Esoterism Academy: ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΝΟΗΣΙΑ

Monday, 15 September, 2025

16. The Emergence into Timelessness: A Journey Beyond the Veil of Time

In the quietude of existence, where the mind surrenders its restless grasp and the heart rests in its own rhythm, there exists a profound reality beyond the clutches of time. It is a reality that is not bound by the ticking of clocks or the unfolding of calendars. It is the Eternal Present—an infinite realm where the essence of all things remains untouched by the transient dance of phenomena. To step into this state, to emerge into Timelessness, is to awaken to a dimension of existence that transcends the ordinary, unveiling the sacred tapestry of Eternity.

The Illusion of Time

Time, as we know it, is a construct of the human mind. It is a framework within which we organize the experiences of our lives—a linear sequence of past, present, and future. Yet, when examined with full attention and silence, this framework begins to dissolve. What is the "past" but memories, ephemeral shadows of what once was? What is the "future" but projections, fragile dreams of what may come to be? Even the "present," when dissected, is a fleeting moment, slipping through our grasp as soon as it arrives.

In the field of deep observation, where thought ceases its ceaseless chatter, this illusion of time begins to fade. The incessant march of moments blurs into a single, infinite now. Here, in this stillness, the veil of time lifts, revealing the timeless essence that underpins all existence.

The Art of Observation

To emerge into timelessness, one must cultivate the art of pure observation—a state of quiet attention devoid of judgment or interpretation. It is not merely seeing with the eyes but perceiving with the whole being. In this state, objects and events lose their superficial meanings. A tree is no longer "a tree" as labeled by the mind, but an intricate play of form, light, and presence. A passing cloud is no longer "a cloud" but a transient manifestation of the infinite.

In such observation, the boundaries between the observer and the observed dissolve. The act of seeing becomes an act of being. The perceived and the perceiver merge into one, revealing the unity of existence.

The Transparency of Phenomena

In the timeless state, all phenomena take on a new quality. They become transparent, as if their true nature shines through their form. The solidity of the world fades, replaced by a sense of fluidity and lightness. Every object, every event, becomes a fleeting ripple on the vast ocean of existence—a ripple that neither adds to nor subtracts from the ocean itself.

This transparency reveals a deeper truth: the impermanence of all things. The universe is a dance of arising and passing away, a ceaseless flow in which nothing remains fixed. Yet, amidst this flow, there is an unchanging background—a formless, eternal presence that pervades all. It is the ground of being, the essence of Eternity.

The Eternal Present

To touch this ground is to awaken to the Eternal Present. It is not a moment in time but a dimension beyond time. In this state, the mind ceases its grasping, the heart releases its attachments, and the soul rests in its natural state of freedom. It is a state of pure being, unconditioned and infinite.

The Eternal Present is the space in which all things arise and dissolve. It is the canvas upon which the transient phenomena of existence are painted, yet it remains untouched by the colors and forms. To live in this present is to live in alignment with the flow of life, to dance with existence without resistance or clinging.

Enlightenment: The Awakening to Timelessness

The emergence into timelessness is the essence of enlightenment. It is not a destination or an achievement but a realization of what has always been. It is the awakening to the truth that you are not separate from the Eternal; you are the Eternal experiencing itself through the lens of time.

In this realization, all fears dissolve, for fear is rooted in the illusion of time. Without time, there is no future to dread and no past to regret. There is only the boundless freedom of the now. This is complete freedom, the liberation that all spiritual traditions point toward.

Living in the Infinity of Existence

To live in timelessness is to embrace the infinity of existence. It is to recognize that life is not a journey from birth to death but a continuous unfolding within the Eternal. Every moment is an expression of the infinite, and every experience is a doorway to the sacred.

This way of living does not withdraw from the world but transforms how one engages with it. Actions arise from a place of stillness and clarity, untainted by the compulsions of the ego. Relationships are imbued with a sense of unity and compassion, for the boundaries of separateness have dissolved. Even the smallest acts—breathing, walking, listening—become sacred rituals in the dance of existence.

Conclusion: The Invitation to Eternity

The emergence into timelessness is not reserved for mystics or sages; it is the birthright of every being. It begins with a single step: the willingness to observe quietly, with full attention, and without the interference of thought. In this simple act lies the key to unlocking the infinite.

As you sit in stillness, as you watch the play of light and shadow, as you listen to the silence beneath the sounds, you may find yourself slipping into the Eternal Present. Here, in the heart of timelessness, you will discover the truth of who you are—not a fleeting shadow but the light itself, eternal and infinite.

Let this be an invitation, a call to awaken. The doorway to Eternity is always open, and the timeless truth is always present. Step through, and emerge into the boundless freedom of existence.

