Friday, October 3, 2025

The Infinite Depth of Existence: Encountering the Divine Through Stillness

In the silent spaces between thoughts, in the pause between breaths, there exists a profound reality that transcends ordinary perception. This reality—this infinite depth of existence—remains largely unnoticed in our hurried lives, yet it constitutes the very foundation of all that is. When we quiet our restless minds and surrender to stillness, we begin to sense this vast, mysterious presence that has been described by mystics throughout the ages.

The Veil of Perception

Our conventional understanding of reality is shaped by the limitations of human perception. We experience the world through the narrow bandwidth of our senses and the conceptual frameworks constructed by our minds. Yet these frameworks—necessary as they are for navigating daily life—ultimately serve as veils that obscure the deeper nature of existence.

The mystic's journey begins with recognizing these veils for what they are. The constant chatter of thoughts, the habitual patterns of perception, the conceptual categories we impose upon reality—all these create a buffer between our conscious awareness and the infinite depth that lies beyond. When we become aware of these layers of mediation, we take the first step toward piercing the veil.

The Invitation of Silence

Silence is not merely the absence of sound but an invitation to experience reality in its unfiltered state. In profound silence, the boundaries between subject and object begin to dissolve. The categorizing, labeling mind gradually relinquishes its grip, and something more fundamental emerges into awareness.

This silence cannot be grasped or controlled; it can only be entered with reverence and humility. As one spiritual teacher expressed: "Be still, and know." This ancient instruction contains a profound truth—that stillness is not merely a condition for knowing the divine but is itself a mode of knowing. In stillness, we don't merely think about the infinite depth of existence; we begin to experience it directly.

The Dark Depth of Heaven

What awaits us in this stillness has been described as "the dark depth of heaven"—a darkness not of absence but of unfathomable fullness. It is dark because it transcends the categories of conventional understanding, because it cannot be captured by concepts or images. Yet this darkness is alive, pulsating with a presence that embraces us when we open ourselves to it.

Mystics across traditions have found themselves drawn to the language of darkness to describe this encounter. St. John of the Cross wrote of "the dark night of the soul," while the anonymous author of The Cloud of Unknowing advised approaching God through a "cloud of forgetting" all created things. In Jewish mysticism, Ein Sof—the infinite, unknowable essence of the divine—is sometimes symbolized by darkness. These traditions recognize that the divine reality exceeds the capacity of the rational mind and can only be approached through a kind of knowing that transcends knowing.

The Living Presence

What distinguishes this mystical darkness from mere emptiness is its quality of aliveness. When we truly enter the silence, what we encounter is not an abstract principle or a static void, but a living presence that responds to our openness. This presence does not impose itself on us but reveals itself in proportion to our receptivity.

It is this quality of living presence that leads mystics to speak of God not as a philosophical concept but as a reality to be encountered. "That's why GOD Is Alive!"—not as a proposition to be believed but as an experience to be lived. The divine is alive because it manifests as the very ground of being, the source from which all life springs and to which all life returns.

The Embrace of Being

In moments of genuine stillness, we may experience what feels like an embrace—a sense of being held by something greater than ourselves. This is not projection or imagination but a direct intuition of our fundamental connectedness to being itself. We recognize that we are not separate entities navigating an alien universe but expressions of the very reality that encompasses us.

This recognition transforms our relationship to existence. No longer are we merely observers or participants in the world; we are manifestations of the world coming to know itself. Our consciousness becomes recognized not as something set apart from the universe but as the universe becoming conscious within and through us.

Beyond Concepts and Words

The mystical encounter with the infinite depth of existence ultimately transcends all attempts to capture it in language. Words can point toward this reality, can create conditions conducive to experiencing it, but they cannot contain it. The reality itself remains ineffable, accessible only through direct experience.

This is why the mystical traditions across cultures emphasize practice over doctrine. Meditation, contemplative prayer, rhythmic chanting, sacred movement—these are not merely preparations for spiritual experience but embodied ways of entering the infinite depth. They create openings through which the "dark depth of heaven" can come alive within human awareness.

The Eternal Now

When we touch this infinite depth, we also encounter a different relationship to time. The incessant flow of past to future gives way to an expanded present—what some traditions call "the eternal now." In this now, which is not a point on a timeline but the very container of time itself, we experience a peculiar combination of stillness and dynamism.

Nothing is static in this eternal now; rather, everything is continuously emerging from and returning to source. Creation is not a past event but an ongoing process unfolding in every moment. When we enter deeply into the present, we participate consciously in this continuous creation.

The Return to the World

The mystical encounter with the infinite depth of existence does not remove us from the world of everyday life; rather, it transforms how we experience that world. Having touched the ground of being, we return to ordinary activities with renewed appreciation for the extraordinary nature of the ordinary.

A cup of tea becomes not just a pleasant beverage but a manifestation of the infinite expressing itself in finite form. A chance encounter with a stranger reveals itself as a meeting between two expressions of the same underlying reality. The world becomes enchanted not through the addition of supernatural elements but through the recognition of the depth dimension within the natural.

The Ongoing Invitation

The infinite depth of existence issues a perpetual invitation. It awaits our attention not as something distant or separate but as the very ground of our being. When we pause, when we step back from the stream of thoughts and sensations, when we allow ourselves to sink into silence, we begin to sense this ground.

"Beyond and above your thought there is the Infinite Depth of Existence... If you stop and be Quiet you will feel the Dark Depth of Heaven Come to Life and Embrace you..." This is not a proposition to be evaluated but an invitation to be accepted. In each moment, the infinite depth awaits our recognition, ready to reveal itself as the living source of all that is.

In this recognition lies not only wisdom but a profound sense of belonging. We come to understand that we are not strangers in an indifferent universe but expressions of a reality that holds us in its embrace. This understanding—this direct knowing—transforms not only how we see the world but how we live within it, awakening us to the sacred dimension of existence that has been present all along, waiting only for our attention.

…

Το Άπειρο Βάθος της Ύπαρξης: Συναντώντας το Θείο Μέσα από τη Σιωπή

Στους σιωπηλούς χώρους μεταξύ των σκέψεων, στην παύση μεταξύ των αναπνοών, υπάρχει μια βαθιά πραγματικότητα που υπερβαίνει τη συνηθισμένη αντίληψη. Αυτή η πραγματικότητα—αυτό το άπειρο βάθος της ύπαρξης—παραμένει σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητη στη βιασύνη της ζωής μας, κι όμως αποτελεί το ίδιο το θεμέλιο όλων όσων υπάρχουν. Όταν ηρεμούμε τον ανήσυχο νου μας και παραδινόμαστε στη σιωπή, αρχίζουμε να αισθανόμαστε αυτήν τη βαθιά, μυστηριώδη παρουσία που έχουν περιγράψει οι μύστες μέσα στους αιώνες.

Το Πέπλο της Αντίληψης

Η συμβατική μας κατανόηση της πραγματικότητας διαμορφώνεται από τους περιορισμούς της ανθρώπινης αντίληψης. Βιώνουμε τον κόσμο μέσα από το στενό εύρος των αισθήσεών μας και τα εννοιολογικά πλαίσια που κατασκευάζει ο νους μας. Όμως αυτά τα πλαίσια—όσο απαραίτητα κι αν είναι για την καθημερινή μας ζωή—τελικά λειτουργούν ως πέπλα που αποκρύπτουν την πιο βαθιά φύση της ύπαρξης.

Το μυστικό μονοπάτι ξεκινά από τη συνειδητοποίηση αυτών των πέπλων. Η συνεχής φλυαρία των σκέψεων, οι συνήθεις αντιληπτικές μας συνήθειες, οι εννοιολογικές κατηγορίες που επιβάλλουμε στην πραγματικότητα—όλα αυτά δημιουργούν ένα φράγμα μεταξύ της συνειδητής μας επίγνωσης και του απείρου βάθους που βρίσκεται πέρα από αυτό. Όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε αυτά τα επίπεδα διαμεσολάβησης, κάνουμε το πρώτο βήμα προς το τρύπημα του πέπλου.

Η Πρόσκληση της Σιωπής

Η σιωπή δεν είναι απλώς η απουσία ήχου, αλλά μια πρόσκληση να βιώσουμε την πραγματικότητα στην ακατέργαστη μορφή της. Μέσα στη βαθιά σιωπή, τα όρια μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου αρχίζουν να διαλύονται. Ο νους που κατηγοριοποιεί και ονομάζει σταδιακά χαλαρώνει την κυριαρχία του, και κάτι πιο θεμελιώδες αναδύεται στην επίγνωσή μας.

Αυτή η σιωπή δεν μπορεί να κατακτηθεί ή να ελεγχθεί· μόνο να εισέλθουμε σε αυτήν με ευλάβεια και ταπεινότητα. Όπως το διατύπωσε ένας πνευματικός δάσκαλος: "Ησύχασε, και γνώρισε." Αυτή η αρχαία οδηγία περιέχει μια βαθιά αλήθεια—ότι η σιωπή δεν είναι απλώς μια προϋπόθεση για να γνωρίσουμε το θείο, αλλά αποτελεί η ίδια έναν τρόπο γνώσης. Μέσα στη σιωπή, δεν σκεφτόμαστε απλώς το άπειρο βάθος της ύπαρξης· αρχίζουμε να το βιώνουμε άμεσα.

Το Σκοτεινό Βάθος του Ουρανού

Αυτό που μας περιμένει μέσα στη σιωπή έχει περιγραφεί ως "το σκοτεινό βάθος του ουρανού"—ένα σκοτάδι όχι της απουσίας, αλλά της ακατανόητης πληρότητας. Είναι σκοτεινό επειδή υπερβαίνει τις κατηγορίες της συμβατικής κατανόησης, επειδή δεν μπορεί να συλληφθεί από έννοιες ή εικόνες. Κι όμως, αυτό το σκοτάδι είναι ζωντανό, πάλλεται με μια παρουσία που μας αγκαλιάζει όταν ανοιγόμαστε σε αυτήν.

Οι μύστες μέσα στις παραδόσεις αναγκάστηκαν να στραφούν στη γλώσσα του σκότους για να περιγράψουν αυτήν τη συνάντηση. Ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού μίλησε για "τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής", ενώ ο ανώνυμος συγγραφέας του "Νέφους της Αγνωσίας" συμβούλευε να πλησιάζουμε τον Θεό μέσα από ένα "νέφος λησμονιάς" όλων των δημιουργημάτων. Στην εβραϊκή μυστική παράδοση, το Έιν Σοφ—η άπειρη, άγνωστη ουσία του θείου—συχνά συμβολίζεται με σκοτάδι. Αυτές οι παραδόσεις αναγνωρίζουν ότι η θεία πραγματικότητα υπερβαίνει την ικανότητα του λογικού νου και μπορεί να προσεγγιστεί μόνο μέσω ενός είδους γνώσης που υπερβαίνει τη γνώση.

Η Ζώσα Παρουσία

Αυτό που ξεχωρίζει αυτό το μυστικό σκοτάδι από το απλό κενό είναι η ποιότητα της ζωτικότητάς του. Όταν εισερχόμαστε αληθινά στη σιωπή, δεν συναντούμε μια αφηρημένη αρχή ή μια στατική κενότητα, αλλά μια ζωντανή παρουσία που ανταποκρίνεται στο άνοιγμά μας. Αυτή η παρουσία δεν επιβάλλεται αλλά αποκαλύπτεται στον βαθμό που είμαστε δεκτικοί.

Αυτή η ζωντανή παρουσία είναι που κάνει τους μύστες να μιλούν για τον Θεό όχι ως μια φιλοσοφική έννοια αλλά ως μια πραγματικότητα προς συνάντηση. "Γι' αυτό ο Θεός είναι Ζωντανός!"—όχι ως μια ιδέα που πρέπει να πιστέψουμε, αλλά ως μια εμπειρία που πρέπει να βιώσουμε. Το θείο είναι ζωντανό, επειδή εκδηλώνεται ως το ίδιο το θεμέλιο της ύπαρξης, η πηγή από την οποία απορρέει όλη η ζωή και στην οποία όλη η ζωή επιστρέφει.

Η Αγκαλιά της Ύπαρξης

Σε στιγμές γνήσιας σιωπής, μπορεί να βιώσουμε αυτό που μοιάζει με μια αγκαλιά—μια αίσθηση ότι κρατιόμαστε από κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Αυτό δεν είναι φαντασία ή προβολή, αλλά μια άμεση διαίσθηση της θεμελιώδους συνδεσιμότητας μας με το ίδιο το Είναι. Αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστές οντότητες που πλοηγούνται σε ένα ξένο σύμπαν, αλλά εκφράσεις της ίδιας της πραγματικότητας που μας περικλείει.

Αυτή η αναγνώριση μεταμορφώνει τη σχέση μας με την ύπαρξη. Δεν είμαστε πλέον απλοί παρατηρητές ή συμμετέχοντες στον κόσμο· είμαστε ο ίδιος ο κόσμος που αποκτά συνείδηση μέσα από εμάς. Η συνείδησή μας δεν είναι κάτι διαχωρισμένο από το σύμπαν, αλλά το ίδιο το σύμπαν που γίνεται συνειδητό μέσα μας και μέσω μας.

Πέρα από τις Έννοιες και τις Λέξεις

Η μυστικιστική συνάντηση με το άπειρο βάθος της ύπαρξης υπερβαίνει τελικά κάθε προσπάθεια να αποτυπωθεί με τη γλώσσα. Οι λέξεις μπορούν να δείξουν προς αυτήν την πραγματικότητα, να δημιουργήσουν συνθήκες ευνοϊκές για την εμπειρία της, αλλά δεν μπορούν να την περιέξουν. Η ίδια η πραγματικότητα παραμένει ανέκφραστη, προσβάσιμη μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας.

Γι’ αυτό οι μυστικιστικές παραδόσεις σε διάφορους πολιτισμούς δίνουν έμφαση στην πρακτική περισσότερο παρά στο δόγμα. Ο διαλογισμός, η στοχαστική προσευχή, η ρυθμική ψαλμωδία, η ιερή κίνηση—δεν είναι απλώς προετοιμασίες για την πνευματική εμπειρία, αλλά ενσαρκωμένοι τρόποι εισόδου στο άπειρο βάθος. Δημιουργούν ανοίγματα μέσα από τα οποία η «σκοτεινή άβυσσος του ουρανού» μπορεί να ζωντανέψει μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση.

Το Αιώνιο Τώρα

Όταν αγγίζουμε αυτό το άπειρο βάθος, ερχόμαστε επίσης σε επαφή με μια διαφορετική σχέση με τον χρόνο. Η αδιάκοπη ροή από το παρελθόν προς το μέλλον δίνει τη θέση της σε ένα διευρυμένο παρόν—αυτό που κάποιες παραδόσεις αποκαλούν «το αιώνιο τώρα». Σε αυτό το τώρα, που δεν είναι ένα σημείο σε μια χρονική γραμμή αλλά το ίδιο το δοχείο του χρόνου, βιώνουμε έναν παράξενο συνδυασμό ακινησίας και δυναμισμού.

Τίποτα δεν είναι στατικό σε αυτό το αιώνιο τώρα· αντιθέτως, τα πάντα αναδύονται και επιστρέφουν συνεχώς στην πηγή. Η δημιουργία δεν είναι ένα γεγονός του παρελθόντος, αλλά μια συνεχιζόμενη διαδικασία που ξεδιπλώνεται σε κάθε στιγμή. Όταν εισερχόμαστε βαθιά στο παρόν, συμμετέχουμε συνειδητά σε αυτήν τη συνεχή δημιουργία.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Η μυστικιστική συνάντηση με το άπειρο βάθος της ύπαρξης δεν μας αφαιρεί από τον κόσμο της καθημερινής ζωής· αντιθέτως, μεταμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε αυτόν τον κόσμο. Αφού αγγίξουμε το έδαφος του είναι, επιστρέφουμε στις συνηθισμένες δραστηριότητές μας με μια ανανεωμένη εκτίμηση για την εξαιρετική φύση του συνηθισμένου.

Ένα φλιτζάνι τσάι δεν είναι πλέον απλώς ένα ευχάριστο ρόφημα, αλλά μια εκδήλωση του απείρου που εκφράζεται σε πεπερασμένη μορφή. Μια τυχαία συνάντηση με έναν άγνωστο αποκαλύπτεται ως μια συνάντηση μεταξύ δύο εκφράσεων της ίδιας υποκείμενης πραγματικότητας. Ο κόσμος δεν γίνεται μαγικός μέσω της προσθήκης υπερφυσικών στοιχείων, αλλά μέσω της αναγνώρισης της διάστασης του βάθους μέσα στο φυσικό.

Η Διαρκής Πρόσκληση

Το άπειρο βάθος της ύπαρξης εκδίδει μια αέναη πρόσκληση. Περιμένει την προσοχή μας, όχι ως κάτι μακρινό ή ξεχωριστό, αλλά ως το ίδιο το έδαφος του είναι μας. Όταν σταματάμε, όταν απομακρυνόμαστε από τη ροή των σκέψεων και των αισθήσεων, όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βυθιστεί στη σιωπή, αρχίζουμε να αισθανόμαστε αυτό το έδαφος.

«Πέρα και πάνω από τη σκέψη σου υπάρχει το Άπειρο Βάθος της Ύπαρξης... Αν σταματήσεις και ησυχάσεις, θα νιώσεις τη Σκοτεινή Άβυσσο του Ουρανού να ζωντανεύει και να σε αγκαλιάζει...» Αυτή δεν είναι μια πρόταση προς αξιολόγηση, αλλά μια πρόσκληση προς αποδοχή. Σε κάθε στιγμή, το άπειρο βάθος περιμένει την αναγνώρισή μας, έτοιμο να αποκαλυφθεί ως η ζωντανή πηγή όλων όσων υπάρχουν.

Σε αυτήν την αναγνώριση βρίσκεται όχι μόνο η σοφία αλλά και μια βαθιά αίσθηση του ανήκειν. Κατανοούμε ότι δεν είμαστε ξένοι σε ένα αδιάφορο σύμπαν, αλλά εκφράσεις μιας πραγματικότητας που μας κρατά στην αγκαλιά της. Αυτή η κατανόηση—αυτή η άμεση γνώση—μεταμορφώνει όχι μόνο τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, αλλά και τον τρόπο που ζούμε μέσα σε αυτόν, αφυπνίζοντάς μας στη ιερή διάσταση της ύπαρξης που ήταν πάντοτε παρούσα, περιμένοντας μόνο την προσοχή μας.

Monday, 29 September, 2025

Chapter 16. Pleasure

The Sacred Path Beyond Attachment: A Journey into the Ineffable

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to the wheel of suffering.

The Great Turning Away

Like a lotus that blooms in muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all being.

This turning away is not born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.

In the depths of contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender, not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure, unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all surface turbulence.

The Desert of Detachment

The path leads the pilgrim into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon. Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth: that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace that surpasses all understanding.

Like a master weaver who must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that lose their power when no longer resisted.

In this process of sacred unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was always free to fly.

The Emptying of Love's Vessel

Perhaps nowhere does this journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the wheel of suffering.

This teaching unfolds like a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.

The soul learns to distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning dew, present everywhere yet belonging nowhere.

When the seeker releases the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation, dissolves like morning mist before the sun of understanding.

The Alchemy of Desire

Deep within this desert of detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill. Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the theater of human drama.

Yet this seeing is not harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.

The mystic discovers that freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing nothing, one possesses the universe.

The Garden of Virtues

As the soul continues its inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature. Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess marble.

The seeker who speaks truth does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until it reflects only pure light.

Such a soul becomes dear to the world not through seeking approval but through embodying a peace that others instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of home.

The Upward Stream

In the most profound depths of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current, struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was always carrying it toward its ultimate destination.

This surrender is not passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos knowing itself through this particular window of awareness.

The desire for Nirvana—that ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never distant, never other than their own deepest being.

The Return to the World

The mystic's journey, though it leads through the desert of detachment and up the mountain of transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.

Like a traveler returning from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates without blinding. The good works that such a being has done follow them not as achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found its way home.

Friends and lovers who greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable, others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for awakening.

The Eternal Homecoming

In the end, the mystical path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from the sought.

This realization dawns gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the immediate awareness in which all experience arises.

The pilgrim who began this journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening, all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes to its natural rest.

And so the circle completes itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.

…

Ο Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Η Μεγάλη Στροφή Μακριά

Όπως ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.

Αυτή η στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.

Στα βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω από όλη την επιφανειακή αναταραχή.

Η Έρημος της Αποσύνδεσης

Ο δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση.

Όπως ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.

Σε αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο: ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα ελεύθερη να πετάξει.

Το Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης

Ίσως πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Αυτή η διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.

Η ψυχή μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει, μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.

Όταν ο αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.

Η Αλχημεία της Επιθυμίας

Βαθιά μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.

Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.

Ο μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.

Ο Κήπος των Αρετών

Καθώς η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό μάρμαρο.

Ο αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.

Μια τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.

Το Ρεύμα προς τα Πάνω

Στα πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό. Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.

Αυτή η παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.

Η επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από την δική του βαθύτερη ύπαρξη.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Το ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.

Όπως ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.

Φίλοι και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.

Η Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι

Στο τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.

Ο προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.

Και έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES