Η Εξέλιξη του Ανθρώπου

 

Έχουν περάσει τουλάχιστον 500.000 χρόνια από τότε που ο άνθρωπος άφησε το προανθρώπινο στάδιο και πέρασε από το προσυνειδητό χάος στην συνείδηση κι έγινε πραγματικά άνθρωπος. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος εξελίχθηκε αρκετά αλλά έχει ακόμα πολύ μέλλον. Στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε στα μέσα της εξέλιξής του σαν είδος. Ο τέλειος άνθρωπος που οραματίστηκαν ο Βούδας, ο Πλάτωνας, ο Χριστός κι άλλοι σπουδαίοι άνθρωποι, παραμένει ένα μακρινό ιδανικό σε σύγκριση με τον σημερινό ανολοκλήρωτο άνθρωπο. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, μολονότι οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ολοκληρωμένα όντα, ότι έχουν γνώση, μέσα, πολιτισμό, στην πραγματικότητα, η παγκόσμια κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση, αποδεικνύουν ότι είναι ακόμα βάρβαροι. Πνευματικά (με την έννοια του συνόλου των νοητικών δυνατοτήτων) ο άνθρωπος παραμένει σε ημιάγρια κατάσταση. Ο άνθρωπος είναι φιλοσοφικά τελείως αγράμματος ακόμα κι αυτοί που τελειώνουν πανεπιστήμια.

Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι του πλανήτη είναι ακόμα σε μία πνευματική ομίχλη, που οι αρχαίοι ανατολικοί ονόμαζαν «Μάγια». Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι ταυτίζουν την Πραγματική Ύπαρξή τους με την αντίληψη που έχουν για την ύπαρξή τους, με τις σχέσεις με τον εξωτερικό κόσμο, με τις εξωτερικές αντιλήψεις, τις αισθητήριες εμπειρίες, κλπ. Ταυτίζουν δηλαδή την Ύπαρξη (την «Συνείδηση Του Είναι») με το περιεχόμενο της Συνείδησης, με την δραστηριότητα της Συνείδησης. Θεωρούν ό,τι όταν λέμε ότι η Πραγματική Ύπαρξη αποτελεί Ένα Υπόβαθρο Ανεξάρτητο από το περιεχόμενό της κι ότι μέσω του Διαλογισμού (του σταματήματος της νοητικής δραστηριότητας) μπορούμε να Βιώσουμε την Αληθινή Ύπαρξη, υποστηρίζουμε κάτι αδύνατο κι ανόητο. Εφόσον θεωρούν ότι η ύπαρξή τους είναι το νοητικό περιεχόμενο πιστεύουν πως σταματώντας την νοητική δραστηριότητα οδηγούνται στην μη ύπαρξη, στην μη συνείδηση της ύπαρξης. Αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν η συνείδηση (που εξορισμού είναι αντίληψη της ύπαρξης) να έχει αντίληψη της μη ύπαρξης. Είναι, λογικά, αντιφατικό κι ανόητο.

Στην πραγματικότητα, λόγω της μη εξέλιξης του είδους, λόγω ανωριμότητας, κάνουν ένα χονδροειδές λογικό σφάλμα. Ταυτίζουν πράγματα που ανήκουν σε διαφορετικές λογικές κατηγορίες. Η Ύπαρξη (η Συνείδηση) Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από το περιεχόμενο της Συνείδησης. Το Ένα ανήκει στην κατηγορία Ουσία και το άλλο στην κατηγορία δραστηριότητα. Για να δανειστούμε ένα παράδειγμα από τον φυσικό κόσμο είναι σαν να θέλουμε να ταυτίσουμε την θάλασσα με τις διακυμάνσεις της επιφάνειας. Το ένα ανήκει στην κατηγορία ουσία, το άλλο στην κατηγορία δραστηριότητα. Πως μπορούν να ταυτιστούν; Το ίδιο συμβαίνει με την Ύπαρξη (την Συνείδηση), Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από το περιεχόμενό της. Είναι σαν να στεκόμαστε σε ένα παράθυρο. Κοιτάμε έξω, έχουμε αλληλεπίδραση, αντίληψη και αντίδραση, σε όσα συμβαίνουν έξω και μετά κλείνουμε το παράθυρο και στρεφόμαστε μέσα. Τώρα έχουμε συναίσθηση του εσωτερικού χώρου. Όταν λοιπόν με τον Διαλογισμό (το σταμάτημα της νοητικής δραστηριότητας) ξεπερνάμε την εξωτερική αντίληψη, την σκεπτοδιαδικασία και τον συσχετισμό με το έξω, ακόμα και την αντίληψη μίας ύπαρξης κάπου στον εξωτερικό χώρο, δεν οδηγούμαστε στο τίποτα αλλά αρχίζουμε να έχουμε Συναίσθηση της Ιδίας Ύπαρξης, του Εαυτού, σαν Απλής και Καθαρής Ύπαρξης, χωρίς προσδιορισμούς. (Χρησιμοποιούμε αντί για την λέξη αντίληψη την λέξη Συναίσθηση γιατί η αντίληψη του εξωτερικού είναι μία δραστηριότητα, μία ενέργεια, που διοχετεύεται σε κάτι «άλλο», ενώ η Συναίσθηση είναι μία ενέργεια που διερευνά το Εαυτό). Αυτό που Βιώνουμε όταν σταματήσει η νοητική δραστηριότητα είναι η Ύπαρξη, Τελείως Απλή, Καθαρή, χωρίς προσδιορισμούς. Μία Ύπαρξη που δεν έχει όριο και όσο κι αν επεκτείνεται δεν έχει όρια αλλά καταλαμβάνει τον επεκτεινόμενο χώρο. Όσο ωριμάζει αυτή η αντίληψη, συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι η Συνείδηση που Απλώνεται σε όλο τον χώρο, η Συνείδηση Είναι Άπειρη και περικλείνει τον χώρο. Συμβαίνει δηλαδή μία αντιστροφή εδώ. Δεν είμαστε μέσα στον χώρο, Εμείς περικλείνουμε τον χώρο. Αυτού του Είδους η Ύπαρξη, επειδή ακριβώς λείπουν οι προσδιορισμοί, ταυτίζεται με την μη-ύπαρξη. Στην πραγματικότητα έχουμε εμπειρία Μίας Διευρυμένης Ύπαρξης, όπου ύπαρξη και μη-ύπαρξη δεν έχουν νόημα. Είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα, ο Παγκόσμιος Λόγος των δυτικών, ο Ισβάρα των ανατολικών. Η εγκατάλειψη ακόμα κι αυτής της Αντίληψης οδηγεί στο Απόλυτο, στο Άπειρο Θείο, στο Ιερό.

Αν κι όλα αυτά που λέγονται και περιγράφονται εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, ξεκινώντας από τις Ουπανισάδ, τον Βούδα, τον Λάο Τσε, τον Χριστό, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, κι όλη σχεδόν την Δυτική Φιλοσοφία, μέχρι τους σύγχρονους υπαρξιστές, οι σύγχρονοι άνθρωποι (ακόμα κι αυτοί που θεωρούνται μορφωμένοι), εξακολουθούν να ζουν μέσα στην πνευματική αμάθεια ταυτίζοντας την Ύπαρξη (δηλαδή την «Ουσία») με την νοητική δραστηριότητα (το μικρό, ψυχολογικό, εγώ, την προσωπικότητα τους). Κάνει μάλιστα εντύπωση πως ενώ όλοι οι Σοφοί προσπαθούν να ξεπεράσουν το μικρό εγώ για να Αναδυθούν στο Άπειρο, όλοι αυτοί που διαφεντεύουν τον κόσμο, κι αυτοί που τους ακολουθούν, ταυτίζονται τόσο πολύ με την τυφλή προσωπικότητά τους, που οδηγούν την ανθρωπότητα σε ένα παγκόσμιο παραλήρημα.

Είναι σίγουρο πως το ανθρώπινο είδος για να εξελιχθεί και να φτάσει στο επίπεδο του φωτισμένου (κατά τον Βούδα), ή του άγιου, του θεωμένου (κατά τον Χριστό), του Αληθινού Όντος (κατά τον Πλάτωνα), της Αληθινής Ύπαρξης (κατά τους σύγχρονους υπαρξιστές), θα χρειαστεί κάποιες χιλιετηρίδες. Μέχρι τότε οι Σοφοί θα φωνάζουν στην έρημο της άγνοιας, ενώ οι έμποροι των εθνών, οι μεσάζοντες και τα πρόβατα θα εμπορεύονται ψυχές και σάρκες.