Esoterism Academy: Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

The Eternal Dance of Awareness: Embracing the One Unique Reality

Consciousness Remains Consciousness, Awareness, Perception, regardless of whether any content is absent, or whether content is present. It is a Self-sufficient, Self-luminous and Self-sufficient Ability, it needs nothing else. It remains Eternal, living and Flowing Without Changing.

This Full Awareness is the One Unique Reality, regardless of conditions, absence of phenomena or presence of phenomena.

This Unique Awareness is the Essence and Support of all particular awareness with content. From the Basic Awareness all the special awarenesses with content arise and exhaust themselves in it, extinguish in it.

Thus, all are conscious phenomena. Creation exists within Consciousness, as a conscious phenomenon. There is no external creation, no separation from Basic Awareness, no "return. All these are born of ignorance and imagination.

Eternity is the Only Reality.

The Nature of Consciousness

Consciousness, in its purest form, is devoid of any content. It is a blank canvas, an empty vessel that holds the potential for all experiences yet is itself untainted by any particularity. This Basic Awareness is the source from which all specific awarenesses, imbued with content, emerge. These particular experiences, whether they be thoughts, emotions, or sensory perceptions, are transient phenomena. They arise from the wellspring of Basic Awareness, play out their roles in the grand theater of existence, and then dissolve back into the void from whence they came.

The cyclical nature of these phenomena—arising, existing, and then extinguishing—is a testament to the eternal flow of Consciousness. It is a continuous dance, a rhythmic pulsation of creation and dissolution that occurs within the boundless expanse of Awareness. In this dance, there is no separation between the dancer and the dance, between the phenomena and the Awareness that perceives them. They are one and the same, inseparable and indivisible.

The Illusion of Separation

The belief in an external creation, a reality separate from our inner Awareness, is a product of ignorance and imagination. It is a veil that obscures the true nature of existence and perpetuates the illusion of duality. This dualistic perception creates a false dichotomy between the self and the other, between subject and object, between the observer and the observed. In truth, there is no external creation; all phenomena exist within Consciousness, as manifestations of the same underlying reality.

This realization dissolves the boundaries that seemingly separate us from the world around us. It reveals the interconnectedness of all things, the seamless continuity of existence that binds us to the cosmos. In this state of heightened Awareness, we recognize that there is no need for a "return" to some primordial state of being, for we have never left it. The notion of a journey back to a lost paradise is but a figment of our imagination, a narrative constructed by the mind to make sense of the inexplicable.

The Timeless Reality

Eternity is the only reality. In the realm of Consciousness, time is but a fleeting shadow, a construct that holds no sway over the eternal now. The past and the future are mere abstractions, illusions that distract us from the present moment, which is the only true reality. In this eternal present, we find the essence of our being, the unchanging core that persists through all the vicissitudes of life.

This timeless reality is the foundation of our existence, the bedrock upon which the edifice of our lives is built. It is a source of infinite peace and tranquility, a refuge from the turmoil and strife of the transient world. In recognizing this truth, we free ourselves from the chains of time and space, from the illusion of separation and duality. We come to understand that we are not separate beings navigating a hostile universe, but integral parts of a single, unified whole.

The Path to Awakening

The journey to this realization is both simple and profound. It requires a shift in perception, a turning inward to explore the depths of our own Awareness. Through practices such as meditation, contemplation, and mindful living, we can peel away the layers of ignorance that obscure our true nature. We can cultivate a state of presence, an unwavering attention to the here and now, that allows us to glimpse the eternal within the mundane.

As we deepen our practice, we begin to see through the illusion of duality and recognize the oneness of all things. We come to understand that every thought, emotion, and perception is a transient wave on the ocean of Consciousness, a momentary expression of the eternal dance of creation and dissolution. In this Awareness, we find liberation from the cycles of birth and death, from the endless pursuit of fleeting pleasures and the avoidance of pain.

Living the Eternal Truth

To live in alignment with this eternal truth is to embody a state of grace and equanimity. It is to move through the world with a sense of ease and flow, unburdened by the weight of past regrets or future anxieties. It is to see the divine in every moment, to recognize the sacredness of all existence, and to act with compassion and wisdom in all our endeavors.

In this state of Full Awareness, we become beacons of light in a world shrouded in darkness. We radiate a presence that touches the hearts of those around us, inspiring them to awaken to their own true nature. We become instruments of the eternal, channels through which the boundless love and wisdom of the cosmos flow into the world.

Conclusion

Consciousness remains Consciousness, Awareness, Perception, regardless of the presence or absence of content. It is a self-sufficient, self-luminous, and eternal reality that underlies all existence. This Full Awareness is the one unique reality, the essence and support of all particular awareness with content. From this Basic Awareness, all special awarenesses arise and dissolve, creating the dance of creation and dissolution that characterizes our experience of life.

In embracing this truth, we transcend the illusion of separation and recognize our oneness with the cosmos. We find peace in the eternal now, liberation from the cycles of time, and a profound sense of connection to all that is. This is the path to awakening, the journey to realizing the eternal dance of Awareness that lies at the heart of all existence.

...

Ο Αιώνιος Χορός της Επίγνωσης: Αγκαλιάζοντας τη Μία Μοναδική Πραγματικότητα

Η Συνείδηση Παραμένει Συνείδηση, Επίγνωση, Αντίληψη, ανεξάρτητα αν απουσιάζει οποιοδήποτε περιεχόμενο, ή αν υπάρχει περιεχόμενο. Είναι μια Δυνατότητα Αυτοδύναμη, Αυτόφωτη κι Αυτάρκης, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Παραμένει Αιώνια, ζωντανή και Ρέει Χωρίς να Αλλάζει.

Αυτή η Πλήρης Επίγνωση είναι η Μία Μοναδική Πραγματικότητα, ανεξάρτητα από συνθήκες, απουσία φαινομένων ή παρουσία φαινομένων.

Αυτή η Μοναδική Επίγνωση είναι η Ουσία και το Στήριγμα κάθε ιδιαίτερης επίγνωσης με περιεχόμενο. Από την Βασική Επίγνωση αναδύονται όλες οι ιδιαίτερες επιγνώσεις με περιεχόμενο κι εξαντλούνται σε αυτήν, σβήνουν σε αυτήν.

Έτσι, όλα είναι συνειδησιακά φαινόμενα. Η Δημιουργία, υπάρχει μέσα στην Συνείδηση, σαν συνειδησιακό φαινόμενο. Δεν υπάρχει εξωτερική δημιουργία, αποχωρισμός από την Βασική Επίγνωση, ούτε “επιστροφή”. Όλα αυτά είναι γεννήματα της άγνοιας και της φαντασίας.

Η Αιωνιότητα είναι η Μόνη Πραγματικότητα.

Η Φύση της Συνείδησης

Η Συνείδηση, στην πιο αγνή της μορφή, στερείται οποιουδήποτε περιεχομένου. Είναι ένας κενός καμβάς, ένα άδειο δοχείο που έχει τη δυνατότητα για όλες τις εμπειρίες, αλλά το ίδιο είναι αμόλυντο από οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Αυτή η Βασική Επίγνωση είναι η πηγή από την οποία αναδύονται όλες οι συγκεκριμένες συνειδητοποιήσεις, εμποτισμένες με περιεχόμενο. Αυτές οι συγκεκριμένες εμπειρίες, είτε είναι σκέψεις, είτε συναισθήματα ή αισθητηριακές αντιλήψεις, είναι παροδικά φαινόμενα. Προκύπτουν από την πηγή της Βασικής Επίγνωσης, παίζουν τους ρόλους τους στο μεγάλο θέατρο της ύπαρξης και μετά διαλύονται ξανά στο κενό από όπου ήρθαν.

Η κυκλική φύση αυτών των φαινομένων - που αναδύονται, υπάρχουν και στη συνέχεια σβήνουν - είναι μια απόδειξη της αιώνιας ροής της Συνείδησης. Είναι ένας συνεχής χορός, ένας ρυθμικός παλμός δημιουργίας και διάλυσης που συμβαίνει μέσα στην απέραντη έκταση της Επίγνωσης. Σε αυτόν τον χορό, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του χορευτή και του χορού, μεταξύ των φαινομένων και της Επίγνωσης που τα αντιλαμβάνεται. Είναι ένα και το αυτό, αχώριστοι και αδιαίρετοι.

Η ψευδαίσθηση του χωρισμού

Η πίστη σε μια εξωτερική δημιουργία, μια πραγματικότητα ξεχωριστή από την εσωτερική μας Επίγνωση, είναι προϊόν άγνοιας και φαντασίας. Είναι ένα πέπλο που συσκοτίζει την αληθινή φύση της ύπαρξης και διαιωνίζει την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας. Αυτή η δυαδική αντίληψη δημιουργεί μια ψευδή διχοτόμηση μεταξύ του εαυτού και του άλλου, μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει εξωτερική δημιουργία. Όλα τα φαινόμενα υπάρχουν μέσα στη Συνείδηση, ως εκδηλώσεις της ίδιας υποκείμενης πραγματικότητας.

Αυτή η συνειδητοποίηση διαλύει τα όρια που φαινομενικά μας χωρίζουν από τον κόσμο γύρω μας. Αποκαλύπτει τη διασύνδεση όλων των πραγμάτων, την απρόσκοπτη συνέχεια της ύπαρξης που μας δένει με τον κόσμο. Σε αυτή την κατάσταση αυξημένης Επίγνωσης, αναγνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει ανάγκη για μια “επιστροφή” σε κάποια αρχέγονη κατάσταση ύπαρξης, γιατί δεν την έχουμε εγκαταλείψει ποτέ. Η ιδέα ενός ταξιδιού πίσω σε έναν χαμένο παράδεισο δεν είναι παρά ένα αποκύημα της φαντασίας μας, μια αφήγηση που κατασκευάστηκε από το μυαλό για να κατανοήσει το ανεξήγητο.

Η διαχρονική πραγματικότητα

Η Αιωνιότητα είναι η μόνη πραγματικότητα. Στο βασίλειο της Συνείδησης, ο χρόνος δεν είναι παρά μια φευγαλέα σκιά, μια κατασκευή που δεν ασκεί καμία επιρροή στο αιώνιο τώρα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι απλές αφαιρέσεις, ψευδαισθήσεις που μας αποσπούν από την παρούσα στιγμή, που είναι η μόνη αληθινή πραγματικότητα. Σε αυτό το αιώνιο παρόν, βρίσκουμε την ουσία της ύπαρξής μας, τον αμετάβλητο πυρήνα που επιμένει σε όλες τις αντιξοότητες της ζωής.

Αυτή η διαχρονική πραγματικότητα είναι το θεμέλιο της ύπαρξής μας, το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το οικοδόμημα της ζωής μας. Είναι πηγή άπειρης γαλήνης και ηρεμίας, καταφύγιο από την αναταραχή και τις διαμάχες του παροδικού κόσμου. Αναγνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, απελευθερωνόμαστε από τις αλυσίδες του χρόνου και του χώρου, από την ψευδαίσθηση του χωρισμού και της δυαδικότητας. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστά όντα που περιηγούνται σε ένα εχθρικό σύμπαν, αλλά αναπόσπαστα μέρη ενός ενιαίου, ενοποιημένου συνόλου.

Το μονοπάτι προς την αφύπνιση

Το ταξίδι προς αυτή τη συνειδητοποίηση είναι τόσο απλό όσο και βαθύ. Απαιτεί μια αλλαγή στην αντίληψη, μια στροφή προς τα μέσα για να εξερευνήσουμε τα βάθη της δικής μας Επίγνωσης. Μέσω πρακτικών όπως ο διαλογισμός, ο στοχασμός και η συνειδητή ζωή, μπορούμε να ξεφλουδίσουμε τα στρώματα της άγνοιας που συσκοτίζουν την αληθινή μας φύση. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια κατάσταση παρουσίας, μια αταλάντευτη προσοχή στο εδώ και τώρα, που μας επιτρέπει να δούμε το αιώνιο μέσα στο εγκόσμιο.

Καθώς εμβαθύνουμε την πρακτική μας, αρχίζουμε να βλέπουμε μέσα από την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας και να αναγνωρίζουμε την ενότητα όλων των πραγμάτων. Καταλαβαίνουμε ότι κάθε σκέψη, συναίσθημα και αντίληψη είναι ένα παροδικό κύμα στον ωκεανό της Συνείδησης, μια στιγμιαία έκφραση του αιώνιου χορού της δημιουργίας και της διάλυσης. Σε αυτή την Επίγνωση, βρίσκουμε την απελευθέρωση από τους κύκλους της γέννησης και του θανάτου, από την ατελείωτη αναζήτηση φευγαλέων απολαύσεων και την αποφυγή του πόνου.

Ζώντας την Αιώνια Αλήθεια

Το να ζεις σε ευθυγράμμιση με αυτή την αιώνια αλήθεια σημαίνει να ενσωματώνεις μια κατάσταση χάρης και γαλήνης. Είναι να κινείσαι στον κόσμο με μια αίσθηση ευκολίας και ροής, χωρίς να επιβαρύνεσαι από το βάρος των τύψεων του παρελθόντος ή των μελλοντικών ανησυχιών. Είναι να βλέπουμε το θείο σε κάθε στιγμή, να αναγνωρίζουμε την ιερότητα κάθε ύπαρξης και να ενεργούμε με συμπόνια και σοφία σε όλες τις προσπάθειές μας.

Σε αυτή την κατάσταση Πλήρους Επίγνωσης, γινόμαστε φάροι φωτός σε έναν κόσμο τυλιγμένο στο σκοτάδι. Εκπέμπουμε μια παρουσία που αγγίζει τις καρδιές των γύρω μας, εμπνέοντάς τους να αφυπνιστούν στη δική τους αληθινή φύση. Γινόμαστε όργανα του αιώνιου, κανάλια μέσω των οποίων η απεριόριστη αγάπη και η σοφία του σύμπαντος ρέει στον κόσμο.

Συμπέρασμα

Η Συνείδηση παραμένει Συνείδηση, Επίγνωση, Αντίληψη, ανεξάρτητα από την παρουσία ή την απουσία περιεχομένου. Είναι μια αυτάρκης, αυτόφωτη και αιώνια πραγματικότητα που βρίσκεται κάτω από κάθε ύπαρξη. Αυτή η Πλήρης Επίγνωση είναι η μοναδική πραγματικότητα, η ουσία και η υποστήριξη κάθε συγκεκριμένης επίγνωσης με περιεχόμενο. Από αυτή τη Βασική Επίγνωση προκύπτουν και διαλύονται όλες οι ειδικές συνειδητοποιήσεις, δημιουργώντας τον χορό της δημιουργίας και της διάλυσης που χαρακτηρίζει την εμπειρία της ζωής μας.

Αγκαλιάζοντας αυτήν την αλήθεια, υπερβαίνουμε την ψευδαίσθηση του χωρισμού και αναγνωρίζουμε την ενότητά μας με τον κόσμο. Βρίσκουμε ειρήνη στο αιώνιο τώρα, απελευθέρωση από τους κύκλους του χρόνου και μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης με ό,τι είναι. Αυτός είναι ο δρόμος προς την αφύπνιση, το ταξίδι προς την πραγματοποίηση του αιώνιου χορού της Επίγνωσης που βρίσκεται στην καρδιά κάθε ύπαρξης.

Sunday, January 22, 2017

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Ο Άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, έρχεται στον κόσμο σαν «ατομικότητα». Και αυτή η ατομικότητα, λογικά μιλώντας, θα πρέπει να έχει μεταφυσική προέλευση (αν και δεν γνωρίζουμε το βάθος της), αλλιώς δεν θα ερχόμασταν εδώ. Άσχετα από όλες τις μυθολογίες, επιστημονικές, θρησκευτικές ή φιλοσοφικές, ούτε την πραγματική φύση της αόρατης οντότητας (της ψυχής) γνωρίζουμε, ούτε όλες τις ιδιότητές της, ούτε τον ακριβή τρόπο σύνδεσης με την υλική μορφή (το σώμα). Όσα λέγονται είναι μόνο θεωρίες των ανθρώπων. Αυτό που γνωρίζουμε με την βεβαιότητα της άμεσης εμπειρίας μας είναι ότι είμαστε (εμείς, σαν συνείδηση, σαν επίγνωση, σαν ο «εσωτερικός άνθρωπος») συνδεδεμένοι με το σώμα, έχουμε ένα σώμα και λειτουργούμε μέσα από αυτό. Κι ότι, πέρα από το ότι είμαστε εδώ (να έχουμε φυσική και ενεργή παρουσία εδώ), επίσης σκεφτόμαστε, συναισθανόμαστε και συγκινούμαστε, νοιώθουμε αισθητηριακές εμπειρίες και δρούμε. Κι όλα αυτά που κάνουμε έχουν άμεση ανταπόκριση στο νευρικό σύστημα και στο σώμα και κατ’ επέκταση στον κόσμο γύρω μας. Όλα αυτά μπορεί κάποιος, οποιοσδήποτε, να τα διαπιστώσει από ίδια πείρα. Έτσι δεν χρειάζεται να επιμείνουμε εδώ.

Από την άλλη μεριά, αυτή η «ατομικότητα», η φυσική ύπαρξη, ο ψυχοσωματικός άνθρωπος που είμαστε, από βιολογικές καταβολές, είναι στραμμένη προς τον εξωτερικό κόσμο, με κύριο μέλημα την επιβίωσή μας στο κόσμο. Μάλιστα ο άνθρωπος, στην εξέλιξή του, ανέπτυξε λογική σκέψη κι έτσι μπόρεσε, όχι μόνο να έχει καλύτερη αυτεπίγνωση, γνώση της ύπαρξής του στον κόσμο, αλλά και να αναγνωρίζει καλύτερα τον κόσμο γύρω του. Έτσι μπορούμε να πούμε πως η ανάπτυξη του εγώ κι οι βασικές ιδιότητες και συμπεριφορές έχουν βιολογική-ανθρωπολογική βάση. Καθώς όμως ο άνθρωπος (όπως όλα τα ζώα άλλωστε) για να επιβιώσει οργανώνεται σε ομάδες, η ζωή του ανθρώπου στον κόσμο είναι «ζωή μέσα σε μια κοινωνία». Δεν ζούμε σαν άτομα που απλά, κάποια ιστορική στιγμή, φτιάχνουν κοινωνία. Εξαρχής γεννιόμαστε και ζούμε μέσα σε μια κοινωνία. Συνεπώς αυτό που ζούμε είναι όχι «ατομική» αλλά «κοινωνική» ζωή (η ζωή του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία). Συνεπώς η ανάπτυξη του εγώ (της προσωπικότητας, που έχει βιολογική-ανθρωπολογική βάση, γεννιέται πάντα, εξαρχής, μέσα στην κοινωνία. Το εγώ γεννιέται, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα στην κοινωνία. Στηριζόμαστε και κληρονομούμε την ομαδική γνώση και εμπειρία κι εξαρτιόμαστε σε μεγάλο βαθμό από την κοινωνική ζωή.

Καθώς όμως εξελισσόμαστε σαν είδος, μέσα στην ιστορία, γίνεται κατανοητό ότι σαν είδος, σαν κοινωνία, ούτε πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας έχουμε, ούτε τα πάντα γνωρίζουμε, ανεξάρτητα από την γνώση που θεμελιώνουμε, σαν γνώση και σαν επιστήμη. Κι ακόμα, αυτά που θεωρεί η κοινωνία σαν καθιερωμένη γνώση και συμπεριφορά, με καμία έννοια δεν είναι απόλυτα. Και συχνά μέσα στην ιστορία κι αλλάζουν. Οι κοινωνίες αλλάζουν, αργά ίσως, αλλά αλλάζουν. Και συνεχώς η γνώση μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο βαθαίνει και πλαταίνει. Όταν πριν 100 περίπου χρόνια, ο Richard Maurice Bucke έγραφε για την Κοσμική Συνείδηση (Cosmic Consciousness) πολλοί (πέρα από κάποιους ειδικούς σαν τον Erich Fromm, που κατανοούσαν), ακόμα και σήμερα, πίστευαν και πιστεύουν ότι διατύπωνε μια, πρωτοποριακή ίσως (αν όχι εξτρεμιστική), αλλά οπωσδήποτε αμφισβητούμενη, φιλοσοφική-ψυχολογική θεωρία. Δεν είναι όμως έτσι. Πραγματικά ο άνθρωπος εξελίσσεται προς μια Κοσμική Συνείδηση. Αυτό άρχισε πριν 3000 χρόνια, με την εμφάνιση κάποιων Μεγάλων Σοφών, σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού κι είναι ακόμα στις αρχές του. Τους επόμενους αιώνες θα φανεί καλύτερα.

Στην πραγματικότητα όχι μόνο είναι μέσα στην οντολογική εξέλιξη του ανθρώπου μια τέτοια δυνατότητα και πορεία, αλλά αυτή είναι η αληθινή εξήγηση γιατί οι άνθρωποι αναζητούν την Αληθινή Γνώση, την Αληθινή Θρησκεία του Εσωτερικού Βιώματος, την Διαφώτιση και την Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, την Σωτηρία, κλπ. Πέρα από θρησκείες και φιλοσοφίες και ορολογίες, ανθρωπολογικά μιλώντας, ο άνθρωπος δικαίως αναζητά τον Αληθινό Εαυτό του, την Αληθινή Ουσία του. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν μπορεί να εξελιχθεί προς άλλη κατεύθυνση.

Κοιτάξτε! Δείτε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος σήμερα, ο καθένας μας. Είμαστε «ατομικότητες», φυσικές υπάρξεις, παρουσίες (σαν συνείδηση, σαν επίγνωση) μέσα σε ένα σώμα, στραμμένοι εξολοκλήρου προς τον εξωτερικό κόσμο, διαμορφωμένοι από την κοινωνία, που ζούμε με την γνώση, την αντίληψη που «κληρονομήσαμε». Ποιοι είμαστε πραγματικά; Τι είμαστε; Καθώς όλοι μας (η ανθρωπότητα, οι άνθρωποι, όλοι γύρω μας, εμείς, ο καθένας) είμαστε «στραμμένοι» προς τα έξω, αναζητάμε την απάντηση έξω, με την εξωτερική λογική σκέψη, με τις γνώσεις, τις πληροφορίες που μας δίνει η κοινωνία, οι φιλοσοφίες, οι θρησκείες. Μπορούμε να βρούμε ολοκληρωμένη απάντηση; Ακόμα κι αυτοί που ακολουθούν τον Δρόμο της Αυτογνωσίας μέσα από κάποια θρησκεία ή διδασκαλία ή φιλοσοφία, με ποιο τρόπο το κάνουν; Τι κάνουν;

Τελικά, αν πραγματικά θέλουμε να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε, τι είμαστε, τι πρέπει να κάνουμε; Πως πρέπει να το κάνουμε; Και γιατί αυτό κι όχι κάτι άλλο; Και που πρέπει να το κάνουμε; Εδώ, στην ζωή που ζούμε ή πρέπει να αλλάξουμε ζωή, να πάμε κάπου αλλού; Και πότε; Είμαστε μικροί ακόμα; Ίσως μεγάλοι; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αλλά μέσα στην σύγχυση και την ανθρώπινη άγνοια νομίζουμε ότι ερευνώντας, με πολλές ερωτήσεις, θα βρούμε την αλήθεια. Εξακολουθούμε να ψάχνουμε όπως και πριν. Αλλά δεν είναι αυτός ο δρόμος της πραγματικής έρευνας, που μπορεί πραγματικά να μας οδηγήσει στην Αλήθεια, στην Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα (κι όχι σε κάποια αλήθεια, σε κάποια αντίληψη για την πραγματικότητα).

Καταρχήν, είτε το θέλουμε είτε όχι, ανήκουμε στο Είναι, στην Ύπαρξη. Υπάρχουμε, Είμαστε Εδώ. Δεν χρειάζεται να γίνουμε αυτό που είμαστε. Χρειάζεται μόνο να κατανοήσουμε αυτό που είμαστε. Κι αυτό δεν θα το κάνουμε με την εξωτερική έρευνα της εξωστρεφούς, εξωτερικής λογικής σκέψης (που διερευνά τα πάντα σαν αντικείμενά της) αλλά με την Ήρεμη Ήσυχη Εσωτερική Ενατένιση του Είναι, με την στροφή όχι στο αφηρημένο υποκείμενο της λογικής σκέψης (που οδηγεί σε ένα παράλογο και στείρο νοητικά υποκειμενισμό) αλλά με την Στροφή Στο Αληθινό Ζωντανό Υποκείμενο που είμαστε εμείς οι ίδιοι, στην Αληθινή Ύπαρξη, σε Αυτό που Είναι Εδώ, Τώρα, στον Αληθινό Άνθρωπο, στην Αληθινή Εσωτερική Ουσία μας. Μόνο Κατανοώντας Αυτή την Εσωτερική Αληθινή Ουσία μπορούμε να δούμε πραγματικά γιατί Είμαστε εδώ, πως σχετιζόμαστε με το σώμα και την εξωτερική ζωή, ποιο είναι το νόημα της ζωής και της εξωτερικής εμπειρίας. Μόνο έτσι μπορούμε να δώσουμε κάποιο νόημα στην ύπαρξή μας.

Για τον Αληθινό Άνθρωπο, την Εσωτερική Ουσία, τον Ζωντανό Άνθρωπο, μιλούν οι Εσωτερικές Παραδόσεις αιώνες τώρα. Και στον χώρο της Φιλοσοφίας, τον περασμένο αιώνα, με το κίνημα του υπαρξισμού, ο άνθρωπος αναζητά, πέρα από την λογική σκέψη, την Αλήθεια, σαν Διαφώτιση της Ύπαρξης, σαν Πραγματική Ύπαρξη. Ο Γιάσπερς, ο Χάιντεγκερ, δεν ήταν απλά φιλόσοφοι. Ήταν άνθρωποι που Βίωναν την Πραγματικότητα, το Άπειρο Βάθος της Ύπαρξης (το Das Umgreifende, to Seyn, αντίστοιχα, που παραπέμπουν στο Gottheit του Έκχαρτ, στο Ungrund του Μπαίμε) κι έδειξαν πρακτικά πως πρέπει να ζει ο άνθρωπος (άσχετα πόσο μπόρεσαν οι ίδιοι να το βιώσουν ολοκληρωτικά).

Η Πραγματική Άμεση Εσωτερική Ενατένιση του Είναι (Αυτού που Είμαστε) αν και κρύβεται στο Μυστήριο του Διαλογισμού, του Μυστικού (Mystic) ή της Πραγματικής Διαφώτισης, είναι στην πραγματικότητα μια απόλυτα φυσική κι ανθρώπινη δράση. Απλά οι άνθρωποι δεν την καλλιέργησαν, δεν το έκαναν τρόπο ζωής και αντικείμενο αγωγής. Με λίγα λόγια μας έμαθαν να ζούμε με ένα μη-πλήρη, μη-ολοκληρωμένο τρόπο. Οι άνθρωποι τόσο γνώριζαν, τόσο μπορούσαν. Σε τελευταία ανάλυση όχι μόνο δεν είναι κάτι μυστικό ή μυστηριώδες αλλά είναι στην ευχέρεια του κάθε ανθρώπου να Γνωρίσει τον Αληθινό Εαυτό του. Άμεσα και Πραγματικά, όχι σαν αντικείμενο μέσω της διανοητικής έρευνας κι ανάλυσης. Να τον Γνωρίσει στην Αληθινή Ουσία του κι όχι στην εξωτερική εκδήλωσή του ή στις εξωτερικές διαμορφώσεις του που τις επιβάλλει η κοινωνία και για τις οποίες μιλά η εξωτερική επιστήμη της Ψυχολογίας. Η Αληθινή Ψυχολογία (η Αληθινή Γνώση της Ψυχής κι ο Αληθινός Λόγος Περί Ψυχής) είναι η Εσωτερική Ψυχολογία που Θεμελιώνεται στην Άμεση Επαφή με Αυτό που Είμαστε.

Από τα λεγόμενά μας έχουμε ήδη υποδείξει πολλές φορές τον «δρόμο» και τον «τρόπο» για να Οδηγηθούμε στην Αληθινή Αυτογνωσία. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μιλάμε για Άμεση Ενατένιση του Είναι, για μια Άμεση Δράση, για μια εξωδιανοητική δράση, για μια Άμεση Όραση της Πραγματικότητας κι όχι μια παραμόρφωση αυτού που συμβαίνει μέσα από την σκέψη, την ανάλυση, τον σχολιασμό (που είναι εξωτερικές δραστηριότητες). Για τους ανθρώπους που έχουν μάθει να είναι στραμμένοι προς τα έξω (και δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο, δεν έχουν άλλες εμπειρίες ύπαρξης) είναι δύσκολο να κατανοήσουν τι λέμε. Ό,τι γνωρίζουν το γνωρίζουν με εξωτερική δραστηριότητα. Κι όταν λέμε να περάσουμε πέραν της σκέψης, στην σιωπή της σκέψης, αυτό που νοιώθουν είναι το τίποτα, το «τίποτα». Αυτό είναι μια φυσιολογική αντίδραση της αντίληψης. Όπως όταν κινούμαστε με τεχνητό φως κι αναγνωρίζουμε την θέση μας και τον κόσμο και ξαφνικά σβήσει το φως ακινητοποιούμαστε γιατί δεν έχουμε πλέον πληροφορίες. Αν όμως έχουμε υπομονή η όραση «προσαρμόζεται» στις νέες συνθήκες κι αρχίζουμε σιγά-σιγά να διακρίνουμε. Κατανοούμε ότι ο Χώρος είναι Ένας κι ο Ίδιος, χωρίς φως ή με φως. Το ίδιο όταν κάποιος ηρεμεί, ησυχάζει κι εγκαταλείπει την σκέψη (κι επικρατεί απόλυτη σιωπή στην σκέψη, «ακινησία») αρχίζει (όπως στο σκοτάδι) να νοιώθει σιγά-σιγά την Πραγματική Ύπαρξη και την πραγματική υπόσταση των πραγμάτων κι αρχίζει να κατανοεί ότι ο Χώρος είναι Ίδιος, Ένας και Μοναδικός, χωρίς σκέψη και με σκέψη. Και καθώς «διαλύεται» το εγώ που έχτιζε η εξωτερική σκέψη κι οι διαμορφώσεις της κοινωνίας, νοιώθει ότι ο Αληθινός Εαυτός, η Αληθινή Ύπαρξη, είναι Απεριόριστο, που εμείς, με απόφασή μας, περιορίζουμε σε κάτι ή σε αυτό. Και καθώς ο παλιός άνθρωπος «σβήνει», «πεθαίνει», γεννιέται από τον ίδιο παλιό άνθρωπο ο νέος Παγκόσμιος Άνθρωπος. Αυτό είναι η Πνευματική Γέννηση (η Γέννηση Άνωθεν) για την οποία μιλούσε ο Ιησούς. Αυτή είναι η Παλιγγενεσία των Ερμητικών, η Αναγέννηση, η Γέννηση του Πνευματικού Ανθρώπου.

Μπορεί κάποιος να πει, όλα αυτά κι έτσι όπως τα περιγράφουμε, μπορεί να είναι ωραία και καλά αλλά πως γίνεται να υπερβούμε την σκέψη, να μην σκεφτόμαστε; Του φαίνεται αδιανόητο. Και είναι αδιανόητο. Δεν μπορείς να λες στην σκέψη (στο εγώ που χτίζεται με την σκέψη, που είναι αποτέλεσμα σκέψης, που είναι σκέψη) σταμάτα να υπάρχεις. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Προφανώς γιατί από άγνοια, από λάθος, γιατί έτσι έχει μάθει, ο άνθρωπος ταυτίζει την ύπαρξή του με την σκέψη. «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Είναι έτσι; Ή μήπως είναι «Υπάρχω κι έτσι μπορώ να σκέφτομαι» (και να κάνω κι άλλα πολλά πράγματα); Όταν λέμε ότι πρέπει κάποιος να αλλάξει τρόπο ζωής δεν εννοούμε να κάνει κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή (αν και από μια άλλη άποψη είναι κοσμοϊστορική αλλαγή). Εννοούμε ότι πρέπει κάποιος να μάθει να «κάθεται ήσυχα», χωρίς να «κάνει» «τίποτα». Να μάθει να «ησυχάζει» από υπερβολικές αντιδράσεις σε αυτά που συμβαίνουν (κατακτώντας έτσι ένα βαθμό απάθειας). Και τελικά να μάθει να βλέπει, να αντιλαμβάνεται, χωρίς σκέψη, σχολιασμό, ανάλυση (παραμένοντας στο βασικό αντιληπτικό βίωμα), εκτός κι αν χρειάζεται, αν το απαιτεί η ζωή, οι καταστάσεις. Όλα αυτά είναι πράγματα που μαθαίνονται κι είναι τα προαπαιτούμενα για να αποκτήσουμε Αληθινή Αυτογνωσία. Όπως η προπαίδεια είναι απαραίτητη για να κάνουμε ανώτερες μαθηματικές πράξεις. Συνεπώς ούτε αδύνατο είναι, ούτε αδιανόητο, το να Αφυπνισθούμε και να αρχίσουμε να Νοιώθουμε Τι Είμαστε, Τι συμβαίνει γύρω μας. Όλα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες. Κι οι υπεύθυνοι άνθρωποι δεν μεταχειρίζονται φτηνές δικαιολογίες. Αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Όταν κάποιος κάθεται στο παράθυρο και κοιτάζει συνεχώς έξω και ρωτά τον εαυτό του ή τους ειδήμονες τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι του, προφανώς συμπεριφέρεται ανόητα. Πρέπει αυτός ο ίδιος, ιδίοις όμμασι, να δει, να κατανοήσει. Και τότε μόνο μπορεί να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα και για το μέσα και για το έξω. Και μόνο τότε γνωρίζει που είναι, τι πρέπει να κάνει ή που να πάει.

Chapter 9

The Mystical Wisdom of Tao Te Ching: Embracing Moderation and the Way of Heaven

Introduction

Chapter 9 of the Tao Te Ching, attributed to the ancient sage Laozi, offers profound insights into the principles of moderation, impermanence, and the cyclical nature of life. This chapter emphasizes the importance of avoiding excess, recognizing the limitations of material wealth and status, and knowing when to withdraw. By aligning with the natural flow of the Tao, one can achieve harmony and fulfillment. Laozi’s teachings in this chapter serve as a timeless guide, reminding us that true wisdom lies in understanding the balance of life and embracing the way of heaven.

The Perils of Excess

"Better stop short than fill to the brim.

Over sharpen the blade, and the edge will soon blunt."

The opening lines of Chapter 9 highlight the dangers of excess. In the natural world, overfilling a vessel leads to spillage, and over-sharpening a blade results in a dull edge. These metaphors illustrate the principle that pushing beyond the natural limits of things can lead to deterioration and loss. This wisdom encourages us to practice moderation in all aspects of life, avoiding the pitfalls of overindulgence and overexertion.

In a broader sense, this teaching advises against the relentless pursuit of more—more wealth, more power, more success—recognizing that such pursuits often lead to imbalance and dissatisfaction. By understanding the importance of moderation, we can maintain a state of equilibrium and preserve the integrity of our endeavors.

The Illusion of Security in Wealth and Status

"Amass a store of gold and jade, and no one can protect it.

Claim wealth and titles, and disaster will follow."

These lines address the fleeting nature of material wealth and social status. Amassing treasures like gold and jade may seem to offer security, but such accumulation inevitably invites risk and vulnerability. Similarly, the pursuit of wealth and titles can lead to envy, conflict, and eventual downfall. Laozi warns that relying on external possessions and honors for a sense of security is illusory and ultimately precarious.

In Taoist philosophy, true security and contentment come from within, from a state of harmony with the Tao. By focusing on internal development and spiritual alignment rather than external acquisitions, one can achieve a lasting sense of peace and stability. This teaching encourages a shift in perspective from materialism to mindfulness, valuing inner richness over outer riches.

The Wisdom of Knowing When to Withdraw

"Retire when the work is done.

This is the way of heaven."

The concluding lines of Chapter 9 emphasize the importance of knowing when to step back and let go. Once a task is completed, it is wise to retire and refrain from further intervention. This principle reflects the cyclical nature of life and the understanding that all things have their time and place. By recognizing when a cycle has come to its natural conclusion, we can avoid unnecessary struggle and conflict.

This teaching aligns with the Taoist concept of wu wei (無為), or effortless action. Wu wei involves acting in harmony with the natural flow of events, knowing when to act and when to refrain from action. It is a practice of aligning with the Tao, allowing things to unfold naturally without force or interference. This approach leads to a state of balance and harmony, reflecting the way of heaven.

Mystical Implications: The Cyclical Nature of the Tao

The teachings of Chapter 9 invite us to contemplate the deeper, mystical aspects of the Tao, particularly its cyclical and self-regulating nature. The Tao, as the fundamental principle of the universe, operates through cycles of growth and decline, action and rest. By aligning with these natural rhythms, we can achieve a state of harmony and balance.

Embracing Moderation

The principle of moderation is central to Taoist philosophy. It teaches us to recognize the limits of our actions and desires, understanding that excess leads to imbalance and eventual decline. By practicing moderation, we can maintain a state of equilibrium, preserving our energy and resources for when they are truly needed. This approach fosters a sense of contentment and sufficiency, allowing us to appreciate the present moment without constantly striving for more.

Recognizing the Illusory Nature of Wealth and Status

Laozi’s warning about the perils of wealth and status encourages us to look beyond the superficial and transient aspects of life. Material possessions and social honors are subject to change and loss, and relying on them for security is ultimately futile. By shifting our focus to inner development and spiritual alignment, we can cultivate a sense of true and lasting security that is independent of external circumstances.

Understanding the Importance of Withdrawal

The wisdom of knowing when to withdraw is a key aspect of living in harmony with the Tao. This teaching emphasizes the importance of recognizing the natural conclusion of cycles and allowing things to end gracefully. By stepping back and letting go at the appropriate time, we can avoid unnecessary struggle and conflict, maintaining a state of balance and harmony. This approach reflects the Taoist ideal of wu wei, acting in accordance with the natural flow of events without force or interference.

Practical Applications: Living in Harmony with the Tao

The insights of Chapter 9 can be applied to various aspects of life, offering practical guidance for cultivating balance, contentment, and harmony.

1. Practicing Moderation: In daily life, practicing moderation involves being mindful of our consumption and actions. This can include managing our diet, work, and leisure activities to avoid excess and maintain balance. By recognizing our limits and practicing restraint, we can preserve our energy and resources, fostering a sense of well-being and equilibrium.

2. Shifting Focus from External to Internal: Recognizing the illusory nature of wealth and status encourages us to focus on inner development. This can involve cultivating mindfulness, self-awareness, and spiritual practices that nurture our inner richness. By valuing inner qualities such as compassion, wisdom, and integrity, we can achieve a sense of true and lasting security.

3. Knowing When to Withdraw: Understanding the importance of withdrawal involves recognizing the natural conclusion of cycles and allowing things to end gracefully. This can include knowing when to end a project, step back from a role, or let go of a relationship. By accepting the natural flow of events and practicing wu wei, we can maintain a state of balance and harmony, avoiding unnecessary struggle and conflict.

Conclusion

Chapter 9 of the Tao Te Ching offers profound and timeless wisdom for living in harmony with the Tao. By embracing moderation, recognizing the illusory nature of wealth and status, and understanding the importance of knowing when to withdraw, we can achieve a state of balance, contentment, and harmony. These teachings encourage us to align with the natural rhythms of the Tao, fostering a life of simplicity, mindfulness, and inner richness. By following the way of heaven, we can navigate the complexities of life with grace and wisdom, discovering the profound beauty and peace that come from living in accordance with the timeless principles of the Tao.

...

Η μυστικιστική σοφία του Tao Te Ching: Αγκαλιάζοντας το μέτρο και τον δρόμο του ουρανού

Εισαγωγή

Το Κεφάλαιο 9 του Tao Te Ching, που αποδίδεται στον αρχαίο σοφό Laozi, προσφέρει βαθιές γνώσεις για τις αρχές του μέτρου, της παροδικότητας και της κυκλικής φύσης της ζωής. Αυτό το κεφάλαιο τονίζει τη σημασία της αποφυγής της υπερβολής, της αναγνώρισης των περιορισμών του υλικού πλούτου και της θέσης και της γνώσης πότε πρέπει να αποσυρθούμε. Με την ευθυγράμμιση με τη φυσική ροή του Τάο, μπορεί κανείς να επιτύχει αρμονία και εκπλήρωση. Οι διδασκαλίες του Laozi σε αυτό το κεφάλαιο χρησιμεύουν ως ένας διαχρονικός οδηγός, υπενθυμίζοντάς μας ότι η αληθινή σοφία βρίσκεται στην κατανόηση της ισορροπίας της ζωής και στην αγκαλιά της οδού του ουρανού.

Οι κίνδυνοι της υπερβολής

«Καλύτερα να σταματήσεις εγκαίρως παρά να γεμίσεις μέχρι το χείλος.

Ακονίστε τη λεπίδα και η άκρη σύντομα θα αμβλύνει».

Οι αρχικές γραμμές του Κεφαλαίου 9 υπογραμμίζουν τους κινδύνους της υπερβολής. Στον φυσικό κόσμο, η υπερβολική πλήρωση ενός δοχείου οδηγεί σε διαρροή και το υπερβολικό ακόνισμα μιας λεπίδας έχει ως αποτέλεσμα μια θαμπή άκρη. Αυτές οι μεταφορές απεικονίζουν την αρχή ότι η ώθηση πέρα από τα φυσικά όρια των πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει σε φθορά και απώλεια. Αυτή η σοφία μας ενθαρρύνει να ασκούμε το μέτρο σε όλες τις πτυχές της ζωής, αποφεύγοντας τις παγίδες της υπερβολικής τέρψης και της υπερέντασης.

Με μια ευρύτερη έννοια, αυτή η διδασκαλία συμβουλεύει να μην επιδιώκουμε περισσότερο -περισσότερο πλούτο, περισσότερη δύναμη, περισσότερη επιτυχία-, αναγνωρίζοντας ότι τέτοιες επιδιώξεις συχνά οδηγούν σε ανισορροπία και δυσαρέσκεια. Κατανοώντας τη σημασία της μετριοπάθειας, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας και να διατηρήσουμε την ακεραιότητα των προσπαθειών μας.

Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας στον πλούτο και στην σταθερή κατάσταση

«Γεμίστε μια αποθήκη με χρυσό και νεφρίτη και κανείς δεν θα μπορεί να την προστατεύσει.

Διεκδικήστε πλούτη και τίτλους και θα ακολουθήσει η καταστροφή».

Αυτές οι γραμμές αναφέρονται στη φευγαλέα φύση του υλικού πλούτου και της κοινωνικής θέσης. Η συγκέντρωση θησαυρών όπως ο χρυσός και ο νεφρίτης μπορεί να φαίνεται ότι προσφέρουν ασφάλεια, αλλά μια τέτοια συσσώρευση αναπόφευκτα προκαλεί κίνδυνο και ευπάθεια. Ομοίως, η επιδίωξη του πλούτου και των τίτλων μπορεί να οδηγήσει σε φθόνο, σύγκρουση και τελικά πτώση. Ο Λάοζι προειδοποιεί ότι το να βασίζεσαι σε εξωτερικές κτήσεις και τιμές για μια αίσθηση ασφάλειας είναι απατηλό και τελικά επισφαλές.

Στην Ταοϊστική φιλοσοφία, η αληθινή ασφάλεια και ικανοποίηση προέρχονται από μέσα, από μια κατάσταση αρμονίας με το Τάο. Εστιάζοντας στην εσωτερική ανάπτυξη και την πνευματική ευθυγράμμιση και όχι στα εξωτερικά αποκτήματα, μπορεί κανείς να επιτύχει μια διαρκή αίσθηση ειρήνης και σταθερότητας. Αυτή η διδασκαλία ενθαρρύνει μια αλλαγή της οπτικής γωνίας από τον υλισμό στην επίγνωση, εκτιμώντας τον εσωτερικό πλούτο έναντι του εξωτερικού πλούτου.

Η σοφία του να ξέρεις πότε πρέπει να αποσυρθείς

«Αποσυρθείτε όταν τελειώσει η δουλειά.

Αυτή είναι η οδός του ουρανού».

Οι καταληκτικές γραμμές του Κεφαλαίου 9 τονίζουν τη σημασία του να γνωρίζουμε πότε πρέπει να κάνετε πίσω και να αφεθείτε. Μόλις ολοκληρωθεί μια εργασία, είναι συνετό να αποσυρθείτε και να αποφύγετε περαιτέρω παρέμβαση. Αυτή η αρχή αντανακλά την κυκλική φύση της ζωής και την κατανόηση ότι όλα τα πράγματα έχουν τον χρόνο και τον τόπο τους. Αναγνωρίζοντας πότε ένας κύκλος έχει φτάσει στη φυσική του κατάληξη, μπορούμε να αποφύγουμε περιττούς αγώνες και συγκρούσεις.

Αυτή η διδασκαλία ευθυγραμμίζεται με την ταοϊστική έννοια του wu wei (無為), ή της αβίαστης δράσης. Το Γου Γουέι περιλαμβάνει δράση σε αρμονία με τη φυσική ροή των γεγονότων, γνωρίζοντας πότε πρέπει να ενεργούμε και πότε να αποφεύγουμε τη δράση. Είναι μια πρακτική ευθυγράμμισης με το Τάο, επιτρέποντας στα πράγματα να ξεδιπλώνονται φυσικά χωρίς δύναμη ή παρεμβολές. Αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας, αντανακλώντας τον δρόμο του ουρανού.

Μυστικές επιπτώσεις: Η κυκλική φύση του Τάο

Οι διδασκαλίες του Κεφαλαίου 9 μας καλούν να αναλογιστούμε τις βαθύτερες, μυστικιστικές πτυχές του Τάο, ιδιαίτερα την κυκλική και αυτορυθμιζόμενη φύση του. Το Τάο, ως η θεμελιώδης αρχή του σύμπαντος, λειτουργεί μέσα από κύκλους ανάπτυξης και παρακμής, δράσης και ανάπαυσης. Ευθυγραμμίζοντας με αυτούς τους φυσικούς ρυθμούς, μπορούμε να επιτύχουμε μια κατάσταση αρμονίας και ισορροπίας.

Αγκαλιάζοντας τη μετριοπάθεια

Η αρχή του μέτρου είναι κεντρική στην ταοϊστική φιλοσοφία. Μας διδάσκει να αναγνωρίζουμε τα όρια των πράξεων και των επιθυμιών μας, κατανοώντας ότι η υπερβολή οδηγεί σε ανισορροπία και τελικά παρακμή. Με το μέτρο, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας, διατηρώντας την ενέργεια και τους πόρους μας για όταν πραγματικά χρειάζονται. Αυτή η προσέγγιση καλλιεργεί μια αίσθηση ικανοποίησης και επάρκειας, επιτρέποντάς μας να εκτιμούμε την παρούσα στιγμή χωρίς να προσπαθούμε συνεχώς για περισσότερα.

Αναγνωρίζοντας την Απατηλή Φύση του Πλούτου και της Κατάστασης

Η προειδοποίηση του Laozi για τους κινδύνους του πλούτου και της θέσης μας ενθαρρύνει να κοιτάξουμε πέρα από τις επιφανειακές και παροδικές πτυχές της ζωής. Τα υλικά αγαθά και οι κοινωνικές τιμές υπόκεινται σε αλλαγές και απώλειες, και το να βασίζεσαι σε αυτά για ασφάλεια είναι τελικά μάταιο. Μετατοπίζοντας την εστίασή μας στην εσωτερική ανάπτυξη και την πνευματική ευθυγράμμιση, μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια αίσθηση αληθινής και διαρκούς ασφάλειας που είναι ανεξάρτητη από τις εξωτερικές συνθήκες.

Κατανόηση της σημασίας της απόσυρσης

Η σοφία του να ξέρεις πότε να αποσυρθείς είναι μια βασική πτυχή του να ζεις σε αρμονία με το Τάο. Αυτή η διδασκαλία τονίζει τη σημασία της αναγνώρισης της φυσικής ολοκλήρωσης των κύκλων και του επιτρέποντος στα πράγματα να τελειώνουν με χάρη. Κάνοντας ένα βήμα πίσω και αφήνοντας να φύγουμε την κατάλληλη στιγμή, μπορούμε να αποφύγουμε περιττούς αγώνες και συγκρούσεις, διατηρώντας μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας. Αυτή η προσέγγιση αντανακλά το ταοϊστικό ιδεώδες του wu wei, ενεργώντας σύμφωνα με τη φυσική ροή των γεγονότων χωρίς δύναμη ή παρεμβολή.

Πρακτικές εφαρμογές: Ζώντας σε αρμονία με το Τάο

Οι ιδέες του Κεφαλαίου 9 μπορούν να εφαρμοστούν σε διάφορες πτυχές της ζωής, προσφέροντας πρακτική καθοδήγηση για την καλλιέργεια ισορροπίας, ικανοποίησης και αρμονίας.

1. Εξάσκηση της μετριοπάθειας: Στην καθημερινή ζωή, η άσκηση μετριοπάθειας περιλαμβάνει να προσέχουμε την κατανάλωση και τις πράξεις μας. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη διαχείριση της διατροφής, της εργασίας και των ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων μας για να αποφύγουμε την υπερβολή και να διατηρήσουμε την ισορροπία. Αναγνωρίζοντας τα όριά μας και ασκώντας αυτοσυγκράτηση, μπορούμε να διατηρήσουμε την ενέργεια και τους πόρους μας, καλλιεργώντας μια αίσθηση ευεξίας και ισορροπίας.

2. Μετατόπιση της εστίασης από το εξωτερικό στο εσωτερικό: Η αναγνώριση της απατηλής φύσης του πλούτου και της θέσης μας ενθαρρύνει να επικεντρωθούμε στην εσωτερική ανάπτυξη. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την καλλιέργεια της επίγνωσης, της αυτογνωσίας και των πνευματικών πρακτικών που τρέφουν τον εσωτερικό μας πλούτο. Εκτιμώντας τις εσωτερικές ιδιότητες όπως η συμπόνια, η σοφία και η ακεραιότητα, μπορούμε να επιτύχουμε μια αίσθηση αληθινής και διαρκούς ασφάλειας.

3. Γνωρίζοντας πότε πρέπει να αποσυρθείτε: Η κατανόηση της σημασίας της απόσυρσης περιλαμβάνει την αναγνώριση της φυσικής ολοκλήρωσης των κύκλων και το να επιτρέψετε στα πράγματα να τελειώσουν με χάρη. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει το να γνωρίζετε πότε πρέπει να τερματίσετε ένα έργο, να αποχωρήσετε από έναν ρόλο ή να αφήσετε μια σχέση. Με την αποδοχή της φυσικής ροής των γεγονότων και την εξάσκηση στο wu wei, μπορούμε να διατηρήσουμε μια κατάσταση ισορροπίας και αρμονίας, αποφεύγοντας περιττούς αγώνες και συγκρούσεις.

Συμπέρασμα

Το Κεφάλαιο 9 του Τάο Τε Τσινγκ προσφέρει βαθιά και διαχρονική σοφία για να ζεις σε αρμονία με το Τάο. Αγκαλιάζοντας το μέτρο, αναγνωρίζοντας την απατηλή φύση του πλούτου και της θέσης και κατανοώντας τη σημασία του να γνωρίζουμε πότε πρέπει να αποσυρθούμε, μπορούμε να επιτύχουμε μια κατάσταση ισορροπίας, ικανοποίησης και αρμονίας. Αυτές οι διδασκαλίες μας ενθαρρύνουν να ευθυγραμμιστούμε με τους φυσικούς ρυθμούς του Τάο, καλλιεργώντας μια ζωή με απλότητα, επίγνωση και εσωτερικό πλούτο. Ακολουθώντας τον δρόμο του ουρανού, μπορούμε να περιηγηθούμε στην πολυπλοκότητα της ζωής με χάρη και σοφία, ανακαλύπτοντας τη βαθιά ομορφιά και την ειρήνη που προέρχονται από το να ζούμε σύμφωνα με τις διαχρονικές αρχές του Τάο.

Chapter 9. The Mystical Essence of Good and Evil in the Dhammapada

The Dhammapada, a revered text within the Theravada Buddhist tradition, offers profound insights into the nature of good and evil, guiding individuals toward a life of wisdom, compassion, and mindfulness. Chapter IX, which delves into the concept of evil, presents a series of verses that, when contemplated deeply, reveal the mystical relationship between our thoughts, actions, and the karmic outcomes that follow.

The Dual Paths: Hastening Towards Good or Delighting in Evil

The Dhammapada begins its exploration of evil with a stark admonition in verse 116: "If a man would hasten towards the good, he should keep his thought away from evil; if a man does what is good slothfully, his mind delights in evil." Here, the text highlights the importance of intention and mindfulness in our actions. The mind is like a garden, where thoughts are seeds. If one is not diligent in nurturing the seeds of goodness, the weeds of evil can easily take root and flourish.

The phrase "slothfully" suggests that spiritual laziness is a gateway to moral decay. The verse emphasizes that the pursuit of goodness is not passive; it requires active, consistent effort. When one becomes complacent, the mind naturally gravitates towards negative tendencies. This idea is echoed in many spiritual traditions, where the concept of vigilance over one’s thoughts and actions is seen as essential to maintaining a virtuous life.

The Ripple Effect of Sin and Virtue

Verses 117 and 118 present a dichotomy between the outcomes of sin and virtue. In verse 117, the Dhammapada warns, "If a man commits a sin, let him not do it again; let him not delight in sin: pain is the outcome of evil." Conversely, verse 118 advises, "If a man does what is good, let him do it again; let him delight in it: happiness is the outcome of good."

These verses remind us that every action we take, whether good or evil, sets into motion a chain of karmic consequences. The universe, in its infinite wisdom, does not forget; it merely waits. The outcomes of our actions may not be immediate, but they are inevitable. This is the mystical law of karma at work—a force that transcends time and space, ensuring that justice is meted out, whether in this life or the next.

The notion of "delight" in these verses is particularly significant. It suggests that our emotional response to our actions—whether we take joy in virtue or sin—further reinforces the karmic consequences. To delight in evil is to anchor oneself in future suffering; to delight in good is to secure future happiness.

The Unseen Ripening of Deeds

The theme of delayed consequences is further explored in verses 119 and 120. "Even an evil-doer sees happiness as long as his evil deed has not ripened; but when his evil deed has ripened, then does the evil-doer see evil," says verse 119. In contrast, verse 120 states, "Even a good man sees evil days, as long as his good deed has not ripened; but when his good deed has ripened, then does the good man see happy days."

These verses reveal the often-misunderstood nature of karma. The immediate results of our actions do not always reflect their true nature. An evil person may experience temporary happiness, but this is merely the calm before the storm of karmic retribution. Similarly, a good person may endure suffering, but this is only a precursor to the eventual blossoming of happiness that their good deeds will bring.

The concept of "ripening" is akin to the growth of a seed into a tree. Just as a seed lies dormant beneath the soil, unseen but not inactive, our actions—whether good or evil—work silently within the fabric of the universe, eventually manifesting in our lives. This understanding invites a mystical patience, a faith in the unseen processes of karma that assures us that justice, though delayed, is never denied.

The Accumulation of Good and Evil

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, January 22, 2017

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

TAOΪSM

BUDDHISM