Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΩΤΙΣΗ είναι Κάτι που Συμβαίνει όχι κάτι
που πραγματοποιείται. Συμβαίνει όταν παύει να εκδηλώνεται εκείνη ακριβώς η
δραστηριότητα της σκέψης που συγκροτεί, συγκρατεί και διαιωνίζει την «αντίληψη
μιας ατομικής ύπαρξης», ενός υποκειμένου ξεχωριστού από τον κόσμο, ενός εγώ
μέσα στον κόσμο.
Ξαφνικά Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΕΡΑΝ… Τι «Είδους»
Αντίληψη είναι όμως «Αυτή»; - όχι πάντως ενός εγώ… ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, Ελεύθερη,
Ενιαία, Απεριόριστη, Έξω Από Τόπο και Χρόνο…
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΩΤΙΣΗ (Όταν Συμβαίνει) Είναι
Απελευθέρωση. Η Απελευθέρωση Είναι Ολοκληρωτική και Πραγματική.
Ο Συνηθισμένος άνθρωπος – έτσι όπως αντιλαμβάνεται
– «βρίσκεται» μέσα στο σώμα του, μέσα στον κόσμο (με το περιβάλλον γύρω του),
διαχωρισμένος (σαν υποκείμενο) από τον υπόλοιπο κόσμο, τα πράγματα… λειτουργεί
σαν ένα ψυχολογικό συγκροτημένο «εγώ», με τις «αντιλήψεις» του, τα συναισθήματα
και τις επιθυμίες του και την εμπειρία του σώματος και μέσα από το σώμα με την
εμπειρία της ζωής στον κόσμο.
Όταν όμως σε αυτόν τον άνθρωπο Συμβεί αυτό που
ονομάζεται Απελευθέρωση – επειδή ακριβώς η Απελευθέρωση Είναι Πραγματική –
Αλλάζει Τελείως η Αντίληψη (συμβαίνει αυτό που όλοι όσοι έχουν «Εμπειρία της
Απελευθέρωσης» ονομάζουν «Αντιστροφή της Αντίληψης»). Επειδή η Αντίληψη (οι άνθρωποι χρησιμοποιούν
όρους όπως Συνείδηση, Οντότητα, Ψυχή, - δηλαδή το μη-υλικό) Είναι
Απελευθερωμένη, Είναι Έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα. Αλλά Είναι Πλήρως
Ελεύθερη. Όταν χρησιμοποιεί το σώμα είναι η Υπερβαίνουσα Αντίληψη (που
εμπεριέχει το σώμα) που κινεί το σώμα – δεν είναι όπως στον συνηθισμένο άνθρωπο
που αντιλαμβάνεται ότι είναι μέσα στο σώμα και κινείται μέσω του σώματος.
Αυτό είναι ένα μόνο χαρακτηριστικό της Φωτισμένης
Αντίληψης (Όταν Είναι Ελεύθερη). Αυτό όμως (το τι συμβαίνει ακριβώς) μπορεί να
το κατανοήσει μόνο όποιος έχει αυτή την «Εμπειρία». Δεν πρόκειται για θεωρία
και το να το συλλάβει κάποιος νοητικά, δεν έχει κανένα νόημα, γιατί αν δεν το
έχει βιώσει δεν μπορεί να το «υποστηρίξει».
Μετά, η Απελευθερωμένη Αντίληψη (Απελευθερωμένη
από την σκέψη, το εγώ, τις επιθυμίες, και το υλικό σώμα), επειδή ακριβώς δεν
λειτουργεί πλέον η διασκεπτική δραστηριότητα που συγκροτεί το ψυχολογικό κέντρο
εγώ (το στηρίζει και το διαιωνίζει) Λειτουργεί σαν Ένα Ενοποιημένο Πεδίο
Αντίληψης, Όπου υποκείμενο-αντικείμενο έχουν συγχωνευτεί σε Μια Ολότητα, σε Μια
Ενότητα όπου δεν υπάρχουν «διαχωρισμοί». Είναι η Αντίληψη της Παγκόσμιας
Ενότητας της Ύπαρξης, είναι η Παγκόσμια Συνείδηση, είναι η Μετουσίωση του ανθρώπου
από διαχωρισμένη σκεπτόμενη οντότητα σε Πνευματική Οντότητα Άρρηκτα Ενωμένη με
το Όλον.
Αυτό είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό της Φωτισμένης
Αντίληψης. Η Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης Πραγματώνεται σε Αληθινή Αγάπη
που ξεπερνά τους διαχωρισμούς, Είναι Ειρηνική, κι Αποκαθιστά πάντα την Ενότητα.
Μετά Συμβαίνει και κάτι άλλο. Επειδή η
Απελευθερωμένη, Ενοποιημένη με το Όλο, Αντίληψη, Κατανοεί την Αληθινή Φύση της
σε μια Διαρκή Επέκταση του Πεδίου Επίγνωσής της (επειδή ακριβώς Είναι Ελεύθερη
από τις κατώτερες δραστηριότητες, λειτουργίες, εμπειρίες, - την σκέψη, τις
επιθυμίες, το σώμα), Διευρύνεται Συνεχώς Προς το Απεριόριστο Συγχωνευόμενη με
την Ολότητα στην Πιο Αγνή Μορφή της και Γίνεται σιγά-σιγά Απεριόριστη, κι ας
κρατά ακόμα τους δεσμούς με το σώμα (που υφίσταται όσο λειτουργούν ακόμα οι
αιτίες που το δημιούργησαν).
Αυτά τα Τρία Χαρακτηριστικά της Φωτισμένης
Αντίληψης (Συνείδησης) που είναι Βιωματικές Καταστάσεις που Εμπειριώνονται στην
Απελευθέρωσή της, στην Ενοποίηση με την Ολότητα και στην Διεύρυνση στο Απεριόριστο,
σχετίζονται με συγκεκριμένες δραστηριότητες, λειτουργίες, δυνάμεις, χώρους
εμπειρίας, ή φορείς εκδήλωσης του ανθρώπου – υπάρχουν πολλές περιγραφές,
ανάλογα με το από πού «βλέπουμε» και τι «βλέπουμε».
Όλα αυτά όμως (που δεν θα έπρεπε να δημοσιοποιούνται
για να μην γίνεται κακή χρήση τους) τα γράψαμε για ένα απλό λόγο. Για να γίνει
κατανοητό ότι η Οντότητα (ο καθένας μας) Φαίνεται «που βρίσκεται» και «από πού
μιλά». Φαίνεται ποιος έχει Εμπειρία (Ποιος Έχει Απελευθερωθεί). Φαίνεται αν
λειτουργεί μέσα από ένα ψυχολογικό εγώ (ακόμα κι αν θεωρεί τον εαυτό του, ή
εκλαμβάνεται από τους άλλους σαν «Δάσκαλος»…)… Από τους Καρπούς της γίνεται
Φανερή η «Κατάσταση» του καθενός, όπως το δένδρο γνωρίζεται από τους καρπούς
του (αν υπάρχουν οι καρποί και ποια ποιότητα έχουν…).
Συχνά, βλέπουμε και σε βιβλία και στο δίκτυο
(ίντερνετ) αφώτιστους ημιμαθείς υπερόπτες ανθρώπους να μιλάνε για Γνώση, για
Πραγματοποίηση, να παριστάνουν τους «Δασκάλους»… και μας δημιουργείται η
εντύπωση μικρών παιδιών που παίζουν κάποιο παιχνίδι ρόλων… ο ένας είναι
ιππότης, ο άλλος σούπερ-ήρωας, ο άλλος «θεός»… Θα γελάγαμε αν αυτό δεν κατέληγε
σε άσχημα αποτελέσματα.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΥΗΣΗ «Δίνεται» σε Ελάχιστους (που
μπορούν να την «Δεχτούν») και «Δίνεται» με διάφορους τρόπους (που δεν έχουμε
βέβαια δικαίωμα να αποκαλύψουμε). Δεν υπάρχει ούτε σε βιβλία, ούτε στο
ίντερνετ, ούτε πουθενά αλλού. Είναι Μετάδοση Κατανόησης, Μετάγγιση Ζωής, που
Γίνεται στην Σιωπή. Είναι όπως ένα αναμμένο κερί ανάβει ένα άλλο κερί. Είναι
ένα Πνευματικό Συμβάν, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Αλλά γιατί αναφερόμαστε σε αυτό; Επειδή Αυτοί που
Έχουν «Λάβει» την Μύηση Απελευθερώνονται κι Αναγνωρίζονται από «Αυτό» που
Βιώνουν και από τους Καρπούς της Κατανόησής τους. Όπως Φαίνεται κι Αυτός που
προσπαθεί να κλέψει την Ιερή Γνώση (ή ισχυρίζεται ότι την κατέχει). Έχει τόσο
πολύ εγώ που απλά «απομακρυνόμαστε» γρήγορα από αυτόν – δεν αντέχεται.
Η Υπέρτατη Αρετή στην Δράση μας στον κόσμο είναι η
Ταπεινότητα (επειδή δεν υπάρχει εγώ)… Αλλά ένα εγώ δεν είναι ποτέ ταπεινό.
