Esoterism Academy: ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΝΟΗΣΙΑ

Sunday, June 5, 2022

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΝΟΗΣΙΑ

Προοίμιο: Αντίληψη και Μνήμη

Τι είναι Μνήμη

Τι είναι Σκέψη

Η ζωή στους «κάτω κόσμους»

Η εγκατάλειψη της Μνήμης κι η Αποδόμηση της Σκέψης

Η Ορθή Αντίληψη ή η «Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την κατάσταση ύπαρξης του όντος.

Προοίμιο: Αντίληψη και Μνήμη

Στις τελευταίες ομιλίες μας έχουμε επαναλάβει πολλές φορές την Μέγιστη Αλήθεια που πρέπει να συνειδητοποίησει, να κατανοήσει και να «αφομοιώσει» κάθε νοήμον ον: Υπάρχει Μία και Μόνον Συνείδηση. Ό,τι Εμφανίζεται «Διαφοροποιημένο» (Υποκειμενικό ή «Αντικειμενικό») δεν είναι παρά Αντανάκλαση της Μιας Συνείδησης, του Όλου, μέσα σε «περιοριστικές συνθήκες και καταστάσεις». Εφόσον όμως κάθε συνείδηση, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, κάθε τι, φέρνει εγγενώς την Δυνατότητα του Όλου, κάθε ον μπορεί να Αναδυθεί στο Όλον. Μιλάμε για Αντανάκλαση του Όλου, για το Όλον υπό όρους. Δεν μιλάμε ούτε για την Ίδια Ουσία, ούτε για διαφοροποίηση της Ουσίας, ούτε για δημιουργία του όντος, κλπ. Όλα αυτά είναι παρωχημένες «αντιλήψεις».

Είναι «Χάρις» ή «Εξαιτίας» της Αντίληψης (της Υπερβατικής Όρασης) που δημιουργούνται όλες οι Υποκειμενικές κι Αντικειμενικές Διαφοροποιήσεις, οι οποίες οδηγούν σε διάφορες «υπαρξιακές καταστάσεις». Έτσι είναι φανερό ότι υπάρχει Ορθή, Αφυπνισμένη, ή Σε Εγρήγορση Αντίληψη και Ποικιλία Περιορισμένης Αντίληψης (ή Αντιλήψεων). Η Ορθή Αντίληψη ή η «Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την κατάσταση ύπαρξης του όντος.

Όταν Είμαστε Αφυπνισμένοι κι Αντιλαμβανόμαστε Ορθά Ζούμε στην Πραγματικότητα, Είτε σε Κάποια Υπερβατική Κατάσταση, είτε σε κάποιον από τους κατώτερους κόσμους του Χρόνου (τον κόσμο της νόησης, της «σκέψης», τον κόσμο των «επιθυμιών», ή τον «υλικό» κόσμο). Προκειμένου για το Ενσωματωμένο Ον, η Πραγματικότητα που Βιώνουμε είναι το Παρόν που Ρέει, μια Κατάσταση Επίγνωσης που Αγκαλιάζει τα πάντα. Είναι μια Κατάσταση όπου, στην ουσία, έχει «καταργηθεί» ο Χρόνος στην Στιγμή που Ανανεώνεται συνεχώς.

Η Ορθή Αντίληψη οδηγεί άμεσα στην επιβεβαίωση αυτού που αντιλαμβανόμαστε. Αυτό αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή είναι η Φυσική Μνήμη, η αφομοιωμένη γνώση που καθίσταται Φύση (πρώτη φύση – δεν μιλάμε για τον μηχανιστικό αυτοματισμό που ονομάζεται «δεύτερη φύση»).

‘Όταν όμως δεν υπάρχει Ορθή Αντίληψη της Πραγματικότητας τότε η Αντίληψη δεν είναι Άμεση, Ανεμπόδιστη κι Ανόθευτη, Αυθεντική, αλλά λειτουργεί έμμεσα. Η μη ορθή αντίληψη, η μη επιβεβαιωμένη αντίληψη είναι ελλιπής γνώση που δεν αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή η «πληροφορία» αποθηκεύεται ακριβώς σαν «γνώση υπό αίρεση» (με όρους, υπό «προϋποθέσεις, με δυνατότητα επιλογής, με επιφύλαξη, σε «εκκρεμότητα»). Αυτή είναι η Μνήμη-Αποθήκη.

Τι είναι Μνήμη

Τελικά τι είναι Μνήμη; Στην πραγματικότητα η Μνήμη είναι η Δεύτερη Μεγάλη Λειτουργία της Συνείδησης, χάρις στην οποία υπάρχει «συνέχεια» στην Αντίληψη. Για την Αφυπνισμένη Συνείδηση η Μνήμη λειτουργεί Φυσικά σαν Αφομοιωτική Δύναμη καθιστώντας την Αντίληψη Βιωματική Γνώση που Επεκτείνεται συνεχώς. Για την Περιορισμένη Αντίληψη η Μνήμη λειτουργεί σαν Υποσυνείδητη Αποθήκη Πληροφοριών. Στην πραγματικότητα, οτιδήποτε συμβαίνει καταγράφεται. Αλλά στην επίγνωση του όντος δεν είναι όλα «παρόντα». Ανακαλούνται κατ’ επιλογήν όταν χρειάζονται. Έτσι η Δευτερεύουσα Μνήμη, η Μνήμη-Αποθήκη, όχι μόνο παρέχει δομικά στοιχεία στην σκέψη (για να ολοκληρωθεί η σκέψη) αλλά πολύ περισσότερο δίνει συνέχεια στο «περιεχόμενο» της Αντίληψης, συντηρεί το όνειρο της κατασκευασμένης από την σκέψη πραγματικότητας.

Έτσι όπως έχουν αναπτυχθεί οι άνθρωποι κι όπως ζουν στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην σκέψη, στην συσσώρευση, εμπειριών, γνώσεων, δηλαδή στην Μνήμη. Η σκέψη των ανθρώπων στο παρόν τροφοδοτείται συνεχώς από την μνήμη. Αυτό σημαίνει ότι η σκέψη δεν είναι ποτέ νέα αλλά τροφοδοτείται συνεχώς από αυτό που είναι γνωστό. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η σκέψη μπορεί να διευρυνθεί, να επεκταθεί, να έχει πρόσβαση στο Υπερβατικό, στην Αλήθεια, στην Πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Η Αφύπνιση, η Ορθή Όραση, η Βίωση της Πραγματικότητας, είναι πέραν της σκέψης.

Τι είναι Σκέψη

Η «Ατομικότητα» συνιστά τον «Περιορισμό» της Συνείδησης (της Αντίληψης) σε ένα σημείο χωρίς διαστάσεις, χωρίς ιδιότητες, χωρίς «χαρακτηριστικά». Με αυτή την έννοια το Παγκόσμιο (Η Συνείδηση Παντού στον Χώρο) φαίνεται να είναι το ίδιο, σαν «περιεχόμενο», με την «Χωρίς Διαστάσεις Ατομικότητα». Γι αυτό κι είναι δυνατή η «μετάβαση» από την μια Κατάσταση στην Άλλη (από το Παγκόσμιο στο Ατομικό κι από το ατομικό στο Παγκόσμιο). Στην πραγματικότητα όμως και πέρα από την φαινομενικότητα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Το Παγκόσμιο Ανήκει στον Άχρονο Χώρο. Η Ατομικότητα Ανήκει στον Χρόνο.

Η Ατομικότητα στη Φυσική της Κατάσταση είναι Αφυπνισμένη και λειτουργεί σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση (Αντίληψη), μια Κατάσταση Επίγνωσης της Ενότητας των πάντων (όπου δεν υπάρχει «διάκριση», «απόσταση», μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου).

Όπως έχουμε πει, όταν στην Ατομικότητα «αποδίδονται», με την σκέψη (την μνήμη) σταθερά χαρακτηριστικά η Ατομικότητα γίνεται Προσωπείο, Πρόσωπο, εγώ, προσωπικότητα. Αυτή η κατασκευασμένη ατομικότητα είναι λοιπόν προϊόν σκέψης, είναι σκέψη, που τροφοδοτείται από την μνήμη (από εμπειρίες, γνώσεις, «βιώματα», κλπ.).

Συνεπώς το εγώ, η «προσωπικότητα» δεν είναι παρά σκέψη που συνεχώς τροφοδοτείται από την σκέψη (και την μνήμη, τις μνήμες). Οι άνθρωποι είναι τόσο ταυτισμένοι με την σκέψη ώστε θεωρούν την σκέψη (κι όσα σκέπτονται) σαν την αληθινή ύπαρξη.

Στην πραγματικότητα το Cogito, ergo sum, αν σημαίνει έχω συνείδηση, αίσθηση ύπαρξης, παρουσίας, άρα «υπάρχω», είναι σωστό. Αν πάλι σημαίνει σκέπτομαι, αποδίδω ιδιότητες, τότε δέχεται σαν προϋπόθεση ότι ήδη «υπάρχει» κάτι, κάποιος, που το κάνει αυτό και πάλι αποδεικνύεται η ύπαρξη κι είναι πάλι σωστό. Τελικά αυτή ακριβώς η «δραστηριότητα» είναι απόδειξη της ύπαρξης. Αλλά εδώ δεν ξεκαθαρίζεται η «ποιότητα» της ύπαρξης. Το cogito με την έννοια της σκέψης παράγει μόνο την ιδέα της ύπαρξης, το πρόσωπο, την ψεύτικη προσωπικότητα. Προφανώς η Νοημοσύνη δεν εξαντλείται στην σκέψη. Υπάρχει και το πέραν της σκέψης.

Οι άνθρωποι που ταυτίζονται με την σκέψη τους, που νομίζουν ότι αυτή η σκέψη είναι η αληθινή ύπαρξη, νοιώθουν ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν αν σταματήσουν να «σκέπτονται». Άρα, για αυτούς είναι αδύνατο να πας πέρα από την σκέψη. Προφανώς εδώ γίνεται ένα λογικό σφάλμα. Ταυτίζοντας την Ύπαρξη με την σκέψη είναι λογικό το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ύπαρξη χωρίς σκέψη. Αν όμως η Ύπαρξη, η Συνείδηση, η Αντίληψη είναι κάτι Ευρύτερο της σκέψης τότε με το σταμάτημα της σκέψης Αναδυόμαστε σε μια Ανώτερη Πραγματικότητα, δεν «σβήνουμε» στο τίποτα.

Στην πραγματικότητα, όπως έχουμε δείξει, η σκέψη δεν είναι παρά μια έμμεση λειτουργία που για να δομηθεί στηρίζεται στην ίδια την σκέψη και τις μνήμες, τις εμπειρίες, τις γνώσεις. Είναι κάτι που «κάνουμε». Είμαστε «Εμείς» που κάνουμε κάτι. Κι όπως το κάνουμε μπορούμε να σταματήσουμε να το κάνουμε. Αυτή είναι μια Άμεση Δράση που οδηγεί πέραν. Δεν μπορούμε να πάμε πέραν της σκέψης μέσω της σκέψης. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε ακίνητοι συνεχίζοντας να κινούμαστε. Είναι παράλογο και για αυτό αδιέξοδο. Έτσι όλες οι προσπάθειες του εγώ, της σκέψης να υπερβεί την κατάστασή του και να Βιώσει το Υπερβατικό, την Φώτιση, την Απελευθέρωση, τον «Θεό» δεν είναι παρά ονειροφαντασίες της σκέψης. Όλοι οι δρόμοι της σκέψης οδηγούν ξανά στην φυλακή της σκέψης.

Η ζωή στους «κάτω κόσμους»

Κανονικά η Ατομικότητα, σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση Ανήκει στον Ενδιάμεσο Μη-Δυαδικό Κόσμο. Είναι τα Ηλύσια Πεδία των Ορφικών. Είναι η «Αληθινή Γη» στην «Μύθο του Σπηλαίου» του Πλάτωνα. Είναι η Σαμπάλα των Βουδιστών. Είναι ο Αγιογραφικός Παράδεισος (κι όχι οι Ανώτεροι Ουρανοί) των Χριστιανών, είναι η Βασιλεία των Ουρανών του Ιησού (κι όχι το Βασίλειο του Θεού). Είναι το «Σάμμερλαντ» της «Θρησκείας της Φύσης».

Η «Κατασκευασμένη Ατομικότητα» που έχει νοητική φύση Ανήκει στο Κατώτερο Νοητικό Βασίλειο. Είναι από Εδώ που Ενδυναμώνεται και «παρασέρνει» τα όντα στον κατώτερο «Κόσμο των Επιθυμιών».

Κι είναι από τον «Κόσμο των Επιθυμιών» που τα όντα που «διψούν» για άμεση επαφή με τα αντικείμενα των επιθυμιών τους πέφτουν στον κόσμο της ενσωμάτωσης, στο υλικό σύμπαν.

Στο υλικό Σύμπαν τα Ενσωματωμένα όντα εξακολουθούν να ταυτίζονται με την σκέψη τους, με τις επιθυμίες τους και με τα αντικείμενα των αισθήσεών τους. Κι ο Κύκλος των μετενσωματώσεων συνεχίζεται άπειρες ζωές μέχρι τα όντα να Αφυπνισθούν στην Ανώτερη Πραγματικότητα που Είναι Μέσα τους, Ακριβώς Μέσα τους, Εδώ, Τώρα, όχι κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο χρόνο.

Όσο οι άνθρωποι «διψούν» για επαφή με τα εξωτερικά αντικείμενα, όντα, καταστάσεις και πράγματα, όσο οι άνθρωποι «φλέγονται» από επιθυμίες, όσο οι άνθρωποι «ονειροβατούν» μέσα στον κόσμο της σκέψης τους, η ζωή στους «κάτω κόσμους» θα συνεχίζεται κι ο κύκλος της μετενσωμάτωσης θα μένει ανοιχτός.

Εγκαταλείποντας τον «Κόσμο των Αισθήσεων» ο άνθρωπος βρίσκει των εαυτό του (την οντότητά του) στον «Κόσμο των Επιθυμιών». Κι όταν όλα καταλαγιάζουν κι ο άνθρωπος εγκαταλείπει το «σώμα των επιθυμιών» βρίσκει τον εαυτό του στο λεπτότερο «Ονειρικό Πεδίο της Σκέψης». Κι όταν το νοητικό σώμα διαλύεται μέσα στην αφομοίωση της αντικειμενικής γνώσης και κάθε προσωπική εμπειρία λησμονιέται ο άνθρωπος βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στην Αντίπερα Όχθη της Ελευθερίας και την Εδώ όχθη της προσωρινής ανάπαυλας πριν την νέα μετενσωμάτωση.

Όλη αυτή η «Πορεία», προς τα «Κάτω», προς τα «Άνω», δεν είναι παρά η «Υποκειμενική Πορεία» του Όντος μέσα στους κόσμους που η Μη-αφυπνισμένη συνείδηση θεωρεί «αντικειμενικούς».

Στην πραγματικότητα καθώς το «νοητικό σώμα διαλύεται ο παλιός άνθρωπος σβήνει. Αλλά όλη η «εμπειρία της ζωής» (που έγινε τώρα αντικειμενική γνώση) θα χρησιμεύσει σαν βάση για την γέννηση ενός νέου νοητικού σώματος. Κι ενώ από μια άποψη ο νέος άνθρωπος είναι συνέχεια του παλιού, ταυτόχρονα (επειδή έχουν σβήσει όλες οι προσωπικές εμπειρίες) είναι ένας εντελώς «νέος άνθρωπος» που αρχίζει να οικοδομεί ξανά την ζωή του στους κατώτερους κόσμους.

Έτσι το να λέμε ότι ο άνθρωπος μετενσωματώνεται είναι αληθινό, γιατί η οντότητα έχει συνέχεια. Πάλι το να λέμε ότι ο άνθρωπος έρχεται (πάντα) για πρώτη και μοναδική φορά στον κόσμο πάλι είναι αληθινό γιατί κάθε φορά ο άνθρωπος ξεκινά χωρίς προσωπικές εμπειρίες και τις οικοδομεί στην συνέχεια. Τελικά, είτε έτσι, είτε αλλιώς δεν έχει σημασία.

Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι η ζωή στον Χρόνο, στους κατώτερους κόσμους είναι μια ζωή παροδική, χρωματισμένη προσωπικά, μια ζωή κατώτερης ποιότητας σε σύγκριση με την ζωή της Ελευθερίας, ή την ύπαρξη στον Άχρονο Χώρο και στον Ανώτερο Ουρανό της Δημιουργίας και στον Υπέρτατο Ουρανό της Πηγής. Τελικά όμως οι άνθρωποι γίνονται αυτό που επιλέγουν, αυτό που κατανοούν ή μπορούν να κατανοήσουν. Αλλά όλες επιλογές έχουν τις συνέπειές τους και την Ηθική Ευθύνη τους. Δεν υπάρχει καμία παραβίαση του Αιώνιου Νόμου. Όλα γίνονται καθώς πρέπει να γίνουν.

Η εγκατάλειψη της Μνήμης κι η Αποδόμηση της Σκέψης

Η πραγματική «αιτία» που η Συνείδηση (σαν Οντότητα) «πέφτει» στους κατώτερους κόσμους κι η Αντίληψη (σαν Γνωστική Δύναμη) «περιορίζεται» είναι ακριβώς η Ατομικότητα, που δεν λειτουργεί Φυσικά κι Ανεμπόδιστα, σαν Φυσική Οντότητα, αλλά κατασκευάζει, μέσω της σκέψης, (της μνήμης, των εμπειριών και της γνώσης) μιαν «αντίληψη εαυτού». Αυτό το κατασκευασμένο ψυχολογικό κέντρο (ένα «αντιληπτικό σύμπλεγμα») είναι σκέψη. Σκεφτόμαστε κι είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε αυτό, κάτι, η συγκεκριμένη οντότητα. Σε αυτό τον ψεύτικο υπαρξιακό πυρήνα συσσωρεύονται αντιλήψεις, επιθυμίες, τάσεις κι ορμές για μια πιο «χειροπιαστή» ζωή. Κι από αυτή την «φορτωμένη» οντότητα προκύπτει η δίψα της «υλικής» ζωής.

Η Απελευθέρωση λοιπόν από την σκλαβιά της κατώτερης ζωής δείχνει μιαν αντίθετη πορεία. Για να απελευθερωθούμε από την «σκλαβιά των αισθήσεων» πρέπει να απαλλαγούμε από τις «επιθυμίες». Και για να πάμε πέρα από τις επιθυμίες πρέπει να αναγνωρίσουμε τον ψεύτικο χαρακτήρα της «αντίληψης του εαυτού» (που δομείται από την σκέψη).

Η Σκέψη (που στηρίζεται στην μνήμη, στην συνέχεια των αντιλήψεων) είναι μια διαρκής αναδόμηση της αντίληψης της πραγματικότητας (με τα δεδομένα που έχουμε). Νομίζουμε ότι το να λειτουργούμε έτσι, να «σκεφτόμαστε», είναι η πραγματική ζωή, η πραγματικότητα. Όμως τι κάνουμε; Δεν ζούμε την ζωή, την πραγματικότητα. Σκεφτόμαστε την ζωή. Η σκέψη μας «απομονώνει» από την ζωή, ονειρευόμαστε.

Το να ζούμε την ζωή είναι κάτι τελείως διαφορετικό, είναι να Λειτουργούμε Άμεσα, να έχουμε άμεση αίσθηση των πραγμάτων, εδώ, τώρα, χωρίς την συμμετοχή της σκέψης, χωρίς το «υποστήριγμα» της μνήμης, των μνημών, των εμπειριών κι όλης της συσσωρευμένης γνώσης. Αυτή η Άμεση Αίσθηση είναι Στιγμιαία, Συνεχώς Ανανεούμενη, Ανεμπόδιστη και Καθαρή και δεν Αφήνει Ίχνη. Είναι η Άμεση Βίωση της Ζωής, της Πραγματικότητας. Αυτή η Άμεση Βίωση της Ζωής στην πραγματικότητα δεν ανήκει στον Χρόνο, ανήκει στην Στιγμή που Ρέει, στο Παρόν, την επόμενη στιγμή δεν «υπάρχει», έχει «Ανανεωθεί».

Αυτή η Άμεση Αίσθηση της ζωής είναι στην πραγματικότητα η Φυσική Κατάσταση και Λειτουργία της Αληθινής Ατομικότητας (που εκδηλώνεται στον Χρόνο), όχι της κατασκευασμένης από την σκέψη ατομικότητας. Είναι μια Εγγενής Δυνατότητα και Δύναμη που έχουμε. Δεν είναι κάτι που καλλιεργείται ή μπορεί να επιτευχθεί με προσπάθεια.

Είναι επίσης ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε Αληθινό Διαλογισμό. Ο Αληθινός Διαλογισμός γίνεται χωρίς την «συμμετοχή» της σκέψης. Όπου υπάρχει σκέψη, προσωπική αντίληψη, προσωπική εμπειρία, προσωπική προσπάθεια, τότε αυτό δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός αλλά σκέψη που μιμείται τον Διαλογισμό. Η σκέψη μπορεί να κάνει τα πάντα. Ακόμα και να επιτύχει την Φώτιση. Μόνο που δεν είναι Αληθινή Φώτιση, είναι «μίμηση φώτισης». Κι όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παραπλανούνται.

Πως διακρίνεται η Αληθινή Φώτιση από την φώτιση της σκέψης; Απλά η Αληθινή Φώτιση δεν έχει εγώ, δεν έχει εμπειρία, δεν έχει σκοπό ή ωφελιμότητα, δεν ανήκει στον χρόνο, στον κόσμο και στις υποθέσεις των ανθρώπων. Πρόκειται για κάτι εντελώς άχρηστο στους ανθρώπους και για αυτό οι άνθρωποι δεν το θέλουν κι ούτε μπορούν άλλωστε να το βρουν. Οι άνθρωποι αγαπούν και προτιμούν τα χρήσιμα πράγματα κι έτσι φεύγουν μακριά από το Αληθινό Φως κυνηγώντας τις σκιές των ονείρων τους.

Σε μια επόμενη ομιλία μας θα μιλήσουμε για την Πραγματική Αίσθηση της ζωής, για την Βίωση της Πραγματικότητας, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την ζωή του ονείρου που ζουν οι άνθρωποι.

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, June 5, 2022

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΝΟΗΣΙΑ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright