CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 22 June, 2025

Sunday, February 26, 2017

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ


ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνεται κάποιος ή όχι (ανεξάρτητα δηλαδή από το αν υπάρχει κάποιο ον που το παρατηρεί, κάποιος «παρατηρητής»). Είναι Αρκετό που το Ίδιο το Πραγματικό Έχει Επίγνωση του Εαυτού, της Ύπαρξής Του. Από την άλλη μεριά το «Πραγματικό» ενός παρατηρητή (που δεν «υπάρχει» αν δεν υπάρχει παρατηρητής και «υπάρχει» μόνο αν υπάρχει παρατηρητής) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, (ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ), αλλά μόνο το «περιεχόμενο της παρατήρησης», του παρατηρητή. Προφανώς πρόκειται για κάτι άλλο. Ίσως για την Εμπειρία του Πραγματικού, για την αντίληψη του Πραγματικού, για την Συμμετοχή στο Πραγματικό. Πρέπει λοιπόν εξαρχής να γίνει διάκριση (σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν την ακολουθία αυτών των στοχασμών) ανάμεσα στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και την Αντίληψη του Πραγματικού (την σύλληψη του Πραγματικού, την Συμμετοχή στο Πραγματικό). Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Είναι Πολύ Υψηλά, Απρόσιτο. Είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ για τον Οποίο μιλούσε ο Ιησούς των Εσσαίων (στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο). «Αυτό» για το Οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι προφανώς η Εμπειρία του Πραγματικού, η συμμετοχή στο Πραγματικό, ή αλλιώς η Μετάβαση στον Κόσμο του Πραγματικού. Αυτό που λέμε ήδη Προσδιορίζει το Πραγματικό, την Αντίληψη του Πραγματικού(την Συμμετοχή στο Πραγματικό) σαν έξοδο από τον κόσμο της αυταπάτης, από την ψευδαίσθηση, από το λάθος (μέσα στο οποίο ζει ο συνηθισμένος άνθρωπος).

Το να λες ότι Υπάρχει Μια Άλλη Πραγματικότητα, Μια Αλήθεια, πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος (της δυαδικότητας), Μια Μη-Δυαδική Πραγματικότητα (το Βράχμαν της Αντβάιτα), ή Ένα Ασαμσκρίτα, Μη-Δημιουργημένο (σύμφωνα με τα λόγια του Βούδα), ή Ένας Απρόσιτος Πατέρας (Θείος Γνόφος κατά τον Διονύσιο, Βάση του Παντός κατά την αντίληψη του Έκκαρτ και του Μπαίμε), ή να λες, που είναι το ίδιο, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μέσα στην «αυταπάτη», είναι σαν να θες να συγκρουστείς με το σύμπαν, με τους ανθρώπους, με τις αντιλήψεις τους, με την γνώση τους, με τον πολιτισμό τους. Με ποιο δικαίωμα λες κάτι τέτοιο; Πόσο σοβαρά το λες; Τι ακριβώς λες; Πως μπορείς να το υποστηρίξεις; Μπορείς να το υποστηρίξεις; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τόσο απλά που χτυπάς το κεφάλι σου που οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν. Μετά, εδώ δεν μιλάμε για θεωρίες, ούτε βάζουμε λέξεις στην σειρά σαν κομπολόι για να περνάμε τον χρόνο μας. Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε. Αν θέλει κάποιος να Δει την Αλήθεια (αυτών που λέμε κι αυτών που θα πούμε) πρέπει να το Δει μέσα του, αυτός ο ίδιος, στον εαυτό του. Πρέπει να Δει τον Εαυτό του όπως είναι, όπως ακριβώς είναι, όπως συμβαίνει κι όπως λειτουργεί. Όχι όπως γνωρίζει ή νομίζει, ή του έχουν πει σε σχολεία, εκκλησίες, ή ανθρώπινα ιδρύματα για «ανοιχτούς δρόμους» χωρίς πραγματικό προσανατολισμό. Πρέπει να το Δει Εδώ, Τώρα, στον Ίδιο τον Εαυτό του. Η Αφύπνιση στον Πραγματικό Εαυτό, στην Πραγματικότητα, στην Αληθινή Ζωή, πρέπει να γίνει Εδώ, Τώρα, με την Παρούσα Συνείδηση (συγχυσμένη ίσως), μέσα σε αυτό το σώμα, σε παρόντα χρόνο (αν και όποτε το αποφασίσει κάποιος, εφόσον συνήθως όλες οι δραστηριότητές μας είναι ψεύτικες δικαιολογίες και αστήριχτες αναβολές).

