Οι άνθρωποι δεν ζουν στη Πραγματικότητα (δεν βιώνουν την Πραγματικότητα) αλλά στον δικό τους κατασκευασμένο (από την σκέψη) κόσμο τους.
Οι
άνθρωποι αντιλαμβάνονται «πράγματα» που δεν υπάρχουν, τα ονοματίζουν με λέξεις
και στηρίζουν σε αυτές τις έννοιες-λέξεις την αντίληψή τους για την
Πραγματικότητα.
Εκεί
που υπάρχουν αντιλήψεις, διαδικασίες, (που μερικές φορές εμμένουν κι
εμφανίζονται σαν ) φαινόμενα, βλέπουν ουσίες, σταθερά πράγματα…
Δείτε
πως ορίζουν την ουσία: «Με τον φιλοσοφικό και θρησκειολογικό όρο Ουσία (ή και
Φύση) αναφερόμαστε στη σταθερή και αναλλοίωτη σύσταση των όντων. Η ουσία είναι
έννοια γενική, απρόσωπη, άυλη και άχρονη που υποδηλώνει μια οντότητα συνολική,
βασική, θεμελιακή και καθολική, από την οποία αντλούν την ύπαρξή τους όλα τα
άλλα επιμέρους όντα».
Μιλούν
για μια Αρχή, για Θεό, άνθρωπο, συνείδηση, εγώ, αίσθημα, αίσθηση, σώμα, σαν να
είναι ουσίες… «Αντικαθιστούν»
διαδικασίες με ουσίες και φτιάχνουν (στην σκέψη τους) ένα φανταστικό κόσμο
ουσιών (που δεν υπάρχουν) και μέσα από αυτή την οπτική αντιλαμβάνονται την
Πραγματικότητα, προσανατολίζουν την δράση τους και διευθετούν τις πράξεις τους.
Λειτουργούν (στο Χώρο της Πραγματικότητας, είναι αλήθεια) αλλά με ένα διαφορετικό
λανθασμένο συμβολισμό (μέσα στην σκέψη τους) αυτών που συμβαίνουν, αφού
παίρνουν ροές φαινομένων (από τις οποίες δεν «μένει» τίποτα), σαν ουσίες. Είναι
σαν να ζουν σε ένα «παράλληλο κόσμο».
Προφανώς
η «Αλήθεια» που μπορούν να ανακαλύψουν οι άνθρωποι (όταν εγκλωβίζονται σε αυτή
την κατάσταση)) δεν είναι η Αλήθεια αλλά μόνο «η συμφωνία της αντίληψής τους με
τους όρους που έχουν θέσει», όχι η Αντικειμενική Αλήθεια αλλά η «υπό όρους
αλήθεια».
Ζώντας
έξω από τον «κόσμο των ανθρώπων» (έξω από τις «αντιλήψεις» τους και τις
δραστηριότητές τους) θα μοιάζαμε, ως ένα σημείο, (εφόσον δεν συμφωνούμε με τα
θεσμοθετημένα) τουλάχιστον «ιδιαίτεροι», για να μην πούμε «περίεργοι» ή
«τρελοί».
Αυτό
δεν έχει και τόση σημασία. Πάντα οι άνθρωποι που Έβλεπαν την Πραγματικότητα και
Μαρτυρούσαν την Αλήθεια θεωρούνταν αντικοινωνικοί, μερικές φορές επικίνδυνοι,
ήταν απόβλητοι από την κοινωνία… και σε άλλες εποχές «σταυρώνονταν».
Αλλά
αυτό που μας «διασκεδάζει» είναι που οι άνθρωποι «σκουντουφλάνε στα πόδια τους»
και μετά παραπονιούνται για τον δρόμο. Είναι αστείο!
Αλλά
δεν είναι ευγενικό να γελάμε με την δυστυχία του άλλου…
Το
μόνο ελαφρυντικό μας είναι ότι οι άνθρωποι όχι μόνο δεν θεωρούν τον εαυτό τους
δυστυχισμένο αλλά πολλές φορές νομίζουν ότι έχουν πλήρη επίγνωση της
πραγματικότητας και πλήρη κυριαρχία των καταστάσεων… Ας τους αφήσουμε να
κοιμούνται ήσυχα… δεν είναι σωστό να «ξυπνάς» τον άλλο όταν ο ίδιος θέλει να
κοιμηθεί.
Έξω,
έξω από τον κόσμο των ανθρώπων…
Δεν
υπάρχουν ορίζοντες, γιατί η Απεραντοσύνη Απλώνεται Παντού…
Μήτε
Τελειώνει Πουθενά Αυτή η Αντίληψη, αφού δεν υπάρχουν διακρίσεις, διαχωρισμοί,
όρια, εμπόδια.
Ο
Αέρας της Αληθινής Ζωής είναι Φρέσκος, Ζωντανός, σε Ζωογονεί.
Κι
η Γη απλώνεται αγνή γιατί δεν την «άγγιξαν» οι άνθρωποι.
Αλήθεια!
Τι μας βεβαιώνει ότι δεν είμαστε τρελοί; Κι ότι οι άνθρωποι δεν είναι
ισορροπημένοι και δεν έχουν δίκηο;
Το
απλό γεγονός ότι ενώ Βλέπουμε «διαφορετικά» από πριν (που περπατούσαμε ανάμεσα
στους ανθρώπους, τις αντιλήψεις τους), μπορούμε να δούμε ξανά όπως οι άνθρωποι,
χωρίς όμως να παραπλανιόμαστε (μέσα στην σκέψη). Αυτός ακριβώς ο πλήρης έλεγχος
των φυσικών δυνάμεών μας, (των δυνάμεων του ανθρώπου, των δυνάμεων που διαθέτει
ο καθένας) μας δίνει την πεποίθηση ότι η Ελευθερία με την Οποία
Αντιλαμβανόμαστε (πέραν της σκέψης), Ζούμε και Δρούμε, είναι μια Διεύρυνση του
Ανθρώπινου Συνειδέναι (τελείως φυσική άλλωστε) κι όχι «τρέλα».
Αλλά
εμείς (οι «περίεργοι» κατά τους άλλους) Βλέπουμε τον Κόσμο (την Ύπαρξη) σαν Μια
Ενότητα. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο σχιζοφρενικά, μέσα
από ένα «κέντρο παρατήρησης», ένα εγώ, που διαχωρίζεται από τον κόσμο.
Αλλά
βέβαια, οι σχιζοφρενείς (όταν είναι πολλοί) βλέπουν τον εαυτό τους υγιή και τον
πραγματικά υγιή σαν άρρωστο. Έχουν πάντα δίκηο οι πολλοί; Γιατί; Επειδή είναι
πολλοί;
Δεν
θα τους στερούσαμε την χαρά να το πιστεύουν και να παρηγοριούνται με αυτό.
Όσο
για εμάς μας αρκεί να Υπάρχουμε, να Ζούμε χωρίς (νοητικά) εμπόδια, Εδώ, Τούτη
στην Στιγμή, που Ρέει έξω από τον χρόνο, στην Αιωνιότητα…
Ούτε
«σώμα», ούτε αισθήσεις, ούτε συναισθήματα, ούτε σκέψεις, ούτε αντίληψη ύπαρξης,
αποτελούν εμπόδιο (και να «λείψουν» δεν θα μας λείψουν)…
Γιατί
Υπάρχει Μόνο Ελευθερία, η Αληθινή Ουσία των Πάντων.