…

Η Ανάδυση στο Άχρονο: Ένα ταξίδι πέρα από το πέπλο του χρόνου

Στην ησυχία της ύπαρξης, όπου το μυαλό παραδίδει την ανήσυχη σύλληψή του και η καρδιά αναπαύεται στον δικό της ρυθμό, υπάρχει μια βαθιά πραγματικότητα πέρα από τα νύχια του χρόνου. Είναι μια πραγματικότητα που δεν δεσμεύεται από το χτύπημα των ρολογιών ή το ξεδίπλωμα των ημερολογίων. Είναι το Αιώνιο Παρόν—ένα άπειρο βασίλειο όπου η ουσία όλων των πραγμάτων παραμένει ανέγγιχτη από τον παροδικό χορό των φαινομένων. Το να μπεις σε αυτή την κατάσταση, να αναδυθείς στη Διαχρονικότητα, σημαίνει να αφυπνιστείς σε μια διάσταση ύπαρξης που υπερβαίνει το συνηθισμένο, αποκαλύπτοντας την ιερή ταπετσαρία της Αιωνιότητας.

Η ψευδαίσθηση του χρόνου

Ο χρόνος, όπως τον ξέρουμε, είναι ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου μυαλού. Είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οργανώνουμε τις εμπειρίες της ζωής μας—μια γραμμική ακολουθία παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Ωστόσο, όταν εξετάζεται με πλήρη προσοχή και σιωπή, αυτό το πλαίσιο αρχίζει να διαλύεται. Τι είναι το «παρελθόν» εκτός από αναμνήσεις, εφήμερες σκιές αυτού που ήταν κάποτε; Ποιο είναι το «μέλλον» εκτός από προβολές, εύθραυστα όνειρα για το τι μπορεί να γίνει; Ακόμη και το «παρόν», όταν ανατέμνεται, είναι μια φευγαλέα στιγμή, που γλιστράει μέσα από την λαβή μας μόλις φτάσει.

Στο πεδίο της βαθιάς παρατήρησης, όπου η σκέψη σταματά την αδιάκοπη φλυαρία της, αυτή η ψευδαίσθηση του χρόνου αρχίζει να ξεθωριάζει. Η αδιάκοπη πορεία των στιγμών θολώνει σε ένα ενιαίο, άπειρο τώρα. Εδώ, σε αυτή την ησυχία, το πέπλο του χρόνου σηκώνεται, αποκαλύπτοντας τη διαχρονική ουσία που στηρίζει όλη την ύπαρξη.

Η Τέχνη της Παρατήρησης

Για να αναδυθεί κανείς στη διαχρονικότητα, πρέπει να καλλιεργήσει την τέχνη της καθαρής παρατήρησης - μια κατάσταση ήσυχης προσοχής χωρίς κρίση ή ερμηνεία. Δεν είναι απλώς να βλέπεις με τα μάτια αλλά να αντιλαμβάνεσαι με όλη την ύπαρξη. Σε αυτή την κατάσταση, τα αντικείμενα και τα γεγονότα χάνουν την επιφανειακή τους σημασία. Ένα δέντρο δεν είναι πλέον «ένα δέντρο» όπως χαρακτηρίζεται από το μυαλό, αλλά ένα περίπλοκο παιχνίδι μορφής, φωτός και παρουσίας. Ένα σύννεφο που περνά δεν είναι πια «ένα σύννεφο» αλλά μια παροδική εκδήλωση του απείρου.

Σε μια τέτοια παρατήρηση, τα όρια μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου διαλύονται. Η πράξη του να βλέπεις γίνεται πράξη ύπαρξης. Το αντιληπτό και ο αντιλαμβανόμενος συγχωνεύονται σε ένα, αποκαλύπτοντας την ενότητα της ύπαρξης.

Η Διαφάνεια των Φαινομένων

Στη διαχρονική κατάσταση, όλα τα φαινόμενα αποκτούν νέα ποιότητα. Γίνονται διάφανα, σαν να λάμπει η αληθινή τους φύση μέσα από τη μορφή τους. Η στερεότητα του κόσμου ξεθωριάζει, αντικαθίσταται από μια αίσθηση ρευστότητας και ελαφρότητας. Κάθε αντικείμενο, κάθε γεγονός, γίνεται ένας φευγαλέος κυματισμός στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης – ένας κυματισμός που ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί από τον ίδιο τον ωκεανό.

Αυτή η διαφάνεια αποκαλύπτει μια βαθύτερη αλήθεια: την παροδικότητα όλων των πραγμάτων. Το σύμπαν είναι ένας χορός ανάδυσης και θανάτου, μια αδιάκοπη ροή στην οποία τίποτα δεν μένει σταθερό. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη ροή, υπάρχει ένα αμετάβλητο υπόβαθρο - μια άμορφη, αιώνια παρουσία που διαπερνά τα πάντα. Είναι το έδαφος της ύπαρξης, η ουσία της Αιωνιότητας.

Το Αιώνιο Παρόν

Το να αγγίξεις αυτό το έδαφος σημαίνει να ξυπνήσεις στο Αιώνιο Παρόν. Δεν είναι μια στιγμή στο χρόνο αλλά μια διάσταση πέρα από το χρόνο. Σε αυτή την κατάσταση, ο νους παύει να πιάνει, η καρδιά απελευθερώνει τις προσκολλήσεις της και η ψυχή αναπαύεται στη φυσική της κατάσταση ελευθερίας. Είναι μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης, χωρίς όρους και άπειρη.

Το Αιώνιο Παρόν είναι ο χώρος στον οποίο όλα τα πράγματα προκύπτουν και διαλύονται. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζονται τα παροδικά φαινόμενα της ύπαρξης, ωστόσο παραμένει ανέγγιχτος από τα χρώματα και τις μορφές. Το να ζεις σε αυτό το παρόν σημαίνει να ζεις σε ευθυγράμμιση με τη ροή της ζωής, να χορεύεις με την ύπαρξη χωρίς αντίσταση ή προσκόλληση.

Διαφωτισμός: Το ξύπνημα στη διαχρονικότητα

Η ανάδυση στη διαχρονικότητα είναι η ουσία του διαφωτισμού. Δεν είναι προορισμός ή επίτευγμα αλλά συνειδητοποίηση αυτού που ήταν πάντα. Είναι η αφύπνιση στην αλήθεια ότι δεν είστε χωριστοί από τον Αιώνιο. είσαι ο Αιώνιος που βιώνει τον εαυτό του μέσα από το φακό του χρόνου.

Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, όλοι οι φόβοι διαλύονται, γιατί ο φόβος έχει τις ρίζες του στην ψευδαίσθηση του χρόνου. Χωρίς χρόνο, δεν υπάρχει μέλλον να φοβάσαι και παρελθόν για να μετανιώσεις. Υπάρχει μόνο η απεριόριστη ελευθερία του τώρα. Αυτή είναι η απόλυτη ελευθερία, η απελευθέρωση που δείχνουν όλες οι πνευματικές παραδόσεις.

Ζώντας στο άπειρο της Ύπαρξης

Το να ζεις στη διαχρονικότητα σημαίνει να αγκαλιάζεις το άπειρο της ύπαρξης. Είναι να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, αλλά ένα συνεχές ξετύλιγμα μέσα στο Αιώνιο. Κάθε στιγμή είναι μια έκφραση του άπειρου και κάθε εμπειρία είναι μια πόρτα προς το ιερό.

Αυτός ο τρόπος ζωής δεν αποσύρεται από τον κόσμο, αλλά μεταμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο ασχολείται κανείς με αυτόν. Οι πράξεις προκύπτουν από ένα μέρος ησυχίας και διαύγειας, αμόλυντο από τους καταναγκασμούς του εγώ. Οι σχέσεις είναι εμποτισμένες με μια αίσθηση ενότητας και συμπόνιας, γιατί τα όρια του χωρισμού έχουν διαλυθεί. Ακόμη και οι πιο μικρές πράξεις –η αναπνοή, το περπάτημα, η ακρόαση– γίνονται ιερές τελετουργίες στο χορό της ύπαρξης.

Συμπέρασμα: Η πρόσκληση στην αιωνιότητα

Η ανάδυση στη διαχρονικότητα δεν προορίζεται για μυστικιστές ή σοφούς. είναι το εκ γενετής δικαίωμα κάθε ύπαρξης. Ξεκινά με ένα μόνο βήμα: την προθυμία να παρατηρείς ήσυχα, με πλήρη προσοχή και χωρίς την παρέμβαση της σκέψης. Σε αυτή την απλή πράξη βρίσκεται το κλειδί για να ξεκλειδώσετε το άπειρο.

Καθώς κάθεστε σε ησυχία, καθώς παρακολουθείτε το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς, καθώς ακούτε τη σιωπή κάτω από τους ήχους, μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας να γλιστράει στο Αιώνιο Παρόν. Εδώ, στην καρδιά της διαχρονικότητας, θα ανακαλύψεις την αλήθεια του ποιος είσαι—όχι μια φευγαλέα σκιά αλλά το ίδιο το φως, αιώνιο και άπειρο.

Ας είναι αυτό μια πρόσκληση, ένα κάλεσμα για αφύπνιση. Η πόρτα στην Αιωνιότητα είναι πάντα ανοιχτή και η διαχρονική αλήθεια είναι πάντα παρούσα. Προχωρήστε και αναδυθείτε στην απεριόριστη ελευθερία της ύπαρξης.

Sunday, June 5, 2022

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΝΟΗΣΙΑ

Προοίμιο: Αντίληψη και Μνήμη

Τι είναι Μνήμη

Τι είναι Σκέψη

Η ζωή στους «κάτω κόσμους»

Η εγκατάλειψη της Μνήμης κι η Αποδόμηση της Σκέψης

Η Ορθή Αντίληψη ή η «Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την κατάσταση ύπαρξης του όντος.

Προοίμιο: Αντίληψη και Μνήμη

Στις τελευταίες ομιλίες μας έχουμε επαναλάβει πολλές φορές την Μέγιστη Αλήθεια που πρέπει να συνειδητοποίησει, να κατανοήσει και να «αφομοιώσει» κάθε νοήμον ον: Υπάρχει Μία και Μόνον Συνείδηση. Ό,τι Εμφανίζεται «Διαφοροποιημένο» (Υποκειμενικό ή «Αντικειμενικό») δεν είναι παρά Αντανάκλαση της Μιας Συνείδησης, του Όλου, μέσα σε «περιοριστικές συνθήκες και καταστάσεις». Εφόσον όμως κάθε συνείδηση, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, κάθε τι, φέρνει εγγενώς την Δυνατότητα του Όλου, κάθε ον μπορεί να Αναδυθεί στο Όλον. Μιλάμε για Αντανάκλαση του Όλου, για το Όλον υπό όρους. Δεν μιλάμε ούτε για την Ίδια Ουσία, ούτε για διαφοροποίηση της Ουσίας, ούτε για δημιουργία του όντος, κλπ. Όλα αυτά είναι παρωχημένες «αντιλήψεις».

Είναι «Χάρις» ή «Εξαιτίας» της Αντίληψης (της Υπερβατικής Όρασης) που δημιουργούνται όλες οι Υποκειμενικές κι Αντικειμενικές Διαφοροποιήσεις, οι οποίες οδηγούν σε διάφορες «υπαρξιακές καταστάσεις». Έτσι είναι φανερό ότι υπάρχει Ορθή, Αφυπνισμένη, ή Σε Εγρήγορση Αντίληψη και Ποικιλία Περιορισμένης Αντίληψης (ή Αντιλήψεων). Η Ορθή Αντίληψη ή η «Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την κατάσταση ύπαρξης του όντος.

Όταν Είμαστε Αφυπνισμένοι κι Αντιλαμβανόμαστε Ορθά Ζούμε στην Πραγματικότητα, Είτε σε Κάποια Υπερβατική Κατάσταση, είτε σε κάποιον από τους κατώτερους κόσμους του Χρόνου (τον κόσμο της νόησης, της «σκέψης», τον κόσμο των «επιθυμιών», ή τον «υλικό» κόσμο). Προκειμένου για το Ενσωματωμένο Ον, η Πραγματικότητα που Βιώνουμε είναι το Παρόν που Ρέει, μια Κατάσταση Επίγνωσης που Αγκαλιάζει τα πάντα. Είναι μια Κατάσταση όπου, στην ουσία, έχει «καταργηθεί» ο Χρόνος στην Στιγμή που Ανανεώνεται συνεχώς.

Η Ορθή Αντίληψη οδηγεί άμεσα στην επιβεβαίωση αυτού που αντιλαμβανόμαστε. Αυτό αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή είναι η Φυσική Μνήμη, η αφομοιωμένη γνώση που καθίσταται Φύση (πρώτη φύση – δεν μιλάμε για τον μηχανιστικό αυτοματισμό που ονομάζεται «δεύτερη φύση»).

‘Όταν όμως δεν υπάρχει Ορθή Αντίληψη της Πραγματικότητας τότε η Αντίληψη δεν είναι Άμεση, Ανεμπόδιστη κι Ανόθευτη, Αυθεντική, αλλά λειτουργεί έμμεσα. Η μη ορθή αντίληψη, η μη επιβεβαιωμένη αντίληψη είναι ελλιπής γνώση που δεν αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή η «πληροφορία» αποθηκεύεται ακριβώς σαν «γνώση υπό αίρεση» (με όρους, υπό «προϋποθέσεις, με δυνατότητα επιλογής, με επιφύλαξη, σε «εκκρεμότητα»). Αυτή είναι η Μνήμη-Αποθήκη.

Τι είναι Μνήμη

Τελικά τι είναι Μνήμη; Στην πραγματικότητα η Μνήμη είναι η Δεύτερη Μεγάλη Λειτουργία της Συνείδησης, χάρις στην οποία υπάρχει «συνέχεια» στην Αντίληψη. Για την Αφυπνισμένη Συνείδηση η Μνήμη λειτουργεί Φυσικά σαν Αφομοιωτική Δύναμη καθιστώντας την Αντίληψη Βιωματική Γνώση που Επεκτείνεται συνεχώς. Για την Περιορισμένη Αντίληψη η Μνήμη λειτουργεί σαν Υποσυνείδητη Αποθήκη Πληροφοριών. Στην πραγματικότητα, οτιδήποτε συμβαίνει καταγράφεται. Αλλά στην επίγνωση του όντος δεν είναι όλα «παρόντα». Ανακαλούνται κατ’ επιλογήν όταν χρειάζονται. Έτσι η Δευτερεύουσα Μνήμη, η Μνήμη-Αποθήκη, όχι μόνο παρέχει δομικά στοιχεία στην σκέψη (για να ολοκληρωθεί η σκέψη) αλλά πολύ περισσότερο δίνει συνέχεια στο «περιεχόμενο» της Αντίληψης, συντηρεί το όνειρο της κατασκευασμένης από την σκέψη πραγματικότητας.

Έτσι όπως έχουν αναπτυχθεί οι άνθρωποι κι όπως ζουν στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην σκέψη, στην συσσώρευση, εμπειριών, γνώσεων, δηλαδή στην Μνήμη. Η σκέψη των ανθρώπων στο παρόν τροφοδοτείται συνεχώς από την μνήμη. Αυτό σημαίνει ότι η σκέψη δεν είναι ποτέ νέα αλλά τροφοδοτείται συνεχώς από αυτό που είναι γνωστό. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η σκέψη μπορεί να διευρυνθεί, να επεκταθεί, να έχει πρόσβαση στο Υπερβατικό, στην Αλήθεια, στην Πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Η Αφύπνιση, η Ορθή Όραση, η Βίωση της Πραγματικότητας, είναι πέραν της σκέψης.

Τι είναι Σκέψη

Η «Ατομικότητα» συνιστά τον «Περιορισμό» της Συνείδησης (της Αντίληψης) σε ένα σημείο χωρίς διαστάσεις, χωρίς ιδιότητες, χωρίς «χαρακτηριστικά». Με αυτή την έννοια το Παγκόσμιο (Η Συνείδηση Παντού στον Χώρο) φαίνεται να είναι το ίδιο, σαν «περιεχόμενο», με την «Χωρίς Διαστάσεις Ατομικότητα». Γι αυτό κι είναι δυνατή η «μετάβαση» από την μια Κατάσταση στην Άλλη (από το Παγκόσμιο στο Ατομικό κι από το ατομικό στο Παγκόσμιο). Στην πραγματικότητα όμως και πέρα από την φαινομενικότητα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Το Παγκόσμιο Ανήκει στον Άχρονο Χώρο. Η Ατομικότητα Ανήκει στον Χρόνο.

Η Ατομικότητα στη Φυσική της Κατάσταση είναι Αφυπνισμένη και λειτουργεί σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση (Αντίληψη), μια Κατάσταση Επίγνωσης της Ενότητας των πάντων (όπου δεν υπάρχει «διάκριση», «απόσταση», μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου).

Όπως έχουμε πει, όταν στην Ατομικότητα «αποδίδονται», με την σκέψη (την μνήμη) σταθερά χαρακτηριστικά η Ατομικότητα γίνεται Προσωπείο, Πρόσωπο, εγώ, προσωπικότητα. Αυτή η κατασκευασμένη ατομικότητα είναι λοιπόν προϊόν σκέψης, είναι σκέψη, που τροφοδοτείται από την μνήμη (από εμπειρίες, γνώσεις, «βιώματα», κλπ.).

Συνεπώς το εγώ, η «προσωπικότητα» δεν είναι παρά σκέψη που συνεχώς τροφοδοτείται από την σκέψη (και την μνήμη, τις μνήμες). Οι άνθρωποι είναι τόσο ταυτισμένοι με την σκέψη ώστε θεωρούν την σκέψη (κι όσα σκέπτονται) σαν την αληθινή ύπαρξη.

Στην πραγματικότητα το Cogito, ergo sum, αν σημαίνει έχω συνείδηση, αίσθηση ύπαρξης, παρουσίας, άρα «υπάρχω», είναι σωστό. Αν πάλι σημαίνει σκέπτομαι, αποδίδω ιδιότητες, τότε δέχεται σαν προϋπόθεση ότι ήδη «υπάρχει» κάτι, κάποιος, που το κάνει αυτό και πάλι αποδεικνύεται η ύπαρξη κι είναι πάλι σωστό. Τελικά αυτή ακριβώς η «δραστηριότητα» είναι απόδειξη της ύπαρξης. Αλλά εδώ δεν ξεκαθαρίζεται η «ποιότητα» της ύπαρξης. Το cogito με την έννοια της σκέψης παράγει μόνο την ιδέα της ύπαρξης, το πρόσωπο, την ψεύτικη προσωπικότητα. Προφανώς η Νοημοσύνη δεν εξαντλείται στην σκέψη. Υπάρχει και το πέραν της σκέψης.

Οι άνθρωποι που ταυτίζονται με την σκέψη τους, που νομίζουν ότι αυτή η σκέψη είναι η αληθινή ύπαρξη, νοιώθουν ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν αν σταματήσουν να «σκέπτονται». Άρα, για αυτούς είναι αδύνατο να πας πέρα από την σκέψη. Προφανώς εδώ γίνεται ένα λογικό σφάλμα. Ταυτίζοντας την Ύπαρξη με την σκέψη είναι λογικό το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ύπαρξη χωρίς σκέψη. Αν όμως η Ύπαρξη, η Συνείδηση, η Αντίληψη είναι κάτι Ευρύτερο της σκέψης τότε με το σταμάτημα της σκέψης Αναδυόμαστε σε μια Ανώτερη Πραγματικότητα, δεν «σβήνουμε» στο τίποτα.

Στην πραγματικότητα, όπως έχουμε δείξει, η σκέψη δεν είναι παρά μια έμμεση λειτουργία που για να δομηθεί στηρίζεται στην ίδια την σκέψη και τις μνήμες, τις εμπειρίες, τις γνώσεις. Είναι κάτι που «κάνουμε». Είμαστε «Εμείς» που κάνουμε κάτι. Κι όπως το κάνουμε μπορούμε να σταματήσουμε να το κάνουμε. Αυτή είναι μια Άμεση Δράση που οδηγεί πέραν. Δεν μπορούμε να πάμε πέραν της σκέψης μέσω της σκέψης. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε ακίνητοι συνεχίζοντας να κινούμαστε. Είναι παράλογο και για αυτό αδιέξοδο. Έτσι όλες οι προσπάθειες του εγώ, της σκέψης να υπερβεί την κατάστασή του και να Βιώσει το Υπερβατικό, την Φώτιση, την Απελευθέρωση, τον «Θεό» δεν είναι παρά ονειροφαντασίες της σκέψης. Όλοι οι δρόμοι της σκέψης οδηγούν ξανά στην φυλακή της σκέψης.

Η ζωή στους «κάτω κόσμους»

Κανονικά η Ατομικότητα, σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση Ανήκει στον Ενδιάμεσο Μη-Δυαδικό Κόσμο. Είναι τα Ηλύσια Πεδία των Ορφικών. Είναι η «Αληθινή Γη» στην «Μύθο του Σπηλαίου» του Πλάτωνα. Είναι η Σαμπάλα των Βουδιστών. Είναι ο Αγιογραφικός Παράδεισος (κι όχι οι Ανώτεροι Ουρανοί) των Χριστιανών, είναι η Βασιλεία των Ουρανών του Ιησού (κι όχι το Βασίλειο του Θεού). Είναι το «Σάμμερλαντ» της «Θρησκείας της Φύσης».

Η «Κατασκευασμένη Ατομικότητα» που έχει νοητική φύση Ανήκει στο Κατώτερο Νοητικό Βασίλειο. Είναι από Εδώ που Ενδυναμώνεται και «παρασέρνει» τα όντα στον κατώτερο «Κόσμο των Επιθυμιών».

Κι είναι από τον «Κόσμο των Επιθυμιών» που τα όντα που «διψούν» για άμεση επαφή με τα αντικείμενα των επιθυμιών τους πέφτουν στον κόσμο της ενσωμάτωσης, στο υλικό σύμπαν.

Στο υλικό Σύμπαν τα Ενσωματωμένα όντα εξακολουθούν να ταυτίζονται με την σκέψη τους, με τις επιθυμίες τους και με τα αντικείμενα των αισθήσεών τους. Κι ο Κύκλος των μετενσωματώσεων συνεχίζεται άπειρες ζωές μέχρι τα όντα να Αφυπνισθούν στην Ανώτερη Πραγματικότητα που Είναι Μέσα τους, Ακριβώς Μέσα τους, Εδώ, Τώρα, όχι κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο χρόνο.

Όσο οι άνθρωποι «διψούν» για επαφή με τα εξωτερικά αντικείμενα, όντα, καταστάσεις και πράγματα, όσο οι άνθρωποι «φλέγονται» από επιθυμίες, όσο οι άνθρωποι «ονειροβατούν» μέσα στον κόσμο της σκέψης τους, η ζωή στους «κάτω κόσμους» θα συνεχίζεται κι ο κύκλος της μετενσωμάτωσης θα μένει ανοιχτός.

Εγκαταλείποντας τον «Κόσμο των Αισθήσεων» ο άνθρωπος βρίσκει των εαυτό του (την οντότητά του) στον «Κόσμο των Επιθυμιών». Κι όταν όλα καταλαγιάζουν κι ο άνθρωπος εγκαταλείπει το «σώμα των επιθυμιών» βρίσκει τον εαυτό του στο λεπτότερο «Ονειρικό Πεδίο της Σκέψης». Κι όταν το νοητικό σώμα διαλύεται μέσα στην αφομοίωση της αντικειμενικής γνώσης και κάθε προσωπική εμπειρία λησμονιέται ο άνθρωπος βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στην Αντίπερα Όχθη της Ελευθερίας και την Εδώ όχθη της προσωρινής ανάπαυλας πριν την νέα μετενσωμάτωση.

Όλη αυτή η «Πορεία», προς τα «Κάτω», προς τα «Άνω», δεν είναι παρά η «Υποκειμενική Πορεία» του Όντος μέσα στους κόσμους που η Μη-αφυπνισμένη συνείδηση θεωρεί «αντικειμενικούς».

Στην πραγματικότητα καθώς το «νοητικό σώμα διαλύεται ο παλιός άνθρωπος σβήνει. Αλλά όλη η «εμπειρία της ζωής» (που έγινε τώρα αντικειμενική γνώση) θα χρησιμεύσει σαν βάση για την γέννηση ενός νέου νοητικού σώματος. Κι ενώ από μια άποψη ο νέος άνθρωπος είναι συνέχεια του παλιού, ταυτόχρονα (επειδή έχουν σβήσει όλες οι προσωπικές εμπειρίες) είναι ένας εντελώς «νέος άνθρωπος» που αρχίζει να οικοδομεί ξανά την ζωή του στους κατώτερους κόσμους.

Έτσι το να λέμε ότι ο άνθρωπος μετενσωματώνεται είναι αληθινό, γιατί η οντότητα έχει συνέχεια. Πάλι το να λέμε ότι ο άνθρωπος έρχεται (πάντα) για πρώτη και μοναδική φορά στον κόσμο πάλι είναι αληθινό γιατί κάθε φορά ο άνθρωπος ξεκινά χωρίς προσωπικές εμπειρίες και τις οικοδομεί στην συνέχεια. Τελικά, είτε έτσι, είτε αλλιώς δεν έχει σημασία.

Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι η ζωή στον Χρόνο, στους κατώτερους κόσμους είναι μια ζωή παροδική, χρωματισμένη προσωπικά, μια ζωή κατώτερης ποιότητας σε σύγκριση με την ζωή της Ελευθερίας, ή την ύπαρξη στον Άχρονο Χώρο και στον Ανώτερο Ουρανό της Δημιουργίας και στον Υπέρτατο Ουρανό της Πηγής. Τελικά όμως οι άνθρωποι γίνονται αυτό που επιλέγουν, αυτό που κατανοούν ή μπορούν να κατανοήσουν. Αλλά όλες επιλογές έχουν τις συνέπειές τους και την Ηθική Ευθύνη τους. Δεν υπάρχει καμία παραβίαση του Αιώνιου Νόμου. Όλα γίνονται καθώς πρέπει να γίνουν.

Η εγκατάλειψη της Μνήμης κι η Αποδόμηση της Σκέψης

Η πραγματική «αιτία» που η Συνείδηση (σαν Οντότητα) «πέφτει» στους κατώτερους κόσμους κι η Αντίληψη (σαν Γνωστική Δύναμη) «περιορίζεται» είναι ακριβώς η Ατομικότητα, που δεν λειτουργεί Φυσικά κι Ανεμπόδιστα, σαν Φυσική Οντότητα, αλλά κατασκευάζει, μέσω της σκέψης, (της μνήμης, των εμπειριών και της γνώσης) μιαν «αντίληψη εαυτού». Αυτό το κατασκευασμένο ψυχολογικό κέντρο (ένα «αντιληπτικό σύμπλεγμα») είναι σκέψη. Σκεφτόμαστε κι είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε αυτό, κάτι, η συγκεκριμένη οντότητα. Σε αυτό τον ψεύτικο υπαρξιακό πυρήνα συσσωρεύονται αντιλήψεις, επιθυμίες, τάσεις κι ορμές για μια πιο «χειροπιαστή» ζωή. Κι από αυτή την «φορτωμένη» οντότητα προκύπτει η δίψα της «υλικής» ζωής.

Η Απελευθέρωση λοιπόν από την σκλαβιά της κατώτερης ζωής δείχνει μιαν αντίθετη πορεία. Για να απελευθερωθούμε από την «σκλαβιά των αισθήσεων» πρέπει να απαλλαγούμε από τις «επιθυμίες». Και για να πάμε πέρα από τις επιθυμίες πρέπει να αναγνωρίσουμε τον ψεύτικο χαρακτήρα της «αντίληψης του εαυτού» (που δομείται από την σκέψη).

Η Σκέψη (που στηρίζεται στην μνήμη, στην συνέχεια των αντιλήψεων) είναι μια διαρκής αναδόμηση της αντίληψης της πραγματικότητας (με τα δεδομένα που έχουμε). Νομίζουμε ότι το να λειτουργούμε έτσι, να «σκεφτόμαστε», είναι η πραγματική ζωή, η πραγματικότητα. Όμως τι κάνουμε; Δεν ζούμε την ζωή, την πραγματικότητα. Σκεφτόμαστε την ζωή. Η σκέψη μας «απομονώνει» από την ζωή, ονειρευόμαστε.

Το να ζούμε την ζωή είναι κάτι τελείως διαφορετικό, είναι να Λειτουργούμε Άμεσα, να έχουμε άμεση αίσθηση των πραγμάτων, εδώ, τώρα, χωρίς την συμμετοχή της σκέψης, χωρίς το «υποστήριγμα» της μνήμης, των μνημών, των εμπειριών κι όλης της συσσωρευμένης γνώσης. Αυτή η Άμεση Αίσθηση είναι Στιγμιαία, Συνεχώς Ανανεούμενη, Ανεμπόδιστη και Καθαρή και δεν Αφήνει Ίχνη. Είναι η Άμεση Βίωση της Ζωής, της Πραγματικότητας. Αυτή η Άμεση Βίωση της Ζωής στην πραγματικότητα δεν ανήκει στον Χρόνο, ανήκει στην Στιγμή που Ρέει, στο Παρόν, την επόμενη στιγμή δεν «υπάρχει», έχει «Ανανεωθεί».

Αυτή η Άμεση Αίσθηση της ζωής είναι στην πραγματικότητα η Φυσική Κατάσταση και Λειτουργία της Αληθινής Ατομικότητας (που εκδηλώνεται στον Χρόνο), όχι της κατασκευασμένης από την σκέψη ατομικότητας. Είναι μια Εγγενής Δυνατότητα και Δύναμη που έχουμε. Δεν είναι κάτι που καλλιεργείται ή μπορεί να επιτευχθεί με προσπάθεια.

Είναι επίσης ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε Αληθινό Διαλογισμό. Ο Αληθινός Διαλογισμός γίνεται χωρίς την «συμμετοχή» της σκέψης. Όπου υπάρχει σκέψη, προσωπική αντίληψη, προσωπική εμπειρία, προσωπική προσπάθεια, τότε αυτό δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός αλλά σκέψη που μιμείται τον Διαλογισμό. Η σκέψη μπορεί να κάνει τα πάντα. Ακόμα και να επιτύχει την Φώτιση. Μόνο που δεν είναι Αληθινή Φώτιση, είναι «μίμηση φώτισης». Κι όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παραπλανούνται.

Πως διακρίνεται η Αληθινή Φώτιση από την φώτιση της σκέψης; Απλά η Αληθινή Φώτιση δεν έχει εγώ, δεν έχει εμπειρία, δεν έχει σκοπό ή ωφελιμότητα, δεν ανήκει στον χρόνο, στον κόσμο και στις υποθέσεις των ανθρώπων. Πρόκειται για κάτι εντελώς άχρηστο στους ανθρώπους και για αυτό οι άνθρωποι δεν το θέλουν κι ούτε μπορούν άλλωστε να το βρουν. Οι άνθρωποι αγαπούν και προτιμούν τα χρήσιμα πράγματα κι έτσι φεύγουν μακριά από το Αληθινό Φως κυνηγώντας τις σκιές των ονείρων τους.

Σε μια επόμενη ομιλία μας θα μιλήσουμε για την Πραγματική Αίσθηση της ζωής, για την Βίωση της Πραγματικότητας, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την ζωή του ονείρου που ζουν οι άνθρωποι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

16. The Emergence into Timelessness: A Journey Beyond the Veil of Time

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, June 5, 2022

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΝΟΗΣΙΑ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright