CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 29 June, 2025

Sunday, May 29, 2022

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ «ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ»

 Προοίμιο

Η Αληθινή Γνώση του Όντος

Η Παγκόσμια Αυταπάτη

Ο «Ταυτισμός» με το «περιεχόμενο», το εγώ, η περιορισμένη δράση

Η «Απελευθέρωση» από το «νοητικό περιεχόμενο» κι η υπάρβαση του εγώ στην Απεραντοσύνη



Η Αντίληψη δεν «ταυτίζεται» με κανένα «περιεχόμενο» με καμία ιδέα, ιδιότητα, η συμπεριφορά. 

Είναι η «εμμονή» στην «μνήμη», στην «γνώση», που διατηρεί την φλόγα της περιορισμένης ύπαρξης.


Προοίμιο

Η Συνείδηση Είναι Μία και Μόνο. Κάθε «Συνείδηση», έστω κι αν εμφανίζεται σαν «Διαφοροποιημένη» είναι στην πραγματικότητα Αυτή η Μία Συνείδηση που λειτουργεί μέσα από κάποιους περιοριστικούς όρους και σε ιδιαίτερες συνθήκες, σε περιορισμένες καταστάσεις. Η Συνείδηση  Αναγνωρίζεται από τον Εαυτό της σαν Επίγνωση, Γνώση, σαν Ανεξάντλητη «Παραγωγική Δύναμη Γνώσης» και σαν «Χωρίς Περιορισμούς Δημιουργική Δύναμη Ιδιαίτερων Αντιλήψεων» που υποστασιοποιούνται. Έτσι Εμφανίζονται τα διάφορα «Υποκειμενικά» και αντικειμενικά φαινόμενα.

Η Κυριότερη (αλλά όχι μοναδική) Λειτουργία της Συνείδησης είναι η Αντίληψη, (γι’ αυτό και οι όροι συχνά «ταυτίζονται», όχι οντολογικά αλλά γνωσιολογικά). Τι είναι Αντίληψη; Είναι η γνώση, η αναγνώριση, η «πληροφόρηση» για «κάτι». Αυτό μπορεί να γίνεται με άμεση αίσθηση, με παραγωγική διαδικασία ή με έμμεση πληροφόρηση μέσω καταλλήλου οργάνου από εξωτερικές πηγές (όπως στην περίπτωση που η Συνείδηση είναι ενσωματωμένη και δέχεται μέσω του «φορέα» τις πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο. Με άλλα λόγια η Αντίληψη είναι μια «γενική λειτουργία» της Συνείδησης που υφίσταται είτε υπάρχει κάποιος εξωτερικός φορέας είτε όχι. Δεν περιορίζεται δηλαδή μόνο στην εξωτερική αντίληψη. 

Με αυτή την έννοια η Αντίληψη είναι η «Όραση» της Συνείδησης. Έτσι η Συνείδηση μπορεί να Αντιλαμβάνεται, να «Ορά», να «Βλέπει», το Ανεξιχνίαστο Μυστήριο της Ύπαρξής της, την «Αντικειμενική Παρουσία» της, την Παρουσία της μέσα στον Χώρο, την Παρουσία της μέσα στον Χρόνο και σε ιδιαίτερες καταστάσεις στους κόσμους του Χρόνου.

Η Αντίληψη, έτσι όπως περιγράφεται, είναι μια Λειτουργία, η «Όραση». Σαν τέτοια δεν ταυτίζεται με το «περιεχόμενό» της. Αυτό έχει τεράστια σημασία κι ένα βαθύ νόημα γιατί υποδηλώνει την «Ανεξαρτησία» της Συνείδησης, της Αντίληψης, από οποιεσδήποτε ιδιαίτερες καταστάσεις βιώνει η Συνείδηση μέσα στην Δημιουργία. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει και τον Δρόμο της Απελευθέρωσης της «Διαφοροποιημένης Συνείδησης» που νομίζει ότι δεσμεύεται κάπου.

Να πούμε ακόμα ότι για την «Διαφοροποιημένη» Ενσωματωμένη Συνείδηση ασφαλώς υπάρχουν στο «περιεχόμενό» της κάποια «σταθερά στοιχεία» όπως  η «Ύπαρξη», η «Αντικειμενική Παρουσία», η Παρουσία στον Χώρο, η Ατομική Παρουσία στον Χρόνο. Όμως όλο το περιεχόμενο που αφορά την ζωή μέσα στον χρόνο δεν είναι σταθερό και αλλάζει. Ο κύκλος των μετενσωματώσεων αφορά ακριβώς την ζωή στους κατώτερους κόσμους του Χρόνου (τον νοητικό κόσμο, τον ενεργειακό κόσμο, τον κόσμο των υλικών φαινομένων). Η Απελευθέρωση αφορά την  Έξοδο από τους κόσμους του Χρόνου. Η «Εξέλιξη» στους Ανώτερους, πιο «Εσωτερικούς» Κόσμους είναι ένα άλλο θέμα.

Ακόμα, χαρακτηρίζοντας την Αντίληψη σαν «Όραση» θα πρέπει να πούμε ότι αυτά που «συλλαμβάνει η «Όραση» (είτε Άμεσα την Ίδια την Ουσία, είτε όσα Δημιουργεί, είτε τα «αντικείμενα») είναι Φως, Διαφοροποιήσεις του Φωτός, Φαινόμενα του Φωτός. Η Υπέρτατη Κατάσταση της Ουσίας Είναι το Πρωταρχικό Φως, το Αδιαφοροποίητο Υπερκόσμιο Φως, το Φως το Αληθινό. Όλα τα άλλα είναι «Διαβαθμίσεις του Φωτός».

Το Φως Είναι Ενέργεια, Υπερκόσμια Ενέργεια Ασύλληπτης Ισχύος. Το υλικό φως (του ήλιου, η της πυρηνικής ενέργειας) είναι το ελάχιστο.

Επίσης η  «Καθαρή Όραση» χαρακτηρίζεται σαν «Φώτιση» Αυτό έχει και  κυριολεκτική και συμβολική σημασία.

Τέλος, η Ορθή Αντίληψη, η «Καθαρή Όραση» ονομάζεται Λόγος. Για αυτό ο Λόγος σε κάποιες Παραδόσεις (Ηράκλειτος, Στωικοί, Χριστιανισμός) θεωρείται η Αρχή της Δημιουργίας. Είναι ακόμα η Βάση του Ορθολογικού Λογισμού, της καθαρής σκέψης.


 Η Αληθινή Γνώση του Όντος

Υπάρχει Μία και Μόνο Συνείδηση. Είναι ακριβώς η Βασική Λειτουργία της Συνείδησης, η Αντίληψη, που δίνει την Δυνατότητα να Εμφανίζονται όλα τα Φαινόμενα (Υποκειμενικά και «αντικειμενικά»). Με την Διαφοροποίηση της Αντίληψης, δηλαδή του «περιεχομένου» της παίρνουν «υπόσταση» όλα τα φαινόμενα.

Κάθε Συνείδηση (οποιαδήποτε συνείδηση) δεν είναι παρά Αντανάκλαση της Μιας Συνείδησης (του Όλου) μέσα στις ιδιαίτερες «συνθήκες» της Δημιουργίας. Όλα αυτά έχουν εξηγηθεί σε προηγούμενες ομιλίες μας (ανατρέξτε εκεί). Κάθε Συνείδηση είναι Αντίληψη (με την έννοια που περιγράψαμε πιο πάνω). Κι η Αντίληψη είναι μια εγγενής υπερβατική λειτουργία της Συνείδησης και δεν εξαρτάται από εξωτερικές συνθήκες ή υλικό φορέα (ή πρόσληψη πληροφοριών από έναν «αντικειμενικό» κόσμο). Η Αντίληψη είναι απλά «Όραση». Είναι ανεξάρτητη από το «περιεχόμενό» της. Όπως εξηγήσαμε υπάρχουν στο «περιεχόμενο» της Αντίληψης κάποιες «Σταθερές» αλλά το «περιεχόμενο» που υπόκειται στον χρόνο δεν είναι σταθερό  και μπορεί και αλλάζει.

Ας το εξηγήσουμε αυτό πρακτικά. Η Συνείδηση-Αντίληψη (όταν είναι Ενσωματωμένη) στην Φυσική της Κατάσταση είναι Αφυπνισμένη (σε Αληθινή Εγρήγορση), Εδώ, Τώρα. Όλες οι λειτουργίες της εκδηλώνονται φυσικά, ανεμπόδιστα. Η επίγνωση τα αγκαλιάζει όλα σε μια ενότητα και δεν υπάρχει «απόσταση» ανάμεσα σε εμάς και τα πράγματα. Η σκέψη (σαν εσωτερικοποίηση των παραστάσεων, σαν εννοιοποίηση των «πραγμάτων» και φυσικός συσχετισμός των πραγμάτων, κλπ.) λειτουργεί απρόσκοπτα. Η μνήμη λειτουργεί αντικειμενικά. Οι αισθήσεις είναι σε πραγματική επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Όλα λειτουργούν, απλώς λειτουργούν. Σε αυτή της «κατάσταση» (την ζωή όπως εξελίσσεται) δεν υπάρχουν προσωπικές εμπειρίες, συσσώρευση προσωπικών μνημών, γνώσεων, εμπειριών. Η ζωή δεν αφήνει «ίχνη». Ανασαίνει στο Παρόν κι εξαντλείται στην Στιγμή.

Εδώ, στην «κατάσταση» που περιγράψαμε (και κάποιοι ίσως βλέπουν τις «ομοιότητες» με αυτό που ονομάζουν «Διαλογισμό») η Συνείδηση-Αντίληψη δεν ταυτίζεται με το «περιεχόμενό» της. Το «περιεχόμενο» ρέει συνεχώς, ανανεώνεται κάθε στιγμή και δεν «δένεται» στον χρόνο. Η Συνείδηση-Αντίληψη είναι Ανεξάρτητη, Ελεύθερη από το «περιεχόμενο». Ζει στο Απόλυτο Παρόν και δεν δεσμεύεται από τον Χρόνο.

Ασφαλώς, αυτό που περιγράφουμε είναι μια «κατάσταση» που λίγοι βιώνουν ή μπορούν να βιώσουν, Είναι για κάποιους μια ιδανική κατάσταση αλλά όχι κάτι που ζουν. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι ότι η Συνείδηση-Αντίληψη είναι ή μπορεί να είναι, όντως, ανεξάρτητη από το «περιεχόμενό» της. Αυτή η δυνατότητα είναι εγγενής σε κάθε συνείδηση, σε κάθε άνθρωπο.

Έτσι, για να αναδυθούμε στην Αληθινή Γνώση της Ίδιας της Φύσης μας που λειτουργεί εδώ σαν Αντίληψη, για να Γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, σαν Αντίληψη, πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι η Αντίληψη και τι σχέση έχει με το «περιεχόμενό» της. Είναι μια σχέση παροδική με ό,τι σχετίζεται με τον χρόνο. Αυτό μπορεί στον καθένα να Ανοίξει τον Δρόμο προς την Απελευθέρωση και μετά την Ολοκλήρωση στο Όλον (πέρα από κάθε «Διαφοροποίηση», στην  Πλήρη Συνειδητοποίηση ότι Είμαστε η Μία Συνείδηση, δηλαδή στην Πλήρη Αφύπνιση).

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη ζουν με ένα τρόπο διαφορετικό από αυτόν που περιγράψαμε, τόσο κοινό που όλοι γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάμε. Είναι «ταυτισμένοι» με το «περιεχόμενο» της αντίληψής τους, το οποίο συγκροτείται από προκαταλήψεις, λανθασμένους συλλογισμούς και συμπεράσματα, ανόητες δοξασίες. Γιατί ζουν έτσι; Επειδή «εκπαιδεύονται» να ζουν έτσι.


Η Παγκόσμια Αυταπάτη

Υπάρχει Μία και Μόνο Συνείδηση. Ό,τι Εμφανίζεται (Υποκειμενικά κι Αντικειμενικά Φαινόμενα) στην «Δημιουργία» δεν είναι παρά «Αντανακλάσεις» του Ενός Όλου μέσα στην «Κίνηση» της Αντίληψης, τελικά ένα Νοητικό Φαινόμενο. Όλα είναι «Αντανακλάσεις» του Όλου μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες και περιορισμούς. Κάθε Συνείδηση, κάθε ον δεν είναι παρά το Όλον μέσα στην «ιδιαιτερότητά» του. Ακόμα και ένας κόκκος σκόνης δεν είναι παρά το Όλον μέσα στην συγκεκριμένη παρουσία του.

Όλα είναι Αυτό το Ίδιο το Όλον κι Όλα «εξελίσσονται προς την Ολοκλήρωσή τους στο Όλον (προς την Ανάδυση στο Όλον).

Υπάρχουν εκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες στο Σύμπαν με διάφορα όντα (κι ίσως άγνωστης «σύνθεσης»). Υπάρχουν όντα σε διαφορετικά στάδια «εξέλιξης»  κι ασφαλώς όντα περισσότερο εξελιγμένα από τους γήινους. Η «εξέλιξη» στον πλανήτη γη βρίσκεται ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο. Παρότι υπάρχουν χιλιετηρίδες ιστορίας πίσω μας και παρόλο τον δήθεν πολιτισμό μας και την τεχνολογική ανάπτυξη εξακολουθούμε να είμαστε «άγριοι». Αυτό φαίνεται από την διεθνή πολιτική κατάσταση, από το «επίπεδο» των κοινωνιών μας και από την νοητική κατάσταση της ανθρωπότητας. Κοινωνίες της αδικίας και της ανισότητας, του πλούτου και της εξαθλίωσης κι άνθρωποι μέσα στην άγνοια που χειραγωγούνται σαν ζώα, αυτός είναι ο σύγχρονος κόσμος. Έτσι ήταν πάντα και θα είναι για χιλιετίες ακόμα.

Οι άνθρωποι, σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι «άγριοι» κι αναθρέφουν «άγριους» ανθρώπους. Κάθε παιδί που γεννιέται στον κόσμο, μέσα από την «κοινωνικοποίησή» του γίνεται ότι είναι κι οι άλλοι. Δύσκολα ξεφεύγει κάποιος από το «πλήθος».

Στην πραγματικότητα, αν Όλα είναι «Αντανακλάσεις» του Ενός (του Παντός) μέσα στην Ρέουσα Φαινομενικότητα, τότε Όλα, Κάθε Ον, κάθε Συνείδηση (σαν «Αντανάκλαση» του Όλου) φέρνει εγγενώς, Μέσα της, όλες τις Δυνάμεις και τις Δυνατότητες του Όλου και την Σίγουρη Προοπτική να Αναδυθεί στο Όλον. Αυτή η «Συνειδητοποίηση», η Ανάδυση στο Όλον, η Απελευθέρωση από όλους τους περιορισμούς, της ζωής, του Χρόνου, του Χώρου, της Περιορισμένης Ύπαρξης, είναι η Υπέρτατη Γνώση, η Υπέρτατη Ζωή, η Υπέρτατη «Επίτευξη». Η Αληθινή Αυτογνωσία, η Γνώση (κι η «Εμπειρία») της Αληθινής,  Απέραντης,  Άχρονης κι Άχωρης κι Αδημιούργητης Φύσης μας είναι η Πραγματική Ολοκλήρωση του» Όντος». 

Εν τούτοις ελάχιστα όντα, ελάχιστοι άνθρωποι στον πλανήτη μπορούν να αναγνωρίσουν και να Βιώσουν την Αληθινή Υπερβατική Φύση τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι βυθισμένοι μέσα στο παγκόσμιο συλλογικό όνειρο της ανθρωπότητας που μέσα στην άγνοια αντιλαμβάνεται διαφορετικά κι επιβάλλει την παγκόσμια αμάθεια σαν επιστήμη, γνώση, παιδεία, κρατώντας το «ανθρώπινο είδος» χαμηλά, εμποδίζοντάς το να «εξελιχθεί».

Η Αληθινή Γνώση είναι η Γνώση του Εαυτού (το «γνώθι σ’ αυτόν» με την Μυστική Δελφική Έννοια). Η Αληθινή Υπέρτατη Επιστήμη είναι η «Αληθινή Ανθρωπολογία», που αναγνωρίζει τον Πραγματικό Οντολογικό, Γνωσιολογικό και Ηθικό Χαρακτήρα του Ανθρώπου που Βαδίζει προς την Ολοκλήρωση, που Διαφωτίζει την ανθρώπινη νοημοσύνη και Καθοδηγεί προς την Υπέρτατη Ζωή της Ελευθερίας. Όλες οι άλλες Γνώσεις κι επιστήμες είναι δευτερεύουσες κι ίσως ασήμαντες γιατί δεν σε κάνουν άνθρωπο. Δείτε το παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα, παράγει «επιστήμονες» αλλά δεν δημιουργεί αληθινούς ανθρώπους. Σίγουρα υπάρχει κάτι «σάπιο» στο βασίλειο της ανθρώπινης εκπαίδευσης.

Έτσι, οι κοινωνίες, μέσα στην αμάθειά τους, αναπαράγουν την αμάθεια, την ελλιπή γνώση και σέρνονται σαν τα φίδια στην σκόνη της ιστορίας. Δεν μπορούν να πετάξουν σαν τα πουλιά στον Απέραντο Ουρανό της Αληθινής Ελευθερίας. Η Αληθινή Ελευθερία  Υπάρχει Μέσα σε όλα τα όντα, ακόμα και σε ένα κόκκο σκόνης, αλλά πόσοι το νοιώθουν;

Αν η κοινωνίες είναι κοινωνίες των «αγρίων» κι αν αναθρέφουν τα παιδιά τους σαν «άγριους», εναπόκειται στον καθένα, στην οντολογική, γνωσιολογική κι ηθική ευθύνη του καθενός, να απομακρυνθεί από αυτού του είδους τις κοινωνίες και να αναζητήσει στην Έρημο του Φιλοσοφικού Λόγου την Αληθινή Γνώση. 

Οι άνθρωποι, με την αμάθεια και την χαμηλή νοημοσύνη τους βρωμίζουν ακόμα και το «Ιερό», την «Αντίληψη του Θεού». Αντί να δείξουν, ακολουθώντας τους Μεγάλους Σοφούς της Ανθρωπότητας, τον Δρόμο προς την Αυτογνωσία, προς την Εσωτερική Γνώση της Αληθινής  Αιώνιας Φύσης μας, πιστεύουν και διδάσκουν κι επιβάλλουν πλήθος ανοησιών  στους σύγχρονους ναούς της αμάθειας. Ακόμα και την θρησκεία την έκαναν μια βρώμικη υπόθεση, μια θλιβερή διαστρέβλωση της «ιερής αναζήτησης», μια παρωδία γνώσης.

Είναι άραγε τυχαίο που όλοι οι Πραγματικοί Σοφοί έζησαν και δίδαξαν «έξω από τα τείχη της πόλης»;


Ο «Ταυτισμός» με το «περιεχόμενο», το εγώ, η περιορισμένη δράση

Γιατί όμως οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, η ανθρωπότητα, οι άνθρωποι, βρίσκονται σε αυτό το χαμηλό επίπεδο «εξέλιξης»; Το να λέμε απλά ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο και χρειάζεται ιστορικός χρόνος για να προχωρήσει η ανθρωπότητα είναι ίσως μια «λογική» εξήγηση, αλλά αυτό δεν απαλλάσει τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, από την Υπαρξιακή Ευθύνη τους.

Στην πραγματικότητα η Συνείδηση, ακόμα κι όταν βρίσκεται σε περιορισμούς και σύγχυση, διατηρεί πάντα μια βαθιά ηθική εγρήγορση. Αυτή είναι η «ηθική συνείδηση» των ανθρώπων. Όλοι γνωρίζουν το Δίκαιο, το Καλό και το Κακό. Οι «επιλογές» τους δεν τους απαλλάσουν από την ηθική ευθύνη. Οι άνθρωποι της Σκιάς, οι σκοτεινοί άνθρωποι, γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Αν αγνοούν τις συνέπειες και δεν λογαριάζουν τους συνανθρώπους τους αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υποστούν τις συνέπειες. Θα υποστούν τις συνέπειες και για την δική τους επιλογή και για το κακό που κάνουν στους άλλους.

Πως όμως συμβαίνει κι ο Άνθρωπος από Αγαθή Αντανάκλαση του Όλου μέσα στην Υπαρξιακή Ροή, με Όλες τις Δυνάμεις κι Όλες τις Δυνατότητες του Όλου (για Αυτοσυνειδητοποίηση κι Ανάδυση στην Αρχέγονη Καθαρότητα) πέφτει στην άγνοια, στην σύγχυση, στην αμάθεια; Είναι πολύ ενδιαφέρον να διερευνήσουμε τον λειτουργικό μηχανισμό που παγιδεύει τον άνθρωπο. Έτσι θα βρούμε το νήμα της Αριάδνης  (της «Ιέρειας της Σοφίας») για να βγούμε από τον Λαβύρινθο της Υπαρξιακής Σκλαβιάς στο Φως της Ελευθερίας.

Ο Άνθρωπος, δηλαδή η Συνείδηση που Έχει Ενσωματωθεί, στην Οντολογική Καθαρότητά του είναι σε Πλήρη Εγρήγορση, με Ανοιχτή Επίγνωση (που τα Αγκαλιάζει όλα) κι Αντίληψη Ανεμπόδιστη που Ρέει στο Παρόν. Λειτουργεί Πλήρως, Ζώντας πάντα στην Παρούσα Στιγμή. Έτσι το «περιεχόμενο» της Αντίληψης ανανεώνεται συνεχώς, είναι πάντα νέο. Όμως μια τέτοια «Κατάσταση» (Λειτουργίας) απαιτεί μέγιστη ενέργεια ζωής. Στην πραγματικότητα ελάχιστα όντα μπορούν να είναι μόνιμα σε μια τέτοια κατάσταση (ακόμα κι όσοι είναι «έμπειροι» στον Αληθινό Διαλογισμό).

Είναι από άποψη «οικονομίας της ζωής» και από βιολογική άποψη πιο «καλό» να αυτοματοποιείται η αντίληψη και να αποθηκεύονται αντιλήψεις και γνώσεις. Έτσι η αντίληψη «ελευθερώνεται» για να επεκταθεί περισσότερο στο πεδίο της ζωής αφού έχει να ασχοληθεί με τα νέα δεδομένα (κι όχι με αυτά που ήδη γνωρίζει). Όμως αυτή η αυτοματοποίηση έχει κάποιες συνέπειες (οντολογικές, γνωσιολογικές, ηθικές) κι εκθέτει τον άνθρωπο σε κινδύνους. Θα το εξηγήσουμε αμέσως τώρα.

Η «αποθήκευση» αντιλήψεων, εμπειριών, μνημών (κι η λειτουργία της αντίληψης με την βοήθεια όλων αυτών) «νοθεύει» την Αρχική Καθαρότητα της Αντίληψης κι αποδίδει στην αντίληψη κάποια «σταθερά» χαρακτηριστικά. Έτσι η Συνείδηση (Αντίληψη) αποκτά μια «Όψη», γίνεται «Πρόσωπο». Η λέξη «πρόσωπο» είναι σύνθετη από την πρόθεση «προς» και το ουσιαστικό «όψη». «Πρόσωπο» είναι «αυτό που φαίνεται», η οντότητα με σταθερά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το «ψυχολογικό εγώ», η προσωπικότητα.

Το γεγονός αυτό καθεαυτό, δηλαδή η οντότητα να εμμένει σε μνήμες, γνώσεις, αντιλήψεις, δεν είναι κακό με την προϋπόθεση ότι το «περιεχόμενο» της αντίληψης είναι λογικά ελεγμένο. Αν όμως είναι «λανθασμένο»; Τότε όλο το διανοητικό οικοδόμημα των ανθρώπων, του ανθρώπου, καταρρέει.

Στην πραγματικότητα, είναι φανερό ότι η δόμηση του προσώπου, του εγώ, της προσωπικότητας, σαν λειτουργικός μηχανισμός, είναι μια «κατασκευή. Όταν δεν γίνεται με λογικούς όρους καθίσταται πρόβλημα. Στην Αρχαία Ελλάδα η λέξη «πρόσωπο» σήμαινε το «προσωπείο», δηλαδή μια «κατασκευή» που είχε τα χαρακτηριστικά ανθρώπου. Γνώριζαν μέσα στην Ορφική Παράδοση ότι όλος αυτός ο  λειτουργικός μηχανισμός είναι μια «κατασκευή» χωρίς πραγματική οντολογική σημασία. Για αυτό και στο Ιερό Θέατρο που ξεκίνησε από την Διονυσιακή Λατρεία οι υποκριτές χρησιμοποιούσαν τα «προσωπεία». Έδιναν έτσι υπόσταση σε χαρακτήρες ανθρώπων (και συνάμα επέτρεπε στον υποκριτή να υποδυθεί περισσότερους «ρόλους»). Όλα αυτά στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αρχαία Λατρεία είχαν παιδαγωγικούς σκοπούς. Μετά το θέατρο ξέπεσε στην κοινοτοπία των ανθρωπίνων υποθέσεων.

Έτσι, η λειτουργία του προσώπου, του εγώ, της προσωπικότητας δεν είναι απλά μια «κατασκευή» αλλά πολύ περισσότερο μια «κακή κατασκευή» με ανυπολόγιστες ανθρωπολογικές συνέπειες. Όταν από αμαθή πρόσωπα θεωρείται ότι η ουσία του ανθρώπου είναι το «πρόσωπο» δηλαδή μια οντότητα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τότε η οντότητα γίνεται κάτι «ξεχωριστό» από το Όλον και τα άλλα, μια αποκομμένη οντότητα που βλέποντας μέσα από την ιδιαίτερη αντίληψή της βλέπει το εγώ ξεχωριστό και τα άλλα απέναντι. Έτσι οδηγείται ανεπαίσθητα στην «δυαδική αντίληψη», στην δυαδική σκέψη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Οι άνθρωποι δεν ακούνε τους Σοφούς που τους μιλούν για την Πραγματική Ανθρώπινη Φύση. Ακολουθούν τους αμαθείς που υιοθετούν το «πρόσωπο» σαν ανθρώπινη ουσία και την δυαδική σκέψη σαν όργανο γνώσης της πραγματικότητας. Ακόμα και την Ιδέα του Θεού που Είναι το Περιέχον την υποβιβάζουν σε νοητικό περιεχόμενο, ένα είδωλο της σκέψης τους. Και με τέτοιες λανθασμένες προϋποθέσεις και πάνω σε τέτοιες σαθρές βάσεις οικοδομούν φιλοσοφία, θεολογία, θρησκεία, πολιτισμό.

Το χειρότερο δεν είναι ότι οι άνθρωποι διατηρούν ένα νοητικό «περιεχόμενο» με λάθη και ελλείψεις. Αυτό μπορεί και να συγχωρεθεί σαν αμάθεια κι ανοησία. Το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι ανατρέφονται με λανθασμένες ιδέες. Η στρατιά των αμαθών που κυριαρχεί στην κοινωνία (στις κοινωνίες), στο εκπαιδευτικό σύστημα (και στα πανεπιστήμια και στα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα), στον δημόσιο λόγο (και στα μέσα διαμόρφωσης γνώμης), στα θρησκευτικά ιδρύματα, εκπαιδεύουν τους ανθρώπους να είναι αμαθείς, ανόητοι και χειραγωγούμενοι πολίτες. Δεν είναι σε θέση να μιλήσουν για την Αληθινή Γνώση, για την Αληθινή Ανθρώπινη Φύση, για το Όλον που είναι στο Βάθος κάθε οντότητας, ακόμα και του κόκκου σκόνης. Γνωρίζουν μόνο να μιλούν για την «προσωπικότητα» που κατασκευάζεται, που χειραγωγείται κι ελέγχεται.

Το πιο εξωφρενικό κι εξωφρενικά γελοίο είναι ότι όλοι αυτοί που ηγούνται της κοινωνίας, πολιτικοί, διανοούμενοι, οικονομικοί παράγοντες, θρησκευτικοί ηγέτες, δεν διαθέτουν περισσότερη νοημοσύνη από τον οποιοδήποτε κοινό άνθρωπο, μπορεί να είναι και πιο χαμηλά. Είναι γυμνοσάλιαγκες που αναρριχώνται στις κάθε είδους εξουσίες και καλύπτουν την ανεπάρκειά τους πίσω από τον αυταρχισμό, την απόλυτη διαφθορά και τον ηθικό ξεπεσμό. Σήμερα η ανθρωπότητα είναι σε μία από τις χειρότερες φάσεις της.


Η «Απελευθέρωση» από το  «νοητικό περιεχόμενο» κι η υπέρβαση του εγώ στην  Απεραντοσύνη

Τι σημαίνει όμως πρακτικά για τον κάθε άνθρωπο να ζει σήμερα; Καθένας που θέλει να βρει πραγματικά την Αλήθεια πρέπει να αναζητήσει ορθολογικές οντολογικές βάσεις, να ερευνήσει όλο τον λειτουργικό μηχανισμό του εαυτού του και να αποφασίσει να ζήσει στον πραγματικό κόσμο, έξω από το παγκόσμιο όνειρο που συντηρούν οι κοινωνίες με τον αυταρχισμό, τον εκβιασμό και την τιμωρία (όσων διαφοροποιούνται). Θα πρέπει κάποιος να απορρίψει σχεδόν όλο το «νοητικό περιεχόμενο» που του έχει φορτώσει η κοινωνία κι η δική του ηθική αδράνεια και να ξεκινήσει από το «λογικό μηδέν». Δεν είναι εύκολος δρόμος. Είναι όμως ο Μοναδικός Δρόμος.

Ξεχάστε όσα γνωρίζετε, όσα σας έμαθαν, φτύστε την αηδία του δήθεν ανθρώπινου πολιτισμού, της Αδικίας, της Ανισότητας, της βαρβαρότητας και του αθώου αίματος. Ιδού, ο Ορίζοντας της Ελευθερίας είναι Ανέγγιχτος από την ανθρώπινη ανοησία.

Το «πρόσωπο» δεν είναι μια οντολογική αρχή, κάποια ουσία, είναι απλά ο «περιορισμός» του Όλου μέσα σε συνθήκες, καταστάσεις, ιδιαιτερότητες. Το «πρόσωπο» είναι «αντίληψη», «σκέψη», μια λανθασμένη ιδέα και μια πρόληψη. Στηρίζοντας όλη την δυαδική σκέψη σε μια πρόληψη δεν σκεφτόμαστε λογικά. Όλη η δήθεν επιστήμη της δυτικής ψυχολογίας στηρίζεται ακριβώς σε αυτήν την ανοησία, του «προσώπου». Είναι μια ψυχολογία της «φαινομενικότητας», της συμπεριφοράς και της ζωώδους κατάστασης. Τελικά ο «χόμο σάπιενς» της δυτικής επιστήμης είναι απλά «σίμιαν».

Χιλιετηρίδες τώρα οι άνθρωποι αγνοούν και δεν διερευνούν τον λειτουργικό μηχανισμό της αντίληψης, της ορθολογικής σκέψης αλλά περιορίζονται στο να ακολουθούν, σαν τυφλοί, προλήψεις και προκαταλήψεις. Δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους «πως» να σκέπτονται αλλά «τι» να σκέπτονται. Το αποτέλεσμα της ανοησίας το βλέπουμε στην εξαθλίωση της ανθρωπότητας που βλέπουμε γύρω μας. Τελικά είμαστε, ακόμα, πολύ «ζώα».

Στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν κάποιος δεν αναγνωρίζει άμεσα την ανοησία της ανθρώπινης σκέψης, της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μπορεί έμμεσα, μέσω της ορθολογικής σκέψης να βρει διέξοδο στην ανοησία.

Θα πρέπει κάποιος, αν θέλει να βρει την Αλήθεια, για την Ύπαρξη,για  τον Αληθινό Εαυτό,  για την Ζωή, να διερευνήσει ακριβώς «πως» λειτουργεί. Πόσα από όσα νομίζει ότι γνωρίζει ισχύουν; Πόσα από όσα αντιλαμβάνεται ή πληροφορείται στον δημόσιο βίο είναι αλήθεια; Αν δεν «αδειάσει» κάποιος, τελείως, από την ανοησία, δεν μπορεί να «γεμίσει» με το φως της αλήθειας.  Μπορεί η διανόηση που έχει προσωπικό χαρακτήρα και εξυπηρετεί προσωπικούς σκοπούς να οδηγήσει στην «ανθρωπιά»; Αν δεν ανυψωθεί κάποιος στην «αντικειμενικότητα» δεν μπορεί να δώσει περιεχόμενο σε αξίες όπως η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αγάπη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον άνθρωπο από την λογική.

Στην πραγματικότητα η Συνείδηση δεν έχει χαρακτηριστικά για να αναγνωριστεί. Απλά αποτελεί το Βάθρο της Ύπαρξης. Κι η Αντίληψη, σαν η Βασική Δύναμη της Ύπαρξης δεν έχει όρια πέρα από αυτά που η Βούληση βάζει. Αυτό σημαίνει πως η Αντίληψη δεν «ταυτίζεται» με κανένα «περιεχόμενο» με καμία ιδέα, ιδιότητα, η συμπεριφορά. Είναι η «εμμονή» στην «μνήμη», στην «γνώση», που διατηρεί την φλόγα της περιορισμένης ύπαρξης.Έτσι η Απελευθέρωση μπορεί να νοηθεί μόνον σαν διάλυση του «προσωπικού συμπλέγματος». Τελικά το «εγώ» είναι η χειρότερη αρρώστια του ανθρώπου.

Σε επόμενη ομιλία θα μιλήσουμε περισσότερο ακριβώς για την Απελευθέρωση, για την Μη-δυαδική αντίληψη και για τον κόσμο της Απεραντοσύνης.





~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

 

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

 

The Ruins That Stand Beyond Time

 

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

 

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

 

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

 

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

 

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

 

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

 

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

 

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

 

The Ancient Secrets Unveiled

 

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

 

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

 

A Pilgrimage of the Spirit

 

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

 

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

 

The Temple’s Legacy

 

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

 

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

 

 

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

 

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

 

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

 

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

 

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

 

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

 

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

 

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

 

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

 

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

 

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

 

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

 

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

 

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

 

Η Κληρονομιά του Ναού

 

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

 

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~