Προοίμιο: Αντίληψη και Μνήμη
Τι είναι Μνήμη
Τι είναι Σκέψη
Η ζωή στους «κάτω κόσμους»
Η εγκατάλειψη της Μνήμης κι η Αποδόμηση της Σκέψης
Η Ορθή Αντίληψη ή η
«Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την
κατάσταση ύπαρξης του όντος.
Προοίμιο: Αντίληψη και Μνήμη
Στις τελευταίες ομιλίες μας έχουμε επαναλάβει πολλές φορές την Μέγιστη Αλήθεια που πρέπει να συνειδητοποίησει, να κατανοήσει και να «αφομοιώσει» κάθε νοήμον ον: Υπάρχει Μία και Μόνον Συνείδηση. Ό,τι Εμφανίζεται «Διαφοροποιημένο» (Υποκειμενικό ή «Αντικειμενικό») δεν είναι παρά Αντανάκλαση της Μιας Συνείδησης, του Όλου, μέσα σε «περιοριστικές συνθήκες και καταστάσεις». Εφόσον όμως κάθε συνείδηση, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, κάθε τι, φέρνει εγγενώς την Δυνατότητα του Όλου, κάθε ον μπορεί να Αναδυθεί στο Όλον. Μιλάμε για Αντανάκλαση του Όλου, για το Όλον υπό όρους. Δεν μιλάμε ούτε για την Ίδια Ουσία, ούτε για διαφοροποίηση της Ουσίας, ούτε για δημιουργία του όντος, κλπ. Όλα αυτά είναι παρωχημένες «αντιλήψεις».
Είναι «Χάρις» ή «Εξαιτίας» της Αντίληψης (της Υπερβατικής Όρασης) που δημιουργούνται όλες οι Υποκειμενικές κι Αντικειμενικές Διαφοροποιήσεις, οι οποίες οδηγούν σε διάφορες «υπαρξιακές καταστάσεις». Έτσι είναι φανερό ότι υπάρχει Ορθή, Αφυπνισμένη, ή Σε Εγρήγορση Αντίληψη και Ποικιλία Περιορισμένης Αντίληψης (ή Αντιλήψεων). Η Ορθή Αντίληψη ή η «Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την κατάσταση ύπαρξης του όντος.
Όταν Είμαστε Αφυπνισμένοι κι Αντιλαμβανόμαστε Ορθά Ζούμε στην Πραγματικότητα, Είτε σε Κάποια Υπερβατική Κατάσταση, είτε σε κάποιον από τους κατώτερους κόσμους του Χρόνου (τον κόσμο της νόησης, της «σκέψης», τον κόσμο των «επιθυμιών», ή τον «υλικό» κόσμο). Προκειμένου για το Ενσωματωμένο Ον, η Πραγματικότητα που Βιώνουμε είναι το Παρόν που Ρέει, μια Κατάσταση Επίγνωσης που Αγκαλιάζει τα πάντα. Είναι μια Κατάσταση όπου, στην ουσία, έχει «καταργηθεί» ο Χρόνος στην Στιγμή που Ανανεώνεται συνεχώς.
Η Ορθή Αντίληψη οδηγεί άμεσα στην επιβεβαίωση αυτού που αντιλαμβανόμαστε. Αυτό αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή είναι η Φυσική Μνήμη, η αφομοιωμένη γνώση που καθίσταται Φύση (πρώτη φύση – δεν μιλάμε για τον μηχανιστικό αυτοματισμό που ονομάζεται «δεύτερη φύση»).
‘Όταν όμως δεν υπάρχει Ορθή Αντίληψη της Πραγματικότητας τότε η Αντίληψη δεν είναι Άμεση, Ανεμπόδιστη κι Ανόθευτη, Αυθεντική, αλλά λειτουργεί έμμεσα. Η μη ορθή αντίληψη, η μη επιβεβαιωμένη αντίληψη είναι ελλιπής γνώση που δεν αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή η «πληροφορία» αποθηκεύεται ακριβώς σαν «γνώση υπό αίρεση» (με όρους, υπό «προϋποθέσεις, με δυνατότητα επιλογής, με επιφύλαξη, σε «εκκρεμότητα»). Αυτή είναι η Μνήμη-Αποθήκη.
Τι είναι Μνήμη
Τελικά τι είναι Μνήμη; Στην πραγματικότητα η Μνήμη είναι η Δεύτερη Μεγάλη Λειτουργία της Συνείδησης, χάρις στην οποία υπάρχει «συνέχεια» στην Αντίληψη. Για την Αφυπνισμένη Συνείδηση η Μνήμη λειτουργεί Φυσικά σαν Αφομοιωτική Δύναμη καθιστώντας την Αντίληψη Βιωματική Γνώση που Επεκτείνεται συνεχώς. Για την Περιορισμένη Αντίληψη η Μνήμη λειτουργεί σαν Υποσυνείδητη Αποθήκη Πληροφοριών. Στην πραγματικότητα, οτιδήποτε συμβαίνει καταγράφεται. Αλλά στην επίγνωση του όντος δεν είναι όλα «παρόντα». Ανακαλούνται κατ’ επιλογήν όταν χρειάζονται. Έτσι η Δευτερεύουσα Μνήμη, η Μνήμη-Αποθήκη, όχι μόνο παρέχει δομικά στοιχεία στην σκέψη (για να ολοκληρωθεί η σκέψη) αλλά πολύ περισσότερο δίνει συνέχεια στο «περιεχόμενο» της Αντίληψης, συντηρεί το όνειρο της κατασκευασμένης από την σκέψη πραγματικότητας.
Έτσι όπως έχουν αναπτυχθεί οι άνθρωποι κι όπως ζουν στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην σκέψη, στην συσσώρευση, εμπειριών, γνώσεων, δηλαδή στην Μνήμη. Η σκέψη των ανθρώπων στο παρόν τροφοδοτείται συνεχώς από την μνήμη. Αυτό σημαίνει ότι η σκέψη δεν είναι ποτέ νέα αλλά τροφοδοτείται συνεχώς από αυτό που είναι γνωστό. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η σκέψη μπορεί να διευρυνθεί, να επεκταθεί, να έχει πρόσβαση στο Υπερβατικό, στην Αλήθεια, στην Πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Η Αφύπνιση, η Ορθή Όραση, η Βίωση της Πραγματικότητας, είναι πέραν της σκέψης.
Τι είναι Σκέψη
Η «Ατομικότητα» συνιστά τον «Περιορισμό» της Συνείδησης (της Αντίληψης) σε ένα σημείο χωρίς διαστάσεις, χωρίς ιδιότητες, χωρίς «χαρακτηριστικά». Με αυτή την έννοια το Παγκόσμιο (Η Συνείδηση Παντού στον Χώρο) φαίνεται να είναι το ίδιο, σαν «περιεχόμενο», με την «Χωρίς Διαστάσεις Ατομικότητα». Γι αυτό κι είναι δυνατή η «μετάβαση» από την μια Κατάσταση στην Άλλη (από το Παγκόσμιο στο Ατομικό κι από το ατομικό στο Παγκόσμιο). Στην πραγματικότητα όμως και πέρα από την φαινομενικότητα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Το Παγκόσμιο Ανήκει στον Άχρονο Χώρο. Η Ατομικότητα Ανήκει στον Χρόνο.
Η Ατομικότητα στη Φυσική της Κατάσταση είναι Αφυπνισμένη και λειτουργεί σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση (Αντίληψη), μια Κατάσταση Επίγνωσης της Ενότητας των πάντων (όπου δεν υπάρχει «διάκριση», «απόσταση», μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου).
Όπως έχουμε πει, όταν στην Ατομικότητα «αποδίδονται», με την σκέψη (την μνήμη) σταθερά χαρακτηριστικά η Ατομικότητα γίνεται Προσωπείο, Πρόσωπο, εγώ, προσωπικότητα. Αυτή η κατασκευασμένη ατομικότητα είναι λοιπόν προϊόν σκέψης, είναι σκέψη, που τροφοδοτείται από την μνήμη (από εμπειρίες, γνώσεις, «βιώματα», κλπ.).
Συνεπώς το εγώ, η «προσωπικότητα» δεν είναι παρά σκέψη που συνεχώς τροφοδοτείται από την σκέψη (και την μνήμη, τις μνήμες). Οι άνθρωποι είναι τόσο ταυτισμένοι με την σκέψη ώστε θεωρούν την σκέψη (κι όσα σκέπτονται) σαν την αληθινή ύπαρξη.
Στην πραγματικότητα το Cogito, ergo sum, αν σημαίνει έχω συνείδηση, αίσθηση ύπαρξης, παρουσίας, άρα «υπάρχω», είναι σωστό. Αν πάλι σημαίνει σκέπτομαι, αποδίδω ιδιότητες, τότε δέχεται σαν προϋπόθεση ότι ήδη «υπάρχει» κάτι, κάποιος, που το κάνει αυτό και πάλι αποδεικνύεται η ύπαρξη κι είναι πάλι σωστό. Τελικά αυτή ακριβώς η «δραστηριότητα» είναι απόδειξη της ύπαρξης. Αλλά εδώ δεν ξεκαθαρίζεται η «ποιότητα» της ύπαρξης. Το cogito με την έννοια της σκέψης παράγει μόνο την ιδέα της ύπαρξης, το πρόσωπο, την ψεύτικη προσωπικότητα. Προφανώς η Νοημοσύνη δεν εξαντλείται στην σκέψη. Υπάρχει και το πέραν της σκέψης.
Οι άνθρωποι που ταυτίζονται με την σκέψη τους, που νομίζουν ότι αυτή η σκέψη είναι η αληθινή ύπαρξη, νοιώθουν ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν αν σταματήσουν να «σκέπτονται». Άρα, για αυτούς είναι αδύνατο να πας πέρα από την σκέψη. Προφανώς εδώ γίνεται ένα λογικό σφάλμα. Ταυτίζοντας την Ύπαρξη με την σκέψη είναι λογικό το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ύπαρξη χωρίς σκέψη. Αν όμως η Ύπαρξη, η Συνείδηση, η Αντίληψη είναι κάτι Ευρύτερο της σκέψης τότε με το σταμάτημα της σκέψης Αναδυόμαστε σε μια Ανώτερη Πραγματικότητα, δεν «σβήνουμε» στο τίποτα.
Στην πραγματικότητα, όπως έχουμε δείξει, η σκέψη δεν είναι παρά μια έμμεση λειτουργία που για να δομηθεί στηρίζεται στην ίδια την σκέψη και τις μνήμες, τις εμπειρίες, τις γνώσεις. Είναι κάτι που «κάνουμε». Είμαστε «Εμείς» που κάνουμε κάτι. Κι όπως το κάνουμε μπορούμε να σταματήσουμε να το κάνουμε. Αυτή είναι μια Άμεση Δράση που οδηγεί πέραν. Δεν μπορούμε να πάμε πέραν της σκέψης μέσω της σκέψης. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε ακίνητοι συνεχίζοντας να κινούμαστε. Είναι παράλογο και για αυτό αδιέξοδο. Έτσι όλες οι προσπάθειες του εγώ, της σκέψης να υπερβεί την κατάστασή του και να Βιώσει το Υπερβατικό, την Φώτιση, την Απελευθέρωση, τον «Θεό» δεν είναι παρά ονειροφαντασίες της σκέψης. Όλοι οι δρόμοι της σκέψης οδηγούν ξανά στην φυλακή της σκέψης.
Η ζωή στους «κάτω κόσμους»
Κανονικά η Ατομικότητα, σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση Ανήκει στον Ενδιάμεσο Μη-Δυαδικό Κόσμο. Είναι τα Ηλύσια Πεδία των Ορφικών. Είναι η «Αληθινή Γη» στην «Μύθο του Σπηλαίου» του Πλάτωνα. Είναι η Σαμπάλα των Βουδιστών. Είναι ο Αγιογραφικός Παράδεισος (κι όχι οι Ανώτεροι Ουρανοί) των Χριστιανών, είναι η Βασιλεία των Ουρανών του Ιησού (κι όχι το Βασίλειο του Θεού). Είναι το «Σάμμερλαντ» της «Θρησκείας της Φύσης».
Η «Κατασκευασμένη Ατομικότητα» που έχει νοητική φύση Ανήκει στο Κατώτερο Νοητικό Βασίλειο. Είναι από Εδώ που Ενδυναμώνεται και «παρασέρνει» τα όντα στον κατώτερο «Κόσμο των Επιθυμιών».
Κι είναι από τον «Κόσμο των Επιθυμιών» που τα όντα που «διψούν» για άμεση επαφή με τα αντικείμενα των επιθυμιών τους πέφτουν στον κόσμο της ενσωμάτωσης, στο υλικό σύμπαν.
Στο υλικό Σύμπαν τα Ενσωματωμένα όντα εξακολουθούν να ταυτίζονται με την σκέψη τους, με τις επιθυμίες τους και με τα αντικείμενα των αισθήσεών τους. Κι ο Κύκλος των μετενσωματώσεων συνεχίζεται άπειρες ζωές μέχρι τα όντα να Αφυπνισθούν στην Ανώτερη Πραγματικότητα που Είναι Μέσα τους, Ακριβώς Μέσα τους, Εδώ, Τώρα, όχι κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο χρόνο.
Όσο οι άνθρωποι «διψούν» για επαφή με τα εξωτερικά αντικείμενα, όντα, καταστάσεις και πράγματα, όσο οι άνθρωποι «φλέγονται» από επιθυμίες, όσο οι άνθρωποι «ονειροβατούν» μέσα στον κόσμο της σκέψης τους, η ζωή στους «κάτω κόσμους» θα συνεχίζεται κι ο κύκλος της μετενσωμάτωσης θα μένει ανοιχτός.
Εγκαταλείποντας τον «Κόσμο των Αισθήσεων» ο άνθρωπος βρίσκει των εαυτό του (την οντότητά του) στον «Κόσμο των Επιθυμιών». Κι όταν όλα καταλαγιάζουν κι ο άνθρωπος εγκαταλείπει το «σώμα των επιθυμιών» βρίσκει τον εαυτό του στο λεπτότερο «Ονειρικό Πεδίο της Σκέψης». Κι όταν το νοητικό σώμα διαλύεται μέσα στην αφομοίωση της αντικειμενικής γνώσης και κάθε προσωπική εμπειρία λησμονιέται ο άνθρωπος βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στην Αντίπερα Όχθη της Ελευθερίας και την Εδώ όχθη της προσωρινής ανάπαυλας πριν την νέα μετενσωμάτωση.
Όλη αυτή η «Πορεία», προς τα «Κάτω», προς τα «Άνω», δεν είναι παρά η «Υποκειμενική Πορεία» του Όντος μέσα στους κόσμους που η Μη-αφυπνισμένη συνείδηση θεωρεί «αντικειμενικούς».
Στην πραγματικότητα καθώς το «νοητικό σώμα διαλύεται ο παλιός άνθρωπος σβήνει. Αλλά όλη η «εμπειρία της ζωής» (που έγινε τώρα αντικειμενική γνώση) θα χρησιμεύσει σαν βάση για την γέννηση ενός νέου νοητικού σώματος. Κι ενώ από μια άποψη ο νέος άνθρωπος είναι συνέχεια του παλιού, ταυτόχρονα (επειδή έχουν σβήσει όλες οι προσωπικές εμπειρίες) είναι ένας εντελώς «νέος άνθρωπος» που αρχίζει να οικοδομεί ξανά την ζωή του στους κατώτερους κόσμους.
Έτσι το να λέμε ότι ο άνθρωπος μετενσωματώνεται είναι αληθινό, γιατί η οντότητα έχει συνέχεια. Πάλι το να λέμε ότι ο άνθρωπος έρχεται (πάντα) για πρώτη και μοναδική φορά στον κόσμο πάλι είναι αληθινό γιατί κάθε φορά ο άνθρωπος ξεκινά χωρίς προσωπικές εμπειρίες και τις οικοδομεί στην συνέχεια. Τελικά, είτε έτσι, είτε αλλιώς δεν έχει σημασία.
Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι η ζωή στον Χρόνο, στους κατώτερους κόσμους είναι μια ζωή παροδική, χρωματισμένη προσωπικά, μια ζωή κατώτερης ποιότητας σε σύγκριση με την ζωή της Ελευθερίας, ή την ύπαρξη στον Άχρονο Χώρο και στον Ανώτερο Ουρανό της Δημιουργίας και στον Υπέρτατο Ουρανό της Πηγής. Τελικά όμως οι άνθρωποι γίνονται αυτό που επιλέγουν, αυτό που κατανοούν ή μπορούν να κατανοήσουν. Αλλά όλες επιλογές έχουν τις συνέπειές τους και την Ηθική Ευθύνη τους. Δεν υπάρχει καμία παραβίαση του Αιώνιου Νόμου. Όλα γίνονται καθώς πρέπει να γίνουν.
Η εγκατάλειψη της Μνήμης κι η Αποδόμηση της Σκέψης
Η πραγματική «αιτία» που η Συνείδηση (σαν Οντότητα) «πέφτει» στους κατώτερους κόσμους κι η Αντίληψη (σαν Γνωστική Δύναμη) «περιορίζεται» είναι ακριβώς η Ατομικότητα, που δεν λειτουργεί Φυσικά κι Ανεμπόδιστα, σαν Φυσική Οντότητα, αλλά κατασκευάζει, μέσω της σκέψης, (της μνήμης, των εμπειριών και της γνώσης) μιαν «αντίληψη εαυτού». Αυτό το κατασκευασμένο ψυχολογικό κέντρο (ένα «αντιληπτικό σύμπλεγμα») είναι σκέψη. Σκεφτόμαστε κι είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε αυτό, κάτι, η συγκεκριμένη οντότητα. Σε αυτό τον ψεύτικο υπαρξιακό πυρήνα συσσωρεύονται αντιλήψεις, επιθυμίες, τάσεις κι ορμές για μια πιο «χειροπιαστή» ζωή. Κι από αυτή την «φορτωμένη» οντότητα προκύπτει η δίψα της «υλικής» ζωής.
Η Απελευθέρωση λοιπόν από την σκλαβιά της κατώτερης ζωής δείχνει μιαν αντίθετη πορεία. Για να απελευθερωθούμε από την «σκλαβιά των αισθήσεων» πρέπει να απαλλαγούμε από τις «επιθυμίες». Και για να πάμε πέρα από τις επιθυμίες πρέπει να αναγνωρίσουμε τον ψεύτικο χαρακτήρα της «αντίληψης του εαυτού» (που δομείται από την σκέψη).
Η Σκέψη (που στηρίζεται στην μνήμη, στην συνέχεια των αντιλήψεων) είναι μια διαρκής αναδόμηση της αντίληψης της πραγματικότητας (με τα δεδομένα που έχουμε). Νομίζουμε ότι το να λειτουργούμε έτσι, να «σκεφτόμαστε», είναι η πραγματική ζωή, η πραγματικότητα. Όμως τι κάνουμε; Δεν ζούμε την ζωή, την πραγματικότητα. Σκεφτόμαστε την ζωή. Η σκέψη μας «απομονώνει» από την ζωή, ονειρευόμαστε.
Το να ζούμε την ζωή είναι κάτι τελείως διαφορετικό, είναι να Λειτουργούμε Άμεσα, να έχουμε άμεση αίσθηση των πραγμάτων, εδώ, τώρα, χωρίς την συμμετοχή της σκέψης, χωρίς το «υποστήριγμα» της μνήμης, των μνημών, των εμπειριών κι όλης της συσσωρευμένης γνώσης. Αυτή η Άμεση Αίσθηση είναι Στιγμιαία, Συνεχώς Ανανεούμενη, Ανεμπόδιστη και Καθαρή και δεν Αφήνει Ίχνη. Είναι η Άμεση Βίωση της Ζωής, της Πραγματικότητας. Αυτή η Άμεση Βίωση της Ζωής στην πραγματικότητα δεν ανήκει στον Χρόνο, ανήκει στην Στιγμή που Ρέει, στο Παρόν, την επόμενη στιγμή δεν «υπάρχει», έχει «Ανανεωθεί».
Αυτή η Άμεση Αίσθηση της ζωής είναι στην πραγματικότητα η Φυσική Κατάσταση και Λειτουργία της Αληθινής Ατομικότητας (που εκδηλώνεται στον Χρόνο), όχι της κατασκευασμένης από την σκέψη ατομικότητας. Είναι μια Εγγενής Δυνατότητα και Δύναμη που έχουμε. Δεν είναι κάτι που καλλιεργείται ή μπορεί να επιτευχθεί με προσπάθεια.
Είναι επίσης ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε Αληθινό Διαλογισμό. Ο Αληθινός Διαλογισμός γίνεται χωρίς την «συμμετοχή» της σκέψης. Όπου υπάρχει σκέψη, προσωπική αντίληψη, προσωπική εμπειρία, προσωπική προσπάθεια, τότε αυτό δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός αλλά σκέψη που μιμείται τον Διαλογισμό. Η σκέψη μπορεί να κάνει τα πάντα. Ακόμα και να επιτύχει την Φώτιση. Μόνο που δεν είναι Αληθινή Φώτιση, είναι «μίμηση φώτισης». Κι όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παραπλανούνται.
Πως διακρίνεται η Αληθινή Φώτιση από την φώτιση της σκέψης; Απλά η Αληθινή Φώτιση δεν έχει εγώ, δεν έχει εμπειρία, δεν έχει σκοπό ή ωφελιμότητα, δεν ανήκει στον χρόνο, στον κόσμο και στις υποθέσεις των ανθρώπων. Πρόκειται για κάτι εντελώς άχρηστο στους ανθρώπους και για αυτό οι άνθρωποι δεν το θέλουν κι ούτε μπορούν άλλωστε να το βρουν. Οι άνθρωποι αγαπούν και προτιμούν τα χρήσιμα πράγματα κι έτσι φεύγουν μακριά από το Αληθινό Φως κυνηγώντας τις σκιές των ονείρων τους.
Σε μια επόμενη ομιλία μας θα μιλήσουμε για την Πραγματική Αίσθηση της ζωής, για την Βίωση της Πραγματικότητας, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την ζωή του ονείρου που ζουν οι άνθρωποι.
