Esoterism Academy: ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ / Το ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Sunday, November 29, 2020

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ / Το ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Το Πιο Σημαντικό που μπορεί να Κατανοήσει ο Άνθρωπος (να «Μάθει») είναι το να ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ την ΦΥΣΗ του και πως ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ… Από Αυτή την Κατανόηση Πηγάζει η Αληθινή Γνώση και κάθε Ορθή Δράση.

Στην Ιστορία πολλοί άνθρωποι Κατανόησαν Πραγματικά την Φύση τους (τη Φύση του Ανθρώπου), Βίωσαν Ως το Απεριόριστο Βάθος την Ύπαρξή τους κι Ήρθαν σε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, (Πρόσωπο με Πρόσωπο με την Αλήθεια)…

Κάποιοι Ονόμασαν Αυτή την Εμπειρία (Αυτή την Κατάσταση Ύπαρξης) «Μία Φύση» όπως ο Λάο Τσε.

Άλλοι την Ονόμασαν «Βασίλειο του Αδημιούργητου», όπως ο Βούδας.

Κι άλλοι την Ονόμασαν «Θεό», «Βασίλειο του Θεού», «Βασιλεία των Ουρανών», όπως ο Ιησούς.

Και πρόσφατα ο Κρισναμούρτι την Ονόμαζε «Αλήθεια», «Χώρα της Αλήθειας»…

Τι εννοούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι με όλες αυτές τις εκφράσεις;

Προφανώς μιλούσαν για μια Αντικειμενική Πραγματική Κατάσταση της Ύπαρξης που τα Αγκαλιάζει Όλα. Η Μία Φύση, η Πραγματικότητα, ο Θεός, η Αλήθεια, Είναι Κάτι στο Οποίο μπορεί ο Άνθρωπος να Ανυψωθεί, να Βιώσει, να Νοιώσει Άμεσα – όχι κάτι εξωτερικό, ένα αντικείμενο.

Ο Θεός Είναι το Απεριόριστο στο Οποίο Ανοιγόμαστε (σαν Άνθρωποι), Μια Εμπειρία – δεν είναι κάτι που υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς, εκεί έξω. Αυτή η τελευταία αντίληψη (άποψη) είναι η αντίληψη ενός φαντασιόπληκτου νου που νομίζει ότι ο ιδέες του έχουν αντικειμενική υπόσταση κι ότι ο Θεός είναι κάτι εκεί έξω.

Με άλλα λόγια – για να τελειώνουμε με όλα αυτά - Ο Θεός (Υπάρχει Μέσα σε Όλα, Μέσα στον Άνθρωπο κι ) Είναι η Ανώτερη Εμπειρία του Ανθρώπου, η Υπέρτατη Κατάσταση της Ύπαρξής του, η Ύστατη Πραγματικότητα που μπορεί να Βιώσει.

Κι αφού περιπλανηθήκαμε τόσο μακριά – αγαπητοί φίλοι – ας ξαναγυρίσουμε στον Άνθρωπο.

Όπως έλεγε ο Αρχαίος Σοφός, στην Αθήνα, πριν 2500 χρόνια (ο Πρωταγόρας) ο Άνθρωπος Είναι η Αρχή και η Πραγματικότητα και το Μέτρο των πάντων.

Κι όπως έλεγε ο άλλος Μεγάλος Σοφός, πάλι στην Αθήνα, την ίδια εποχή (ο Πλάτωνας) το «Μέγιστο Μάθημα» για τον Άνθρωπο είναι η Κατανόηση από τον Άνθρωπο της Μίας Φύσης, του Αγαθού, του «Τελείως Είναι», που τα Αγκαλιάζει Όλα κι Είναι Μέσα σε Όλα και Μέσα στον Άνθρωπο (και Ταυτίζεται με Όλα στο Βάθος της Ύπαρξής τους) – αφού Όλα από Αυτό (το Αγαθόν) Πηγάζουν… Και θυμηθείτε ο Πλάτωνας ήταν Μυημένος στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Κι όλοι οι Σοφοί του Κόσμου (οι Πραγματικοί Σοφοί – όχι οι σοφοί που για να αποδείξουν ότι είναι σοφοί ξεδιπλώνουν ξεδιάντροπα διπλώματα, χαρτιά με σφραγίδες, χαρτιά με μελάνι) Αυτή την Αλήθεια Έψαξαν και Βρήκαν και Βίωσαν.

Τι είναι ο Άνθρωπος; Τι είναι η Φύση του Ανθρώπου; Πως λειτουργεί; Πως μπορούμε να Βιώσουμε την Πραγματικότητα; Τι είναι Αυτή η Ύστατη Πραγματικότητα που Βιώνουμε;

Η Απάντηση σε όλα τα Ερωτήματα είναι μία. Κι αυτή η Απάντηση δεν είναι απλά η Παράδοση, η Διδασκαλία, η Αλήθεια που κηρύττουν, είναι αυτό που μπορεί να Διαπιστώσει ο καθένας μας.

Η ΦΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗ. ΑΝΤΙΛΗΨΗ ( δηλαδή μια Δυναμική Σύλληψη Αυτού που Υπάρχει, αυτού που συμβαίνει, που φαίνεται, κλπ.), που Αναδύεται σε ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Συμπυκνώνεται σε σκέψη, Παγιώνεται σε Αίσθηση και Σταθεροποιείται σε Φαινόμενο.

Όλα Είναι ΑΝΤΙΛΗΨΗ κι Όλα Ταυτίζονται (αφού είναι η ίδια η ΑΝΤΙΛΗΨΗ σε Διάφορες Χρήσεις).

Κι όπως Λειτουργεί η ΑΝΤΙΛΗΨΗ σε Κοσμικό Επίπεδο λειτουργεί και σε Ατομικό Επίπεδο και σε Ανθρώπινο Επίπεδο, Μέσα στον Άνθρωπο…

Καθένας μπορεί να Διαπιστώσει – Παρατηρώντας τον Εαυτό του – ότι ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗ (ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ) και Λειτουργεί είτε σαν Αντίληψη (Απλή Παρουσία), είτε γίνεται σκέψη, είτε αίσθηση, είτε σωματική εμπειρία, μέσα στο κόσμο των φαινομένων.

Όλα Είναι ΑΝΤΙΛΗΨΗ, δεν υπάρχει κάτι Διαφορετικό. Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ είναι που συμπυκνώνεται σε σκέψη, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ είναι που γίνεται Αίσθηση, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ είναι που διαχέεται μέσα στην σωματική δραστηριότητα. Είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ σε Διάφορες Χρήσεις (η Ίδια Λειτουργία).

Κι όπως (Αυτή η Μία, η Ίδια Λειτουργία) η Αντίληψη Λειτουργεί σαν Αντίληψη, με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και στις Άλλες Χρήσεις της. Όλα Ελέγχονται με τη Βούληση.

Θέλουμε να πούμε ότι με τον ίδιο τρόπο (με τη Βούληση) χειριζόμαστε την Αντίληψη, την σκέψη, την αίσθηση, ή την κίνηση του χεριού για να κάνουμε κάτι. Από εμάς πηγάζει η Βούληση, η Δύναμη που προσανατολίζει την δράση μας. Από εμάς πηγάζει η Βούληση που μετατρέπει την Αντίληψη σε σκέψη, σε αίσθηση, ή σε κίνηση του χεριού.

Από εμάς εξαρτάται αν θα Αντιλαμβανόμαστε Απλώς, ή αν θα χρησιμοποιούμε την σκέψη, την αίσθηση, ή την σωματική δραστηριότητα.

Ο Χειρισμός της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ είναι Ίδιος σε όλες της Χρήσεις της, σε όλα τα Πεδία… γίνεται με τον ίδιο τρόπο.

Με τον ίδιο τρόπο που κρατάμε το χέρι μας ανοιχτό ή το σφίγγουμε σε γροθιά – με τον ίδιο ακριβώς τρόπο – σκεφτόμαστε ή εγκαταλείπουμε τη σκέψη (το ίδιο και την αίσθηση).

Τώρα, το ερώτημα είναι ότι αν Κατανοούμε την Φύση μας, αν την Βιώνουμε και τα Γνωρίζουμε όλα αυτά, τότε Ποια είναι η Ορθή Δράση;

Η Πραγματική, Φυσική, Λογική, Ισορροπημένη, Υγιής Δράση, είναι η Χρήση της Φύσης μας σύμφωνα με την αντικειμενική Ιεραρχία των δυνατοτήτων μας, αρμονικά και για καλό αποτέλεσμα. Αυτό δεν λέει η Λογική;

Πρέπει λοιπόν να Αντιλαμβανόμαστε Ελεύθερα, Απεριόριστα (με την Γενική Όρασή μας) και να χρησιμοποιούμε την σκέψη να αποφασίζουμε, την αίσθηση να κατευθυνόμαστε και το σώμα να πραγματοποιούμε. Τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά ανάλογα με την φυσική αντικειμενική ιεραρχία τους και στο μέτρο που τους αναλογεί και μόνο για να έχουμε αγαθό αποτέλεσμα – το κακό είναι άγνοια, δυσαρμονία και διάλυση.

Πρέπει να Χρησιμοποιούμε την ΑΝΤΙΛΗΨΗ σε Όλες τις Χρήσεις της χωρίς να παρασυρόμαστε στην υπερβολή της σκέψης ή της αίσθησης ή της υλικής δραστηριότητας και να σκλαβωνόμαστε σε αυτές τις ιδιαίτερες χρήσεις. Δεν μπορούμε να παγιδευόμαστε σε ένα τρόπο σκέψης όπως δεν μπορούμε να κρατάμε το χέρι μας σφιγμένο σε γροθιά συνέχεια. Δεν είναι ανόητο; Δεν είναι τρελό;

Όταν Ενεργούμε Ισορροπημένα, με Μέτρο, τότε Είμαστε ελεύθεροι να Ζήσουμε και να δράσουμε κι η σκέψη, η αίσθηση, η σωματική δράση δεν είναι εμπόδια, δεν μας εμποδίζουν να βιώνουμε αυτό που πραγματικά υπάρχει, αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Όταν την Ελεύθερη και Απεριόριστη Αντίληψη (που Διαθέτουμε από τη Φύση μας) την μετατρέπουμε σε σκέψη, όταν εμμένουμε σε μια προοπτική του κόσμου μέσα από μια συγκεκριμένη αντίληψη (νοοτροπίες, πάγιες αντιλήψεις - δηλαδή όχι ζωντανούς αλλά τεχνητούς τρόπους αντίληψης), όταν απορροφιόμαστε σε αυτή την οπτική της ζωής, όταν λησμονιόμαστε μέσα σε αυτή την οπτική, τότε απλά ζούμε το «όνειρό» μας.

Κι όταν οι άνθρωποι το κάνουν αυτό σε μεγάλη κλίμακα (παγκόσμια) απομονώνεται ο καθένας στην πραγματικότητά του κι αρχίζει η ασυνεννοησία, η διαμάχη, οι πόλεμοι και το αποτέλεσμα το βλέπουμε παντού γύρω μας – στον ωραίο κόσμο που έχουμε φτιάξει, στην πολιτισμένη κοινωνία για την οποία περηφανευόμαστε, στον πολιτισμό μας που αδιαφορεί για τον άνθρωπο, την αδικία, την φτώχεια, τον θάνατο (εννοούμε το φόνο).

Κι έρχονται μετά οι κάθε είδους σωτήρες να φτιάξουν την κοινωνία…

Πλουτοκράτες, τραπεζίτες, αχυράνθρωποι πολιτικοί, βολεμένα τσουβάλια, ζόμπι στους δρόμους…

Πνευματικοί δάσκαλοι, ρασοφόροι και ψυχίατροι…

Διανοητές και ψευτοεπαναστάτες…

Κάθε είδους τρελός στην «Παγκόσμια Γιορτή των Τρελών».

Γνωρίζει τούτος ο κόσμος (όλοι αυτοί οι άνθρωποι) τι κάνει; Που πηγαίνει;

Είναι για γέλια και για κλάματα – όλο αυτό το μπέρδεμα.

Αλλά τα πράγματα είναι απλά – αγαπητοί φίλοι. Πολύ απλά.

Πρέπει απλά να μάθουμε να είμαστε Άνθρωποι. ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο (γιατί είμαστε πολύ λιγότερο).

Πρέπει να Αφήσουμε την ΦΥΣΗ μας να ΕΚΔΗΛΩΘΕΙ, να ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.

Πρέπει να Μάθουμε να Αντιλαμβανόμαστε (απλά να Αντιλαμβανόμαστε), να χρησιμοποιούμε την σκέψη (όχι να σκλαβωνόμαστε στη σκέψη – κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια όλο τον ανθρώπινο πολιτισμό, τις «γνώσεις», τους τρόπους ζωής, τις ανοησίες…), να χρησιμοποιούμε την αίσθηση (όχι να την ανακηρύσσουμε σε πάθος) να χρησιμοποιούμε το σώμα για να ζήσουμε ειρηνικά στον κόσμο, μαζί με τους άλλους (όχι για να κατακτήσουμε τον κόσμο – κι άντε ανόητε άνθρωπε! Να σου χαρίσουν τον Γαλαξία, το Σύμπαν… τι θα το κάνεις;).

Κι αυτά που λέμε – για να μην παρεξηγούμαστε – είναι απλά πράξη που πρέπει να κάνουμε, αν θέλουμε να είμαστε Υγιείς.

Δεν είναι ούτε Διδασκαλία, ούτε τεχνική, ούτε τίποτα άλλο.

Μην εμπιστεύεστε – αγαπητοί φίλοι – τους διδασκάλους που λένε ότι θα σας αποκαλύψουν την Αλήθεια. Τι θα σας αποκαλύψουν; Ήδη Είσαστε Άνθρωποι, Ζωντανοί κι Έχετε από την Φύση σας Όλες τις Δυνατότητες. Θα σας μάθουν να Είστε Εσείς; Να είστε Ζωντανοί; Να θέλετε; Να δράτε; Να περπατάτε; Να ανασαίνετε; Τι μπορούν να σας διδάξουν;

Μην εμπιστεύεστε αυτούς που λένε ότι θα σας μάθουν να είστε υγιείς, ότι θα σας ξεμπλέξουν από το μπέρδεμα της σκέψης κι από το πρόβλημα της ζωής. Έχετε Ήδη την Δυνατότητα να Είστε Υγιείς. Τι θα σας μάθουν; Πώς να Ισορροπείτε όταν περπατάτε; Χρειάζεται να σας διδάξει κάποιος ισορροπία στην σκέψη, στην αίσθηση, στο περπάτημα;

Μην εμπιστεύεστε αυτούς που σας υπόσχονται να σας σώσουν. Μόνοι σας πρέπει να σωθείτε, όπως μόνοι σας πρέπει να σηκωθείτε να πάτε στην βρύση να πιείτε νερό (ακόμα κι αν σας το φέρει κάποιος το νερό θα πρέπει μόνοι σας να το πιείτε).

Ακόμα και τον γράφοντα, μην τον παίρνετε στα σοβαρά. Ένας ανόητος είναι που απλά αγαπά τους ανθρώπους… και κάπου μέσα του σφίγγεται για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Μακάρι – αγαπητοί φίλοι – να μην με ένοιαζε, να ήμουνα ελεύθερος… να πάω μια βόλτα στο βουνό κι ας βρέχει, ή να χάζευα στους δρόμους χωρίς σκοπό, να κάτσω να κοιτώ τα πουλιά που πετάνε μακριά ή να αφουγκράζομαι το θρόισμα των φύλλων στο δένδρο που είναι απέναντι από το παράθυρό μου…

Αλλά χρειάζεται να «κλείσω» αυτό που γράφω.

Έχω να κερδίσω κάτι; Δεν με νοιάζει.

Από την στιγμή που η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ γίνεται λόγια δεν είναι δικά μου πια. Είναι σαν τα αχνά ίχνη στην άμμο, στην ακρογιαλιά του χρόνου. Θα έρθει το κύμα και θα τα σβήσει…

Κάποιος άλλος θα βρεθεί να ξαναγράψει πάλι και πάλι τα λόγια θα χαθούν μαζί με ένα άλλο κύμα…

Μονάχα ένα πράγμα απομένει… Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΩΝΕΙ ΟΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ, σε ΜΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, σε ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ, Ήρεμη, Γαλήνια, Ευτυχισμένη.

Τίποτα… Όλα είναι ανοησίες…

Απλά Πρέπει (Όλοι μας, ο Καθένας μας) να μάθουμε να Είμαστε Άνθρωποι…

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΦΥΣΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΛΟΓΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΥΓΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Πρέπει να μάθουμε να Γνωρίζουμε την ΦΥΣΗ μας (που ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΥΣΗ – ΑΝΤΙΛΗΨΗ) και να την ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ με ΟΡΘΟ ΤΡΟΠΟ.

Ούτε Διδάσκαλοι χρειάζονται, ούτε Διδασκαλίες.

Η Ίδια η Ζωή Είναι ο ΟΔΗΓΟΣ.

Πρέπει να την Εμπιστευτούμε. Θα μας Οδηγήσει Ακριβώς Εκεί που Πρέπει, στην ΖΩΗ!

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, November 29, 2020

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ / Το ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright