Esoterism Academy: ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Δ΄

The Foundations, ("Circle of Light", "Esoterism Studies", "Esoterism Academy", "Religious Philosophy Foundation"), are Spiritual Organizations, which have a purely educational character.
The Publications have a purely practical nature, to illuminate the phenomenon of existence. We try to look at our subjects from various, different, perspectives, precisely to illuminate as best we can the object of our contemplation. Some repetitions are done not out of blindness but for purely educational purposes.
We believe that we deal with all traditions, religions, theories and views, objectively. The reference to the various traditions is made to show that ultimately the Truth is one, regardless of its various historical expressions.
Our purpose is not only to give something from our understanding, but also to share the knowledge with everyone. If you have any question, suggestion, or opinion, about the topics published, we will be happy to share them with us.

Welcome to the Land of Truth (whose deepest and truest expression is the Silence that Rises in Understanding).

Thank you for being here!

Sunday, November 10, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Δ΄

Η Εσωτερική Παράδοση, (Η Εσωτερική Πληροφόρηση)

Δελφική Λατρεία

Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος

Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας

Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές

Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο

Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)

Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)

Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό.

Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)

Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους

Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η Τελική Μύηση

Συμβαίνει συχνά όταν μιλάμε για το Υπερβατικό ή προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει στην Εσωτερική Εμπειρία (των Ανώτερων Καταστάσεων της Ψυχής, της Συνείδησης, της Επίγνωσης) να επανερχόμαστε σε ένα θέμα. Αν κάποιος διαβάζει επιπόλαια νομίζει ότι επαναλαμβανόμαστε, ότι επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πληροφορίες. Στην πραγματικότητα «φωτίζουμε» το θέμα από μια άλλη, ανώτερη προοπτική. Καθώς η Συνείδηση Μετουσιώνεται (ή Κατανοεί πιο Βαθιά) βλέπει διαφορετικά. Ένας Μύστης που έχει Ελευθερωθεί, που έχει Εμπειρία των πιο Εσωτερικών Ανωτέρων Καταστάσεων βλέπει διαφορετικά από τον μύστη που βρίσκεται στην «Διαδικασία της Απόσυρσης». Άλλωστε αν ο Σκοπός είναι η Βίωση του Αληθινού Άχρονου Εαυτού, της Υπέρτατης Φύσης μας, της Αληθινής Ουσίας της Ψυχής (που Είμαστε Εμείς), ο Στόχος είναι ακριβώς να Διευρυνθεί (ή να Βαθύνει ή να Ελευθερωθεί) η Συνείδηση για να Δούμε διαφορετικά, από μια ανώτερη σκοπιά.

Κι όσο πλησιάζουμε προς το Υπέρτατο Βίωμα της Πραγματικότητας, την Υπέρτατη Μυστική Εμπειρία, Βλέπουμε (και προσπαθούμε να εξηγήσουμε) όπως ο Μύστης, όπως έβλεπαν οι Μύστες του Απόλλωνα στους Δελφούς, για πολλούς αιώνες. Η Διδασκαλία, η Παράδοση που διαμόρφωσαν δεν χάθηκε παρά μόνο από την επιφάνεια της ιστορίας, δηλαδή από την περιοχή που εποπτεύουν, που βλέπουν και σχολιάζουν οι άνθρωποι της ιστορίας. Η Μυστική Παράδοση είναι ζωντανή όμως σε Μυστικούς Κύκλους και φτάνει μέχρι σήμερα και θα μεταδίδεται πάντα.

Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση

Σύμφωνα με την Ορφική Διδασκαλία που Βίωναν οι Μύστες των Δελφών, Υπάρχει Μία Πραγματικότητα, Μία φύση, Μία ψυχή, που τα Περιλαμβάνει όλα. Είναι το Βάθος της Ύπαρξης, όλων των όντων. Όλα τα όντα, κάθε ον, είναι στην Βαθύτερη Ουσία του Αυτό, πέρα από τις επιφανειακές ιδιότητες, δραστηριότητες ή εμφανίσεις του. Έτσι Εκ Φύσεως, από την Αρχή και για Πάντα, Είμαστε Αυτό, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβανόμαστε, τι αντιλαμβανόμαστε, πως το αντιλαμβανόμαστε. Αν λοιπόν (έτσι κι αλλιώς) Είμαστε Αυτό, τι νόημα έχει να μιλάμε για Διαφώτιση, για Απελευθέρωση, για Πραγματοποίηση; Τι εννοούμε; Πως τα εννοούμε όλα αυτά; Στην πραγματικότητα όλα τα όντα που βιώνουν (μέσα στην Δημιουργία) την περιορισμένη ύπαρξη δεν είναι Εδραιωμένα στο Βάθος, στο Κέντρο της Ύπαρξης κι είναι αποροφημένα σε περιφερειακές δραστηριότητες και βιώνουν έτσι μια ιδιαίτερη κατάσταση και πραγματικότητα. Έτσι η Αληθινή Ουσία, το Βάθος της Ύπαρξης, δεν είναι Αφυπνισμένο, Ενεργοποιημένο, Υπάρχει σαν Υπόβαθρο της Ύπαρξης, κάθε ύπαρξης, αλλά είναι «Αδρανές» γιατί η προσοχή στρέφεται αλλού. Έτσι, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, στην παρούσα, δεδομένη κατάστασή του, είναι ήδη μέσα στην διαδικασία της απορόφησης, στην αυταπάτη μιας ιδιαίτερης, ξεχωριστής ζωής. Βιώνει μια κατάσταση που οφείλεται ασφαλώς σε μια προηγούμενη «δραστηριότητα» που ανιχνεύεται σε προηγούμενη ύπαρξη, σε άλλους κόσμους. Το γεγονός είναι ότι δεν είμαστε τυχαία «εδώ». Αλλά που είμαστε; Μέσα στο Εδώ της Πραγματικότητας, υπάρχουν διάφορα πεδία ύπαρξης και διάφορα επίπεδα επίγνωσης και κατανόησης. Όταν η Ψυχή, η Συνείδηση, Διευρύνεται, Βαθαίνει η Επίγνωση κι Ολοκληρώνεται η Κατανόηση. Αλλάζει (Αφυπνίζεται, Ενεργοποιείται) η Ουσία μας, Διαφωτίζεται η Αντίληψη, Αντιλαμβανόμαστε Καθαρότερα τον Εαυτό, Διευρύνεται το Εδώ, και Καθαρίζει η Σχέση μας με το έξω, την εμπειρία του έξω, την εξωτερική ζωή.

Επειδή λοιπόν, όλα τα όντα στους κόσμους της Δημιουργίας, όλοι οι άνθρωποι, βρίσκονται ακριβώς σε αυτή την κατάσταση της «μεταφυσικής» άγνοιας, επειδή είναι αποροφημένα μέσα σε ιδιαίτερες καταστάσεις, περιορισμένες, παροδικές και συχνά χωρίς προσανατολισμό ή διέξοδο, για αυτό υπάρχει η ανάγκη της Μύησης στην Πραγματικότητα. Αυτό τον Σκοπό έχουν τα Μυστήρια κι αυτόν τον Σκοπό Υπηρετούσαν οι Μύστες των Δελφών και των άλλων Μυητικών Κέντρων, για πολλούς αιώνες φανερά και μετά μυστικά (στο περιθώριο της φανερής ιστορίας των ανθρώπων).

Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι εφόσον η Συνείδηση (και η Συνείδηση Γενικά και η Συνείδηση «προσωπικά», ο «καθένας») Αφυπνίζεται, Διαφωτίζεται, Εξελίσσεται, δεν υπάρχει μόνο μια Αντίληψη της Πραγματικότητας, αλλά Αντιλαμβανόμαστε την Πραγματικότητα από το Επίπεδο «Εξέλιξης» που βρισκόμαστε στην παρούσα κατάσταση, κάθε φορά. Έτσι έχει άλλο «νόημα» κι άλλο «περιεχόμενο» η Μύηση, σαν Διαδικασία, για τους μύστες που Εισέρχονται στην Οδό των Μυστηρίων (και δεν βαδίζουν απλά την Ιερό Οδό που οδηγεί στους Ιερούς Χώρους, την Ιερά Οδό των Δελφών, την Ιερά Οδό της Ελευσίνας, σε ένα εξωτερικό, τυπικό προσκύνημα) και άλλο «Νόημα» και «Περιεχόμενο» για τους Μύστες των Ανωτέρων Προχωρημένων Βαθμών και άλλο Νόημα και Περιεχόμενο για τους Ιεροφάντες. Για τον μύστη που Εισέρχεται στα Μυστήρια η Μύηση είναι «Διαδικασία Απόσυρσης», Απελευθέρωσης από τα δεσμά και την εμπειρία της εξωτερικής ζωής. Για τον Ανώτερο Μύστη όμως είναι Εδραίωση στον Εσωτερικό Κόσμο και Εμβάθυνση της Εμπειρίας του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου. Αλλά για τους Ιεροφάντες η Μύηση, όπως την Βιώνουν και την Κατανοούν είναι κάτι πιο «βαθύ». Είναι Αφύπνιση της Ουσίας, Ενεργοποίηση του Βαθύτερου Κέντρου της Ύπαρξης, Μετουσίωση της Ύπαρξης, Απελευθέρωση της Αντίληψης και Αναγέννηση της Ζωής στις Αληθινές Διαστάσεις της.

Τι είναι Μύηση; Ας κάνουμε αυτή την ερώτηση ξανά κι ας εξετάσουμε το θέμα σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Μιλώντας γενικά κι ουσιαστικά (καθοδηγούμενοι από την βιωματική εμπειρία κι όχι από γνώσεις από δεύτερο χέρι ή από εξωτερικές πληροφορίες) Μύηση είναι η Διεύρυνση, το Βάθεμα, η Επέκταση της Ψυχής (της Συνείδησης) κι Αλλαγή στον Τρόπο που Βιώνουμε την Ύπαρξη κι Αντιλαμβανόμαστε την Ζωή και Κατανοούμε την «Εμπειρία». Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα μια Αλλαγή στην Σχέση μας (σαν Ψυχής, Συνείδησης, Παρουσίας, Επίγνωσης, Αντίληψης) με το σώμα και μια Βαθμιαία Μετατόπισή μας προς το Κέντρο, της Ύπαρξης, σε Βαθύτερες Λειτουργίες του Πυρήνα της Ύπαρξης, στην Αληθινή Άχρονη Ουσία μας.

Ο μύστης που μυείται στα Κατώτερα Μυστήρια, όπως αυτά της Ελευσίνας «εργάζεται» σε μια «Περιοχή» ανάμεσα στο Κέντρο της Ύπαρξης (που «εντοπίζεται» στο κέντρο του εγκεφάλου, πίσω από τα μάτια) και τις εξωτερικές περιοχές του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος, του σώματος και (μέσω του σώματος) του εξωτερικού κόσμου. Έχει σαν Ιερό στόχο την Απόσυρση στο Κέντρο, την Απόσυρση από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Έτσι η Περισυλλογή έχει ακόμα έναν «εξωτερικό» χαρακτήρα. Μέσα στην «ακινησία» του σώματος, στην «ησυχία» της ζωτικής ψυχής (ενέργειας), στην «σιγή» της σκέψης, γίνεται δυνατή η Εμπειρία της Μετατόπισης της Ύπαρξης στο Κέντρο της, της Απελευθέρωσης από τα δεσμά, της Λύσις από το σώμα, σε μια αφυπνισμένη Μη-Δυαδική Συνείδηση.

Ο Μύστης των Ανώτερων Βαθμίδων της Μύησης, όπως «παραδίδονταν» στην Ελευσίνα και κυρίως στους Δελφούς μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία και καθώς ο χρόνος βάδιζε προς το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έχει ήδη «Αποσπαστεί» από τον εξωτερικό κόσμο, από το σώμα και την εμπειρία της σωματικής ζωής στον αντικειμενικό κόσμο και Βιώνει στο Κέντρο της Ύπαρξης την Εσωτερική Εμπειρία, την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου, του Εσωτερικού Διαστήματος, των Εσωτερικών Καταστάσεων-Κόσμων. Ο Μύστης λοιπόν που «έφτασε» σε αυτά τα επίπεδα «αφύπνισης» «εργάζεται» Μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης, εργάζεται για την Βαθύτερη Αφύπνιση, την πιο Εσωτερική Ενεργοποίηση, την Ευρύτερη Απελευθέρωση.

Αλλά ο Μύστης που Προετοιμάζεται για την Ύστατη Τελική Μύηση, για να «γίνει», η είναι ήδη Ιεροφάντης, έχει μια Βαθύτερη Αντίληψη των πραγμάτων, Βιώνει ακόμα πιο βαθιά την Ύπαρξη. Έρχεται κάποια στιγμή (κι αυτό «Αποκαλύπτεται» στην «Προετοιμασία» της Τελικής Μύησης) που ο Μύστης Αντιλαμβάνεται, Βιώνει και Κατανοεί ότι αυτό που ονομάζουμε «Κέντρο της Ύπαρξης» δεν είναι ένα πραγματικό κέντρο αλλά μόνο το «σημείο» όπου η Άχρονη Απεριόριστη Ψυχή έρχεται σε «επαφή» κι αναλαμβάνει τον «έλεγχο» του σώματος. Αυτό δεν Αλλοιώνει την Φύση της Ψυχής, ούτε δημιουργεί καμία πραγματική δέσμευση στην Ψυχή. Είναι καθαρά θέμα Βούλησης, αν θα αποσυρθούμε στην Ίδια την Ψυχική Ουσία, αν θα νοιώθουμε την Αληθινή Ουσία σαν Απεριόριστη Πραγματικότητα που εκδηλώνεται εδώ, στο σώμα (μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης), ή αν θα «εισέλθουμε» στον δυαδικό κόσμο όπου θα νοιώθουμε ότι είμαστε μια Παρουσία στο σώμα και στον εξωτερικό κόσμο. Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως η Τελική Μύηση μας φέρνει έξω, πέρα, υπεράνω του Κέντρου Ύπαρξης στον Απεριόριστο Χώρο της Ελεύθερης Ουσίας, στην Θεϊκή Ουσία. Αλλά μια Τέτοια εμπειρία που δίνει το πραγματικό νόημα στον Μυστικό Όρο «Έκστασις», δεν μπορεί παρά να είναι παροδική ενόσω παραμένουμε συνδεδεμένοι με ένα φορέα ύπαρξης, με ένα σώμα. Πρέπει να επανέλθουμε στην Παρουσία στο σώμα. Κι είναι στην ευχέρειά μας να Βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις ή την εξωτερική ζωή στον αντικειμενικό κόσμο (δηλαδή μέσα στην δυαδικότητα όπου διαχωρίζεται το υποκείμενο από τον κόσμο).

Βεβαίως, το τι είναι στην πράξη η Τελική Μύηση, ή πως γίνεται πρακτικά, η «Μετάβαση» στην Ύστατη Πραγματικότητα, πως βιώνουμε την Τελική Έκσταση, δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποκαλύψουμε ή να περιγράψουμε με λεπτομέρειες εδώ, αλλά νομίζουμε πως γίνεται κατανοητό το Αληθινό Νόημα της Τελικής Μύησης παρόλο που δεν διασαφηνίζεται καθαρότερο το πραγματικό περιεχόμενό της. Θα πρέπει κάποιος να «Μυηθεί» για να το Βιώσει, αυτός ο ίδιος, γιατί είναι κάποιες Εμπειρίες που πρέπει κάποιος να τις βιώσει αυτός ο ίδιος για να συλλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και τι σημαίνουν όλα αυτά. Αυτό που μπορούμε να πούμε, με βεβαιότητα, είναι ότι η Μύηση «Μεταμορφώνει» τον άνθρωπο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αλλάζει η Σχέση της Ψυχής με το σώμα. Πόσο αλλάζει αυτή η Σχέση και σε τι συνίσταται η Νέα Σχέση που Βιώνουμε καθώς Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας αυτό αποτελεί αντικείμενο της προσωπικής εμπειρίας του καθενός.

Αυτό που Βίωναν οι Ιεροφάντες των Δελφών (και των Άλλων Ιερών Κέντρων της Αρχαίας Ελλάδας) καθώς Εμβάθυναν στην Ύπαρξη είναι ότι η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, είναι το Εδώ που τα Περιλαμβάνει Όλα. Για να μπορέσουν ακριβώς να «φτάσουν» στην Πλήρη Εμπειρία», να Βιώσουν το Εδώ στην Απέραντη Χωρίς Όρια Έκτασή του έπρεπε να συλλάβουν την Βαθύτερη Πραγματική Έννοια, της Δραστηριότητας, που εκφράζεται σαν Χρόνος. Για τους Ανώτερους Μύστες το μόνο που υπάρχει είναι το Τώρα. Το Τώρα είναι ο Πραγματικός Χρόνος. Το Τώρα είναι η Ουσία του Χρόνου. Κι είναι ο Πραγματικός Χρόνος (το πραγματικό υπόβαθρο) όλων των χρονικών διαφοροποιήσεων. Πως μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά τον Χρόνο και να βιώσουμε το Τώρα σαν Πραγματικό Χρόνο, πέρα από όλα τα φαινόμενα; Μόνο έτσι, όταν Απελευθερωθούμε από τον Χρόνο, από τις Χρονικές Διαφοροποιήσεις μπορούμε να Βιώσουμε το Άχρονο Τώρα, στο Πλήρες Χωρίς Όρια Εδώ, δηλαδή την Θεότητα.

Η Ζωή κι η Αντίληψη και κάθε εμπειρία Εκκινεί από την Παρούσα Συνείδηση. Αυτό ισχύει για όλους. Υποτίθεται ότι οι Μυημένοι έχουν «Εκλεπτύνει» την Συνείδηση και μπορούν να δουν καθαρότερα, βαθύτερα, τον αληθινό χαρακτήρα όσων συμβαίνουν. Όταν «Σταθούμε Ακίνητοι» και «Παρατηρήσουμε με Προσοχή» Συνειδητοποιούμε ότι ο Μόνος Πραγματικός Χρόνος είναι Τώρα, αυτό που συμβαίνει τώρα. Παρατηρώντας λοιπόν αυτό που εισέρχεται στην αντίληψή μας βλέπουμε ότι όλο αυτό αλλάζει συνεχώς. Όχι μόνο όλα αυτά που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις από τον εξωτερικό κόσμο αλλά και όσα συμβαίνουν μέσα μας, η «στάση» μας απέναντι στα πράγματα, οι σκέψεις κι οι βαθύτερες αντιλήψεις, όλα αλλάζουν συνεχώς. Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Το Μόνο Σταθερό (στο Οποίο μπορούμε να Στηριχθούμε) είναι ο «Παρατηρητής», που Παραμένει Πάντα έξω από το «Περιεχόμενο της Αντίληψης», έξω από την αλλαγή, έξω από την ροή του χρόνου. Έτσι όταν Αφυπνίζεται ο «Παρατηρητής», όταν Συνειδητοποιούμε ότι Είμαστε ο «Παρατηρητής», γίνεται η «πρώτη διάκριση» ανάμεσα σε Εμάς (το Έσω) και το έξω (το «περιεχόμενο της αντίληψης»). Όταν λοιπόν Αποσυρόμαστε από όλα αυτά που συμβαίνουν (όταν σταματάμε να τους δίνουμε προσοχή, σημασία, αξία), τόσο ο «Παρατηρητής» οπισθοχωρεί σε Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης (ή σε πιο Εσωτερικές Λειτουργίες του Κέντρου Ύπαρξης που εντοπίζεται στο κέντρο του εγκεφάλου). Καθώς συμβαίνει αυτή η «Υπαρξιακή Μετατόπιση» είναι φυσικό να αλλάζει ο Χαρακτήρας του «Παρατηρητή», να γίνεται Βαθύτερος, Ευρύτερος, πιο Ελεύθερος (μέχρι την Τελική Απελευθέρωση). Αυτό έχει σαν συνέπεια να αλλάζει και η Αντίληψη του Κόσμου. Το Εδώ Διευρύνεται Συνεχώς κι αγκαλιάζει ευρύτερες σφαίρες της ύπαρξης (μέχρι να γίνει το ΕΔΩ που τα Περιλαμβάνει Όλα). Η Ύπαρξη μέσα στην Δημιουργία είναι πάντα αλλαγή, χρόνος. Είτε ο χρόνος των κατώτερων κόσμων, είτε η Αιωνιότητα των Ανώτερων Κόσμων. Ο Αληθινός Εαυτός, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Συνείδηση, ο Αληθινός Παρατηρητής (όχι ο περιορισμένος παρατηρητής μέσα στον χρόνο) είναι πέρα από τον Χρόνο, Πέρα από των Χώρο της Αιωνιότητας.

Βέβαια ο κοινός άνθρωπος (που δεν έχει Μυηθεί στα Μυστήρια και δεν Εφαρμόζει Ορθά, την Απόσυρση, την Περισυλλογή, την Εδραίωση στον Εαυτό και χάνεται στις εξωτερικές δραστηριότητες, απορροφιέται από όλα αυτά που συμβαίνουν, με όλα αυτά, σε όλα αυτά και δεν έχει την ευχέρεια να «Μετατοπιστεί» προς τα Έσω, προς τον Αληθινό Εαυτό. Οι Μυημένοι όμως στα Μυστήρια το κάνουν Σταδιακά και τελικά Εδραιώνονται στο Κέντρο της Ύπαρξης, Εμβαθύνουν στις Εσωτερικές Λειτουργίες, Βιώνουν Βαθύτερες Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις και Τελικά Βιώνουν την Θεότητα.

Έτσι οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι της Αρχαιότητας), έχοντας Εσωτερική Εμπειρία, μπορούσαν να αντιληφθούν την Ζωή σε όλη την Έκτασή της. Είχαν Εμπειρία (κάποιοι από αυτούς) του ΑΧΡΟΝΟΥ, του Αιώνιου Εσωτερικού Χώρου και του Χρόνου της εξωτερικής Πραγματικότητας, του Εξωτερικού Κόσμου των Μορφών που Αλλάζει Συνεχώς. Θέλοντας να Μιλήσουν για Όλα Αυτά, Βρήκαν Ιερές Αντιστοιχίες Ανάμεσα στην Παγκόσμια ζωή και το Τοπικό Ηλιακό Έτος. Αντιστοιχούσαν το ΑΧΡΟΝΟ στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την Δημιουργία στην Διάρκεια του Έτους. Η Άνοιξη Αντιστοιχεί στο Άνθισμα της Δημιουργίας το Θέρος στην Συγκομιδή των Καρπών, το Φθινόπωρο στην Ωρίμανση της Απόσυρσης από την Εξωτερική Ζωή κι ο Χειμώνας στην Σοφή Περισυλλογή στον Εαυτό. Έτσι, με Αυτές τις Αντιστοιχίες Καθιστούσαν Ιερό τον Εξωτερικό Τοπικό Χρόνο. Και σε αυτή την Ιερή Αντίληψη του Χρόνου Βασίζονταν όλες οι Μυστικές Ιερουργίες, τα Μυστήρια, οι Μυήσεις στην Διάρκεια του Έτους.

Οι Μύστες Είχαν Εμπειρία των Καταστάσεων της ύπαρξης και Ζούσαν την Ιερότητα της ζωής Υπηρετώντας τον Υπέρτατο Σκοπό της Αλήθειας, της Φωτεινής Αντίληψης και της Θεϊκής Ουσίας των Πάντων. Ζούσαν έναν Ιερό Βίο και Καθοδηγούσαν τον Άνθρωπο, τους ανθρώπους στο να «Επιστρέψουν» στο ΑΧΡΟΝΟ, στην Υπέρτατη Εμπειρία της Ύπαρξης. Η Μυητική Διαδικασία για τους Μέλλοντες Ιεροφάντες Κορυφωνόταν στην Ιερή Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου όπου (όσοι ήταν άξιοι) Βίωναν Πραγματικά (μέσα στην Έκσταση) το ΑΧΡΟΝΟ.

Κατανοούμε λοιπόν ότι ανάλογα με την Μυητική Εμπειρία που είχε ο καθένας από τους Μύστες Βίωνε την Ύπαρξη διαφορετικά, αντιλαμβανόταν διαφορετικά και εφάρμοζε διαφορετικά την Περισυλλογή και την Πρακτική Ζωή. Για τους Ανώτερους Μύστες που είχαν Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό δεν υπήρχε Διαδικασία Απόσυρσης ή Προσπάθεια Περισυλλογής αλλά απλά Ιερή Αποχή από τα εξωτερικά κι η Περισυλλογή ήταν Στιγμιαία απόσυρση από όλα και Παραμονή στον Εαυτό. Καθένας Βίωνε την Ύπαρξη ανάλογα με το Βάθος της Επίγνωσής του. Αυτό που Διαπίστωναν τελικά οι Μύστες (όταν Βίωναν το ΑΧΡΟΝΟ) είναι ότι η Πραγματικότητα είναι πέρα από την Διαδικασία, την Φώτιση, την Πραγματοποίηση, οποιαδήποτε Δραστηριότητα. Μάθαιναν να Ζουν στο Φως χωρίς να παραλείπουν το Ιερό Καθήκον τους, την Αποστολή τους σε αυτή την ζωή. Απλά εκμεταλλευόντουσαν τον χρόνο τους στην γη στο έπακρο, ζώντας ορθά και κάνοντας τα σωστά πράγματα.

Το γεγονός ότι στον Ιερό Χώρο των Δελφών υπήρχαν Μύστες που είχαν Βιώσει το ΑΧΡΟΝΟ και Ζούσαν μια Ιερή Ζωή Καθαγιάζοντας τον Τοπικό Χρόνο και τις καθημερινές πράξεις, δεν είναι απλά ένας ισχυρισμός. Πέρα από την Εσωτερική Πληροφόρηση, αποδεικνύεται από την Δράση της Ιερής Κοινότητας, από τις Ιερές Τελετουργίες που Τελούσαν, από τις Γιορτές και την γενικότερη ιστορική δράση. Το ότι και στην Αρχαιότητα (λόγω έλλειψης πληροφοριών) και αργότερα στους χριστιανικούς αιώνες (λόγω εσκεμμένης διαστρέβλωσης της ιστορίας) επικράτησε μια αλλοιωμένη εικόνα για τους Δελφούς και την Δράση της Ιερής Κοινότητας είναι πρακτικά αδιάφορο. Όποιος θέλει να δει την Αλήθεια την βλέπει, όποιος κλείνει τα μάτια στην Αλήθεια απλά επιλέγει τον δρόμο της άγνοιας. Οι Ιεροί Μύστες Ζούσαν έτσι κι αλλιώς μια Ιερή Ζωή διαφορετική από αυτήν των απλών ανθρώπων.

Για τον Μύστη που Βιώνει την Εσωτερική Ουσία, που έχει Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό, που Παραμένει Ακίνητος Παρατηρητής όσων συμβαίνουν, υπάρχει Απόλυτη Ελευθερία. Ο «Παρατηρητής» μπορεί να Είναι στο ΑΧΡΟΝΟ, στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ, (μέσα στην Έκσταση), ή μπορεί να είναι στην Δημιουργία. Ενώ όμως Παρακολουθεί την Παγκόσμια Ροή των Φαινομένων, Έχει Σαφή Καθαρή Αντίληψη ότι η Ροή των Φαινομένων δεν είναι Ροή γιατί όλα γίνονται μέσα στην Ακινησία της Αντίληψης, Ρέουν Χωρίς να Ρέουν, είναι μόνο ένα Φαινόμενο. Έτσι ο Μύστης όταν Βιώνει τις Καταστάσεις της Δημιουργίας δεν παραπλανάται να τα θεωρεί όλα αυτά πραγματικά. Έτσι μπορεί να Βιώνει τις Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις, του Ανώτερου Εαυτού, να έχει Εμπειρία του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου, ή να βιώνει την εξωτερική ζωή του κατώτερου εαυτού, να ζει τον περιορισμένο εαυτό μέσα σε ένα αχανή εξωτερικό αντικειμενικό κόσμο. Όσο ο Μύστης είναι συνδεδεμένος με τον εξωτερικό φορέα του, το σώμα μπορεί να βιώνει όλες αυτές τις Καταστάσεις Ύπαρξης γνωρίζοντας ότι είναι Παροδικά Φαινόμενα. Την Μόνη αληθινή Κατάσταση (του ΑΧΡΟΝΟΥ) μπορεί να την Βιώνει μόνο Προσωρινά, (όπως στην ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, που παρομοιάζεται στην Εσωτερική Παράδοση σαν το «κράτημα της αναπνοής» - πόσο θα το κάνεις;). Έχοντας όλη Αυτή την Εμπειρία, όταν αποχωρίζεται από το σώμα γνωρίζει που πηγαίνει. Όχι μόνο οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής (ο Αστρικός Ουρανός, η Νοητική Σφαίρα) είναι Παροδικοί αλλά ακόμα και τα Ηλύσια Πεδία της Μη-Δυαδικής Συνείδησης είναι μόνο Προσωρινή Διαμονή. Ακόμα και οι Ανώτεροι Ουρανοί του Εσωτερικού Χώρου, μολονότι είναι Αιώνιοι είναι Περιορισμένοι και συνεπώς δεν μπορούν να αναγνωριστούν σαν το ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΟΝΙΜΟ. Ο Αληθινός Μύστης (που έχει βιώσει πραγματικά, έστω και μία φορά, την ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ) ζει σαν Αφυπνισμένος Παρατηρητής, σε ένα Αιώνιο Τώρα και Μέσα σε Αυτό υπάρχουν όλα, παρελθόντα, τωρινά, και εισέρχονται κάθε στιγμή τα μελλούμενα. Αλλά όλα ανήκουν στο Παροδικό και Χάνονται στο Τέλος της Κοσμικής Δημιουργίας.

Το Απολλώνιο Σύμπαν

Όπως Ομολογεί η Εμπειρία των Μυστών Είμαστε Πάντα η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, ο Παρατηρητής. Η Αληθινή Κατάστασή μας είναι το ΑΧΡΟΝΟ. Όταν μεταβαίνουμε, στην Δημιουργία, στον Ανώτερο Εσωτερικό Εαυτό, στον κατώτερο εαυτό, στο χρόνο του εξωτερικού κόσμου, αυτή είναι μια αλλαγή στην Αντίληψη, στην Επίγνωση, στην Κατανόηση. Απλά αποροφιόμαστε σε αυτό που συμβαίνει. Άρα κι η Επιστροφή δεν είναι πραγματική επιστροφή, είναι μόνο Αφύπνιση, Διαφώτιση, Κατανόηση.

Η Μύηση μας μαθαίνει τι ακριβώς Είμαστε, τι είναι πραγματικά η Ύπαρξη και τι σημαίνει η Ζωή. Μας διδάσκει πως να Αποσυρόμαστε από το Παροδικό, πως να Διαχειριζόμαστε την Ζωή Ορθά, πότε να είμαστε έξω, πότε να αποσυρόμαστε. Έτσι η ζωή γίνεται Ιερή. Και τέλος μας αφυπνίζει στην παρούσα στιγμή, μας φέρνει μπροστά στο ερώτημα της ζωής. Πρακτικά, Που είμαστε την παρούσα στιγμή; Τι κάνουμε; Εκμεταλλευόμαστε σωστά τον χρόνο μας;

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Βιώνεται μόνο Προσωρινά όσο είμαστε στο σώμα. Μόνο όταν αποχωριζόμαστε βιώνουμε μια Μόνιμη Μετάβαση στο ΑΧΡΟΝΟ.

Τελικά, ο ΕΑΥΤΟΣ είναι έξω από τον ΧΡΟΝΟ (τον Αιώνιο Χώρο, τον Χρόνο της Μεταβολής των Μορφών). ΕΔΩ, ΤΩΡΑ Είναι Όλα. Μπορείς να Είσαι στον ΕΑΥΤΟ, ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Μπορείς να είσαι Εδώ στον Αιώνιο Χώρο, μπορείς να ξεχνιέσαι εδώ στον Κόσμο των Μορφών. Το Εδώ ή το εδώ είναι Μέσα στο Όλο, μέρος του Όλου, δεν είναι το Όλο, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο. Ό,τι είναι μέσα στον ΧΡΟΝΟ είναι περιορισμένο και παροδικό. Είναι αληθινό όταν συμβαίνει κι είναι παροδικό. Όλες οι καταστάσεις, οι πραγματοποιήσεις, κάθε εξέλιξη, Όλα, είναι Μεταβολές. Όλα υπάρχουν κι ότι εμφανίζεται το ενεργοποιούμε εμείς, υπάρχει επειδή το παρατηρούμε. Αν απορροφηθούμε σε αυτό, αυτό αποκόβεται από το Όλο, φαίνεται ανεξάρτητο, «εισερχόμαστε» στην «πραγματικότητά» του. Η «Απόσυρση» από αυτό το απενεργοποιεί, το «εξαφανίζει». Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι η Κίνηση. Γίνεται αντιληπτός από την μεταβολή, από τα συμβάντα, αλλά δεν ταυτίζεται με τα συμβάντα. Είναι το Πλαίσιο της Κίνησης Μόνο, η Ζωή στην Αγνότητά της, η Λευκή Νύχτα που μέσα της πλέκονται τα όνειρα της ζωής.

Ο ΕΑΥΤΟΣ (το ΑΧΡΟΝΟ), ο ΧΡΟΝΟΣ, οι Μεταβολές Μέσα στον ΧΡΟΝΟ, ο Αιώνιος Χώρος (των Τριών Καταστάσεων), ο Χρόνος που Εκδηλώνονται οι Μορφές, τα Ηλύσια Πεδία, ο Νοητικός Κόσμος , ο Αστρικός Κόσμος, το Αιθερικό Πεδίο, το Υλικό Πεδίο, Όλα υπάρχουν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Όλα όσα βιώνουμε είναι Εμπειρίες, υπαρξιακός χρόνος. Αλλά ποια είναι η Υπέρτατη Εμπειρία; Η Επιστροφή στον ΕΑΥΤΟ, η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟ ΑΧΡΟΝΟ. Αυτή ήταν η λύση που έδωσαν οι Αρχαίοι Σοφοί Μύστες κι αυτό το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ μας Παρέδωσαν να Διαφυλάξουμε και να Μεταδώσουμε στις μελλοντικές γενιές των ανθρώπων.

Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

Για τους Πραγματικά Μυημένους της Αρχαιότητας, των Δελφών, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, ο Αληθινός Εαυτός, Βιωνόταν και γινόταν «Εσωτερική Εμπειρία» Μονάχα στην Υπέρτατη Κατάσταση που μπορεί να Βιώσει ο Άνθρωπος μέσα στην Έκσταση, σαν το ΑΧΡΟΝΟ. Ήταν λοιπόν ένα Βίωμα, μια «Εμπειρία Ζωής», αυτό που υπονοούσαν οι θεολογικοί όροι κι όχι απλά φιλοσοφικοί νοητικοί όροι που προσπαθούσαν να περιγράψουν την Πρώτη Αρχή. Η Εμπειρία του ΑΧΡΟΝΟΥ είναι μια Απόλυτη Κατάσταση που μέσα της συγχωνεύονται τα πάντα και λιώνουν τα «αντίθετα». Είναι μια Κατάσταση (αφού η Συνείδηση Εισέρχεται σε Αυτήν και Εξακολουθεί να Ζει, με τους Όρους Αυτής της Κατάστασης) και ταυτόχρονα δεν είναι Υπαρξιακή Κατάσταση (γιατί η Ύπαρξη είναι κάτι Περιορισμένο και γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποια Αντίληψη που να Συλλαμβάνει κάποιο «περιεχόμενο», ιδιότητες, χαρακτηριστικά, κάτι που μπορεί να περιγράψει η Αντίληψη). Οι Μεγάλοι Μύστες είχαν ένα Μυστικό Όρο (ένα Βιωματικό Όρο, κι όχι απλά μια λέξη, όπως την αντιλαμβάνονται οι κοινοί άνθρωποι), ήταν ο όρος ΧΑΟΣ, το Χάος της Αρχαίας Παράδοσης, που όμως για όσους είχαν Βιώσει Πραγματικά την Υπέρτατη Κατάσταση «έδειχνε» τον πραγματικό «χαρακτήρα» του ΑΠΟΛΥΤΟΥ. Είναι ΑΥΤΟ που Υπάρχει Πάντα, ΑΥΤΟ που Υποστηρίζει τα Πάντα, Τελείως Πλήρες και Τελείως Κενό, Ζωντανό και Αθέατο, Φως και Σκοτάδι, Υπάρχει από Μόνο του, στην Δική του Κατάσταση και Βιώνεται Μόνο όταν η Ύπαρξη «Χάνεται» Μέσα του. Όλοι όσοι Βίωσαν (αν Βίωσαν) αυτή την Ύστατη Κατάσταση του Όντος γνωρίζουν για «τι» μιλάμε.

Αν και οι Μυημένοι μπορούσαν να Βιώσουν Αυτή την Κατάσταση (Μη-Κατάσταση) ανεξάρτητα από τον ιστορικό χρόνο και τις εξωτερικές συνθήκες, (μέσα στην Έκσταση), εν τούτοις η Ιερή Τελετουργία του Νέου Έτους, η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν απλά, πέρα από την Εσωτερική Εμπειρία που Βίωναν οι Μύστες, και ένα ιστορικό γεγονός που λάμβανε χώρα σε μια συγκεκριμένη στιγμή του Ιερού Ηλιακού Έτους (στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο), ούτε ήταν το πιο σημαντικό το γεγονός ότι συμμετείχαν σε αυτή την Μυστική εμπειρία πολλοί ταυτόχρονα. Αυτή η Τελετουργία ήταν μια «Επιβεβαίωση» της Πραγματικότητας, μια «Απόδειξη» για την φυσική, εγγενή, δυνατότητα του Ανθρώπου να Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση της Ύπαρξής του και σηματοδοτούσε το πέρασμα από τον Χρόνο (της Δημιουργίας) στο ΑΧΡΟΝΟ (που Περιέχει τα Πάντα, Χωρίς να Αλλοιώνεται η Φύση του).

Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ήταν το Μεγάλο Εξωτερικό σύμβολο του ΑΧΡΟΝΟΥ. Οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι του Αρχαίου Κόσμου) δεν προετοιμάζονταν για το φυσικό γεγονός του Ηλιοστασίου (αυτή θα ήταν όχι απλά μια επιφανειακή αλλά μια «υβριστική» ερμηνεία) αλλά για το ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ την Ιερή Ώρα του Ηλιοστασίου (που ήταν Ιερή λόγω της Τελετουργίας, της Συμμετοχής των Μυστών και της Υπερβατικής Εμπειρίας που είχαν στην Διάρκειά της κι όχι σαν φυσικό εξωτερικό γεγονός, που θα ήταν ανόητη ειδωλολατρία).

Έτσι αφού οι Μύστες που είχαν ήδη Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση (ή Προετοιμάζονταν να την Βιώσουν) Προετοιμάζονταν όλο τον μήνα πριν το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, για να Συμμετάσχουν σε μια Κοινή Ιερή Πράξη και να Ενωθούν Ομαδικά με το ΑΧΡΟΝΟ σε μια Ομαδική Εμπειρία που δεν είχε προσωπικό χαρακτήρα. Οι Μύστες «εκπροσωπούσαν» τον ΑΝΘΡΩΠΟ, το ανθρώπινο είδος και ολόκληρο του ανθρώπινο γένος. Και αυτό το έκαναν μέσα στην απλή Ανθρώπινη Εμπειρία και Γνώση τους κι όχι για να σφετερισθούν την Πνευματική Αλήθεια ή να κυριαρχήσουν θρησκευτικά πάνω στους άλλους. Μέσα από το Μυητικό Έργο τους (στην Διάρκεια του Ιερού Έτους) δεν «χειραγωγούσαν» τους ανθρώπους αλλά τους Άνοιγαν την Πνευματική Οδό της Απελευθέρωσης. Και γνώση είχαν και μέτρα λάβαιναν ενάντια σε αυτούς που προσπαθούσαν να εμπλέξουν το Ιερό και το «Μαντείο» σε κοσμικές επιδιώξεις και σε εξωτερικές υλικές δραστηριότητες. Αν η Ιερή Αδιαφορία δεν απομάκρυνε τους αμύητους κι αν η ιερή ανοχή και η ιερή κατανόηση δεν εξουδετέρωνε τις ταπεινές δραστηριότητες των εχθρών του ιερού, τότε ήταν αναγκασμένοι να απαντήσουν έμπρακτα, στο επίπεδο των βέβηλων, με ιερό πόλεμο.

Τον Ιερό Μήνα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Παρνασσός Έλαμπε μέσα στο Απόκοσμο Ουράνιο Φως και μονάχα οι Μυημένοι και οι Λάτρες του Φωτός μπορούσαν να το «διακρίνουν» από το λαμπερό φυσικό χειμωνιάτικο φως του Ιερού Όρους. Όλα ήταν Ειρηνικά, το Τοπίο, η Φύση, τα Δένδρα, οι Πηγές με το Ιερό Νερό κι οι Γλυκές Αναθυμιάσεις της μάνας γης. Και καθώς πλησίαζε η Ιερή Μέρα, η Ιερή Στιγμή, της Ιερής Πράξης, όλα βυθίζονταν όλο και πιο πολύ στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ. Κι όσοι ήταν Εδώ, στους Δελφούς, οι ιεροί προσκυνητές που έρχονταν από μακριά ένοιωθαν σαν να τους κοβόταν η ανάσα. Κι αυτό τους αφύπνιζε σε όσα ιερά συνέβαιναν στον Ιερό Χώρο, μέχρι που η αίσθηση της ζωής γινόταν ιερό δέος. Σήμερα δεν πηγαίνει κανένας με σεβασμό στον Ιερό Χώρο. Οι άνθρωποι αφού από το μίσος τους γκρέμισαν και επιχωμάτωσαν την περιοχή για να χτίσουν σπίτια να στεγάσουν την μικρότητά τους, προσπάθησαν να ξεχάσουν την ίδια τους την ζωή, την ίδια τους την ιστορία. Κι οι ανασκαφές των Γάλλων και των άλλων αυτό που αποκάλυψαν ήταν η βαρβαρότητα των ανθρώπων, όχι το Φως της Αλήθειας. Και το πλήθος των τουριστών που επισκέπτεται κατά χιλιάδες τον Χώρο προσβάλει την Αλήθεια, δεν προσφέρει Τιμή, μονάχα κέρδος στους εμπόρους της ιστορίας.

Αλλά τότε, παλιά, τότε που οι Έλληνες ήταν Έλληνες, όλα συνέβαιναν διαφορετικά, για αιώνες. Την Ιερή Μέρα οι Μύστες ντύνονταν σε ολόλευκους χιτώνες κι από νωρίς Ετοιμάζονταν για την ΜΕΓΑΛΗ ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ. Τι ακριβώς έκαναν; Μονάχα οι Μύστες Γνωρίζουν. Πέρα όμως από όλα όσα γνωρίζουμε, υποθέτουμε, ή φανταζόμαστε, ένα είναι βέβαιο. Την Ιερή Στιγμή μέσα σε κυριολεκτική και μεταφορική «Ακινησία» οι Μύστες Βυθίζονταν στο ΑΧΡΟΝΟ. Δεν μιλάμε για ακινησία του σώματος, της ψυχής ή του νου, ούτε για Ακινησία της Αντίληψης, αλλά για Ολοκληρωτική Ακινησία της Ύπαρξης, που Μέσα από την «Κοσμική Νύχτα» Βγάζει στο ΦΩΣ. Όταν οι Μύστες επέστρεφαν από την ΙΕΡΗ ΕΚΣΤΑΣΗ ξεκινούσε το Νέο Ιερό Έτος. Μέσα στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ σε λίγο θα άρχιζαν σιγά-σιγά ξανά οι Δραστηριότητες της Ζωής κι η Φύση θα Γιόρταζε μαζί με τους Ανθρώπους την Αναγέννηση του Χειμώνα και την Άνθιση της Άνοιξης. Το ΦΩΣ που για Μια Στιγμή είχε Αποσυρθεί στην Δική του Άχρονη Κατάσταση Επέστρεφε στην Δημιουργία για ένα ακόμα συμβολικό κύκλο.

Η Παράδοση

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι το ΑΧΡΟΝΟ, τι είναι το ΦΩΣ. Κι όσοι Μύστες Βίωσαν την Υπέρτατη Κατάσταση είναι Άφωνοι. Η ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ είναι η Ίδια η Ουσία της Ζωής κι όχι μια Ιερή Υποχρέωση ή ένας Εξωτερικός Κανόνας Πειθαρχίας. Οι Αρχαίοι Μύστες Φρόντισαν να Ασφαλίσουν το Μυστικό και να Εξασφαλίσουν την Ιερή Μετάδοση του Φωτός, με την Προσωπική Μετάδοση μέσα στον Χρόνο. Αν σήμερα μιλάμε για όλα αυτά δεν το κάνουμε ούτε για να εντυπωσιάσουμε, ούτε για να προκαλέσουμε. Γνωρίζουμε ακόμα τις πιθανότητες να γίνει κακή χρήση όλων αυτών των πληροφοριών. Όσα είπαμε (το ορκιζόμαστε) δεν είναι δικά μας, γράφτηκαν με ιερή εντολή κι είναι μονάχα ένα μέρος από αυτά που μας αποκαλύφθηκαν. Δεν είναι απλά ντροπή για τους κατοίκους αυτού του Τόπου να έχουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την Αλήθεια, για το Παρελθόν, για τους Προγόνους τους, είναι ότι μη γνωρίζοντας δεν είναι Έλληνες. Πρέπει να Γνωρίσουν για να ξαναγίνουν Έλληνες.

Υπάρχει πραγματικά μια Εσωτερική Παράδοση που Πηγάζει από την Αρχαία Κοινότητα των Μυστών (που είχαν Ιερή Έδρα τους Δελφούς) και Συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όσοι είναι απέξω μπορούν να υποθέτουν ή να φαντάζονται πολλά. Όσοι είναι Μέσα γνωρίζουν ότι είναι καθαρά πνευματική κοινότητα χωρίς εξωτερικές δραστηριότητες ή παρουσία. Δεν μιλάμε για ανθρώπινο οργανισμό ή ίδρυμα. Η Μύηση, τα Μυστήρια είναι καθαρά Πνευματική Διαδικασία κι είναι κάτι ιδιωτικό κι όχι κάτι δημόσιο. Έχει περάσει πια η Εποχή που υπήρχε ανάγκη για μια Εξωτερική Θρησκεία. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν κατανοήσει ότι η Αλήθεια είναι Εσωτερική Διαφώτιση κι όχι Εξωτερική Δραστηριότητα (νοητική σύλληψη ή εξωτερική υλική πράξη). Κι αυτό που Διατηρεί και Μεταδίδει η Εσωτερική Παράδοση είναι το ΦΩΣ, η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, κι όχι Διδασκαλίες, οι Πρακτικές. Αν Υπηρετούμε έστω και στο Ελάχιστο αυτόν τον Σκοπό, νοιώθουμε ότι δεν χαραμίσθηκε η ζωή μας στην γη.

Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στο ιερό χρονικό διάστημα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Για κάποιους έχει σημασία, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν καν για τι πράγμα μιλάμε. Οι δρόμοι τους οδηγούν μακριά, πρέπει ακόμα να περιπλανηθούν στις χώρες της άγνοιας, μέχρι να διαπιστώσουν ότι όλα τα μονοπάτια που πήραν ή μπορούν να πάρουν, τους οδηγούν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ, στην ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.

Chapter 2

The Eternal Dance of Opposites: Unveiling the Mysticism of Tao Te Ching,

In the profound wisdom of Laozi's “Tao Te Ching”, Chapter 2 reveals a mystical tapestry where the dualities of existence are not just acknowledged but celebrated as intrinsic elements of the universal balance. This chapter, succinct yet infinitely deep, invites us to ponder the essential nature of contrasts, the harmonious interplay of opposites, and the serene wisdom of the sage who embodies the Tao.

The Illumination of Dualities

"Under heaven, all can see beauty as beauty only because there is ugliness.

All can know good as good only because there is evil."

Laozi begins by highlighting an undeniable truth: the very perception of qualities such as beauty and goodness is predicated on their opposites, ugliness and evil. This dualistic nature of human understanding is foundational in Taoist thought. It echoes the yin-yang principle, where opposing forces are interconnected and interdependent in the natural world, giving rise to each other in turn.

Beauty and ugliness, good and evil, are not standalone absolutes but relational constructs. The existence of one gives meaning to the other. This profound realization challenges us to see beyond surface-level judgments and appreciate the deeper, interconnected nature of all things. It urges us to transcend binary thinking and embrace a more holistic view of existence.

The Symphony of Complements

"Therefore having and not having arise together.

Difficult and easy complement each other.

Long and short contrast each other;

High and low rest upon each other;

Voice and sound harmonize each other;

Front and back follow one another."

Laozi elaborates on the theme of duality by illustrating how seemingly opposite concepts are inextricably linked. In this cosmic dance, having and not having, difficulty and ease, length and shortness, height and lowness, voice and sound, front and back—each pair exists because of the other. They do not merely coexist but actively define and enrich one another.

Consider the relationship between difficulty and ease. Without challenges, the notion of ease would be meaningless. It is through overcoming difficulties that we come to appreciate ease. Similarly, the concept of "having" gains significance only in contrast to "not having." This interplay extends to all aspects of life, from the physical to the metaphysical, weaving a rich tapestry of existence where every thread contributes to the whole.

The Way of the Sage

"Therefore the sage goes about doing nothing, teaching no-talking.

The ten thousand things rise and fall without cease,

Creating, yet not possessing,

Working, yet not taking credit.

Work is done, then forgotten.

Therefore it lasts forever."

In this passage, Laozi introduces the sage, a figure who embodies the Tao, or the Way. The sage's wisdom lies in action through inaction, a concept known as “wu wei”. This does not imply laziness or passivity but rather an alignment with the natural flow of the universe. The sage acts without attachment to the outcomes, teaches without imposing, and creates without claiming ownership.

The sage's approach is one of humility and non-interference. By not clinging to achievements or seeking recognition, the sage remains in harmony with the Tao. This detachment allows the sage's work to endure, echoing the idea that true legacy is built on selflessness and alignment with the natural order.

The Timeless Wisdom

The concluding lines of this chapter encapsulate a timeless wisdom: "Work is done, then forgotten. Therefore, it lasts forever." This paradoxical statement reveals a profound truth about the nature of lasting impact. When actions are performed with selfless intent and without attachment to personal gain, they resonate through time, becoming eternal.

In our modern world, where success is often measured by recognition and accumulation, Laozi's teachings offer a refreshing perspective. The idea that true fulfillment and lasting impact arise from a place of humility and detachment challenges contemporary values. It encourages us to shift our focus from the ephemeral to the eternal, from the self to the greater whole.

Embracing the Tao

Chapter 2 of the “Tao Te Ching” invites us to embrace the Tao by recognizing and honoring the dualities of existence. It calls us to see beyond surface distinctions and appreciate the interconnectedness of all things. By adopting the sage's approach of action through inaction and selfless service, we align ourselves with the natural flow of the universe.

This mystical journey through the dualities of life, as guided by Laozi, offers not only a philosophical framework but also a practical guide for living in harmony with the world. It is a reminder that true wisdom lies in simplicity, humility, and a deep understanding of the eternal dance of opposites that shapes our reality.

As we navigate the complexities of modern life, let us draw inspiration from the sage and strive to act with grace, humility, and an unwavering connection to the Tao. In doing so, we become part of the timeless flow, where our actions, though forgotten, leave an indelible mark on the tapestry of existence.

...

Ο Αιώνιος Χορός των Αντιθέτων: Αποκαλύπτοντας τον Μυστικισμό του Τάο Τε Τσινγκ

Με τη βαθιά σοφία του “Tao Te Ching” του Laozi, το Κεφάλαιο 2 αποκαλύπτει μια μυστικιστική ταπετσαρία όπου οι δυαδότητες της ύπαρξης όχι απλώς αναγνωρίζονται, αλλά δοξάζονται ως εγγενή στοιχεία της παγκόσμιας ισορροπίας. Αυτό το κεφάλαιο, συνοπτικό αλλά απείρως βαθύ, μας καλεί να αναλογιστούμε την ουσιαστική φύση των αντιθέσεων, την αρμονική αλληλεπίδραση των αντιθέτων και τη γαλήνια σοφία του σοφού που ενσαρκώνει το Τάο.

Ο Φωτισμός των δυαδικοτήτων

«Κάτω από τον ουρανό, όλοι μπορούν να δουν την ομορφιά ως ομορφιά μόνο επειδή υπάρχει ασχήμια.

Όλοι μπορούν να γνωρίσουν το καλό ως καλό μόνο επειδή υπάρχει το κακό».

Ο Laozi ξεκινάει τονίζοντας μια αναμφισβήτητη αλήθεια: η ίδια η αντίληψη ιδιοτήτων όπως η ομορφιά και η καλοσύνη βασίζεται στα αντίθετά τους, την ασχήμια και το κακό. Αυτή η δυαδική φύση της ανθρώπινης κατανόησης είναι θεμελιώδης στην ταοϊστική σκέψη. Απηχεί την αρχή yin-yang, όπου οι αντίθετες δυνάμεις αλληλοσυνδέονται και αλληλοεξαρτώνται στον φυσικό κόσμο, προκαλώντας η μία την άλλη με τη σειρά της.

Η ομορφιά και η ασχήμια, το καλό και το κακό, δεν είναι αυτόνομα απόλυτα αλλά σχεσιακά κατασκευάσματα. Η ύπαρξη του ενός δίνει νόημα στο άλλο. Αυτή η βαθιά συνειδητοποίηση μας προκαλεί να δούμε πέρα από επιφανειακές κρίσεις και να εκτιμήσουμε τη βαθύτερη, διασυνδεδεμένη φύση όλων των πραγμάτων. Μας προτρέπει να υπερβούμε τη δυαδική σκέψη και να αγκαλιάσουμε μια πιο ολιστική άποψη της ύπαρξης.

Η Συμφωνία των Συμπληρωμάτων

«Επομένως το να έχουμε και να μην έχουμε προκύπτουν μαζί.

Δύσκολα και εύκολα αλληλοσυμπληρώνονται.

Μεγάλη και σύντομο αντιτίθενται μεταξύ τους.

Υψηλό και χαμηλό ακουμπούν το ένα στο άλλο.

Φωνή και ήχος εναρμονίζονται μεταξύ τους.

Μπροστά και πίσω διαδέχονται το ένα το άλλο».

Ο Laozi επεξεργάζεται το θέμα της δυαδικότητας παρουσιάζοντας πώς οι φαινομενικά αντίθετες έννοιες συνδέονται άρρηκτα. Σε αυτόν τον κοσμικό χορό, το να έχεις και να μην έχεις, η δυσκολία και η ευκολία, το μακρύ και το κοντό, το ύψηλό και το χαμηλό, φωνή και ήχος, εμπρός και πίσω — το κάθε ζευγάρι υπάρχει εξαιτίας του άλλου. Δεν συνυπάρχουν απλώς, αλλά προσδιορίζουν και εμπλουτίζουν ενεργά το ένα το άλλο.

Εξετάστε τη σχέση μεταξύ δυσκολίας και ευκολίας. Χωρίς προκλήσεις, η έννοια της ευκολίας θα ήταν χωρίς νόημα. Είναι μέσα από την υπέρβαση των δυσκολιών που φτάνουμε να εκτιμήσουμε την ευκολία. Ομοίως, η έννοια του «έχω» αποκτά σημασία μόνο σε αντίθεση με το «δεν έχω». Αυτή η αλληλεπίδραση επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής, από τη φυσική έως τη μεταφυσική, υφαίνοντας μια πλούσια ταπισερί ύπαρξης όπου κάθε νήμα συνεισφέρει στο σύνολο.

Ο Δρόμος του Σοφού

«Επομένως, ο σοφός συνεχίζει να μην κάνει τίποτα, διδάσκοντας να μην μιλάμε.

Τα δέκα χιλιάδες πράγματα ανεβαίνουν και πέφτουν ασταμάτητα,

Δημιουργώντας, αλλά όχι κατέχοντας,

Δουλεύοντας, αλλά μη λαμβάνοντας κέρδος.

Η δουλειά γίνεται και μετά ξεχνιέται.

Επομένως, διαρκεί για πάντα».

Σε αυτό το απόσπασμα, ο Laozi εισάγει τον σοφό, μια φιγούρα που ενσαρκώνει το Τάο ή τον Δρόμο. Η σοφία του σοφού βρίσκεται στη δράση μέσω της αδράνειας, μια έννοια γνωστή ως “wu wei”. Αυτό δεν συνεπάγεται τεμπελιά ή παθητικότητα, αλλά μάλλον ευθυγράμμιση με τη φυσική ροή του σύμπαντος. Ο σοφός ενεργεί χωρίς προσκόλληση στα αποτελέσματα, διδάσκει χωρίς να επιβάλλει και δημιουργεί χωρίς να διεκδικεί την ιδιοκτησία.

Η προσέγγιση του σοφού είναι προσέγγιση ταπεινότητας και μη παρεμβολής. Με το να μην προσκολλάται στα επιτεύγματα ή να αναζητά την αναγνώριση, ο σοφός παραμένει σε αρμονία με το Τάο. Αυτή η απόσπαση επιτρέπει στο έργο του σοφού να αντέξει, απηχώντας την ιδέα ότι η αληθινή κληρονομιά βασίζεται στην ανιδιοτέλεια και την ευθυγράμμιση με τη φυσική τάξη.

Η Διαχρονική Σοφία

Οι καταληκτικές γραμμές αυτού του κεφαλαίου συμπυκνώνουν μια διαχρονική σοφία: «Η δουλειά γίνεται, μετά ξεχνιέται. Επομένως, διαρκεί για πάντα». Αυτή η παράδοξη δήλωση αποκαλύπτει μια βαθιά αλήθεια για τη φύση του διαρκούς αντίκτυπου. Όταν οι πράξεις εκτελούνται με ανιδιοτελή πρόθεση και χωρίς προσκόλληση σε προσωπικό κέρδος, αντηχούν στο χρόνο, γίνονται αιώνιες.

Στον σύγχρονο κόσμο μας, όπου η επιτυχία μετριέται συχνά με την αναγνώριση και τη συσσώρευση, οι διδασκαλίες του Laozi προσφέρουν μια αναζωογονητική προοπτική. Η ιδέα ότι η αληθινή εκπλήρωση και ο διαρκής αντίκτυπος προκύπτουν από έναν τόπο ταπεινότητας και αποστασιοποίησης αμφισβητεί τις σύγχρονες αξίες. Μας ενθαρρύνει να μετατοπίσουμε την εστίασή μας από το εφήμερο στο αιώνιο, από τον εαυτό στο ευρύτερο σύνολο.

Αγκαλιάζοντας το Τάο

Το Κεφάλαιο 2 του “Tάο Τε Τσινγκ” μας προσκαλεί να αγκαλιάσουμε το Τάο αναγνωρίζοντας και τιμώντας τις δυαδότητες της ύπαρξης. Μας καλεί να δούμε πέρα από τις επιφανειακές διακρίσεις και να εκτιμήσουμε τη διασύνδεση όλων των πραγμάτων. Υιοθετώντας την προσέγγιση δράσης του σοφού μέσω της αδράνειας και της ανιδιοτελούς υπηρεσίας, ευθυγραμμιζόμαστε με τη φυσική ροή του σύμπαντος.

Αυτό το μυστικιστικό ταξίδι στις δυαδότητες της ζωής, όπως καθοδηγείται από τον Laozi, προσφέρει όχι μόνο ένα φιλοσοφικό πλαίσιο αλλά και έναν πρακτικό οδηγό για να ζεις σε αρμονία με τον κόσμο. Είναι μια υπενθύμιση ότι η αληθινή σοφία βρίσκεται στην απλότητα, την ταπεινοφροσύνη και τη βαθιά κατανόηση του αιώνιου χορού των αντιθέτων που διαμορφώνει την πραγματικότητά μας.

Καθώς περιηγούμαστε στην πολυπλοκότητα της σύγχρονης ζωής, ας αντλούμε έμπνευση από τον σοφό και ας προσπαθούμε να ενεργούμε με χάρη, ταπείνωση και ακλόνητη σύνδεση με το Τάο. Με αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε μέρος της διαχρονικής ροής, όπου οι πράξεις μας, αν και ξεχασμένες, αφήνουν ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ταπισερί της ύπαρξης.

Chapter 2. On Earnestness

The Mystical Path of Earnestness: Reflections from the Dhammapada

The Dhammapada, a revered text in Buddhist literature, offers profound insights into the nature of earnestness and its crucial role in the journey toward Nirvana. In the verses from Chapter II, we are guided through the essence of earnestness as the path of immortality and spiritual awakening. This mystical exploration reveals the transformative power of mindfulness, the dangers of thoughtlessness, and the ultimate realization of Nirvana.

Earnestness: The Path to Immortality

"Earnestness is the path of immortality (Nirvana), thoughtlessness the path of death. Those who are in earnest do not die, those who are thoughtless are as if dead already."

The Dhammapada begins by contrasting earnestness with thoughtlessness. Earnestness, characterized by mindfulness and diligence, leads to the immortal state of Nirvana. In contrast, thoughtlessness, marked by neglect and heedlessness, is akin to spiritual death. This dichotomy underscores the importance of a vigilant and mindful approach to life.

To be earnest is to be fully awake, conscious of each moment, and dedicated to the path of righteousness. It is a state of being where one transcends the mundane and connects with the deeper truths of existence. Thoughtlessness, on the other hand, traps individuals in a cycle of ignorance and suffering, preventing them from realizing their true potential.

The Joy of Earnestness

"Those who are advanced in earnestness, having understood this clearly, delight in earnestness, and rejoice in the knowledge of the Ariyas (the elect)."

For those who have grasped the value of earnestness, it becomes a source of joy and fulfillment. These enlightened beings, known as Ariyas or the elect, find profound satisfaction in their diligent practice and the wisdom it brings. The knowledge of the Ariyas represents a deep understanding of the Dharma and the nature of reality.

This delight in earnestness is not merely intellectual but deeply experiential. It involves a heartfelt commitment to the spiritual path, leading to a transformative and joyous experience of life. The earnest practitioner finds joy not in external achievements or sensory pleasures but in the inner peace and wisdom that arise from mindfulness and right action.

Attaining Nirvana through Steadfastness

"These wise people, meditative, steady, always possessed of strong powers, attain to Nirvana, the highest happiness."

The path to Nirvana, the ultimate goal of Buddhist practice, is marked by meditation, steadiness, and inner strength. The wise, who remain meditative and unwavering in their efforts, cultivate powerful mental and spiritual faculties. These qualities enable them to transcend the illusions of the material world and attain the highest happiness—Nirvana.

Nirvana is often described as the cessation of suffering, a state of perfect peace and liberation from the cycles of birth and death. It is the realization of the true nature of the self and the dissolution of all attachments and desires. The steadfast and meditative practice of earnestness is the key to unlocking this sublime state of being.

The Glory of the Earnest

"If an earnest person has roused himself, if he is not forgetful, if his deeds are pure, if he acts with consideration, if he restrains himself, and lives according to law, —then his glory will increase."

Earnestness is not a passive state but an active and dynamic engagement with life. An earnest person is vigilant, mindful, and conscientious in all actions. Purity of deeds, thoughtful consideration, self-restraint, and adherence to the Dharma are the hallmarks of such a person. These qualities lead to the growth and flourishing of one's spiritual glory.

This glory is not of a worldly nature but a radiant inner light that shines forth as a result of virtuous living and sincere practice. It reflects the inner transformation and spiritual elevation that earnestness brings about, making the practitioner a beacon of wisdom and compassion in the world.

Creating an Unassailable Island

"By rousing himself, by earnestness, by restraint and control, the wise man may make for himself an island which no flood can overwhelm."

The metaphor of creating an island suggests the construction of a stable and secure foundation of spiritual practice. By cultivating earnestness, self-restraint, and control, the wise build an inner refuge that remains unshaken by the external world. This island represents the steadfast mind and heart, impervious to the floods of desire, attachment, and suffering.

This image of an unassailable island highlights the importance of inner resilience and steadfastness in the face of life's challenges. It encourages practitioners to develop a strong and unwavering commitment to their spiritual path, ensuring their progress toward liberation.

The Vanity of Fools vs. the Jewel of Earnestness

"Fools follow after vanity, men of evil wisdom. The wise man keeps earnestness as his best jewel."

Vanity, the pursuit of superficial and transient pleasures, is the domain of the foolish and the unwise. These individuals, guided by misguided understanding, chase after empty and fleeting goals. In contrast, the wise cherish earnestness as their most precious possession—a jewel that guides them toward true fulfillment and liberation.

Earnestness, as a jewel, symbolizes the priceless value of mindfulness and diligence. It is a treasure that enriches the soul and leads to lasting happiness. By valuing and cultivating earnestness, the wise ensure that they remain on the path of righteousness and spiritual growth.

The Serenity of the Wise

"When the learned man drives away vanity by earnestness, he, the wise, climbing the terraced heights of wisdom, looks down upon the fools, serene he looks upon the toiling crowd, as one that stands on a mountain looks down upon them that stand upon the plain."

The Dhammapada presents a vivid image of the wise ascending the terraced heights of wisdom, achieving a vantage point from which they can see the world with clarity and serenity. This elevated perspective allows them to view the toiling crowd with compassion and understanding, recognizing the futility of their vain pursuits.

This metaphor illustrates the transformative power of earnestness. By transcending vanity and cultivating wisdom, the practitioner gains a serene and detached perspective on life. This detachment is not cold or indifferent but marked by a deep sense of peace and compassion for all beings.

Advancing Like a Racer

"Earnest among the thoughtless, awake among the sleepers, the wise man advances like a racer, leaving behind the hack."

The contrast between the earnest and the thoughtless is striking. The earnest, fully awake and mindful, advance rapidly on the spiritual path, leaving behind those who are heedless and asleep. The image of a racer emphasizes the dynamic and progressive nature of earnest practice, leading to swift spiritual advancement.

This verse encourages practitioners to remain vigilant and committed, always striving to progress on their spiritual journey. It serves as a reminder that earnestness propels us forward, allowing us to overcome obstacles and achieve our highest potential.

The Praise of Earnestness

"By earnestness did Maghavan (Indra) rise to the lordship of the gods. People praise earnestness; thoughtlessness is always blamed."

Earnestness is celebrated not only in the human realm but also in the divine. The example of Maghavan (Indra) rising to the lordship of the gods through earnestness highlights its supreme value. Earnestness is universally praised as a virtue that leads to greatness and spiritual elevation, while thoughtlessness is universally condemned.

This verse reinforces the idea that earnestness is a fundamental quality for achieving both worldly and spiritual success. It encourages us to emulate the virtues of diligence and mindfulness, ensuring that we earn the praise and respect of both humans and gods.

The Fiery Bhikshu

"A Bhikshu (mendicant) who delights in earnestness, who looks with fear on thoughtlessness, moves about like fire, burning all his fetters, small or large."

The image of a Bhikshu moving like fire conveys the transformative and purifying power of earnestness. Just as fire burns away impurities, the earnest mendicant destroys all fetters—both small and large—through diligent practice. This process of purification leads to greater freedom and spiritual advancement.

This verse emphasizes the importance of vigilance and mindfulness in the life of a Bhikshu. By delighting in earnestness and fearing thoughtlessness, the mendicant ensures steady progress on the path to liberation, burning away all obstacles and attachments.

The Reflective Bhikshu

"A Bhikshu (mendicant) who delights in reflection, who looks with fear on thoughtlessness, cannot fall away (from his perfect state)—he is close upon Nirvana."

Reflection, or deep contemplation, is a crucial aspect of earnestness. A Bhikshu who delights in reflection and fears thoughtlessness is safeguarded from falling away from the perfect state of mindfulness and purity. Such a practitioner remains steadfast on the path, ever closer to the realization of Nirvana.

This final verse highlights the protective power of reflection and mindfulness. By cultivating a reflective and earnest mind, the Bhikshu remains firmly rooted in the Dharma, ensuring steady progress toward the ultimate goal of Nirvana.

Embracing the Path of Earnestness

The verses from Chapter II of the Dhammapada offer a comprehensive guide to the mystical path of earnestness. They encourage us to cultivate mindfulness, diligence, and reflection, warning against the perils of thoughtlessness and vanity. By embracing earnestness as our guiding principle, we can navigate the challenges of life with clarity and wisdom, ultimately realizing the highest happiness of Nirvana.

These teachings remind us that the journey to spiritual awakening requires constant vigilance and effort. Earnestness is not merely an abstract ideal but a practical and dynamic quality that shapes our thoughts, actions, and experiences. By making earnestness our best jewel, we ensure that we remain on the path of righteousness, progressing steadily toward the eternal peace and liberation of Nirvana.

In embracing this mystical path, let us be inspired by

...

Το μυστικιστικό μονοπάτι της ειλικρίνειας: Αντανακλάσεις από το Dhammapada

Το Dhammapada, ένα σεβαστό κείμενο στη βουδιστική λογοτεχνία, προσφέρει βαθιές γνώσεις για τη φύση της σοβαρότητας και τον κρίσιμο ρόλο της στο ταξίδι προς τη Νιρβάνα. Στους στίχους από το Κεφάλαιο ΙΙ, καθοδηγούμαστε μέσα από την ουσία της σοβαρότητας ως το μονοπάτι της αθανασίας και της πνευματικής αφύπνισης. Αυτή η μυστικιστική εξερεύνηση αποκαλύπτει τη μεταμορφωτική δύναμη της επίγνωσης, τους κινδύνους της αστοχίας και την τελική συνειδητοποίηση του Νιρβάνα.

Σοβαρότητα: Το μονοπάτι προς την αθανασία

"Η ειλικρίνεια είναι ο δρόμος της αθανασίας (Νιρβάνα), η αστοχία ο δρόμος του θανάτου. Όσοι είναι σοβαροί δεν πεθαίνουν, αυτοί που είναι αλόγιστοι είναι σαν να έχουν ήδη πεθάνει."

Το Dhammapada ξεκινά αντιπαραβάλλοντας τη σοβαρότητα με την αστοχία. Η σοβαρότητα, που χαρακτηρίζεται από επίγνωση και επιμέλεια, οδηγεί στην αθάνατη κατάσταση του Νιρβάνα. Αντίθετα, η αστοχία, που χαρακτηρίζεται από παραμέληση και απροσεξία, μοιάζει με πνευματικό θάνατο. Αυτή η διχοτόμηση υπογραμμίζει τη σημασία μιας άγρυπνης και συνειδητής προσέγγισης στη ζωή.

Το να είσαι σοβαρός σημαίνει να είσαι πλήρως ξύπνιος, έχοντας επίγνωση της κάθε στιγμής και αφοσιωμένος στο μονοπάτι της δικαιοσύνης. Είναι μια κατάσταση όπου κάποιος υπερβαίνει τα εγκόσμια και συνδέεται με τις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξης. Η αστοχία, από την άλλη πλευρά, παγιδεύει τα άτομα σε έναν κύκλο άγνοιας και οδύνης, εμποδίζοντάς τα να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές δυνατότητές τους.

Η χαρά της ειλικρίνειας

«Όσοι είναι προχωρημένοι στη σοβαρότητα, αφού το έχουν κατανοήσει καθαρά, χαίρονται με τη σοβαρότητα και χαίρονται για τη γνώση των Αρίγια (των εκλεκτών).»

Για όσους έχουν κατανοήσει την αξία της σοβαρότητας, γίνεται πηγή χαράς και εκπλήρωσης. Αυτά τα φωτισμένα όντα, γνωστά ως Ariyas ή οι εκλεκτοί, βρίσκουν βαθιά ικανοποίηση από την επιμελή πρακτική τους και τη σοφία που φέρνει. Η γνώση των Αρίγια αντιπροσωπεύει μια βαθιά κατανόηση του Ντάρμα και της φύσης της πραγματικότητας.

Αυτή η απόλαυση στη σοβαρότητα δεν είναι απλώς διανοητική αλλά βαθιά βιωματική. Περιλαμβάνει μια εγκάρδια δέσμευση στο πνευματικό μονοπάτι, που οδηγεί σε μια μεταμορφωτική και χαρούμενη εμπειρία ζωής. Ο ένθερμος ασκούμενος βρίσκει χαρά όχι στα εξωτερικά επιτεύγματα ή τις αισθητηριακές απολαύσεις, αλλά στην εσωτερική γαλήνη και σοφία που προκύπτουν από την επίγνωση και τη σωστή δράση.

Επίτευξη Νιρβάνα μέσω της Σταθερότητας

«Αυτοί οι σοφοί άνθρωποι, διαλογιστές, σταθεροί, πάντα με ισχυρές δυνάμεις, φτάνουν στη Νιρβάνα, την υψηλότερη ευτυχία».

Το μονοπάτι προς τη Νιρβάνα, τον απώτερο στόχο της βουδιστικής πρακτικής, χαρακτηρίζεται από διαλογισμό, σταθερότητα και εσωτερική δύναμη. Οι σοφοί, που παραμένουν στοχαστικοί και αταλάντευτοι στις προσπάθειές τους, καλλιεργούν ισχυρές νοητικές και πνευματικές ικανότητες. Αυτές οι ιδιότητες τους επιτρέπουν να ξεπεράσουν τις ψευδαισθήσεις του υλικού κόσμου και να επιτύχουν την υψηλότερη ευτυχία - τη Νιρβάνα.

Η Νιρβάνα περιγράφεται συχνά ως η παύση του πόνου, μια κατάσταση τέλειας ειρήνης και απελευθέρωσης από τους κύκλους της γέννησης και του θανάτου. Είναι η συνειδητοποίηση της αληθινής φύσης του εαυτού και η διάλυση όλων των προσκολλήσεων και επιθυμιών. Η σταθερή και διαλογιστική εξάσκηση της σοβαρότητας είναι το κλειδί για το ξεκλείδωμα αυτής της εξαιρετικής κατάστασης ύπαρξης.

Η δόξα των Εντιμότερων

«Αν ένας σοβαρός άνθρωπος έχει ξεσηκωθεί, αν δεν είναι ξεχασιάρης, αν οι πράξεις του είναι αγνές, αν ενεργεί με προσοχή, αν συγκρατείται και ζει σύμφωνα με το νόμο, τότε η δόξα του θα αυξηθεί».

Η σοβαρότητα δεν είναι μια παθητική κατάσταση αλλά μια ενεργητική και δυναμική ενασχόληση με τη ζωή. Ένα σοβαρό άτομο είναι άγρυπνο, συνειδητό και ευσυνείδητο σε όλες τις πράξεις. Η καθαρότητα των πράξεων, η στοχαστική σκέψη, η αυτοσυγκράτηση και η προσκόλληση στο Ντάρμα είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός τέτοιου ατόμου. Αυτές οι ιδιότητες οδηγούν στην ανάπτυξη και στην άνθηση της πνευματικής δόξας κάποιου.

Αυτή η δόξα δεν είναι κοσμικής φύσης, αλλά ένα λαμπερό εσωτερικό φως που λάμπει ως αποτέλεσμα ενάρετης ζωής και ειλικρινούς πρακτικής. Αντανακλά την εσωτερική μεταμόρφωση και την πνευματική ανύψωση που επιφέρει η σοβαρότητα, καθιστώντας τον ασκούμενο φάρο σοφίας και συμπόνιας στον κόσμο.

Δημιουργώντας ένα ακατάσχετο νησί

«Ξυπνώντας τον εαυτό του, με σοβαρότητα, με περιορισμό και έλεγχο, ο σοφός μπορεί να φτιάξει για τον εαυτό του ένα νησί που καμία πλημμύρα δεν μπορεί να κατακλύσει».

Η μεταφορά της δημιουργίας ενός νησιού υποδηλώνει την κατασκευή ενός σταθερού και ασφαλούς θεμελίου πνευματικής πρακτικής. Καλλιεργώντας σοβαρότητα, αυτοσυγκράτηση και έλεγχο, οι σοφοί χτίζουν ένα εσωτερικό καταφύγιο που παραμένει ακλόνητο από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό το νησί αντιπροσωπεύει το σταθερό μυαλό και την καρδιά, αδιαπέραστο από τις πλημμύρες της επιθυμίας, της προσκόλλησης και του πόνου.

Αυτή η εικόνα ενός ακατάσχετου νησιού υπογραμμίζει τη σημασία της εσωτερικής ανθεκτικότητας και της σταθερότητας απέναντι στις προκλήσεις της ζωής. Ενθαρρύνει τους ασκούμενους να αναπτύξουν μια ισχυρή και ακλόνητη δέσμευση στην πνευματική τους πορεία, διασφαλίζοντας την πρόοδό τους προς την απελευθέρωση.

Η ματαιοδοξία των ανόητων έναντι στο κόσμημα της ειλικρίνειας

«Οι ανόητοι ακολουθούν τη ματαιοδοξία, άνθρωποι με κακή σοφία. Ο σοφός κρατά τη σοβαρότητα ως το καλύτερο του κόσμημα».

Η ματαιοδοξία, η επιδίωξη επιφανειακών και παροδικών απολαύσεων, είναι ο τομέας των ανόητων και των ασύνετων. Αυτά τα άτομα, με γνώμονα την λανθασμένη κατανόηση, κυνηγούν κενούς και φευγαλέους στόχους. Αντίθετα, οι σοφοί εκτιμούν τη σοβαρότητα ως το πιο πολύτιμο κτήμα τους—ένα κόσμημα που τους οδηγεί προς την αληθινή εκπλήρωση και απελευθέρωση.

Η σοβαρότητα, ως κόσμημα, συμβολίζει την ανεκτίμητη αξία της προσοχής και της επιμέλειας. Είναι ένας θησαυρός που εμπλουτίζει την ψυχή και οδηγεί σε διαρκή ευτυχία. Εκτιμώντας και καλλιεργώντας τη σοβαρότητα, οι σοφοί διασφαλίζουν ότι παραμένουν στο μονοπάτι της δικαιοσύνης και της πνευματικής ανάπτυξης.

Η Γαλήνη του Σοφού

«Όταν ο λόγιος διώχνει τη ματαιοδοξία με σοβαρότητα, αυτός, ο σοφός, σκαρφαλώνοντας στα κλιμακωτά ύψη της σοφίας, κοιτάζει από ψηλά τους ανόητους, γαλήνιος κοιτάζει το πλήθος που εργάζεται, όπως αυτός που στέκεται σε ένα βουνό κοιτάζει κάτω αυτούς που στέκονται στον κάμπο».

Το Dhammapada παρουσιάζει μια ζωντανή εικόνα των σοφών που ανεβαίνουν στα υψώματα της σοφίας, επιτυγχάνοντας ένα πλεονέκτημα από το οποίο μπορούν να δουν τον κόσμο με σαφήνεια και γαλήνη. Αυτή η υπερυψωμένη προοπτική τους επιτρέπει να βλέπουν το πλήθος που εργάζεται με συμπόνια και κατανόηση, αναγνωρίζοντας τη ματαιότητα των μάταιων επιδιώξεών τους.

Αυτή η μεταφορά απεικονίζει τη μεταμορφωτική δύναμη της σοβαρότητας. Υπερβαίνοντας τη ματαιοδοξία και καλλιεργώντας τη σοφία, ο ασκούμενος αποκτά μια γαλήνια και αποστασιοποιημένη οπτική για τη ζωή. Αυτή η απόσπαση δεν είναι ψυχρή ή αδιάφορη, αλλά χαρακτηρίζεται από μια βαθιά αίσθηση ειρήνης και συμπόνιας για όλα τα όντα.

Προχωρώντας σαν δρομέας

«Εντιμότερος ανάμεσα στους απερίσκεπτους, ξύπνιος ανάμεσα στους κοιμώμενους, ο σοφός προχωρά σαν δρομέας, αφήνοντας πίσω του τα τραύματα».

Η αντίθεση μεταξύ του σοβαρού και του απερίσκεπτου είναι εντυπωσιακή. Οι σοβαροί, πλήρως ξύπνιοι και συνειδητοποιημένοι, προχωρούν γρήγορα στο πνευματικό μονοπάτι, αφήνοντας πίσω τους απρόσεκτους και κοιμισμένους. Η εικόνα ενός δρομέα τονίζει τη δυναμική και προοδευτική φύση της σοβαρής εξάσκησης, που οδηγεί σε γρήγορη πνευματική πρόοδο.

Αυτό το εδάφιο ενθαρρύνει τους ασκούμενους να παραμείνουν σε εγρήγορση και αφοσιωμένοι, προσπαθώντας πάντα να προοδεύσουν στο πνευματικό τους ταξίδι. Λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η σοβαρότητα μας ωθεί προς τα εμπρός, επιτρέποντάς μας να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να επιτύχουμε τις υψηλότερες δυνατότητές μας.

Ο έπαινος της σοβαρότητας

"Με σοβαρότητα ο Maghavan (Ίντρα) ανέβηκε στην κυριαρχία των θεών.

Η ειλικρίνεια γιορτάζεται όχι μόνο στο ανθρώπινο βασίλειο αλλά και στο θείο. Το παράδειγμα του Maghavan (Indra) που ανέρχεται στην κυριαρχία των θεών μέσω της σοβαρότητας αναδεικνύει την υπέρτατη αξία του. Η ειλικρίνεια υμνείται παγκοσμίως ως αρετή που οδηγεί σε μεγαλείο και πνευματική ανύψωση, ενώ η αστοχία καταδικάζεται παγκοσμίως.

Αυτός ο στίχος ενισχύει την ιδέα ότι η σοβαρότητα είναι θεμελιώδης ιδιότητα για την επίτευξη τόσο κοσμικής όσο και πνευματικής επιτυχίας. Μας ενθαρρύνει να μιμηθούμε τις αρετές της επιμέλειας και της επίγνωσης, διασφαλίζοντας ότι κερδίζουμε τον έπαινο και τον σεβασμό τόσο των ανθρώπων όσο και των θεών.

Ο Φλογερός Μπικσού

"Ένας Bhikshu (mendicant) που χαίρεται με σοβαρότητα, που κοιτάζει με φόβο την αστοχία, κινείται σαν φωτιά, καίγοντας όλα τα δεσμά του, μικρά ή μεγάλα."

Η εικόνα ενός Μπικσού που κινείται σαν φωτιά μεταδίδει τη μεταμορφωτική και καθαρτική δύναμη της σοβαρότητας. Ακριβώς όπως η φωτιά καίει τις ακαθαρσίες, ο ειλικρινής αναζητής καταστρέφει όλα τα δεσμά - τόσο μικρά όσο και μεγάλα - μέσω της επιμελούς πρακτικής. Αυτή η διαδικασία κάθαρσης οδηγεί σε μεγαλύτερη ελευθερία και πνευματική πρόοδο.

Αυτός ο στίχος τονίζει τη σημασία της επαγρύπνησης και της προσοχής στη ζωή ενός Μπικσού. Απολαμβάνοντας τη σοβαρότητα και φοβούμενος την αστοχία, ο ασκούμενος εξασφαλίζει σταθερή πρόοδο στο μονοπάτι προς την απελευθέρωση, καίγοντας όλα τα εμπόδια και τις προσκολλήσεις.

Ο αντανακλαστικός Bhikshu

"Ένας Bhikshu που απολαμβάνει τον προβληματισμό, που κοιτάζει με φόβο την αστοχία, δεν μπορεί να ξεφύγει (από την τέλεια κατάστασή του) - είναι κοντά στον Νιρβάνα."

Ο προβληματισμός ή ο βαθύς στοχασμός είναι μια κρίσιμη πτυχή της σοβαρότητας. Ένας Bhikshu που απολαμβάνει τον προβληματισμό και φοβάται την αστοχία, προστατεύεται από το να πέσει μακριά από την τέλεια κατάσταση της επίγνωσης και της αγνότητας. Ένας τέτοιος ασκούμενος παραμένει σταθερός στο μονοπάτι, όλο και πιο κοντά στην υλοποίηση του Νιρβάνα.

Αυτός ο τελευταίος στίχος υπογραμμίζει την προστατευτική δύναμη του προβληματισμού και της επίγνωσης. Καλλιεργώντας ένα στοχαστικό και σοβαρό μυαλό, ο Μπικσού παραμένει σταθερά ριζωμένος στο Ντάρμα, εξασφαλίζοντας σταθερή πρόοδο προς τον τελικό στόχο του Νιρβάνα.

Αγκαλιάζοντας το μονοπάτι της ειλικρίνειας

Οι στίχοι από το Κεφάλαιο II του Dhammapada προσφέρουν έναν περιεκτικό οδηγό για το μυστικιστικό μονοπάτι της σοβαρότητας. Μας ενθαρρύνουν να καλλιεργήσουμε επίγνωση, επιμέλεια και προβληματισμό, προειδοποιώντας για τους κινδύνους της αστοχίας και της ματαιοδοξίας. Αποδεχόμενοι τη σοβαρότητα ως την κατευθυντήρια αρχή μας, μπορούμε να πλοηγηθούμε στις προκλήσεις της ζωής με σαφήνεια και σοφία, συνειδητοποιώντας τελικά την υψηλότερη ευτυχία του Nirvana.

Αυτές οι διδασκαλίες μας υπενθυμίζουν ότι το ταξίδι προς την πνευματική αφύπνιση απαιτεί συνεχή εγρήγορση και προσπάθεια. Η ειλικρίνεια δεν είναι απλώς ένα αφηρημένο ιδανικό, αλλά μια πρακτική και δυναμική ιδιότητα που διαμορφώνει τις σκέψεις, τις πράξεις και τις εμπειρίες μας. Κάνοντας τη σοβαρότητα το καλύτερο μας στολίδι, διασφαλίζουμε ότι παραμένουμε στο μονοπάτι της δικαιοσύνης, προχωρώντας σταθερά προς την αιώνια ειρήνη και την απελευθέρωση του Νιρβάνα.

Αγκαλιάζοντας αυτό το μυστικιστικό μονοπάτι, ας εμπνευστούμε

The Mystical Unveiling of Reality: Insights from Adi Sankaracharya's Atma Bodha

In the timeless wisdom of Adi Sankaracharya’s “Atma Bodha”, verses 6 through 10 guide us through the profound mysteries of existence, illusion, and the ultimate truth. These teachings illuminate the path toward self-realization, offering us a way to transcend the transient world and experience the eternal reality of Brahman.

The Illusory World of Attachments and Aversions

"The world which is full of attachments, aversions, etc., is like a dream. It appears to be real, as long as it continues but appears to be unreal when one is awake (i.e., when true wisdom dawns)."

Adi Sankaracharya begins by drawing a parallel between the waking state and the dream state. In our daily lives, we are caught in a web of attachments and aversions, mistaking them for reality. Much like a dream that feels real while we are asleep, our worldly experiences seem tangible and permanent until we awaken to higher wisdom.

This metaphor encourages us to question the nature of our reality. Are our pursuits and desires rooted in the eternal, or are they mere figments of a dream? True wisdom, or self-realization, dispels the illusions of the mind, revealing the transient nature of worldly attachments and guiding us toward the unchanging truth.

The Illusion of Silver in Mother-of-Pearl

"The Jagat appears to be true (Satyam) so long as Brahman, the substratum, the basis of all this creation, is not realised. It is like the illusion of silver in the mother-of-pearl."

Here, the world (Jagat) is likened to the illusion of silver in mother-of-pearl. To the uninformed eye, mother-of-pearl may seem like silver, but this perception is merely an illusion. Similarly, the world appears real and substantial until we realize Brahman, the ultimate substratum of all creation.

This analogy invites us to look beyond appearances and seek the underlying reality. Just as the illusion of silver vanishes upon closer inspection, the seeming reality of the world dissolves when we perceive the omnipresent Brahman. This realization transforms our understanding, leading us to see the world as a manifestation of the divine rather than an end in itself.

The Bubbles in Water

"Like bubbles in the water, the worlds rise, exist and dissolve in the Supreme Self, which is the material cause and the prop of everything."

Adi Sankaracharya illustrates the ephemeral nature of the universe with the image of bubbles in water. Bubbles form, exist briefly, and then merge back into the water, their source. Similarly, worlds and beings arise from, exist within, and ultimately dissolve into the Supreme Self, Brahman.

This metaphor highlights the transient nature of all creation. The bubbles, though momentarily distinct, are never separate from the water. In the same way, all phenomena are expressions of Brahman, the eternal source and support of everything. Recognizing this unity allows us to transcend the fear of change and loss, finding peace in the eternal continuity of the Self.

The Substratum of Imagination

"All the manifested world of things and beings are projected by imagination upon the substratum which is the Eternal All-pervading Vishnu, whose nature is Existence-Intelligence; just as the different ornaments are all made out of the same gold."

The manifested world is likened to various ornaments crafted from gold. Though the ornaments differ in form and function, they are essentially the same gold. Similarly, all things and beings are projections of the imagination upon the substratum of Vishnu, whose essence is existence and intelligence.

This analogy underscores the unity underlying apparent diversity. Just as gold remains unchanged despite being shaped into different ornaments, the divine essence pervades all forms and names. By recognizing the underlying oneness of all creation, we transcend superficial distinctions and experience the unity of existence.

The Diversity of Akasa

"The All-pervading Akasa appears to be diverse on account of its association with various conditionings (Upadhis) which are different from each other. Space becomes one on the destruction of these limiting adjuncts: So also the Omnipresent Truth appears to be diverse on account of Its association with the various Upadhis and becomes one on the destruction of these Upadhis."

Adi Sankaracharya uses the analogy of space (Akasa) to illustrate the concept of upadhis, or limiting adjuncts. Space, in its essence, is indivisible and all-pervading. However, it appears diverse when associated with different conditionings, such as rooms or containers. When these limiting adjuncts are removed, the unity of space becomes evident.

Similarly, the omnipresent Truth appears diverse due to its association with various upadhis—individual identities and conditions. When these limiting adjuncts are transcended through self-realization, the underlying unity of the Self is revealed. This realization dissolves the apparent multiplicity, merging us into the singular reality of Brahman.

Embracing the Eternal Truth

The teachings of Adi Sankaracharya in *Atma Bodha* guide us to transcend the illusions of the material world and recognize the eternal truth of Brahman. By understanding the transient nature of attachments, the illusory nature of perceived reality, and the underlying unity of all existence, we can awaken to our true nature.

This journey of self-realization is not merely philosophical but deeply transformative. It invites us to shift our perspective from the ephemeral to the eternal, from the superficial to the profound. As we internalize these teachings, we move closer to experiencing the ultimate reality, where the distinctions of the world dissolve into the boundless expanse of the Self.

In embracing this mystical wisdom, we align ourselves with the eternal flow of existence, finding peace and fulfillment in the realization of our oneness with the divine. Let these insights from “Atma Bodha” be a guiding light on our path to spiritual awakening, illuminating the way to the eternal truth that lies within us all.

(Atma Bodha 5-10)

...

Η μυστικιστική αποκάλυψη της πραγματικότητας: Πληροφορίες από το Atma Bodha του Adi Sankaracharya

Στη διαχρονική σοφία του “Atma Bodha” του Adi Sankaracharya, οι στίχοι 6 έως 10 μας καθοδηγούν στα βαθιά μυστήρια της ύπαρξης, της ψευδαίσθησης και της απόλυτης αλήθειας. Αυτές οι διδασκαλίες φωτίζουν το μονοπάτι προς την αυτοπραγμάτωση, προσφέροντάς μας έναν τρόπο να ξεπεράσουμε τον παροδικό κόσμο και να βιώσουμε την αιώνια πραγματικότητα του Μπράχμαν.

Ο Απατηλός Κόσμος των Προσκολλήσεων και των Αποστροφών

"Ο κόσμος που είναι γεμάτος προσκολλήσεις, αποστροφή κ.λπ., μοιάζει με όνειρο. Φαίνεται αληθινός, όσο συνεχίζεται, αλλά φαίνεται εξωπραγματικός όταν κάποιος είναι ξύπνιος (δηλαδή όταν ξημερώνει η αληθινή σοφία)."

Ο Adi Sankaracharya ξεκινά κάνοντας έναν παραλληλισμό μεταξύ της κατάστασης εγρήγορσης και της κατάστασης του ονείρου. Στην καθημερινή μας ζωή, βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε έναν ιστό προσκολλήσεων και αποστροφής, παρερμηνεύοντάς τα ως πραγματικότητα. Σαν ένα όνειρο που μοιάζει αληθινό ενώ κοιμόμαστε, οι κοσμικές εμπειρίες μας φαίνονται απτές και μόνιμες μέχρι να ξυπνήσουμε σε ανώτερη σοφία.

Αυτή η μεταφορά μας ενθαρρύνει να αμφισβητήσουμε τη φύση της πραγματικότητάς μας. Οι επιδιώξεις και οι επιθυμίες μας έχουν τις ρίζες τους στο αιώνιο ή είναι απλώς αποκυήματα ενός ονείρου; Η αληθινή σοφία, ή η αυτοπραγμάτωση, διαλύει τις ψευδαισθήσεις του νου, αποκαλύπτοντας την παροδική φύση των εγκόσμιων προσκολλήσεων και καθοδηγώντας μας προς την αμετάβλητη αλήθεια.

Η Ψευδαίσθηση του Ασημιού στη Μητέρα του Μαργαριταριού

"Το Jagat φαίνεται να είναι αληθινό (Satyam) όσο το Brahman, το υπόστρωμα, η βάση όλης αυτής της δημιουργίας, δεν έχει πραγματοποιηθεί. Είναι σαν την ψευδαίσθηση του ασημιού στο μαργαριτάρι."

Εδώ, ο κόσμος (Jagat) παρομοιάζεται με την ψευδαίσθηση του ασημιού σε φίλντισι. Στο ανενημέρωτο μάτι, το φίλντισι μπορεί να φαίνεται σαν ασήμι, αλλά αυτή η αντίληψη είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Ομοίως, ο κόσμος φαίνεται πραγματικός και ουσιαστικός μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το Μπράχμαν, το απόλυτο υπόστρωμα όλης της δημιουργίας.

Αυτή η αναλογία μας καλεί να κοιτάξουμε πέρα από τα φαινόμενα και να αναζητήσουμε την υποβόσκουσα πραγματικότητα. Ακριβώς όπως η ψευδαίσθηση του αργύρου εξαφανίζεται με μια πιο προσεκτική εξέταση, η φαινομενική πραγματικότητα του κόσμου διαλύεται όταν αντιλαμβανόμαστε το πανταχού παρόν Μπράχμαν. Αυτή η συνειδητοποίηση μεταμορφώνει την κατανόησή μας, οδηγώντας μας να δούμε τον κόσμο ως εκδήλωση του θείου και όχι ως αυτοσκοπό.

Οι φυσαλίδες στο νερό

«Όπως οι φυσαλίδες στο νερό, οι κόσμοι υψώνονται, υπάρχουν και διαλύονται στον Υπέρτατο Εαυτό, που είναι η υλική αιτία και το στήριγμα των πάντων».

Ο Adi Sankaracharya απεικονίζει την εφήμερη φύση του σύμπαντος με την εικόνα των φυσαλίδων στο νερό. Σχηματίζονται φυσαλίδες, υπάρχουν για λίγο και μετά συγχωνεύονται ξανά στο νερό, την πηγή τους. Ομοίως, κόσμοι και όντα προκύπτουν από, υπάρχουν μέσα και τελικά διαλύονται στον Υπέρτατο Εαυτό, το Μπράχμαν.

Αυτή η μεταφορά τονίζει την παροδική φύση όλης της δημιουργίας. Οι φυσαλίδες, αν και στιγμιαία διακριτές, δεν είναι ποτέ ξεχωριστές από το νερό. Με τον ίδιο τρόπο, όλα τα φαινόμενα είναι εκφράσεις του Μπράχμαν, της αιώνιας πηγής και υποστήριξης των πάντων. Η αναγνώριση αυτής της ενότητας μας επιτρέπει να υπερβούμε τον φόβο της αλλαγής και της απώλειας, βρίσκοντας ειρήνη στην αιώνια συνέχεια του Εαυτού.

Το Υπόστρωμα της Φαντασίας

"Όλος ο εκδηλωμένος κόσμος των πραγμάτων και των όντων προβάλλεται με τη φαντασία πάνω στο υπόστρωμα που είναι ο Αιώνιος Παντοδύναμος Βισνού, του οποίου η φύση είναι Ύπαρξη-Νοημοσύνη, όπως ακριβώς τα διαφορετικά στολίδια είναι όλα φτιαγμένα από τον ίδιο χρυσό."

Ο εκδηλωμένος κόσμος παρομοιάζεται με διάφορα στολίδια κατασκευασμένα από χρυσό. Αν και τα στολίδια διαφέρουν ως προς τη μορφή και τη λειτουργία, είναι ουσιαστικά ο ίδιος χρυσός. Ομοίως, όλα τα πράγματα και τα όντα είναι προβολές της φαντασίας πάνω στο υπόστρωμα του Βισνού, του οποίου η ουσία είναι η ύπαρξη και η ευφυΐα.

Αυτή η αναλογία υπογραμμίζει την ενότητα που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική ποικιλομορφία. Ακριβώς όπως ο χρυσός παραμένει αμετάβλητος παρά το σχήμα του σε διαφορετικά στολίδια, η θεϊκή ουσία διαπερνά όλες τις μορφές και τα ονόματα. Αναγνωρίζοντας την υποκείμενη ενότητα όλης της δημιουργίας, υπερβαίνουμε τις επιφανειακές διακρίσεις και βιώνουμε την ενότητα της ύπαρξης.

Η διαφορετικότητα του Akasa

"Το παντοδύναμο Akasa φαίνεται να είναι ποικίλο λόγω της συσχέτισής του με διάφορους όρους (Upadhis) που είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο χώρος γίνεται ένα με την καταστροφή αυτών των περιοριστικών πρόσθετων: Έτσι και η Πανταχού παρούσα Αλήθεια φαίνεται να είναι διαφορετική λόγω της συσχέτισής της με τους διάφορους Ουπαντί και γίνεται ένα για την καταστροφή αυτών των Ουπαντί».

Ο Adi Sankaracharya χρησιμοποιεί την αναλογία του χώρου (Akasa) για να επεξηγήσει την έννοια των upadhis, ή των περιοριστικών πρόσθετων. Ο χώρος, στην ουσία του, είναι αδιαίρετος και διαπεραστικός. Ωστόσο, εμφανίζεται ποικίλος όταν συνδέεται με διαφορετικές ρυθμίσεις, όπως δωμάτια ή κοντέινερ. Όταν αφαιρεθούν αυτά τα περιοριστικά πρόσθετα, η ενότητα του χώρου γίνεται εμφανής.

Ομοίως, η πανταχού παρούσα Αλήθεια εμφανίζεται ποικίλη λόγω της συσχέτισής της με διάφορους ουπαντί—ατομικές ταυτότητες και συνθήκες. Όταν αυτά τα περιοριστικά πρόσθετα ξεπεραστούν μέσω της αυτοπραγμάτωσης, αποκαλύπτεται η υποκείμενη ενότητα του Εαυτού. Αυτή η συνειδητοποίηση διαλύει τη φαινομενική πολλαπλότητα, συγχωνεύοντάς μας στη μοναδική πραγματικότητα του Μπράχμαν.

Αγκαλιάζοντας την Αιώνια Αλήθεια

Οι διδασκαλίες του Adi Sankaracharya στο “Atma Bodha” μας καθοδηγούν να ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις του υλικού κόσμου και να αναγνωρίσουμε την αιώνια αλήθεια του Μπράχμαν. Κατανοώντας την παροδική φύση των προσκολλήσεων, την απατηλή φύση της αντιληπτής πραγματικότητας και την υποκείμενη ενότητα κάθε ύπαρξης, μπορούμε να αφυπνιστούμε στην αληθινή μας φύση.

Αυτό το ταξίδι αυτοπραγμάτωσης δεν είναι απλώς φιλοσοφικό αλλά βαθιά μεταμορφωτικό. Μας καλεί να μετατοπίσουμε την οπτική μας από το εφήμερο στο αιώνιο, από το επιφανειακό στο βαθύ. Καθώς εσωτερικεύουμε αυτές τις διδασκαλίες, πλησιάζουμε περισσότερο στο να βιώσουμε την απόλυτη πραγματικότητα, όπου οι διακρίσεις του κόσμου διαλύονται στην απεριόριστη έκταση του Εαυτού.

Αγκαλιάζοντας αυτή τη μυστικιστική σοφία, ευθυγραμμιζόμαστε με την αιώνια ροή της ύπαρξης, βρίσκοντας ειρήνη και πληρότητα στην συνειδητοποίηση της ενότητάς μας με το θείο. Αφήστε αυτές τις ιδέες από το “Atma Bodha” να είναι ένα φως καθοδήγησης στην πορεία μας προς την πνευματική αφύπνιση, φωτίζοντας το δρόμο προς την αιώνια αλήθεια που βρίσκεται μέσα σε όλους μας.

The Mystical Journey of Meditation: Embracing Innocence and Vulnerability

In the serene expanses of India, where ancient wisdom dances with the whispers of the wind, the essence of meditation unfurls not as a technique but as a timeless journey into the depths of the mind and heart. Here, under the vast canopy of the sky and amidst the rhythmic lullaby of the ocean waves, meditation reveals its profound truth: it is not a means to an end but a state of being, a delicate dance between innocence and vulnerability.

The Essence of Meditation

Meditation, in its truest form, is a celebration of the quality of mind and heart. It is an embrace of a state that transcends achievement and attainment, a state where the mind is as innocent as a child's and as vulnerable as a tender bud. This innocence and vulnerability are not the products of experiences accumulated or the milestones achieved; rather, they emerge from a profound negation of these very experiences. Through this negation, a positive state of being arises, one that is untouched by the convolutions of thought and the weight of memories.

The Illusion of Achievement

In the modern quest for enlightenment, there often lies a subtle trap: the pursuit of meditation as a tool for achieving something - be it peace, clarity, or spiritual insight. However, this pursuit itself is a denial of the purity that meditation embodies. For meditation is not a linear path leading to a destination; it is a circular, all-encompassing presence that holds both the journey and the destination within its embrace. To seek to achieve through meditation is to miss its essence, for the mind can never be made innocent through the accumulation of experiences or the striving for goals.

The Innocence Beyond Thought

The true state of meditation is one where thought ceases to dominate. Thought, with its incessant chatter and relentless analysis, can never be innocent. It is laden with the residues of the past and the anticipations of the future. Meditation, therefore, is the ending of thought, not through an act of will by the meditator, but through a profound realization that the meditator and the meditation are one and the same. When this realization dawns, the separation dissolves, and what remains is a state of pure being - an innocence that is beyond the reach of thought.

Nature as a Mirror

In the quiet solitude of a seashore or the majestic silence of the hills, nature offers itself as a mirror to this meditative quality. The ceaseless ebb and flow of the waves, the whispering winds, and the timeless stillness of the mountains all speak of the beauty and pain of life. They invite us to awaken to our own sorrow and, through this awakening, to the possibility of its ending. In this communion with nature, we are reminded that meditation is the root, the plant, the flower, and the fruit of existence. It is an undivided whole, a continuous unfolding that defies the divisions imposed by words and thoughts.

The Unity of Virtue and Perception

In the mystical journey of meditation, virtue is not a set of moral precepts or ethical guidelines to be followed. It is the total perception of life in its wholeness. This perception, untainted by the fragmentation of thought, brings about a natural goodness that flows effortlessly. It is in this unified perception that true action arises - action that is not a result of calculation or deliberation, but a spontaneous expression of the innate harmony of existence.

Embracing the Present

To truly meditate is to let go of the past and the future, to immerse oneself completely in the present moment. It is to wander by the seashore, allowing the meditative quality to arise naturally, without pursuing it or clinging to the memory of its past presence. For what was is the death of what is. Each moment of meditation is a fresh blossoming, a renewal that cannot be captured or replicated by the mind.

Conclusion

In the heart of meditation lies a mystical journey that transcends the ordinary dimensions of time and space. It is a journey that beckons us to embrace innocence and vulnerability, to negate the accumulations of experience and to awaken to a state of pure being. As we wander through the landscapes of nature and the terrains of our inner world, let us allow meditation to reveal its profound truth - that it is both the means and the end, a timeless presence that holds the key to the mystery of existence. In this sacred journey, may we find the clarity to perceive life in its wholeness and the courage to live with an open heart.

(India 2)

...

Το Μυστικό Ταξίδι του Διαλογισμού: Αγκαλιάζοντας την αθωότητα και την ευαλωτότητα

Στις γαλήνιες εκτάσεις της Ινδίας, όπου η αρχαία σοφία χορεύει με τους ψιθύρους του ανέμου, η ουσία του διαλογισμού ξεδιπλώνεται όχι ως τεχνική αλλά ως ένα διαχρονικό ταξίδι στα βάθη του νου και της καρδιάς. Εδώ, κάτω από τον απέραντο θόλο του ουρανού και μέσα στο ρυθμικό νανούρισμα των κυμάτων του ωκεανού, ο διαλογισμός αποκαλύπτει τη βαθιά του αλήθεια: δεν είναι ένα μέσο για τον σκοπό, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, ένας λεπτός χορός μεταξύ αθωότητας και ευαλωτότητας.

Η ουσία του διαλογισμού

Ο διαλογισμός, στην πιο αληθινή του μορφή, είναι μια γιορτή της ποιότητας του νου και της καρδιάς. Είναι μια αγκαλιά μιας κατάστασης που υπερβαίνει τα επιτεύγματα και τις πραγματοποιήσεις, μια κατάσταση όπου το μυαλό είναι τόσο αθώο όσο ένα παιδί και τόσο ευάλωτο όσο ένα τρυφερό μπουμπούκι. Αυτή η αθωότητα και η ευαλωτότητα δεν είναι προϊόντα εμπειριών που έχουν συσσωρευτεί ή των ορόσημων που έχουν επιτευχθεί. Μάλλον, προκύπτουν από μια βαθιά άρνηση αυτών των ίδιων εμπειριών. Μέσα από αυτήν την άρνηση, προκύπτει μια θετική κατάσταση ύπαρξης, μια κατάσταση που είναι ανέγγιχτη από τις συνελίξεις της σκέψης και το βάρος των αναμνήσεων.

Η ψευδαίσθηση του επιτεύγματος

Στη σύγχρονη αναζήτηση για φώτιση, συχνά κρύβεται μια λεπτή παγίδα: η επιδίωξη του διαλογισμού ως εργαλείου για την επίτευξη κάτι - είτε είναι ειρήνη, διαύγεια ή πνευματική ενόραση. Ωστόσο, αυτή η ίδια η επιδίωξη είναι μια άρνηση της αγνότητας που ενσωματώνει ο διαλογισμός. Γιατί ο διαλογισμός δεν είναι μια γραμμική διαδρομή που οδηγεί σε έναν προορισμό. είναι μια κυκλική, περιεκτική παρουσία που κρατά στην αγκαλιά της τόσο το ταξίδι όσο και τον προορισμό. Το να επιδιώκεις να πετύχεις μέσω του διαλογισμού σημαίνει ότι χάνεις την ουσία του, γιατί ο νους δεν μπορεί ποτέ να γίνει αθώος μέσω της συσσώρευσης εμπειριών ή της προσπάθειας για στόχους.

Η αθωότητα πέρα από τη σκέψη

Η πραγματική κατάσταση του διαλογισμού είναι εκείνη όπου η σκέψη παύει να κυριαρχεί. Η σκέψη, με την αδιάκοπη φλυαρία και την αμείλικτη ανάλυσή της, δεν μπορεί ποτέ να είναι αθώα. Είναι φορτωμένη με τα υπολείμματα του παρελθόντος και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Ο διαλογισμός, επομένως, είναι το τέλος της σκέψης, όχι μέσω μιας πράξης θέλησης από τον διαλογιστή, αλλά μέσω μιας βαθιάς συνειδητοποίησης ότι ο διαλογιστής και ο διαλογισμός είναι ένα και το αυτό. Όταν αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει, ο χωρισμός διαλύεται και αυτό που μένει είναι μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης - μια αθωότητα που είναι πέρα από τη σκέψη.

Η φύση ως καθρέφτης

Στην ήσυχη μοναξιά μιας ακρογιαλιάς ή στη μαγευτική σιωπή των λόφων, η φύση προσφέρεται ως καθρέφτης σε αυτή τη διαλογιστική ποιότητα. Η αδιάκοπη άμπωτη και η ροή των κυμάτων, οι ψιθυριστές άνεμοι και η διαχρονική ησυχία των βουνών μιλούν για την ομορφιά και τον πόνο της ζωής. Μας προσκαλούν να αφυπνιστούμε στη δική μας θλίψη και, μέσα από αυτή την αφύπνιση, στην πιθανότητα να τελειώσει. Σε αυτή την επικοινωνία με τη φύση, μας υπενθυμίζεται ότι ο διαλογισμός είναι η ρίζα, το φυτό, το λουλούδι και ο καρπός της ύπαρξης. Είναι ένα αδιαίρετο σύνολο, ένα συνεχές ξετύλιγμα που αψηφά τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν οι λέξεις και οι σκέψεις.

Η Ενότητα Αρετής και Αντίληψης

Στο μυστικιστικό ταξίδι του διαλογισμού, η αρετή δεν είναι ένα σύνολο ηθικών εντολών ή ηθικών οδηγιών που πρέπει να ακολουθούνται. Είναι η συνολική αντίληψη της ζωής στην ολότητά της. Αυτή η αντίληψη, αμόλυντη από τον κατακερματισμό της σκέψης, επιφέρει μια φυσική καλοσύνη που ρέει αβίαστα. Σε αυτή την ενιαία αντίληψη προκύπτει η αληθινή δράση - δράση που δεν είναι αποτέλεσμα υπολογισμού ή συλλογισμού, αλλά αυθόρμητη έκφραση της έμφυτης αρμονίας της ύπαρξης.

Αγκαλιάζοντας το παρόν

Το να διαλογίζεσαι αληθινά σημαίνει να αφήνεις το παρελθόν και το μέλλον, να βυθίζεσαι ολοκληρωτικά στην παρούσα στιγμή. Είναι να περιπλανιέσαι στην ακτή, επιτρέποντας στη διαλογιστική ποιότητα να αναδυθεί φυσικά, χωρίς να την επιδιώκεις ή να κολλάς στη μνήμη της προηγούμενης παρουσίας της. Γιατί αυτό που ήταν είναι ο θάνατος αυτού που είναι. Κάθε στιγμή διαλογισμού είναι μια φρέσκια άνθηση, μια ανανέωση που δεν μπορεί να συλληφθεί ή να αναπαραχθεί από το μυαλό.

Συμπέρασμα

Στην καρδιά του διαλογισμού βρίσκεται ένα μυστικιστικό ταξίδι που ξεπερνά τις συνηθισμένες διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Είναι ένα ταξίδι που μας καλεί να αγκαλιάσουμε την αθωότητα και την ευαλωτότητα, να αρνηθούμε τις συσσωρεύσεις εμπειρίας και να αφυπνιστούμε σε μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης. Καθώς περιπλανιόμαστε στα τοπία της φύσης και στα εδάφη του εσωτερικού μας κόσμου, ας επιτρέψουμε στον διαλογισμό να αποκαλύψει τη βαθιά του αλήθεια - ότι είναι και το μέσο και ο σκοπός, μια διαχρονική παρουσία που κρατά το κλειδί για το μυστήριο της ύπαρξης. Σε αυτό το ιερό ταξίδι, είθε να βρούμε τη διαύγεια να αντιληφθούμε τη ζωή στην ολότητά της και το θάρρος να ζήσουμε με ανοιχτή καρδιά.

The Echo of the Bell: A Mystical Journey Through Time and Consciousness

The bell rings...

what era does it come from?

Dreams!

The Resonance of the Ancient Chime

The bell rings, a sound that transcends the immediate moment, carrying with it echoes from a bygone era. This bell does not belong to the Now; it emanates from a religious past, a time steeped in rituals and beliefs that humanity has ostensibly transcended. Yet, despite our evolution, the sound of the bell lingers, a haunting reminder of a world that once was. Does it still hold meaning, or has it become an anachronism, a relic devoid of relevance in our modern age?

The Bell as a Symbol

The bell, in many cultures, symbolizes the divine, a call to prayer, or a marker of sacred time. It is a sound that punctuates the mundane, elevating the moment from the ordinary to the extraordinary. In ancient monasteries, the bell dictated the rhythm of life, calling monks to meditation, prayer, and contemplation. It represented a connection to something greater, a reminder of the eternal amidst the temporal.

However, in our contemporary world, where science and technology reign supreme, the bell's significance seems to have faded. The rhythms of modern life are dictated by clocks, schedules, and digital notifications, not the resonant peal of a bell. The sacred has been supplanted by the secular, the mystical by the material. The bell's call to the divine seems drowned out by the cacophony of progress.

Awakening to the Eternal Present

Yet, there is a profound truth that lies beneath the surface of this apparent dissonance. When one awakens to the Eternal Present, the Unique Reality, a startling revelation emerges: everything is a dream. The past, with its religious fervor and mystical practices, and the present, with its relentless pursuit of progress and achievement, are but different facets of the same illusion.

In this state of awakened consciousness, one perceives the interwoven tapestry of existence, where time is an illusion and all moments coexist in the Eternal Now. The bell, once a symbol of religious duty, becomes a herald of this deeper truth. It reminds us that the constructs of quests, theories, efforts, and achievements, which we hold so dear, belong to the realm of daydreaming.

The Dream of Reality

To understand this mystical perspective, one must delve into the nature of reality itself. The sages and mystics of old often spoke of the world as Maya, an illusion or dream. According to this view, the material world, with all its apparent solidity and permanence, is but a transient manifestation of a deeper, underlying reality. This deeper reality is timeless, unchanging, and eternal.

In the light of this understanding, the bell's sound is not just an echo from a forgotten past but a reminder of this deeper truth. It calls us to wake up from the dream of material existence and to recognize the Eternal Present. In this state of awakened awareness, we see that our quests for knowledge, our theories about the universe, our efforts to achieve and accumulate, are all part of the dream.

Embracing the Mystical Path

The mystical path invites us to transcend the dualities of past and present, sacred and secular, material and spiritual. It calls us to embrace the Eternal Present, where all distinctions dissolve, and we perceive the unity of all existence. This path is not about rejecting the world but about seeing through its illusion to the deeper reality that underlies it.

To walk this path, one must cultivate a state of mindfulness and presence. Meditation, contemplation, and other spiritual practices can help quiet the mind and open the heart to the truth of the Eternal Now. As we deepen in this awareness, the bell's sound transforms from a reminder of a bygone era to a call to the Divine, a call to awaken to our true nature.

Conclusion

The bell rings, and in its sound, we hear the echoes of a religious past and the call to the Eternal Present. It invites us to awaken from the dream of day-to-day existence and to recognize the deeper reality that underlies all things. In this state of awakened consciousness, we see that quests, theories, efforts, and achievements are but facets of the dream, and we embrace the mystical path that leads us to the heart of the Eternal Now.

In the end, the bell makes perfect sense, not as a relic of a forgotten past, but as a timeless symbol of the journey to awakening. It reminds us that beyond the illusion of time and space, there lies a deeper, unchanging reality, the Unique Reality of the Eternal Present. And in this realization, we find peace, joy, and the true meaning of existence.

…

Η Ηχώ της Καμπάνας: Ένα μυστικιστικό ταξίδι στο χρόνο και τη συνείδηση

Η καμπάνα χτυπά...

από ποιά εποχή έρχεται;

Όνειρα!

Η αντήχηση της αρχαίας καμπάνας

Η καμπάνα χτυπά, ένας ήχος που ξεπερνά την άμεση στιγμή, κουβαλώντας μαζί του ηχώ από μια περασμένη εποχή. Αυτή η καμπάνα δεν ανήκει στο Τώρα. πηγάζει από ένα θρησκευτικό παρελθόν, μια εποχή βουτηγμένη σε τελετουργίες και πεποιθήσεις που η ανθρωπότητα φαινομενικά έχει υπερβεί. Ωστόσο, παρά την εξέλιξή μας, ο ήχος της καμπάνας παραμένει, μια στοιχειωμένη υπενθύμιση ενός κόσμου που ήταν κάποτε. Εξακολουθεί να έχει νόημα ή έχει γίνει αναχρονισμός, λείψανο χωρίς συνάφεια στη σύγχρονη εποχή μας;

Η καμπάνα ως σύμβολο

Η καμπάνα, σε πολλούς πολιτισμούς, συμβολίζει το θείο, ένα κάλεσμα για προσευχή ή έναν δείκτη του ιερού χρόνου. Είναι ένας ήχος που σημειώνει το εγκόσμιο, ανεβάζοντας τη στιγμή από το συνηθισμένο στο εξαιρετικό. Στα αρχαία μοναστήρια, η καμπάνα υπαγόρευε τον ρυθμό της ζωής, καλώντας τους μοναχούς σε διαλογισμό, προσευχή και περισυλλογή. Αντιπροσώπευε μια σύνδεση με κάτι μεγαλύτερο, μια υπενθύμιση του αιώνιου ανάμεσα στο πρόσκαιρο.

Ωστόσο, στον σύγχρονο κόσμο μας, όπου η επιστήμη και η τεχνολογία κυριαρχούν, η σημασία της καμπάνας φαίνεται να έχει ξεθωριάσει. Οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής υπαγορεύονται από τα ρολόγια, τα χρονοδιαγράμματα και τις ψηφιακές ειδοποιήσεις και όχι από το ηχηρό χτύπημα ενός μιας καμπάνας. Το ιερό έχει αντικατασταθεί από το κοσμικό, το μυστικό από το υλικό. Το κάλεσμα της καμπάνας στο θείο μοιάζει πνιγμένο από την κακοφωνία της προόδου.

Αφύπνιση στο αιώνιο παρόν

Ωστόσο, υπάρχει μια βαθιά αλήθεια που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια αυτής της φαινομενικής ασυμφωνίας. Όταν κάποιος ξυπνά στο Αιώνιο Παρόν, τη Μοναδική Πραγματικότητα, αναδύεται μια εκπληκτική αποκάλυψη: όλα είναι ένα όνειρο. Το παρελθόν, με τη θρησκευτική του ζέση και τις μυστικιστικές πρακτικές, και το παρόν, με την αδιάκοπη επιδίωξη της προόδου και των επιτευγμάτων, δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις της ίδιας ψευδαίσθησης.

Σε αυτή την κατάσταση της αφυπνισμένης συνείδησης, αντιλαμβάνεται κανείς τη συνυφασμένη ταπετσαρία της ύπαρξης, όπου ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση και όλες οι στιγμές συνυπάρχουν στο Αιώνιο Τώρα. Η καμπάνα, κάποτε σύμβολο του θρησκευτικού καθήκοντος, γίνεται κήρυξ αυτής της βαθύτερης αλήθειας. Μας υπενθυμίζει ότι οι κατασκευές των αναζητήσεων, των θεωριών, των προσπαθειών και των επιτευγμάτων, που θεωρούμε τόσο αγαπητές, ανήκουν στη σφαίρα της ονειροπόλησης.

Το όνειρο της πραγματικότητας

Για να κατανοήσει κανείς αυτή τη μυστικιστική προοπτική, πρέπει να εμβαθύνει στη φύση της ίδιας της πραγματικότητας. Οι σοφοί και οι μύστες της παλιάς εποχής συχνά μιλούσαν για τον κόσμο ως Μάγια, μια ψευδαίσθηση ή ένα όνειρο. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ο υλικός κόσμος, με όλη τη φαινομενική στερεότητα και μονιμότητά του, δεν είναι παρά μια παροδική εκδήλωση μιας βαθύτερης, υποβόσκουσας πραγματικότητας. Αυτή η βαθύτερη πραγματικότητα είναι διαχρονική, αμετάβλητη και αιώνια.

Υπό το φως αυτής της κατανόησης, ο ήχος της καμπάνας δεν είναι απλώς μια ηχώ από ένα ξεχασμένο παρελθόν, αλλά μια υπενθύμιση αυτής της βαθύτερης αλήθειας. Μας καλεί να ξυπνήσουμε από το όνειρο της υλικής ύπαρξης και να αναγνωρίσουμε το Αιώνιο Παρόν. Σε αυτή την κατάσταση αφυπνισμένης επίγνωσης, βλέπουμε ότι οι αναζητήσεις μας για γνώση, οι θεωρίες μας για το σύμπαν, οι προσπάθειές μας να επιτύχουμε και να συσσωρεύσουμε, είναι όλα μέρος του ονείρου.

Αγκαλιάζοντας το Μυστικό Μονοπάτι

Το μυστικιστικό μονοπάτι μας καλεί να υπερβούμε τις δυαδικότητες του παρελθόντος και του παρόντος, του ιερού και του κοσμικού, του υλικού και του πνευματικού. Μας καλεί να αγκαλιάσουμε το Αιώνιο Παρόν, όπου όλες οι διακρίσεις διαλύονται, και αντιλαμβανόμαστε την ενότητα κάθε ύπαρξης. Αυτό το μονοπάτι δεν έχει να κάνει με την απόρριψη του κόσμου αλλά με το να δούμε μέσα από την ψευδαίσθησή του τη βαθύτερη πραγματικότητα που τον κρύβει.

Για να περπατήσει κανείς σε αυτό το μονοπάτι, πρέπει να καλλιεργήσει μια κατάσταση επίγνωσης και παρουσίας. Ο διαλογισμός, ο στοχασμός και άλλες πνευματικές πρακτικές μπορούν να βοηθήσουν να ηρεμήσει το μυαλό και να ανοίξει την καρδιά στην αλήθεια του Αιώνιου Τώρα. Καθώς εμβαθύνουμε σε αυτή την επίγνωση, ο ήχος της καμπάνας μεταμορφώνεται από μια υπενθύμιση μιας περασμένης εποχής σε μια κλήση προς το Θείο, μια κλήση για αφύπνιση στην αληθινή μας φύση.

Συμπέρασμα

Η καμπάνα χτυπά και στον ήχο της ακούμε τους απόηχους ενός θρησκευτικού παρελθόντος και το κάλεσμα στο Αιώνιο Παρόν. Μας καλεί να αφυπνιστούμε από το όνειρο της καθημερινής ύπαρξης και να αναγνωρίσουμε τη βαθύτερη πραγματικότητα που βρίσκεται κάτω από όλα τα πράγματα. Σε αυτή την κατάσταση αφυπνισμένης συνείδησης, βλέπουμε ότι οι αναζητήσεις, οι θεωρίες, οι προσπάθειες και τα επιτεύγματα δεν είναι παρά πτυχές του ονείρου και αγκαλιάζουμε το μυστικιστικό μονοπάτι που μας οδηγεί στην καρδιά του Αιώνιου Τώρα.

Τελικά, η καμπάνα βγάζει νόημα, όχι ως λείψανο ενός ξεχασμένου παρελθόντος, αλλά ως διαχρονικό σύμβολο του ταξιδιού προς την αφύπνιση. Μας υπενθυμίζει ότι πέρα από την ψευδαίσθηση του χρόνου και του χώρου, υπάρχει μια βαθύτερη, αμετάβλητη πραγματικότητα, η Μοναδική Πραγματικότητα του Αιώνιου Παρόντος. Και σε αυτή τη συνειδητοποίηση, βρίσκουμε την ειρήνη, τη χαρά και το αληθινό νόημα της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

Translate

Esoterism Studies

ARTICLE

Sunday, November 10, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Δ΄

Quotes

Constantinos’s quotes

Meditation Music

Copyright