Esoterism Academy: Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΗΣΗ

Sunday, September 1, 2019

Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΗΣΗ

Εισαγωγή (Οι Βασικές Θρησκευτικές Αντιλήψεις)

Η Πρώτη Αντίληψη που απέκτησε, για τον άνθρωπο, ουσιαστική θρησκευτική σημασία και βαθύ ανθρωπολογικό συμβολισμό είναι ο Χώρος, Αυτό που τα Περικλείνει όλα. Και μετά ο Τόπος που αποκτά Ιερό ή ανίερο χαρακτήρα. Κι η Ύπαρξη, η Παρουσία. Όλα αυτά απέκτησαν θρησκευτική αξία εδώ και πολλές χιλιετηρίδες, ήδη εδώ και 30.000 χρόνια. Ο Χώρος σαν κάτι Ζωντανό αλλά κι αφηρημένο έχει κάτι το Άπιαστο, το Άγνωστο, το Μυστηριώδες. Όμως είναι Αυτό που Μέσα του υπάρχουν όλα. Ο Τόπος, ο Ουρανός, η Φυσική Δύναμη, το Φυσικό Περιβάλλον , εκφράζουν το Χώρο πιο συγκεκριμένα κι έτσι αποκτούν μια πιο ανθρώπινη σημασία. Ο Ουρανός Ψηλά, Η Δύναμη, ο Φιλόξενος Τόπος, η Μάνα Τροφοδότρα Γη γίνονται οι Βασικές θρησκευτικές αντιλήψεις που εκφράζουν την θεότητα, τον χώρο ύπαρξης, την Κατοικία του ανθρώπου, σε διάφορα Κοσμικά Επίπεδα. Ο άνθρωπος εδώ και πολλές χιλιετηρίδες προσπάθησε όλα αυτά να τα αποτυπώσει στον συγκεκριμένο καθημερινό χώρο. Από εδώ πηγάζει η καθιέρωση του Ιερού Χώρου, του Τεμένους, του Ναού. Ο Ναός δεν είναι παρά η αποτύπωση του Χώρου μέσα σε μια Ιερή Κατασκευή. Ο Ναός δεν είναι απλά ένα κτίσμα. Ο Χώρος του Ναού είναι σε Πλήρη Αντιστοιχία με το Όλο. Αποτυπώνει όχι μόνο τον Χώρο αλλά και τις Τοπικές Ιδιαιτερότητες, τον Ουρανό, το Κοσμικό Περιβάλλον, την Γη, τον ανίερο χώρο (έξω από τον Ναό). Από εδώ πηγάζει η Μυστική Αρχιτεκτονική του Ναού, η καθιέρωση του κυρίως Ναού, του Αδύτου, κλπ. Σε Πλήρη αντιστοιχία με τον Χώρο, τον Ιερό Τόπο (τον Ναό) είναι κι ο άνθρωπος Είναι η Ύπαρξη, η Ζωή, η Παρουσία που Κατοικεί στο Άδυτο του εγκεφάλου, χρησιμοποιεί τις φυσικές δυνάμεις κι εκδηλώνεται με εξωτερικές δραστηριότητες. Ότι Υπάρχει στον Χώρο, υπάρχει στον Ιερό Τόπο και ταυτόχρονα στον Άνθρωπο, στην ανθρώπινη ύπαρξη, στο ανθρώπινο σώμα.

Η Ορφική Αναθεώρηση της Διονυσιακής Λατρείας

Η Λατρεία της Θεότητας με την Μορφή της Ουράνιας Φυσικής Δύναμης, σε αφηρημένη μορφή ή σε μια πιο συγκεκριμένη μορφή ταυτισμένη με τον Ήλιο, τη Φωτεινή Ενέργεια που τροφοδοτεί τα πάντα, ανιχνεύεται εδώ και πολλές χιλιετηρίδες. Η Διονυσιακή Λατρεία, η Λατρεία της Φυσικής Δύναμης ήταν διαδεδομένη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Όταν ο Ορφέας, τον 8ο αιώνα π.Χ. Μυήθηκε στην Θεία Σοφία η Θρησκεία υπήρχε ήδη. Ο Ορφέας ταύτισε τον Διόνυσο με τον Κρητιγενή Ζαγρέα και διευκρίνησε ότι ο Γιός του Θεού είναι αυτός ο ίδιος ο Απόλλωνας, το Ουράνιο Φως. Ο Ζαγρέας των Μυστηρίων , ο Έρως-Φάνης των Ιερών ύμνων, Ο Διόνυσος της Φύσης, ο Απόλλωνας της Επικράτειας, ο Βάκχος της Μυσταγωγίας, είναι ο ένας Θεός, Εικόνα του Αγνώστου. Είναι η Ψυχή που Πληρώνει τον Χώρο, Κατοικεί στα Ιερά Επίπεδα του Κόσμου, στον Ιερό Ναό, στον Άνθρωπο, στο ανθρώπινο σώμα. Η Ορφική Αντίληψη-Διδασκαλία διαδόθηκε με τους Ορφικούς Θιάσους, από την Θράκη, που εκτεινόταν από τον Θεσσαλικό Όλυμπο μέχρι τον Ελλήσποντο, σε όλη την Ελλάδα. Ο Πυθαγόρας, ο Παρμενίδης, ο Πλάτωνας κι όλοι οι άλλοι Μεγάλοι Σοφοί ανήκουν στην Ορφική Παράδοση. Ο Ορφισμός αναμόρφωσε πλήρως την Ηλιακή Δελφική Λατρεία του Φωτός αποκαθιστώντας την Δελφική Θεολογία στον Ευρύτερο Θεολογικό Χώρο της. Επίσης στην Ελευσίνα τα Μυστήρια που κατά την επικρατέστερη Παράδοση είχε ιδρύσει ο Θράκας Εύμολπος (που σχετιζόταν με τον Ορφέα), τον 7ο αιώνα π.χ. και είχαν σαν αντικείμενο την Ψυχή στους κατώτερους κόσμους, εμπλουτίσθηκαν με το Θεολογικό Βάθος της Ουράνιας Θείας Προέλευσης της Ψυχής και αποκαλύφθηκαν οι Ανώτερες Μυήσεις.

Αθήνα, 6ος αιώνας π.Χ. Τα Ελευσίνια Μυστήρια στους ιστορικούς χρόνους

Ο 6ος αιώνας π.Χ. υπήρξε ο σημαντικότερος αιώνας της Αρχαίας Ιστορίας που προετοίμασε τον Χρυσό Αιώνα που ακολούθησε. Ο Πεισίστρατος καθιέρωσε την Ορφική Λατρεία σαν επίσημη θρησκεία της Αθήνας, καθιέρωσε Ιερές Γιορτές που σχετίζονταν με την Διονυσιακή Λατρεία και προέβαλλε ιδιαίτερα τα Αναμορφωμένα Ελευσίνια Μυστήρια. Ξαναέκτισε το Ιερό Τελεστήριο στην Ελευσίνα και με το όλο πολιτιστικό έργο του προετοίμασε την Εποχή της Δημοκρατίας. Κάθε Φθινόπωρο, στην Φθινοπωρινή Ισημερία τελούνταν η πιο λαμπρή γιορτή της Αρχαιότητας, στην οποία συμμετείχαν πολλές χιλιάδες άνθρωποι και Τελούνταν τα Πιο Ιερά Μυστήρια στην Ιστορία. Αλλά τελικά, τι είναι τα Ελευσίνια Μυστήρια;
Ψάχνοντας για πληροφορίες σχετικά με τα Μυστήρια, σε βιβλία, μελέτες, ή στο δίκτυο, θα βρείτε γενικόλογες πληροφορίες, αοριστολογίες, ανακρίβειες, ανόητους ισχυρισμούς. Γιατί; Επειδή οι Πραγματικοί Μύστες, οι πραγματικά Μυημένοι, δεμένοι με όρκο, μετέδιδαν το Ιερό Βίωμα προσωπικά και δεν αποκάλυπταν ποτέ το Ιερό Μυστικό. Όσοι μιλούσαν για τα Μυστήρια δεν ήταν πραγματικά μυημένοι. Παράδειγμα ο Αλκιβιάδης. Πήγε στην Ελευσίνα, μυήθηκε στα Μυστήρια, αλλά δεν Βίωσε τίποτα βαθύτερο. Κράτησε το εξωτερικό κέλυφος της τελετουργίας κι έχρισε τον εαυτό του Μυσταγωγό όχι σε αληθινά μυστήρια αλλά σε θεατρικές παραστάσεις των Μυστηρίων. Το ίδιο κάνουν και πολλοί σύγχρονοι μύστες στους Τεκτονικούς και άλλους κύκλους. Τότε, τι γνωρίζουμε; Πως μπορούμε να γνωρίσουμε; Στην πραγματικότητα υπάρχει μια αδιάσπαστη εσωτερική παράδοση που διατήρησε ζωντανή την Φλόγα του Βιώματος μέχρι σήμερα. Πάντα υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που γνώριζαν περισσότερα από όσα διέρεαν στον εξωτερικό κόσμο.
Την Τρίτη 8 Μαρτίου 2011 είχαμε δημοσιεύσει ένα άρθρο για τα Ελευσίνια Μυστήρια (http://wholemind8.blogspot.com/2011/03/blog-post.html). Σε αυτό το άρθρο γίνεται μια Μυθολογική, Θεολογική και Λειτουργική προσέγγιση των Μυστηρίων, αλλά στην πραγματικότητα λέγονται ελάχιστα πράγματα για την Ουσία των Μυστηρίων, για το τι είναι η Ελευσίνια Μύηση και για το τι γινόταν πραγματικά στο Ιερό Τελεστήριο της Ελευσίνας (στον χώρο που λεηλατήθηκε, καταστράφηκε και παραδόθηκε στις βιομηχανίες τσιμέντου για να υψώσουν υψικάμενους εκεί που οι Έλληνες Υψώνονταν στο Θείο). Αν και είμαστε συνεχιστές της αδιάσπαστης Εσωτερικής Παράδοσης των Μυστηρίων, δεσμευόμαστε να μην αποκαλύψουμε το πραγματικό Μυστικό της Μύησης. Μπορούμε όμως να πούμε κάποια πράγματα σχετικά με την Ελευσίνια Μύηση. Αυτοί που γνωρίζουν να διαβάζουν θα κατανοήσουν τα υπονοούμενα. Εξάλλου θέλουμε να αποφύγουμε να πέσει η Γνώση στα χέρια ανθρώπων σαν τον Αλκιβιάδη και τους σύγχρονους κακούς μιμητές του. Τα Μυστήρια (όπως τα περιγράψαμε στο πιο πάνω άρθρο), τα Μικρά και Μεγάλα Μυστήρια, τα Εποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων»), τα Μυστήρια του Διονύσου, τα Μυστήρια του Διός, σχετίζονται αλλά δεν αντιστοιχούν ακριβώς στις Βαθμίδες Μύησης όπως δίνονταν στο Ιερό Τελεστήριο. Οι Μυήσεις είναι Πρακτικές Βιωματικές Δράσεις που περιγράφονται με τεχνικούς όρους. Δεν είναι Θεολογία ή Τελετουργία. Είναι Καθαρή Πρακτική (Δράση)

Τα Μεγάλα Μυστήρια στην Φθινοπωρινή Ισημερία

Οι Μυήσεις στο Ιερό Τελεστήριο είναι (ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω) οι εξής:
ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ – ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ
I. (Έκσταση στο Θείο Χάος)
II. Αποθέωση στο Αρχικό Ον (Ένωση με τον Θεό, Ενθρόνιση)
Ιερή Ένωση της Δυάδας (Βίωση της Ενότητας του Όντος, Αναγέννηση)
Εποπτεία του παντός (Θεοπτία, Όραση του Ήλιου του Μεσονυκτίου)
III. Τα Μεγάλα Μυστήρια (Αυτοψία ή Βίωση της Μη-Δυαδικότητας, Όραση του Φωτός)
IV. Τα Μικρά Μυστήρια (της υλικής ψυχής)
V. «Κάθαρσις»
Δεν έχει τόση σημασία πως θα κατατάξουμε τις διάφορες βαθμίδες. Μπορούμε να διαβάσουμε την σειρά κι αλλιώς, Μικρά Μυστήρια, Μεγάλα Μυστήρια, Εποπτεία (ή Θεοπτία), Ιερή Ένωση, Ενθρόνιση. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δείχνουν κι υπονοούν τι πρέπει να βιώσουμε, τίποτα περισσότερο. Αυτό που έχει αξία είναι ακριβώς τι βιώνουμε.

Η Αληθινή Μύηση σαν Εσωτερική Διαδικασία

Τι συνέβαινε λοιπόν όταν έμπαινε κάποιος στο Ιερό Τελεστήριο για να Μυηθεί στα Μεγάλα Μυστήρια, μετά την σχετική προετοιμασία στα Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης; Η «Είσοδος» γινόταν με την Αποκάλυψη του Μυστικού των Αντιστοιχιών ανάμεσα στον Χώρο, τον Ναό και τον Μυούμενο. Μονάχα όταν Κατανοούσε κάποιος την Αλήθεια κι αναλάμβανε την Ευθύνη της Ύπαρξής του μπορούσε να προχωρήσει προς την Ελευθερία. Τότε του Αποκαλυπτόταν το Μυστικό της Λύσις της Ψυχής σύμφωνα με την Ορφική Παράδοση (τον παλιό ορφικό λόγο στον οποίο αναφέρεται ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα), με την Περισυλλογή της Ψυχής (των Ψυχικών Δυνάμεων) και την Στροφή Έσω, στον Εαυτό της, όπου είναι δυνατή η απελευθέρωση κι η Βίωση της Εσωτερικής Φύσης. Η περιπλάνηση στον Σκοτεινό Χώρο του Πλουτώνιου σήμαινε την Μυητική Διαδικασία που βίωνε προσωπικά ο μύστης. Το Πέρασμα από τα Τέσσερα Στοιχεία, της Γης, του Νερού, του Αέρινου Πνεύματος και της Πύρινης Καταχνιάς στην πραγματικότητα είναι η Άνοδος στα Κοσμικά Πεδία μέσα από την Ανύψωση της Ψυχής (της Ψυχικής Ενέργειας) από το Σώμα στην Αιθερική Ψυχή, στην Αστρική Ψυχή στον Νου μέχρι τον Ελευθερωμένο Νου.

Η Απελευθέρωση κι η Όραση του Εσωτερικού Φωτός

Η Είσοδος στον Ολόλαμπρο Ναό σηματοδοτεί το Πέρασμα στην Ελευθερία, στην Μη Δυαδική Συνείδηση, που έχοντας ξεπεράσει την χωριστικότητα του νου βιώνει την Ενότητα του Όντος. Η Επίγνωση χωρίς εγώ αγκαλιάζει τα πάντα χωρίς να υπάρχει απόσταση με τίποτα. Είναι όλα εδώ μέσα στην Ενότητα. Η απόσυρση από τον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων οδηγεί στον Εσωτερικό Χώρο όπου Ανατέλλει το Εσωτερικό Φως του Εαυτού. Για αυτό αυτή η Κατάσταση ονομάζεται Αυτοψία ή Όραση του Εσωτερικού Φωτός.

Οι Ανώτερες Βαθμίδες της Μύησης κι ο Ηλιακός Λόγος

Η Παραμονή στο Ναό του Φωτός ή στον Εσωτερικό Χώρο του Ανθρώπου σημαίνει την Ολοκλήρωση (σαν Διαδικασία) και την Προετοιμασία για την Είσοδο στο Άδυτο. Όταν η Ψυχή Αποσύρεται από τον εξωτερικό χώρο των αντικειμένων βιώνει την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου. Εδώ Αποκαλύπτεται στον μύστη το Μυστικό της Αντικειμενικότητας της Βαθύτερης Φύσης μας. Η Ελεύθερη Ψυχή δεν έχει τίποτα το προσωπικό. Είναι Αντικειμενική και Κοινή για όλους. Είναι η Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου της Ψυχής, ή η Βίωση της Ψυχής σαν Αντικειμενικού Χώρου
Η Συνείδηση Απλώνεται Ανεμπόδιστη σε Όλο τον Χώρο. Είναι η Εμπειρία της Παγκόσμιας Συνείδησης που Βιώνεται σαν Φως Παντού. Είναι η Όραση του Ήλιου του Μεσονυκτίου. Είναι η Κατάσταση της Αληθινής Θεοπτίας. Συμβολικά αυτή η Κατάσταση Εκπροσωπείται από τον Διόνυσο με την Μυστηριακή Μορφή του Ίακχου.
Η Βίωση του Παγκόσμιου Φωτός οδηγεί σιγά στην Βαθιά Κατανόηση ότι υπάρχει μόνο Συνείδηση, Αντίληψη του Φωτός. Η Ίδια η Συνείδηση είναι ο Χώρος της Εμπειρίας. Κι αυτό αποκαλύπτει την Ενότητα του Όντος, πέρα από Υποκείμενο Αντικείμενο. Συμβολικά είναι η Κατάσταση του Διονύσου Βάκχου που Αποκαλύπτεται στην Ενότητά του.
Πλησιάζοντας το Άδυτο της Ύπαρξης, του Ναού της Ανθρώπινης Υπόστασης Συνειδητοποιούμε ότι το Φως δεν έχει Ιδιότητες κι ότι η Ομοιομορφία είναι η Βάση κάθε περαιτέρω Διαφοροποίησης. Υπάρχει μόνο Φως. Είναι ο Μυστηριώδης Θεός Ζαγρέας, ο Αρχαίος Φάνης, ο Έρωτας της Δημιουργίας. Κι είναι ακόμα ο Απόλλωνας, ο Ηλιακός Λόγος στην Πλήρη Δόξα του.

Η Υπέρτατη Κατάσταση

Το Φως Χωρίς Ιδιότητες είναι Παρόμοιο με το Σκότος, την Ουσία της Νύχτας. Η Υπέρτατη Αποκάλυψη αφορά την Ουσία του Φωτός που ενοποιεί μέσα της τα αντίθετα, το Φως με το Σκότος της Νύχτας ή Μαύρο Φως. Η Υπέρτατη Κατάσταση που βιώνει ο μύστης πριν μπει στο Άδυτο είναι η Ανάπαυση στους Κόλπους της Νύχτας. Είναι η Εμπειρία του Μαύρου Φωτός, η Προκοσμική Νύχτα σαν Εμπειρία της Ύπαρξης.

Στο Χάος της Ύπαρξης

Όταν φτάσει κάποιος στην Υπέρτατη Κατάσταση τότε μονάχα γίνεται άξιος να Μπει στο Άδυτο και τότε του Αποκαλύπτεται το Μυστικό της Ουσιαστικής Πραγματικής κι Άχρονης Ταύτισής μας με το Αληθινό Ον. Η Είσοδος στο Θείο Άδυτο, στο Άδυτο του Ναού, στο Βαθύτερο Στρώμα της Ανθρώπινης Ύπαρξης σημαίνει ταυτόχρονα την Έξοδο από την Δημιουργία, από το Αυγό του Κόσμου. Ελάχιστοι άνθρωποι φτάνουν εδώ, οι Μεγάλοι Μύστες. Τι ακριβώς Βιώνει κάποιος (που δεν είναι κάποιο ον με την συνηθισμένη έννοια, κάποιος, αφού μιλάμε για Καταστάσεις Συνείδησης Παγκόσμιες κι Αντικειμενικές); Χάος, Νύχτα, Έρεβος. Είναι Τρεις Συμβολικές Εκφράσεις της Απόλυτης Ουσίας, της Απόλυτης Συνείδησης, της Απόλυτης Ζωής, πέρα από τον Κοσμικό Τάρταρο.

Η Βαθύτερη Έννοια της Μύησης

Η Λύσις της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του εξωτερικού κόσμου είναι Πραγματική Δράση και Βίωση Καταστάσεων πέρα από την εξωστρεφή νόηση, τις αισθήσεις και το σώμα και την εμπειρία του εξωτερικού κόσμου. Είναι Είσοδος, εν ζωή, στα Μεταθανάτια Ουράνια Ηλύσια Πεδία. Είναι η Εμπειρία της Ελευθερίας της Ψυχής μέσα στην Αληθινή Άυλη Φύση της. Στα Μυστήρια Αποκαλυπτόταν η Πρακτική Δράση μέσα από την οποία μπορούσε ο Μύστης να Βιώσει τις Ανώτερες Καταστάσεις. Η Περισυλλογή της Ψυχής είναι Δράση αλλά όχι δραστηριότητα. Δεν μιλάμε για διοχέτευση της ψυχικής ενέργειας στην σκέψη ή στην αίσθηση ή σε κάποια εξωτερική δραστηριότητα κι εμπειρία. Αντίθετα η Περισυλλογή είναι σταμάτημα της ψυχικής ροής προς τα έξω κι Ανάδυση της Εσωτερικής Αντίληψης, Άνοιγμα του Εσωτερικού Οφθαλμού κι Ανατολή του Εσωτερικού Φωτός (Εμπειρία του Φωτός Μέσα μας, καθώς «βλέπουμε» την Αληθινή Ουσία της Ψυχής που είναι Φως).
Η Περισυλλογή υπονοεί την Ακινησία του Σώματος την Απάθεια των Αισθήσεων, την Σιωπή του Νου, Ανάπαυση στην Ησυχία της Ύπαρξης, Ανάδυση στην Αληθινή Ουσία, την Άχρονη Φωτεινή Ουσία.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι η Μύηση δεν είναι κάτι που μας μεταδίδει κάποιος Μυσταγωγός, ούτε κάτι που συμβαίνει απλά (μια τελετουργία). Είναι προπάντων κάτι που βιώνει ο μυούμενος. Στην Αληθινή Μύηση συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα Τρία. Αλλιώς η Μύηση δεν είναι έγκυρη. (Ο Αριστοτέλης λέει : Οι μυούμενοι οφείλουν «ου μαθείν τι αλλά παθείν και διατεθήναι», δηλαδή οι μυούμενοι δεν χρειάζεται να μάθουν κάτι, αφού ό,τι τους αποκαλύπτεται υπάρχει ήδη από την φύση, αλλά πρέπει να πάθουν, να δράσουν χωρίς να κάνουν κάτι, κάποια δραστηριότητα, και να τοποθετηθούν ορθά απέναντι στα πράγματα). Μιλάμε λοιπόν, με σοβαρό τρόπο, για πολύ σοβαρά πράγματα, μιλάμε για Αληθινή Μετάδοση της Ζωής κι Αληθινό Βίωμα της Πραγματικότητας. Στα Ελευσίνια Μυστήρια πολλοί ήταν οι ραβδοφόροι αλλά ελάχιστοι οι αληθινοί βάκχοι, (Ο Πλάτωνας λέει: «ναρθηκοφόροι μεν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι», που σημαίνει, «πολλοί είναι αυτοί που κρατούν τους νάρθηκες (ράβδους), ολίγοι όμως αυτοί που πραγματικά εμπνέονται από τον Βάκχο»).
Στην πραγματικότητα η Αληθινή Μύηση είναι κάτι πολύ ιερό κι απαιτεί απόλυτη προσοχή σε αυτό που συμβαίνει και τεράστια ψυχική δράση για να ελεγχθεί η ψυχική ροή και να βιώσουμε την Λύσιν της Ψυχής. Συμβολικά το Ταξίδι μέσα από το Πλουτώνιο που συμβολίζει την γήινη ζωή προς τον Ναό του Φωτός είναι το Ταξίδι της αιχμάλωτης στον Πλούτωνα, στον Άδη, Περσεφόνης, προς τα Ηλύσια Πεδία της Δήμητρας, της Άνω Γης, της Αληθινής Κατοικίας της Ψυχής, όπου η Περσεφόνη Ψυχή φθάνει σαν Κόρη Ελεύθερη Ψυχή.
Το Μυητικό Ταξίδι που έκανε ο μυούμενος στα Μυστήρια, η Άνοδος της Ψυχής από τα κατώτερα επίπεδα προς την Ελευθερία είναι μια βιωματική εμπειρία αξέχαστη που προκαλεί ιερό δέος. Αυτό που νοιώθει η Ψυχή όταν σβήνουν τα δεσμά του σώματος, η άπλωσι, η απεραντοσύνη και το ανεξάντλητο βάθος της Ύπαρξης είναι κάτι που φέρνει ίλλιγο καθώς ανατρέπει κάθε εμπειρία ζωής μέσα σε μια Άχρονη Απεραντοσύνη. Η Περισυλλογή γίνεται έτσι τρόπος ζωής και σιγά σιγά ο μύστης εγκαθίσταται μόνιμα στην κατάσταση της Ελευθερίας, στην Ανώτερη Ουράνια Αίσθηση της Ελεύθερης Ψυχής. Η Περισυλλογή που στην αρχή απαιτεί ψυχική ένταση, στάση κι ακινησία του σώματος κι ελαχιστοποίηση της ψυχικής δράσης γίνεται με τον καιρό ανεμπόδιστη δράση, έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Η Περισυλλογή καθίσταται διαρκής, μόνιμη.

Ζωή και θάνατος

Αυτός που Μυείται στα Μυστήρια κι εν ζωή βιώνει τις Ανώτερες Καταστάσεις της Ψυχής, όταν αποδεσμεύεται από το σώμα, γνωρίζει ήδη την μεταθανάτια πορεία της Ψυχής. Γνωρίζει από Που έρχεται και Που πηγαίνει. Η αντίληψη για την ζωή που σχηματίζει αυτός που μυήθηκε στα Μυστήρια είναι τελείως διαφορετική από αυτό που θεωρούν οι αμαθείς άνθρωποι ζωή. Ο Άνθρωπος (Ψυχή) έχει Ουράνια Προέλευση, Πηγάζει από το Άχρονο έχει Κατοικία το Ουράνιο Φως και κατέρχεται στη γη (στον υλικό φορέα, στο σώμα) προσωρινά, ξανά και ξανά, μέχρι να συνειδητοποιήσει την βαθύτερη αλήθεια της Άχρονης Ύπαρξής του.
Στην Αρχαία Αθήνα, του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ. οι άνθρωποι στους κόλπους της Ορφικής Αντίληψης της Ζωής γνώριζαν ότι ο πραγματικός σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να προετοιμαστεί ο άνθρωπος για τα Ουράνια Βασίλεια, για τα Ηλύσια Πεδία και τις Ανώτερες Πεδιάδες του Φωτός μέχρι τα Όρια της Νύχτας. Κι όποιος είναι άξιος να φθάσει να Ομοιωθεί με τον Θεό, έξω από την Δημιουργία. Για αυτό ήταν τόσο σημαντική γιορτή η Γιορτή των Ελευσινίων Μυστηρίων. Από τις χιλιάδες ανθρώπους που συμμετείχαν κάποιοι μυούνταν στα Μυστήρια κι η ζωή τους άλλαζε εντελώς. Αλλά όλοι συμμετείχαν σε κάτι ιερό, ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να ανέλθουν τον Εσωτερικό Όλυμπο μέχρι την Κατοικία των Θεών και του Πατέρα.
Σήμερα, 2500 χρόνια μετά τι κάνουν οι άνθρωποι; Τι είναι ο πολιτισμός τους, τι είναι η ζωή τους; Αμαθείς, παραπλανημένοι, με την πεποίθηση του ζώου, χάνονται στα μονοπάτια του εγωισμού, της διαμάχης και της βίας. Δεν γνωρίζουν καν ότι κατοικούν στο Βασίλειο του Πλούτωνα, στον Άδη, στον χειρότερο από τους κόσμους της Δημιουργίας. Ζουν εδώ όχι Ζωντανά Όντα αλλά Σκιές Όντων, Σκιές του Άδη, ζωντανοί νεκροί, που μέσα στην τυφλότητά τους νομίζουν ότι είναι Ζωντανοί. Χωρίς Ψυχή (ή με Ψυχή σε λήθαργο) δεν είσαι Ζωντανός, είσαι κάτι άλλο, κάτι θλιβερό κι αξιολύπητο. Να γιατί γεννιούνται οι Σοφοί στον Άδη, όχι γιατί εδώ είναι ο Τόπος τους, αλλά για να βοηθήσουν αυτούς που δεν γνωρίζουν την κατάστασή τους και δεν γνωρίζουν μέσα στο Σκοτάδι που βαδίζουν.
Μακάρι καθένας, που θέλει να σηκώσει την ευθύνη της ύπαρξής του να βρει την Αρχαία Ιερά Οδό και να την βαδίσει μέχρι το Ιερό Τελεστήριο που ποτέ δεν γκρεμίστηκε και Υπάρχει Πάντα στην Πνευματική Ελευσίνα.
Ο μήνας της Φθινοπωρινής Ισημερίας είναι η σημαντικότερη χρονική περίοδος (αν και όχι η πιο Ιερή) του θρησκευτικού έτους που βασίζεται στα φυσικά γεγονότα. Είναι η Περίοδος της Ιερής Σιγής. Περισυλλογή αδελφοί! Περισυλλογή!

Monday, 29 December, 2025

4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path

(Viveka Chudamani 16-20)

The Threshold of Awakening

In the vast cathedral of existence, where stars write their silent hymns across the fabric of eternity, there walks a seeker—one who has begun to sense the trembling veil between what appears and what truly is. This pilgrim of consciousness does not stumble upon the path by accident, nor does it reveal itself to those still intoxicated by the world's endless dance of shadows. The journey toward liberation begins not with a step, but with a quality of seeing—a sacred discernment that awakens like dawn breaking over mountains that have known only night.

The ancient wisdom speaks of such a traveler, one who arrives at the gate prepared not by mere learning, but by a transformation of the very substance of understanding itself. This is not the scholar who has memorized the maps of heaven, but the one who has tasted the wind that blows from those distant peaks. Intelligence here is not the accumulation of facts like stones in a sack, but a living flame that illuminates the pathways of truth and casts the sharp shadows of falsehood into relief.

There exists a peculiar alchemy in the soul prepared for this journey—a fusion of intellect refined by questioning and heart softened by longing. The scriptures, those ancient vessels carrying the distilled nectar of realized beings, find in such a person not merely a reader but a resonating chamber. When truth is spoken into this prepared vessel, it echoes with recognition, as though the soul were remembering something it had always known but had forgotten in the great dream of separation.

The Sacred Art of Discrimination

In the marketplace of existence, where ten thousand things clamor for attention, each proclaiming its reality, its necessity, its eternal nature, the awakening soul begins to practice the most fundamental of mystical arts: discrimination—viveka, the sword of wisdom that cleaves reality from illusion with the precision of starlight cutting through darkness.

Imagine, if you will, a vast ocean upon whose surface dance endless waves—rising, falling, merging, dissolving. To the ordinary eye, each wave appears as a separate entity, born, living its brief moment of apparent existence, and dying into nothingness. Yet to the awakened vision, there is seen only water—one substance, one reality, playing infinite games with itself. The waves are not other than the ocean; they are temporary expressions, fleeting gestures of the eternal depth.

So too with all that appears before the senses. The world spreads itself like a magnificent tapestry, each thread seeming to possess independent existence—this body, that mountain, this joy, that sorrow, this birth, that death. Yet the discriminating awareness begins to perceive the single thread from which all threads are woven, the one light refracting through countless prisms of form, the eternal Brahman playing hide-and-seek with itself in the garden of manifestation.

This discrimination is not cold analysis, not the sterile dissection performed by intellect upon the corpse of wonder. Rather, it is living insight—a seeing that transforms even as it perceives. As fire distinguishes itself from the wood it consumes while remaining inseparable from the act of burning, so does viveka distinguish the Real from the appearances without denying the mystery of their relationship.

The Real—Brahman, the Absolute, that which cannot be named yet must be named, that which is beyond all qualities yet is the source of all qualities—stands eternal, unchanging, like the screen upon which all movies play but which is touched by none of the dramas enacted upon it. The unreal—the vast procession of forms, the pageantry of becoming, the endless metamorphosis of what was into what will be—moves like music through time, beautiful, compelling, but ultimately as insubstantial as the notes of a flute song vanishing into silence.

The Great Renunciation

From the heart that has glimpsed this distinction—fragile as morning mist, yet unshakeable as mountains once truly seen—there arises naturally a turning away, not born of rejection but of recognition. This is the second flowering of the prepared soul: vairagya, the sacred indifference to the fruits that dangle from the tree of action, those promises of pleasure and pain, gain and loss, that keep the wheel of becoming spinning endlessly.

Picture the child who, discovering that the monsters in the nightmare were only shadows cast by familiar furniture, no longer trembles at darkness. There is no violence in this turning away, no bitter renunciation, no clenched-teeth denial. Rather, it is as natural as the flower turning toward the sun, away not because the shadows are evil but because the light is irresistible.

The seeker who has tasted even one drop of the Real finds that the flavors of the world—which once seemed the only nourishment—now taste like dust and ashes on the tongue. Not because they have changed, but because the palate has been refined, educated by a superior sweetness. The promises of heaven and earth, those glittering rewards offered for good deeds and right actions, these begin to seem like trinkets offered to one who has discovered a treasure that no vault can contain.

This aversion—if we dare call it that—extends its roots into both the seen and the unseen worlds. The pleasures of the body, those electric moments of sensation that convince consciousness of its bondage to flesh, lose their commanding power. But even more subtle, even more complete, is the turning away from the subtle fruits—the heavens promised beyond death, the gardens of paradise, the golden worlds of the gods. For even these, magnificent as they may be, are still within the dream, still subject to time's dissolution, still not That which the deepest hunger craves.

The Six Jewels of Inner Attainment

As a garden requires not only seed but proper soil, so does the path to liberation require the cultivation of specific qualities—six jewels that adorn the prepared heart, six doors through which the Divine may enter the house of consciousness.

First among these shines “shama”, the great calm, the stilling of the mind's ceaseless motion. Imagine the surface of a mountain lake at dawn, before the wind has awakened, before a single stone has broken its mirror-surface. In such stillness, the sky above is perfectly reflected—stars, moon, the vast emptiness that contains all things. But let the wind blow, let even a pebble fall, and the reflection shatters into ten thousand dancing fragments. So too, the mind that has not achieved calmness cannot reflect the truth of Brahman. Every thought, every desire, every fear creates ripples that distort the Divine reflection into unrecognizable shards.

Then comes “dama”, the governance of the senses—those five gates through which the world pours its endless stream of information, temptation, and distraction. The senses are not enemies to be destroyed but wild horses to be trained, powerful servants when guided by discrimination, tyrant masters when allowed to rule unchecked. The awakened soul does not blind itself or stop its ears, but rather watches the gates with alert awareness, allowing passage to what serves the highest purpose, denying entrance to what would disturb the sacred calm.

“Uparati”, the withdrawal, follows naturally—not a violent turning away but a gentle stepping back, as one steps back from a painting to see its full composition. The soul that has tasted silence finds the world's noise less compelling, not through hatred but through the recognition that constant engagement with the surface of things prevents depth of seeing. There is a holy retirement that is not escape but strategic positioning—the archer who steps back to aim more truly at the target.

“Titiksha”, endurance, patience, the capacity to remain undisturbed by the inevitable alternations of experience—heat and cold, praise and blame, pleasure and pain. This is not the grim endurance of the stoic, teeth clenched against suffering, but something more profound: the recognition that all pairs of opposites arise from and dissolve back into a unity that is untouched by their fluctuations. The patient soul does not resist the waves but recognizes itself as the ocean.

“Shraddha”, faith, that mysterious quality that is neither blind belief nor mere intellectual acceptance, but a kind of intuitive knowing that precedes proof. It is the seed's faith in the spring it has never seen, the bird's trust in the air that holds its wings. This faith is not opposed to reason but transcends it—a direct apprehension of truth that logic may later confirm but can never originate.

Finally, “samadhana”, the one-pointed focus, the gathering of all the scattered rays of attention into a single beam of consciousness that can penetrate to the heart of reality. The mind ordinarily scatters itself across ten thousand objects, like water spilling across flat ground, losing its power in dispersion. But gathered into one channel, directed toward one supreme truth, it becomes a force that can wear through mountains of ignorance, that can illuminate the darkest mysteries.

The Consuming Fire of Liberation

From the prepared ground of these qualities, watered by discrimination and renunciation, there arises the supreme flower: “mumukshutva”, the yearning for liberation—not as one desire among many, but as the desire that consumes all other desires, the thirst that makes all other thirsts seem like pale shadows of longing.

This is not the casual wish for improvement, not the hope for a better tomorrow or a more comfortable existence. It is a fire that has begun to burn in the very marrow of being—a recognition that nothing less than complete freedom, absolute reality, total union with the Divine ground will satisfy the soul's deepest hunger. It is the cry of the imprisoned bird that has glimpsed the sky through the bars, the ache of the exile who remembers home, the agony and ecstasy of the lover separated from the Beloved.

Every mystic who has ever walked the earth has known this fire. It burns away sleep, it makes food taste like dust, it renders ordinary life a transparent veil through which eternity blazes. Yet it is not a destructive fire—it is the sacred flame that purifies gold, burning away dross to reveal the pure metal beneath. It consumes the false to reveal the true, destroys the prison to liberate the prisoner.

This yearning cannot be manufactured by will, cannot be worked up by spiritual ambition. It arises spontaneously when the soul has matured through countless experiences, when it has tasted enough of the world's offerings to know that they do not and cannot satisfy, when discrimination has done its work thoroughly enough that the distinction between the Real and the unreal has become not just an intellectual position but a visceral knowing.

The Convergence of the Four Rivers

These four great qualifications—discrimination, dispassion, the six-fold wealth of inner attainment, and the yearning for liberation—are not separate paths but four rivers flowing from different mountains that meet in the valley of readiness, creating a confluence of spiritual power sufficient to carry the soul across the ocean of becoming to the shore of Being itself.

They support and strengthen one another in a sacred ecology of awakening. Discrimination deepens dispassion, for how can one cling to what one has seen to be unreal? Dispassion clarifies discrimination, for the mind freed from desire sees more clearly. The inner qualities create the stable vessel in which both discrimination and dispassion can mature without being overwhelmed by the world's turbulence. And the yearning for liberation provides the driving force, the irresistible momentum that carries the seeker through all obstacles, all doubts, all the wilderness regions of the spiritual journey.

Without these qualifications, the highest teachings fall on unprepared ground like seeds scattered on rock—they may lie on the surface, they may even be memorized and repeated, but they cannot take root, cannot transform, cannot bear the fruit of realization. But in the prepared soul, even a single word of truth can detonate like lightning, can illumine in one flash what centuries of study might not reveal.

The Mystery Beyond Qualifications

Yet there remains a final paradox, a mystery at the heart of this teaching that the intellect can touch but never grasp. These qualifications, necessary as they are, are ultimately not the cause of liberation but its preparation—the clearing of the ground, not the planting of the crop. For liberation is not something achieved, not something acquired from outside, not a state earned by qualification or deserved by virtue.

The truth is that what the seeker seeks, he already is. The Atman, the Self, the indwelling Divinity is not distant, not separate, not waiting at the end of the path. It is the very awareness that reads these words, the consciousness that feels the yearning, the being that undertakes the journey. The great joke, the cosmic play, is that the seeker and the sought are one—have always been one, can never be anything but one.

The qualifications, then, are not the means to become what we are not, but to remove the obscurations that prevent the recognition of what we have always been. They are the process by which the eye of the soul clears itself of the dust of ignorance, the cataracts of delusion, until it can finally see its own nature—luminous, eternal, free, one with the Absolute that has no second.

The Silence That Speaks

In the end, all words must fall silent before the Reality they attempt to describe. The finger pointing at the moon is not the moon; the map is not the territory; the teaching is not the Truth. Yet in that silence, paradoxically, the real teaching occurs—not as information transmitted from one mind to another, but as recognition awakening in the depths of being.

The qualified seeker, standing at the threshold with discrimination as vision, dispassion as freedom, the inner attainments as foundation, and yearning as the wind in the sails, finds that the final step is no step at all. There is nowhere to go, nothing to achieve, no one to become. There is only the recognition—sudden or gradual, gentle or shattering—that the kingdom of heaven was always within, that Brahman was never absent, that the separation was only apparent, a dream from which awakening is not an achievement but a simple opening of eyes that were never truly closed.

And in that recognition, which is also remembrance, which is also homecoming, the path reveals itself to have been pathless, the journey to have covered no distance, the seeker to have always been that which was sought. The universe, in all its terrible beauty and tragic glory, is seen as the play of consciousness with itself—not denied, not denigrated, but understood finally as the Divine dance, the eternal celebration of Being delighting in its own existence.

The qualified seeker becomes the realized sage, and even that distinction dissolves in the light of the non-dual awareness that recognizes itself in every eye that sees, every heart that beats, every star that burns in the infinite darkness of space. Liberation is not escape from the world but seeing the world as it truly is—not separate from the Divine, but the very body of the Beloved, the visible face of the Invisible, the temporal expression of the Eternal.

The Invitation

This teaching, ancient as the mountains and fresh as morning dew, extends its invitation across time to every soul ready to hear it. The qualifications are not barriers erected to exclude, but descriptions of the natural unfoldment of consciousness as it turns from the periphery to the center, from the shadows to the light, from the dream to the awakening.

May all beings develop discrimination, may dispassion flower naturally from that seeing, may the inner qualities strengthen and mature, and may the fire of liberation consume all that is false, revealing the eternal truth that shines at the heart of all existence—One without a second, Being-Consciousness-Bliss, the Absolute in which all paths end and from which all paths begin, forever beyond yet never absent, the eternal Home to which all journeys return.

…

Το Ιερό Ταξίδι: Η Βιβέκα και ο Φωτισμένος Δρόμος

Το Κατώφλι της Αφύπνισης

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου τα αστέρια γράφουν τους σιωπηλούς ύμνους τους πάνω στο ύφασμα της αιωνιότητας, βαδίζει ένας αναζητητής — κάποιος που έχει αρχίσει να αισθάνεται το τρέμουλο του πέπλου ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται και σε αυτό που πραγματικά είναι. Αυτός ο προσκυνητής της συνείδησης δεν σκοντάφτει τυχαία στον δρόμο, ούτε αυτός αποκαλύπτεται σε όσους είναι ακόμα μεθυσμένοι από τον ατελείωτο χορό των σκιών του κόσμου. Το ταξίδι προς την απελευθέρωση δεν ξεκινά με ένα βήμα, αλλά με μια ποιότητα όρασης — μια ιερή διάκριση που αφυπνίζεται σαν την αυγή που ξεσπά πάνω από βουνά που γνώριζαν μόνο νύχτα.

