Ο Θεός,
αν Υπάρχει, θα Είναι Άπειρος... η λογική, είναι αποδεδειγμένα περιορισμένη...
κι η ανοησία είναι βέβαιο ότι περισσεύει...
Υπάρχει
Θεός; Η λογική μπορεί να δώσει πολλές απαντήσεις... ναι, όχι, ίσως, δεν μπορώ
να γνωρίζω, κλπ.... Λόγια, μόνο λόγια... Η λογική είναι ένα κλειστό σύστημα που
χρησιμοποιεί νοητικές συλλήψεις (έννοιες, συλλογισμούς, κλπ.), κι αναπαράγει
μονάχα λογική γνώση («εννοιολογική»)...
Πέρα όμως
από την λογική υπάρχει η ζωή, η Πραγματικότητα... Αν Υπάρχει Κάτι, μπορούμε να
το βρούμε. Αν δεν υπάρχει Κάτι, τότε, απλά, δεν θα βρούμε τίποτα...
Όταν η
Συνείδηση Διευρυνθεί πέρα από την περιορισμένη, την συνηθισμένη, λειτουργία
της, μέσα στον εγκέφαλο, στο νευρικό σύστημα, στο σώμα... μπορεί να βρει αν
Υπάρχει Κάτι, Πέραν, στο Χώρο του Υπερβατικού, του Μεταφυσικού... Όσο μένει
εγκλωβισμένη στην λειτουργία του εγκεφάλου, στην νοητικότητα, η νοητικότητα θα
ανακυκλώνει την γνώση της, δομώντας και ξαναδομώντας τις έννοιες σε σκέψη...
που δεν οδηγεί πουθενά...
Τελικά, η
νοητικότητα που δεν αναγνωρίζει τα όριά της, χάνει το μέτρο... καταντά ανοησία.
Η νοητική επιδεξιότητα δεν είναι νοημοσύνη, είναι «επίδειξη»... Λίγη ταπεινότητα
ίσως μας προσανατόλιζε πιο σωστά στη ζωή...
Όσο για
το αν η Συνείδηση μπορεί να πάει πέρα από το σώμα, τη νοητικότητα... δεν είναι
θέμα λογικής, σκέψης, συζήτησης, κλπ. Είναι θέμα ζωής και θανάτου, επιβίωσης,
δηλαδή Πράξη...
Ο Θεός Είναι
Ο
Θεός Είναι η Απεριόριστη Πραγματικότητα που Υπάρχει, που έχει, δηλαδή,
Οντολογικό Χαρακτήρα. Σαν Απεριόριστη Πραγματικότητα Υπερβαίνει κι Περιλαμβάνει
τα Πάντα – ακόμα και την αντίληψη που προσπαθεί να Τον συλλάβει.
Ο
Θεός δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αντικείμενο σκέψης, στο Οποίο αποδίδεται
οποιαδήποτε ιδιότητα, της ύπαρξης, της πανταχού παρουσίας, της παντοδυναμίας,
κλπ., κλπ., επειδή το αντικείμενο ης σκέψης (σαν περιεχόμενο» της σκέψης) είναι
μικρότερο της σκέψης. Μια τέτοια αντίληψη του Θεού είναι μια κατασκευασμένη
ιδέα, ένα είδωλο.
Η
Μόνη Οδός Προς Τον Θεό είναι η Υπέρβαση της ατομικής αντίληψης, η εγκατάλειψη
της ατομικής αντίληψης, που Οδηγεί σε Μια Ελεύθερη Ανοιχτή Χωρίς Όρια Αντίληψη,
που μπορεί να Επεκταθεί στο Πραγματικό, να Βιώσει το Αληθινό.
Ο
Θεός Είναι η Ύστατη Πραγματικότητα. Ο Θεός Υπάρχει Παντού, τα «Αγκαλιάζει» και
τα «Διαπερνά» Όλα. Υπάρχουμε επειδή παίρνουμε Ουσία από την Ουσία Του. Ζούμε,
σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, «χρησιμοποιούμε» το σώμα, Χάρις στην Δική Του
Δύναμη… Υπάρχουμε και Ζούμε Μέσα στο Θεό, όπως υπάρχουμε και ζούμε μέσα στον
αέρα, που κατανοούμε την ύπαρξή του έμμεσα, από την ανάσα μας, τον άνεμο, κι
άλλες δραστηριότητες.
