Η Φιλοσοφία του Βάθους

 

Η Αναζήτηση του ΕΙΝΑΙ από την Φιλοσοφία, στον δυτικό κόσμο, ή της Απώτερης Πραγματικότητας, από τα ανατολικά θρησκευτικά κινήματα, (που ορίζεται με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους), δεν είναι μία δραστηριότητα (η οποία εξορισμού θα μας έφερνε έξω, στην επιφάνεια της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ) αλλά το σταμάτημα της δραστηριότητας. Η εγκατάλειψη της αισθητηριακής δραστηριότητας μας οδηγεί στις εσωτερικές νοητικές διαδικασίες (που είναι όμως εξαρτημένες από την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου και αναγκαστικά προσανατολισμένες προς τα έξω). Το ξεπέρασμα όλης αυτής της μάταιης νοητικής δραστηριότητας μας ανυψώνει ως την προσωπική αντίληψη της ύπαρξης. Η υπέρβαση ακόμα και αυτής της αντίληψης περί μίας προσωπικής ύπαρξης μας οδηγεί στο Απέραντο Βάθος του ΕΙΝΑΙ. Τελικά όλες οι πνευματικές προσπάθειες του ανθρώπου να βρει την Ύψιστη Αλήθεια, να Προσεγγίσει την Υπέρτατη Πραγματικότητα, να Βιώσει την Αληθινή Ύπαρξη, δεν είναι παρά μία άσκηση της Φιλοσοφίας του Βάθους.

Το τελικό συμπέρασμα σε όλες τις πνευματικές προσπάθειες και η Βασική Αρχή Μίας Φιλοσοφίας Του Βάθους είναι ότι η Πραγματική Ύπαρξη Είναι το Υπόβαθρο κάθε επιφανειακής ύπαρξης, μέσα στους κόσμους και μέσα στην ζωή. Για να Βιώσουμε Αυτό το Βάθος της Δεδομένης Ύπαρξης, δηλαδή την Αληθινή μας Ουσία, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις επιφανειακές δραστηριότητες. Αυτό είναι μία τελείως απλή και φυσική πράξη, μολονότι η «φιλοσοφία» την κρύβει πίσω από την πολυπλοκότητα και η «θρησκεία» την καλύπτει με το πέπλο του μυστηρίου. Η Αλήθεια όμως είναι Εδώ, είναι τελείως απλή, τελείως φυσική. Δεν ανήκει σε κανέναν αποκλειστικά και δεν μπορεί κανείς να την χρησιμοποιεί για προσωπικούς σκοπούς ή για να εκμεταλλευτεί τους συνανθρώπους του.

Αυτό που εμπορεύονται δεν είναι η Υπέρτατη Αλήθεια αλλά αυτό που αυτοί αντιλαμβάνονται σαν υπέρτατη αλήθεια και, πραγματικά, αυτό είναι τελείως διαφορετικό.

Αυτοί που όντως έχουν εμπειρία της Υπέρτατης Πραγματικότητας κι όχι οι ανόητοι με το θρησκευτικό ένδυμα, έχουν βιώσει τον Εσωτερικό Δρόμο, τις εσωτερικές καταστάσεις, μέχρι την Αποκάλυψη του Αιώνιου και έχουν καταγράψει όλα αυτά σαν προσωπική εμπειρία. Αυτό που Βιώνουν είναι Μία Υποκειμενική Αντίληψη ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Οδηγούνται έτσι σε μία διυποκειμενική αντίληψη της Απώτερης Πραγματικότητας. Στην πραγματικότητα βεβαίως, στο τελικό στάδιο του εσωτερικού δρόμου εγκαταλείπεται κάθε αντίληψη του εγώ. Αυτή είναι μία Εμπειρία που έχουν όλα τα υποκείμενα. Είναι η Υπέρτατη Αλήθεια που Ενοποιεί τα πάντα Μέσα Της. Είναι το «τελείως είναι» του Πλάτωνα, το «Ένα» του Πλωτίνου, το Απόλυτο Είναι, η Αληθινή Ύπαρξη, είναι το Βράχμαν, το Ασαμσκρίτα (το νιρβάνα), η Υπέρτατη Πραγματικότητα.

Όλα αυτά τα όντα (που μπορεί να βιώνουν την ύπαρξη σε διάφορους κόσμους) περιέγραψαν όλο το φάσμα της εμπειρίας της ύπαρξης, από το Απόλυτο μέχρι τους κατώτερους κόσμους. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι η Αρχή και το Τέλος κι ακόμα ότι ανάμεσα στην Δραστηριότητα της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, τους κόσμους, τις πνευματικές λειτουργίες, τις βαθμίδες του διαλογισμού και την εμπειρία της ύπαρξης στα διάφορα επίπεδα υπάρχει μια πλήρης αντιστοιχία. Έτσι ακόμα κι ένα ον που βιώνει την ύπαρξη στον υλικό κόσμο, όταν έχει μέσω του διαλογισμού μία εσωτερική εμπειρία στο νοητικό επίπεδο ή ακόμα ψηλότερα, στο υπαρξιακό επίπεδο, μπορεί να αντιληφθεί πως είναι η ύπαρξη στα αντίστοιχα πεδία. Αυτό που στον υλικό κόσμο βιώνει σαν επίπεδο του αποκαλύπτει το πραγματικό πεδίο. Έτσι αυτό που περιγράφουν σαν μεταφυσικούς κόσμους δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας τους αλλά συμπεράσματα της προσωπικής εμπειρίας τους.

Η Αλήθεια είναι τελικά απλή κι έχει αποκαλυφθεί πολλές φορές μέσα στην ιστορία. Δεν χρειάζονται λοιπόν ούτε μύστες, ούτε σωτήρες, ούτε μεσάζοντες. Ο καθένας έχει στην διάθεσή του τις πληροφορίες που θέλει για να φτάσει στην Αλήθεια. Στην πραγματικότητα η ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ που αποτελεί το Υπόβαθρο κάθε ύπαρξης περικλείνει μέσα της όλη την γνώση κι όλες τις εμπειρίες, ακόμα και την πιο παράλογη. Από αυτή την ανεξάντλητη πηγή δεδομένων η Δεδομένη Συνείδηση επιλέγει, επεξεργάζεται και χρησιμοποιεί μόνο τις πληροφορίες που θέλει αποκλείοντας κάποιες άλλες. Η Ύπαρξή μας δηλαδή λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Ένα Βαθύτερο, Απόλυτο, Αιώνιο, Άπειρο, Αμετάβλητο και ένα τελείως επιφανειακό που εκδηλώνεται σαν νοητικός πυρήνας και προσωπική ύπαρξη. (Συμβαίνει όπως στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Τα δεδομένα ενός δίσκου εμφανίζονται αποσπασματικά και προσωπικά στην επιφάνεια εργασίας του χρήστη).

Η Εμπειρία του ΒΑΘΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ δεν είναι απλά η Αλήθεια, κι ο Προορισμός της Ύπαρξης, δεν είναι απλά το σημαντικότερο φιλοσοφικό, θρησκευτικό, πρόβλημα, δεν είναι απλά η πρώτιστη πράξη επιβίωσης της ύπαρξης, είναι η ΦΥΣΗ μας, είναι η Δυνατότητά μας, είναι η Αυτοδιάθεσή μας και η Ελευθερία μας. Μολονότι προβάλλεται από κάποιους ανόητους υπερασπιστές της Αλήθειας σαν κάτι ιερό και μυστικό κι άλλες ανοησίες στην πραγματικότητα είναι μία τελείως φυσική και απλή διαδικασία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τοποθετήσουμε το σώμα σε ασφαλή θέση (για να μην καταρεύσει όταν θα εγκαταλείψουμε την αισθητηριακή δραστηριότητα). Η εγκατάλειψη της αισθητηριακής δραστηριότητας γίνεται πιο εύκολα σε ένα ήσυχο τόπο. Έχοντας για χρόνια προσανατολισμό προς τα έξω ίσως στην αρχή να παρασυρόμαστε από αισθητήρια ερεθίσματα. Αυτό ξεπερνιέται γρήγορα. Η αντίληψη του σώματος υποχωρεί, υποβαθμίζεται και μεταφερόμαστε στο νοητικό επίπεδο. Καθώς έχουμε, κατά κανόνα, τοποθετήσει την αληθινή ζωή στον εξωτερικό κόσμο, η αντίληψή μας θα παρασύρεται συνεχώς προς τα έξω. Χρειάζεται λοιπόν ένας ριζικός επαναπροσδιορισμός για το τι είναι σημαντικό. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Αυτογνωσία και η Βίωση της Αληθινής Ύπαρξης είναι το σημαντικότερο. Μόνο έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε την ακατάσχετη ροή προς τα έξω. Καθώς είμαστε εξαρχής Αυτό το ΕΙΝΑΙ, το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ, δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τίποτα, να κάνουμε κάτι, ούτε να προβληματιζόμαστε, ούτε να αγωνιούμε, όλα αυτά είναι ανοησίες. Αυτό που πετυχαίνουμε τελικά είναι η αντίληψη μίας τελείως απλής ύπαρξης, αντίληψη κενή από προσδιορισμούς. Κι έτσι περνάμε στο πιο εσωτερικό επίπεδο της προσωπικής ύπαρξης. Καθώς έχει σταματήσει η αισθητηριακή δραστηριότητα (και δεν αισθανόμαστε πιά τα όρια του σώματος) και έχουμε ξεπεράσει την νοητική δραστηριότητα (που μας περιορίζει στην αντίληψη μίας συγκεκριμένης ύπαρξης) αντιλαμβανόμαστε ότι το Εγώ απλώνεται σε όλο τον χώρο, ως το άπειρο. Στην πραγματικότητα το ίδιο το Εγώ είναι άπειρο. Το ίδιο το εγώ, σαν απλή ύπαρξη, δεν διαφέρει από την μη ύπαρξη αφού δεν υπάρχουν πιά προσδιορισμοί. Πέρα από αυτή την αντίληψη απλώνεται το Άπειρο, το Αιώνιο. Στην πραγματικότητα όλες αυτές οι καταστάσεις είναι συνέχεια η μία της άλλης. Καθώς εγκαταλείπουμε με την σειρά την αισθητήρια δραστηριότητα και στην συνέχεια την νοητική δραστηριότητα, το ένα φέρνει το άλλο τελείως φυσικά. Μπαίνουμε δηλαδή σε μία «διαδικασία» που μας οδηγεί από μόνη της ως το «κατώφλι» του Απείρου.

Πιστεύουμε πως η Φιλοσοφία, σαν Διερεύνηση της Αλήθειας, έχει μέλλον. Οι θρησκείες όμως που προβάλλουν μέσα από την ομίχλη της άγνοιας, έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο. Η μόνη ίσως θρησκεία που θα μπορούσε να επιβιώσει είναι ο βουδισμός, σαν απλή θεωρία όμως κι όχι σαν θρησκευτική ανοησία όπως εφαρμόζεται σε πολλές ανατολικές χώρες. Σε μία θεωρία Περί Της Αλήθειας που μπορεί να διατυπωθεί σήμερα ή στο μέλλον, η Αλήθεια θα πρέπει να διατυπώνεται απλά χωρίς παρερμηνείες. Δεν χρειάζονται ούτε οργανώσεις, ούτε τελετουργίες, ούτε τίποτα άλλο. Ο καθένας μπορεί να βρει την Αλήθεια για λογαριασμό του.