Esoterism Academy: ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Sunday, January 15, 2017

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Το Πρωταρχικό Βίωμα της Ύπαρξης είναι μια Εσωτερική Άμεση Αίσθηση ότι Υπάρχουμε, ότι Είμαστε Εδώ. Κανονικά, η διερεύνηση κι η κατανόηση Αυτής της Ύπαρξης θα έπρεπε να αναζητηθεί στην ίδια την Εσωτερική Αντίληψη της Ύπαρξης, στον προσδιορισμό της Έκτασης του Εδώ και στον καθορισμό των σχέσεων της «Επίγνωσης» με το εξωτερικό μέρος της Ύπαρξης, με το σώμα και κατ’ επέκταση με τον «εξωτερικό» κόσμο. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο όλες οι πληροφορίες για το Είναι (για την Ουσία μας) βρίσκονται Μέσα στο Ίδιο το Είναι αλλά επίσης οι όποιες πληροφορίες αντλούμε από Μέσα μας είναι επαρκείς για να στερεώσουν την «ύπαρξή» μας. Στο κάτω-κάτω «Αυτό Που Είναι» Είναι, είτε έτσι είτε αλλιώς, ανεξάρτητα από τον βαθμό της επίγνωσής μας. Κι η Διαφώτιση της επίγνωσής μας με την κατανόηση, η Διεύρυνση της επίγνωσής μας με το άνοιγμα της πραγματικής όρασης, με την επέκταση των οριζόντων, είναι ακριβώς κάτι αυθόρμητο και πηγαίο που αναβλύζει από μέσα μας, σαν άμεση επαφή με αυτό που είμαστε, με αυτό που συμβαίνει, με τα «πράγματα».

Έτσι, σαν συμπέρασμα όλων αυτών, ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, όλοι μας, θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη, την ζωή, την σωματική εμπειρία, τον εξωτερικό κόσμο, μέσα από αυτό το κεντρικό σημείο αντίληψης της ύπαρξης (από αυτή την άμεση εσωτερική αίσθηση της ύπαρξης και των σχέσεων της με τον «περιβάλλοντα» κόσμο). Και μέσα από αυτή την θέση όρασης θα έπρεπε να διαμορφώνουμε την οποιαδήποτε κοσμοθεωρία μας ξεδιπλώνει μπροστά μας (εδώ, τώρα) η ίδια η ζωή. Έτσι θα έπρεπε να πορευόμαστε στην ζωή. Έτσι θα έπρεπε να εκπαιδευόμαστε, για να αντιλαμβανόμαστε ορθά και να προσανατολιζόμαστε σωστά και να ζούμε με πληρότητα και σε αρμονία με το περιβάλλον. Έτσι θα έπρεπε. Αλλά δεν συμβαίνει έτσι στην ζωή. Ίσως οι ανάγκες της ζωής, της επιβίωσης, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πίσω, δεν άφησαν ποτέ το περιθώριο για μια τέτοια αντίληψη της ζωής, ούτε έδιναν το περιθώριο για μια τέτοια εκπαίδευση, από την κοινότητα, των νέων ανθρώπων.

Από την εποχή που ο άνθρωπος ήταν ένα όρθιο ζώο, δύο εκατομμύρια χρόνια πίσω, η προτεραιότητα της ζωής ήταν απλά η επιβίωση. Κι η επιβίωση (σαν ανάγκη) κι η εξέλιξη σαν ιστορική πραγματικότητα είναι που στον πρωταρχικό εγκέφαλο που μας συνδέει (απλά) με την ύπαρξη εδώ (στο σώμα) και τον εξωτερικό κόσμο δημιούργησαν (στο ανθρωποειδές) ένα «δεύτερο» εγκέφαλο, τον φλοιό του εγκεφάλου (τελείως διαφοροποιημένο στον άνθρωπο από αυτόν των υπολοίπων ζώων). Σε αυτόν τον «δεύτερο» εγκέφαλο (στον φλοιό) αναπτύχθηκαν όλες οι νοητικές διεργασίες που θα επέτρεπαν στον homo simian να γίνει homo sapiens (αν και πολλοί βρίσκονται ακόμα, από την άποψη της εξέλιξης στην κατηγορία του πρωτόγονου και δεν χρησιμοποιούν πλήρως τις νοητικές δυνατότητες του φλοιού του εγκεφάλου, ακόμα κι αν έχουν τελειώσει πανεπιστήμια κι έχουν πολλά μεταπτυχιακά).

Αυτή η ανθρωπολογική εξέλιξη αποτυπώνεται (κι επαναλαμβάνεται) σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται κι ενηλικιώνεται, στις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής. Πράγματι, κάθε άνθρωπος σήμερα «διανύει» αυτή την εξέλιξη του ανθρώπου, των δύο εκατομμυρίων χρόνων, μέχρι τα 20 χρόνια του. Η Θεωρία του Jean Peaget (Γενετική Ψυχολογία) για την γνωστική ανάπτυξη δείχνει πως αναπτύσσεται κι ολοκληρώνεται η νοημοσύνη στον άνθρωπο και ταυτόχρονα «δείχνει», (όπως επαναλαμβάνεται σε κάθε άνθρωπο) την ανθρωπολογική εξέλιξη από το ζώο στον νοήμονα άνθρωπο.

Αυτή η ανθρωπολογική εξέλιξη αντιμετώπισε, πραγματικά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα, τα προβλήματα της επιβίωσης, αλλά ταυτόχρονα «μετατόπισε» την αίσθηση της ύπαρξης και του εαυτού από το «φυσικό κέντρο» της, στον επιφανειακό φλοιό του εγκεφάλου, στην νοητική αντίληψη του εαυτού μέσα από την συσσώρευση γνώσης και εμπειριών. Έτσι, τελείως «φυσικά» η πρωταρχική αντίληψη του εαυτού επικαλύφτηκε από τα εμπειρικά επικαθήματα και έτσι λειτουργούμε μέσα από τον εμπειρικό διαμορφωμένο εαυτό, την «προσωπικότητα», το εγώ. Στην πραγματικότητα το Καθαρό Υποκείμενο, δεν χρησιμοποιεί τις νοητικές δυνατότητες του φλοιού για να προσανατολιστεί, να προσαρμοστεί και να ζήσει. Αντίθετα, «ταυτίζεται» με την νοητική αντίληψη, την θεωρεί πραγματική, ουσιαστική κι αποφασιστική για τις επιλογές του στην ζωή. Όμως αυτή η αντίληψη, η γνώση, οι εμπειρίες μας, παρέχονται, επηρεάζονται και διαμορφώνονται από την κοινωνία στην οποία ζούμε, μέσω της «κοινωνικοποίησης». Είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουμε τι ακριβώς γίνεται αρκεί να στοχαστούμε το πολύ απλό γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος θα ανέπτυσσε μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα σε ένα άλλο πολιτιστικό περιβάλλον. Αυτό δείχνει απλά τον τεράστιο ρόλο που παίζει στην ανάπτυξή μας (σαν ανθρώπινων όντων) η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Αυτός ο ρόλος είναι καθοριστικός αλλά όχι απόλυτος για κάποιον που θέλει να ξεφύγει και να αποκτήσει μια άλλη ευρύτερη αντίληψη των πραγμάτων.

Έτσι, από πολύ παλιά, οι άνθρωποι ήθελαν να έχουν όχι μια πραγματική βαθιά και πλήρη αντίληψη της ύπαρξης (που οδηγεί με την καλλιέργειά της στην Αληθινή Αυτογνωσία) αλλά μια πρακτική (έστω και ατελή) εικόνα του κόσμου μέσα στον οποίο θα έπρεπε να δράσουν για να επιβιώσουν. Κι αυτή την «εικόνα του κόσμου» την παρείχε σαν λειτουργία και σαν δραστηριότητα η διανόηση (στον φλοιό του εγκεφάλου). Έτσι η ανάπτυξη της διανόησης, από ένα απλό πολύτιμο εργαλείο γνώσης και προσανατολισμού για τις ανάγκες της επιβίωσης έγινε ο μοναδικός τρόπος όρασης κι ερμηνείας του κόσμου. Οι άνθρωποι συσσώρευσαν εμπειρίες, μνήμες, γνώσεις και φροντίζουν αυτή την πολύτιμη γνώση να την μεταδίδουν στις επόμενες γενιές. Έτσι δημιουργήθηκε ο σύγχρονος πολιτισμός. Στην πραγματικότητα όμως, πέρα από την αδιαμφησβήτητη πρακτική χρησιμότητα της διανόησης, μπορεί η διανόηση να δώσει απαντήσεις για την Ύπαρξη (για Αυτό που Είμαστε Πραγματικά), για τον Ηθικό Προσανατολισμό μας (για αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε) και για την Ανθρώπινη Ολοκλήρωση (για το πώς να είμαστε πλήρεις σαν όντα και σε αρμονία με το «περιβάλλον»); Μπορεί; Όχι, δεν μπορεί! Και δεν φταίει η διανόηση που σαν λειτουργία περιορίζεται στην συλλογή πληροφοριών και στην επεξεργασία εννοιών και συμπερασμάτων, για να συνθέσει μια πλασματική εικόνα της πραγματικότητας. Ο λόγος είναι ότι η διανόηση, από την φύση της, αντλεί πληροφορίες από τον «εξωτερικό» κόσμο κι από την εσωτερική επεξεργασία των γνώσεων-πληροφοριών. Είναι ένα «κλειστό» σύστημα γνώσης και αναγκαστικά περιορίζεται στα όριά του, στις δυνατότητές του. Στοχαστείτε το πολύ απλό γεγονός, μπορεί ο ηλεκτρονικός υπολογιστής να απαντήσει για πράγματα για τα οποία δεν έχει πληροφορίες; Όσες φορές κι αν επαναλάβει την διαδικασία της διερεύνησης δεν υπάρχει απάντηση. Λογικό δεν είναι; Στην πραγματικότητα τι κάνουμε; Ζητάμε από την διανόηση να περιγράψει το πραγματικό και να μας φέρει σε επαφή με το πραγματικό. Ζητάμε, σαν τον Ναστρεντίν του μύθου, το κλειδί του σπιτιού που χάσαμε, όχι εκεί που το χάσαμε, έξω από την πόρτα μας, αλλά μακριά, εκεί που υπάρχει φως, κάτω από την κολόνα του δρόμου. Δεν είναι ανόητο; Είναι ανόητο; Ή τραγικό; Στην πραγματικότητα η διανόηση μπορεί απλά να περιγράψει κάποια πράγματα (κι όσα ακριβώς εμπίπτουν στην επίγνωσή μας, ανάλογα με το που στρέφεται – συνήθως προς τον εξωτερικό κόσμο) αλλά δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την ζωή, με την πραγματική ζωή. Και ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε (ή νομίζουμε ότι ζούμε) γιατί αυτό που ζούμε δεν έχει πραγματικό ουσιαστικό περιεχόμενο. Για αυτό είμαστε όλοι δυστυχισμένοι.

Οι άνθρωποι, οι πολιτισμένοι άνθρωποι της διανόησης, πίστεψαν ότι μπορούν να δώσουν όλες τις απαντήσεις. Πίστεψαν ότι με την διανόηση θα βρουν την Ύστατη Πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, αυτό που βρίσκουν είναι μόνο οι δικές τους ιδέες- κατασκευές που μπορούν να απλωθούν μέχρι το Γενικό κι Αφηρημένο και το Χωρίς Ιδιότητες (πάντα σαν νοητικές συλλήψεις κι όχι το πραγματικό «πράγμα»). Μια τέτοια θεώρηση όμως δεν είναι απλά φτωχή, είναι από την φύση της καταδικασμένη, σαν ανεπαρκής. Κάποιοι κατάλαβαν ότι η διανόηση δεν μπορεί να περάσει το Όριο (ανάμεσα στον κόσμο της Σκιάς της Διανόησης και τον Πραγματικό Κόσμο). Έτσι κατέφυγαν όχι στην φαντασία ή την πίστη (πράγμα που θα ήταν το ίδιο με την διανόηση) αλλά στην Εμπειρία των Άλλων. Πραγματικά, από πολύ παλιά, εδώ και χιλιάδες χρόνια, υπήρχαν άνθρωποι που αναζήτησαν την Απάντηση για την Ύπαρξη, την Ηθική, την Ζωή, Μέσα τους, στον Εσωτερικό Χώρο της Πραγματικής Εμπειρίας της Ύπαρξης κι όχι εξωτερικά, στην διανόηση (στην διανοητική δραστηριότητα και στην δραστηριότητα της μνήμης και της συσσωρευμένης ανθρώπινης γνώσης), ή στον κόσμο. Τέτοιοι άνθρωποι έμειναν στην ιστορία σαν Μεγάλοι Σοφοί, Μύστες, Ιδρυτές Θρησκειών, Θεάνθρωποι, κλπ., σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα ή τον Ιησού. Και κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπόρεσαν να τους ακολουθήσουν και κάποιοι κατάλαβαν και κάποιοι όχι. Αργά ή γρήγορα όμως όλα τα Θρησκευτικά Κινήματα που Δείχνουν την Αλήθεια, την Πραγματική Ζωή, το Άχρονο της Ανθρώπινης Ύπαρξης, πέρα από τον εξωτερικό κόσμο, ξεπέφτουν σε απλή διανοητική γνώση, περιγραφές, διδασκαλίες, θεολογίες, εξωτερικές λατρείες και ιεροπραξίες, χωρίς το περιεχόμενο του βιώματος, μια παράδοση θρησκείας, κοινωνικός θεσμός και ένα μη-λειτουργικό πράγμα. Δυστυχώς οι άνθρωποι της διανόησης απολιθώνουν με την σκέψη τους ό,τι ζωντανό αγγίζουν. Κι όλες οι θρησκείες των ανθρώπων σήμερα δεν είναι παρά απολιθώματα της Αρχικής Εμπειρίας. Θα πρέπει κάποιος να σπάσει την εξωτερική πέτρα της διανόησης για να βρει ίσως (κι αν μπορέσει) την καρδιά της ζωής να χτυπά κάπου στο βάθος, μια σπίθα ζωντανού πνεύματος που να μπορεί να φωτίσει την ζωή και να της δώσει ένα νόημα.

Η νοημοσύνη των ανθρώπων (για την οποία οι άνθρωποι περηφανεύονται) δεν φτάνει στο να δουν τι ακριβώς κάνουν, τι έχουν κάνει. Οι άνθρωποι έφτιαξαν πανεπιστήμια όπου μεταφέρουν την θεωρητική κυρίως γνώση τους στις επόμενες γενιές. Έχουν φτιάξει θεολογικές σχολές και θρησκειολογικά ιδρύματα κι άλλα ιδρύματα. Για να μιλούν για τι; Για την Πραγματικότητα; Για τον Θεό; Και τι διδάσκουν; Διδάσκουν πώς να έχουμε Άμεση Εμπειρία του Θεού; Πώς να έχουμε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα; Δείτε τα προγράμματά τους. Διδάσκουν εκεί (πέρα από τις ανθρώπινες φλυαρίες περί παντός επιστητού) την Αληθινή Αυτογνωσία (της Ύπαρξης), τον Τρόπο να Βιώσουμε την Αληθινή Ουσία μας, τον Φωτισμό της Επίγνωσης και τον Ορθό Ηθικό Προσανατολισμό; Διδάσκουν την Πραγματική Ζωή; Όχι! Η Εσωτερική Εμπειρία (το Αρχικό Βίωμα όσων μίλησαν για την Αληθινή Θρησκεία) δεν διδάσκεται πρακτικά για να μπορέσουμε (εφόσον Βιώσουμε την Εσωτερική Πραγματικότητα) εκ των υστέρων να κατανοήσουμε και να «σχολιάσουμε», να «θεολογήσουμε» ορθά και να «φιλοσοφήσουμε» λογικά. Γίνεται απλά μια διανοητική αναφορά ή ένας διανοητικός σχολιασμός της «μυστικής εμπειρίας» και μετά ασχολούνται με τις αγαπημένες τους νοητικές συλλήψεις. Σαν τα μικρά παιδάκια που παίζουν με τα τουβλάκια τους. Όλα όσα διδάσκουν είναι μόνο διανοητικές πληροφορίες. Αλλά οι διανοητικές πληροφορίες για την Αλήθεια, για την Ζωή, δεν είναι ούτε η Αλήθεια, ούτε η Ζωή, όπως το λήμμα για την τροφή στην εγκυκλοπαίδεια δεν είναι τροφή. Είναι αυτό επιστήμη; Κι όμως οι άνθρωποι έχουν το θράσος να ονομάζουν επιστήμη αυτή την παιδιάστικη ενασχόλησή τους με τα «ιερά» πράγματα.

Αν λοιπόν στα πιο υψηλά στρώματα της διανόησης, στα πανεπιστήμια, επικρατεί μεσαίωνας και σκοταδισμός (κυριολεκτικά) – τουλάχιστον στις σχολές που αναφερθήκαμε (κι όχι στις πανεπιστημιακές σχολές που ασχολούνται με πρακτικά αντικείμενα), μπορείτε να συλλογιστείτε τι (πολύ χειρότερο) συμβαίνει στην υπόλοιπη κοινωνία; στην υπόλοιπη εκπαίδευση; Τι ακριβώς διδάσκουν τους ανθρώπους αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ζωή, την κοινωνία, τον πολιτισμό; Τι είδους εκπαίδευση παρέχουν στους νέους ανθρώπους; Καθώς ολόκληρη η διανόηση των ανθρώπων (σαν λειτουργία και δραστηριότητα και αποτέλεσμα) κι ο πολιτισμός τους στερούνται «εσωτερικού περιεχομένου» και «σωστής αναφοράς» στην Πραγματική Εσωτερική Ύπαρξη, στην Αληθινή Ουσία του Ανθρώπου κι είναι εξολοκλήρου προσανατολισμένα προς τον εξωτερικό κόσμο, καλλιεργούν την διανόηση, δίνουν απαντήσεις (για την ύπαρξη, τον κόσμο, ην ζωή, την κοινωνία, τον άνθρωπο, κλπ.) με πληροφορίες, διαμορφώνουν πεποιθήσεις, υποβάλλουν συμπεριφορές και ήθη και χειραγωγούν την πρακτική ζωή «όπως» νομίζουν (στην πραγματικότητα τελείως τυφλά). Το αποτέλεσμα είναι ότι, αιώνες τώρα, οι νέοι άνθρωποι εκπαιδεύονται χωρίς «στέρεες βάσεις για την ύπαρξή τους» και τον «αληθινό σκοπό της ζωής», απλά και μόνο σε μια ειδική θεωρητική (δηλαδή διανοητική) γνώση ή μια ειδική πρακτική επιστήμη και βγαίνουν από τα πανεπιστήμια πνευματικά τυφλοί, ψυχολογικά ανάπηροι κι ανθρωπολογικά ατελείς κι αντικοινωνικοί. Τι αξία έχουν τα πανεπιστημιακά πτυχία όταν δεν μπορούν να σε κάνουν ολοκληρωμένο άνθρωπο αλλά σε προετοιμάζουν μόνο για να είσαι ένας ειδικευμένος εργάτης στο σύστημα, δίνοντάς σου ένα εφόδιο ή ένα χαρτί για να προσληφθείς σε κάποια εργασία; Οι 99 στους εκατό μορφωμένους ανθρώπους στην πραγματικότητα είναι «διαμορφωμένα» (για να μην πούμε «παραμορφωμένα») ζώα, χωρίς στοιχειώδη πνευματική ύπαρξη, χωρίς στοιχειωδώς υγιή ψυχολογική παρουσία και χωρίς στοιχειώδη κοινωνική συμπεριφορά. Είμαστε δραματικοί; Ή υπερβολικοί; Μα κι εμείς σε αυτή την κοινωνία ζούμε και αντιλαμβανόμαστε συνεχώς τι συμβαίνει γύρω μας. Εσείς αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει στον κόσμο, στο πλανήτη, στα έθνη, στις γειτονιές, στα σπίτια σας, στις σχέσεις σας, μέσα σας; Μέσα σας; Είστε ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι; Αν Ναι, καλό δρόμο! Αν όχι, αναρωτιέστε γιατί; Τελικά τι κάνουμε; Ερχόμαστε στη ζωή, εκπαιδευόμαστε άθλια από την κοινωνία, εκπαιδεύουμε άθλια τα παιδιά μας, ζούμε μέσα στην σύγχυση όλοι, την διαμάχη, την δυστυχία. Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας, στους άλλους, στα παιδιά μας; Τελικά, μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε να ασχολούμαστε σοβαρά με το ανθρώπινο πρόβλημά μας; Να βρούμε ην αληθινή γνώση, τον αληθινό σκοπό ης ζωής, να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι και να μεταδώσουμε στα παιδιά που έρχονται στην ζωή την σοφία της εμπειρίας μας; Μέχρι σήμερα αυτό που μεταδίδουμε στις νέες γενιές είναι σύγχυση σύγκρουση και τελικά δυστυχία. Όλη η ανθρώπινη γνώση, όλη η ανθρώπινη μόρφωση κι όλες οι εκπαιδευτικές δραστηριότητές μας είναι άστοχες, για να μην πούμε «καταστροφικές» για τον άνθρωπο και το μέλλον της ζωής στον πλανήτη. Καιρός να τα «αλλάξουμε» όλα αυτά. Ή μήπως είναι ακόμα νωρίς; Η κοινωνία «κοιμάται» ακόμα.

Τελικά, Πως πρέπει να ψάξει κάποιος για να Βρει ην Αλήθεια; Ή για να το πούμε αλλιώς, Ποια πρέπει να είναι η Πραγματική Εκπαίδευση του Ανθρώπου; Αλλά ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα; Μπορούν οι διανοούμενοι να μιλήσουν για την Φιλοσοφία της Παιδείας; Ή για την Φιλοσοφία της Ζωής γενικότερα; Άνθρωποι ανολοκλήρωτοι, χωρίς Εσωτερικό Πνευματικό Περιεχόμενο, χωρίς Αληθινή Ψυχική Παρουσία, με μόνο εφόδιο τις διανοητικές γνώσεις τους και τις διανοητικές δυνάμεις τους μπορούν να μας βγάλουν από το λαβύρινθο της ζωής που έχουμε φτιάξει; Ας είμαστε λίγο σοβαροί, αλλιώς ας πάμε καμιά βόλτα, να πιούμε καφέ! Πως είναι δυνατόν, Χωρίς Εσωτερική Εμπειρία της Ύπαρξής τους, Χωρίς «Αίσθηση» του Εσωτερικού Χώρου και της Αληθινής Ουσίας του Ανθρώπου, άνθρωποι που απλά έχουν φορτώσει την μνήμη τους με πληροφορίες κι έχουν γεμίσει τα συρτάρια του γραφείου τους με μεταπτυχιακά μια ανάπηρης εκπαίδευσης, να απαντήσουν στο πρόβλημα; Τι λύση μπορούν να δώσουν; Πως πρέπει λοιπόν να εκπαιδεύεται ο άνθρωπος; Και τι είδους Γνώση ή Εμπειρία πρέπει να «Πραγματοποιεί», σαν Κατανόηση που θα Φωτίσει τους Προσανατολισμούς και την Δράση του; Δυστυχώς η Εκπαίδευση των ανθρώπων βρίσκεται στα χέρια των αμαθών και των ανόητων που διαιωνίζουν μια άρρωστη κατάσταση. Η Αληθινή Εκπαίδευση του Ανθρώπου είναι έξω και πέρα από όλα αυτά, έξω από τα σχολεία των ανθρώπων.

Η Οδός της Γνώσης, η Ατραπός της Αληθινής Γνώσης, είναι η Αυτογνωσία ή αλλιώς η Άμεση Επαφή με την Αληθινή Ουσία μας, Μέσα μας, στον Εσωτερικό Χώρο της Πραγματικότητας, πέρα από τον εξωτερικό φανταστικό χώρο της διανόησης, στην Άμεση Εμπειρία Αυτού που Είμαστε Πραγματικά. Με αυτή την έννοια πρέπει να γίνεται κατανοητό το Αρχαίο Δελφικό Παράγγελμα (είτε το αποδώσουμε στον Χείλωνα, είτε στον Πλάτωνα) «Γνώθι Σαυτόν» κι όχι σαν απλή διανοητική σύλληψη των εμπειρικών επικαθημάτων μας, των «διαμορφώσεων» που έχουμε υποστεί και των εμπειρικών βιωμάτων της εξωτερικής ζωής. Η Απελευθέρωση από την εξωτερική δραστηριότητα (της διανόησης και της φαντασίας, των άστοχων προσανατολισμών και της αποχαύνωσης ή της πλήρους απορρόφησης ή δέσμευσης στην εξωτερική ζωή των αισθήσεων) κι η Ταυτόχρονη Μετατόπισή μας στον Εσωτερικό Χώρο του Είναι (δηλαδή από τον Επιφανειακό Φλοιό του Εγκεφάλου, στον Βασικό Εσωτερικό Εγκέφαλο) δεν είναι μια εσωτερική ανοησία, η μια μυστικιστική φαντασία ή ένας τυφλός υποκειμενισμός (κι ούτε βεβαίως μια ανθρωπολογική οπισθοχώρηση σε προηγούμενο στάδιο της εξέλιξής μας – δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι να θέλουμε να ξαναγίνουμε ανθρωποειδή). Αντίθετα είναι μια Αποκατάσταση της Αληθινής Ανθρώπινης Φύσης μας και μια Μετατόπιση στο Πραγματικό Κέντρο της Ύπαρξης και της Ανθρώπινης Παρουσίας μας στην Ζωή, έτσι ώστε από αυτή την Φυσική Στρατηγική Θέση να χρησιμοποιήσουμε στο έπακρο τις διανοητικές και τις άλλες δυνάμεις μας, σαν εργαλεία γνώσης και δράσης για το δικό μας καλό και για το παγκόσμιο καλό. Αν εμείς οι ίδιοι δεν ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι πως μπορούμε να φτιάξουμε κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους (που έχουν κι αυτοί επίσης την ίδια υποχρέωση να ολοκληρωθούν σαν άνθρωποι); Ανολοκλήρωτα όντα, ατελή εγώ ή διαμορφωμένες προσωπικότητες δεν φτιάχνουν κοινωνία, φτιάχνουν «ζούγκλα». Αυτό ακριβώς βλέπουμε στον πλανήτη των ανθρώπων, μια «ζούγκλα». Δεν είμαστε υπερβολικοί, το επιβεβαιώνουν συνεχώς οι ειδήσεις των ανθρώπων στα μέσα επικοινωνίας τους.

Αυτή η Απελευθέρωση και Ταυτόχρονη Μετατόπισή μας προς ένα Σταθερό Εσωτερικό Κέντρο Ύπαρξης για την οποία μιλάμε είναι στην πραγματικότητα η υπέρβαση ενός στείρου υποκειμενισμού (που διαχωρίζει το εγώ από τον κόσμο) κι η Βίωση μιας Αντικειμενικής Ύπαρξης που Βιώνει κι Αναγνωρίζει την Ενότητα των Πάντων. Αν και στην Εσωτερική Παράδοση, στην Παράδοση των Θρησκευτικών Κινημάτων (όχι των θρησκευμάτων), αυτός ο Τρόπος Ζωής, επειδή ακριβώς προϋποθέτει την απόσυρση από την εξωτερική δραστηριότητα (και τον εξωτερικό κόσμο) και την Βίωση Εσωτερικών Καταστάσεων της Ύπαρξης, χαρακτηρίζεται Εσωτερικός ή Μυστικός ή Θρησκευτικός, στην πραγματικότητα είναι απλά ο μόνος, από ανθρωπολογική άποψη, Ορθός, Πλήρης και Λογικά Αποδεκτός Τρόπος Ζωής. Αποσυρόμαστε Προσωρινά από της Εξωτερική Δραστηριότητα για να Βρούμε το Εσωτερικό Κέντρο Ισορροπίας της Ύπαρξής μας και με το Φως Αυτής της Κατανόησης να Επανέλθουμε στην Ζωή, Διαφωτίζοντας την Διανόηση, τον Προσανατολισμό και την Δράση μας στο κόσμο. Μεταφέρουμε Ουσιαστικά το Εσωτερικό Φως της Εμπειρίας της Ύπαρξης, έξω, στο σώμα, στη ζωή, στο κόσμο. Και με αυτή την έννοια γινόμαστε Αληθινοί Άνθρωποι, Σοφοί και Θεοφόροι. Και με αυτή την έννοια το σώμα γίνεται Αληθινός Ναός του Πνεύματος, ο Μόνος Αληθινός Ναός που μπορεί να Κατοικήσει ο Θεός, γιατί ο Θεός είναι Θεός Ζώντων και δεν κατοικεί σε χειροποίητους πέτρινους ναούς, ούτε είναι Παρών στις ανθρώπινες τελετουργικές ανοησίες.

Η Αληθινή Γνώση μπορεί να Θεμελιωθεί μόνο στην Πραγματική, Φυσική κι Έμπρακτη Αυτογνωσία. Αν δεν Γνωρίζουμε «Αυτό που Είμαστε» δεν μπορούμε να θεμελιώσουμε καμία άλλη γνώση. Χωρίς Αληθινή Αυτογνωσία οποιαδήποτε άλλη γνώση, διανοητική σύλληψη ή πληροφόρηση είναι χωρίς εσωτερικό περιεχόμενο, χωρίς προσανατολισμό και χωρίς ωφέλιμο αποτέλεσμα – μια τυφλή γνώση που δεν μας οδηγεί πουθενά. Θα πρέπει συνεπώς, αν πραγματικά θέλουμε να απαντήσουμε στο ένα και μοναδικό πρόβλημα της ζωής («τι νόημα έχει η ζωή») να ξεκινήσουμε άμεσα, εδώ, τώρα, από αυτό που είναι κοντά μας, από την Αληθινή Ουσία Μέσα μας. Γιατί, τελικά, μονάχα Μέσα μας θα Βρούμε την Αλήθεια, με την Κατανόηση όσων συμβαίνουν πραγματικά και με την διεύρυνση της επίγνωσής μας στον Εσωτερικό Χώρο του Είναι.

Αδελφοί! Μην ψάχνετε μάταια αλλού. Ούτε έξω, ούτε σε βιβλία, ούτε σε πληροφορίες, ούτε καν σε όσα λέμε και γράφουμε εδώ. Όπως είπε ο Ιησούς « Η Βασιλεία των Ουρανών Είναι Μέσα μας». Κοιτάξτε! Και Ιδού! Η Βασιλεία των Ουρανών!

Monday, 29 December, 2025

4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path

(Viveka Chudamani 16-20)

The Threshold of Awakening

In the vast cathedral of existence, where stars write their silent hymns across the fabric of eternity, there walks a seeker—one who has begun to sense the trembling veil between what appears and what truly is. This pilgrim of consciousness does not stumble upon the path by accident, nor does it reveal itself to those still intoxicated by the world's endless dance of shadows. The journey toward liberation begins not with a step, but with a quality of seeing—a sacred discernment that awakens like dawn breaking over mountains that have known only night.

The ancient wisdom speaks of such a traveler, one who arrives at the gate prepared not by mere learning, but by a transformation of the very substance of understanding itself. This is not the scholar who has memorized the maps of heaven, but the one who has tasted the wind that blows from those distant peaks. Intelligence here is not the accumulation of facts like stones in a sack, but a living flame that illuminates the pathways of truth and casts the sharp shadows of falsehood into relief.

There exists a peculiar alchemy in the soul prepared for this journey—a fusion of intellect refined by questioning and heart softened by longing. The scriptures, those ancient vessels carrying the distilled nectar of realized beings, find in such a person not merely a reader but a resonating chamber. When truth is spoken into this prepared vessel, it echoes with recognition, as though the soul were remembering something it had always known but had forgotten in the great dream of separation.

The Sacred Art of Discrimination

In the marketplace of existence, where ten thousand things clamor for attention, each proclaiming its reality, its necessity, its eternal nature, the awakening soul begins to practice the most fundamental of mystical arts: discrimination—viveka, the sword of wisdom that cleaves reality from illusion with the precision of starlight cutting through darkness.

Imagine, if you will, a vast ocean upon whose surface dance endless waves—rising, falling, merging, dissolving. To the ordinary eye, each wave appears as a separate entity, born, living its brief moment of apparent existence, and dying into nothingness. Yet to the awakened vision, there is seen only water—one substance, one reality, playing infinite games with itself. The waves are not other than the ocean; they are temporary expressions, fleeting gestures of the eternal depth.

So too with all that appears before the senses. The world spreads itself like a magnificent tapestry, each thread seeming to possess independent existence—this body, that mountain, this joy, that sorrow, this birth, that death. Yet the discriminating awareness begins to perceive the single thread from which all threads are woven, the one light refracting through countless prisms of form, the eternal Brahman playing hide-and-seek with itself in the garden of manifestation.

This discrimination is not cold analysis, not the sterile dissection performed by intellect upon the corpse of wonder. Rather, it is living insight—a seeing that transforms even as it perceives. As fire distinguishes itself from the wood it consumes while remaining inseparable from the act of burning, so does viveka distinguish the Real from the appearances without denying the mystery of their relationship.

The Real—Brahman, the Absolute, that which cannot be named yet must be named, that which is beyond all qualities yet is the source of all qualities—stands eternal, unchanging, like the screen upon which all movies play but which is touched by none of the dramas enacted upon it. The unreal—the vast procession of forms, the pageantry of becoming, the endless metamorphosis of what was into what will be—moves like music through time, beautiful, compelling, but ultimately as insubstantial as the notes of a flute song vanishing into silence.

The Great Renunciation

From the heart that has glimpsed this distinction—fragile as morning mist, yet unshakeable as mountains once truly seen—there arises naturally a turning away, not born of rejection but of recognition. This is the second flowering of the prepared soul: vairagya, the sacred indifference to the fruits that dangle from the tree of action, those promises of pleasure and pain, gain and loss, that keep the wheel of becoming spinning endlessly.

Picture the child who, discovering that the monsters in the nightmare were only shadows cast by familiar furniture, no longer trembles at darkness. There is no violence in this turning away, no bitter renunciation, no clenched-teeth denial. Rather, it is as natural as the flower turning toward the sun, away not because the shadows are evil but because the light is irresistible.

The seeker who has tasted even one drop of the Real finds that the flavors of the world—which once seemed the only nourishment—now taste like dust and ashes on the tongue. Not because they have changed, but because the palate has been refined, educated by a superior sweetness. The promises of heaven and earth, those glittering rewards offered for good deeds and right actions, these begin to seem like trinkets offered to one who has discovered a treasure that no vault can contain.

This aversion—if we dare call it that—extends its roots into both the seen and the unseen worlds. The pleasures of the body, those electric moments of sensation that convince consciousness of its bondage to flesh, lose their commanding power. But even more subtle, even more complete, is the turning away from the subtle fruits—the heavens promised beyond death, the gardens of paradise, the golden worlds of the gods. For even these, magnificent as they may be, are still within the dream, still subject to time's dissolution, still not That which the deepest hunger craves.

The Six Jewels of Inner Attainment

As a garden requires not only seed but proper soil, so does the path to liberation require the cultivation of specific qualities—six jewels that adorn the prepared heart, six doors through which the Divine may enter the house of consciousness.

First among these shines “shama”, the great calm, the stilling of the mind's ceaseless motion. Imagine the surface of a mountain lake at dawn, before the wind has awakened, before a single stone has broken its mirror-surface. In such stillness, the sky above is perfectly reflected—stars, moon, the vast emptiness that contains all things. But let the wind blow, let even a pebble fall, and the reflection shatters into ten thousand dancing fragments. So too, the mind that has not achieved calmness cannot reflect the truth of Brahman. Every thought, every desire, every fear creates ripples that distort the Divine reflection into unrecognizable shards.

Then comes “dama”, the governance of the senses—those five gates through which the world pours its endless stream of information, temptation, and distraction. The senses are not enemies to be destroyed but wild horses to be trained, powerful servants when guided by discrimination, tyrant masters when allowed to rule unchecked. The awakened soul does not blind itself or stop its ears, but rather watches the gates with alert awareness, allowing passage to what serves the highest purpose, denying entrance to what would disturb the sacred calm.

“Uparati”, the withdrawal, follows naturally—not a violent turning away but a gentle stepping back, as one steps back from a painting to see its full composition. The soul that has tasted silence finds the world's noise less compelling, not through hatred but through the recognition that constant engagement with the surface of things prevents depth of seeing. There is a holy retirement that is not escape but strategic positioning—the archer who steps back to aim more truly at the target.

“Titiksha”, endurance, patience, the capacity to remain undisturbed by the inevitable alternations of experience—heat and cold, praise and blame, pleasure and pain. This is not the grim endurance of the stoic, teeth clenched against suffering, but something more profound: the recognition that all pairs of opposites arise from and dissolve back into a unity that is untouched by their fluctuations. The patient soul does not resist the waves but recognizes itself as the ocean.

“Shraddha”, faith, that mysterious quality that is neither blind belief nor mere intellectual acceptance, but a kind of intuitive knowing that precedes proof. It is the seed's faith in the spring it has never seen, the bird's trust in the air that holds its wings. This faith is not opposed to reason but transcends it—a direct apprehension of truth that logic may later confirm but can never originate.

Finally, “samadhana”, the one-pointed focus, the gathering of all the scattered rays of attention into a single beam of consciousness that can penetrate to the heart of reality. The mind ordinarily scatters itself across ten thousand objects, like water spilling across flat ground, losing its power in dispersion. But gathered into one channel, directed toward one supreme truth, it becomes a force that can wear through mountains of ignorance, that can illuminate the darkest mysteries.

The Consuming Fire of Liberation

From the prepared ground of these qualities, watered by discrimination and renunciation, there arises the supreme flower: “mumukshutva”, the yearning for liberation—not as one desire among many, but as the desire that consumes all other desires, the thirst that makes all other thirsts seem like pale shadows of longing.

This is not the casual wish for improvement, not the hope for a better tomorrow or a more comfortable existence. It is a fire that has begun to burn in the very marrow of being—a recognition that nothing less than complete freedom, absolute reality, total union with the Divine ground will satisfy the soul's deepest hunger. It is the cry of the imprisoned bird that has glimpsed the sky through the bars, the ache of the exile who remembers home, the agony and ecstasy of the lover separated from the Beloved.

Every mystic who has ever walked the earth has known this fire. It burns away sleep, it makes food taste like dust, it renders ordinary life a transparent veil through which eternity blazes. Yet it is not a destructive fire—it is the sacred flame that purifies gold, burning away dross to reveal the pure metal beneath. It consumes the false to reveal the true, destroys the prison to liberate the prisoner.

This yearning cannot be manufactured by will, cannot be worked up by spiritual ambition. It arises spontaneously when the soul has matured through countless experiences, when it has tasted enough of the world's offerings to know that they do not and cannot satisfy, when discrimination has done its work thoroughly enough that the distinction between the Real and the unreal has become not just an intellectual position but a visceral knowing.

The Convergence of the Four Rivers

These four great qualifications—discrimination, dispassion, the six-fold wealth of inner attainment, and the yearning for liberation—are not separate paths but four rivers flowing from different mountains that meet in the valley of readiness, creating a confluence of spiritual power sufficient to carry the soul across the ocean of becoming to the shore of Being itself.

They support and strengthen one another in a sacred ecology of awakening. Discrimination deepens dispassion, for how can one cling to what one has seen to be unreal? Dispassion clarifies discrimination, for the mind freed from desire sees more clearly. The inner qualities create the stable vessel in which both discrimination and dispassion can mature without being overwhelmed by the world's turbulence. And the yearning for liberation provides the driving force, the irresistible momentum that carries the seeker through all obstacles, all doubts, all the wilderness regions of the spiritual journey.

Without these qualifications, the highest teachings fall on unprepared ground like seeds scattered on rock—they may lie on the surface, they may even be memorized and repeated, but they cannot take root, cannot transform, cannot bear the fruit of realization. But in the prepared soul, even a single word of truth can detonate like lightning, can illumine in one flash what centuries of study might not reveal.

The Mystery Beyond Qualifications

Yet there remains a final paradox, a mystery at the heart of this teaching that the intellect can touch but never grasp. These qualifications, necessary as they are, are ultimately not the cause of liberation but its preparation—the clearing of the ground, not the planting of the crop. For liberation is not something achieved, not something acquired from outside, not a state earned by qualification or deserved by virtue.

The truth is that what the seeker seeks, he already is. The Atman, the Self, the indwelling Divinity is not distant, not separate, not waiting at the end of the path. It is the very awareness that reads these words, the consciousness that feels the yearning, the being that undertakes the journey. The great joke, the cosmic play, is that the seeker and the sought are one—have always been one, can never be anything but one.

The qualifications, then, are not the means to become what we are not, but to remove the obscurations that prevent the recognition of what we have always been. They are the process by which the eye of the soul clears itself of the dust of ignorance, the cataracts of delusion, until it can finally see its own nature—luminous, eternal, free, one with the Absolute that has no second.

The Silence That Speaks

In the end, all words must fall silent before the Reality they attempt to describe. The finger pointing at the moon is not the moon; the map is not the territory; the teaching is not the Truth. Yet in that silence, paradoxically, the real teaching occurs—not as information transmitted from one mind to another, but as recognition awakening in the depths of being.

The qualified seeker, standing at the threshold with discrimination as vision, dispassion as freedom, the inner attainments as foundation, and yearning as the wind in the sails, finds that the final step is no step at all. There is nowhere to go, nothing to achieve, no one to become. There is only the recognition—sudden or gradual, gentle or shattering—that the kingdom of heaven was always within, that Brahman was never absent, that the separation was only apparent, a dream from which awakening is not an achievement but a simple opening of eyes that were never truly closed.

And in that recognition, which is also remembrance, which is also homecoming, the path reveals itself to have been pathless, the journey to have covered no distance, the seeker to have always been that which was sought. The universe, in all its terrible beauty and tragic glory, is seen as the play of consciousness with itself—not denied, not denigrated, but understood finally as the Divine dance, the eternal celebration of Being delighting in its own existence.

The qualified seeker becomes the realized sage, and even that distinction dissolves in the light of the non-dual awareness that recognizes itself in every eye that sees, every heart that beats, every star that burns in the infinite darkness of space. Liberation is not escape from the world but seeing the world as it truly is—not separate from the Divine, but the very body of the Beloved, the visible face of the Invisible, the temporal expression of the Eternal.

The Invitation

This teaching, ancient as the mountains and fresh as morning dew, extends its invitation across time to every soul ready to hear it. The qualifications are not barriers erected to exclude, but descriptions of the natural unfoldment of consciousness as it turns from the periphery to the center, from the shadows to the light, from the dream to the awakening.

May all beings develop discrimination, may dispassion flower naturally from that seeing, may the inner qualities strengthen and mature, and may the fire of liberation consume all that is false, revealing the eternal truth that shines at the heart of all existence—One without a second, Being-Consciousness-Bliss, the Absolute in which all paths end and from which all paths begin, forever beyond yet never absent, the eternal Home to which all journeys return.

…

Το Ιερό Ταξίδι: Η Βιβέκα και ο Φωτισμένος Δρόμος

Το Κατώφλι της Αφύπνισης

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου τα αστέρια γράφουν τους σιωπηλούς ύμνους τους πάνω στο ύφασμα της αιωνιότητας, βαδίζει ένας αναζητητής — κάποιος που έχει αρχίσει να αισθάνεται το τρέμουλο του πέπλου ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται και σε αυτό που πραγματικά είναι. Αυτός ο προσκυνητής της συνείδησης δεν σκοντάφτει τυχαία στον δρόμο, ούτε αυτός αποκαλύπτεται σε όσους είναι ακόμα μεθυσμένοι από τον ατελείωτο χορό των σκιών του κόσμου. Το ταξίδι προς την απελευθέρωση δεν ξεκινά με ένα βήμα, αλλά με μια ποιότητα όρασης — μια ιερή διάκριση που αφυπνίζεται σαν την αυγή που ξεσπά πάνω από βουνά που γνώριζαν μόνο νύχτα.

Η αρχαία σοφία μιλά για έναν τέτοιο ταξιδιώτη, που φτάνει στην πύλη προετοιμασμένος όχι από απλή μάθηση, αλλά από μια μεταμόρφωση της ίδιας της ουσίας της κατανόησης. Αυτός δεν είναι ο λόγιος που έχει απομνημονεύσει τους χάρτες του παραδείσου, αλλά εκείνος που έχει γευτεί τον άνεμο που πνέει από εκείνες τις μακρινές κορυφές. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι η συσσώρευση γεγονότων σαν πέτρες σε έναν σάκο, αλλά μια ζωντανή φλόγα που φωτίζει τα μονοπάτια της αλήθειας και ρίχνει τις απότομες σκιές του ψεύδους σε έντονη αντίθεση.

Υπάρχει μια ιδιαίτερη αλχημεία στην ψυχή που είναι προετοιμασμένη για αυτό το ταξίδι — μια σύντηξη νου εξευγενισμένου από την αμφισβήτηση και καρδιάς μαλακωμένης από την πόθο. Οι γραφές, αυτά τα αρχαία δοχεία που μεταφέρουν το αποσταγμένο νέκταρ των πραγματωμένων όντων, βρίσκουν σε έναν τέτοιο άνθρωπο όχι απλώς έναν αναγνώστη αλλά έναν θάλαμο αντήχησης. Όταν η αλήθεια μιλιέται σε αυτό το προετοιμασμένο δοχείο, αντηχεί με αναγνώριση, σαν η ψυχή να θυμάται κάτι που πάντα γνώριζε αλλά είχε ξεχάσει στο μεγάλο όνειρο του χωρισμού.

Η Ιερή Τέχνη της Διάκρισης

Στην αγορά της ύπαρξης, όπου δέκα χιλιάδες πράγματα διεκδικούν την προσοχή, το καθένα διακηρύσσοντας την πραγματικότητά του, την αναγκαιότητά του, την αιώνια φύση του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να εξασκεί την πιο θεμελιώδη από τις μυστικές τέχνες: τη διάκριση — τη βιβέκα, το ξίφος της σοφίας που σχίζει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση με την ακρίβεια του αστερόφωτος που κόβει το σκοτάδι.

Φανταστείτε, αν θέλετε, έναν απέραντο ωκεανό στην επιφάνεια του οποίου χορεύουν ατελείωτα κύματα — που υψώνονται, πέφτουν, συγχωνεύονται, διαλύονται. Στο συνηθισμένο μάτι, κάθε κύμα φαίνεται σαν ξεχωριστή οντότητα, που γεννιέται, ζει τη σύντομη στιγμή της φαινομενικής ύπαρξής της και πεθαίνει στο τίποτα. Ωστόσο, στην αφυπνισμένη όραση, βλέπεται μόνο νερό — μία ουσία, μία πραγματικότητα, που παίζει άπειρα παιχνίδια με τον εαυτό της. Τα κύματα δεν είναι άλλα από τον ωκεανό· είναι προσωρινές εκφράσεις, φευγαλέες χειρονομίες του αιώνιου βάθους.

Έτσι και με όλα όσα εμφανίζονται μπροστά στις αισθήσεις. Ο κόσμος απλώνεται σαν ένα μεγαλόπρεπο υφαντό, κάθε νήμα φαίνεται να έχει ανεξάρτητη ύπαρξη — αυτό το σώμα, εκείνο το βουνό, αυτή η χαρά, εκείνη η λύπη, αυτή η γέννηση, εκείνος ο θάνατος. Ωστόσο, η διακριτική συνείδηση αρχίζει να αντιλαμβάνεται το μοναδικό νήμα από το οποίο υφαίνονται όλα τα νήματα, το ένα φως που διαθλάται μέσα από αμέτρητα πρίσματα μορφής, το αιώνιο Μπράχμαν που παίζει κρυφτό με τον εαυτό του στον κήπο της εκδήλωσης.

Αυτή η διάκριση δεν είναι ψυχρή ανάλυση, ούτε η αποστειρωμένη ανατομή που εκτελεί ο νους πάνω στο πτώμα του θαύματος. Αντίθετα, είναι ζωντανή διορατικότητα — μια όραση που μεταμορφώνει ακόμα και καθώς αντιλαμβάνεται. Όπως η φωτιά διακρίνει τον εαυτό της από το ξύλο που καταναλώνει ενώ παραμένει αχώριστη από την πράξη της καύσης, έτσι και η βιβέκα διακρίνει το Πραγματικό από τις εμφανίσεις χωρίς να αρνείται το μυστήριο της σχέσης τους.

Το Πραγματικό — το Μπράχμαν, το Απόλυτο, αυτό που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά πρέπει να ονομαστεί, αυτό που είναι πέρα από όλες τις ιδιότητες αλλά είναι η πηγή όλων των ιδιοτήτων — στέκεται αιώνιο, αμετάβλητο, σαν την οθόνη πάνω στην οποία παίζονται όλες οι ταινίες αλλά που δεν αγγίζεται από κανένα από τα δράματα που ενεργούνται πάνω της. Το μη πραγματικό — η απέραντη παρέλαση των μορφών, η πομπή του γίγνεσθαι, η ατελείωτη μεταμόρφωση του τι ήταν σε τι θα είναι — κινείται σαν μουσική μέσα στον χρόνο, όμορφη, συναρπαστική, αλλά τελικά τόσο αδιάστατη όσο οι νότες ενός τραγουδιού φλάουτου που εξαφανίζονται στη σιωπή.

Η Μεγάλη Αποταγή

Από την καρδιά που έχει ρίξει μια ματιά σε αυτή τη διάκριση — εύθραυστη σαν πρωινή ομίχλη, αλλά ακλόνητη σαν βουνά μόλις πραγματικά ιδωθούν — αναδύεται φυσικά μια στροφή μακριά, όχι γεννημένη από απόρριψη αλλά από αναγνώριση. Αυτή είναι η δεύτερη ανθοφορία της προετοιμασμένης ψυχής: η βαϊράγκια, η ιερή αδιαφορία για τους καρπούς που κρέμονται από το δέντρο της δράσης, αυτές τις υποσχέσεις ηδονής και πόνου, κέρδους και απώλειας, που κρατούν τον τροχό του γίγνεσθαι να γυρίζει ατελείωτα.

Φανταστείτε το παιδί που, ανακαλύπτοντας ότι τα τέρατα στον εφιάλτη ήταν μόνο σκιές από γνωστά έπιπλα, δεν τρέμει πια το σκοτάδι. Δεν υπάρχει βία σε αυτή τη στροφή μακριά, καμία πικρή αποταγή, καμία άρνηση με σφιγμένα δόντια. Αντίθετα, είναι τόσο φυσική όσο το λουλούδι που στρέφεται προς τον ήλιο, μακριά όχι επειδή οι σκιές είναι κακές αλλά επειδή το φως είναι ακαταμάχητο.

Ο αναζητητής που έχει γευτεί έστω και μία σταγόνα του Πραγματικού βρίσκει ότι οι γεύσεις του κόσμου — που κάποτε φαίνονταν η μόνη τροφή — τώρα έχουν γεύση σκόνης και στάχτης στη γλώσσα. Όχι επειδή έχουν αλλάξει, αλλά επειδή ο ουρανίσκος έχει εξευγενιστεί, εκπαιδευτεί από μια ανώτερη γλυκύτητα. Οι υποσχέσεις ουρανού και γης, αυτές οι λαμπερές ανταμοιβές που προσφέρονται για καλές πράξεις και σωστές ενέργειες, αρχίζουν να φαίνονται σαν φθηνά κοσμήματα που προσφέρονται σε κάποιον που έχει ανακαλύψει έναν θησαυρό που καμία θυρίδα δεν μπορεί να χωρέσει.

Αυτή η αποστροφή — αν τολμάμε να την αποκαλέσουμε έτσι — επεκτείνει τις ρίζες της και στους ορατούς και στους αόρατους κόσμους. Οι ηδονές του σώματος, αυτές οι ηλεκτρικές στιγμές αίσθησης που πείθουν τη συνείδηση για τη δουλεία της στη σάρκα, χάνουν την επιτακτική τους δύναμη. Αλλά ακόμα πιο λεπτή, ακόμα πιο πλήρης, είναι η στροφή μακριά από τους λεπτούς καρπούς — τους παραδείσους που υπόσχονται πέρα από τον θάνατο, τους κήπους της παραδείσου, τους χρυσούς κόσμους των θεών. Γιατί ακόμα και αυτοί, όσο μεγαλοπρεπείς κι αν είναι, είναι ακόμα μέσα στο όνειρο, ακόμα υποκείμενοι στη διάλυση του χρόνου, ακόμα όχι Αυτό που η βαθύτερη πείνα λαχταρά.

Οι Έξι Πολύτιμοι Λίθοι της Εσωτερικής Κατάκτησης

Όπως ένας κήπος απαιτεί όχι μόνο σπόρο αλλά και κατάλληλο έδαφος, έτσι και ο δρόμος προς την απελευθέρωση απαιτεί την καλλιέργεια συγκεκριμένων ιδιοτήτων — έξι πολύτιμους λίθους που στολίζουν την προετοιμασμένη καρδιά, έξι πόρτες μέσα από τις οποίες το Θείο μπορεί να εισέλθει στο σπίτι της συνείδησης.

Πρώτος ανάμεσά τους λάμπει ο «shama», η μεγάλη ηρεμία, η στάση της ασταμάτητης κίνησης του νου. Φανταστείτε την επιφάνεια μιας ορεινής λίμνης την αυγή, πριν ξυπνήσει ο άνεμος, πριν πέσει μια πέτρα και σπάσει την καθρεφτική της επιφάνεια. Σε τέτοια νηνεμία, ο ουρανός πάνω αντανακλάται τέλεια — αστέρια, φεγγάρι, το απέραντο κενό που περιέχει όλα τα πράγματα. Αλλά ας φυσήξει ο άνεμος, ας πέσει έστω ένα βότσαλο, και η αντανάκλαση θρυμματίζεται σε δέκα χιλιάδες χορευτικά θραύσματα. Έτσι και ο νους που δεν έχει επιτύχει ηρεμία δεν μπορεί να αντανακλά την αλήθεια του Μπράχμαν. Κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία, κάθε φόβος δημιουργεί κυματισμούς που παραμορφώνουν την Θεϊκή αντανάκλαση σε αγνώριστα κομμάτια.

Έπειτα έρχεται ο «dama», η διακυβέρνηση των αισθήσεων — αυτές τις πέντε πύλες μέσα από τις οποίες ο κόσμος χύνει το ατελείωτο ρεύμα πληροφοριών, πειρασμών και περισπασμών. Οι αισθήσεις δεν είναι εχθροί για να καταστραφούν αλλά άγρια άλογα για να εκπαιδευτούν, ισχυροί υπηρέτες όταν καθοδηγούνται από τη διάκριση, τύραννοι αφέντες όταν επιτρέπεται να κυβερνούν ανεξέλεγκτα. Η αφυπνισμένη ψυχή δεν τυφλώνει τον εαυτό της ούτε βουλώνει τα αυτιά της, αλλά μάλλον φυλάει τις πύλες με επαγρύπνηση, επιτρέποντας πέρασμα σε ό,τι εξυπηρετεί τον υψηλότερο σκοπό, αρνούμενη είσοδο σε ό,τι θα διαταράξει την ιερή ηρεμία.

Ο «uparati», η απόσυρση, ακολουθεί φυσικά — όχι μια βίαιη στροφή μακριά αλλά ένα απαλό βήμα πίσω, όπως κάποιος κάνει πίσω από έναν πίνακα για να δει ολόκληρη τη σύνθεσή του. Η ψυχή που έχει γευτεί τη σιωπή βρίσκει τον θόρυβο του κόσμου λιγότερο συναρπαστικό, όχι από μίσος αλλά από την αναγνώριση ότι η συνεχής ενασχόληση με την επιφάνεια των πραγμάτων εμποδίζει το βάθος της όρασης. Υπάρχει μια ιερή απομόνωση που δεν είναι απόδραση αλλά στρατηγική τοποθέτηση — ο τοξότης που κάνει πίσω για να στοχεύσει πιο αληθινά στον στόχο.

Ο «titiksha», η αντοχή, η υπομονή, η ικανότητα να παραμένει αδιατάραχτη από τις αναπόφευκτες εναλλαγές της εμπειρίας — ζέστη και κρύο, έπαινος και μομφή, ηδονή και πόνος. Αυτή δεν είναι η ζοφερή αντοχή του στωικού, με σφιγμένα δόντια ενάντια στον πόνο, αλλά κάτι πιο βαθύ: η αναγνώριση ότι όλα τα ζεύγη των αντιθέτων αναδύονται από και διαλύονται πίσω σε μια ενότητα που δεν αγγίζεται από τις διακυμάνσεις τους. Η υπομονετική ψυχή δεν αντιστέκεται στα κύματα αλλά αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τον ωκεανό.

Ο «shraddha», η πίστη, αυτή η μυστηριώδης ιδιότητα που δεν είναι ούτε τυφλή πεποίθηση ούτε απλή διανοητική αποδοχή, αλλά ένα είδος διαισθητικής γνώσης που προηγείται της απόδειξης. Είναι η πίστη του σπόρου στην άνοιξη που δεν έχει δει ποτέ, η εμπιστοσύνη του πουλιού στον αέρα που κρατά τα φτερά του. Αυτή η πίστη δεν αντιτίθεται στη λογική αλλά την υπερβαίνει — μια άμεση αντίληψη της αλήθειας που η λογική μπορεί αργότερα να επιβεβαιώσει αλλά ποτέ να δημιουργήσει.

Τέλος, ο «samadhana», η μονότροπη εστίαση, η συγκέντρωση όλων των διασκορπισμένων ακτίνων της προσοχής σε μια μοναδική δέσμη συνείδησης που μπορεί να διεισδύσει στην καρδιά της πραγματικότητας. Ο νους συνήθως διασκορπίζεται σε δέκα χιλιάδες αντικείμενα, σαν νερό που χύνεται σε επίπεδο έδαφος, χάνοντας τη δύναμή του στη διασπορά. Αλλά συγκεντρωμένος σε ένα κανάλι, κατευθυνόμενος προς μια υπέρτατη αλήθεια, γίνεται μια δύναμη που μπορεί να φθείρει βουνά άγνοιας, που μπορεί να φωτίσει τα πιο σκοτεινά μυστικά.

Η Καταναλωτική Φωτιά της Απελευθέρωσης

Από το προετοιμασμένο έδαφος αυτών των ιδιοτήτων, ποτισμένο από τη διάκριση και την αποταγή, αναδύεται το υπέρτατο άνθος: η «mumukshutva», η λαχτάρα για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία ανάμεσα σε πολλές, αλλά ως η επιθυμία που καταναλώνει όλες τις άλλες επιθυμίες, η δίψα που κάνει όλες τις άλλες δίψες να φαίνονται σαν χλωμές σκιές πόθου.

Αυτή δεν είναι η περιστασιακή ευχή για βελτίωση, ούτε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ή μια πιο άνετη ύπαρξη. Είναι μια φωτιά που έχει αρχίσει να καίει στο ίδιο το μεδούλι του είναι — μια αναγνώριση ότι τίποτα λιγότερο από πλήρη ελευθερία, απόλυτη πραγματικότητα, ολική ένωση με το Θεϊκό έδαφος δεν θα ικανοποιήσει την βαθύτερη πείνα της ψυχής. Είναι η κραυγή του φυλακισμένου πουλιού που έχει ρίξει μια ματιά στον ουρανό μέσα από τα κάγκελα, ο πόνος του εξόριστου που θυμάται το σπίτι, η αγωνία και η έκσταση του εραστή χωρισμένου από τον Αγαπημένο.

Κάθε μυστικός που έχει ποτέ βαδίσει στη γη έχει γνωρίσει αυτή τη φωτιά. Καίει τον ύπνο, κάνει το φαγητό να έχει γεύση σκόνης, μετατρέπει την συνηθισμένη ζωή σε ένα διαφανές πέπλο μέσα από το οποίο λάμπει η αιωνιότητα. Ωστόσο δεν είναι μια καταστροφική φωτιά — είναι η ιερή φλόγα που καθαρίζει τον χρυσό, καίγοντας τα απόβλητα για να αποκαλύψει το καθαρό μέταλλο από κάτω. Καταναλώνει το ψεύτικο για να αποκαλύψει το αληθινό, καταστρέφει τη φυλακή για να απελευθερώσει τον φυλακισμένο.

Αυτή η λαχτάρα δεν μπορεί να κατασκευαστεί με τη θέληση, δεν μπορεί να προκληθεί από πνευματική φιλοδοξία. Αναδύεται αυθόρμητα όταν η ψυχή έχει ωριμάσει μέσα από αμέτρητες εμπειρίες, όταν έχει γευτεί αρκετά από τις προσφορές του κόσμου για να ξέρει ότι δεν ικανοποιούν και δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, όταν η διάκριση έχει κάνει το έργο της αρκετά σχολαστικά ώστε η διάκριση ανάμεσα στο Πραγματικό και το μη πραγματικό να έχει γίνει όχι απλώς μια διανοητική θέση αλλά μια σπλαχνική γνώση.

Η Σύγκλιση των Τεσσάρων Ποταμών

Αυτά τα τέσσερα μεγάλα προσόντα — η διάκριση, η απάθεια, ο εξαπλός πλούτος της εσωτερικής κατάκτησης και η λαχτάρα για απελευθέρωση — δεν είναι ξεχωριστοί δρόμοι αλλά τέσσερις ποταμοί που ρέουν από διαφορετικά βουνά και συναντιούνται στην κοιλάδα της ετοιμότητας, δημιουργώντας μια σύγκλιση πνευματικής δύναμης αρκετής για να μεταφέρει την ψυχή πέρα από τον ωκεανό του γίγνεσθαι στην ακτή του Είναι καθαυτού.

Υποστηρίζουν και ενισχύουν το ένα το άλλο σε μια ιερή οικολογία της αφύπνισης. Η διάκριση βαθαίνει την απάθεια, γιατί πώς μπορεί κάποιος να προσκολλάται σε αυτό που έχει δει ότι είναι μη πραγματικό; Η απάθεια καθαρίζει τη διάκριση, γιατί ο νους απελευθερωμένος από την επιθυμία βλέπει πιο καθαρά. Οι εσωτερικές ιδιότητες δημιουργούν το σταθερό δοχείο στο οποίο τόσο η διάκριση όσο και η απάθεια μπορούν να ωριμάσουν χωρίς να κατακλύζονται από την αναταραχή του κόσμου. Και η λαχτάρα για απελευθέρωση παρέχει την κινητήρια δύναμη, την ακαταμάχητη ορμή που μεταφέρει τον αναζητητή μέσα από όλα τα εμπόδια, όλες τις αμφιβολίες, όλες τις ερημιές της πνευματικής πορείας.

Χωρίς αυτά τα προσόντα, οι υψηλότερες διδασκαλίες πέφτουν σε απροετοίμαστο έδαφος σαν σπόροι σκορπισμένοι σε βράχο — μπορεί να μένουν στην επιφάνεια, μπορεί ακόμα να απομνημονεύονται και να επαναλαμβάνονται, αλλά δεν μπορούν να ριζώσουν, δεν μπορούν να μεταμορφώσουν, δεν μπορούν να καρποφορήσουν με τον καρπό της πραγμάτωσης. Αλλά στην προετοιμασμένη ψυχή, ακόμα και μία λέξη αλήθειας μπορεί να εκραγεί σαν αστραπή, να φωτίσει σε μία λάμψη αυτό που αιώνες μελέτης μπορεί να μην αποκάλυπταν.

Το Μυστήριο Πέρα από τα Προσόντα

Ωστόσο, παραμένει ένα τελικό παράδοξο, ένα μυστήριο στην καρδιά αυτής της διδασκαλίας που ο νους μπορεί να αγγίξει αλλά ποτέ να καταλάβει. Αυτά τα προσόντα, όσο απαραίτητα κι αν είναι, τελικά δεν είναι η αιτία της απελευθέρωσης αλλά η προετοιμασία της — το καθάρισμα του εδάφους, όχι η φύτευση της σοδειάς. Γιατί η απελευθέρωση δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται, κάτι που αποκτάται από έξω, μια κατάσταση που κερδίζεται με προσόντα ή εκτιμάται με αρετή.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που αναζητά ο αναζητητής, ήδη είναι. Ο Άτμαν, ο Εαυτός, η ενοικούσα Θεότητα δεν είναι μακρινή, δεν είναι χωριστή, δεν περιμένει στο τέλος του δρόμου. Είναι η ίδια η συνείδηση που διαβάζει αυτές τις λέξεις, η συνείδηση που αισθάνεται την λαχτάρα, το είναι που αναλαμβάνει το ταξίδι. Το μεγάλο αστείο, το κοσμικό παιχνίδι, είναι ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα — πάντα ήταν ένα, δεν μπορούν ποτέ να είναι τίποτα άλλο παρά ένα.

Τα προσόντα, λοιπόν, δεν είναι τα μέσα για να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε, αλλά για να αφαιρέσουμε τις αποκρύψεις που εμποδίζουν την αναγνώριση αυτού που πάντα ήμασταν. Είναι η διαδικασία με την οποία το μάτι της ψυχής καθαρίζεται από τη σκόνη της άγνοιας, τους καταρράκτες της πλάνης, μέχρι να μπορέσει τελικά να δει τη δική του φύση — φωτεινή, αιώνια, ελεύθερη, μία με το Απόλυτο που δεν έχει δεύτερο.

Η Σιωπή που Μιλά

Στο τέλος, όλες οι λέξεις πρέπει να πέσουν σιωπηλές μπροστά στην Πραγματικότητα που προσπαθούν να περιγράψουν. Το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι δεν είναι το φεγγάρι· ο χάρτης δεν είναι η επικράτεια· η διδασκαλία δεν είναι η Αλήθεια. Ωστόσο σε εκείνη τη σιωπή, παραδόξως, συμβαίνει η πραγματική διδασκαλία — όχι ως πληροφορία που μεταδίδεται από έναν νου σε άλλον, αλλά ως αναγνώριση που αφυπνίζεται στα βάθη του είναι.

Ο προσοντούχος αναζητητής, στεκόμενος στο κατώφλι με τη διάκριση ως όραση, την απάθεια ως ελευθερία, τις εσωτερικές κατακτήσεις ως θεμέλιο και την λαχτάρα ως άνεμο στα πανιά, βρίσκει ότι το τελικό βήμα δεν είναι καθόλου βήμα. Δεν υπάρχει πουθενά να πάει, τίποτα να επιτύχει, κανείς να γίνει. Υπάρχει μόνο η αναγνώριση — ξαφνική ή σταδιακή, απαλή ή συντριπτική — ότι το βασίλειο των ουρανών ήταν πάντα μέσα, ότι το Μπράχμαν δεν ήταν ποτέ απόν, ότι ο χωρισμός ήταν μόνο φαινομενικός, ένα όνειρο από το οποίο η αφύπνιση δεν είναι επίτευγμα αλλά ένα απλό άνοιγμα ματιών που ποτέ δεν ήταν πραγματικά κλειστά.

Και σε εκείνη την αναγνώριση, που είναι επίσης ανάμνηση, που είναι επίσης επιστροφή στο σπίτι, ο δρόμος αποκαλύπτεται ότι ήταν χωρίς δρόμο, το ταξίδι ότι δεν κάλυψε καμία απόσταση, ο αναζητητής ότι πάντα ήταν αυτό που αναζητούνταν. Το σύμπαν, σε όλη του την τρομερή ομορφιά και τραγική δόξα, βλέπεται ως το παιχνίδι της συνείδησης με τον εαυτό της — όχι αρνημένο, όχι υποβαθμισμένο, αλλά κατανοημένο τελικά ως ο Θεϊκός χορός, η αιώνια γιορτή του Είναι που ευχαριστιέται με την ίδια του την ύπαρξη.

Ο προσοντούχος αναζητητής γίνεται ο πραγματωμένος σοφός, και ακόμα και αυτή η διάκριση διαλύεται στο φως της μη-δυϊκής συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της σε κάθε μάτι που βλέπει, κάθε καρδιά που χτυπά, κάθε αστέρι που καίει στο άπειρο σκοτάδι του διαστήματος. Η απελευθέρωση δεν είναι απόδραση από τον κόσμο αλλά το να βλέπει κανείς τον κόσμο όπως πραγματικά είναι — όχι χωριστό από το Θείο, αλλά το ίδιο το σώμα του Αγαπημένου, το ορατό πρόσωπο του Αόρατου, η χρονική έκφραση του Αιώνιου.

Η Πρόσκληση

Αυτή η διδασκαλία, αρχαία σαν τα βουνά και φρέσκια σαν τη πρωινή δροσιά, επεκτείνει την πρόσκλησή της μέσα στον χρόνο σε κάθε ψυχή έτοιμη να την ακούσει. Τα προσόντα δεν είναι εμπόδια υψωμένα για να αποκλείσουν, αλλά περιγραφές της φυσικής ανάπτυξης της συνείδησης καθώς στρέφεται από την περιφέρεια στο κέντρο, από τις σκιές στο φως, από το όνειρο στην αφύπνιση.

Είθε όλα τα όντα να αναπτύξουν διάκριση, είθε η απάθεια να ανθίσει φυσικά από αυτή την όραση, είθε οι εσωτερικές ιδιότητες να ενισχυθούν και να ωριμάσουν, και είθε η φωτιά της απελευθέρωσης να καταναλώσει όλα όσα είναι ψεύτικα, αποκαλύπτοντας την αιώνια αλήθεια που λάμπει στην καρδιά όλης της ύπαρξης — Ένα χωρίς δεύτερο, Ύπαρξη-Συνείδηση-Μακαριότητα, το Απόλυτο στο οποίο τελειώνουν όλοι οι δρόμοι και από το οποίο αρχίζουν όλοι οι δρόμοι, για πάντα πέρα αλλά ποτέ απόν, το αιώνιο Σπίτι στο οποίο επιστρέφουν όλα τα ταξίδια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, January 15, 2017

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

4. The Sacred Journey: Viveka and the Illuminated Path

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright