Μέσα μας, όταν Ανυψωνόμαστε Προς τον Θεό, την Πηγή των
Πάντων, το Όριο Κάθε Εξέλιξης, μπορούμε να Βρούμε την Αληθινή Γνώση, Όλη την
Γνώση.
Μπορεί η Αλήθεια να είναι Αιώνια και να Έχει Ήδη
Διατυπωθεί… όμως προσεγγίζοντάς την ξανά και ξανά βοηθάμε στην διασαφήνισή της
και στην κατανόησή της.
Ο Αληθινός Λόγος είναι σαν τον ορίζοντα, όσο βαδίζεις
προς το μέρος του, τόσο απομακρύνεται. Έτσι και με το λόγο, όσο προσεγγίζεις ένα θέμα τόσο ανοίγονται
πλατύτερα πεδία διερεύνησης.
Δεν πρέπει να συγχέουμε τη Φυσική Πραγματικότητα, που
Προσεγγίζεται όχι διανοητικά αλλά Μόνο Βιωματικά σαν Ενότητα των Πάντων, με τις
ερμηνείες και τις λέξεις.
Παρόλα αυτά ο Λόγος μας δεν είναι μάταιος – κι ας ανήκει,
σαν κάθε λόγο, στον κόσμο των ειδώλων – αντίθετα, είναι παρήγορος κι
ελπιδοφόρος, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν… γιατί Δείχνει Προς Την
Αλήθεια.
Είναι τελικά θέμα λόγου, να εξηγήσεις, να συνεννοηθείς.
Μερικές φορές όταν παίρνουμε τις ερμηνείες για την Πραγματικότητα και τις
λέξεις για τα ίδια τα πράγματα, μπερδευόμαστε… τότε οι λέξεις γίνονται εμπόδιο.
Η Αληθινή Επικοινωνία είναι πέρα από λέξεις, όταν υπάρχει
ανθρώπινο ενδιαφέρον, Αγάπη… Όταν μπορέσουμε να νοιώσουμε πέρα από τις λέξεις
τον Αληθινό Άνθρωπο που Μιλάει και Καταθέτει την Κατανόησή του…
…
Πραγματικότητα είναι σε γενικές γραμμές τα Φυσικά
Περιστατικά, κι Εδώ Περιλαμβάνονται Όλα, Όλα: Ποιος είπε ότι Θεός, Συνείδηση,
πνεύμα, νους, ψυχή, ύλη (με ολόκληρο το σύμπαν),είναι πράγματα ξεχωριστά; Αυτό
το λέει η ανθρώπινη σκέψη, η «ερμηνεία» που κάνει της Πραγματικότητας, που
είναι μια «κατασκευή». Άλλο πράγμα η Πραγματικότητα, άλλο η «ερμηνεία».
Τι είναι ο άνθρωπος; Η Ίδια η Πραγματικότητα, γιατί δεν
υπάρχει διαχωρισμός κανένας. Από τη Φύση του ο άνθρωπος είναι Όλα… αλλά στην
«συμπεριφορά» του γίνεται κάτι άλλο, ό,τι θέλει, ανόητος, τυφλός, ζώο…
Αν ο άνθρωπος
αφήσει την Αληθινή Φύση να τον Καθοδηγήσει, θα τον καθοδηγήσει σωστά, απλά δεν
το κάνει.
Ποιος είπε ότι πριν 500.000 χρόνια όταν ανέτειλε η
«αυτοσυνείδηση» αυτό το ζώο δεν είχε
οράματα, αισθήματα, Αγάπη;. Ήταν Όλα, ακόμα και Αγάπη, αλλά πιο πολύ (οι
πιο πολλοί) ήταν μόνο το ζώο.
Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό που Είναι κι Είναι, Εδώ,
Τώρα, δεν είναι αλλού… Ρέει Συνεχώς, αλλά Κάθε Στιγμή Εκπληρώνει το Σκοπό της. Αυτά περί εξέλιξης, χρόνου, σκοπού της
δημιουργίας, πορείας, ολοκλήρωσης του ανθρώπου, είναι όλα «όνειρα» στα πλαίσια
της «ερμηνείας» της Πραγματικότητας… δεν ανήκουν στην Πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος απλά πρέπει να Συνειδητοποιήσει ότι είναι η
Πραγματικότητα, Όλη η Πραγματικότητα, Να Είναι Ένα με Όλα, να Ρέει Μαζί με τη
Ζωή, Κάθε Στιγμή, στην Αιωνιότητα… είτε σαν ενσαρκωμένη οντότητα, είτε με όποια
άλλη μορφή του δίνει η Ζωή… γιατί Ζωή δεν είναι μόνο η βιολογική ζωή, η Ζωή
είναι Ύπαρξη, Κίνηση που Αυτοεκπληρώνεται Κάθε Στιγμή, στην Αιωνιότητα…
Έτσι ούτε η
Πραγματικότητα, ούτε ο Άνθρωπος (στη Φύση του) είναι πρόβλημα: Πρόβλημα είναι η
«συμπεριφορά» του ανθρώπου, η «ανωριμότητά» του, η «βαρβαρότητά»… Όλα αυτά
πηγάζουν από το απλό γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν Ζει στην Πραγματικότητα, την
Πραγματικότητα, αλλά ζει στο μυαλό του, αυτά που σκέφτεται και κάνει, που δεν
τον οδηγούν πουθενά, γιατί εξορισμού ζει «μέσα στο όνειρο».
…
Η ζωή είναι «συμβάντα», «διαδικασίες», δεν είναι θεωρίες
και σχολιασμός της σκέψης…
Υπάρχει μια Ενιαία Πραγματικότητα, δεν υπάρχει
διαχωρισμός…
Η Ζωή Είναι Μία,
δεν υπάρχει διαχωρισμός σε «Ζωή» και «Άσκηση» (Ενεργός προσοχή, Διαλογισμός, Προσευχή,
- δεν εξετάζω ποιο περιεχόμενο θα δώσουμε).
Το να Ζούμε και το να ζούμε συνειδητά (ασκούμενοι, προσευχόμενοι,
οτιδήποτε άλλο) δεν είναι το ίδιο; Είναι διαφορετικά πράγματα; Δηλαδή μπορεί
κάποιος να πει, γενικώς ζω, αλλά κάθε μέρα, κάποια συγκεκριμένη ώρα,
απομονώνομαι, προσεύχομαι, διαλογίζομαι, κάνω κάτι; Μπορούν ζωή και άσκηση να
διαχωριστούν; Κι αν ναι τι γίνεται; Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, σε
διαφορετικές καταστάσεις;
…
Πως αντιλαμβανόμαστε τον Άνθρωπο;
Αναφερόμαστε σε Ουσία, ύπαρξη, πνεύμα, λόγο, νου, ψυχή,
βιολογικό σώμα… Πως ακριβώς ιεραρχούνται αυτές οι δυνάμεις-λειτουργίες μέσα
στον άνθρωπο; Σε τι εξελίσσεται ο άνθρωπος; Πως Βιώνει την Πραγματικότητα, την
Αληθινή Ουσία, ή πως επικοινωνεί με Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Ζωντανό Θεό;…
Μπορεί να εξελιχθεί ο άνθρωπος, να γίνει σαν Αυτόν τον Θεό;… κι όλα αυτά, τα
όντα, ο άνθρωπος, δεν Στηρίζονται και δεν Αναφέρονται στο Άγνωστο Όλο; (δεν
έχει σημασία το Όνομα).
Πιστεύουμε ότι προορισμός του ανθρώπου – σαν είδος –
είναι ο εξωτερικός κόσμος;
Η Συνείδηση που φυλακίστηκε μέσα στο βιολογικό σώμα, τι
ακριβώς είναι; Άυλη ουσία, ενέργεια, παρουσία; Ή απλά προϊόν βιοχημικών
διαδικασιών του εγκεφάλου; Επιβιώνει του θανάτου; Και μετά;
Δεν υπάρχει επικοινωνία ζωντανή με την Ανώτερη
Πραγματικότητα; Μόνο μέσω κάποιων θεϊκών απεσταλμένων (μεσολαβητών) υπάρχει κάποιου είδους «επαφή»;
Ο Αληθινός Άνθρωπος (Αυτός που θα προκύψει με την
Εξέλιξη, ίσως σε χιλιετηρίδες, δεν ξέρω)
δεν μπορεί να περιοριστεί στο υλικό σύμπαν, όσο απέραντο κι αν φαίνεται
σήμερα (γιατί δεν έχουμε γνώση και τεχνολογία – όχι ανθρώπινη τεχνολογία, κάτι
διαφορετικό).
Το σύμπαν είναι πολύ μικρό για να χωρέσει τα «όνειρά»
μας.
Η Εξέλιξη του Ανθρώπου και το εξελικτικό βήμα προς την
«θέωση – φώτιση» συμβαίνει μέσα στον φυσικό χώρο;
Η Συνείδηση θα συνδέεται πάντα με κάποιο σώμα; φυσικό
σώμα;
Η Συνείδηση δεν είναι (σαν παρουσία, δραστηριότητα,
ενέργεια) κάτι διαφορετικό από το σώμα που μπορεί να απελευθερωθεί και να
συνεχίσει την εξέλιξή της σε άυλους κόσμους;
…
Ανεξάρτητα από την εξέλιξη της ανθρωπότητας και το
εξελικτικό στάδιο που βρίσκεται τώρα, υπάρχει για κάθε οντότητα μια ατομική
πορεία, μια προσωπική εξέλιξη, που μπορεί και να μην συμβαδίζει με την εποχή
του. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους ή
δικαιώνονται μετά από αιώνες…
Κάποιος που σήμερα ψάχνει να βρει την αλήθεια δεν θα
πρέπει να ακολουθήσει ένα προσωπικό δρόμο, να ανοίξει μόνος του το μονοπάτι;
Και με ποιο τρόπο εξελίσσεται η συνείδηση; Και πως
απελευθερώνεται;
Αν κάποιος δεν στηριχτεί σε ό,τι ο ίδιος Βιώνει, στην
Εμπειρία της Ζωής που Αποκομίζει, στην Κατανόηση που κατακτά, από πού μπορεί να
δεχθεί βοήθεια;
Τελικά η Αλήθεια, η Γνώση, η Ελευθερία, δεν είναι πέρα
από όλη την ηλιθιότητα που συσσώρευσε ο άνθρωπος;
Η Φώτιση, η Απελευθέρωση δεν είναι έξω από τον χρόνο των
ανθρώπων; Γιατί πρέπει ο Θεός να ασχολείται με το υλικό σύμπαν κι ένα ασήμαντο
πλανήτη, τη γη; Γιατί οι άνθρωποι να μην επιστρέψουν στους άυλους κόσμους από
όπου ίσως προήλθαν;… Επειδή η «Συνείδηση» έχει Θεϊκή Καταγωγή και δεν είναι η
γη η αληθινή κατοικία της.
Τελικά το Μήνυμα της Ανώτερης Δύναμης είναι να
αποκατασταθεί η τάξη εδώ, στη γη; Ή όσοι είναι άξιοι να επιστρέψουν στον Οίκο
του Πατέρα τους;
Δεν ξέρω… Απλά αναρωτιέμαι.
Ο κόσμος δεν έχει γιατρειά.
…
Πρέπει να μιλάμε τη Γλώσσα της Αλήθειας.
Η Αλήθεια δεν έχει σκληρή γλώσσα. Η Αλήθεια είναι
Αλήθεια, τίποτα περισσότερο.
Κι ασφαλώς όλοι οι άνθρωποι που βλέπουν την Αλήθεια από
Κάπου αλλού Φωτίζονται κι Εμπνέονται.
Τελικά τι μπορεί να γίνει πρακτικά; Με συγκεκριμένες
δράσεις. Με διαπιστώσεις, ανεφάρμοστες προτάσσεις, με ευχές, με ελπίδα ότι θα
έρθει βοήθεια από αλλού, δεν προχωράει η ζωή… δεν προχωράει.
Δεν λέω πως πρέπει να «μεταναστεύσουμε» είτε σε άλλο «τόπο», είτε στην
«φαντασία». Λέω πως πρέπει να είμαστε εδώ. Να κάνουμε τι;
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι βολεμένοι σε αυτή την κατάσταση της
άγνοιας (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο), στηρίζουν ή αποδέχονται αυτή την
κατάσταση. Δεν είναι ότι δεν βλέπουν, δεν ακούνε ή ότι αδιαφορούν. Αποδέχονται.
Καταλαβαίνουμε πόσο εφιαλτικό είναι αυτό; Θα τους σώσει κάποιος με το ζόρι; Δεν
θέλουν.
Και ξανακάνουμε κύκλο και ξαναρχόμαστε στην ίδια ερώτηση. Θα προχωρήσουμε
με ποιους; Με τους σύγχρονους ανθρώπους; Ζούμε στον πλανήτη των Homo simian. Κι οι Σοφοί Χάθηκαν στη σκόνη του χρόνου.
…
Η Αλήθεια Είναι Πάντα Εδώ, Τώρα. Δεν είναι αλλού, ούτε στο μέλλον.
