Esoterism Academy: ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ / Η Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας κι η παλιά θεώρηση / Η Μεταφυσικη του Χώρου

Sunday, April 11, 2021

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ / Η Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας κι η παλιά θεώρηση / Η Μεταφυσικη του Χώρου

Η Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας κι η παλιά θεώρηση

Υπάρχει ένα πραγματικά περίεργο φαινόμενο και αξίζει να διερευνηθεί: Ενώ η επιστήμη, εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον, καθιέρωσε να ερμηνεύει και να περιγράφει την Πραγματικότητα, με όρους διαδικασίας, δομής, κι αλλαγής της διάταξης των σχέσεων μεταξύ των αντικειμένων, η ανθρωπότητα, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, αντιλαμβάνεται και λειτουργεί σύμφωνα με την μεσαιωνική νοοτροπία μιας πραγματικότητας που περιέχει ουσίες και σχέσεις ουσιών, και χρησιμοποιεί το απαρχαιωμένο γλωσσικό σύστημα, που περιγράφει διαδικασίες και φαινόμενα με ουσιαστικά και σχέσεις ουσιαστικών.

Αυτό που αντιλαμβάνονται και περιγράφουν οι άνθρωποι δεν είναι η Πραγματικότητα, αλλά οι βασικές έννοιες με τις οποίες προσπαθούν να "ερμηνεύσουν" την πραγματικότητα.

Είναι περίεργο ότι αυτή η νοοτροπία και η χρήση της γλώσσας επιβάλλεται σε όλη την εκπαίδευση, παγκόσμια και την υιοθετούν ακόμα κι αυτοί που υποτίθεται ότι είναι μορφωμένοι άνθρωποι.

Θέλουμε να πούμε ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι έλλειψη παιδείας, μόρφωσης, αλλά ότι είναι αποτέλεσμα μιας στρεβλής, μη έγκυρης παιδείας κι αγωγής.

Ακόμα κι αν θέλουμε πίσω από αυτά που συμβαίνουν να δούμε τις αιτίες, δεν θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την κατάσταση με πολιτικά αίτια. Είναι κάτι βαθύτερο. Αυτοί που υποτίθεται ότι είναι στην εξουσία είναι το ίδιο τυφλοί, αν όχι πιο τυφλοί από τους υπόλοιπους. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμη για να αφυπνιστεί στην Πραγματικότητα, να Οργανωθεί σε πραγματικές βάσεις, και να λύσει βασικά κοινωνικά προβλήματα, που βασανίζουν τις κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που είναι αφυπνισμένοι, που μπορούν να δουν και να αντιμετωπίσουν την Πραγματικότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα στην παγκόσμια αυταπάτη, μια πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει η εμπειρία, η γνώση, το παρελθόν, η παράδοση, ο πολιτισμός…

Ενώ η Ίδια η Ζωή τρέχει μπροστά και ξεπερνά τις απολιθωμένες ερμηνείες της, οι άνθρωποι μένουν πίσω στα ονειροπολήματά τους.

Αν ζητήσεις ακόμα και από φιλοσόφους, διανοούμενους, ή θρησκευτικούς ηγέτες, να σου μιλήσουν για την Πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι το μόνο που μπορούν να παρουσιάσουν είναι εμπειρίες, γνώσεις, πληροφορίες, αναφορές στην παράδοση, και το παρελθόν.

Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που θα υποδείξουν ότι η Πραγματικότητα είναι Εδώ, Τώρα, Έξω από τον γραμμικό χρόνο της σκέψης και της γνώσης του παρελθόντος.

Και τελικά πόσοι είναι αυτοί που προβληματίζονται για τον τρόπο που βιώνουν την ζωή, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα και αναζητούν μια υπέρβαση από τον παλιό τρόπο αντίληψης, της δυαδικότητας, των σταθερών ουσιών, όλης της εμπειρίας του παρελθόντος, για να αναδυθεί στο Ζωντανό Παρόν που Ρέει;

Όπως κι αν έχει Υπάρχει Μόνο Μια Πραγματικότητα. Η Πραγματικότητα που Αποκαλύπτεται όταν είμαστε σε Εγρήγορση κι Αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει, σε Πραγματικό Χρόνο, στην Στιγμή που Ρέει. Όλα τα άλλα είναι ονειροφαντασίες.

Η Μεταφυσική του Χώρου

Η Αληθινή Ουσία, με όποιο τρόπο κι αν την αναζητήσουμε, είτε σε αφηρημένο μεταφυσικό επίπεδο, είτε σαν την Βαθύτερη Ουσία μέσα μας, (αυτό που είμαστε πραγματικά) έχει ένα Τεράστιο Ανεξερεύνητο Βάθος. Δεν μπορεί κανείς, ποτέ, να το προσεγγίσει, παρά μόνο βιωματικά, σαν το Ακατάληπτο Χωρίς Ιδιότητες Αχανές. Αυτή η Ουσία όμως Εκδηλώνεται (ακόμα και μέσα μας) σαν Δραστηριότητα, σαν Συνείδηση.

Όταν η Δραστηριότητα είναι Χωρίς Περιορισμούς, διαφοροποιήσεις, μολονότι ζωντανή, και σε μια αιώνια ανανέωση Δημιουργεί την Αντίληψη Ενός Ομοιογενούς, Ανοιχτού, Χωρίς Όρια, Χώρου.

Έτσι περιγράφεται η Πραγματικότητα, η Θεία Πραγματικότητα, ο Θεός, μέσα σε όλες τις μεταφυσικές θεωρήσεις: Ουσία, Συνείδηση, Ανοιχτός Χώρος… Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Βεδαντική Αντίληψη αναγνωρίζουν ότι μιλάμε για το Βράχμαν, το Σατ, Τσιτ, Ανάντ… Από την άλλη μεριά όσοι έχουν ασχοληθεί βαθύτερα με την Δυτική Θεολογία διαπιστώνουν ότι μιλάμε για τον Θεό, τον Πατέρα, Λόγο, Πνεύμα…

Πως γίνεται όμως να «μεταβαίνουμε» από την Ενότητα του Όντος, που περιγράψαμε, στην πολλαπλότητα της Δημιουργίας, έτσι όπως την βλέπουμε να υπάρχει μέσα στην Δημιουργία;

Όταν Υπάρχει Πλήρης Επίγνωση του Χώρου, υπάρχει Ταυτισμός της Επίγνωσης με τον Χώρο. Όταν η Επίγνωση «αποσύρεται» από τον Χώρο ξεκινά η Δημιουργία… Αυτή είναι η βαθύτερη έννοια της μεταφυσικής άγνοιας (Μάγια), ή Θέλησης του Θεού να Δημιουργήσει (Θείες Ενέργειες)… Αυτό που «μένει» είναι ο Άδειος από Επίγνωση Χώρος, η Αντίληψη του Άδειου Χώρου. Σε αυτή την κατάσταση όταν η Αντίληψη προσπαθεί να συλλάβει τον Χώρο αναδύεται ένα Κέντρο Αντίληψης. Αυτό είναι το Θείο Πρόσωπο, ο Ισβάρα της Ανατολικής Παράδοσης, ο Δημιουργός Λόγος της Δυτικής Θεολογίας, ο Αρχέτυπος Θεός και Παγκόσμιος Άνθρωπος. Αυτή η Θεϊκή Ανάδυση σηματοδοτεί αυτόματα την Απόσπαση της Επίγνωσης από την Χωρίς Περιορισμούς Δραστηριότητα και την μετάβαση στην Δραστηριότητα μέσα στο Κέντρο Αντίληψης… και ταυτόχρονα την Απόσπαση από την Αντίληψη του Ανοιχτού Απεριόριστου Χώρου μέσα στον περιορισμένο χώρο του Κέντρου Αντίληψης… Ουσιαστικά μιλώντας, η Επίγνωση έχει «μετουσιωθεί» σε Αντίληψη.

Δρώντας η Επίγνωση μέσα από ένα εξατομικευμένο κέντρο αντίληψης, νοιώθει αποσπασμένη από τον Περιβάλλοντα Χώρο και περιορισμένη μέσα στον δικό της χώρο, και ταυτόχρονα διαχωρισμένη από τις άλλες ατομικότητες, που δημιουργούνται κατά το πρότυπο του Αρχέγονου. Έτσι προκύπτει ο Νοητικός Χώρος , κι η πολλαπλότητά του.

Το Κέντρο Αντίληψης του Εγώ (κι όλα τα κέντρα αντίληψης, όλα τα εγώ) είναι μια «αυτοδημιουργία», μια περιορισμένη κατασκευή που μπορεί να πάρει διάφορα «περιεχόμενα». Αυτό ακριβώς το «περιεχόμενο» είναι ο νοητικός πυρήνας, ο νους (οι νόες) που θα ενσαρκωθεί στους κατώτερους κόσμους, της Ενέργειας-Ψυχής, και της Ύλης. Ο νοητικός πυρήνας, σαν σύνολο ιδεών περιέχει ήδη ένα δυναμισμό που αποκτά ένα δυναμικό πεδίο εκδήλωσης στον κατώτερο κόσμο της ψυχής, κι είναι αυτή η «συνολική οντότητα» που θα ενσαρκωθεί στον υλικό κόσμο.

Αναζητώντας την Ουσιαστική Σύνθεση του Ανθρώπου διαπιστώνουμε ότι η Αρχή του, η Βαθύτερη Ουσία του, χάνεται στον Ωκεανό της Ουσίας από τον Οποίο Προέρχεται, που είναι η Πηγή Όλων. Έτσι ο Άνθρωπος είναι:

Ουσία-Συνείδηση-Χώρος,

που μέσα στην Δημιουργία από Συνείδηση «γίνεται» Νους,

κι είναι αυτός ο «νους»,

που θα εκδηλωθεί σαν δυναμική ενέργεια της ψυχής,

κι όλη αυτή η υπερβατική «σύνθεση» εκδηλώνεται μέσα στο σώμα.

Είναι φανερό ότι, ενώ η Ουσία Είναι Πάντα Υπερβατική, κι ενώ η Συνείδηση (Επίγνωση, Πνεύμα) μένει ουσιαστικά Ασυνείδητη, αντιλαμβανόμαστε τον «εαυτό» μας σαν «νου» δηλαδή σαν κέντρο αντίληψης και σαν περιορισμένο χώρο επίγνωσης (γεμάτο αντιλήψεις, ιδέες, αισθήσεις, επιθυμίες, κλπ.), διαχωρισμένο από τον Περιβάλλοντα Χώρο, και τις άλλες οντότητες, κι αντικείμενα.

Ο νους φανερώνεται σαν αντιληπτική δραστηριότητα και σαν «χώρος», εντός του οποίου εκδηλώνονται και «συσσωρεύονται», σκέψεις, αισθήματα, επιθυμίες, κλπ.

Όταν λοιπόν μιλάμε για Απελευθέρωση μπορούμε να δούμε αυτή την δραστηριότητα είτε από την άποψη της αντιληπτικής δραστηριότητας, είτε από την άποψη του νοητικού χώρου. Με άλλα λόγια μπορούμε να περιγράψουμε την Απελευθέρωση είτε σαν υπέρβαση της κατώτερης λειτουργίας της σκέψης, δηλαδή της νοητικής κατασκευής, είτε σαν άδειασμα του νου από όλα τα προϊόντα της άγνοιας που κατασκευάζει η σκέψη, έτσι ώστε ο νους να ξαναγίνει ζωντανή αντίληψη, ανανεούμενη συνεχώς. Και οι δύο περιγραφές είναι αληθινές και περιγράφουν την ίδια πραγματικότητα.

Ο Στόχος και το Επίτευγμα Οδηγεί λοιπόν στον Άδειο Καθαρό Νου, που μπορεί σαν Ζωντανή Αντίληψη να συλλαμβάνει αυτό που συμβαίνει και ταυτόχρονα να Ανυψώνεται προς την Πηγή από την Οποία Προέρχονται όλα. Μόνο ο Άδειος Καθαρός Νους, έχει «χώρο» είναι «χώρος» για να Εισρεύσει η Ανώτερη Επίγνωση, το Θείο Πνεύμα. Αδειάζουμε ακριβώς τον χώρο του νου από τις εγωιστικές κατασκευές για να εισέλθει το Πνεύμα. Αυτό το άδειασμα του νου, η εξάλειψη τελείως του εγώ, είναι η Αληθινή Ταπεινότητα μπροστά στο Υπέρτατο Πραγματικό… Χωρίς Ταπεινότητα δεν μπορούμε να εισέλθουμε στον Ιερό Χώρο της Πραγματικότητας. Άδειοι σαν νοητική δραστηριότητα, δηλαδή πλήρης εγρήγορση και πραγματικά ζωντανή κι ανανεούμενη αντίληψη, άδειος νοητικός χώρος, είναι τα ζητούμενα κι η προϋπόθεση για να Βιώσουμε την Πραγματικότητα.

Σε αυτό ακριβώς που περιγράψαμε συνίσταται η ουσία όλων των διαλογιστικών πρακτικών, της μυστικιστικής προσευχής, και της πνευματικής προσπάθειας γενικότερα.

Η Απελευθέρωση λοιπόν από τις περιοριστικές δραστηριότητες (μέσα στον περιορισμένο χώρο του εγωικού νου) Οδηγεί Πίσω στην Χωρίς Περιορισμούς Δραστηριότητα και στην Αντίληψη του Ανοιχτού Απεριόριστου Χώρου της Πραγματικότητας.

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, April 11, 2021

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ / Η Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας κι η παλιά θεώρηση / Η Μεταφυσικη του Χώρου

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright