Ο Θεός Είναι Μία Ζωντανή Πραγματικότητα (για όσους μπορούν να Τον Αντιληφθούν)... Αυτό σημαίνει όχι απλά ότι Είναι Μία Αντικειμενική (Υπαρκτή) Πραγματικότητα αλλά Μία Ζωντανή Ύπαρξη με την Οποία μπορούμε να Επικοινωνήσουμε... Όμως ο Θεός δεν είναι πρόσωπο (με την έννοια που συλλαμβάνουμε εμείς)... Είναι Πρόσωπο πέρα από κάθε όριο, «Συνειδητότητα Ανοιχτή», δηλαδή Απεριόριστη, που δεν δεσμεύεται από τίποτα, ποτέ, πουθενά... Η «έννοια του προσώπου» που μπορεί να σχηματίσει ο άνθρωπος προκύπτει από την σχέση της Συνείδησης (μίας συνείδησης) με μία περιοριστική και περιορισμένη λειτουργία, ή ένα περιορισμένο φορέα όπως είναι το σώμα. Το «ανθρώπινο πρόσωπο» είναι περιοριστική και περιορισμένη λειτουργία και αντίληψη, είναι προσωπικότητα, το εγώ, (ή αλλιώς ένα προσωπείο)...
Αλλά κι φύση του ανθρώπου (κατ' εικόνα του Θεού) είναι πνευματική. Η Συνείδηση, (το πνεύμα, ο φυσικός νους), είναι στην φύση της ελεύθερη και μπορεί να ανυψωθεί (εν πνεύματι) ως τον Θεό, να Αντιληφθεί την Θεία Παρουσία, να Βιώσει την Θεία Πραγματικότητα, να Κοινωνήσει με τον Ζωντανό Θεό... Η δέσμευση της Συνείδησης μέσα σε κατώτερες λειτουργίες και καταστάσεις (στο εγώ, στην σκέψη, στις αισθήσεις, στον κόσμο), συνιστά την ουσία της «βιβλικής πτώσης»... Ο Θεός Αποκαλύπτεται λοιπόν στον άνθρωπο (λόγω της Συγγενούς φύσης του) με τρόπο βιωματικό, σαν Εμπειρία, σαν Καθαρή Εμπειρία... κι όχι μέσα της θεωρητικής σύλληψης, της σκέψης, των αισθήσεων, κλπ...
Τι Δίδαξε λοιπόν ο Ιησούς, οι μαθητές, οι πατέρες; Ότι ο Θεός (σαν Ζωντανή Πραγματικότητα) Αποκαλύπτεται με βιωματικό τρόπο, σαν Φυσική Παρουσία (στον Δικό του Χώρο), σαν Ζωντανό Πρόσωπο (όχι σαν προσωπικότητα), Εν Πνεύματι, σε όσους επιθυμούν πραγματικά να Τον Δουν... Ο Θεός δεν αποκαλύπτεται σαν έννοια στα πλαίσια μίας θεωρίας, μίας διδασκαλίας, με νοητικές εξηγήσεις, με λόγια... Σκεφθείτε, αγαπητοί φίλοι, ο Παύλος, στον Δρόμο για την Δαμασκό, τι εμπειρία είχε; Κατά τα λεγόμενά του του Αποκαλύφθηκε Μία Ζωντανή Παρουσία, Ένα Πρόσωπο (Θείο Πρόσωπο) μέσα σε φως... Δεν τον έπιασε κανένας με το ζόρι να του «εξηγήσει» περί Θεού, με ερμηνείες, με λόγια... Κι όλοι οι πατέρες, τους αιώνες που ακολούθησαν, μιλούν για την Ζωντανή Παρουσία του Θεού, για Μία Ζωντανή Παρουσία, για Εμπειρία Θεού, για Βίωμα... Κι ο «λόγος» τους, που προσπαθεί να περιγράψει το Βίωμα, είναι στην πραγματικότητα μετα-λόγος, υπερ-νοητικός, μετα-ιστορικός, δεν έχει καμία σχέση με την διανόηση (μολονότι χρησιμοποιεί καταχρηστικά την εν λόγω λειτουργία και τις έννοιες), ούτε με την απλή φυσική πραγματικότητα...
Τι είπαν λοιπόν οι πατέρες; Μιλούν για Εμπειρία Θεού, για Αντίληψη Μίας Ευρύτερης Πραγματικότητας, πέρα από τον ορατό κόσμο, που συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις, Μίας Απέραντης Πραγματικότητας, όπου ο Θεός Αποτελεί Παρουσία και μέσα στην Οποία μεταμορφώνονται όλα, και ο φυσικός κόσμος... Η Ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος σε Αυτή την Πραγματικότητα μεταμορφώνει τον άνθρωπο (σε μία Ένωση με τον Θεό), κι εξαγιάζει το σώμα (κάνοντάς το ναό του Ζωντανού Θεού), και τον φυσικό κόσμο... Δεν μας «αποκόπτει» από τον φυσικό κόσμο... Σε κανονικές συνθήκες ο άνθρωπος Αντιλαμβάνεται και την Πνευματική Θεία Πραγματικότητα και τον κόσμο εντός Αυτής της Πραγματικότητας... Βιώνει όμως κι Αντιλαμβάνεται τον κόσμο από μία πλατύτερη σκοπιά, με άλλη ματιά, με άλλους τρόπους (διαφορετικούς από τους τρόπους του συνηθισμένου ανθρώπου)...
Αυτό λοιπόν που θέλουν να μεταδώσουν οι πατέρες είναι η Δυνατότητα του Βιώματος, της Εμπειρίας του Θεού. Η θεολογία τους είναι καθαρά εμπειρική. Κι αυτό είναι προς τιμήν τους κι έπαινος, που ποτέ δεν θεωρητικολόγησαν και δεν μπλέχτηκαν σε διανοητικές ερμηνείες και σχολιασμούς, και λόγια, λόγια, λόγια... Κι όσοι το επιχείρησαν, κατά συγκατάβαση, για να εξηγήσουν σε όσους δεν είχαν εμπειρία, έπεσαν θύματα του εγχειρήματός τους, γιατί τους παρεξήγησαν, τους παραποίησαν, τους εκμεταλλεύτηκαν και τελικά τους συκοφάντησαν...
Αλλά στους κόλπους του Χριστιανισμού υπάρχουν κι άλλοι που αντιλαμβάνονται τον Θεό διαφορετικά... Σαν έννοια, στα πλαίσια μίας «θεωρίας του Θεού», μίας «διδασκαλίας», μίας «δογματικής», μίας θεολογίας των εννοιών... Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι λειτουργούν... όχι στον Χώρο της Αληθινής Ζωής, του Βιώματος... αλλά στον χώρο της σκέψης, της διανοητικής σύλληψης, επεξεργασίας κι αντίληψης εννοιών... Ο Θεός τους δεν είναι ο Ζωντανός Θεός των πατέρων, αλλά ένα είδωλο (όπως αντικαθρεφτίζεται ο Θεός μέσα στην σκέψη τους)... Δεν αντιλαμβάνονται ότι για να «Συναντήσουν» τον Ζωντανό Θεό πρέπει να εγκαταλείψουν τον χώρο της σκέψης τους, να βγουν από την σπηλιά του μυαλού τους, έξω στο Φως της Πραγματικής Ζωής... Είναι αυτοί οι άλλοι, οι ψευτοχριστιανοί, οι ψευτοεκπρόσωποι του Θεού, οι ψευτοθεολόγοι, άνθρωποι της διανόησης, των κοσμικών θέσεων, που έφτιαξαν ένα ψευτοχριστιανισμό, μία ψευτοεκκλησία, μία ψευτοθεολογία... κι αυτοπροσδιορίζονται σαν οι μόνοι γνήσιοι εκφραστές του Θεού, του χριστιανισμού, του Χριστού... Από που έλαβαν την εξουσία; Από το «είδωλό» τους;
Τι σχέση έχει λοιπόν ο Θεός σαν Ζωντανή Πραγματικότητα, με όλα αυτά που συμβαίνουν στην ανθρώπινη ιστορία; Τι σχέση έχει ο Ιησούς που μιλά για τον Ζωντανό Θεό, τι σχέση έχει ο Παύλος που βίωσε μία Θεία Παρουσία, τι σχέση έχουν οι πατέρες που μιλούν για Εμπειρία Θεού, για Ζωντανή Παρουσία του Θεού, για Μία Θεία Πραγματικότητα Εντός της Οποίας όλα μεταμορφώνονται, με τους ψευτοχριστιανούς; με τους θεολόγους των εννοιών; με διδασκαλίες, με ερμηνείες, με μετα-πατερικές θεολογίες, με θεολογίες της συνάφειας, με θεολογίες σύγχρονες που στοιχίζονται με τις παρούσες ιστορικές συνθήκες;
Ο Θεός Είναι Υπερβατικός, Μετα-ιστορικός. Κι όσοι Βιώνουν την Παρουσία του Ζωντανού Θεού κι έχουν Εμπειρία Θεού, απλά, με την ύπαρξή τους, την συμπεριφορά τους, τον λόγο τους, θέλουν να ανυψώσουν και τους άλλους ανθρώπους ως Αυτή την Θεία Πραγματικότητα... Καταχρηστικά χρησιμοποιούν τον λόγο, με επιφύλαξη... η θεολογία τους δεν είναι θεολογία του λόγου, είναι θεολογία της ζωής, θεολογία του μηνύματος, του λόγου που είναι λόγος ζωής αιώνιας κι όχι απλές απογυμνωμένες από το βίωμα έννοιες, όχι απλά λόγια, του μυαλού, του αέρα, των σκουπιδιών...
Είναι στην σκοτεινή πλευρά του κόσμου, στην σκιά του Αληθινού Χριστιανισμού, που άνθρωποι που δεν έχουν Εμπειρία Θεού, λατρεύουν, θεολογούν και μάχονται για τα «είδωλά» τους...