Η αρχαία σοφία μιλά για έναν τέτοιο ταξιδιώτη, που φτάνει στην πύλη προετοιμασμένος όχι από απλή μάθηση, αλλά από μια μεταμόρφωση της ίδιας της ουσίας της κατανόησης. Αυτός δεν είναι ο λόγιος που έχει απομνημονεύσει τους χάρτες του παραδείσου, αλλά εκείνος που έχει γευτεί τον άνεμο που πνέει από εκείνες τις μακρινές κορυφές. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι η συσσώρευση γεγονότων σαν πέτρες σε έναν σάκο, αλλά μια ζωντανή φλόγα που φωτίζει τα μονοπάτια της αλήθειας και ρίχνει τις απότομες σκιές του ψεύδους σε έντονη αντίθεση.

Υπάρχει μια ιδιαίτερη αλχημεία στην ψυχή που είναι προετοιμασμένη για αυτό το ταξίδι — μια σύντηξη νου εξευγενισμένου από την αμφισβήτηση και καρδιάς μαλακωμένης από την πόθο. Οι γραφές, αυτά τα αρχαία δοχεία που μεταφέρουν το αποσταγμένο νέκταρ των πραγματωμένων όντων, βρίσκουν σε έναν τέτοιο άνθρωπο όχι απλώς έναν αναγνώστη αλλά έναν θάλαμο αντήχησης. Όταν η αλήθεια μιλιέται σε αυτό το προετοιμασμένο δοχείο, αντηχεί με αναγνώριση, σαν η ψυχή να θυμάται κάτι που πάντα γνώριζε αλλά είχε ξεχάσει στο μεγάλο όνειρο του χωρισμού.

Η Ιερή Τέχνη της Διάκρισης

Στην αγορά της ύπαρξης, όπου δέκα χιλιάδες πράγματα διεκδικούν την προσοχή, το καθένα διακηρύσσοντας την πραγματικότητά του, την αναγκαιότητά του, την αιώνια φύση του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να εξασκεί την πιο θεμελιώδη από τις μυστικές τέχνες: τη διάκριση — τη βιβέκα, το ξίφος της σοφίας που σχίζει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση με την ακρίβεια του αστερόφωτος που κόβει το σκοτάδι.

Φανταστείτε, αν θέλετε, έναν απέραντο ωκεανό στην επιφάνεια του οποίου χορεύουν ατελείωτα κύματα — που υψώνονται, πέφτουν, συγχωνεύονται, διαλύονται. Στο συνηθισμένο μάτι, κάθε κύμα φαίνεται σαν ξεχωριστή οντότητα, που γεννιέται, ζει τη σύντομη στιγμή της φαινομενικής ύπαρξής της και πεθαίνει στο τίποτα. Ωστόσο, στην αφυπνισμένη όραση, βλέπεται μόνο νερό — μία ουσία, μία πραγματικότητα, που παίζει άπειρα παιχνίδια με τον εαυτό της. Τα κύματα δεν είναι άλλα από τον ωκεανό· είναι προσωρινές εκφράσεις, φευγαλέες χειρονομίες του αιώνιου βάθους.

Έτσι και με όλα όσα εμφανίζονται μπροστά στις αισθήσεις. Ο κόσμος απλώνεται σαν ένα μεγαλόπρεπο υφαντό, κάθε νήμα φαίνεται να έχει ανεξάρτητη ύπαρξη — αυτό το σώμα, εκείνο το βουνό, αυτή η χαρά, εκείνη η λύπη, αυτή η γέννηση, εκείνος ο θάνατος. Ωστόσο, η διακριτική συνείδηση αρχίζει να αντιλαμβάνεται το μοναδικό νήμα από το οποίο υφαίνονται όλα τα νήματα, το ένα φως που διαθλάται μέσα από αμέτρητα πρίσματα μορφής, το αιώνιο Μπράχμαν που παίζει κρυφτό με τον εαυτό του στον κήπο της εκδήλωσης.

Αυτή η διάκριση δεν είναι ψυχρή ανάλυση, ούτε η αποστειρωμένη ανατομή που εκτελεί ο νους πάνω στο πτώμα του θαύματος. Αντίθετα, είναι ζωντανή διορατικότητα — μια όραση που μεταμορφώνει ακόμα και καθώς αντιλαμβάνεται. Όπως η φωτιά διακρίνει τον εαυτό της από το ξύλο που καταναλώνει ενώ παραμένει αχώριστη από την πράξη της καύσης, έτσι και η βιβέκα διακρίνει το Πραγματικό από τις εμφανίσεις χωρίς να αρνείται το μυστήριο της σχέσης τους.

Το Πραγματικό — το Μπράχμαν, το Απόλυτο, αυτό που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά πρέπει να ονομαστεί, αυτό που είναι πέρα από όλες τις ιδιότητες αλλά είναι η πηγή όλων των ιδιοτήτων — στέκεται αιώνιο, αμετάβλητο, σαν την οθόνη πάνω στην οποία παίζονται όλες οι ταινίες αλλά που δεν αγγίζεται από κανένα από τα δράματα που ενεργούνται πάνω της. Το μη πραγματικό — η απέραντη παρέλαση των μορφών, η πομπή του γίγνεσθαι, η ατελείωτη μεταμόρφωση του τι ήταν σε τι θα είναι — κινείται σαν μουσική μέσα στον χρόνο, όμορφη, συναρπαστική, αλλά τελικά τόσο αδιάστατη όσο οι νότες ενός τραγουδιού φλάουτου που εξαφανίζονται στη σιωπή.

Η Μεγάλη Αποταγή

Από την καρδιά που έχει ρίξει μια ματιά σε αυτή τη διάκριση — εύθραυστη σαν πρωινή ομίχλη, αλλά ακλόνητη σαν βουνά μόλις πραγματικά ιδωθούν — αναδύεται φυσικά μια στροφή μακριά, όχι γεννημένη από απόρριψη αλλά από αναγνώριση. Αυτή είναι η δεύτερη ανθοφορία της προετοιμασμένης ψυχής: η βαϊράγκια, η ιερή αδιαφορία για τους καρπούς που κρέμονται από το δέντρο της δράσης, αυτές τις υποσχέσεις ηδονής και πόνου, κέρδους και απώλειας, που κρατούν τον τροχό του γίγνεσθαι να γυρίζει ατελείωτα.

Φανταστείτε το παιδί που, ανακαλύπτοντας ότι τα τέρατα στον εφιάλτη ήταν μόνο σκιές από γνωστά έπιπλα, δεν τρέμει πια το σκοτάδι. Δεν υπάρχει βία σε αυτή τη στροφή μακριά, καμία πικρή αποταγή, καμία άρνηση με σφιγμένα δόντια. Αντίθετα, είναι τόσο φυσική όσο το λουλούδι που στρέφεται προς τον ήλιο, μακριά όχι επειδή οι σκιές είναι κακές αλλά επειδή το φως είναι ακαταμάχητο.

Ο αναζητητής που έχει γευτεί έστω και μία σταγόνα του Πραγματικού βρίσκει ότι οι γεύσεις του κόσμου — που κάποτε φαίνονταν η μόνη τροφή — τώρα έχουν γεύση σκόνης και στάχτης στη γλώσσα. Όχι επειδή έχουν αλλάξει, αλλά επειδή ο ουρανίσκος έχει εξευγενιστεί, εκπαιδευτεί από μια ανώτερη γλυκύτητα. Οι υποσχέσεις ουρανού και γης, αυτές οι λαμπερές ανταμοιβές που προσφέρονται για καλές πράξεις και σωστές ενέργειες, αρχίζουν να φαίνονται σαν φθηνά κοσμήματα που προσφέρονται σε κάποιον που έχει ανακαλύψει έναν θησαυρό που καμία θυρίδα δεν μπορεί να χωρέσει.

Αυτή η αποστροφή — αν τολμάμε να την αποκαλέσουμε έτσι — επεκτείνει τις ρίζες της και στους ορατούς και στους αόρατους κόσμους. Οι ηδονές του σώματος, αυτές οι ηλεκτρικές στιγμές αίσθησης που πείθουν τη συνείδηση για τη δουλεία της στη σάρκα, χάνουν την επιτακτική τους δύναμη. Αλλά ακόμα πιο λεπτή, ακόμα πιο πλήρης, είναι η στροφή μακριά από τους λεπτούς καρπούς — τους παραδείσους που υπόσχονται πέρα από τον θάνατο, τους κήπους της παραδείσου, τους χρυσούς κόσμους των θεών. Γιατί ακόμα και αυτοί, όσο μεγαλοπρεπείς κι αν είναι, είναι ακόμα μέσα στο όνειρο, ακόμα υποκείμενοι στη διάλυση του χρόνου, ακόμα όχι Αυτό που η βαθύτερη πείνα λαχταρά.

Οι Έξι Πολύτιμοι Λίθοι της Εσωτερικής Κατάκτησης

Όπως ένας κήπος απαιτεί όχι μόνο σπόρο αλλά και κατάλληλο έδαφος, έτσι και ο δρόμος προς την απελευθέρωση απαιτεί την καλλιέργεια συγκεκριμένων ιδιοτήτων — έξι πολύτιμους λίθους που στολίζουν την προετοιμασμένη καρδιά, έξι πόρτες μέσα από τις οποίες το Θείο μπορεί να εισέλθει στο σπίτι της συνείδησης.

Πρώτος ανάμεσά τους λάμπει ο «shama», η μεγάλη ηρεμία, η στάση της ασταμάτητης κίνησης του νου. Φανταστείτε την επιφάνεια μιας ορεινής λίμνης την αυγή, πριν ξυπνήσει ο άνεμος, πριν πέσει μια πέτρα και σπάσει την καθρεφτική της επιφάνεια. Σε τέτοια νηνεμία, ο ουρανός πάνω αντανακλάται τέλεια — αστέρια, φεγγάρι, το απέραντο κενό που περιέχει όλα τα πράγματα. Αλλά ας φυσήξει ο άνεμος, ας πέσει έστω ένα βότσαλο, και η αντανάκλαση θρυμματίζεται σε δέκα χιλιάδες χορευτικά θραύσματα. Έτσι και ο νους που δεν έχει επιτύχει ηρεμία δεν μπορεί να αντανακλά την αλήθεια του Μπράχμαν. Κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία, κάθε φόβος δημιουργεί κυματισμούς που παραμορφώνουν την Θεϊκή αντανάκλαση σε αγνώριστα κομμάτια.

Έπειτα έρχεται ο «dama», η διακυβέρνηση των αισθήσεων — αυτές τις πέντε πύλες μέσα από τις οποίες ο κόσμος χύνει το ατελείωτο ρεύμα πληροφοριών, πειρασμών και περισπασμών. Οι αισθήσεις δεν είναι εχθροί για να καταστραφούν αλλά άγρια άλογα για να εκπαιδευτούν, ισχυροί υπηρέτες όταν καθοδηγούνται από τη διάκριση, τύραννοι αφέντες όταν επιτρέπεται να κυβερνούν ανεξέλεγκτα. Η αφυπνισμένη ψυχή δεν τυφλώνει τον εαυτό της ούτε βουλώνει τα αυτιά της, αλλά μάλλον φυλάει τις πύλες με επαγρύπνηση, επιτρέποντας πέρασμα σε ό,τι εξυπηρετεί τον υψηλότερο σκοπό, αρνούμενη είσοδο σε ό,τι θα διαταράξει την ιερή ηρεμία.

Ο «uparati», η απόσυρση, ακολουθεί φυσικά — όχι μια βίαιη στροφή μακριά αλλά ένα απαλό βήμα πίσω, όπως κάποιος κάνει πίσω από έναν πίνακα για να δει ολόκληρη τη σύνθεσή του. Η ψυχή που έχει γευτεί τη σιωπή βρίσκει τον θόρυβο του κόσμου λιγότερο συναρπαστικό, όχι από μίσος αλλά από την αναγνώριση ότι η συνεχής ενασχόληση με την επιφάνεια των πραγμάτων εμποδίζει το βάθος της όρασης. Υπάρχει μια ιερή απομόνωση που δεν είναι απόδραση αλλά στρατηγική τοποθέτηση — ο τοξότης που κάνει πίσω για να στοχεύσει πιο αληθινά στον στόχο.

Ο «titiksha», η αντοχή, η υπομονή, η ικανότητα να παραμένει αδιατάραχτη από τις αναπόφευκτες εναλλαγές της εμπειρίας — ζέστη και κρύο, έπαινος και μομφή, ηδονή και πόνος. Αυτή δεν είναι η ζοφερή αντοχή του στωικού, με σφιγμένα δόντια ενάντια στον πόνο, αλλά κάτι πιο βαθύ: η αναγνώριση ότι όλα τα ζεύγη των αντιθέτων αναδύονται από και διαλύονται πίσω σε μια ενότητα που δεν αγγίζεται από τις διακυμάνσεις τους. Η υπομονετική ψυχή δεν αντιστέκεται στα κύματα αλλά αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τον ωκεανό.

Ο «shraddha», η πίστη, αυτή η μυστηριώδης ιδιότητα που δεν είναι ούτε τυφλή πεποίθηση ούτε απλή διανοητική αποδοχή, αλλά ένα είδος διαισθητικής γνώσης που προηγείται της απόδειξης. Είναι η πίστη του σπόρου στην άνοιξη που δεν έχει δει ποτέ, η εμπιστοσύνη του πουλιού στον αέρα που κρατά τα φτερά του. Αυτή η πίστη δεν αντιτίθεται στη λογική αλλά την υπερβαίνει — μια άμεση αντίληψη της αλήθειας που η λογική μπορεί αργότερα να επιβεβαιώσει αλλά ποτέ να δημιουργήσει.

Τέλος, ο «samadhana», η μονότροπη εστίαση, η συγκέντρωση όλων των διασκορπισμένων ακτίνων της προσοχής σε μια μοναδική δέσμη συνείδησης που μπορεί να διεισδύσει στην καρδιά της πραγματικότητας. Ο νους συνήθως διασκορπίζεται σε δέκα χιλιάδες αντικείμενα, σαν νερό που χύνεται σε επίπεδο έδαφος, χάνοντας τη δύναμή του στη διασπορά. Αλλά συγκεντρωμένος σε ένα κανάλι, κατευθυνόμενος προς μια υπέρτατη αλήθεια, γίνεται μια δύναμη που μπορεί να φθείρει βουνά άγνοιας, που μπορεί να φωτίσει τα πιο σκοτεινά μυστικά.

Η Καταναλωτική Φωτιά της Απελευθέρωσης

Από το προετοιμασμένο έδαφος αυτών των ιδιοτήτων, ποτισμένο από τη διάκριση και την αποταγή, αναδύεται το υπέρτατο άνθος: η «mumukshutva», η λαχτάρα για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές, αλλά ως η επιθυμία που καταναλώνει όλες τις άλλες επιθυμίες, η δίψα που κάνει όλες τις άλλες δίψες να φαίνονται σαν χλωμές σκιές πόθου.

Αυτή δεν είναι η περιστασιακή ευχή για βελτίωση, ούτε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ή μια πιο άνετη ύπαρξη. Είναι μια φωτιά που έχει αρχίσει να καίει στο ίδιο το μεδούλι του είναι — μια αναγνώριση ότι τίποτα λιγότερο από πλήρη ελευθερία, απόλυτη πραγματικότητα, ολική ένωση με το Θεϊκό έδαφος δεν θα ικανοποιήσει την βαθύτερη πείνα της ψυχής. Είναι η κραυγή του φυλακισμένου πουλιού που έχει ρίξει μια ματιά στον ουρανό μέσα από τα κάγκελα, ο πόνος του εξόριστου που θυμάται το σπίτι, η αγωνία και η έκσταση του εραστή χωρισμένου από τον Αγαπημένο.

Κάθε μυστικός που έχει ποτέ βαδίσει στη γη έχει γνωρίσει αυτή τη φωτιά. Καίει τον ύπνο, κάνει το φαγητό να έχει γεύση σκόνης, μετατρέπει την συνηθισμένη ζωή σε ένα διαφανές πέπλο μέσα από το οποίο λάμπει η αιωνιότητα. Ωστόσο δεν είναι μια καταστροφική φωτιά — είναι η ιερή φλόγα που καθαρίζει τον χρυσό, καίγοντας τα απόβλητα για να αποκαλύψει το καθαρό μέταλλο από κάτω. Καταναλώνει το ψεύτικο για να αποκαλύψει το αληθινό, καταστρέφει τη φυλακή για να απελευθερώσει τον φυλακισμένο.

Αυτή η λαχτάρα δεν μπορεί να κατασκευαστεί με τη θέληση, δεν μπορεί να προκληθεί από πνευματική φιλοδοξία. Αναδύεται αυθόρμητα όταν η ψυχή έχει ωριμάσει μέσα από αμέτρητες εμπειρίες, όταν έχει γευτεί αρκετά από τις προσφορές του κόσμου για να ξέρει ότι δεν ικανοποιούν και δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, όταν η διάκριση έχει κάνει το έργο της αρκετά σχολαστικά ώστε η διάκριση ανάμεσα στο Πραγματικό και το μη πραγματικό να έχει γίνει όχι απλώς μια διανοητική θέση αλλά μια σπλαχνική γνώση.

Η Σύγκλιση των Τεσσάρων Ποταμών

Αυτά τα τέσσερα μεγάλα προσόντα — η διάκριση, η απάθεια, ο εξαπλός πλούτος της εσωτερικής κατάκτησης και η λαχτάρα για απελευθέρωση — δεν είναι ξεχωριστοί δρόμοι αλλά τέσσερις ποταμοί που ρέουν από διαφορετικά βουνά και συναντιούνται στην κοιλάδα της ετοιμότητας, δημιουργώντας μια σύγκλιση πνευματικής δύναμης αρκετής για να μεταφέρει την ψυχή πέρα από τον ωκεανό του γίγνεσθαι στην ακτή του Είναι καθαυτού.

Υποστηρίζουν και ενισχύουν το ένα το άλλο σε μια ιερή οικολογία της αφύπνισης. Η διάκριση βαθαίνει την απάθεια, γιατί πώς μπορεί κάποιος να προσκολλάται σε αυτό που έχει δει ότι είναι μη πραγματικό; Η απάθεια καθαρίζει τη διάκριση, γιατί ο νους απελευθερωμένος από την επιθυμία βλέπει πιο καθαρά. Οι εσωτερικές ιδιότητες δημιουργούν το σταθερό δοχείο στο οποίο τόσο η διάκριση όσο και η απάθεια μπορούν να ωριμάσουν χωρίς να κατακλύζονται από την αναταραχή του κόσμου. Και η λαχτάρα για απελευθέρωση παρέχει την κινητήρια δύναμη, την ακαταμάχητη ορμή που μεταφέρει τον αναζητητή μέσα από όλα τα εμπόδια, όλες τις αμφιβολίες, όλες τις ερημιές της πνευματικής πορείας.

Χωρίς αυτά τα προσόντα, οι υψηλότερες διδασκαλίες πέφτουν σε απροετοίμαστο έδαφος σαν σπόροι σκορπισμένοι σε βράχο — μπορεί να μένουν στην επιφάνεια, μπορεί ακόμα να απομνημονεύονται και να επαναλαμβάνονται, αλλά δεν μπορούν να ριζώσουν, δεν μπορούν να μεταμορφώσουν, δεν μπορούν να καρποφορήσουν με τον καρπό της πραγμάτωσης. Αλλά στην προετοιμασμένη ψυχή, ακόμα και μία λέξη αλήθειας μπορεί να εκραγεί σαν αστραπή, να φωτίσει σε μία λάμψη αυτό που αιώνες μελέτης μπορεί να μην αποκάλυπταν.

Το Μυστήριο Πέρα από τα Προσόντα

Ωστόσο, παραμένει ένα τελικό παράδοξο, ένα μυστήριο στην καρδιά αυτής της διδασκαλίας που ο νους μπορεί να αγγίξει αλλά ποτέ να καταλάβει. Αυτά τα προσόντα, όσο απαραίτητα κι αν είναι, τελικά δεν είναι η αιτία της απελευθέρωσης αλλά η προετοιμασία της — το καθάρισμα του εδάφους, όχι η φύτευση της σοδειάς. Γιατί η απελευθέρωση δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται, κάτι που αποκτάται από έξω, μια κατάσταση που κερδίζεται με προσόντα ή εκτιμάται με αρετή.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που αναζητά ο αναζητητής, ήδη είναι. Ο Άτμαν, ο Εαυτός, η ενοικούσα Θεότητα δεν είναι μακρινή, δεν είναι χωριστή, δεν περιμένει στο τέλος του δρόμου. Είναι η ίδια η συνείδηση που διαβάζει αυτές τις λέξεις, η συνείδηση που αισθάνεται την λαχτάρα, το είναι που αναλαμβάνει το ταξίδι. Το μεγάλο αστείο, το κοσμικό παιχνίδι, είναι ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα — πάντα ήταν ένα, δεν μπορούν ποτέ να είναι τίποτα άλλο παρά ένα.

Τα προσόντα, λοιπόν, δεν είναι τα μέσα για να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε, αλλά για να αφαιρέσουμε τις αποκρύψεις που εμποδίζουν την αναγνώριση αυτού που πάντα ήμασταν. Είναι η διαδικασία με την οποία το μάτι της ψυχής καθαρίζεται από τη σκόνη της άγνοιας, τους καταρράκτες της πλάνης, μέχρι να μπορέσει τελικά να δει τη δική του φύση — φωτεινή, αιώνια, ελεύθερη, μία με το Απόλυτο που δεν έχει δεύτερο.

Η Σιωπή που Μιλά

Στο τέλος, όλες οι λέξεις πρέπει να πέσουν σιωπηλές μπροστά στην Πραγματικότητα που προσπαθούν να περιγράψουν. Το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι· ο χάρτης δεν είναι η επικράτεια· η διδασκαλία δεν είναι η Αλήθεια. Ωστόσο σε εκείνη τη σιωπή, παραδόξως, συμβαίνει η πραγματική διδασκαλία — όχι ως πληροφορία που μεταδίδεται από έναν νου σε άλλον, αλλά ως αναγνώριση που αφυπνίζεται στα βάθη του είναι.

Ο προσοντούχος αναζητητής, στεκόμενος στο κατώφλι με τη διάκριση ως όραση, την απάθεια ως ελευθερία, τις εσωτερικές κατακτήσεις ως θεμέλιο και την λαχτάρα ως άνεμο στα πανιά, βρίσκει ότι το τελικό βήμα δεν είναι καθόλου βήμα. Δεν υπάρχει πουθενά να πάει, τίποτα να επιτύχει, κανείς να γίνει. Υπάρχει μόνο η αναγνώριση — ξαφνική ή σταδιακή, απαλή ή συντριπτική — ότι το βασίλειο των ουρανών ήταν πάντα μέσα, ότι το Μπράχμαν δεν ήταν ποτέ απόν, ότι ο χωρισμός ήταν μόνο φαινομενικός, ένα όνειρο από το οποίο η αφύπνιση δεν είναι επίτευγμα αλλά ένα απλό άνοιγμα ματιών που ποτέ δεν ήταν πραγματικά κλειστά.

Και σε εκείνη την αναγνώριση, που είναι επίσης ανάμνηση, που είναι επίσης επιστροφή στο σπίτι, ο δρόμος αποκαλύπτεται ότι ήταν χωρίς δρόμο, το ταξίδι ότι δεν κάλυψε καμία απόσταση, ο αναζητητής ότι πάντα ήταν αυτό που αναζητούνταν. Το σύμπαν, σε όλη του την τρομερή ομορφιά και τραγική δόξα, βλέπεται ως το παιχνίδι της συνείδησης με τον εαυτό της — όχι αρνημένο, όχι υποβαθμισμένο, αλλά κατανοημένο τελικά ως ο Θεϊκός χορός, η αιώνια γιορτή του Είναι που ευχαριστιέται με την ίδια του την ύπαρξη.

Ο προσοντούχος αναζητητής γίνεται ο πραγματωμένος σοφός, και ακόμα και αυτή η διάκριση διαλύεται στο φως της μη-δυϊκής συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της σε κάθε μάτι που βλέπει, κάθε καρδιά που χτυπά, κάθε αστέρι που καίει στο άπειρο σκοτάδι του διαστήματος. Η απελευθέρωση δεν είναι απόδραση από τον κόσμο αλλά το να βλέπει κανείς τον κόσμο όπως πραγματικά είναι — όχι χωριστό από το Θείο, αλλά το ίδιο το σώμα του Αγαπημένου, το ορατό πρόσωπο του Αόρατου, η χρονική έκφραση του Αιώνιου.

Η Πρόσκληση

Αυτή η διδασκαλία, αρχαία σαν τα βουνά και φρέσκια σαν τη πρωινή δροσιά, επεκτείνει την πρόσκλησή της μέσα στον χρόνο σε κάθε ψυχή έτοιμη να την ακούσει. Τα προσόντα δεν είναι εμπόδια υψωμένα για να αποκλείσουν, αλλά περιγραφές της φυσικής ανάπτυξης της συνείδησης καθώς στρέφεται από την περιφέρεια στο κέντρο, από τις σκιές στο φως, από το όνειρο στην αφύπνιση.

Είθε όλα τα όντα να αναπτύξουν διάκριση, είθε η απάθεια να ανθίσει φυσικά από αυτή την όραση, είθε οι εσωτερικές ιδιότητες να ενισχυθούν και να ωριμάσουν, και είθε η φωτιά της απελευθέρωσης να καταναλώσει όλα όσα είναι ψεύτικα, αποκαλύπτοντας την αιώνια αλήθεια που λάμπει στην καρδιά όλης της ύπαρξης — Ένα χωρίς δεύτερο, Ύπαρξη-Συνείδηση-Μακαριότητα, το Απόλυτο στο οποίο τελειώνουν όλοι οι δρόμοι και από το οποίο αρχίζουν όλοι οι δρόμοι, για πάντα πέρα αλλά ποτέ απόν, το αιώνιο Σπίτι στο οποίο επιστρέφουν όλα τα ταξίδια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, September 1, 2019

Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΗΣΗ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright