Esoterism Academy: Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Sunday, February 26, 2017

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνεται κάποιος ή όχι (ανεξάρτητα δηλαδή από το αν υπάρχει κάποιο ον που το παρατηρεί, κάποιος «παρατηρητής»). Είναι Αρκετό που το Ίδιο το Πραγματικό Έχει Επίγνωση του Εαυτού, της Ύπαρξής Του. Από την άλλη μεριά το «Πραγματικό» ενός παρατηρητή (που δεν «υπάρχει» αν δεν υπάρχει παρατηρητής και «υπάρχει» μόνο αν υπάρχει παρατηρητής) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, (ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ), αλλά μόνο το «περιεχόμενο της παρατήρησης», του παρατηρητή. Προφανώς πρόκειται για κάτι άλλο. Ίσως για την Εμπειρία του Πραγματικού, για την αντίληψη του Πραγματικού, για την Συμμετοχή στο Πραγματικό. Πρέπει λοιπόν εξαρχής να γίνει διάκριση (σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν την ακολουθία αυτών των στοχασμών) ανάμεσα στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και την Αντίληψη του Πραγματικού (την σύλληψη του Πραγματικού, την Συμμετοχή στο Πραγματικό). Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Είναι Πολύ Υψηλά, Απρόσιτο. Είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ για τον Οποίο μιλούσε ο Ιησούς των Εσσαίων (στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο). «Αυτό» για το Οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι προφανώς η Εμπειρία του Πραγματικού, η συμμετοχή στο Πραγματικό, ή αλλιώς η Μετάβαση στον Κόσμο του Πραγματικού. Αυτό που λέμε ήδη Προσδιορίζει το Πραγματικό, την Αντίληψη του Πραγματικού(την Συμμετοχή στο Πραγματικό) σαν έξοδο από τον κόσμο της αυταπάτης, από την ψευδαίσθηση, από το λάθος (μέσα στο οποίο ζει ο συνηθισμένος άνθρωπος).

Το να λες ότι Υπάρχει Μια Άλλη Πραγματικότητα, Μια Αλήθεια, πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος (της δυαδικότητας), Μια Μη-Δυαδική Πραγματικότητα (το Βράχμαν της Αντβάιτα), ή Ένα Ασαμσκρίτα, Μη-Δημιουργημένο (σύμφωνα με τα λόγια του Βούδα), ή Ένας Απρόσιτος Πατέρας (Θείος Γνόφος κατά τον Διονύσιο, Βάση του Παντός κατά την αντίληψη του Έκκαρτ και του Μπαίμε), ή να λες, που είναι το ίδιο, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μέσα στην «αυταπάτη», είναι σαν να θες να συγκρουστείς με το σύμπαν, με τους ανθρώπους, με τις αντιλήψεις τους, με την γνώση τους, με τον πολιτισμό τους. Με ποιο δικαίωμα λες κάτι τέτοιο; Πόσο σοβαρά το λες; Τι ακριβώς λες; Πως μπορείς να το υποστηρίξεις; Μπορείς να το υποστηρίξεις; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τόσο απλά που χτυπάς το κεφάλι σου που οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν. Μετά, εδώ δεν μιλάμε για θεωρίες, ούτε βάζουμε λέξεις στην σειρά σαν κομπολόι για να περνάμε τον χρόνο μας. Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε. Αν θέλει κάποιος να Δει την Αλήθεια (αυτών που λέμε κι αυτών που θα πούμε) πρέπει να το Δει μέσα του, αυτός ο ίδιος, στον εαυτό του. Πρέπει να Δει τον Εαυτό του όπως είναι, όπως ακριβώς είναι, όπως συμβαίνει κι όπως λειτουργεί. Όχι όπως γνωρίζει ή νομίζει, ή του έχουν πει σε σχολεία, εκκλησίες, ή ανθρώπινα ιδρύματα για «ανοιχτούς δρόμους» χωρίς πραγματικό προσανατολισμό. Πρέπει να το Δει Εδώ, Τώρα, στον Ίδιο τον Εαυτό του. Η Αφύπνιση στον Πραγματικό Εαυτό, στην Πραγματικότητα, στην Αληθινή Ζωή, πρέπει να γίνει Εδώ, Τώρα, με την Παρούσα Συνείδηση (συγχυσμένη ίσως), μέσα σε αυτό το σώμα, σε παρόντα χρόνο (αν και όποτε το αποφασίσει κάποιος, εφόσον συνήθως όλες οι δραστηριότητές μας είναι ψεύτικες δικαιολογίες και αστήριχτες αναβολές).

Θέλετε πραγματικά να Δείτε; Δείτε! Το πρώτο πράγμα που οφείλει κάποιος να Δει είναι η Σχέση του με το σώμα. Αυτό που γίνεται, πως γίνεται; Γιατί γίνεται έτσι; Επειδή έτσι μάθαμε ή έτσι μας έμαθαν; Επειδή έτσι νομίζουμε; Επειδή έτσι μας λένε οι πληροφορίες μας; Η Απάντηση που δίνουμε και βιώνουμε, αυτή την στιγμή, εξαρτάται από την Σχέση με το σώμα που υιοθετήσαμε, είτε μόνοι μας, είτε από πίεση της κοινωνίας. Είναι όμως η Ορθή; Εμείς οι ίδιοι, η Αίσθηση Παρουσίας που έχει ο καθένας (η Συνείδηση), τι Σχέση έχουμε με το σώμα; Έχουμε καθόλου σώμα; Είναι δικό μας αυτό το σώμα που έχουμε και χρησιμοποιούμε; Είμαστε εμείς οι ίδιοι μια ψυχοσωματική ενότητα, είμαστε και το σώμα; Τι ακριβώς συμβαίνει; Όλες αυτές οι ερωτήσεις που γίνονται, για να δοθούν εδώ απαντήσεις, είναι ερωτήσεις που πρέπει ο καθένας μας να απαντήσει, πραγματικά, βιωματικά, εμπειρικά.

Θέλετε να δείτε πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι βιώνουν αυτή την Σχέση με το σώμα; Ίσως να είναι πολύ χρήσιμο. Κάποιοι (για κάποιο λόγο, με κάποιο τρόπο) Νοιώθουν πως Είναι Τελείως Ελεύθεροι, πως Είναι «Μόνο συνείδηση» (Ψυχή, Πνεύμα, «Αυτό») και πως το σώμα που χρησιμοποιούν δεν τους ανήκει, δεν είναι δικό τους, δεν έχουν τίποτα δικό τους. Για αυτούς το σώμα που χρησιμοποιούν και κινούν είναι ένας Πραγματικός Ναός, κάτι Ιερό, κάτι Σεβαστό, κάτι Θαυμάσιο, ένα Δώρο Ζωής, Πύλη προς τον κόσμο των φαινομένων. Κι αφού αυτό το σώμα που χρησιμοποιούν εδώ δεν είναι δικό τους κι έτσι το σέβονται απέραντα σαν ένα Ιερό Ναό μέσα στο οποίο έρχονται να λειτουργήσουν, πόσο πιο Ιερά Είναι Όλα! Ό,τι Βλέπει, Ό,τι Ακούει, Ό,τι Αγγίζει! Και με πόσο Δέος κι Ιερό Σεβασμό τα Αισθάνεται όλα αυτά! Και με ποιο δικαίωμα θα τα κρίνει, θα τα αλλάξει, θα τα χειραγωγήσει, ή θα τα καταστρέψει; Όλα Είναι Ιερά, το Σώμα Είναι Ιερό, το κάθε τι Είναι Ιερό. Αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος των φαινομένων δεν περιλαμβάνει τις αστοχίες, το κακό, ή το λάθος. Για κάποιο λόγο συμβαίνουν όλα (κι όλα είναι «δικαιολογημένα») αλλά η μόνη Ορθή Αντίληψη και Δράση είναι του Σεβασμού μέσα στην Ιερότητα των Πάντων.

Για κάποιους άλλους, όσους έχουν ανατραφεί με την Ανατολική Νοοτροπία ή έχουν υιοθετήσει αυτή την νοοτροπία, ο Αληθινός Άνθρωπος (που μπορεί να Είναι «Κάτι» ή «Τίποτα») Συνδέονται με το σώμα με κάποιο τρόπο. Μπορεί απλά να «συνδέεται», να «ενσαρκώνεται», σε αυτό, (δεν έχει τόση σημασία η περιγραφή, πέρα από το πως το αντιλαμβάνεται κάποιος). Πάντως πρόκειται για μια προσωρινή σύνδεση που δεν εμποδίζει σε τίποτα την μεταφυσική οντολογική και υπαρξιακή πορεία της «Οντότητας», πέρα από το προσωρινό της σύνδεση με αυτό το σώμα. Στην περίπτωση αυτή, μιας τέτοιας νοοτροπίας, υπάρχει ένας «διαχωρισμός» της Εσωτερικής Εμπειρίας της Ύπαρξης από την εξωτερική ζωή μέσω του σώματος. Στην Στροφή Προς Τα Έσω, στο Εσωτερικό Βίωμα του Αληθινού Εαυτού, Αναζητείται και Βιώνεται (όταν Βιώνεται) η Ενότητα της Πραγματικότητας που συμπεριλαμβάνει και το εξωτερικό (σαν μέρος του). Ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν νοιώθει ότι συνδέεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το σώμα. Κι αυτό το σώμα είναι ως ένα σημείο ιερό και σεβαστό και πάντως το μέσο που χρησιμοποιούμε για την απελευθέρωση (για όσους Βαδίζουν αυτή την Οδό). Αυτός ο άνθρωπος νοιώθει πως «έχει» ένα σώμα κι είναι στην απόλυτη ευθύνη του (πέρα από τις όποιες κοινωνικές καταστάσεις ή πιέσεις της ζωής) το πως θα ζήσει, αν θα Βαδίσει την Οδό της Απελευθέρωσης ή αν θα συνεχίσει στον δρόμο της εξωτερικής ζωής και του μεταφυσικού ύπνου.

Στην Δυτική Νοοτροπία όπου οι άνθρωποι ανατράφηκαν με την αντίληψη της ταύτισής τους με τις ψυχονοητικές λειτουργίες, με το σώμα, καλλιεργούν την αντίληψη ότι είμαστε και το σώμα κι ίσως περισσότερο το σώμα. Παρόλες τις Προσεκτικές Υποδείξεις και των Αληθινών Θεολόγων και των Θρησκευτικών Κειμένων, όπου το σώμα είναι «ναός της ψυχής» και της θρησκευτικής προσπάθειας να μην βρωμίζουμε ούτε την ψυχή ούτε το σώμα, ελάχιστοι άνθρωποι στην Δύση έχουν μια ορθή αντίληψη του Εαυτού (της Παρουσίας Εδώ, της Συνείδησης, της Ψυχής) και της όποιας σχέσης τους με το σώμα. Πολλοί που έχουν αποκοπεί από κάθε ιερότητα όχι μόνο αισθάνονται ταύτιση με το σώμα τους αλλά διεκδικούν και χρήσεις του σώματος που δεν αφορούν μόνο αυτούς αλλά και την κοινωνία γενικότερα («το σώμα είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω»). Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη βασίζεται η δυτική νοοτροπία. Στο «δικό μου», στο «ιδιοκτησία μου». Πραγματικά κάνει εντύπωση γιατί δύο χιλιάδες χρόνια τώρα (ιστορίας χριστιανισμού) άνθρωποι σοβαροί, που ασχολήθηκαν σοβαρά με τον χριστιανικό μυστικισμό, με την νηπτική παράδοση, ή τον δυτικό χριστιανικό μυστικισμό, δεν είδαν την ολοφάνερη αντίθεση (που οδηγεί σε «σύγκρουση») ανάμεσα στην νοοτροπία των Μυστικών και το επίσημο εκκλησιαστικό δόγμα. Περιγράφοντας την Μυστική Εμπειρία οι Νηπτικοί μιλούν για μια Ψυχή που απελευθερώνεται παντελώς από το σώμα, από τις αισθήσεις, από τις λειτουργίες της σκέψης και κάθε είδος λογισμού, για να φτάσει στην «απόλυτη καθαρότητα», του «άμορφου νου» (του χωρίς σχηματισμούς, χωρίς μορφές). Αυτό θεωρείται προϋπόθεση για την Ένωση με τον Θεό. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον Ευάγριο που τον καταδίκασαν και τον αφόρισαν στην ψευτοσύνοδο του Ιουστινιανού (αλλά παρόλα αυτά εξέδωσαν το έργο του «Λόγος Περί Προσευχής» με το όνομα του Οσίου Νείλου), αλλά και για τον Μάξιμο που θεωρείται ορθόδοξος και τον Κάλλιστο και τον Πέτρο Δαμασκηνό και τον Γρηγόριο Σιναΐτη. Στην Νηπτική Εμπειρία περιγράφεται όχι μια Ψυχή ενός ατομικού ψυχοσώματος που αντιλαμβάνεται και λειτουργεί μέσω της λογικής σκέψης, της συναίσθησης και των αισθήσεων, αλλά για μια Ψυχή Τελείως Ελεύθερη από το σώμα, Ανεξάρτητη από το σώμα που Απλώνεται στον Άπειρο Χώρο, για να Μπορέσει να Δεχτεί Μέσα της τον Άπειρο Θεό, στο μέτρο που Τον «Χωρεί» η Κατανόησή της. Αυτό το είδος της Εμπειρίας οδηγεί στην αντίληψη και στην κατανόηση ότι η Ψυχή δεν είναι αυτό το φυλακισμένο στο ψυχόσωμα που πρέπει να κατανοεί μέσω της πίστης-δόγματος, να διαπαιδαγωγείται ηθικά μέσω εντολών και να πράττει στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά ότι η Ψυχή Είναι Ουσία Ελεύθερη που Μπορεί να Ανοιχθεί στο Θείο, να εξελιχθεί προς τον Άπειρο Θεό και να Πορευθεί ανεξάρτητα του σώματος. Ένα βήμα να κάνουμε ακόμα και κατανοούμε ότι τελικά η Ψυχή Συνδέεται με το σώμα, δεν ενώνεται άπαξ δια παντός. Το δόγμα του ψυχοσώματος που υιοθετήθηκε και καλλιεργήθηκε από το εκκλησιαστικό δόγμα και υιοθετήθηκε από την τυφλή δυτική επιστήμη (σαν ψυχοσωματικόις οργανισμός) είναι απλά μια εσφαλμένη αντίληψη των πραγμάτων (που οφείλεται σε Περσικές Επιρροές στην Ιουδαϊκή τυφλότητα και στην Χριστιανική ανοησία). Είναι τελικά αδιάφορο αν οι δυτικοί άνθρωποι θα εγκαταλείψουν ή όχι αυτή την αντίληψη. Το γεγονός (ευτυχώς) είναι ότι τα πράγματα συμβαίνουν όπως τα περιγράφουν οι Μυστικοί Πατέρες και η Νηπτική Εμπειρία κι όχι όπως μας λένε ή τα γνωρίζουμε.

Τελικά λοιπόν το πιο σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε και να Ερευνήσουμε Εμείς οι Ίδιοι, Εδώ, Τώρα, τι Σχέση έχουμε με το σώμα μας. Να Δούμε Ήρεμα Τι Είμαστε. Να Δούμε Πως Λειτουργούμε και να Αποκαταστήσουμε την Σχέση μας με το σώμα. Είμαστε Παρόντες (άρα Έχουμε Συνείδηση, Είμαστε Συνείδηση), Εδώ, Τώρα, στο σώμα. Είναι πραγματικά αυτό (το σώμα) κάτι δικό μας; Είναι δικό μας; Ή είμαστε αυτό; Η Πραγματική Αυτογνωσία στην πραγματικότητα είναι ακριβώς διερεύνηση και έμπρακτη απάντηση σε αυτό το Ερώτημα.

Στην πραγματικότητα τίποτα σε αυτόν τον κόσμο των φαινομένων δεν είναι δικό μας. Αργά ή γρήγορα θα τα εγκαταλείψουμε όλα, ακόμα και το σώμα. Γιατί είμαστε εδώ; Για να σκορπιζόμαστε στον κόσμο και να σπαταλάμε τον «χρόνο» μας; Η Περισυλλογή Των Αρχαίων Ελλήνων, ο Διαλογισμός των Ανατολικών Αδελφών, η Χριστιανική Καθαρά Προσευχή, αποκαλύπτουν μια Άλλη Εσωτερική Πραγματικότητα. Κι η χρήση του σώματος πρέπει να είναι πραγματικά υπεύθυνη, όπως και η ζωή στον κόσμο. Το Πιο Ιερό Μυστικό το Γνωρίζουν ελάχιστοι. Αυτό που Είμαστε Είναι Τελείως Ελεύθερο, Έξω από τον χρόνο και τα φαινόμενα, Μακάριο και Ειρηνικό, Μια Ενότητα, η Ίδια η Ουσία της Αγάπης κι η Ίδια η Ευσπλαχνία. Κατοικούμε Μέσα στο Σώμα όπως σε ένα Ιερό Ναό. Κι Όλα Είναι Φωτεινά κι Ειρηνικά και μόνο Καλοσύνη βγαίνει προς τον κόσμο. Το «κακό» στον κόσμο αιτιολογείται και δικαιολογείται από την άγνοια που επικρατεί στον κόσμο. Ο κόσμος είναι βυθισμένος στο ημίφως και μερικές φορές στο σκοτάδι.

Έτσι αγαπητοί, αν Πραγματικά Θέλετε να Δείτε την Αλήθεια Δείτε τη! Εδώ! Τώρα!. Βρείτε τον Αληθινό Εαυτό και προσδιορίστε εκ νέου την Σχέση με το σώμα. Το Σώμα Είναι Κάτι Ιερό και δεν είναι απλά το «σώμα». Κι ο Κόσμος Ολόκληρος Είναι Ιερός. Οι άνθρωποι όμως δεν σέβονται τίποτα.

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, February 26, 2017

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright