Esoterism Academy: ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ

Sunday, April 17, 2022

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ

Η «ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ» ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Προοίμιο

Ασαμσκρίτα

Σαμσάρα

Καμαβακάρα

«Σατβάρι Αρυάνι Σατυάνι»

Νιρβάνα

…..

Προοίμιο

"Υπάρχει, ω αδελφοί, μία σφαίρα ζωής όπου δεν υπάρχει ούτε γη, ούτε νερό, ούτε φωτιά, ούτε αέρας, ούτε η σφαίρα του ατέλειωτου χώρου, ούτε καν η σφαίρα της συνείδησης. Εκεί που σας λέω δεν υπάρχει πραγματικά ούτε αυτός εδώ ο κόσμος, ούτε ο άλλος κόσμος, ούτε η σφαίρα του απείρου διαστήματος, ούτε η σφαίρα της άπειρης συνείδησης, ούτε η σφαίρα της ανυπαρξίας του οτιδήποτε, ούτε η σφαίρα όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη, ούτε μη αντίληψη. Μιά τέτοια κατάσταση , ω αδελφοί, εγώ θα την περιέγραφα έτσι: ούτε να έρχεσαι, ούτε να πηγαίνεις, ούτε να στέκεσαι, ούτε να γυρίζεις πίσω, ούτε να κατεβαίνεις, μα ούτε και να ανεβαίνεις. Είναι κάτι σαν μη γεννημένο, μη γινόμενο, μη δημιουργημένο, μη συνθεμένο: είναι το τέλος της οδύνης". Ουντάνα, VIII, I, 1ος αιώνας π.Χ.).

Ασαμσκρίτα

Η Έσχατη Πραγματικότητα στην Βουδιστική Διδασκαλία («Ασαμσκρίτα») δεν μπορεί ούτε να συνειδητοποιηθεί σαν ατομική εμπειρία, ούτε να προσδιορισθεί, ούτε να γίνει αντιληπτή, αισθητή, ή απτή. Η Έσχατη Πραγματικότητα μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο από «αυτόν» που «έφτασε» στο «Νιρβάνα» (από το αρνητικό μόριο «νιρ» και την ρίζα «βα» - πνέω), στο σβήσιμο του γίγνεσθαι (των διαδικασιών εξέλιξης). Έτσι η Έσχατη Πραγματικότητα Είναι Ταυτόσημη με το Νιρβάνα. Όποιος δεν έχει φτάσει στο Νιρβάνα βιώνει μια σχετική πραγματικότητα, ένα συνεχές γίγνεσθαι…

Έτσι λοιπόν η Βουδιστική Διδασκαλία δέχεται ότι υπάρχει Μια Πραγματικότητα που Είναι το Υπόβαθρο των πάντων. Αλλά εφ’ όσον είναι αδύνατον να προσδιορισθεί από κάποιον που δεν την βιώνει αποφεύγει συστηματικά να μιλήσει γι’ Αυτήν Την Πραγματικότητα. Αυτό για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι το γίγνεσθαι. Το Νιρβάνα, το σβήσιμο του γίγνεσθαι, οδηγεί στην Πραγματικότητα, πέρα από το γίγνεσθαι.. Έτσι η Υπέρτατη Πραγματικότητα πρέπει να γίνεται «αντιληπτή» σαν το Απόλυτο κι όχι σαν ανυπαρξία.

Σαμσάρα

Το Σαμσάρα

Για την Βουδιστική Διδασκαλία το μόνο «πραγματικό» είναι η εξελικτική διαδικασία. Ό,τι εμφανίζεται, ό,τι γίνεται αντιληπτό, το φαινόμενο, είναι μια εξελικτική διαδικασία. Η «ύπαρξη» είναι μια εξελικτική διαδικασία, αλλά και οι κόσμοι και τα επιμέρους φαινόμενα, όλα, είναι εξελικτικές διαδικασίες. «Όλο αυτό» είναι το Σαμσάρα.

Η εξελικτική διαδικασία αναλύεται σε διαδοχικές, στιγμιαίες, καταστάσεις, που ονομάζονται «ντάρμα» (από την ρίζα «ντρι», στηρίζω, κρατώ). Τα ντάρμα λοιπόν είναι οι ύστατες πραγματικότητες που μπορούμε να αντιληφθούμε, το πρώτο συνθετικό των φαινομένων. Έτσι λοιπόν το γίγνεσθαι, η εξελικτική διαδικασία, εμφανίζεται σαν μια ροή αυτών των ντάρμα.

Τα ντάρμα είναι εξαρτημένες πραγματικότητες, είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων ντάρμα κι είναι αυτά που προκαθορίζουν τα επόμενα ντάρμα, Όλη αυτή η ροή υπακούει σε αυστηρούς νόμους που μπορούν να αναχθούν τελικά στον Νόμο της Παγκόσμιας Αιτιότητας, «Κάρμα» (από την ρίζα «κρι», πράττειν). Το Κάρμα υποδηλώνει την δράση αλλά και το αποτέλεσμα της δράσης, υποδηλώνει έτσι την ευθύνη από την ίδια την δράση και την συμπεριφορά που μεταβιβάζεται μέσα στον χρόνο.

Τα ντάρμα είναι στιγμιαία και δεν διαρκούν παρά ελάχιστο χρόνο. Έτσι το μόνο πραγματικό είναι η ροή, η εξελικτική διαδικασία, το γίγνεσθαι. «Ό,τι υπάρχει είναι στιγμιαίο», όλα είναι παροδικά.

Η εξελικτική διαδικασία εμφανίζεται με διάφορες μορφές. Σαν βιτζνάνα, συνειδησιακή διαδικασία, διαδοχή συνειδησιακών καταστάσεων, σαν σαμσκάρα, νοητική διαδικασία, διαδοχή στιγμιαίων νοητικών καταστάσεων, σαν σάμτζνα, αντιληπτική διαδικασία, διαδοχή αντιληπτικών καταστάσεων, σαν βεντάνα, αισθησιακή διαδικασία, διαδοχή αισθησιακών καταστάσεων, σαν ρούπα, υλική, οργανική διαδικασία, διαδοχή οργανικών δομών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία και μόνη διαδικασία που εμφανίζεται με διάφορες μορφές. Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην συνείδηση και την υλική μορφή, είναι η ίδια διαδικασία σε διαφορετική συχνότητα. Η διαδικασία εμφανίζεται άλλοτε σαν συνείδηση, άλλοτε σαν νόηση, άλλοτε σαν αντίληψη, άλλοτε σαν αίσθηση, άλλοτε σαν μορφή. Πρόκειται όμως για την ίδια διαδικασία πάντα. Έτσι το γίγνεσθαι αποτελεί μια συνέχεια (μέσα στους χωροχρόνους και μέσα στον τοπικό χρόνο). Το «ον» δεν είναι παρά ένας συνδυασμός από εξελικτικές διαδικασίες, ροές από ντάρμας ( «σκάντας») που συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους.

Οι Περιοχές του Σαμσάρα

Το Σαμσάρα (γίγνεσθαι) διαιρείται σε τρεις Περιοχές, «Βακάρα» (κατάσταση του γίγνεσθαι κι όχι αντικειμενική, σταθερή περιοχή). Οι Περιοχές, καταστάσεις, του γίγνεσθαι είναι: α) Το Αρούπαβακάρα (περιοχή χωρίς μορφή), η κατάσταση της υπερνοητικής διαδικασίας, της διαδοχής στιγμιαίων υπερνοητικών διαδικασιών. β) Το Ρούπαβακάρα (περιοχή με μορφή), η κατάσταση της αντιληπτικής διαδικασίας, της διαδοχής στιγμιαίων αντιληπτικών καταστάσεων. γ) Το Κάμαβακάρα (περιοχή της επιθυμίας και της αισθητηριακής ευχαρίστησης), η κατάσταση της υλικής μορφής, της διαδοχής στιγμιαίων υλικών καταστάσεων.

Ό,τι ονομάζουμε «ον» είναι στην πραγματικότητα ένα γίγνεσθαι, ένα ρεύμα από ντάρμα. Στο Αρούπαβακάρα αυτό το ον είναι ένα ρεύμα από «ντάρμα χωρίς μορφή», Βιτζνάνα, συνείδηση, αυτοσυνείδηση, Σαμσκάρα, βούληση, νοητικά αποτυπώματα που υποκινούν επιθυμίες, Σάμτζνα, αντίληψη, νοητική αντίληψη. Η διαφορά αυτών των κατηγοριών ντάρμα είναι πολύ λεπτή. Το ον αποτελεί μια παρουσία, μια ύπαρξη, χωρίς συγκεκριμένη μορφή, μια νοητική ύπαρξη

Το Αρούπαβακάρα διαιρείται σε Τέσσερις Ουρανούς, καταστάσεις που είναι (απαριθμώντας από τον ανώτερο προς τον κατώτερο): 1) Ναϊβασάμτζνα Σαμγκνιαγιάτανα (περιοχή όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη ούτε μη-αντίληψη και που στην πραγματικότητα υπερβαίνει το Αρούπαβακάρα και απλώνεται στο Απόλυτο). 2) Ακιντσανιαγιάτανα (περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει μέσα στην ανυπαρξία του οτιδήποτε). 3) Βιγκιαναναντιαγιάτανα (περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στην άπειρη κατάσταση της συνείδησης). 4) Ακασαναντιαγιάτανα (περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στο άπειρο διάστημα).

Είναι φανερό ότι υπάρχει πλήρης αντιστοιχία ανάμεσα στις καταστάσεις που βιώνει το ον, το επίπεδο στο οποίο λειτουργεί το ον (Βιτζνάνα, Σαμσκάρα, Σάμτζνα) και τους «ουρανούς».

Στο Ρούπαβακάρα το ον είναι νοητικότητα (ρεύμα από ντάρμα χωρίς μορφή) που εκφράζεται στο πεδίο της «αίσθησης». Δημιουργείται έτσι μια νέα κατηγορία ντάρμα, («Βεντάνα», αισθητικότητα), ένα ρεύμα από ντάρμα με μορφή, μια διαδοχή στιγμιαίων αισθητηριακών καταστάσεων. Εδώ τα ντάρμα χωρίς μορφή (νοητικότητα) δεν έχουν ην ίδια λειτουργία όπως στο Αρούπαβακάρα. Η λειτουργία τους είναι προσαρμοσμένη στο Ρούπαβακάρα, υποβαθμισμένη. Κυριαρχούν τα ντάρμα με μορφή. Το ον εδώ είναι μια νοητικότητα που έχει μία εσωτερική διάσταση που κατάγεται από το Αρούπαβακάρα και μία εξωτερική δραστηριότητα που φέρνει το «ον» σε επαφή με τον κόσμο των μορφών. Το «ον» εκφράζεται μέσα από ένα λεπτό σώμα (που είναι ένα ρεύμα από αισθητηριακές καταστάσεις δομημένες με τέτοιο τρόπο που εμφανίζονται σαν μια μορφή). Είναι μια ύπαρξη αιθέρια που καταλαμβάνει ωρισμένο χώρο, κλπ.

Το Ρούπαβακάρα διαιρείται σε Δεκαέξη Ουρανούς τακτοποιημένους σε τέσσερα επίπεδα.

Είναι φανερό ότι υπάρχει πλήρης αντιστοιχία ανάμεσα στις καταστάσεις που βιώνει το ον, το επίπεδο στο οποίο λειτουργεί το ον (Βιτζνάνα, Σαμσκάρα, Σάμτζνα προσαρμοσμένα σο Ρούπαβακάρα) και τα «τέσσερα επίπεδα».

Στο Καμαβακάρα το ον είναι αιθέρια ύπαρξη που εκφράζεται στο πεδίο της «ύλης». Δημιουργείται έτσι μια νέα καηγορία από ντάρμα («Ρούπα», σώμα, ένα γίγνεσθαι της ύλης δομημένο με τέτοιο τρόπο που εμφανίζεται σαν στέρεη μορφή), ένα ρεύμα από ντάρμα υλικής μορφής (μια διαδοχή στιγμιαίων καταστάσεων της ύλης που είναι δομημένες έτσι που εμφανίζονται σαν το υλικό σώμα που γνωρίζουμε. Εδώ τα ντάρμα χωρίς μορφή (νοητικότητα) και τα ντάρμα με μορφή (αισθητικότητα) δεν έχουν την ίδια λειτουργία όπως στα ανώτερα πεδία, η λειτουργία τους είναι προσαρμοσμένη στο Κάμαβακάρα, υποβαθμισμένη. Κυριαρχούν τα ντάρμα της υλικής μορφής. Έτσι οι νοητικές λειτουργίες του «όντος» στο Κάμαβακάρα έχουν μία ανώτερη διάσταση που κατάγεται από το Αρούπαβακάρα, μία εσωτερική διάσταση που κατάγεται από το Ρούπαβακάρα και μία εξωτερική δραστηριότητα που φέρνει το «ον» σε επαφή με τον κόσμο των μορφών.

Διαθέτει επίσης την «αισθητικότητα» που έχει μία εσωτερική διάσταση που κατάγεται από το Ρούπαβακάρα -διαίσθηση- και μία εξωτερική δραστηριότητα που υποβοηθεί την νοητικότητα στην αντίληψη του Κάμαβακάρα –αισθητικότητα-. Στο Κάμαβακάρα το ον είναι αιθέρια ύπαρξη που εκφράζεται μέσα από ένα υλικό, χονδροειδές σώμα.

Το Κάμαβακάρα διαιρείται σε Τρεις Περιοχές, τον Ουρανό, την γη και τον κάτω κόσμο. Ο Ουρανός είναι ο κόσμος των ντέβας. Η γη είναι ο κόσμος των ανθρώπων, των ασούρας (δαίμονες), των πρέτας (φαντάσματα) και των ζώων. Ο κάτω κόσμος είναι ο κόσμος των κολασμένων.

Είναι φανερό ότι υπάρχει πλήρης αντιστοιχία ανάμεσα στις καταστάσεις που βιώνει το ον, το επίπεδο στο οποίο λειτουργεί το ον (Βιτζνάνα, Σαμσκάρα, Σάμτζνα προσαρμοσμένα σο Κάμαβακάρα) και τις «τρεις περιοχές».

Η ζωή στο Σαμσάρα

Το γίγνεσθαι είναι μια ροή, μια διαδοχή στιγμιαίων καταστάσεων κι αποτελεί μια συνέχεια.. Ουσιαστικά δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην νοητικότητα, την αισθητικότητα, ή το βιολογικό γίγνεσθαι. Πρόκειται για διαφορετικές καταστάσεις του γίγνεσθαι, το γίγνεσθαι είναι μια συνέχεια. Το ον είναι ένα γίγνεσθαι, ένα ρεύμα στιγμιαίων καταστάσεων. Βρίσκεται μέσα στο χώρο του γίγνεσθαι, σε μια από τις τρεις καταστάσεις του γίγνεσθαι. Όταν το ον, σε μια συγκεκριμένη Περιοχή, κλείσει τον κύκλο της εξέλιξής του (ζωή) επέρχεται διάλυση της σύνθεσης (θάνατος). Εφ’ όσον το ον, κατά την διάρκεια της «ζωής» του έφτασε σε ένα ξεπέρασμα του γίγνεσθαι, σε ένα σβήσιμο των ντάρμα της Περιοχής του γίγνεσθαι μέσα στην οποία εξελισσόταν, τότε το ον απελευθερώνεται και μετά τον θάνατο μεταβαίνει σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης. Εφ’ όσον όμως το ον κατά την διάρκεια της ζωής παρέμεινε μέσα στο γίγνεσθαι (απορροφημένο στην συνεχή διαδοχή των ντάρμα της Περιοχής του γίγνεσθαι μέσα στην οποία εξελισσόταν) τότε το ον μετά τον θάνατο δεν απελευθερώνεται για να μεταβεί σε ανώτερη κατάσταση ύπαρξης αλλά κάτω από την πίεση των προσκολλήσεων παραμένει ένας «πυρήνας γίγνεσθαι» που οδηγεί αργά ή γρήγορα σε μια νέα σύνθεση από ντάρμα μέσα στην Πριοχή του γίγνεσθαι που εξελισσόταν στην προηγούμενη ζωή το ον, σε μια νέα ενσάρκωση. Έτσι το ον κινείται μέσα στο γίγνεσθαι, στις Περιοχές του γίγνεσθαι. Είναι ένα συνεχές ρεύμα που μεταβαίνει από ύπαρξη σε ύπαρξη, χωρίς σταμάτημα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η προηγούμενη εξέλιξη (ζωή) μέσα σε μια κατάσταση του γίγνεσθαι και η επόμενη εξέλιξη (ζωή) μέσα στην ίδια κατάσταση του γίγνεσθαι αν κι αποτελούν συνέχεια εν τούτοις φαίνεται σαν να είναι διαφορετικές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νέα σύνθεση ντάρμα αλλά η δομή της εξαρτάται απόλυτα από την ύπαρξη που προηγήθηκε. Εδώ ακριβώς φαίνεται η λειτουργία του Κάρμα, του Νόμου της Αιτιότητας. Το ον αποτελεί ένα συνεχές ρεύμα που μεταβαίνει από ζωή σε ζωή ασταμάτητα. Αυτός είναι ο κύκλος της μετενσάρκωσης. Το ον εξαφανίζεται εδώ, εμφανίζεται εκεί, συνέχεια. Αυτή η εξέλιξη υπακούει αυστηρά στο Νόμο του Κάρμα. Όποια είναι η δράση, αυτό είναι το αποτέλεσμα. Έτσι το ον με την εξέλιξη δημιουργεί τον εαυτό του. Κάθε ον φέρνει ακέραιη την ευθύνη της εξέλιξής του. Το όντα πορεύονται σύμφωνα με τον Νόμο του Κάρμα. Κανένα ον δεν μπορεί να ξεφύγει από τον τροχό της εξέλιξης. Η μόνη διέξοδος είναι η απελευθέρωση.

Έτσι τα όντα είναι παγιδευμένα μέσα στο γίγνεσθαι, στις τρεις Περιοχές του γίγνεσθαι. Επομένως ένα ον, στην πορεία του, έχει να ξεπεράσει τρεις βαθμίδες (που αντιστοιχούν στις τρεις Περιοχές του γίγνεσθαι) μέχρι την τελική απελευθέρωση. Το Νιρβάνα που πετυχαίνεται με το ολοκληρωτικό σβήσιμο κάθε γίγνεσθαι είναι το Αληθινό Νιρβάνα.

Καμαβακάρα

Την στιγμή που ένα ον ξεκινά την ύπαρξή του μέσα στο Καμαβακάρα είναι ήδη αποτέλεσμα ενός προηγούμενου γίγνεσθαι. Το γεγονός ότι αυτό το ον τείνει να εκδηλωθεί στο Καμαβακάρα σημαίνει ότι υπάρχει ήδη μια τάση, μια ώθηση, μέσα του που το οδηγεί στην εκδήλωση στο Κάμαβακάρα. Είναι νοητικότητα (στην Περιοχή του Ρούπαβακάρα) προσανατολισμένη προς τον υλικό κόσμο (μια συσώρευση νοητικών εντυπωμάτων που έχουν εισέλθει από την αντίληψη και σχετίζονται με τον υλικό κόσμο), με μνήμες από τις αισθήσεις, που νοιώθει την ανάγκη να εκδηλωθεί και πάλι μέσα από ντάρμα υλικής υφής, μέσα από ένα σώμα.

Το ον που εκδηλώνεται στο Κάμαβακάρα είναι μια νέα, ολοκληρωμένη, σύνθεση όλων αυτών των ντάρμα, μια ροή αυτών των ντάρμα: Βιτζνάνα, Σαμσκάρα, Σάμτζνα (αυτά τα τρία συνιστούν την νοητικότητα που έχει μία ανώτερη διάσταση που κατάγεται από το Αρούπαβακάρα, μία εσωτερική διάσταση που κατάγεται από το Ρούπαβακάρα και μία εξωτερική δραστηριότητα που φέρνει το «ον» σε επαφή με τον κόσμο των μορφών), Βεντάνα (αισθητικότητα που έχει μία εσωτερική διάσταση που κατάγεται από το Ρούπαβακάρα και μία εξωτερική δραστηριότητα που φέρνει το «ον» σε επαφή με τον κόσμο των μορφών), Ρούπα (σώμα, βιολογικό γίγνεσθαι). Η σχέση μεταξύ αυτών των κατηγοριών ντάρμα είναι σαφώς καθορισμένη. Η νοητικότητα είναι η αυτοσυνείδηση που χρησιμοποιεί την αισθητικότητα και το σώμα σαν φορέα μέσα στο Κάμαβακάρα.

Έτσι το «ον» στο Κάμαβακάρα μπορεί (και βιώνει) τις ακόλουθες δραστηριότητες, καταστάσεις.

1) Νιρβάνα

2) Τέσσερις ανώτερες καταστάσεις, Νάϊβασάμτζνα-Σάμτζνιαγιάτανα, Ακιντσάνιαγιάτανα. Βιτζνάνανάντιαγιάτανα, Ακάσανάντιαγιάτανα.

3) Τρεις νοητικές καταστάσεις, βιτζνάνα, σαμσκάρα, σαμτζνα, που έχουν μία εσωτερική λειτουργία και μία εξωτερική δραστηριότητα.

4) Η δραστηριότητα των αισθήσεων, βεντάνα, που έχει μία εσωτερική λειτουργία και μία εξωτερική δραστηριότητα.

5) Μία εξωτερική υλική δραστηριότητα, ρούπα.

Το ον σαν σύνολο δρα, εξελίσσεται, πορεύεται μέσα στην ζωή. Το Νιρβάνα (στο Κάμαβακάρα) σημαίνει την υπέρβαση του γίγνεσθαι στο Κάμαβακάρα. Η υπέρβαση του βιολογικού γίγνεσθαι σημαίνει την υπέρβαση της προσκόλλησης στο σώμα και τα υλικά πράγματα. Η υπέρβαση του αισθησιοκινητικού γίγνεσθαι σημαίνει την υπέρβαση των παθών, έμμονων επιθυμιών, κλπ. Η υπέρβαση του νοητικού γίγνεσθαι έχει τρία στάδια με τρεις βαθμίδες το καθένα. Πρέπει καταρχήν να ξεπερασθεί η εξωτερική νοητικότητα που συνδέεται με την αισθητικότητα (τρεις βαθμίδες). Μετά πρέπει να ξεπερασθούν οι εσωτερικές διεργασίες (τρεις βαθμίδες του ντυάνα και μία τέταρτη βαθμίδα που έχει τον χαρακτήρα της συγκομιδής και οριοθετεί το πέρασμα σε μία ανώτερη κατάσταση). Υπάρχει τέλος ακόμα ένα πιό εσωτερική διαδικασία (τρεις ανώτερες καταστάσεις και μία τέταρτη που είναι το Νιρβάνα). Το Νιρβάνα (στο Κάμαβακάρα) σημαίνει το πέρασμα πέρα από κάθε γίγνεσθαι. Δεν είναι η πραγματοποίηση κάποιας κατάστασης. Δεν υπάρχει η αντίληψη ότι έχει πραγματοποιηθεί κάποια κατάσταση γιατί όσο υπάρχει οποιαδήποτε αντίληψη μιάς πραγματοποίησης το ον είναι ακόμα μέσα στο γίγνεσθαι και δεν έχει περάσει πέρα.

Όταν το ον φτάσει στο Νιρβάνα, πέρα από κάθε γίγνεσθαι τότε έχει απελευθερωθεί από την ζωή στο Κάμαβακάρα κι όταν επέλθει ο θάνατος (όταν εξαντληθούν οι αιτίες που δημιούργησαν αυτή την ζωή) τότε το ον απελευθερώνεται και δεν ξαναγυρνά στο Κάμαβακάρα, μεταβαίνει σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης, στο Ρύπαβακάρα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το Νιρβάνα στο Κάμαβακάρα δεν είναι αυτό καθεαυτό το Απόλυτο. Αυτό που έχει εξαλειφθεί είναι το γίγνεσθαι στο Κάμαβακάρα, έχουν εξαλειφθεί οι αιτίες που θα οδηγούσαν σε μια νέα ενσάρκωση μέσα στο Κάμαβακάρα. Το Νιρβάνα στο Κάμαβακάρα αν και είναι το Απόλυτο σε σχέση με το γίγνεσθαι στο Κάμαβακάρα και δεν μπορεί να προσδιορισθεί με νοητικούς όρους όμως αποτελεί μια κατάσταση ύπαρξης (στο Ρούπαβακάρα), ένα γίγνεσθαι σε μια ανώτερη διάσταση. Υπάρχει νοητικότητα άλλου είδους και αισθητικότητα σαν φορέας σε αυτή την νέα κατάσταση ύπαρξης. Έτσι το Νιρβάνα στο Κάμαβακάρα είναι η κοινή ύπαρξη σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης (στο Ρούπαβακάρα).

Όταν το ον δεν επιτύχει το Νιρβάνα παραμένει μέσα στο γίγνεσθαι κι είναι καταδικασμένο (σύμφωνα με το Νόμο του Κάρμα) μετά τον θάνατο να ξαναγυρίσει στο Κάμαβακάρα.

Όλη αυτή η πορεία του όντος μέσα στο γίγνεσθαι (στο Κάμαβακάρα) περιγράφεται στην βουδιστική γραμματολογία στην «θεωρία της εξαρτώμενης γέννησης των φαινομένων («Πρατίγια Σαμουτπάντα») ή «αλυσίδα των Δώδεκα Αιτιών» («Νιντάνα») ως εξής:

(Προηγούμενη ζωή)

1) Η αβιντίγια (άγνοια, μη-απελευθέρωση, παραμονή μέσα στο γίγνεσθαι) δημιουργεί τα σαμσκάρα (νοητικά εντυπώματα, κατάλοιπα του προηγούμενου γίγνεσθαι).

2) Τα σαμσκάρα δημιουργούν το βιτζνάνα (συνείδηση, αρχικός νοητικός πυρήνας που θα αποτελέσει την βάση του νέου γίγνεσθαι)

(Παρούσα ζωή)

3) Το βιτζνάνα δημιουργεί το νάμα-ρούπα (όνομα και μορφή, σύνθεση των διαφόρων κατηγοριών ντάρμα – βιτζνάνα, σαμσκάρα, σάμτζνα, βεντάνα, ρούπα).

4) Το νάμα-ρούπα δημιουργεί τα σανταγιάτανα (αισθητήρια όργανα, μέσω των οποίων το ον έρχεται σε επαφή με τον κόσμο).

5) Τα σανταγιάτανα δημιουργούν το σπάρσα (επαφή, μεταξύ του όντος και του κόσμου).

6) Το σπάρσα δημιουγεί το βεντάνα (αίσθηση, το συγκεκριμένο γεγονός της αίσθησης).

7) Το βεντάνα δημιουργεί το τρίσνα (δίψα για ζωή, στο Κάμαβακάρα).

8) Το τρίσνα δημιουργεί το ουπαντάνα (προσήλωση στην ζωή, εντατική δίψα, κατάκτηση του κόσμου των αισθήσεων, που συγκρίνεται με την φλόγα που κατατρώει την καύσιμη ύλη).

9) Το ουπαντάνα δημιουργεί το μπχάβα (μέλλον, το κάρμα που παράγεται στην διάρκεια της ζωής στο Κάμαβακάρα, τα σαμσκάρα που θα προκαλέσουν μια νέα ζωή στο Κάμαβακάρα).

10) Το μπχάβα δημιουργεί το ζάτι (γέννηση, ένα νέο γίγνεσθαι μέσα στο Κάμαβακάρα).

(Μέλλουσα ζωή)

11) Το ζάτι δημιουργεί το σμπαμαράνα (γεράματα, μια νέα ύπαρξη που συνοδεύεται από όλα τα χαρακτηριστικά της ύπαρξης στο Κάμαβακάρα, φθορά, πόνο, κλπ.).

12) Το σμπαμαράνα είναι ένας νέος κρίκος στην αλυσίδα του Σαμσάρα.

Σατβάρι Αρυάνι Σατυάνι

Οι Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες

Το ον είναι ένα γίγνεσθαι, που μεταβαίνει από ζωή σε ζωή μέσα στο Κάμαβακάρα χωρίς σταματημό. Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό, τίποτα αιώνιο, όλα είναι παροδικά, μια αδιάκοπη ροή καταστάσεων. Κι είναι αυτή ακριβώς η Παροδικότητα που προκαλεί οδύνη (ντούκχα). «Σάρβαμ ντούκχαμ, σάρβαμ ανίτυαμ» (όλα είναι οδύνη, όλα είναι παροδικά). Έτσι ολόκληρη η ύπαρξη, το ίδιο το γίγνεσθαι σε κάθε στιγμή του είναι οδύνη. Η παραμονή μέσα στο γίγνεσθαι, η εμμονή στο γίγνεσθαι, ονομάζεται «τρίσνα» (δίψα για ζωή στο Κάμαβακάρα). Όσο υπάρχει αυτή η δίψα το γίγνεσθαι τροφοδοτείται και η πορεία συνεχίζεται. Επομένως είναι η δίψα για ζωή στο Κάμαβακάρα που κρατά το ον δεμένο μέσα στο γίγνεσθαι, στην συνεχή αναγέννηση μέσα στο Κάμαβακάρα.

Ο ίδιος ο Βούδας διατυπώνοντας τις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες (Σατβάρι Αρυάνι Σατυάνι) προσδιόρισε:

1) Με την Πρώτη Αλήθεια το γίγνεσθαι και την οδύνη του γίγνεσθαι.

2) Με την Δεύτερη Αλήθεια το αίτιο του γίγνεσθαι που είναι η εμμονή στο γίγνεσθαι (η δίψα για ζωή στο Κάμαβακάρα).

3) Με την Τρίτη Αλήθεια την εξάλειψη του γίγνεσθαι

4) Με την Τέταρτη Αλήθεια την Ατραπό για το Νιρβάνα που είναι ακριβώς:

α) η αντίληψη του γίγνεσθαι, της οδύνης,

β) η συνειδητοποίηση του αιτίου του γίγνεσθαι,

γ) η εξάλειψη του γίγνεσθαι

δ) το Νιρβάνα

Ο δρόμος που οδηγεί στο Νιρβάνα είναι γνωστός σαν «Αρύα Αστάνγκα Μάργκα» (Ευγενής Οκταπλή Ατραπός) και περιλαμβάνει:

Σαμυάκ ντρίστι (ορθή αντίληψη),

Σαμυάκ σανκάλπα (ορθή απόφαση),

Σαμυάκ βακ (ορθή ομιλία),

Σαμυάκ καρμάντα (ορθή συμπεριφορά),

Σαμυάκ ατζίβα (ορθή ζωή),

Σαμυάκ βινυάμα (ορθή προσπάθεια),

Σαμυάκ σμρίτι (ορθή σκέψη),

Σαμυάκ Σαμάντι (ορθός διαλογισμός, τέλεια συγκέντρωση της συνείδησης).

Ειδικότερα η Ατραπός που οδηγεί στο Νιρβάνα, στην Πραγματικότητα, έχει Τρία Στάδια.

Το Πρώτο Στάδιο ονομάζεται Πράτζνα (Γνώση) και περιλαμβάνει την Ορθή Αντίληψη και την Ορθή Διάθεση. Με την είσοδο στο Σάνγκα (Βουδιστική Αδελφότητα) ήδη ο άνθρωπος έχει κάνει ένα βήμα πέρα από τον κόσμο: απαρνιέται όλα τα υλικά πράγματα για να βαδίσει προς το Νιρβάνα. Αυτή η απάρνηση δεν είναι μια τυπική, εξωτερική, αποχή: είναι εσωτερική αποκόλληση, σβήσιμο κάθε ενδιαφέροντος για τα υλικά πράγματα. Αυτό είναι το Στάδιο της καταστροφής των υλικών ντάρμα (ρούπα): υπονοείται εδώ η καταστροφή της προσκόλλησης στα υλικά ντάρμα, η εξουδετέρωσή τους (τα υλικά ντάρμα θα εξακολουθούν να υφίστανται μέχρις ότου εκλείψουν οι αιτίες που τα προκάλεσαν, μέχρι δηλαδή τον θάνατο του υλικού σώματος). Αυτό είναι ένα Προκαταρκτικό Στάδιο και δεν είναι ακόμα η Κύρια Άσκηση.

Το Δεύτερο Στάδιο ονομάζεται Σίλα (Ηθικότητα) και περιλαμβάνει την Ορθή Ομιλία, την Ορθή Συμπεριφορά, την Ορθή Ζωή. Πριν ο βουδιστής μπορέσει να μπει πραγματικά στην Ατραπό χρειάζεται να περάσει από ένα Στάδιο Εσωτερικής Τελειοποίησης, να απαλαχτεί από τα διάφορα πάθη που αποτελούν εμπόδια στην Ατραπό. Πρέπει να ακήσει αυτό που ονομάζεται Πάνκα Σίλα (Πενταπλή Πειθαρχία) που συγκροτείται από πέντε απαγορεύσεις: να μην σκοτώνεις, να μην κλέβεις, να μην έρχεσαι σε σεξουαλική επαφή με άλλο πρόσωπο, να μην ψεύδεσαι, να μην πίνεις οινόπνευμα. Αυτές είναι οι κυριότερες απαγορεύσεις αλλά υπονοείται ότι πρέπει να εξαλειφθούν όλα τα πάθη. Αυτή η κάθαρση από τα πάθη δεν πρέπει να είναι απλή, εξωτερική, αποχή αλλά εσωτερική στάση. Αυτό είναι το Στάδιο της καταστροφής των μορφικών ντάρμα (βεντάνα): υπονοείται εδώ η καταστροφή της προσκόλλησης στα μορφικά ντάρμα, η εξουδετέρωσή τους (ο βουδιστής αισθάνεται τα πάντα αλλά δεν δεσμεύεται πιά).

Το Τρίτο Στάδιο ονομάζεται Σαμάντι (Θεωρία) και περιλαμβάνει την Ορθή Προσπάθεια, την Ορθή Σκέψη, την Ορθή Συγκέντρωση (Σαμάντι). Η Πραγματική Πορεία Προς το Νιρβάνα αρχίζει με την Είσοδο στο Τρίτο Στάδιο. Αυτό είναι το Στάδιο της καταστροφής των ντάρμα χωρίς μορφή (σάμτζνα, σαμσκάρα, βιτζνάνα): υπονοείται εδώ η καταστροφή της προσκόλλησης σε αυτά τα ντάρμα, η εξουδετέρωσή τους. Η Πραγματοποίηση εδώ δεν πρέπει να υπονοείται σαν πνευματική εξέλιξη αλλά σαν προοδευτική καταστροφή του γίγνεσθαι.

Η Ορθή Προσπάθεια αντιστοιχεί στην Βίωση της Πρώτης Ευγενούς Αλήθειας (αντίληψη του γίγνεσθαι, της οδύνης), στην καταστροφή της εξωτερικής δραστηριότητας της νοητικότητας κι έχει τέσσερις βαθμίδες, τρεις βαθμίδες που αντιστοιχούν στην καταστροφή της εξωτερικής δραστηριότητας των σάμτζνα, σαμσκάρα, βιτζνάνα και μία τέταρτη βαθμίδα που αποτελεί την συγκομιδή της όλης προσπάθειας και σηματοδοτεί το πέρασμα στην ανώτερη κατάσταση.

Η Ορθή Σκέψη αντιστοιχεί στην Βίωση της Δεύτερης Ευγενούς Αλήθειας (συνειδητοποίηση του αιτίου του γίγνεσθαι), στην καταστροφή της εσωτερικής δραστηριότητας της νοητικότητας κι έχει τέσσερις βαθμίδες που αντιστοιχούν στην καταστροφή της εσωτερικής δραστηριότητας των σάμτζνα, σαμσκάρα, βιτζνάνα και την συγκομιδή της όλης προσπάθειας που σηματοδοτεί το πέρασμα στην ανώτερη κατάσταση. Ο τεχνικός όρος που χρησιμοποιείται στην Βουδιστική Διδασκαλία για την Άσκηση σε αυτό το στάδιο είναι «Ρούπα Ντυάνα». Ο όρος μεταφράζεται σαν Διαλογισμός, όμως η λέξη δεν είναι ακριβώς η αντίστοιχη και χρειάζεται διευκρινήσεις. Ρούπα Ντυάνα λοιπόν σημαίνει για τους βουδιστές καταστροφή της εσωτερικής δραστηριότητας της νοητικότητας. Υπάρχουν Τρεις Βαθμίδες Ρούπα Ντυάνα και μαζί με την Βαθμίδα Πραγμάτωσης αποτελούν τις Τέσσερις Βαθμίδες της Πραγματοποίησης σε αυτό το στάδιο.

Αναλυτικά τα τέσσερα Ρούπα Ντυάνα:

1) Εξάλειψη του σάμτζνα, της αντίληψης του εξωτερικού κόσμου.

2) Εξάλειψη του σαμσκάρα, της διανόησης που έχει αντικείμενο τα εξωτερικά φαινόμενα.

3) Εξάλειψη της βιτζνάνα, της συνείδησης, της ατομικής ύπαρξης, του εγώ που είναι περιορισμένο στο χώρο, στο σώμα.

4) Όταν εξαλειφθεί το βιτζνάνα φτάνουμε σε μία κατάσταση όπου η συνείδηση ξεπερνά τα όρια του χώρου (του σώματος) κι επεκτείνεται στο άπειρο, σε όλο τον χώρο.

Η Ορθή Συγκέντρωση αντιστοιχεί στην Βίωση της Τρίτης Ευγενούς Αλήθειας (εξάλειψη του γίγνεσθαι), στην καταστροφή της ανώτερης δραστηριότητας της νοητικότητας κι έχει τέσσερις βαθμίδες που αντιστοιχούν στην καταστροφή της ανώτερης δραστηριότητας των σάμτζνα, σαμσκάρα, βιτζνάνα και την συγκομιδή της όλης προσπάθειας που σηματοδοτεί το πέρασμα στην ανώτερη κατάσταση. Ο τεχνικός όρος που χρησιμοποιείται στην Βουδιστική Διδασκαλία για την Άσκηση σε αυτό το στάδιο είναι «Αρούπα Ντυάνα» ή Σαμαπάττι (επιτεύγματα) - διαλογισμοί χωρίς μορφή. Αρούπα Ντυάνα ή Σαμαπάττι σημαίνει την καταστροφή της ανώτερης δραστηριότητας της νοητικότητας. Υπάρχουν Τρεις Βαθμίδες Αρούπα Ντυάνα ή Σαμαπάττι και μαζί με την Βαθμίδα Πραγμάτωσης αποτελούν τις Τέσσερις Βαθμίδες της Πραγματοποίησης σε αυτό το στάδιο.

Αναλυτικά τα τέσσερα Αρούπα Ντυάνα ή Σαμαπάττι:

1) Ακάσα-νάντι-αγιάτανα (Περιοχή του απείρου διαστήματος, περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στο απέραντο διάστημα). Η συνείδηση (αν και εντοπίζει τον εαυτό της, σαν ένα κέντρο, σε ένα χώρο) επεκτείνεται σε όλο τον χώρο, είναι ένα ευρύτερο, ανώτερο εγώ. (Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην συνείδηση και το περιβάλλον, ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο). Αυτή η αντίληψη ενός κέντρου που σχετίζεται με την εσωτερική λειτουργία του σάμτζνα πρέπει να ξεπερασθεί.

2) Βιτζνάνα-νάντι-αγιάτανα (Περιοχή της άπειρης συνείδησης, περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει στην άπειρη κατάσταση της συνείδησης). Η συνείδηση απορρίπτει την αντίληψη ενός κέντρου, μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε, σε όλο τον χώρο - έτσι δημιουργείται η αντίληψη ότι η συνείδηση είναι άπειρη. (Δεν υπάρχει πιά διάκριση ανάμεσα στην συνείδηση και το περιβάλλον, ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο). Η επίτευξη αυτή σχετίζεται με το ξεπέρασμα της εσωτερικής λειτουργίας του σαμσκάρα.

3) Ακιντσάνι-αγιάτανα (Περιοχή ανυπαρξίας, περιοχή όπου η συνείδηση υπάρχει μέσα στην ανυπαρξία του οτιδήποτε). Η συνείδηση δεν μπορεί να αποδώσει στην ύπαρξή της κανένα ιδίωμα. Η συνείδηση αντιλαμβάνεται ότι η ύπαρξή της είναι κενή. Η ύπαρξη είναι «ανυπαρξία», από την σχετική πλευρά. Η επίτευξη αυτή σχετίζεται με το ξεπέρασμα της εσωτερικής λειτουργίας του βιτζνάνα.

4) Νάϊβασάμτζνα-Σάμτζνι-αγιάτανα (Περιοχή της ούτε αντίληψης, ούτε της μη-αντίληψης, περιοχή όπου δεν υπάρχει ούτε αντίληψη, ούτε μη αντίληψη). Με το ξεπέρασμα της εσωτερικής λειτουργίας της βιτζνάνα, φτάνουμε σε μία κατάσταση όπου απουσιάζει οποιαδήποτε διαδικασία ύπαρξης. Αυτό είναι το Νιρβάνα

Στην πραγματικότητα η επίτευξη του τέταρτου σαμαπάττι αντιστοιχεί σε μία Κατάσταση πέραν της σχετικής ύπαρξης, είναι το Ασαμσκρίτα.

Βέβαια, στο Βουδιστικό Ντυάνα χρησιμοποιείται η Ασάνα, η Στάση του Διαλογισμού και άλλα εξωτερικά στοιχεία αλλά η Ουσία του Ντυάνα συνίσταται στην «εσωτερική μεταμόρφωση» κι αυτό είναι που ενδιαφέρει εδώ. Εξ’ άλλου το Ντυάνα δεν είναι κάτι που μπορεί να μπει στον χρόνο. Όταν εισερχόμαστε στην Ατραπό, ασκούμε Ντυάνα όλες τις ώρες, ό,τι κι αν κάνουμε κι όχι μόνο τις ώρες που καθόμαστε σε Ασάνα: το Ντυάνα είναι συνεχές. Με αυτή την έννοια πρέπει να νοείται. Γιατί όπως ήδη είπαμε η Ουσία του Ντυάνα είναι η Βίωση των Ευγενών Αληθειών κι όταν βιώνουμε κάτι το βιώνουμε συνεχώς κι όχι ορισμένες ώρες: Έτσι όλος ο χρόνος είναι Ντυάνα και δεν μπορούμε να χωρίσουμε τον χρόνο σε ώρες Ντυάνα και ώρες που δεν ασκούμε Ντυάνα.

Η Συγκομιδή του καρπού της όλης προσπάθειας είναι το Νιρβάνα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν μιλάμε για Πραγματοποίηση των Τριών Αληθειών, δεν εννοούμε καθόλου την διανοητική σύλληψη αυτών των Αληθειών αλλά την Πραγματοποίηση αυτών που υπονοούν οι λέξεις, στην ουσία την «υπέρβαση του γίγνεσθαι»: πρόκειται για βίωμα).

Η υπερβατική εξέλιξη του όντος

Ο άνθρωπος που Πραγματοποίησε το Πρώτο Σαμαπάττι βρίσκεται στην Πρώτη Βαθμίδα της Ατραπού των Ευγενών (Αρύα Μάργκα): στην Βαθμίδα του Σροτοπάνα (αυτού που «έχει εισέλθει στο ρεύμα» για να περάσει στην άλλη όχθη, στο Νιρβάνα).

Ο άνθρωπος που Πραγματοποίησε το Δεύτερο Σαμαπάττι βρίσκεται στην Δεύτερη Βαθμίδα της Ατραπού των Ευγενών: στην Βαθμίδα του Σάκριταγκαμίν (αυτού που θα επιστρέψει μόνο μια φορά ακόμα στο Κάμαβακάρα).

Ο άνθρωπος που Πραγματοποίησε το Τρίτο Σαμαπάττι βρίσκεται στην Τρίτη Βαθμίδα της Ατραπού των Ευγενών: στην Βαθμίδα του Αναγκαμίν (αυτού που δεν επιστρέφει, που ζει την τελευταία του ενσάρκωση στο Κάμαβακάρα και δεν είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει στο Κάμαβακάρα).

Αυτός που πέτυχε να πραγματοποιήσει το Τέταρτο Σαμαπάττι, το Νιρβάνα (Μπόντι), να φτάσει στην Βαθμίδα του Αρχάτ, είναι τελείως ελεύθερος από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου μέσα στο Κάμαβακάρα.. Για έναν τέτοιο άνθρωπο (έναν Βούδα) ανοίγεται η προοπτική μιάς ανώτερης εξέλιξης στους αόρατους κόσμους. Όμως μπορεί να απαρνηθεί αυτή την ανώτερη εξέλιξη και θεληματικά να συνεχίσει να ενσαρκώνεται μέσα στο Κάμαβακάρα, τελείως ελεύθερος. Αυτός ο δεύτερος δρόμος είναι ο δρόμος του Μπόντισάττβα, εκείνου που αρνείται την ανώτερη εξέλιξη και παραμένει μέσα στο Κάμαβακάρα για να βοηθήσει τα πλάσματα του Κάμαβακάρα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό που κινεί ένα τέτοιο ελεύθερο ον δεν είναι απλή επιθυμία ή συμπόνια. Ένα τέτοιο ον έχει πραγματοποιήσει την ελευθερία και μέσα από αυτή την καινούργια αντίληψη της Πραγματικότητας που πραγματοποίησε κινείται σε ό,τι κάνει. Δεν μπορεί επομένως να κριθεί με τα μέτρα του κοινού ανθρώπου.

Εκείνος που συνεχίζει την εξέλιξή του σε ανώτερους κόσμους μεταβαίνει στο Ρούπαβακάρα. Τα όντα του Ρούπαβακάρα (αιθέριες υπάρξεις) εξελίσσονται με ένα τρόπο ανάλογο με εκείνον του Κάμαβακάρα. Αυτός που εξελίσσεται στην Ατραπό περνά κι εδώ Τέσσερις Βαθμίδες Πραγματοποίησης κι απελευθερώνεται κι από το Ρούπαβακάρα. Μεταβαίνει στο Αρούπαβακάρα.

Κι εδώ τα όντα (νοητικές οντότητες) εξελίσσονται με ένα τρόπο ανάλογο με εκείνον των δύο κατώτερων κόσμων. Εκείνος που εξελίσσεται στην Ατραπό περνά κι εδώ Τέσσερις Βαθμίδες Πραγματοποίησης κι απελευθερώνεται κι από το Αρούπαβακάρα και βυθίζεται μέσα στο «Ύστατο Νιρβάνα» «Αυτός» που πραγματοποίησε το Τελικό Νιρβάνα δεν είναι πιά μια οντότητα αλλά το Ίδιο το Απόλυτο που αφομοιώνει μέσα στο Μπόντι το Ίδιο το Απόλυτο και την Αυταπάτη, τελείως Ελεύθερο, Αδέσμευτο.

Όμως το να μιλάμε για ανώτερους κόσμους είναι ήδη χωρίς νόημα: Πρέπει να πραγματοποιήσουμε την Αλήθεια στο Κάμαβακάρα. Αυτό είναι που ενδιαφέρει. Η ανώτερη προοπτική είναι έξω από τις δυνάμεις του κοινού ανθρώπου. Γι’ αυτό άλλωστε αποφεύγεται συνήθως κάθε αναφορά σε ανώτερους κόσμους αφού είναι έξω από την προοπτική εξέλιξης του κοινού ανθρώπου.

Νιρβάνα

Σύμφωνα με την «Διδασκαλία του Βουδισμού» Υπάρχει Μία Ενιαία Υποκρυπτόμενη Θεμελιώδης Πραγματικότητα που «αποκαλύπτεται» όταν εξαντλείται το «γίγνεσθαι». Εκδηλώνεται σαν Υπέρτατη Πραγματικότητα, σαν Υπέρτατη Αλήθεια, πιο αληθινή από το άμεσα υπαρκτό που αν και πραγματικό είναι παροδικό και οδυνηρό.

Η Πραγματική Φύση Αυτής της Πραγματικότητας Είναι η Κενότητα. Η Κενότητα δεν προσδιορίζεται (κι έτσι «φαίνεται» σαν να μην υπάρχει). Ό,τι εμφανίζεται (προσδιορίσιμο, υπαρκτό, αντικειμενικό) όταν αναλυθεί στους προσδιορισμούς του δεν μπορεί τελικά να «συγκρατήσει» την αντίληψη, δεν είναι παρά ένα φαινόμενο.

Σε τελευταία ανάλυση υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα. Αυτή η Πραγματικότητα Αιώνια, Αναλλοίωτη στην Φύση Της, Απροσδιόριστη στην Ουσία Της, Κενότητα, είναι η Μόνη Πραγματικότητα. Ό,τι εμφανίζεται είναι ενέργειες, διαδικασίες, φαινόμενα που πηγάζουν αυθόρμητα από το τίποτα και πάλι εξαφανίζονται μέσα στο τίποτα.

Η Μία και Μοναδική Πραγματικότητα είναι Καθαρό Μπόντι. Δεν γεννιέται, δεν χάνεται, δεν πραγματοποιείται. Είναι η Φύση του παντός και των πάντων. Το Μπόντι είναι η Μία και Μόνη Πραγματικότητα. Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην ηρεμία και την δραστηριότητα. Όλες οι δραστηριότητες, τα φαινόμενα που αναδύονται και εξαφανίζονται εντελώς φυσικά δεν αλλοιώνουν την Φύση του Μπόντι.

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 17, 2022

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright