Showing posts with label METARELIGION. Show all posts

Sunday, April 7, 2024

Western esotericism

PRIVATE ORDERS, INNER SCHOOLS, SECRET SOCIETIES

THE TRUE INITIATION AND THE THEATER OF THE APPRENTICES

1. True Esotericism

2. The Actual Data

3. The Initiation

4. Conditions of True Initiation

5. The Ancient Origin of Western Esotericism

6. The Beginning and the End

7. 1980. The "Ancients". The "Order of the Ancients".

"The Greatest Initiation is Life."

"Every act done comes from a Disposition... it opens or closes a way."

"Every soul is a prisoner of its actions."

"The Initiation is True only when the man who is initiated exits Illuminated from the Sacred Space, and not potentially illuminated".

"True Initiation Is One, It Pervades All Levels of Existence, and it is Ultimate...there are no degrees and progressions and all that which men imagine."

1. TRUE INTERIORISM

True Esotericism is Experiencing a Higher Unbounded Consciousness, Entering an Experiential Space Without Attributes, which cannot be understood, described, communicated... because you simply live it, you don't think about it. The True Life that is Revealed to us (and Lived) leaves no traces. It cannot be Teaching, Theory, discourse.

Those who attempt to define the Living Incomprehensible, to describe the Boundless, to speak of the Beyond of thought and speech, are simply making figures in the air, fancies they wish to consider realities.

There is no greater nonsense and fraud than the "history of esotericism". They can narrate the fantastic theories of people, their action, their works, texts or deeds, etc... But all this is not esotericism. It is what people consider esotericism, or have said about esotericism. Esotericism is above all, beyond all, Living Experience of the Eternal.

This is how the academic study of esotericism, as it has been done in recent years in the universities of the "civilized world", seems, to say the least, nonsense. Truth! Who signs the study certificate? God; Or the fool who pretends to be a teacher and considers his ignorance "knowledge", worthy of imparting it, to equally fools?... and all this under the protection of the "state" that manipulates university ignorance.

If you (everyone) really want to see what Esotericism is you must "join" a real Initiate Order and seek through the Experiential Approach the Inexpressible Truth, Life (True Life).

But when someone enters a real traditional order and not the various pseudo-esoteric associations of people (which declare traditional orders and) which constitute a "parody" of esotericism... he finds himself, since he is already "informed" (that is, he already has some "experience" and is not completely ignorant), in front of some Basic Findings.

First of all, the perception, the image we form from the outside (and is based on external information) has nothing to do with what we meet inside, with what we begin to live. From the space of outer mental conception (of information) we pass into the Inner Space of Experience. And it is precisely here that the Findings emerge.

1. What we experience is our own, personal, experience, not something that comes from others, from information, or external guidance.

2. What we perceive as a Space of Existence, beyond "self," is That, the Reality Itself, of which all Traditions, in East and West, speak, That which Is (not "that" which men imagine within their distributions).

3, There is a unique way to grope, to Touch That Which Is, abandoning all process of grasping the Real...only then does Knowledge Rise.

Thus, what was transmitted, from Antiquity until today, in the various Mystical Groups, was exactly Life, True Life, beyond thought, theories, speech. Life has no method of transmission. All roads, efforts are abandoned when we start living. Life is imparted only by Life, as Life, not as teaching, or practice...

If they imposed "silence" in the Mysteries, it is because we live Life, we do not describe it. There is nothing to say… every word is redundant. The only way to talk about the Mysteries of Life is to point them out, or rather to point out the obstacles that prevent you from seeing (the functions within you that prevent you from seeing)... or to speak symbolically about all of them (aiming at the simultaneous experience, in the simultaneous understanding of what he hears... otherwise the symbol is empty of content)... In both cases man is called to go beyond the usual situation and live in another way, to know in another way, different from that of thinking.

If you want to listen, you have to shut up.

If you don't know you shouldn't "talk".

When you know you will understand that You Can Live but you have nothing to say, because Life is an Experience and not a phenomenon to describe as an "observer".

You must Cross these Three Silences to Touch the Eternal, Which Is the Essence of all Traditions.

Esotericism is beyond all religions, but at the same time it is the essence of all religions. Esotericism Leads You Beyond. In religions only their inner essence (and not the outer doctrines and outer activities and rituals) leads beyond... religion itself is a view, a teaching, outer activities and actions.

The Unshakable Foundation of Esotericism is that Man, by his Nature, Has Something Eternal, and it is precisely This Eternal, Revealed through Action, Meditation, Initiation.

2. THE ACTUAL DATA

When, during Real Initiation, (and not in imitation initiations given in pseudo-orders, as we will explain and document, below) You enter the Space of Sacred Experience, you feel that you exist and operate Simultaneously in Three Cosmic (Fields or) Levels of Existence .

1. On a Cosmic Level (The Whole Universe, Invisible and Visible, is God's Sacred Space) Where You Are Within.

2. In the Sacred Space of the Temple where the Initiation takes place.

3. In your Body, in your body.

There is Correlation and Interdependence in these Three Levels and Every "Action" is Done in all Three Levels Simultaneously.

When you proceed to the Initiative Act, at the same time, you "Rise" within your body (in the various centers of energy and consciousness, awareness), You "Walk" in the Sacred Space of the Temple (which is properly formed in levels and in correspondence with the Universe and the Body ), and you Awaken to the Higher Fields (the Higher Cosmic Areas of Awareness, the Higher Worlds).

The Material Body is the Specific (Tangible) Existence in which you are currently manifesting.

The Holy Temple where the Initiation takes place is at the same time the psychological space (the metaphysical intermediate space) in which consciousness develops.

The Cosmic is the Spiritual Space within Which Perception Expands Without Limits to Experience the Absolute.

Initiation, which takes place Here, Now, in the Present, beyond time, in the Eternal Flowing Moment, is the True Transition to the Transcendent All, beyond Body, beyond Psychological Existence, to Timeless Spirit . It is Something that Happens, Here, Now, with the help of the Ritual... otherwise the Initiation is not real, authentic, but a theater, a "performance".

3. THE INITIATION

Ritual Initiation is no ordinary act.

The Symbolic Act (to "Walk" in the Holy Space of the Temple, on the various "levels" of the Temple) strictly defined, is outside of time, stripped of time, always the same. It is always done Here, Now, in the Present, in the Eternal Flowing Present, and leads, by its Execution, outside of time, outside of the action itself, to the True Consciousness Shift Within Us which is at the same time an Experience of the Higher Cosmic Fields of Existence … is the True Transcendence into the Immensity of the Original Physical State of Existence.

Initiation is Intended to Lead us, at the Time It Takes Place (Here, Now) to an Inner Realization, to a Shift of Consciousness, from the ordinary state (of the ordinary man) to Wider Fields of Awareness.

Thus, the Initiation is neither given by someone, nor magically performed by the Ritual, but is Acquired as an Understanding (as an Expansion of Consciousness) as a personal achievement by him who is initiated.

Neither the Initiate, who certainly plays a "role", nor the Initiation, which certainly has its utility, is the Substantial, but the Work of Transition that takes place at the Initiation, of the Initiate into a Wider Consciousness, the Personal Experience of the Limitless, of the Absolute.

In fact, the Initiate (as long as he is a true Initiate and does not formally hold the office of "teacher") transmits the Prime Impulse, lost in the Depths of Antiquity, and passes from Initiate to Initiate... for the realization of the Transition to a Wider Consciousness ( from them who are initiated).

The Ritual Standard itself is Actions that Illuminate and Move Consciousness into Understanding (which is Substantial Action), Here, Now, into a Conscious Shift.

4. CONDITIONS OF TRUE INITIATION

(the Space, the Time, the Sacred Act)

The Initiation Takes Place Within the Man Himself, when the Consciousness Coordinates with the Sacred Space of the Temple, and "Raises" (to the various consciousness-energy centers within the Body as we "Walk" through the levels of the Temple and Perception Experiences the Higher Spiritual States and It expands into the Limitless Space of the Spirit.

Initiation Always Happens in the Present (Here, Now). If it does not happen, if the Shift of Consciousness does not take place, in the higher centers within the Body, while we are at the corresponding levels within the Sacred Space of the Temple and the Spiritual States are not Experienced in the Wider Space of the Spirit... there is simply no Initiation but a failed act.

He who is initiated, since he himself is called upon to carry out the Work of the Transition, must be Ready, Active and Οperative and Perform the Transition... It is understood that he must be prepared for it, free from external attachments, freed from desires and passions, to have a clean mind (from all the "mental garbage" of external human culture) in order to be able, within the Sacred Space of the Direct Experience in Which He Participates, Here, Now... to Concentrate on the Ritual Act (which takes place Simultaneously, in the Body , in the Sacred Space of the Temple And in the Wider Space of Cosmic Existence)... and to Realize, the Moment the Liturgy is Performed, Here, Now, the Shift of Consciousness.

Real Initiation, since it aims to lead us to the Infinite, has no Theoretical Teaching. And since it Directly Leads us, it has no "process"... It takes place Here, Now, beyond time... However, such a "Transmission" (from the Initiator to him who is initiated... like a lighted candle lights another candle) is essentially very difficult, if not impossible, even for people who have been dealing with Esotericism for years. Thus the Way of Ritual Action is Preferred... Within the Three Interdependent Existential Spaces (Cosmic Space, Sacred Temple, Body), there are Interdependent Actions ("Lifting" in the Body, "Walking" in the Sacred Space, "Awareness" in the Spiritual Space), which They lead on their Progress to the "Great Exit" into the Eternal... Existential Symbols, Specific Actions, and Shifting Consciousness, all work simultaneously to Experience the Absolute... And all lead beyond all process to the Eternal Unchanging Reality, where there is no more " external movement”… All Is One.

5. THE ANCIENT ORIGIN OF WESTERN INTERIORISM

When talking about history we must ask ourselves "what history" are we talking about... The one that tries to trace what really happened in the past, or the official "made up history" that people are taught... In Hellenic Religion Orpheus was the True Face of Dionysus, He Who Revealed the Unknown Divine to the Hellenes. The Orphic Mysteries (which profoundly transformed the Eleusinian Mysteries and shaped the Delphic Cult), as experienced in the Orphic Troupes (as well as the Dionysian Troupes) led man to the Experience of the Divine... Within the Cosmic Conception of Orpheus (the Man, the mystic ) and through the Sacred Act revealed within the man (who participated) the Divine, his Divine Nature, Reality, Redemption... Thus Initiation in the Mysteries had a Triple Dimension: Perception of the Cosmic Divine Space, Sacred Act (religious ritual ), and Personal Experience (personal participation in divine reality)... These are, since then, the three elements of every Initiation.

Coming from the Heart of Orphism, Pythagoras shifted the Perception of Reality from Religious Conception to Philosophical Understanding and Expression, teaching the Pythagorean Society (and the later Pythagorean societies) Initiation through "discipline", the Living of Being... In this line they moved all the Great Philosophers, Parmenides, Heraclitus, Plato... up to the Neoplatonists... Thus, the Initiation in Philosophy had a corresponding (but differentiated from the religious) Triple Dimension: Perception of Cosmic Reality, Philosophical "Discipline" (as he defines it Plato in "Phaedon, 67, d ", "dissolution and separation of soul from body"), and Experiencing the True Being.

Already from the beginning of the 1st.B.C century, the historical period when the Hellenistic Monarchies (which had been created by Alexander's Empire) were collapsing and the World Empire of Rome was emerging, a New Perception of Reality, "Knowledge", had spread everywhere in the Hellenistic World. Springing through the Hellenic Mysteries, Having assimilated the Entire Hellenic Philosophy of the previous centuries, "Knowledge" taught the Inner Mysteries, a Complete Conception of Cosmic Reality, a "Symbolic Ritual" (the Mysteries), Leading to True Knowledge, viz. in the Direct Super-Intellectual Contact with Reality, with God... We will speak elsewhere about "Knowledge", to restore the Truth... Unfortunately what is said about "Knowledge" does not refer to the Genuine Gnostic Stream, which developed primarily in Alexandria, and who created the 2nd ^,3nd centuryAD. the Hermitism... The "Poimandris" or "The mind of authority", contains all the Cosmic Perception of the Gnostics (First Mind - Second Mind Creator "pervading all nature", or Logos, or "Place", or Sun Conceivable, or Heavenly Man - Fire or mind - Water or soul - Spirit or energy - Matter or body... etc.)... From the 4thAD century Gnosticism spread throughout the West through the Mystical Initiatory Orders... But what is said "officially" about Gnosticism refers to that part of Gnosticism that mixed Christian concepts (that is, Gnostic Christianity which was taken by Christians as Christian Gnosticism) and was persecuted and it was slandered as a Christian heresy and eventually isolated from the official Christian church... so the prevailing perception of Gnosticism is completely wrong.

From this Ancient Gnosticism came all the Esoteric Initiatic Orders of the West, either staying within the Ancient Stream, or mixing Kabbalistic or Christian concepts... The Ancients, the Hermitists of the Middle Ages, the Cathars, the Rosicrucians, the Freemasons...

The Ancient Gnostics had perhaps the most Complete Conception of Reality in the Ancient World, and they had a Simple Pure Initiation through symbolic baptisms, into the spirit (the subtle energy that supports matter), into the psychic water, into the mental fire, into the Mental Ether ( of the Second Mind), and which Lead to the Knowledge of the First Mind.

Ηe who is initiated, after he had been sufficiently prepared, was led to the Symbolic Gnostic Temple and passed through the trials (baptisms... baptism of the "spirit, baptism of water, baptism of fire) to reach the Refuge where he received the Final Initiation (the Baptism of Ether, of the Second Mind) which would lead him to the Exit to God (to the Entry into the Divine Reality)... During the Initiation Process He Really Experienced the Shift from the lower inner centers of operation to the Higher Mind and Realized Liberation into the Immensity of the First Mind.

The Space, the Temple, the Deed, the Sacred word, conveyed the Primordial Impulse that led Back to the Source, to the Infinite One, to the Attribute-less.

("The beginning of beings is God, both mind and nature and matter".

"It is not always particles of God. There are always particles, always therefore God".

"And so everything and everyone is of God."

"And the same God over everything and through everything, but the mind over the soul, and the soul over the air, and the air over the matter".

"God is in me, mind is in the soul, and soul is in matter."

"Knowledge is profound silence and abolition of the senses."

"This end of Knowledge is indeed divined."

"And they encompassed the mind, the whole soul takes over and ascends through the body and it essentially changes everything. It is impossible for a deified soul to live in a human body."

"If you do not equate yourself with God, you cannot understand God; for like is like to be thought. In every body that has sprung forth, add to yourself the immeasurable greatness and ever transcending time eternal generation, and understand God".

"Father, I see all things in myself, in the mind of the heavens. I am in heaven, on earth, in water; in air; I am in animals, in plants; in stomach, before stomach; then stomach; I am everywhere".

"Know, child, the way of old age."

Hermetic, Books I, X, XVI )

This Wave of Esotericism also affected Western Christianity... not so much the official church as those who within the church were looking for the Deeper Meaning of Tradition... Western Esoteric Christianity thus acquired a purely Mystical Character, carried out in Mystical Temples... While Eastern Esoteric Christianity...springing from John and extending from Origen, Evagrius, Dionysius, Maximus, and the other mystical fathers found refuge (and its true place) in the "Desert" (either real or symbolic).

Little by little, however, the Ancient Real Mystical Orders tend to disappear. The Revivals, both of 1717 in England, and of other attempts, are usually "fake", because they do not Provide True Initiation, leading to Completion in God (during the Initiation), but imitations of initiation that give the anointing, anoint "potentially" enlightened, who will then, in hindsight, with efforts, realize the Work of the Transition of Consciousness from the limited to the Unlimited... something that almost no one succeeds... Thus, they are formally initiated, they formally hold degrees and positions, and their whole life is a constant effort to realize "That which they ought to have Received in the Duration of their Initiation."

The initiation (the initiations, degree initiations, etc.) that all these initiatory orders present as "historically authentic", is nothing more than a symbolic representation of a True Initiation that they do not know (nor what it is, nor how it is done), loaded with irrelevant symbols, with no real meaning, actions, in an arbitrary setting... a theatrical performance, a bad theatrical performance... And we insist on saying this for the simple reason that in these "initiations" no True Transition of the initiate Beyond takes place... They "justify" (totally stupid for anyone who knows) that the initiation is "potential"... the misfortune is that it remains "potential" until the day they leave life, even 33rd and 333333rd degree...

True Initiation Reveals to You What You Are, Here You Are, Now, Beyond Time... False Initiation “calls” you to perform an imaginary work of refinement... But you cannot become “what You Are”, nor can you go “to position where You are”… this is simply a misunderstanding, a lack of understanding of Reality.

True Initiation is Knowledge, Transmission of Knowledge... False Initiation is a process of completion (only evolving in people's imagination).

True Initiation Reveals the Immutability of Nature and the Delusion of All Personal Development... False Initiation perceives the unreal as real and is led on a dead-end journey.

Within the false initiatory orders no one ever reached the Truth...except, perhaps, with his imagination.

It is written: "What is Here is also there and what is not Here is nowhere."

6. THE BEGINNING AND THE END

Man, as Existence, as Consciousness in the Body, is "God in the Body".

The Human Body is the True Temple of God.

The Sacred Space (of the Temple) transports us, when we Enter Correctly, to the Higher Levels (the psychological, metaphysical) of Existence.

Free Space, Boundless Space, Unites us with the Limitless, the Timeless, the True.

The Limitless, the Unworldly, the Beyond Time, is the True Heaven of Man... from the Awareness of Whom he "fell" into the limited ego and the material body.

Representation of the Limitless is Every Sacred Space, Within Which the Timeless Meets Place and Time.

According to the Image of the True Man is Man, in whose Body everything "is made".

The Limitless, is the Mythical Kingdom of Heaven, the Upper Earth, the True Abode of Beings, the Spiritual Ithaca in the sea of delusion.

Experiencing, Within Us, the Limitless, is in fact the Return Back to the Original State, Where All Is Unified Within Unchanged Eternity.

7. 1980. THE "ANCIENTS". THE ORDER OF THE ANCIENTS

"True Initiation is Realized by him who is initiated... while false initiation is experienced (by him who is initiated) passively, as a spectator."

In 1980, at the age of 25, and through the "mediation" of some very Beloved Teachers and Friends and Brothers (as I later realized) I came "in contact with a Group of People who were known (in esoteric circles) and “unknown” (in the wider society) as "the Ancients", "the Order of the Ancients".

I admit that I was "accepted" because of acquaintances and had preferential treatment... but I deserved it, as I thought at the time, in my "spiritual egoism", my foolishness... Later I realized that I was being "favored"... and I landed in full human humility... for to hear what people had to "tell" me... Even today, after all these years, I feel ashamed of my stupidity... Luckily I quickly understood... I bowed down... and waited a long time, until they "decided" to look at me... but I'm not complaining , I was taught... I was taught every moment... I feel immense gratitude for these people... as well as for my Beloveds in Old Faliro, most of whom have already "gone" from the world.

It was a "Farm", outside the City, in Southeast Attica, several acres, fenced. In the Northern part there was a two-story house and some smaller houses scattered around the area... there were patios in various places... You moved on carved paths among few trees and flowers... In the center of the area was built the "Temple", a little higher from the ground, with a spacious enclosure all around. It was oriented (as they explained to me at the time) from West to East exactly on the axis, the path, followed by the Sun on December 22, the Winter Solstice. It was a Simple Bare Room, with nothing inside (as I found when I entered), but divided into “areas”.

You entered the Temple from the West, passing through a covered spacious corridor, several meters long. In the middle of the corridor was a Gate. If you entered There (as they explained to me) there was no "return" because the Gate Locked behind you. At the end of the Corridor was another Gate. North and South of the Corridor there were also two doors, very low, up to a meter high, open, hidden behind curtains, and you had to "bend" to be outside the Temple.

Passing through the Second Gate (after receiving the warning that "there is only one way in, but two ways to the exit"), you were in a large area of the Temple, a Pronaοs. Facing East was a Third Gate, while North and South there were also low doors, as in the Corridor, leading out of the Temple.

Passing through the Third Gate you were in the Main Temple, which also had two low doors, North and South. The Main Temple was quite large and dark, even in the Daytime… it was a completely bare hall. Opposite to the East There Was a Fourth Gate, not seen (from the Main Temple) which Leads.

Passing through the Fourth Gate you were in a Very Well Lit Hall, even during the Night from the ambient light. And here in the East there was a Fifth Gate, leading Out, in the East, and North and South there were also two low doors.

If you decided to Enter the Temple, to be Initiated, (and of course if you were "deemed" suitable), you had to "enter" through the Western Gate , with the West of the Sun and "exit" through the Eastern Gate, with the Sunrise of the Sun … unless you decided to exit early through some North or South low door… it was up to you.

When you "Entered" the Temple to be Initiated, in each area, the Gate was opened for you (to enter the next area) by the Initiate who gave you the "Corresponding Instruction" and then withdrew. You had to find your own way to move forward.

For example, when you were in the Entrance Corridor to enter Pronaos, the Initiate would tell you that "If you have attachments you cannot advance, if you have no attachments, you still cannot advance." You had to decide for yourself, in complete honesty, whether to proceed East or whether to leave through the North or South door….

When you were in Pronaos the Initiate warned you to "give up all desires, except your last desire"... Again you had to decide for yourself what to do... If you were not sincere, you would later find Closed Doors in front of you (because you would be 'in control' and not be able to “hide”)…

When you were in the Main Temple, completely dark in the Night, the Initiate called you to "see your thoughts with your eyes"... And you had to understand what this meant and give (when you were "checked") the right answer... Only then could you pass the Fourth Gate.

When you entered the Holy Space Passing the Fourth Gate you were also given a "Secret Instruction" and you had to, until Sunrise, have Found the Answer, given the Solution... If You Gave the Solution the Eastern Gate Opened Exactly at Sunrise and You went out into the world, the Same and Totally Different at the same time... otherwise you were politely indicated to go out by the North or South door.

The Initiation actually took place during the Night. You traversed Within yourself and in the Temple and in Existence all the Cosmic Regions to reach the True Light, of which only a poor symbol is the Rising of the Sun. In this Initiation, the Initiation took place once and for all, all the degrees of Initiation, Complete and Final.

You had to, Entering from the Western Gate, and by the time you exited from the Eastern one, you had Raised Within yourself, Walked the Precincts of the Temple and Conquered the Corresponding Spiritual States... otherwise you had to retire... and if you didn't do it yourself, you would they indicated it to you.

But if you managed to get out of the Eastern Gate, you were now one of the "Ancient Brothers", an Enlightened One, who had seen the True Spiritual East, the True Light.

There are many Initiative Orders... The world does not know the real ones... If someone is interested in True Initiation, he must find a real initiatory order, and not be "fabled" by theatrics, nor be deceived by "theatrical performances".

Of course, we cannot accurately represent here all the Action, the Events, the Symbolisms, nor the Internal Situations that he who is initiated experienced, or the Depth of his Understanding that was Lost in the Infinite... Let us only note that "existence" and "use" of the Temple has nothing to do with the Temples of the religions... There are even architectural differences... The Temples of the religions are incomplete and their use is usually external and ineffective.

I have no intention, nor "obligation" to apologize for the truth of what I said... I have reason to give only to God and my conscience, that I spoke about the True Initiation, as (with favor) it was "given" to me by someone people. Nor can I tell someone who will "find" the "Ancients", the "Order of the Ancients"... after all, they are not interested in such a thing either... When someone is in need and needs to "find" them, he will "find" them.

The truth of my words is proved by what it indicates, that is, the True Transition to a Unified Concept of Existence, the Living of the Eternal. If some consider it false or impossible, they are simply excluding themselves from the Experience, nothing else... The Universe Flows Peacefully, regardless of the perceptions and activities of people.

He who Loves the Light, Walks in the Light, Rises in the Light and Passes Beyond, into True Life, beyond time... People of the Shadow, are engaged in fighting and defeating only shadows... not suspecting that all this is not true.

However, it must be said that the Initiation, after all, is One, in East and West... And Accomplishing the Work of Transition from ordinary consciousness (of the ordinary man) to Universal Consciousness, and to the Absolute, is Something to Experience we ourselves, whether we follow the Eastern Path of Meditation (or Non-Meditation, more correctly) or we follow the Western Path of Ritual Initiation (in a true Ιnitiatory Order, and not in imitations of the True One, which is an insult to Tradition as well, and to man, to humanity.

…

Δυτικός εσωτερισμός

ΜΥΗΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΥΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΑΜΑΘΩΝ

1. Ο Αληθινός Εσωτερισμός

2. Τα Πραγματικά Δεδομένα

3. Η Μύηση

4. Προϋποθέσεις της Αληθινής Μύησης

5. Η Αρχαία Καταγωγή του Δυτικού Εσωτερισμού

6. Η Αρχή και το Τέλος

7. 1980. Οι «Αρχαίοι». Το «Τάγμα των Αρχαίων».

«Η Μεγαλύτερη Μύηση είναι η Ζωή».

«Κάθε πράξη που γίνεται προέρχεται από μια Διάθεση… ανοίγει ή κλείνει ένα δρόμο».

«Κάθε ψυχή είναι αιχμάλωτη των πράξεών της».

« Η Μύηση είναι Αληθινή μονάχα όταν ο Μυούμενος εξέρχεται Φωτισμένος από τον Ιερό Χώρο, κι όχι εν δυνάμει φωτισμένος».

«Η Αληθινή Μύηση Είναι Μία, Διαπερνά Όλα τα Υπαρξιακά Επίπεδα, κι είναι Τελειωτική… δεν υπάρχουν βαθμοί κι εξελίξεις κι όλα αυτά που φαντάζονται οι άνθρωποι».

1. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ

Ο Αληθινός Εσωτερισμός είναι Βίωση μιας Ανώτερης Χωρίς Περιορισμούς Συνείδησης, Είσοδος σε ένα Βιωματικό Χώρο Χωρίς Ιδιότητες, που δεν μπορεί να κατανοηθεί, να περιγραφεί, να μεταδοθεί… γιατί απλά το ζεις, δεν το σκέφτεσαι. Η Αληθινή Ζωή που μας Αποκαλύπτεται (και την Ζούμε) δεν αφήνει ίχνη. Δεν μπορεί να γίνει Διδασκαλία, Θεωρία, λόγος.

Όσοι επιχειρούν να προσδιορίσουν το Ζωντανό Ακατανόητο, να περιγράψουν το Χωρίς Όρια, να μιλήσουν για το Πέραν της σκέψης και του λόγου, απλά φτιάχνουν σχήματα στον αέρα, φαντασίες που θέλουν να θεωρούν πραγματικότητες.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία κι απάτη από την «ιστορία του εσωτερισμού». Μπορούν να εξιστορήσουν τις φανταστικές θεωρίες των ανθρώπων, την δράση τους, τα έργα τους, κείμενα ή πράξεις, κλπ… Αλλά όλα αυτά δεν είναι εσωτερισμός. Είναι όσα θεωρούν οι άνθρωποι εσωτερισμό, ή έχουν πει για τον εσωτερισμό. Ο Εσωτερισμός είναι πάνω από όλα, πέρα από όλα, Ζωντανή Εμπειρία του Αιώνιου.

Έτσι φαντάζει, το λιγότερο, ανοησία η ακαδημαϊκή σπουδή του εσωτερισμού, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια στα πανεπιστήμια του «πολιτισμένου κόσμου». Αλήθεια! Την βεβαίωση σπουδών ποιος την υπογράφει; Ο Θεός; Ή ο ανόητος που παριστάνει τον δάσκαλο και θεωρεί την αμάθειά του «γνώση», άξια να την μεταδώσει, σε εξίσου ανόητους;… κι όλα αυτά υπό την προστασία του «κράτους» που χειραγωγεί την πανεπιστημιακή αμάθεια.

Αν θέλεις (ο καθένας) πραγματικά να δεις τι είναι Εσωτερισμός πρέπει να «μπεις» σε ένα πραγματικό Μυητικό Τάγμα και να αναζητήσεις μέσα από την Βιωματική Προσέγγιση την Ανέκφραστη Αλήθεια, την Ζωή (την Αληθινή Ζωή).

Εισερχόμενος όμως κάποιος σε κάποιο πραγματικό παραδοσιακό τάγμα κι όχι στις διάφορες ψευτοεσωτερικές ενώσεις των ανθρώπων (που δηλώνουν παραδοσιακά τάγματα και) που αποτελούν μια «παρωδία» εσωτερισμού… βρίσκεται, εφόσον ήδη είναι «ενήμερος» ( δηλαδή έχει ήδη κάποια «εμπειρία» και δεν είναι τελείως αμαθής), μπροστά σε κάποιες Βασικές Διαπιστώσεις.

Καταρχήν, η αντίληψη, η εικόνα που σχηματίζουμε από έξω (και βασίζεται σε εξωτερικές πληροφορίες) δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συναντάμε μέσα, με αυτό που αρχίζουμε να ζούμε. Από τον χώρο της εξωτερικής διανοητικής σύλληψης (των πληροφοριών) περνάμε στον Εσωτερικό Χώρο της Εμπειρίας. Κι είναι ακριβώς εδώ, που αναδύονται οι Διαπιστώσεις.

1. Αυτό που ζούμε είναι δική μας, προσωπική, εμπειρία, όχι κάτι που έρχεται από άλλους, από πληροφορίες, ή εξωτερική καθοδήγηση.

2. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν Χώρο Ύπαρξης, πέρα από τον «εαυτό», είναι Αυτό, η Ίδια Πραγματικότητα, για την Οποία μιλούν όλες οι Παραδόσεις, σε Ανατολή και Δύση, Αυτό που Υπάρχει (όχι «αυτό» που φαντάζονται οι άνθρωποι μέσα στα διανοήματά τους).

3, Υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος να ψηλαφίσουμε, να Αγγίξουμε Αυτό που Υπάρχει, εγκαταλείποντας κάθε διαδικασία σύλληψης του Πραγματικού… μόνο τότε Ανατέλλει η Γνώση.

Έτσι, αυτό που μεταδίδονταν, από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στις διάφορες Μυητικές Ομάδες, ήταν ακριβώς η Ζωή, η Αληθινή Ζωή, πέραν της σκέψης, των θεωριών, του λόγου. Η Ζωή δεν έχει μέθοδο να μεταδοθεί. Όλοι οι δρόμοι, οι προσπάθειες εγκαταλείπονται όταν αρχίσουμε να ζούμε. Η Ζωή μεταδίδεται μόνο από την Ζωή, σαν Ζωή, όχι σαν διδασκαλία, ή πράξη…

Αν στα Μυστήρια επέβαλαν την «σιωπή» είναι γιατί την Ζωή την Ζούμε, δεν την περιγράφουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί… κάθε λέξη είναι πλεονασμός. Ο μόνος τρόπος να μιλήσεις για τα Μυστήρια της Ζωής είναι να τα υποδείξεις, ή καλύτερα να υποδείξεις τα εμπόδια που σε εμποδίζουν να δεις (τις λειτουργίες μέσα σου που σε εμποδίζουν να δεις)… η να μιλήσεις συμβολικά για όλα αυτά (στοχεύοντας στην ταυτόχρονη εμπειρία, στην ταυτόχρονη κατανόηση αυτού που ακούει… αλλιώς το σύμβολο είναι άδειο από περιεχόμενο)… Και στις δυο περιπτώσεις ο άνθρωπος καλείται να υπερβεί την συνηθισμένη κατάσταση και να ζήσει με άλλο τρόπο, να γνωρίσει με ένα άλλο τρόπο, διαφορετικό από αυτόν της σκέψης.

Αν θες να ακούσεις πρέπει να σωπάσεις.

Αν δεν γνωρίζεις δεν πρέπει να «μιλάς».

Όταν γνωρίσεις θα κατανοήσεις ότι Μπορείς να Ζεις αλλά δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί η Ζωή είναι Βίωμα κι όχι φαινόμενο να το περιγράφεις σαν «παρατηρητής».

Πρέπει να Διασχίσεις αυτές τις Τρεις Σιωπές για να Αγγίξεις το Αιώνιο, που Αποτελεί την Ουσία όλων των Παραδόσεων.

Ο Εσωτερισμός είναι πέρα από όλες τις θρησκείες, αλλά ταυτόχρονα είναι η ουσία όλων των θρησκειών. Ο Εσωτερισμός σε Οδηγεί Πέραν. Στις θρησκείες μόνο η εσωτερική ουσία τους (κι όχι τα εξωτερικά δόγματα κι οι εξωτερικές δραστηριότητες και τελετουργίες) οδηγούν πέραν… η ίδια η θρησκεία αποτελεί μια θεώρηση, μια διδασκαλία, εξωτερικές δραστηριότητες και πράξεις.

Το Ακλόνητο Θεμέλιο του Εσωτερισμού είναι ότι ο Άνθρωπος, από την Φύση του, Έχει Κάτι Αιώνιο, κι είναι ακριβώς Αυτό το Αιώνιο, που Αποκαλύπτεται μέσω της Δράσης, του Διαλογισμού, της Μύησης.

2. ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Όταν, κατά την Πραγματική Μύηση, (κι όχι σε απομιμήσεις μύησης που δίνονται σε ψευτοτάγματα, όπως θα εξηγήσουμε και θα τεκμηριώσουμε, πιο κάτω) Εισέρχεσαι στον Χώρο του Ιερού Βιώματος, νοιώθεις ότι υπάρχεις και δραστηριοποιείσαι Ταυτόχρονα σε Τρία Κοσμικά (Πεδία ή) Επίπεδα Ύπαρξης.

1. Σε ένα Κοσμικό Επίπεδο (Όλο το Σύμπαν, Αόρατο και Ορατό, είναι ο Ιερός Χώρος του Θεού) Όπου Είσαι Μέσα.

2. Στον Ιερό Χώρο του Ναού όπου Τελείται η Μύηση.

3. Στο Σώμα σου, μέσα στο σώμα σου.

Υπάρχει Συσχετισμός κι Αλληλεξάρτηση σε αυτά τα Τρία Επίπεδα και Κάθε «Δράση» Τελείται και στα Τρία Επίπεδα Ταυτόχρονα.

Όταν Προχωράς στην Μυητική Πράξη, ταυτόχρονα, «Υψώνεσαι» μέσα στο σώμα σου (στα διάφορα κέντρα ενέργειας και συνειδητότητας, επίγνωσης), «Βαδίζεις» στον Ιερό Χώρο του Ναού (που είναι κατάλληλα διαμορφωμένος σε επίπεδα και σε αντιστοιχία με το Σύμπαν και το Σώμα), και Αφυπνίζεσαι στα Ανώτερα Πεδία (στις Ανώτερες Κοσμικές Περιοχές Επίγνωσης, στου Ανώτερους Κόσμους).

Το Υλικό Σώμα είναι η Συγκεκριμένη (Απτή) Ύπαρξη στην οποία εκδηλώνεσαι αυτή την στιγμή.

Ο Ιερός Ναός όπου Τελείται η Μύηση είναι ταυτόχρονα ο ψυχολογικός χώρος (ο μεταφυσικός ενδιάμεσος χώρος) μέσα στον οποίο αναπτύσσεται η συνειδητότητα.

Το Κοσμικό είναι ο Πνευματικός Χώρος μέσα στον Οποίο Επεκτείνεται Χωρίς Όρια η Αντίληψη για να Βιώσει το Απόλυτο.

Η Μύηση, που Συμβαίνει Εδώ, Τώρα, στο Παρόν, πέρα από τον χρόνο, στην Αιώνια Στιγμή που Ρέει, είναι η Αληθινή Μετάβαση προς το Υπερβατικό Όλον, πέρα από το Σώμα, πέρα από την Ψυχολογική Ύπαρξη, στο Άχρονο Πνεύμα. Είναι Κάτι που Συμβαίνει, Εδώ, Τώρα, με την βοήθεια της Τελετουργίας… αλλιώς η Μύηση δεν είναι πραγματική, αυθεντική, αλλά ένα θέατρο, μια «παράσταση».

3. Η ΜΥΗΣΗ

Η Τελετουργική Μύηση δεν είναι μια συνηθισμένη πράξη.

Η Συμβολική Πράξη (να «Βαδίσεις» στον Ιερό Χώρο του Ναού, στα διάφορα «επίπεδα» του Ναού) αυστηρά καθορισμένη, είναι έξω από τον χρόνο, απογυμνωμένη από τον χρόνο, ίδια πάντα. Τελείται πάντα Εδώ, Τώρα, στο Παρόν, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει, κι οδηγεί, με την Εκτέλεσή της, έξω από τον χρόνο, έξω από την ίδια την δράση, στην Αληθινή Συνειδησιακή Μετατόπιση Μέσα μας που είναι ταυτόχρονα Βίωση των Ανώτερων Κοσμικών Πεδίων Ύπαρξης… είναι η Αληθινή Μετάβαση στην Απεραντοσύνη της Αρχικής Φυσικής Κατάστασης της Ύπαρξης.

Η Μύηση έχει Σκοπό να μας Οδηγήσει, την Ώρα που Εκτελείται (Εδώ, Τώρα) σε μια Εσωτερική Πραγματοποίηση, σε μια Μετατόπιση της Συνείδησης, από την συνηθισμένη κατάσταση (του συνηθισμένου ανθρώπου) σε Ευρύτερα Πεδία Επίγνωσης.

Έτσι η Μύηση, ούτε δίνεται από κάποιον, ούτε πραγματοποιείται μαγικά από την Τελετουργία, αλλά Κατακτιέται σαν Κατανόηση (σαν Διεύρυνση της Συνείδησης) σαν προσωπική επίτευξη από τον Μυούμενο.

Ούτε ο Μυητής, που ασφαλώς παίζει «ρόλο», ούτε η Μύηση, που ασφαλώς έχει την χρησιμότητά της, είναι το Ουσιαστικό, αλλά το Έργο της Μετάβασης που Συντελείται κατά την Μύηση, του Μυούμενου σε μια Ευρύτερη Συνειδητότητα, η Προσωπική Βίωση του Απεριόριστου, του Απολύτου.

Στην πραγματικότητα, ο Μυητής (εφόσον είναι πραγματικός Μυητής και δεν έχει τυπικά το αξίωμα του «δασκάλου») μεταδίδει την Αρχική Ώθηση, που χάνεται στα Βάθη της Αρχαιότητας, και περνά από Μυητή σε Μυούμενο… για την πραγματοποίηση της Μετάβασης σε μια Ευρύτερη Συνείδηση (από τον Μυούμενο).

Το ίδιο το Τελετουργικό Τυπικό είναι Δράσεις που Φωτίζουν και Ωθούν την Συνείδηση σε Κατανόηση (που είναι Ουσιαστική Δράση), Εδώ, Τώρα, σε μια Συνειδησιακή Μετατόπιση.

4. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

(ο Χώρος, ο Χρόνος, η Ιερή Πράξη)

Η Μύηση Πραγματοποιείται Μέσα στον Ίδιο τον Άνθρωπο, όταν η Συνειδητότητα Συντονίζεται με τον Ιερό Χώρο του Ναού, κι «Ανυψώνεται» (στα διάφορα συνειδησιακά-ενεργειακά κέντρα μέσα στο Σώμα καθώς «Βαδίζουμε» στα επίπεδα του Ναού κι Αντίληψη Βιώνει τις Ανώτερες Πνευματικές Καταστάσεις κι Επεκτείνεται στον Απεριόριστο Χώρο του Πνεύματος.

Η Μύηση Συμβαίνει Πάντα στο Παρόν (Εδώ, Τώρα). Αν δεν συμβεί, αν δεν πραγματοποιηθεί η Μετατόπιση της Συνείδησης, στα ανώτερα κέντρα μέσα στο Σώμα, την ώρα που βρισκόμαστε στα αντίστοιχα επίπεδα μέσα στον Ιερό Χώρο του Ναού και δεν Βιωθούν οι Πνευματικές Καταστάσεις στον Ευρύτερο Χώρο του Πνεύματος… απλά δεν υπάρχει Μύηση αλλά μια αποτυχημένη πράξη.

Ο Μυούμενος, εφόσον αυτός ο ίδιος καλείται να Πραγματοποιήσει το Έργο της Μετάβασης, πρέπει να είναι Έτοιμος, Ενεργός και Δραστήριος και να Τελέσει την Μετάβαση… Εννοείται ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένος για αυτό, να μην έχει εξωτερικές προσκολλήσεις, να έχει απαλλαγεί από επιθυμίες και πάθη, να έχει καθαρό νου (από όλα τα «διανοητικά σκουπίδια» του εξωτερικού ανθρώπινου πολιτισμού) για να μπορέσει, μέσα στον Ιερό Χώρο του Άμεσου Βιώματος στο Οποίο Συμμετέχει, Εδώ, Τώρα… να Συγκεντρωθεί στην Τελετουργική Πράξη (που Συντελείται Ταυτόχρονα, στο Σώμα, στον Ιερό Χώρο του Ναού Και στον Ευρύτερο Χώρο της Κοσμικής Ύπαρξης)… και να Πραγματοποιήσει, την Στιγμή που Τελείται η Ιερουργία, Εδώ, Τώρα, την Μετατόπιση της Συνείδησης.

Η Πραγματική Μύηση, εφόσον έχει Στόχο να μας Οδηγήσει στο Απεριόριστο, δεν έχει Θεωρητική Διδασκαλία. Κι εφόσον μας Οδηγεί Άμεσα δεν έχει «διαδικασία»… Πραγματοποιείται Εδώ, Τώρα, πέρα από τον χρόνο… Μια τέτοια όμως «Μετάδοση» (από τον Μυητή στον Μυούμενο… όπως ένα αναμμένο κερί ανάβει ένα άλλο κερί) είναι ουσιαστικά πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη, ακόμα και για ανθρώπους που ασχολούνται χρόνια με τον Εσωτερισμό. Έτσι Προτιμάται ο Δρόμος της Τελετουργικής Πράξης… Μέσα στους Τρεις Αλληλεξαρτώμενους Υπαρξιακούς Χώρους (Κοσμικός Χώρος, Ιερός Ναός, Σώμα), υπάρχουν Αλληλεξαρτώμενες Δράσεις («Ανύψωση» στο Σώμα, «Βάδισμα» στον Ιερό Χώρο, «Επίγνωση» στον Πνευματικό Χώρο), που Οδηγούν κατά την Πρόοδό τους στην «Μεγάλη Έξοδο» στο Αιώνιο… Υπαρξιακά Σύμβολα, Συγκεκριμένες Δράσεις, και Μετατόπιση της Συνείδησης, όλα λειτουργούν ταυτόχρονα για να Βιώσουμε το Απόλυτο… Κι όλα οδηγούν πέρα από κάθε διαδικασία στην Αιώνια Αναλλοίωτη Πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχει πλέον «εξωτερική κίνηση»… Όλα Είναι Ένα.

5. Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΥ

Μιλώντας για την ιστορία πρέπει να αναρωτηθούμε για «ποια ιστορία» μιλάμε… Αυτή που προσπαθεί να ανιχνεύσει τι συνέβη πραγματικά στο παρελθόν, ή την επίσημη «κατασκευασμένη ιστορία» που διδάσκουν στους ανθρώπους… Μέσα στην Ελληνική Θρησκευτικότητα ο Ορφέας υπήρξε το Αληθινό Πρόσωπο του Διονύσου, Αυτός που Αποκάλυψε το Άγνωστο Θείο στους Έλληνες. Τα Ορφικά Μυστήρια (που μεταμόρφωσαν βαθιά τα Ελευσίνια Μυστήρια και διαμόρφωσαν την Δελφική Λατρεία), όπως τα βίωναν στους Ορφικούς Θιάσους (καθώς και τους Διονυσιακούς Θιάσους) οδηγούσαν τον άνθρωπο στη Βίωση του Θείου… Μέσα στην Κοσμική Αντίληψη του Ορφέα (του Ανθρώπου, του μύστη) και μέσω της Ιερής Πράξης αποκάλυπταν μέσα στον άνθρωπο (που συμμετείχε) το Θείο, την Θεία Φύση του, την Πραγματικότητα, την Λύτρωση… Έτσι η Μύηση μέσα στα Μυστήρια είχε μια Τριπλή Διάσταση: Αντίληψη του Κοσμικού Θείου Χώρου, Ιερή Πράξη (θρησκευτική τελετουργία), και Προσωπική Βίωση (προσωπική συμμετοχή στη θεία πραγματικότητα)… Αυτά είναι, από τότε τα τρία στοιχεία κάθε Μύησης.

Από την Καρδιά του Ορφισμού προερχόμενος ο Πυθαγόρας μετατόπισε την Αντίληψη της Πραγματικότητας από την Θρησκευτική Σύλληψη στην Φιλοσοφική Κατανόηση κι Έκφραση, διδάσκοντας στον Πυθαγόρειο Σύλλογο (και στους μετέπειτα πυθαγόρειους συλλόγους) την Μύηση μέσω «πειθαρχίας», την Βίωση του Όντος… Στην γραμμή αυτή κινήθηκαν όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Πλάτωνας… μέχρι τους Νεοπλατωνικούς… Έτσι η Μύηση μέσα στην Φιλοσοφία είχε μια αντίστοιχη (αλλά διαφοροποιημένη από την θρησκευτική) Τριπλή Διάσταση: Αντίληψη της Κοσμικής Πραγματικότητας, Φιλοσοφική «Πειθαρχία» (όπως την ορίζει ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα, 67,d», «λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος»), και Βίωση του Αληθινού Όντος.

