Showing posts with label METARELIGION. Show all posts

Sunday, April 7, 2024

Western esotericism

PRIVATE ORDERS, INNER SCHOOLS, SECRET SOCIETIES

THE TRUE INITIATION AND THE THEATER OF THE APPRENTICES

1. True Esotericism

2. The Actual Data

3. The Initiation

4. Conditions of True Initiation

5. The Ancient Origin of Western Esotericism

6. The Beginning and the End

7. 1980. The "Ancients". The "Order of the Ancients".

"The Greatest Initiation is Life."

"Every act done comes from a Disposition... it opens or closes a way."

"Every soul is a prisoner of its actions."

"The Initiation is True only when the man who is initiated exits Illuminated from the Sacred Space, and not potentially illuminated".

"True Initiation Is One, It Pervades All Levels of Existence, and it is Ultimate...there are no degrees and progressions and all that which men imagine."

1. TRUE INTERIORISM

True Esotericism is Experiencing a Higher Unbounded Consciousness, Entering an Experiential Space Without Attributes, which cannot be understood, described, communicated... because you simply live it, you don't think about it. The True Life that is Revealed to us (and Lived) leaves no traces. It cannot be Teaching, Theory, discourse.

Those who attempt to define the Living Incomprehensible, to describe the Boundless, to speak of the Beyond of thought and speech, are simply making figures in the air, fancies they wish to consider realities.

There is no greater nonsense and fraud than the "history of esotericism". They can narrate the fantastic theories of people, their action, their works, texts or deeds, etc... But all this is not esotericism. It is what people consider esotericism, or have said about esotericism. Esotericism is above all, beyond all, Living Experience of the Eternal.

This is how the academic study of esotericism, as it has been done in recent years in the universities of the "civilized world", seems, to say the least, nonsense. Truth! Who signs the study certificate? God; Or the fool who pretends to be a teacher and considers his ignorance "knowledge", worthy of imparting it, to equally fools?... and all this under the protection of the "state" that manipulates university ignorance.

If you (everyone) really want to see what Esotericism is you must "join" a real Initiate Order and seek through the Experiential Approach the Inexpressible Truth, Life (True Life).

But when someone enters a real traditional order and not the various pseudo-esoteric associations of people (which declare traditional orders and) which constitute a "parody" of esotericism... he finds himself, since he is already "informed" (that is, he already has some "experience" and is not completely ignorant), in front of some Basic Findings.

First of all, the perception, the image we form from the outside (and is based on external information) has nothing to do with what we meet inside, with what we begin to live. From the space of outer mental conception (of information) we pass into the Inner Space of Experience. And it is precisely here that the Findings emerge.

1. What we experience is our own, personal, experience, not something that comes from others, from information, or external guidance.

2. What we perceive as a Space of Existence, beyond "self," is That, the Reality Itself, of which all Traditions, in East and West, speak, That which Is (not "that" which men imagine within their distributions).

3, There is a unique way to grope, to Touch That Which Is, abandoning all process of grasping the Real...only then does Knowledge Rise.

Thus, what was transmitted, from Antiquity until today, in the various Mystical Groups, was exactly Life, True Life, beyond thought, theories, speech. Life has no method of transmission. All roads, efforts are abandoned when we start living. Life is imparted only by Life, as Life, not as teaching, or practice...

If they imposed "silence" in the Mysteries, it is because we live Life, we do not describe it. There is nothing to say… every word is redundant. The only way to talk about the Mysteries of Life is to point them out, or rather to point out the obstacles that prevent you from seeing (the functions within you that prevent you from seeing)... or to speak symbolically about all of them (aiming at the simultaneous experience, in the simultaneous understanding of what he hears... otherwise the symbol is empty of content)... In both cases man is called to go beyond the usual situation and live in another way, to know in another way, different from that of thinking.

If you want to listen, you have to shut up.

If you don't know you shouldn't "talk".

When you know you will understand that You Can Live but you have nothing to say, because Life is an Experience and not a phenomenon to describe as an "observer".

You must Cross these Three Silences to Touch the Eternal, Which Is the Essence of all Traditions.

Esotericism is beyond all religions, but at the same time it is the essence of all religions. Esotericism Leads You Beyond. In religions only their inner essence (and not the outer doctrines and outer activities and rituals) leads beyond... religion itself is a view, a teaching, outer activities and actions.

The Unshakable Foundation of Esotericism is that Man, by his Nature, Has Something Eternal, and it is precisely This Eternal, Revealed through Action, Meditation, Initiation.

2. THE ACTUAL DATA

When, during Real Initiation, (and not in imitation initiations given in pseudo-orders, as we will explain and document, below) You enter the Space of Sacred Experience, you feel that you exist and operate Simultaneously in Three Cosmic (Fields or) Levels of Existence .

1. On a Cosmic Level (The Whole Universe, Invisible and Visible, is God's Sacred Space) Where You Are Within.

2. In the Sacred Space of the Temple where the Initiation takes place.

3. In your Body, in your body.

There is Correlation and Interdependence in these Three Levels and Every "Action" is Done in all Three Levels Simultaneously.

When you proceed to the Initiative Act, at the same time, you "Rise" within your body (in the various centers of energy and consciousness, awareness), You "Walk" in the Sacred Space of the Temple (which is properly formed in levels and in correspondence with the Universe and the Body ), and you Awaken to the Higher Fields (the Higher Cosmic Areas of Awareness, the Higher Worlds).

The Material Body is the Specific (Tangible) Existence in which you are currently manifesting.

The Holy Temple where the Initiation takes place is at the same time the psychological space (the metaphysical intermediate space) in which consciousness develops.

The Cosmic is the Spiritual Space within Which Perception Expands Without Limits to Experience the Absolute.

Initiation, which takes place Here, Now, in the Present, beyond time, in the Eternal Flowing Moment, is the True Transition to the Transcendent All, beyond Body, beyond Psychological Existence, to Timeless Spirit . It is Something that Happens, Here, Now, with the help of the Ritual... otherwise the Initiation is not real, authentic, but a theater, a "performance".

3. THE INITIATION

Ritual Initiation is no ordinary act.

The Symbolic Act (to "Walk" in the Holy Space of the Temple, on the various "levels" of the Temple) strictly defined, is outside of time, stripped of time, always the same. It is always done Here, Now, in the Present, in the Eternal Flowing Present, and leads, by its Execution, outside of time, outside of the action itself, to the True Consciousness Shift Within Us which is at the same time an Experience of the Higher Cosmic Fields of Existence … is the True Transcendence into the Immensity of the Original Physical State of Existence.

Initiation is Intended to Lead us, at the Time It Takes Place (Here, Now) to an Inner Realization, to a Shift of Consciousness, from the ordinary state (of the ordinary man) to Wider Fields of Awareness.

Thus, the Initiation is neither given by someone, nor magically performed by the Ritual, but is Acquired as an Understanding (as an Expansion of Consciousness) as a personal achievement by him who is initiated.

Neither the Initiate, who certainly plays a "role", nor the Initiation, which certainly has its utility, is the Substantial, but the Work of Transition that takes place at the Initiation, of the Initiate into a Wider Consciousness, the Personal Experience of the Limitless, of the Absolute.

In fact, the Initiate (as long as he is a true Initiate and does not formally hold the office of "teacher") transmits the Prime Impulse, lost in the Depths of Antiquity, and passes from Initiate to Initiate... for the realization of the Transition to a Wider Consciousness ( from them who are initiated).

The Ritual Standard itself is Actions that Illuminate and Move Consciousness into Understanding (which is Substantial Action), Here, Now, into a Conscious Shift.

4. CONDITIONS OF TRUE INITIATION

(the Space, the Time, the Sacred Act)

The Initiation Takes Place Within the Man Himself, when the Consciousness Coordinates with the Sacred Space of the Temple, and "Raises" (to the various consciousness-energy centers within the Body as we "Walk" through the levels of the Temple and Perception Experiences the Higher Spiritual States and It expands into the Limitless Space of the Spirit.

Initiation Always Happens in the Present (Here, Now). If it does not happen, if the Shift of Consciousness does not take place, in the higher centers within the Body, while we are at the corresponding levels within the Sacred Space of the Temple and the Spiritual States are not Experienced in the Wider Space of the Spirit... there is simply no Initiation but a failed act.

He who is initiated, since he himself is called upon to carry out the Work of the Transition, must be Ready, Active and Οperative and Perform the Transition... It is understood that he must be prepared for it, free from external attachments, freed from desires and passions, to have a clean mind (from all the "mental garbage" of external human culture) in order to be able, within the Sacred Space of the Direct Experience in Which He Participates, Here, Now... to Concentrate on the Ritual Act (which takes place Simultaneously, in the Body , in the Sacred Space of the Temple And in the Wider Space of Cosmic Existence)... and to Realize, the Moment the Liturgy is Performed, Here, Now, the Shift of Consciousness.

Real Initiation, since it aims to lead us to the Infinite, has no Theoretical Teaching. And since it Directly Leads us, it has no "process"... It takes place Here, Now, beyond time... However, such a "Transmission" (from the Initiator to him who is initiated... like a lighted candle lights another candle) is essentially very difficult, if not impossible, even for people who have been dealing with Esotericism for years. Thus the Way of Ritual Action is Preferred... Within the Three Interdependent Existential Spaces (Cosmic Space, Sacred Temple, Body), there are Interdependent Actions ("Lifting" in the Body, "Walking" in the Sacred Space, "Awareness" in the Spiritual Space), which They lead on their Progress to the "Great Exit" into the Eternal... Existential Symbols, Specific Actions, and Shifting Consciousness, all work simultaneously to Experience the Absolute... And all lead beyond all process to the Eternal Unchanging Reality, where there is no more " external movement”… All Is One.

5. THE ANCIENT ORIGIN OF WESTERN INTERIORISM

When talking about history we must ask ourselves "what history" are we talking about... The one that tries to trace what really happened in the past, or the official "made up history" that people are taught... In Hellenic Religion Orpheus was the True Face of Dionysus, He Who Revealed the Unknown Divine to the Hellenes. The Orphic Mysteries (which profoundly transformed the Eleusinian Mysteries and shaped the Delphic Cult), as experienced in the Orphic Troupes (as well as the Dionysian Troupes) led man to the Experience of the Divine... Within the Cosmic Conception of Orpheus (the Man, the mystic ) and through the Sacred Act revealed within the man (who participated) the Divine, his Divine Nature, Reality, Redemption... Thus Initiation in the Mysteries had a Triple Dimension: Perception of the Cosmic Divine Space, Sacred Act (religious ritual ), and Personal Experience (personal participation in divine reality)... These are, since then, the three elements of every Initiation.

Coming from the Heart of Orphism, Pythagoras shifted the Perception of Reality from Religious Conception to Philosophical Understanding and Expression, teaching the Pythagorean Society (and the later Pythagorean societies) Initiation through "discipline", the Living of Being... In this line they moved all the Great Philosophers, Parmenides, Heraclitus, Plato... up to the Neoplatonists... Thus, the Initiation in Philosophy had a corresponding (but differentiated from the religious) Triple Dimension: Perception of Cosmic Reality, Philosophical "Discipline" (as he defines it Plato in "Phaedon, 67, d ", "dissolution and separation of soul from body"), and Experiencing the True Being.

Already from the beginning of the 1st.B.C century, the historical period when the Hellenistic Monarchies (which had been created by Alexander's Empire) were collapsing and the World Empire of Rome was emerging, a New Perception of Reality, "Knowledge", had spread everywhere in the Hellenistic World. Springing through the Hellenic Mysteries, Having assimilated the Entire Hellenic Philosophy of the previous centuries, "Knowledge" taught the Inner Mysteries, a Complete Conception of Cosmic Reality, a "Symbolic Ritual" (the Mysteries), Leading to True Knowledge, viz. in the Direct Super-Intellectual Contact with Reality, with God... We will speak elsewhere about "Knowledge", to restore the Truth... Unfortunately what is said about "Knowledge" does not refer to the Genuine Gnostic Stream, which developed primarily in Alexandria, and who created the 2nd ^,3nd centuryAD. the Hermitism... The "Poimandris" or "The mind of authority", contains all the Cosmic Perception of the Gnostics (First Mind - Second Mind Creator "pervading all nature", or Logos, or "Place", or Sun Conceivable, or Heavenly Man - Fire or mind - Water or soul - Spirit or energy - Matter or body... etc.)... From the 4thAD century Gnosticism spread throughout the West through the Mystical Initiatory Orders... But what is said "officially" about Gnosticism refers to that part of Gnosticism that mixed Christian concepts (that is, Gnostic Christianity which was taken by Christians as Christian Gnosticism) and was persecuted and it was slandered as a Christian heresy and eventually isolated from the official Christian church... so the prevailing perception of Gnosticism is completely wrong.

From this Ancient Gnosticism came all the Esoteric Initiatic Orders of the West, either staying within the Ancient Stream, or mixing Kabbalistic or Christian concepts... The Ancients, the Hermitists of the Middle Ages, the Cathars, the Rosicrucians, the Freemasons...

The Ancient Gnostics had perhaps the most Complete Conception of Reality in the Ancient World, and they had a Simple Pure Initiation through symbolic baptisms, into the spirit (the subtle energy that supports matter), into the psychic water, into the mental fire, into the Mental Ether ( of the Second Mind), and which Lead to the Knowledge of the First Mind.

Ηe who is initiated, after he had been sufficiently prepared, was led to the Symbolic Gnostic Temple and passed through the trials (baptisms... baptism of the "spirit, baptism of water, baptism of fire) to reach the Refuge where he received the Final Initiation (the Baptism of Ether, of the Second Mind) which would lead him to the Exit to God (to the Entry into the Divine Reality)... During the Initiation Process He Really Experienced the Shift from the lower inner centers of operation to the Higher Mind and Realized Liberation into the Immensity of the First Mind.

The Space, the Temple, the Deed, the Sacred word, conveyed the Primordial Impulse that led Back to the Source, to the Infinite One, to the Attribute-less.

("The beginning of beings is God, both mind and nature and matter".

"It is not always particles of God. There are always particles, always therefore God".

"And so everything and everyone is of God."

"And the same God over everything and through everything, but the mind over the soul, and the soul over the air, and the air over the matter".

"God is in me, mind is in the soul, and soul is in matter."

"Knowledge is profound silence and abolition of the senses."

"This end of Knowledge is indeed divined."

"And they encompassed the mind, the whole soul takes over and ascends through the body and it essentially changes everything. It is impossible for a deified soul to live in a human body."

"If you do not equate yourself with God, you cannot understand God; for like is like to be thought. In every body that has sprung forth, add to yourself the immeasurable greatness and ever transcending time eternal generation, and understand God".

"Father, I see all things in myself, in the mind of the heavens. I am in heaven, on earth, in water; in air; I am in animals, in plants; in stomach, before stomach; then stomach; I am everywhere".

"Know, child, the way of old age."

Hermetic, Books I, X, XVI )

This Wave of Esotericism also affected Western Christianity... not so much the official church as those who within the church were looking for the Deeper Meaning of Tradition... Western Esoteric Christianity thus acquired a purely Mystical Character, carried out in Mystical Temples... While Eastern Esoteric Christianity...springing from John and extending from Origen, Evagrius, Dionysius, Maximus, and the other mystical fathers found refuge (and its true place) in the "Desert" (either real or symbolic).