Όταν
Αφηνόμαστε στον Θεό να μας Οδηγεί (ο Θεός Γίνεται «Φύση»), κι Εμπιστευόμαστε
την «Φύση» μας, τότε το μόνο που απαιτείται είναι Άμεση Ενεργός Συνεχής Προσοχή
σε αυτό που «Συμβαίνει», να Ζούμε στον Πραγματικό Χρόνο, στο Απόλυτο Παρόν, και
να αντιδρούμε όπου μας καλεί η «Φύση» μας.
Αυτό σημαίνει να Ακολουθούμε το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής. Αυτός είναι ο
Πανάρχαιος Δρόμος των Σοφών, ο Δρόμος του Φωτός, σε όλες τις θρησκείες.
Η Αιωνιότητα
Αφού
η Πραγματικότητα, η Αλήθεια, Είναι Χωρίς Ιδιότητες, τότε για ποιο πράγμα
συζητάμε όλοι μας; Προφανώς όλα όσα συζητάμε δεν αφορούν την Αλήθεια αλλά
προσωπικές προοπτικές της πραγματικότητας.
Ο
Αληθινός Κόσμος – η Πραγματικότητα Όπως Είναι κι όχι όπως αναγνωρίζεται από την
σκέψη – Είναι Αιώνια Αντίληψη - είτε
υπάρχει «περιεχόμενο» είτε Όχι – Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, Σιωπή, Ησυχία,
Ειρήνη… πέρα από την ταραχή των ανθρώπων, την σύγχυση της σκέψης τους, την
παραφροσύνη των επιθυμιών τους και την ματαιότητα της δραστηριότητας και της
ζωής τους.
Η
Φύση της Αντίληψης (η Καθαρή Γνωστική Ενέργεια) δεν σχετίζεται ούτε με την
Έλλειψη Δραστηριότητας, ούτε με την Δραστηριότητα… Η Δραστηριότητα, η σκέψη, η
αίσθηση, κλπ., είναι το «όχημα» της ύπαρξης ( ο τρόπος να υπάρχουμε, να ζούμε,
να έχουμε εμπειρίες)… Αυτό που μας «παραπλανά» είναι όχι η ύπαρξη, η σκέψη, η
αίσθηση, η ζωή, η εμπειρία αλλά η λανθασμένη χρήση τους… το σταμάτημα της διαδικασίας
της ζωής, η απολίθωση της σκέψης σε στατικές έννοιες, η εμμονή στο
κατασκευασμένο, στο φανταστικό…
Η
Αιωνιότητα Παραμένει Πέρα από όλες τις Καταστάσεις… Είναι Ίδια και στην
Ακινησία και στην Κίνηση… Η ύπαρξη, το εγώ, η ζωή, οι εμπειρίες, όταν χρησιμοποιούνται
σωστά ελέγχονται με την βούληση… Είναι σαν το σφίξιμο της γροθιάς, μόλις το
χέρι χαλαρώσει εξαφανίζεται κι η γροθιά… αλλά οι άνθρωποι μοιάζουν σαν τους
τρελαμένους που κρατούν συνέχεια τις γροθιές τους πεισματικά σφιγμένες…
Ανάμεσα
στην Αληθινή Φύση, στην Αλήθεια, στην Πραγματική Κατάσταση και την άγνοια δεν
υπάρχει καμιά «απόσταση»… όπως δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην Ακινησία και
την Κίνηση – υπάρχει ή το ένα ή το άλλο, τίποτα ανάμεσά τους… Όταν ο άνθρωπος
«εγκαταλείπει» την άγνοια αναπαύεται στην Απεραντοσύνη της Αλήθειας… δεν
υπάρχουν «δρόμοι», «πνευματικές προσπάθειες», «τεχνικές», «πραγματοποιήσεις».
