Το Αληθινό Ζεν

Το Αληθινό Ζεν

Το Αληθινό Ζεν έρχεται από Μέσα σαν Διεύρυνση της Κατανόησης, όχι απ’ έξω, από εξωτερική πληροφόρηση.

Το Αληθινό Ζεν είναι Κατανόηση, δηλαδή Άμεση Βιωματική Σύλληψη της Πραγματικότητας κι όχι διανοητική σύλληψη.

Το Αληθινό Ζεν είναι Ανεμπόδιστη Αντίληψη που Απλώνεται Ελεύθερα Παντού κι όχι νοητική κατασκευή, που είναι περιορισμένη σύλληψη της Πραγματικότητας, αφού αποτελείται από δομικά στοιχεία γνώσης, ιδιαίτερη δόμηση και δοσμένη προοπτική.

Το Αληθινό Ζεν είναι Απεριόριστη Αντίληψη, δεν είναι περιορισμένη αντίληψη και δεν σταματά ούτε σε καταστάσεις, ούτε σε αντιλήψεις, ούτε σε εμπειρίες.

Το Αληθινό Ζεν είναι Ολοκληρωμένη κι Ολοκληρωτική Βίωση της Πραγματικότητας, Τώρα Εδώ, Πάντα, δεν γεννιέται, δεν κατευθύνεται, δεν τελειώνει πουθενά. Το Αληθινό Ζεν είναι Αληθινή Μακαριότητα αφού δεν υπάρχει ούτε κέρδος, ούτε ζημιά, παρά μόνο Ανεμπόδιστη Αποδοχή της Πραγματικότητας.

Το Αληθινό Ζεν είναι η Αληθινή Φύση Μας και το Κατανοείς μόνο όταν Βιώνεις την Αληθινή Φύση Μέσα σου, όχι έξω, με εξωτερικά μέσα.

Το Αληθινό Ζεν είναι Βίωση της Ενότητας της Πραγματικότητας και δεν αναγνωρίζει (όταν Βιώνεται Ολοκληρωτικά) διακρίσεις, Μέσα-έξω, Πριν-μετά, Φώτιση-μη φώτιση, ή οποιαδήποτε άλλη διάκριση αντιθέτων.

Το Αληθινό Ζεν είναι το Μόνο Ζεν που υπάρχει γιατί οποιαδήποτε άλλη εμπειρία απλά δεν είναι Ζεν… έτσι ο χαρακτηρισμός «αληθινό ζεν» είναι απλά ένας καταχρηστικός πλεονασμός.

…..

Η Πραγματική Φύση μας

Υπάρχουν Δύο Καταστάσεις της Συνείδησης για τις οποίες δεν μπορούμε να πούμε κάτι (παρά ελάχιστα):

Η Συνείδηση της Κενότητας (η Πλήρης απουσία).

Η Συνείδηση του Όλου, του Ενός, του Πλήρους, του Ολοκληρωμένου (που είναι η Αντίστροφη Θετική Όψη της Συνείδησης της Κενότητας).

Αυτές οι Δύο Καταστάσεις της Συνείδησης είναι το Σκοτάδι και το Φως.

.

Η Κατάσταση της Συνείδησης για την Οποία μπορούμε να πούμε κάτι είναι  (η Αντανάκλαση του Υπερκόσμιου Φωτός) η Κοσμική Συνείδηση (η Συνείδηση της Ενότητας του Είναι) που συναντάμε μέσα στη Δημιουργία, που έχει ήδη πραγματοποιήσει τον διαχωρισμό Υποκειμένου-Αντικειμένου, μολονότι σε Αυτό το Επίπεδο, Υποκείμενο Αντικείμενο Είναι το Ίδιο, ταυτίζονται. Είναι η Συνείδηση απέναντι στο Άλλο (το Αντικείμενο, το Περιεχόμενο της Αντίληψης, το Φαινόμενο). Είναι πάντα η «Συνείδηση του Κάτι». Είτε «αυτό» είναι ο Ίδιος ο Εαυτός, είτε ο εξωτερικός κόσμος (που θα προκύψει σαν φαινόμενο μέσα στην εξέλιξη και το χρόνο). Η Συνείδηση Αυτή ονομάζεται στις Παραδόσεις Μάνας, Βιτζνάνα, Ταό με διακρίσεις, Είναι, Νους και με διάφορα άλλα ονόματα.

Τι ακριβώς είναι Αυτή η Συνείδηση; Η Συνείδηση (ή το συνώνυμό της Αντίληψη, στην υπερβατική της μορφή) δεν είναι ουσία, κάτι σταθερό, ούτε κάτι που έχει διάρκεια, μολονότι έχει συνέχεια: Πρόκειται για Δραστηριότητα που εξελίσσεται διαρκώς κι έχει συνέχεια, χωρίς ποτέ να είναι η ίδια αφού αλλάζει συνεχώς το περιεχόμενο (το «κάτι»).

Με άλλα λόγια Συνείδηση (ή Αντίληψη) είναι ένα Ρεύμα Συνειδητότητας, ένα Ρεύμα Επίγνωσης κι όχι κάτι σταθερό. Η Προέλευση από Μια Ευρύτερη Κατάσταση της Παρούσας Συνείδησης, η Συμμετοχή της στη Δημιουργία κι η Απόσυρσή της (ξανά) σε μια (την Ίδια) Ευρύτερη Κατάσταση είναι η Ατομική Ύπαρξη, η Παρούσα Συνείδηση, (εγώ, εσύ, ο άλλος, ο καθένας μας).

.

Η Παρούσα Συνείδηση (πιο σωστό το Παρόν Ρεύμα Συνειδητότητας) είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο της εμπειρίας του συνηθισμένου ανθρώπου.

Η Ίδια η Συνείδηση, σαν Συνείδηση, σαν Δυνατότητα Αντίληψης, είναι σαφώς Κάτι Διαφορετικό από το «Περιεχόμενό» της. Είναι η «Συνείδηση του Περιεχομένου» αυτό που Διαφοροποιεί και δίνει τον Ατομικό Χαρακτήρα στο Ρεύμα Συνειδητότητας. Η Συντήρηση αυτού του Ρεύματος Συνειδητότητας, η Απορρόφηση στο Περιεχόμενό της, η Ταύτιση με αυτό που αντιλαμβανόμαστε δημιουργεί τη προσωπική ύπαρξη, την ατομική εμπειρία, την ιδιαίτερη ζωή. Ο τρόπος που γίνεται ο Περιορισμός της Συνείδησης μέσα από κάποιες διαδικασίες-λειτουργίες δεν είναι ίδιος σε όλα τα Πεδία Ύπαρξης: Πάντως ο Περιορισμός νοείται συμβολικά (και κάποτε κυριολεκτικά) σαν «γέννηση» στο πεδίο εμπειρίας.

Η Διεύρυνση της Αντίληψης (μέσω Φυσικής Διαδικασίας) πέραν των περιορισμών γίνεται αντιληπτή σαν Απελευθέρωση.

Ο Βίαιος Αποχωρισμός από το περιεχόμενο της Αντίληψης με το οποίο είμαστε ταυτισμένοι είναι τραυματική εμπειρία και χαρακτηρίζεται σαν «θάνατος».

…..

Η Έξοδος στο Απόλυτο

Η Έξοδος από την οποιαδήποτε κατάσταση της Συνείδησής μας (της παρούσας, δικής μας συνείδησης) προς το Απόλυτο, προς την Υπέρτατη Πραγματικότητα, προς την Βίωση της Απόλυτης Κατάστασης της Πλήρους Αντίληψης, που Πηγάζει Αυθόρμητα από την Φύση της Συνείδησης, κι όχι από κάποια δραστηριότητα (υπερνοητική, νοητική, ή φυσική), προς την Τέλεια Μη-Δραστηριότητα, προς την Ολοκληρωτική Ηρεμία (που είναι πέρα από την Ακινησία ή την Δραστηριότητα), δεν ανήκει στο πεδίο της Δραστηριότητας, του Χρόνου, της Αλλαγής… Δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Δεν υπάρχει τρόπος να πραγματοποιηθεί κάτι. Δεν υπάρχει καμία διέξοδος, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Η Έξοδος Βρίσκεται στο Παρόν, στο Τώρα, στη Στιγμή που ζούμε (που δεν ανήκει στο Χρόνο) κι όχι στο χώρο της σκέψης, που δημιουργεί την αντίληψη του χρόνου, της συνέχειας, της πραγματοποίησης, δηλαδή της φαντασίας.

Η Έξοδος είναι στιγμιαία, σαν αστραπή, μια Εσωτερική Έλλαμψη, το Άμεσο Πέρασμα στο Επίπεδο της Μη-Δραστηριότητας, της Σιωπής της σκέψης… κι όχι αποτέλεσμα κάποιας προσπάθειας. Αυτό – η Άμεση Πραγματοποίηση, η Άμεση Μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο- είναι το αποτέλεσμα της Κατανόησης ότι κάθε δραστηριότητα της σκέψης είναι μάταιη, φανταστική και χωρίς περιεχόμενο. Η Ολοκληρωτική Παραίτηση από όλο αυτό, η Μεγάλη Απάρνηση, Οδηγεί στο Φως, στην Πλήρη Αντίληψη, στην Ηρεμία και στη Μακαριότητα.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει καν, κανένας, δρόμος. Όλοι οι δρόμοι της θρησκευτικής δραστηριότητας, διδασκαλίες, διαλογισμοί, προσπάθειες, όλα ανήκουν στο χώρο του σχετικού, της ανοησίας και είναι σπατάλη χρόνου και δυνάμεων.

Η Κατανόηση Αυτής της Μεγάλης Αλήθειας δεν είναι αποτέλεσμα πολυμάθειας, ή εμπειρίας, ή προσπαθειών. Κι ένας αμόρφωτος μπορεί να καταλάβει… ίσως πιο εύκολα από τους πολυμαθείς. Η σκέψη, η πολυμάθεια, η αναζήτηση, δεν μας βγάζει στη Πραγματικότητα… Όσο περισσότερο χρησιμοποιείται αυτή η δραστηριότητα τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε στο φανταστικό.

…..

Αποδοχή, Ταπεινότητα κι Εμπειρία

Αν η Φύση της Συνείδησης Είναι Άπειρη, Ελεύθερη κι Αιώνια τότε έχουν δίκηο οι Σοφοί που μας το λένε από χρόνια…

Αν η Αφύπνιση, η Φώτιση είναι Έμφυτη Δυνατότητα που Πηγάζει από τη Φύση μας τότε, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί…

Αν είναι έτσι, τότε αυτό που μας εμποδίζει από το σκοτάδι να Αναδυθούμε στο Φως, είναι μονάχα η άγνοια, που υψώνει τείχη ή λοξοδρομεί από τον Δρόμο της Φύσης χαράζοντας δύσβατα μονοπάτια στην ερημιά της ύπαρξης, μόνο και μόνο γιατί πιστεύει πως αυτό είναι ελευθερία…

Αν είν’ αλήθεια όλα αυτά τότε η Αποδοχή της Φύσης μας, που ανθίζει μόνη της και χαράζει το δικό της δρόμο είναι Σοφία κι όχι μοίρα…

Αν η Ταπεινότητα μας δείχνει την πορεία στο δρόμο που ανοίγει μόνος του τότε είναι Αληθινή Δράση κι όχι δουλικότητα…

Αν  η Εμπειρία καθώς Βαδίζουμε το Δρόμο μας Ενώνει με το Όλο, τότε είναι Βεβαιότητα κι όχι τυφλή πίστη…

Αν Βαδίζουμε το Δρόμο τότε έχουμε Φτάσει ήδη, οι Ορίζοντες είν’ ανοιχτοί και τα μάτια μας αναπαύονται στην Απεραντοσύνη…

…..

Η Άμεση Εμπειρία της ίδιας της ζωής μας

Διαλογίζεσαι Πραγματικά, όταν κάθε προσπάθεια διαλογισμού ή πραγμάτωσης, ή επίτευξης, έχει εξαντληθεί: Τότε είσαι Ήρεμος, Αφυπνισμένος, Σταθερός κι Απλά Ζεις:

Βλέπεις τα «πράγματα» στη «θέση» τους και στις σωστές «διαστάσεις» τους… Ξεχωρίζεις το Μονοπάτι Που Ανοίγει Μόνο του καθώς προχωράς… Περνάς μέσα από τα «πράγματα» και τις καταστάσεις, χωρίς τίποτα να σε εμποδίζει, χωρίς τίποτα να σε αγγίζει, χωρίς τίποτα να σου δημιουργεί σύγχυση, ταραχή, ή φόβο.

Αντιλαμβάνεσαι ότι Ύπαρξη είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία, να αντιδράς χωρίς προσπάθεια σε όλα όσα μπαίνουν στο χώρο της εποπτείας σου: Να είσαι Παντού και να αντιδράς όπου χρειάζεται χωρίς να χάνεις τη Γενική όραση, (όταν ταυτίζεσαι με κάτι, απορρίπτεις τα υπόλοιπα… έτσι γίνεσαι μονομερής, μεροληπτικός και χάνεις το προσανατολισμό σου)… Η ύπαρξη δεν είναι να είσαι κάτι, να γίνεσαι κάτι, να κατευθύνεσαι κάπου, να πραγματοποιείς κάτι μέσα στο χρόνο, με κάποιο τρόπο… να ψάχνεις να βρεις δικαιολογίες για όλα αυτά.

Κατανοείς ότι η Ζωή σαν Εμπειρία είναι από μόνη της Πλήρης κάθε στιγμή, και δεν χρειάζεται να έχει κάποιες αιτίες, κάποιο σκοπό, να εξελίσσεται, να κατευθύνεται κάπου (αυτό το κάπου είναι μονάχα μια φαντασία)… Η Ζωή Απλά  Εκδηλώνεται, Ρέει, τίποτα άλλο.

Συνειδητοποιείς ότι Απλά Υπάρχεις, χωρίς να επικεντρώνεσαι κάπου, σε κάποιο εγώ, χωρίς να βάζεις όρια κάπου στην αντίληψή σου, χωρίς να δεσμεύεσαι από κάτι… Η συνείδησή σου Διαλύεται μέσα στην Αχανή Συνείδηση από την Οποία είχε αναδυθεί.

Είσαι Εδώ, Τώρα, Έξω από το χρόνο, έξω από το φαινόμενο, για πάντα. Υπερβαίνεις το φαινόμενο κι Απλώνεσαι στο Άπειρο (δεν είσαι σε σχέση, αντίθεση, ή ταύτιση με το φαινόμενο…)… Απλά Είσαι.