Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Ο Άνθρωπος, έτσι όπως αντιλαμβάνεται τον  εαυτό του, είναι Συνείδηση και σώμα ή Συνείδηση μέσα σε ένα σώμα (σαν μια γενική ασαφής αντίληψη). Το Βάθος της Συνείδησης («Αυτού» που Αντιλαμβάνεται) Είναι Απεριόριστο, Ανεξιχνίαστο και Χάνεται στο «Πέραν της Δημιουργίας», στο Αληθινό. Το μόνο συγκεκριμένο που έχουμε (που αναγνωρίζουμε, που «ελέγχουμε») είναι  η Παρούσα Συνείδηση, η Συνείδηση Εδώ, μέσα στο σώμα, μέσα στο συγκεκριμένο παρόν που ρέει, στις συγκεκριμένες εξωτερικές «ιστορικές» και «πραγματικές» συνθήκες. Ανάλογα με τον Βαθμό της Πνευματικής Κατανόησης (ή τον τρόπο που Βιώνουμε την ύπαρξη) προσδιορίζουμε μια Σχέση «Αυτού» που Αντιλαμβάνεται (της Συνείδησης) με το σώμα. Στην πραγματικότητα όλες οι αντιλήψεις (ή οι «σχέσεις» με το σώμα) είναι κατασκευασμένες, προσωρινές συλλήψεις αυτού που συμβαίνει. Η ίδια η ζωή ξετυλίγεται σύμφωνα με τους δικούς της «νόμους» και τα δικά της «πρότυπα» κι όχι σύμφωνα με όσα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος.

Ανεξάρτητα από την παρούσα κατάσταση, την σχέση που αντιλαμβανόμαστε, σαν Εαυτός, Εμείς, Εγώ, με το σώμα, η Συνείδηση Εδώ, στο σώμα, είναι, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά  Άχρονη, Μη-Τοπική και ταυτόχρονα τοπική, εδώ, στο σώμα. Που στο σώμα; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψουμε, να ξαναανακαλύψουμε, εδώ, τώρα, ανεξάρτητα από το τι βιώνουμε ή νομίζουμε ή αντιλαμβανόμασταν μέχρι τώρα. Μπορούμε να το δούμε, Εδώ, Τώρα, στο απόλυτο παρόν και να το ανακαλύψουμε μόνοι μας, εμείς οι ίδιοι, βιωματικά, εμπειρικά, πραγματικά; Αυτό είναι που έχει σημασία κι αξία. Στην πραγματικότητα, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, Αυτό που Είμαστε, η Συνείδηση, λόγω της Πραγματικής Φύσης της (που Είναι Άχρονη, Μη-τοπική) Εμφανίζεται Εδώ, στο σώμα, σαν «Σημείο Συνείδησης» στο Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς του Εγκεφάλου κι από «εδώ» Δρα και Αντιλαμβάνεται. Ούτε Ενώνεται με το σώμα, ούτε διαχέεται σαν Ουσία στο σώμα. Απλά Δρα κι Αντιλαμβάνεται μέσα στο σώμα και μέσω του σώματος στον εξωτερικό κόσμο. Έτσι, στην Πράξη (κι ανεξάρτητα από το τι βιώνουμε ή γνωρίζουμε ή νομίζουμε), αν παρατηρήσουμε προσεκτικά θα δούμε ότι η Συνείδηση Είναι από την Φύση της κι αντικειμενικά, πραγματικά, Ανεξάρτητη κι απλά «είναι εδώ», και λειτουργεί μέσα στο σώμα, και δρα μέσω της θέλησης ή  αντιλαμβάνεται. Μπορεί απλά να αντιλαμβάνεται και να αντιδρά. Μπορεί να σκέπτεται (δηλαδή να αναλύει και να επανασυνθέτει τα δεδομένα της αντίληψης για να σχηματίσει μια νέα αντίληψη, ένα εποικοδόμημα της αρχικής άμεσης αντίληψης). Μπορεί να ζυγίζει τα πράγματα  και να κάνει επιλογές ή να χαράζει προσανατολισμούς (ανάλογα με τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα και συγκινήσεις). Μπορεί, ασφαλώς, να δρα μέσω του σώματος, στο σώμα και στον εξωτερικό κόσμο.

Όλες οι Παραδόσεις, οι Θρησκείες, οι Φιλοσοφίες, έχουν σαν αντικείμενο την Ορθή Αντίληψη, την Ορθή Δράση, την Ορθή Ζωή. Αυτή είναι η Οδός της Αλήθειας. Και σε ένα σοβαρό επίπεδο (κι όχι απλά στο επίπεδο της διανοητικής θεώρησης) Αυτή η Οδός είναι ένας Τρόπος Ζωής, ο Τρόπος που Πρέπει να Ζούμε, για να Ζούμε Πραγματικά, Αληθινά κι Ουσιαστικά. Η Εσωτερική Παράδοση, η Αληθινή Θρησκεία, η Πραγματική Φιλοσοφία, δεν έχει άλλο στόχο από την Αληθινή Αυτογνωσία, δηλαδή την Αληθινή Γνώση  Αυτού που Είμαστε (της Συνείδησης) και της Πραγματικής Σχέσης με το σώμα και της Αληθινής Δράσης που Βιώνεται σαν Πραγματική Ζωή.

Πως θα Φτάσουμε στην Αληθινή Αυτογνωσία, στην Αληθινή Γνώση του Εαυτού ή στην Γνώση του Αληθινού Εαυτού, στην Αλήθεια, τελικά; Απλά πρέπει να παρατηρήσουμε προσεκτικά αυτό που συμβαίνει, αυτό που μας συμβαίνει. Η Προσεκτική Παρατήρηση, η Αναγνώριση Αυτού που Είμαστε, η Αναγνώριση της Ίδιας της Φύσης μας (Άχρονης, Μη-Τοπικής και ταυτόχρονα παρούσας εδώ, τώρα), σαν Κατανόηση Αυτού που Είμαστε (που Είμαστε Ήδη), είναι Πηγαία, Άμεση, Αυθόρμητη, Χωρίς Προσπάθεια ή διαδικασία, Μια Φυσική Αίσθηση. Δεν γίνεται έμμεσα, με κάποια δραστηριότητα (οποιαδήποτε δραστηριότητα, σκέψη, συναίσθηση, αίσθηση ή εξωτερική δραστηριότητα). Έτσι, Αρκεί να Μείνουμε Ήσυχοι, Σιωπηλοί, Ήρεμοι, «Ακίνητοι», για να Αναβλύσει από Μέσα μας, Τελείως Φυσικά, Αυτή η Πρωταρχική Πρωτογενής Άχρονη Αίσθηση Ύπαρξης, Εδώ, Τώρα. Επειδή όμως οι άνθρωποι έχουν μάθει να δραστηριοποιούνται συνεχώς (προς τα έξω) είναι δύσκολο να μείνουν ήσυχοι. Για αυτό τον λόγο δημιουργήθηκαν οι διάφορες πνευματικές πρακτικές, η «Περισυλλογή», ο «Διαλογισμός», η «Προσευχή», η «Πνευματική Προσπάθεια». Τι σκοπό έχουν όλα αυτά; Απλά να αναχαιτίσουν το σκόρπισμα της Ενέργειας έξω, να μειώσουν την εξωτερική δραστηριότητα, να «απαλείψουν»  την εξωτερική δραστηριότητα, ώστε να δοθεί «ευκαιρία», «χώρος», (μια εσωτερική αίσθηση ήσυχου ζωντανού κενού) για να Αναδυθεί η Φυσική Αίσθηση Ύπαρξης, που Είναι Άχρονη, Μη-Τοπική, Εδώ, στο σώμα, Τώρα. Στην πραγματικότητα, αφού αυτό που «ζητάμε» είναι να Νοιώσουμε την Αληθινή Φύση μας, Εδώ, Τώρα, δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια. Κι η Αληθινή Περισυλλογή (όπως εφαρμόστηκε από τους Ορφικούς και στα Μυστήρια και στους Μυστικούς Φιλοσόφους της Αρχαιότητας) δεν είναι παρά το σταμάτημα της διοχέτευσης της Ενέργειας προς τα έξω (Πλάτωνας, Φαίδων ή Περί Ψυχής, 67, c,d). Κι ο Αληθινός Διαλογισμός είναι ο Χωρίς Προσπάθεια Διαλογισμός, η παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια (να διαλογιστούμε, να εξελιχθούμε, να φωτιστούμε, οτιδήποτε, η πλήρης παραίτηση από όλα) που οδηγεί στην πραγματική βιωματική ησυχία. Έτσι ο Αληθινός Διαλογισμός είναι ο Μη-Διαλογισμός, η Μετατόπιση πέρα από τις δραστηριότητες (Κρισναμούρτι, Ο Κρισναμούρτι για τον Διαλογισμό). Κι η Αληθινή Προσευχή είναι η Πλήρης Κάθαρση (Κένωση, Άδειασμα) του «Νου» (σαν Οργάνου της Νοητικής Δράσης), η Πλήρης Σιωπή του «Νου» που Αποκαλύπτει την Αληθινή Πνευματική Φύση μας, που Απλώνεται στην Θεία Πραγματικότητα, δηλαδή η απόρριψη  όλου του «περιεχομένου» της Συνείδησης, για να μπορέσει η Συνείδηση να Αναγνωρίσει την Ίδια την Θεία Φύση της (Μάξιμος, Περί αγάπης κεφαλαίων εκατοντάς Τρίτη, 2, 40).

Στην πραγματικότητα, το να Αναγνωρίσεις Αυτό που Είσαι (Αυτό που Είσαι Ήδη), την Άχρονη, Μη-Τοπική και ταυτόχρονα τοπική παρουσία σου Εδώ, Τώρα, σημαίνει την ανεξαρτητοποίηση από τις εξωτερικές δραστηριότητες, την απόρριψη του περιεχομένου όλων αυτών των δραστηριοτήτων (της σκέψης, της συναίσθησης, της αίσθησης, των δράσεων στον κόσμο). Όταν Μένεις Ήσυχος στον Εαυτό σου, Τελείως Σιωπηλός στην σκέψη, Τελείως Άδειος από επιθυμίες, Τελείως Αδιάφορος για τον κόσμο των φαινομένων, στην πραγματικότητα έρχεσαι σε μια Νέα Κατάσταση Συνείδησης, Επαναπροσδιορίζεις την Ύπαρξή σου και την Σχέση με το σώμα κι από «εδώ» έχεις μια Νέα Όραση της Ζωής. Ξαναγεννιέσαι. Αυτή είναι η Πνευματική Γέννηση (ή η Αναγέννηση ή Παλιγγενεσία, η Γέννηση Άνωθεν για την οποία μιλούσε ο Ιησούς των Εσσαίων).

Η Επάνοδος στον Αιώνιο, στον Αληθινό Εαυτό, σημαίνει την Ανάδυση σε μια Νέα Θεϊκή Ύπαρξη, που Αγκαλιάζει την Ύπαρξη, το σώμα, τον κόσμο, σε μια Νέα Όραση του κόσμου. Βιώνεις την Ενότητα του κόσμου, των πραγμάτων (της αλληλοσύνδεσής τους) κι Όλα Λάμπουν σε ένα Νέο Φως, αποκτούν όλα ένα Νέο Νόημα. Μέσα στην Αίσθηση της Ενότητας, Όλα Είναι Ιερά, Σημαντικά και Δικαιολογημένα από μόνα τους, απλά επειδή συμβαίνουν (ακόμα και το κακό!). Όλα Ρέουν Ειρηνικά μέσα στην Ησυχία ή τους Στροβιλισμούς ή την Καταστροφή. Κι όμως ενώ όλα ρέουν και φεύγουν Αυτό που Μένει είναι η Βαθιά Αίσθηση της Αιωνιότητας, το Άχρονο Βάθρο των Πάντων, η Ζωή, η Αλήθεια, η Είσοδος στον Κόσμο του Πραγματικού, έτσι όπως προσπαθήσαμε να την περιγράψουμε. Είναι η Είσοδος στο Άχρονο, το Μη-Τοπικό που είναι ταυτόχρονα Εδώ, Τώρα, στο σώμα, στο κόσμο. Είναι η Αρχή της Φωτισμένης Ιερής Ζωής.

Η Ίδια η Φύση μας όμως (κι αυτό ισχύει για όλα τα πλάσματα) Είναι Άχρονη, Μη-Τοπική και τοπική κι όπως μπορεί να είναι Εδώ, μπορεί κάλλιστα να μην είναι Εδώ. Αυτό είναι το Περαιτέρω Βάθεμα της Κατανόησης της Φύσης μας, η Άνοδος στον Ουρανό ή στους Τρεις Ουρανούς του Χριστιανικού Μυστικισμού, (για την οποία μιλούσε ο Παύλος). Το Πνευματικό Βασίλειο είναι ένας Άλλος Κόσμος που δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο των φαινομένων. Μια Κατάσταση Ύπαρξης Πέρα από την Αλλαγή και τον Χρόνο και την Φθορά. Δεν έχει νόημα όμως να μιλάμε για τους Υψηλότερους Κόσμους όταν δεν μπορούμε να βγούμε από τον κόσμο της πλάνης, από το σκοτάδι και να αντικρύσουμε το Φως του Πραγματικού κα  να Βιώσουμε την Αλήθεια Εδώ, στη γη, στο σώμα, μέσα στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.