Little by little, however, the Ancient Real Mystical Orders tend to disappear. The Revivals, both of 1717 in England, and of other attempts, are usually "fake", because they do not Provide True Initiation, leading to Completion in God (during the Initiation), but imitations of initiation that give the anointing, anoint "potentially" enlightened, who will then, in hindsight, with efforts, realize the Work of the Transition of Consciousness from the limited to the Unlimited... something that almost no one succeeds... Thus, they are formally initiated, they formally hold degrees and positions, and their whole life is a constant effort to realize "That which they ought to have Received in the Duration of their Initiation."

The initiation (the initiations, degree initiations, etc.) that all these initiatory orders present as "historically authentic", is nothing more than a symbolic representation of a True Initiation that they do not know (nor what it is, nor how it is done), loaded with irrelevant symbols, with no real meaning, actions, in an arbitrary setting... a theatrical performance, a bad theatrical performance... And we insist on saying this for the simple reason that in these "initiations" no True Transition of the initiate Beyond takes place... They "justify" (totally stupid for anyone who knows) that the initiation is "potential"... the misfortune is that it remains "potential" until the day they leave life, even 33rd and 333333rd degree...

True Initiation Reveals to You What You Are, Here You Are, Now, Beyond Time... False Initiation “calls” you to perform an imaginary work of refinement... But you cannot become “what You Are”, nor can you go “to position where You are”… this is simply a misunderstanding, a lack of understanding of Reality.

True Initiation is Knowledge, Transmission of Knowledge... False Initiation is a process of completion (only evolving in people's imagination).

True Initiation Reveals the Immutability of Nature and the Delusion of All Personal Development... False Initiation perceives the unreal as real and is led on a dead-end journey.

Within the false initiatory orders no one ever reached the Truth...except, perhaps, with his imagination.

It is written: "What is Here is also there and what is not Here is nowhere."

6. THE BEGINNING AND THE END

Man, as Existence, as Consciousness in the Body, is "God in the Body".

The Human Body is the True Temple of God.

The Sacred Space (of the Temple) transports us, when we Enter Correctly, to the Higher Levels (the psychological, metaphysical) of Existence.

Free Space, Boundless Space, Unites us with the Limitless, the Timeless, the True.

The Limitless, the Unworldly, the Beyond Time, is the True Heaven of Man... from the Awareness of Whom he "fell" into the limited ego and the material body.

Representation of the Limitless is Every Sacred Space, Within Which the Timeless Meets Place and Time.

According to the Image of the True Man is Man, in whose Body everything "is made".

The Limitless, is the Mythical Kingdom of Heaven, the Upper Earth, the True Abode of Beings, the Spiritual Ithaca in the sea of delusion.

Experiencing, Within Us, the Limitless, is in fact the Return Back to the Original State, Where All Is Unified Within Unchanged Eternity.

7. 1980. THE "ANCIENTS". THE ORDER OF THE ANCIENTS

"True Initiation is Realized by him who is initiated... while false initiation is experienced (by him who is initiated) passively, as a spectator."

In 1980, at the age of 25, and through the "mediation" of some very Beloved Teachers and Friends and Brothers (as I later realized) I came "in contact with a Group of People who were known (in esoteric circles) and “unknown” (in the wider society) as "the Ancients", "the Order of the Ancients".

I admit that I was "accepted" because of acquaintances and had preferential treatment... but I deserved it, as I thought at the time, in my "spiritual egoism", my foolishness... Later I realized that I was being "favored"... and I landed in full human humility... for to hear what people had to "tell" me... Even today, after all these years, I feel ashamed of my stupidity... Luckily I quickly understood... I bowed down... and waited a long time, until they "decided" to look at me... but I'm not complaining , I was taught... I was taught every moment... I feel immense gratitude for these people... as well as for my Beloveds in Old Faliro, most of whom have already "gone" from the world.

It was a "Farm", outside the City, in Southeast Attica, several acres, fenced. In the Northern part there was a two-story house and some smaller houses scattered around the area... there were patios in various places... You moved on carved paths among few trees and flowers... In the center of the area was built the "Temple", a little higher from the ground, with a spacious enclosure all around. It was oriented (as they explained to me at the time) from West to East exactly on the axis, the path, followed by the Sun on December 22, the Winter Solstice. It was a Simple Bare Room, with nothing inside (as I found when I entered), but divided into “areas”.

You entered the Temple from the West, passing through a covered spacious corridor, several meters long. In the middle of the corridor was a Gate. If you entered There (as they explained to me) there was no "return" because the Gate Locked behind you. At the end of the Corridor was another Gate. North and South of the Corridor there were also two doors, very low, up to a meter high, open, hidden behind curtains, and you had to "bend" to be outside the Temple.

Passing through the Second Gate (after receiving the warning that "there is only one way in, but two ways to the exit"), you were in a large area of the Temple, a Pronaοs. Facing East was a Third Gate, while North and South there were also low doors, as in the Corridor, leading out of the Temple.

Passing through the Third Gate you were in the Main Temple, which also had two low doors, North and South. The Main Temple was quite large and dark, even in the Daytime… it was a completely bare hall. Opposite to the East There Was a Fourth Gate, not seen (from the Main Temple) which Leads.

Passing through the Fourth Gate you were in a Very Well Lit Hall, even during the Night from the ambient light. And here in the East there was a Fifth Gate, leading Out, in the East, and North and South there were also two low doors.

If you decided to Enter the Temple, to be Initiated, (and of course if you were "deemed" suitable), you had to "enter" through the Western Gate , with the West of the Sun and "exit" through the Eastern Gate, with the Sunrise of the Sun … unless you decided to exit early through some North or South low door… it was up to you.

When you "Entered" the Temple to be Initiated, in each area, the Gate was opened for you (to enter the next area) by the Initiate who gave you the "Corresponding Instruction" and then withdrew. You had to find your own way to move forward.

For example, when you were in the Entrance Corridor to enter Pronaos, the Initiate would tell you that "If you have attachments you cannot advance, if you have no attachments, you still cannot advance." You had to decide for yourself, in complete honesty, whether to proceed East or whether to leave through the North or South door….

When you were in Pronaos the Initiate warned you to "give up all desires, except your last desire"... Again you had to decide for yourself what to do... If you were not sincere, you would later find Closed Doors in front of you (because you would be 'in control' and not be able to “hide”)…

When you were in the Main Temple, completely dark in the Night, the Initiate called you to "see your thoughts with your eyes"... And you had to understand what this meant and give (when you were "checked") the right answer... Only then could you pass the Fourth Gate.

When you entered the Holy Space Passing the Fourth Gate you were also given a "Secret Instruction" and you had to, until Sunrise, have Found the Answer, given the Solution... If You Gave the Solution the Eastern Gate Opened Exactly at Sunrise and You went out into the world, the Same and Totally Different at the same time... otherwise you were politely indicated to go out by the North or South door.

The Initiation actually took place during the Night. You traversed Within yourself and in the Temple and in Existence all the Cosmic Regions to reach the True Light, of which only a poor symbol is the Rising of the Sun. In this Initiation, the Initiation took place once and for all, all the degrees of Initiation, Complete and Final.

You had to, Entering from the Western Gate, and by the time you exited from the Eastern one, you had Raised Within yourself, Walked the Precincts of the Temple and Conquered the Corresponding Spiritual States... otherwise you had to retire... and if you didn't do it yourself, you would they indicated it to you.

But if you managed to get out of the Eastern Gate, you were now one of the "Ancient Brothers", an Enlightened One, who had seen the True Spiritual East, the True Light.

There are many Initiative Orders... The world does not know the real ones... If someone is interested in True Initiation, he must find a real initiatory order, and not be "fabled" by theatrics, nor be deceived by "theatrical performances".

Of course, we cannot accurately represent here all the Action, the Events, the Symbolisms, nor the Internal Situations that he who is initiated experienced, or the Depth of his Understanding that was Lost in the Infinite... Let us only note that "existence" and "use" of the Temple has nothing to do with the Temples of the religions... There are even architectural differences... The Temples of the religions are incomplete and their use is usually external and ineffective.

I have no intention, nor "obligation" to apologize for the truth of what I said... I have reason to give only to God and my conscience, that I spoke about the True Initiation, as (with favor) it was "given" to me by someone people. Nor can I tell someone who will "find" the "Ancients", the "Order of the Ancients"... after all, they are not interested in such a thing either... When someone is in need and needs to "find" them, he will "find" them.

The truth of my words is proved by what it indicates, that is, the True Transition to a Unified Concept of Existence, the Living of the Eternal. If some consider it false or impossible, they are simply excluding themselves from the Experience, nothing else... The Universe Flows Peacefully, regardless of the perceptions and activities of people.

He who Loves the Light, Walks in the Light, Rises in the Light and Passes Beyond, into True Life, beyond time... People of the Shadow, are engaged in fighting and defeating only shadows... not suspecting that all this is not true.

However, it must be said that the Initiation, after all, is One, in East and West... And Accomplishing the Work of Transition from ordinary consciousness (of the ordinary man) to Universal Consciousness, and to the Absolute, is Something to Experience we ourselves, whether we follow the Eastern Path of Meditation (or Non-Meditation, more correctly) or we follow the Western Path of Ritual Initiation (in a true Ιnitiatory Order, and not in imitations of the True One, which is an insult to Tradition as well, and to man, to humanity.

…

Δυτικός εσωτερισμός

ΜΥΗΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΥΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΑΜΑΘΩΝ

1. Ο Αληθινός Εσωτερισμός

2. Τα Πραγματικά Δεδομένα

3. Η Μύηση

4. Προϋποθέσεις της Αληθινής Μύησης

5. Η Αρχαία Καταγωγή του Δυτικού Εσωτερισμού

6. Η Αρχή και το Τέλος

7. 1980. Οι «Αρχαίοι». Το «Τάγμα των Αρχαίων».

«Η Μεγαλύτερη Μύηση είναι η Ζωή».

«Κάθε πράξη που γίνεται προέρχεται από μια Διάθεση… ανοίγει ή κλείνει ένα δρόμο».

«Κάθε ψυχή είναι αιχμάλωτη των πράξεών της».

« Η Μύηση είναι Αληθινή μονάχα όταν ο Μυούμενος εξέρχεται Φωτισμένος από τον Ιερό Χώρο, κι όχι εν δυνάμει φωτισμένος».

«Η Αληθινή Μύηση Είναι Μία, Διαπερνά Όλα τα Υπαρξιακά Επίπεδα, κι είναι Τελειωτική… δεν υπάρχουν βαθμοί κι εξελίξεις κι όλα αυτά που φαντάζονται οι άνθρωποι».

1. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ

Ο Αληθινός Εσωτερισμός είναι Βίωση μιας Ανώτερης Χωρίς Περιορισμούς Συνείδησης, Είσοδος σε ένα Βιωματικό Χώρο Χωρίς Ιδιότητες, που δεν μπορεί να κατανοηθεί, να περιγραφεί, να μεταδοθεί… γιατί απλά το ζεις, δεν το σκέφτεσαι. Η Αληθινή Ζωή που μας Αποκαλύπτεται (και την Ζούμε) δεν αφήνει ίχνη. Δεν μπορεί να γίνει Διδασκαλία, Θεωρία, λόγος.

Όσοι επιχειρούν να προσδιορίσουν το Ζωντανό Ακατανόητο, να περιγράψουν το Χωρίς Όρια, να μιλήσουν για το Πέραν της σκέψης και του λόγου, απλά φτιάχνουν σχήματα στον αέρα, φαντασίες που θέλουν να θεωρούν πραγματικότητες.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία κι απάτη από την «ιστορία του εσωτερισμού». Μπορούν να εξιστορήσουν τις φανταστικές θεωρίες των ανθρώπων, την δράση τους, τα έργα τους, κείμενα ή πράξεις, κλπ… Αλλά όλα αυτά δεν είναι εσωτερισμός. Είναι όσα θεωρούν οι άνθρωποι εσωτερισμό, ή έχουν πει για τον εσωτερισμό. Ο Εσωτερισμός είναι πάνω από όλα, πέρα από όλα, Ζωντανή Εμπειρία του Αιώνιου.

Έτσι φαντάζει, το λιγότερο, ανοησία η ακαδημαϊκή σπουδή του εσωτερισμού, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια στα πανεπιστήμια του «πολιτισμένου κόσμου». Αλήθεια! Την βεβαίωση σπουδών ποιος την υπογράφει; Ο Θεός; Ή ο ανόητος που παριστάνει τον δάσκαλο και θεωρεί την αμάθειά του «γνώση», άξια να την μεταδώσει, σε εξίσου ανόητους;… κι όλα αυτά υπό την προστασία του «κράτους» που χειραγωγεί την πανεπιστημιακή αμάθεια.

Αν θέλεις (ο καθένας) πραγματικά να δεις τι είναι Εσωτερισμός πρέπει να «μπεις» σε ένα πραγματικό Μυητικό Τάγμα και να αναζητήσεις μέσα από την Βιωματική Προσέγγιση την Ανέκφραστη Αλήθεια, την Ζωή (την Αληθινή Ζωή).

Εισερχόμενος όμως κάποιος σε κάποιο πραγματικό παραδοσιακό τάγμα κι όχι στις διάφορες ψευτοεσωτερικές ενώσεις των ανθρώπων (που δηλώνουν παραδοσιακά τάγματα και) που αποτελούν μια «παρωδία» εσωτερισμού… βρίσκεται, εφόσον ήδη είναι «ενήμερος» ( δηλαδή έχει ήδη κάποια «εμπειρία» και δεν είναι τελείως αμαθής), μπροστά σε κάποιες Βασικές Διαπιστώσεις.

Καταρχήν, η αντίληψη, η εικόνα που σχηματίζουμε από έξω (και βασίζεται σε εξωτερικές πληροφορίες) δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συναντάμε μέσα, με αυτό που αρχίζουμε να ζούμε. Από τον χώρο της εξωτερικής διανοητικής σύλληψης (των πληροφοριών) περνάμε στον Εσωτερικό Χώρο της Εμπειρίας. Κι είναι ακριβώς εδώ, που αναδύονται οι Διαπιστώσεις.

1. Αυτό που ζούμε είναι δική μας, προσωπική, εμπειρία, όχι κάτι που έρχεται από άλλους, από πληροφορίες, ή εξωτερική καθοδήγηση.

2. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν Χώρο Ύπαρξης, πέρα από τον «εαυτό», είναι Αυτό, η Ίδια Πραγματικότητα, για την Οποία μιλούν όλες οι Παραδόσεις, σε Ανατολή και Δύση, Αυτό που Υπάρχει (όχι «αυτό» που φαντάζονται οι άνθρωποι μέσα στα διανοήματά τους).

3, Υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος να ψηλαφίσουμε, να Αγγίξουμε Αυτό που Υπάρχει, εγκαταλείποντας κάθε διαδικασία σύλληψης του Πραγματικού… μόνο τότε Ανατέλλει η Γνώση.

Έτσι, αυτό που μεταδίδονταν, από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στις διάφορες Μυητικές Ομάδες, ήταν ακριβώς η Ζωή, η Αληθινή Ζωή, πέραν της σκέψης, των θεωριών, του λόγου. Η Ζωή δεν έχει μέθοδο να μεταδοθεί. Όλοι οι δρόμοι, οι προσπάθειες εγκαταλείπονται όταν αρχίσουμε να ζούμε. Η Ζωή μεταδίδεται μόνο από την Ζωή, σαν Ζωή, όχι σαν διδασκαλία, ή πράξη…

Αν στα Μυστήρια επέβαλαν την «σιωπή» είναι γιατί την Ζωή την Ζούμε, δεν την περιγράφουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί… κάθε λέξη είναι πλεονασμός. Ο μόνος τρόπος να μιλήσεις για τα Μυστήρια της Ζωής είναι να τα υποδείξεις, ή καλύτερα να υποδείξεις τα εμπόδια που σε εμποδίζουν να δεις (τις λειτουργίες μέσα σου που σε εμποδίζουν να δεις)… η να μιλήσεις συμβολικά για όλα αυτά (στοχεύοντας στην ταυτόχρονη εμπειρία, στην ταυτόχρονη κατανόηση αυτού που ακούει… αλλιώς το σύμβολο είναι άδειο από περιεχόμενο)… Και στις δυο περιπτώσεις ο άνθρωπος καλείται να υπερβεί την συνηθισμένη κατάσταση και να ζήσει με άλλο τρόπο, να γνωρίσει με ένα άλλο τρόπο, διαφορετικό από αυτόν της σκέψης.

Αν θες να ακούσεις πρέπει να σωπάσεις.

Αν δεν γνωρίζεις δεν πρέπει να «μιλάς».

Όταν γνωρίσεις θα κατανοήσεις ότι Μπορείς να Ζεις αλλά δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί η Ζωή είναι Βίωμα κι όχι φαινόμενο να το περιγράφεις σαν «παρατηρητής».

Πρέπει να Διασχίσεις αυτές τις Τρεις Σιωπές για να Αγγίξεις το Αιώνιο, που Αποτελεί την Ουσία όλων των Παραδόσεων.

Ο Εσωτερισμός είναι πέρα από όλες τις θρησκείες, αλλά ταυτόχρονα είναι η ουσία όλων των θρησκειών. Ο Εσωτερισμός σε Οδηγεί Πέραν. Στις θρησκείες μόνο η εσωτερική ουσία τους (κι όχι τα εξωτερικά δόγματα κι οι εξωτερικές δραστηριότητες και τελετουργίες) οδηγούν πέραν… η ίδια η θρησκεία αποτελεί μια θεώρηση, μια διδασκαλία, εξωτερικές δραστηριότητες και πράξεις.

Το Ακλόνητο Θεμέλιο του Εσωτερισμού είναι ότι ο Άνθρωπος, από την Φύση του, Έχει Κάτι Αιώνιο, κι είναι ακριβώς Αυτό το Αιώνιο, που Αποκαλύπτεται μέσω της Δράσης, του Διαλογισμού, της Μύησης.

2. ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Όταν, κατά την Πραγματική Μύηση, (κι όχι σε απομιμήσεις μύησης που δίνονται σε ψευτοτάγματα, όπως θα εξηγήσουμε και θα τεκμηριώσουμε, πιο κάτω) Εισέρχεσαι στον Χώρο του Ιερού Βιώματος, νοιώθεις ότι υπάρχεις και δραστηριοποιείσαι Ταυτόχρονα σε Τρία Κοσμικά (Πεδία ή) Επίπεδα Ύπαρξης.

1. Σε ένα Κοσμικό Επίπεδο (Όλο το Σύμπαν, Αόρατο και Ορατό, είναι ο Ιερός Χώρος του Θεού) Όπου Είσαι Μέσα.

2. Στον Ιερό Χώρο του Ναού όπου Τελείται η Μύηση.

3. Στο Σώμα σου, μέσα στο σώμα σου.

Υπάρχει Συσχετισμός κι Αλληλεξάρτηση σε αυτά τα Τρία Επίπεδα και Κάθε «Δράση» Τελείται και στα Τρία Επίπεδα Ταυτόχρονα.

Όταν Προχωράς στην Μυητική Πράξη, ταυτόχρονα, «Υψώνεσαι» μέσα στο σώμα σου (στα διάφορα κέντρα ενέργειας και συνειδητότητας, επίγνωσης), «Βαδίζεις» στον Ιερό Χώρο του Ναού (που είναι κατάλληλα διαμορφωμένος σε επίπεδα και σε αντιστοιχία με το Σύμπαν και το Σώμα), και Αφυπνίζεσαι στα Ανώτερα Πεδία (στις Ανώτερες Κοσμικές Περιοχές Επίγνωσης, στου Ανώτερους Κόσμους).

Το Υλικό Σώμα είναι η Συγκεκριμένη (Απτή) Ύπαρξη στην οποία εκδηλώνεσαι αυτή την στιγμή.

Ο Ιερός Ναός όπου Τελείται η Μύηση είναι ταυτόχρονα ο ψυχολογικός χώρος (ο μεταφυσικός ενδιάμεσος χώρος) μέσα στον οποίο αναπτύσσεται η συνειδητότητα.

Το Κοσμικό είναι ο Πνευματικός Χώρος μέσα στον Οποίο Επεκτείνεται Χωρίς Όρια η Αντίληψη για να Βιώσει το Απόλυτο.

Η Μύηση, που Συμβαίνει Εδώ, Τώρα, στο Παρόν, πέρα από τον χρόνο, στην Αιώνια Στιγμή που Ρέει, είναι η Αληθινή Μετάβαση προς το Υπερβατικό Όλον, πέρα από το Σώμα, πέρα από την Ψυχολογική Ύπαρξη, στο Άχρονο Πνεύμα. Είναι Κάτι που Συμβαίνει, Εδώ, Τώρα, με την βοήθεια της Τελετουργίας… αλλιώς η Μύηση δεν είναι πραγματική, αυθεντική, αλλά ένα θέατρο, μια «παράσταση».

3. Η ΜΥΗΣΗ

Η Τελετουργική Μύηση δεν είναι μια συνηθισμένη πράξη.

Η Συμβολική Πράξη (να «Βαδίσεις» στον Ιερό Χώρο του Ναού, στα διάφορα «επίπεδα» του Ναού) αυστηρά καθορισμένη, είναι έξω από τον χρόνο, απογυμνωμένη από τον χρόνο, ίδια πάντα. Τελείται πάντα Εδώ, Τώρα, στο Παρόν, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει, κι οδηγεί, με την Εκτέλεσή της, έξω από τον χρόνο, έξω από την ίδια την δράση, στην Αληθινή Συνειδησιακή Μετατόπιση Μέσα μας που είναι ταυτόχρονα Βίωση των Ανώτερων Κοσμικών Πεδίων Ύπαρξης… είναι η Αληθινή Μετάβαση στην Απεραντοσύνη της Αρχικής Φυσικής Κατάστασης της Ύπαρξης.

Η Μύηση έχει Σκοπό να μας Οδηγήσει, την Ώρα που Εκτελείται (Εδώ, Τώρα) σε μια Εσωτερική Πραγματοποίηση, σε μια Μετατόπιση της Συνείδησης, από την συνηθισμένη κατάσταση (του συνηθισμένου ανθρώπου) σε Ευρύτερα Πεδία Επίγνωσης.

Έτσι η Μύηση, ούτε δίνεται από κάποιον, ούτε πραγματοποιείται μαγικά από την Τελετουργία, αλλά Κατακτιέται σαν Κατανόηση (σαν Διεύρυνση της Συνείδησης) σαν προσωπική επίτευξη από τον Μυούμενο.

Ούτε ο Μυητής, που ασφαλώς παίζει «ρόλο», ούτε η Μύηση, που ασφαλώς έχει την χρησιμότητά της, είναι το Ουσιαστικό, αλλά το Έργο της Μετάβασης που Συντελείται κατά την Μύηση, του Μυούμενου σε μια Ευρύτερη Συνειδητότητα, η Προσωπική Βίωση του Απεριόριστου, του Απολύτου.

Στην πραγματικότητα, ο Μυητής (εφόσον είναι πραγματικός Μυητής και δεν έχει τυπικά το αξίωμα του «δασκάλου») μεταδίδει την Αρχική Ώθηση, που χάνεται στα Βάθη της Αρχαιότητας, και περνά από Μυητή σε Μυούμενο… για την πραγματοποίηση της Μετάβασης σε μια Ευρύτερη Συνείδηση (από τον Μυούμενο).

Το ίδιο το Τελετουργικό Τυπικό είναι Δράσεις που Φωτίζουν και Ωθούν την Συνείδηση σε Κατανόηση (που είναι Ουσιαστική Δράση), Εδώ, Τώρα, σε μια Συνειδησιακή Μετατόπιση.

4. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

(ο Χώρος, ο Χρόνος, η Ιερή Πράξη)

Η Μύηση Πραγματοποιείται Μέσα στον Ίδιο τον Άνθρωπο, όταν η Συνειδητότητα Συντονίζεται με τον Ιερό Χώρο του Ναού, κι «Ανυψώνεται» (στα διάφορα συνειδησιακά-ενεργειακά κέντρα μέσα στο Σώμα καθώς «Βαδίζουμε» στα επίπεδα του Ναού κι Αντίληψη Βιώνει τις Ανώτερες Πνευματικές Καταστάσεις κι Επεκτείνεται στον Απεριόριστο Χώρο του Πνεύματος.

Η Μύηση Συμβαίνει Πάντα στο Παρόν (Εδώ, Τώρα). Αν δεν συμβεί, αν δεν πραγματοποιηθεί η Μετατόπιση της Συνείδησης, στα ανώτερα κέντρα μέσα στο Σώμα, την ώρα που βρισκόμαστε στα αντίστοιχα επίπεδα μέσα στον Ιερό Χώρο του Ναού και δεν Βιωθούν οι Πνευματικές Καταστάσεις στον Ευρύτερο Χώρο του Πνεύματος… απλά δεν υπάρχει Μύηση αλλά μια αποτυχημένη πράξη.

Ο Μυούμενος, εφόσον αυτός ο ίδιος καλείται να Πραγματοποιήσει το Έργο της Μετάβασης, πρέπει να είναι Έτοιμος, Ενεργός και Δραστήριος και να Τελέσει την Μετάβαση… Εννοείται ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένος για αυτό, να μην έχει εξωτερικές προσκολλήσεις, να έχει απαλλαγεί από επιθυμίες και πάθη, να έχει καθαρό νου (από όλα τα «διανοητικά σκουπίδια» του εξωτερικού ανθρώπινου πολιτισμού) για να μπορέσει, μέσα στον Ιερό Χώρο του Άμεσου Βιώματος στο Οποίο Συμμετέχει, Εδώ, Τώρα… να Συγκεντρωθεί στην Τελετουργική Πράξη (που Συντελείται Ταυτόχρονα, στο Σώμα, στον Ιερό Χώρο του Ναού Και στον Ευρύτερο Χώρο της Κοσμικής Ύπαρξης)… και να Πραγματοποιήσει, την Στιγμή που Τελείται η Ιερουργία, Εδώ, Τώρα, την Μετατόπιση της Συνείδησης.

Η Πραγματική Μύηση, εφόσον έχει Στόχο να μας Οδηγήσει στο Απεριόριστο, δεν έχει Θεωρητική Διδασκαλία. Κι εφόσον μας Οδηγεί Άμεσα δεν έχει «διαδικασία»… Πραγματοποιείται Εδώ, Τώρα, πέρα από τον χρόνο… Μια τέτοια όμως «Μετάδοση» (από τον Μυητή στον Μυούμενο… όπως ένα αναμμένο κερί ανάβει ένα άλλο κερί) είναι ουσιαστικά πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη, ακόμα και για ανθρώπους που ασχολούνται χρόνια με τον Εσωτερισμό. Έτσι Προτιμάται ο Δρόμος της Τελετουργικής Πράξης… Μέσα στους Τρεις Αλληλεξαρτώμενους Υπαρξιακούς Χώρους (Κοσμικός Χώρος, Ιερός Ναός, Σώμα), υπάρχουν Αλληλεξαρτώμενες Δράσεις («Ανύψωση» στο Σώμα, «Βάδισμα» στον Ιερό Χώρο, «Επίγνωση» στον Πνευματικό Χώρο), που Οδηγούν κατά την Πρόοδό τους στην «Μεγάλη Έξοδο» στο Αιώνιο… Υπαρξιακά Σύμβολα, Συγκεκριμένες Δράσεις, και Μετατόπιση της Συνείδησης, όλα λειτουργούν ταυτόχρονα για να Βιώσουμε το Απόλυτο… Κι όλα οδηγούν πέρα από κάθε διαδικασία στην Αιώνια Αναλλοίωτη Πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχει πλέον «εξωτερική κίνηση»… Όλα Είναι Ένα.

5. Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΥ

Μιλώντας για την ιστορία πρέπει να αναρωτηθούμε για «ποια ιστορία» μιλάμε… Αυτή που προσπαθεί να ανιχνεύσει τι συνέβη πραγματικά στο παρελθόν, ή την επίσημη «κατασκευασμένη ιστορία» που διδάσκουν στους ανθρώπους… Μέσα στην Ελληνική Θρησκευτικότητα ο Ορφέας υπήρξε το Αληθινό Πρόσωπο του Διονύσου, Αυτός που Αποκάλυψε το Άγνωστο Θείο στους Έλληνες. Τα Ορφικά Μυστήρια (που μεταμόρφωσαν βαθιά τα Ελευσίνια Μυστήρια και διαμόρφωσαν την Δελφική Λατρεία), όπως τα βίωναν στους Ορφικούς Θιάσους (καθώς και τους Διονυσιακούς Θιάσους) οδηγούσαν τον άνθρωπο στη Βίωση του Θείου… Μέσα στην Κοσμική Αντίληψη του Ορφέα (του Ανθρώπου, του μύστη) και μέσω της Ιερής Πράξης αποκάλυπταν μέσα στον άνθρωπο (που συμμετείχε) το Θείο, την Θεία Φύση του, την Πραγματικότητα, την Λύτρωση… Έτσι η Μύηση μέσα στα Μυστήρια είχε μια Τριπλή Διάσταση: Αντίληψη του Κοσμικού Θείου Χώρου, Ιερή Πράξη (θρησκευτική τελετουργία), και Προσωπική Βίωση (προσωπική συμμετοχή στη θεία πραγματικότητα)… Αυτά είναι, από τότε τα τρία στοιχεία κάθε Μύησης.

Από την Καρδιά του Ορφισμού προερχόμενος ο Πυθαγόρας μετατόπισε την Αντίληψη της Πραγματικότητας από την Θρησκευτική Σύλληψη στην Φιλοσοφική Κατανόηση κι Έκφραση, διδάσκοντας στον Πυθαγόρειο Σύλλογο (και στους μετέπειτα πυθαγόρειους συλλόγους) την Μύηση μέσω «πειθαρχίας», την Βίωση του Όντος… Στην γραμμή αυτή κινήθηκαν όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Πλάτωνας… μέχρι τους Νεοπλατωνικούς… Έτσι η Μύηση μέσα στην Φιλοσοφία είχε μια αντίστοιχη (αλλά διαφοροποιημένη από την θρησκευτική) Τριπλή Διάσταση: Αντίληψη της Κοσμικής Πραγματικότητας, Φιλοσοφική «Πειθαρχία» (όπως την ορίζει ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα, 67,d», «λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος»), και Βίωση του Αληθινού Όντος.

Ήδη από τις αρχές του 1^ου π.Χ. αιώνα, την ιστορική περίοδο που κατέρρεαν οι Ελληνιστικές Μοναρχίες (που είχαν δημιουργηθεί από την Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου) κι Αναδυόταν η Κοσμοκρατορία της Ρώμης είχε διαδοθεί παντού στον Ελληνιστικό Κόσμο μια Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας, η «Γνώσις». Πηγάζοντας μέσα από τα Ελληνικά Μυστήρια, Έχοντας αφομοιώσει Ολόκληρη την Ελληνική Φιλοσοφία των προηγούμενων αιώνων, η «Γνώσις» δίδασκε τα Εσωτερικά Μυστήρια, μια Ολοκληρωμένη Σύλληψη της Κοσμικής Πραγματικότητας, μια «Συμβολική Τελετουργία» (τα Μυστήρια), που Οδηγούσε στην Αληθινή Γνώση, δηλαδή στην Άμεση Υπερδιανοητική Επαφή με την Πραγματικότητα, στο Θεό… Θα μιλήσουμε αλλού για την «Γνώση», για να αποκαταστήσουμε την Αλήθεια… Δυστυχώς όσα λέγονται για την «Γνώση» δεν αναφέρονται στο Γνήσιο Γνωστικό Ρεύμα, που αναπτύχθηκε κατά κύριο λόγο στην Αλεξάνδρεια, και που δημιούργησε τον 2^ο , 3^ο αιώνα μ.Χ. τον Ερμητισμό… Ο «Ποιμάνδρης» ή «Ο της αυθεντίας νους», περιέχει όλη την Κοσμική Αντίληψη των Γνωστικών (Πρώτος Νους - Δεύτερος Νους Δημιουργός «διακεχυμένος εν πάσει τη φύσει», ή Λόγος, ή «Τόπος», ή Ήλιος Νοητός, ή Ουράνιος Άνθρωπος - Φωτιά ή νους - Ύδωρ ή ψυχή - Πνεύμα ή ενέργεια - Ύλη ή σώμα… κλπ.)… Από τον 4^ο μ.Χ. αιώνα ο Γνωστικισμός διαδόθηκε σε όλη την Δύση μέσω των Μυστικών Μυητικών Ταγμάτων… Όσα όμως λέγονται «επίσημα» για τον Γνωστικισμό αναφέρονται στο τμήμα εκείνο του Γνωστικισμού που ανέμιξε χριστιανικές αντιλήψεις (δηλαδή στον γνωστικό χριστιανισμό που εκλήφθηκε από τους χριστιανούς σαν χριστιανικός γνωστικισμός) και καταδιώχθηκε και κατασυκοφαντήθηκε σαν χριστιανική αίρεση κι απομονώθηκε τελικά από την επίσημη χριστιανική εκκλησία… έτσι η αντίληψη που επικρατεί για τον Γνωστικισμό είναι τελείως εσφαλμένη.

Από αυτόν τον Αρχαίο Γνωστικισμό προήλθαν όλα τα Εσωτερικά μυητικά Τάγματα της Δύσης, είτε μένοντας μέσα στο Αρχαίο Ρεύμα, είτε αναμιγνύοντας καμπαλιστικές, ή χριστιανικές αντιλήψεις… Οι Αρχαίοι, οι Ερμητιστές του Μεσαίωνα, οι Καθαροί, οι Ροδόσταυροι, οι Τέκτονες…

Οι Αρχαίοι Γνωστικοί είχαν την πιο Ολοκληρωμένη ίσως Αντίληψη της Πραγματικότητας στον Αρχαίο Κόσμο, κι είχαν μια Απλή Καθαρή Μύηση μέσα από συμβολικά βαπτίσματα, στο πνεύμα (την λεπτή ενέργεια που υποστηρίζει την ύλη), στο ψυχικό ύδωρ, στη νοητική φωτιά, στον Νοητικό Αιθέρα (του Δεύτερου Νου), και που Οδηγούσαν στην Γνώση του Πρώτου Νου.

Ο Μυούμενος, αφού είχε προετοιμαστεί επαρκώς οδηγούνταν στον Συμβολικό Γνωστικό Ναό και περνούσε μέσα από τις δοκιμασίες (βαπτίσματα… βάπτισμα του «πνεύματος, βάπτισμα του ύδατος, βάπτισμα της φωτιάς) για να φτάσει στο Άδυτο όπου λάμβανε την Τελική Μύηση (το Βάπτισμα του Αιθέρα, του Δεύτερου Νου) που θα τον Οδηγούσε στην Έξοδο στο Θεό (στην Είσοδο στη Θεία Πραγματικότητα)… Στην Διάρκεια την Μυητικής Διαδικασίας Βίωνε Πραγματικά την Μετατόπιση από τα κατώτερα εσωτερικά κέντρα λειτουργίας προς το Ανώτερο Νοητικό και Πραγματοποιούσε την Απελευθέρωση στην Απεραντοσύνη του Πρώτου Νου.

Ο Χώρος, ο Ναός, η Πράξη, η Ιερή λέξη, μετέδιδαν την Αρχέγονη Ώθηση που Οδηγούσε Πίσω στην Πηγή, στο Απεριόριστο Ένα, στο Χωρίς Ιδιότητες.

(«Αρχή των όντων ο Θεός, και νου και φύσεως και ύλης».

«Πάντα δε μόρια του Θεού έστιν. Ει δε πάντα μόρια, πάντα άρα Θεός».

«Και ούτω πάντα τε και πάντες από του Θεού είσιν ηρτημένοι».

«Και ο μεν Θεός περί πάντα και δια πάντων, ο δε νους περί την ψυχήν, η δε ψυχή περί τον αέρα, ο δε αήρ περί την ύλην».

«Ο μεν Θεός εν τω νω, ο δε νους εν τη ψυχή, η δε ψυχή εν τη ύλη».

«Η Γνώσις βαθεία σιωπή έστι και καταργία των αισθήσεων».

«Τούτο το τέλος τοις Γνώσιν εσχηκόσι θεωθήναι».

«Περιλάμψαν δε τον νουν, την όλην ψυχήν αναλαμβάνει και ανέλκει δια του σώματος και όλον αυτός εις ουσίαν μεταβάλλει. Αδύνατον γαρ ψυχήν αποθεωθήναι εν σώματι ανθρώπου μένουσαν».

«Εάν μη σεαυτόν εξισάσης τω Θεώ, τον Θεόν νοήσαι ου δύνασαι· το γαρ όμοιον τω ομοίω νοητόν. Παντός σώματος εκπηδήσας συναύξησον σεαυτόν τω αμετρήτω μεγέθει και πάντα χρόνον υπεράρας αιώνιος γενού, και νοήσεις τον Θεόν».

«Πάτερ, το παν ορώ εμαυτόν όντα, εν τω νοΐ ορών. Εν ουρανώ ειμί, εν γη, εν ύδατι· εν αέρι· εν ζώοις ειμί, εν φυτοίς· εν γαστρί, προ γαστρός· μετά γαστέρα· πανταχού πάρειμι».

«Έγνωκας, ω τέκνον, της παλιγγενεσίας τον τρόπον».

Ερμητικά, Βιβλία I, X, XVI)

Αυτό το Κύμα Εσωτερισμού επηρέασε και τον Δυτικό Χριστιανισμό… όχι τόσο την επίσημη εκκλησία όσου αυτούς που στους κόλπους της εκκλησίας αναζητούσαν το Βαθύτερο Νόημα της Παράδοσης… Ο Δυτικός Εσωτερικός Χριστιανισμός απέκτησε έτσι ένα καθαρά Μυητικό Χαρακτήρα, που πραγματοποιούνταν σε Μυστικούς Ναούς… Ενώ ο Ανατολικός Εσωτερικός Χριστιανισμός… πηγάζοντας από τον Ιωάννη και επεκτεινόμενος από τον Ωριγένη, τον Ευάγριο, τον Διονύσιο, τον Μάξιμο, και τους άλλους μυστικούς πατέρες βρήκε καταφύγιο (και τον αληθινό χώρο του) στην «Έρημο» (είτε πραγματική είτε συμβολική).

Σιγά σιγά όμως τα Αρχαία Πραγματικά Μυητικά Τάγματα τείνουν να εκλείψουν. Οι Αναβιώσεις, και του 1717 στην Αγγλία, και άλλων προσπαθειών, συνήθως είναι «πλαστές», γιατί δεν Παρέχουν Αληθινή Μύηση, που να Οδηγεί στην Τελείωση μέσα στο Θεό (κατά την Διάρκεια της Μύησης), αλλά απομιμήσεις μύησης που δίνουν το χρίσμα, χρίουν «εν δυνάμει» φωτισμένους, που θα πρέπει μετά, εκ των υστέρων, με προσπάθειες, να πραγματοποιήσουν το Έργο της Μετάβασης της Συνείδησης από το περιορισμένο στο Απεριόριστο… πράγμα που δεν πετυχαίνει σχεδόν κανείς… Έτσι είναι τυπικά μυημένοι, τυπικά κατέχουν βαθμούς κι αξιώματα, και όλη η ζωή τους είναι μια διαρκής προσπάθεια να πραγματοποιήσουν «Αυτό που θα έπρεπε να Είχαν Λάβει κατά την Διάρκεια της Μύησής τους».

Η μύηση (οι μυήσεις, μυήσεις βαθμών, κλπ.) που παρουσιάζουν σαν «ιστορικά αυθεντική» όλα αυτά τα μυητικά τάγματα, δεν είναι παρά μια συμβολική αναπαράσταση μιας Αληθινής Μύησης που δεν Γνωρίζουν (ούτε τι είναι, ούτε πως γίνεται), φορτωμένη με άσχετα σύμβολα, με χωρίς πραγματικό νόημα, πράξεις, μέσα σε ένα αυθαίρετο σκηνικό… μια θεατρική παράσταση, μια κακή θεατρική παράσταση… Κι επιμένουμε να το λέμε αυτό για τον απλούστατο λόγο, ότι σε αυτές τις «μυήσεις» δεν πραγματοποιείται Αληθινή Μετάβαση του μυούμενου Πέραν… Το «δικαιολογούν» (τελείως ανόητα για όποιον Γνωρίζει) ότι η μύηση είναι «εν δυνάμει»… το δυστύχημα είναι ότι μένει «εν δυνάμει» μέχρι την μέρα που φεύγουν από την ζωή, ακόμα και μύστες του 33^ου και του 333333^ου βαθμού…

Η Αληθινή Μύηση σου Αποκαλύπτει Αυτό που Είσαι, Εδώ που Είσαι, Τώρα, Πέρα από τον χρόνο… Η ψευτομύηση σε «καλεί» να πραγματοποιήσεις ένα φανταστικό έργο τελειοποίησης… Αλλά δεν μπορείς να γίνεις «αυτό που Είσαι», ούτε μπορείς να πας «στην θέση που Είσαι»… πρόκειται απλά για παρεξήγηση, για μη κατανόηση της Πραγματικότητας.

Η Αληθινή Μύηση είναι Γνώση, Μετάδοση Γνώσης… Η ψευτομύηση είναι διαδικασία τελείωσης (μόνο που εξελίσσεται στην φαντασία των ανθρώπων).

Η Αληθινή Μύηση Αποκαλύπτει το Αναλλοίωτο Της Φύσης και την αυταπάτη κάθε προσωπικής εξέλιξης… Η ψευτομύηση εκλαμβάνει το μη αληθινό σαν αληθινό κι οδηγείται σε ένα αδιέξοδο ταξίδι.

Μέσα στα πλαστά μυητικά τάγματα δεν έφτασε ποτέ κανείς στην Αλήθεια… εκτός, ίσως, με την φαντασία του.

Είναι γραμμένο: «Ό,τι είναι Εδώ είναι κι εκεί κι ό,τι δεν είναι Εδώ δεν είναι πουθενά».

6. Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Ο Άνθρωπος, σαν Ύπαρξη, σαν Συνείδηση μέσα στο Σώμα, είναι « ο Θεός Μέσα στο Σώμα».

Το Ανθρώπινο Σώμα είναι ο Αληθινός Ναός του Θεού.

Ο Ιερός Χώρος (του Ναού) μας μεταφέρει, όταν Εισερχόμαστε Σωστά, στα Ανώτερα Επίπεδα (τα ψυχολογικά, μεταφυσικά) της Ύπαρξης.

Ο Ελεύθερος Χώρος, ο Χωρίς Όρια Χώρος, μας Ενώνει με το Απεριόριστο, το Άχρονο, το Αληθινό.

Το Απεριόριστο, το Ακοσμικό, το Πέρα από τον χρόνο, είναι ο Αληθινός Παράδεισος του Ανθρώπου… από την Επίγνωση του Οποίου «έπεσε» μέσα στο περιορισμένο εγώ και στο υλικό σώμα.

Αναπαράσταση του Απεριόριστου είναι Κάθε Ιερός Χώρος, Εντός του Οποίου Συναντάται το Άχρονο με τον Τόπο και τον Χρόνο.

Κατ’ Εικόνα του Αληθινού είναι ο Άνθρωπος, μέσα στο Σώμα του οποίου «γίνονται» όλα.

Το Απεριόριστο, είναι το Μυθικό Βασίλειο του Ουρανού, η Άνω Γη, η Αληθινή Κατοικία των Όντων, η Πνευματική Ιθάκη μέσα στην θάλασσα της αυταπάτης.

Η Βίωση, Μέσα μας, του Απεριόριστου, είναι στην πραγματικότητα η Επιστροφή Πίσω στην Αρχική Κατάσταση, Εκεί Όπου Όλα Ενοποιούνται Μέσα στην Αναλλοίωτη Αιωνιότητα.

7. 1980. ΟΙ «ΑΡΧΑΙΟΙ». ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ

«Την Αληθινή Μύηση την Πραγματοποιεί ο Μυούμενος… ενώ την ψευτομύηση την υφίσταται (ο μυούμενος) παθητικά, σαν θεατής».

Το 1980, σε ηλικία 25 χρόνων, και με την «μεσολάβηση» κάποιων πολύ Αγαπημένων Διδασκάλων και Φίλων και Αδελφών (όπως συνειδητοποίησα αργότερα) ήρθα σε «επαφή με μια Ομάδα Ανθρώπων που ήταν γνωστοί (στους κύκλους της εσωτερικής κοινωνίας) κι «άγνωστοι» (στην ευρύτερη κοινωνία) σαν «οι Αρχαίοι», «το Τάγμα των Αρχαίων».

Ομολογώ πως έγινα «δεκτός» λόγω γνωριμιών κι είχα προνομιακή μεταχείριση… αλλά το άξιζα, όπως νόμιζα τότε, μέσα στον «πνευματικό εγωισμό» μου, την ανοησία μου… Αργότερα κατάλαβα πως μου γινόταν «χάρη»… και προσγειώθηκα στην πλήρη ανθρώπινη ταπεινότητα… για να ακούσω τι είχαν να μου «πουν» οι άνθρωποι… Ακόμα σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, νοιώθω ντροπή για την ανοησία μου… Ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα… υποκλίθηκα… και περίμενα πολύ καιρό, μέχρι να «αποφασίσουν» να με κοιτάξουν… όμως δεν παραπονιέμαι, διδάχτηκα… διδασκόμουν κάθε στιγμή… νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους… όπως και για τους Αγαπημένους μου στο Παλιό Φάληρο, οι πιο πολλοί από τους οποίους έχουν «φύγει» πια από τον κόσμο.

Ήταν ένα «Αγρόκτημα», έξω από την Πόλη, στην Νοτιοανατολική Αττική, κάμποσα στρέμματα, περιφραγμένο. Στο Βορεινό μέρος υπήρχε ένα διώροφο σπίτι και κάποια μικρότερα σπιτάκια σκόρπια στο χώρο… υπήρχαν αίθρια σε διάφορα σημεία… Κινιόσουν σε χαραγμένα μονοπάτια ανάμεσα σε λιγοστά δένδρα και λουλούδια… Στο κέντρο της περιοχής ήταν κτισμένος ο «Ναός», λίγο πιο ψηλά από το έδαφος, με ένα ευρύχωρο περίβολο γύρω-γύρω. Είχε προσανατολισμό (όπως μου εξήγησαν τότε) από την Δύση στην Ανατολή ακριβώς πάνω στον άξονα, στην τροχιά, που ακολουθούσε ο Ήλιος στις 21 Μαρτίου, που είναι η Εαρινή Ισημερία. Ήταν μια Απλή Γυμνή Αίθουσα, χωρίς τίποτα μέσα (όπως διαπίστωσα όταν μπήκα), αλλά χωρισμένη σε «περιοχές».

Έμπαινες μέσα στο Ναό από την Δύση, περνώντας από ένα στεγασμένο ευρύχωρο διάδρομο, αρκετά μέτρα μακρύ. Στην μέση του διαδρόμου υπήρχε μια Πύλη. Αν έμπαινες Εκεί (όπως μου εξήγησαν) δεν είχε «επιστροφή» γιατί η Πύλη Κλείδωνε πίσω σου. Στο τέλος του Διαδρόμου υπήρχε μια άλλη Πύλη. Βόρεια και Νότια του Διαδρόμου υπήρχαν επίσης δυο πόρτες, πολύ χαμηλές, μέχρι ένα μέτρο ύψος, ανοιχτές, κρυμμένες πίσω από παραπετάσματα, κι έπρεπε να «σκύψεις» για να βρεθείς έξω από τον Ναό.

Περνώντας την Δεύτερη Πύλη (αφού λάβαινες την προειδοποίηση ότι «υπάρχει μόνον ένας τρόπος να μπεις, αλλά δύο τρόποι να φτάσεις στην έξοδο»), βρισκόσουν σε μια μεγάλη περιοχή του Ναού, ένα Πρόναο. Απέναντι Ανατολική υπήρχε μια Τρίτη Πύλη, ενώ Βόρεια και Νότια υπήρχαν επίσης χαμηλές πόρτες, όπως και στον Διάδρομο, που οδηγούσαν έξω από τον Ναό.

Περνώντας την Τρίτη Πύλη βρισκόσουν στον Κυρίως Ναό, που είχε επίσης Βόρεια και Νότια δυο χαμηλές πόρτες. Ο Κυρίως Ναός ήταν αρκετά μεγάλος και σκοτεινός, ακόμα και στην διάρκεια της Ημέρας… ήταν μια τελείως γυμνή αίθουσα. Απέναντι Ανατολικά Υπήρχε μια Τέταρτη Πύλη, που δεν φαινόταν (από τον Κυρίως Ναό) που Οδηγεί.

Περνώντας την Τέταρτη Πύλη βρισκόσουν σε μια Πολύ Καλά Φωτισμένη Αίθουσα, ακόμα και στην διάρκεια της Νύχτας από το φως του περιβάλλοντος. Κι εδώ υπήρχε Ανατολικά μια Πέμπτη Πύλη, που οδηγούσε Έξω, στην Ανατολή, και Βόρεια και Νότια υπήρχαν επίσης δυο χαμηλές πόρτες.

Αν αποφάσιζες να Μπεις στο Ναό, να Μυηθείς, (και βεβαίως αν «κρινόσουν» κατάλληλος), έπρεπε να «μπεις» από την Δυτική Πύλη, με την Δύση του Ήλιου και να «βγεις» από την Ανατολική Πύλη, με την Ανατολή του Ήλιου… εκτός κι αν αποφάσιζες να βγεις νωρίτερα από κάποια Βόρεια ή Νότια χαμηλή πόρτα… εξαρτιόταν από σένα.

Όταν «Έμπαινες» στον Ναό για να Μυηθείς, σε κάθε περιοχή, σου ανοιγόταν η Πύλη (για να μπεις στην επόμενη περιοχή) από τον Μυητή που σου Έδινε την «Αντίστοιχη Οδηγία» και μετά αποσυρόταν. Έπρεπε μόνος σου να βρεις τον τρόπο να προχωρήσεις.

Για παράδειγμα, όταν ήσουν στον Διάδρομο Εισόδου για να μπεις στον Πρόναο σου έλεγε ο Μυητής ότι «Αν έχεις προσκολλήσεις δεν μπορείς να προχωρήσεις, αν δεν έχεις καμία προσκόλληση, πάλι δεν μπορείς να προχωρήσεις». Έπρεπε, μόνος σου, μέσα σε απόλυτη ειλικρίνεια να αποφασίσεις αν θα Προχωρήσεις Ανατολικά ή αν θα αποχωρήσεις από την Βόρεια ή Νότια πόρτα….

Όταν βρισκόσουν στον Πρόναο ο Μυητής σε προειδοποιούσε να «εγκαταλείψεις όλες τις επιθυμίες, εκτός από την τελευταία επιθυμία σου»… Και πάλι έπρεπε μόνος σου να αποφασίσεις τι θα κάνεις… Αν δεν ήσουν ειλικρινής, θα έβρισκες, αργότερα, μπροστά σου Κλειστές Πόρτες (γιατί θα «ελεγχόσουν» και δεν θα μπορούσες να «κρυφτείς»)…

Όταν βρισκόσουν στον Κυρίως Ναό, τελείως σκοτεινό μέσα στην Νύχτα, ο Μυητής σε καλούσε να «δεις με τα μάτια σου τις σκέψεις σου»… Κι έπρεπε να κατανοήσεις τι σημαίνει αυτό και να δώσεις (όταν θα σε «έλεγχαν») την σωστή απάντηση… Μόνο τότε μπορούσες να περάσεις την Τέταρτη Πύλη.

Όταν έμπαινες στον Ιερό Χώρο Περνώντας την Τέταρτη Πύλη σου δινόταν επίσης μια «Μυστική Οδηγία» κι έπρεπε, μέχρι την Ανατολή του Ήλιου να έχεις Βρει την Απάντηση, να έχεις Δώσει την Λύση… Αν Έδινες την Λύση η Ανατολική Πύλη Άνοιγε Ακριβώς στην Ανατολή του Ήλιου κι Έβγαινες στον κόσμο, ο Ίδιος και Τελείως Διαφορετικός ταυτόχρονα… διαφορετικά με ευγενικό τρόπο σου υπεδείκνυαν να βγεις από την Βόρεια ή την Νότια πόρτα.

Η Μύηση στην πραγματικότητα γινόταν στην διάρκεια της Νύχτας. Διέσχιζες Μέσα σου και στο Ναό και στην Ύπαρξη όλες τις Κοσμικές Περιοχές για να Φτάσεις στο Αληθινό Φως, που μόνο ένα φτωχό σύμβολό του είναι η Ανατολή του Ηλίου. Σε αυτή την Μύηση πραγματοποιούνταν, μια δια παντός, η Μύηση, όλοι οι βαθμοί της Μύησης, Ολοκληρωτικά και Τελειωτικά.

Έπρεπε, Μπαίνοντας από την Δυτική Πύλη, και μέχρι να Βγεις από την Ανατολική, να έχεις Ανυψωθεί Μέσα σου, να Βαδίσεις τις Περιοχές του Ναού και να Κατακτήσεις τις Αντίστοιχες Πνευματικές Καταστάσεις… διαφορετικά έπρεπε να αποσυρθείς… κι αν δεν το έκανες μόνος σου, θα σου το υπεδείκνυαν.

Αν όμως κατάφερνες να Βγεις από την Ανατολική Πύλη Ήσουν Πλέον Ένας από τους «Αρχαίους Αδελφούς», ένας Φωτισμένος, που είχε Δει την Αληθινή Πνευματική Ανατολή, το Φως το Αληθινό.

Μυητικά Τάγματα υπάρχουν πολλά… Τα πραγματικά δεν τα γνωρίζει ο κόσμος… Αν κάποιος ενδιαφέρεται για την Αληθινή Μύηση, πρέπει να βρει ένα πραγματικό μυητικό τάγμα, και να μην «παραμυθιάζεται» από θεατρίνους, ούτε να ξεγελιέται από «θεατρικές παραστάσεις».

Βέβαια, δεν μπορούμε εδώ, να αναπαραστήσουμε με ακρίβεια όλη την Δράση, τα Συμβαίνοντα, τους Συμβολισμούς, ούτε τις Εσωτερικές Καταστάσεις που Βίωνε ο Μυούμενος, ή το Βάθος της Κατανόησής του που Χανόταν στο Απεριόριστο… Να σημειώσουμε μόνο ότι η «ύπαρξη» κι η «χρήση» του Ναού, δεν έχει καμιά σχέση με τους Ναούς των θρησκειών… Υπάρχουν ακόμα και αρχιτεκτονικές διαφορές… Οι Ναοί των θρησκειών είναι ελλιπείς κι η χρήση τους, συνήθως, εξωτερική και μη αποτελεσματική.

Δεν έχω καμιά πρόθεση, ούτε και «υποχρέωση» άλλωστε, να απολογηθώ για την αλήθεια των λεγομένων μου… λόγο έχω να δώσω μόνο στον Θεό και στην συνείδησή μου, ότι μίλησα για την Αληθινή Μύηση, όπως (με εύνοια) μου «δόθηκε» από κάποιος ανθρώπους. Ούτε μπορώ να πω σε κάποιον που θα «βρει» τους «Αρχαίους», το «Τάγμα των Αρχαίων»… άλλωστε κι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο… Όταν κάποιος έχει ανάγκη και πρέπει να τους «βρει», θα τους «βρει».

Η αλήθεια των λόγων μου αποδεικνύεται από αυτό που υποδεικνύουν, δηλαδή την Αληθινή Μετάβαση σε μια Ενοποιημένη Αντίληψη της Ύπαρξης, την Βίωση του Αιώνιου. Αν κάποιοι το θεωρούν ψεύδος ή αδύνατο, απλά αποκλείουν τον εαυτό τους από την Εμπειρία, τίποτα άλλο… Το Σύμπαν Κυλάει Ειρηνικά, άσχετα από τις αντιλήψεις και τις δραστηριότητες των ανθρώπων.

Όποιος Αγαπά το Φως, Βαδίζει στο Φως, Ανυψώνεται στο Φως και Περνά Πέραν, στην Αληθινή Ζωή, πέρα από τον χρόνο… Οι άνθρωποι της Σκιάς, ασχολούνται παλεύουν και νικούν μόνο σκιές… χωρίς να υποψιάζονται ότι όλα αυτά δεν είναι αληθινά.

Πάντως, πρέπει να το πούμε ότι η Μύηση, τελικά, είναι Μια, σε Ανατολή και Δύση… Και η Πραγματοποίηση του Έργου της Μετάβασης από την συνηθισμένη συνείδηση (του συνηθισμένου ανθρώπου) στην Παγκόσμια Συνείδηση, και στο Απόλυτο, είναι Κάτι που πρέπει να Βιώσουμε εμείς οι ίδιοι, είτε ακολουθούμε τον Ανατολικό Δρόμο του Διαλογισμού (ή Μη-Διαλογισμού, πιο σωστά) είτε ακολουθούμε τον Δυτικό Δρόμο της Τελετουργικής Μύησης (σε ένα αληθινό Μυητικό Τάγμα, κι όχι στις απομιμήσεις του Αληθινού, που είναι προσβολή και προς την Παράδοση, και προς τον άνθρωπο, προς την ανθρωπότητα.

Subscribe to: Comments (Atom)

Monday, 17 November, 2025

3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self

(Viveka Chudamani 11-15)

In the vast cathedral of human seeking, where countless souls have wandered through corridors of ritual and repetition, there emerges a truth as ancient as consciousness itself—a truth whispered by the sage Sankara across the centuries like wind through mountain passes. It speaks not of accumulation but of revelation, not of doing but of seeing, not of the multiplicity of acts but of the singular flame of discernment that illuminates the eternal.

The seeker stands at the threshold of an infinite mystery, gazing upon the horizon where earth meets sky, where the finite kisses the infinite. In hands calloused by effort, in a heart heavy with longing, there dwells the question that has trembled on human lips since the first dawn: How does one touch the untouchable? How does the dewdrop return to the ocean of its origin? And here, in this liminal space between striving and surrender, the teaching descends like gentle rain upon parched soil—work purifies, but work does not reveal. Action cleanses the mirror of the mind, yet it is not action that shows us our own face in that mirror's depths.

The Purification of the Vessel

Consider the clay vessel, fresh from the riverbank, still bearing the weight of earth and moisture. The potter's hands work tirelessly, shaping, smoothing, preparing the vessel to hold that which is precious. The fire hardens it, the glaze beautifies it, yet these labors do not create the space within—they merely reveal it, prepare it, make it worthy to receive. So too does the work of life, the sacred duties, the ethical actions, the prayers counted like beads upon a string—these prepare the mind, burnish it, remove the gross accretions of selfishness and delusion. But the space within, the vast emptiness that can hold the infinite, was always there, waiting not to be created but to be recognized.

Ten million acts cascade through a lifetime like rain upon the ocean—each drop distinct, each making its small splash, yet none altering the fundamental nature of the waters. The mind engaged in righteous action becomes quieter, clearer, like a pond when the wind ceases its disturbance. But this clarity, this stillness, is not itself the vision of Reality. It is the condition in which vision becomes possible, as a cloudless night sky is not the stars themselves but the darkness in which their light can finally be seen.

The aspirant who confuses purification with realization is like one who polishes a window endlessly, believing that the perfection of the glass will itself create the landscape beyond. Yet no amount of polishing brings the mountains into being, no purity of surface generates the forests, the rivers, the vast sky. These exist independently, eternally, waiting only for the obscuring film to be removed so they might be beheld in their unalterable majesty.

The Rope and the Serpent: A Parable of Awakening

In the gathering dusk, on a path half-shadowed by overhanging trees, a traveler suddenly freezes, heart hammering against ribs like a caged bird desperate for escape. There, coiled in the dust, lies what appears to be a serpent—deadly, poised, its form sinuous and threatening. Terror floods the traveler's being. Sweat beads on the brow, muscles tense for flight, the mind constructs scenarios of venom and death. The entire world contracts to this single point of fear.

But then—a lamp is brought, or the angle of the dying light shifts, or a companion speaks with calm authority—and suddenly, as if a spell were broken, the serpent vanishes. It was never there. In its place lies a rope, harmless, inanimate, exactly as it has lain since being dropped by some passing merchant hours before. The relief that washes over the traveler is not the result of changing anything in the external world. The rope has not been transformed. The danger has not been removed. What has changed is understanding, perception, the very structure of knowing.

This ancient metaphor, worn smooth by centuries of contemplation, reveals the mechanism of spiritual awakening with startling precision. The suffering, the fear, the entire edifice of misery was constructed upon a misidentification, a failure of discernment. And its dissolution came not through action—not by beating the imagined serpent, not by fleeing from it, not by performing rituals to ward off its poison—but through the clear light of discriminative wisdom.

How many serpents coil through the landscape of human consciousness? How many threats, losses, deaths does the mind construct from the neutral material of existence? The body is mistaken for the Self, and thus all threats to flesh become existential terrors. The possessions are confused with security, and their loss becomes a kind of annihilation. The roles we play, the names we bear, the histories we carry—these become serpents that bind and threaten, until the lamp of discrimination reveals them as ropes, as constructs, as the innocent props of a play we have mistaken for ultimate reality.

The Alchemy of Understanding

In the sacred geography of India, rivers wind like silver threads through the dusty plain, their waters believed to carry the power of purification. Pilgrims journey for months to immerse themselves in these holy currents, offering prayers and gifts, counting their prostrations like a merchant counts coins. The sincerity of such devotion is beyond question, the dedication admirable, the physical discipline demanding. Yet the sage speaks with a certainty that cuts through sentiment and tradition alike: these acts, however sacred, do not themselves generate the realization of Truth.

The confusion is understandable, even inevitable. The human mind, oriented toward causation, toward the relationship between effort and result, naturally assumes that spiritual attainment follows the same laws as worldly achievement. Plant a seed, harvest grain. Build a house, find shelter. Practice a skill, gain mastery. But the logic that governs the material realm encounters a strange inversion in the spiritual dimension. Here, the greatest achievement is the recognition of what was never lost. The ultimate attainment is the realization that there was never truly anyone to attain anything.

A hundred Pranayamas, the breath controlled and counted with meticulous precision, can certainly quiet the turbulent mind, can create states of profound peace and one-pointed concentration. These are not to be dismissed or denigrated. They prepare the soil. But they do not plant the seed of Self-knowledge, for that seed was planted before time began, is planted in the very structure of consciousness itself. What is needed is not the addition of something new but the removal of ignorance about what already is.

The teaching that emerges from the lips of the wise—those who have themselves crossed the ocean of becoming and returned as guides for those still navigating its storms—carries a unique power. It is not the accumulation of information, not data transferred from one mind to another like water poured between vessels. Rather, it is more akin to one lamp lighting another: the flame that appears in the second lamp is not less than the flame in the first. It is fire itself, the same substance, the same essence, merely appearing in a new location.

When such teaching falls upon a mind prepared by discipline, purified by ethical living, steadied by meditation, something miraculous occurs. Not the miracle of intervention from outside, but the miracle of recognition from within. The words of the teacher act as a catalyst, precipitating a reaction that was always chemically possible, waiting only for the precise conditions to manifest. In that moment, reasoning—not the dry logic of debate but the illumined intelligence that sees into the heart of things—reveals what has always been true: the Self is not separate from Brahman, the individual wave is not other than the ocean, the space within the pot is not different from the space that contains all pots.

The Qualified Vessel: Prerequisites for the Journey

Not every moment is ripe for revelation. Not every soul is prepared, in any given instant, to receive the teaching that dissolves all questions in the light of direct knowing. There is a quality required of the aspirant, a qualification that has nothing to do with caste or creed, wealth or poverty, education or ignorance in the conventional sense. It is a qualification of ripeness, of readiness, of a desperate sincerity that makes all other considerations secondary.

The ancient texts speak of four prerequisites, four qualities that must be cultivated like a garden before the seed of Self-knowledge can take root. First, the discrimination between the eternal and the ephemeral—the capacity to look at the ever-changing parade of phenomena and recognize that beneath the flux lies something unchanging, that beyond the temporal exists the timeless. This discrimination is not intellectual alone but existential, a knowing in the bones that no lasting satisfaction can be found in what inevitably passes away.

Second, the renunciation of fruits both here and hereafter—a profound dispassion that releases its grip on outcomes, on rewards, on the calculus of gain and loss. This is not the renunciation born of disappointment or defeat but the natural falling away of desire when the heart has glimpsed something infinitely more precious than any object desire might pursue. Like a child who drops a toy made of glass beads upon seeing a genuine jewel, the qualified aspirant no longer clutches at the small pleasures and pains that once seemed so significant.

Third, the cultivation of six treasures: tranquility of mind, control of the senses, withdrawal from external distractions, endurance in the face of opposites, faith in the teaching and the teacher, and one-pointed concentration. These are not mere virtues to be admired but practical tools, the equipment needed for the journey inward. A mind scattered among a thousand concerns cannot descend into the depths where truth resides. A heart buffeted by every wave of sensation cannot maintain the stillness in which the reflection of the Self becomes visible.

And fourth, the burning desire for liberation—not as one desire among many but as the consuming fire that makes all other desires seem like shadows. This is the spiritual thirst that turns the seeker into a finder, the longing that pulls one forward even through darkness, even through doubt, even through the terrifying dissolution of all that was familiar and safe.

When these qualifications ripen, the aspirant becomes like a dry forest waiting for lightning. The smallest spark of truth will ignite an unstoppable transformation. Without these qualifications, even the most profound teaching falls on stony ground, unable to take root, unable to transform.

The Necessity of the Guide

In the trackless wilderness of spiritual seeking, where paths circle back upon themselves and mirages promise water to the thirsty, the role of the Guru emerges as absolutely essential. Not the guru as authoritarian controller, not the teacher as one who creates dependency, but the guide who has traversed this territory and knows both its dangers and its destinations.

The qualification of this guide is specific and uncompromising: the Guru must be established in Brahman-knowledge, must be one in whom the distinction between knower and known has dissolved into the singular radiance of pure awareness. And equally important, this knower of Brahman must be an ocean of compassion—for without compassion, knowledge remains locked in the chamber of individual realization, unable to flow toward those who thirst.

Why is the Guru necessary? Cannot the texts themselves serve as guide? Cannot one's own reasoning suffice? The ancient teaching answers with a certainty born of countless generations of experience: the nature of Reality is too subtle, too prone to misinterpretation, too easily confused with states and experiences that resemble it but are not it. The mind, in its very structure, tends to objectify, to create distance between subject and object. But Brahman is not an object to be known by a subject. It is the very consciousness in which the distinction between subject and object arises and dissolves.

The true Guru does not give the student something new but removes the obstruction that prevents the student from recognizing what has always been present. Like a sculptor who sees the form within the marble and simply removes the excess stone, the Guru, through teaching, through presence, through the mysterious transmission that occurs in proximity to realized consciousness, helps the aspirant see through the layers of false identification.

The approach to such a teacher must be characterized by humility, by sincerity, by the willingness to have one's most cherished assumptions challenged and dissolved. The seeker comes not with demands but with openness, not with conclusions but with questions, not with the desire to have existing beliefs confirmed but with the courage to have them shattered if they stand between the seeker and truth.

Reasoning: The Illuminating Fire

The path that Sankara articulates is often misunderstood as anti-intellectual, as a rejection of the mind in favor of blind faith or emotional fervor. Nothing could be further from the truth. What is rejected is not reasoning itself but reasoning that operates in the service of ignorance, logic that builds elaborate structures on false foundations.

The reasoning that leads to liberation is of a different order entirely. It is Yukti—the penetrating insight that sees through appearances to essence, that follows a line of inquiry not to its logical conclusion but to the point where logic itself dissolves in direct recognition. This reasoning begins with the teachings heard from the Guru, reflected upon with total attention, applied to one's own experience with ruthless honesty.

"I am not the body"—this statement can be analyzed, its implications traced through the network of experience. The body changes constantly, from infancy to old age, yet there is a continuity of identity, of the sense of "I am." The body can be observed as an object, yet the observer cannot be the observed. In sleep, awareness of the body ceases, yet upon waking, there is no sense that the essential "I" was absent, only that its awareness of the body was interrupted.

"I am not the mind"—again, reasoning illuminates. Thoughts come and go, emotions rise and fall, yet something remains constant, something witnesses these modifications without being modified itself. The mind can be known as an object of awareness, therefore awareness cannot be the mind. In deep sleep, mental activity ceases, yet there is no sense of non-existence, no true void—only the absence of the remembering faculty that would create the sense of a continuous experience.

This reasoning is not merely intellectual gymnastics. It is the mind being used to transcend itself, like a fire that consumes its own fuel and, in consuming, reveals the space that was always there but seemed occupied. Each realization through reasoning loosens one more strand of the rope that binds consciousness to limited identification.

Time, Place, and Circumstance: The Supporting Conditions

There is a poetry in timing, in the way certain moments seem pregnant with possibility while others remain stubbornly opaque to insight. The teaching acknowledges this mysterious element while placing it in proper perspective. Time, place, the presence of a community of seekers, the support of a conducive environment—these are auxiliaries, helpful conditions, but not the essence.

A quiet hermitage in the mountains may provide fewer distractions than a bustling marketplace, but realization does not reside in geography. An auspicious planetary alignment may create a subtle energetic support, but the stars do not grant Self-knowledge. The company of other aspirants may encourage and inspire, but liberation is not a group achievement.

What matters supremely is the qualification of the aspirant, the ripeness of understanding, the intensity of the longing for truth. When these are present, revelation can occur anywhere—in a cave or a city, in youth or old age, in wealth or poverty. When these are absent, no configuration of external circumstances will compensate for their lack.

This teaching liberates the seeker from the tyranny of seeking the perfect conditions, the endless postponement that whispers "not yet, not here, not until this or that is achieved." The time is always now. The place is always here. The circumstances are always sufficient for one who is truly ready.

The Culmination: Beyond Words, Beyond Acts

As the teaching unfolds, as reasoning illuminates, as the grace of the Guru penetrates the defenses of the ego, something begins to shift in the very foundation of experience. The relentless identification with the limited, the constant contraction around a separate self, begins to relax its grip. Not through effort—for effort only strengthens the one who makes effort—but through seeing, through the direct recognition that what one sought was never absent.

The Reality that reveals itself is not a thing, not an experience in the conventional sense, not a state that comes and goes. It is the constant background of all states, the awareness in which waking, dreaming, and deep sleep appear and disappear, itself untouched, unchanged, eternal. It is the Self—not the small self of personality and history, but the infinite Self that is one with Brahman, the absolute reality that has no second.

To one established in this recognition, the world does not disappear—the colors remain vivid, sounds continue to echo, sensations arise and pass. But their significance has fundamentally transformed. They are no longer threats or promises, no longer sources of bondage or liberation, but simply the spontaneous play of consciousness, waves on the surface of an infinite ocean that is one's own true nature.

The peace that settles upon such a one is not the peace of retirement from life, not the quietude of withdrawal into some inner fortress. It is the peace of a question that has found its answer, a search that has reached its conclusion, a journey that has discovered it never left home. It is the peace beyond understanding, yet not divorced from understanding—the peace that comes when understanding has flowered into being, when knowledge has ripened into realization.

The Invitation: A Call Beyond Time

The teaching that flows from Sankara's wisdom is not a relic of the past but a living transmission, as relevant now as in the eighth century when he walked the length of India, reviving and clarifying the perennial philosophy. Every human being, in every era, faces the same fundamental questions: Who am I? What is real? Is there something beyond this cycle of pleasure and pain, birth and death?

The path of discrimination, of reasoning upon the truth heard from the wise, of approaching with humility and sincerity the one who knows—this path remains open, remains viable, remains the direct way to that which cannot be reached by indirect means. It demands nothing impossible, yet it demands everything—the willingness to question every assumption, to release every familiar identity, to stand naked before the truth.

For one who feels the stirring of this call, who senses beneath the surface of life a deeper reality waiting to be known, the invitation is simple: seek out the teaching, find the teacher, cultivate the qualifications, apply the reasoning, and discover for yourself what countless beings before have discovered—that you are not what you have believed yourself to be, that your true nature is infinite, eternal, free.

The serpent was always a rope. The bondage was always imaginary. The liberation sought is the very nature of the seeker. This is the message that echoes across centuries, waiting in the silence between thoughts, present in the space between breaths, ready to be recognized in the heart of anyone who turns attention inward with sincerity and courage.

May all beings realize their true nature. May the light of discrimination dawn in every mind. May the ocean of mercy that is the Guru's grace wash away the illusion of separation, revealing the one Self that has never been divided, never been bound, never truly needed liberation—for it alone is, was, and forever shall be.

…

Το Μονοπάτι Πέρα από την Πράξη: Ένα Ταξίδι προς τον Φωτεινό Εαυτό

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης αναζήτησης, όπου αμέτρητες ψυχές έχουν περιπλανηθεί μέσα από διαδρόμους τελετουργιών και επαναλήψεων, αναδύεται μια αλήθεια αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση — μια αλήθεια που ψιθύρισε ο σοφός Σανκάρα μέσα από τους αιώνες σαν άνεμος μέσα από ορεινά περάσματα. Δεν μιλάει για συσσώρευση αλλά για αποκάλυψη, όχι για πράξη αλλά για όραση, όχι για την πολλαπλότητα των πράξεων αλλά για τη μοναδική φλόγα της διάκρισης που φωτίζει το αιώνιο.

Ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι ενός άπειρου μυστηρίου, κοιτάζοντας τον ορίζοντα όπου η γη συναντά τον ουρανό, όπου το πεπερασμένο φιλάει το άπειρο. Στα χέρια τραχιά από την προσπάθεια, σε μια καρδιά βαριά από πόθο, κατοικεί η ερώτηση που έχει τρέμει στα χείλη των ανθρώπων από την πρώτη αυγή: Πώς αγγίζει κανείς το ανέγγιχτο; Πώς επιστρέφει η σταγόνα στον ωκεανό της προέλευσής της; Και εδώ, σε αυτό το λιμενικό χώρο μεταξύ προσπάθειας και παράδοσης, η διδασκαλία κατεβαίνει σαν απαλή βροχή σε διψασμένο χώμα — η εργασία καθαρίζει, αλλά η εργασία δεν αποκαλύπτει. Η πράξη καθαρίζει τον καθρέφτη του νου, ωστόσο δεν είναι η πράξη που μας δείχνει το ίδιο μας το πρόσωπο στα βάθη αυτού του καθρέφτη.

Ο Καθαρισμός του Δοχείου

Σκεφτείτε το πήλινο δοχείο, φρέσκο από την όχθη του ποταμού, ακόμα φορτωμένο με το βάρος της γης και της υγρασίας. Τα χέρια του αγγειοπλάστη δουλεύουν ακούραστα, διαμορφώνοντας, λειαίνοντας, προετοιμάζοντας το δοχείο να κρατήσει αυτό που είναι πολύτιμο. Η φωτιά το σκληραίνει, το γυαλί το ομορφαίνει, ωστόσο αυτές οι εργασίες δεν δημιουργούν τον χώρο μέσα του — απλώς τον αποκαλύπτουν, τον προετοιμάζουν, τον κάνουν άξιο να δεχτεί. Έτσι και η εργασία της ζωής, τα ιερά καθήκοντα, οι ηθικές πράξεις, οι προσευχές που μετριούνται σαν χάντρες σε κορδόνι — αυτές προετοιμάζουν τον νου, τον γυαλίζουν, αφαιρούν τις χονδροειδείς εναποθέσεις του εγωισμού και της πλάνης. Αλλά ο χώρος μέσα, η απέραντη κενότητα που μπορεί να κρατήσει το άπειρο, ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας όχι να δημιουργηθεί αλλά να αναγνωριστεί.

Δέκα εκατομμύρια πράξεις χύνονται μέσα από μια ζωή σαν βροχή στον ωκεανό — κάθε σταγόνα ξεχωριστή, κάθε μία κάνει το μικρό της πιτσίλισμα, ωστόσο καμία δεν αλλάζει τη θεμελιώδη φύση των νερών. Ο νους που ασχολείται με δίκαιη πράξη γίνεται πιο ήσυχος, πιο καθαρός, σαν λίμνη όταν ο άνεμος παύει να την ταράζει. Αλλά αυτή η σαφήνεια, αυτή η ηρεμία, δεν είναι η ίδια η όραση της Πραγματικότητας. Είναι η συνθήκη στην οποία η όραση γίνεται δυνατή, σαν ένας ανέφελος νυχτερινός ουρανός δεν είναι τα αστέρια τα ίδια αλλά το σκοτάδι στο οποίο το φως τους μπορεί τελικά να φανεί.

Ο υποψήφιος που μπερδεύει την καθαρισμό με την πραγματοποίηση είναι σαν αυτόν που γυαλίζει ένα παράθυρο ατέλειωτα, πιστεύοντας ότι η τελειότητα του γυαλιού θα δημιουργήσει από μόνη της το τοπίο πέρα από αυτό. Ωστόσο κανένα γυάλισμα δεν φέρνει τα βουνά στην ύπαρξη, καμία καθαρότητα επιφάνειας δεν γεννά τα δάση, τα ποτάμια, τον απέραντο ουρανό. Αυτά υπάρχουν ανεξάρτητα, αιώνια, περιμένοντας μόνο να αφαιρεθεί η θολή μεμβράνη ώστε να μπορούν να θεαθούν στην αμετάβλητη μεγαλοπρέπειά τους.

Το Σκοινί και το Φίδι: Μια Παραβολή της Αφύπνισης

Στο ημίφως του σούρουπου, σε ένα μονοπάτι μισοσκιερό από κρεμαστά δέντρα, ένας ταξιδιώτης ξαφνικά παγώνει, η καρδιά του χτυπάει στα πλευρά σαν παγιδευμένο πουλί που απελπισμένα λαχταράει να δραπετεύσει. Εκεί, κουλουριασμένο στη σκόνη, κείτεται αυτό που φαίνεται να είναι ένα φίδι — θανατηφόρο, έτοιμο, η μορφή του ελικοειδής και απειλητική. Ο τρόμος πλημμυρίζει την ύπαρξη του ταξιδιώτη. Ιδρώτας στάζει στο μέτωπο, οι μύες τεντώνονται για φυγή, ο νους κατασκευάζει σενάρια δηλητηρίου και θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συρρικνώνεται σε αυτό το μοναδικό σημείο φόβου.

Αλλά τότε — φέρνουν ένα λυχνάρι, ή η γωνία του φωτός που σβήνει αλλάζει, ή ένας σύντροφος μιλάει με ήρεμη αυθεντία — και ξαφνικά, σαν να σπάει ένα ξόρκι, το φίδι εξαφανίζεται. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Στη θέση του κείτεται ένα σκοινί, ακίνδυνο, άψυχο, ακριβώς όπως κείτονταν από τότε που το άφησε κάποιος περαστικός έμπορος ώρες πριν. Η ανακούφιση που πλημμυρίζει τον ταξιδιώτη δεν είναι αποτέλεσμα αλλαγής οτιδήποτε στον εξωτερικό κόσμο. Το σκοινί δεν έχει μεταμορφωθεί. Ο κίνδυνος δεν έχει απομακρυνθεί. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η κατανόηση, η αντίληψη, η ίδια η δομή της γνώσης.

Αυτή η αρχαία μεταφορά, λειασμένη από αιώνες στοχασμού, αποκαλύπτει τον μηχανισμό της πνευματικής αφύπνισης με εκπληκτική ακρίβεια. Ο πόνος, ο φόβος, ολόκληρο το οικοδόμημα της δυστυχίας κατασκευάστηκε πάνω σε μια λανθασμένη ταύτιση, μια αποτυχία διάκρισης. Και η διάλυσή του ήρθε όχι μέσω πράξης — όχι χτυπώντας το φανταστικό φίδι, όχι φεύγοντας από αυτό, όχι εκτελώντας τελετουργίες για να αποτρέψεις το δηλητήριό του — αλλά μέσω του καθαρού φωτός της διακριτικής σοφίας.

Πόσα φίδια κουλουριάζονται στο τοπίο της ανθρώπινης συνείδησης; Πόσες απειλές, απώλειες, θανάτους κατασκευάζει ο νους από το ουδέτερο υλικό της ύπαρξης; Το σώμα ταυτίζεται λανθασμένα με τον Εαυτό, και έτσι όλες οι απειλές στη σάρκα γίνονται υπαρξιακοί τρόμοι. Οι κατοχές μπερδεύονται με ασφάλεια, και η απώλειά τους γίνεται μια μορφή εξόντωσης. Οι ρόλοι που παίζουμε, τα ονόματα που φέρουμε, οι ιστορίες που κουβαλάμε — αυτά γίνονται φίδια που δένουν και απειλούν, μέχρι το λυχνάρι της διάκρισης να αποκαλύψει ότι είναι σκοινιά, κατασκευές, αθώα σκηνικά ενός θεάτρου που το μπερδέψαμε με την απόλυτη πραγματικότητα.

Η Αλχημεία της Κατανόησης

Στη ιερή γεωγραφία της Ινδίας, ποτάμια κυλούν σαν ασημένιες κλωστές μέσα από την σκονισμένη πεδιάδα, τα νερά τους πιστεύεται ότι φέρουν τη δύναμη της καθαρισμού. Προσκυνητές ταξιδεύουν μήνες για να βυθιστούν σε αυτά τα ιερά ρεύματα, προσφέροντας προσευχές και δώρα, μετρώντας τις μετάνοιές τους σαν έμπορος που μετράει νομίσματα. Η ειλικρίνεια τέτοιας αφοσίωσης είναι πέρα από αμφισβήτηση, η αφοσίωση αξιοθαύμαστη, η φυσική πειθαρχία απαιτητική. Ωστόσο ο σοφός μιλάει με μια βεβαιότητα που κόβει μέσα από συναισθήματα και παράδοση: αυτές οι πράξεις, όσο ιερές κι αν είναι, δεν γεννούν από μόνες τους την πραγματοποίηση της Αλήθειας.

Η σύγχυση είναι κατανοητή, ακόμα και αναπόφευκτη. Ο ανθρώπινος νους, προσανατολισμένος προς την αιτιότητα, προς τη σχέση μεταξύ προσπάθειας και αποτελέσματος, φυσικά υποθέτει ότι η πνευματική επίτευξη ακολουθεί τους ίδιους νόμους με την κοσμική επιτυχία. Φυτέψτε σπόρο, θερίστε σιτάρι. Χτίστε σπίτι, βρείτε καταφύγιο. Εξασκηθείτε σε δεξιότητα, αποκτήστε μαεστρία. Αλλά η λογική που διέπει το υλικό βασίλειο συναντά μια παράξενη αναστροφή στη πνευματική διάσταση. Εδώ, η μεγαλύτερη επίτευξη είναι η αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν χάθηκε. Η απόλυτη απόκτηση είναι η πραγματοποίηση ότι ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά κάποιος να αποκτήσει οτιδήποτε.

Εκατό Πραναγιάμα, η αναπνοή ελεγχόμενη και μετρημένη με σχολαστική ακρίβεια, μπορούν σίγουρα να ησυχάσουν τον ταραγμένο νου, να δημιουργήσουν καταστάσεις βαθιάς ειρήνης και μονόκεντρης συγκέντρωσης. Αυτές δεν πρέπει να απορριφθούν ή να υποτιμηθούν. Προετοιμάζουν το έδαφος. Αλλά δεν φυτεύουν τον σπόρο της Γνώσης του Εαυτού, γιατί αυτός ο σπόρος φυτεύτηκε πριν την αρχή του χρόνου, είναι φυτεμένος στην ίδια τη δομή της συνείδησης. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η προσθήκη κάτι νέου αλλά η αφαίρεση της άγνοιας για αυτό που ήδη υπάρχει.

Η διδασκαλία που αναδύεται από τα χείλη των σοφών — αυτών που έχουν διασχίσει τον ωκεανό του γίγνεσθαι και επέστρεψαν ως οδηγοί για όσους ακόμα πλοηγούνται στις καταιγίδες του — φέρει μια μοναδική δύναμη. Δεν είναι η συσσώρευση πληροφοριών, όχι δεδομένα που μεταφέρονται από νου σε νου σαν νερό που χύνεται μεταξύ δοχείων. Μάλλον, είναι σαν ένα λυχνάρι να ανάβει ένα άλλο: η φλόγα που εμφανίζεται στο δεύτερο λυχνάρι δεν είναι λιγότερη από τη φλόγα στο πρώτο. Είναι η ίδια η φωτιά, η ίδια υπόσταση, η ίδια ουσία, απλώς εμφανίζεται σε νέα τοποθεσία.

Όταν τέτοια διδασκαλία πέφτει σε νου προετοιμασμένο από πειθαρχία, καθαρισμένο από ηθική ζωή, σταθεροποιημένο από διαλογισμό, κάτι θαυματουργό συμβαίνει. Όχι το θαύμα της επέμβασης από έξω, αλλά το θαύμα της αναγνώρισης από μέσα. Τα λόγια του δασκάλου λειτουργούν ως καταλύτης, επιταχύνοντας μια αντίδραση που ήταν πάντα χημικά δυνατή, περιμένοντας μόνο τις ακριβείς συνθήκες για να εκδηλωθεί. Σε εκείνη τη στιγμή, η λογική — όχι η ξερή λογική της συζήτησης αλλά η φωτισμένη νοημοσύνη που βλέπει στην καρδιά των πραγμάτων — αποκαλύπτει αυτό που ήταν πάντα αληθινό: ο Εαυτός δεν είναι ξεχωριστός από το Μπράχμαν, το ατομικό κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, ο χώρος μέσα στο δοχείο δεν είναι διαφορετικός από τον χώρο που περιέχει όλα τα δοχεία.

Το Πιστοποιημένο Δοχείο: Προαπαιτούμενα για το Ταξίδι

Κάθε στιγμή δεν είναι ώριμη για αποκάλυψη. Κάθε ψυχή δεν είναι προετοιμασμένη, σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, να δεχτεί τη διδασκαλία που διαλύει όλες τις ερωτήσεις στο φως της άμεσης γνώσης. Υπάρχει μια ποιότητα που απαιτείται από τον υποψήφιο, ένα προσόν που δεν έχει καμία σχέση με κάστα ή πίστη, πλούτο ή φτώχεια, εκπαίδευση ή άγνοια με την συμβατική έννοια. Είναι προσόν ωριμότητας, ετοιμότητας, μιας απελπισμένης ειλικρίνειας που κάνει όλες τις άλλες σκέψεις δευτερεύουσες.

Τα αρχαία κείμενα μιλούν για τέσσερα προαπαιτούμενα, τέσσερις ποιότητες που πρέπει να καλλιεργηθούν σαν κήπος πριν ο σπόρος της Γνώσης του Εαυτού μπορέσει να ριζώσει. Πρώτον, η διάκριση μεταξύ του αιώνιου και του εφήμερου — η ικανότητα να κοιτάζει κανείς την ασταμάτητη παρέλαση των φαινομένων και να αναγνωρίζει ότι κάτω από τη ροή υπάρχει κάτι αμετάβλητο, ότι πέρα από το χρονικό υπάρχει το άχρονο. Αυτή η διάκριση δεν είναι μόνο διανοητική αλλά υπαρξιακή, μια γνώση στα κόκαλα ότι καμία διαρκής ικανοποίηση δεν μπορεί να βρεθεί σε αυτό που αναπόφευκτα παρέρχεται.

Δεύτερον, η αποκήρυξη των καρπών τόσο εδώ όσο και στο επέκεινα — μια βαθιά απάθεια που απελευθερώνει την λαβή της από αποτελέσματα, από ανταμοιβές, από τον υπολογισμό κέρδους και απώλειας. Αυτή δεν είναι η αποκήρυξη που γεννιέται από απογοήτευση ή ήττα αλλά η φυσική πτώση της επιθυμίας όταν η καρδιά έχει ρίξει μια ματιά σε κάτι απείρως πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε αντικείμενο που η επιθυμία μπορεί να κυνηγήσει. Σαν παιδί που αφήνει ένα παιχνίδι από γυάλινες χάντρες βλέποντας ένα γνήσιο πολύτιμο λίθο, ο προσοντούχος υποψήφιος δεν προσκολλάται πλέον στις μικρές απολαύσεις και πόνους που κάποτε φαίνονταν τόσο σημαντικοί.

Τρίτον, η καλλιέργεια έξι θησαυρών: ηρεμία του νου, έλεγχος των αισθήσεων, απόσυρση από εξωτερικούς περισπασμούς, αντοχή απέναντι στα αντίθετα, πίστη στη διδασκαλία και τον δάσκαλο, και μονόκεντρη συγκέντρωση. Αυτές δεν είναι απλές αρετές για να θαυμάζονται αλλά πρακτικά εργαλεία, ο εξοπλισμός που χρειάζεται για το ταξίδι προς τα μέσα. Ένας νους διασκορπισμένος σε χίλιες ανησυχίες δεν μπορεί να κατέβει στα βάθη όπου κατοικεί η αλήθεια. Μια καρδιά που χτυπιέται από κάθε κύμα αίσθησης δεν μπορεί να διατηρήσει την ηρεμία στην οποία η αντανάκλαση του Εαυτού γίνεται ορατή.

Και τέταρτον, η φλεγόμενη επιθυμία για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές αλλά ως η καταναλωτική φωτιά που κάνει όλες τις άλλες επιθυμίες να φαίνονται σκιές. Αυτή είναι η πνευματική δίψα που μετατρέπει τον αναζητητή σε ευρέτη, ο πόθος που τραβάει μπροστά ακόμα και μέσα από σκοτάδι, ακόμα και μέσα από αμφιβολία, ακόμα και μέσα από την τρομακτική διάλυση όλων όσων ήταν οικεία και ασφαλή.

Όταν αυτά τα προσόντα ωριμάσουν, ο υποψήφιος γίνεται σαν ξερό δάσος που περιμένει αστραπή. Η μικρότερη σπίθα αλήθειας θα ανάψει μια ασταμάτητη μεταμόρφωση. Χωρίς αυτά τα προσόντα, ακόμα και η πιο βαθιά διδασκαλία πέφτει σε πέτρινο έδαφος, ανίκανο να ριζώσει, ανίκανο να μεταμορφώσει.

Η Αναγκαιότητα του Οδηγού

Στην άβατη έρημο της πνευματικής αναζήτησης, όπου μονοπάτια γυρίζουν πίσω στον εαυτό τους και οφθαλμαπάτες υπόσχονται νερό στον διψασμένο, ο ρόλος του Γκουρού αναδύεται ως απολύτως απαραίτητος. Όχι ο γκουρού ως αυταρχικός ελεγκτής, όχι ο δάσκαλος ως αυτός που δημιουργεί εξάρτηση, αλλά ο οδηγός που έχει διασχίσει αυτή την περιοχή και γνωρίζει τόσο τους κινδύνους όσο και τους προορισμούς της.

Το προσόν αυτού του οδηγού είναι συγκεκριμένο και αμείλικτο: Ο Γκουρού πρέπει να είναι εδραιωμένος στη Γνώση του Μπράχμαν, πρέπει να είναι ένας στον οποίο η διάκριση μεταξύ γνωρίζοντος και γνωστού έχει διαλυθεί στη μοναδική ακτινοβολία της καθαρής επίγνωσης. Και εξίσου σημαντικό, αυτός ο γνωρίζων του Μπράχμαν πρέπει να είναι ωκεανός συμπόνιας — γιατί χωρίς συμπόνια, η γνώση παραμένει κλειδωμένη στο θάλαμο της ατομικής πραγματοποίησης, ανίκανη να ρέει προς αυτούς που διψούν.

Γιατί είναι απαραίτητος ο Γκουρού; Δεν μπορούν τα κείμενα από μόνα τους να χρησιμεύσουν ως οδηγοί; Δεν αρκεί η δική μας λογική; Η αρχαία διδασκαλία απαντά με βεβαιότητα γεννημένη από αμέτρητες γενιές εμπειρίας: η φύση της Πραγματικότητας είναι πολύ λεπτή, πολύ επιρρεπής σε παρερμηνεία, πολύ εύκολα μπερδεμένη με καταστάσεις και εμπειρίες που μοιάζουν με αυτή αλλά δεν είναι. Ο νους, στη δομή του, τείνει να αντικειμενοποιεί, να δημιουργεί απόσταση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου. Αλλά το Μπράχμαν δεν είναι αντικείμενο για να γνωριστεί από υποκείμενο. Είναι η ίδια η συνείδηση στην οποία η διάκριση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου αναδύεται και διαλύεται.

Ο αληθινός Γκουρού δεν δίνει στον μαθητή κάτι νέο αλλά αφαιρεί το εμπόδιο που εμποδίζει τον μαθητή να αναγνωρίσει αυτό που ήταν πάντα παρόν. Σαν γλύπτης που βλέπει τη μορφή μέσα στο μάρμαρο και απλώς αφαιρεί την περίσσια πέτρα, ο Γκουρού, μέσω διδασκαλίας, μέσω παρουσίας, μέσω της μυστηριώδους μετάδοσης που συμβαίνει σε εγγύτητα με εδραιωμένη συνείδηση, βοηθά τον υποψήφιο να δει μέσα από τα στρώματα ψευδούς ταύτισης.

Η προσέγγιση σε τέτοιο δάσκαλο πρέπει να χαρακτηρίζεται από ταπείνωση, από ειλικρίνεια, από την προθυμία να αμφισβητηθούν και να διαλυθούν οι πιο αγαπημένες υποθέσεις. Ο αναζητητής έρχεται όχι με απαιτήσεις αλλά με ανοιχτότητα, όχι με συμπεράσματα αλλά με ερωτήσεις, όχι με την επιθυμία να επιβεβαιωθούν υπάρχουσες πεποιθήσεις αλλά με το θάρρος να σπάσουν αν στέκονται μεταξύ του αναζητητή και της αλήθειας.

Η Λογική: Η Φωτίζουσα Φωτιά

Το μονοπάτι που διατυπώνει ο Σανκάρα συχνά παρερμηνεύεται ως αντιδιανοητικό, ως απόρριψη του νου υπέρ τυφλής πίστης ή συναισθηματικής έξαρσης. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Αυτό που απορρίπτεται δεν είναι η λογική η ίδια αλλά η λογική που λειτουργεί στην υπηρεσία της άγνοιας, η λογική που χτίζει περίτεχνα οικοδομήματα σε ψευδείς βάσεις.

Η λογική που οδηγεί σε απελευθέρωση είναι διαφορετικής τάξης εντελώς. Είναι η Γιούκτι — η διεισδυτική διορατικότητα που βλέπει μέσα από τις εμφανίσεις στην ουσία, που ακολουθεί μια γραμμή έρευνας όχι στο λογικό της συμπέρασμα αλλά στο σημείο όπου η λογική η ίδια διαλύεται σε άμεση αναγνώριση. Αυτή η λογική αρχίζει με τις διδασκαλίες που ακούγονται από τον Γκουρού, στοχάζεται με απόλυτη προσοχή, εφαρμόζεται στην ίδια την εμπειρία με αδυσώπητη ειλικρίνεια.

«Δεν είμαι το σώμα» — αυτή η δήλωση μπορεί να αναλυθεί, οι συνέπειές της να εντοπιστούν μέσα από το δίκτυο της εμπειρίας. Το σώμα αλλάζει συνεχώς, από την βρεφική ηλικία στα γηρατειά, ωστόσο υπάρχει συνέχεια ταυτότητας, της αίσθησης «είμαι». Το σώμα μπορεί να παρατηρηθεί ως αντικείμενο, ωστόσο ο παρατηρητής δεν μπορεί να είναι το παρατηρούμενο. Στον ύπνο, η επίγνωση του σώματος παύει, ωστόσο κατά το ξύπνημα, δεν υπάρχει αίσθηση ότι το ουσιώδες «εγώ» ήταν απόν, μόνο ότι η επίγνωσή του για το σώμα διακόπηκε.

«Δεν είμαι ο νους» — πάλι, η λογική φωτίζει. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν, τα συναισθήματα ανεβαίνουν και πέφτουν, ωστόσο κάτι παραμένει σταθερό, κάτι μαρτυρά αυτές τις τροποποιήσεις χωρίς να τροποποιείται το ίδιο. Ο νους μπορεί να γνωριστεί ως αντικείμενο επίγνωσης, επομένως η επίγνωση δεν μπορεί να είναι ο νους. Στον βαθύ ύπνο, η νοητική δραστηριότητα παύει, ωστόσο δεν υπάρχει αίσθηση μη-ύπαρξης, κανένα αληθινό κενό — μόνο η απουσία της μνημονικής ικανότητας που θα δημιουργούσε την αίσθηση συνεχούς εμπειρίας.

Αυτή η λογική δεν είναι απλώς διανοητική γυμναστική. Είναι ο νους που χρησιμοποιείται για να υπερβεί τον εαυτό του, σαν φωτιά που καταναλώνει το δικό της καύσιμο και, καταναλώνοντας, αποκαλύπτει τον χώρο που ήταν πάντα εκεί αλλά φαινόταν κατειλημμένος. Κάθε πραγματοποίηση μέσω λογικής χαλαρώνει ακόμα μία κλωστή από το σκοινί που δένει τη συνείδηση σε περιορισμένη ταύτιση.

Χρόνος, Τόπος και Συνθήκες: Οι Υποστηρικτικές Συνθήκες

Υπάρχει ποίηση στον συγχρονισμό, στον τρόπο που ορισμένες στιγμές φαίνονται έγκυες με δυνατότητα ενώ άλλες παραμένουν πεισματικά αδιαφανείς σε διορατικότητα. Η διδασκαλία αναγνωρίζει αυτό το μυστηριώδες στοιχείο ενώ το τοποθετεί σε σωστή προοπτική. Χρόνος, τόπος, η παρουσία κοινότητας αναζητητών, η υποστήριξη ευνοϊκού περιβάλλοντος — αυτά είναι βοηθητικά, χρήσιμες συνθήκες, αλλά όχι η ουσία.

Ένα ήσυχο ερημητήριο στα βουνά μπορεί να παρέχει λιγότερους περισπασμούς από μια πολυσύχναστη αγορά, αλλά η πραγματοποίηση δεν κατοικεί στη γεωγραφία. Μια ευνοϊκή πλανητική ευθυγράμμιση μπορεί να δημιουργήσει λεπτή ενεργειακή υποστήριξη, αλλά τα αστέρια δεν χορηγούν Γνώση του Εαυτού. Η παρέα άλλων υποψηφίων μπορεί να ενθαρρύνει και να εμπνεύσει, αλλά η απελευθέρωση δεν είναι ομαδική επίτευξη.

Αυτό που μετράει υπέρτατα είναι το προσόν του υποψηφίου, η ωριμότητα της κατανόησης, η ένταση του πόθου για αλήθεια. Όταν αυτά είναι παρόντα, η αποκάλυψη μπορεί να συμβεί οπουδήποτε — σε σπηλιά ή πόλη, σε νεότητα ή γηρατειά, σε πλούτο ή φτώχεια. Όταν αυτά απουσιάζουν, καμία διαμόρφωση εξωτερικών συνθηκών δεν θα αντισταθμίσει την έλλειψή τους.

Αυτή η διδασκαλία απελευθερώνει τον αναζητητή από την τυραννία της αναζήτησης τέλειων συνθηκών, την ατέλειωτη αναβολή που ψιθυρίζει «όχι ακόμα, όχι εδώ, όχι μέχρι να επιτευχθεί αυτό ή εκείνο». Ο χρόνος είναι πάντα τώρα. Ο τόπος είναι πάντα εδώ. Οι συνθήκες είναι πάντα αρκετές για αυτόν που είναι πραγματικά έτοιμος.

Η Κορύφωση: Πέρα από Λόγια, Πέρα από Πράξεις

Καθώς η διδασκαλία ξεδιπλώνεται, καθώς η λογική φωτίζει, καθώς η χάρη του Γκουρού διεισδύει στις άμυνες του εγώ, κάτι αρχίζει να αλλάζει στη θεμελιώδη βάση της εμπειρίας. Η ασταμάτητη ταύτιση με το περιορισμένο, η συνεχής συστολή γύρω από ξεχωριστό εαυτό, αρχίζει να χαλαρώνει τη λαβή της. Όχι μέσω προσπάθειας — γιατί η προσπάθεια μόνο ενισχύει αυτόν που κάνει την προσπάθεια — αλλά μέσω όρασης, μέσω της άμεσης αναγνώρισης ότι αυτό που αναζητούσε ποτέ δεν έλειπε.

Η Πραγματικότητα που αποκαλύπτεται δεν είναι πράγμα, δεν είναι εμπειρία με την συμβατική έννοια, δεν είναι κατάσταση που έρχεται και φεύγει. Είναι το σταθερό υπόβαθρο όλων των καταστάσεων, η επίγνωση στην οποία ξύπνημα, όνειρο και βαθύς ύπνος εμφανίζονται και εξαφανίζονται, η ίδια ανέγγιχτη, αμετάβλητη, αιώνια. Είναι ο Εαυτός — όχι ο μικρός εαυτός της προσωπικότητας και ιστορίας, αλλά ο άπειρος Εαυτός που είναι ένα με το Μπράχμαν, η απόλυτη πραγματικότητα που δεν έχει δεύτερο.

Για αυτόν που είναι εδραιωμένος σε αυτή την αναγνώριση, ο κόσμος δεν εξαφανίζεται — τα χρώματα παραμένουν ζωντανά, οι ήχοι συνεχίζουν να αντηχούν, οι αισθήσεις αναδύονται και παρέρχονται. Αλλά η σημασία τους έχει θεμελιωδώς μεταμορφωθεί. Δεν είναι πλέον απειλές ή υποσχέσεις, δεν είναι πλέον πηγές δέσμευσης ή απελευθέρωσης, αλλά απλώς το αυθόρμητο παιχνίδι της συνείδησης, κύματα στην επιφάνεια ενός άπειρου ωκεανού που είναι η ίδια η αληθινή φύση του.

Η ειρήνη που εγκαθίσταται σε τέτοιο ον δεν είναι η ειρήνη της αποχώρησης από τη ζωή, όχι η ησυχία της απόσυρσης σε κάποιο εσωτερικό φρούριο. Είναι η ειρήνη μιας ερώτησης που βρήκε την απάντησή της, μιας αναζήτησης που έφτασε στο συμπέρασμά της, ενός ταξιδιού που ανακάλυψε ότι ποτέ δεν έφυγε από το σπίτι. Είναι η ειρήνη πέρα από κατανόηση, ωστόσο όχι αποκομμένη από κατανόηση — η ειρήνη που έρχεται όταν η κατανόηση έχει ανθίσει σε ύπαρξη, όταν η γνώση έχει ωριμάσει σε πραγματοποίηση.

Η Πρόσκληση: Μια Κλήση Πέρα από τον Χρόνο

Η διδασκαλία που ρέει από τη σοφία του Σανκάρα δεν είναι λείψανο του παρελθόντος αλλά ζωντανή μετάδοση, εξίσου σχετική τώρα όσο και στον όγδοο αιώνα όταν περπατούσε το μήκος της Ινδίας, αναβιώνοντας και διευκρινίζοντας την αιώνια φιλοσοφία. Κάθε ανθρώπινο ον, σε κάθε εποχή, αντιμετωπίζει τις ίδιες θεμελιώδεις ερωτήσεις: Ποιος είμαι; Τι είναι πραγματικό; Υπάρχει κάτι πέρα από αυτόν τον κύκλο ηδονής και πόνου, γέννησης και θανάτου;

Το μονοπάτι της διάκρισης, της λογικής πάνω στην αλήθεια που ακούγεται από τους σοφούς, της προσέγγισης με ταπείνωση και ειλικρίνεια αυτού που γνωρίζει — αυτό το μονοπάτι παραμένει ανοιχτό, βιώσιμο, ο άμεσος δρόμος προς αυτό που δεν μπορεί να φτάσει με έμμεσα μέσα. Δεν απαιτεί τίποτα αδύνατο, ωστόσο απαιτεί τα πάντα — την προθυμία να αμφισβητηθεί κάθε υπόθεση, να απελευθερωθεί κάθε οικεία ταυτότητα, να σταθεί γυμνός μπροστά στην αλήθεια.

Για αυτόν που νιώθει την ανάδευση αυτής της κλήσης, που αισθάνεται κάτω από την επιφάνεια της ζωής μια βαθύτερη πραγματικότητα που περιμένει να γνωριστεί, η πρόσκληση είναι απλή: αναζητήστε τη διδασκαλία, βρείτε τον δάσκαλο, καλλιεργήστε τα προσόντα, εφαρμόστε τη λογική, και ανακαλύψτε μόνοι σας αυτό που αμέτρητα όντα πριν έχουν ανακαλύψει — ότι δεν είστε αυτό που πιστεύατε ότι είστε, ότι η αληθινή σας φύση είναι άπειρη, αιώνια, ελεύθερη.

Το φίδι ήταν πάντα σκοινί. Η δέσμευση ήταν πάντα φανταστική. Η απελευθέρωση που αναζητείται είναι η ίδια η φύση του αναζητητή. Αυτό είναι το μήνυμα που αντηχεί μέσα από αιώνες, περιμένοντας στη σιωπή μεταξύ σκέψεων, παρόν στο χώρο μεταξύ αναπνοών, έτοιμο να αναγνωριστεί στην καρδιά οποιουδήποτε στρέφει την προσοχή προς τα μέσα με ειλικρίνεια και θάρρος.

Είθε όλα τα όντα να πραγματοποιήσουν την αληθινή τους φύση. Είθε το φως της διάκρισης να ανατείλει σε κάθε νου. Είθε ο ωκεανός ελέους που είναι η χάρη του Γκουρού να ξεπλύνει την ψευδαίσθηση του χωρισμού, αποκαλύπτοντας τον ένα Εαυτό που ποτέ δεν διαιρέθηκε, ποτέ δεν δέθηκε, ποτέ δεν χρειαζόταν πραγματικά απελευθέρωση — γιατί αυτός μόνος είναι, ήταν και για πάντα θα είναι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES