Υπάρχει
μία «ανώτερη επίγνωση», μία άμεση, υπερνοητική, εξωδιανοητική, αντίληψη, της
Πραγματικότητας... Είναι μία διευρυμένη επίγνωση, που υπερβαίνει, αλλά
συμπεριλαμβάνει τις κατώτερες αντιληπτικές λειτουργίες, της νόησης, που
βρίσκονται όμως υπό έλεγχο, είναι διευθετημένες και λειτουργούν μόνο για να
αφήσουν την ανώτερη επίγνωση να αντιλαμβάνεται στα κατώτερα επίπεδα αντίληψης.
Αυτή
η ανώτερη επίγνωση λειτουργεί σαν κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου Είναι:
Αντιλαμβάνεται το Είναι (που υπερβαίνει και συμπεριλαμβάνει τον φυσικό κόσμο).
Είναι μία αντίληψη Ενότητας της Πραγματικότητας (όπου υποκείμενο-αντικείμενο
έχουν ξεπερασθεί). Είναι μία Παγκόσμια Συνείδηση, μία Κοσμική Συνείδηση.
Η
ανώτερη επίγνωση καθώς υφίσταται και λειτουργεί πέραν της νοητικότητας, δεν
μπορεί να γίνει εμπειρία ενός υποκειμένου, δεν μπορεί να περιγραφεί από την
σκέψη, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με φυσικά μέσα.
Όταν
λοιπόν η ανώτερη επίγνωση πρέπει να εκφρασθεί στην περιορισμένη νοητικότητα με
τον λόγο, χρησιμοποιεί τον λόγο συμβατικά: Μόνο για να δώσει κάποιες ενδείξεις
της ανώτερης κατάστασης, μόνο για να υποδείξουμε την βίωση αυτής της
κατάστασης. Αναγκαστικά εκφέρεται σαν μονόλογος κι αποτελεί υλικό για προσωπικό
στοχασμό κι εφαρμογή των λεγομένων που μπορεί να οδηγήσει στην
Πραγματοποίηση...
Όταν
ο λόγος γίνεται αντιληπτός από την νοητικότητα, στο επίπεδό της και γίνεται
αντικείμενο σχολιασμού και επεξεργασίας, χάνει την ουσία του, καθίσταται μόνο
άδεια λόγια.
Εφ’
όσον η Πραγματικότητα, η επίγνωση της Πραγματικότητας, η ανώτερη επίγνωση,
υφίσταται και λειτουργεί πέραν της νοητικότητας, όλη η σκέψη, ό,τι έχει σκεφθεί
ο άνθρωπος (κι έχει καταγράψει), κι ό,τι μπορεί να σκεφθεί, είναι όλα άχρηστα,
διανοητικά σκουπίδια.
Ο
άνθρωπος πρέπει να εγκαταλείψει όλη την εξωτερική δραστηριότητα, την
νοητικότητα, για να έχει επίγνωση, αληθινή επίγνωση της Πραγματικότητας... Όλες
οι άλλες αντιλήψεις ανήκουν στο περιορισμένο, το υποκειμενικό, το φανταστικό...
Αληθινός
Διαλογισμός είναι η ανώτερη επίγνωση που αναδύεται όταν πάψουν όλες οι εξωτερικές
δραστηριότητες της νόησης (ή πιο σωστά, όταν «διευθετηθούν» ώστε να αφήσουν την
επίγνωση να ελευθερωθεί, να διευρυνθεί, να λειτουργήσει ολοκληρωμένα και να
έχει αντίληψη της Πραγματικότητας, του Είναι).
Αληθινός
Διαλογισμός, ανώτερη επίγνωση, δεν μπορεί να υπάρχει, όσο υπάρχει αντίληψη
διαλογιζόμενου, προσπάθεια, δραστηριότητα... όλα πρέπει να εγκαταλειφθούν. Τότε
ανατέλλει το Φως της Ανώτερης Επίγνωσης, το Φως της Πραγματικότητας, τότε
περνάμε από το γίγνεσθαι, στο Είναι, στο Αιώνιο, στο Άχρονο, στο Απέραντο, στο
Υπερβατικό.
Η
ανώτερη επίγνωση αποκαλύπτει ένα κόσμο, στον οποίο όλοι συμμετέχουν σε μία
κοινή συνείδηση, ένα κόσμο σιωπής της νόησης, που υπερβαίνει τον κόσμο της
σκέψης των ανθρώπων, της φλυαρίας και της ανοησίας... όλα αυτά γίνονται
αντιληπτά σαν «θόρυβος»....
Η
ανώτερη επίγνωση λειτουργεί έξω από τον χρόνο του γίγνεσθαι, της σκέψης, της
φαντασίας, της μνήμης... σε ένα αιώνιο τώρα που ρέει συνεχώς, χωρίς να
«αλλάζει».
Η
ανώτερη επίγνωση είναι ένας κόσμος αθανασίας. Βιώνουμε το Είναι, κι Αυτό το
Είναι, Είναι για πάντα, έξω από τον χρόνο και το γίγνεσθαι.
Η
ανώτερη επίγνωση, σαν κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου, είναι μία συμμετοχή του
ατομικού, στο Παγκόσμιο, είναι μία νέα ατομικότητα, που δεν έχει σχέση με το
υποκείμενο της σκέψης... Όσο η νέα ατομικότητα (ο πραγματικός εαυτός)
«εξελίσσεται», σπάζοντας όλους τους περιοριστικούς παράγοντες, «συγχωνεύεται»
με το Παγκόσμιο... (Κι αυτή είναι η Εξωτερική Όψη του Άπειρου Θείου... που
απλώνεται πέραν...)...
