Esoterism Academy: ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 5

Sunday, November 12, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 5

1. Οντολογία της Ψυχής
2. Φαινομενολογία της Ψυχής

3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία

4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος

~~~

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

Αληθινή Αυτογνωσία είναι να έχεις άμεση αντίληψη, κατανόηση, εμπειρία, «αυτού που είσαι πραγματικά». Με άλλα λόγια να νοιώθεις την Ύπαρξή σου (την «παρουσία», το «είμαι») σε όλο το βάθος της. Ή αλλιώς να βιώνεις όλες τις δυνατές συνειδησιακές καταστάσεις και να μην θεωρείς μια συγκεκριμένη κατάσταση με δεδομένες συνθήκες σαν τη όλη ύπαρξη. Αυτό σημαίνει ότι βιώνεις την ύπαρξή σου (αυτό που είσαι, την συνείδηση της ύπαρξης, την παρουσία σου, την «παρουσία») σαν μια δυναμική κατάσταση που μπορεί να έχει εμπειρία διαφόρων καταστάσεων. Το να βιώνεις μια συγκεκριμένη κατάσταση και να αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή είναι η ύπαρξη, είναι «περιορισμός» και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Το πρώτο που δίδασκε ο Ιησούς, που έδειχνε στους αδελφούς της Ομάδας που είχε δημιουργήσει, ήταν ακριβώς αυτό, ότι η Ψυχή (η Συνείδηση, η «Παρουσία») είναι κάτι που μπορεί να ανιχνευθεί μονάχα σαν παρουσία. Το «περιεχόμενο» της Παρουσίας, οι καταστάσεις που μπορούμε να βιώσουμε, οι εμπειρίες, είναι κάτι άλλο, και κάτι δευτερεύον. Αυτό ο Ιησούς το έδειχνε πρακτικά, καθοδηγώντας τους αδελφούς του να βιώσουν αυτό που είναι πραγματικά και να διερευνήσουν όλο το βάθος της ύπαρξής τους.

Πρακτικά η Παρουσία (το να νοιώθουμε ότι υπάρχουμε, ότι «είμαστε»), σαν συνείδηση της ύπαρξης, ορίζεται από το «περιεχόμενό» της, από τη αντίληψη του χώρου, από τη εναλλαγή των φαινομένων, τα συμβάντα, την εμπειρία της. Όταν η Συνείδηση είναι εδώ, λειτουργεί στο σώμα, και δέχεται πληροφορίες από αυτό που αντιλαμβάνεται σαν «εδώ ύπαρξη», από τις αισθήσεις, από τον κόσμο, έχει εμπειρία μιας «υλικής ύπαρξης» στον κόσμο. Όταν όμως τα εγκαταλείπει όλα αυτά και αποσύρεται στον εαυτό έχει εμπειρία της Παρουσίας στον Εσωτερικό Χώρο όπου δεν εξαρτάται από τις εναλλαγές των φαινομένων, από το γίγνεσθαι, από τον χρόνο. Πέρα από αυτή τη «αίσθηση» υπάρχει στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας από κάθε αντίληψη.

Συνεπώς το τι είναι η Ψυχή, η Συνείδηση, εξαρτάται από αυτό που βιώνει, από αυτό που μπορεί να βιώσει, από αυτό που αποφασίζει να βιώσει. Το σημαντικό λοιπόν είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος τις φυσικές του δυνατότητες και μετά να δράσει. Αυτό ακριβώς έδειχνε ο Ιησούς στους ανθρώπους που είχε κοντά του. Τους καθοδηγούσε πρακτικά να νοιώσουν ότι η Ψυχή είναι στην πραγματικότητα (στη Αληθινή Φύση της) Απροσδιόριστη και ταυτόχρονα προσδιορισμένη, Απεριόριστη και περιορισμένη, Ελεύθερη και δεσμευμένη, Έξω από τον χώρο και τον χρόνο και ταυτόχρονα μέσα στις καταστάσεις. Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικές περιγραφές αλλά συγκεκριμένες βιωματικές καταστάσεις, εμπειρίες, που μπορεί κάποιος να έχει.

Πρέπει να κατανοήσουμε, εμείς οι νεότεροι σοφοί άνθρωποι, με τις πολλές πληροφορίες, ότι ο Ιησούς κι οι άνθρωποι γύρω του όχι μόνο βίωναν και κατανοούσαν όλες αυτές τις καταστάσεις που περιγράφουμε αλλά και συζητούσαν σχετικά με τις εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης και τις μεταφυσικές συνέπειες των εμπειριών τους. Κάποιοι από τους αδελφούς του Ιησού ήταν μαζί του από την εποχή που ήταν στην Έρημο των Εσσαίων. Αλλά κι οι άλλοι που συγκεντρώθηκαν γύρω του δεν ήταν άσχετοι από θρησκευτικά, θεολογικά και φιλοσοφικά θέματα. Είναι τελείως λάθος αυτό που διδάσκουν στην εξωτερική εκκλησία ότι οι «μαθητές» του Ιησού ήταν αμόρφωτοι άνθρωποι που ξαφνικά όταν τους κάλεσε ο Ιησούς φωτίσθηκαν. Οι άνθρωποι γύρω από τον Ιησού ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και μπορούσαν να κατανοήσουν αυτά που τους έλεγε ο Ιησούς και όχι μόνο αυτά. Είχαν επίσης επιλέξει την στάση τους στην ζωή κι είχαν βρει τον προσανατολισμό τους προς την Εσωτερική Πραγματικότητα, προς τον Θεό. Κακώς οι σύγχρονοι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι πιο σοφοί από εκείνους τους ανθρώπους, πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

...

Αυτό που δίδασκε ο Ιησούς, ότι η Ψυχή είναι Απροσδιόριστη αλλά και προσδιορισμένη όταν συνδέεται με κάποιες καταστάσεις, δεν ήταν κάτι αφηρημένο ή κάτι έξω (και άσχετο) από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου, των ανθρώπων. Ο Ιησούς, στη καθοδήγησή του, ξεκινούσε από την παρούσα κατάσταση που βιώνουμε, που βιώνει κάθε άνθρωπος ενσαρκωμένος σε ένα σώμα, εδώ στην γη. Η Ψυχή είναι εδώ, λειτουργεί μέσα στο σώμα. Αυτό είναι δεδομένο. Εκείνο που πρέπει να διερευνηθεί είναι ακριβώς το τι σημαίνει η Ψυχή να είναι εδώ, πως συνδέεται με το σώμα, τι ακριβώς συμβαίνει και πως πρέπει κάποιος να δρα και να συμπεριφέρεται. Η Ψυχή είναι εδώ, στο σώμα, αλλά μπορεί να έχει εμπειρίες πέρα από το σώμα. Έτσι η ανάγκη να κατανοήσουμε τι ακριβώς είμαστε, τι ακριβώς συμβαίνει, ποιο είναι το περιεχόμενο της σωματικής εμπειρίας, ποιος είναι ο αληθινός προορισμός, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.

Καταρχήν ο Ιησούς καθοδηγούσε αυτούς που ήταν κοντά του να συνειδητοποιήσουν την παρούσα κατάστασή τους, εδώ, τώρα, στο παρόν, μέσα στο σώμα. Όταν κάποιος μπαίνει (σοβαρά) σε αυτή την «διαδικασία» είναι αναγκασμένος να «εντοπίσει» τον εαυτό του στο ύψος του κεφαλιού (στον εγκέφαλο πιο συγκεκριμένα). Μάλιστα, όταν κάποιος εξετάσει προσεκτικά τι συμβαίνει, σε στιγμές ηρεμίας, όταν η νοητική δραστηριότητα ησυχάζει, επιβραδύνεται (ή δεν της δίνουμε προσοχή), εντοπίζουμε τον εαυτό μας στον εσωτερικό εγκέφαλο» και λίγο πιο χαμηλά από το μέτωπο. Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό κέντρο ύπαρξης, το σημείο «ισορροπίας» στο οποίο η Ψυχή «έρχεται σε επαφή» με το σώμα (ή «συνδέεται» με το σώμα) είναι το εσωτερικό του εγκεφάλου (κι όχι ο φλοιός ή η μετωπιαία περιοχή). Αυτό στη Μυστική Παράδοση (και στην Διδασκαλία του Ιησού) είναι το κέντρο της ύπαρξης, η καρδιά της ύπαρξης, η «καρδιά» στο μυστικό νόημά της. Από την θέση ισορροπίας η Ψυχή μπορεί να δρα στην μετωπιαία περιοχή που είναι η έδρα της διανοητικής δραστηριότητας ή στις αισθήσεις και στην ευρύτερη περιοχή του σώματος. Για την Ψυχή δεν υπάρχει χρόνος. Η δράση της είναι άμεση, μπορεί να είναι στιγμιαία (χωρίς χρόνο) είτε έξω από όλο αυτό, είτε σε κατάσταση ηρεμίας στο κέντρο της, είτε στην σκέψη, στις αισθήσεις ή στις εμπειρίες από τη επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Για αυτό υπάρχει η «εντύπωση» ότι η Ψυχή είναι μέσα στο σώμα, διαχέεται μέσα στο σώμα. Στην πραγματικότητα η Ψυχή είναι ταυτόχρονα και έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα.

Τις διάφορες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει η Ψυχή στη παρούσα κατάστασή της που είναι συνδεδεμένη με το σώμα (την έξω από το σώμα εμπειρία, την εμπειρία μέσα στο σώμα, μέσα στον κόσμο) μπορούμε ακριβώς να τα «εντοπίσουμε» στο σώμα, στον εγκέφαλο, στο νευρικό σύστημα, στο υλικό σώμα. Όταν η Ψυχή στρέφεται έξω, στην δραστηριότητα της διανόησης, στις αισθήσεις, «φαίνεται» πολύ καθαρά «που» λειτουργεί. Μάλιστα η δραστηριότητά της μπορεί να καταγραφεί σε εγκεφαλικά κύματα ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνει. Όταν όμως κάποιος αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο, στον εαυτό, η εξωτερική δραστηριότητα επιβραδύνεται (το ίδιο και τα εγκεφαλικά κύματα) κι αρχίζουμε να έχουμε εμπειρία όχι του σώματος (και του εξωτερικού κόσμου) αλλά των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής. Σε ένα πρώτο στάδιο η Ψυχή που απελευθερώνεται από την εξωτερική σύνδεση με το σώμα και τον κόσμο, βιώνουμε μια κατάσταση ενότητας που συμπεριλαμβάνει τόσο τη κατάσταση της Ελευθερίας της Ψυχής όσο και την εξωτερική εμπειρία. Όταν η Ψυχή αποσύρεται βαθύτερα αρχίζει να βιώνει την δική της εσωτερική κατάσταση, στον δικό της εσωτερικό χώρο. Κι ακόμα βαθύτερα η Ψυχή συνειδητοποιεί ότι αυτή η ίδια είναι ο χώρος της εμπειρίας, ότι βιώνει το δικό της περιεχόμενο σαν χώρο ύπαρξης κι εμπειρίας. Σε ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο εμπειρίας δεν υπάρχει παρά η ίδια η Ψυχή σαν συνείδηση, σαν καθρέφτης της πραγματικότητας. Σε αυτές τις βαθύτερες καταστάσεις δεν γνωρίζουμε αν η Ψυχή είναι συνδεδεμένη με το σώμα (δεν γνωρίζουμε δηλαδή ποιος είναι ο χώρος εμπειρίας μας). Αυτές οι καταστάσεις, στην πραγματικότητα, είναι τελείως έξω από το σώμα. Επειδή όμως πάντα υπάρχει η δυνατότητα να ξανασυνδεθούμε άμεσα με το σώμα και τις αισθήσεις δίνεται η εντύπωση ότι αυτές οι καταστάσεις βιώνονται και μέσα στο σώμα (και μέσα στον εγκέφαλο ή μόνο μέσα στον εγκέφαλο). Στην πραγματικότητα αν και οι καταστάσεις που βιώνουμε λέμε ότι είναι βαθύτερες ή πιο βαθιά στον εγκέφαλο, είναι απλά συνειδησιακές καταστάσεις πιο αποδεσμευμένες από το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο (για αυτό μας εμφανίζονται σαν κάτι πιο βαθύ). Στην πραγματικότητα είναι πιο ισχυρές συνειδησιακές καταστάσεις (δηλαδή στηρίζονται πιο πολύ στην ίδια την Συνείδηση και όχι σε εξωτερικές πληροφορίες). Τελικά αυτές οι εμπειρίες είναι και εκτός χώρου και μέσα στον χώρο και το σώμα. Συμβαίνουν και τα δύο (αλλά αυτό είναι δυσνόητο για την δυαδική λογική που λέει ότι δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα δύο «αντίθετα» πράγματα ή καταστάσεις). Όταν όμως η Ψυχή απελευθερώνεται τελείως από το «περιεχόμενό» της, όταν βγαίνει τελείως έξω από τη δημιουργία, (από τον κύκλο της δημιουργίας), αυτή η εμπειρία δεν έχει ούτε χώρο, ούτε γίγνεσθαι (σαν εναλλαγή φαινομένων), ούτε χρόνο. Είναι μια κατάσταση πέρα από κάθε αντίληψη.

...

Θέλουμε να πούμε ότι ο Ιησούς καθοδηγούσε τους αδελφούς του στην απελευθέρωση της Ψυχής (στην αποδέσμευση από το «περιεχόμενό» της) μιλώντας τελείως πρακτικά και καθοδηγώντας τη δράση της μέσα στο ίδιο το σώμα. Τους μιλούσε για το πώς η Ψυχή συνδέεται και λειτουργεί μέσα στο σώμα (στο κέντρο της καρδιάς, στον εγκέφαλο, στις αισθήσεις, στον κόσμο) κι εξηγούσε κάθε μυστήριο που βίωναν σαν εσωτερικές καταστάσεις της Συνείδησης, περιγράφοντάς τα πρακτικά σαν δράση μέσα στα διάφορα μυστικά κέντρα του ανθρώπου. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς για το οποίο μιλούσε τόσο πολύ ο Ιησούς, στην πραγματικότητα περιλαμβάνει διάφορες δράσεις, καταστάσεις, εμπειρίες. Ξεκινώντας από το μυστικό κέντρο ισορροπίας της ύπαρξης ο Ιησούς οδηγούσε τους αδελφούς του στις ανώτερες καταστάσεις της Συνείδησης. Τους μιλούσε για τα τρία εσωτερικά κέντρα της καρδιάς, δηλαδή για τις τρεις καταστάσεις αποδέσμευσης που βιώνουμε όταν ανυψωνόμαστε προς τη Εμπειρία της Απελευθέρωσης στην Απεραντοσύνη του Θεού. Οι Εμπειρίες στα τρία μυστικά κέντρα που ταυτόχρονα εντοπίζονται στο εσωτερικό του εγκεφάλου αλλά είναι και εκτός σώματος και κόσμου, στον Εσωτερικό Χώρο της Ψυχής, χαρακτηρίζονται σαν Εμπειρίες Συνείδησης, σαν Εσωτερικοί Ουρανοί, σαν Καταστάσεις του Θείου Πνεύματος ή του Λόγου. Η είσοδος σε αυτές τις καταστάσεις βιώνονται επίσης σαν Μυστήρια που στο Εσωτερικό Τελετουργικό χαρακτηρίζονται σαν Πνευματικό Βάπτισμα, Πνευματικό Χρίσμα, Πνευματική Θεία Κοινωνία που δεν έχουν καμία σχέση με τις εξωτερικές τελετουργικές πράξεις της εξωτερικής εκκλησίας (όπως έχουμε πει πολλές φορές σε αυτή την σειρά άρθρων).

Αν και αυτές οι Εσωτερικές Καταστάσεις έχουν περιγραφεί και από τον Ιησού και από άλλους μυστικούς στην εσωτερική χριστιανική παράδοση πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι καταστάσεις της Συνείδησης που πρέπει κάποιος να βιώσει ο ίδιος για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Και θα πρέπει να "συζητήσει" τις εμπειρίες του για να διευκρινίσει αυτά που ζει με κάποιον που έχει ήδη αυτές τις εμπειρίες. Αυτό είναι το νόημα και ο λόγος ύπαρξης της εσωτερικής παράδοσης. Προφανώς τη εξωτερική εκκλησία έχουν πλήρη άγνοια όλων αυτών.

...

Η Αληθινή Προσευχή είναι η απόσυρση από τον εξωτερικό κόσμο, τις αισθήσεις, την διανόηση, τα ασυνείδητα εντυπώματα (που αναβλύζουν χωρίς τη θέλησή μας), η επιστροφή στον εαυτό, σε μια κατάσταση καθαρότητας της ύπαρξης. Αυτό το έχει διευκρινίσει ο Ιησούς κι υπάρχει γραμμένο στα Ευαγγέλια. Σε μια τέτοια κατάσταση καθαρότητας όπου η Συνείδηση αδειάζει από το εξωτερικό περιεχόμενό της δημιουργείται χώρος και δίνεται η δυνατότητα στο Πνεύμα του Θεού να Φωτίσει αυτόν τον χώρο, να τον "Γεμίσει". Η Ψυχή αποκτά πνευματικό περιεχόμενο. Αυτή η κατάσταση που στην τεχνική ορολογία της προσευχής ονομάζεται "καθαρός νους" ή "πνευματική κατάσταση", χαρακτηρίζεται επίσης σαν Πνεύμα. Στην πραγματικότητα όταν σβήνει η διανόηση, οι λογισμοί, το εγώ (αφήνοντας την αυθόρμητη φυσική αντίληψη ανόθευτη να λειτουργεί) η κατάσταση γίνεται αντικειμενική, είναι Αντικειμενική Κατάσταση της Ψυχής, για αυτό και βιώνεται σαν υπερπροσωπική πνευματική κατάσταση, κατάσταση που Φωτίζεται από το Θείο Πνεύμα.

Η Μετάβαση στις Εσωτερικές Καταστάσεις, η Πνευματική Γέννηση, η γέννηση άνωθεν (για την οποία συζητούσε ο Ιησούς με τον Νικόδημο) δεν είναι παρά το πρώτο βήμα αλλά είναι ένα βήμα αποφασιστικό για τον άνθρωπο της γης. Στην πραγματικότητα περνάμε την Πύλη από το γίγνεσθαι μέσα στον χρόνο στον Αιώνιο Εσωτερικό Πνευματικό Χώρο, στον Πνευματικό Ουρανό. Αυτό που βιώνουμε, η Αντικειμενική Κατάσταση χωρίς εγώ, είναι μια "ψυχική αλλοίωση" μόνιμη. Η Ψυχή αποκτά πνευματικό περιεχόμενο. Η "επανένωση" με το σώμα γίνεται με το νέο περιεχόμενο της Ψυχής και δεν ξαναπέφτουμε πάλι στην παλιά κατάσταση, της δυαδικότητας, του εγώ, του διαχωρισμού. Έτσι το σώμα γίνεται Οίκος του Πνεύματος, του Θεού, Ναός Ζωντανός (κι όχι χειροποίητος από πέτρες).

Αλλά ο Αληθινός Προορισμός του Ανθρώπου δεν είναι να έρθει σε απλή επαφή με τον Θεό και να ζήσει με αυτή την εμπειρία μέσα στο σώμα, στη ζωή, στο κόσμο. Ο Αληθινός Προορισμός είναι να Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας, η Βίωση των Μυστηρίων της Βασιλείας των Εσωτερικών Ουρανών (όπως μας το παρέδωσε ο Ιησούς), δηλαδή των διαφόρων εσωτερικών καταστάσεων που Οδηγούν όλο και πιο βαθιά στον Εσωτερικό Χώρο μέχρι την Τελική Αποδέσμευση από το "Περιεχόμενο" της Συνείδησης, στη Ελευθερία Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Ακριβώς σε αυτή την Εσωτερική Κατάσταση καθοδηγούσε ο Ιησούς τους αγαπημένους αδελφούς της εποχής του και για τη Εμπειρία των Ουράνιων Καταστάσεων, για την Ένωση με τον Πατέρα, τους μιλούσε. Κι επειδή αυτός ο ίδιος, ο Ιησούς, είχε ανυψωθεί Ως τον Θεό, είχε Ενωθεί με τον Πατέρα, Γνώριζε πολύ καλά πως αυτός είναι ο Αληθινός Προορισμός κάθε ανθρώπου, δηλαδή η Βίωση των Αντικειμενικών Καταστάσεων της Ψυχής (των Εσωτερικών Ουράνιων Καταστάσεων) που ο Ίδιος Εξέφραζε στον εξωτερικό κόσμο και η Μόνη Αληθινή Οδός προς τον Πατέρα μας (δηλαδή την Αληθινή Εσωτερική Ουσία μας).

...

Θα πρέπει να σημειώσουμε (χωρίς να είναι απαραίτητο για την κατανόηση των καταστάσεων που περιγράφουμε), με μορφή παρατήρησης, ότι ο Ιησούς, μολονότι είχε αυτός ο ίδιος βιωματική εμπειρία της Ένωσης με τον Θεό. Όμως γεννήθηκε και λειτούργησε μέσα σε μια πνευματική παράδοση (των Εσσαίων) που εκφραζόταν μέσα στην Ευρύτερη Ιουδαϊκή Πνευματικότητα. Με άλλα λόγια "μιλούσε" για πράγματα που κι άλλοι γνώριζαν και ζούσαν. Πέρα όμως από τον στενό κύκλο του ιουδαϊκού εσωτερισμού παρόμοιες διδασκαλίες παραδίδονταν και σε άλλες εσωτερικές παραδόσεις.

Αναφορές για το μυστικό κέντρο της καρδιάς και τις τρεις εσωτερικές καταστάσεις υπάρχουν στα Ουπανισάδ. Ο Βυάσα, σχολιάζοντας τον Πανταζάλι μιλούσε για την συγκέντρωση στον λωτό της καρδιάς εντοπίζοντάς τον στον εγκέφαλο κι όχι στη θέση της εξωτερικής καρδιάς. Αυτό το διευκρινίζει ο Βασάσπατι Μίσρα που περιγράφει αναλυτικά τις εσωτερικές καταστάσεις, τις οποίες "αναφέρει" στην εξωτερική (σε σχέση με το Βράχμαν) Τριμούρτι (Βράχμα, Βισνού και Σίβα) και στον Ιερό Ήχο Ομ (AUM όπου το A αντιστοιχεί στον Σίβα, το U στον Βισνού και το M στον Βράχμα). Η θεωρία και η περιγραφή των λεπτών κέντρων του ανθρώπου (τσάκρας ή πάντμας) έτσι όπως μεταφέρεται εξωτερικά περιέχει πολλές ανακρίβειες και λάθος πληροφορίες.

Ακόμα αναφορές υπάρχουν στην Καμπάλα όπου οι τρεις ανώτερες εσωτερικές καταστάσεις "σχετίζονται" με την εσωτερική βίωση των τριών ανώτερων σεφιρώθ.

Επίσης στην μετά τον Ιησού "σουφική παράδοση" υπάρχουν αναφορές στο μυστικό σύστημα των "λατάιφ". Το κέντρο της Καρδιάς (Κάλμπ) περιγράφεται σαν η Εσώτερη Ύπαρξη όπου βιώνονται οι τρεις εσωτερικές καταστάσεις (χαφί, σιρρ, ίχφα). Κι εδώ στην εξωτερική περιγραφή υπάρχουν ανακρίβειες (κάποιοι υποστηρίζουν εσκεμμένα, για λόγους προστασίας της παράδοσης) στον εντοπισμό των λατάιφ.

Όπως και να έχει, αυτό που θέλουμε να πούμε τελικά είναι ότι ο Ιησούς λειτουργούσε μέσα σε μια Ευρύτερη Παράδοση (που ίσως η Πηγή κι οι Ρίζες της να είναι έξω από αυτόν τον κόσμο) και δεν έλεγε τίποτα από μόνος του. Αυτό άλλωστε το ομολογεί ο ίδιος ο Ιησούς πολλές φορές μέσα στον Ιωάννη (για όποιον έχει δει προσεκτικά το κείμενο).

~~~

6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, November 12, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 5

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright