ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό,
Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη
Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο
πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης,
δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε
ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ
ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ «ΚΕΝΤΡΩΝ»
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΙ Ο
ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
Για την Απελευθέρωση
Ο Αληθινός Διαλογισμός
Τελικά, τι είναι Διαλογισμός,
πραγματικά; Τι είναι ο Πραγματικός Διαλογισμός; Διαλογισμός δεν είναι δράση
(κάποιου υποκειμένου). Δεν είναι να κάθεσαι σε στάση διαλογισμού, δεν είναι να
αναπνέεις πειθαρχημένα, δεν είναι να συγκεντρώνεσαι σε κάτι (παράσταση, «ιδέα»,
αφηρημένη αντίληψη), δεν είναι να παρατηρείς (να είσαι ο «παρατηρητής»).
Διαλογισμός δεν είναι να προσεύχεσαι, να οραματίζεσαι, να έχεις οποιαδήποτε
προσωπική εμπειρία. Διαλογισμός δεν είναι οποιαδήποτε εξωτερική ή εσωτερική διαδικασία.
Διαλογισμός δεν είναι οτιδήποτε πέφτει στην προσωπική μας αντίληψη. Διαλογισμός
δεν είναι η ιερή πρόθεση, η αγνή επιθυμία να φτάσεις στην Φώτιση. Ποιος θα
φτάσει στην Φώτιση; Είναι η Φώτιση προσωπική εμπειρία; Όλα αυτά είναι
δραστηριότητες εξωτερικές (ακόμα κι όσα θεωρούμε «εσωτερικά»), είναι σκέψη κι
εντοπίζονται, όλες αυτές οι δραστηριότητες, στον περιφερικό εγκέφαλο, ή στο
περιφερικό νευρικό σύστημα και το σώμα. Διαλογισμός δεν είναι κάτι που κάνεις ή
κάτι που δεν κάνεις. Διαλογισμός δεν είναι οποιαδήποτε αντίληψη ότι είμαστε
κάτι, ότι κάνουμε κάτι, ότι πραγματώνουμε κάτι. Όλα αυτά είναι δραστηριότητες,
σκέψη, αδιέξοδες δράσεις.
Από την άλλη μεριά ο Πραγματικός
Διαλογισμός ταυτίζεται με την Σιωπή της σκέψης, με την Ακινησία, την Ελευθερία,
την Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης, την Μη-Δυαδική Αντίληψη. Αλλά δεν
υπάρχει (προσωπικός) Δρόμος προς αυτή την Κατάσταση. Δεν υπάρχει Πρακτική να
οδηγεί Εδώ. Δεν υπάρχει καμία Τεχνική για να εφαρμόσεις και να φτάσεις να
βιώσεις αυτό. Δεν υπάρχει ακόμα καμία πραγματοποίηση, τίποτα που πρέπει να
πραγματοποιήσεις. Τελικά τι είναι Πραγματικός Διαλογισμός;
Τα μάτια σου «Ανοίγουν» και
μπορείς να Δεις μονάχα όταν δεν σε ενδιαφέρει ο κόσμος, η εξωτερική ζωή, μονάχα
όταν νοιώθεις βαθιά μέσα σου την ματαιότητα όλων των δραστηριοτήτων. Όταν το
Δεις, τότε μόνο, τελείως αυθόρμητα, από μέσα, γεννιέται η αντικειμενική βουλητική
δράση της «απόρριψης», της «παραίτησης», της «εγκατάλειψης». Όταν σβήνει η
«δίψα» για εξωτερική ζωή κι όταν βλέπεις όλη την ματαιότητα όλων των
δραστηριοτήτων, τότε σαν από θαύμα (από το Τίποτα) γίνεται Σιωπή, όλα
Ακινητοποιούνται και γίνονται απλά «περιεχόμενο» της Αντίληψης (με το οποίο δεν
ταυτιζόμαστε πια). Η Αντίληψη Απελευθερώνεται, Ρέει Ανεμπόδιστα. Όλα γίνονται
Φυσικά, Πραγματικά, Αληθινά. Ο Διαλογισμός είναι Ακινησία, Σιωπή, Ησυχία,
Ελευθερία, Απεραντοσύνη, Ανεμπόδιστη Ενότητα με Όλα. Ακινησία «δική» μας,
(αντικειμενική κι όχι «προσωπική»), κι όχι του «Περιεχομένου» της Αντίληψης. Ο
Διαλογισμός είναι Φυσική Ροή της Ζωής, χωρίς παραμορφώσεις, διαστρεβλώσεις,
λοξοδρομήσεις, χωρίς οποιαδήποτε παρέκκλιση από την Ανεμπόδιστη Ροή. Ο
Διαλογισμός είναι να Είσαι και να Λειτουργείς στο Κέντρο της Ισορροπίας της
Ύπαρξης και να Λειτουργείς από Εδώ για να «σκέφτεσαι», να «αισθάνεσαι» και να
«δρας». Ο Διαλογισμός είναι η Ζωντανή Ελευθερία κι είναι η Πύλη που «χωρίζει»
κι «ενώνει» τους (Ανώτερους και Κατώτερους) Κόσμους. Εσωτερικά είναι οι
Ανώτεροι Ουρανοί της Παγκόσμιας Ύπαρξης (οι Ουρανοί της Τριμούρτι στην
Ινδοϊστική Παράδοση, οι Τρεις Πνευματικοί Ουρανοί της Χριστιανικής Παράδοσης).
Κάτω είναι οι Κατώτεροι Κόσμοι (Ο Νοητικός Κόσμος, ο Αστρικός Κόσμος κι ο
Αιθερικός-Ενεργειακός-Υλικός Κόσμος των Μορφών), είναι οι κατώτερες λειτουργίες,
η κατώτερη ζωή.
Πραγματικός Διαλογισμός είναι
απλά να Κατανοήσεις, να εγκαταλείψεις όλα τα «εξωτερικά», να Δεις την
ματαιότητα όλων αυτών των δραστηριοτήτων και να τα «αφήσεις» να σβήσουν φυσικά,
επειδή ακριβώς είναι μάταια. Χωρίς πρόθεση, χωρίς προσπάθεια, χωρίς «κέρδος».
Προφανώς (το λέμε για να γίνει πιο κατανοητό) αυτή η «εγκατάλειψη» σημαίνει την
πραγματική εσωτερική απόσπαση από όλα αυτά, την ιερή «αδιαφορία». Δεν σημαίνει
καθόλου απομόνωση από τις εξωτερικές λειτουργίες, τον εξωτερικό κόσμο, την
εξωτερική ζωή. Απλά όταν αποσπαστούμε πραγματικά από όλα αυτά, όλα λειτουργούν
φυσικά, ανεμπόδιστα, χωρίς επηρεασμούς. Εισερχόμαστε στην σφαίρα του
«αντικειμενικού», πέρα από προσωπικές αντιλήψεις, ερμηνείες και δράσεις.
Ποτέ δεν μπορεί η δραστηριότητα,
η σκέψη, το εγώ να Φωτισθεί. Όταν σβήσουν όλα αυτά (οι εξωτερικές
δραστηριότητες) δεν υπάρχει εγώ. Προφανώς η Κατάσταση της Φώτισης (όπως την
ορίζουμε εδώ) και η δυαδική αντίληψη, η σκέψη, το εγώ, είναι ασυμβίβαστα. Έτσι
δεν υπάρχει εδώ κανένα κέρδος για το εγώ, για κανέναν, στον Διαλογισμό. Ο
Διαλογισμός είναι μια Αντικειμενική κατάσταση της Συνειδητότητας (της
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ) κι όχι μια υποκειμενική αντίληψη. Διαλογισμός είναι η Ελεύθερη Αντικειμενική
Ανεμπόδιστη Συνειδητότητα.
Για να Νοιώσουμε Αυτό που Είμαστε
Πραγματικά, τον Αληθινό Εαυτό, την Αληθινή Ουσία που Είναι Παρούσα εδώ, για να
Βιώσουμε την Βαθύτερη Αίσθηση της Ύπαρξής μας, τον Ίδιο τον Εαυτό μας (στην
Εσωτερική του Κατάσταση, ανεξάρτητα από το πόσο Βάθος μπορεί να έχει) πρέπει να
Στραφούμε Έσω (προς το Κέντρο της Ύπαρξής μας) και να μην χανόμαστε σε
εξωτερικές δραστηριότητες, που μας προσανατολίζουν προς τα έξω, προς την
εξωτερική ζωή. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε κάτι, να
κάνουμε κάτι εξωτερικά, να πραγματοποιήσουμε κάτι, (δεν πρέπει να κάνουμε) απολύτως τίποτα. Ούτε
να καταφύγουμε σε Διδασκάλους και Διδασκαλίες, ούτε να διαβάσουμε βιβλία (πέρα
από την απαραίτητη ενημέρωση), ούτε να ακούσουμε κανέναν, ούτε να πάμε κάπου,
σε κάποιο προσκύνημα, στο Θιβέτ, στην Ινδία, στο Άγιο Όρος, ούτε να τελέσουμε
κάποια λατρεία, απολύτως τίποτα.
Ακόμα κι αν συναντήσουμε κάποιον
Γνήσιο Διδάσκαλο, Μύστη, Γνώστη, Άνθρωπο που έχει Βιώσει την Πραγματικότητα,
πέρα από την δυαδική συνειδητότητα, αυτό που μπορεί να μας πει είναι να Στραφούμε
Έσω, στον Εαυτό, στην Αληθινή Ύπαρξη. Όλες οι Οδηγίες κι οι συμβουλές κι οι
παραινέσεις τελειώνουν εδώ. Εμείς πρέπει να το κάνουμε. Να Στραφούμε Έσω για να
Νοιώσουμε το Βαθύτερο Είναι μας. Διαβάστε τις «Συνομιλίες με τον Σρι Ραμάνα
Μαχάρσι», διαβάστε το «Είμαι Εκείνο» του Νισαργκαντάτα Μαχαράτζ, διαβάστε τα
βιβλία του Τζίντου Κρισναμούρτι, επιβεβαιώνουν αυτά που λέμε. Στην
πραγματικότητα, ένας Πραγματικός Διδάσκαλος απλά μας ανοίγει τον Δρόμο, μας
προετοιμάζει. Υπάρχουν κάποια μυστικά για αυτούς που Ακολουθούν την Οδό και που
θέλουν πραγματικά να Προχωρήσουν Πέραν (πέραν της δυαδικότητας). Αλλά τελικά
πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι.
Η Αρχή και το Τέλος του Αληθινού
Διαλογισμού είναι Απλά Να Κάθεσαι. Τι σημαίνει πραγματικά αυτό; «Πως» το
κάνεις; Αν το κάνεις με κάποιο τρόπο απλά το έχεις χάσει. Αν Απλά Καθίσεις τότε
Ανοίγεται ο Δρόμος κι Αναδύεσαι στην Απεριόριστη Ελευθερία. Μπορείς να το
Νοιώσεις, να το «Δεις» να συμβαίνει. Για αυτό λέμε ότι το να «κάθεσαι απλά»
είναι η αρχή και το τέλος του Διαλογισμού, η Ουσία του και το Αληθινό
Περιεχόμενο της Εμπειρίας, της Απελευθέρωσης. Μονάχα όταν νοιώθεις ότι το μόνο
που σε ενδιαφέρει είναι να Βιώσεις την Αληθινή Ουσία κι όταν δεν σε ενδιαφέρει
τίποτα εξωτερικό, μπορείς «απλά να κάθεσαι», με φυσικό τρόπο. Και τότε γίνονται
όλα μόνα τους. Προφανώς εδώ δεν μιλάμε για «ενδιαφέρον» ή «μη ενδιαφέρον»
κάποιου προσωπικού όντος, κάποιου εγώ. Μιλάμε για την αντικειμενική κατανόηση
που κατασταλάζει μετά από την αντικειμενική (και μη προσωπική) προσεκτική παρατήρηση
αυτού που συμβαίνει και γίνεται δράση (αληθινή αντικειμενική δράση). Θα το
Νοιώσεις όταν έρθει η «ώρα».
Όταν κάποιος είναι ακόμα δεμένος
με εξωτερικές δραστηριότητες (επειδή προφανώς νοιώθει και δρα σαν εγώ) και
θέλει να ελέγξει, να πειθαρχήσει, να ξεπεράσει όλα αυτά που κάνει, σκέψη,
αίσθηση, εξωτερικές εμπειρίες, χρησιμοποιεί διαφόρους τρόπους, μεθόδους, που
ονομάζει «διαλογισμό». Προφανώς συνεχίζει την ίδια αδιέξοδη εξωτερική δράση
(του εγώ). Όλα αυτά δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός. Είναι μια μίμηση
διαλογισμού που απλά ξεγελά τον νου. Στην πραγματικότητα η εξωτερική
δραστηριότητα είτε διαλογιζόμαστε με αυτόν τον τρόπο είτε κάνουμε οτιδήποτε
άλλο, περπατάμε, χορεύουμε ή κάνουμε κάποια εργασία, είναι απλά εξωτερική
δραστηριότητα. Κι όλα αυτά έχουν την ίδια αδιέξοδη αξία, έχουν το ίδιο αδιέξοδο
νόημα, αν και διαφέρουν σε «περιεχόμενο».
Έτσι, αν θέλεις να Φτάσεις
(πραγματικά, σαν φυσικό αντικειμενικό γεγονός κι όχι σαν προσωπική αντίληψη) σε
Αυτή την Αντικειμενική Κατάσταση που ονομάζουμε Αληθινό Διαλογισμό ή Φώτιση
(είναι το ίδιο) κι όπου δεν υπάρχει εγώ, απλά αναρωτήσου «ποιός» θέλει να
φτάσει εδώ; «Ποιος» θα κάνει οτιδήποτε για να φτάσει εδώ; «Ποιος» θα φωτιστεί
και «ποιος» θα είναι φωτισμένος; Προφανώς εδώ φαίνεται όλη η αδιέξοδη ανοησία
του εγώ. Κατανόησε (αντικειμενικά) ότι «πρέπει» να εγκαταλειφθεί ολόκληρο το
εγώ, οι αντιλήψεις του και οι δραστηριότητές του. Προφανώς αυτό έρχεται σαν
αποτέλεσμα κι επιστέγασμα της αντικειμενικής κατανόησης. Κατανοώντας το και κάνοντάς το νοιώθεις πως
«κανείς» δεν φτάνει, πουθενά δεν φτάνει. Απλά όταν σβήνουν όλες οι αυταπάτες
του εγώ Βρίσκεσαι Εδώ. Όχι Εσύ σαν προσωπικό εγώ, αλλά σαν Αντικειμενική
Αίσθηση της Ύπαρξης (το Αληθινό Εσύ). Πάντα Είσαι εδώ. Ποτέ δεν έφυγες
πραγματικά (παρά μόνο στην «αντίληψη, στην φαντασία, στην πλάνη). Όλο σου το
«Ταξίδι» έξω από Εδώ ήταν φανταστικό. Σε ξεγέλασε το γεγονός ότι η φαντασία
χρησιμοποιεί στοιχεία της αλήθειας κι έτσι μπορεί να παραπλανά (επειδή μιμείται
τέλεια την πραγματικότητα). Σαν τον Αληθινό Οδυσσέα (της Συμβολικής Οδύσσειας)
ποτέ δεν εγκατέλειψες την Ιθάκη γιατί η Ιθάκη είναι η Ίδια σου η Ύπαρξη, η Ίδια
σου η Ζωή κι η «Μνήμη» της κι η «Λαχτάρα» της είναι πάντα παρούσα, όπου κι αν
είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, «στοιχειώνει» το ταξίδι στους φανταστικούς κόσμους.
Έτσι, Άφησέ τα όλα κι Απλά
Κάθισε, μάθε Απλά Να Κάθεσαι. Αυτό είναι η Φώτιση Γιατί το να Κάθεσαι Απλά
είναι όλα, η Ηρεμία του σώματος, η Απάθεια του ψυχισμού, η Σιωπή της σκέψης, η
Ησυχία της Ύπαρξης. Δεν χρειάζεται χρόνο για να συμβεί. Δεν ανήκει στον Χρόνο
αυτή η Κατάσταση, γιατί δεν υπάρχει εγώ, εμπειρία, μνήμη, φώτιση (είναι το εγώ
που είναι χρόνος, ζει στον χρόνο και δραστηριοποιείται και πραγματοποιεί στον
χρόνο). Είναι μια ζωντανή Κατάσταση που Ρέει Συνέχεια. Είναι Αιώνιο Παρόν που
Ρέει, Είναι Συνεχώς Νέο, Χωρίς να Αλλοιώνεται. Είναι η Ελευθερία.
Αν ο Εξωτερικός Κόσμος είναι
απέραντος (έτσι όπως τον περιγράφουν οι Φυσικοί, οι Κοσμογράφοι κι οι
Αστρονόμοι) κι όπως μπορεί να δει κάποιος ακόμα και με τα φυσικά μάτια όταν
κοιτάξει ψηλά τον νυχτερινό ουρανό με τα εκατομμύρια γαλαξίες που απλώνονται
στο βάθος του διαστήματος, ο Εσωτερικός Κόσμος είναι Αχανής. Απλώνεται σε Όλο
Πιο Βαθιές Εκτάσεις Χωρίς Τέλος. Η Απέραντη Ελευθερία της Μη-Δυαδικής
Συνειδητότητας δεν είναι παρά η Αρχή στην Επέκτασή μας στο Άπειρο. Και κάποιος
που κολυμπά στις Ακτές της Πραγματικότητας άραγε γνωρίζει για την Βαθειά
Θάλασσα της Ουσίας, για την Απεραντοσύνη της, Όπου δεν φτάνει καμία αντίληψη;
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στις Βαθύτερες Καταστάσεις της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, στην
Εμπειρία του Παγκόσμιου Αιώνιου Χώρου, πέρα από τον Χρόνο (που Βιώνουμε στο
Σαχασράρα) και στην Εμπειρία του Σκοτεινού Ορίου της Δημιουργίας (που Βιώνουμε
έξω από Χώρο και Χρόνο, έξω από το σώμα αλλά «κοντά» στο σώμα). Για την
Υπέρτατη Εμπειρία της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ θα πούμε μόνο αυτό: αυτό που Νοιώθουμε Έρχεται
Από ΜΈΣΑ, δεν υπάρχει καμία εξωτερική αντίληψη να το προσεγγίσει και καμία
περιγραφή δεν μπορεί να το περιγράψει. Απλά Νοιώθεις (από ΜΕΣΑ) τον «Παλμό» της
ΖΩΗΣ, Νοιώθεις τον ΖΩΝΤΑΝΟ ΘΕΟ. Προφανώς εδώ δεν μιλάμε για την Εμπειρία ούτε
με την έννοια της προσωπικής εμπειρίας, ούτε για την Αντικειμενική Εμπειρία των
Ανώτερων Καταστάσεων, είναι κάτι Τελείως Υπερβατικό.
Όταν κάποιος Προχωρά Εδώ Γνωρίζει
Που Βαδίζει γιατί το Βιώνει Αυτός ο Ίδιος. Και μόνο αυτός είναι ο Ορθός Τρόπος
να Μάθουμε για όλα αυτά, μέσα από την εμπειρία, την μη προσωπική εμπειρία, την
Αντικειμενική Εμπειρία, την Υπερβατική Εμπειρία. Κατανοούμε ότι δεν πρόκειται
εδώ για προσωπική εμπειρία ενός εγώ αλλά για Βαθύτερες Αντικειμενικές
Καταστάσεις της Συνειδητότητας, της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που Επιστρέφει στα ΒΑΘΗ της.
Απλά, όπως Προχωράμε Εδώ κρατάμε σαν φυλαχτό ένα απλό μυστικό, ότι όπως είναι
Ψηλά είναι και χαμηλά. Κι όπως Ξεκινάμε Φυσικά και Προχωράμε Ανεμπόδιστα, με
τον ίδιο τρόπο γίνεται κι Εδώ. Όλα γίνονται μόνα τους. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ από την Φύση
της Ανυψώνεται, Πλαταίνει, Βαθαίνει (όλα αυτά σηματοδοτούν την Επιστροφή στην
ΟΥΣΙΑ). Επεκτείνεται πέρα από όλα τα Όρια μέχρι να Γίνει το Παν. Γιατί Πάντα
Είναι το Παν. Κι όλοι οι Αντικειμενικοί Περιορισμοί κι οι προσωπικοί περιορισμοί
είναι απλά απατηλοί περιορισμοί (που δημιουργούνται από την «συγκέντρωση» της
προσοχής, της συνειδητότητας, της επίγνωσης, που αυτόματα σημαίνει «περιορισμό»).
Η Αλήθεια ούτε Πραγματοποιείται, ούτε Αποκαλύπτεται, ούτε Ανακαλύπτεται. Απλά η
Κατανόηση φωτίζει την πλάνη. Η πλάνη διαλύεται. Κι Υπάρχει Αλήθεια. Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Είναι Πάντα εδώ. Αν δεν την Βιώνουμε είναι γιατί απλά είμαστε «στραμμένοι»
αλλού, στους Κατώτερους Κόσμους, στον Εξωτερικό Κόσμο. Όταν όμως έρθει η
Ευλογημένη Ώρα να Στραφούμε Έσω τότε Συνειδητοποιούμε πως Όλα Είναι Εδώ Πάντα,
Για Πάντα.
Τελικά Διαλογισμός (Αληθινός
Διαλογισμός) είναι Φυσική Διαδικασία, Φυσική Πράξη, που συμβαίνει απλά σε
αντικειμενικό επίπεδο. Όχι κάτι που κάνουμε, κάτι που πραγματοποιούμε κι είναι
προσωπική εμπειρία μέσα στον χρόνο. Η Κατάσταση του Διαλογισμού είναι
Αντικειμενική Ζωή, που Ρέει, Εδώ, Τώρα, έξω από τον Χρόνο και την προσωπική
αντίληψη και μνήμη. Είναι η Αληθινή Ζωή.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΟΣΜΩΝ
ΘΑΝΑΤΟΣ
