Μια Νέα Προσέγγιση του Απολύτου
Σε όλες τις
θρησκείες η ΑΛΗΘΕΙΑ, η ΑΠΩΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ο ΘΕΟΣ, είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Βίωση
Μίας Άλλης Πραγματικότητας, πέρα από το άμεσα αντιληπτό. Η Απώτερη
Πραγματικότητα Είναι το Απόλυτο, δεν προσδιορίζεται, δεν περιορίζεται, δεν
περιγράφεται. Είναι η Βίωση του Απείρου, του Αιώνιου, του Υπερβατικού, στην
Ατελείωτη Σιγή του νου... Όλες οι θρησκείες προσεγγίζουν την Ίδια
Πραγματικότητα.
Όταν το ον
δεν Βιώνει Αυτή την Πραγματικότητα εγκλωβίζεται μέσα σε μία διανοητική θεώρηση
της Αλήθειας. Έτσι αποκτά σημασία η βάση της αντίληψης, οι όροι της θεώρησης, η
περιγραφή. Εδώ υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο πως θεωρεί την Αλήθεια, ο
Βουδισμός, το Βεδάντα, ο Ταοϊσμός, ο Χριστιανισμός, ο Ισλαμισμός και οι οπαδοί
τους εμπλέκονται σε ατελείωτες συζητήσεις για το πως μπορούμε να θεωρήσουμε την
Αλήθεια. Η απάντηση σε όλους αυτούς είναι ότι Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ και όχι
διανοητική περιγραφή. Αν είχαν εμπειρία της Αλήθειας που διακηρύττουν οι
θρησκείες τους θα γνώριζαν την Αλήθεια και θα γνώριζαν ακόμα ότι η
Πραγματικότητα Είναι Μία σε όλες τις θρησκείες, άσχετα από το πως περιγράφεται.
Πέρα από
όλες τις θρησκείες, πέρα από όλες τις αντιλήψεις, πέρα από όλες τις περιγραφές,
χρειάζεται να Προσεγγίσουμε την Αλήθεια εκ νέου, να Βιώσουμε την Άπειρη
Πραγματικότητα, το Απόλυτο, πέραν της νόησης. Χρειάζεται λοιπόν να αναζητήσουμε
την Βάση Της Συνείδησης, την Ουσία, την Λειτουργία, τα Όριά της. Χρειάζεται να
προσδιορίσουμε την Βέβαιη Γνώση. Χρειάζεται να Βιώσουμε την Αλήθεια. Είναι η
Αυτογνωσία, σε πράξη και σε προσωπικό επίπεδο. Κανείς δεν θα το κάνει για εμάς.
Ούτε υπάρχουν έτοιμες θεωρίες. Όλες οι έτοιμες θεωρίες (θρησκείες, φιλοσοφίες)
έχουν κλείσει τον ιστορικό κύκλο τους.
Η Αλήθεια
Είναι Εδώ, Τώρα. Χρειάζεται να Την Βιώσουμε. Δεν έχει σημασία αν το θέλουμε ή
όχι. Είναι το Πεπρωμένο μας. Είναι το Πεπρωμένο μας; Μόνο σε αυτή την ερώτηση
χρειάζεται να απαντήσουμε...
Αν ο Θεός
Είναι Μία Αντικειμενική Πραγματικότητα πρέπει να Τον Προσεγγίσουμε σαν το
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, όχι σαν μία αντίληψη, σαν μία ιδέα, σαν έννοια. (Οι κοσμοθεωρίες
μπορούν να υποδείξουν την Αλήθεια, όμως η «Αλήθεια που υποδεικνύουν» δεν είναι
το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ). Ας μην ονομάσουμε λοιπόν τον Θεό με κάποιο όνομα. Ας
αφήσουμε κατά μέρος το ζήτημα περί του «Απροσώπου» ή του «Προσωπικού» του Θεού.
Ας τον ονομάσουμε Αυτόν Τον Άγνωστο Θεό απλά ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.
Ένας πρώτος
προσδιορισμός του ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ, είναι ότι «ΕΙΝΑΙ» (ότι Υπάρχει ανεξάρτητα από
την δική μας αντίληψη). Αυτό το ΕΙΝΑΙ Είναι η Βάση για κάθε ύπαρξη, το Θεμέλιο
κάθε «οντολογίας». Δεν είναι απλά μία γενική έννοια, μία σύλληψη της νόησης
(υπάρχει τεράστια διαφορά), ούτε απλά το άμεσα αντικειμενικό, το εξωτερικό, το
υλικό...
Σαν
υπάρξεις (σαν συνειδήσεις σε εγρήγορση, σαν «εγώ») ανήκουμε στο ΕΙΝΑΙ. Η
Βαθύτερη Ουσία μας ανήκει στο ΕΙΝΑΙ, στο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ. Η Συνείδηση λοιπόν
Είναι ΕΙΝΑΙ, Είναι Κάτι Πλατύτερο από το «περιστασιακό περιεχόμενό» της, τις
αντιλήψεις της. Η Εντός Της Συνείδησης λοιπόν διαπλάτυνση της ύπαρξής μας, η
ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, πέρα από τις αντιλήψεις, την νόηση, την αισθητήρια
δραστηριότητα, κλπ., μας Οδηγεί στο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
ΜΑΣ λοιπόν (σαν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, όχι απλά σαν «περιεχόμενο» - γιατί το «περιεχόμενο»
αλλάζει) είναι η ΠΥΛΗ που μπορεί να μας Οδηγήσει στον ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ - Αυτό που
Υπάρχει κι ας μην φαίνεται, Αυτό που Υποστηρίζει τα πάντα. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ
είναι ο Βωμός στον Οποίο πρέπει να θυσιάσουμε όλες τις αντιλήψεις μας για να
μας Αποκαλυφθεί Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΘΕΟΣ.
Αναζητώντας τον Ζώντα Θεό
Ο ΘΕΟΣ, αν
και Είναι Αρχή, Βάση και Όριο του Αντικειμενικού, εντούτοις δεν γίνεται άμεσα
Αντιληπτός από την ανθρώπινη συνείδηση. Παραμένει Αόρατος, Αθέατος, σε όλες τις
προσπάθειες διερεύνησης: ο Θεός δεν μπορεί να συλληφθεί ούτε με την σκέψη
(γιατί γίνεται «έννοια»), ούτε σαν το άμεσα αντικειμενικό (γιατί δεν είναι
αντικείμενο).
ΤΟ
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ σαν Πηγή Ύπαρξης, Βάση και Όριο της Ύπαρξης γίνεται έτσι
αντιληπτό σαν ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ. Μόνο με την Υπέρβαση της συνηθισμένης λειτουργίας της
συνείδησης Αποκαλύπτεται η Βάση της Ύπαρξης, ο Θεός.
Συνεπώς το
ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει Θεός, τι είναι Θεός, κλπ., (ερωτήματα που θέτει η
σκέψη και δεν έχουν ή δεν δέχονται λογικές απαντήσεις). Το ερώτημα είναι «που
ψάχνουμε» ή «πως ψάχνουμε» και «τι ψάχνουμε»: Αναζητούμε Αυτό που Υπάρχει, το
Αντικειμενικό, την Πηγή της Ύπαρξης, την Βάση των πάντων, το Όριο της Εξέλιξης;
Αναζητούμε τον Ζώντα Θεό, τον Παρόντα (σε όσους γνωρίζουν πως να Τον
Αναζητήσουν); Θέλουμε να Τον Προσεγγίσουμε, να Ενωθούμε Μαζί Του, να «Ζήσουμε»
Μαζί Του; Ή απλά περιπλανιόμαστε στον χώρο της σκέψης, ανακατεύουμε «έννοιες»
και υψώνουμε «είδωλα»;
Αν θέλουμε
να βρούμε Κάτι πρέπει να ψάξουμε στο σωστό μέρος κι όχι απλά εκεί που υπάρχει
φως...
