Thursday, February 27, 2025

The Way of Zen: Living the Zen Moment

In the vast tapestry of existence, the thread that weaves seamlessly through the essence of being is the profound simplicity embodied in the Way of Zen. This ancient path is not a labyrinth of esoteric practices or a cryptic doctrine shrouded in mystery; instead, it is the most direct and intimate relationship with life itself.

Awakening the Senses: The Mirror of Nature

Imagine standing in a meadow, the horizon stitched with the soft hues of dawn. The song of the morning birds reverberates in your ears, every note an invitation to open your eyes and see the boundless expanse of the sky. This, the Way of Zen insists, is where enlightenment begins. Use your eyes not merely to see but to perceive the aliveness in every blade of grass, the play of light on dewdrops, and the graceful arch of a bird in flight. It is in this seemingly mundane awareness that the extraordinary unveils itself.

The Dance of Desires: Insight Beyond Illusion

Desires flutter into our consciousness like butterflies, their colors captivating but transient. Zen teaches us to use insight to navigate this ephemeral landscape. To distinguish between the desires that flit and those that root themselves deeply within, we must cultivate a discerning mind. This insight is not about suppression but understanding the nature of desire – to see how it arises, takes form, and eventually fades. In recognizing this ebb and flow without attachment, we find liberation not in denial but in profound comprehension.

The Inner Mind: The Birthplace of Thought

Dive deeper into the currents of the mind, and you encounter the paradox of thoughts. They emerge, often unbidden, sprouting like wildflowers in the fertile ground of consciousness. The Way of Zen urges us to use our inner mind to witness this genesis. Where do thoughts come from? Where do they go? In observing without judgment, we begin to see that thoughts, like clouds, pass across the sky of the mind. Clarity arises not from control but from an unstrained awareness that thoughts are transient phenomena playing on the canvas of the infinite.

The Inner Sight: The Unity of Reality

Beyond the mind resides the spirit's inner sight – a vision that transcends the dualities of existence. Here, Zen invites us to perceive the UNITY OF REALITY, a oneness that defies the fragmentation imposed by conventional perception. The inner sight reveals that the multiplicity of forms and phenomena are simply expressions of a singular essence. The separations we perceive are mere constructs; the true nature of reality is an unbroken continuum of being. In this realization, the spirit finds its home, seeing the self not as an isolated entity but as an integral part of the cosmic dance.

Direct Vision: The Revelation of True Nature

In the zenith of this journey lies the attainment of DIRECT VISION, the unmediated apprehension of one's TRUE NATURE. This vision pierces through the veils of illusion and cultural conditioning, unveiling the ONE NATURE OF EVERYTHING. It is here, in this timeless moment, that the Way of Zen culminates. This is the ETERNAL reality, the fundamental essence that pervades all existence. Recognizing this, one understands that to live in accordance with this vision is to live in harmony with the very fabric of the cosmos.

Zen in Daily Life: The Seamless Integration

Zen is not an abstract philosophy but a practice deeply entwined with the rudiments of daily life. It beckons us to embody these realizations in every step, every breath, every interaction. To walk, to look, to perceive, to experience – these are not detached actions but sacred rituals that bring us closer to the essence of Zen. This path is not about renouncing the world but engaging with it in a state of awakened presence.

The Perennial Wisdom: Living the Zen Moment

Ultimately, the Way of Zen is a call to return to our natural state. It asks nothing extraordinary of us, other than to open our eyes, our minds, our hearts. To look, to recognize, and to live – these are simple yet profound acts. In doing so, we partake in the mystical dance of existence, finding peace not in escape but in the full embrace of the present moment.

In this light, the Way of Zen is revealed not as an arcane secret but as the luminous truth of our existence. It is the gentle reminder that life, with all its beauty and imperfections, is the ultimate teacher. To follow the Way of Zen is to walk hand in hand with the eternal, to see the world through the eyes of the spirit, and to live each moment as an expression of the infinite. So, close not your eyes, for in seeing the world, you glimpse the divine tapestry of Zen – ever present, ever unfolding, and ever luminous.

…

Ο Δρόμος του Ζεν: Ζώντας τη Στιγμή του Ζεν

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, το νήμα που διαπερνά αβίαστα την ουσία του είναι, είναι η βαθιά απλότητα που ενσαρκώνεται στον Δρόμο του Ζεν. Αυτό το αρχαίο μονοπάτι δεν είναι ένας λαβύρινθος από εσωτεριστικές πρακτικές ή ένα κρυπτικό δόγμα καλυμμένο με μυστήριο· αντιθέτως, είναι η πιο άμεση και οικεία σχέση με την ίδια τη ζωή.

Αφύπνιση των Αισθήσεων: Ο Καθρέφτης της Φύσης

Φαντάσου να στέκεσαι σε ένα λιβάδι, ο ορίζοντας ραμμένος με τις απαλές αποχρώσεις της αυγής. Το τραγούδι των πρωινών πουλιών αντηχεί στα αυτιά σου, κάθε νότα μια πρόσκληση να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις την απέραντη έκταση του ουρανού. Εδώ, όπως επιμένει ο Δρόμος του Ζεν, ξεκινά η φώτιση. Χρησιμοποίησε τα μάτια σου όχι απλώς για να δεις, αλλά για να αντιληφθείς τη ζωντάνια σε κάθε χορταράκι, το παιχνίδι του φωτός πάνω στις σταγόνες δροσιάς και το χαριτωμένο τόξο ενός πουλιού σε πτήση. Είναι μέσα σ’ αυτήν τη φαινομενικά ταπεινή επίγνωση που το εξαιρετικό αποκαλύπτεται.

Ο Χορός των Επιθυμιών: Ενόραση Πέρα από την Ψευδαίσθηση

Οι επιθυμίες φτερουγίζουν στη συνείδησή μας σαν πεταλούδες, τα χρώματά τους μαγευτικά αλλά παροδικά. Το Ζεν μάς διδάσκει να χρησιμοποιούμε την ενόραση για να περιηγηθούμε σ’ αυτό το εφήμερο τοπίο. Για να διακρίνουμε ανάμεσα στις επιθυμίες που φτερουγίζουν και σ’ εκείνες που ριζώνουν βαθιά μέσα μας, πρέπει να καλλιεργήσουμε έναν διεισδυτικό νου. Αυτή η ενόραση δεν αφορά την καταπίεση αλλά την κατανόηση της φύσης της επιθυμίας – να δούμε πώς αναδύεται, παίρνει μορφή και τελικά σβήνει. Αναγνωρίζοντας αυτήν την ροή χωρίς προσκόλληση, βρίσκουμε την απελευθέρωση όχι στην άρνηση, αλλά στην βαθιά κατανόηση.

Ο Εσωτερικός Νους: Ο Τόπος Γέννησης της Σκέψης

Βυθίσου βαθύτερα στα ρεύματα του νου, και θα συναντήσεις το παράδοξο των σκέψεων. Εμφανίζονται, συχνά απρόσκλητες, φυτρώνοντας σαν αγριολούλουδα στο εύφορο έδαφος της συνείδησης. Ο Δρόμος του Ζεν μάς προτρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον εσωτερικό μας νου για να παρατηρήσουμε αυτή τη γένεση. Από πού προέρχονται οι σκέψεις; Πού πηγαίνουν; Παρατηρώντας χωρίς κρίση, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι οι σκέψεις, όπως τα σύννεφα, περνούν πάνω από τον ουρανό του νου. Η διαύγεια δεν προκύπτει από τον έλεγχο, αλλά από μια αβίαστη επίγνωση πως οι σκέψεις είναι παροδικά φαινόμενα που παίζουν στον καμβά του άπειρου.

Η Εσωτερική Όραση: Η Ενότητα της Πραγματικότητας

Πέρα από τον νου κατοικεί η εσωτερική όραση του πνεύματος – μια όραση που υπερβαίνει τις δυαδικότητες της ύπαρξης. Εδώ, το Ζεν μάς προσκαλεί να αντιληφθούμε την ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, μια ενότητα που αψηφά τη διάσπαση που επιβάλλεται από τη συμβατική αντίληψη. Η εσωτερική όραση αποκαλύπτει πως η πολλαπλότητα των μορφών και των φαινομένων είναι απλώς εκφράσεις μιας μοναδικής ουσίας. Οι διαχωρισμοί που αντιλαμβανόμαστε είναι απλά κατασκευάσματα· η αληθινή φύση της πραγματικότητας είναι μια αδιάσπαστη συνέχεια του είναι. Σ’ αυτήν την συνειδητοποίηση, το πνεύμα βρίσκει το σπίτι του, βλέποντας τον εαυτό όχι ως απομονωμένη οντότητα, αλλά ως αναπόσπαστο μέρος του κοσμικού χορού.

Άμεση Όραση: Η Αποκάλυψη της Αληθινής Φύσης

Στην κορύφωση αυτού του ταξιδιού βρίσκεται η επίτευξη της ΑΜΕΣΗΣ ΟΡΑΣΗΣ, η αδιαμεσολάβητη σύλληψη της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΣΟΥ ΦΥΣΗΣ. Αυτή η όραση διαπερνά τα πέπλα της ψευδαίσθησης και της πολιτισμικής διαμόρφωσης, αποκαλύπτοντας τη ΜΙΑ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Εδώ, σ’ αυτήν τη διαχρονική στιγμή, ο Δρόμος του Ζεν ολοκληρώνεται. Αυτή είναι η ΑΙΩΝΙΑ πραγματικότητα, η θεμελιώδης ουσία που διαπερνά όλη την ύπαρξη. Αναγνωρίζοντας αυτό, κατανοούμε ότι το να ζούμε σύμφωνα με αυτή την όραση σημαίνει να ζούμε σε αρμονία με το ίδιο το ύφασμα του σύμπαντος.

Ζεν στην Καθημερινή Ζωή: Η Απρόσκοπτη Ενσωμάτωση

Το Ζεν δεν είναι μια αφηρημένη φιλοσοφία, αλλά μια πρακτική βαθιά συνδεδεμένη με τα θεμέλια της καθημερινής ζωής. Μας καλεί να ενσωματώσουμε αυτές τις συνειδητοποιήσεις σε κάθε βήμα, κάθε αναπνοή, κάθε αλληλεπίδραση. Το να περπατάμε, να κοιτάμε, να αντιλαμβανόμαστε, να βιώνουμε – αυτά δεν είναι αποκομμένες πράξεις, αλλά ιερές τελετουργίες που μας φέρνουν πιο κοντά στην ουσία του Ζεν. Αυτό το μονοπάτι δεν αφορά την αποκήρυξη του κόσμου, αλλά την εμπλοκή μας με αυτόν σε μια κατάσταση αφυπνισμένης παρουσίας.

Η Αιώνια Σοφία: Ζώντας τη Στιγμή του Ζεν

Τελικά, ο Δρόμος του Ζεν είναι ένα κάλεσμα να επιστρέψουμε στη φυσική μας κατάσταση. Δεν μας ζητά κάτι εξαιρετικό, παρά μόνο να ανοίξουμε τα μάτια μας, το νου μας, την καρδιά μας. Το να κοιτάμε, να αναγνωρίζουμε και να ζούμε – αυτές είναι απλές αλλά βαθιές πράξεις. Με αυτόν τον τρόπο, συμμετέχουμε στον μυστικιστικό χορό της ύπαρξης, βρίσκοντας την ειρήνη όχι στη φυγή, αλλά στην πλήρη αποδοχή της παρούσας στιγμής.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο Δρόμος του Ζεν αποκαλύπτεται όχι ως ένα απόκρυφο μυστικό, αλλά ως η φωτεινή αλήθεια της ύπαρξής μας. Είναι η απαλή υπενθύμιση ότι η ζωή, με όλη της την ομορφιά και τις ατέλειες, είναι ο απόλυτος δάσκαλος. Το να ακολουθείς τον Δρόμο του Ζεν σημαίνει να περπατάς χέρι-χέρι με το αιώνιο, να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του πνεύματος και να ζεις κάθε στιγμή ως έκφραση του απείρου. Γι’ αυτό, μην κλείνεις τα μάτια σου, γιατί βλέποντας τον κόσμο, αντικρίζεις το θείο υφαντό του Ζεν – πάντα παρόν, πάντα εξελισσόμενο, πάντα φωτεινό.

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES