ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 6

1. Οντολογία της Ψυχής

2. Φαινομενολογία της Ψυχής

3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία

4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

~~~

6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

Είναι φανερό (από όσα είπαμε μέχρι τώρα σε αυτή την σειρά άρθρων) ότι ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, ήταν σε μια Κατάσταση Συνείδησης ανώτερη από αυτή που βιώνουν οι άνθρωποι στην καθημερινή ζωή τους. Αντιλαμβάνονταν διαφορετικά την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν όλα τα όντα της γης. Για τον Ιησού η Πραγματικότητα Είναι Μια κι Εντός Αυτής της Πραγματικότητας Εμφανίζονται όλα τα  Φαινόμενα χωρίς να έχουν δική τους υπόσταση ή ύπαρξη έξω από αυτή την Πραγματικότητα. Ό,τι εμφανίζεται σαν «Δημιουργία» δεν είναι παρά φαινόμενα, εναλλαγές καταστάσεων μέσα στην Αντίληψη. Η πραγματικότητα, η «αντικειμενικότητα» όλων αυτών των φαινομένων δεν είναι παρά μια κατάσταση αντίληψης (ένα «παιχνίδι» της αντίληψης) που εκλαμβάνει αυτό που συλλαμβάνει σαν πραγματικό. Κι όταν (η αντίληψη) «απομονώνεται»  (σαν αντιληπτικό κέντρο, σε αντιληπτικό «κέντρο») και διαχωρίζεται από όλο αυτό που αντιλαμβάνεται του προσδίδει την ιδιότητα του «αντικειμενικού». Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μέσα στην Αντίληψη (όλες οι υποκειμενικές κι αντικειμενικές καταστάσεις, όντα και πράγματα). Ζούμε σε ένα Κόσμο Αντίληψης (ένα Νοητικό Κόσμο), δεν υπάρχει κάτι άλλο (ακόμα κι ότι εμφανίζεται σαν συμπαγές υλικό είναι «προϊόν» της Αντίληψης).

Ο Ιησούς ζούσε έξω από όλη αυτή την διαδικασία της δημιουργίας την οποία αντιλαμβανόταν σαν απλά φαινόμενα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποδεχόταν και δεν ακολουθούσε τους «νόμου» των φαινομένων). Για τον Ιησού η Πραγματικότητα Είναι Μια, δεν υπάρχει Έσω, Έξω. Υπάρχει μόνο Ελευθερία από όλο αυτό ή «είσοδος» στις κατώτερες καταστάσεις της αντίληψης όπου όλα αυτά είναι πραγματικά. Τα όντα που έχουν εισέλθει σε αυτή την κατάσταση ύπαρξης, αντίληψης, ζουν μια περιορισμένη κατάσταση, αντιλαμβάνονται περιορισμένα κι απομονώνονται στο δικό τους αντιληπτικό «κέντρο» και διαχωρίζονται από όλο αυτό και το βλέπουν σαν «αντικειμενικό» κόσμο. Για αυτά τα όντα, για τον άνθρωπο, για τους περισσότερους ανθρώπους (αν όχι για όλους τους ανθρώπους) υπάρχει το αντιληπτικό κέντρο (το υποκείμενο, το «εγώ»), το έσω κι ο εξωτερικός κόσμος, το έξω. Όντας σε αυτή την κατάσταση (άγνοιας, απορρόφησης) τα όντα δεν έχουν Αυτογνωσία (της Αληθινής Φύσης, της Ψυχής, της Συνείδησης, της Ύπαρξής τους) αλλά τη συλλαμβάνουν σαν μια «απλή παρουσία», σαν μια σκιώδη («άδεια») παρουσία που είναι ριγμένη σε ένα εξωτερικό κόσμο. Συλλαμβάνουν τον εαυτό σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο και αποκτούν υπόσταση από το περιεχόμενο της αντίληψής τους στον κόσμο. Αντιλαμβάνονται τον εαυτό σαν μια συνείδηση, ένα υποκείμενο, που αντιλαμβάνεται, διανοείται, συναισθάνεται, αισθάνεται και ζει μέσα στο σώμα και μέσα στον κόσμο.  Όταν λοιπόν ο Ιησούς μιλούσε στους ανθρώπους απευθυνόταν ακριβώς σε τέτοιους ανθρώπους που είναι μια (σκιώδης) παρουσία μέσα στο σώμα και στο κόσμο. Για αυτούς υπάρχει διάκριση Έσω (ο Πνευματικός Αόρατος Κόσμος) και Έξω (ο «αντικειμενικός κόσμος» των ανθρώπων).

…

Για τον Ιησού το πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι δεν έχουν σαφή πλήρη  αντίληψη ποια είναι η Φύση τους, τι είναι η Ψυχή (αυτοί οι ίδιοι σαν πνευματική οντότητα), η Συνείδηση, η Παρουσία εδώ. Ο Ιησούς Γνώριζε ότι η Ψυχή Είναι Χωρίς Ιδιότητες, Ελεύθερη και βιώνει διάφορες καταστάσεις επίγνωσης και μπορεί να περιορίζεται και να αντιλαμβάνεται αυτό που συλλαμβάνει σαν πραγματικό. Οι άνθρωποι νομίζουν  μέσα στην περιορισμένη κατάστασή τους ότι είναι απλά αυτό, μια παρουσία εδώ, που σκέφτεται, που αισθάνεται, που ζει μέσω του σώματος στον εξωτερικό κόσμο. Όταν ο Ιησούς έλεγε ότι η Ψυχή έχει Πνευματική Φύση, είναι Πνεύμα και μπορεί να είναι όπου «θέλει», μιλούσε για την Ψυχή στην Πραγματική Φύση της. Κι όταν έλεγε ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι Μέσα μας εννοούσε ότι είναι Μέσα στην Αληθινή Ψυχή, ότι Μέσα στην Απεραντοσύνη της Ψυχής υπάρχει Ελευθερία κι Αλήθεια, δεν εννοούσε μέσα στην περιορισμένη ψυχή, σε αυτό που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι σαν ψυχή, σαν εαυτό. Αυτό είναι κάτι δύσκολο να το κατανοήσει ο περιορισμένος άνθρωπος. Πρέπει απλά να «εμπιστευτεί» Αυτόν που λέει ότι Έσω είναι ο Αληθινός Κόσμος και πρακτικά να βιώσει τι είναι ο Εσωτερικός Κόσμος και τι συμβαίνει Εδώ. Οι πιο πολλοί άνθρωποι έσω βλέπουν μόνο την άδεια παρουσία τους που για να υπάρξει έχει ανάγκη από τον εξωτερικό κόσμο, να αντιλαμβάνεται και να υπάρχει στον εξωτερικό κόσμο. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν που ή πώς να ψάξουν.

Αυτό που δίδασκε λοιπόν ο Ιησούς σε αυτούς που ήταν κοντά του και τον «εμπιστεύονταν» ήταν ακριβώς ότι ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει από την παρούσα κατάστασή του. Να αποβάλει την λανθασμένη αντίληψη, αίσθηση, που έχει ότι είναι μια άδεια παρουσία που σκέφτεται κι αισθάνεται και ζει στον εξωτερικό κόσμο. Χρειάζεται να δείξει εμπιστοσύνη, να ακολουθήσει αυτό που του υποδεικνύουν για να δυναμώσει την Αίσθηση Παρουσίας του, να νοιώσει ότι είναι Παρουσία ανεξάρτητη από το σώμα, από τον κόσμο και να κατανοήσει ότι δεν είναι αυτός (αδύναμος) μέσα στον κόσμο, αντίθετα αυτός είναι ο μόνος Πραγματικός κι όλα τα άλλα είναι μέσα στη αντίληψή του, μέσα στην επίγνωσή του. Αυτή η επιστροφή στον Εαυτό, η ενδυνάμωση της παρουσίας μας κι η αντιστροφή της αίσθησης που έχουμε για την ύπαρξη, για τον κόσμο είναι μια πραγματική ανατροπή, μια πλήρης πνευματική μεταστροφή, μια αφύπνιση, μια πνευματική γέννηση κι είσοδος σε ένα «νέο κόσμο».

Αυτό που περιγράφουμε είναι η Επάνοδος στον Εαυτό, το Ξύπνημα του Εαυτού. Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι η μόνη πραγματική ύπαρξη είναι η Παρουσία κι ότι όλα είναι μέσα στην επίγνωσή μας μπορεί εύκολα να αποσυρθεί στον Εαυτό. Όταν ο άνθρωπος γεννηθεί πνευματικά, όταν αρχίζει να αποσύρεται από τον εξωτερικό κόσμο εισέρχεται στον Εσωτερικό Αληθινό Κόσμο.

…

Το δεύτερο που δίδασκε ο Ιησούς στους αδελφούς του είναι να κατανοήσουν ακριβώς ποια είναι η φύση του περιορισμού, τι είναι το υποκείμενο, το εγώ και γιατί ξεγελιόμαστε και αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα, με αποτέλεσμα να ζούμε μια ζωή στο σκοτάδι. Οι άνθρωποι που είναι περιορισμένοι στο υποκείμενο, στο εγώ, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους αδύναμο μέσα στον εξωτερικό κόσμο. Υποκείμενο είναι (για αυτούς) ο εαυτός κι αντικείμενο είναι ο εξωτερικός κόσμος. Αν τους πεις ότι η Αλήθεια είναι Μέσα τους νομίζουν μέσα στο αδύναμο υποκείμενο. Ασφαλώς δεν υπάρχει τίποτα εδώ. Έτσι το Μήνυμα δεν γίνεται κατανοητό. Όταν όμως ο άνθρωπος αφυπνιστεί πραγματικά, στην Πραγματική Παρουσία του, κι αρχίζει να κατανοεί ότι δεν είναι αυτός μέσα στον κόσμο αλλά ότι ο κόσμος είναι μέσα στην επίγνωσή του, αρχίζει να κατανοεί ότι όλα αυτά που αντιλαμβάνεται είναι υποκειμενικές συλλήψεις του κόσμου κι ότι το Αληθινό Αντικειμενικό δεν είναι μέσα σε όλα αυτά που συλλαμβάνουμε (γιατί αυτά είναι περιεχόμενα της αντίληψής μας) αλλά είναι έξω από αυτά. Για να «εισέλθουμε» στο Αντικειμενικό πρέπει ακριβώς να σταματήσουμε όλες αυτές τις υποκειμενικές, «εξωτερικές» δραστηριότητες.

Όταν ακριβώς παύσουν όλες οι υποκειμενικές δραστηριότητες (διανόηση, αισθήσεις, επαφές με τον εξωτερικό κόσμο), όταν διαλυθεί το υποκείμενο, το εγώ (ή ακριβέστερα όταν σταματήσουν οι «περιορισμοί» της αντίληψης), μέσα στην ησυχία, στη σιωπή (της περισυλλογής, της προσευχής) εισερχόμαστε σε μια Κατάσταση Συνείδησης χωρίς εγώ. Αντικειμενικό λοιπόν, Αληθινό Αντικειμενικό, είναι (για τον αφυπνισμένο άνθρωπο) η Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ. Αντικειμενικό δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνεται το περιορισμένο εγώ σαν έξω από τον εαυτό, Αυτό είναι υποκειμενική σύλληψη αυτού που συμβαίνει. Αυτός ο Αντικειμενικός Χώρος στον Οποίο εισερχόμαστε όταν διαλυθεί το εγώ είναι ακριβώς ο Εσωτερικός Χώρος. Εσωτερικό τον χαρακτηρίζει ο περιορισμένος (στο εγώ) άνθρωπος. Στην πραγματικότητα είναι Αυτό που αποκαλύπτει η Αντικειμενική Λειτουργία της Συνείδησης, ο Αντικειμενικός Χώρος, ο Πνευματικός Χώρος, ο Μόνος Πραγματικός Χώρος Ύπαρξης, ο Ουρανός, η Βασιλεία των Ουρανών, που δεν είναι αυτό που αντικρίζουμε καταρχήν αλλά έχει ένα Απέραντο Βάθος (και για αυτό διακρίνουμε Ουρανούς). Και πέρα από όλα αυτά υπάρχει το Υπέρτατο Βασίλειο του Θεού, η Πραγματικότητα έξω από τη δημιουργία, η Πραγματικότητα σαν Ένα Όλο.

…

Το τρίτο που δίδασκε ο Ιησούς στους αγαπημένους του με τους οποίους μοιράζονταν την Πνευματική Εμπειρία (Εσωτερική για τους ανθρώπους), την Αληθινή Ζωή, την Πνευματική Ζωή, ήταν ότι όλα είναι Μέσα μας, όλα δραστηριοποιούνται από Μέσα, από τη Πηγή της Ύπαρξης. Ο Αληθινός Καθοδηγητής, ο Αληθινός Διδάσκαλος είναι ο Ίδιος ο Θεός που τα Φωτίζει όλα. Ο Ίδιος ο Ιησούς δεν είπε ποτέ ότι αυτός ο ίδιος είναι κάτι. Πάντα ομολογούσε την Πλήρη Εξάρτησή του από τον Πατέρα. Κι όταν ομολογούσε ότι «εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα» εννοούσε ακριβώς ότι αυτός ο ίδιος είχε «διαλυθεί» μέσα στους Κόλπους του Πατέρα. Μιλούσε για μια Εμπειρία που βίωνε. Η δήλωσή του δεν σήμαινε ταυτότητα ή ομοιότητα με τον Θεό ή διάκριση από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτά τα αντιλαμβάνονται έτσι οι άνθρωποι με την περιορισμένη αντίληψή τους. Ο Ιησούς μιλούσε απλά για την Υπέρτατη Κατάσταση που μπορούν να βιώσουν τα όντα. Μιλούσε για Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης (που βιώνονται σαν Ουράνιες Εμπειρίες) και για την Κατάσταση Πέρα από κάθε αντίληψη (που ονομάζεται Ένωση με τον Θεό). Πρέπει κάποιος να βαδίσει αυτή την Οδό και να βιώσει αυτές τις Αντικειμενικές Καταστάσεις της Συνείδησης, όπως έκανε ο Ιησούς. Ο Ιησούς βιώνοντας την Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης, όντας αυτό, δήλωνε ότι ακριβώς αυτό που βίωνε είναι η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτό εννοούσε όταν έλεγε εγώ είμαι η Οδός. Προφανώς δεν αναφερόταν σε κάποιο υποκείμενο ή περιορισμένο εγώ. Κι ούτε όλες αυτές τις Καταστάσεις τις βίωνε μόνο ο Ιησούς. Ο Ίδιος δήλωνε ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Άλλωστε αυτός ήταν ο προορισμός της Διδασκαλίας του, σε όσους ήθελαν και μπορούσαν (γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πιο σημαντικές ασχολίες). Και η Χαρμόσυνη Αγγελία ήταν ακριβώς αυτή, η Βασιλεία των Ουρανών είναι Μέσα μας. Πόσοι καταλαβαίνουν;

…

Έτσι λοιπόν, περνώντας κάποιος την Πνευματική Πύλη, βαδίζοντας την Οδό του Ουρανού, που οδηγείται; Η Είσοδος στον Ουρανό (Εσωτερική για τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν το έσω και το έξω) περιγράφεται με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας (όπως έχουμε περιγράψει επανειλημμένα  σε αυτά τα άρθρα), σαν Καταστάσεις Συνείδησης, Πνευματικοί Ουρανοί, Πνευματικά Μυστήρια, Μυστικές Εμπειρίες, κλπ. Ο Ιησούς μιλούσε για Αληθινή Ζωή, για Εμπειρία Ζωής που έχουμε όταν ακολουθούμε μια συγκεκριμένη ορθή δράση και χρησιμοποιούσε τους θεολογικούς όρους της εποχής του, Θεός, Ουρανός, ουρανοί, προσευχή, έσω, έξω, για να γίνει κατανοητός από τους ανθρώπους της εποχής του. Αν προσπαθούμε εδώ να εξηγήσουμε ποια είναι η πραγματική διδασκαλία του Ιησού και τι δίδασκε για τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών και χρησιμοποιούμε όχι τους κλασσικούς θεολογικούς όρους αλλά σύγχρονους ψυχολογικούς όρους είναι γιατί είναι πιο κατανοητοί στον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν προσθέτουμε τίποτα σε όσα είπε και έκανε ο Ιησούς, ούτε αλλοιώνουμε τίποτα με τη «ερμηνεία» μας, όταν χρησιμοποιούμε σύγχρονους φιλοσοφικούς και ψυχολογικούς όρους. Αντίθετα πιστεύουμε ότι έτσι αποδίδουμε το αληθινό νόημα της διδασκαλίας του Ιησού. Απλά προσπαθούμε να φωτίσουμε την ίδια πραγματικότητα που έδειχνε ο Ιησούς, σε μια σύγχρονη γλώσσα.

Όταν λοιπόν κάποιος Εισέλθει από την Αληθινή Πύλη, στον Αληθινό Πνευματικό Χώρο, δηλαδή στην Αντικειμενική Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ, τι ακριβώς ζει, που ακριβώς βρίσκεται; Θα πρέπει κάποιος να το βιώσει για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Όταν ο άνθρωπος (σαν εγώ) βλέπει τον κόσμο βλέπει μια ροή φαινομένων, ένα γίγνεσθαι και βιώνει την συνεχή αλλαγή και τον χρόνο σαν παρόν που ρέει και σαν μνήμη (παρελθόν) και σαν φαντασία (μέλλον). Όταν ο άνθρωπος «έλθει» στον Εαυτό του και κατανοήσει ότι όλα αυτά είναι μέσα στη επίγνωσή του, σαν υποκειμενικές συλλήψεις αυτού που συμβαίνει, βιώνει την ύπαρξη σαν Χώρο εντός του οποίου συμβαίνουν όλα αυτά τα φαινόμενα. Όταν κάποιος, μέσα στη περισυλλογή, στην προσευχή, περάσει στη Αντικειμενική Κατάσταση της Συνείδησης χωρίς εγώ, αυτό που βιώνει (καταρχήν) είναι μια Ενιαία Πραγματικότητα, όπου όλα συνδέονται, συνταιριάζουν κι έχουν την θέση τους στον Κοινό Υπαρξιακό Χώρο τους. Επειδή δεν υπάρχει εγώ (ξεχωριστό, περιορισμένο, αντιληπτικό κέντρο) υπάρχει μόνο επίγνωση όλων αυτών κι είμαστε όλα αυτά, και αυτό που θεωρούσαμε «σώμα μας» και τα άλλα όντα και πράγματα, κι όλα, αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Η «χρήση» του σώματος είναι αντικειμενική, φωτισμένη κι ούτε υποστηρίζεται από κάποιο διαχωρισμό (εγώ) ούτε προκαλεί κάποιο διαχωρισμό με τη δράση του. Είναι μια Κατάσταση που στον Εσωτερισμό χαρακτηρίζεται σαν Παγκόσμια Συνείδηση. Κι Αυτός είναι ο Πρώτος Ουρανός. Η Ζωή έχει Απέραντο Βάθος και μπορούμε να βιώσουμε βαθύτερες καταστάσεις, ανώτερες καταστάσεις.

Η Μετάβαση σε Βαθύτερες Καταστάσεις, στους Ανώτερους Ουρανούς και στον Θεό, δεν σημαίνει κάποια πραγματική μετατόπιση κάπου, αλλά την βαθύτερη κατανόηση όλου αυτού που αντιλαμβανόμαστε να συμβαίνει, ή αλλιώς την «αλλαγή» της στάσης μας απέναντι σε όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε. Μιλάμε πάντα για συνειδησιακές καταστάσεις. Οι περιγραφές μας δεν περιγράφουν κάποια σταθερή πραγματικότητα αλλά αυτά που βιώνουμε. Σε τελευταία ανάλυση μιλάμε μονάχα για «εμπειρίες». Σε ένα Βαθύτερο Επίπεδο Εμπειρίας λοιπόν όλα αυτά τα φαινόμενα γίνονται αντιληπτά όχι στις ιδιαίτερες ιδιότητές τους αλλά στην Κοινή Ουσία τους. Παύουν να διακρίνονται σε «ξεχωριστά» πράγματα εντός της Παγκόσμιας Ενότητας. Γίνονται αντιληπτά σαν κινήσεις της Ενότητας σε διάφορα σημεία, κινήσεις ενός «σώματος», μιας «μάζας». Είναι όπως στην θάλασσα που δεν βλέπουμε πια τα κύματα της θάλασσας αλλά την θάλασσα, την μάζα του νερού, που κινείται σε διάφορα σημεία της. Εδώ δεν έχουμε απλά μια διαφορετική περιγραφή αλλά μια πραγματική αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε από μια διαφορετική κατάσταση και για αυτό αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Αυτός είναι ο Δεύτερος Ουρανός, η Βαθύτερη Κατανόηση αυτού που συμβαίνει.

Σε ακόμα Βαθύτερο Επίπεδο Εμπειρίας αντιλαμβανόμαστε ότι το μόνο που υπάρχει είναι η Αντίληψη σαν Υπόβαθρο της Ζωής, σαν Δραστηριότητα, ενώ οι κινήσεις ή τα ξεχωριστά φαινόμενα παύουν να έχουν κάποια «σημασία», κάποια «υπόσταση», γίνονται αδιόρατες σκιές, δεν ξεχωρίζουν πια. Είναι μια Κατάσταση Βαθιάς Κατανόησης, Όρασης, Αντίληψης, όλων αυτών που τα όντα σε διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης βλέπουν σαν πραγματικά ξεχωριστά φαινόμενα. Πρέπει α σημειώσουμε και να γίνει κατανοητό ότι η «Μετάβαση» γίνεται από μόνη της γιατί Καθοδηγείται από την Ίδια την Πηγή της Ύπαρξης, σαν μια Εσωτερική Ώθηση, χωρίς «δική» μας προσπάθεια (γιατί δεν υπάρχει πλέον «κάποιος» που να σκέφτεται και να αποφασίζει και να πράττει). Απλά έχουμε επίγνωση όλης αυτής της κίνησης που κάποιοι μυστικοί ονομάζουν «αρπαγή» στους Ουρανούς. Μετά πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι η «Μετάβαση» δεν περιγράφει παρά την «Εμβάθυνση» της Κατανόησής μας, ή αλλιώς την σταδιακή απελευθέρωσή μας από το περιεχόμενο της Αντίληψής μας.

Το Υπέρτατο Βήμα είναι να Εγκαταλείψουμε Τελείως την αντίληψη όλων αυτών, (ολόκληρο κι ολοκληρωτικά το περιεχόμενο της Αντίληψης), να απελευθερωθούμε τελείως από το περιεχόμενο της Αντίληψης. Κι Εδώ είναι το Θαύμα. Παύει κάθε διαχωρισμός ανάμεσα στον Θεό και τη Δημιουργία. Όλα Υπάρχουν Μέσα στην Θεία Πραγματικότητα κι Όλα Φωτίζονται Μέσα στο Φως του Θεού. Είμαστε Μέσα στους Κόλπους του Πατέρα, Τελείως Ελεύθεροι, Ένα με τον Πατέρα, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς κανένα περιορισμό ή ίχνος άγνοιας. Είμαστε Ένα με τη Θεία Ουσία, η Θεία Ουσία, Μέσα στην Οποία Υπάρχουν Όλα, σαν «Κινήσεις», σαν «Σκέψεις», όλα νοητικής μορφής, (πείτε το όπως θέλετε). Εδώ από Εμπειρία Γνωρίζουμε ότι τελικά δεν υπάρχει παρά Ενότητα. Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον Θεό και την Ψυχή. Είναι το ίδιο. Για αυτό οι Μυστικοί που είχαν αυτή την εμπειρία έλεγαν ότι η Ψυχή Είναι Άκτιστη, ανήκει στο Άκτιστο. Αυτό οι  άνθρωποι που ζουν σε κατώτερες καταστάσεις συνείδησης το θεωρούν βλασφημία. Ακόμα κι οι μυστικοί που είχαν μια τέτοια εμπειρία αλλά δεν είχαν απαλλαγεί από την επιρροή της εξωτερικής εκκλησίας δικαιολογούνταν ότι όλα αυτά, η Ένωση με τον Θεό, γίνεται «κατά Χάριν». Δεν έχει καμιά σημασία πως θα το περιγράψουν ή θα το ονομάσουν οι άνθρωποι. Το σημαντικό είναι ότι Συμβαίνει.

…

Μιλώντας σε αυτά τα άρθρα  για την Οδό της Αλήθειας του Ιησού, για τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, για τους Ουρανούς, την Εσωτερική Εμπειρία ή το Βάθεμα της Κατανόησής μας, περιγράφουμε ξανά και ξανά την ίδια πραγματικότητα (τα ίδια πράγματα), από διαφορετική σκοπιά, από ένα διαφορετικό σημείο προσέγγισης, πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ (ή πιο βαθιά) για να μπορέσουμε να τα κατανοήσουμε καλύτερα. Αυτό που περιγράφουμε σαν Πνευματική Εμπειρία του Ιησού (σαν Δική του Πνευματική Πορεία) είναι στην πραγματικότητα η Πορεία του Ανθρώπου, η Πορεία που πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος. Ποτέ, ούτε ο Ιησούς που είχε την Εμπειρία της Ένωσης με τον Θεό, ούτε κάποιος άλλος που είχε αυτή την εμπειρία, ισχυρίστηκε ότι είναι κάτι διαφορετικό από τους ανθρώπους. Βέβαια, οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ το να φτιάχνουν θεωρίες και ιστορίες ισχυρίστηκαν ότι ο Ιησούς είναι ένα Ον με ειδική αποστολή στη γη (το ίδιο ισχυρίζονται και σε άλλες θρησκείες για τους δικούς τους «θεούς»). Αυτό είναι ένα από τα παραμύθια των ανθρώπων. Γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ τίποτα τέτοιο. Κι όσες φορές αποκαλεί το εαυτό του υιό του ανθρώπου, ή Υιό του Θεού, ή βεβαιώνει ότι είναι ένα με τον Θεό, το κάνει σαν Άνθρωπος, όχι σαν «Ξεχωριστό Ον». Οι άνθρωποι απλά δεν κατανοούν ούτε αυτά που ακούνε ή διαβάζουν.

Αυτή την Πνευματική Πορεία που μας Φώτισε ο Ιησούς την περιγράψαμε σαν Πνευματικές Καταστάσεις, σαν Καταστάσεις Προσευχής (εντοπίζοντας και μέσα στο σώμα, στα μυστικά κέντρα, αυτό που συμβαίνει), σαν Ουράνιες Καταστάσεις, σαν Ουρανούς, και στο Πνευματικό Τελετουργικό σαν Πνευματικά Μυστήρια, κλπ. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από το Βάθεμα της Κατανόησης αυτού που συμβαίνει. Πρόκειται για μια δική μας Πνευματική Διαδικασία.

Όλα αυτά που περιγράφουμε μπορούμε να τα βιώσουμε εδώ, όσο είμαστε μέσα στο σώμα, γιατί το Πνεύμα είναι Ελεύθερο και «πνέει» όπου θέλει. Η αλήθεια όμως είναι ότι σαν Ψυχή, Εμείς οι Ίδιοι, εγκαταλείποντας το σώμα θα βιώσουμε όλες αυτές τις Καταστάσεις μεταθανάτια, ανάλογα με τον βαθμό κατανόησης που έχουμε κατακτήσει εδώ, στη γη. Αν κάποιος δεν έχει Αφυπνισθεί στο Εαυτό του , αν δεν έχει γεννηθεί Πνευματικά (Άνωθεν), αν δεν έχει εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου (όπως το αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, σαν εσωτερικό), του Αληθινού Αντικειμενικού Χώρου (σύμφωνα με την Εμπειρία του Ιησού, τη εμπειρία των μυστικών και τη δική μας ταπεινή εμπειρία) θα είναι σε μια μεταθανάτια κατάσταση σύγχυσης και δυστυχίας. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της «κόλασης» ή του «καθαρτηρίου». Δεν έχει σημασία αν πιστεύουμε ή όχι στην μετενσωμάτωση (στην μετενσάρκωση). Όπως και να έχει αυτή η κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι εδώ στη γη (του περιορισμού, του διαχωρισμού, της δυαδικότητας) και βιώνουν και μεταθανάτια, είναι μια κατάσταση άγνοιας και δυστυχίας. Κι ας μην πει κάποιος γιατί ο Θεός τα «επιτρέπει» όλα αυτά. Ο Θεός Είναι Πάντα Παρών κι η Αγάπη Του Απέραντη. Ο Άνθρωπος είναι τελείως Ελεύθερος κι έχει την Απόλυτη Ηθική Ευθύνη για ό,τι κάνει. Ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες μπορεί να σηκώσει το κεφάλι στον ουρανό. Κι όσοι υποφέρουν χωρίς να φταίνε, πάντα υπάρχει Δικαιοσύνη (όχι σαν τιμωρία αλλά σαν αποκατάσταση της βλάβης).

Όταν όμως κάποιος έχει Εμπειρία του Αληθινού Εαυτού εδώ στη γη, όταν έχει γεννηθεί Πνευματικά, όταν έχει Εμπειρία των Αντικειμενικών Καταστάσεων της Συνείδησης (έστω της Παγκόσμιας Συνείδησης), μετά την αποχώρηση από το σώμα του θα είναι στον Ουρανό Κι εδώ η πορεία του θα είναι Ανοδική Μέσα στη Αγάπη του Θεού.

…

Όλα αυτά που περιγράφουμε εδώ είναι η Εσωτερική Παράδοση που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Αν αποκαλύπτουμε κάποιες αλήθειες δημόσια (κατά παράβαση της εντολής της «σιωπής») δεν το κάνουμε ούτε από ματαιοδοξία, ούτε από σκοπιμότητα. Δεν έχουμε επίγειους σκοπούς. Η Κατοικία μας είναι Αλλού. Έχοντας βρεθεί εδώ μαρτυρούμε απλά αυτό που κατανοούμε, αυτό που έχουμε εμπειρία. Βαδίσαμε την Οδό της Αλήθειας του Ιησού και γνωρίζουμε και βεβαιώνουμε με την ταπεινή εμπειρία μας ότι Οδηγεί στο Θεό, στην Ένωση με τον Θεό.

Καθένας, Αυτός ο Ίδιος πορεύεται στη Ζωή, στην Κατανόηση της Φύσης του, μέσα στον Εαυτό του. Ο Μόνος Διδάσκαλος και Καθοδηγητής που μπορεί να έχει είναι ο Ίδιος ο Θεός Μέσα του (ο Θεός που μπορεί να Βρει, να Νοιώσει, Μέσα του). Στο Αληθινό Απέραντο Μέσα του, όχι στο μικρό περιορισμένο, διαχωρισμένο εγώ, ή στους κόσμους της σκέψης, ή των αισθήσεων (εκεί μόνο συμβάντα, φαινόμενα που φεύγουν υπάρχουν). Για να Βρει κάποιος την Ελευθερία Μέσα του και να Αντικρύσει τον Θεό πρέπει να εγκαταλείψει το μικρό εγώ και τις μάταιες δραστηριότητές του. Μόνο όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει το εγώ και τις άγκυρες στον κόσμο των φαινομένων μπορεί να ανοιχτεί στην Ανοιχτή Απεραντοσύνη της Πραγματικότητας.

Μακάρι ο Θεός να μας Φωτίσει όλους μας.
~~~

7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)