Esoterism Academy: ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΟΥΣΙΑ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΡΑΣΕΙΣ, ΕΠΙΓΝΩΣΗ 5

Sunday, February 16, 2020

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΟΥΣΙΑ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΡΑΣΕΙΣ, ΕΠΙΓΝΩΣΗ 5

ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό, Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης, δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ «ΚΕΝΤΡΩΝ»

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Για την Απελευθέρωση

Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Εκδηλώνεται μέσα στην Δημιουργία Εκδηλώνεται στο Κοσμικό Πεδίο (σαν Ύπαρξη), στο Παγκόσμιο Πεδίο (σαν Άχρονος Συνειδητός Χώρος) και στο Ατομικό Πεδίο σαν (Περιορισμένη) Ατομική Συνειδητότητα κι ακόλουθα Συνδέεται («Δημιουργεί») στο Νοητικό Πεδίο με ένα Νοητικό Σώμα, μετά στο Αστρικό Πεδίο λαμβάνει («δημιουργεί») ένα Αστρικό Σώμα και τελικά ενσαρκώνεται στο (Αιθερικό) Ενεργειακό-Υλικό Πεδίο μέσα σε ένα υλικό σώμα. Όταν η «Ανώτερη Οντότητα» Ενσαρκώνεται μέσα στο υλικό σώμα η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Παρούσα εδώ Περιέχοντας τα πάντα, η Κοσμική Ενέργεια είναι εδώ υποστηρίζοντας την Ύπαρξη κι η Παγκόσμια «Ατομικότητα» είναι εδώ, στο ίδιο σημείο με το Άτζνα Τσάκρα στο Κέντρο του εγκεφάλου αλλά σε άλλο πεδίο, βαθιά (κι είναι σε μη συνειδητή κατάσταση) ενώ η Ατομική Συνειδητότητα Συνδέεται με το Μυστικό Κέντρο της «Καρδιάς» (του εγκεφάλου), με το κέντρο του εγκεφάλου (το Εσωτερικό Άτζνα Τσάκρα), παρέχοντας την «Αίσθηση Ύπαρξης», την Παρουσία εδώ, το Αληθινό Είναι στον υλικό κόσμο. Η Νοητική Δύναμη (το Νοητικό Σώμα) εντοπίζεται στον περιφερικό εγκέφαλο (το Εξωτερικό Άτζνα Τσάκρα). Ο Αστρικός Δυναμισμός (το Αστρικό Σώμα) διαχέεται με κέντρο το Αναχάτα Τσάκρα της φυσικής καρδιάς σε όλο το περιφερικό νευρικό σύστημα. Η Αιθερική Ενεργειακή Δύναμη με κέντρο το Σβαντίσθανα Τσάκρα διαχέεται και ζωοποιεί ολόκληρο το σώμα που είναι η εξωτερική όψη της ύπαρξης, μια μορφή, δομημένη από ύλη.

Η Ατομική Συνειδητότητα Παραμένει Πάντα (όσο διαρκεί η ενσάρκωση) στο Κέντρο του εγκεφάλου αλλά συνήθως δεν «λειτουργεί» εδώ, από εδώ (γιατί η επίγνωση, η «προσοχή» είναι στραμμένη αλλού). Σε Κατάσταση Αφύπνισης, Ισορροπίας, Ησυχίας, Ηρεμίας, υπάρχει Άμεση Ανεμπόδιστη Αντίληψη, δηλαδή μια Αντικειμενική Λειτουργία χωρίς (προσωπικές) παραμορφώσεις. Ό,τι Αντιλαμβανόμαστε είναι Ανέγγιχτο, Φυσικό, Ιερό. Είναι μια Μη-Δυαδική Αντίληψη που στο Χώρο της Επίγνωσής της Περιλαμβάνονται όλα και δεν υπάρχει αντίληψη ξεχωριστού υποκειμένου, ούτε διάκριση υποκειμένου-αντικείμένου, διαχωρισμός του εγώ από τα αντικείμενα. Η σκέψη (όταν γίνεται) είναι απλά μια πληροφοριακή διαδικασία που δεν επηρεάζει και δεν αλλοιώνει την αντίληψη. Η Αίσθηση είναι καθαρή από «επιθυμίες». Το σώμα λειτουργεί τελείως φυσικά.

Συνήθως όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν μέσα από το νοητικό κέντρο στον περιφερικό εγκέφαλο, σκέπτονται, ερμηνεύουν, θυμούνται κι έχουν μια τελείως προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας, μια ιδιαίτερη εικόνα του κόσμου, της ζωής, των πραγμάτων. Η Γενική αντίληψή τους επηρεάζεται ακόμα από τις αισθήσεις, από επιθυμίες, «μνήμες» εμπειριών, προσκολλήσεις, συνήθειες, κλπ, αλλά και από την εξωτερική ζωή, από τις υλικές συνθήκες, τα εξωτερικά πράγματα (που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της αντίληψης, της ζωής και της δράσης). Οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι στραμμένοι προς τα έξω, λειτουργούν με τις εξωτερικές δραστηριότητες (στον περιφερικό εγέφαλο, στο περιφερικό νευρικό σύστημα και το σώμα) και βιώνουν την εξωτερική ζωή σαν την μόνη αληθινή ζωή. Όσο υπάρχει αυτός ο προσανατολισμός προς τα έξω, η δίψα για την εξωτερική ζωή, για την επαφή με την υλική πραγματικότητα, ο άνθρωπος αναλώνεται στον υλικό κόσμο των μορφών. Ακόμα και η Φιλοσοφική Αναζήτηση της Αληθινής Ύπαρξης για τον εξωτερικό άνθρωπο δεν είναι παρά μια αναζήτηση μέσω της σκέψης, αναζήτηση ιδεών, εννοιών, διανοητικών αληθειών. Ο Θεός των ανθρώπων είναι μια Ιδέα, ένα Είδωλο σκέψης. Η «λατρεία» τους είναι μια λατρεία Ειδώλων, ειδωλολατρία.

Η Στροφή προς τα Έσω, η Αναζήτηση της Εσωτερικής Ισορροπίας, η Βίωση της Ησυχίας όπου όλα διαλύονται σε μια Παγκόσμια Ενότητα φαίνεται στους εξωτερικούς ανθρώπους σαν κάτι θαυμαστό, θεϊκό, μια εκστατική εμπειρία που δεν κατανοούν και δεν αναζητούν. Άνθρωποι σαν τον Βούδα ή τον Ιησού των Εσσαίων φαντάζουν «μυθικοί». Κι όμως πρόκειται για μια Φυσική Κατάσταση της Ύπαρξης, μια Εγγενή Δυνατότητα του Ανθρώπου και κάτι τελείως φυσικό κι απλό. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που Στρέφεται Έσω Στρέφεται προς την Αληθινή Φύση του, προς τον Αληθινό εαυτό του (που Έχει Άπειρο Βάθος), προς την Απέραντη Ουσία του (που πέρα από το εδώ Απλώνεται στο Άπειρο). Η Στροφή προς τα Έσω, η εγκατάλειψη των εξωτερικών δραστηριοτήτων, η παραίτηση από την εξωτερική ζωή στον κόσμο των μορφών, είναι το ίδιο Φυσική όσο και ο προσανατολισμός προς τα έξω. Σε αυτόν που Στρέφεται Έσω η Πραγματικότητα που Βιώνει είναι τόσο πραγματική όσο κι ο εξωτερικός κόσμος. Ίσως πιο πραγματική γιατί είναι Αιώνια κι όχι παροδική και φθαρτή όπως ο κόσμος των μορφών.

Για να Στραφεί κάποιος Έσω πρέπει να φτάσει σε ένα αποφασιστικό σημείο της ύπαρξής του στον εξωτερικό κόσμο. Όταν όλα αυτά έξω δεν τον ενδιαφέρουν πια και δεν έχουν καμία αξία πλέον, όταν το νοιώθει μέσα του και το κατανοεί βαθιά, μπορεί με φυσική ευκολία να τα εγκαταλείψει όλα αυτά. Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει; Όταν μέσα από την ζωή, την αναζήτηση, την ανάλωση σε αδιέξοδες προσπάθειες (να φτάσουμε στην Αλήθεια της Ύπαρξης) κατανοούμε ότι ούτε υπάρχει Αλήθεια στον εξωτερικό κόσμο της παροδικότητας και της φθοράς, ούτε μπορούμε να φτάσουμε Κάπου με τις εξωτερικές δραστηριότητες και την διανοητική προσπάθεια (ακόμα και τον εμπρόθετο προσωπικό διαλογισμό ή την προσωπική προσευχή) έρχεται η στιγμή που (απογοητευμένοι) παραιτούμαστε από όλα αυτά. Τότε, από τα Βάθη της Ύπαρξης, αναδύεται μια Αντικειμενική Πρόθεση (όχι προσωπική επιθυμία) να Στραφούμε Έσω. Αφού έσβησε η φλόγα για εξωτερική ζωή, απλά Στρεφόμαστε Έσω, Συμβαίνει.. Είναι πια μια αντικειμενική δράση, μια μη προσωπική πράξη. Δεν υπάρχει κάποιος που κάνει κάτι. Οι δραστηριότητες του εγώ έχουν εγκαταλειφθεί, το ίδιο το εγώ έχει εγκαταλειφθεί. Ξαφνικά βρισκόμαστε Πέραν, στην Αντικειμενική Συνειδητότητα. Έχουμε μεταφέρει την Επίγνωσή μας στο Κέντρο του Εγκεφάλου (έχει Αφυπνισθεί το εσωτερικό Άτζνα Τσάκρα). Όσο ο άνθρωπος παραμένει δεμένος με εξωτερικά πράγματα δεν μπορεί να «αποχωρήσει» (γιατί στρέφει την προσοχή του προς τα έξω, διοχετεύει την ενέργειά του στην περιφέρεια κι απορροφιέται στον εξωτερικό κόσμο).

Έτσι η Αληθινή Θρησκεία του Εσωτερικού Βιώματος δεν είναι για όλους τους ανθρώπους αλλά μονάχα για όσους θέλουν πραγματικά να ανυψωθούν προς την Ανώτερη Εσωτερική Πραγματικότητα. Ο Ιησούς της Ερήμου είχε πει «Όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» (Ματθαίος, στ΄ 21). Καταλαβαίνεται τι λέει; Τι είναι ο θησαυρός; Τι είναι η καρδιά; Μιλά για το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, το Μυστικό Κέντρο της Ύπαρξης, της Ατομικής Συνειδητότητας, στο κέντρο του εγκεφάλου (το Εσωτερικό Άτζνα Τσάκρα) κι όχι για το κέντρο του συναισθήματος στην θέση της φυσικής καρδιάς. Κι ο θησαυρός είναι αυτό στο οποίο συγκεντρώνεται η προσοχή, η επίγνωσή μας, γιατί το θεωρούμε πολύτιμο (το πολύτιμό μας). Μπορεί να είναι ο εξωτερικός κόσμος της φθοράς ή ο Αιώνιος Ουρανός της Αληθινής Ζωής. Πόσοι «χριστιανοί» κατανοούν τα λόγια του Διδασκάλου της Ερήμου και πόσοι τα κάνουν πράξη ζωής; Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Στροφή Έσω είναι μια Φυσική Δράση, Πράξη Ζωής, που συμβαίνει φυσικά, αντικειμενικά, σαν γεγονός, όταν ο εξωτερικός κόσμος γίνεται φυσικά αδιάφορος, χάνει την αξία του και δεν έχει πια τίποτα να προσφέρει. Δεν είναι κάτι που κάνει το εγώ, ένα εγώ, γιατί και το εγώ και οι δράσεις του και οι προθέσεις του και οι προσπάθειές του, όλα εγκαταλείπονται, για να Εισέλθουμε σε μια Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης. Την στιγμή που φτάνουμε εδώ η εγκατάλειψη της εξωτερικής δραστηριότητας της σκέψης, της εξωτερικής ζωής, των αισθήσεων, του κόσμου των υλικών μορφών, είναι φυσικά εύκολη και γίνεται χωρίς προσπάθεια, απλά συμβαίνει.

Έτσι, η Στροφή Έσω, προς το Αληθινό Κέντρο της Ύπαρξής μας (στο κέντρο του εγκεφάλου) δεν απαιτεί καμία δράση (από μέρους μας), καμία πρακτική προσπάθεια, καμία τεχνική διαλογισμού ή προσευχής. Η Μετατόπιση προς το Κέντρο της Ύπαρξης δεν πραγματοποιείται σαν εμπειρία (ενός εγώ), σαν (προσωπικό) συμβάν. Δεν είναι κάτι που πρέπει να πραγματοποιήσουμε γιατί είμαστε ήδη στο Κέντρο μας. Απλά με την δραστηριότητα της σκέψης (στον περιφερικό εγκέφαλο) φτιάχνουμε ένα φανταστικό εγώ που νομίζει ότι είναι κάτι και πρέπει να γίνει κάτι, να φτάσει κάπου. Αυτό που συμβαίνει αντικειμενικά δεν είναι ότι εμείς έχουμε «φύγει» από το κέντρο μας. Απλά διοχετεύουμε ενέργεια προς το νοητικό κέντρο, προς τον περιφερικό εγκέφαλο, σκεπτόμαστε, φτιάχνουμε αντιλήψεις, εικόνες, όλα φανταστικά. Αντικειμενικά χρειάζεται απλά να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε την σκέψη (γιατί έτσι κι αλλιώς είναι κάτι ψεύτικο και δεν οδηγεί πουθενά). Όταν αυτό γίνεται κατανοητό τότε όλα γίνονται φυσικά. Εγκαταλείπουμε τις εξωτερικές δραστηριότητες (την τροφοδότηση της σκέψης και της εξωτερικής ζωής). Αυτό είναι εύκολο αν ο κόσμος δεν μας ενδιαφέρει, αν έχει σβήσει η δίψα για εξωτερική ζωή. Η εγκατάλειψη (σε αυτό το σημείο) δεν είναι προσωπική πράξη. Είναι φυσικό σβήσιμο, αντικειμενικό συμβάν κι ολοκληρωτική αποχώρηση από το πεδίο της δυαδικής συνειδητότητας, τον κόσμο του διαχωρισμένου εγώ, Είσοδος στην Αντικειμενική Ζωή. Όταν το σώμα μένει σε ηρεμία, «ακινησία», όταν οι αισθήσεις ησυχάζουν, όταν η σκέψη εγκαταλείπεται (σωπαίνει) τότε Αναδύεται η Πραγματικότητα της Ύπαρξής μας. Αναδύεται η Αγνή Αίσθηση της Ύπαρξης (ότι Υπάρχουμε, Εδώ, Τώρα, Απλά Υπάρχουμε). Η Αντίληψή μας είναι Ανεμπόδιστη, δεν παραμορφώνεται από σκέψη, μνήμη, επιθυμίες, εξωτερικές προσκολλήσεις και εξωτερικές υλικές δραστηριότητες. Η Δυαδικότητα σβήνει και νοιώθουμε ότι Όλα Είναι Ένα. Αυτή είναι μια Φυσική Κατάσταση που αποκαλύπτεται φυσικά όταν ο άνθρωπος ωριμάζει στην ζωή κι αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει κι αποδίδει στα πράγματα την πραγματική αξία τους.

Η Μετατόπιση στο Κέντρο της Ύπαρξής μας δεν είναι πραγματική μετατόπιση. Απλά, όταν η προσοχή δεν στρέφεται προς τις εξωτερικές δραστηριότητες (στο νοητικό κέντρο, στις αισθήσεις, στο σώμα, στον κόσμο), όταν οι εξωτερικές δραστηριότητες εγκαταλείπονται φυσικά (κι όχι με πειθαρχημένο έλεγχο κάποιου εγώ), η Μετατόπιση έχει συμβεί. Καθώς σβήνουν (και δεν τροφοδοτούνται πια) οι εξωτερικές δραστηριότητες η Αντίληψη Απελευθερώνεται και η Ζωή ρέει αβίαστα μέσα στην Επίγνωση της Ενότητας των Πάντων.

Αν κάποιος νομίζει ότι αυτό, το να Βιώνουμε την Ύπαρξη στο Κέντρο μας, την Μη-Δυαδική Συνειδητότητα της Ενότητας, χρειάζεται κάποια προσπάθεια ή ότι πραγματοποιείται στον χρόνο (με κάποια διαδικασία) βρίσκεται σε πλάνη. Στην πραγματικότητα δραστηριοποιείται ακόμα στον περιφερικό εγκέφαλο, σκέπτεται, φτιάχνει μια αντίληψη ενός εαυτού που πρέπει να πραγματοποιήσει κάτι και κάνει προσπάθειες να επιτύχει κάτι.. Η πειθαρχία, η πειθαρχημένη άσκηση, βρίσκεται πάντα μέσα στα πλαίσια της εξωτερικής δραστηριότητας, της σκέψης, κλπ. και τελικά είναι αδιέξοδη. Ποιος θέλει να πραγματοποιήσει; Τι; Πρόκειται για ένα ψευδές πρόβλημα και στα ψευδή προβλήματα όλες οι λύσεις είναι ψευδείς. Η μόνη αληθινή απάντηση είναι μια λύση στο Αντικειμενικό Έδαφος της Πραγματικότητας κι όχι στον φανταστικό χώρο της σκέψης. Όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες πρέπει να εγκαταλειφθούν. Ακόμα κι η επιθυμία της Ησυχίας, της Απελευθέρωσης, της Φώτισης. Να εγκαταλειφθούν φυσικά (όπως εξηγήσαμε πιο πάνω) και σαν φυσικό γεγονός κι όχι μέσα από προσωπική αντίληψη, προσωπική προσπάθεια (γιατί έτσι ξαναπέφτουμε στον φαύλο κύκλο της σκέψης και της απατηλής πνευματικής εξέλιξης). Η Μετατόπιση προς το Κέντρο μας πρέπει να είναι φυσική, πραγματική, αντικειμενικό συμβάν. Κι αυτό σημαίνει να σταματήσουμε φυσικά, πραγματικά να διοχετεύουμε ενέργεια στο νοητικό κέντρο, στην σκέψη, στον περιφερικό εγκέφαλο, στις αισθήσεις, στο σώμα, στον κόσμο. Κι αυτό δεν γίνεται με την συνέχιση της δραστηριότητας (της σκέψης, κλπ.). Αφήνουμε την φωτιά της εξωτερικής ζωής να σβήσει φυσικά. Δεν φυσάμε την φλόγα της εξωτερικής ζωής γιατί όσο φυσάμε δυναμώνουμε την φλόγα και την εξάρτηση από την εξωτερική ζωή.

Ο Αληθινός Διαλογισμός

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

ΘΑΝΑΤΟΣ

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, February 16, 2020

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΟΥΣΙΑ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΡΑΣΕΙΣ, ΕΠΙΓΝΩΣΗ 5

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright