Esoterism Academy: Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΗΣΗ

Sunday, September 1, 2019

Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΗΣΗ

Εισαγωγή (Οι Βασικές Θρησκευτικές Αντιλήψεις)

Η Πρώτη Αντίληψη που απέκτησε, για τον άνθρωπο, ουσιαστική θρησκευτική σημασία και βαθύ ανθρωπολογικό συμβολισμό είναι ο Χώρος, Αυτό που τα Περικλείνει όλα. Και μετά ο Τόπος που αποκτά Ιερό ή ανίερο χαρακτήρα. Κι η Ύπαρξη, η Παρουσία. Όλα αυτά απέκτησαν θρησκευτική αξία εδώ και πολλές χιλιετηρίδες, ήδη εδώ και 30.000 χρόνια. Ο Χώρος σαν κάτι Ζωντανό αλλά κι αφηρημένο έχει κάτι το Άπιαστο, το Άγνωστο, το Μυστηριώδες. Όμως είναι Αυτό που Μέσα του υπάρχουν όλα. Ο Τόπος, ο Ουρανός, η Φυσική Δύναμη, το Φυσικό Περιβάλλον , εκφράζουν το Χώρο πιο συγκεκριμένα κι έτσι αποκτούν μια πιο ανθρώπινη σημασία. Ο Ουρανός Ψηλά, Η Δύναμη, ο Φιλόξενος Τόπος, η Μάνα Τροφοδότρα Γη γίνονται οι Βασικές θρησκευτικές αντιλήψεις που εκφράζουν την θεότητα, τον χώρο ύπαρξης, την Κατοικία του ανθρώπου, σε διάφορα Κοσμικά Επίπεδα. Ο άνθρωπος εδώ και πολλές χιλιετηρίδες προσπάθησε όλα αυτά να τα αποτυπώσει στον συγκεκριμένο καθημερινό χώρο. Από εδώ πηγάζει η καθιέρωση του Ιερού Χώρου, του Τεμένους, του Ναού. Ο Ναός δεν είναι παρά η αποτύπωση του Χώρου μέσα σε μια Ιερή Κατασκευή. Ο Ναός δεν είναι απλά ένα κτίσμα. Ο Χώρος του Ναού είναι σε Πλήρη Αντιστοιχία με το Όλο. Αποτυπώνει όχι μόνο τον Χώρο αλλά και τις Τοπικές Ιδιαιτερότητες, τον Ουρανό, το Κοσμικό Περιβάλλον, την Γη, τον ανίερο χώρο (έξω από τον Ναό). Από εδώ πηγάζει η Μυστική Αρχιτεκτονική του Ναού, η καθιέρωση του κυρίως Ναού, του Αδύτου, κλπ. Σε Πλήρη αντιστοιχία με τον Χώρο, τον Ιερό Τόπο (τον Ναό) είναι κι ο άνθρωπος Είναι η Ύπαρξη, η Ζωή, η Παρουσία που Κατοικεί στο Άδυτο του εγκεφάλου, χρησιμοποιεί τις φυσικές δυνάμεις κι εκδηλώνεται με εξωτερικές δραστηριότητες. Ότι Υπάρχει στον Χώρο, υπάρχει στον Ιερό Τόπο και ταυτόχρονα στον Άνθρωπο, στην ανθρώπινη ύπαρξη, στο ανθρώπινο σώμα.

Η Ορφική Αναθεώρηση της Διονυσιακής Λατρείας

Η Λατρεία της Θεότητας με την Μορφή της Ουράνιας Φυσικής Δύναμης, σε αφηρημένη μορφή ή σε μια πιο συγκεκριμένη μορφή ταυτισμένη με τον Ήλιο, τη Φωτεινή Ενέργεια που τροφοδοτεί τα πάντα, ανιχνεύεται εδώ και πολλές χιλιετηρίδες. Η Διονυσιακή Λατρεία, η Λατρεία της Φυσικής Δύναμης ήταν διαδεδομένη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Όταν ο Ορφέας, τον 8ο αιώνα π.Χ. Μυήθηκε στην Θεία Σοφία η Θρησκεία υπήρχε ήδη. Ο Ορφέας ταύτισε τον Διόνυσο με τον Κρητιγενή Ζαγρέα και διευκρίνησε ότι ο Γιός του Θεού είναι αυτός ο ίδιος ο Απόλλωνας, το Ουράνιο Φως. Ο Ζαγρέας των Μυστηρίων , ο Έρως-Φάνης των Ιερών ύμνων, Ο Διόνυσος της Φύσης, ο Απόλλωνας της Επικράτειας, ο Βάκχος της Μυσταγωγίας, είναι ο ένας Θεός, Εικόνα του Αγνώστου. Είναι η Ψυχή που Πληρώνει τον Χώρο, Κατοικεί στα Ιερά Επίπεδα του Κόσμου, στον Ιερό Ναό, στον Άνθρωπο, στο ανθρώπινο σώμα. Η Ορφική Αντίληψη-Διδασκαλία διαδόθηκε με τους Ορφικούς Θιάσους, από την Θράκη, που εκτεινόταν από τον Θεσσαλικό Όλυμπο μέχρι τον Ελλήσποντο, σε όλη την Ελλάδα. Ο Πυθαγόρας, ο Παρμενίδης, ο Πλάτωνας κι όλοι οι άλλοι Μεγάλοι Σοφοί ανήκουν στην Ορφική Παράδοση. Ο Ορφισμός αναμόρφωσε πλήρως την Ηλιακή Δελφική Λατρεία του Φωτός αποκαθιστώντας την Δελφική Θεολογία στον Ευρύτερο Θεολογικό Χώρο της. Επίσης στην Ελευσίνα τα Μυστήρια που κατά την επικρατέστερη Παράδοση είχε ιδρύσει ο Θράκας Εύμολπος (που σχετιζόταν με τον Ορφέα), τον 7ο αιώνα π.χ. και είχαν σαν αντικείμενο την Ψυχή στους κατώτερους κόσμους, εμπλουτίσθηκαν με το Θεολογικό Βάθος της Ουράνιας Θείας Προέλευσης της Ψυχής και αποκαλύφθηκαν οι Ανώτερες Μυήσεις.

Αθήνα, 6ος αιώνας π.Χ. Τα Ελευσίνια Μυστήρια στους ιστορικούς χρόνους

Ο 6ος αιώνας π.Χ. υπήρξε ο σημαντικότερος αιώνας της Αρχαίας Ιστορίας που προετοίμασε τον Χρυσό Αιώνα που ακολούθησε. Ο Πεισίστρατος καθιέρωσε την Ορφική Λατρεία σαν επίσημη θρησκεία της Αθήνας, καθιέρωσε Ιερές Γιορτές που σχετίζονταν με την Διονυσιακή Λατρεία και προέβαλλε ιδιαίτερα τα Αναμορφωμένα Ελευσίνια Μυστήρια. Ξαναέκτισε το Ιερό Τελεστήριο στην Ελευσίνα και με το όλο πολιτιστικό έργο του προετοίμασε την Εποχή της Δημοκρατίας. Κάθε Φθινόπωρο, στην Φθινοπωρινή Ισημερία τελούνταν η πιο λαμπρή γιορτή της Αρχαιότητας, στην οποία συμμετείχαν πολλές χιλιάδες άνθρωποι και Τελούνταν τα Πιο Ιερά Μυστήρια στην Ιστορία. Αλλά τελικά, τι είναι τα Ελευσίνια Μυστήρια;
Ψάχνοντας για πληροφορίες σχετικά με τα Μυστήρια, σε βιβλία, μελέτες, ή στο δίκτυο, θα βρείτε γενικόλογες πληροφορίες, αοριστολογίες, ανακρίβειες, ανόητους ισχυρισμούς. Γιατί; Επειδή οι Πραγματικοί Μύστες, οι πραγματικά Μυημένοι, δεμένοι με όρκο, μετέδιδαν το Ιερό Βίωμα προσωπικά και δεν αποκάλυπταν ποτέ το Ιερό Μυστικό. Όσοι μιλούσαν για τα Μυστήρια δεν ήταν πραγματικά μυημένοι. Παράδειγμα ο Αλκιβιάδης. Πήγε στην Ελευσίνα, μυήθηκε στα Μυστήρια, αλλά δεν Βίωσε τίποτα βαθύτερο. Κράτησε το εξωτερικό κέλυφος της τελετουργίας κι έχρισε τον εαυτό του Μυσταγωγό όχι σε αληθινά μυστήρια αλλά σε θεατρικές παραστάσεις των Μυστηρίων. Το ίδιο κάνουν και πολλοί σύγχρονοι μύστες στους Τεκτονικούς και άλλους κύκλους. Τότε, τι γνωρίζουμε; Πως μπορούμε να γνωρίσουμε; Στην πραγματικότητα υπάρχει μια αδιάσπαστη εσωτερική παράδοση που διατήρησε ζωντανή την Φλόγα του Βιώματος μέχρι σήμερα. Πάντα υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που γνώριζαν περισσότερα από όσα διέρεαν στον εξωτερικό κόσμο.
Την Τρίτη 8 Μαρτίου 2011 είχαμε δημοσιεύσει ένα άρθρο για τα Ελευσίνια Μυστήρια (http://wholemind8.blogspot.com/2011/03/blog-post.html). Σε αυτό το άρθρο γίνεται μια Μυθολογική, Θεολογική και Λειτουργική προσέγγιση των Μυστηρίων, αλλά στην πραγματικότητα λέγονται ελάχιστα πράγματα για την Ουσία των Μυστηρίων, για το τι είναι η Ελευσίνια Μύηση και για το τι γινόταν πραγματικά στο Ιερό Τελεστήριο της Ελευσίνας (στον χώρο που λεηλατήθηκε, καταστράφηκε και παραδόθηκε στις βιομηχανίες τσιμέντου για να υψώσουν υψικάμενους εκεί που οι Έλληνες Υψώνονταν στο Θείο). Αν και είμαστε συνεχιστές της αδιάσπαστης Εσωτερικής Παράδοσης των Μυστηρίων, δεσμευόμαστε να μην αποκαλύψουμε το πραγματικό Μυστικό της Μύησης. Μπορούμε όμως να πούμε κάποια πράγματα σχετικά με την Ελευσίνια Μύηση. Αυτοί που γνωρίζουν να διαβάζουν θα κατανοήσουν τα υπονοούμενα. Εξάλλου θέλουμε να αποφύγουμε να πέσει η Γνώση στα χέρια ανθρώπων σαν τον Αλκιβιάδη και τους σύγχρονους κακούς μιμητές του. Τα Μυστήρια (όπως τα περιγράψαμε στο πιο πάνω άρθρο), τα Μικρά και Μεγάλα Μυστήρια, τα Εποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων»), τα Μυστήρια του Διονύσου, τα Μυστήρια του Διός, σχετίζονται αλλά δεν αντιστοιχούν ακριβώς στις Βαθμίδες Μύησης όπως δίνονταν στο Ιερό Τελεστήριο. Οι Μυήσεις είναι Πρακτικές Βιωματικές Δράσεις που περιγράφονται με τεχνικούς όρους. Δεν είναι Θεολογία ή Τελετουργία. Είναι Καθαρή Πρακτική (Δράση)

Τα Μεγάλα Μυστήρια στην Φθινοπωρινή Ισημερία

Οι Μυήσεις στο Ιερό Τελεστήριο είναι (ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω) οι εξής:
ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ – ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ
I. (Έκσταση στο Θείο Χάος)
II. Αποθέωση στο Αρχικό Ον (Ένωση με τον Θεό, Ενθρόνιση)
Ιερή Ένωση της Δυάδας (Βίωση της Ενότητας του Όντος, Αναγέννηση)
Εποπτεία του παντός (Θεοπτία, Όραση του Ήλιου του Μεσονυκτίου)
III. Τα Μεγάλα Μυστήρια (Αυτοψία ή Βίωση της Μη-Δυαδικότητας, Όραση του Φωτός)
IV. Τα Μικρά Μυστήρια (της υλικής ψυχής)
V. «Κάθαρσις»
Δεν έχει τόση σημασία πως θα κατατάξουμε τις διάφορες βαθμίδες. Μπορούμε να διαβάσουμε την σειρά κι αλλιώς, Μικρά Μυστήρια, Μεγάλα Μυστήρια, Εποπτεία (ή Θεοπτία), Ιερή Ένωση, Ενθρόνιση. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δείχνουν κι υπονοούν τι πρέπει να βιώσουμε, τίποτα περισσότερο. Αυτό που έχει αξία είναι ακριβώς τι βιώνουμε.

Η Αληθινή Μύηση σαν Εσωτερική Διαδικασία

Τι συνέβαινε λοιπόν όταν έμπαινε κάποιος στο Ιερό Τελεστήριο για να Μυηθεί στα Μεγάλα Μυστήρια, μετά την σχετική προετοιμασία στα Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης; Η «Είσοδος» γινόταν με την Αποκάλυψη του Μυστικού των Αντιστοιχιών ανάμεσα στον Χώρο, τον Ναό και τον Μυούμενο. Μονάχα όταν Κατανοούσε κάποιος την Αλήθεια κι αναλάμβανε την Ευθύνη της Ύπαρξής του μπορούσε να προχωρήσει προς την Ελευθερία. Τότε του Αποκαλυπτόταν το Μυστικό της Λύσις της Ψυχής σύμφωνα με την Ορφική Παράδοση (τον παλιό ορφικό λόγο στον οποίο αναφέρεται ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα), με την Περισυλλογή της Ψυχής (των Ψυχικών Δυνάμεων) και την Στροφή Έσω, στον Εαυτό της, όπου είναι δυνατή η απελευθέρωση κι η Βίωση της Εσωτερικής Φύσης. Η περιπλάνηση στον Σκοτεινό Χώρο του Πλουτώνιου σήμαινε την Μυητική Διαδικασία που βίωνε προσωπικά ο μύστης. Το Πέρασμα από τα Τέσσερα Στοιχεία, της Γης, του Νερού, του Αέρινου Πνεύματος και της Πύρινης Καταχνιάς στην πραγματικότητα είναι η Άνοδος στα Κοσμικά Πεδία μέσα από την Ανύψωση της Ψυχής (της Ψυχικής Ενέργειας) από το Σώμα στην Αιθερική Ψυχή, στην Αστρική Ψυχή στον Νου μέχρι τον Ελευθερωμένο Νου.

Η Απελευθέρωση κι η Όραση του Εσωτερικού Φωτός

Η Είσοδος στον Ολόλαμπρο Ναό σηματοδοτεί το Πέρασμα στην Ελευθερία, στην Μη Δυαδική Συνείδηση, που έχοντας ξεπεράσει την χωριστικότητα του νου βιώνει την Ενότητα του Όντος. Η Επίγνωση χωρίς εγώ αγκαλιάζει τα πάντα χωρίς να υπάρχει απόσταση με τίποτα. Είναι όλα εδώ μέσα στην Ενότητα. Η απόσυρση από τον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων οδηγεί στον Εσωτερικό Χώρο όπου Ανατέλλει το Εσωτερικό Φως του Εαυτού. Για αυτό αυτή η Κατάσταση ονομάζεται Αυτοψία ή Όραση του Εσωτερικού Φωτός.

Οι Ανώτερες Βαθμίδες της Μύησης κι ο Ηλιακός Λόγος

Η Παραμονή στο Ναό του Φωτός ή στον Εσωτερικό Χώρο του Ανθρώπου σημαίνει την Ολοκλήρωση (σαν Διαδικασία) και την Προετοιμασία για την Είσοδο στο Άδυτο. Όταν η Ψυχή Αποσύρεται από τον εξωτερικό χώρο των αντικειμένων βιώνει την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου. Εδώ Αποκαλύπτεται στον μύστη το Μυστικό της Αντικειμενικότητας της Βαθύτερης Φύσης μας. Η Ελεύθερη Ψυχή δεν έχει τίποτα το προσωπικό. Είναι Αντικειμενική και Κοινή για όλους. Είναι η Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου της Ψυχής, ή η Βίωση της Ψυχής σαν Αντικειμενικού Χώρου
Η Συνείδηση Απλώνεται Ανεμπόδιστη σε Όλο τον Χώρο. Είναι η Εμπειρία της Παγκόσμιας Συνείδησης που Βιώνεται σαν Φως Παντού. Είναι η Όραση του Ήλιου του Μεσονυκτίου. Είναι η Κατάσταση της Αληθινής Θεοπτίας. Συμβολικά αυτή η Κατάσταση Εκπροσωπείται από τον Διόνυσο με την Μυστηριακή Μορφή του Ίακχου.
Η Βίωση του Παγκόσμιου Φωτός οδηγεί σιγά στην Βαθιά Κατανόηση ότι υπάρχει μόνο Συνείδηση, Αντίληψη του Φωτός. Η Ίδια η Συνείδηση είναι ο Χώρος της Εμπειρίας. Κι αυτό αποκαλύπτει την Ενότητα του Όντος, πέρα από Υποκείμενο Αντικείμενο. Συμβολικά είναι η Κατάσταση του Διονύσου Βάκχου που Αποκαλύπτεται στην Ενότητά του.
Πλησιάζοντας το Άδυτο της Ύπαρξης, του Ναού της Ανθρώπινης Υπόστασης Συνειδητοποιούμε ότι το Φως δεν έχει Ιδιότητες κι ότι η Ομοιομορφία είναι η Βάση κάθε περαιτέρω Διαφοροποίησης. Υπάρχει μόνο Φως. Είναι ο Μυστηριώδης Θεός Ζαγρέας, ο Αρχαίος Φάνης, ο Έρωτας της Δημιουργίας. Κι είναι ακόμα ο Απόλλωνας, ο Ηλιακός Λόγος στην Πλήρη Δόξα του.

Η Υπέρτατη Κατάσταση

Το Φως Χωρίς Ιδιότητες είναι Παρόμοιο με το Σκότος, την Ουσία της Νύχτας. Η Υπέρτατη Αποκάλυψη αφορά την Ουσία του Φωτός που ενοποιεί μέσα της τα αντίθετα, το Φως με το Σκότος της Νύχτας ή Μαύρο Φως. Η Υπέρτατη Κατάσταση που βιώνει ο μύστης πριν μπει στο Άδυτο είναι η Ανάπαυση στους Κόλπους της Νύχτας. Είναι η Εμπειρία του Μαύρου Φωτός, η Προκοσμική Νύχτα σαν Εμπειρία της Ύπαρξης.

Στο Χάος της Ύπαρξης

Όταν φτάσει κάποιος στην Υπέρτατη Κατάσταση τότε μονάχα γίνεται άξιος να Μπει στο Άδυτο και τότε του Αποκαλύπτεται το Μυστικό της Ουσιαστικής Πραγματικής κι Άχρονης Ταύτισής μας με το Αληθινό Ον. Η Είσοδος στο Θείο Άδυτο, στο Άδυτο του Ναού, στο Βαθύτερο Στρώμα της Ανθρώπινης Ύπαρξης σημαίνει ταυτόχρονα την Έξοδο από την Δημιουργία, από το Αυγό του Κόσμου. Ελάχιστοι άνθρωποι φτάνουν εδώ, οι Μεγάλοι Μύστες. Τι ακριβώς Βιώνει κάποιος (που δεν είναι κάποιο ον με την συνηθισμένη έννοια, κάποιος, αφού μιλάμε για Καταστάσεις Συνείδησης Παγκόσμιες κι Αντικειμενικές); Χάος, Νύχτα, Έρεβος. Είναι Τρεις Συμβολικές Εκφράσεις της Απόλυτης Ουσίας, της Απόλυτης Συνείδησης, της Απόλυτης Ζωής, πέρα από τον Κοσμικό Τάρταρο.

Η Βαθύτερη Έννοια της Μύησης

Η Λύσις της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του εξωτερικού κόσμου είναι Πραγματική Δράση και Βίωση Καταστάσεων πέρα από την εξωστρεφή νόηση, τις αισθήσεις και το σώμα και την εμπειρία του εξωτερικού κόσμου. Είναι Είσοδος, εν ζωή, στα Μεταθανάτια Ουράνια Ηλύσια Πεδία. Είναι η Εμπειρία της Ελευθερίας της Ψυχής μέσα στην Αληθινή Άυλη Φύση της. Στα Μυστήρια Αποκαλυπτόταν η Πρακτική Δράση μέσα από την οποία μπορούσε ο Μύστης να Βιώσει τις Ανώτερες Καταστάσεις. Η Περισυλλογή της Ψυχής είναι Δράση αλλά όχι δραστηριότητα. Δεν μιλάμε για διοχέτευση της ψυχικής ενέργειας στην σκέψη ή στην αίσθηση ή σε κάποια εξωτερική δραστηριότητα κι εμπειρία. Αντίθετα η Περισυλλογή είναι σταμάτημα της ψυχικής ροής προς τα έξω κι Ανάδυση της Εσωτερικής Αντίληψης, Άνοιγμα του Εσωτερικού Οφθαλμού κι Ανατολή του Εσωτερικού Φωτός (Εμπειρία του Φωτός Μέσα μας, καθώς «βλέπουμε» την Αληθινή Ουσία της Ψυχής που είναι Φως).
Η Περισυλλογή υπονοεί την Ακινησία του Σώματος την Απάθεια των Αισθήσεων, την Σιωπή του Νου, Ανάπαυση στην Ησυχία της Ύπαρξης, Ανάδυση στην Αληθινή Ουσία, την Άχρονη Φωτεινή Ουσία.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι η Μύηση δεν είναι κάτι που μας μεταδίδει κάποιος Μυσταγωγός, ούτε κάτι που συμβαίνει απλά (μια τελετουργία). Είναι προπάντων κάτι που βιώνει ο μυούμενος. Στην Αληθινή Μύηση συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα Τρία. Αλλιώς η Μύηση δεν είναι έγκυρη. (Ο Αριστοτέλης λέει : Οι μυούμενοι οφείλουν «ου μαθείν τι αλλά παθείν και διατεθήναι», δηλαδή οι μυούμενοι δεν χρειάζεται να μάθουν κάτι, αφού ό,τι τους αποκαλύπτεται υπάρχει ήδη από την φύση, αλλά πρέπει να πάθουν, να δράσουν χωρίς να κάνουν κάτι, κάποια δραστηριότητα, και να τοποθετηθούν ορθά απέναντι στα πράγματα). Μιλάμε λοιπόν, με σοβαρό τρόπο, για πολύ σοβαρά πράγματα, μιλάμε για Αληθινή Μετάδοση της Ζωής κι Αληθινό Βίωμα της Πραγματικότητας. Στα Ελευσίνια Μυστήρια πολλοί ήταν οι ραβδοφόροι αλλά ελάχιστοι οι αληθινοί βάκχοι, (Ο Πλάτωνας λέει: «ναρθηκοφόροι μεν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι», που σημαίνει, «πολλοί είναι αυτοί που κρατούν τους νάρθηκες (ράβδους), ολίγοι όμως αυτοί που πραγματικά εμπνέονται από τον Βάκχο»).
Στην πραγματικότητα η Αληθινή Μύηση είναι κάτι πολύ ιερό κι απαιτεί απόλυτη προσοχή σε αυτό που συμβαίνει και τεράστια ψυχική δράση για να ελεγχθεί η ψυχική ροή και να βιώσουμε την Λύσιν της Ψυχής. Συμβολικά το Ταξίδι μέσα από το Πλουτώνιο που συμβολίζει την γήινη ζωή προς τον Ναό του Φωτός είναι το Ταξίδι της αιχμάλωτης στον Πλούτωνα, στον Άδη, Περσεφόνης, προς τα Ηλύσια Πεδία της Δήμητρας, της Άνω Γης, της Αληθινής Κατοικίας της Ψυχής, όπου η Περσεφόνη Ψυχή φθάνει σαν Κόρη Ελεύθερη Ψυχή.
Το Μυητικό Ταξίδι που έκανε ο μυούμενος στα Μυστήρια, η Άνοδος της Ψυχής από τα κατώτερα επίπεδα προς την Ελευθερία είναι μια βιωματική εμπειρία αξέχαστη που προκαλεί ιερό δέος. Αυτό που νοιώθει η Ψυχή όταν σβήνουν τα δεσμά του σώματος, η άπλωσι, η απεραντοσύνη και το ανεξάντλητο βάθος της Ύπαρξης είναι κάτι που φέρνει ίλλιγο καθώς ανατρέπει κάθε εμπειρία ζωής μέσα σε μια Άχρονη Απεραντοσύνη. Η Περισυλλογή γίνεται έτσι τρόπος ζωής και σιγά σιγά ο μύστης εγκαθίσταται μόνιμα στην κατάσταση της Ελευθερίας, στην Ανώτερη Ουράνια Αίσθηση της Ελεύθερης Ψυχής. Η Περισυλλογή που στην αρχή απαιτεί ψυχική ένταση, στάση κι ακινησία του σώματος κι ελαχιστοποίηση της ψυχικής δράσης γίνεται με τον καιρό ανεμπόδιστη δράση, έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Η Περισυλλογή καθίσταται διαρκής, μόνιμη.

Ζωή και θάνατος

Αυτός που Μυείται στα Μυστήρια κι εν ζωή βιώνει τις Ανώτερες Καταστάσεις της Ψυχής, όταν αποδεσμεύεται από το σώμα, γνωρίζει ήδη την μεταθανάτια πορεία της Ψυχής. Γνωρίζει από Που έρχεται και Που πηγαίνει. Η αντίληψη για την ζωή που σχηματίζει αυτός που μυήθηκε στα Μυστήρια είναι τελείως διαφορετική από αυτό που θεωρούν οι αμαθείς άνθρωποι ζωή. Ο Άνθρωπος (Ψυχή) έχει Ουράνια Προέλευση, Πηγάζει από το Άχρονο έχει Κατοικία το Ουράνιο Φως και κατέρχεται στη γη (στον υλικό φορέα, στο σώμα) προσωρινά, ξανά και ξανά, μέχρι να συνειδητοποιήσει την βαθύτερη αλήθεια της Άχρονης Ύπαρξής του.
Στην Αρχαία Αθήνα, του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ. οι άνθρωποι στους κόλπους της Ορφικής Αντίληψης της Ζωής γνώριζαν ότι ο πραγματικός σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να προετοιμαστεί ο άνθρωπος για τα Ουράνια Βασίλεια, για τα Ηλύσια Πεδία και τις Ανώτερες Πεδιάδες του Φωτός μέχρι τα Όρια της Νύχτας. Κι όποιος είναι άξιος να φθάσει να Ομοιωθεί με τον Θεό, έξω από την Δημιουργία. Για αυτό ήταν τόσο σημαντική γιορτή η Γιορτή των Ελευσινίων Μυστηρίων. Από τις χιλιάδες ανθρώπους που συμμετείχαν κάποιοι μυούνταν στα Μυστήρια κι η ζωή τους άλλαζε εντελώς. Αλλά όλοι συμμετείχαν σε κάτι ιερό, ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να ανέλθουν τον Εσωτερικό Όλυμπο μέχρι την Κατοικία των Θεών και του Πατέρα.
Σήμερα, 2500 χρόνια μετά τι κάνουν οι άνθρωποι; Τι είναι ο πολιτισμός τους, τι είναι η ζωή τους; Αμαθείς, παραπλανημένοι, με την πεποίθηση του ζώου, χάνονται στα μονοπάτια του εγωισμού, της διαμάχης και της βίας. Δεν γνωρίζουν καν ότι κατοικούν στο Βασίλειο του Πλούτωνα, στον Άδη, στον χειρότερο από τους κόσμους της Δημιουργίας. Ζουν εδώ όχι Ζωντανά Όντα αλλά Σκιές Όντων, Σκιές του Άδη, ζωντανοί νεκροί, που μέσα στην τυφλότητά τους νομίζουν ότι είναι Ζωντανοί. Χωρίς Ψυχή (ή με Ψυχή σε λήθαργο) δεν είσαι Ζωντανός, είσαι κάτι άλλο, κάτι θλιβερό κι αξιολύπητο. Να γιατί γεννιούνται οι Σοφοί στον Άδη, όχι γιατί εδώ είναι ο Τόπος τους, αλλά για να βοηθήσουν αυτούς που δεν γνωρίζουν την κατάστασή τους και δεν γνωρίζουν μέσα στο Σκοτάδι που βαδίζουν.
Μακάρι καθένας, που θέλει να σηκώσει την ευθύνη της ύπαρξής του να βρει την Αρχαία Ιερά Οδό και να την βαδίσει μέχρι το Ιερό Τελεστήριο που ποτέ δεν γκρεμίστηκε και Υπάρχει Πάντα στην Πνευματική Ελευσίνα.
Ο μήνας της Φθινοπωρινής Ισημερίας είναι η σημαντικότερη χρονική περίοδος (αν και όχι η πιο Ιερή) του θρησκευτικού έτους που βασίζεται στα φυσικά γεγονότα. Είναι η Περίοδος της Ιερής Σιγής. Περισυλλογή αδελφοί! Περισυλλογή!

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, September 1, 2019

Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΗΣΗ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright