Πραγματικότητα και Συνείδηση

 

Πραγματικότητα και Συνείδηση

Η Βαθύτερη Αλήθεια σε όλες τις θρησκείες και τα μεγάλα φιλοσοφικά συστήματα είναι η Βίωση της Ύστατης Πραγματικότητας. Η Βίωση της Απόλυτης Πραγματικότητας είναι δυνατή όταν η Συνείδηση (που είναι ένα καθολικό αντιληπτικό όργανο με πολλές λειτουργίες...) Βιώνει Άμεσα το Είναι - κι όχι μέσω της νόησης ή της αισθητηριακής δραστηριότητας. Σε Αυτή την Αντίληψη το Είναι φανερώνεται σαν Αντικειμενικό, Ανεξάρτητο από την Συνείδηση... Είναι Αυτό που Ονομάζουμε Θεό...

Η Σχέση του Αντικειμενικού Είναι (που Είναι η Βάση κάθε ύπαρξης) και της Συνείδησης είναι το σημαντικότερο, το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο πρόβλημα της θρησκείας και της φιλοσοφίας και πρακτικά είναι άλυτο, μολονότι δίνονται διάφορες λύσεις...

Ορισμένες θρησκείες όπως π.χ. ο Βουδισμός ή το Αντβάιτα ταυτίζουν το Αντικειμενικό Είναι με την Συνείδηση και προσεγγίζουν το ζήτημα είτε θετικά είτε αρνητικά. Ο Βουδισμός, όλων των σχολών, αναγνωρίζει μόνο την Αντικειμενική Πραγματικότητα, η Οποία Βιώνεται όταν "σβήσει" η ατομική ύπαρξη (που εκδηλώνεται με τα σκάντας...). Το Αντβάιτα Βεδάντα Ταυτίζει την Αντικειμενική Πραγματικότητα (Βράχμαν) με την Συνείδηση, Αλήθεια που Βιώνεται όταν απορρίπτονται όλες οι κατώτερες λειτουργίες σαν μη αληθινές... Άλλες θρησκείες όπως ο Χριστιανισμός Διαχωρίζει την Αντικειμενική Πραγματικότητα (τον Θεό) από την ατομική ύπαρξη (Συνείδηση) αλλά είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να δεχτεί ότι υπάρχει «Σχέση»... Ο Χριστιανισμός μάλιστα θεωρεί τον Θεό Τελείως Υπερβατικό και Ακατάληπτο... Ο Θεός Αποκαλύπτεται από Μόνος Του στον άνθρωπο... Ο άνθρωπος, σαν Συνείδηση («νους» στην ορολογία των «πατέρων») «συναντά» τον Θεό σαν την Αντικειμενική Πραγματικότητα όταν ο «νους» καταστεί «άμορφος» ξεπερνώντας τις κατώτερες και ανώτερες νοητικές λειτουργίες...

Δεν είναι δυνατόν να Θεμελιωθεί Οντολογία, σε καμία φιλοσοφία, αν δεν Σχετιστεί το Αντικειμενικό Είναι με την Συνείδηση. Ακόμα και το Ακατανόητο Μηδέν σαν Θεμέλιο του όντος δεν είναι το οντολογικό τίποτα αλλά μάλλον η Βάση για την γέννηση, την ανάπτυξη, την εξέλιξη, την τελείωση του όντος μέσα στο Μυστήριό Του.

Τελικά, ίσως, το ζητούμενο δεν είναι να υιοθετήσουμε την μία ή την άλλη άποψη (καμία δεν μπορεί να αποδειχθεί), αλλά να Βιώσουμε την Αλήθεια. Η Εμπειρία της Πραγματικότητας, μολονότι περιγράφεται διαφορετικά, Αναφέρεται στην Ίδια Πραγματικότητα... Κι όταν κάποιος Βιώσει Αυτή την Πραγματικότητα καταλαβαίνει ότι δεν έχουν σημασία οι περιγραφές...

Ο Θεός σαν Πραγματικότητα και σαν Ιδέα

Είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβει κάποιος (με νοημοσύνη) πως γίνεται οι άνθρωποι (που ασχολούνται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την θρησκεία) να μιλούν τόσο πολύ για τον Θεό και να συμπεριφέρονται σαν να Είναι Απών... Ίσως να συμβαίνει αυτό επειδή ο Θεός για αυτούς δεν είναι παρά μία ιδέα μέσα στην διαδικασία της σκέψης τους.

Ο Θεός Είναι ο Ων, ο Ζων, ο Παρών. Είμαστε σε προσωπική σχέση μαζί Του. Είμαστε; ή μήπως είμαστε πολύ απορροφημένοι μέσα στην σκέψη, στην δική μας αντίληψη του κόσμου κι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό με τον δικό μας τρόπο; Αυτός όμως είναι όχι ο Ζων Θεός αλλά ένα είδωλο της σκέψης μας. Τελικά μιλάμε για τον Ζώντα Θεό, τον Ανεξάρτητο από την ανθρώπινη σκέψη ή μιλάμε απλά για την αντίληψή μας για τον Θεό; (πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό)...

Αν ο Θεός Είναι Παρών, Εδώ, Τώρα, αυτό που χρειάζεται είναι να Τον Προσεγγίσουμε και να Ανυψωθούμε Ως Αυτόν, εγκαταλείποντας τις προσκολλήσεις στον κόσμο και ξεπερνώντας τις διάφορες νοητικές δραστηριότητες που παραμορφώνουν την αντίληψή μας για την Πραγματικότητα... Μόνο με καθαρό νου μπορούμε να ενωθούμε με τον Θεό. Η Ζωή Με Τον Θεό είναι η Αιώνια Ζωή, είναι το Βασίλειό Του.

Αλήθεια ποιος είναι κοντά στον Θεό; Πόσο κοντά είμαστε; Ας σταματήσουμε να μιλάμε κι ας ζήσουμε με τον Θεό. Είναι μία σχέση με το Άπειρο Είναι Μας, μία σχέση που μεταμορφώνει, θεώνει, είναι Ζωή. Αν υπάρχει αυτή η σχέση, πράγμα που είναι ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει, όλα τα άλλα είναι ανοησίες, ο κόσμος όλος, η γνώση, τα υλικά αγαθά, η ζωή η ίδια.

Στην Σφαίρα του Βιώματος αυτό που μας νομιμοποιεί είναι «αυτό που ζούμε», ούτε η ένταξη σε θρησκευτικούς οργανισμούς, ούτε ο ισχυρισμός ότι εκπροσωπούμε τον Θεό από μόνο το γεγονός της ένταξής μας, ούτε οι θεολογίες (λόγια, λόγια, λόγια), ούτε οι εξωτερικές τελετουργίες, ούτε τα ξόρκια, βοηθούν.. Όλα αυτά ανήκουν στο «θέατρο σκιών»...

Παγκόσμιο και Ψυχή

Αν ό,τι ονομάζουμε ψυχή είναι απλά μία λειτουργία ΜΙΑΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΒΑΣΗΣ κι όχι κάτι ανεξάρτητο και σταθερό, τότε, όλες οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις μας, των δύο τελευταίων χιλιετηρίδων, στον δυτικό κόσμο, καταρρέουν... Ελάχιστοι φιλόσοφοι - που κατηγορήθηκαν σαν πανθεϊστές - και ψυχολόγοι, σαν τον Καρλ Γιούγκ - που κατηγορήθηκε σαν μυστικιστής - διασώζονται...

Η ψυχή σαν λειτουργία ΜΙΑΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΒΑΣΗΣ όχι μόνο είναι κάτι συμβατικό αλλά και μπορεί να ελεγχθεί και να μεταβληθεί... Αυτό στο ΟΠΟΙΟ μπορεί να προσανατολιστεί η ψυχή είναι η ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΒΑΣΗ της, το Παγκόσμιο, το Άπειρο, το Μεταφυσικό...

Έτσι μπορεί να θεμελιωθεί μία νέα θρησκευτική αντίληψη που βασίζεται στην προσωπική εμπειρία κι όχι στις ανοησίες που διδάσκουν οι άνθρωποι δύο χιλιάδες χρόνια τώρα...

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ΑΠΕΙΡΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ, χωρίς περιορισμούς, χωρίς προσδιορισμούς. Δεν έχει σημασία αν θα ονομάσουμε ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΑ, Ασαμκρίτα, Βράχμαν, Ταό, Γου-χσιν, Αγαθόν, Ένα, Έιν-Σοφ, Θεό, Αλλάχ, ή κάπως αλλιώς...

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Το ΕΝΑ, το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ και η ατομικότητα (το εγώ, το κάθε εγώ...) είναι βαθμίδες αντίληψης, επίγνωσης της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ κι όχι κάτι εξωτερικό, αντικειμενικό (στην ουσία του). Η ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ (το αν έχει επίγνωση ότι Είναι το ΕΝΑ ή αν θεωρεί ότι είναι κάτι άλλο) δημιουργεί την αντίληψη της «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ» για την σχέση με το ΟΛΟΝ και επιβάλλει την δράση που θα Οδηγήσει πίσω στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ.

Όταν η «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» δεν έχει ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ και είναι σε σύγχυση και θεωρεί ότι είναι κάτι διαφορετικό θα πρέπει να βρει τρόπο να ξεπεράσει αυτή την αντίληψη και να φτάσει στην ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, στην ΑΦΥΠΝΙΣΗ.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ και κάθε συνείδηση είναι ΑΥΤΗ Η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Όλες οι θρησκείες διδάσκουν αυτό το ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΣΜΟ στην ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ κι όλες οι θρησκείες κηρύσσουν ότι πρέπει η «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» να ξεπεράσει την αντίληψη της χωριστικότητάς της από το ΟΛΟΝ, για να αναδυθεί προς το ΟΛΟΝ. Αυτό μπορεί να «επιτευχθεί» εσωτερικά με την ΑΦΥΠΝΙΣΗ, με την μεταβολή της ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ, με το ξεπέρασμα της σύγχυσης, του νοητικού αποπροσανατολισμού και του «σφάλματος»... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος...

Σε όλες τις θρησκείες, το ντυάνα, το τζνάνα, το γιόγκα, το ζεν, η προσευχή, η θεωρία, δεν έχει άλλο στόχο παρά να μας οδηγήσει στην ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ξεπερνώντας την σύγχυση, την ατομικότητα του διαχωρισμού, την υποκειμενική αυταπάτη. ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ.

Το Νιρβάνα, το Βράχμαν, το Βασίλειο του Θεού, είναι η Εσωτερική Κατάσταση της ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ κι όχι κάτι εξωτερικό, αντικείμενο του νου ή των αισθήσεων...