Προσπαθούμε όσο πιο απλά μπορούμε και μέσω της σκέψης, των
εννοιών των λέξεων, να εξηγήσουμε ότι στην πραγματικότητα η σκέψη είναι απλά
μια συμβολική γλώσσα, δεν συλλαμβάνει την Πραγματικότητα. Χρειάζεται να πάμε
πέρα από την σκέψη για να Αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά φυσικά περιστατικά. Με
άλλα λόγια μόνο στην σιωπή της σκέψης αρχίζει η Αληθινή Εμπειρία της Ζωής, η
Αληθινή Ζωή.
Αυτό που έχει σημασία είναι να Ζούμε, να Βιώνουμε την
Πραγματικότητα, τα Φυσικά Περιστατικά… όχι να σκεφτόμαστε την Πραγματικότητα,
μέσω των διανοητικών συμβόλων…
Από όσο αντιλαμβάνομαι (σε καθαρά βιωματικό επίπεδο κι
όχι διανοητικό), Πραγματικότητα, Συνείδηση, Ύπαρξη, Ζωή, Επικοινωνία, Αγάπη,
Πραγματική Επαφή (υπαρξιακή) με τους άλλους, όλα Αυτά είναι Συνώνυμα, Δείχνουν
το Ίδιο Πράγμα… Είναι η σκέψη που τα ξεχωρίζει.
Και για να το εξηγήσω: Η Συνείδηση που Αντιλαμβάνεται είναι
Μία. Αυτή η Συνείδηση δεν είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματική συνείδηση
του καθενός μας. Είμαστε Αυτό, είτε (σαν εγώ) το θέλουμε είτε όχι. Κι όταν η
Συνείδηση (η συνείδηση του καθενός μας) λειτουργεί απλά, αντιλαμβάνεται ό,τι
υπάρχει, ό,τι συμβαίνει. Σε Αυτή την Αντίληψη Όλα είναι Ένα, δεν υπάρχουν
διαχωρισμοί… Όταν όμως λειτουργούμε μέσω της σκέψης τα πράγματα «φαίνονται»
διαφορετικά. Κατ’ αρχήν η σκέψη δημιουργεί την αντίληψη ενός εγώ, διαχωρίζει το
εγώ από τον κόσμο και βιώνουμε τη ζωή μέσα από αυτή την αντίθεση Σε αυτή την
αντίληψη όλα γίνονται αντιληπτά μέσω της δυαδικότητας… Το εγώ διαχωρίζει τον
εαυτό του από την Πραγματικότητα, από τον κόσμο, τους άλλους… Έτσι σιγά-σιγά
γλιστράμε στην «πραγματικότητα της σκέψης», αντιλαμβανόμαστε πως αυτό που
σκεφτόμαστε είναι η Πραγματικότητα.
Δεν αντιλαμβανόμαστε την παγίδα, ότι έχουμε γλιστρήσει
από την Πραγματικότητα (την Αντίληψη των Φυσικών Περιστατικών), στον εικονικό
κόσμο των εννοιών. Μπερδεύουμε το σύμβολο με το πράγμα, τον χάρτη με το έδαφος.
Όταν κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου, 11.30 το πρωί, τη
βροχή, αντιλαμβάνομαι το φυσικό περιστατικό, να πέφτει νερό από ψηλά, τίποτα
άλλο: το φυσικό περιστατικό είναι το νερό που πέφτει, μια εικόνα, μια αίσθηση,
μια αντίληψη αυτού που γίνεται. Μέχρις εδώ, τίποτα άλλο… Όταν όμως αρχίζω να
σκέφτομαι ότι βρέχει, ότι η βροχή μου διέκοψε κάποια εργασία στη ταράτσα του
σπιτιού, όταν σκέφτομαι το φαινόμενο της βροχής, την εξάτμιση του νερού, την
δημιουργία των συννέφων, τη βροχή, κι ένα σωρό άλλα πράγματα, έχω γλιστρήσει
στην «πραγματικότητα της σκέψης». Εδώ το φυσικό περιστατικό δεν είναι πλέον η
βροχή, αλλά η σκέψη. Δεν ζω απλά το φυσικό περιστατικό. Το έχω μεταφέρει στο
συμβολικό επίπεδο της σκέψης, αντιλαμβάνομαι το ιδεολογικό σύμβολο, όχι το
φυσικό πράγμα.
Όταν αντιλαμβάνομαι την παγίδα στην οποία έπεσα, ότι το
φυσικό γεγονός είναι η σκέψη κι όχι το φυσικό πράγμα, όταν καταλαβαίνω ότι
σκέφτομαι και δεν ζω το φυσικό περιστατικό (της βροχής), απλά παύω να σκέφτομαι
και ιδού, αντιλαμβάνομαι πάλι το νερό που πέφτει από ψηλά, τίποτα άλλο. Ανάμεσα
σε μένα και την βροχή δεν υπάρχει διαχωρισμός, σύγκρουση, αποδέχομαι απλά το
φυσικό περιστατικό.
Όταν βλέπω απλά βλέπω με την Μια Συνείδηση (που Είναι
Όλα, όλοι μας, ο καθένας), όταν σκέφτομαι την πραγματικότητα, το γεγονός, τη
βροχή, βλέπω μέσα από την σκέψη, βλέπω την σκέψη, το σύμβολο, όχι την
Πραγματικότητα.
…
Τώρα, αν αυτό έγινε κατανοητό (έστω και διανοητικά)
μπορούμε να κατανοήσουμε ότι αφού η Συνείδηση Είναι Μία κι Όλα Είναι Ένα κι ότι ο διαχωρισμός είναι μια
λειτουργία, κάτι τεχνητό, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι απλά να
«εγκαταλείψουμε» την σκέψη, την παραποίηση της Πραγματικότητας. Πως; Μα δεν
χρειάζεται προσπάθεια, κάθε προσπάθεια είναι επίσης σκέψη, επίσης παραποίηση
της Πραγματικότητας. Τότε; Τίποτα, απλά τίποτα… Είναι όπως όταν μπαίνουμε στην
θάλασσα, κάνοντας μυϊκή προσπάθεια βουλιάζουμε, εγκαταλείποντας τον εαυτό μας
στην αγκαλιά της θάλασσας, το νερό μας ανυψώνει στην επιφάνεια… όλοι μας το
έχουμε κάνει… Το ίδιο πράγμα γίνεται και στο ψυχολογικό επίπεδο. Όσο κάνουμε
προσπάθεια μπλεκόμαστε στο δίχτυ της σκέψης… όταν τα «εγκαταλείπομε όλα»,
Αναδυόμαστε Στην Μοναδική Ουσία που Είναι Ουσία Όλων μας, έτσι απλά.
Στην πραγματικότητα είναι η σκέψη που διαχωρίζει τον
(πλαστό) εαυτό, από την Πραγματικότητα, τον κόσμο, τους άλλους… είναι η σκέψη
που ζητά την εξέλιξη, την φώτιση, την πραγματοποίηση κι όλα αυτά… αλλά όλα αυτά
είναι φανταστικά, εκδηλώνονται στο χώρο της σκέψης.
Η Πραγματικότητα Είναι Αυτή Που Είναι, Είμαστε Αυτή η
Πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να πραγματοποιήσουμε κάτι. Η Πραγματικότητα,
Υπάρχει, Είναι. Δεν γίνεται, δεν εξελίσσεται, δεν πραγματοποιείται.
Στην πραγματικότητα όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι μιλούν για
την Ίδια Πραγματικότητα και Δείχνουν την Ίδια Πραγματικότητα, την υπέρβαση της
παραμορφωτικής σκέψης… όταν εξοικειωθεί κάποιος με την φιλοσοφική σκέψη και
τους φιλοσοφικούς όρους στις διάφορες παραδόσεις το καταλαβαίνει αυτό. Θέλω να
πω πως δεν υπάρχει δυσκολία να επικοινωνήσουμε και να συνεννοηθούμε σε μια
κοινή (φιλοσοφική) γλώσσα.
Όλα Είναι Ένα κι Όλα (στο Χώρο της Πραγματικότητας, όχι
της σκέψης) είναι Συνώνυμα, Πραγματικότητα, Ύπαρξη, Ζωή, Επικοινωνία… Η
Επικοινωνία είναι ακριβώς Εκδήλωση της Κοινής Ουσίας κι η Αγάπη η Πρακτική
Έκφρασή της… οι άνθρωποι όμως που βιώνουν την Πραγματικότητα μέσα από την
σκέψη, το εγώ, το προσωπικό συμφέρον κι όλες αυτές τις ανοησίες δεν κατανοούν
την Ουσία της Αγάπης, βρίσκονται σε διαμάχη, σύγκρουση, σε πόλεμο.
…
Όσοι Αναδύονται στην Πραγματικότητα, στην Εμπειρία της
Πραγματικότητας (όπου αντιλαμβάνονται πλέον καθαρά το τι συμβαίνει φτάνουν πάντα
στο ίδιο συμπέρασμα: «έτσι απλή είναι η πραγματικότητα γι' αυτό μας
διαφεύγει».
Αν οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα
είναι γιατί μετατοπίζουν την Αντίληψή τους προς την σκέψη, νομίζουν ότι μέσα
από την σκέψη προσεγγίζουν την Πραγματικότητα…
Είναι σαν κάποιος να κοιτά με τα μάτια του τον κόσμο και
μετά να φοράει γυαλιά χρωματιστά και να κοιτάει… ασφαλώς όλα θα του φαίνονται
διαφορετικά. Το να φοράς γυαλιά – αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός – δεν είναι κακό,
αρκεί να γνωρίζεις ότι φοράς γυαλιά. Όταν όμως τα φοράς χωρίς να το
συνειδητοποιείς αναρωτιέσαι γιατί ο κόσμος έγινε ξαφνικά κόκκινος ή πράσινος ή
κίτρινος…
Έτσι και με την σκέψη. Το να σκεφτόμαστε όταν χρειάζεται
- αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός – δεν είναι κακό, μπορεί και να είναι χρήσιμο…
αλλά πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι σκεφτόμαστε, γιατί αλλιώς βλέπουμε πράγματα
που δεν υπάρχουν και πράγματα που υπάρχουν δεν τα αντιλαμβανόμαστε.
