CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 29 June, 2025

Sunday, November 12, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 5

1. Οντολογία της Ψυχής
2. Φαινομενολογία της Ψυχής
3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία
4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος
 ~~~

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις


Αληθινή Αυτογνωσία είναι να έχεις άμεση αντίληψη, κατανόηση, εμπειρία, «αυτού που είσαι πραγματικά». Με άλλα λόγια να νοιώθεις την Ύπαρξή σου (την «παρουσία», το «είμαι») σε όλο το βάθος της. Ή αλλιώς να βιώνεις όλες τις δυνατές συνειδησιακές καταστάσεις και να μην θεωρείς μια συγκεκριμένη κατάσταση με δεδομένες συνθήκες σαν τη όλη ύπαρξη. Αυτό σημαίνει ότι βιώνεις την ύπαρξή σου (αυτό που είσαι, την συνείδηση της ύπαρξης, την παρουσία σου, την «παρουσία») σαν μια δυναμική κατάσταση που μπορεί να έχει εμπειρία διαφόρων καταστάσεων. Το να  βιώνεις μια συγκεκριμένη κατάσταση και να αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή είναι η ύπαρξη, είναι «περιορισμός» και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα.
Το πρώτο που δίδασκε ο Ιησούς, που έδειχνε στους αδελφούς της Ομάδας που είχε δημιουργήσει, ήταν ακριβώς αυτό, ότι η Ψυχή (η Συνείδηση, η «Παρουσία») είναι κάτι που μπορεί να ανιχνευθεί μονάχα σαν παρουσία. Το «περιεχόμενο» της Παρουσίας, οι καταστάσεις που μπορούμε να βιώσουμε, οι εμπειρίες, είναι κάτι άλλο, και κάτι δευτερεύον. Αυτό ο Ιησούς το έδειχνε πρακτικά, καθοδηγώντας τους αδελφούς του να βιώσουν αυτό που είναι πραγματικά και να διερευνήσουν όλο το βάθος της ύπαρξής τους.
Πρακτικά η Παρουσία (το να νοιώθουμε ότι υπάρχουμε, ότι «είμαστε»), σαν συνείδηση της ύπαρξης, ορίζεται από το «περιεχόμενό» της, από τη αντίληψη του χώρου, από τη εναλλαγή των φαινομένων, τα συμβάντα, την εμπειρία της. Όταν η Συνείδηση είναι εδώ, λειτουργεί στο σώμα, και δέχεται πληροφορίες από αυτό που αντιλαμβάνεται σαν «εδώ ύπαρξη», από τις αισθήσεις, από τον κόσμο, έχει εμπειρία μιας «υλικής ύπαρξης» στον κόσμο. Όταν όμως τα εγκαταλείπει όλα αυτά και αποσύρεται στον εαυτό έχει εμπειρία της Παρουσίας στον Εσωτερικό Χώρο όπου δεν εξαρτάται από τις εναλλαγές των φαινομένων, από το γίγνεσθαι, από τον χρόνο. Πέρα από αυτή τη «αίσθηση» υπάρχει στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας από κάθε αντίληψη.
Συνεπώς το τι είναι η Ψυχή, η Συνείδηση, εξαρτάται από αυτό που βιώνει, από αυτό που μπορεί να βιώσει, από αυτό που αποφασίζει να βιώσει. Το σημαντικό λοιπόν είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος τις φυσικές του δυνατότητες και μετά να δράσει. Αυτό ακριβώς έδειχνε ο Ιησούς στους ανθρώπους που είχε κοντά του. Τους καθοδηγούσε πρακτικά να νοιώσουν ότι η Ψυχή είναι στην πραγματικότητα (στη Αληθινή Φύση της) Απροσδιόριστη και ταυτόχρονα προσδιορισμένη, Απεριόριστη και περιορισμένη, Ελεύθερη και δεσμευμένη, Έξω από τον χώρο και τον χρόνο και ταυτόχρονα μέσα στις καταστάσεις. Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικές περιγραφές αλλά συγκεκριμένες βιωματικές καταστάσεις, εμπειρίες, που μπορεί κάποιος να έχει.
Πρέπει να κατανοήσουμε, εμείς οι νεότεροι σοφοί άνθρωποι, με τις πολλές πληροφορίες, ότι ο Ιησούς κι οι άνθρωποι γύρω του όχι μόνο βίωναν και κατανοούσαν όλες αυτές τις καταστάσεις που περιγράφουμε αλλά και συζητούσαν σχετικά με τις εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης και τις μεταφυσικές συνέπειες των εμπειριών τους. Κάποιοι από τους αδελφούς του Ιησού ήταν μαζί του από την εποχή που ήταν στην Έρημο των Εσσαίων. Αλλά κι οι άλλοι που συγκεντρώθηκαν γύρω του δεν ήταν άσχετοι από θρησκευτικά, θεολογικά και φιλοσοφικά θέματα. Είναι τελείως λάθος αυτό που διδάσκουν στην εξωτερική εκκλησία ότι οι «μαθητές» του Ιησού ήταν αμόρφωτοι άνθρωποι που ξαφνικά όταν τους κάλεσε ο Ιησούς φωτίσθηκαν. Οι άνθρωποι γύρω από τον Ιησού ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και μπορούσαν να κατανοήσουν αυτά που τους έλεγε ο Ιησούς και όχι μόνο αυτά. Είχαν επίσης επιλέξει την στάση τους στην ζωή κι είχαν βρει τον προσανατολισμό τους προς την Εσωτερική Πραγματικότητα, προς τον Θεό. Κακώς οι σύγχρονοι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι πιο σοφοί από εκείνους τους ανθρώπους, πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
...
Αυτό που δίδασκε ο Ιησούς, ότι η Ψυχή είναι Απροσδιόριστη αλλά και προσδιορισμένη όταν συνδέεται με κάποιες καταστάσεις, δεν ήταν κάτι αφηρημένο ή κάτι έξω (και άσχετο) από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου,  των ανθρώπων. Ο Ιησούς, στη καθοδήγησή του, ξεκινούσε από την παρούσα κατάσταση που βιώνουμε, που βιώνει κάθε άνθρωπος ενσαρκωμένος σε ένα σώμα, εδώ στην γη. Η Ψυχή είναι εδώ, λειτουργεί μέσα στο σώμα. Αυτό είναι δεδομένο. Εκείνο που πρέπει να διερευνηθεί  είναι ακριβώς το τι σημαίνει η Ψυχή να είναι εδώ, πως συνδέεται με το σώμα, τι ακριβώς συμβαίνει και πως πρέπει κάποιος να δρα και να συμπεριφέρεται. Η Ψυχή είναι εδώ, στο σώμα, αλλά μπορεί να έχει εμπειρίες πέρα από το σώμα. Έτσι η ανάγκη να κατανοήσουμε τι ακριβώς είμαστε, τι ακριβώς συμβαίνει, ποιο είναι το περιεχόμενο της σωματικής εμπειρίας, ποιος είναι ο αληθινός προορισμός, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.
Καταρχήν ο Ιησούς καθοδηγούσε αυτούς που ήταν κοντά του να συνειδητοποιήσουν την παρούσα κατάστασή τους, εδώ, τώρα, στο παρόν, μέσα στο σώμα. Όταν κάποιος μπαίνει (σοβαρά) σε αυτή την «διαδικασία» είναι αναγκασμένος να «εντοπίσει» τον εαυτό του στο ύψος του κεφαλιού (στον εγκέφαλο πιο συγκεκριμένα). Μάλιστα, όταν κάποιος εξετάσει προσεκτικά τι συμβαίνει, σε στιγμές ηρεμίας, όταν η νοητική δραστηριότητα ησυχάζει, επιβραδύνεται (ή δεν της δίνουμε προσοχή),  εντοπίζουμε τον εαυτό μας στον εσωτερικό εγκέφαλο» και λίγο πιο χαμηλά από το μέτωπο. Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό κέντρο ύπαρξης, το σημείο «ισορροπίας»  στο οποίο η Ψυχή «έρχεται σε επαφή» με το σώμα (ή «συνδέεται» με το σώμα) είναι το εσωτερικό του εγκεφάλου (κι όχι ο φλοιός ή η μετωπιαία περιοχή). Αυτό στη Μυστική Παράδοση (και στην Διδασκαλία του Ιησού) είναι το κέντρο της ύπαρξης, η καρδιά της ύπαρξης, η «καρδιά» στο μυστικό νόημά της. Από την θέση ισορροπίας η Ψυχή μπορεί να δρα στην μετωπιαία περιοχή που είναι η έδρα της διανοητικής δραστηριότητας ή στις αισθήσεις και στην ευρύτερη περιοχή του σώματος. Για την Ψυχή δεν υπάρχει χρόνος. Η δράση της είναι άμεση, μπορεί να είναι στιγμιαία (χωρίς χρόνο) είτε έξω από όλο αυτό, είτε σε κατάσταση ηρεμίας στο κέντρο της, είτε στην σκέψη, στις αισθήσεις ή στις εμπειρίες από τη επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Για αυτό υπάρχει η «εντύπωση» ότι η Ψυχή είναι μέσα στο σώμα, διαχέεται μέσα στο σώμα. Στην πραγματικότητα η Ψυχή είναι ταυτόχρονα και έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα.
Τις διάφορες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει η Ψυχή στη παρούσα κατάστασή της που είναι συνδεδεμένη με το σώμα (την έξω από το σώμα εμπειρία, την εμπειρία μέσα στο σώμα, μέσα στον κόσμο) μπορούμε ακριβώς να τα «εντοπίσουμε» στο σώμα, στον εγκέφαλο, στο νευρικό σύστημα, στο  υλικό σώμα. Όταν η Ψυχή στρέφεται έξω, στην δραστηριότητα της διανόησης, στις αισθήσεις, «φαίνεται» πολύ καθαρά «που» λειτουργεί. Μάλιστα η δραστηριότητά της μπορεί να καταγραφεί σε εγκεφαλικά κύματα ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνει. Όταν όμως κάποιος αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο, στον εαυτό, η εξωτερική δραστηριότητα επιβραδύνεται (το ίδιο και τα εγκεφαλικά κύματα) κι αρχίζουμε να έχουμε εμπειρία όχι του σώματος (και του εξωτερικού κόσμου) αλλά των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής. Σε ένα πρώτο στάδιο η Ψυχή που απελευθερώνεται από την εξωτερική σύνδεση με το σώμα και τον κόσμο, βιώνουμε μια κατάσταση ενότητας που συμπεριλαμβάνει τόσο τη κατάσταση της Ελευθερίας της Ψυχής όσο και την εξωτερική εμπειρία. Όταν η Ψυχή αποσύρεται βαθύτερα αρχίζει να βιώνει την δική της εσωτερική κατάσταση, στον δικό της εσωτερικό χώρο. Κι ακόμα βαθύτερα η Ψυχή συνειδητοποιεί ότι αυτή η ίδια είναι ο χώρος της εμπειρίας, ότι βιώνει το δικό της περιεχόμενο σαν χώρο ύπαρξης κι εμπειρίας. Σε ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο εμπειρίας δεν υπάρχει παρά η ίδια η Ψυχή σαν συνείδηση, σαν καθρέφτης της πραγματικότητας. Σε αυτές τις βαθύτερες καταστάσεις δεν γνωρίζουμε αν η Ψυχή είναι συνδεδεμένη με το σώμα (δεν γνωρίζουμε δηλαδή ποιος είναι ο χώρος εμπειρίας μας). Αυτές οι καταστάσεις, στην πραγματικότητα, είναι τελείως έξω από το σώμα. Επειδή όμως πάντα υπάρχει η δυνατότητα να ξανασυνδεθούμε άμεσα με το σώμα και τις αισθήσεις δίνεται η εντύπωση ότι αυτές οι καταστάσεις βιώνονται και μέσα στο σώμα (και μέσα στον εγκέφαλο ή μόνο μέσα στον εγκέφαλο). Στην πραγματικότητα αν και οι καταστάσεις που βιώνουμε λέμε ότι είναι βαθύτερες ή πιο βαθιά στον εγκέφαλο, είναι απλά συνειδησιακές καταστάσεις πιο αποδεσμευμένες από το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο (για αυτό μας εμφανίζονται σαν κάτι πιο βαθύ). Στην πραγματικότητα είναι πιο ισχυρές συνειδησιακές καταστάσεις (δηλαδή στηρίζονται πιο πολύ στην ίδια την Συνείδηση και όχι σε εξωτερικές πληροφορίες). Τελικά αυτές οι εμπειρίες είναι και εκτός χώρου και μέσα στον χώρο και το σώμα. Συμβαίνουν και τα δύο (αλλά αυτό είναι δυσνόητο για την δυαδική λογική που λέει ότι δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα δύο «αντίθετα» πράγματα ή καταστάσεις). Όταν όμως η Ψυχή απελευθερώνεται τελείως από το «περιεχόμενό» της, όταν βγαίνει τελείως έξω από τη δημιουργία, (από τον κύκλο της δημιουργίας), αυτή η εμπειρία δεν έχει ούτε χώρο, ούτε γίγνεσθαι (σαν εναλλαγή φαινομένων), ούτε χρόνο. Είναι μια κατάσταση πέρα από κάθε αντίληψη.
...
Θέλουμε να πούμε ότι ο Ιησούς καθοδηγούσε τους αδελφούς του στην απελευθέρωση της Ψυχής (στην αποδέσμευση από το «περιεχόμενό» της) μιλώντας τελείως πρακτικά και καθοδηγώντας τη δράση της μέσα στο ίδιο το σώμα. Τους μιλούσε για το πώς η Ψυχή συνδέεται και λειτουργεί μέσα στο σώμα (στο κέντρο της καρδιάς, στον εγκέφαλο, στις αισθήσεις, στον κόσμο) κι εξηγούσε κάθε μυστήριο που βίωναν σαν εσωτερικές καταστάσεις της Συνείδησης, περιγράφοντάς τα πρακτικά σαν δράση μέσα στα διάφορα μυστικά κέντρα του ανθρώπου. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς για το οποίο μιλούσε τόσο πολύ ο Ιησούς, στην πραγματικότητα περιλαμβάνει διάφορες δράσεις, καταστάσεις, εμπειρίες. Ξεκινώντας  από το μυστικό κέντρο ισορροπίας της ύπαρξης ο Ιησούς οδηγούσε τους αδελφούς του στις ανώτερες καταστάσεις της Συνείδησης. Τους μιλούσε για τα τρία εσωτερικά κέντρα της καρδιάς, δηλαδή για τις τρεις καταστάσεις αποδέσμευσης που βιώνουμε όταν ανυψωνόμαστε προς τη Εμπειρία της Απελευθέρωσης στην Απεραντοσύνη του Θεού. Οι Εμπειρίες στα τρία μυστικά κέντρα που ταυτόχρονα εντοπίζονται στο εσωτερικό του εγκεφάλου αλλά είναι και εκτός σώματος και κόσμου, στον Εσωτερικό Χώρο της Ψυχής, χαρακτηρίζονται  σαν Εμπειρίες Συνείδησης, σαν Εσωτερικοί Ουρανοί, σαν Καταστάσεις του Θείου Πνεύματος ή του Λόγου. Η είσοδος σε αυτές τις καταστάσεις βιώνονται επίσης σαν Μυστήρια που στο Εσωτερικό Τελετουργικό χαρακτηρίζονται σαν Πνευματικό Βάπτισμα, Πνευματικό Χρίσμα, Πνευματική Θεία Κοινωνία που δεν έχουν καμία σχέση με τις εξωτερικές τελετουργικές πράξεις της εξωτερικής εκκλησίας (όπως έχουμε πει πολλές φορές σε αυτή την σειρά άρθρων).
Αν και αυτές οι Εσωτερικές Καταστάσεις έχουν περιγραφεί και από τον Ιησού  και από άλλους μυστικούς στην εσωτερική χριστιανική παράδοση πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι καταστάσεις της Συνείδησης που πρέπει κάποιος να βιώσει ο ίδιος για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Και θα πρέπει να "συζητήσει" τις εμπειρίες του για να διευκρινίσει αυτά που ζει με κάποιον που έχει ήδη αυτές τις εμπειρίες. Αυτό είναι το νόημα και ο λόγος ύπαρξης της εσωτερικής παράδοσης. Προφανώς τη εξωτερική εκκλησία έχουν πλήρη άγνοια όλων αυτών.
...
Η Αληθινή Προσευχή είναι η απόσυρση από τον εξωτερικό κόσμο, τις αισθήσεις, την διανόηση, τα ασυνείδητα εντυπώματα (που αναβλύζουν χωρίς τη θέλησή μας), η επιστροφή στον εαυτό, σε μια κατάσταση καθαρότητας της ύπαρξης. Αυτό το έχει διευκρινίσει ο Ιησούς κι υπάρχει γραμμένο στα Ευαγγέλια. Σε μια τέτοια κατάσταση καθαρότητας όπου η Συνείδηση αδειάζει από το εξωτερικό περιεχόμενό της δημιουργείται χώρος και δίνεται η δυνατότητα στο Πνεύμα του Θεού να Φωτίσει αυτόν τον χώρο, να τον "Γεμίσει". Η Ψυχή αποκτά πνευματικό περιεχόμενο. Αυτή η κατάσταση που στην τεχνική ορολογία της προσευχής ονομάζεται "καθαρός νους" ή "πνευματική κατάσταση", χαρακτηρίζεται επίσης σαν Πνεύμα. Στην πραγματικότητα όταν σβήνει η διανόηση, οι λογισμοί, το εγώ (αφήνοντας την αυθόρμητη φυσική αντίληψη ανόθευτη να λειτουργεί) η κατάσταση γίνεται αντικειμενική, είναι Αντικειμενική Κατάσταση της Ψυχής, για αυτό και βιώνεται σαν υπερπροσωπική πνευματική κατάσταση, κατάσταση που Φωτίζεται από το Θείο Πνεύμα.
Η Μετάβαση στις Εσωτερικές Καταστάσεις, η Πνευματική Γέννηση, η γέννηση άνωθεν (για την οποία συζητούσε ο Ιησούς με τον Νικόδημο) δεν είναι παρά το πρώτο βήμα αλλά είναι ένα βήμα αποφασιστικό για τον άνθρωπο της γης. Στην πραγματικότητα περνάμε την Πύλη από το γίγνεσθαι μέσα στον χρόνο στον Αιώνιο Εσωτερικό Πνευματικό Χώρο, στον Πνευματικό Ουρανό. Αυτό που βιώνουμε, η Αντικειμενική Κατάσταση χωρίς εγώ, είναι μια "ψυχική αλλοίωση" μόνιμη. Η  Ψυχή αποκτά πνευματικό περιεχόμενο. Η "επανένωση" με το σώμα γίνεται με το νέο περιεχόμενο της Ψυχής και δεν ξαναπέφτουμε πάλι στην παλιά κατάσταση, της δυαδικότητας, του εγώ, του διαχωρισμού. Έτσι το σώμα γίνεται Οίκος του Πνεύματος, του Θεού, Ναός Ζωντανός (κι όχι χειροποίητος από πέτρες).
Αλλά ο Αληθινός Προορισμός του Ανθρώπου δεν είναι να έρθει σε απλή επαφή με τον Θεό και να ζήσει με αυτή την εμπειρία μέσα στο σώμα, στη ζωή, στο κόσμο. Ο Αληθινός Προορισμός είναι να Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας, η Βίωση των Μυστηρίων της Βασιλείας των Εσωτερικών Ουρανών (όπως μας το παρέδωσε ο Ιησούς), δηλαδή των διαφόρων εσωτερικών καταστάσεων που Οδηγούν όλο και πιο βαθιά στον Εσωτερικό Χώρο μέχρι την Τελική Αποδέσμευση από το "Περιεχόμενο" της Συνείδησης, στη Ελευθερία Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Ακριβώς σε αυτή την Εσωτερική Κατάσταση καθοδηγούσε ο Ιησούς τους αγαπημένους αδελφούς της εποχής του και για τη Εμπειρία των Ουράνιων Καταστάσεων, για την Ένωση με τον Πατέρα, τους μιλούσε. Κι επειδή αυτός ο ίδιος, ο Ιησούς, είχε ανυψωθεί Ως τον Θεό, είχε Ενωθεί με τον Πατέρα, Γνώριζε πολύ καλά πως αυτός είναι ο Αληθινός Προορισμός κάθε ανθρώπου, δηλαδή η Βίωση των Αντικειμενικών Καταστάσεων της Ψυχής (των Εσωτερικών Ουράνιων Καταστάσεων) που ο Ίδιος Εξέφραζε στον εξωτερικό κόσμο και η Μόνη Αληθινή Οδός προς τον Πατέρα μας (δηλαδή την Αληθινή Εσωτερική Ουσία μας).
...
Θα πρέπει να σημειώσουμε (χωρίς να είναι απαραίτητο για την κατανόηση των καταστάσεων που περιγράφουμε), με μορφή παρατήρησης, ότι ο Ιησούς, μολονότι είχε αυτός ο ίδιος βιωματική εμπειρία της Ένωσης με τον Θεό. Όμως γεννήθηκε και λειτούργησε μέσα σε μια πνευματική παράδοση (των Εσσαίων) που εκφραζόταν μέσα στην Ευρύτερη Ιουδαϊκή Πνευματικότητα. Με άλλα λόγια "μιλούσε" για πράγματα που κι άλλοι γνώριζαν και ζούσαν. Πέρα όμως από τον στενό κύκλο του ιουδαϊκού εσωτερισμού παρόμοιες διδασκαλίες παραδίδονταν και σε άλλες εσωτερικές παραδόσεις.
Αναφορές για το μυστικό κέντρο της καρδιάς και τις τρεις εσωτερικές καταστάσεις υπάρχουν στα Ουπανισάδ. Ο Βυάσα, σχολιάζοντας τον Πανταζάλι μιλούσε για την συγκέντρωση στον λωτό της καρδιάς εντοπίζοντάς τον στον εγκέφαλο κι όχι στη θέση της εξωτερικής καρδιάς. Αυτό το διευκρινίζει ο Βασάσπατι Μίσρα που περιγράφει αναλυτικά τις εσωτερικές καταστάσεις, τις οποίες "αναφέρει" στην εξωτερική (σε σχέση με το Βράχμαν) Τριμούρτι (Βράχμα, Βισνού και Σίβα) και στον Ιερό Ήχο Ομ (AUM όπου το A αντιστοιχεί στον Σίβα, το U στον Βισνού και το M στον Βράχμα). Η θεωρία και η περιγραφή των λεπτών κέντρων του ανθρώπου (τσάκρας ή πάντμας) έτσι όπως μεταφέρεται εξωτερικά περιέχει πολλές ανακρίβειες και λάθος πληροφορίες.
Ακόμα αναφορές υπάρχουν στην Καμπάλα όπου οι τρεις ανώτερες εσωτερικές καταστάσεις "σχετίζονται" με την εσωτερική βίωση των τριών ανώτερων σεφιρώθ.
Επίσης στην μετά τον Ιησού "σουφική παράδοση" υπάρχουν αναφορές στο μυστικό σύστημα των "λατάιφ". Το κέντρο της Καρδιάς (Κάλμπ) περιγράφεται σαν η Εσώτερη Ύπαρξη όπου βιώνονται οι τρεις εσωτερικές καταστάσεις (χαφί, σιρρ, ίχφα). Κι εδώ στην εξωτερική περιγραφή υπάρχουν ανακρίβειες (κάποιοι υποστηρίζουν εσκεμμένα, για λόγους προστασίας της παράδοσης) στον εντοπισμό των λατάιφ.
Όπως και να έχει, αυτό που θέλουμε να πούμε τελικά είναι ότι ο Ιησούς λειτουργούσε μέσα σε μια Ευρύτερη Παράδοση (που ίσως η Πηγή κι οι Ρίζες της να είναι έξω από αυτόν τον κόσμο) και δεν έλεγε τίποτα από μόνος του. Αυτό άλλωστε το ομολογεί ο ίδιος ο Ιησούς πολλές φορές μέσα στον Ιωάννη (για όποιον έχει δει προσεκτικά το κείμενο).
~~~
6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς
7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)

 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

 

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

 

The Ruins That Stand Beyond Time

 

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

 

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

 

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

 

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

 

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

 

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

 

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

 

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

 

The Ancient Secrets Unveiled

 

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

 

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

 

A Pilgrimage of the Spirit

 

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

 

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

 

The Temple’s Legacy

 

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

 

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

 

 

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

 

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

 

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

 

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

 

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

 

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

 

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

 

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

 

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

 

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

 

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

 

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

 

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

 

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

 

Η Κληρονομιά του Ναού

 

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

 

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~