Esoterism Academy: Πραγματικότητα και σκέψη

Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Sunday, November 24, 2019

Πραγματικότητα και σκέψη

Προσπαθούμε όσο πιο απλά μπορούμε και μέσω της σκέψης, των εννοιών των λέξεων, να εξηγήσουμε ότι στην πραγματικότητα η σκέψη είναι απλά μια συμβολική γλώσσα, δεν συλλαμβάνει την Πραγματικότητα. Χρειάζεται να πάμε πέρα από την σκέψη για να Αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά φυσικά περιστατικά. Με άλλα λόγια μόνο στην σιωπή της σκέψης αρχίζει η Αληθινή Εμπειρία της Ζωής, η Αληθινή Ζωή.

Αυτό που έχει σημασία είναι να Ζούμε, να Βιώνουμε την Πραγματικότητα, τα Φυσικά Περιστατικά… όχι να σκεφτόμαστε την Πραγματικότητα, μέσω των διανοητικών συμβόλων…

Από όσο αντιλαμβάνομαι (σε καθαρά βιωματικό επίπεδο κι όχι διανοητικό), Πραγματικότητα, Συνείδηση, Ύπαρξη, Ζωή, Επικοινωνία, Αγάπη, Πραγματική Επαφή (υπαρξιακή) με τους άλλους, όλα Αυτά είναι Συνώνυμα, Δείχνουν το Ίδιο Πράγμα… Είναι η σκέψη που τα ξεχωρίζει.

Και για να το εξηγήσω: Η Συνείδηση που Αντιλαμβάνεται είναι Μία. Αυτή η Συνείδηση δεν είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματική συνείδηση του καθενός μας. Είμαστε Αυτό, είτε (σαν εγώ) το θέλουμε είτε όχι. Κι όταν η Συνείδηση (η συνείδηση του καθενός μας) λειτουργεί απλά, αντιλαμβάνεται ό,τι υπάρχει, ό,τι συμβαίνει. Σε Αυτή την Αντίληψη Όλα είναι Ένα, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί… Όταν όμως λειτουργούμε μέσω της σκέψης τα πράγματα «φαίνονται» διαφορετικά. Κατ’ αρχήν η σκέψη δημιουργεί την αντίληψη ενός εγώ, διαχωρίζει το εγώ από τον κόσμο και βιώνουμε τη ζωή μέσα από αυτή την αντίθεση Σε αυτή την αντίληψη όλα γίνονται αντιληπτά μέσω της δυαδικότητας… Το εγώ διαχωρίζει τον εαυτό του από την Πραγματικότητα, από τον κόσμο, τους άλλους… Έτσι σιγά-σιγά γλιστράμε στην «πραγματικότητα της σκέψης», αντιλαμβανόμαστε πως αυτό που σκεφτόμαστε είναι η Πραγματικότητα.

Δεν αντιλαμβανόμαστε την παγίδα, ότι έχουμε γλιστρήσει από την Πραγματικότητα (την Αντίληψη των Φυσικών Περιστατικών), στον εικονικό κόσμο των εννοιών. Μπερδεύουμε το σύμβολο με το πράγμα, τον χάρτη με το έδαφος.

Όταν κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου, 11.30 το πρωί, τη βροχή, αντιλαμβάνομαι το φυσικό περιστατικό, να πέφτει νερό από ψηλά, τίποτα άλλο: το φυσικό περιστατικό είναι το νερό που πέφτει, μια εικόνα, μια αίσθηση, μια αντίληψη αυτού που γίνεται. Μέχρις εδώ, τίποτα άλλο… Όταν όμως αρχίζω να σκέφτομαι ότι βρέχει, ότι η βροχή μου διέκοψε κάποια εργασία στη ταράτσα του σπιτιού, όταν σκέφτομαι το φαινόμενο της βροχής, την εξάτμιση του νερού, την δημιουργία των συννέφων, τη βροχή, κι ένα σωρό άλλα πράγματα, έχω γλιστρήσει στην «πραγματικότητα της σκέψης». Εδώ το φυσικό περιστατικό δεν είναι πλέον η βροχή, αλλά η σκέψη. Δεν ζω απλά το φυσικό περιστατικό. Το έχω μεταφέρει στο συμβολικό επίπεδο της σκέψης, αντιλαμβάνομαι το ιδεολογικό σύμβολο, όχι το φυσικό πράγμα.

Όταν αντιλαμβάνομαι την παγίδα στην οποία έπεσα, ότι το φυσικό γεγονός είναι η σκέψη κι όχι το φυσικό πράγμα, όταν καταλαβαίνω ότι σκέφτομαι και δεν ζω το φυσικό περιστατικό (της βροχής), απλά παύω να σκέφτομαι και ιδού, αντιλαμβάνομαι πάλι το νερό που πέφτει από ψηλά, τίποτα άλλο. Ανάμεσα σε μένα και την βροχή δεν υπάρχει διαχωρισμός, σύγκρουση, αποδέχομαι απλά το φυσικό περιστατικό.

Όταν βλέπω απλά βλέπω με την Μια Συνείδηση (που Είναι Όλα, όλοι μας, ο καθένας), όταν σκέφτομαι την πραγματικότητα, το γεγονός, τη βροχή, βλέπω μέσα από την σκέψη, βλέπω την σκέψη, το σύμβολο, όχι την Πραγματικότητα.

…

Τώρα, αν αυτό έγινε κατανοητό (έστω και διανοητικά) μπορούμε να κατανοήσουμε ότι αφού η Συνείδηση Είναι Μία κι Όλα Είναι Ένα κι ότι ο διαχωρισμός είναι μια λειτουργία, κάτι τεχνητό, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι απλά να «εγκαταλείψουμε» την σκέψη, την παραποίηση της Πραγματικότητας. Πως; Μα δεν χρειάζεται προσπάθεια, κάθε προσπάθεια είναι επίσης σκέψη, επίσης παραποίηση της Πραγματικότητας. Τότε; Τίποτα, απλά τίποτα… Είναι όπως όταν μπαίνουμε στην θάλασσα, κάνοντας μυϊκή προσπάθεια βουλιάζουμε, εγκαταλείποντας τον εαυτό μας στην αγκαλιά της θάλασσας, το νερό μας ανυψώνει στην επιφάνεια… όλοι μας το έχουμε κάνει… Το ίδιο πράγμα γίνεται και στο ψυχολογικό επίπεδο. Όσο κάνουμε προσπάθεια μπλεκόμαστε στο δίχτυ της σκέψης… όταν τα «εγκαταλείπομε όλα», Αναδυόμαστε Στην Μοναδική Ουσία που Είναι Ουσία Όλων μας, έτσι απλά.

Στην πραγματικότητα είναι η σκέψη που διαχωρίζει τον (πλαστό) εαυτό, από την Πραγματικότητα, τον κόσμο, τους άλλους… είναι η σκέψη που ζητά την εξέλιξη, την φώτιση, την πραγματοποίηση κι όλα αυτά… αλλά όλα αυτά είναι φανταστικά, εκδηλώνονται στο χώρο της σκέψης.

Η Πραγματικότητα Είναι Αυτή Που Είναι, Είμαστε Αυτή η Πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να πραγματοποιήσουμε κάτι. Η Πραγματικότητα, Υπάρχει, Είναι. Δεν γίνεται, δεν εξελίσσεται, δεν πραγματοποιείται.

Στην πραγματικότητα όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι μιλούν για την Ίδια Πραγματικότητα και Δείχνουν την Ίδια Πραγματικότητα, την υπέρβαση της παραμορφωτικής σκέψης… όταν εξοικειωθεί κάποιος με την φιλοσοφική σκέψη και τους φιλοσοφικούς όρους στις διάφορες παραδόσεις το καταλαβαίνει αυτό. Θέλω να πω πως δεν υπάρχει δυσκολία να επικοινωνήσουμε και να συνεννοηθούμε σε μια κοινή (φιλοσοφική) γλώσσα.

Όλα Είναι Ένα κι Όλα (στο Χώρο της Πραγματικότητας, όχι της σκέψης) είναι Συνώνυμα, Πραγματικότητα, Ύπαρξη, Ζωή, Επικοινωνία… Η Επικοινωνία είναι ακριβώς Εκδήλωση της Κοινής Ουσίας κι η Αγάπη η Πρακτική Έκφρασή της… οι άνθρωποι όμως που βιώνουν την Πραγματικότητα μέσα από την σκέψη, το εγώ, το προσωπικό συμφέρον κι όλες αυτές τις ανοησίες δεν κατανοούν την Ουσία της Αγάπης, βρίσκονται σε διαμάχη, σύγκρουση, σε πόλεμο.

…

Όσοι Αναδύονται στην Πραγματικότητα, στην Εμπειρία της Πραγματικότητας (όπου αντιλαμβάνονται πλέον καθαρά το τι συμβαίνει φτάνουν πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: «έτσι απλή είναι η πραγματικότητα γι' αυτό μας διαφεύγει».

Αν οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα είναι γιατί μετατοπίζουν την Αντίληψή τους προς την σκέψη, νομίζουν ότι μέσα από την σκέψη προσεγγίζουν την Πραγματικότητα…

Είναι σαν κάποιος να κοιτά με τα μάτια του τον κόσμο και μετά να φοράει γυαλιά χρωματιστά και να κοιτάει… ασφαλώς όλα θα του φαίνονται διαφορετικά. Το να φοράς γυαλιά – αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός – δεν είναι κακό, αρκεί να γνωρίζεις ότι φοράς γυαλιά. Όταν όμως τα φοράς χωρίς να το συνειδητοποιείς αναρωτιέσαι γιατί ο κόσμος έγινε ξαφνικά κόκκινος ή πράσινος ή κίτρινος…

Έτσι και με την σκέψη. Το να σκεφτόμαστε όταν χρειάζεται - αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός – δεν είναι κακό, μπορεί και να είναι χρήσιμο… αλλά πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι σκεφτόμαστε, γιατί αλλιώς βλέπουμε πράγματα που δεν υπάρχουν και πράγματα που υπάρχουν δεν τα αντιλαμβανόμαστε.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, November 24, 2019

Πραγματικότητα και σκέψη

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright