ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΘΕΙΟ

Η Πραγματικότητα μπορεί να γίνει Γνωστή, Πραγματικά Γνωστή, με ένα μοναδικό τρόπο, με την Άμεση Βίωση. Όταν σε Κατάσταση Πραγματικής Ησυχίας υπάρχει «άμεση φυσική ανεμπόδιστη ανόθευτη αντίληψη» (η βασική φυσική προεννοιολογική αντίληψη) τότε Αποκαλύπτεται η Ολότητα, η Ενότητα, η Παγκοσμιότητα, της Ύπαρξης, μια Αντίληψη Που Τα Περιλαμβάνει Όλα. Σε Αυτή την Αντίληψη Υπάρχουν Όλα Ταυτόχρονα, Τώρα. Και το Άπειρο Ήσυχο Βάθος της Ουσίας και η Δραστηριότητα της Ουσίας και οι Επιφανειακές Αλλαγές που Συμβαίνουν Τώρα. Αυτό το Τώρα είναι η Παρούσα Στιγμή που Ρέει κι είναι Ουσιαστικά Άχρονο, δεν περιέχει τίποτα άλλο από αυτό που συμβαίνει πραγματικά τώρα (καμιά ενέργεια μνήμης ή φαντασίας που μας βγάζει από το Τώρα σε ένα εικονικό κόσμο).

Αυτή η Αντίληψη, η Άμεση Αντίληψη της Ύπαρξης που είναι μια Πλήρης Όραση της Πραγματικότητας, δεν εκδηλώνεται μόνο διαφορετικά από αυτό που βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος σαν σκέψη (που είναι μια επεξεργασία εκ των υστέρων και μια παραμόρφωση της πρωτογενούς αντίληψης της πραγματικότητας, μια «κατασκευή», μια εικονική «συμβολική» πραγματικότητα) αλλά εκδηλώνεται και σε διαφορετικό κέντρο του φορέα της Συνείδησης (της Ανώτερης Πνευματικής Ψυχικής Οντότητας, οι όροι είναι συμβατικοί). Εκδηλώνεται συγκεκριμένα στον Εσωτερικό Εγκέφαλο, στο «Σημείο» σύνδεσης (επαφής, αλληλεπίδρασης) με το ανθρώπινο σώμα,. Επίσης η Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας έχει το δικό της Περιεχόμενο (ένα δικό της Βίωμα της Ζωής) διαφορετικό από αυτό που βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος. Για Αυτόν που «Βλέπει» Είναι Όλα Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει Μέσα-έξω, Ανώτερο-κατώτερο, Πραγματικό-μη πραγματικό, Κάτι που είναι-κάτι που πρέπει να γίνει. Η Ζωή Είναι Πλήρης, Εδώ, Τώρα. Τα Περιλαμβάνει Όλα. Κι η Ίδια η Ουσία της Ζωής Είναι Ανεξάρτητη από την όποια επιφανειακή δραστηριότητα και από την περιορισμένη ατομική εμπειρία. Ακόμα κι αν το εξωτερικό σύμπαν καταρρεύσει κι όλοι οι κόσμοι σβήσουν, Κάτι Υπάρχει, Κάτι Μένει, η Καρδιά της Ουσίας Συνεχίζει να Χτυπά Μέσα στην Άχρονη Στιγμή, Είναι Παρούσα Παντού, Πάντα, Γεμίζει το Όλο, Είναι το Όλον. Μέχρι να υπάρξει ξανά Δραστηριότητα και Ύπαρξη και Κόσμοι και Εμπειρία και Ζωή στην «Επιφάνεια».

Έτσι, Αυτή η Κατάσταση Ύπαρξης Βιώνεται σαν Ολότητα, σαν Ενότητα, σαν Παγκοσμιότητα και σαν Ελεύθερη Ανεμπόδιστη Αντίληψη και Δράση, σε Όλα τα Επίπεδα, αφού η Βίωση του Απύθμενου Βάθους δεν εμποδίζει την εξωτερική αίσθηση. Αντιλαμβανόμαστε Πάντα στο Τώρα, πάντα  αυτό που συμβαίνει πραγματικά τώρα.

Κάποιος που Βιώνει μια Τέτοια Κατάσταση δεν δεσμεύεται από τίποτα και μπορεί να είναι εδώ στη γη ή «αφήνοντας» το σώμα να είναι σε πιο «εσωτερικούς» κόσμους («εσωτερικούς» για την αίσθηση του συνηθισμένου ανθρώπου). Αλλά δεν έχει κανένα λόγο να «καθυστερεί» πουθενά παρά μόνο όπου υπάρχει «εσωτερική» ανάγκη. Στην πραγματικότητα Είναι Απόλυτα Ελεύθερος, Παντού, κι Αναπαύεται στο Απύθμενο Βάθος της Πραγματικής Ουσίας, και Ταυτόχρονα Δρα στην «Επιφάνεια». Είναι Τελείως Ελεύθερος, Ένας Αληθινά Φωτισμένος, Κάτι Πέρα από τον Κόσμο.

Ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν λειτουργεί έτσι. Λειτουργεί στο επίπεδο της σκέψης (της εννοιολογικής επεξεργασίας κι ανάλυσης και «δόμησης»). Λειτουργεί στον εξωτερικό εγκέφαλο δίνοντας περισσότερη («αποκλειστική») προσοχή στην σύνδεσή του με τον εξωτερικό κόσμο, ταυτιζόμενος (σαν Συνείδηση) με την σκέψη. Λειτουργεί σαν «εγώ» διαχωρισμένο από τον κόσμο, μέσα σε μια δυαδική πραγματικότητα (που κατασκευάζει με την σκέψη) και σε σύγκρουση με όλα.

Που ακριβώς ξεγελιέται ο άνθρωπος κι αυταπατάται; Γιατί ξεγελιέται; Τι είναι στην πραγματικότητα η «σκέψη»; Η σκέψη (δηλαδή η επεξεργασία της πρωταρχικής αντίληψης της πραγματικότητας) χρησιμοποιεί πραγματικά στοιχεία. Η ίδια η σκέψη βγάζει αυθαίρετα το συμπέρασμα πως η «σύλληψη» κι η επεξεργασία των αληθινών στοιχείων είναι αληθινή (ενώ πρόκειται μόνο για «συμβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας»). Στην πραγματικότητα όμως τι συμβαίνει; Τα στοιχεία μπορεί να είναι πραγματικά, όμως η «επιλογή», ο «συνδυασμός», είναι πάντα «προσωπικός» (και συχνά αυθαίρετος). Έτσι, πάντα μια οικοδόμηση, μια σύλληψη της πραγματικότητας, είναι μια «κατασκευή» και τελικά κάτι «ψεύτικο» (με την έννοια του «παραμορφωμένου πραγματικού» κι όχι του «ανύπαρκτου»). Ο κόσμος που έχουμε «απέναντί» μας είναι αληθινός. Αλλά ήδη το γεγονός ότι τον βλέπουμε από ένα «περιορισμένο σημείο» (το εγώ) και «απέναντι», είναι μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας (που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν υιοθετούμε αυτή την αντίληψη). Στην συνέχεια, οι επιλογές μας κι οι δραστηριότητές μας παραμορφώνουν ακόμα περισσότερο την εικόνα της πραγματικότητας που σχηματίζουμε. Έτσι, ο κόσμος απέναντί μας είναι αληθινός αλλά οι ερμηνείες που του δίνουμε είναι όλες λανθασμένες. Με αυτόν τον τρόπο ξεγελιούνται όλοι οι άνθρωποι.

Κάποιος νομίζει ότι επειδή σκέπτεται (δηλαδή συλλαμβάνει μια συμβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας) αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ότι επειδή σκέπτεται κάτι είναι αληθινό. Ότι επειδή συμπεραίνει κάτι έτσι πρέπει να δράσει. Προφανώς εδώ οι άνθρωποι ταυτίζουν την δική τους εσωτερική δραστηριότητα (την σκέψη) με την αληθινή ανόθευτη αντίληψη της πραγματικότητας, με την πραγματικότητα. Προφανώς «υπερτιμούν» την σκέψη. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, ταυτίζονται απόλυτα με την σκέψη. Είναι τόσο «μεθυσμένοι» με την δήθεν «δύναμη» και «δυνατότητα» της σκέψης που νομίζουν ότι είναι θεοί. Στην πραγματικότητα δεν είναι θεοί. Το «Φίδι της σκέψης» (σαν το «Φίδι» του Αγιογραφικού Συμβολισμού της Ιουδαϊκής Μυθολογίας) τους λέει ψέματα. Δεν είναι θεοί, σαν θεοί (όμοιοι). Είναι «σαν» θεοί (μια κακή απομίμηση). Αυτό το «σαν» αποδεικνύει όχι μόνο την ανοησία του ανθρώπου αλλά και την γελοιότητά του και την δυστυχία του. Στην «Γιορτή των Τρελών» του «Σύγχρονου Μεσαιωνικού Πολιτισμού» καθένας μπορεί να παίξει τον Θεό, τον Βασιλιά, ή τον Κωφάλαλο  Ζητιάνο. Μόνο που όλα είναι μια «γιορτή» μια «παράσταση» στο θέατρο του χρόνου. Η νύχτα της μέθης δεν συνδέεται με κανένα τρόπο με την Αυγή της Αλήθειας.

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες Σοφούς, η Ψυχή (η Οντότητα, η Συνείδηση, η Ανώτερη Ύπαρξη, «Αυτό» που Αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, συναισθάνεται κι αισθάνεται, μέσα στο σώμα) απλά συνδέεται με το σώμα και θα έπρεπε να είχε ακριβώς μια ανάλογη συμπεριφορά «σύνδεσης». Οι άνθρωποι μεταφέρουν την Ενέργεια της Προσοχής από το Πραγματικό Κέντρο σύνδεσης της Ψυχής με το σώμα στον εξωτερικό εγκέφαλο. Δεν δρουν απλά στον εξωτερικό εγκέφαλο, μέσω του εξωτερικού εγκεφάλου, αλλά κυριολεκτικά, μεταθέτοντας την προσοχή τους στον εξωτερικό εγκέφαλο, «μετακινούνται» στον εξωτερικό εγκέφαλο. Είναι σαν να μπαίνουν σε ένα Σπήλαιο όπου το Φως της Αλήθειας δεν φτάνει και βλέπουν μόνο σκιές των αληθινών πραγμάτων. Όχι τα αληθινά πράγματα όπως είναι και συμβαίνουν αλλά τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνονται, όπως τα «ερμηνεύουν». Βλέπουν τις «σκέψεις» τους. Αυτό είναι το «Σπήλαιο του Πλατωνικού Μύθου».

Ο Πλάτωνας, μιλώντας για το Σπήλαιο, πολύ περισσότερο από το να εξηγήσει τι συμβαίνει στο Σπήλαιο, δήλωνε ότι Έξω από το Σπήλαιο εξελίσσεται η Αληθινή Ζωή. Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν να ζουν μέσα στο Σπήλαιο με τις «σκιές» τους. Αυτό αποδεικνύεται από την γενική τοποθέτησή τους στην ζωή. Δηλαδή από τον Τρόπο που αντιλαμβάνονται την «Σύνδεσή» τους -σαν Συνειδήσεις-  με το σώμα, από την περιοχή του υλικού φορέα στην οποία «λειτουργούν» και από το περιεχόμενο της αντίληψης και της δράσης τους. Μπορεί κάποιος αμερόληπτος παρατηρητής να το δει, στο σύνολο του πλανήτη αλλά και σε κάθε τοπική κοινωνία, και σε κάθε άνθρωπο ιδιαίτερα.

Οι άνθρωποι είναι σχιζοφρενείς. Ζώντας Μέσα στην Ενότητα της Ύπαρξης (αφού η Ουσία Είναι Μία κι η Πραγματικότητα Είναι Μία κι η Ορθή Αντίληψη Αποκαλύπτει Μια Ενιαία Πραγματικότητα) αυτοί διχάζουν την Ύπαρξη, σε εγώ και ο κόσμος, εγώ κι οι άλλοι, φως και σκοτάδι, καλό και κακό, μέσα κι έξω, ανώτερο και κατώτερο, κλπ. Απομονώνουν αυθαίρετα μια «περιοχή» Μιας Ενιαίας Πραγματικότητας και ζουν σε ένα φανταστικό δυαδικό κόσμο. Το ότι οι άνθρωποι είναι απόλυτα βέβαιοι για τον εαυτό τους και για το ότι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα δεν αποδεικνύει τίποτα. Αυτό οφείλεται στο μέγεθος της «απορρόφησής» τους σε αυτό που κάνουν (στην «σκέψη» τους), στο «όνειρό» τους. Κι οι τρελοί στα ψυχιατρεία είναι απόλυτα βέβαιοι για τα βιώματά τους. Και στις δυο περιπτώσεις «απουσιάζει» ο αληθινός άνθρωπος που θα μπορούσε να «δει». Λειτουργικά λείπει η «διάκριση» της Αληθινής Αντίληψης από την «επεξεργασία» (την «σκέψη»). Μιλάμε για μια άρρωστη κατάσταση. Ή για μια «παιδική» ασθένεια ανωριμότητας μέσα στον χρόνο της ανθρώπινης εξέλιξης. Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι θα είναι τελείως διαφορετικοί.

Τελικά η Πραγματικότητα Είναι Εδώ, Τώρα. Δεν είναι κάτι μακρινό που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε. Η Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι Ό,τι πιο Δικό μας, Ό,τι πιο Οικείο Έχουμε. Είναι η Ίδια μας η Ζωή. Αυτό που Ζούμε Εδώ, Τώρα. Αντί να Αφήνουμε την Φύση να Λειτουργεί και να Πορευόμαστε με την Φύση, σε Αρμονία με Όλα, εμείς παρεμβαίνουμε, ταυτιζόμαστε με την σκέψη (με την δραστηριότητα του εξωτερικού εγκεφάλου) και ζούμε μια σχιζοφρενική δυαδική πραγματικότητα. Η Μετάβαση από την Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας, από την Πραγματική Ανόθευτη Αντίληψη, στην κατάσταση της σκέψης είναι δική μας απόφαση κι ενέργεια κι εμμονή. Το ίδιο κι η εγκατάλειψη της λανθασμένης συμπεριφοράς μας είναι δική μας Απόφαση, Επιλογή και Δράση.

Καθένας Πρέπει να Αναρωτηθεί Ποιος Είναι, Τι Είναι, Τι Κάνει, Τι Θέλει. Τελικά δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί της ζωής μας κι εμείς είμαστε οι τελικοί αποδέκτες των πράξεών μας. Στην Σιωπή Ακούγονται Όλα. Για αυτό Ας Κάνουμε Ησυχία. Ας Προσέχουμε ακόμα κι αυτό που σκεφτόμαστε. Κι η παραμικρότερη σκέψη ακούγεται καθαρά. Αδελφοί, ο Δρόμος είναι Μονάχα Ένας Δρόμος. Κάνετε Ησυχία! Αφουγκραστείτε! Εδώ, Μπροστά μας, Ξετυλίγεται, Τούτη την Στιγμή, η Πραγματικότητα Μην κλείνετε τα μάτια για να ονειρευτείτε μια άλλη ζωή γεμάτη από «σκιές» της σκέψης. Δεν υπάρχει άλλη ζωή. Πέρα από την Αλήθεια υπάρχει μόνο το «όνειρο».