Θέλετε πραγματικά να Δείτε; Δείτε! Το πρώτο πράγμα που οφείλει κάποιος να Δει είναι η Σχέση του με το σώμα. Αυτό που γίνεται, πως γίνεται; Γιατί γίνεται έτσι; Επειδή έτσι μάθαμε ή έτσι μας έμαθαν; Επειδή έτσι νομίζουμε; Επειδή έτσι μας λένε οι πληροφορίες μας; Η Απάντηση που δίνουμε και βιώνουμε, αυτή την στιγμή, εξαρτάται από την Σχέση με το σώμα που υιοθετήσαμε, είτε μόνοι μας, είτε από πίεση της κοινωνίας. Είναι όμως η Ορθή; Εμείς οι ίδιοι, η Αίσθηση Παρουσίας που έχει ο καθένας (η Συνείδηση), τι Σχέση έχουμε με το σώμα; Έχουμε καθόλου σώμα; Είναι δικό μας αυτό το σώμα που έχουμε και χρησιμοποιούμε; Είμαστε εμείς οι ίδιοι μια ψυχοσωματική ενότητα, είμαστε και το σώμα; Τι ακριβώς συμβαίνει; Όλες αυτές οι ερωτήσεις που γίνονται, για να δοθούν εδώ απαντήσεις, είναι ερωτήσεις που πρέπει ο καθένας μας να απαντήσει, πραγματικά, βιωματικά, εμπειρικά.

Θέλετε να δείτε πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι βιώνουν αυτή την Σχέση με το σώμα; Ίσως να είναι πολύ χρήσιμο. Κάποιοι (για κάποιο λόγο, με κάποιο τρόπο) Νοιώθουν πως Είναι Τελείως Ελεύθεροι, πως Είναι «Μόνο συνείδηση» (Ψυχή, Πνεύμα, «Αυτό») και πως το σώμα που χρησιμοποιούν δεν τους ανήκει, δεν είναι δικό τους, δεν έχουν τίποτα δικό τους. Για αυτούς το σώμα που χρησιμοποιούν και κινούν είναι ένας Πραγματικός Ναός, κάτι Ιερό, κάτι Σεβαστό, κάτι Θαυμάσιο, ένα Δώρο Ζωής, Πύλη προς τον κόσμο των φαινομένων. Κι αφού αυτό το σώμα που χρησιμοποιούν εδώ δεν είναι δικό τους κι έτσι το σέβονται απέραντα σαν ένα Ιερό Ναό μέσα στο οποίο έρχονται να λειτουργήσουν, πόσο πιο Ιερά Είναι Όλα! Ό,τι Βλέπει, Ό,τι Ακούει, Ό,τι Αγγίζει! Και με πόσο Δέος κι Ιερό Σεβασμό τα Αισθάνεται όλα αυτά! Και με ποιο δικαίωμα θα τα κρίνει, θα τα αλλάξει, θα τα χειραγωγήσει, ή θα τα καταστρέψει; Όλα Είναι Ιερά, το Σώμα Είναι Ιερό, το κάθε τι Είναι Ιερό. Αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος των φαινομένων δεν περιλαμβάνει τις αστοχίες, το κακό, ή το λάθος. Για κάποιο λόγο συμβαίνουν όλα (κι όλα είναι «δικαιολογημένα») αλλά η μόνη Ορθή Αντίληψη και Δράση είναι του Σεβασμού μέσα στην Ιερότητα των Πάντων.

Για κάποιους άλλους, όσους έχουν ανατραφεί με την Ανατολική Νοοτροπία ή έχουν υιοθετήσει αυτή την νοοτροπία, ο Αληθινός Άνθρωπος (που μπορεί να Είναι «Κάτι» ή «Τίποτα») Συνδέονται με το σώμα με κάποιο τρόπο. Μπορεί απλά να «συνδέεται», να «ενσαρκώνεται», σε αυτό, (δεν έχει τόση σημασία η περιγραφή, πέρα από το πως το αντιλαμβάνεται κάποιος). Πάντως πρόκειται για μια προσωρινή σύνδεση που δεν εμποδίζει σε τίποτα την μεταφυσική οντολογική και υπαρξιακή πορεία της «Οντότητας», πέρα από το προσωρινό της σύνδεση με αυτό το σώμα. Στην περίπτωση αυτή, μιας τέτοιας νοοτροπίας, υπάρχει ένας «διαχωρισμός» της Εσωτερικής Εμπειρίας της Ύπαρξης από την εξωτερική ζωή μέσω του σώματος. Στην Στροφή Προς Τα Έσω, στο Εσωτερικό Βίωμα του Αληθινού Εαυτού, Αναζητείται και Βιώνεται (όταν Βιώνεται) η Ενότητα της Πραγματικότητας που συμπεριλαμβάνει και το εξωτερικό (σαν μέρος του). Ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν νοιώθει ότι συνδέεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το σώμα. Κι αυτό το σώμα είναι ως ένα σημείο ιερό και σεβαστό και πάντως το μέσο που χρησιμοποιούμε για την απελευθέρωση (για όσους Βαδίζουν αυτή την Οδό). Αυτός ο άνθρωπος νοιώθει πως «έχει» ένα σώμα κι είναι στην απόλυτη ευθύνη του (πέρα από τις όποιες κοινωνικές καταστάσεις ή πιέσεις της ζωής) το πως θα ζήσει, αν θα Βαδίσει την Οδό της Απελευθέρωσης ή αν θα συνεχίσει στον δρόμο της εξωτερικής ζωής και του μεταφυσικού ύπνου.

Στην Δυτική Νοοτροπία όπου οι άνθρωποι ανατράφηκαν με την αντίληψη της ταύτισής τους με τις ψυχονοητικές λειτουργίες, με το σώμα, καλλιεργούν την αντίληψη ότι είμαστε και το σώμα κι ίσως περισσότερο το σώμα. Παρόλες τις Προσεκτικές Υποδείξεις και των Αληθινών Θεολόγων και των Θρησκευτικών Κειμένων, όπου το σώμα είναι «ναός της ψυχής» και της θρησκευτικής προσπάθειας να μην βρωμίζουμε ούτε την ψυχή ούτε το σώμα, ελάχιστοι άνθρωποι στην Δύση έχουν μια ορθή αντίληψη του Εαυτού (της Παρουσίας Εδώ, της Συνείδησης, της Ψυχής) και της όποιας σχέσης τους με το σώμα. Πολλοί που έχουν αποκοπεί από κάθε ιερότητα όχι μόνο αισθάνονται ταύτιση με το σώμα τους αλλά διεκδικούν και χρήσεις του σώματος που δεν αφορούν μόνο αυτούς αλλά και την κοινωνία γενικότερα («το σώμα είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω»). Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη βασίζεται η δυτική νοοτροπία. Στο «δικό μου», στο «ιδιοκτησία μου».  Πραγματικά κάνει εντύπωση γιατί δύο χιλιάδες χρόνια τώρα (ιστορίας χριστιανισμού) άνθρωποι σοβαροί, που ασχολήθηκαν σοβαρά με τον χριστιανικό μυστικισμό, με την νηπτική παράδοση, ή τον δυτικό χριστιανικό μυστικισμό, δεν είδαν την ολοφάνερη αντίθεση  (που οδηγεί σε «σύγκρουση») ανάμεσα στην νοοτροπία των Μυστικών και το επίσημο εκκλησιαστικό δόγμα. Περιγράφοντας την Μυστική Εμπειρία οι Νηπτικοί μιλούν για μια Ψυχή που απελευθερώνεται παντελώς από το σώμα, από τις αισθήσεις, από τις λειτουργίες  της σκέψης και  κάθε είδος λογισμού, για να φτάσει στην «απόλυτη καθαρότητα», του «άμορφου νου» (του χωρίς σχηματισμούς, χωρίς μορφές). Αυτό θεωρείται προϋπόθεση για την Ένωση με τον Θεό. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον Ευάγριο που τον καταδίκασαν και τον αφόρισαν στην ψευτοσύνοδο του Ιουστινιανού (αλλά παρόλα αυτά εξέδωσαν το έργο του «Λόγος Περί Προσευχής» με το όνομα του Οσίου Νείλου), αλλά και για τον Μάξιμο που θεωρείται ορθόδοξος και τον Κάλλιστο και τον Πέτρο Δαμασκηνό και τον Γρηγόριο Σιναΐτη. Στην Νηπτική Εμπειρία περιγράφεται όχι μια Ψυχή ενός ατομικού ψυχοσώματος που αντιλαμβάνεται και λειτουργεί μέσω της λογικής σκέψης, της συναίσθησης και των αισθήσεων, αλλά για μια Ψυχή Τελείως Ελεύθερη από το σώμα, Ανεξάρτητη από το σώμα που Απλώνεται στον Άπειρο Χώρο, για να Μπορέσει να Δεχτεί Μέσα της τον Άπειρο Θεό, στο μέτρο που Τον «Χωρεί» η Κατανόησή της. Αυτό το είδος της Εμπειρίας οδηγεί στην αντίληψη και στην κατανόηση ότι η Ψυχή δεν είναι αυτό το φυλακισμένο στο ψυχόσωμα που πρέπει να κατανοεί μέσω της πίστης-δόγματος, να διαπαιδαγωγείται ηθικά μέσω εντολών και να πράττει στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά ότι η Ψυχή Είναι Ουσία Ελεύθερη που Μπορεί να Ανοιχθεί στο Θείο, να εξελιχθεί προς τον Άπειρο Θεό και να Πορευθεί ανεξάρτητα του σώματος. Ένα βήμα να κάνουμε ακόμα και κατανοούμε ότι τελικά η Ψυχή Συνδέεται με το σώμα, δεν ενώνεται άπαξ δια παντός. Το δόγμα του ψυχοσώματος που υιοθετήθηκε και καλλιεργήθηκε από το εκκλησιαστικό δόγμα και υιοθετήθηκε από την τυφλή δυτική επιστήμη (σαν ψυχοσωματικόις οργανισμός) είναι απλά μια εσφαλμένη αντίληψη των πραγμάτων (που οφείλεται σε Περσικές Επιρροές στην Ιουδαϊκή τυφλότητα και στην Χριστιανική ανοησία). Είναι τελικά αδιάφορο αν οι δυτικοί άνθρωποι θα εγκαταλείψουν ή όχι αυτή την αντίληψη. Το γεγονός (ευτυχώς) είναι ότι τα πράγματα συμβαίνουν όπως τα περιγράφουν οι Μυστικοί Πατέρες και η Νηπτική Εμπειρία κι όχι όπως μας λένε ή τα γνωρίζουμε.

Τελικά λοιπόν το πιο σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε και να Ερευνήσουμε Εμείς οι Ίδιοι, Εδώ, Τώρα, τι Σχέση έχουμε με το σώμα μας. Να Δούμε Ήρεμα Τι Είμαστε. Να Δούμε Πως Λειτουργούμε και να Αποκαταστήσουμε την Σχέση μας με το σώμα. Είμαστε Παρόντες (άρα Έχουμε Συνείδηση, Είμαστε Συνείδηση), Εδώ, Τώρα, στο σώμα. Είναι πραγματικά αυτό (το σώμα) κάτι δικό μας; Είναι δικό μας; Ή είμαστε αυτό; Η Πραγματική Αυτογνωσία στην πραγματικότητα είναι ακριβώς διερεύνηση και έμπρακτη απάντηση σε αυτό το Ερώτημα.

Στην πραγματικότητα τίποτα σε αυτόν τον κόσμο των φαινομένων δεν είναι δικό μας. Αργά ή γρήγορα θα τα εγκαταλείψουμε όλα, ακόμα και το σώμα. Γιατί είμαστε εδώ; Για να σκορπιζόμαστε στον κόσμο και να σπαταλάμε τον «χρόνο» μας; Η Περισυλλογή Των Αρχαίων Ελλήνων, ο Διαλογισμός των Ανατολικών Αδελφών, η Χριστιανική Καθαρά Προσευχή, αποκαλύπτουν μια Άλλη Εσωτερική Πραγματικότητα. Κι η χρήση του σώματος πρέπει να είναι πραγματικά υπεύθυνη, όπως και η ζωή στον κόσμο. Το Πιο Ιερό Μυστικό το Γνωρίζουν ελάχιστοι. Αυτό που Είμαστε Είναι Τελείως Ελεύθερο, Έξω από τον χρόνο και τα φαινόμενα, Μακάριο και Ειρηνικό, Μια Ενότητα, η Ίδια η Ουσία της Αγάπης κι η Ίδια η Ευσπλαχνία. Κατοικούμε Μέσα στο Σώμα όπως σε ένα Ιερό Ναό. Κι Όλα Είναι Φωτεινά κι Ειρηνικά και μόνο Καλοσύνη βγαίνει προς τον κόσμο. Το «κακό» στον κόσμο αιτιολογείται και δικαιολογείται από την άγνοια που επικρατεί στον κόσμο. Ο κόσμος είναι βυθισμένος στο ημίφως και μερικές φορές στο σκοτάδι.

Έτσι αγαπητοί, αν Πραγματικά Θέλετε να Δείτε την Αλήθεια Δείτε τη! Εδώ! Τώρα!. Βρείτε τον Αληθινό Εαυτό και προσδιορίστε εκ νέου την Σχέση με το σώμα. Το Σώμα Είναι Κάτι Ιερό και δεν είναι απλά το «σώμα». Κι ο Κόσμος Ολόκληρος Είναι Ιερός. Οι άνθρωποι όμως δεν σέβονται τίποτα.





~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning

14. The Flame of True Learning

 

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

 

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

 

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

 

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

 

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

 

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

 

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

 

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

 

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

 

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

 

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

 

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

 

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

 

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

 

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

 

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

 

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

 

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

 

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~