(Άχρονος χρόνος, πραγματικός χρόνος, νοητικός χρόνος)
Η
αντίληψη του χωροχρόνου, κάποιου αντικειμενικού χωροχρόνου (και η εκ των
υστέρων, θεωρητική περιγραφή αυτής της αντίληψης) προϋποθέτει πάντα την ύπαρξη
μίας Συνειδητότητας, που αντιλαμβάνεται τον χωροχρόνο κι έναν αντικειμενικά
εκδηλωμένο χωροχρόνο: Η «αντίληψη του χωροχρόνου» προκύπτει από την Σχέση της
Συνειδητότητας με τον χωροχρόνο.
Η
Συνειδητότητα όμως δεν λειτουργεί σαν καθρέφτης που συλλαμβάνει ό,τι υπάρχει
αντικειμενικά, ενώ οι ιδιαίτερες συνθήκες διαμορφώνουν ανάλογα τον κάθε
χωρόχρονο. Θεωρώντας ότι μία Συνειδητότητα λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο
χωροχρόνο, (θεωρώντας δηλαδή τον χωροχρόνο «σταθερό», όπως το ηλιακό σύστημα, η
γη), μπορούμε να δούμε πως ανάλογα με την ποιότητα της Συνειδητότητας, με την
κατάσταση της επίγνωσης, διαφοροποιείται η αντίληψη του χωροχρόνου...
Όταν η
Συνειδητότητα διοχετεύεται στον εξωτερικό κόσμο, αντιλαμβάνεται την μεταβολή,
τις διαδοχικές στιγμές των φαινομένων, από στιγμή σε στιγμή. Με βάση αυτή την
εμπειρία η νόηση δομεί την αντίληψη του χρόνου σαν μία λογική ακολουθία
(παρελθόν, παρόν, μέλλον). Αυτό όμως είναι μόνο μία νοητική κατασκευή, μία
ερμηνεία της νόησης, κι όχι κάτι αντικειμενικό. Αυτή η κοινή αντίληψη του
χρόνου είναι ο νοητικός χρόνος.
Στην
πραγματικότητα η Συνειδητότητα υπάρχει κι αντιλαμβάνεται μόνο στο παρόν. Ο
πραγματικός χρόνος λοιπόν (ο μόνος που υπάρχει) είναι μόνο το παρόν που ρέει,
μαζί με τις μεταβολές του χώρου: Πιο αναλυτικά αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν
πραγματικό χρόνο είναι η ροή του χώρου (των φαινομένων, των αντικειμένων). Έτσι
η Συνειδητότητα αποσύρεται από το άμεσα αντικειμενικό, (τα εξωτερικά πράγματα),
κι αντιλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει τώρα, την ροή του χώρου. Είναι ακριβώς
αυτή η ροή του χώρου που αντιλαμβάνεται σαν πραγματικό χρόνο, σαν ένα παρόν που
ρέει μαζί με τις μεταβολές του χώρου... Έτσι ο χρόνος γίνεται αλληλένδετος με
τον χώρο... είναι ιδιότητα του χώρου... μία ακόμη διάσταση του παλιού
τρισδιάστατου χώρου...
Παρατηρώντας
ακόμα πιο προσεκτικά αυτό που συμβαίνει (σε βαθύτερο επίπεδο επίγνωσης)
αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι η Συνειδητότητα που ρέει αλλά ο χωροχρόνος...
όλα συμβαίνουν «έξω» από την Συνειδητότητα. Η Συνειδητότητα βρίσκεται σε ένα
«αιώνιο τώρα» αμετάβλητο, εντός του οποίου συμβαίνουν όλες οι εξωτερικές μεταβολές
του χωροχρόνου. Αυτό το «αιώνιο τώρα», το «Άχρονο», είναι η τρίτη βαθύτερη
αντίληψη του «Αιώνιου Χρόνου», της Αιωνιότητας...
Μία
τέτοια Συνειδητότητα που φτάνει σε αυτή την κατάσταση επίγνωσης μπορεί να
αντιλαμβάνεται και την Αιώνια Φύση της Συνειδητότητας και τον φυσικό χωροχρόνο
(μέσω του σώματος, του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος)... Αλλά μία τέτοια
Συνειδητότητα, απελευθερωμένη από την ροή αντιλαμβάνεται τώρα τον Εαυτό και τον
φυσικό κόσμο σαν ένα όλον, σαν μία ενότητα (όπου υποκείμενο-αντικείμενο έχουν
ξεπερασθεί)... Μία τέτοια Συνειδητότητα, που έχει ήδη ανεξαρτητοποιηθεί από τον
κατώτερο υλικό φορέα της και μπορεί να έχει εμπειρία πέρα από τον φυσικό κόσμο,
ενός άλλου κόσμου (μεταφυσικού)... όπου μπορεί να προχωρήσει σε μία «ανώτερη σύνθεση
της αντίληψης».
Βέβαια, η
ανάδυση από την (νοητική, φανταστική) κοινή αντίληψη της πραγματικότητας, στην
αντίληψη της ρέουσας πραγματικότητας κι από εκεί στην αιώνια πραγματικότητα,
δεν είναι μία εύκολη υπόθεση και πρέπει να πραγματοποιηθεί όχι μόνο στο επίπεδο
της εξωτερικής αντίληψης (νοητικός χωροχρόνος) αλλά και στα βαθύτερα στρώματα
της σκέψης (πραγματικός χρόνος) και ακόμα βαθύτερα στο υπαρξιακό επίπεδο
(αιώνιο τώρα).
Η
απελευθέρωση από τις λειτουργίες της αντίληψης, της σκέψης, του εγώ, για να φτάσουμε
στην επίγνωση της Αληθινής Αιώνιας Φύσης μας, είναι το πνευματικό έργο για το
οποίο μιλούν όλες οι μεγάλες θρησκείες, οι αληθινές φιλοσοφίες, το πνευματικό
έργο που καλείται να πραγματοποιήσει ο κάθε άνθρωπος...
