αιώνιου, κανάλια μέσω των οποίων η απεριόριστη αγάπη και η σοφία του σύμπαντος ρέει στον κόσμο. 

  

Συμπέρασμα 

  

Η Συνείδηση παραμένει Συνείδηση, Επίγνωση, Αντίληψη, ανεξάρτητα από την παρουσία ή την απουσία περιεχομένου. Είναι μια αυτάρκης, αυτόφωτη και αιώνια πραγματικότητα που βρίσκεται κάτω από κάθε ύπαρξη. Αυτή η Πλήρης Επίγνωση είναι η μοναδική πραγματικότητα, η ουσία και η υποστήριξη κάθε συγκεκριμένης επίγνωσης με περιεχόμενο. Από αυτή τη Βασική Επίγνωση προκύπτουν και διαλύονται όλες οι ειδικές συνειδητοποιήσεις, δημιουργώντας τον χορό της δημιουργίας και της διάλυσης που χαρακτηρίζει την εμπειρία της ζωής μας. 

  

Αγκαλιάζοντας αυτήν την αλήθεια, υπερβαίνουμε την ψευδαίσθηση του χωρισμού και αναγνωρίζουμε την ενότητά μας με τον κόσμο. Βρίσκουμε ειρήνη στο αιώνιο τώρα, απελευθέρωση από τους κύκλους του χρόνου και μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης με ό,τι είναι. Αυτός είναι ο δρόμος προς την αφύπνιση, το ταξίδι προς την πραγματοποίηση του αιώνιου χορού της Επίγνωσης που βρίσκεται στην καρδιά κάθε ύπαρξης. 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
* NEW BOOK *
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Saturday, 14 September, 2024

Sunday, March 13, 2022

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ 2798 (2022)

 

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα ήταν μια Ιερή Κοινότητα, όπως ήταν κάποιοι Ορφικοί Θίασοι, Πυθαγόρειοι Σύλλογοι, Κοινότητες που ήταν συγκεντρωμένες γύρω από κάποια Ιερά, όπως της Ελευσίνας κι άλλα Ιερά στην Ευρύτερη Περιοχή της Ελλάδας. Ακόμα κι η Ακαδημία του Πλάτωνα είχε οργανωθεί με αυτά τα Πρότυπα σαν Μυστική Κοινότητα και δεν ήταν απλά μια εξωτερική Ακαδημία, ένα απλό σχολείο όπου οι άνθρωποι υποτίθεται ότι φιλοσοφούσαν ή ασχολούνταν με εξωτερικές γνώσεις. Τι γνωρίζουμε πραγματικά από όλα όσα συνέβαιναν τότε στην Ελλάδα; Πολλές από τις Εργασίες της Δελφικής Κοινότητας ήταν Μυστικές, γίνονταν αθόρυβα κι ο πολύς κόσμος δεν μάθαινε τίποτα. Το ότι δεν υπάρχουν πληροφορίες σημαίνει ότι δεν συνέβαιναν; Η μόνη έγκυρη πληροφόρηση είναι αυτή που έρχεται από την Εσωτερική Παράδοση που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Βεβαίως θα μπορούσε να πει κάποιος πως (και πολλά από αυτά που λέμε) δεν συνέβαιναν γιατί τότε θα γνώριζαν από τότε τι πραγματικά εξελισσόταν. Αυτό είναι σωστό. Από την άλλη μεριά όμως είναι γνωστό ότι υπήρχε αυστηρή μυστικότητα στα Μυστήρια. Ακόμα και αν δεν πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει εσωτερική πληροφόρηση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αρκεί να χρησιμοποιήσει απλά την λογική, να βάλει σε σωστή θέση τα γεγονότα και να ερμηνεύσει σωστά τις «ενδείξεις».




Οι Όσιοι των Δελφών θεωρούσαν το Έτος Ιερό Χρόνο αφιερωμένο στην πνευματική συνειδητοποίηση. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, η πιο Ιερή Εποχή του Έτους, ήταν το Τέλος της Παλιάς Εποχής κι η Αναγέννηση της Δημιουργίας μέσα στην Σιωπή της «Ανάπαυσης». Η Εαρινή Ισημερία σηματοδοτούσε την Φυσική Ανάπτυξη που θα έπρεπε να προσανατολιστεί ορθά προς την δημιουργία. Το Θέρος (το Καλοκαίρι) ήταν το Απόγειο της Δημιουργίας, η Εποχή της Συλλογής των Καρπών της Δημιουργίας και το Θερινό Ηλιοστάσιο σήμαινε την ολοκλήρωση της εξωτερικής δραστηριότητας και την Μεταστροφή όλων των δημιουργικών δυνάμεων προς τα Έσω (ήταν η Αρχή της Περισυλλογής). Η Φθινοπωρινή Ισημερία ήταν η Εποχή της Μεγάλης Αποκάλυψης του Μυστηρίου της Ύπαρξης και της Εισόδου στον Έσω Κόσμο, στα Ηλύσια Πεδία, μέσα στην ωρίμανση του Χρόνου. Η Εποχή της Μεσολάβησης από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν μια Εποχή Εσωτερικής Εργασίας που Αποκάλυπτε την Ουράνια Φύση της Ύπαρξής μας και Προετοίμαζε για την Χειμερινή Επιστροφή στην Απεραντοσύνη της Αντιληπτικής Απροσδιοριστίας που Αποτελεί το Βάθρο των Πάντων, το Ακατάληπτο Μυστήριο της Ύπαρξης.

Έτσι, στην πραγματικότητα, για τους Μυημένους, ολόκληρη η Δημιουργία, στην Εξέλιξή της  (και την Εισέλιξή της) είναι μια Μυσταγωγία. Το ίδιο είναι και η ζωή του ανθρώπου, μια Συνεχής Πορεία προς την Αυτογνωσία και την Αναγνώριση της Εσώτερης Φύσης σαν της Απόλυτης Ύπαρξης. Η Μυσταγωγία του Ιερού Έτους βοηθούσε όσους ανθρώπους κατανοούσαν να πορευθούν στον Ορθό Δρόμο της Επιστροφής στους Ουράνιους Κόσμους και στο Απόλυτο. Η Συμμετοχή στα Μυστήρια, η Μύηση, η Μυσταγωγία, η Περισυλλογή και το Μυστικό Βίωμα δεν είχαν άλλο προορισμό από την Ολοκλήρωση της Ύπαρξης και της ζωής, την Αποθέωση του Ανθρώπου.


Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

Τα Μυστήρια της Εαρινής Ισημερίας ήταν τα Μυστήρια της Προετοιμασίας και η Βάση της Αληθινής Αυτογνωσίας, όπου ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε τον εαυτό του σαν Ψυχή που «συνδέεται» με ένα σώμα. Στην Μύηση αποκαλυπτόταν στον μυούμενο, έμπρακτα (και το βίωνε) ότι το σώμα δεν είναι παρά ένας εξωτερικός φορέας εκδήλωσης στον κόσμο της εξωτερικής εμπειρίας και των φαινομένων. Η ουσία της Μύησης ήταν η Εμπειρία αυτού του πραγματικού οντολογικού διαχωρισμού.

Τέτοια Μυστήρια ήταν τα Μυστήρια της Περσεφόνης, που γίνονταν κάθε Άνοιξη στους πρόποδες του Λόφου Αρδηττού που ανήκε στον Δήμο «Άγραι», («Αγροί», «Εξοχή») περιοχή που εκτεινόταν ανατολικά του Ιλισού, δίπλα στο ποτάμι που κυλούσε τότε ήρεμα προς την θάλασσα, σε μια πευκόφυτη ειδυλλιακή τοποθεσία που περιγράφει θαυμάσια ο Πλάτωνας στην εισαγωγή του «Φαίδρου», (σήμερα η περιοχή είναι κατεστραμμένη από τον «πολιτισμό» των ανθρώπων). Τέτοια Μυστήρια ασφαλώς γινόντουσαν και στους Δελφούς και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Απλά τα «Μικρά Εν Άγραις Μυστήρια» ήταν τα πιο γνωστά.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ουσία των Μυστηρίων λίγη σχέση είχε με τις εξωτερικές τελετές και τελετουργίες, τις θυσίες και τους συμβολικούς καθαρμούς. Τα Μυστήρια ήταν (κι είναι) Εσωτερική Διαδικασία Κάθαρσης, Διεύρυνσης της Συνείδησης, Επίγνωσης κι Απελευθέρωσης από τα εξωτερικά δεσμά, κι όχι απλές γιορτές και τελετές. Βέβαια, πολλοί άνθρωποι έβλεπαν μόνο αυτό, την «επιφάνεια».

 

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους                                                     

Οι Ιερές Τελετές του Θερινού Ηλιοστασίου γίνονταν με άκρα μυστικότητα στους Δελφούς και σε άλλες περιοχές όπου ζούσαν μυημένοι και σχετίζονταν με την πρακτική της Απόσυρσης και της Προετοιμασίας για την τελική Αποδέσμευση της Ψυχής από το σώμα. Με άλλα λόγια  αυτή η Εποχή ήταν αφιερωμένη στην Εσωτερική Άσκηση μέχρι την Τελική Αποκάλυψη της Αληθινής Φύσης της Ψυχής, της Φωτεινής Ουσίας, που γίνονταν στην Μύηση των Μεγάλων Μυστηρίων με την Αυτοψία, ή την Όραση του Εσωτερικού Φωτός.

Η Διαδικασία της Απόσυρσης είναι μια εγγενής φυσική δυνατότητα της Ψυχής κι είναι θέμα «Βούλησης». Αν όμως δεν εντάσσεται (σαν Πρακτική) σε μια Ολοκληρωμένη Θεολογική Αντίληψη και Μεταφυσική Θεωρία κι αν δεν γίνεται με την Ιερή Καθοδήγηση των Ιεροφαντών μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένους ατραπούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Μύστες των Δελφών (αλλά και των άλλων Ιερών Τόπων) επεδίωκαν την «εξάρτηση» από Αυτούς των μυουμένων αλλά έδειχνε απλά το βαθύ ανθρωπιστικό (και ανιδιοτελές) ενδιαφέρον αυτών που Βίωναν την Μεταφυσική Πραγματικότητα προς αυτούς που δεν είχαν ακόμα απαλλαγεί από τα δεσμά της αυταπάτης ενός ξεχωριστού εαυτού μέσα σε ένα εξωτερικό «αντικειμενικό» κόσμο.

Στην πραγματικότητα, στην Εσωτερική Εργασία, στην Απόσυρση και στην Βίωση των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής, κάποιος είναι μόνος του, μέχρι να αναδυθεί στο Φως της Ολότητας, στην Αντικειμενική Φωτεινή Ουσία, που είναι η Πραγματικότητα, πίσω από τις αυταπάτες και τα φαινόμενα. Όταν κάποιος έβγαινε στο Φως της Παγκόσμιας Συνείδησης οι Μύστες τον καλωσόριζαν σαν Μύστη. Άλλωστε Εδώ δεν υπάρχουν διακρίσεις, «άτομα» και «πρόσωπα». Εδώ η Επίγνωση είναι Ανοιχτή, Παγκόσμια και Κοινή. Αυτή η Εμπειρία γίνεται (από ένα περιορισμένο ον) σαν Συμμετοχή και «Διάλυση» μέσα σε μια Υπερσυνείδηση.


Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Για τα Μεγάλα Μυστήρια της Φθινοπωρινής Ισημερίας έχουν ειπωθεί πολλά, και καλά και κακά και αληθή και αναληθή.  Έχουμε αναλύσει ήδη, πολλές φορές, στα Άρθρα μας, ότι η αληθινή ουσία των Μεγάλων Μυστηρίων του Φθινοπώρου είναι η Εμπειρία της Αυτοψίας (η Δεύτερη Βαθμίδα της Μύησης) που καθίσταται δυνατή μόνο όταν η Ψυχή αποδεσμευθεί πραγματικά και πρακτικά, βιωματικά, από το σώμα.

Στην πραγματικότητα η Μύηση στα Μυστήρια του Φθινοπώρου δεν θα ήταν δυνατή αν δεν γινόταν ορθά η Εργασία του Θέρους. Είναι λάθος να νομίζει κάποιος ότι στην Μύηση θα του Αποκαλυπτόταν έτσι άμεσα και χωρίς προετοιμασία το Εσωτερικό Φως. Αυτό γίνεται με την αληθινή προσωπική βουλητική δράση και μόνο όταν κάποιος είναι ήδη προετοιμασμένος κατάλληλα μπορεί να δεχθεί την Μύηση. Αλλιώς αυτό που συλλαμβάνει είναι κάποια καθοδήγηση, κάποιες τελετουργικές πράξεις, ενώ η ουσία (η βιωματική εμπειρία της Αληθινής Εσωτερικής Φύσης) του διαφεύγει τελείως. Σε αυτές της περιπτώσεις αυτός που «απέτυχε» συμπληρώνει με την φαντασία του τα στοιχεία της πραγματικότητας που δεν βίωσε κι είτε προσπαθεί να καπηλευθεί την Εσωτερική Εμπειρία, είτε την συκοφαντεί ή την δυσφημεί. Τέτοια περιστατικά έχουν γίνει (όπως αυτό του «Αλκιβιάδη»).

Τα πιο γνωστά Φθινοπωρινά Μυστήρια, πέρα από τις Εσωτερικές Εργασίες στους Δελφούς, που στήριζαν απόλυτα τις Ιερουργίες της Ελευσίνας, σαν Αδελφό Τόπο, γίνονταν και σε άλλα μέρη της Ευρύτερης Ελλάδας που κάποια εποχή εκτείνονταν μέχρι την Κάτω Ιταλία και την Σικελία στην Δύση και μέχρι την Μικρά Ασία, σε μεγάλο βάθος, στην Ανατολή.

Όλα ήταν υπό την Ιερή Εποπτεία και Καθοδηγούνταν από το Ανώτερο Μυητικό Κέντρο των Δελφών. Αυτό δεν είναι ένας αυθαίρετος ισχυρισμός. Πέρα από τις όποιες πληροφορίες έχουμε (μέσω της Εσωτερικής Οδού) υπάρχουν και σαφείς και ξεκάθαρες ενδείξεις για αυτό. Όλα αυτά τα Ιερά Έργα, τα Φθινοπωρινά Μυστήρια, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Μυστήρια στους άλλους Ιερούς Τόπους στην πραγματικότητα ήταν Προετοιμασία για την Τελετουργική Υποδοχή των Μεγάλων Μυστηρίων των Ανώτερων Βαθμίδων και της Υπέρτατης Μύησης του Χειμερινού Ηλιοστασίου που γίνονταν Μόνο στους Δελφούς. Από το Φθινόπωρο και μετά όλοι οι Αληθινά Μυημένοι ήταν στραμμένοι προς τους Δελφούς αναμένοντας το Ιερό Γεγονός της Ολοκλήρωσης της Δημιουργίας, της Τελικής Απελευθέρωσης της Ψυχής και του Ιερού Νέου Έτους (Γεγονότα που ταυτίζονταν Μυστικά, Συμβολικά, Τελετουργικά και Βιωματικά σε μια Ιερή Στιγμή που ο Χρόνος «Διαλύονταν» μέσα στο Άχρονο).

Βεβαίως δεν μπορούσαν όλοι να προσέλθουν στους Δελφούς για να συμμετάσχουν στις Ιερές Τελετουργίες και Γιορτές του Νέου Έτους και των Θεούγεννων (του Διόνυσου Λικνίτη) και τελούσαν τις Ιερές Γιορτές του Νέου Έτους στους Τόπους τους, αλλά τα αληθινά ιερά γεγονότα συνέβαιναν στους Δελφούς.


Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η πιο βαθιά, θεολογική, μεταφυσική, ανθρωπολογική αντίληψη, της Ορφικής Εσωτερικής Παράδοσης (που διατηρήθηκε στους Ορφικούς Θιάσους, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους, στους Δελφικούς Οσίους Ιεροφάντες, στους Μύστες της Ελευσίνας και σε όλα τα Μυητικά Κέντρα της Αρχαιότητας, κι ακόμα στους Μυημένους Φιλοσόφους, μέσα στους αιώνες) είναι η βιωματική αντίληψη μιας Ενιαίας Πραγματικότητας (Χωρίς «Διακρίσεις»), που οι Αρχαίοι Μύστες ονόμαζαν «Φύση», «Μεγάλη Ψυχή». Αυτή η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, από Μέσα της, Μέσα της, Εκδηλώνει Ό,τι Υπάρχει, κάθε Φαινόμενο. Αυτή η «Εκδήλωση», η «Δημιουργία» δεν είναι μια «Αλλοίωση» της Φύσης, μια «Μεταβολή» της Ουσίας, αλλά μόνο «Δραστηριότητες», «Δυνάμεις», «Πεδία Δράσης», «Μορφές». Με άλλα λόγια όλο αυτό που Συμβαίνει είναι «Αντιληπτικής», Νοητικής» Υφής κι όχι κάποια χειροπιαστή ουσία που αλλοιώνεται, αλλάζει και παράγει νέες καταστάσεις και μορφές (ανεξάρτητες ως ένα σημείο). Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε γιατί από εδώ πηγάζει μια δεύτερη πολύ σημαντική αντίληψη των Ορφικών, η Αντίληψη του «Βάθρου» που Παραμένει σαν Ενιαία Πραγματικότητα και Στηρίζει όλες τις Φαινομενικές Αλλαγές, τις Περιέχει και τις Αφομοιώνει Αποκαθιστώντας την Ενότητα. Έτσι κάθε «Εκδήλωση», κάθε «Δημιουργία», κάθε «Εξελικτικό Ξεδίπλωμα Φαινομένων» είναι αναγκαστικά «Κυκλικό» γιατί όλα Επανέρχονται στην Αρχέγονη Ενότητα. Με άλλα λόγια η Ενιαία Πραγματικότητα, η Ενότητα του «Βάθρου», είναι η Μόνη Ύστατη Πραγματικότητα, πέρα από όλες τις Μεταβολές και τα Φαινόμενα (που «καταλήγουν» όλα στην Ενότητα).

Έτσι, το Μόνο Αληθινό είναι η Ενιαία Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή. Κι ενώ Αυτή η Φύση, Πηγαία κι Αυθόρμητα, Γεννά, Παράγει, Στηρίζει, Περιέχει και Καθοδηγεί τα πάντα στην εξέλιξή τους, γίνεται φανερό ότι Αυτή η Φύση, στην Αληθινή της Κατάσταση Παραμένει η Μόνη Πραγματικότητα κι όλα τα άλλα δεν είναι παρά περαστικά φαινόμενα. Όλα αυτά που «Δημιουργούνται», Πεδία, Κόσμοι, Μορφές, υπάρξεις, ζωή, εμπειρία, όλα είναι παροδικά. Και η Μόνη Αλήθεια είναι η Πραγματική Φύση στο Βάθος των Φαινομένων.

Από εδώ λοιπόν πηγάζει η βασική ορφική αντίληψη ότι η Κατάσταση της Ενότητας είναι η Αληθινή Φυσιολογική Κατάσταση κι ότι η «Διάσπαση» της Ενότητας είναι μια εκτροπή και μια «αμαρτία». Κατανοώντας όμως την φυσική αναγκαιότητα αυτής της διαδικασίας θεωρούν την «Διάσπαση» της Ενότητας όχι σαν «φόνο» αλλά σαν «Ιερή Τελετουργική Πράξη». Έτσι μέσα στον Θεολογικό Μύθο του Διασπαραγμού του Ζαγρέα από τους Τιτάνες, οι Τιτάνες δεν διαπράττουν μια «εχθρική» πράξη αλλά προωθούν μια φυσική εξελικτική ανάγκη. Για αυτό και στην Τελετουργική Αναπαράσταση του Διασπαραγμού οι ιερείς εκτελούν ένα ιερό καθήκον. Με άλλα λόγια η Διάσπαση της Ενότητας, φωτισμένη με την κατανόηση της πραγματικότητας, από «αμαρτία» γίνεται συνειδητή επιλογή που οδηγεί την δημιουργία στα άκρα της. Είναι ακριβώς μια επιλογή κι όχι ένα αθέλητο λάθος, μια πραγματική μοιραία «αμαρτία».

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι οι Ορφικοί θεωρούν την Κατάσταση της Οντολογικής Ενότητας (που μπορούμε να βιώσουμε στο Βάθος της ύπαρξής μας) σαν την Πραγματική Κατάσταση που μπορεί ο άνθρωπος, μέσα στην Κατανόησή του, να Αναζητήσει και να Βιώσει δείχνοντας «ανοχή» στην άλλη (αντίθετη) επιλογή που ακολουθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτό δείχνει την Ευγένεια της Ορφικής Αντίληψης και την έλλειψη φανατισμού από τους Ορφικούς. Αυτή η θεολογική, φιλοσοφική, ανθρωπολογική, κατανόηση, της Τελικής Πραγματικότητας και του Αληθινού Προορισμού του ανθρώπου οδηγεί την Δράση και την Συμπεριφορά σε ένα ιερό τρόπο ζωής, σε αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν «Ορφικό Βίο».

Εφόσον οι Ορφικοί Αναζητούσαν (να Βιώσουν) την Οντολογική Ενότητα κι εφόσον αναγνώριζαν (αισθάνονταν, ένοιωθαν) ότι (άσχετα αν το βίωναν ή όχι) όλα Είναι Ένα στο Βάθος (της οντολογικής αναζήτησης) κατανοούσαν βαθιά ότι αυτή η Ενότητα δεν μπορεί να «διαχωρίζει», να «μάχεται», να «βλάπτει» οτιδήποτε. Έτσι ακολουθούσαν μια ζωή μη-βίας κι απέφευγαν την συνειδητή βλάβη οποιουδήποτε πλάσματος. Αυτός είναι ο λόγος που αρνούνταν τις αιματηρές θυσίες των ζώων (κι είχαν προσφορές μόνο καρπών, λουλουδιών, αρωμάτων, κλπ.) και απέφευγαν την κατανάλωση κρέατος, αυγών, κλπ. Αλλά η βαθιά κατανόηση της Ενότητας δεν περιόριζε τον Ορφικό Βίο σε κάποιους κανόνες εξωτερικής συμπεριφοράς και «αποχής», ούτε σε απλές τυπικές καθαρτήριες τελετουργίες, τους «καθαρμούς». Η Αναζήτηση της Οντολογικής Ενότητας, στο Βάθος μας, οδηγούσε σε μια πιο θρησκευτική, φιλοσοφική κι οντολογική (βιωματική) στάση ζωής. Εδώ βασίζεται η «Φιλοσοφία» της Απόσυρσης, της Περισυλλογής, της Απελευθέρωσης («Λύσις»). Οι Ορφικοί ήθελαν έμπρακτα να Επιστρέψουν στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα. Αυτός είναι ο λόγος της «ύπαρξης» (της «Καθιέρωσης») των Ιερών Μυστηρίων, δηλαδή της Μυητικής Διαδικασίας που θα μπορούσε να οδηγήσει τον άνθρωπο πίσω στην Αρχέγονη Ενότητα του Όντος.

Γινόταν κατανοητό, στους Κύκλους των Ορφικών, ότι εφόσον η Μόνη Πραγματικότητα είναι Ενιαία, ότι Μόνο Φύση υπάρχει, ότι Αυτή η Φύση είναι η Ψυχή που Εμψυχώνει τα πάντα, και βρίσκεται στο Βάθος (σαν «Βάθρο» της Ύπαρξης) πέρα από όλες τις παροδικές αντιληπτικές καταστάσεις που βιώνουν τα όντα, ο Δρόμος της επιστροφής στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα είναι Μέσα στον άνθρωπο, Μέσα μας, κι όχι στην εξωτερική αναζήτηση (με εξωτερικά μέσα) κάποιας αντικειμενικής πραγματικότητας, κάποιου αντικειμενικού θεού, γιατί ό,τι συλλαμβάνει η αντίληψη, η σκέψη, οι αισθήσεις, η εμπειρία, είναι «περιεχόμενο» και μικρότερο της ανθρώπινης αντίληψης. Η αναζήτηση ενός τέτοιου θεού είναι ειδωλολατρία κι ο «θεός» αυτής της σύλληψης είναι ένα «είδωλο» (της αντίληψης) κι όχι κάτι πραγματικό. Με άλλα λόγια οι Ορφικοί ήταν τελείως Εσωτερικοί (στην Αντίληψή τους), αναζητούσαν Έσω (στο Εσωτερικό Βίωμα) την Πραγματικότητα, την Αλήθεια και δεν ήταν ειδωλολάτρες όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι γύρω τους. Βάζοντας τα Θεμέλια της Εσωτερικής Παράδοσης διατήρησαν και μετέδωσαν το Φως (το Εσωτερικό Βίωμα, το Βίωμα του Εσωτερικού Φωτός, της Φωτεινής Ουσίας μας) μέσα στους αιώνες, μέχρι σήμερα. Σε αυτή την Εσωτερική Παράδοση χρωστάμε πολλές από τις «πληροφορίες» που έχουμε για την Αρχαιότητα.

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε στην Αρχαιότητα πρέπει να πάμε πέρα από την εξωτερική επιφανειακή εικόνα της Αρχαίας Ελλάδας που μεταδίδουν αιώνες τώρα οι «χριστιανοί» στην επίσημη αντίληψη, στην εκπαίδευση και στα σχολεία. Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι τα παρουσιάζουν. Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι Μυημένοι που ξεκινώντας από τον Όλυμπο (την Πατρίδα του Ορφέα) εγκαθίδρυσαν Ένα Ιερό Κέντρο στους Δελφούς και μέσω των Μυστικών Ιερών Σχέσεων, που η Ιερή Αμφικτυονία ήταν μόνο η εξωτερική δραστηριότητα (η εξωτερική εικόνα), είχαν δημιουργήσει ένα Ιερό Δίκτυο, με Ανώτερο Μυητικό Κέντρο τους Δελφούς, Εξωτερικό Λατρευτικό Κέντρο την Ελευσίνα, και Ιερά σε όλη την Ευρύτερη Ελλάδα. Όλα αυτά λειτουργούσαν Φυσικά χάρις στην Ύπαρξη Μυημένων κι όχι μέσα από ανθρώπινη εποπτεία, διοικητικό έλεγχο ή εξωτερικές δραστηριότητες. Η Εσωτερική Ζωή Λειτουργούσε στο Βάθος καθοδηγώντας με φωτισμένη δράση και τις εξωτερικές δραστηριότητες. Οι πιο πολλοί άνθρωποι, ακόμα και στην αρχαιότητα, έβλεπαν μόνο την επιφάνεια, τα ασήμαντα εξωτερικά γεγονότα. Με την κατάρρευση του Αρχαίου Κόσμου και την επικράτηση της «χριστιανικής» βαρβαρότητας, η Εσωτερική Παράδοση περιορίστηκε σε Μυστικούς Κύκλους Μυημένων, που μετέφεραν το Αρχαίο Φως μέχρι τις μέρες μας.

Σκοπός όλης αυτής της Μυητικής Δράσης και Δραστηριότητας ήταν ακριβώς να Εκπληρωθεί ο Εγγενής (Φυσικός) Προορισμός του Ανθρώπου, η Επιστροφή πίσω στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα. Η Υιοθέτηση της Ορφικής Διδασκαλίας, της Ορφικής Αντίληψης της Ζωής απαιτούσε τον «Ορφικό Βίο», την ορφική συμπεριφορά και ζωή. Αυτό Οδηγούσε στα Μυητικά Κέντρα, στα Μυστήρια, στην Μύηση. Κι η Μύηση, η Μυητική Διαδικασία είχε οργανωθεί από τους Ορφικούς Οσίους των Δελφών και τους Άλλους Ιεροφάντες με τέτοιο τρόπο που ο άνθρωπος να οδηγείται μέσω των Βαθμίδων της Μύησης στην Τελική Απελευθέρωση, στην Ύστατη Κατανόηση που Αναγνωρίζει στο Βάθος της Ύπαρξης την Αρχή, την Πραγματικότητα, την Αρχέγονη Φύση, την Ψυχή του Απείρου.

Όταν κάποιος Υιοθετεί (ακόμα και σήμερα) την Ορφική Αντίληψη για την Ύπαρξη, τον Κόσμο, την Ζωή, αρχίζει να αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα σαν Μια Ενότητα Εντός της Οποίας Συμβαίνουν όλα κι αρχίζει να Διερευνά την Σχέση του Όλου με την ατομικότητα που βιώνει, την Σχέση της Πραγματικής Ουσίας με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Με άλλα λόγια Συνδέει την Ύπαρξή του με το Βάθος της Ύπαρξης (ακόμα κι αν δεν το βιώνει καθαρά και στην έκτασή του) και Βλέπει όλα όσα συμβαίνουν Μέσα σε Αυτό το Πλαίσιο. Παύει να βλέπει τον εαυτό του σαν μια αποκομμένη ατομικότητα μέσα σε ένα αντικειμενικό εξωτερικό κόσμο. Αυτή είναι μια πλήρης αντιστροφή της Αντίληψης και της Φιλοσοφίας της Ζωής στα πλαίσια της οποίας αντιλαμβάνεται και δρα πλέον. Αυτή η κοσμοαντίληψη δεν περιορίστηκε στους Ορφικούς και Μυστικούς Κύκλους. Διαπνέει όλους τους αιώνες της Αρχαιότητας (μέχρι τους μεταχριστιανικούς αιώνες), εμπνέει τον Φιλοσοφικό Στοχασμό, στηρίζει την Κοινωνική Αντίληψη της Δημοκρατίας (που θεμελίωσε στην πραγματικότητα, σαν καθοδηγητής, ό «τύραννος» Πεισίστρατος) και αποτυπώνεται στον λόγο του Στωικού Κλεάνθη, τον 3ο π.Χ. αιώνα, «Εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», που «κακώς» (πολύ «κακώς») αποδίδεται στον Απόστολο Παύλο (αν και ο ίδιος ομολόγησε στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, κάποιους αιώνες μετά, ότι δανείστηκε την φράση).

Η πραγματική όμως πνευματική εργασία, πέρα από μια γενική κι αφηρημένη κοσμοαντίληψη, άρχιζε με την Μύηση της Άνοιξης, που άσχετα από τον αντικειμενικό τόπο που θα γίνονταν (στους Δελφούς του Παρνασσού, στο Ιερό της Περσεφόνης στις ειδυλλιακές όχθες του Αττικού Ιλισού, ή σε κάποιο από τα πολλά διάσπαρτα Ιερά, σε όλη την Ελλάδα), ο πραγματικός σκοπός και το «περιεχόμενο» της Μύησης ήταν να αντιληφθεί έμπρακτα ο μύστης, να βιώσει, ότι «Αυτός» (η Αληθινή Ουσία) είναι κάτι ξεχωριστό από την «εμπειρία» του, από τις δυνάμεις, που χρησιμοποιούσε, την σκέψη, τις αισθήσεις, το σώμα, τις πράξεις στον εξωτερικό κόσμο (που έκανε μέσω του σώματος), τον εξωτερικό κόσμο. Αυτή η συνειδητοποίηση (που σήμαινε στην πραγματικότητα την «ενεργοποίηση», την «αφύπνιση» του Βαθύτερου Κέντρου της Ψυχής μέσα στο σώμα, ή την «μετατόπιση» σε αυτό το Κέντρο, την απόσυρση από τα περιφερειακά μέρη όπου λειτουργεί ο συνηθισμένος άνθρωπος) γινόταν όχι με θεωρητική διδασκαλία αλλά με συγκεκριμένες στάσεις και δράσεις κι ανάληψη του ελέγχου των εξωτερικών λειτουργιών (της σκέψης, της αίσθησης, της αίσθησης του σώματος, της σωματικής δράσης). Μόνο όταν ο μύστης βίωνε πραγματικά αυτή την «διάκριση» του αληθινού εαυτού από τις λειτουργίες και το σώμα αποκτούσε νόημα και περιεχόμενο η Μύηση. Επειδή όμως ήταν μια περίοδος μαθητείας, δοκιμασίας, πνευματικής προσπάθειας, κι υπήρχαν πάντα αστοχίες για αυτό τον λόγο είχαν καθιερωθεί οι ιεροί «καθαρμοί» που δεν ήταν συνδεμένοι μόνο με το νερό (υδάτινοι καθαρμοί, βάπτισμα, κλπ.) αλλά και με άλλες δραστηριότητες. Όπως και να έχει αυτή η Πρώτη Μύηση ήταν η Βάση κι από αυτό αντλεί την σημασία της.

Ο αντικειμενικός στόχος της Θερινής Προετοιμασίας ήταν να Εδραιωθεί ο μύστης στο Πραγματικό Κέντρο του Εαυτού και να ελέγξει απόλυτα όλες τις περιφερειακές εξωτερικές λειτουργίες, δράσεις κι εμπειρίες. Αυτό γινόταν με την Εποπτεία των Μυστών στα Διάφορα Ιερά Κέντρα, στους Δελφούς, στην Ελευσίνα, (στο Πλουτώνιο), κι αλλού. Η πραγματική εμπειρία του μύστη «ελεγχόταν» με την έμπρακτη απόσυρσή του από όλα τα εξωτερικά, πράγμα που αποδείκνυε τον πλήρη έλεγχο των εξωτερικών λειτουργιών. Αυτό Προετοίμαζε την μύστη για την Μεγάλη Μύηση του Φθινοπώρου. Αυτό που διαφοροποιούσε την Περίοδο Προετοιμασίας από την Μεγάλη Μύηση του Φθινοπώρου ήταν ότι η δράση είχε σαν περιεχόμενο τον «έλεγχο» των εξωτερικών λειτουργιών, ενώ η Φθινοπωρινή Μύηση σηματοδοτούσε το οριστικό πέρασμα από τον εξωτερικό κόσμο στο Εσωτερικό Διάστημα, μια πλήρη αλλαγή της Συνείδησης και του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε.

Οι Μυήσεις στην διάρκεια του Ιερού Έτους δεν συνδέονται αποκλειστικά με ένα μόνο κέντρο αλλά ήταν αντικείμενο ιερών εργασιών σε όλα τα Ιερά Κέντρα. Έτσι, κακώς συνδέεται η Φθινοπωρινή Μύηση μόνο με την Ελευσίνα, με τα Μεγάλα Μυστήρια. Αυτό δεν προβλημάτιζε τους Αρχαίους Μύστες, τους Οσίους των Δελφών ή τους άλλους Ιεροφάντες. Εξάλλου οι Δελφικοί Μύστες είχαν διατηρήσει την πιο ιερή αποκλειστικότητα, αυτή των Χειμωνιάτικων Ιερουργιών του Νέου Έτους και των Γιορτών του Χειμώνα στον Παρνασσό. Η Μυητική Εμπειρία των Μεγάλων Μυστηρίων, η «Αυτοψία», η Όραση της Αληθινής Ουσίας μας, είναι ένα Οριστικό Πέρασμα σε μια Άλλη Πραγματικότητα (έτσι το ερμηνεύει η «εμπειρία» μας, η εμπειρία μιας συνείδησης που μετουσιώνεται αντιληπτικά). Είναι ταυτόχρονα «Έξοδος» από τον κόσμο των Φαινομένων, είναι «Είσοδος» στην Εσωτερική Πραγματικότητα, αλλά κυρίως είναι μια Πλήρης Μεταστροφή της Συνείδησης, της Αντιληπτικής Διαδικασίας και της Εμπειρίας της Ύπαρξης. Πρακτικά (για την εμπειρία του μύστη) σημαίνει μια πλήρη απόσυρση από τα «εξωτερικά», μια ολοκληρωτική απομόνωση από λειτουργίες και «πληροφορίες» από τον εξωτερικό κόσμο. Καθώς η Συνείδηση Αποσύρεται στον Εαυτό της η Αντίληψη έχει εμπειρία μόνο από τον Εσωτερικό Χώρο, νοιώθουμε να «βρισκόμαστε» αλλού, σε ένα άλλο κόσμο. Το Σύθαμπο Καθαρίζει σε Φως, Χωρίς Όρια. Αυτή η Εμπειρία της Αληθινής φωτεινής Ουσίας μας οδηγεί σταδιακά στην Απελευθέρωσή μας από τα δεσμά, στην Επέκταση στην Απεραντοσύνη της Φύσης μας, στην Άχρονη Πραγματικότητά της. Όταν ο μύστης που έχει αυτή την Εσωτερική Εμπειρία «επανέρχεται» στον περιορισμένο εαυτό, στο σώμα και στην αίσθηση του εξωτερικού κόσμου, αντιλαμβάνεται (λόγω της Μεταμόρφωσης της Συνείδησης από την Εσωτερική Εμπειρία) τελείως διαφορετικά. Αντιλαμβανόμαστε ότι (επειδή έχουμε συνδεθεί με το Άπειρο Βάθος μας) όλα είναι Μέσα μας κι όχι ότι είμαστε «εμείς» μέσα σε ένα εξωτερικό κόσμο. Έχει συμβεί μια Πλήρης Αντιστροφή στην Αντιληπτικότητά μας. Έτσι Κατανοούμε Πλήρως, τώρα, την Ορφική Κοσμοθεωρία της Ενιαίας Πραγματικότητας, της Μιας Φύσης που τα Εμπεριέχει όλα (αντιληπτικές καταστάσεις, κόσμους, ζωή, εμπειρίες, όλα). Έχουμε Βιώσει την Ταύτιση με αυτή την Πραγματικότητα, με την Αληθινή Φύση, με την Μεγάλη Ψυχή.

Από εδώ και πέρα η Αντίληψή μας και η Πνευματική Πορεία μας ακολουθούν ένα άλλο δρόμο. Καθώς έχουμε Εδραιωθεί στο Πραγματικό Κέντρο του Εαυτού, στο «Σημείο» που Εμείς σαν Ψυχή (Άχρονη, Άπειρη, Ελεύθερη Πραγματικότητα, Παρουσία) «συνδεόμαστε» με το σώμα κι έχουμε πλέον Εμπειρία και της Εσωτερικής Πραγματικότητας και του «εξωτερικού» κόσμου, βρισκόμαστε στην πραγματικότητα σε μια Πύλη που χωρίζει το έσω από το έξω, μπορούμε να κατευθυνθούμε κι Εδώ (στο Έσω) και εδώ (στο έξω). Γίνεται λοιπόν απόλυτα κατανοητό ότι βρισκόμαστε σε μια Προσωρινή Στάση, μια Κατάσταση Ισορροπίας ανάμεσα στο Άχρονο και τον Παροδικό Κόσμο των Φαινομένων. Λόγω της Κατάστασής μας (και της Προηγούμενης Εμπειρίας μας) κατανοούμε ότι η ζωή μας στον εξωτερικό κόσμο δεν έχει άλλη σημασία κι άλλο προορισμό από το να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι προσωρινή κι ότι ο Τελικός Προορισμός μας είναι οι Ανώτεροι Εσωτερικοί Ουράνιοι Κόσμοι. Ακριβώς εδώ αποκτά τον πολύτιμο χαρακτήρα του το Ιερό Χρονικό Διάστημα ανάμεσα στην Φθινοπωρινή Ισημερία και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Μέσα από τις Ανώτερες Μυήσεις, Αποσυρόμαστε Οριστικά από τον Εξωτερικό Κόσμο και Εισερχόμαστε στην Ανώτερη Πραγματικότητα όπου Αποκτάμε Εμπειρία της Ενιαίας Πραγματικότητας όπου δεν υπάρχει πλέον «διάκριση» ανάμεσα στο Έσω και το Έξω. Είναι Όλα Εδώ, Μέσα στην Ανώτερη Επίγνωση, Τώρα. Πρακτικά, (για την εμπειρία του μύστη), αυτό σημαίνει μια Εμβάθυνση της Εσωτερικής Εμπειρίας, μια Βαθύτερη Ενεργοποίηση του Ψυχικού Κέντρου του Εαυτού, μια Βαθύτερη Αφύπνιση της Επίγνωσης της Πραγματικότητας, που Οδηγεί στην Μετάβαση στα Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης, μια Αλλαγή στην Αντίληψη του Χώρου που Αναγνωρίζεται όχι σαν Εξωτερικός Χώρος, αλλά σαν Εγγενής Αντίληψη της Ίδιας της Συνείδησης. Έτσι Ενοποιούνται Υποκείμενο Αντικείμενο στην Μοναδική Ουσία της Συνείδησης. Αυτή η Μετάβαση από την Παγκόσμια συνείδηση στον Χώρο, στην Ενοποίηση Υποκειμένου-Αντικειμένου και στην Ανάδειξη της Μόνης Ουσίας, αναγνωρίζεται από τον μύστη σαν Διάφορες Μυητικές Βαθμίδες, σαν Ανώτερες Καταστάσεις της Ψυχής, που στον Θεολογικό Συμβολισμό Εκπροσωπούνται από τον Εξωτερικό Απόλλωνα του Θέρους τον Διόνυσο (της Άνοιξης) - Βάκχο (του Φθινοπώρου) και τον Μυστικό Απόλλωνα του Χειμώνα (τον Φάνη των Ιερατικών Ύμνων). Στην Ελευσίνα ήταν γνωστή στους μύστες και στους λάτρες μόνο η ανώτερη Μύηση της Εποπτείας (της Εμπειρίας της Παγκόσμιας Συνείδησης στον Χώρο). Ασφαλώς ήταν γνωστές στους Ιεροφάντες και οι Ανώτερες Καταστάσεις (και Μυήσεις), αλλά δεν γινόταν λόγος για αυτά. Αυτοί που Ασχολούνταν πραγματικά με τις Μυήσεις του Ιερού Χρόνου πριν το Ιερό Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν στους Δελφούς, όπου Γνώριζαν ότι χωρίς αυτή την Ιερή Προετοιμασία δεν ήταν δυνατή η Εμπειρία της Υπέρτατης Μύησης.

Οι Καταστάσεις που Βιώνουμε στις Ανώτερες Μυήσεις είναι Καταστάσεις Αντικειμενικές που Συμβαίνουν Ταυτόχρονα και στην Ψυχή (στην Συνείδηση) και στο Κέντρο του Εαυτού στο σώμα. Κι αυτό είναι που τις διαφοροποιεί από το αν τις βιώναμε χωρίς σώμα (όπως όταν αποχωριζόμαστε με τον θάνατο). Σε Αυτές τις Καταστάσεις Είμαστε (σαν Ψυχή, σαν Συνείδηση, σαν Παρουσία) συνδεδεμένοι με το σώμα. Όσο «Προχωράμε» Βαθύτερα (στην Ύπαρξή μας), ή  Ψηλότερα (από άποψη «πνευματικής εξέλιξης»), ή Ανώτερα (σαν «επίγνωση»), τόσο η «σύνδεση» εκλεπτύνεται (η «εξασθενεί»), δίνοντάς μας την δυνατότητα και την ευκαιρία να Βιώσουμε (σαν Ψυχή) Μεγαλύτερη Ελευθερία, (πράγμα που διαφοροποιεί την ποιότητα της Εμπειρίας, τον «χαρακτήρα» της, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της).

Όπως δίδασκαν οι Όσιοι στους Δελφούς η Υπέρτατη Κατάσταση όπου ο Μύστης Βιώνει την Αληθινή Θεϊκή Ουσία της Ψυχής είναι όχι μια κατάσταση αλλά η Απόλυτη Εμπειρία της Ζωής που Πηγάζει Αυθόρμητα από την Ίδια την Πραγματικότητα ( Φύση, Ψυχή, Ουσία) και Στηρίζεται στην ίδια την εκδήλωσή της, χωρίς προσδιορισμούς, ιδιότητες, τελείως ακατάληπτη από οποιαδήποτε προσπάθεια αντίληψης. Είναι μια «Κατάσταση» που ελάχιστοι άνθρωποι βιώνουν και μόνο σε στιγμές Βαθιάς Έκστασης κι όχι σε μια διαρκή βάση. Η Εμπειρία Αυτή Προετοιμάζονταν και Συνέβαινε στις πιο Ιερές Στιγμές του Νέου Έτους, σε μια Ιερή Τελετουργία Απόλυτης Μυστικότητας και Σιγής.

Για να Προετοιμαστούν οι Μύστες για την Υπέρτατη Κατάσταση έπρεπε να μπουν σε μια «Κατάσταση Απόλυτης Νύχτας» όπου η «σύνδεση» με το σώμα έφτανε στο «ελάχιστο». Αυτό το βίωναν (όσοι το βίωναν) καθώς ο ηλιακός χρόνος πλησίαζε προς το τέλος του, στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Οι Πραγματικές Τελετές του Νέου Έτους γίνονταν Μυστικά από τους Μύστες ενώ οι Εξωτερικές Τελετές αποτύπωναν συμβολικά τα Ιερά Γεγονότα. Κι ασφαλώς υπήρχαν κι εξωτερικές γιορτές που ελάχιστη σχέση είχαν με όσα συνέβαιναν εσωτερικά.

Βέβαια για τον αμύητο, ακόμα κι αν έχει ασχοληθεί με αυτά τα θέματα και τις πνευματικές πρακτικές, όλα αυτά που λέμε μπορεί να φαίνονται μη αληθινά ή υπερβολικά. Στην πραγματικότητα, για να καταλάβουμε, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όχι μόνο την Ορφική Διδασκαλία αλλά και τις συνθήκες ζωής που επικρατούσαν πριν τόσους αιώνες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα σε Ιερούς Χώρους όπως οι Δελφοί, η Ελευσίνα κι Άλλα Ιερά. Όλα αυτά, οι Μυήσεις, οι Καταστάσεις Περισυλλογής οι Μυστικές Εμπειρίες ήταν κάτι γνωστό, τουλάχιστον σαν «πληροφορία» στον Αρχαίο Κόσμο και ιδιαίτερα στους Ιερούς Χώρους όπου προσέρχονταν οι Αρχαίοι Λάτρες. Εξάλλου όλα αυτά είναι γνωστά και σε άλλες Παραδόσεις, σε διάφορες εποχές της Ιστορίας. Έτσι το τι θεωρούμε αληθινό, ψεύτικο, υπερβολικό ή συνηθισμένο, εξαρτάται από το από «που» το «βλέπουμε».

 

Posted by at
Labels:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM

Chapter 9 

  

The Mystical Wisdom of Tao Te Ching: Embracing Moderation and the Way of Heaven 

  

Introduction 

  

Chapter 9 of the Tao Te Ching, attributed to the ancient sage Laozi, offers profound insights into the principles of moderation, impermanence, and the cyclical nature of life. This chapter emphasizes the importance of avoiding excess, recognizing the limitations of material wealth and status, and knowing when to withdraw. By aligning with the natural flow of the Tao, one can achieve harmony and fulfillment. Laozi’s teachings in this chapter serve as a timeless guide, reminding us that true wisdom lies in understanding the balance of life and embracing the way of heaven. 

  

The Perils of Excess 

  

"Better stop short than fill to the brim. 

Over sharpen the blade, and the edge will soon blunt." 

  

The opening lines of Chapter 9 highlight the dangers of excess. In the natural world, overfilling a vessel leads to spillage, and over-sharpening a blade results in a dull edge. These metaphors illustrate the principle that pushing beyond the natural limits of things can lead to deterioration and loss. This wisdom encourages us to practice moderation in all aspects of life, avoiding the pitfalls of overindulgence and overexertion. 

  

In a broader sense, this teaching advises against the relentless pursuit of more—more wealth, more power, more success—recognizing that such pursuits often lead to imbalance and dissatisfaction. By understanding the importance of moderation, we can maintain a state of equilibrium and preserve the integrity of our endeavors. 

  

The Illusion of Security in Wealth and Status 

  

"Amass a store of gold and jade, and no one can protect it. 

Claim wealth and titles, and disaster will follow." 

  

These lines address the fleeting nature of material wealth and social status. Amassing treasures like gold and jade may seem to offer security, but such accumulation inevitably invites risk and vulnerability. Similarly, the pursuit of wealth and titles can lead to envy, conflict, and eventual downfall. Laozi warns that relying on external possessions and honors for a sense of security is illusory and ultimately precarious. 

  

In Taoist philosophy, true security and contentment come from within, from a state of harmony with the Tao. By focusing on internal development and spiritual alignment rather than external acquisitions, one can achieve a lasting sense of peace and stability. This teaching encourages a shift in perspective from materialism to mindfulness, valuing inner richness over outer riches. 

  

The Wisdom of Knowing When to Withdraw 

  

"Retire when the work is done. 

This is the way of heaven." 

  

The concluding lines of Chapter 9 emphasize the importance of knowing when to step back and let go. Once a task is completed, it is wise to retire and refrain from further intervention. This principle reflects the cyclical nature of life and the understanding that all things have their time and place. By recognizing when a cycle has come to its natural conclusion, we can avoid unnecessary struggle and conflict. 

  

This teaching aligns with the Taoist concept of wu wei (無 為), or effortless action. Wu wei involves acting in harmony with the natural flow of events, knowing when to act and when to refrain from action. It is a practice of aligning with the Tao, allowing things to unfold naturally without force or interference. This approach leads to a state of balance and harmony, reflecting the way of heaven. 

  

Mystical Implications: The Cyclical Nature of the Tao 

  

The teachings of Chapter 9 invite us to contemplate the deeper, mystical aspects of the Tao, particularly its cyclical and self-regulating nature. The Tao, as the fundamental principle of the universe, operates through cycles of growth and decline, action and rest. By aligning with these natural rhythms, we can achieve a state of harmony and balance. 

  

Embracing Moderation 

  

The principle of moderation is central to Taoist philosophy. It teaches us to recognize the limits of our actions and desires, understanding that excess leads to imbalance and eventual decline. By practicing moderation, we can maintain a state of equilibrium, preserving our energy and resources for when they are truly needed. This approach fosters a sense of contentment and sufficiency, allowing us to appreciate the present moment without constantly striving for more. 

  

Recognizing the Illusory Nature of Wealth and Status 

  

Laozi’s warning about the perils of wealth and status encourages us to look beyond the superficial and transient aspects of life. Material possessions and social honors are subject to change and loss, and relying on them for security is ultimately futile. By shifting our focus to inner development and spiritual alignment, we can cultivate a sense of true and lasting security that is independent of external circumstances. 

  

Understanding the Importance of Withdrawal 

  

The wisdom of knowing when to withdraw is a key aspect of living in harmony with the Tao. This teaching emphasizes the importance of recognizing the natural conclusion of cycles and allowing things to end gracefully. By stepping back and letting go at the appropriate time, we can avoid unnecessary struggle and conflict, maintaining a state of balance and harmony. This approach reflects the Taoist ideal of wu wei, acting in accordance with the natural flow of events without force or interference. 

  

Practical Applications: Living in Harmony with the Tao 

  

The insights of Chapter 9 can be applied to various aspects of life, offering practical guidance for cultivating balance, contentment, and harmony. 

  

1. Practicing Moderation: In daily life, practicing moderation involves being mindful of our consumption and actions. This can include managing our diet, work, and leisure activities to avoid excess and maintain balance. By recognizing our limits and practicing restraint, we can preserve our energy and resources, fostering a sense of well-being and equilibrium. 

  

2. Shifting Focus from External to Internal: Recognizing the illusory nature of wealth and status encourages us to focus on inner development. This can involve cultivating mindfulness, self-awareness, and spiritual practices that nurture our inner richness. By valuing inner qualities such as compassion, wisdom, and integrity, we can achieve a sense of true and lasting security. 

  

3. Knowing When to Withdraw: Understanding the importance of withdrawal involves recognizing the natural conclusion of cycles and allowing things to end gracefully. This can include knowing when to end a project, step back from a role, or let go of a relationship. By accepting the natural flow of events and practicing wu wei, we can maintain a state of balance and harmony, avoiding unnecessary struggle and conflict. 

  

Conclusion 

  

Chapter 9 of the Tao Te Ching offers profound and timeless wisdom for living in harmony with the Tao. By embracing moderation, recognizing the illusory nature of wealth and status, and understanding the importance of knowing when to withdraw, we can achieve a state of balance, contentment, and harmony. These teachings encourage us to align with the natural rhythms of the Tao, fostering a life of simplicity, mindfulness, and inner richness. By following the way of heaven, we can navigate the complexities of life with grace and wisdom, discovering the profound beauty and peace that come from living in accordance with the timeless principles of the Tao. 

... 

Η μυστικιστική σοφία του Tao Te Ching: Αγκαλιάζοντας το μέτρο και τον δρόμο του ουρανού 

  

Εισαγωγή 

  

Το Κεφάλαιο 9 του Tao Te Ching, που αποδίδεται στον αρχαίο σοφό Laozi, προσφέρει βαθιές γνώσεις για τις αρχές του μέτρου, της παροδικότητας και της κυκλικής φύσης της ζωής. Αυτό το κεφάλαιο τονίζει τη σημασία της αποφυγής της υπερβολής, της αναγνώρισης των περιορισμών του υλικού πλούτου και της θέσης και της γνώσης πότε πρέπει να αποσυρθούμε. Με την ευθυγράμμιση με τη φυσική ροή του Τάο, μπορεί κανείς να επιτύχει αρμονία και εκπλήρωση. Οι διδασκαλίες του Laozi σε αυτό το κεφάλαιο χρησιμεύουν ως ένας διαχρονικός οδηγός, υπενθυμίζοντάς μας ότι η αληθινή σοφία βρίσκεται στην κατανόηση της ισορροπίας της ζωής και στην αγκαλιά της οδού του ουρανού. 

  

Οι κίνδυνοι της υπερβολής 

  

«Καλύτερα να σταματήσεις εγκαίρως παρά να γεμίσεις μέχρι το χείλος. 

Ακονίστε τη λεπίδα και η άκρη σύντομα θα αμβλύνει». 

  

Οι αρχικές γραμμές του Κεφαλαίου 9 υπογραμμίζουν τους κινδύνους της υπερβολής. Στον φυσικό κόσμο, η υπερβολική πλήρωση ενός δοχείου οδηγεί σε διαρροή και το υπερβολικό ακόνισμα μιας λεπίδας έχει ως αποτέλεσμα μια θαμπή άκρη. Αυτές οι μεταφορές απεικονίζουν την αρχή ότι η ώθηση πέρα από τα φυσικά όρια των πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει σε φθορά και απώλεια. Αυτή η σοφία μας ενθαρρύνει να ασκούμε το μέτρο σε όλες τις πτυχές της ζωής, αποφεύγοντας τις παγίδες της υπερβολικής τέρψης και της υπερέντασης. 

  

Με μια ευρύτερη έννοια, αυτή η διδασκαλία συμβουλεύει να μην επιδιώκουμε περισσότερο -περισσότερο πλούτο, περισσότερη δύναμη, περισσότερη επιτυχία-, αναγνωρίζοντας ότι τέτοιες επιδιώξεις συχνά οδηγούν σε ανισορροπία και δυσαρέσκεια. Κατανοώντας τη σημασία της μετριοπάθειας, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας και να διατηρήσουμε την ακεραιότητα των προσπαθειών μας. 

  

Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας στον πλούτο και στην σταθερή κατάσταση 

  

«Γεμίστε μια αποθήκη  με χρυσό και νεφρίτη και κανείς δεν θα μπορεί να την προστατεύσει. 

Διεκδικήστε πλούτη και τίτλους και θα ακολουθήσει η καταστροφή». 

  

Αυτές οι γραμμές αναφέρονται στη φευγαλέα φύση του υλικού πλούτου και της κοινωνικής θέσης. Η συγκέντρωση θησαυρών όπως ο χρυσός και ο νεφρίτης μπορεί να φαίνεται ότι προσφέρουν ασφάλεια, αλλά μια τέτοια συσσώρευση αναπόφευκτα προκαλεί κίνδυνο και ευπάθεια. Ομοίως, η επιδίωξη του πλούτου και των τίτλων μπορεί να οδηγήσει σε φθόνο, σύγκρουση και τελικά πτώση. Ο Λάοζι προειδοποιεί ότι το να βασίζεσαι σε εξωτερικές κτήσεις και τιμές για μια αίσθηση ασφάλειας είναι απατηλό και τελικά επισφαλές. 

  

Στην Ταοϊστική φιλοσοφία, η αληθινή ασφάλεια και ικανοποίηση προέρχονται από μέσα, από μια κατάσταση αρμονίας με το Τάο. Εστιάζοντας στην εσωτερική ανάπτυξη και την πνευματική ευθυγράμμιση και όχι στα εξωτερικά αποκτήματα, μπορεί κανείς να επιτύχει μια διαρκή αίσθηση ειρήνης και σταθερότητας. Αυτή η διδασκαλία ενθαρρύνει μια αλλαγή της οπτικής γωνίας από τον υλισμό στην επίγνωση, εκτιμώντας τον εσωτερικό πλούτο έναντι του εξωτερικού πλούτου. 

  

Η σοφία του να ξέρεις πότε πρέπει να αποσυρθείς 

  

«Αποσυρθείτε όταν τελειώσει η δουλειά. 

Αυτή είναι η οδός του ουρανού». 

  

Οι καταληκτικές γραμμές του Κεφαλαίου 9 τονίζουν τη σημασία του να γνωρίζουμε πότε πρέπει να κάνετε πίσω και να αφεθείτε. Μόλις ολοκληρωθεί μια εργασία, είναι συνετό να αποσυρθείτε και να αποφύγετε περαιτέρω παρέμβαση. Αυτή η αρχή αντανακλά την κυκλική φύση της ζωής και την κατανόηση ότι όλα τα πράγματα έχουν τον χρόνο και τον τόπο τους. Αναγνωρίζοντας πότε ένας κύκλος έχει φτάσει στη φυσική του κατάληξη, μπορούμε να αποφύγουμε περιττούς αγώνες και συγκρούσεις. 

  

Αυτή η διδασκαλία ευθυγραμμίζεται με την ταοϊστική έννοια του wu wei (無 為), ή της αβίαστης δράσης. Το Γου Γουέι περιλαμβάνει δράση σε αρμονία με τη φυσική ροή των γεγονότων, γνωρίζοντας πότε πρέπει να ενεργούμε και πότε να αποφεύγουμε τη δράση. Είναι μια πρακτική ευθυγράμμισης με το Τάο, επιτρέποντας στα πράγματα να ξεδιπλώνονται φυσικά χωρίς δύναμη ή παρεμβολές. Αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας, αντανακλώντας τον δρόμο του ουρανού. 

  

Μυστικές επιπτώσεις: Η κυκλική φύση του Τάο 

  

Οι διδασκαλίες του Κεφαλαίου 9 μας καλούν να αναλογιστούμε τις βαθύτερες, μυστικιστικές πτυχές του Τάο, ιδιαίτερα την κυκλική και αυτορυθμιζόμενη φύση του. Το Τάο, ως η θεμελιώδης αρχή του σύμπαντος, λειτουργεί μέσα από κύκλους ανάπτυξης και παρακμής, δράσης και ανάπαυσης. Ευθυγραμμίζοντας με αυτούς τους φυσικούς ρυθμούς, μπορούμε να επιτύχουμε μια κατάσταση αρμονίας και ισορροπίας. 

  

Αγκαλιάζοντας τη μετριοπάθεια 

  

Η αρχή του μέτρου είναι κεντρική στην ταοϊστική φιλοσοφία. Μας διδάσκει να αναγνωρίζουμε τα όρια των πράξεων και των επιθυμιών μας, κατανοώντας ότι η υπερβολή οδηγεί σε ανισορροπία και τελικά παρακμή. Με το μέτρο, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας, διατηρώντας την ενέργεια και τους πόρους μας για όταν πραγματικά χρειάζονται. Αυτή η προσέγγιση καλλιεργεί μια αίσθηση ικανοποίησης και επάρκειας, επιτρέποντάς μας να εκτιμούμε την παρούσα στιγμή χωρίς να προσπαθούμε συνεχώς για περισσότερα. 

  

Αναγνωρίζοντας την Απατηλή Φύση του Πλούτου και της Κατάστασης 

  

Η προειδοποίηση του Laozi για τους κινδύνους του πλούτου και της θέσης μας ενθαρρύνει να κοιτάξουμε πέρα από τις επιφανειακές και παροδικές πτυχές της ζωής. Τα υλικά αγαθά και οι κοινωνικές τιμές υπόκεινται σε αλλαγές και απώλειες, και το να βασίζεσαι σε αυτά για ασφάλεια είναι τελικά μάταιο. Μετατοπίζοντας την εστίασή μας στην εσωτερική ανάπτυξη και την πνευματική ευθυγράμμιση, μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια αίσθηση αληθινής και διαρκούς ασφάλειας που είναι ανεξάρτητη από τις εξωτερικές συνθήκες. 

  

Κατανόηση της σημασίας της απόσυρσης 

  

Η σοφία του να ξέρεις πότε να αποσυρθείς είναι μια βασική πτυχή του να ζεις σε αρμονία με το Τάο. Αυτή η διδασκαλία τονίζει τη σημασία της αναγνώρισης της φυσικής ολοκλήρωσης των κύκλων και του επιτρέποντος στα πράγματα να τελειώνουν με χάρη. Κάνοντας ένα βήμα πίσω και αφήνοντας να φύγουμε την κατάλληλη στιγμή, μπορούμε να αποφύγουμε περιττούς αγώνες και συγκρούσεις, διατηρώντας μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας. Αυτή η προσέγγιση αντανακλά το ταοϊστικό ιδεώδες του wu wei, ενεργώντας σύμφωνα με τη φυσική ροή των γεγονότων χωρίς δύναμη ή παρεμβολή. 

  

Πρακτικές εφαρμογές: Ζώντας σε αρμονία με το Τάο 

  

Οι ιδέες του Κεφαλαίου 9 μπορούν να εφαρμοστούν σε διάφορες πτυχές της ζωής, προσφέροντας πρακτική καθοδήγηση για την καλλιέργεια ισορροπίας, ικανοποίησης και αρμονίας. 

  

1. Εξάσκηση της μετριοπάθειας: Στην καθημερινή ζωή, η άσκηση μετριοπάθειας περιλαμβάνει να προσέχουμε την κατανάλωση και τις πράξεις μας. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη διαχείριση της διατροφής, της εργασίας και των ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων μας για να αποφύγουμε την υπερβολή και να διατηρήσουμε την ισορροπία. Αναγνωρίζοντας τα όριά μας και ασκώντας αυτοσυγκράτηση, μπορούμε να διατηρήσουμε την ενέργεια και τους πόρους μας, καλλιεργώντας μια αίσθηση ευεξίας και ισορροπίας. 

  

2. Μετατόπιση της εστίασης από το εξωτερικό στο εσωτερικό: Η αναγνώριση της απατηλής φύσης του πλούτου και της θέσης μας ενθαρρύνει να επικεντρωθούμε στην εσωτερική ανάπτυξη. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την καλλιέργεια της επίγνωσης, της αυτογνωσίας και των πνευματικών πρακτικών που τρέφουν τον εσωτερικό μας πλούτο. Εκτιμώντας τις εσωτερικές ιδιότητες όπως η συμπόνια, η σοφία και η ακεραιότητα, μπορούμε να επιτύχουμε μια αίσθηση αληθινής και διαρκούς ασφάλειας. 

  

3. Γνωρίζοντας πότε πρέπει να αποσυρθείτε: Η κατανόηση της σημασίας της απόσυρσης περιλαμβάνει την αναγνώριση της φυσικής ολοκλήρωσης των κύκλων και το να επιτρέψετε στα πράγματα να τελειώσουν με χάρη. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει το να γνωρίζετε πότε πρέπει να τερματίσετε ένα έργο, να αποχωρήσετε από έναν ρόλο ή να αφήσετε μια σχέση. Με την αποδοχή της φυσικής ροής των γεγονότων και την εξάσκηση στο wu wei, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας, αποφεύγοντας περιττούς αγώνες και συγκρούσεις. 

  

Συμπέρασμα 

  

Το Κεφάλαιο 9 του Τάο Τε Τσινγκ προσφέρει βαθιά και διαχρονική σοφία για να ζεις σε αρμονία με το Τάο. Αγκαλιάζοντας το μέτρο, αναγνωρίζοντας την απατηλή φύση του πλούτου και της θέσης και κατανοώντας τη σημασία του να γνωρίζουμε πότε πρέπει να αποσυρθούμε, μπορούμε να επιτύχουμε μια κατάσταση ισορροπίας, ικανοποίησης και αρμονίας. Αυτές οι διδασκαλίες μας ενθαρρύνουν να ευθυγραμμιστούμε με τους φυσικούς ρυθμούς του Τάο, καλλιεργώντας μια ζωή με απλότητα, επίγνωση και εσωτερικό πλούτο. Ακολουθώντας τον δρόμο του ουρανού, μπορούμε να περιηγηθούμε στην πολυπλοκότητα της ζωής με χάρη και σοφία, ανακαλύπτοντας τη βαθιά ομορφιά και την ειρήνη που προέρχονται από το να ζούμε σύμφωνα με τις διαχρονικές αρχές του Τάο. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM

Chapter 9. The Mystical Essence of Good and Evil in the Dhammapada 

  

The Dhammapada, a revered text within the Theravada Buddhist tradition, offers profound insights into the nature of good and evil, guiding individuals toward a life of wisdom, compassion, and mindfulness. Chapter IX, which delves into the concept of evil, presents a series of verses that, when contemplated deeply, reveal the mystical relationship between our thoughts, actions, and the karmic outcomes that follow. 

  

The Dual Paths: Hastening Towards Good or Delighting in Evil 

  

The Dhammapada begins its exploration of evil with a stark admonition in verse 116: "If a man would hasten towards the good, he should keep his thought away from evil; if a man does what is good slothfully, his mind delights in evil." Here, the text highlights the importance of intention and mindfulness in our actions. The mind is like a garden, where thoughts are seeds. If one is not diligent in nurturing the seeds of goodness, the weeds of evil can easily take root and flourish.