1. Οντολογία της Ψυχής
2. Φαινομενολογία της Ψυχής
3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική
διδασκαλία
~~~
4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος
Όταν ο
Ιησούς λέει "εγώ και ο πατήρ εν εσμέν" (Ιωάννης: 10,30), ή ότι είναι
στους Κόλπους του Πατέρα, ή ότι εξήλθε από τον Πατέρα για να έρθει στο κόσμο,
όταν μιλάει για τον Ουρανό και τον κόσμο, το Άνω (Άνωθεν) και το κάτω, το
βασίλειο το δικό του (στους ουρανούς) και τον κόσμο, το Φως και το σκοτάδι, ή
διαχωρίζει το εκ Θεού από το εκ του κόσμου, προφανώς αναφέρεται σε καταστάσεις
(ή εμπειρίες) που δεν βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος. Πως μπορούμε λοιπόν να
κατανοήσουμε (κι όχι να "ερμηνεύσουμε) τα λόγια του Ιησού;
Ο
συνηθισμένος άνθρωπος που λειτουργεί με την διανόηση (μέσα στην δυαδικότητα και
τον διαχωρισμό) εξαντικειμενοποιεί τα πάντα (όντα, καταστάσεις, πράγματα).
Αδυνατώντας να συλλάβει ότι ο Ιησούς μιλάει για Αντικειμενικές Καταστάσεις της
Ψυχής, θεωρεί τον Ιησού (που βιώνει τη Ένωση με τον Θεό) σαν υπερφυσικό ον και όσα λέει έξω από τη δική του δυνατότητα
(κι εμπειρία). Κι έτσι χτίζει μια ολόκληρη μυθολογία γύρω από τον Θεό, τον Υιό
του Θεού, τον Ουρανό, τον κόσμο και τον άνθρωπο, κλπ. Αλλά η χριστιανική μυθολογία
δεν περιγράφει την πραγματικότητα, περιγράφει όσα φαντάζονται οι άνθρωποι
(θεολόγοι κι απλοί χριστιανοί) για την πραγματικότητα.
Ποια είναι
όμως η αλήθεια; Όταν ο Ιησούς λέει "εγώ και ο πατήρ εν εσμέν" δηλώνει
άμεσα ότι "βρίσκεται" στους Κόλπους του Πατέρα πέραν της Δημιουργίας.
Ταυτόχρονα όμως αυτός ο παράξενος άνθρωπος (του οποίου γνωρίζουμε και τον τόπο
καταγωγής, και τους δικούς του και την ζωή του) είναι εδώ, ολοζώντανος, με
σώμα, μέσα στην Δημιουργία, μπροστά στους συγχρόνους του. Τι ακριβώς συμβαίνει;
Ο Ιησούς Βιώνει μια Μοναδική Πραγματικότητα που τα Περιλαμβάνει όλα. Βρίσκεται
ταυτόχρονα έξω από την Δημιουργία και παράλληλα "λειτουργεί" μέσα
της. Προφανώς για τον Ιησού δεν υπάρχει έξω και μέσα, δεν βιώνει τέτοιους
διαχωρισμούς (γιατί η Συνείδησή του δεν υπόκειται σε τέτοιους
"περιορισμούς"). Ενώ Είναι Ελεύθερος από την Δημιουργία ταυτόχρονα
ενεργεί μέσα στα φαινόμενα. Για αυτόν η Πραγματικότητα είναι Ενιαία, ταυτόχρονα
Υπερβατική και ταυτόχρονα περιλαμβάνουσα τα φαινόμενα. Για τους ανθρώπους όμως
που ζουν "μέσα στην Δημιουργία" υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο Εκτός
της Δημιουργίας και εντός της Δημιουργίας (λόγω των "περιορισμών" της
συνείδησής τους).
Στη
πραγματικότητα (για τον Ιησού) η "είσοδος" στην Δημιουργία και η
"έξοδος" από την Δημιουργία αντιμετωπίζεται σαν "συνειδησιακό
γεγονός". Δεν υπάρχει παρά μονάχα η Παγκόσμια Πραγματικότητα του Θεού κι
όλα αυτά που εμφανίζονται σαν φαινόμενα υπάρχουν και λειτουργούν μέσα στη
"Σκέψη του Θεού", σαν αντιληπτικά, συνειδησιακά γεγονότα,
αδημιούργητα στην πραγματικότητα, αν δώσουμε στην λέξη δημιουργία ένα
κυριολεκτικό απόλυτο νόημα, σαν κάτι που "γίνεται" έξω από τον Θεό,
έξω από την Άκτιστη Ουσία, σαν "κτιστή δημιουργία", ξεχωριστή από τον
Θεό. Στην πραγματικότητα αυτή την αντίληψη έχουν όσοι βιώνουν τον
"διαχωρισμό" και με την διανόησή τους εξαντικειμενοποιούν τα πάντα. Η
"είσοδος" στην Δημιουργία βιώνεται από τον Ιησού (κι όποιον έχει
ανάλογη εμπειρία) όχι σαν μετάβαση σε
κάποια "αντικειμενική" εκτός του Θεού Δημιουργία αλλά σαν
"είσοδος" στην "Σκέψη του Θεού", στο
"Περιεχόμενο" της "Σκέψης" Του. Με άλλα λόγια η
"είσοδος" δεν περιγράφει μια πραγματική μετάβαση κάπου αλλού (εκτός
Θεού) αλλά την "μεταβολή" που
γίνεται μέσα στην Συνείδηση για να "δεχθεί", να "αποδεχθεί"
μέσα σε όλα αυτά σαν να είναι πραγματικά, αντικειμενικά κι εκτός Θεού. Θέλουμε
να πούμε, με πιο απλά λόγια ότι όλα όσα εμφανίζονται σαν "φαινόμενα"
δεν είναι παρά "αντιλήψεις", "εμπειρίες",
"ενέργειες", "συμπαγή φαινόμενα" που η αγνοούσα συνείδηση
του ανθρώπου (ο "συγχυσμένος νους" του ανθρώπου) τα αντιμετωπίζει σαν
"αντικειμενικά". Μιλώντας στην σύγχρονη γλώσσα περιγράφουμε την
είσοδο σε ένα νοητικής υφής κόσμο, σε μια εικονική πραγματικότητα (που ο
περιορισμένος νους των ανθρώπων "πείθεται" ότι είναι αληθινά). Με το
ίδιο νόημα η "έξοδος" από τη Δημιουργία σημαίνει την απαλλαγή της
συνείδησης από τη αυταπάτη ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι έξω από τον Θεό,
κάπου αλλού, σε ένα "αντικειμενικό" κόσμο. Το Άκτιστο και το
κτιστό δεν είναι πραγματικότητες αλλά
εμπειρίες της Συνείδησης. Στη πραγματικότητα υπάρχει μόνο η Θεία
Πραγματικότητα. Υπάρχει από Μόνη της, Μόνη της. Όλα η δήθεν δημιουργία δεν
είναι παρά ένα "όνειρο" (μια σχετική πραγματικότητα). Έχει τεράστια
σημασία να το "κατανοήσουμε" όλο αυτό. Γιατί α όλα βρίσκονται και
γίνονται Εντός του Θεού τότε όλα είναι "υπό Έλεγχο". Σε μια
αντικειμενική εκτός του Θεού δημιουργία τα πράγματα γίνονται προβληματικά κι η
"σωτηρία" είναι αμφίβολη.
Ασφαλώς το
να μιλά ο Ιησούς για όσα συμβαίνουν πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο. Ο ίδιος ο
Ιησούς στην πολύ σημαντική του συνομιλία με τον Νικόδημο λέει "ει τα
επίγεια είπον υμίν και ου πιστεύετε, πως εάν είπω υμίν τα επουράνια
πιστεύσετε"; (Ιωάννης: 3, 12). Υπάρχουν πάρα πολλά που ο Ιησούς δεν μπορεί
να κοινοποιήσει γιατί οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν. "Έτι
πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ' ου δύνασθε βαστάζειν άρτι" (Ιωάννης: 16, 12).
Ακόμα και σήμερα είναι πολύ δύσκολο οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν ότι όλη η
Πραγματικότητα που περιγράφει ο Ιησούς κι ο Ιωάννης κι οι άλλοι μυστικοί είναι
η Πραγματικότητα που Συμβαίνει Μέσα μας, Μέσα στη Ψυχή, Μέσα στην Θεία Ουσία,
Μέσα στον Θεό. Νομίζουν ότι όλα αυτά, Θεός, δημιουργία, κόσμοι, γεγονότα κι
εμπειρίες είναι "αντικειμενικά", κάπου έξω, ενώ όλα αυτά δεν είναι
παρά η δική τους "ερμηνεία" για όσα συμβαίνουν.
…
Ασφαλώς ο
Ιησούς δεν θα μπορούσε να εξηγήσει στους ανθρώπους το τι πραγματικά συμβαίνει,
τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν. Μονάχα έμμεσα θα μπορούσε να δείξει στους
ανθρώπους αυτό που είναι πραγματικά και καθοδηγώντας τους πρακτικά να τους
βοηθήσει να βιώσουν, αυτοί οι ίδιοι, τη πραγματικότητα, την Θεία
Πραγματικότητα, την Αληθινή Ζωή. Στη πραγματικότητα βέβαια επειδή μιλάμε για
"Μία Πραγματικότητα", για "Μία Ουσία", η Οποία
("ψευδώς") βιώνεται σαν "πολλά" δεν υπάρχει καμιά διαφορά
ανάμεσα στο Όλο και το καθένα ξεχωριστό ον. Επειδή όμως οι άνθρωποι νοιώθουν
ήδη "διαχωρισμένοι", εγκλωβισμένοι μέσα στην δυαδικότητα, είναι πιο
εύκολο να μιλήσεις στους ανθρώπους "ατομικά" και να αναφερθείς σε
αυτούς τους ίδιους, στην ιδιαίτερη παρουσία τους μέσα στην ζωή, σε αυτό που οι
ίδιοι βιώνουν και μπορούν να αφομοιώσουν, να κατανοήσουν. Έτσι αντί να μιλάμε
για την Θεία Ουσία, την Ουσία της Ψυχής γενικά (που είναι το ίδιο) μιλάμε για
την Ψυχή του καθενός για αυτό που ο καθένας νοιώθει ότι είναι, για αυτό που ο
καθένας βιώνει. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς μπορούσε, στις συνομιλίες του, να
αποφύγει τις αφηρημένες περιγραφές και τις θεωριτικολογίες και να δείξει άμεσα, πρακτικά και με φυσικό
τρόπο αυτό που είναι ο άνθρωπος, αυτό που ζει, αυτό που μπορεί να ζήσει,
ανοίγοντας τη Οδό προς τη Αληθινή Ζωή.
Τι είναι ο
άνθρωπος; ο συγκεκριμένος άνθρωπος; ο καθένας μας; Προφανώς ο ίδιος ο άνθρωπος
συνειδητοποιεί τον εαυτό του σαν Παρουσία, σαν κάτι που αντιλαμβάνεται, που
έχει επίγνωση καταρχήν του εαυτού και του περιβάλλοντος και μετά όλων όσων
συμβαίνουν, της σκέψης, των συναισθημάτων, των δραστηριοτήτων, των σωματικών
εμπειριών, των "επαφών" με τον εξωτερικό κόσμο. Έτσι, πως μπορούμε ή
πως πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας; Προφανώς για να γνωρίσουμε κάτι
πραγματικά πρέπει να έχουμε άμεση επαφή μαζί του. Η Παρουσία πρέπει αυτή η
ίδια, μέσα της, να νοιώσει άμεσα αυτό που είναι (κι όχι έμμεσα, μέσω της
διανόησης ή μέσω πληροφοριών από έξω). Αυτή η άμεση επαφή με τον εαυτό είναι
μια τελείως φυσική διεργασία και μπορεί να χαρακτηριστεί σαν
"ενόραση" (η όραση του έσω, της ουσίας, άμεσα κι όχι η
"όραση" ενός αντικειμένου). Αυτή η ειδική δράση όπου στρεφόμαστε έσω,
στον εαυτό διερευνά την ίδια την Ουσία μας. Έτσι ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται
άμεσα, φυσικά, τον εαυτό του σαν Παρουσία (στη θεολογική γλώσσα αυτό το
ονομάζουμε Ψυχή, στη γλώσσα της ψυχολογίας το ονομάζουμε Συνείδηση) κι αυτή η
Παρουσία είναι εδώ, "λειτουργεί" μέσα σε ένα σώμα.
Τελικά όμως
τι είναι ο άνθρωπος; Κάποιος μπορεί να έχει επίγνωση του εαυτού του με πολλούς
τρόπους, ανάλογα με το πως και σε τι βάθος ερευνά τη ίδια τη Παρουσία του, τις
σχέσεις με το σώμα. Όταν κάποιος στρέφεται έσω, ενισχύοντας την "Αίσθηση
της Παρουσίας", αντιλαμβάνεται ότι είναι Ψυχή που "συνδέεται"
(με κάποιο τρόπο) με το σώμα. Όταν κάποιος είναι "τυπικά παρών",
απορροφημένος στο έξω, στη εξωτερική δραστηριότητα (στη σκέψη, στις αισθήσεις,
στον εξωτερικό κόσμο) αντιλαμβάνεται περισσότερο τον εαυτό σαν
"ψυχόσωμα", δηλαδή σαν οντότητα που έχει κάποιες ανώτερες ψυχικές
ιδιότητες αλλά είναι σε πλήρη ένωση με το σώμα.
Ο Ιησούς
γνώριζε ότι όλες οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι πραγματικές αλλά η Αληθινή
Κατάσταση είναι η Κατάσταση της Πλήρους Ελευθερίας που βιώνουμε όταν
ανυψωνόμαστε ως τον Θεό, όταν γινόμαστε Ένα με τον Θεό. Με άλλα λόγια η Ουσία,
η Παρουσία (Η Ψυχή, η Συνείδηση) μπορεί να είναι Καθαρά Πνευματική, να είναι
Ουράνια και Αντικειμενική Ουσία(σε σχέση με το ψευδές υποκείμενο), ή να είναι
ψυχή και σώμα συνδεδεμένα. Ο Ίδιος ο Ιησούς ορίζει τη Φύση της Ψυχής σαν
Πνευματική Ουσία, "Πνεύμα", Πνεύμα Ζωής, στην συζήτησή του με τον
Νικόδημο. "Αμὴν αμὴν λέγω σοι, εὰν μη τις
γεννηθεί εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν τυῦ
Θεοῦ. το γεγεννημένον εκ της σαρκὸς σάρξ ἐστι, και το γεγεννημένον εκ του
Πνεύματος πνεύμά ἐστι. μη θαυμάσεις ότι είπόν σοι, δει υμάς
γεννηθήναι άνωθεν. το πνεύμα όπου θέλει πνει, και την
φωνὴν αυτού ακούεις, αλλ' ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει· ούτως εστὶ
πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος".
…
Τελικά ποια είναι η Διδασκαλία του Ιησού; Τι δίδασκε ιδιαίτερα
στους αδελφούς του; στον ευρύτερο κύκλο; στον κύκλο των 12; στον κύκλο των 3;
στον Ιωάννη, τον αγαπημένο του αδελφό; Ο Ιησούς καθοδηγούσε (προσωπικά τον
καθένα) τους ανθρώπους που ήταν κοντά του να αντιληφθούν τι είναι πραγματικά
(σαν Παρουσία, Ψυχή, Συνείδηση), πως να απελευθερωθούν από αυταπάτες ή
προσκολλήσεις σε κατώτερες καταστάσεις, πως να ανυψωθούν στην Πραγματική Φύση
της Ψυχής (διευρύνοντας τη εσωτερική επίγνωση) και να Ενωθούν με τον Πατέρα
(στον βαθμό που μπορούσαν να το κάνουν.
Το Μυστικό που αποκάλυπτε πρακτικά ο Ιησούς, αυτό που
μπορούσε ο καθένας να κάνει και να διαπιστώσει, αυτός ο ίδιος, ότι συμβαίνει
είναι ότι η Ψυχή (Αυτό που Είμαστε Πραγματικά) αποκαλύπτεται σαν μια Ουσία
"διαφορετική", ανάλογα με το "περιεχόμενο", ανάλογα με την
δράση μας. Όταν κάποιος είναι στραμμένος (ή στρέφεται) κάτω (έξω) η Ψυχή σκοτεινιάζει από την
"σύνδεση" με το σώμα και τις εξωτερικές δραστηριότητες. Όταν κάποιος
στρέφεται άνω (έσω) η Ψυχή απελευθερώνεται εγκαταλείποντας την εξωτερική
δραστηριότητα κι ανυψώνεται στην Ίδια την Ουσία της, που είναι Καθαρή από
περιεχόμενο και στη ύστατη κατάστασή της αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα. Με
άλλα λόγια ο Ιησούς εξηγούσε στους αδελφούς του όχι μόνο τα μυστικά της
προσευχής και την μυστική "αλλοίωση" της Ψυχής αλλά έδειχνε πρακτικά
ότι η Ανύψωση στο Θεό, η Ένωση με τον Θεό, η Είσοδος στο Θείο Βασίλειο, δεν
είναι θέμα γνώσης ή πρακτικής εξάσκησης της προσευχής, είναι κυρίως θέμα ηθικής
δράσης. Αυτός που θεωρεί τον Θεό σαν το Πολύτιμο (όπως στις παραβολές) εγκαταλείπει
τα πάντα κι ανυψώνεται φυσικά προς τον Θεό. Αντίθετα αυτός που νομίζει ότι η
ζωή του στην γη είναι πιο σημαντική βρίσκει χιλιάδες δικαιολογίες για να μένει
προσκολλημένος στον κόσμο. Αλλά όπως είπε ο Ίδιος ο Ιησούς όποιος χάσει τη ζωή
του στον κόσμο θα βρει τη Αληθινή Ζωή κι όποιος κερδίσει την ζωή στον κόσμο
έχει ήδη τη σημαντικότερη απώλεια, έχει χάσει την Ψυχή του.
Βλέπουμε τελικά πως ο Κύκλος που είχε δημιουργήσει ο
Ιησού; δεν ήταν απλά μια ομάδα ανθρώπων που συζητούσε έστω θρησκευτικά ή θεολογικά
θέματα αλλά μια μυστική ομάδα μυημένων που εργάζονταν μαζί, προσεύχονταν με τον
ορθό τρόπο, βίωναν την Επαφή με τον Θεό κι είχαν εμπειρίες πέρα από τις
εμπειρίες των συνηθισμένων ανθρώπων. Αυτή η Εσωτερική Παράδοση συνεχίστηκε από
τους πιο αγαπημένους αδελφούς του Ιησού, από στόμα σε στόμα. Τα Ευαγγέλια
(ακόμα και το Ευαγγέλιο του Ιωάννη που θεωρείται το πιο εσωτερικό ευαγγέλιο)
απλά κάνουν νύξεις για αυτά τα πολύ σημαντικά εσωτερικά θέματα και πάντως
παραμένουν σε ένα επίπεδο εξωτερικό.
…
Από όλη τη διδασκαλία του Ιησού φαίνεται ότι
"Αυτό" που βιώνουμε σαν Θεό είναι η Μοναδική Ουσία, η Απόλυτη
Πραγματικότητα, η Αληθινή Ζωή. Η Ψυχή βιώνει αυτήν την Πραγματικότητα σαν
Απόλυτη Ελευθερία, Απόλυτη Ενότητα, πέρα από κάθε "διαχωρισμό", σαν
μια Δύναμη Ακατανίκητη που διαλύει κάθε εμπόδιο, κάθε "διάκριση",
σκορπίζοντας το Φως της Μιας Πραγματικότητας παντού. Κάθε αυταπάτη, κάθε
απατηλή εντύπωση ότι υπάρχει μια ξεχωριστή πραγματικότητα στα φαινόμενα
διαλύεται κι όλα λούζονται στο Φως της Θείας Επίγνωσης. Έτσι από την άποψη της
Ψυχής, αυτό που εκφράζει τη ίδια την Ουσία της Ψυχής, η Δράση που οδηγεί στην
Ελευθερία Μέσα στον Θεό, η Απελευθερωτική Δύναμη που μπορεί κάποιος να
χρησιμοποιήσει για να ανυψωθεί στον Θεό είναι η Αγάπη, η Δράση που ελευθερώνει
από διαχωρισμούς, το Πνεύμα της Ενότητας, το Φως της Μιας Πραγματικότητας, η
Ζωή της Μιας Ουσίας. Για αυτό ο Ευαγγελιστής ορίζει τον Θεό σαν Αγάπη. "Αγαπητοί,
αγαπῶμεν αλλήλους, ότι η αγάπη εκ του Θεού έστι, και πας ο αγαπών εκ του Θεού
γεγέννηται και γινώσκει τον Θεόν. ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεὸς
αγάπη εστίν", (Α' Ιωάννου: 4, 7-8).
Η Εντολή της Αγάπης (στην οποία ο Ιησούς αναφέρεται συχνά
μέσα στον Ιωάννη) είναι η Νέα Εντολή που δεν καταργεί την παλιά εντολή του
Νόμου, να αγαπάς τον Θεό με όλες σου τις δυνάμεις. "Και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας
σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου, (Δευτερονόμιο: 6,
5). Την "εσωτερικοποιεί" μεταβάλλοντάς την σε Ηθική Ευθύνη. Ιδού,
λέει ο Ιησούς, η Βασιλεία των Ουρανών είναι Εδώ, Μέσα σας. Μπορείτε να
στραφείτε έσω και να βιώσετε τη Άμεση Επαφή με τον Θεό ή μπορείτε να
σκορπίζεστε έξω στον κόσμο και να καταναλώνεστε σε εξωτερικές δραστηριότητες.
Κι είναι ακριβώς αυτή η Ηθική Ευθύνη κι η Απόφαση του καθενός που "κρίνει"
τους ανθρώπους, κανένας άλλος.
…
Τελικά όμως ο άνθρωπος, όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν
τους φέρνεις μπροστά στις ευθύνες τους, όταν τους αποκαλύπτεις ότι αυτοί οι
ίδιοι αποφασίζουν για την ζωή τους, για τη "μοίρα" τους, ακόμα και
τότε παραμένουν αναίσθητοι, τυφλοί και κουφοί. Κοιτάζουν και δεν βλέπουν,
ακούνε και δεν κατανοούν. Ποιος προβληματίστηκε από το έργο και τις πράξεις του
Ιησού; ποιος είδε; ποιος κατανόησε;
Τελικά ίσως η ιστορία της ανθρωπότητας, στη γη, έτσι όπως
γίνεται αντιληπτή από ψηλά να είναι τελείως διαφορετική από αυτό που γνωρίζουν
οι άνθρωποι, από αυτό που φαντάζονται οι άνθρωποι, από αυτό που κατανοούν οι
άνθρωποι Κι ίσως όλα αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν σημαντικά και πολύτιμα να μην
έχουν καμιά αξία από τη άποψη της αιωνιότητας. Η Αληθινή Ζωή δεν έχει καμία
σχέση με όσα ζουν, όσα βιώνουν όσα έχουν εμπειρία οι άνθρωποι. Υπάρχει μια
μυστική εξέλιξη της ανθρωπότητας που
παραμένει άγνωστη στους ανθρώπους. Κι ο Ιησούς, η Δράση του κι η Αληθινή
Εκκλησία του δεν έχει καμία σχέση με όσα γνωρίζουν οι άνθρωποι, όσα λένε οι
άνθρωποι για αυτόν. Αυτό είναι το δικό τους "παραμύθι".
~~~
5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά
Κέντρα κι άλλες παραδόσεις
6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους
Τρεις Ουρανούς
7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)