Esoterism Academy: ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Δ΄

Sunday, November 10, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Δ΄

Η Εσωτερική Παράδοση, (Η Εσωτερική Πληροφόρηση)

Δελφική Λατρεία

Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος

Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας

Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές

Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο

Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)

Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)

Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό.

Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)

Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους

Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η Τελική Μύηση

Συμβαίνει συχνά όταν μιλάμε για το Υπερβατικό ή προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει στην Εσωτερική Εμπειρία (των Ανώτερων Καταστάσεων της Ψυχής, της Συνείδησης, της Επίγνωσης) να επανερχόμαστε σε ένα θέμα. Αν κάποιος διαβάζει επιπόλαια νομίζει ότι επαναλαμβανόμαστε, ότι επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πληροφορίες. Στην πραγματικότητα «φωτίζουμε» το θέμα από μια άλλη, ανώτερη προοπτική. Καθώς η Συνείδηση Μετουσιώνεται (ή Κατανοεί πιο Βαθιά) βλέπει διαφορετικά. Ένας Μύστης που έχει Ελευθερωθεί, που έχει Εμπειρία των πιο Εσωτερικών Ανωτέρων Καταστάσεων βλέπει διαφορετικά από τον μύστη που βρίσκεται στην «Διαδικασία της Απόσυρσης». Άλλωστε αν ο Σκοπός είναι η Βίωση του Αληθινού Άχρονου Εαυτού, της Υπέρτατης Φύσης μας, της Αληθινής Ουσίας της Ψυχής (που Είμαστε Εμείς), ο Στόχος είναι ακριβώς να Διευρυνθεί (ή να Βαθύνει ή να Ελευθερωθεί) η Συνείδηση για να Δούμε διαφορετικά, από μια ανώτερη σκοπιά.

Κι όσο πλησιάζουμε προς το Υπέρτατο Βίωμα της Πραγματικότητας, την Υπέρτατη Μυστική Εμπειρία, Βλέπουμε (και προσπαθούμε να εξηγήσουμε) όπως ο Μύστης, όπως έβλεπαν οι Μύστες του Απόλλωνα στους Δελφούς, για πολλούς αιώνες. Η Διδασκαλία, η Παράδοση που διαμόρφωσαν δεν χάθηκε παρά μόνο από την επιφάνεια της ιστορίας, δηλαδή από την περιοχή που εποπτεύουν, που βλέπουν και σχολιάζουν οι άνθρωποι της ιστορίας. Η Μυστική Παράδοση είναι ζωντανή όμως σε Μυστικούς Κύκλους και φτάνει μέχρι σήμερα και θα μεταδίδεται πάντα.

Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση

Σύμφωνα με την Ορφική Διδασκαλία που Βίωναν οι Μύστες των Δελφών, Υπάρχει Μία Πραγματικότητα, Μία φύση, Μία ψυχή, που τα Περιλαμβάνει όλα. Είναι το Βάθος της Ύπαρξης, όλων των όντων. Όλα τα όντα, κάθε ον, είναι στην Βαθύτερη Ουσία του Αυτό, πέρα από τις επιφανειακές ιδιότητες, δραστηριότητες ή εμφανίσεις του. Έτσι Εκ Φύσεως, από την Αρχή και για Πάντα, Είμαστε Αυτό, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβανόμαστε, τι αντιλαμβανόμαστε, πως το αντιλαμβανόμαστε. Αν λοιπόν (έτσι κι αλλιώς) Είμαστε Αυτό, τι νόημα έχει να μιλάμε για Διαφώτιση, για Απελευθέρωση, για Πραγματοποίηση; Τι εννοούμε; Πως τα εννοούμε όλα αυτά; Στην πραγματικότητα όλα τα όντα που βιώνουν (μέσα στην Δημιουργία) την περιορισμένη ύπαρξη δεν είναι Εδραιωμένα στο Βάθος, στο Κέντρο της Ύπαρξης κι είναι αποροφημένα σε περιφερειακές δραστηριότητες και βιώνουν έτσι μια ιδιαίτερη κατάσταση και πραγματικότητα. Έτσι η Αληθινή Ουσία, το Βάθος της Ύπαρξης, δεν είναι Αφυπνισμένο, Ενεργοποιημένο, Υπάρχει σαν Υπόβαθρο της Ύπαρξης, κάθε ύπαρξης, αλλά είναι «Αδρανές» γιατί η προσοχή στρέφεται αλλού. Έτσι, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, στην παρούσα, δεδομένη κατάστασή του, είναι ήδη μέσα στην διαδικασία της απορόφησης, στην αυταπάτη μιας ιδιαίτερης, ξεχωριστής ζωής. Βιώνει μια κατάσταση που οφείλεται ασφαλώς σε μια προηγούμενη «δραστηριότητα» που ανιχνεύεται σε προηγούμενη ύπαρξη, σε άλλους κόσμους. Το γεγονός είναι ότι δεν είμαστε τυχαία «εδώ». Αλλά που είμαστε; Μέσα στο Εδώ της Πραγματικότητας, υπάρχουν διάφορα πεδία ύπαρξης και διάφορα επίπεδα επίγνωσης και κατανόησης. Όταν η Ψυχή, η Συνείδηση, Διευρύνεται, Βαθαίνει η Επίγνωση κι Ολοκληρώνεται η Κατανόηση. Αλλάζει (Αφυπνίζεται, Ενεργοποιείται) η Ουσία μας, Διαφωτίζεται η Αντίληψη, Αντιλαμβανόμαστε Καθαρότερα τον Εαυτό, Διευρύνεται το Εδώ, και Καθαρίζει η Σχέση μας με το έξω, την εμπειρία του έξω, την εξωτερική ζωή.

Επειδή λοιπόν, όλα τα όντα στους κόσμους της Δημιουργίας, όλοι οι άνθρωποι, βρίσκονται ακριβώς σε αυτή την κατάσταση της «μεταφυσικής» άγνοιας, επειδή είναι αποροφημένα μέσα σε ιδιαίτερες καταστάσεις, περιορισμένες, παροδικές και συχνά χωρίς προσανατολισμό ή διέξοδο, για αυτό υπάρχει η ανάγκη της Μύησης στην Πραγματικότητα. Αυτό τον Σκοπό έχουν τα Μυστήρια κι αυτόν τον Σκοπό Υπηρετούσαν οι Μύστες των Δελφών και των άλλων Μυητικών Κέντρων, για πολλούς αιώνες φανερά και μετά μυστικά (στο περιθώριο της φανερής ιστορίας των ανθρώπων).

Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι εφόσον η Συνείδηση (και η Συνείδηση Γενικά και η Συνείδηση «προσωπικά», ο «καθένας») Αφυπνίζεται, Διαφωτίζεται, Εξελίσσεται, δεν υπάρχει μόνο μια Αντίληψη της Πραγματικότητας, αλλά Αντιλαμβανόμαστε την Πραγματικότητα από το Επίπεδο «Εξέλιξης» που βρισκόμαστε στην παρούσα κατάσταση, κάθε φορά. Έτσι έχει άλλο «νόημα» κι άλλο «περιεχόμενο» η Μύηση, σαν Διαδικασία, για τους μύστες που Εισέρχονται στην Οδό των Μυστηρίων (και δεν βαδίζουν απλά την Ιερό Οδό που οδηγεί στους Ιερούς Χώρους, την Ιερά Οδό των Δελφών, την Ιερά Οδό της Ελευσίνας, σε ένα εξωτερικό, τυπικό προσκύνημα) και άλλο «Νόημα» και «Περιεχόμενο» για τους Μύστες των Ανωτέρων Προχωρημένων Βαθμών και άλλο Νόημα και Περιεχόμενο για τους Ιεροφάντες. Για τον μύστη που Εισέρχεται στα Μυστήρια η Μύηση είναι «Διαδικασία Απόσυρσης», Απελευθέρωσης από τα δεσμά και την εμπειρία της εξωτερικής ζωής. Για τον Ανώτερο Μύστη όμως είναι Εδραίωση στον Εσωτερικό Κόσμο και Εμβάθυνση της Εμπειρίας του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου. Αλλά για τους Ιεροφάντες η Μύηση, όπως την Βιώνουν και την Κατανοούν είναι κάτι πιο «βαθύ». Είναι Αφύπνιση της Ουσίας, Ενεργοποίηση του Βαθύτερου Κέντρου της Ύπαρξης, Μετουσίωση της Ύπαρξης, Απελευθέρωση της Αντίληψης και Αναγέννηση της Ζωής στις Αληθινές Διαστάσεις της.

Τι είναι Μύηση; Ας κάνουμε αυτή την ερώτηση ξανά κι ας εξετάσουμε το θέμα σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Μιλώντας γενικά κι ουσιαστικά (καθοδηγούμενοι από την βιωματική εμπειρία κι όχι από γνώσεις από δεύτερο χέρι ή από εξωτερικές πληροφορίες) Μύηση είναι η Διεύρυνση, το Βάθεμα, η Επέκταση της Ψυχής (της Συνείδησης) κι Αλλαγή στον Τρόπο που Βιώνουμε την Ύπαρξη κι Αντιλαμβανόμαστε την Ζωή και Κατανοούμε την «Εμπειρία». Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα μια Αλλαγή στην Σχέση μας (σαν Ψυχής, Συνείδησης, Παρουσίας, Επίγνωσης, Αντίληψης) με το σώμα και μια Βαθμιαία Μετατόπισή μας προς το Κέντρο, της Ύπαρξης, σε Βαθύτερες Λειτουργίες του Πυρήνα της Ύπαρξης, στην Αληθινή Άχρονη Ουσία μας.

Ο μύστης που μυείται στα Κατώτερα Μυστήρια, όπως αυτά της Ελευσίνας «εργάζεται» σε μια «Περιοχή» ανάμεσα στο Κέντρο της Ύπαρξης (που «εντοπίζεται» στο κέντρο του εγκεφάλου, πίσω από τα μάτια) και τις εξωτερικές περιοχές του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος, του σώματος και (μέσω του σώματος) του εξωτερικού κόσμου. Έχει σαν Ιερό στόχο την Απόσυρση στο Κέντρο, την Απόσυρση από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Έτσι η Περισυλλογή έχει ακόμα έναν «εξωτερικό» χαρακτήρα. Μέσα στην «ακινησία» του σώματος, στην «ησυχία» της ζωτικής ψυχής (ενέργειας), στην «σιγή» της σκέψης, γίνεται δυνατή η Εμπειρία της Μετατόπισης της Ύπαρξης στο Κέντρο της, της Απελευθέρωσης από τα δεσμά, της Λύσις από το σώμα, σε μια αφυπνισμένη Μη-Δυαδική Συνείδηση.

Ο Μύστης των Ανώτερων Βαθμίδων της Μύησης, όπως «παραδίδονταν» στην Ελευσίνα και κυρίως στους Δελφούς μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία και καθώς ο χρόνος βάδιζε προς το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έχει ήδη «Αποσπαστεί» από τον εξωτερικό κόσμο, από το σώμα και την εμπειρία της σωματικής ζωής στον αντικειμενικό κόσμο και Βιώνει στο Κέντρο της Ύπαρξης την Εσωτερική Εμπειρία, την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου, του Εσωτερικού Διαστήματος, των Εσωτερικών Καταστάσεων-Κόσμων. Ο Μύστης λοιπόν που «έφτασε» σε αυτά τα επίπεδα «αφύπνισης» «εργάζεται» Μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης, εργάζεται για την Βαθύτερη Αφύπνιση, την πιο Εσωτερική Ενεργοποίηση, την Ευρύτερη Απελευθέρωση.

Αλλά ο Μύστης που Προετοιμάζεται για την Ύστατη Τελική Μύηση, για να «γίνει», η είναι ήδη Ιεροφάντης, έχει μια Βαθύτερη Αντίληψη των πραγμάτων, Βιώνει ακόμα πιο βαθιά την Ύπαρξη. Έρχεται κάποια στιγμή (κι αυτό «Αποκαλύπτεται» στην «Προετοιμασία» της Τελικής Μύησης) που ο Μύστης Αντιλαμβάνεται, Βιώνει και Κατανοεί ότι αυτό που ονομάζουμε «Κέντρο της Ύπαρξης» δεν είναι ένα πραγματικό κέντρο αλλά μόνο το «σημείο» όπου η Άχρονη Απεριόριστη Ψυχή έρχεται σε «επαφή» κι αναλαμβάνει τον «έλεγχο» του σώματος. Αυτό δεν Αλλοιώνει την Φύση της Ψυχής, ούτε δημιουργεί καμία πραγματική δέσμευση στην Ψυχή. Είναι καθαρά θέμα Βούλησης, αν θα αποσυρθούμε στην Ίδια την Ψυχική Ουσία, αν θα νοιώθουμε την Αληθινή Ουσία σαν Απεριόριστη Πραγματικότητα που εκδηλώνεται εδώ, στο σώμα (μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης), ή αν θα «εισέλθουμε» στον δυαδικό κόσμο όπου θα νοιώθουμε ότι είμαστε μια Παρουσία στο σώμα και στον εξωτερικό κόσμο. Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως η Τελική Μύηση μας φέρνει έξω, πέρα, υπεράνω του Κέντρου Ύπαρξης στον Απεριόριστο Χώρο της Ελεύθερης Ουσίας, στην Θεϊκή Ουσία. Αλλά μια Τέτοια εμπειρία που δίνει το πραγματικό νόημα στον Μυστικό Όρο «Έκστασις», δεν μπορεί παρά να είναι παροδική ενόσω παραμένουμε συνδεδεμένοι με ένα φορέα ύπαρξης, με ένα σώμα. Πρέπει να επανέλθουμε στην Παρουσία στο σώμα. Κι είναι στην ευχέρειά μας να Βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις ή την εξωτερική ζωή στον αντικειμενικό κόσμο (δηλαδή μέσα στην δυαδικότητα όπου διαχωρίζεται το υποκείμενο από τον κόσμο).

Βεβαίως, το τι είναι στην πράξη η Τελική Μύηση, ή πως γίνεται πρακτικά, η «Μετάβαση» στην Ύστατη Πραγματικότητα, πως βιώνουμε την Τελική Έκσταση, δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποκαλύψουμε ή να περιγράψουμε με λεπτομέρειες εδώ, αλλά νομίζουμε πως γίνεται κατανοητό το Αληθινό Νόημα της Τελικής Μύησης παρόλο που δεν διασαφηνίζεται καθαρότερο το πραγματικό περιεχόμενό της. Θα πρέπει κάποιος να «Μυηθεί» για να το Βιώσει, αυτός ο ίδιος, γιατί είναι κάποιες Εμπειρίες που πρέπει κάποιος να τις βιώσει αυτός ο ίδιος για να συλλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και τι σημαίνουν όλα αυτά. Αυτό που μπορούμε να πούμε, με βεβαιότητα, είναι ότι η Μύηση «Μεταμορφώνει» τον άνθρωπο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αλλάζει η Σχέση της Ψυχής με το σώμα. Πόσο αλλάζει αυτή η Σχέση και σε τι συνίσταται η Νέα Σχέση που Βιώνουμε καθώς Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας αυτό αποτελεί αντικείμενο της προσωπικής εμπειρίας του καθενός.

Αυτό που Βίωναν οι Ιεροφάντες των Δελφών (και των Άλλων Ιερών Κέντρων της Αρχαίας Ελλάδας) καθώς Εμβάθυναν στην Ύπαρξη είναι ότι η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, είναι το Εδώ που τα Περιλαμβάνει Όλα. Για να μπορέσουν ακριβώς να «φτάσουν» στην Πλήρη Εμπειρία», να Βιώσουν το Εδώ στην Απέραντη Χωρίς Όρια Έκτασή του έπρεπε να συλλάβουν την Βαθύτερη Πραγματική Έννοια, της Δραστηριότητας, που εκφράζεται σαν Χρόνος. Για τους Ανώτερους Μύστες το μόνο που υπάρχει είναι το Τώρα. Το Τώρα είναι ο Πραγματικός Χρόνος. Το Τώρα είναι η Ουσία του Χρόνου. Κι είναι ο Πραγματικός Χρόνος (το πραγματικό υπόβαθρο) όλων των χρονικών διαφοροποιήσεων. Πως μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά τον Χρόνο και να βιώσουμε το Τώρα σαν Πραγματικό Χρόνο, πέρα από όλα τα φαινόμενα; Μόνο έτσι, όταν Απελευθερωθούμε από τον Χρόνο, από τις Χρονικές Διαφοροποιήσεις μπορούμε να Βιώσουμε το Άχρονο Τώρα, στο Πλήρες Χωρίς Όρια Εδώ, δηλαδή την Θεότητα.

Η Ζωή κι η Αντίληψη και κάθε εμπειρία Εκκινεί από την Παρούσα Συνείδηση. Αυτό ισχύει για όλους. Υποτίθεται ότι οι Μυημένοι έχουν «Εκλεπτύνει» την Συνείδηση και μπορούν να δουν καθαρότερα, βαθύτερα, τον αληθινό χαρακτήρα όσων συμβαίνουν. Όταν «Σταθούμε Ακίνητοι» και «Παρατηρήσουμε με Προσοχή» Συνειδητοποιούμε ότι ο Μόνος Πραγματικός Χρόνος είναι Τώρα, αυτό που συμβαίνει τώρα. Παρατηρώντας λοιπόν αυτό που εισέρχεται στην αντίληψή μας βλέπουμε ότι όλο αυτό αλλάζει συνεχώς. Όχι μόνο όλα αυτά που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις από τον εξωτερικό κόσμο αλλά και όσα συμβαίνουν μέσα μας, η «στάση» μας απέναντι στα πράγματα, οι σκέψεις κι οι βαθύτερες αντιλήψεις, όλα αλλάζουν συνεχώς. Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Το Μόνο Σταθερό (στο Οποίο μπορούμε να Στηριχθούμε) είναι ο «Παρατηρητής», που Παραμένει Πάντα έξω από το «Περιεχόμενο της Αντίληψης», έξω από την αλλαγή, έξω από την ροή του χρόνου. Έτσι όταν Αφυπνίζεται ο «Παρατηρητής», όταν Συνειδητοποιούμε ότι Είμαστε ο «Παρατηρητής», γίνεται η «πρώτη διάκριση» ανάμεσα σε Εμάς (το Έσω) και το έξω (το «περιεχόμενο της αντίληψης»). Όταν λοιπόν Αποσυρόμαστε από όλα αυτά που συμβαίνουν (όταν σταματάμε να τους δίνουμε προσοχή, σημασία, αξία), τόσο ο «Παρατηρητής» οπισθοχωρεί σε Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης (ή σε πιο Εσωτερικές Λειτουργίες του Κέντρου Ύπαρξης που εντοπίζεται στο κέντρο του εγκεφάλου). Καθώς συμβαίνει αυτή η «Υπαρξιακή Μετατόπιση» είναι φυσικό να αλλάζει ο Χαρακτήρας του «Παρατηρητή», να γίνεται Βαθύτερος, Ευρύτερος, πιο Ελεύθερος (μέχρι την Τελική Απελευθέρωση). Αυτό έχει σαν συνέπεια να αλλάζει και η Αντίληψη του Κόσμου. Το Εδώ Διευρύνεται Συνεχώς κι αγκαλιάζει ευρύτερες σφαίρες της ύπαρξης (μέχρι να γίνει το ΕΔΩ που τα Περιλαμβάνει Όλα). Η Ύπαρξη μέσα στην Δημιουργία είναι πάντα αλλαγή, χρόνος. Είτε ο χρόνος των κατώτερων κόσμων, είτε η Αιωνιότητα των Ανώτερων Κόσμων. Ο Αληθινός Εαυτός, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Συνείδηση, ο Αληθινός Παρατηρητής (όχι ο περιορισμένος παρατηρητής μέσα στον χρόνο) είναι πέρα από τον Χρόνο, Πέρα από των Χώρο της Αιωνιότητας.

Βέβαια ο κοινός άνθρωπος (που δεν έχει Μυηθεί στα Μυστήρια και δεν Εφαρμόζει Ορθά, την Απόσυρση, την Περισυλλογή, την Εδραίωση στον Εαυτό και χάνεται στις εξωτερικές δραστηριότητες, απορροφιέται από όλα αυτά που συμβαίνουν, με όλα αυτά, σε όλα αυτά και δεν έχει την ευχέρεια να «Μετατοπιστεί» προς τα Έσω, προς τον Αληθινό Εαυτό. Οι Μυημένοι όμως στα Μυστήρια το κάνουν Σταδιακά και τελικά Εδραιώνονται στο Κέντρο της Ύπαρξης, Εμβαθύνουν στις Εσωτερικές Λειτουργίες, Βιώνουν Βαθύτερες Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις και Τελικά Βιώνουν την Θεότητα.

Έτσι οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι της Αρχαιότητας), έχοντας Εσωτερική Εμπειρία, μπορούσαν να αντιληφθούν την Ζωή σε όλη την Έκτασή της. Είχαν Εμπειρία (κάποιοι από αυτούς) του ΑΧΡΟΝΟΥ, του Αιώνιου Εσωτερικού Χώρου και του Χρόνου της εξωτερικής Πραγματικότητας, του Εξωτερικού Κόσμου των Μορφών που Αλλάζει Συνεχώς. Θέλοντας να Μιλήσουν για Όλα Αυτά, Βρήκαν Ιερές Αντιστοιχίες Ανάμεσα στην Παγκόσμια ζωή και το Τοπικό Ηλιακό Έτος. Αντιστοιχούσαν το ΑΧΡΟΝΟ στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την Δημιουργία στην Διάρκεια του Έτους. Η Άνοιξη Αντιστοιχεί στο Άνθισμα της Δημιουργίας το Θέρος στην Συγκομιδή των Καρπών, το Φθινόπωρο στην Ωρίμανση της Απόσυρσης από την Εξωτερική Ζωή κι ο Χειμώνας στην Σοφή Περισυλλογή στον Εαυτό. Έτσι, με Αυτές τις Αντιστοιχίες Καθιστούσαν Ιερό τον Εξωτερικό Τοπικό Χρόνο. Και σε αυτή την Ιερή Αντίληψη του Χρόνου Βασίζονταν όλες οι Μυστικές Ιερουργίες, τα Μυστήρια, οι Μυήσεις στην Διάρκεια του Έτους.

Οι Μύστες Είχαν Εμπειρία των Καταστάσεων της ύπαρξης και Ζούσαν την Ιερότητα της ζωής Υπηρετώντας τον Υπέρτατο Σκοπό της Αλήθειας, της Φωτεινής Αντίληψης και της Θεϊκής Ουσίας των Πάντων. Ζούσαν έναν Ιερό Βίο και Καθοδηγούσαν τον Άνθρωπο, τους ανθρώπους στο να «Επιστρέψουν» στο ΑΧΡΟΝΟ, στην Υπέρτατη Εμπειρία της Ύπαρξης. Η Μυητική Διαδικασία για τους Μέλλοντες Ιεροφάντες Κορυφωνόταν στην Ιερή Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου όπου (όσοι ήταν άξιοι) Βίωναν Πραγματικά (μέσα στην Έκσταση) το ΑΧΡΟΝΟ.

Κατανοούμε λοιπόν ότι ανάλογα με την Μυητική Εμπειρία που είχε ο καθένας από τους Μύστες Βίωνε την Ύπαρξη διαφορετικά, αντιλαμβανόταν διαφορετικά και εφάρμοζε διαφορετικά την Περισυλλογή και την Πρακτική Ζωή. Για τους Ανώτερους Μύστες που είχαν Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό δεν υπήρχε Διαδικασία Απόσυρσης ή Προσπάθεια Περισυλλογής αλλά απλά Ιερή Αποχή από τα εξωτερικά κι η Περισυλλογή ήταν Στιγμιαία απόσυρση από όλα και Παραμονή στον Εαυτό. Καθένας Βίωνε την Ύπαρξη ανάλογα με το Βάθος της Επίγνωσής του. Αυτό που Διαπίστωναν τελικά οι Μύστες (όταν Βίωναν το ΑΧΡΟΝΟ) είναι ότι η Πραγματικότητα είναι πέρα από την Διαδικασία, την Φώτιση, την Πραγματοποίηση, οποιαδήποτε Δραστηριότητα. Μάθαιναν να Ζουν στο Φως χωρίς να παραλείπουν το Ιερό Καθήκον τους, την Αποστολή τους σε αυτή την ζωή. Απλά εκμεταλλευόντουσαν τον χρόνο τους στην γη στο έπακρο, ζώντας ορθά και κάνοντας τα σωστά πράγματα.

Το γεγονός ότι στον Ιερό Χώρο των Δελφών υπήρχαν Μύστες που είχαν Βιώσει το ΑΧΡΟΝΟ και Ζούσαν μια Ιερή Ζωή Καθαγιάζοντας τον Τοπικό Χρόνο και τις καθημερινές πράξεις, δεν είναι απλά ένας ισχυρισμός. Πέρα από την Εσωτερική Πληροφόρηση, αποδεικνύεται από την Δράση της Ιερής Κοινότητας, από τις Ιερές Τελετουργίες που Τελούσαν, από τις Γιορτές και την γενικότερη ιστορική δράση. Το ότι και στην Αρχαιότητα (λόγω έλλειψης πληροφοριών) και αργότερα στους χριστιανικούς αιώνες (λόγω εσκεμμένης διαστρέβλωσης της ιστορίας) επικράτησε μια αλλοιωμένη εικόνα για τους Δελφούς και την Δράση της Ιερής Κοινότητας είναι πρακτικά αδιάφορο. Όποιος θέλει να δει την Αλήθεια την βλέπει, όποιος κλείνει τα μάτια στην Αλήθεια απλά επιλέγει τον δρόμο της άγνοιας. Οι Ιεροί Μύστες Ζούσαν έτσι κι αλλιώς μια Ιερή Ζωή διαφορετική από αυτήν των απλών ανθρώπων.

Για τον Μύστη που Βιώνει την Εσωτερική Ουσία, που έχει Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό, που Παραμένει Ακίνητος Παρατηρητής όσων συμβαίνουν, υπάρχει Απόλυτη Ελευθερία. Ο «Παρατηρητής» μπορεί να Είναι στο ΑΧΡΟΝΟ, στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ, (μέσα στην Έκσταση), ή μπορεί να είναι στην Δημιουργία. Ενώ όμως Παρακολουθεί την Παγκόσμια Ροή των Φαινομένων, Έχει Σαφή Καθαρή Αντίληψη ότι η Ροή των Φαινομένων δεν είναι Ροή γιατί όλα γίνονται μέσα στην Ακινησία της Αντίληψης, Ρέουν Χωρίς να Ρέουν, είναι μόνο ένα Φαινόμενο. Έτσι ο Μύστης όταν Βιώνει τις Καταστάσεις της Δημιουργίας δεν παραπλανάται να τα θεωρεί όλα αυτά πραγματικά. Έτσι μπορεί να Βιώνει τις Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις, του Ανώτερου Εαυτού, να έχει Εμπειρία του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου, ή να βιώνει την εξωτερική ζωή του κατώτερου εαυτού, να ζει τον περιορισμένο εαυτό μέσα σε ένα αχανή εξωτερικό αντικειμενικό κόσμο. Όσο ο Μύστης είναι συνδεδεμένος με τον εξωτερικό φορέα του, το σώμα μπορεί να βιώνει όλες αυτές τις Καταστάσεις Ύπαρξης γνωρίζοντας ότι είναι Παροδικά Φαινόμενα. Την Μόνη αληθινή Κατάσταση (του ΑΧΡΟΝΟΥ) μπορεί να την Βιώνει μόνο Προσωρινά, (όπως στην ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, που παρομοιάζεται στην Εσωτερική Παράδοση σαν το «κράτημα της αναπνοής» - πόσο θα το κάνεις;). Έχοντας όλη Αυτή την Εμπειρία, όταν αποχωρίζεται από το σώμα γνωρίζει που πηγαίνει. Όχι μόνο οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής (ο Αστρικός Ουρανός, η Νοητική Σφαίρα) είναι Παροδικοί αλλά ακόμα και τα Ηλύσια Πεδία της Μη-Δυαδικής Συνείδησης είναι μόνο Προσωρινή Διαμονή. Ακόμα και οι Ανώτεροι Ουρανοί του Εσωτερικού Χώρου, μολονότι είναι Αιώνιοι είναι Περιορισμένοι και συνεπώς δεν μπορούν να αναγνωριστούν σαν το ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΟΝΙΜΟ. Ο Αληθινός Μύστης (που έχει βιώσει πραγματικά, έστω και μία φορά, την ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ) ζει σαν Αφυπνισμένος Παρατηρητής, σε ένα Αιώνιο Τώρα και Μέσα σε Αυτό υπάρχουν όλα, παρελθόντα, τωρινά, και εισέρχονται κάθε στιγμή τα μελλούμενα. Αλλά όλα ανήκουν στο Παροδικό και Χάνονται στο Τέλος της Κοσμικής Δημιουργίας.

Το Απολλώνιο Σύμπαν

Όπως Ομολογεί η Εμπειρία των Μυστών Είμαστε Πάντα η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, ο Παρατηρητής. Η Αληθινή Κατάστασή μας είναι το ΑΧΡΟΝΟ. Όταν μεταβαίνουμε, στην Δημιουργία, στον Ανώτερο Εσωτερικό Εαυτό, στον κατώτερο εαυτό, στο χρόνο του εξωτερικού κόσμου, αυτή είναι μια αλλαγή στην Αντίληψη, στην Επίγνωση, στην Κατανόηση. Απλά αποροφιόμαστε σε αυτό που συμβαίνει. Άρα κι η Επιστροφή δεν είναι πραγματική επιστροφή, είναι μόνο Αφύπνιση, Διαφώτιση, Κατανόηση.

Η Μύηση μας μαθαίνει τι ακριβώς Είμαστε, τι είναι πραγματικά η Ύπαρξη και τι σημαίνει η Ζωή. Μας διδάσκει πως να Αποσυρόμαστε από το Παροδικό, πως να Διαχειριζόμαστε την Ζωή Ορθά, πότε να είμαστε έξω, πότε να αποσυρόμαστε. Έτσι η ζωή γίνεται Ιερή. Και τέλος μας αφυπνίζει στην παρούσα στιγμή, μας φέρνει μπροστά στο ερώτημα της ζωής. Πρακτικά, Που είμαστε την παρούσα στιγμή; Τι κάνουμε; Εκμεταλλευόμαστε σωστά τον χρόνο μας;

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Βιώνεται μόνο Προσωρινά όσο είμαστε στο σώμα. Μόνο όταν αποχωριζόμαστε βιώνουμε μια Μόνιμη Μετάβαση στο ΑΧΡΟΝΟ.

Τελικά, ο ΕΑΥΤΟΣ είναι έξω από τον ΧΡΟΝΟ (τον Αιώνιο Χώρο, τον Χρόνο της Μεταβολής των Μορφών). ΕΔΩ, ΤΩΡΑ Είναι Όλα. Μπορείς να Είσαι στον ΕΑΥΤΟ, ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Μπορείς να είσαι Εδώ στον Αιώνιο Χώρο, μπορείς να ξεχνιέσαι εδώ στον Κόσμο των Μορφών. Το Εδώ ή το εδώ είναι Μέσα στο Όλο, μέρος του Όλου, δεν είναι το Όλο, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο. Ό,τι είναι μέσα στον ΧΡΟΝΟ είναι περιορισμένο και παροδικό. Είναι αληθινό όταν συμβαίνει κι είναι παροδικό. Όλες οι καταστάσεις, οι πραγματοποιήσεις, κάθε εξέλιξη, Όλα, είναι Μεταβολές. Όλα υπάρχουν κι ότι εμφανίζεται το ενεργοποιούμε εμείς, υπάρχει επειδή το παρατηρούμε. Αν απορροφηθούμε σε αυτό, αυτό αποκόβεται από το Όλο, φαίνεται ανεξάρτητο, «εισερχόμαστε» στην «πραγματικότητά» του. Η «Απόσυρση» από αυτό το απενεργοποιεί, το «εξαφανίζει». Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι η Κίνηση. Γίνεται αντιληπτός από την μεταβολή, από τα συμβάντα, αλλά δεν ταυτίζεται με τα συμβάντα. Είναι το Πλαίσιο της Κίνησης Μόνο, η Ζωή στην Αγνότητά της, η Λευκή Νύχτα που μέσα της πλέκονται τα όνειρα της ζωής.

Ο ΕΑΥΤΟΣ (το ΑΧΡΟΝΟ), ο ΧΡΟΝΟΣ, οι Μεταβολές Μέσα στον ΧΡΟΝΟ, ο Αιώνιος Χώρος (των Τριών Καταστάσεων), ο Χρόνος που Εκδηλώνονται οι Μορφές, τα Ηλύσια Πεδία, ο Νοητικός Κόσμος , ο Αστρικός Κόσμος, το Αιθερικό Πεδίο, το Υλικό Πεδίο, Όλα υπάρχουν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Όλα όσα βιώνουμε είναι Εμπειρίες, υπαρξιακός χρόνος. Αλλά ποια είναι η Υπέρτατη Εμπειρία; Η Επιστροφή στον ΕΑΥΤΟ, η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟ ΑΧΡΟΝΟ. Αυτή ήταν η λύση που έδωσαν οι Αρχαίοι Σοφοί Μύστες κι αυτό το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ μας Παρέδωσαν να Διαφυλάξουμε και να Μεταδώσουμε στις μελλοντικές γενιές των ανθρώπων.

Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

Για τους Πραγματικά Μυημένους της Αρχαιότητας, των Δελφών, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, ο Αληθινός Εαυτός, Βιωνόταν και γινόταν «Εσωτερική Εμπειρία» Μονάχα στην Υπέρτατη Κατάσταση που μπορεί να Βιώσει ο Άνθρωπος μέσα στην Έκσταση, σαν το ΑΧΡΟΝΟ. Ήταν λοιπόν ένα Βίωμα, μια «Εμπειρία Ζωής», αυτό που υπονοούσαν οι θεολογικοί όροι κι όχι απλά φιλοσοφικοί νοητικοί όροι που προσπαθούσαν να περιγράψουν την Πρώτη Αρχή. Η Εμπειρία του ΑΧΡΟΝΟΥ είναι μια Απόλυτη Κατάσταση που μέσα της συγχωνεύονται τα πάντα και λιώνουν τα «αντίθετα». Είναι μια Κατάσταση (αφού η Συνείδηση Εισέρχεται σε Αυτήν και Εξακολουθεί να Ζει, με τους Όρους Αυτής της Κατάστασης) και ταυτόχρονα δεν είναι Υπαρξιακή Κατάσταση (γιατί η Ύπαρξη είναι κάτι Περιορισμένο και γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποια Αντίληψη που να Συλλαμβάνει κάποιο «περιεχόμενο», ιδιότητες, χαρακτηριστικά, κάτι που μπορεί να περιγράψει η Αντίληψη). Οι Μεγάλοι Μύστες είχαν ένα Μυστικό Όρο (ένα Βιωματικό Όρο, κι όχι απλά μια λέξη, όπως την αντιλαμβάνονται οι κοινοί άνθρωποι), ήταν ο όρος ΧΑΟΣ, το Χάος της Αρχαίας Παράδοσης, που όμως για όσους είχαν Βιώσει Πραγματικά την Υπέρτατη Κατάσταση «έδειχνε» τον πραγματικό «χαρακτήρα» του ΑΠΟΛΥΤΟΥ. Είναι ΑΥΤΟ που Υπάρχει Πάντα, ΑΥΤΟ που Υποστηρίζει τα Πάντα, Τελείως Πλήρες και Τελείως Κενό, Ζωντανό και Αθέατο, Φως και Σκοτάδι, Υπάρχει από Μόνο του, στην Δική του Κατάσταση και Βιώνεται Μόνο όταν η Ύπαρξη «Χάνεται» Μέσα του. Όλοι όσοι Βίωσαν (αν Βίωσαν) αυτή την Ύστατη Κατάσταση του Όντος γνωρίζουν για «τι» μιλάμε.

Αν και οι Μυημένοι μπορούσαν να Βιώσουν Αυτή την Κατάσταση (Μη-Κατάσταση) ανεξάρτητα από τον ιστορικό χρόνο και τις εξωτερικές συνθήκες, (μέσα στην Έκσταση), εν τούτοις η Ιερή Τελετουργία του Νέου Έτους, η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν απλά, πέρα από την Εσωτερική Εμπειρία που Βίωναν οι Μύστες, και ένα ιστορικό γεγονός που λάμβανε χώρα σε μια συγκεκριμένη στιγμή του Ιερού Ηλιακού Έτους (στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο), ούτε ήταν το πιο σημαντικό το γεγονός ότι συμμετείχαν σε αυτή την Μυστική εμπειρία πολλοί ταυτόχρονα. Αυτή η Τελετουργία ήταν μια «Επιβεβαίωση» της Πραγματικότητας, μια «Απόδειξη» για την φυσική, εγγενή, δυνατότητα του Ανθρώπου να Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση της Ύπαρξής του και σηματοδοτούσε το πέρασμα από τον Χρόνο (της Δημιουργίας) στο ΑΧΡΟΝΟ (που Περιέχει τα Πάντα, Χωρίς να Αλλοιώνεται η Φύση του).

Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ήταν το Μεγάλο Εξωτερικό σύμβολο του ΑΧΡΟΝΟΥ. Οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι του Αρχαίου Κόσμου) δεν προετοιμάζονταν για το φυσικό γεγονός του Ηλιοστασίου (αυτή θα ήταν όχι απλά μια επιφανειακή αλλά μια «υβριστική» ερμηνεία) αλλά για το ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ την Ιερή Ώρα του Ηλιοστασίου (που ήταν Ιερή λόγω της Τελετουργίας, της Συμμετοχής των Μυστών και της Υπερβατικής Εμπειρίας που είχαν στην Διάρκειά της κι όχι σαν φυσικό εξωτερικό γεγονός, που θα ήταν ανόητη ειδωλολατρία).

Έτσι αφού οι Μύστες που είχαν ήδη Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση (ή Προετοιμάζονταν να την Βιώσουν) Προετοιμάζονταν όλο τον μήνα πριν το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, για να Συμμετάσχουν σε μια Κοινή Ιερή Πράξη και να Ενωθούν Ομαδικά με το ΑΧΡΟΝΟ σε μια Ομαδική Εμπειρία που δεν είχε προσωπικό χαρακτήρα. Οι Μύστες «εκπροσωπούσαν» τον ΑΝΘΡΩΠΟ, το ανθρώπινο είδος και ολόκληρο του ανθρώπινο γένος. Και αυτό το έκαναν μέσα στην απλή Ανθρώπινη Εμπειρία και Γνώση τους κι όχι για να σφετερισθούν την Πνευματική Αλήθεια ή να κυριαρχήσουν θρησκευτικά πάνω στους άλλους. Μέσα από το Μυητικό Έργο τους (στην Διάρκεια του Ιερού Έτους) δεν «χειραγωγούσαν» τους ανθρώπους αλλά τους Άνοιγαν την Πνευματική Οδό της Απελευθέρωσης. Και γνώση είχαν και μέτρα λάβαιναν ενάντια σε αυτούς που προσπαθούσαν να εμπλέξουν το Ιερό και το «Μαντείο» σε κοσμικές επιδιώξεις και σε εξωτερικές υλικές δραστηριότητες. Αν η Ιερή Αδιαφορία δεν απομάκρυνε τους αμύητους κι αν η ιερή ανοχή και η ιερή κατανόηση δεν εξουδετέρωνε τις ταπεινές δραστηριότητες των εχθρών του ιερού, τότε ήταν αναγκασμένοι να απαντήσουν έμπρακτα, στο επίπεδο των βέβηλων, με ιερό πόλεμο.

Τον Ιερό Μήνα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Παρνασσός Έλαμπε μέσα στο Απόκοσμο Ουράνιο Φως και μονάχα οι Μυημένοι και οι Λάτρες του Φωτός μπορούσαν να το «διακρίνουν» από το λαμπερό φυσικό χειμωνιάτικο φως του Ιερού Όρους. Όλα ήταν Ειρηνικά, το Τοπίο, η Φύση, τα Δένδρα, οι Πηγές με το Ιερό Νερό κι οι Γλυκές Αναθυμιάσεις της μάνας γης. Και καθώς πλησίαζε η Ιερή Μέρα, η Ιερή Στιγμή, της Ιερής Πράξης, όλα βυθίζονταν όλο και πιο πολύ στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ. Κι όσοι ήταν Εδώ, στους Δελφούς, οι ιεροί προσκυνητές που έρχονταν από μακριά ένοιωθαν σαν να τους κοβόταν η ανάσα. Κι αυτό τους αφύπνιζε σε όσα ιερά συνέβαιναν στον Ιερό Χώρο, μέχρι που η αίσθηση της ζωής γινόταν ιερό δέος. Σήμερα δεν πηγαίνει κανένας με σεβασμό στον Ιερό Χώρο. Οι άνθρωποι αφού από το μίσος τους γκρέμισαν και επιχωμάτωσαν την περιοχή για να χτίσουν σπίτια να στεγάσουν την μικρότητά τους, προσπάθησαν να ξεχάσουν την ίδια τους την ζωή, την ίδια τους την ιστορία. Κι οι ανασκαφές των Γάλλων και των άλλων αυτό που αποκάλυψαν ήταν η βαρβαρότητα των ανθρώπων, όχι το Φως της Αλήθειας. Και το πλήθος των τουριστών που επισκέπτεται κατά χιλιάδες τον Χώρο προσβάλει την Αλήθεια, δεν προσφέρει Τιμή, μονάχα κέρδος στους εμπόρους της ιστορίας.

Αλλά τότε, παλιά, τότε που οι Έλληνες ήταν Έλληνες, όλα συνέβαιναν διαφορετικά, για αιώνες. Την Ιερή Μέρα οι Μύστες ντύνονταν σε ολόλευκους χιτώνες κι από νωρίς Ετοιμάζονταν για την ΜΕΓΑΛΗ ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ. Τι ακριβώς έκαναν; Μονάχα οι Μύστες Γνωρίζουν. Πέρα όμως από όλα όσα γνωρίζουμε, υποθέτουμε, ή φανταζόμαστε, ένα είναι βέβαιο. Την Ιερή Στιγμή μέσα σε κυριολεκτική και μεταφορική «Ακινησία» οι Μύστες Βυθίζονταν στο ΑΧΡΟΝΟ. Δεν μιλάμε για ακινησία του σώματος, της ψυχής ή του νου, ούτε για Ακινησία της Αντίληψης, αλλά για Ολοκληρωτική Ακινησία της Ύπαρξης, που Μέσα από την «Κοσμική Νύχτα» Βγάζει στο ΦΩΣ. Όταν οι Μύστες επέστρεφαν από την ΙΕΡΗ ΕΚΣΤΑΣΗ ξεκινούσε το Νέο Ιερό Έτος. Μέσα στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ σε λίγο θα άρχιζαν σιγά-σιγά ξανά οι Δραστηριότητες της Ζωής κι η Φύση θα Γιόρταζε μαζί με τους Ανθρώπους την Αναγέννηση του Χειμώνα και την Άνθιση της Άνοιξης. Το ΦΩΣ που για Μια Στιγμή είχε Αποσυρθεί στην Δική του Άχρονη Κατάσταση Επέστρεφε στην Δημιουργία για ένα ακόμα συμβολικό κύκλο.

Η Παράδοση

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι το ΑΧΡΟΝΟ, τι είναι το ΦΩΣ. Κι όσοι Μύστες Βίωσαν την Υπέρτατη Κατάσταση είναι Άφωνοι. Η ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ είναι η Ίδια η Ουσία της Ζωής κι όχι μια Ιερή Υποχρέωση ή ένας Εξωτερικός Κανόνας Πειθαρχίας. Οι Αρχαίοι Μύστες Φρόντισαν να Ασφαλίσουν το Μυστικό και να Εξασφαλίσουν την Ιερή Μετάδοση του Φωτός, με την Προσωπική Μετάδοση μέσα στον Χρόνο. Αν σήμερα μιλάμε για όλα αυτά δεν το κάνουμε ούτε για να εντυπωσιάσουμε, ούτε για να προκαλέσουμε. Γνωρίζουμε ακόμα τις πιθανότητες να γίνει κακή χρήση όλων αυτών των πληροφοριών. Όσα είπαμε (το ορκιζόμαστε) δεν είναι δικά μας, γράφτηκαν με ιερή εντολή κι είναι μονάχα ένα μέρος από αυτά που μας αποκαλύφθηκαν. Δεν είναι απλά ντροπή για τους κατοίκους αυτού του Τόπου να έχουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την Αλήθεια, για το Παρελθόν, για τους Προγόνους τους, είναι ότι μη γνωρίζοντας δεν είναι Έλληνες. Πρέπει να Γνωρίσουν για να ξαναγίνουν Έλληνες.

Υπάρχει πραγματικά μια Εσωτερική Παράδοση που Πηγάζει από την Αρχαία Κοινότητα των Μυστών (που είχαν Ιερή Έδρα τους Δελφούς) και Συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όσοι είναι απέξω μπορούν να υποθέτουν ή να φαντάζονται πολλά. Όσοι είναι Μέσα γνωρίζουν ότι είναι καθαρά πνευματική κοινότητα χωρίς εξωτερικές δραστηριότητες ή παρουσία. Δεν μιλάμε για ανθρώπινο οργανισμό ή ίδρυμα. Η Μύηση, τα Μυστήρια είναι καθαρά Πνευματική Διαδικασία κι είναι κάτι ιδιωτικό κι όχι κάτι δημόσιο. Έχει περάσει πια η Εποχή που υπήρχε ανάγκη για μια Εξωτερική Θρησκεία. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν κατανοήσει ότι η Αλήθεια είναι Εσωτερική Διαφώτιση κι όχι Εξωτερική Δραστηριότητα (νοητική σύλληψη ή εξωτερική υλική πράξη). Κι αυτό που Διατηρεί και Μεταδίδει η Εσωτερική Παράδοση είναι το ΦΩΣ, η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, κι όχι Διδασκαλίες, οι Πρακτικές. Αν Υπηρετούμε έστω και στο Ελάχιστο αυτόν τον Σκοπό, νοιώθουμε ότι δεν χαραμίσθηκε η ζωή μας στην γη.

Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στο ιερό χρονικό διάστημα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Για κάποιους έχει σημασία, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν καν για τι πράγμα μιλάμε. Οι δρόμοι τους οδηγούν μακριά, πρέπει ακόμα να περιπλανηθούν στις χώρες της άγνοιας, μέχρι να διαπιστώσουν ότι όλα τα μονοπάτια που πήραν ή μπορούν να πάρουν, τους οδηγούν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ, στην ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.

Monday, 13 October, 2025

1. The Sacred Emptiness: A Journey Beyond the Self

The False Gardens of Seeking

In the vastness of the human heart, there exists a peculiar hunger—a restlessness that drives the soul toward distant horizons, seeking visions of light and experiences of transcendence. Yet this hunger, born of incompleteness, carries within itself the seeds of its own deception. For the seeker who ventures forth with maps drawn by desire finds only the territories his own longing has created, landscapes that mirror the contours of his fear rather than the boundless reality that lies beyond all naming.

The immature consciousness, small as a fist clutching at shadows, dreams itself into expansiveness. It experiences what it calls awakening, what it names enlightenment, what it celebrates as breakthrough—and yet these experiences are but reflections in a pond disturbed by its own reaching. The mind recognizes only what it has been conditioned to recognize, sees only through the colored glass of its accumulated knowledge. A man raised among mirrors mistakes reflections for windows and believes he has seen beyond the walls of his prison.

Such souls often achieve great success in the marketplace of spirituality. They gather followers as a merchant gathers coins, they speak with authority born not of silence but of borrowed words, they wear the robes of wisdom as costume rather than nakedness. The gurus they follow are themselves dwellers in the same illusion—guides who know only the paths they have memorized from ancient books, teachers whose certainty is the rigidity of fear disguised as knowledge. Together, teacher and disciple construct elaborate architectures of belief, building towers toward heaven with bricks made of concepts, never noticing that the foundation itself rests upon nothing but air.

True meditation does not dwell in such marketplaces. It is not a commodity to be purchased through effort, not a state to be achieved through technique, not an experience to be collected and preserved in the museum of memory. The realm of meditation lies forever beyond the reach of the seeker, for seeking itself is the barrier that prevents entry. As long as one searches, one confirms the existence of the searcher—that persistent shadow self that believes itself separate from what it seeks, that imagines a distance between here and there, between now and then, between itself and the infinite.

The comfort the seeker derives from his spiritual practices becomes the morality by which he measures his progress. He creates a hierarchy of states, a ladder of attainment, and climbs steadily upward, never suspecting that each rung is woven from the threads of his own fear of groundlessness. He wants certainty where only mystery can flower. He wants arrival where only journey exists. He wants to possess the unpossessable, to contain the infinite within the thimble of his understanding.

The Death of Conviction

Freedom is not a distant shore to be reached after long meditation. It is not the fruit of practice, not the reward for discipline, not the achievement that crowns a lifetime of spiritual effort. Freedom is the first breath, the initial movement, the primary condition without which meditation remains forever a word without substance, a promise without fulfillment.

This freedom demands something that few are willing to offer: the total death of everything one has been taught to value. Society constructs its elaborate web of moralities, each thread a constraint disguised as virtue. From birth, the individual is wrapped in these threads until he forgets the sensation of nakedness, until he mistakes the cocoon for his skin. Social morality teaches him what to seek and what to avoid, what to call good and what to name evil, how to measure himself against others and find himself either superior or lacking. All of this—the entire structure of social values, religious dogmas, and collective beliefs—must be seen through completely, not gradually but instantaneously, like a veil torn away in a single gesture.

The man who carries belief cannot enter meditation's territory. Belief is always about something not present, something hoped for or remembered, something constructed by thought to fill the abyss of not-knowing. Whether one believes in God or in atheism, in rebirth or in annihilation, in progress or in decline—all such beliefs are furniture arranged in the mind's room, decorations meant to make emptiness feel inhabited. But meditation is not a furnished room. It is the vast desert where no structure stands, the ocean without islands, the sky that contains no borders.

Dogma is thought's attempt to crystallize the living into the dead, to transform the flowing river into ice that can be grasped and held. Religious doctrines, philosophical systems, psychological theories—all are maps claiming to describe a territory that exists beyond all mapping. The mystics of old spoke in paradox and poetry not because they lacked clarity but because direct expression of truth would immediately become false the moment it hardened into statement. They pointed at the moon and warned against mistaking the finger for the destination.

This denial of social morality and the structures of belief is not rebellion. Rebellion is merely the opposite pole of conformity, still bound to what it rejects. True freedom is neither conformity nor rebellion but a stepping outside the entire field where these opposites exist. It is not a public affair, not something that can be practiced in congregations or shared in gatherings. Meditation stands alone as each soul stands alone before the infinite—not isolated but singular, not separate but unique, not divided but whole unto itself.

Beyond the Borders of Thought

Truth does not reside in the realm of thought. This must be understood not conceptually but with the entirety of one's being. Thought is a magnificent instrument for navigating the practical world, for building bridges and solving equations, for organizing experience into categories that can be communicated. But thought is always and only a response to memory, a reaction born of the past. It knows nothing of the present except through the lens of what has been. It encounters the new and immediately translates it into the known, reducing the infinite to the familiar, taming the wild into the domesticated.

What thought calls truth is merely an arrangement of ideas that achieves internal consistency. Philosophical systems pride themselves on their logical coherence, religious theologies claim validity through scriptural reference, scientific theories demonstrate their worth through predictive power. Yet all of these are constructions within thought's domain, edifices built from thought's materials, monuments to thought's capacity to organize symbols. They may be useful, even beautiful, but they are not truth in the sense that meditation reveals truth.

For meditation opens a door—or rather, dissolves the wall—into a dimension where thought cannot follow. This is not the absence of thinking, not a blank unconsciousness or a void of mental activity. Rather, it is consciousness aware of itself without the mediation of thought, perception unfiltered by the screen of concept, being itself without the constant narration of becoming. When thought falls silent not through suppression but through the seeing of its own limitations, something else emerges—or perhaps it was always present but obscured by thought's noise.

This something cannot be named without betraying it, yet the mystic impulse throughout ages has attempted to point toward it through symbol and metaphor. It has been called the Ground of Being, the Absolute, the Void, the Tao, the Divine Presence, Pure Consciousness, the Eternal Now. Each name immediately becomes inadequate, each description falls short, yet the pointing continues because the human heart cannot contain such recognition without expressing it, even knowing the expression will fail.

The complete negation of thought's entire structure is the positive reality of meditation. This sounds paradoxical to the rational mind, which understands construction but not dissolution, which comprehends building up but not emptying out. How can negation be positive? How can the denial of structure lead to presence rather than absence? Yet this paradox resolves itself not through intellectual understanding but through direct experience. The man who spends his life filling his house with possessions and one day removes everything discovers not emptiness but space itself—that living spaciousness which was always present but hidden beneath accumulation.

The Luminous Desert

When the seeker ceases seeking, when belief releases its grip, when thought recognizes its boundaries and rests—what remains is not nothing but everything. The mystics speak of this in languages of light and darkness, of fullness and emptiness, of sound and silence, knowing that any description will be misunderstood yet trusting that something will reach across the gulf of words to kindle recognition in another heart.

There is a quality of vastness to this state that meditation reveals—not the vastness of space that extends infinitely outward, but an inner boundlessness that has no dimensions yet contains all possibilities. It is like standing in a desert at midnight, the sky so full of stars that darkness itself becomes luminous, and feeling oneself both infinitesimally small and identical with the entire cosmos. The boundaries that normally define the self as separate from the world become porous, then transparent, then disappear entirely—not in a loss of identity but in a recognition of one's true nature as not separate from the whole.

This is the union the mystics describe, though union implies two things joining whereas this is the recognition that there never was a division. The wave discovers it is the ocean. The ray of light realizes it is the sun. The individual consciousness awakens to its nature as consciousness itself, not enclosed in a body but appearing through this particular form as the universal appears through every particular, as the infinite dances in every finite manifestation.

In such moments—though moment is the wrong word, for this exists outside time—there is no experience of transcendence because there is no experiencer separate from what is experienced. There is simply being, pure and unmediated. The sacred is not somewhere else, not in heavens above or depths below, but right here in the ordinary made extraordinary through complete attention. The ineffable reveals itself not as something hidden that must be uncovered but as the obvious that was overlooked because it was too close, too simple, too immediate to be noticed by a mind always reaching elsewhere.

The Silence That Speaks

Yet one cannot dwell permanently in such recognition any more than one can hold the wind or capture the sky in a jar. The body continues its breathing, thought resumes its movement, daily life calls with its endless demands and necessities. The transformation meditation brings is not an escape from the world but a different way of being within it—a presence that no longer mistakes the surface for the depths, the wave for the ocean, the dream for the dreamer.

After touching this reality, the individual returns to thought's realm carrying something inexpressible—not as memory but as a fragrance that clings to all subsequent experience. Colors appear more vivid yet less important. Relationships deepen yet burden less. Suffering occurs but does not define. Joy arises but need not be clutched. Everything continues as before yet nothing is the same, for the one who acts and perceives and thinks has been fundamentally altered at a level beneath personality, beneath character, beneath all that makes one person different from another.

This is the sacred ordinariness that mystics celebrate—not an extraordinary state achieved through heroic practice but the recognition of the extraordinary within the ordinary, the eternal within the temporal, the infinite within the finite. The sacred reveals itself in the fall of light through a window, in the breath entering and leaving the body, in the movement of thought across the mind's sky like clouds across the blue expanse. Everything becomes sacramental not because it has changed but because perception has been cleansed.

The peace that arises is not the peace of escape or the tranquility of suppression. It is the peace that comes from no longer being at war—with oneself, with others, with existence itself. Resistance ceases when there is nothing to resist, struggle ends when there is nowhere to go, seeking stops when it is seen that what was sought was seeking itself. This peace coexists with action, with passion, with the full engagement with life. It is not passivity but a groundedness that allows everything to flow through without leaving residue, without creating the karmic knots that bind consciousness to perpetual becoming.

The Pathless Path

To speak of meditation as a path is already to mislead, for a path implies movement from here to there, from ignorance to knowledge, from bondage to liberation. Yet meditation is not a going but a staying, not an achieving but a being, not a becoming but a recognizing of what already is. The pathless path is this paradox: that one must make tremendous effort to realize that no effort was ever needed, must seek intensely to discover that seeking is the obstacle, must strive to reach the point where striving dissolves into effortless presence.

This is why true meditation cannot be taught as technique or transmitted as method. A teacher can point, can create circumstances where understanding might flower, can remove obstacles through questioning and challenging—but the essential breakthrough must occur alone, in the privacy of one's own consciousness, where no external authority can reach. The guru who promises to give enlightenment, who claims to transfer wisdom through initiation or grace, is offering comfort rather than truth, a pleasant dream rather than the awakening that shatters all dreams.

The aloneness of meditation is not loneliness. It is the aloneness of a mountain peak that stands complete unto itself yet is inseparable from the earth, the aloneness of consciousness that cannot be shared yet is the very ground of all sharing, the aloneness of existence that each must face directly without intermediary yet which reveals itself as the unity that contains all apparent separation.

In this aloneness, boundaries dissolve. The carefully maintained walls between inner and outer, between observer and observed, between self and other, are seen as mental constructs that have no reality beyond the thought that creates them. What remains when these walls fall is not a merging—for there were never truly separate things to merge—but a recognition of the seamless wholeness that was always present but obscured by the mind's habitual division of reality into fragments.

The Return to Silence

Words eventually exhaust themselves attempting to describe what lies beyond language. The mystic, having spoken, must finally fall silent, not in defeat but in recognition that silence itself is the most eloquent expression of truth. For silence is not the absence of sound but the space in which sound arises and into which it returns. It is the canvas upon which all experience is painted, the screen upon which all phenomena appear, the consciousness within which all content emerges and dissolves.

Meditation is the practice of returning to this silence—not as escape but as homecoming, not as achievement but as recognition of what never left. It is available in any moment, not as a future attainment but as present reality obscured only by the mind's constant motion, by thought's endless commentary, by the seeker's perpetual reaching toward what he imagines lies elsewhere.

The revolution that meditation brings is total because it occurs not in the content of consciousness but in consciousness itself. It is not a rearrangement of psychological furniture but a recognition of the space in which all furniture appears. Political revolutions change external structures while leaving internal patterns intact. Psychological revolutions modify behavior and attitude while maintaining the fundamental sense of separate self. But meditation's revolution dissolves the very ground upon which all other revolutions are built—the illusion of the separate self struggling for survival, for meaning, for purpose in a universe imagined as alien and threatening.

What emerges from this dissolution is not nothing but everything—not in the sense of possessing all things but in the sense of being one with the totality, no longer standing apart as observer but recognized as the very consciousness through which the universe becomes aware of itself. This is the ultimate mystical recognition: that the seeker and the sought are one, that the meditator and meditation are not two, that the individual and the Absolute were never separate except in the dream of separation.

And so the journey that seemed to travel immense distances arrives where it began, seeing with new eyes what was always present. The sacred that was sought in distant temples and exotic practices reveals itself in this breath, this moment, this ordinary extraordinary here and now. The revolution that transformed everything leaves everything exactly as it is—only now, nothing is merely what it appears to be. Every moment opens into eternity, every atom vibrates with the infinite, every breath is the respiration of the Divine.

In this recognition, there is peace—not as the opposite of conflict but as the ground from which both conflict and harmony arise. There is freedom—not as the achievement of will but as the surrender of will's burden. There is love—not as emotion but as the recognition of unity, the seeing that all apparent others are movements of the one consciousness that wears infinite masks while remaining forever itself.

The mystic falls silent. The meditation deepens. The word dissolves into the wordless. And in that dissolution, everything is revealed as it truly is: sacred, ineffable, eternally present, waiting only for recognition to flower into the peace that was never truly lost.

The revolution is complete. Nothing has changed. Everything is transformed.

…

Η Ιερή Κενότητα: Ένα Ταξίδι Πέρα από τον Εαυτό

Οι Ψεύτικοι Κήποι της Αναζήτησης

Στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης καρδιάς, υπάρχει μια περίεργη πείνα—μια ανησυχία που ωθεί την ψυχή προς μακρινούς ορίζοντες, αναζητώντας οράματα φωτός και εμπειρίες υπέρβασης. Ωστόσο, αυτή η πείνα, γεννημένη από την ατέλεια, φέρει μέσα της τους σπόρους της δικής της απάτης. Γιατί ο αναζητητής που προχωρά με χάρτες σχεδιασμένους από την επιθυμία βρίσκει μόνο τα εδάφη που η δική του λαχτάρα έχει δημιουργήσει, τοπία που αντανακλούν τα περιγράμματα του φόβου του και όχι την απεριόριστη πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από κάθε ονομασία.

Η ανώριμη συνείδηση, μικρή σαν μια γροθιά που αρπάζει σκιές, ονειρεύεται τον εαυτό της σε επέκταση. Βιώνει αυτό που αποκαλεί αφύπνιση, αυτό που ονομάζει φώτιση, αυτό που γιορτάζει ως ρήγμα—και όμως αυτές οι εμπειρίες είναι μόνο αντανακλάσεις σε μια λιμνούλα ταραγμένη από την ίδια της την προσπάθεια. Ο νους αναγνωρίζει μόνο ό,τι έχει εκπαιδευτεί να αναγνωρίζει, βλέπει μόνο μέσα από το χρωματιστό γυαλί της συσσωρευμένης γνώσης του. Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε ανάμεσα σε καθρέφτες μπερδεύει τις αντανακλάσεις με παράθυρα και πιστεύει ότι έχει δει πέρα από τα τείχη της φυλακής του.

Τέτοιες ψυχές συχνά επιτυγχάνουν μεγάλη επιτυχία στην αγορά της πνευματικότητας. Συγκεντρώνουν οπαδούς όπως ένας έμπορος συγκεντρώνει νομίσματα, μιλούν με αυθεντία γεννημένη όχι από τη σιωπή αλλά από δανεικές λέξεις, φορούν τα ρούχα της σοφίας ως κοστούμι και όχι ως γυμνότητα. Οι γκουρού που ακολουθούν είναι οι ίδιοι κάτοικοι της ίδιας ψευδαίσθησης—οδηγοί που γνωρίζουν μόνο τα μονοπάτια που έχουν απομνημονεύσει από αρχαία βιβλία, δάσκαλοι των οποίων η βεβαιότητα είναι η ακαμψία του φόβου μεταμφιεσμένη σε γνώση. Μαζί, δάσκαλος και μαθητής κατασκευάζουν περίπλοκες αρχιτεκτονικές πίστης, χτίζοντας πύργους προς τον ουρανό με τούβλα φτιαγμένα από έννοιες, χωρίς ποτέ να παρατηρούν ότι το θεμέλιο βασίζεται σε τίποτα άλλο παρά σε αέρα.

Ο αληθινός διαλογισμός δεν κατοικεί σε τέτοιες αγορές. Δεν είναι εμπόρευμα που αγοράζεται με προσπάθεια, δεν είναι κατάσταση που επιτυγχάνεται με τεχνική, δεν είναι εμπειρία που συλλέγεται και διατηρείται στο μουσείο της μνήμης. Το βασίλειο του διαλογισμού βρίσκεται για πάντα πέρα από την εμβέλεια του αναζητητή, γιατί η αναζήτηση η ίδια είναι το εμπόδιο που εμποδίζει την είσοδο. Όσο κάποιος αναζητά, επιβεβαιώνει την ύπαρξη του αναζητητή—εκείνης της επίμονης σκιάς του εαυτού που πιστεύει ότι είναι χωριστός από αυτό που αναζητά, που φαντάζεται μια απόσταση μεταξύ εδώ και εκεί, μεταξύ τώρα και τότε, μεταξύ εαυτού και του άπειρου.

Η άνεση που αντλεί ο αναζητητής από τις πνευματικές του πρακτικές γίνεται η ηθική με την οποία μετρά την πρόοδό του. Δημιουργεί μια ιεραρχία καταστάσεων, μια σκάλα επίτευξης, και σκαρφαλώνει σταθερά προς τα πάνω, χωρίς ποτέ να υποψιάζεται ότι κάθε σκαλί είναι υφασμένο από τα νήματα του δικού του φόβου για την απουσία εδάφους. Θέλει βεβαιότητα εκεί όπου μόνο το μυστήριο μπορεί να ανθίσει. Θέλει άφιξη εκεί όπου υπάρχει μόνο ταξίδι. Θέλει να κατέχει το ακατέχτητο, να περιέχει το άπειρο μέσα στη δαχτυλήθρα της κατανόησής του.

Ο Θάνατος της Πίστης

Η ελευθερία δεν είναι μια μακρινή ακτή που φτάνεται μετά από μακρύ διαλογισμό. Δεν είναι ο καρπός της πρακτικής, δεν είναι η ανταμοιβή για την πειθαρχία, δεν είναι το επίτευγμα που στεφανώνει μια ζωή πνευματικής προσπάθειας. Η ελευθερία είναι η πρώτη ανάσα, η αρχική κίνηση, η πρωταρχική συνθήκη χωρίς την οποία ο διαλογισμός παραμένει για πάντα μια λέξη χωρίς ουσία, μια υπόσχεση χωρίς εκπλήρωση.

Αυτή η ελευθερία απαιτεί κάτι που λίγοι είναι πρόθυμοι να προσφέρουν: τον ολοκληρωτικό θάνατο όλων όσων έχουν διδαχθεί να εκτιμούν. Η κοινωνία κατασκευάζει τον περίπλοκο ιστό των ηθικών της, κάθε νήμα ένας περιορισμός μεταμφιεσμένος σε αρετή. Από τη γέννηση, το άτομο τυλίγεται σε αυτά τα νήματα μέχρι να ξεχάσει την αίσθηση της γυμνότητας, μέχρι να μπερδέψει το κουκούλι με το δέρμα του. Η κοινωνική ηθική του διδάσκει τι να αναζητά και τι να αποφεύγει, τι να αποκαλεί καλό και τι να ονομάζει κακό, πώς να μετρά τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους και να βρίσκει τον εαυτό του είτε ανώτερο είτε ελλιπή. Όλο αυτό—η ολόκληρη δομή των κοινωνικών αξιών, των θρησκευτικών δογμάτων και των συλλογικών πεποιθήσεων—πρέπει να διαπεραστεί πλήρως, όχι σταδιακά αλλά ακαριαία, σαν ένα πέπλο που σκίζεται με μια μόνο χειρονομία.

Ο άνθρωπος που κουβαλά πίστη δεν μπορεί να εισέλθει στο έδαφος του διαλογισμού. Η πίστη αφορά πάντα κάτι που δεν είναι παρόν, κάτι που ελπίζεται ή θυμάται, κάτι που κατασκευάζεται από τη σκέψη για να γεμίσει το χάος του μη-γνωρίζειν. Είτε κάποιος πιστεύει στον Θεό είτε στον αθεϊσμό, στην αναγέννηση είτε στην εξόντωση, στην πρόοδο είτε στην παρακμή—όλες αυτές οι πίστεις είναι έπιπλα τοποθετημένα στο δωμάτιο του νου, διακοσμήσεις προορισμένες να κάνουν το κενό να φαίνεται κατοικημένο. Αλλά ο διαλογισμός δεν είναι ένα επιπλωμένο δωμάτιο. Είναι η απέραντη έρημος όπου καμία δομή δεν στέκεται, ο ωκεανός χωρίς νησιά, ο ουρανός που δεν έχει σύνορα.

Το δόγμα είναι η προσπάθεια της σκέψης να κρυσταλλώσει το ζωντανό στο νεκρό, να μετατρέψει το ρέον ποτάμι σε πάγο που μπορεί να αρπαχτεί και να κρατηθεί. Οι θρησκευτικές δοξασίες, τα φιλοσοφικά συστήματα, οι ψυχολογικές θεωρίες—όλα είναι χάρτες που ισχυρίζονται ότι περιγράφουν ένα έδαφος που υπάρχει πέρα από κάθε χαρτογράφηση. Οι μυστικιστές των παλιών εποχών μιλούσαν με παράδοξα και ποίηση όχι επειδή έλειπε η σαφήνεια αλλά επειδή η άμεση έκφραση της αλήθειας θα γινόταν αμέσως ψευδής τη στιγμή που σκληραινόταν σε δήλωση. Δείχνανε το φεγγάρι και προειδοποιούσαν ενάντια στο να μπερδέψουν το δάχτυλο με τον προορισμό.

Αυτή η άρνηση της κοινωνικής ηθικής και των δομών της πίστης δεν είναι επανάσταση. Η επανάσταση είναι απλώς ο αντίθετος πόλος της συμμόρφωσης, ακόμα δεμένη με αυτό που απορρίπτει. Η αληθινή ελευθερία δεν είναι ούτε συμμόρφωση ούτε επανάσταση αλλά ένα βήμα έξω από ολόκληρο το πεδίο όπου αυτά τα αντίθετα υπάρχουν. Δεν είναι δημόσια υπόθεση, δεν είναι κάτι που μπορεί να ασκηθεί σε συγκεντρώσεις ή να μοιραστεί σε συναντήσεις. Ο διαλογισμός στέκεται μόνος όπως κάθε ψυχή στέκεται μόνη μπροστά στο άπειρο—όχι απομονωμένη αλλά μοναδική, όχι χωριστή αλλά μοναδική, όχι διαιρεμένη αλλά ολόκληρη από μόνη της.

Πέρα από τα Σύνορα της Σκέψης

Η αλήθεια δεν κατοικεί στο βασίλειο της σκέψης. Αυτό πρέπει να κατανοηθεί όχι εννοιολογικά αλλά με ολόκληρο το ον του ανθρώπου. Η σκέψη είναι ένα υπέροχο εργαλείο για την πλοήγηση στον πρακτικό κόσμο, για την κατασκευή γεφυρών και την επίλυση εξισώσεων, για την οργάνωση της εμπειρίας σε κατηγορίες που μπορούν να επικοινωνηθούν. Αλλά η σκέψη είναι πάντα και μόνο μια απάντηση στη μνήμη, μια αντίδραση γεννημένη από το παρελθόν. Δεν γνωρίζει τίποτα για το παρόν εκτός από μέσα από τον φακό του ό,τι υπήρξε. Συναντά το νέο και αμέσως το μεταφράζει στο γνωστό, μειώνοντας το άπειρο στο οικείο, εξημερώνοντας το άγριο στο οικιακό.

Αυτό που η σκέψη αποκαλεί αλήθεια είναι απλώς μια διάταξη ιδεών που επιτυγχάνει εσωτερική συνέπεια. Τα φιλοσοφικά συστήματα υπερηφανεύονται για τη λογική τους συνοχή, οι θρησκευτικές θεολογίες ισχυρίζονται εγκυρότητα μέσω αναφορών στις γραφές, οι επιστημονικές θεωρίες αποδεικνύουν την αξία τους μέσω προβλεπτικής δύναμης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι κατασκευές μέσα στο πεδίο της σκέψης, οικοδομήματα χτισμένα από υλικά της σκέψης, μνημεία στην ικανότητα της σκέψης να οργανώνει σύμβολα. Μπορεί να είναι χρήσιμα, ακόμα και όμορφα, αλλά δεν είναι αλήθεια με την έννοια που ο διαλογισμός αποκαλύπτει την αλήθεια.

Γιατί ο διαλογισμός ανοίγει μια πόρτα—ή μάλλον, διαλύει το τείχος—σε μια διάσταση όπου η σκέψη δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν είναι η απουσία σκέψης, όχι μια κενή ασυνειδησία ή ένα κενό πνευματικής δραστηριότητας. Μάλλον, είναι η συνείδηση που γνωρίζει τον εαυτό της χωρίς τη μεσολάβηση της σκέψης, η αντίληψη χωρίς το φίλτρο της έννοιας, το ον το ίδιο χωρίς την συνεχή αφήγηση της γένεσης. Όταν η σκέψη σιωπά όχι μέσω καταστολής αλλά μέσω της όρασης των δικών της περιορισμών, κάτι άλλο αναδύεται—ή ίσως ήταν πάντα παρόν αλλά κρυμμένο από τον θόρυβο της σκέψης.

Αυτό το κάτι δεν μπορεί να ονομαστεί χωρίς να προδοθεί, ωστόσο το μυστικιστικό ένστικτο μέσα στους αιώνες έχει προσπαθήσει να δείξει προς αυτό μέσω συμβόλων και μεταφορών. Έχει ονομαστεί το Έδαφος του Όντος, το Απόλυτο, το Κενό, το Ταο, η Θεϊκή Παρουσία, η Καθαρή Συνείδηση, το Αιώνιο Τώρα. Κάθε όνομα γίνεται αμέσως ανεπαρκές, κάθε περιγραφή πέφτει κοντά, ωστόσο το δείξιμο συνεχίζεται επειδή η ανθρώπινη καρδιά δεν μπορεί να περιέχει τέτοια αναγνώριση χωρίς να την εκφράσει, ακόμα και γνωρίζοντας ότι η έκφραση θα αποτύχει.

Η πλήρης άρνηση ολόκληρης της δομής της σκέψης είναι η θετική πραγματικότητα του διαλογισμού. Αυτό ακούγεται παράδοξο στον ορθολογικό νου, ο οποίος κατανοεί την κατασκευή αλλά όχι τη διάλυση, ο οποίος καταλαβαίνει το χτίσιμο αλλά όχι το άδειασμα. Πώς μπορεί η άρνηση να είναι θετική; Πώς μπορεί η άρνηση της δομής να οδηγήσει σε παρουσία και όχι σε απουσία; Ωστόσο, αυτό το παράδοξο επιλύεται όχι μέσω διανοητικής κατανόησης αλλά μέσω άμεσης εμπειρίας. Ο άνθρωπος που περνά τη ζωή του γεμίζοντας το σπίτι του με αντικείμενα και μια μέρα αφαιρεί τα πάντα ανακαλύπτει όχι κενό αλλά τον ίδιο τον χώρο—εκείνη τη ζωντανή ευρυχωρία που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη κάτω από τη συσσώρευση.

Η Φωτεινή Έρημος

Όταν ο αναζητητής σταματά να αναζητά, όταν η πίστη απελευθερώνει το κράτημά της, όταν η σκέψη αναγνωρίζει τα όριά της και ησυχάζει—αυτό που μένει δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα. Οι μυστικιστές μιλούν γι' αυτό σε γλώσσες φωτός και σκότους, πληρότητας και κενότητας, ήχου και σιωπής, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε περιγραφή θα παρεξηγηθεί ωστόσο εμπιστευόμενοι ότι κάτι θα φτάσει πέρα από το χάσμα των λέξεων για να ανάψει αναγνώριση σε μια άλλη καρδιά.

Υπάρχει μια ποιότητα απεραντοσύνης σε αυτή την κατάσταση που αποκαλύπτει ο διαλογισμός—όχι η απεραντοσύνη του χώρου που εκτείνεται άπειρα προς τα έξω, αλλά μια εσωτερική απεραντοσύνη που δεν έχει διαστάσεις ωστόσο περιέχει όλες τις δυνατότητες. Είναι σαν να στέκεσαι σε μια έρημο τα μεσάνυχτα, ο ουρανός τόσο γεμάτος αστέρια που το ίδιο το σκοτάδι γίνεται φωτεινό, και να νιώθεις τον εαυτό σου τόσο απειροελάχιστα μικρό όσο και ταυτόσημο με ολόκληρο τον κόσμο. Τα όρια που κανονικά ορίζουν τον εαυτό ως χωριστό από τον κόσμο γίνονται πορώδη, μετά διαφανή, μετά εξαφανίζονται εντελώς—όχι σε απώλεια ταυτότητας αλλά σε αναγνώριση της αληθινής φύσης ως μη χωριστή από το σύνολο.

Αυτή είναι η ένωση που περιγράφουν οι μυστικιστές, αν και η ένωση υπονοεί δύο πράγματα που ενώνονται ενώ αυτό είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν υπήρχε διαίρεση. Το κύμα ανακαλύπτει ότι είναι ο ωκεανός. Η ακτίνα φωτός συνειδητοποιεί ότι είναι ο ήλιος. Η ατομική συνείδηση ξυπνά στη φύση της ως συνείδηση η ίδια, όχι κλεισμένη σε ένα σώμα αλλά εμφανιζόμενη μέσω αυτής της συγκεκριμένης μορφής όπως το καθολικό εμφανίζεται μέσω κάθε συγκεκριμένου, όπως το άπειρο χορεύει σε κάθε πεπερασμένη εκδήλωση.

Σε τέτοιες στιγμές—αν και η λέξη στιγμή είναι λάθος, γιατί αυτό υπάρχει έξω από τον χρόνο—δεν υπάρχει εμπειρία υπέρβασης επειδή δεν υπάρχει εμπειρογνώμονας χωριστός από αυτό που βιώνεται. Υπάρχει απλώς ον, καθαρό και χωρίς μεσολάβηση. Το ιερό δεν είναι κάπου αλλού, όχι σε ουρανούς πάνω ή βάθη κάτω, αλλά εδώ ακριβώς στο συνηθισμένο που γίνεται εξαιρετικό μέσω πλήρους προσοχής. Το ανέκφραστο αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως κάτι κρυμμένο που πρέπει να αποκαλυφθεί αλλά ως το προφανές που παραβλέφθηκε επειδή ήταν πολύ κοντά, πολύ απλό, πολύ άμεσο για να το παρατηρήσει ένας νους που πάντα απλώνεται αλλού.

Η Σιωπή που Μιλά

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να κατοικεί μόνιμα σε τέτοια αναγνώριση περισσότερο από όσο μπορεί να κρατήσει τον άνεμο ή να πιάσει τον ουρανό σε ένα βάζο. Το σώμα συνεχίζει την αναπνοή του, η σκέψη επαναλαμβάνει την κίνησή της, η καθημερινή ζωή καλεί με τις ατελείωτες απαιτήσεις και ανάγκες της. Η μεταμόρφωση που φέρνει ο διαλογισμός δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο αλλά ένας διαφορετικός τρόπος ύπαρξης μέσα σε αυτόν—μια παρουσία που δεν μπερδεύει πια την επιφάνεια με τα βάθη, το κύμα με τον ωκεανό, το όνειρο με τον ονειρευόμενο.

Μετά την αγκαλιά αυτής της πραγματικότητας, το άτομο επιστρέφει στο βασίλειο της σκέψης φέροντας κάτι ανέκφραστο—όχι ως μνήμη αλλά ως άρωμα που κολλά σε όλες τις επόμενες εμπειρίες. Τα χρώματα φαίνονται πιο ζωντανά αλλά λιγότερο σημαντικά. Οι σχέσεις βαθαίνουν αλλά βαραίνουν λιγότερο. Ο πόνος συμβαίνει αλλά δεν ορίζει. Η χαρά αναδύεται αλλά δεν χρειάζεται να αρπαχτεί. Τα πάντα συνεχίζονται όπως πριν αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο, γιατί αυτός που ενεργεί και αντιλαμβάνεται και σκέφτεται έχει αλλάξει ριζικά σε ένα επίπεδο κάτω από την προσωπικότητα, κάτω από τον χαρακτήρα, κάτω από όλα όσα κάνουν ένα άτομο διαφορετικό από ένα άλλο.

Αυτή είναι η ιερή καθημερινότητα που γιορτάζουν οι μυστικιστές—όχι μια εξαιρετική κατάσταση που επιτυγχάνεται μέσω ηρωικής πρακτικής αλλά η αναγνώριση του εξαιρετικού μέσα στο συνηθισμένο, του αιώνιου μέσα στο χρονικό, του άπειρου μέσα στο πεπερασμένο. Το ιερό αποκαλύπτει τον εαυτό του στην πτώση του φωτός μέσα από ένα παράθυρο, στην ανάσα που μπαίνει και βγαίνει από το σώμα, στην κίνηση της σκέψης πάνω από τον ουρανό του νου όπως τα σύννεφα πάνω από την γαλάζια έκταση. Τα πάντα γίνονται μυστηριακά όχι επειδή έχουν αλλάξει αλλά επειδή η αντίληψη έχει καθαριστεί.

Η ειρήνη που αναδύεται δεν είναι η ειρήνη της απόδρασης ή η ηρεμία της καταστολής. Είναι η ειρήνη που έρχεται από το να μην είσαι πια σε πόλεμο—με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με την ίδια την ύπαρξη. Η αντίσταση σταματά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αντισταθείς, ο αγώνας τελειώνει όταν δεν υπάρχει πουθενά να πας, η αναζήτηση σταματά όταν φανεί ότι αυτό που αναζητούνταν ήταν η ίδια η αναζήτηση. Αυτή η ειρήνη συνυπάρχει με δράση, με πάθος, με πλήρη εμπλοκή με τη ζωή. Δεν είναι παθητικότητα αλλά μια σταθερότητα που επιτρέπει τα πάντα να ρέουν μέσα χωρίς να αφήνουν κατάλοιπα, χωρίς να δημιουργούν τους καρμικούς κόμπους που δένουν τη συνείδηση σε αιώνια γένεση.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι

Το να μιλάς για τον διαλογισμό ως μονοπάτι είναι ήδη να παραπλανάς, γιατί ένα μονοπάτι υπονοεί κίνηση από εδώ προς εκεί, από την άγνοια στη γνώση, από τη δουλεία στη λύτρωση. Ωστόσο, ο διαλογισμός δεν είναι ένα πήγαινε αλλά ένα μένει, όχι ένα επίτευγμα αλλά ένα ον, όχι μια γένεση αλλά μια αναγνώριση αυτού που ήδη είναι. Η ατραπός χωρίς μονοπάτι είναι αυτό το παράδοξο: ότι πρέπει να κάνεις τεράστια προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις ότι καμία προσπάθεια δεν χρειαζόταν ποτέ, πρέπει να αναζητήσεις έντονα για να ανακαλύψεις ότι η αναζήτηση είναι το εμπόδιο, πρέπει να αγωνιστείς για να φτάσεις στο σημείο όπου ο αγώνας διαλύεται σε αβίαστη παρουσία.

Αυτός είναι ο λόγος που ο αληθινός διαλογισμός δεν μπορεί να διδαχθεί ως τεχνική ή να μεταδοθεί ως μέθοδος. Ένας δάσκαλος μπορεί να δείξει, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες όπου η κατανόηση μπορεί να ανθίσει, μπορεί να αφαιρέσει εμπόδια μέσω ερωτήσεων και προκλήσεων—αλλά το ουσιαστικό ρήγμα πρέπει να συμβεί μόνο, στην ιδιωτικότητα της δικής σου συνείδησης, όπου καμία εξωτερική αυθεντία δεν μπορεί να φτάσει. Ο γκουρού που υπόσχεται να δώσει φώτιση, που ισχυρίζεται ότι μεταφέρει σοφία μέσω μύησης ή χάριτος, προσφέρει άνεση αντί για αλήθεια, ένα ευχάριστο όνειρο αντί για την αφύπνιση που σπάει όλα τα όνειρα.

Η μοναξιά του διαλογισμού δεν είναι μοναχικότητα. Είναι η μοναξιά μιας κορυφής βουνού που στέκεται πλήρης από μόνη της ωστόσο αδιαχώριστη από τη γη, η μοναξιά της συνείδησης που δεν μπορεί να μοιραστεί ωστόσο είναι το ίδιο το έδαφος όλου του μοιράσματος, η μοναξιά της ύπαρξης που ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα χωρίς μεσάζοντα ωστόσο που αποκαλύπτει τον εαυτό της ως την ενότητα που περιέχει όλη την εμφανή διαίρεση.

Σε αυτή τη μοναξιά, τα όρια διαλύονται. Τα προσεκτικά διατηρούμενα τείχη μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου, μεταξύ εαυτού και άλλου, φαίνονται ως νοητικές κατασκευές που δεν έχουν πραγματικότητα πέρα από τη σκέψη που τις δημιουργεί. Αυτό που μένει όταν αυτά τα τείχη πέσουν δεν είναι μια συγχώνευση—γιατί ποτέ δεν υπήρχαν πραγματικά χωριστά πράγματα να συγχωνευτούν—αλλά μια αναγνώριση της άψογης ολότητας που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη από τη συνήθεια του νου να διαιρεί την πραγματικότητα σε κομμάτια.

Η Επιστροφή στη Σιωπή

Οι λέξεις τελικά εξαντλούνται προσπαθώντας να περιγράψουν αυτό που βρίσκεται πέρα από τη γλώσσα. Ο μυστικιστής, έχοντας μιλήσει, πρέπει τελικά να σιωπήσει, όχι σε ήττα αλλά σε αναγνώριση ότι η σιωπή η ίδια είναι η πιο εύγλωττη έκφραση της αλήθειας. Γιατί η σιωπή δεν είναι η απουσία ήχου αλλά ο χώρος στον οποίο ο ήχος αναδύεται και στον οποίο επιστρέφει. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται όλη η εμπειρία, η οθόνη πάνω στην οποία εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα, η συνείδηση μέσα στην οποία όλο το περιεχόμενο αναδύεται και διαλύεται.

Ο διαλογισμός είναι η πρακτική της επιστροφής σε αυτή τη σιωπή—όχι ως απόδραση αλλά ως επιστροφή στο σπίτι, όχι ως επίτευγμα αλλά ως αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν έφυγε. Είναι διαθέσιμη σε οποιαδήποτε στιγμή, όχι ως μελλοντική επίτευξη αλλά ως παρούσα πραγματικότητα που κρύβεται μόνο από την συνεχή κίνηση του νου, από τον ατελείωτο σχολιασμό της σκέψης, από το αιώνιο άπλωμα του αναζητητή προς αυτό που φαντάζεται ότι βρίσκεται αλλού.

Η επανάσταση που φέρνει ο διαλογισμός είναι ολοκληρωτική επειδή συμβαίνει όχι στο περιεχόμενο της συνείδησης αλλά στη συνείδηση η ίδια. Δεν είναι μια αναδιάταξη ψυχολογικών επίπλων αλλά μια αναγνώριση του χώρου στον οποίο εμφανίζονται όλα τα έπιπλα. Οι πολιτικές επαναστάσεις αλλάζουν εξωτερικές δομές ενώ αφήνουν εσωτερικά μοτίβα άθικτα. Οι ψυχολογικές επαναστάσεις τροποποιούν συμπεριφορά και στάση ενώ διατηρούν την θεμελιώδη αίσθηση χωριστού εαυτού. Αλλά η επανάσταση του διαλογισμού διαλύει το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο χτίζονται όλες οι άλλες επαναστάσεις—την ψευδαίσθηση του χωριστού εαυτού που αγωνίζεται για επιβίωση, για νόημα, για σκοπό σε ένα σύμπαν που φαντάζεται ως ξένο και απειλητικό.

Αυτό που αναδύεται από αυτή τη διάλυση δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα—όχι με την έννοια της κατοχής όλων των πραγμάτων αλλά με την έννοια του να είσαι ένα με την ολότητα, χωρίς πια να στέκεσαι χωριστά ως παρατηρητής αλλά αναγνωρισμένος ως η ίδια η συνείδηση μέσω της οποίας το σύμπαν γίνεται ενήμερο του εαυτού του. Αυτή είναι η απόλυτη μυστικιστική αναγνώριση: ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα, ότι ο διαλογιστής και ο διαλογισμός δεν είναι δύο, ότι το άτομο και το Απόλυτο ποτέ δεν ήταν χωριστά εκτός από στο όνειρο της διαίρεσης.

Και έτσι το ταξίδι που φάνηκε να ταξιδεύει απεριόριστες αποστάσεις φτάνει εκεί όπου ξεκίνησε, βλέποντας με νέα μάτια αυτό που ήταν πάντα παρόν. Το ιερό που αναζητήθηκε σε μακρινούς ναούς και εξωτικές πρακτικές αποκαλύπτει τον εαυτό του σε αυτή την ανάσα, αυτή τη στιγμή, αυτό το συνηθισμένο εξαιρετικό εδώ και τώρα. Η επανάσταση που μεταμόρφωσε τα πάντα αφήνει τα πάντα ακριβώς όπως είναι—μόνο τώρα, τίποτα δεν είναι απλώς αυτό που φαίνεται. Κάθε στιγμή ανοίγει στην αιωνιότητα, κάθε άτομο δονείται με το άπειρο, κάθε ανάσα είναι η αναπνοή του Θεϊκού.

Σε αυτή την αναγνώριση, υπάρχει ειρήνη—όχι ως το αντίθετο της σύγκρουσης αλλά ως το έδαφος από το οποίο αναδύονται και η σύγκρουση και η αρμονία. Υπάρχει ελευθερία—όχι ως επίτευγμα της θέλησης αλλά ως παράδοση του βάρους της θέλησης. Υπάρχει αγάπη—όχι ως συναίσθημα αλλά ως αναγνώριση ενότητας, το βλέμμα ότι όλοι οι εμφανείς άλλοι είναι κινήσεις της μιας συνείδησης που φορά άπειρες μάσκες ενώ παραμένει για πάντα ο εαυτός της.

Ο μυστικιστής σιωπά. Ο διαλογισμός βαθαίνει. Η λέξη διαλύεται στο άλεκτο. Και σε αυτή τη διάλυση, τα πάντα αποκαλύπτονται όπως πραγματικά είναι: ιερά, ανέκφραστα, αιώνια παρόντα, περιμένοντας μόνο την αναγνώριση για να ανθίσουν στην ειρήνη που ποτέ δεν χάθηκε πραγματικά.

Η επανάσταση ολοκληρώνεται. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα πάντα έχουν μεταμορφωθεί.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, November 10, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Δ΄

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

1. The Sacred Emptiness: A Journey Beyond the Self

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright