ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ / 1
Η Συνείδηση (το πνεύμα)
είναι κάτι πλατύτερο από το εγώ και μπορεί να λειτουργεί και χωρίς τους
περιορισμούς του εγώ... Απελευθερωμένη από το εγώ αποκτά Επίγνωση του Θεού...
Όταν ο Ιωάννης λέει ότι «τον
Θεό δεν τον είδε ποτέ κανείς», οι πιο πολλοί (θεολόγοι κλπ.) νομίζουν ότι ο
Ιωάννης λέει ότι ο Θεός σαν Ουσία, σαν Κατάσταση, Είναι Απροσπέλαστος,
Ακατανόητος, Άγνωστος... Αν αυτό ήθελε να πει ο Ιωάννης γιατί δεν είπε απλά «ο
Θεός Είναι...»... Αλλά ο Ιωάννης αναφερόταν όχι στον Θεό αλλά σε αυτόν που
γνωρίζει ή δεν μπορεί να γνωρίζει ή να γνωρίσει τον Θεό... Κι Αυτός που
Γνωρίζει τον Θεό Είναι Αυτός που Είναι στους Κόλπους του Θεού και αυτοί στους
οποίους Εκείνος Τον Αποκαλύπτει... Αλλά ο άνθρωπος, σαν άνθρωπος (κι όχι μέσω
του Θεού που Είναι στους Κόλπους του Θεού) πως μπορεί να Γνωρίσει τον Θεό;
Μπορεί να Τον Δει; Βεβαιώνοντας ότι «τον Θεό δεν Τον Είδε ποτέ κανείς κι ούτε
είναι δυνατόν να Τον Δει» ο Ιωάννης δεν αναφέρεται στην Φύση του Θεού, αλλά
στον άνθρωπο, στην δράση του, στον τρόπο του...
Όταν ο άνθρωπος (σαν
Συνείδηση) προσπαθεί μέσα από το εγώ να συλλάβει την Πραγματικότητα, σαν εγώ,
να κατανοήσει, να σκεφτεί, να ερμηνεύσει, να αισθανθεί, να προσεγγίσει με όποιο
τρόπο, στην πραγματικότητα, ενεργεί περιοριστικά, θέλοντας μέσα στον μικρό χώρο
της αντίληψής του να κλείσει το Άπειρο... Ασφαλώς δεν μπορεί... Ποτέ κανένας
σαν εγώ, δεν μπόρεσε να πλησιάσει τον Θεό, να Δει τον Θεό, να Αισθανθεί την
Παρουσία Του... Ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος... Ο άνθρωπος, όσο κινείται σε
αυτό τον χώρο, είναι μόνος, σε ένα κόσμο άδειο, κι ό,τι κι αν κάνει, όσες
θεωρίες κι αν έχει, όσο παρελθόν κι αν συσσωρεύσει, όσες πράξεις κι αν
επαναλαμβάνει, ο κόσμος παραμένει άδειος...
Ο άνθρωπος πρέπει να εγκαταλείψει
αυτό τον κόσμο, να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να κλείσει μέσα στο εγώ και
την περιορισμένη δραστηριότητά του, το Άπειρο... Όταν όλες οι μάταιες
προσπάθειες εγκαταλειφθούν, όταν όλες οι κινήσεις της ύπαρξης ηρεμήσουν, όταν
υπάρξει αληθινή ησυχία, τότε μονάχα, στην απόλυτη σιωπή του νου, Ανατέλλει σαν
Ήλιος Φωτεινός ο Θεός, αισθανόμαστε την Παρουσία του Θεού... Αλλά δεν
αισθανόμαστε σαν εγώ τον Θεό... Αισθανόμαστε, εγκαταλείποντας κάθε εγώ, τον
Θεό, Μετέχοντας στην Παρουσία Του... Αυτή η αίσθηση δεν είναι εμπειρία ενός
εγώ, αλλά Παρουσία του Θεού... Με άλλα λόγια, το περιεχόμενο της Συνείδησης δεν
είναι μία προσωπική εμπειρία της Πραγματικότητας. Η Συνείδηση άδεια από εγώ
Γεμίζει μόνο με Παρουσία του Θεού. Η υποκειμενική συνείδηση έχει εξαφανιστεί κι
υπάρχει μόνο η Αντικειμενική Πραγματικότητα του Θεού... Η Συνείδηση που άδειασε
από εγώ Γέμισε με Θεό... κι έτσι δεν ζούμε πιά εμείς, αλλά Ζει μέσα μας ο
Θεός...
Τελικά, όταν ο Ιωάννης λέει
ότι τον Θεό δεν τον Είδε ποτέ κανείς, απλά αποκλείει την περίπτωση να Δει
κάποιος τον Θεό σαν εγώ, δεν αποκλείει την Εμπειρία Θεού, την θεοπτία... Όποιος
είναι στους Κόλπους του Θεού, ή εισέρχεται στους Κόλπους του Θεού
(εγκαταλείποντας το εγώ) ασφαλώς κι έχει Εμπειρία του Θεού, Βλέπει τον Θεό (όχι
σαν εγώ που βλέπει κάτι Άλλο) και Μετέχοντας στον Θεό, γίνεται κι αυτός Θεός
(κατά χάρη)... Η Συνείδηση (το πνεύμα) είναι κάτι πλατύτερο από το εγώ και
μπορεί να λειτουργεί και χωρίς τους περιορισμούς του εγώ... Απελευθερωμένη από
το εγώ αποκτά Επίγνωση του Θεού... Άδεια από το εγώ Γεμίζει από Παρουσία του
Θεού, μεταμορφώνεται σε νέα συνείδηση και με περιεχόμενο την Παρουσία του Θεού,
Επεκτείνεται στον Άπειρο Χώρο του Θεού, Αιώνια... Όταν περάσεις το Κατώφλι του Ουρανού δεν
υπάρχει τέλος σε τίποτα... Από τον περιορισμένο χώρο του εγώ Βρίσκεσαι στον
Άπειρο Χώρο του Θεού...
