Esoterism Academy: ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΟΥΣΙΑ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΡΑΣΕΙΣ, ΕΠΙΓΝΩΣΗ 6

Sunday, March 1, 2020

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΟΥΣΙΑ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΡΑΣΕΙΣ, ΕΠΙΓΝΩΣΗ 6

ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό, Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης, δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ «ΚΕΝΤΡΩΝ»

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, μολονότι είναι η Ίδια η Ουσία μας, ο Εαυτός, κι είναι (σαν Υποστήριγμα κάθε Αντίληψης και αντίληψης) η Ύπαρξή μας, κάτι άμεσα οικείο, εντούτοις παραμένει επίσης το πιο Άγνωστο. Όχι μόνο επειδή Είναι πέρα από Αντίληψη, Χώρο, Χρόνο, Ιδιότητες, αλλά και γιατί είναι Ακατάληπτο, αδύνατο να γνωσθεί. Όπως ακριβώς τα μάτια μας. Υπάρχουν, βλέπουν (κι αυτό αποτελεί απόδειξη της παρουσίας τους) αλλά δεν μπορούν να δουν τον εαυτό τους. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Μία. Όμως Υπάρχουν Πολλές Καταστάσεις ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ή Πεδία Συνειδητότητας. Η Συνειδητότητα στην «Φύση» της μπορεί να μελετηθεί όχι μόνο στις διάφορες Εκδηλώσεις της αλλά και στο συγκεκριμένο Πεδίο, όπως αυτό του Ενσαρκωμένου Ανθρώπου, το Πεδίο της Υλικής Πραγματικότητας. Υπάρχει μια ολόκληρη Φιλοσοφία της Συνειδητότητας κι οι άνθρωποι έχουν πολλές αντιλήψεις και θεωρίες για την Συνειδητότητα. Το πιο ουσιαστικό χαρακτηριστικό (που «ορίζει» την Συνειδητότητα) είναι η Αντίληψη, η Γνώση, η Επίγνωση, η βεβαιότητα του βιώματος, η αίσθηση της ζωής (ότι εγώ υπάρχω, εδώ, τώρα).

Μολονότι η Ανθρώπινη Συνειδητότητα (στον Υλικό Κόσμο) είναι Αντίληψη του κόσμου που συμβαίνει, σαν μια εσωτερικευμένη εικόνα από αντιλήψεις, έννοιες, βιώματα, παραστάσεις κι εξωτερικές αισθητηριακές εμπειρίες (που μας φέρνουν σε «επαφή» με τα πράγματα) το «πεδίο» της αντίληψης δεν συλλαμβάνει τον κόσμο στην πληρότητά του, στην ολότητά του και στο βάθος του, στην πλήρη «έκτασή» του. Στην πραγματικότητα ο «χώρος» της Αντίληψης είναι περιορισμένος, και σαν «λειτουργία» και σαν «περιεχόμενο». Αυτός ακριβώς ο περιορισμένος τρόπος αντίληψης «ορίζει» την Επίγνωση, την Παρούσα Επίγνωση. Επίγνωση είναι όσα είναι παρόντα στην αντίληψη, στο νου, στις αισθήσεις. Η Επίγνωση λειτουργεί έχοντας το Υπόβαθρο της «Μνήμης» σαν μια άμεση επαφή με τον κόσμο, με τα πράγματα που βιώνουμε εδώ, τώρα.

Ο τρόπος που λειτουργεί η Επίγνωση είναι περιορισμένος λειτουργικά. Ας το δούμε αναλυτικά. Η επίγνωσή μας επηρεάζεται από την πνευματική κατάσταση της κοινωνίας μέσα στην οποία έχουμε ανατραφεί, από αντιλήψεις, πεποιθήσεις, γνώσεις, εμπειρίες, από την σκέψη, κλπ. Χρησιμοποιούμε «φίλτρα» για να αντιληφθούμε. Συνεχώς επιλέγουμε, απορρίπτουμε ή επινοούμε πληροφορίες. Έτσι η αντιληπτική εικόνα που δομούμε είναι παραμορφωμένη. Φτιάχνουμε μια «υποκειμενική» εικόνα του κόσμου με αντικειμενικά στοιχεία συνδυάζοντάς τα όπως εμείς κρίνουμε (συχνά αυθαίρετα). Η Αλήθεια όμως της αντίληψης βρίσκεται στον τρόπο που δομείται όχι στα δομικά αντιληπτικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται. Από την άλλη μεριά η επίγνωσή μας είναι περιορισμένη από τα «ενδιαφέροντά» μας, αυτά που μας απασχολούν, που θέλουμε, που επιδιώκουμε, που κάνουμε, που «ζούμε». Έτσι, μιλώντας για την επίγνωση του ανθρώπου μιλάμε για ένα μηχανισμό αντίληψης συνήθως ελλιπή, μηχανικό, αυτοματοποιημένο, παραμορφωτικό και περιορισμένο και για ένα περιεχόμενο τελείως υποκειμενικό, απόλυτα προσωπικό, συχνά φανταστικό. Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «εγρήγορση», συνειδητή ζωή, γνώση και επίγνωση της ζωής, εμπειρία της ζωής, δεν είναι παρά ένα συνειδητό ονείρεμα. Οι άνθρωποι ζουν σαν «υπνωτισμένοι».

Όσοι έχουν ασχοληθεί με την Φιλοσοφία της Συνειδητότητας, με την Ψυχολογία και την «Φυσιολογία» της Επίγνωσης, κατανοούν ότι οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν έχουν πραγματική επίγνωση, δεν ζουν σε αληθινή εγρήγορση. Όσοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τον Διαλογισμό, με το Γιόγκα του Πανταζάλι, με το Ζεν, μέχρι τις σύγχρονες «Μη-Μεθόδους» του Μαχάρσι ή του Κρισναμούρτι κι έχουν ίδιοι κάνει Άσκηση συνειδητότητας, Άσκηση επίγνωσης, κι έχουν εφαρμόσει την Προσοχή, την Προσεκτική Παρατήρηση, την Παρατήρηση αυτού που συμβαίνει, την Παρατήρηση του άμεσου βιώματος, την «Αυτοπαρατήρηση» (σε ότι συμβαίνει μέσα μας, σε μας, στο σώμα, έξω στον κόσμο), κατανοούν ότι η Πραγματική Επίγνωση (δηλαδή η καθαρή βαθιά ολοκληρωτική γνώση) αυτού που συμβαίνει, η «Κατανόηση» αυτού που συμβαίνει «προϋποθέτει» να έχουμε σε άμεση αντίληψη («παρούσες») κάποιες βασικές αντιλήψεις, Αυτές οι Βασικές Αντιλήψεις είναι η Βαθιά Αίσθηση ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η «Φύση» της Συνειδητότητας, η «Λειτουργία» της Επίγνωσης. Επίσης η Πραγματική Επίγνωση (για να είναι δυνατή) «απαιτεί» να δρούμε με ορισμένο τρόπο, να παρατηρούμε αντικειμενικά. Τι σημαίνει να Παρατηρούμε Αντικειμενικά;. Σημαίνει να Παρατηρούμε χωρίς τις παρεμβάσεις όλου του νοητικού αποθέματος (της μνήμης), της σκέψης, χωρίς ερμηνείες, σχόλια, επιλογές. Να Παρατηρούμε Ήσυχα, χωρίς να παραμορφώνουμε το αντιληπτικό γεγονός. Να Παρατηρούμε χωρίς να συμμετέχουμε «προσωπικά». Αυτό σημαίνει όχι απλά μια αποστασιοποίηση από τα πράγματα, μια «απόσπαση» από τα πράγματα αλλά και μια βαθιά μετατόπιση (λόγω ακριβώς της κατανόησής μας) των αξιών και των ενδιαφερόντων μας. Η Αντικειμενική Αντίληψη μπορεί έτσι να οδηγήσει στην Αληθινή Κατανόηση αυτού που συμβαίνει, να δώσει τις πραγματικές διαστάσεις στα πράγματα, να αποδώσει τις αληθινές αξίες σε όλα και να μας Προσανατολίσει, Αυθόρμητα, χωρίς επιλογές ή προσπάθεια στην Αφυπνισμένη Ζωή, στην Αληθινή Επίγνωση της Ζωής, στην Αληθινή Εγρήγορση, Εδώ, Τώρα.

Το πρώτο πράγμα που φέρνει η Κατανόηση αυτού που συμβαίνει είναι η Ησυχία. Μονάχα στην Σιωπή της Σκέψης (όταν απλά αντιλαμβάνεσαι και δεν επεξεργάζεσαι το αρχικό φυσικό αυθόρμητο καθαρό αντιληπτικό γεγονός) μπορείς να δεις και να αντιδράς αυθόρμητα (κι όχι κάτω από την πίεση της σκέψης, της μνήμης, της εμπειρίας και των επιθυμιών). Μέσα στην Σιωπή της Σκέψης υπάρχει μόνο το τώρα, αυτό που συμβαίνει, δεν υπάρχει σκέψη, χρόνος, μνήμη ή φαντασία. Μετά, καθώς κατακάθεται η δραστηριότητα και καθαρίζει το τοπίο της επίγνωσης εμφανίζονται μονάχα τα πραγματικά γεγονότα στις πραγματικές διαστάσεις τους. Τελικά Ωριμάζει η Κατανόηση ότι αυτό που Αξίζει στην Ζωή είναι η Ύπαρξη. Η Αλήθεια βρίσκεται στα Βάθη της Ύπαρξης, στο Είναι, στην Πραγματικότητα κι όχι σε εξωτερικές δραστηριότητες. Έτσι τελείως αυθόρμητα αναδύεται η αντικειμενική βούληση να Στραφούμε Έσω, προς τον Αληθινό Εαυτό. Η Μετατόπιση προς το Κέντρο της Ύπαρξης, στην Καρδιά της Ύπαρξης (στο Άτζνα Τσάκρα, στο κέντρο του εγκεφάλου) Αποκαλύπτει, καθώς πέφτουν τα πέπλα της αυταπάτης που δημιουργεί η νοητική δραστηριότητα (η παραμόρφωση του αντιληπτικού συμβάντος) την Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, την Επίγνωση της Ενότητας των Πάντων.

Αλλά θα πρέπει εδώ να προσέξουμε. Η «Επιστροφή» στο Κέντρο της Ύπαρξης που «συμβαίνει» όταν σταματούν οι εξωτερικές δραστηριότητες (στον περιφερικό εγκέφαλο) δεν είναι Απελευθέρωση Ολοκληρωτική παρά μόνο τότε όταν καταστραφούν τα νοητικά εντυπώματα στο Βάθος της Μνήμης, τα οποία «δημιουργούν» νοητικές τάσεις, δράσεις, που μας οδηγούν ξανά προς τον εξωτερικό κόσμο. Η Αληθινή Απελευθέρωση είναι γεγονός όχι όταν υπάρχει Ησυχία, όταν σταματά να διοχετεύεται ψυχική ενέργεια στην εξωτερική δραστηριότητα, η Αληθινή Απελευθέρωση είναι γεγονός όταν δεν «Θέλουμε» πια να δραστηριοποιηθούμε εξωτερικά (στον περιφερικό εγκέφαλο), κι αυτό είναι πολύ βαθύτερο βίωμα. Αυτό ακριβώς (η «απροθυμία», η έλλειψη επιθυμίας να δραστηριοποιηθούμε εξωτερικά) σηματοδοτεί την οριστική απεξάρτηση από το έξω, από την εμπλοκή μας στην εγκόσμια δραστηριότητα, την οριστική εσωτερική απόσπασή μας από τον κόσμο των φαινομένων.

Η Στροφή Έσω και η «Μετατόπιση» (της Επίγνωσης) στο Αληθινό Κέντρο της Ύπαρξής μας (στον Υλικό Κόσμο) σηματοδοτεί την Βίωση της Αντικειμενικής Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας. Η Μη-Δυαδική Συνειδητότητα είναι Ατομική Δραστηριότητα (δηλαδή Αντιλαμβάνεται από ένα «Κέντρο», από «εδώ»). Όμως αυτό το ατομικό κέντρο είναι μονάχα «Αντιληπτικό», «κενό», χωρίς «περιεχόμενο» (σαν να μην υπάρχει) αφήνοντας την Αντίληψη να δρα αντικειμενικά. Αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει ένα υποκειμενικό κέντρο που να διαχωρίζεται από τα αντικείμενα ( κάποιο συμπαγές περιεχόμενο, κάποιο εγώ). Η Επίγνωση Απλώνεται Ελεύθερα κι Αγκαλιάζει τα Πάντα χωρίς να υπάρχει διάκριση υποκειμένου-αντικειμένου και χωρίς να υπάρχει «απόσταση» από τα πράγματα. Μέσα στην Ενοποιημένη Επίγνωση όλα είναι ένα αλλά παρόλα αυτά «διακριτά». Κατανοούμε ότι η Αντικειμενική μη-Δυαδική Συνειδητότητα διατηρεί την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου αλλά Βλέπει από το Βάθος μια Ενότητα που τα περιλαμβάνει όλα. Η Βίωση της Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας είναι Βίωση της Αντικειμενικής Συνειδητότητας (πέρα από το υποκείμενο, χωρίς εγώ, χωρίς προσωπική αντίληψη, σκέψη, επεξεργασία, κλπ.), είναι δηλαδή μία Καθαρή Ανόθευτη Ροή Αντίληψης που αποκαλύπτει τον κόσμο όπως είναι, ένα ενοποιημένο πεδίο ύπαρξης (κι όχι όπως θα τον έβλεπε ένα υποκείμενο, ένα εγώ, η σκέψη, η φαντασία, σαν ένα χώρο με ξεχωριστά πράγματα).

Αυτό το Πρωταρχικό Εσωτερικό Βίωμα (της Αντικειμενικής Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας, της Ενοποιημένης Επίγνωσης) είναι η Πύλη της Εσωτερικής ζωής, η Πύλη που Οδηγεί στο Εσωτερικό «Σύμπαν», στους Εσωτερικούς Κόσμους. Πρέπει να Κατανοήσουμε (με την Αντικειμενική Προσεκτική Παρατήρηση) ότι όπως η Μετατόπισή μας Εδώ είναι φυσικό γεγονός και φυσική στον τρόπο της, χωρίς προσπάθεια (αποτέλεσμα της Παρατήρησης και της Κατανόησης αυτού που συμβαίνει, όπως εξηγήσαμε) έτσι η Είσοδος στους Εσωτερικούς Κόσμους είναι επίσης θέμα Κατανόησης κι Απόφασης (που ωριμάζει από την Κατανόηση) κι όχι αποτέλεσμα προσπάθειας ή μυστικιστικής πρακτικής ή κάποιας τεχνικής. Το Άνθισμα της Συνειδητότητας προς την Ολοκλήρωση είναι μια Φυσική Πορεία κι όχι μια εκβιαστική κίνηση.

Μετά, παρατηρούμε (όταν Βιώνουμε την Εσωτερική Ζωή) ότι η Μετατόπισή μας προς πιο Εσωτερικές Καταστάσεις μπορεί να Βιωθεί με λιγότερη ή περισσότερη «ένταση» και σε λιγότερο ή περισσότερο «βάθος». Κι αυτό θα εξηγήσουμε τώρα. Καταρχήν η Περεταίρω Εσωτερίκευση της Ύπαρξης, της Επίγνωσης, της Ζωής, σημαίνει το Πέρασμα από την Αντικειμενική Ατομική Συνειδητότητα (την Αντικειμενική Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, την Ενοποιημένη Επίγνωση, που περιγράψαμε) στην Παγκόσμια Ατομικότητα (που είναι ταυτόχρονα «Κοινή» για όλα τα όντα και «διακριτή» σαν εμπειρία), μια Κατάσταση όπου το Ατομικό Κέντρο (το «Κενό», χωρίς εγώ, κέντρο) διαλύεται κι «Απλώνεται» στο Παγκόσμιο, στην Πανταχού Παρουσία. Αυτό Βιώνεται ταυτόχρονα στο πιο εσωτερικό κέντρο, το Σαχασράρα (στο ίδιο «σημείο» με το Άτζνα Τσάκρα αλλά πιο εσωτερικά, σε «άλλη» διάσταση), αλλά και έξω από το σώμα, πέρα από το «εδώ» (του σώματος) και τον χρόνο, στον Χωρίς Όρια Εσωτερικό Χώρο, σε ένα Ευρύτερο Εδώ. Υπάρχουν (κι αυτό το διαπιστώνουν εμπειρικά, αντικειμενικά όσοι το βιώνουν) Τρεις «Διαφορετικές» Καταστάσεις που Βιώνουμε Εδώ και σηματοδοτούν το Πέρασμα από την Αίσθηση Ύπαρξης στον Παγκόσμιο Χώρο, στην Ενοποιημένη Συνειδητότητα, μια Κατάσταση Όπου η Ίδια η Συνειδητότητα Είναι ο Χώρος. Και Πιο Πέρα υπάρχουν ακόμα Πιο Εσωτερικές Καταστάσεις που Οδηγούν στο «Όριο» της Δημιουργίας και Πέρα από την Δημιουργία στην Αληθινή Ύπαρξη (στην ΘΕΟΤΗΤΑ).

Αυτό όπως που έχει σημασία εδώ είναι να δούμε με ποιό τρόπο «τρόπο» βιώνουμε όλες αυτές τις Εσωτερικές Καταστάσεις, για να κατανοήσουμε τι ακριβώς ζούμε, που ζούμε, δηλαδή με πόση «ένταση» και σε πόσο «βάθος» βιώνουμε αυτό που βιώνουμε.

Έτσι, μπορούμε να Μετατοπιστούμε προς τα Έσω, προς το Πιο Εσωτερικό Κέντρο της Ύπαρξης (το Σαχασράρα) προς την Παγκόσμια Ατομικότητα διατηρώντας όμως την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου (από τον οποίο βέβαια είμαστε αποσπασμένοι και γίνεται απλά «αντιληπτός», σαν «σκιές». Έτσι μπορούμε να Ανυψωθούμε μέχρι τις Πιο Εσωτερικές Καταστάσεις και ταυτόχρονα να είμαστε στον κόσμο. Σε αυτή την «Κατάσταση Συνειδητότητας» ήταν ο Βούδας ή ο Ιησούς όταν «δρούσαν» στον κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση η «ένταση» (το «βάθος») με το οποίο βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις είναι μικρό όμως το «όφελος» είναι τεράστιο κι αυτό γιατί αφενός μας Αποκαλύπτει την Ανώτερη Πραγματικότητα κι αφετέρου Απελευθερώνει και Διευρύνει την Συνειδητότητα πέρα από τα Όρια, στην Αληθινή Ύπαρξη, ενώ φέρνει το Φως της Εσωτερικής Κατανόησης μέσα στον κόσμο, με την εξωτερική επίγεια δράση.

Όμως υπάρχει κι ένας πιο Βαθύς Τρόπος να Βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις. Κι αυτός ο τρόπος μας Αποκαλύπτει Καλύτερα το Πραγματικό Περιεχόμενο των Ανώτερων Καταστάσεων, των Εσωτερικών Κόσμων. Σε αυτή την περίπτωση «σταματά» (ή αγνοείται τελείως, δεν του δίνεται καμία «προσοχή» και είναι μη «συνειδητό») η εξωτερική «πληροφόρηση». Αποκοβόμαστε (γνωστικά όχι φυσικά) από τον εξωτερικό κόσμο και Βιώνουμε Καθαρά (απερίσπαστα) την Εσωτερική Κατάσταση, την Εσωτερική Ζωή. Αυτό είναι μια πιο ακριβής γνώση αυτών των καταστάσεων Και μιλάμε πάντα για αντικειμενική εμπειρία κι αντικειμενική γνώση αυτών των Καταστάσεων.

Βέβαια, αυτό απαιτεί μια πραγματική φυσική δράση που ξεκινά από την απόλυτη χαλάρωση, την «ακινησία» του σώματος και την διακοπή της πληροφόρησης από το σώμα (αυτό που στην τεχνική γλώσσα του Γιόγκα ονομάζουν «απόσυρση» από τις αισθήσεις, από το σώμα, από τον εξωτερικό κόσμο). Αυτό (όταν κάποιος το επιχειρεί με υπευθυνότητα και το βιώνει πραγματικά) οδηγεί στην απόσυρση από το φυσικό σώμα και στην ενεργοποίηση του αστρικού σώματος. Όταν στην διάρκεια αυτού του (χωρίς αντίληψη του εξωτερικού κόσμου) Βαθύτερου Διαλογισμού νοιώθουμε να «αιωρούμαστε» λίγο πιο πάνω από το φυσικό σώμα βιώνουμε ακριβώς την ύπαρξη μέσα από το αστρικό σώμα στο Αστρικό Πεδίο. Ασφαλώς όλη αυτή η «διαδικασία» γίνεται με προσοχή, υπευθυνότητα και κατανόηση του τι κάνουμε. Η «ενασχόληση» με τον Αστρικό Κόσμο δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην Πνευματική Πρόοδο. Με τον ίδιο τρόπο (αυθόρμητα, φυσικά και χωρίς προσπάθεια (με απόφαση που αναδύεται από την Κατανόηση) μπορούμε να ανυψωθούμε στο Νοητικό Πεδίο (που έχει στην πραγματικότητα Τρία Υποπεδία) και να «ενεργοποιήσουμε» το νοητικό σώμα. Κι αυτή η Κατάσταση δεν είναι ο Τελικός Προορισμός. Ο Αληθινός Μύστης της Εσωτερικής Ζωής μεταβαίνει στην (από την Εμπειρία του Διαλογισμού) Γνωστή του Σταθερή Κατάσταση της Αντικειμενικής Ατομικής Ύπαρξης, της Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας, της Ενοποιημένης Επίγνωσης όπου είμαστε εδώ μέσα στον Παγκόσμιο Χώρο (σαν απλή παρουσία, «κενό» κέντρο από όπου έχουμε επίγνωση της Ενότητας του Πεδίου). Αυτή είναι η Κατάσταση που οι Αρχαίοι Μύστες ονόμαζαν Ηλύσια Πεδία.

Κανονικά, σε αυτή την διαδικασία του Βαθύτερου Διαλογισμού (χωρίς αντίληψη του εξωτερικού κόσμου) πρέπει να γίνει Μετάβαση στο Υπερνοητικό Αντικειμενικό Ατομικό Πεδίο, με την «ενεργοποίηση» του Ατομικού (Μη-Υποκειμενικού) Σώματος κι από εδώ να Ανυψωθούμε στις Ανώτερες Καταστάσεις. Δεν συνιστάται η «παραμονή» στο αστρικό ή το νοητικό πεδίο (με τις παραλλαγές του) που είναι επίσης «μορφικά πεδία» όπως και το υλικό πεδίο των υλικών μορφών. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουμε καλά και να τηρούμε τους «Κανόνες» της Εσωτερικής Ζωής. Ο Αληθινός Προορισμός μας είναι οι Τερις Ανώτεροι Ουρανοί του Παγκόσμιου και μετά Πιο εσωτερικά, Πέρα από την Δημιουργία στην Αληθινή Ύπαρξη. Ασφαλώς δεν μπορούμε εδώ ούτε να δώσουμε λεπτομερείς περιγραφές του Βιώματος των Ουράνιων Καταστάσεων ούτε «οδηγίες» σε όσους έρχονται Εδώ. Όχι επειδή δεν Βιώνουμε Αυτές τις Καταστάσεις (και συνεπώς δεν τις «γνωρίζουμε»), ούτε γιατί δεν θέλουμε να μεταδώσουμε εσωτερικές πληροφορίες δημόσια, σε πρόσωπα, ενδεχομένως, από τα οποία πρέπει να «προστατέψουμε» την Εσωτερική Γνώση. Απλά όλα αυτά είναι Βιώματα που πρέπει κάποιος να Βιώσει ο ίδιος (δεν έχει ούτε αξία ούτε σημασία η πληροφόρηση από δεύτερο χέρι). Αυτή η στάση είναι, πιστεύουμε, η πιο υπεύθυνη, η πιο τίμια κι η πιο ανθρωπιστική. Άλλωστε όλα αυτά είναι Εγγενείς Δυνατότητες, της Ανθρώπινης Φύσης και κανένας δεν εμποδίζεται, από κανέναν, να τα βιώσει όλα αυτά, εφόσον το θέλει. Αν αναφερόμαστε σε όλες αυτές τις Εσωτερικές Καταστάσεις είναι μόνο για να γνωρίζει ο Πνευματικός Ταξιδιώτης που περίπου Κατευθύνεται. Αν αυτό είναι έστω και λίγο χρήσιμο έχουμε επιτελέσει το έργο μας. Όλα Γίνονται μόνα τους, φυσικά, αβίαστα, χωρίς προσπάθεια. Όποιος Θέλει να Προχωρήσει θα Προχωρήσει. Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι σε όλες αυτές τις «Εμπειρίες» που είναι Αντικειμενικές Εμπειρίες κι όχι εμπειρίες κάποιου υποκειμένου (κάποιου εγώ με «προσωπικό» περιεχόμενο) υπάρχει Καθαρή Αντίληψη αυτών των Εσωτερικών Πεδίων, χωρίς πληροφόρηση των κατώτερων (μορφικών) πεδίων. Όμως ο φυσικός δεσμός με το σώμα και τις κατώτερες λειτουργίες υπάρχει πάντα κι έτσι μπορούμε πάντα να επανέλθουμε ξανά στην επαφή με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό που «Μένει» από το Εσωτερικό Ταξίδι μας στους Ανώτερους Κόσμους είναι η Βαθιά Αίσθηση του Παγκόσμιου Χώρου Μέσα στον Οποίο Υπάρχουμε άσχετα αν εκδηλωνόμαστε τοπικά (για όσο διαρκεί η ζωή μας στην γη.

Ασφαλώς πρέπει (μετά από όλα όσα είπαμε) να γίνεται κατανοητό ότι η Διαδικασία της Φυσικής Μετατόπισης προς τα Ανώτερα (Πιο Εσωτερικά) Πεδία με τον φυσικό αποχωρισμό από τους κατώτερους φορείς είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Οι άνθρωποι ονομάζουν τον φυσικό αποχωρισμό που γίνεται είτε από τον «χρόνο», είτε από κάποια αρρώστια, είτε από κάποιο ατύχημα, θάνατο. Αντιλαμβάνονται αυτόν τον αποχωρισμό από το εδώ, από τον κόσμο, σαν «αποδημία». Η Ψυχή φεύγει, δεν υπάρχει πια Ψυχική Ενέργεια στο σώμα, δεν υπάρχει Παρουσία, Ζωή, το σώμα είναι ένα άψυχο νεκρό πράγμα που είναι προγραμματισμένο να «αποσυντεθεί». Όμως πως βιώνει τον αποχωρισμό αυτός που του συμβαίνει, αυτός που «πεθαίνει». Αυτή είναι μια εμπειρία τελείως ατομική, προσωπική (κι όχι ένα φυσικό ή κοινωνικό συμβάν).

Στην πραγματικότητα ο Άνθρωπος (σαν Ατομική Συνειδητότητα, με την Όποια Επίγνωση έχει, ή «πραγματοποίησε» στην διάρκεια της επίγειας ζωής του) δεν αλλάζει και δεν πηγαίνει πουθενά. Πάντα Ζούμε στον Ευρύτερο Χώρο του Εδώ, μέσα στον Οποίο το υλικό εδώ του φυσικού σύμπαντος είναι ένα πολύ μικρό τοπικό φαινόμενο. Απλά ο Άνθρωπος αποχωρίζεται από το υλικό όχημά του και δεν μπορεί πλέον να εκδηλωθεί στο τοπικό εδώ του φυσικού σύμπαντος. Αντιλαμβάνεται όμως την Παρουσία του μέσα σε ένα αστρικό ομοίωμα του φυσικού σώματος, ένα φωτεινό σώμα (κατάλοιπο της «Μνήμης), σε ένα Φωτεινό Κόσμο με μορφές σαν αυτές του υλικού κόσμου (ασφαλώς με διαφορετική ουσία, οργάνωση και χρήση). Η ζωή στον Αστρικό Κόσμο δεν διαρκεί για πάντα. Κάποια στιγμή το αστρικό σώμα εγκαταλείπεται κι ο άνθρωπος μεταβαίνει (ή νοιώθει να είναι) στο Νοητικό Πεδίο, ένα κόσμο με λεπτότερες νοητικές μορφές, ουσίες, οπτασίες (κι όχι συμπαγείς μορφές). Εδώ οι νοητικές συλλήψεις εκδηλώνονται περισσότερο σαν ενεργειακά πεδία κι όχι σαν σταθερές μορφές. Τελικά και το νοητικό σώμα εγκαταλείπεται κι ο άνθρωπος, αν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, παραμένει στον Ενδιάμεσο Χώρο της Βαθιάς Μνήμης με αυτό που ονομάζουν στην Εσωτερική Παράδοση Αιτιατό Σώμα. Αυτή η Κατάσταση είναι το Ντεβαχάν ο Προσωρινός Παράδεισος των Θεοσοφιστών. Είναι μια Κατάσταση Μακάριου Λήθαργου. Κι αυτό διαρκεί μέχρι να ενεργοποιηθούν οι Βαθύτερες Μνήμες, τα Βαθύτερα Νοητικά Εντυπώματα που θα οδηγήσουν σε μια νέα ενσάρκωση στους κατώτερους κόσμους και στην γη.

Όσοι όμως, στην διάρκεια της επίγειας ζωής Μυούνται στην Ανώτερη Εσωτερική Πραγματικότητα και Βιώνουν την Αντικειμενική Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, όταν αποχωρίζονται από το φυσικό σώμα και μετά από το αστρικό και μετά από το νοητικό σώμα, δεν μεταβαίνουν στον Ενδιάμεσο Χώρο της Βαθιάς Μνήμης αλλά στον Αληθινό Κόσμο των Ατομικοτήτων (των Φωτισμένων Ατομικοτήτων που δεν έχουν διατηρήσει καμία υποκειμενική μνήμη), στα Ηλύσια Πεδία των Αρχαίων Ελλήνων (στον Κατώτερο Παράδεισο της Χριστιανικής Παράδοσης, όχι στον Ουράνιο Παράδεισο ή τον Κοσμικό Παράδεισο ή το Αληθινό Βασίλειο του Θεού, Πέρα από την Δημιουργία).

Από εδώ, από τα Ηλύσια Πεδία η Πορεία προς τους Ανώτερους Ουράνιους Κόσμους του Εδώ είναι Ανοιχτή. Και Πέρα από το Όριο της Δημιουργίας Απλώνεται ο Ανοιχτός Αιώνιος Χώρος της Αληθινής Ύπαρξης, το Αληθινό Βασίλειο του Θεού, η ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ, η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.

ΘΑΝΑΤΟΣ

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, March 1, 2020

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΟΥΣΙΑ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΡΑΣΕΙΣ, ΕΠΙΓΝΩΣΗ 6

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright