Esoterism Academy: ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Sunday, March 19, 2017

ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό Που Υπάρχει Πραγματικά, Από Μόνο Του κι ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνεται κάποιος ή όχι ή πως το αντιλαμβάνεται. Είναι η Απόλυτη Αντικειμενικότητα. Εξορισμού η Πραγματικότητα Είναι το Όλον, Όλα, Περιλαμβάνει το κάθε τι. Κι Όλα, Όλα όσα υπάρχουν Μέσα της, είναι πραγματικά (ακόμα και το μη-αληθινό, σαν μη-αληθινό). Η Πραγματικότητα δεν είναι απλά αυτό που Υπάρχει στην Βάση, σαν Βάση Εκδήλωσης κάθε Φαινομένου αλλά και η Εκδήλωση, το Φαινόμενο στην πορεία του. Όλα είναι πραγματικά. Λόγω ακριβώς αυτής της Δραστηριότητας, της Εκδήλωσης Φαινομένων, δημιουργούνται εκ των πραγμάτων καταστάσεις, ποικιλίες καταστάσεων, βαθμίδες ύπαρξης. Στην πραγματικότητα Όλα Είναι Μια Ενότητα, μια Πορεία κι όλα υπάρχουν ταυτόχρονα, Τώρα, στον μόνο πραγματικό χρόνο που υπάρχει. Έτσι, όχι μόνο η Άγνωστη Βάση των Φαινομένων, η Πηγή των Πραγμάτων, είναι πραγματική αλλά και η Εκδήλωση, η Δραστηριότητα, τα Φαινόμενα που Ρέουν είναι επίσης πραγματικά. Όλα είναι πραγματικά. Και στο Επίπεδο της Πραγματικότητας, του Αντικειμενικού δεν εισχωρεί ποτέ καμία αυταπάτη. Ο κόσμος των φαινομένων είναι απόλυτα πραγματικός, σαν δραστηριότητα, σαν στιγμιαία αλλαγή, σαν ροή φαινομένων, σαν κάτι παροδικό που μετασχηματίζεται συνεχώς, αλλά απόλυτα πραγματικό.

Όταν από την Ίδια την Πραγματικότητα, από το Αντικειμενικό, Αναδύεται η Αντίληψη του Πραγματικού, αυτό είναι κάτι «διαφορετικό». «Αυτό που αντιλαμβάνεται», το Υποκείμενο, μπορεί να Αντιλαμβάνεται Ακριβώς αυτό που συμβαίνει ή να μην αντιλαμβάνεται πλήρως. Η Πλήρης Αντίληψη αντιλαμβάνεται επακριβώς την Πραγματικότητα. Η Σχετική (μη πλήρης) Αντίληψη αντανακλά την Πραγματικότητα αλλοιωμένη, μια εικόνα της πραγματικότητας. Έτσι ανάλογα με τον Βαθμό Αντίληψης δημιουργούνται Καταστάσεις Συνείδησης (πολλά είδη συνείδησης) ή Βαθμίδες Επίγνωσης. Η Υποκειμενική Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι μια Δραστηριότητα, μια Δυναμική Πορεία Κατανόησης, που μπορεί να Διευρύνεται ή να Περιορίζεται, ανάλογα με την απελευθέρωση ή τον περιορισμό της Ενέργειας, της Προσοχής, το Βάθος της Κατανόησης και το Μέγεθος της Απορρόφησης σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Έτσι μπορούμε να βιώσουμε πολλές Καταστάσεις Συνείδησης ή να έχουμε διάφορες Βαθμίδες Επίγνωσης. Ανεξάρτητα λοιπόν από την Κατάσταση στην οποία αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ( σε όποιο πεδίο ή επίπεδο ύπαρξης κι αν εντοπίζουμε τον εαυτό μας), η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται πως έχει Βάθος στην Υποκειμενική Κατανόησή μας. Η Επίγνωσή μας μπορεί να είναι περιορισμένη ή να διευρυνθεί, να βιώσουμε μια Πλατύτερη Ανώτερη Υψηλότερη Κατάσταση Συνείδησης. Η Πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι ακριβώς η απελευθέρωση από όλους τους περιορισμούς αντίληψης, η Πλήρης Φυσική Ανόθευτη Σύλληψη του Αντικειμενικού, αυτού που είναι. Μόνο σε Αυτή την Κατάσταση της Πλήρους Αφύπνισης, όπου έχουν ξεπεραστεί όλοι οι περιορισμοί της Υποκειμενικής Αντίληψης Αντανακλάται Απόλυτα το Αντικειμενικό. Εδώ η Αντίληψη Παραδίδεται Πλήρως στο Αντικειμενικό. Το Υποκείμενο Διαλύεται και Υπάρχει μόνο Πραγματικότητα (που Βιώνεται Άμεσα κι όχι σαν αντίληψη).

Το Υποκείμενο που Έχει Πραγματική Εμπειρία του Αντικειμενικού διαλύεται αντιληπτικά, λειτουργικά, αλλά εφόσον έχει αυτή την Εμπειρία σε κάποια φάση της εξελικτικής πορείας του (σε κάποιον κατώτερο κόσμο) κι υπάρχουν κατάλοιπα ύπαρξης (μια πορεία σε εξέλιξη) επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση ύπαρξης (σύνδεσης με τον φορέα στην κατάσταση ύπαρξης που εκδηλώνεται στο παρόν) αλλά Πλήρως Μεταμορφωμένο. «Αυτό Που Επιστρέφει» είναι το Αντικειμενικό, το Οποίο Εκδηλώνεται πλέον στο συγκεκριμένο πεδίο ύπαρξης. Σε αυτή την περίπτωση το Υποκείμενο που Έχει Εμπειρία του Αντικειμενικού Είναι Τελείως Ελεύθερο να Είναι Παντού και στο Αντικειμενικό (στο Απόλυτο, στο Απογυμνωμένο από κάθε υποκειμενικό περιορισμό) και στην κατάσταση ύπαρξης, σε κάποιο επίπεδο της δημιουργίας, Χωρίς να Δεσμεύεται. Καθώς έχουν καταλυθεί οι υποκειμενικές δραστηριότητες δεν υπάρχουν διακρίσεις Πραγματικού μη-πραγματικού, ανώτερου κατώτερου, εσωτερικού εξωτερικού. Η Πραγματικότητα Είναι Ένα Πεδίο κι Όλα Βιώνονται Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα και το Απόλυτο Βάθος κι η επιφανειακή δραστηριότητα. Όλα απόλυτα πραγματικά, έτσι ακριβώς όπως είναι, όπως συμβαίνουν, η Αιώνια Ηρεμία του Βάθους, η Αιώνια Αλλαγή της Επιφάνειας, η Στιγμιαία Διαδοχή των Φαινομένων, το Φως και το Σκοτάδι, η ζωή κι ο θάνατος κι η αναγέννηση κι η ατέλειωτη πορεία της ζωής. Κι Ό,τι Συμβαίνει Είναι Πραγματικό. Κι η Αλλαγή, η απώλεια καταστάσεων ή πραγμάτων, η εμφάνιση πραγμάτων, όλα είναι πραγματικά. Η Πραγματικότητα Είναι Εδώ, όποιες αλλαγές κι αν γίνονται. Υπάρχει Απόλυτη Ελευθερία, Απόλυτη Σταθερότητα Πέρα από τις Αλλαγές, Μια Αιωνιότητα που Πορεύεται Μένοντας Συνεχώς Σταθερή, η Αληθινή Ζωή. Η Απόλυτη Ακινησία του Πραγματικού κι η Δραστηριότητα της Δημιουργίας Βιώνονται σε Ένα Ανώτερο Επίπεδο Ύπαρξης, σαν Απόλυτη Ελευθερία από Όλα, Περιλαμβάνοντας Όλα, κι Όλα Είναι Απόλυτα Πραγματικά.

Έτσι, για να συνοψίσουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε (όσο βαθιά το αντιλαμβανόμαστε και στην όποια έκταση το αναγνωρίζουμε) η Πραγματικότητα Είναι Μία, Αντικειμενική, τα Περιλαμβάνει Όλα κι Όλα Είναι Πραγματικά. Είναι το Υποκείμενο που μπορεί να έχει πλήρη ή μη-πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας, να έχει μια ακριβή ή λιγότερο ακριβή αντίληψη των φαινομένων. Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται η ερμηνεία, ο κίνδυνος λάθους, η αυταπάτη. Η μη-πλήρης αντίληψη, το ενδεχόμενο αυταπάτης δεν αναφέρεται στην Αντικειμενική Πραγματικότητα αλλά μόνο στην Υποκειμενική Αντίληψη (Κατανόηση) της Πραγματικότητας. Δεν είναι ο εξωτερικός (του Υποκειμένου) κόσμος απατηλός (αυτός είναι απόλυτα πραγματικός). Η εικόνα που έχουμε εμείς, που συλλαμβάνουμε εμείς, πιθανόν να είναι λανθασμένη. Επειδή χρησιμοποιούνται αντικειμενικά στοιχεία μοιάζει πραγματική. Η υποκειμενική παρέμβαση όμως, η πιθανότητα λανθασμένης ερμηνείας, την κάνει κατασκευασμένη, ψεύτικη, απατηλή.

Αλλά εφόσον η Υποκειμενική Αντίληψη είναι μια Δυναμική Πορεία Κατανόησης, Εμβάθυνσης της Συνείδησης, Επέκτασης της Επίγνωσης, σημαίνει ότι μπορεί να Βελτιωθεί. Αυτό είναι το Νόημα της Διαφώτισης, της Διεύρυνσης της Συνείδησης, της Απελευθέρωσης από τους περιορισμούς και το σφάλμα. Πως γίνεται αυτό; Πως Οδηγούμαστε στην Αφύπνιση; Στην Πλήρη Αφύπνιση; Στην πραγματικότητα, Εφόσον Όλα Είναι Εδώ, Τώρα, κι Εμείς, σαν Υποκείμενα, Έχουμε μια Αντικειμενική Βάση, Είμαστε Ήδη η Πραγματικότητα κι Έχουμε την Φυσική Δυνατότητα να Αντιλαμβανόμαστε Πλήρως την Πραγματικότητα. Αυτό που μας εμποδίζει είναι ακριβώς οι «δραστηριότητές» μας. Δεν χρειάζεται να γίνουμε κάτι, να κάνουμε κάτι, να επιτύχουμε κάτι, να εξελιχθούμε σε κάτι. Απλά μόνο να σταματήσουμε τις παρεμβάσεις στην Φυσική Λειτουργία της Αντίληψης. Να σταματήσουμε να παραποιούμε τα δεδομένα και να σχηματίζουμε μια ψεύτικη εικόνα για την πραγματικότητα.

Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε δεν είναι ο κόσμος, ο εξωτερικός κόσμος ίσως, αλλά μόνο ο τρόπος που βλέπουμε, ο τρόπος που λειτουργούμε. Το πρόβλημα δεν είναι αντικειμενικό, στον κόσμο. Είναι πρόβλημα υποκειμενικό, πρόβλημα κατανόησης και μόνο σαν υποκειμενικό πρόβλημα είναι πραγματικό. Έτσι όλες οι Πνευματικές Δράσεις, η Περισυλλογή, ο Διαλογισμός, το Γιόγκα, το Ντυάνα, η Προσευχή, οτιδήποτε, δεν είναι απόσυρση, απάρνηση του κόσμου ή οτιδήποτε αλλά μόνο απόσυρση της προσοχής, εγκατάλειψη της προσκόλλησης, απόρριψη της παρεμβατικής υποκειμενικής δραστηριότητας στην φυσική αντίληψη του κόσμου. Η υποκειμενική απελευθέρωση, η εγκατάλειψη των προσκολλήσεων στον εξωτερικό κόσμο, των επιθυμιών, των σκέψεων (της σκέψης), δεν σημαίνει απομόνωση από τον κόσμο αλλά μόνο Αποκατάσταση της Φυσικής Ανεμπόδιστης Λειτουργίας της Αντίληψης. Τότε όλα αποκτούν το νόημά τους και την θέση τους, απόλυτα πραγματικά, σεβαστά, ιερά.

Η Εγκατάλειψη της υποκειμενικής δραστηριότητας, των παρεμβάσεων στην Φυσική Αντίληψη της Πραγματικότητας, που δημιουργεί το εγώ (την εγωική αντίληψη), τον διαχωρισμό από τον κόσμο, την δυαδικότητα, οδηγεί στην Επίγνωση της Ενότητας της Πραγματικότητας, του Μη διαχωρισμού, της Συνύπαρξης με όλα, της Αλληλοσύνδεσης. Η Απελευθερωμένη Συνείδηση (από τους εξωτερικούς περιορισμούς των αισθήσεων, της επιθυμίας, της σκέψης) οδηγεί στην Αίσθηση της Ενότητας. Κι Αυτή η Απελευθερωμένη Συνείδηση Οδηγείται σιγά-σιγά στο Βάθος της Παγκόσμιας Συνείδησης, δηλαδή στην Βαθύτερη Ανεξαρτησία της από την Επιφανειακή Δραστηριότητα και την Αλλαγή σε μια Αίσθηση Ήρεμης Ύπαρξης που δεν απορρίπτει τους κυματισμούς αλλά παρόλα αυτά Παραμένει Πέρα από Όλα. Η Συνείδηση, στο Τέλος, Χάνεται στο Απύθμενο Βάθος της Πραγματικότητας, Γίνεται η Πραγματικότητα, Είναι η Πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα, για την Κατανόηση δεν υπάρχει πορεία προς την πραγματικότητα, διαχωρισμός εσωτερικού εξωτερικού, εξέλιξη. Η Εσωτερική Πορεία προς την Πραγματικότητα φαίνεται «εσωτερική» και «πορεία» μόνο στο περιορισμένο υποκείμενο που διαχωρίζεται από την πραγματικότητα, που ζει στην δυαδικότητα, σε μια εσφαλμένη αντίληψη του κόσμου. Στην πραγματικότητα, με την εγκατάλειψη του σφάλματος Διαφωτίζεται η Πραγματικότητα που Είναι Πάντα Εδώ, Συνεχώς. Είναι σαν να ανοίγουμε τα μάτια μας και να βλέπουμε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε πραγματικά, αντί να αναζητάμε, να επιδιώκουμε, την απελευθέρωση, την φώτιση, οτιδήποτε, είναι να Μείνουμε Ήσυχοι. Να απορρίψουμε όλο το νοητικό οικοδόμημα, όλη την φαντασία, όλες τις επιδιώξεις. Όλα θα Αποκατασταθούν από μόνα τους. Αυτό που χρειάζεται είναι μονάχα να απαγκιστρωθούμε από τις προσκολλήσεις, τους εξωτερικούς προσανατολισμούς, τις σκέψεις, να Μείνουμε Ήσυχοι για να Επέλθει η Ισορροπία στην Φύση μας, στην Φυσική Πορεία των Πραγμάτων. Η Σιωπή, σε όλα τα επίπεδα, είναι η Μοναδική Οδός. Η Υπαρξιακή Ησυχία, η Υποκειμενική Μη-Παρέμβαση, η Μη-Δράση, είναι η Πιο Βαθιά, η Πιο Ορθή Δράση, που μπορεί να μας Οδηγήσει από τον λαβύρινθο της άγνοιας στο Ξέφωτο της Αληθινής Ζωής.

Στην πραγματικότητα αυτή η εγκατάλειψη της προσκόλλησης που Οδηγεί στην Φυσική Αποκατάσταση της Ζωής, δεν είναι μια μέθοδος, μια πρακτική, μια τεχνική. Είναι απλά ένας Τρόπος Ζωής, μια Επιλογή. Είναι τόσο απλό όσο το σφίξιμο της παλάμης σε γροθιά και η χαλάρωση (που εξαφανίζει την γροθιά). Ή όπως η εγκατάλειψη των δραστηριοτήτων στο τέλος μιας κουραστικής μέρας όπου απλά θέλουμε να ησυχάσουμε, να ξεκουραστούμε, να επανέλθουμε στον εαυτό μας, στην Πηγή της Ζωής. Έτσι δεν συζητάμε εδώ για την Αλήθεια, για την Αναζήτηση της Αλήθειας, για την Οδό της Ζωής, για την Απελευθέρωση, ή οτιδήποτε. Πέρα από όλες τις λέξεις και πίσω από όλες τις λέξεις στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο αυτό το Κάλεσμα να Επιλέξουμε. Αυτή η Επιλογή είναι το Μόνο Ερώτημα της Ζωής στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε. Είναι ταυτόχρονα η Πύλη που χωρίζει την δυστυχία μας από την Αιωνιότητα. Είναι το Βήμα που θα μας βγάλει από το σκοτάδι στο Φως. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε, τίποτα άλλο να κάνουμε.

Η Πραγματικότητα Είναι έτσι κι αλλιώς Βαθιά Από Μόνη Της. Έχει Απέραντο Βάθος που κανένας (καμιά αντίληψη) δεν μπορεί να μετρήσει. Το Βάθος της Πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε Φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει η Κατανόησή μας. Δεν περιοριζόμαστε παρά μόνο από τις Επιλογές μας. Εμείς Είμαστε η Μοίρα μας, η Ζωή μας, το «Μέλλον» μας. Εμείς Είμαστε η Ζωή κι εμείς επιλέγουμε να Ζούμε Πραγματικά ή να σπαταλάμε τον «χρόνο» μας μέσα στην φαντασία και το όνειρο. Η Ζωή Είναι Εδώ, Τώρα, Ολόκληρη. Ξετυλίγεται Μέσα μας, Μπροστά μας. Το τι «νοιώθουμε» από την ζωή εξαρτάται μονάχα από εμάς.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, March 19, 2017

ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright