CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 29 June, 2025

Sunday, August 15, 2021

Η Σοφία του Χρόνου

 

Η Ελληνική Παράδοση

 

Σύμφωνα με την Ορφική Παράδοση (που βέβαια, είναι σχεδόν άγνωστη στους νεοέλληνες), ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Είναι Χωρίς Ιδιότητες, πέρα από κάθε αντίληψη «Ουσίας» ή «Συγκεκριμένης Δραστηριότητας», Είναι το ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ της Θρησκευτικής Υμνωδίας, που Γέννησε τα Πάντα και Στηρίζει τα Πάντα. Η «έννοια» του «χάους» σαν ανοργάνωτης κατάστασης στον χώρο τη πολλαπλότητας είναι μια ευτελής έννοια που δεν έχει καμία σχέση με το ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΑΟΣ, που Είναι ο Ιερός Χώρος της Ύπαρξης.



Αυτό το ΑΓΝΩΣΤΟ ΧΑΟΣ Εμφανίζεται (Εξωτερικά) στην Αντίληψη σαν ΕΙΝΑΙ, σαν  ΕΝΟΤΗΤΑ (ΕΙΝΑΙ) και πολλαπλότητα («είναι τι»,  το «είναι» σαν αποδοτικό κάποιας ιδιότητας), σαν Ψυχή, σαν «Πνευματικό Στοιχείο» μέσα στο σώμα. Το ΤΙ Συμβαίνει Πραγματικά, και το Πώς Συμβαίνει Πραγματικά το Βιώνουν το Κατανοούν και το Γνωρίζουν μόνο οι «ΣΟΦΟΙ». Στην «Γλώσσα των ΣΟΦΩΝ» οι όροι, ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΑΟΣ, Πρωτογενές Είναι, «Είναι Ουσία» (Νους), Ψυχή, υλική ψυχή, σώμα, είναι «Βιωματικοί Όροι» (δηλαδή κάτι που βιώνουμε και μετά «ονομάζουμε»), δεν είναι  απλές έννοιες της νόησης (κάτι που συλλαμβάνουμε με την σκέψη).

Ο όρος «ΨΥΧΗ», μέσα στην Ορφική Παράδοση και την Ορφική Ελληνική Φιλοσοφία, μπορεί να αναφέρεται σε διάφορες (και διαφορετικές) βιωματικές καταστάσεις. Μπορεί να σημαίνει το «Σύνολο του Πνευματικού Στοιχείου», την «Ατομική Ψυχική Ύπαρξη» που είναι Νοητικής Ουσίας, Νους, την Ψυχή σαν Δυναμισμό, την υλική ψυχή (δηλαδή  την ψυχοσωματική «ψυχή»,  τον τρόπο αλληλεπίδρασης «Πνευματικού Στοιχείου» και σώματος). Έτσι, πολλοί που δεν έχουν μελετήσει βαθιά την Ελληνική Φιλοσοφία, μπερδεύονται με την πολυσημία του όρου. Το πραγματικό νόημα όμως του όρου φανερώνεται από την θέση του στον λόγο (στην πρόταση), τα συμφραζόμενα και την «λογικότητα» του όλου μηνύματος (που μεταφέρει η πρόταση).

Έτσι, γεννιέται το βασικό, απλό, αλλά και αναγκαίο, ερώτημα! «Τι είναι Τελικά ΨΥΧΗ»; Η ΨΥΧΗ Είναι Η ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΗ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ, Το ΕΙΝΑΙ (η Κοσμική Ουσία), η Ατομική Ψυχική Ύπαρξη (ο Νους), η Ψυχή, η υλική ψυχή. Η ΨΥΧΗ Είναι Όλα Αυτά Μαζί, και κάθε τι ιδιαίτερα. Είναι μια Δυναμική Υπαρξιακή Κατάσταση, που Αναγνωρίζει και Κατανοεί την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ της ανάλογα με το Βάθος της Εμπειρίας της, της Ωριμότητάς της. Η ΨΥΧΗ είναι, με άλλα λόγια, Κάτι που Επεκτείνεται (σαν Βίωμα και Κατανόηση) στο ΑΠΕΙΡΟ, η  «περιορίζεται» μέσα σε ιδιαίτερες ατομικές καταστάσεις.

Όλοι Είμαστε ΑΥΤΗ Η ΜΙΑ ΨΥΧΗ (στον Βαθμό που το Αναγνωρίζουμε) που μπορεί να Βιώνει το ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, την «Ενότητα του Είναι», την «ατομική ύπαρξη» την «προσωπική ζωή», τις συγκεκριμένες υλικές εμπειρίες. Το ΤΙ Αντιλαμβανόμαστε και ΠΩΣ Βιώνουμε την Ύπαρξη φανερώνει από μόνο του την Ωριμότητα της Ψυχής.

«Πάνυ μεν ούν, έφη ο Σιμμίας. – Κάθαρσις δέ είναι άρα ου τούτο ξυμβαίνει, όπερ πάλαι εν τώ λόγω λέγεται, το χωρίζειν ότι μάλιστα από τού σώματος τήν ψυχήν, καί εθίσαι αυτήν καθ’ αυτήν πανταχόθεν εκ τού σώματος συναγείρεσθαί τε καί αθροίζεσθαι καί οικείν κατά τό δυνατόν, καί εν τώ νύν παρόντι καί εν τώ έπειτα, μόνην καθ’ αυτήν, εκλυομένην ώσπερ εκ δεσμών εκ τού σώματος; - Πάνυ μέν ούν, έφη, - Ουκούν τούτο γε θάνατος ονομάζεται, λύσις καί χωρισμός ψυχής από σώματος; Παντάπασί γε, ή δ’ ός. – Λύειν δέ γε αυτήν, ώς φαμεν, προθυμούνται αεί μάλιστα καί μόνοι οι φιλοσοφούντες ορθώς, καί τό μελέτημα αυτό τούτό εστι των φιλοσόφων, λύσις καί χωρισμός ψυχής από σώματος. ή ού; - Φαίνεται».

(Πλάτωνας, Φαίδων, 67, 4ος αιώνας π.Χ.)

 

Η Βουδιστική Σοφία

Σύμφωνα με την αρχική διδασκαλία του Βούδα, η Πραγματική Κατάσταση Ύπαρξης, που γίνεται αντιληπτή σαν Φώτιση, σαν Νιρβάνα (δηλαδή σβήσιμο όλων των διαδικασιών μίας προσωπικής ύπαρξης), μπορεί να Βιωθεί όταν στραφούμε προς τα έσω, πέρα από την αισθητηριακή δραστηριότητα και μέσω του διαλογισμού σταματήσουμε σταδιακά την νοητική δραστηριότητα:

α)Τα τέσσερα ντυάνα που σχετίζονται με το σταμάτημα του σάμτζνα (αντίληψης), του σαμσκάρα (σκεπτοδιαδικασία, νοητικά εντυπώματα, κλπ.), του βιτζνάνα (συνείδηση μίας «προσωπικής» ύπαρξης), και την συγκομιδή της όλης προσπάθειας που μας οδηγεί σε μία πιο εσωτερική κατάσταση.

β) Τα τέσσερα σαμαπάτι που σχετίζονται με το σταμάτημα των διαφόρων ποικιλιών του βιτζνάνα στην πιο εσωτερική του κατάσταση που επιτεύχθηκε από την προηγούμενη άσκηση του ντυάνα (τρία επίπεδα) και την συγκομιδή της όλης προσπάθειας που μας οδηγεί στην πιο εσωτερική κατάσταση της Πραγματικής Ύπαρξης. Η εγκατάλειψη οποιασδήποτε αντίληψης που έχει ήδη υπερβεί την έννοια της ύπαρξης ή της μη-ύπαρξης, οδηγεί στο Νιρβάνα, στο Ασαμσκρίτα.

Στην διάρκεια της βουδιστικής ιστορίας αναπτύχθηκαν κι άλλες αντιλήψεις που χωρίς να αρνιούνται το «πνεύμα» του αρχικού βουδισμού επιχείρησαν μία πιο άμεση αντίληψη της Πραγματικότητας και μία πιο άμεση πραγμάτωση: Η αντίληψη της Σχολής Σουνυαβάντα ότι όλα είναι κενότητα καταργεί στην ουσία την προσπάθεια να ξεπεράσουμε τις ποικιλίες της νοητικής δραστηριότητας, που αυτοκαταργούνται... Η αντίληψη της Σχολής Γιογκακάρα ότι όλα είναι «νους» (βιτζνάνα, σε διάφορες ποικιλίες), μας δίνει ουσιαστικά αυτονομία απέναντι στην νοητική δραστηριότητα, που απορρίπτεται σαν μη αληθινή... Η αντίληψη της Σχολής Ζεν ότι υπάρχει μόνο η Βουδική Φύση μας που απλά «παραβλέπεται» όταν η ροή της «συνείδησης» σταματά στα «φαινόμενα», υποδεικνύει απλά ότι είμαστε εξαρχής και για πάντα αυτό που είμαστε και δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια (παρά μόνο, ίσως, να «δεχθούμε» μία υπόδειξη, για να «ξυπνήσουμε»). Οι θεωρίες, η φώτιση, η άγνοια, η προσπάθεια, η θρησκεία, είναι όλα ανοησίες, μαζί με τις άλλες ανοησίες...

 

Η Εμπειρία του Γιόγκα

Σύμφωνα με το Σαμκύα Γιόγκα (Πανταζάλι, Γιόγκα Σούτρα, πριν 23 αιώνες) το Πουρουσά, η Πραγματική Ύπαρξη, Πνεύμα, Αιώνιο, Αμόλυντο, Μακάριο, δεν Έχει καμία σχέση με το Πρακρίτι, Φύση, Ενέργεια, Δραστηριότητα, Κατάσταση, Φαινόμενο, κλπ. Στην Φυσική Κατάσταση του Καϊβαλγία, της Απομόνωσης του Πνεύματος από την Δραστηριότητα, (που επιτυγχάνεται με την συγκέντρωση) το Πνεύμα ο Θεατής, αναπαύεται στην Ίδια Του την Αδιαφοροποίητη Κατάσταση. (Γιόγκα Σούτρα Ι,3). Στην κατάσταση της άγνοιας το Πνεύμα ταυτίζεται με την Δραστηριότητα και τους μετασχηματισμούς της. ( Γιόγκα Σούτρα, Ι,4). Έτσι το Πνεύμα αποκτά υποκειμενική και αντικειμενική εμπειρία των κόσμων και της ζωής. Όλη αυτή η εμπειρία όμως είναι όχι μόνο κατάσταση άγνοιας αλλά συχνά είναι οδυνηρή...

Η Λύτρωση, η Γνώση της Αληθινής Ύπαρξης, σημαίνει λοιπόν Απομόνωση του Πνεύματος από την Δραστηριότητα. Αυτό επιτυγχάνεται με το Γιόγκα που είναι η συγκράτηση του τσιττά (του νου, με την γενική έννοια), από το να παίρνει διάφορες μορφές - τα βρίττις, νοητικοί μετασχηματισμοί, (Γιόγκα Σούτρα Ι,2). Σε αυτή την διαδικασία (που είναι έλεγχος και σταμάτημα, σταδιακά, της δραστηριότητας) μετά την εξωτερική προπαρασκευή, υπάρχουν τρεις νοητικές καταστάσεις που πρέπει να επιτευχθούν, σαμπράτζνατα σαμάντι, που σχετίζονται με τις τρεις νοητικές λειτουργίες:

α) του μάνας - την δραστηριότητα τάμας του Πρακρίτι στο νοητικό επίπεδο - με τέσσεριςποικιλίες, σαβιτάρκα, νιρβιτάρκα, σαβισάρα, νιρβισάρα σαμάντι,

β) του αχαμκάρα - την δραστηριότητα ράζα του Πρακρίτι στο νοητικό επίπεδο - σανάντα σαμάντι,

γ) του μπούντι - την δραστηριότητα σάττβα του Πρακρίτιστο νοητικό επίπεδο - σασμιτά σαμάντι. (Γιόγκα Σούτρα Ι,17).

Στην συνέχεια πρέπει να επιτευχθεί μια ακόμα πιο εσωτερική κατάσταση το ασαμπράτζνατα σαμάντι που έχει επίσης τρεις ποικιλίες και σχετίζεται με το μαχάτ, τον παγκόσμιο νου - και τις τρεις δραστηριότητες του Πρακρίτι, τάμας, ράζα, σάττβα, στο υπερνοητικό επίπεδο. Το ασαμπράτζνατα σαμάντι είναι η Κατάσταση της Παγκόσμιας Συνείδησης, στις διαφοροποιήσεις Της, είναι το επίπεδο του Ισβάρα της εξωτερικής θρησκείας.(Γιόγκα Σούτρα, Ι, 18,19,20).

Η εγκατάλειψη ακόμα κι αυτής της Αντίληψης Μίας Παγκόσμιας Συνείδησης σημαίνει την παύση της Δραστηριότητας της Φύσης που επανέρχεται στην Αρχική Ηρεμία της (Αβυάκτα, ισορροπία των δυνάμεων της Φύσης, των γκούνα, σάττβα, ράζα, τάμας). Είναι η Κατάσταση του Απολύτου, όπου το Πνεύμα θεάται Εαυτόν, το Αιώνιο, το Αμετάβλητο. (Γιόγκα Σούτρα ΙV, 33).

 

Το Φως των Ουπανισάδ

Σύμφωνα με τον Σανκάρα (που ερμηνεύει, κατά την αντίληψή του τα Ουπανισάδ) υπάρχει Μία Και Μόνη Πραγματικότητα, το Βράχμαν, το Οποίο αποτελεί το Υπόβαθρο κάθε ύπαρξης, κάθε εκδήλωσης ύπαρξης. Αυτό Είναι το Πραγματικό Υπόβαθρο του Άτμαν (του Πγκόσμιου Πνεύματος που ενυπάρχει σε κάθε ον), του τζίβα (της εμπειρικής ψυχής, της ψυχονοητικής δυνατότητας και δραστηριότητας), του πράνα (της παγκόσμιας ενέργειας που εξατομικεύεται σε όλα τα όντα), του ακάσα (της ενέργειας-ύλης που παράγει όλα τα υλικά φαινόμενα).

Όλοι αυτοί οι "κόσμοι" που προέρχονται από την αβίντυα (μεταφυσική άγνοια) και διατηρούνται χάρις στην αντυάσα την ροπή και εμμονή που αντιλαμβάνεται σαν πραγματικό αυτό που είναι απλά μία δραστηριότητα, κάνοντας έτσι μία λαθεμένη μεταφορά (αντυαρόπα), χαρακτηρίζονται σαν μίθυα (ψευδαίσθηση, όχι ανύπαρκτο - είναι πρασίντα, ψυχολογικό δεδομένο).

Για να Βιώσουμε το Βράχμαν, για να φτάσουμε στο μόκσα (το τουρίγια των Ουπανισάδ) θα πρέπει να «ξεπεράσουμε» την αισθητήρια δραστηριότητα, την νοητική δραστηριότητα του τζίβα (μάνας, αχαμκάρα, μπούντι) και τις τρεις καταστάσεις του Άτμαν (βίσυα ή αντίληψη της ύπαρξης στον απέραντο χώρο, ταϊτάσα ή αντίληψη της απέραντης συνείδησης, πράτζνα ή αντίληψη πέρα από την ύπαρξη και την μη-ύπαρξη), που αντιστοιχούν στον Ισβάρα της θρησκείας και να φτάσουμε στην τέταρτη κατάσταση του Άτμαν (το τουρίγια), όπου γίνεται αντιληπτό ότι το Άτμαν Είναι Αυτό Το Ίδιο Το Βράχμαν στην πραγματικότητα.

 

Η Οδός των Εσσαίων

Όταν ο ΙΗΣΟΥΣ λέει στο Κατα Ιωάννη, ΙΔ΄, 6 «Εγώ ειμί η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή» συμπυκνώνει όλη την «χριστιανική αλήθεια», εξαντλεί την «θεολογία» και καθορίζει όχι μόνο τον Δρόμο αλλά και το Περιεχόμενο και το Απεριόριστο της Σωτηρίας...

Το «Εγώ» αναφέρεται στην Προσωπική Ύπαρξη του Θεού, στην Παρουσία Του, αλλά και στην Δράση Του μέσα στον κόσμο.

Το «ειμί» δεν φανερώνει μόνο το ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ αλλά προσδιορίζει περαιτέρω την Ύπαρξή Του (όχι την Ουσία Του, αλλά τον Τρόπο που Φανερώνεται στον άνθρωπο Διά Των Θείων Ενεργειών Του), σαν Οδού, Αλήθειας και Ζωής...

Ο όρος «Οδός» αναφέρεται στον Θεό αλλά και στην Σχέση μας με Τον Θεό και στην Προσέγγιση Του Θεού (στην Πορεία Προς Τον Θεό): Αναφέρεται στην Μεταστροφή της «συνειδητότητάς» μας από τον κόσμο της σκέψης και του άμεσα αντικειμενικού (του εξωτερικού) προς το ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, την ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, τον ΘΕΟ... στον Εξαγνισμό της «συνειδητότητας»... στην Ένωση Με Τον Θεό... Αναφέρεται στην Πορεία Προς Την Ολοκλήρωση του Ανθρώπου Εντός Του Θεού, στο «καθ΄Ομοίωσιν Του Θεού», στην Θέωση (κατά χάριν), στην Εξέλιξη του Ανθρώπου μέσα στον χώρο της ύπαρξης... Η Ένωση Με Τον Θεό (σαν αποτέλεσμα της πιο πάνω εξέλιξης) μας οδηγεί στην Αλήθεια.

Ο όρος «Αλήθεια» αναφέρεται στον Θεό αλλά και στον τρόπο που Αντιλαμβανόμαστε τον Θεό, την Πραγματικότητα...στον τρόπο που Υπάρχουμε, στην Ύστατη Υπόστασή μας... Ενωνόμαστε με Την Αλήθεια, Είμαστε Η Αλήθεια... Η Αλήθεια λοιπόν Ανήκει στον Υπερβατικό Χώρο, δεν είναι αποτέλεσμα της λογικής σκέψης (η σκέψη αναφέρεται στο άμεσα αντικειμενικό, στο εξωτερικό)...

Η Ένωση Με Τον Θεό σαν Κατάσταση, η Μεταμόρφωσή μας σε Αλήθεια, η Εν Θεώ Ζωή Είναι η Αιώνια Ζωή, Είναι η Βασιλεία των Ουρανών...

Άραγε πόσοι «χριστιανοί» αντιλαμβάνονται τον Θεό σαν Ζώντα, σαν Παρόντα ... και πορεύονται προς Αυτόν για να Τον Προσεγγίσουν; πόσοι ακολουθούν Την Οδό; πόσοι Βιώνουν Την Αλήθεια; πόσοι Ζουν;... και που είναι αυτοί; που είναι οι αληθινοί χριστιανοί;...

 

Η Νηπτική Παράδοση

Η Νηπτική παράδοση, που αποτυπώνεται ως ένα σημείο στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» (σε πέντε τόμους, ιερά κείμενα που γράφτηκαν στην διάρκεια αιώνων, από διάφορους ασκητές της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης) αποτελεί κατά την ταπεινή γνώμη μας τον κύριο και ίσως μόνον εκφραστή της χριστιανικής πνευματικότητας, παγκόσμια, (μολονότι υπήρξε και στην Δύση μία αξιόλογη πνευματική παράδοση - Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης, Μάιστερ Έκαρτ, Αγία Θηρεσία, Άγιος Ιωάννης του Σταυρού, κλπ). Η «διάκριση» της ύπαρξης από την Πηγή της, τον Θεό, που θεμελιώνεται δογματικά για να διαφυλαχθεί η Καθαρότητα και Υπερβατικότητα του Θεού, ξεπερνιέται στην Ένωση με τον Θεό, στην Θέωση, που γίνεται δυνατή μέσα από την νηπτική άσκηση.

Η Ένωση με τον Θεό είναι δυνατή μόνο όταν ο νους, το πνευματικό στοιχείο της δεδομένης ύπαρξης, ξεπερνά κάθε δραστηριότητα και γίνεται τελικά άμορφος. Μόνο τότε μπορεί να αντιληφθεί τον Θεό. Σε αυτή την πορεία, πέρα από την εξωτερική πειθαρχία και το σταμάτημα της αισθητηριακής δραστηριότητας (στην διάρκεια της νηπτικής άσκησης), υπάρχουν τρεις νοητικές καταστάσεις που πρέπει να επιτευχθούν και σχετίζονται με τις νοητικές λειτουργίες και τα είδη του «λογισμού»:

α) Ξεπέρασμα της αντίληψης (του εμπαθούς λογισμού),

β) Ξεπέρασμα της σκεπτοδιαδικασίας (του αγγελικού λογισμού),

γ) Ξεπέρασμα της αντίληψης του εγώ (του απλού λογισμού).

Στην συνέχεια πρέπει να βιώσουμε μία ακόμα πιο εσωτερική κατάσταση που σχετίζεται με την εσωτερική νόηση, την απαλλαγμένη από λογισμούς και την Θεώρηση του Δημιουργικού Λόγου, του Λόγου σε Δραστηριότητα, που Διακρίνεται από τον Λόγο στους Κόλπους του Πατέρα. Υπάρχουν τρεις ποικιλίες αυτής της εμπειρίας:

α) Η Κατάσταση του άμορφου νου που μας Ενώνει με τον Δημιουργικό Λόγο, που Απλώνεται σε όλο τον χώρο,

β) Η Κατάσταση του ασχημάτιστου νου που μας Ενώνει με τον Δημιουργικό Λόγο που Είναι Άπειρος,

γ) Η Κατάσταση του ανείδεου (μονοειδούς) νου που μας Ενώνει με τον Δημιουργικό Λόγο Καθ’ εαυτόν.

Έτσι από στάδιο σε στάδιο και μέσω του Δημιουργικού Λόγου φτάνουμε στο Κατώφλι του Θεού. Η εγκατάλειψη οποιασδήποτε αντίληψης, οποιασδήποτε ύπαρξης μας φέρνει μέσω του Λόγου στους Κόλπους του Πατέρα κι Ενωνόμαστε μαζί με τον Λόγο με τον Πατέρα, τον Θεό και Θεωνόμαστε κατά χάριν (σύμφωνα με την δογματική διδασκαλία – κατά φύσιν πιστεύουμε εμείς).

 

Ο Μυστικισμός της Χριστιανικής Δύσης

Για τον Έκαρτ η Θεότητα (Gottheit) είναι το Υπόβαθρο των πάντων, το Αληθινό Ον που ταυτίζεται με τον Αιώνιο Πατέρα. Από την Θεότητα διακρίνεται ο Θεός (Gott), σαν Προσωπική Ύπαρξη που Αποτελεί Μία Αιώνια Δραστηριότητα Της Θεότητας, που Γεννά την Εικόνα Της και Επιβεβαιώνει την Ταυτότητά Τους στο Πνεύμα Της Ενότητας. Η Αγία Τριάδα Είναι ακριβώς η Διάκριση και η Ένωση των Τριών Στιγμών στο Αιώνιο Γίγνεσθαι του Θεού.

Είναι ο Θεός (ο Τριαδικός Θεός, που Προβάλλεται σαν Λόγος - δηλαδή η Ενεργή Όψη της Τριάδας) που θα δημιουργήσει τους διάφορους κόσμους, τους Πνευματικούς Κόσμους του Δημιουργού Λόγου, του Παγκοσμίου Πνεύματος, που εμπνέονται από το Άγιο Πνεύμα της Ενότητας, τους κατώτερους νοητικούς κόσμους, των νοερών όντων, τους κόσμους των αισθητών.

Ο Θεός Είναι Παρών σε όλη την δημιουργία και σε όλα τα όντα και σε ολόκληρη την δημιουργία εκδηλώνεται μία τάση για συνειδητοποίηση της Ίδιας Ουσίας του Θεού, σαν πραγματικής ουσίας των όντων, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Έτσι όλα τείνουν να επιστρέψουν στο Θεό. Από μία άποψη δεν θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε τον Θεό αν κατά κάποιο τρόπο δεν είχαμε την Ίδια Ουσία με Αυτόν, ή τέλος πάντων κάποια συγγένεια, ή κάποια ειδική σχέση. Η Ένωση με την Θεότητα γίνεται όταν ξεπερνούμε τον αισθητό κόσμο, την διανοητική διαδικασία που έχει ένα όριο, το ίδιο το Πεδίο του Δημιουργού Λόγου, του Παγκοσμίου Πνεύματος (του Θεού). Ο Χριστός ήταν κάποιος που το πραγματοποίησε: Είναι ο Πρότυπος Άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος, ο υιός του ανθρώπου, ο Υιός του Θεού, που Είναι Ένα με τον Πατέρα.

 


 


 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

 

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

 

The Ruins That Stand Beyond Time

 

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

 

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

 

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

 

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

 

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

 

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

 

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

 

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

 

The Ancient Secrets Unveiled

 

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

 

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

 

A Pilgrimage of the Spirit

 

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

 

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

 

The Temple’s Legacy

 

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

 

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

 

 

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

 

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

 

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

 

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

 

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

 

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

 

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

 

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

 

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

 

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

 

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

 

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

 

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

 

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

 

Η Κληρονομιά του Ναού

 

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

 

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~