Ήδη από τις αρχές του 1^ου π.Χ. αιώνα, την ιστορική περίοδο που κατέρρεαν οι Ελληνιστικές Μοναρχίες (που είχαν δημιουργηθεί από την Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου) κι Αναδυόταν η Κοσμοκρατορία της Ρώμης είχε διαδοθεί παντού στον Ελληνιστικό Κόσμο μια Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας, η «Γνώσις». Πηγάζοντας μέσα από τα Ελληνικά Μυστήρια, Έχοντας αφομοιώσει Ολόκληρη την Ελληνική Φιλοσοφία των προηγούμενων αιώνων, η «Γνώσις» δίδασκε τα Εσωτερικά Μυστήρια, μια Ολοκληρωμένη Σύλληψη της Κοσμικής Πραγματικότητας, μια «Συμβολική Τελετουργία» (τα Μυστήρια), που Οδηγούσε στην Αληθινή Γνώση, δηλαδή στην Άμεση Υπερδιανοητική Επαφή με την Πραγματικότητα, στο Θεό… Θα μιλήσουμε αλλού για την «Γνώση», για να αποκαταστήσουμε την Αλήθεια… Δυστυχώς όσα λέγονται για την «Γνώση» δεν αναφέρονται στο Γνήσιο Γνωστικό Ρεύμα, που αναπτύχθηκε κατά κύριο λόγο στην Αλεξάνδρεια, και που δημιούργησε τον 2^ο , 3^ο αιώνα μ.Χ. τον Ερμητισμό… Ο «Ποιμάνδρης» ή «Ο της αυθεντίας νους», περιέχει όλη την Κοσμική Αντίληψη των Γνωστικών (Πρώτος Νους - Δεύτερος Νους Δημιουργός «διακεχυμένος εν πάσει τη φύσει», ή Λόγος, ή «Τόπος», ή Ήλιος Νοητός, ή Ουράνιος Άνθρωπος - Φωτιά ή νους - Ύδωρ ή ψυχή - Πνεύμα ή ενέργεια - Ύλη ή σώμα… κλπ.)… Από τον 4^ο μ.Χ. αιώνα ο Γνωστικισμός διαδόθηκε σε όλη την Δύση μέσω των Μυστικών Μυητικών Ταγμάτων… Όσα όμως λέγονται «επίσημα» για τον Γνωστικισμό αναφέρονται στο τμήμα εκείνο του Γνωστικισμού που ανέμιξε χριστιανικές αντιλήψεις (δηλαδή στον γνωστικό χριστιανισμό που εκλήφθηκε από τους χριστιανούς σαν χριστιανικός γνωστικισμός) και καταδιώχθηκε και κατασυκοφαντήθηκε σαν χριστιανική αίρεση κι απομονώθηκε τελικά από την επίσημη χριστιανική εκκλησία… έτσι η αντίληψη που επικρατεί για τον Γνωστικισμό είναι τελείως εσφαλμένη.

Από αυτόν τον Αρχαίο Γνωστικισμό προήλθαν όλα τα Εσωτερικά μυητικά Τάγματα της Δύσης, είτε μένοντας μέσα στο Αρχαίο Ρεύμα, είτε αναμιγνύοντας καμπαλιστικές, ή χριστιανικές αντιλήψεις… Οι Αρχαίοι, οι Ερμητιστές του Μεσαίωνα, οι Καθαροί, οι Ροδόσταυροι, οι Τέκτονες…

Οι Αρχαίοι Γνωστικοί είχαν την πιο Ολοκληρωμένη ίσως Αντίληψη της Πραγματικότητας στον Αρχαίο Κόσμο, κι είχαν μια Απλή Καθαρή Μύηση μέσα από συμβολικά βαπτίσματα, στο πνεύμα (την λεπτή ενέργεια που υποστηρίζει την ύλη), στο ψυχικό ύδωρ, στη νοητική φωτιά, στον Νοητικό Αιθέρα (του Δεύτερου Νου), και που Οδηγούσαν στην Γνώση του Πρώτου Νου.

Ο Μυούμενος, αφού είχε προετοιμαστεί επαρκώς οδηγούνταν στον Συμβολικό Γνωστικό Ναό και περνούσε μέσα από τις δοκιμασίες (βαπτίσματα… βάπτισμα του «πνεύματος, βάπτισμα του ύδατος, βάπτισμα της φωτιάς) για να φτάσει στο Άδυτο όπου λάμβανε την Τελική Μύηση (το Βάπτισμα του Αιθέρα, του Δεύτερου Νου) που θα τον Οδηγούσε στην Έξοδο στο Θεό (στην Είσοδο στη Θεία Πραγματικότητα)… Στην Διάρκεια την Μυητικής Διαδικασίας Βίωνε Πραγματικά την Μετατόπιση από τα κατώτερα εσωτερικά κέντρα λειτουργίας προς το Ανώτερο Νοητικό και Πραγματοποιούσε την Απελευθέρωση στην Απεραντοσύνη του Πρώτου Νου.

Ο Χώρος, ο Ναός, η Πράξη, η Ιερή λέξη, μετέδιδαν την Αρχέγονη Ώθηση που Οδηγούσε Πίσω στην Πηγή, στο Απεριόριστο Ένα, στο Χωρίς Ιδιότητες.

(«Αρχή των όντων ο Θεός, και νου και φύσεως και ύλης».

«Πάντα δε μόρια του Θεού έστιν. Ει δε πάντα μόρια, πάντα άρα Θεός».

«Και ούτω πάντα τε και πάντες από του Θεού είσιν ηρτημένοι».

«Και ο μεν Θεός περί πάντα και δια πάντων, ο δε νους περί την ψυχήν, η δε ψυχή περί τον αέρα, ο δε αήρ περί την ύλην».

«Ο μεν Θεός εν τω νω, ο δε νους εν τη ψυχή, η δε ψυχή εν τη ύλη».

«Η Γνώσις βαθεία σιωπή έστι και καταργία των αισθήσεων».

«Τούτο το τέλος τοις Γνώσιν εσχηκόσι θεωθήναι».

«Περιλάμψαν δε τον νουν, την όλην ψυχήν αναλαμβάνει και ανέλκει δια του σώματος και όλον αυτός εις ουσίαν μεταβάλλει. Αδύνατον γαρ ψυχήν αποθεωθήναι εν σώματι ανθρώπου μένουσαν».

«Εάν μη σεαυτόν εξισάσης τω Θεώ, τον Θεόν νοήσαι ου δύνασαι· το γαρ όμοιον τω ομοίω νοητόν. Παντός σώματος εκπηδήσας συναύξησον σεαυτόν τω αμετρήτω μεγέθει και πάντα χρόνον υπεράρας αιώνιος γενού, και νοήσεις τον Θεόν».

«Πάτερ, το παν ορώ εμαυτόν όντα, εν τω νοΐ ορών. Εν ουρανώ ειμί, εν γη, εν ύδατι· εν αέρι· εν ζώοις ειμί, εν φυτοίς· εν γαστρί, προ γαστρός· μετά γαστέρα· πανταχού πάρειμι».

«Έγνωκας, ω τέκνον, της παλιγγενεσίας τον τρόπον».

Ερμητικά, Βιβλία I, X, XVI)

Αυτό το Κύμα Εσωτερισμού επηρέασε και τον Δυτικό Χριστιανισμό… όχι τόσο την επίσημη εκκλησία όσου αυτούς που στους κόλπους της εκκλησίας αναζητούσαν το Βαθύτερο Νόημα της Παράδοσης… Ο Δυτικός Εσωτερικός Χριστιανισμός απέκτησε έτσι ένα καθαρά Μυητικό Χαρακτήρα, που πραγματοποιούνταν σε Μυστικούς Ναούς… Ενώ ο Ανατολικός Εσωτερικός Χριστιανισμός… πηγάζοντας από τον Ιωάννη και επεκτεινόμενος από τον Ωριγένη, τον Ευάγριο, τον Διονύσιο, τον Μάξιμο, και τους άλλους μυστικούς πατέρες βρήκε καταφύγιο (και τον αληθινό χώρο του) στην «Έρημο» (είτε πραγματική είτε συμβολική).

Σιγά σιγά όμως τα Αρχαία Πραγματικά Μυητικά Τάγματα τείνουν να εκλείψουν. Οι Αναβιώσεις, και του 1717 στην Αγγλία, και άλλων προσπαθειών, συνήθως είναι «πλαστές», γιατί δεν Παρέχουν Αληθινή Μύηση, που να Οδηγεί στην Τελείωση μέσα στο Θεό (κατά την Διάρκεια της Μύησης), αλλά απομιμήσεις μύησης που δίνουν το χρίσμα, χρίουν «εν δυνάμει» φωτισμένους, που θα πρέπει μετά, εκ των υστέρων, με προσπάθειες, να πραγματοποιήσουν το Έργο της Μετάβασης της Συνείδησης από το περιορισμένο στο Απεριόριστο… πράγμα που δεν πετυχαίνει σχεδόν κανείς… Έτσι είναι τυπικά μυημένοι, τυπικά κατέχουν βαθμούς κι αξιώματα, και όλη η ζωή τους είναι μια διαρκής προσπάθεια να πραγματοποιήσουν «Αυτό που θα έπρεπε να Είχαν Λάβει κατά την Διάρκεια της Μύησής τους».

Η μύηση (οι μυήσεις, μυήσεις βαθμών, κλπ.) που παρουσιάζουν σαν «ιστορικά αυθεντική» όλα αυτά τα μυητικά τάγματα, δεν είναι παρά μια συμβολική αναπαράσταση μιας Αληθινής Μύησης που δεν Γνωρίζουν (ούτε τι είναι, ούτε πως γίνεται), φορτωμένη με άσχετα σύμβολα, με χωρίς πραγματικό νόημα, πράξεις, μέσα σε ένα αυθαίρετο σκηνικό… μια θεατρική παράσταση, μια κακή θεατρική παράσταση… Κι επιμένουμε να το λέμε αυτό για τον απλούστατο λόγο, ότι σε αυτές τις «μυήσεις» δεν πραγματοποιείται Αληθινή Μετάβαση του μυούμενου Πέραν… Το «δικαιολογούν» (τελείως ανόητα για όποιον Γνωρίζει) ότι η μύηση είναι «εν δυνάμει»… το δυστύχημα είναι ότι μένει «εν δυνάμει» μέχρι την μέρα που φεύγουν από την ζωή, ακόμα και μύστες του 33^ου και του 333333^ου βαθμού…

Η Αληθινή Μύηση σου Αποκαλύπτει Αυτό που Είσαι, Εδώ που Είσαι, Τώρα, Πέρα από τον χρόνο… Η ψευτομύηση σε «καλεί» να πραγματοποιήσεις ένα φανταστικό έργο τελειοποίησης… Αλλά δεν μπορείς να γίνεις «αυτό που Είσαι», ούτε μπορείς να πας «στην θέση που Είσαι»… πρόκειται απλά για παρεξήγηση, για μη κατανόηση της Πραγματικότητας.

Η Αληθινή Μύηση είναι Γνώση, Μετάδοση Γνώσης… Η ψευτομύηση είναι διαδικασία τελείωσης (μόνο που εξελίσσεται στην φαντασία των ανθρώπων).

Η Αληθινή Μύηση Αποκαλύπτει το Αναλλοίωτο Της Φύσης και την αυταπάτη κάθε προσωπικής εξέλιξης… Η ψευτομύηση εκλαμβάνει το μη αληθινό σαν αληθινό κι οδηγείται σε ένα αδιέξοδο ταξίδι.

Μέσα στα πλαστά μυητικά τάγματα δεν έφτασε ποτέ κανείς στην Αλήθεια… εκτός, ίσως, με την φαντασία του.

Είναι γραμμένο: «Ό,τι είναι Εδώ είναι κι εκεί κι ό,τι δεν είναι Εδώ δεν είναι πουθενά».

6. Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Ο Άνθρωπος, σαν Ύπαρξη, σαν Συνείδηση μέσα στο Σώμα, είναι « ο Θεός Μέσα στο Σώμα».

Το Ανθρώπινο Σώμα είναι ο Αληθινός Ναός του Θεού.

Ο Ιερός Χώρος (του Ναού) μας μεταφέρει, όταν Εισερχόμαστε Σωστά, στα Ανώτερα Επίπεδα (τα ψυχολογικά, μεταφυσικά) της Ύπαρξης.

Ο Ελεύθερος Χώρος, ο Χωρίς Όρια Χώρος, μας Ενώνει με το Απεριόριστο, το Άχρονο, το Αληθινό.

Το Απεριόριστο, το Ακοσμικό, το Πέρα από τον χρόνο, είναι ο Αληθινός Παράδεισος του Ανθρώπου… από την Επίγνωση του Οποίου «έπεσε» μέσα στο περιορισμένο εγώ και στο υλικό σώμα.

Αναπαράσταση του Απεριόριστου είναι Κάθε Ιερός Χώρος, Εντός του Οποίου Συναντάται το Άχρονο με τον Τόπο και τον Χρόνο.

Κατ’ Εικόνα του Αληθινού είναι ο Άνθρωπος, μέσα στο Σώμα του οποίου «γίνονται» όλα.

Το Απεριόριστο, είναι το Μυθικό Βασίλειο του Ουρανού, η Άνω Γη, η Αληθινή Κατοικία των Όντων, η Πνευματική Ιθάκη μέσα στην θάλασσα της αυταπάτης.

Η Βίωση, Μέσα μας, του Απεριόριστου, είναι στην πραγματικότητα η Επιστροφή Πίσω στην Αρχική Κατάσταση, Εκεί Όπου Όλα Ενοποιούνται Μέσα στην Αναλλοίωτη Αιωνιότητα.

7. 1980. ΟΙ «ΑΡΧΑΙΟΙ». ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ

«Την Αληθινή Μύηση την Πραγματοποιεί ο Μυούμενος… ενώ την ψευτομύηση την υφίσταται (ο μυούμενος) παθητικά, σαν θεατής».

Το 1980, σε ηλικία 25 χρόνων, και με την «μεσολάβηση» κάποιων πολύ Αγαπημένων Διδασκάλων και Φίλων και Αδελφών (όπως συνειδητοποίησα αργότερα) ήρθα σε «επαφή με μια Ομάδα Ανθρώπων που ήταν γνωστοί (στους κύκλους της εσωτερικής κοινωνίας) κι «άγνωστοι» (στην ευρύτερη κοινωνία) σαν «οι Αρχαίοι», «το Τάγμα των Αρχαίων».

Ομολογώ πως έγινα «δεκτός» λόγω γνωριμιών κι είχα προνομιακή μεταχείριση… αλλά το άξιζα, όπως νόμιζα τότε, μέσα στον «πνευματικό εγωισμό» μου, την ανοησία μου… Αργότερα κατάλαβα πως μου γινόταν «χάρη»… και προσγειώθηκα στην πλήρη ανθρώπινη ταπεινότητα… για να ακούσω τι είχαν να μου «πουν» οι άνθρωποι… Ακόμα σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, νοιώθω ντροπή για την ανοησία μου… Ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα… υποκλίθηκα… και περίμενα πολύ καιρό, μέχρι να «αποφασίσουν» να με κοιτάξουν… όμως δεν παραπονιέμαι, διδάχτηκα… διδασκόμουν κάθε στιγμή… νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους… όπως και για τους Αγαπημένους μου στο Παλιό Φάληρο, οι πιο πολλοί από τους οποίους έχουν «φύγει» πια από τον κόσμο.

Ήταν ένα «Αγρόκτημα», έξω από την Πόλη, στην Νοτιοανατολική Αττική, κάμποσα στρέμματα, περιφραγμένο. Στο Βορεινό μέρος υπήρχε ένα διώροφο σπίτι και κάποια μικρότερα σπιτάκια σκόρπια στο χώρο… υπήρχαν αίθρια σε διάφορα σημεία… Κινιόσουν σε χαραγμένα μονοπάτια ανάμεσα σε λιγοστά δένδρα και λουλούδια… Στο κέντρο της περιοχής ήταν κτισμένος ο «Ναός», λίγο πιο ψηλά από το έδαφος, με ένα ευρύχωρο περίβολο γύρω-γύρω. Είχε προσανατολισμό (όπως μου εξήγησαν τότε) από την Δύση στην Ανατολή ακριβώς πάνω στον άξονα, στην τροχιά, που ακολουθούσε ο Ήλιος στις 21 Μαρτίου, που είναι η Εαρινή Ισημερία. Ήταν μια Απλή Γυμνή Αίθουσα, χωρίς τίποτα μέσα (όπως διαπίστωσα όταν μπήκα), αλλά χωρισμένη σε «περιοχές».

Έμπαινες μέσα στο Ναό από την Δύση, περνώντας από ένα στεγασμένο ευρύχωρο διάδρομο, αρκετά μέτρα μακρύ. Στην μέση του διαδρόμου υπήρχε μια Πύλη. Αν έμπαινες Εκεί (όπως μου εξήγησαν) δεν είχε «επιστροφή» γιατί η Πύλη Κλείδωνε πίσω σου. Στο τέλος του Διαδρόμου υπήρχε μια άλλη Πύλη. Βόρεια και Νότια του Διαδρόμου υπήρχαν επίσης δυο πόρτες, πολύ χαμηλές, μέχρι ένα μέτρο ύψος, ανοιχτές, κρυμμένες πίσω από παραπετάσματα, κι έπρεπε να «σκύψεις» για να βρεθείς έξω από τον Ναό.

Περνώντας την Δεύτερη Πύλη (αφού λάβαινες την προειδοποίηση ότι «υπάρχει μόνον ένας τρόπος να μπεις, αλλά δύο τρόποι να φτάσεις στην έξοδο»), βρισκόσουν σε μια μεγάλη περιοχή του Ναού, ένα Πρόναο. Απέναντι Ανατολική υπήρχε μια Τρίτη Πύλη, ενώ Βόρεια και Νότια υπήρχαν επίσης χαμηλές πόρτες, όπως και στον Διάδρομο, που οδηγούσαν έξω από τον Ναό.

Περνώντας την Τρίτη Πύλη βρισκόσουν στον Κυρίως Ναό, που είχε επίσης Βόρεια και Νότια δυο χαμηλές πόρτες. Ο Κυρίως Ναός ήταν αρκετά μεγάλος και σκοτεινός, ακόμα και στην διάρκεια της Ημέρας… ήταν μια τελείως γυμνή αίθουσα. Απέναντι Ανατολικά Υπήρχε μια Τέταρτη Πύλη, που δεν φαινόταν (από τον Κυρίως Ναό) που Οδηγεί.

Περνώντας την Τέταρτη Πύλη βρισκόσουν σε μια Πολύ Καλά Φωτισμένη Αίθουσα, ακόμα και στην διάρκεια της Νύχτας από το φως του περιβάλλοντος. Κι εδώ υπήρχε Ανατολικά μια Πέμπτη Πύλη, που οδηγούσε Έξω, στην Ανατολή, και Βόρεια και Νότια υπήρχαν επίσης δυο χαμηλές πόρτες.

Αν αποφάσιζες να Μπεις στο Ναό, να Μυηθείς, (και βεβαίως αν «κρινόσουν» κατάλληλος), έπρεπε να «μπεις» από την Δυτική Πύλη, με την Δύση του Ήλιου και να «βγεις» από την Ανατολική Πύλη, με την Ανατολή του Ήλιου… εκτός κι αν αποφάσιζες να βγεις νωρίτερα από κάποια Βόρεια ή Νότια χαμηλή πόρτα… εξαρτιόταν από σένα.

Όταν «Έμπαινες» στον Ναό για να Μυηθείς, σε κάθε περιοχή, σου ανοιγόταν η Πύλη (για να μπεις στην επόμενη περιοχή) από τον Μυητή που σου Έδινε την «Αντίστοιχη Οδηγία» και μετά αποσυρόταν. Έπρεπε μόνος σου να βρεις τον τρόπο να προχωρήσεις.

Για παράδειγμα, όταν ήσουν στον Διάδρομο Εισόδου για να μπεις στον Πρόναο σου έλεγε ο Μυητής ότι «Αν έχεις προσκολλήσεις δεν μπορείς να προχωρήσεις, αν δεν έχεις καμία προσκόλληση, πάλι δεν μπορείς να προχωρήσεις». Έπρεπε, μόνος σου, μέσα σε απόλυτη ειλικρίνεια να αποφασίσεις αν θα Προχωρήσεις Ανατολικά ή αν θα αποχωρήσεις από την Βόρεια ή Νότια πόρτα….

Όταν βρισκόσουν στον Πρόναο ο Μυητής σε προειδοποιούσε να «εγκαταλείψεις όλες τις επιθυμίες, εκτός από την τελευταία επιθυμία σου»… Και πάλι έπρεπε μόνος σου να αποφασίσεις τι θα κάνεις… Αν δεν ήσουν ειλικρινής, θα έβρισκες, αργότερα, μπροστά σου Κλειστές Πόρτες (γιατί θα «ελεγχόσουν» και δεν θα μπορούσες να «κρυφτείς»)…

Όταν βρισκόσουν στον Κυρίως Ναό, τελείως σκοτεινό μέσα στην Νύχτα, ο Μυητής σε καλούσε να «δεις με τα μάτια σου τις σκέψεις σου»… Κι έπρεπε να κατανοήσεις τι σημαίνει αυτό και να δώσεις (όταν θα σε «έλεγχαν») την σωστή απάντηση… Μόνο τότε μπορούσες να περάσεις την Τέταρτη Πύλη.

Όταν έμπαινες στον Ιερό Χώρο Περνώντας την Τέταρτη Πύλη σου δινόταν επίσης μια «Μυστική Οδηγία» κι έπρεπε, μέχρι την Ανατολή του Ήλιου να έχεις Βρει την Απάντηση, να έχεις Δώσει την Λύση… Αν Έδινες την Λύση η Ανατολική Πύλη Άνοιγε Ακριβώς στην Ανατολή του Ήλιου κι Έβγαινες στον κόσμο, ο Ίδιος και Τελείως Διαφορετικός ταυτόχρονα… διαφορετικά με ευγενικό τρόπο σου υπεδείκνυαν να βγεις από την Βόρεια ή την Νότια πόρτα.

Η Μύηση στην πραγματικότητα γινόταν στην διάρκεια της Νύχτας. Διέσχιζες Μέσα σου και στο Ναό και στην Ύπαρξη όλες τις Κοσμικές Περιοχές για να Φτάσεις στο Αληθινό Φως, που μόνο ένα φτωχό σύμβολό του είναι η Ανατολή του Ηλίου. Σε αυτή την Μύηση πραγματοποιούνταν, μια δια παντός, η Μύηση, όλοι οι βαθμοί της Μύησης, Ολοκληρωτικά και Τελειωτικά.

Έπρεπε, Μπαίνοντας από την Δυτική Πύλη, και μέχρι να Βγεις από την Ανατολική, να έχεις Ανυψωθεί Μέσα σου, να Βαδίσεις τις Περιοχές του Ναού και να Κατακτήσεις τις Αντίστοιχες Πνευματικές Καταστάσεις… διαφορετικά έπρεπε να αποσυρθείς… κι αν δεν το έκανες μόνος σου, θα σου το υπεδείκνυαν.

Αν όμως κατάφερνες να Βγεις από την Ανατολική Πύλη Ήσουν Πλέον Ένας από τους «Αρχαίους Αδελφούς», ένας Φωτισμένος, που είχε Δει την Αληθινή Πνευματική Ανατολή, το Φως το Αληθινό.

Μυητικά Τάγματα υπάρχουν πολλά… Τα πραγματικά δεν τα γνωρίζει ο κόσμος… Αν κάποιος ενδιαφέρεται για την Αληθινή Μύηση, πρέπει να βρει ένα πραγματικό μυητικό τάγμα, και να μην «παραμυθιάζεται» από θεατρίνους, ούτε να ξεγελιέται από «θεατρικές παραστάσεις».

Βέβαια, δεν μπορούμε εδώ, να αναπαραστήσουμε με ακρίβεια όλη την Δράση, τα Συμβαίνοντα, τους Συμβολισμούς, ούτε τις Εσωτερικές Καταστάσεις που Βίωνε ο Μυούμενος, ή το Βάθος της Κατανόησής του που Χανόταν στο Απεριόριστο… Να σημειώσουμε μόνο ότι η «ύπαρξη» κι η «χρήση» του Ναού, δεν έχει καμιά σχέση με τους Ναούς των θρησκειών… Υπάρχουν ακόμα και αρχιτεκτονικές διαφορές… Οι Ναοί των θρησκειών είναι ελλιπείς κι η χρήση τους, συνήθως, εξωτερική και μη αποτελεσματική.

Δεν έχω καμιά πρόθεση, ούτε και «υποχρέωση» άλλωστε, να απολογηθώ για την αλήθεια των λεγομένων μου… λόγο έχω να δώσω μόνο στον Θεό και στην συνείδησή μου, ότι μίλησα για την Αληθινή Μύηση, όπως (με εύνοια) μου «δόθηκε» από κάποιος ανθρώπους. Ούτε μπορώ να πω σε κάποιον που θα «βρει» τους «Αρχαίους», το «Τάγμα των Αρχαίων»… άλλωστε κι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο… Όταν κάποιος έχει ανάγκη και πρέπει να τους «βρει», θα τους «βρει».

Η αλήθεια των λόγων μου αποδεικνύεται από αυτό που υποδεικνύουν, δηλαδή την Αληθινή Μετάβαση σε μια Ενοποιημένη Αντίληψη της Ύπαρξης, την Βίωση του Αιώνιου. Αν κάποιοι το θεωρούν ψεύδος ή αδύνατο, απλά αποκλείουν τον εαυτό τους από την Εμπειρία, τίποτα άλλο… Το Σύμπαν Κυλάει Ειρηνικά, άσχετα από τις αντιλήψεις και τις δραστηριότητες των ανθρώπων.

Όποιος Αγαπά το Φως, Βαδίζει στο Φως, Ανυψώνεται στο Φως και Περνά Πέραν, στην Αληθινή Ζωή, πέρα από τον χρόνο… Οι άνθρωποι της Σκιάς, ασχολούνται παλεύουν και νικούν μόνο σκιές… χωρίς να υποψιάζονται ότι όλα αυτά δεν είναι αληθινά.

Πάντως, πρέπει να το πούμε ότι η Μύηση, τελικά, είναι Μια, σε Ανατολή και Δύση… Και η Πραγματοποίηση του Έργου της Μετάβασης από την συνηθισμένη συνείδηση (του συνηθισμένου ανθρώπου) στην Παγκόσμια Συνείδηση, και στο Απόλυτο, είναι Κάτι που πρέπει να Βιώσουμε εμείς οι ίδιοι, είτε ακολουθούμε τον Ανατολικό Δρόμο του Διαλογισμού (ή Μη-Διαλογισμού, πιο σωστά) είτε ακολουθούμε τον Δυτικό Δρόμο της Τελετουργικής Μύησης (σε ένα αληθινό Μυητικό Τάγμα, κι όχι στις απομιμήσεις του Αληθινού, που είναι προσβολή και προς την Παράδοση, και προς τον άνθρωπο, προς την ανθρωπότητα.

Subscribe to: Comments (Atom)

Monday, 15 December, 2025

Chapter 18.

The Sacred Forgetting: A Meditation on the Fall from the Great Way

Introduction: The Memory of Wholeness

There exists, in the deepest chambers of human consciousness, a memory that predates memory itself—a wordless knowing of a time when the soul moved in perfect accordance with the invisible currents of existence. This is not a memory that can be summoned through the ordinary faculties of recall, for it dwells in a region beyond thought, in that luminous darkness where all distinctions dissolve into primordial unity. The ancient sages spoke of this state as the Great Tao, the Way that cannot be named, the Method that requires no method, the Path that appears only when all paths have been forgotten.

In those vanished epochs of spiritual clarity, humanity walked within the embrace of an all-pervading harmony. There was no need to speak of virtue, for virtue flowed as naturally as water seeking its level. There was no need to proclaim righteousness, for right action arose spontaneously from hearts that had not yet learned the language of separation. The Great Way was not observed because observation itself implies a distance between the observer and the observed—and in that primordial state, no such distance existed. The soul and the Infinite were one breath, one movement, one silent song.

But as the wheel of time turned through its inexorable cycles, something shifted in the collective consciousness of humankind. Like a dreamer stirring from profound sleep, humanity began to awaken into the harsh light of self-awareness, and with this awakening came the first terrible knowledge of exile. The Great Way, which had once been as invisible and essential as the air itself, began to fade from direct experience, retreating into the mist-shrouded mountains of memory. And in its absence, a void opened—a void that would be filled with substitutes, with pale reflections, with the desperate inventions of minds that had forgotten how to simply be.

The Birth of Concepts: When Naming Became Necessary

The retreat of the Great Tao from lived experience marked a threshold in human spiritual evolution—a crossing from innocence into knowledge, from unity into multiplicity, from the effortless grace of being into the labored constructions of becoming. It was in this twilight between paradise and exile that the first concepts emerged, like stars appearing in a darkening sky, beautiful perhaps, but present only because the greater light had withdrawn.

Benevolence appeared, clothed in the robes of deliberate kindness. But what is benevolence if not the conscious effort to be what one once was naturally? It is love that has become aware of itself, and in that awareness has lost something of its spontaneous purity. When the heart moves in perfect alignment with the Way, there is no thought of being benevolent—there is simply the overflow of an interior fullness that cannot help but bless all it encounters. The named virtue arose only when the unnamed goodness had begun to wane, when humanity needed to remind itself of what had once required no remembering.

Righteousness followed in benevolence's wake, that stern guardian of moral boundaries, that careful measurer of right and wrong. And yet, how tragic is the necessity of righteousness! For it speaks of a world where the natural harmony has been so thoroughly disrupted that guidelines must be erected, rules proclaimed, boundaries drawn in the dust of a fragmented existence. The soul that dwells in the Great Way knows neither righteousness nor unrighteousness—it knows only the single movement of alignment with what is, the effortless correspondence between inner nature and outer expression.

These conceptual frameworks—benevolence and righteousness—were not born from malice but from absence. They were humanity's first attempts to map a territory it had forgotten how to inhabit, to describe in words an experience that had slipped beyond the reach of description. They were the scaffolding erected around a temple that was no longer being built from within, the artificial supports for a structure that had once been held aloft by invisible grace alone.

The Emergence of Cleverness: The Mind's Usurpation

With the establishment of moral categories came an even more perilous development—the elevation of the thinking mind to a position of spiritual authority it was never meant to hold. Wisdom and shrewdness appeared, those glittering twins of intellectual accomplishment, and humanity mistook them for the light of truth itself. But wisdom, in its conceptual form, is merely the mind's attempt to grasp what can only be known through dissolution of the mind. Shrewdness is the calculating intelligence that seeks to navigate a world it perceives as separate from itself, a world of objects to be manipulated rather than a living whole to be merged with.

The thinking mind, that magnificent instrument when rightly subordinated to deeper knowing, became instead the tyrant of consciousness. It began to spin its endless webs of analysis, distinction, and judgment. It divided the seamless garment of reality into ten thousand separate threads, each labeled and categorized, sorted and stored in the vast libraries of accumulated knowledge. And in this proliferation of mental activity, the simple seeing that requires no thought was lost.

With the ascendancy of intellectual cleverness came its dark shadow—the great hypocrisy that would plague human civilization like a chronic disease. For hypocrisy is not merely the conscious deception of others; it is the inevitable consequence of a consciousness that has learned to split itself, to maintain one face toward the world while harboring a different reality within. When action no longer flows spontaneously from being but must be calculated, considered, and performed according to external standards, the gap between appearance and essence becomes inevitable.

The hypocrite is not always a villain but often a victim—a soul struggling to maintain the appearance of virtues that no longer spring naturally from its depths. In the presence of the Great Way, hypocrisy is impossible because there is no division between inner and outer, no gap between being and seeming. But as that presence withdrew, humanity found itself in the strange position of needing to pretend to be what it no longer was, to perform goodness rather than simply be it, to wear virtue like a costume rather than emanate it like fragrance from a flower.

The Collapse of Natural Order: When Harmony Became Memory

The dissolution of humanity's connection to the Great Way did not remain an abstract spiritual problem—it manifested concretely in the breakdown of natural relationships and social structures. The six kinships, those fundamental bonds that had once held human society in organic coherence, began to fracture. These relationships—between parent and child, elder and younger, husband and wife, siblings, ruler and subject, friend and friend—had once functioned with the same effortless harmony that guides the flight of geese across autumn skies. They required no conscious management, no explicit rules, no external enforcement, because they were expressions of an interior alignment that encompassed all beings.

But as the invisible thread connecting all things to their source began to fray, these relationships too began to lose their natural coherence. Family structures, once held together by an unspoken understanding that transcended individual will, became sites of conflict and misunderstanding. The harmony that had once prevailed throughout the kinships was not a forced agreement or negotiated peace—it was the spontaneous recognition of interconnectedness, the lived understanding that the well-being of one was inseparable from the well-being of all.

In this new age of disharmony, a peculiar phenomenon emerged—the filial son appeared as a distinct and remarkable figure. But herein lies a profound paradox: the very fact that filial piety became noteworthy reveals the depth of the fall. When all children naturally revered and cared for their parents, when this devotion arose as organically as roots drawing nourishment from the earth, there was no need to praise or even name such behavior. The appearance of the "filial son" as an exceptional individual worthy of admiration marks the point at which natural family harmony had deteriorated so profoundly that its maintenance required conscious effort and moral heroism.

The same pattern repeated itself in the broader structures of society. States and clans, those larger expressions of human organization, fell into disorder. What had once been organic communities unified by shared participation in the Great Way became fractured territories divided by competing interests, conflicting ideologies, and the raw struggle for power. The invisible bonds that had held these collectives together—bonds woven from threads finer than the most delicate spider silk yet stronger than iron—began to dissolve, and with their dissolution came chaos.

And in response to this chaos, there arose the loyal minister—that paragon of dedication and duty who would serve the state or the clan even unto death. Yet once again, the emergence of this figure as an ideal type reveals the underlying tragedy. In ages when the Great Way still flowed through all levels of existence, every person in their proper place naturally contributed to the harmony of the whole. There was no need for extraordinary loyalty because disloyalty was as unthinkable as a river flowing uphill. The loyal minister appears precisely when loyalty has become rare enough to be remarkable, when the fragmentation has progressed so far that maintaining cohesion requires exceptional individuals willing to sacrifice everything.

The Paradox of Virtue: Remedies as Symptoms

Here we encounter one of the deepest mysteries in the spiritual understanding of human development: that the very remedies we devise for our spiritual ailments are themselves symptoms of our disease. The proclamation of virtue, the establishment of moral codes, the cultivation of exceptional individuals—all these arise from good intentions, from a genuine desire to restore what has been lost. Yet they cannot truly restore that original state, for they are born from the very consciousness that has departed from it.

Consider the nature of spontaneity itself. The moment one tries to be spontaneous through effort, spontaneity vanishes. The moment one deliberately cultivates naturalness, naturalness becomes artificial. This is not a failure of technique or insufficient practice—it is the fundamental impossibility of reaching through thought and will what can only be realized through the dissolution of thought and will. The Great Way cannot be grasped; it can only be surrendered to. It cannot be practiced; it can only be allowed.

The tragic irony is that every effort to return to the simplicity of the Way through complex methods only takes us further from it. We create elaborate systems of ethics to restore natural goodness. We develop sophisticated practices to recover original simplicity. We write endless texts to describe what cannot be spoken. We establish schools and traditions to teach what cannot be learned. And in all this striving, we bind ourselves more tightly in the chains of self-consciousness from which we seek liberation.

Yet this understanding should not lead to despair but to a deeper seeing. For the recognition of this paradox is itself the beginning of a return—not a return through doing but through undoing, not through acquisition but through release, not through becoming something new but through remembering what has always been.

The Light Beyond Conceptual Darkness

In the depths of this contemplation, a question naturally arises, like a lotus emerging from muddy waters: if the Great Way has withdrawn from direct experience, if humanity has fallen into the fragmentation of concepts and the tyranny of cleverness, is restoration possible? Can the soul find its way back to that primordial unity from which it has strayed?

The answer resides not in any external teaching or practice but in the very nature of reality itself. For the Great Way has not truly gone anywhere—it is not a distant paradise lost in time, not a geographical location from which we have been exiled. It is the ever-present ground of all existence, the silent substrate from which all phenomena arise and to which all phenomena return. The illusion is not that we have lost the Way, but that we ever believed we could be separate from it.

The thinking mind, with its endless categorizations and distinctions, creates the appearance of distance between the soul and its source. It constructs elaborate conceptual labyrinths through which consciousness wanders, believing itself far from home. But at any moment, in any circumstance, the possibility exists for the veil to part, for the conceptual overlay to dissolve, for the soul to recognize its eternal residence in the heart of the Absolute.

This recognition does not come through the accumulation of more concepts, even sophisticated spiritual concepts. It does not arrive through the perfection of virtue, even the highest virtues. It emerges in those moments when all striving ceases, when the mind exhausts itself and falls silent, when the heart opens without agenda or expectation, when consciousness releases its grip on all that it has been holding and simply... is.

In such moments, which mystics across traditions have described with varying metaphors—as the dark night that precedes dawn, as the death that precedes resurrection, as the emptying that precedes fullness—the truth reveals itself: there never was a separation. The Great Way did not depart; our awareness of it became obscured by the very instruments we created to find it. The clouds do not extinguish the sun; they merely hide it temporarily from view.

Living in the Tension: Between Exile and Return

What, then, is to be done by those who have heard this ancient teaching, who have felt the stirring of that deep memory, who have sensed the presence of a greater reality hidden behind the veil of ordinary consciousness? The answer, paradoxically, is both nothing and everything.

Nothing, because any deliberate effort to "return" to the Great Way is itself an expression of the fragmented consciousness that has departed from it. The Way cannot be reached through striving, cannot be grasped through technique, cannot be manufactured through practice. Any program for spiritual development, no matter how sophisticated, operates within the paradigm of acquisition and becoming—the very paradigm that perpetuates the sense of separation it seeks to overcome.

And yet, everything, because the recognition of one's exile from the Way naturally gives rise to a reorientation of consciousness. Not through forced effort but through the organic consequences of seeing clearly. When one truly understands that all the elaborate constructions of virtue, righteousness, wisdom, and loyalty are ultimately pale substitutes for the original simplicity of being, a gentle letting go begins. Not a dramatic renunciation, but a subtle relaxation of the grip that the conceptual mind maintains on experience.

This does not mean abandoning ethics or dismissing the value of benevolence, righteousness, and loyalty in the relative world. These qualities serve important functions in societies that have lost touch with the Great Way. They are the levees that hold back the floods of chaos, the structures that maintain some semblance of order in the absence of natural harmony. To reject them prematurely, before one has realized the deeper ground from which natural goodness flows, would be to invite the very disorder they were designed to prevent.

Rather, it means holding these concepts lightly, recognizing them as provisional frameworks rather than ultimate truths. It means engaging with the relative world of morality and social obligation while maintaining an inner awareness that these are not the deepest reality. It means living in the creative tension between form and formlessness, between the structured world of human society and the wild freedom of the Absolute.

The Invitation to Silence

As this meditation draws toward its close, the words themselves seem to grow transparent, pointing beyond themselves to that which cannot be captured in language. For all spiritual discourse eventually arrives at this threshold—the edge of what can be spoken, the boundary between concept and direct knowing, the place where philosophy must bow before mystery.

The ancient sage who first spoke of the Great Way and its withdrawal was not offering a historical chronicle of humanity's past, nor a pessimistic diagnosis of decline. Rather, he was pointing to a perennial truth about the nature of consciousness itself—the ever-present possibility of living either from the surface or from the depths, from fragmentation or from wholeness, from the prison of self-consciousness or from the freedom of unity with all that is.

In each moment, this choice presents itself, though "choice" is perhaps too strong a word for what is more like a relaxation, a softening, a release of the tension through which the ego maintains its separate existence. In each breath, the invitation is renewed—to stop seeking, to cease striving, to allow the natural intelligence that animates all existence to flow through without obstruction.

The filial son and the loyal minister, the benevolent heart and the righteous mind—these may be necessary figures in a world of disharmony, but they are not the ultimate destination. They are waystations on the journey, not the journey's end. Beyond them lies something simpler, more natural, more fundamental—the wordless knowing that precedes all concepts, the effortless action that requires no moral calculation, the love that has no object because it has recognized that all apparent objects are waves on the single ocean of being.

Conclusion: The Eternal Return

The teaching of the ancient sage circles back upon itself, as all true wisdom must, revealing that the end and the beginning are one. The Great Way that humanity appears to have lost was never truly absent—it is the very ground of existence itself, eternally present, eternally available, waiting not in some distant future or remote location but here, now, in the very depths of this present moment.

The story of the fall from the Way is not ultimately a tragedy but a mystery—a divine play in which consciousness explores the experience of separation precisely so that it might discover, through its own journey, the impossibility of true separation. Every conceptual system we create, every virtue we cultivate, every structure we build to compensate for the loss of natural harmony—all of these, when seen from the highest perspective, are the Way exploring itself through the illusion of having departed from itself.

And so the seeker eventually discovers that there is nowhere to go, nothing to attain, no state to achieve that is not already present in the depths of what they are. The Great Way is not a destination but a recognition, not an accomplishment but a remembering, not a future possibility but an ever-present reality that has been overlooked in the busyness of seeking it.

In this recognition, all striving ceases. Not through fatigue or defeat, but through the sudden, unmistakable knowing that what has been sought was never absent. The benevolence that must be consciously practiced gives way to the spontaneous overflow of a heart that has recognized its unity with all hearts. The righteousness that must be carefully maintained dissolves into the natural rightness of action that flows from alignment with what is. The wisdom that must be acquired through study reveals itself as pale compared to the direct knowing that arises when the thinking mind falls silent.

This is the secret hidden within the sage's lament about the loss of the Way—that the very recognition of the loss is the beginning of the return, that the longing itself is a form of remembering, that the pain of separation is the soul's way of calling itself home. Not home to some external paradise or previous golden age, but home to the eternal present, the unborn and undying reality that has never been touched by the drama of loss and recovery playing out on the surface of consciousness.

Let the heart rest in this understanding. Let the mind release its grip on concepts and categories. Let the soul sink into the silence beneath all words, the emptiness that is fullness, the darkness that is light, the nothing that is everything. Here, in this sacred forgetting of all that we think we know, the Great Way reveals itself—not as something recovered but as something that could never be lost, not as an achievement but as what we have always been, hidden from ourselves only by the veil of our own seeking.

The journey ends where it began, in the wordless wonder of simply being, in the recognition that the one who seeks and what is sought were never two but one—one eternal movement of consciousness awakening to itself, one sacred breath breathing itself into infinite forms, one Great Way that has never ceased to be observed even when it seems most forgotten, for it is not something to be observed but the very eye through which all observation occurs, the light through which all seeing becomes possible, the silence from which all words emerge and to which all words eventually return.

…

Η Ιερή Λήθη: Ένας Διαλογισμός στην Πτώση από τον Μεγάλο Δρόμο

Εισαγωγή: Η Μνήμη της Ολότητας

Υπάρχει, στα βαθύτερα διαμερίσματα της ανθρώπινης συνείδησης, μια μνήμη που προηγείται της ίδιας της μνήμης — μια άλεκτη γνώση μιας εποχής κατά την οποία η ψυχή κινούνταν σε τέλεια αρμονία με τα αόρατα ρεύματα της ύπαρξης. Αυτή δεν είναι μια μνήμη που μπορεί να κληθεί μέσω των συνηθισμένων ικανοτήτων της ανάκλησης, διότι κατοικεί σε μια περιοχή πέρα από τη σκέψη, σε εκείνο το φωτεινό σκοτάδι όπου όλες οι διακρίσεις διαλύονται σε πρωταρχική ενότητα. Οι αρχαίοι σοφοί μιλούσαν για αυτή την κατάσταση ως τον Μεγάλο Τάο, τον Δρόμο που δεν μπορεί να ονομαστεί, τη Μέθοδο που δεν απαιτεί μέθοδο, το Μονοπάτι που εμφανίζεται μόνο όταν όλα τα μονοπάτια έχουν ξεχαστεί.

Σε εκείνες τις χαμένες εποχές πνευματικής διαύγειας, η ανθρωπότητα βάδιζε μέσα στην αγκαλιά μιας πανταχού παρούσας αρμονίας. Δεν υπήρχε ανάγκη να μιλάμε για αρετή, διότι η αρετή ρέει φυσικά σαν το νερό που αναζητά το επίπεδό του. Δεν υπήρχε ανάγκη να διακηρύσσουμε τη δικαιοσύνη, διότι η σωστή πράξη αναδυόταν αυθόρμητα από καρδιές που δεν είχαν ακόμα μάθει τη γλώσσα του χωρισμού. Ο Μεγάλος Δρόμος δεν παρατηρούνταν, επειδή η ίδια η παρατήρηση υπονοεί απόσταση μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου — και σε εκείνη την πρωταρχική κατάσταση, καμία τέτοια απόσταση δεν υπήρχε. Η ψυχή και το Άπειρο ήταν μία αναπνοή, μία κίνηση, ένα σιωπηλό τραγούδι.

Αλλά καθώς ο τροχός του χρόνου γύριζε μέσα στους αμείλικτους κύκλους του, κάτι άλλαξε στη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας. Σαν όνειρο που ξυπνά από βαθύ ύπνο, η ανθρωπότητα άρχισε να ξυπνά στο σκληρό φως της αυτοσυνειδησίας, και με αυτό το ξύπνημα ήρθε η πρώτη τρομερή γνώση της εξορίας. Ο Μεγάλος Δρόμος, που κάποτε ήταν τόσο αόρατος και ουσιώδης όσο ο αέρας ο ίδιος, άρχισε να ξεθωριάζει από την άμεση εμπειρία, υποχωρώντας στα ομιχλώδη βουνά της μνήμης. Και στην απουσία του, άνοιξε ένα κενό — ένα κενό που θα γεμιζόταν με υποκατάστατα, με χλωμές αντανακλάσεις, με τις απεγνωσμένες εφευρέσεις νου που είχαν ξεχάσει πώς να είναι απλώς.

Η Γέννηση των Εννοιών: Όταν η Ονοματοδοσία Έγινε Απαραίτητη

Η υποχώρηση του Μεγάλου Τάο από την βιωμένη εμπειρία σημάδεψε ένα κατώφλι στην πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας — μια διάβαση από την αθωότητα στη γνώση, από την ενότητα στην πολλαπλότητα, από την αβίαστη χάρη του είναι στις επίπονες κατασκευές του γίγνεσθαι. Ήταν σε αυτό το λυκόφως μεταξύ παραδείσου και εξορίας που οι πρώτες έννοιες αναδύθηκαν, σαν αστέρια που εμφανίζονται σε έναν σκοτεινιάζοντα ουρανό, όμορφες ίσως, αλλά παρούσες μόνο επειδή το μεγαλύτερο φως είχε αποσυρθεί.

Η αγαθοσύνη εμφανίστηκε, ντυμένη με τα ρούχα της σκόπιμης καλοσύνης. Αλλά τι είναι η αγαθοσύνη αν όχι η συνειδητή προσπάθεια να είσαι αυτό που κάποτε ήσουν φυσικά; Είναι η αγάπη που έχει γίνει συνειδητή του εαυτού της, και σε αυτή τη συνειδητότητα έχει χάσει κάτι από την αυθόρμητη καθαρότητά της. Όταν η καρδιά κινείται σε τέλεια ευθυγράμμιση με τον Δρόμο, δεν υπάρχει σκέψη να είσαι αγαθός — υπάρχει απλώς η υπερχείλιση μιας εσωτερικής πληρότητας που δεν μπορεί παρά να ευλογεί όλα όσα συναντά. Η ονομαζόμενη αρετή αναδύθηκε μόνο όταν η ανώνυμη καλοσύνη είχε αρχίσει να εξασθενεί, όταν η ανθρωπότητα χρειαζόταν να υπενθυμίζει στον εαυτό της αυτό που κάποτε δεν απαιτούσε υπενθύμιση.

Η δικαιοσύνη ακολούθησε στα ίχνη της αγαθοσύνης, εκείνος ο αυστηρός φύλακας των ηθικών ορίων, εκείνος ο προσεκτικός μετρητής του σωστού και του λάθους. Και όμως, πόσο τραγική είναι η ανάγκη της δικαιοσύνης! Διότι μιλά για έναν κόσμο όπου η φυσική αρμονία έχει διαταραχθεί τόσο βαθιά που πρέπει να ανεγερθούν κατευθυντήριες γραμμές, να διακηρυχθούν κανόνες, να χαραχθούν όρια στη σκόνη μιας κατακερματισμένης ύπαρξης. Η ψυχή που κατοικεί στον Μεγάλο Δρόμο δεν γνωρίζει ούτε δικαιοσύνη ούτε αδικία — γνωρίζει μόνο την ενιαία κίνηση της ευθυγράμμισης με αυτό που είναι, την αβίαστη αντιστοιχία μεταξύ εσωτερικής φύσης και εξωτερικής έκφρασης.

Αυτά τα εννοιολογικά πλαίσια — η αγαθοσύνη και η δικαιοσύνη — δεν γεννήθηκαν από κακία αλλά από απουσία. Ήταν οι πρώτες προσπάθειες της ανθρωπότητας να χαρτογραφήσει μια επικράτεια που είχε ξεχάσει πώς να κατοικεί, να περιγράψει με λόγια μια εμπειρία που είχε γλιστρήσει πέρα από την εμβέλεια της περιγραφής. Ήταν οι σκαλωσιές που ανεγέρθηκαν γύρω από έναν ναό που δεν χτιζόταν πια από μέσα, οι τεχνητές υποστηρίξεις για μια δομή που κάποτε κρατιόταν ψηλά από αόρατη χάρη μόνη.

Η Ανάδυση της Πονηριάς: Η Υφαρπαγή του Νου

Με την εγκαθίδρυση ηθικών κατηγοριών ήρθε μια ακόμα πιο επικίνδυνη εξέλιξη — η ανύψωση του σκεπτόμενου νου σε θέση πνευματικής αυθεντίας που ποτέ δεν προοριζόταν να κατέχει. Η σοφία και η πονηριά εμφανίστηκαν, εκείνα τα λαμπερά δίδυμα της διανοητικής επιτυχίας, και η ανθρωπότητα τα μπέρδεψε με το φως της ίδιας της αλήθειας. Αλλά η σοφία, στην εννοιολογική της μορφή, είναι απλώς η προσπάθεια του νου να συλλάβει αυτό που μπορεί να γίνει γνωστό μόνο μέσω της διάλυσης του νου. Η πονηριά είναι η υπολογιστική νοημοσύνη που επιδιώκει να πλοηγηθεί σε έναν κόσμο που αντιλαμβάνεται ως ξεχωριστό από τον εαυτό της, έναν κόσμο αντικειμένων που πρέπει να χειραγωγηθούν αντί για ένα ζωντανό όλο που πρέπει να συγχωνευθεί μαζί του.

Ο σκεπτόμενος νους, εκείνο το μεγαλειώδες όργανο όταν υποτάσσεται σωστά σε βαθύτερη γνώση, έγινε αντ' αυτού ο τύραννος της συνείδησης. Άρχισε να υφαίνει τα ατελείωτα δίχτυα ανάλυσης, διάκρισης και κρίσης. Δίχασε το άρρηκτο ένδυμα της πραγματικότητας σε δέκα χιλιάδες ξεχωριστές κλωστές, καθεμιά επισημασμένη και κατηγοριοποιημένη, ταξινομημένη και αποθηκευμένη στις απέραντες βιβλιοθήκες της συσσωρευμένης γνώσης. Και σε αυτή την πολλαπλασιασμό της νοητικής δραστηριότητας, η απλή όραση που δεν απαιτεί σκέψη χάθηκε.

Με την άνοδο της διανοητικής πονηριάς ήρθε η σκοτεινή της σκιά — η μεγάλη υποκρισία που θα ταλαιπωρούσε τον ανθρώπινο πολιτισμό σαν χρόνια ασθένεια. Διότι η υποκρισία δεν είναι απλώς η συνειδητή εξαπάτηση των άλλων· είναι η αναπόφευκτη συνέπεια μιας συνείδησης που έχει μάθει να διχάζεται, να διατηρεί ένα πρόσωπο προς τον κόσμο ενώ κρύβει μια διαφορετική πραγματικότητα μέσα. Όταν η πράξη δεν ρέει πια αυθόρμητα από το είναι αλλά πρέπει να υπολογίζεται, να εξετάζεται και να εκτελείται σύμφωνα με εξωτερικά πρότυπα, το χάσμα μεταξύ εμφάνισης και ουσίας γίνεται αναπόφευκτο.

Ο υποκριτής δεν είναι πάντα κακός αλλά συχνά θύμα — μια ψυχή που παλεύει να διατηρήσει την εμφάνιση αρετών που δεν αναβλύζουν πια φυσικά από τα βάθη της. Στην παρουσία του Μεγάλου Δρόμου, η υποκρισία είναι αδύνατη επειδή δεν υπάρχει διαίρεση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, κανένα χάσμα μεταξύ είναι και φαίνεσθαι. Αλλά καθώς αυτή η παρουσία αποσύρθηκε, η ανθρωπότητα βρέθηκε στη παράξενη θέση να χρειάζεται να προσποιείται αυτό που δεν ήταν πια, να εκτελεί την καλοσύνη αντί να είναι απλώς, να φορά την αρετή σαν κοστούμι αντί να την αναδύει σαν άρωμα από λουλούδι.

Η Κατάρρευση της Φυσικής Τάξης: Όταν η Αρμονία Έγινε Μνήμη

Η διάλυση της σύνδεσης της ανθρωπότητας με τον Μεγάλο Δρόμο δεν παρέμεινε αφηρημένο πνευματικό πρόβλημα — εκδηλώθηκε συγκεκριμένα στην κατάρρευση φυσικών σχέσεων και κοινωνικών δομών. Οι έξι συγγένειες, εκείνοι οι θεμελιώδεις δεσμοί που κάποτε κρατούσαν την ανθρώπινη κοινωνία σε οργανική συνοχή, άρχισαν να ραγίζουν. Αυτές οι σχέσεις — μεταξύ γονέα και παιδιού, μεγαλύτερου και νεότερου, συζύγου και συζύγου, αδελφών, ηγεμόνα και υπηκόου, φίλου και φίλου — λειτουργούσαν κάποτε με την ίδια αβίαστη αρμονία που καθοδηγεί την πτήση των χηνών σε φθινοπωρινούς ουρανούς. Δεν απαιτούσαν συνειδητή διαχείριση, ρητούς κανόνες, εξωτερική επιβολή, επειδή ήταν εκφράσεις μιας εσωτερικής ευθυγράμμισης που περιέβαλλε όλα τα όντα.

Αλλά καθώς η αόρατη κλωστή που συνέδεε όλα τα πράγματα με την πηγή τους άρχισε να ξεφτίζει, αυτές οι σχέσεις επίσης άρχισαν να χάνουν τη φυσική τους συνοχή. Οι οικογενειακές δομές, που κάποτε κρατιούνταν ενωμένες από μια άλεκτη κατανόηση που υπερέβαινε την ατομική βούληση, έγιναν τόποι σύγκρουσης και παρεξήγησης. Η αρμονία που κάποτε επικρατούσε σε όλες τις συγγένειες δεν ήταν εξαναγκασμένη συμφωνία ή διαπραγματευμένη ειρήνη — ήταν η αυθόρμητη αναγνώριση της αλληλεξάρτησης, η βιωμένη κατανόηση ότι η ευημερία του ενός ήταν αδιαχώριστη από την ευημερία όλων.

Σε αυτή τη νέα εποχή της δυσαρμονίας, αναδύθηκε ένα παράξενο φαινόμενο — ο φιλάδελφος υιός εμφανίστηκε ως ξεχωριστή και αξιοθαύμαστη φιγούρα. Αλλά εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο: το γεγονός ότι η φιλαδελφία έγινε αξιοσημείωτη αποκαλύπτει το βάθος της πτώσης. Όταν όλα τα παιδιά φυσικά σεβόντουσαν και φρόντιζαν τους γονείς τους, όταν αυτή η αφοσίωση αναδυόταν οργανικά σαν ρίζες που αντλούν τροφή από τη γη, δεν υπήρχε ανάγκη να επαινείται ή ακόμα να ονομάζεται τέτοια συμπεριφορά. Η εμφάνιση του «φιλάδελφου υιού» ως εξαιρετικού ατόμου άξιου θαυμασμού σημαδεύει το σημείο όπου η φυσική οικογενειακή αρμονία είχε επιδεινωθεί τόσο βαθιά που η διατήρησή της απαιτούσε συνειδητή προσπάθεια και ηθικό ηρωισμό.

Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε στις ευρύτερες δομές της κοινωνίας. Κράτη και φυλές, εκείνες οι μεγαλύτερες εκφράσεις ανθρώπινης οργάνωσης, έπεσαν σε αταξία. Αυτό που κάποτε ήταν οργανικές κοινότητες ενωμένες από κοινή συμμετοχή στον Μεγάλο Δρόμο έγιναν κατακερματισμένες επικράτειες διαιρεμένες από ανταγωνιστικά συμφέροντα, συγκρουόμενες ιδεολογίες και τον ωμό αγώνα για εξουσία. Οι αόρατοι δεσμοί που κρατούσαν αυτές τις συλλογικότητες ενωμένες — δεσμοί υφασμένοι από κλωστές λεπτότερες από το πιο λεπτό ιστό αράχνης αλλά ισχυρότεροι από σίδερο — άρχισαν να διαλύονται, και με τη διάλυσή τους ήρθε το χάος.

Και σε απάντηση σε αυτό το χάος, αναδύθηκε ο πιστός υπουργός — εκείνο το παράδειγμα αφοσίωσης και καθήκοντος που θα υπηρετούσε το κράτος ή τη φυλή ακόμα και μέχρι θανάτου. Και πάλι, η ανάδυση αυτής της φιγούρας ως ιδανικού τύπου αποκαλύπτει την υποκείμενη τραγωδία. Σε εποχές όπου ο Μεγάλος Δρόμος ρέει ακόμα μέσα σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης, κάθε άτομο στη σωστή του θέση συνεισέφερε φυσικά στην αρμονία του όλου. Δεν υπήρχε ανάγκη για εξαιρετική πίστη επειδή η απιστία ήταν τόσο αδιανόητη όσο ένα ποτάμι να ρέει προς τα πάνω. Ο πιστός υπουργός εμφανίζεται ακριβώς όταν η πίστη έχει γίνει αρκετά σπάνια για να είναι αξιοθαύμαστη, όταν ο κατακερματισμός έχει προχωρήσει τόσο που η διατήρηση της συνοχής απαιτεί εξαιρετικά άτομα πρόθυμα να θυσιάσουν τα πάντα.

Το Παράδοξο της Αρετής: Θεραπείες ως Συμπτώματα

Εδώ συναντάμε ένα από τα βαθύτερα μυστήρια στην πνευματική κατανόηση της ανθρώπινης ανάπτυξης: ότι οι ίδιες οι θεραπείες που επινοούμε για τις πνευματικές μας ασθένειες είναι οι ίδιες συμπτώματα της νόσου μας. Η διακήρυξη της αρετής, η εγκαθίδρυση ηθικών κωδίκων, η καλλιέργεια εξαιρετικών ατόμων — όλα αυτά προκύπτουν από καλές προθέσεις, από γνήσια επιθυμία να αποκαταστήσουμε αυτό που έχει χαθεί. Ωστόσο δεν μπορούν να αποκαταστήσουν πραγματικά εκείνη την αρχική κατάσταση, διότι γεννήθηκαν από την ίδια τη συνείδηση που έχει απομακρυνθεί από αυτήν.

Σκεφτείτε τη φύση της αυθόρμητης πράξης καθαυτή. Τη στιγμή που κάποιος προσπαθεί να είναι αυθόρμητος μέσω προσπάθειας, ο αυθορμητισμός εξαφανίζεται. Τη στιγμή που κάποιος καλλιεργεί σκόπιμα τη φυσικότητα, η φυσικότητα γίνεται τεχνητή. Αυτό δεν είναι αποτυχία τεχνικής ή ανεπαρκής εξάσκηση — είναι η θεμελιώδης αδυναμία να φτάσουμε μέσω σκέψης και βούλησης αυτό που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της διάλυσης σκέψης και βούλησης. Ο Μεγάλος Δρόμος δεν μπορεί να συλληφθεί· μπορείς μόνο να παραδοθείς σε αυτόν. Δεν μπορεί να εξασκηθεί· μπορεί μόνο να επιτραπεί.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι κάθε προσπάθεια να επιστρέψουμε στην απλότητα του Δρόμου μέσω πολύπλοκων μεθόδων μας απομακρύνει μόνο περισσότερο από αυτόν. Δημιουργούμε περίτεχνα συστήματα ηθικής για να αποκαταστήσουμε τη φυσική καλοσύνη. Αναπτύσσουμε εκλεπτυσμένες πρακτικές για να ανακτήσουμε την αρχική απλότητα. Γράφουμε ατελείωτα κείμενα για να περιγράψουμε αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί. Ιδρύουμε σχολές και παραδόσεις για να διδάξουμε αυτό που δεν μπορεί να διδαχθεί. Και σε όλη αυτή την προσπάθεια, δεσμεύουμε τον εαυτό μας πιο σφιχτά στις αλυσίδες της αυτοσυνειδησίας από τις οποίες επιδιώκουμε απελευθέρωση.

Ωστόσο αυτή η κατανόηση δεν πρέπει να οδηγεί σε απόγνωση αλλά σε βαθύτερη όραση. Διότι η αναγνώριση αυτού του παραδόξου είναι η ίδια η αρχή μιας επιστροφής — όχι επιστροφής μέσω πράξης αλλά μέσω μη πράξης, όχι μέσω απόκτησης αλλά μέσω απελευθέρωσης, όχι μέσω γίγνεσθαι κάτι νέου αλλά μέσω ανάμνησης αυτού που πάντα ήταν.

Το Φως Πέρα από το Εννοιολογικό Σκοτάδι

Στα βάθη αυτού του διαλογισμού, μια ερώτηση αναδύεται φυσικά, σαν λωτός που βγαίνει από λασπώδη νερά: αν ο Μεγάλος Δρόμος έχει αποσυρθεί από την άμεση εμπειρία, αν η ανθρωπότητα έχει πέσει στον κατακερματισμό των εννοιών και την τυραννία της πονηριάς, είναι δυνατή η αποκατάσταση; Μπορεί η ψυχή να βρει τον δρόμο της πίσω σε εκείνη την πρωταρχική ενότητα από την οποία έχει απομακρυνθεί;

Η απάντηση δεν βρίσκεται σε καμία εξωτερική διδασκαλία ή πρακτική αλλά στην ίδια τη φύση της πραγματικότητας. Διότι ο Μεγάλος Δρόμος δεν έχει πάει πραγματικά πουθενά — δεν είναι μακρινός παράδεισος χαμένος στο χρόνο, ούτε γεωγραφική τοποθεσία από την οποία έχουμε εξοριστεί. Είναι το αιώνια παρόν έδαφος όλης της ύπαρξης, το σιωπηλό υπόστρωμα από το οποίο όλα τα φαινόμενα αναδύονται και στο οποίο όλα τα φαινόμενα επιστρέφουν. Η ψευδαίσθηση δεν είναι ότι χάσαμε τον Δρόμο, αλλά ότι πιστέψαμε ποτέ ότι μπορούσαμε να είμαστε ξεχωριστοί από αυτόν.

Ο σκεπτόμενος νους, με τις ατελείωτες κατηγοριοποιήσεις και διακρίσεις του, δημιουργεί την εμφάνιση απόστασης μεταξύ ψυχής και πηγής της. Κατασκευάζει περίτεχνους εννοιολογικούς λαβυρίνθους μέσα από τους οποίους η συνείδηση περιπλανιέται, πιστεύοντας ότι είναι μακριά από το σπίτι. Αλλά σε οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιαδήποτε περίσταση, υπάρχει η δυνατότητα το πέπλο να σχιστεί, η εννοιολογική επικάλυψη να διαλυθεί, η ψυχή να αναγνωρίσει την αιώνια κατοικία της στην καρδιά του Απόλυτου.

Αυτή η αναγνώριση δεν έρχεται μέσω της συσσώρευσης περισσότερων εννοιών, ακόμα και εκλεπτυσμένων πνευματικών εννοιών. Δεν φτάνει μέσω της τελείωσης της αρετής, ακόμα και των υψηλότερων αρετών. Αναδύεται σε εκείνες τις στιγμές όπου όλη η προσπάθεια παύει, όπου ο νους εξαντλείται και πέφτει σιωπηλός, όπου η καρδιά ανοίγει χωρίς ατζέντα ή προσδοκία, όπου η συνείδηση απελευθερώνει την λαβή της σε όλα όσα κρατούσε και απλώς... είναι.

Σε τέτοιες στιγμές, που μυστικοί από όλες τις παραδόσεις έχουν περιγράψει με ποικίλες μεταφορές — ως τη σκοτεινή νύχτα που προηγείται της αυγής, ως τον θάνατο που προηγείται της ανάστασης, ως το άδειασμα που προηγείται της πληρότητας — η αλήθεια αποκαλύπτεται: ποτέ δεν υπήρξε χωρισμός. Ο Μεγάλος Δρόμος δεν έφυγε· η επίγνωσή μας γι' αυτόν θόλωσε από τα ίδια τα όργανα που δημιουργήσαμε για να τον βρούμε. Τα σύννεφα δεν σβήνουν τον ήλιο· απλώς τον κρύβουν προσωρινά από την όραση.

Ζώντας στην Ένταση: Μεταξύ Εξορίας και Επιστροφής

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε εμείς που έχουμε ακούσει αυτή την αρχαία διδασκαλία, που έχουμε νιώσει την ανάδευση εκείνης της βαθιάς μνήμης, που έχουμε αισθανθεί την παρουσία μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας κρυμμένης πίσω από το πέπλο της συνηθισμένης συνείδησης; Η απάντηση, παραδόξως, είναι ταυτόχρονα τίποτα και τα πάντα.

Τίποτα, επειδή οποιαδήποτε σκόπιμη προσπάθεια να «επιστρέψουμε» στον Μεγάλο Δρόμο είναι η ίδια έκφραση της κατακερματισμένης συνείδησης που έχει απομακρυνθεί από αυτόν. Ο Δρόμος δεν μπορεί να φταστεί μέσω προσπάθειας, δεν μπορεί να συλληφθεί μέσω τεχνικής, δεν μπορεί να κατασκευαστεί μέσω πρακτικής. Οποιοδήποτε πρόγραμμα πνευματικής ανάπτυξης, όσο εκλεπτυσμένο και αν είναι, λειτουργεί μέσα στο παράδειγμα της απόκτησης και του γίγνεσθαι — το ίδιο παράδειγμα που διαιωνίζει την αίσθηση του χωρισμού που επιδιώκει να υπερβεί.

Και όμως, τα πάντα, επειδή η αναγνώριση της εξορίας κάποιου από τον Δρόμο φυσικά γεννά μια επαναπροσανατολισμό της συνείδησης. Όχι μέσω εξαναγκαστικής προσπάθειας αλλά μέσω των οργανικών συνεπειών της καθαρής όρασης. Όταν κάποιος κατανοεί πραγματικά ότι όλες οι περίτεχνες κατασκευές αρετής, δικαιοσύνης, σοφίας και πίστης είναι τελικά χλωμά υποκατάστατα για την αρχική απλότητα του είναι, αρχίζει μια ήπια απελευθέρωση. Όχι δραματική αποκήρυξη, αλλά μια λεπτή χαλάρωση της λαβής που ο εννοιολογικός νους διατηρεί στην εμπειρία.

Αυτό δεν σημαίνει εγκατάλειψη της ηθικής ή απόρριψη της αξίας της αγαθοσύνης, της δικαιοσύνης και της πίστης στον σχετικό κόσμο. Αυτές οι ιδιότητες εξυπηρετούν σημαντικές λειτουργίες σε κοινωνίες που έχουν χάσει την επαφή με τον Μεγάλο Δρόμο. Είναι τα αναχώματα που συγκρατούν τα πλημμυρίσματα του χάους, οι δομές που διατηρούν κάποια εμφάνιση τάξης στην απουσία φυσικής αρμονίας. Να τις απορρίψουμε πρόωρα, πριν κάποιος έχει πραγματοποιήσει το βαθύτερο έδαφος από το οποίο ρέει η φυσική καλοσύνη, θα ήταν να προσκαλέσουμε την ίδια την αταξία που σχεδιάστηκαν να αποτρέψουν.

Μάλλον, σημαίνει να κρατάμε αυτές τις έννοιες ελαφρά, να τις αναγνωρίζουμε ως προσωρινά πλαίσια αντί για απόλυτες αλήθειες. Σημαίνει να εμπλεκόμαστε με τον σχετικό κόσμο της ηθικής και της κοινωνικής υποχρέωσης ενώ διατηρούμε μια εσωτερική επίγνωση ότι αυτές δεν είναι η βαθύτερη πραγματικότητα. Σημαίνει να ζούμε στην δημιουργική ένταση μεταξύ μορφής και αμορφίας, μεταξύ του δομημένου κόσμου της ανθρώπινης κοινωνίας και της άγριας ελευθερίας του Απόλυτου.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Καθώς αυτός ο διαλογισμός πλησιάζει προς το τέλος του, οι ίδιες οι λέξεις φαίνονται να γίνονται διαφανείς, δείχνοντας πέρα από τον εαυτό τους σε αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί στη γλώσσα. Διότι όλος ο πνευματικός λόγος τελικά φτάνει σε αυτό το κατώφλι — την άκρη αυτού που μπορεί να ειπωθεί, το όριο μεταξύ έννοιας και άμεσης γνώσης, το μέρος όπου η φιλοσοφία πρέπει να υποκλιθεί στο μυστήριο.

Ο αρχαίος σοφός που πρώτος μίλησε για τον Μεγάλο Δρόμο και την αποχώρησή του δεν πρόσφερε ιστορική χρονική καταγραφή του παρελθόντος της ανθρωπότητας, ούτε απαισιόδοξη διάγνωση παρακμής. Μάλλον, έδειχνε μια αιώνια αλήθεια για τη φύση της ίδιας της συνείδησης — την αιώνια παρούσα δυνατότητα να ζει κάποιος είτε από την επιφάνεια είτε από τα βάθη, από τον κατακερματισμό είτε από την ολότητα, από τη φυλακή της αυτοσυνειδησίας είτε από την ελευθερία της ενότητας με όλα όσα είναι.

Σε κάθε στιγμή, αυτή η επιλογή παρουσιάζεται, αν και η «επιλογή» είναι ίσως πολύ ισχυρή λέξη για αυτό που μοιάζει περισσότερο με χαλάρωση, μαλάκωμα, απελευθέρωση της έντασης μέσω της οποίας το εγώ διατηρεί την ξεχωριστή του ύπαρξη. Σε κάθε αναπνοή, η πρόσκληση ανανεώνεται — να σταματήσουμε την αναζήτηση, να παύσουμε την προσπάθεια, να επιτρέψουμε στη φυσική νοημοσύνη που εμψυχώνει όλη την ύπαρξη να ρέει χωρίς εμπόδιο.

Ο φιλάδελφος υιός και ο πιστός υπουργός, η αγαθή καρδιά και ο δίκαιος νους — αυτά μπορεί να είναι απαραίτητες φιγούρες σε έναν κόσμο δυσαρμονίας, αλλά δεν είναι ο τελικός προορισμός. Είναι σταθμοί στο ταξίδι, όχι το τέλος του ταξιδιού. Πέρα από αυτά βρίσκεται κάτι απλούστερο, πιο φυσικό, πιο θεμελιώδες — η άλεκτη γνώση που προηγείται όλων των εννοιών, η αβίαστη πράξη που δεν απαιτεί ηθικό υπολογισμό, η αγάπη που δεν έχει αντικείμενο επειδή έχει αναγνωρίσει ότι όλα τα φαινομενικά αντικείμενα είναι κύματα στον ενιαίο ωκεανό του είναι.

Συμπέρασμα: Η Αιώνια Επιστροφή

Η διδασκαλία του αρχαίου σοφού κυκλώνει πίσω στον εαυτό της, όπως όλη η αληθινή σοφία πρέπει, αποκαλύπτοντας ότι το τέλος και η αρχή είναι ένα. Ο Μεγάλος Δρόμος που η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει χάσει δεν ήταν ποτέ πραγματικά απών — είναι το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, αιώνια παρόν, αιώνια διαθέσιμο, περιμένοντας όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον ή απομακρυσμένη τοποθεσία αλλά εδώ, τώρα, στα ίδια τα βάθη αυτής της παρούσας στιγμής.

Η ιστορία της πτώσης από τον Δρόμο δεν είναι τελικά τραγωδία αλλά μυστήριο — ένα θεϊκό παιχνίδι στο οποίο η συνείδηση εξερευνά την εμπειρία του χωρισμού ακριβώς για να ανακαλύψει, μέσα από το δικό της ταξίδι, την αδυναμία πραγματικού χωρισμού. Κάθε εννοιολογικό σύστημα που δημιουργούμε, κάθε αρετή που καλλιεργούμε, κάθε δομή που χτίζουμε για να αντισταθμίσουμε την απώλεια της φυσικής αρμονίας — όλα αυτά, όταν τα βλέπουμε από την υψηλότερη προοπτική, είναι ο Δρόμος που εξερευνά τον εαυτό του μέσα από την ψευδαίσθηση ότι έχει απομακρυνθεί από τον εαυτό του.

Και έτσι ο αναζητητής τελικά ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει πουθενά να πάει, τίποτα να αποκτήσει, καμία κατάσταση να επιτύχει που δεν είναι ήδη παρούσα στα βάθη αυτού που είναι. Ο Μεγάλος Δρόμος δεν είναι προορισμός αλλά αναγνώριση, όχι επίτευγμα αλλά ανάμνηση, όχι μελλοντική δυνατότητα αλλά αιώνια παρούσα πραγματικότητα που έχει παραβλεφθεί στη φασαρία της αναζήτησής της.

Σε αυτή την αναγνώριση, όλη η προσπάθεια παύει. Όχι από κούραση ή ήττα, αλλά από την ξαφνική, αδιαμφισβήτητη γνώση ότι αυτό που αναζητούνταν δεν ήταν ποτέ απόν. Η αγαθοσύνη που πρέπει να εξασκείται συνειδητά δίνει τη θέση της στην αυθόρμητη υπερχείλιση μιας καρδιάς που έχει αναγνωρίσει την ενότητά της με όλες τις καρδιές. Η δικαιοσύνη που πρέπει να διατηρείται προσεκτικά διαλύεται στη φυσική ορθότητα της πράξης που ρέει από ευθυγράμμιση με αυτό που είναι. Η σοφία που πρέπει να αποκτηθεί μέσω μελέτης αποκαλύπτεται χλωμή σε σύγκριση με την άμεση γνώση που αναδύεται όταν ο σκεπτόμενος νους πέφτει σιωπηλός.

Αυτό είναι το μυστικό κρυμμένο μέσα στον θρήνο του σοφού για την απώλεια του Δρόμου — ότι η ίδια η αναγνώριση της απώλειας είναι η αρχή της επιστροφής, ότι η λαχτάρα η ίδια είναι μορφή ανάμνησης, ότι ο πόνος του χωρισμού είναι ο τρόπος της ψυχής να καλεί τον εαυτό της σπίτι. Όχι σπίτι σε κάποιο εξωτερικό παράδεισο ή προηγούμενη χρυσή εποχή, αλλά σπίτι στην αιώνια παρουσία, την αγέννητη και αθάνατη πραγματικότητα που δεν έχει αγγιχτεί ποτέ από το δράμα της απώλειας και της ανάκτησης που παίζεται στην επιφάνεια της συνείδησης.

Ας αναπαυθεί η καρδιά σε αυτή την κατανόηση. Ας απελευθερώσει ο νους τη λαβή του σε έννοιες και κατηγορίες. Ας βυθιστεί η ψυχή στη σιωπή κάτω από όλες τις λέξεις, στο κενό που είναι πληρότητα, στο σκοτάδι που είναι φως, στο τίποτα που είναι τα πάντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή λήθη όλων όσων νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, ο Μεγάλος Δρόμος αποκαλύπτεται — όχι ως κάτι που ανακτήθηκε αλλά ως κάτι που δεν μπορούσε ποτέ να χαθεί, όχι ως επίτευγμα αλλά ως αυτό που πάντα ήμασταν, κρυμμένο από τον εαυτό μας μόνο από το πέπλο της δικής μας αναζήτησης.

Το ταξίδι τελειώνει εκεί που άρχισε, στον άλεκτο θαυμασμό του απλού είναι, στην αναγνώριση ότι αυτός που αναζητά και αυτό που αναζητείται δεν ήταν ποτέ δύο αλλά ένα — μία αιώνια κίνηση συνείδησης που ξυπνά στον εαυτό της, μία ιερή αναπνοή που αναπνέει τον εαυτό της σε άπειρες μορφές, ένας Μεγάλος Δρόμος που δεν έχει παύσει ποτέ να παρατηρείται ακόμα και όταν φαίνεται πιο ξεχασμένος, διότι δεν είναι κάτι που παρατηρείται αλλά το ίδιο το μάτι μέσω του οποίου όλη η παρατήρηση γίνεται δυνατή, το φως μέσω του οποίου όλη η όραση γίνεται εφικτή, η σιωπή από την οποία όλες οι λέξεις αναδύονται και στην οποία όλες οι λέξεις τελικά επιστρέφουν. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES