Η Νέα Αντίληψη της
Πραγματικότητας κι η παλιά θεώρηση
Υπάρχει
ένα πραγματικά περίεργο φαινόμενο και αξίζει να διερευνηθεί: Ενώ η επιστήμη,
εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον, καθιέρωσε να ερμηνεύει και να περιγράφει την
Πραγματικότητα, με όρους διαδικασίας, δομής, κι αλλαγής της διάταξης των
σχέσεων μεταξύ των αντικειμένων, η ανθρωπότητα, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο,
αντιλαμβάνεται και λειτουργεί σύμφωνα με την μεσαιωνική νοοτροπία μιας
πραγματικότητας που περιέχει ουσίες και σχέσεις ουσιών, και χρησιμοποιεί το
απαρχαιωμένο γλωσσικό σύστημα, που περιγράφει διαδικασίες και φαινόμενα με
ουσιαστικά και σχέσεις ουσιαστικών.
 |
Αυτό που αντιλαμβάνονται και περιγράφουν οι άνθρωποι δεν είναι η Πραγματικότητα, αλλά οι βασικές έννοιες με τις οποίες προσπαθούν να "ερμηνεύσουν" την πραγματικότητα. |
Είναι
περίεργο ότι αυτή η νοοτροπία και η χρήση της γλώσσας επιβάλλεται σε όλη την
εκπαίδευση, παγκόσμια και την υιοθετούν ακόμα κι αυτοί που υποτίθεται ότι είναι
μορφωμένοι άνθρωποι.
Θέλουμε
να πούμε ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι έλλειψη παιδείας, μόρφωσης, αλλά ότι
είναι αποτέλεσμα μιας στρεβλής, μη έγκυρης παιδείας κι αγωγής.
Ακόμα
κι αν θέλουμε πίσω από αυτά που συμβαίνουν να δούμε τις αιτίες, δεν θα
μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την κατάσταση με πολιτικά αίτια. Είναι κάτι
βαθύτερο. Αυτοί που υποτίθεται ότι είναι στην εξουσία είναι το ίδιο τυφλοί, αν
όχι πιο τυφλοί από τους υπόλοιπους. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι η
ανθρωπότητα δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμη για να αφυπνιστεί στην Πραγματικότητα,
να Οργανωθεί σε πραγματικές βάσεις, και να λύσει βασικά κοινωνικά προβλήματα,
που βασανίζουν τις κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Είναι
ελάχιστοι οι άνθρωποι που είναι αφυπνισμένοι, που μπορούν να δουν και να
αντιμετωπίσουν την Πραγματικότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα στην
παγκόσμια αυταπάτη, μια πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει η εμπειρία, η
γνώση, το παρελθόν, η παράδοση, ο πολιτισμός…
Ενώ
η Ίδια η Ζωή τρέχει μπροστά και ξεπερνά τις απολιθωμένες ερμηνείες της, οι
άνθρωποι μένουν πίσω στα ονειροπολήματά τους.
Αν
ζητήσεις ακόμα και από φιλοσόφους, διανοούμενους, ή θρησκευτικούς ηγέτες, να
σου μιλήσουν για την Πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι το μόνο που μπορούν να
παρουσιάσουν είναι εμπειρίες, γνώσεις, πληροφορίες, αναφορές στην παράδοση, και
το παρελθόν.
Είναι
σπάνιοι οι άνθρωποι που θα υποδείξουν ότι η Πραγματικότητα είναι Εδώ, Τώρα, Έξω
από τον γραμμικό χρόνο της σκέψης και της γνώσης του παρελθόντος.
Και
τελικά πόσοι είναι αυτοί που προβληματίζονται για τον τρόπο που βιώνουν την
ζωή, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα και αναζητούν μια
υπέρβαση από τον παλιό τρόπο αντίληψης, της δυαδικότητας, των σταθερών ουσιών,
όλης της εμπειρίας του παρελθόντος, για να αναδυθεί στο Ζωντανό Παρόν που Ρέει;
Όπως
κι αν έχει Υπάρχει Μόνο Μια Πραγματικότητα. Η Πραγματικότητα που Αποκαλύπτεται
όταν είμαστε σε Εγρήγορση κι Αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει, σε Πραγματικό
Χρόνο, στην Στιγμή που Ρέει. Όλα τα άλλα είναι ονειροφαντασίες.
Η
Αληθινή Ουσία, με όποιο τρόπο κι αν την αναζητήσουμε, είτε σε αφηρημένο
μεταφυσικό επίπεδο, είτε σαν την Βαθύτερη Ουσία μέσα μας, (αυτό που είμαστε
πραγματικά) έχει ένα Τεράστιο Ανεξερεύνητο Βάθος. Δεν μπορεί κανείς, ποτέ, να
το προσεγγίσει, παρά μόνο βιωματικά, σαν το Ακατάληπτο Χωρίς Ιδιότητες Αχανές.
Αυτή η Ουσία όμως Εκδηλώνεται (ακόμα και μέσα μας) σαν Δραστηριότητα, σαν
Συνείδηση.
Όταν
η Δραστηριότητα είναι Χωρίς Περιορισμούς, διαφοροποιήσεις, μολονότι ζωντανή,
και σε μια αιώνια ανανέωση Δημιουργεί την Αντίληψη Ενός Ομοιογενούς, Ανοιχτού,
Χωρίς Όρια, Χώρου.
Έτσι
περιγράφεται η Πραγματικότητα, η Θεία Πραγματικότητα, ο Θεός, μέσα σε όλες τις
μεταφυσικές θεωρήσεις: Ουσία, Συνείδηση, Ανοιχτός Χώρος… Όσοι είναι
εξοικειωμένοι με την Βεδαντική Αντίληψη
αναγνωρίζουν ότι μιλάμε για το Βράχμαν,
το Σατ, Τσιτ, Ανάντ… Από την άλλη μεριά όσοι έχουν ασχοληθεί βαθύτερα με την
Δυτική Θεολογία διαπιστώνουν ότι μιλάμε για τον Θεό, τον Πατέρα, Λόγο, Πνεύμα…
Πως
γίνεται όμως να «μεταβαίνουμε» από την Ενότητα του Όντος, που περιγράψαμε, στην
πολλαπλότητα της Δημιουργίας, έτσι όπως την βλέπουμε να υπάρχει μέσα στην
Δημιουργία;
Όταν
Υπάρχει Πλήρης Επίγνωση του Χώρου, υπάρχει Ταυτισμός της Επίγνωσης με τον Χώρο.
Όταν η Επίγνωση «αποσύρεται» από τον Χώρο ξεκινά η Δημιουργία… Αυτή είναι η
βαθύτερη έννοια της μεταφυσικής άγνοιας (Μάγια), ή Θέλησης του Θεού να
Δημιουργήσει (Θείες Ενέργειες)… Αυτό που «μένει» είναι ο Άδειος από Επίγνωση
Χώρος, η Αντίληψη του Άδειου Χώρου. Σε αυτή την κατάσταση όταν η Αντίληψη
προσπαθεί να συλλάβει τον Χώρο αναδύεται ένα Κέντρο Αντίληψης. Αυτό είναι το
Θείο Πρόσωπο, ο Ισβάρα της Ανατολικής Παράδοσης, ο Δημιουργός Λόγος της Δυτικής
Θεολογίας, ο Αρχέτυπος Θεός και Παγκόσμιος Άνθρωπος. Αυτή η Θεϊκή Ανάδυση
σηματοδοτεί αυτόματα την Απόσπαση της Επίγνωσης από την Χωρίς Περιορισμούς
Δραστηριότητα και την μετάβαση στην Δραστηριότητα μέσα στο Κέντρο Αντίληψης…
και ταυτόχρονα την Απόσπαση από την Αντίληψη του Ανοιχτού Απεριόριστου Χώρου
μέσα στον περιορισμένο χώρο του Κέντρου Αντίληψης… Ουσιαστικά μιλώντας, η
Επίγνωση έχει «μετουσιωθεί» σε Αντίληψη.
Δρώντας
η Επίγνωση μέσα από ένα εξατομικευμένο κέντρο αντίληψης, νοιώθει αποσπασμένη
από τον Περιβάλλοντα Χώρο και περιορισμένη μέσα στον δικό της χώρο, και
ταυτόχρονα διαχωρισμένη από τις άλλες ατομικότητες, που δημιουργούνται κατά το
πρότυπο του Αρχέγονου. Έτσι προκύπτει ο Νοητικός Χώρος , κι η πολλαπλότητά του.
Το Κέντρο Αντίληψης του Εγώ (κι όλα τα κέντρα αντίληψης, όλα τα εγώ) είναι μια «αυτοδημιουργία», μια περιορισμένη κατασκευή που μπορεί να πάρει διάφορα «περιεχόμενα». Αυτό ακριβώς το «περιεχόμενο» είναι ο νοητικός πυρήνας, ο νους (οι νόες) που θα ενσαρκωθεί στους κατώτερους κόσμους, της Ενέργειας-Ψυχής, και της Ύλης. Ο νοητικός πυρήνας, σαν σύνολο ιδεών περιέχει ήδη ένα δυναμισμό που αποκτά ένα δυναμικό πεδίο εκδήλωσης στον κατώτερο κόσμο της ψυχής, κι είναι αυτή η «συνολική οντότητα» που θα ενσαρκωθεί στον υλικό κόσμο.
Αναζητώντας
την Ουσιαστική Σύνθεση του Ανθρώπου διαπιστώνουμε ότι η Αρχή του, η Βαθύτερη
Ουσία του, χάνεται στον Ωκεανό της Ουσίας από τον Οποίο Προέρχεται, που είναι η
Πηγή Όλων. Έτσι ο Άνθρωπος είναι:
Ουσία-Συνείδηση-Χώρος,
που
μέσα στην Δημιουργία από Συνείδηση «γίνεται» Νους,
κι
είναι αυτός ο «νους»,
που
θα εκδηλωθεί σαν δυναμική ενέργεια της ψυχής,
κι
όλη αυτή η υπερβατική «σύνθεση» εκδηλώνεται μέσα στο σώμα.
Είναι
φανερό ότι, ενώ η Ουσία Είναι Πάντα Υπερβατική, κι ενώ η Συνείδηση (Επίγνωση,
Πνεύμα) μένει ουσιαστικά Ασυνείδητη, αντιλαμβανόμαστε τον «εαυτό» μας σαν «νου»
δηλαδή σαν κέντρο αντίληψης και σαν περιορισμένο χώρο επίγνωσης (γεμάτο
αντιλήψεις, ιδέες, αισθήσεις, επιθυμίες, κλπ.), διαχωρισμένο από τον
Περιβάλλοντα Χώρο, και τις άλλες οντότητες, κι αντικείμενα.
Ο
νους φανερώνεται σαν αντιληπτική δραστηριότητα και σαν «χώρος», εντός του
οποίου εκδηλώνονται και «συσσωρεύονται», σκέψεις, αισθήματα, επιθυμίες, κλπ.
Όταν
λοιπόν μιλάμε για Απελευθέρωση μπορούμε να δούμε αυτή την δραστηριότητα είτε
από την άποψη της αντιληπτικής δραστηριότητας, είτε από την άποψη του νοητικού
χώρου. Με άλλα λόγια μπορούμε να περιγράψουμε την Απελευθέρωση είτε σαν
υπέρβαση της κατώτερης λειτουργίας της σκέψης, δηλαδή της νοητικής κατασκευής,
είτε σαν άδειασμα του νου από όλα τα προϊόντα της άγνοιας που κατασκευάζει η
σκέψη, έτσι ώστε ο νους να ξαναγίνει ζωντανή αντίληψη, ανανεούμενη συνεχώς. Και
οι δύο περιγραφές είναι αληθινές και περιγράφουν την ίδια πραγματικότητα.
Ο
Στόχος και το Επίτευγμα Οδηγεί λοιπόν στον Άδειο Καθαρό Νου, που μπορεί σαν
Ζωντανή Αντίληψη να συλλαμβάνει αυτό που συμβαίνει και ταυτόχρονα να Ανυψώνεται
προς την Πηγή από την Οποία Προέρχονται όλα. Μόνο ο Άδειος Καθαρός Νους, έχει
«χώρο» είναι «χώρος» για να Εισρεύσει η Ανώτερη Επίγνωση, το Θείο Πνεύμα.
Αδειάζουμε ακριβώς τον χώρο του νου από τις εγωιστικές κατασκευές για να
εισέλθει το Πνεύμα. Αυτό το άδειασμα του νου, η εξάλειψη τελείως του εγώ, είναι
η Αληθινή Ταπεινότητα μπροστά στο Υπέρτατο Πραγματικό… Χωρίς Ταπεινότητα δεν
μπορούμε να εισέλθουμε στον Ιερό Χώρο της Πραγματικότητας. Άδειοι σαν νοητική
δραστηριότητα, δηλαδή πλήρης εγρήγορση και πραγματικά ζωντανή κι ανανεούμενη
αντίληψη, άδειος νοητικός χώρος, είναι τα ζητούμενα κι η προϋπόθεση για να
Βιώσουμε την Πραγματικότητα.
Σε
αυτό ακριβώς που περιγράψαμε συνίσταται η ουσία όλων των διαλογιστικών
πρακτικών, της μυστικιστικής προσευχής, και της πνευματικής προσπάθειας
γενικότερα.
Η
Απελευθέρωση λοιπόν από τις περιοριστικές δραστηριότητες (μέσα στον
περιορισμένο χώρο του εγωικού νου) Οδηγεί Πίσω στην Χωρίς Περιορισμούς
Δραστηριότητα και στην Αντίληψη του Ανοιχτού Απεριόριστου Χώρου της
Πραγματικότητας.
